Χριστουγεννιάτικες αντιθέσεις

Τούτες τις ημέρες ευχές πολλές θ' ακουσθούν, κηρύγματα αρκετά θα εκφωνηθούν, στοχασμοί ευάριθμοι θα ειπωθούν. Η ιστορία θα τα συγκεντρώσει και θα τα περάσει από δίπλα μας. Θα ακουμπήσουν όμως  το είναι μας;  Δύσκολα θα γίνουν της καρδιάς μας υπόθεση, της ψυχής μας απάντηση και της ύπαρξής μας νόημα. Τα λόγια μας και τα έργα μας ευνοούν χριστουγεννιάτικες αντιθέσεις. Όσο δεν μας προβληματίζουν θα υπάρχουν, όσο  δεν μας κλονίζουν θα ταλαιπωρούν και όσο δεν μας αφυπνίζουν θα κυριαρχούν.

 Είμαστε ξένοι με το γεγονός αφού δεν υπάρχει ειρήνη, παραμένουμε απόμακροι από τον Χριστό και τα γενέθλιά Του δεν τιμάμε όσο και όπου πρέπει. Επιτρέπουμε στο εμπόριο να καθορίζει την στάση μας απέναντί τους και την κατανάλωση  να ορίζει τη θέση μας μέσα στο άγιο δωδεκαήμερο.

    Δύο χιλιάδες χρόνια μετά τον ερχομό Του....

 Χάθηκε το αστέρι, έγινε βόμβες.
 Χάθηκε το "επί γης ειρήνη", έγινε πόλεμος.
 Χάθηκαν των μάγων τα δώρα, έγιναν προσφυγιά.

 Γιορτάζουμε Χριστούγεννα!

 Στην θέση του Θείου Βρέφους,  πνιγμένα προσφυγόπουλα.
 Στην θέση της Παναγίας,  θλιμμένες προσφυγομάνες.
Στην θέση των ποιμένων,  απεγνωσμένοι  πρόσφυγες.

Ήρθαν   Χριστούγεννα!

Αν και παραμένει η Ζωή, πνίγονται και χάνονται εκείνοι.
Αν και υπάρχει ως Φως,  ζουν στα σκοτάδια τους οι πολλοί.

Τι σημαίνουν πλέον  οι γιορτές που θα έρθουν; Αν θα μείνουμε στις κουβέντες θα ευχαριστήσουμε τους άλλους. Αν περάσουμε σε πράξεις θα ευαρεστήσουμε τον νεογέννητο Ιησού. Δεν θα είναι πλέον μόνο στην Βηθλεέμ αλλά και στην κοινωνία μας, δεν θα Τον δοξολογεί μόνο η Εκκλησία αλλά και η βιωτή μας, δεν θα φαίνεται μόνο σε στολισμούς αλλά και στην ψυχή μας.

          Καλά Χριστούγεννα!

Σημαίνει επιστροφή στο σπήλαιο του ερχομού Του.
Σημαίνει επάνοδο στην πατρική θαλπωρή Του.
Σημαίνει εμπιστοσύνη στην απέραντη αγάπη Του.

Από την εξάρτηση στην μετάνοια

  Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Παράξενο  είναι το συναξάρι  της  αυριανής  Κυριακής, πέμπτης  των νηστειών. Περιγράφει μια πρώην πόρνη που η ζωή της με  ευκολία περιγραφόταν  ως  άθλια,  ελεεινή,  ντροπιαστική.   Δεν τη θυμόμαστε   ως  αμαρτωλή, αλλά την προβάλλουμε  ως  μετανοούσα∙   δεν  κοιτάμε το πριν,  αλλά τονίζουμε το μετά.  Ξεχνάμε  το παλιό και αξιοποιούμε  το αιώνιο. Κοντά στον Ιορδάνη  ποταμό και   στην έρημό Του  βρίσκει  καταφύγιο,  άσκησης και μετάνοιας  η  Μαρία  από την  Αίγυπτο,  η ανήθικη που τιμάται   ως  Οσία.

Ο βίος  της  φιλοξενεί  δεκαεπτά  ολόκληρα χρόνια  να εμπορεύεται  την σάρκα της,   την ωραιότητά  της, την εξυπνάδα  της. Δώρα πολλά, αρώματα,  διασκεδάσεις, εραστές,  φαγητά ήταν  οι απολαύσεις  της.  Κέρδιζε  πολλά, έχανε  την ψυχή της.  Ξεκίνησε κάποια ημέρα  για  ταξίδι  στην Αγία  Πόλη,   πονηρός  ο σκοπός της, στον δρόμο  οργίασε  σωματικά.   Φτάνοντας   στα Ιεροσόλυμα   μια δύναμη παράξενη  δεν της επέτρεπε  να  μπει  στον Ναό.   Ήταν τα  αμέτρητα  βαρίδια της  ψυχής της.  Στα χριστοβάδιστα μέρη συναισθάνθηκε την αμαρτωλότητά  της και με την θαυματουργική βοήθεια   της Θεοτόκου μπήκε, προσκύνησε και αποφάσισε.

Εξομολογήθηκε  με  δάκρυα,   έγινε άλλος  άνθρωπος, αποσύρθηκε   στην  έρημο    για να ζήσει   ασκητικά  τον  υπόλοιπο χρόνο της  ζωής  της. Με προσευχή  αντιμετώπισε  τις προκλήσεις  του διαβόλου  που της  θύμιζε   την  παλιά και αμαρτωλή ζωή, προκειμένου να γυρίσει  εκεί  που ήταν  πρώτα.   Δεν υπέκυψε.   Εκεί την βρήκε  ο Αββάς Ζωσιμάς,  την  κοινώνησε  και όταν μετά  από ένα  χρόνο ξαναπήγε  (όπως  του είχε  ζητήσει)  βρήκε μόνο το σώμα της   και το ενταφίασε.   Έτσι, παρέδωσε  την ψυχή Της  στον Θεό  και πλάστη μας  και  το παράδειγμά της σε 'μας  για  να  συνετισθούμε.

Η ζωή της είναι δοκάρι στο μάτι της κοινωνίας του καθωσπρεπισμού και  εμφάνισης και συμπεριφοράς. Ο θρησκευτικός εξωραϊσμός κάθε τόπου και εποχής (ακόμα και χριστιανικού, μη κρυβόμαστε) έχει πολλά σημεία συναναστροφής και αποδοχής με εξωτερικά και μόνο κριτήρια.  Το μήνυμα   του Χριστού που  δεν   ασχολείται  δυναμικά  και  δεσμευτικά  για το   τώρα, αλλά για το μετά, που βλέπει την  ψυχή και δεν στέκεται στην όψη, που επαινεί την μεταστροφή και κατακρίνει την υποκρισία. Η θρησκευόμενη κοινωνία μας δεν μπορεί δήθεν να ανεχθεί ηθικές παραβατικότητα, σαν αυτές είχε κάνει η  Οσία Μαρία στην πόλη της την Αλεξάνδρεια και σπεύδει να χαρακτηρίσει τα πρόσωπα, να τα μειώσει, να τ'  αποξενώσει, να τα ρεζιλέψει. Χρησιμοποιεί ακόμα και τον άμβωνα τη Εκκλησίας προκειμένου να καταδικάσει την ηθική κάποιων και να καταξιώσει άλλους, με πάμφθηνα και υποκειμενικά κριτήρια.

Σίγουρα  ο  λόγος της  Εκκλησίας   οφείλει να  καταγγείλει  την υποκρισία  και να επαινέσει  την μετάνοια, να ελέγξει  την αιτία  και να ενθαρρύνει  την αλλαγή,  να  στηλιτεύσει την εμμονή και  να προβάλει  την  επιστροφή.   Η  αποδοχή του ξένου,  του αμαρτωλού,  του διαφορετικού  δεν είναι θέμα  απλά φιλανθρωπίας  μας, αλλά  επιταγή  Χριστού.  Εκείνος  πρώτος    συναναστράφηκε  και συγχώρεσε  πόρνες.  Δεν τοποθέτησε  ταμπέλα,  αλλά  απαίτησε  συγκατάβαση. Τι είναι όμως πορνεία ; Είναι η προσφορά του σώματος για συνουσία έναντι χρηματικής αμοιβής. Θανάσιμο το αμάρτημα, είναι προσβολή του σώματός μας ως θείο δώρο,  που δεν του στερεί πάντως το δικαίωμα της μεταστροφής.

 Στη θέση  της πρώην ιερόδουλης  της Αιγύπτου   και τώρα  της ερημήτριας Μαρίας του  Ιορδάνη  μπορούμε  να βάλουμε   άνετα  τον εαυτό μας και  την  ποικιλόμορφη  εκπόρνευση  της  ζωής μας. Τότε  γινόμαστε   ανήθικοί στην ψυχή,   δε πρέπει  να  μείνουμε  και  ανίατοι. Αντίστοιχη πρακτική  υπάρχει και σε άλλα θέματα, πικρή είναι η αλήθεια. Θέσαμε υπό καθεστώς συμφέροντος κάθε σχέση μας με τους συνανθρώπους μας, ακόμα και με τον Θεό. Όσο μας χαρίζουν αυτό που θέλουμε και μας  ευχαριστεί τότε έχουμε σχέση μαζί τους. Κοιτάμε πάντα τι θα λάβουμε, περισσότερο από το τι θα δώσουμε.

Γυμνή  ήταν η Οσία Μαρία όταν χάριζε το σώμα της στους εραστές της, γυμνή  και όταν αγωνίζονταν στην έρημο, υπήρχε  μόνο μια διαφορά σημαντική: στην Αλεξάνδρεια φορούσε το ρούχο  της ακολασίας, ενώ στον Ιορδάνη ντύθηκε με το ένδυμα της μετάνοιας. Τότε προκαλούσε, τώρα σώζεται. Αντικείμενο ηδονής τότε, σκεύος αγιότητας τώρα. Ο κόσμος μας, έως και σήμερα,  θεωρεί αντικοινωνικά και απορριπτέα άτομα τις γυναίκες που χρησιμοποιούν το σώμα τους επαγγελματικά. Ξεχνά ότι μεταξύ απόλαυσης και ικανοποίησης υπάρχουν πρόσωπα υπεράνω κάθε υποψίας.

Ας κομπάζετε για την ηθική της στάθμη η κοινωνία, εντός της υπάρχουν κάθε λογής άτομα και δεν κοιτάμε τι κάνουμε εμείς, αλλά τι πράττουν οι άλλοι. Άλλες φορές ψάχνοντας να βρούμε τους άλλους και να τους χαρακτηρίσουμε, κατατάσσοντας οπωσδήποτε  κάπου, χάνουμε το σπίτι μας. Έτσι, μοιραία διαπιστώνουμε ότι ο οχετός της αμαρτίας έχει διαβρώσει τα θεμέλια και η οσμή της ανηθικότητας έχει απλωθεί παντού και προ πολλού. Η ηθική αρκετές φορές έχει αχυρένια πόδια, άσχετα αν διαφημίζεται ως βράχος. Η  εμφάνιση και τα ενδύματα μπορεί πολλά να δηλώνουν, αλλά και να κρύβουν. Θα βρεθούμε προ εκπλήξεων κάποτε. Η κοινωνική ηθική ακεραιότητα  κινείται μεταξύ κομπασμού και καταξίωσης.

Για τον λόγο αυτό η Εκκλησία προβάλλει  τη μετάνοια της   πόρνης. Θέλει  δηλαδή  να αντιληφθούμε  ποιός είναι ο σκοπός της  ύπαρξης  της  γιορτής για  να  διδαχθούμε,  να μιμηθούμε,  ν' αλλάξουμε.  Είναι υποχρέωσή μας   ως  χριστιανοί να  προσπαθήσουμε, να αποφασίσουμε, να  ενεργήσουμε με αυτόν τον τρόπο. Ο  ίδιος  ο  Κύριος   έπραξε   ανάλογα,  έδωσε το δικαίωμα  μετοχής   στην όντως ζωή σε αμαρτωλούς και πόρνες και σε πείσμα   της άρχουσας   θρησκευτικής  τάξης  των χρόνων Του και  του τόπου Του. Αυτής που  ήθελε  να φαίνεται  ηθική και ας μην φέρετε  ηθικά,  να αυτοδικαιώνεται,  ν'  απομονώνεται  και να χαίρεται με την πτώση των άλλων.

Πόσα -αλήθεια- παραθυρόφυλλα  θα έκλειναν  ερμητικά  και πόσες   πόρτες   θα  σφράγιζαν   δυναμικά  καθώς περνούσε  η όμορφη  Μαρία  από τους δρόμους της  κοσμοπολίτικης και περίφημης  Αλεξάνδρειας; Δεν ντρέπονταν  ίσως  και για  το  τι ήταν αυτή,  αλλά γιατί τους   ήξερε καλά.  Γνώριζε  αρκετών  τον βίο και την πολιτεία,  άσχετα  αν  φρόντιζαν  να καλύπτονται   από τίτλους  βαρύγδουπους  και από αφορισμούς  της ανηθικότητας.   Άνοιξε    όμως  μία και  καλή πόρτα.   Με το κλειδί  της εξομολόγησης  άνοιξε και με την μετάνοια την δρασκέλισε. Από γυμνή στην κοσμική ζωή  της ,  γυμνητεύει  πλέον από  την αμαρτία  με  άσκηση.  Άλλη πριν  στην πολύβουη  πόλη, τελείως  αλλαγμένη  τώρα  στην έρημο.

Αυτό άλλωστε  είναι το όλο νόημα του ερχομού  του Χριστού  στη γη, με αποκορύφωμα   τα   Πάθος Του  και την ένδοξη  Ανάστασή Του   που θα γιορτάσουμε   με λίγο καιρό.  Να μεταστραφούμε  στην  αγιότητα,   απ’  κάθε  είδους  αμαρτίας, συνήθειας, ακόμα   και πορνείας. Στην αμαρτία θα βρούμε πολλούς συνοδοιπόρους, στην μετάνοια θα έχουμε ελάχιστους συναγωνιστές. Η πόλη θα παλεύει με την έρημο, ο κόσμος με τον Θεό, η εξάρτηση με την αλλαγή. Η νίκη θα είναι δική μας, αν αναλογισθούμε τον αγώνα αμέτρητων ψυχών σαν εμάς, που προ εμάς βγήκαν νικήτριες στην παλαίστρα αυτή.

Όλοι μας  κρύβουμε  κάποια  πόρνη μέσα  μας.  Η ψυχή μας  πανεύκολα  συνάπτει  σε δεσμούς ερωτικούς με κάθε  τι  το  εφάμαρτο  και πλέον γίνεται η σχέση  πάθος  μέχρι και την δολοφονία μας  την πνευματική.  Όλα όσα  συχνά – πυκνά   μας φέρνει  η δημοσιογραφία σχετικά με  τις ερωτικές σχέσεις  και τα εγκλήματα   που καταλήγουν,  συμβαίνουν  την ζωή  μας  την πνευματική και ας μη θέλουμε  να το παραδεχθούμε.  Αυτό ακριβώς  κάνουμε  και εμείς   κάθε  ώρα και στιγμή.

 Ερωτοτροπούμε με ότι μας  ευχαριστεί,    με τις κακίες μας,  με  τις  αδυναμίες  μας, με τις  αστοχίες μας. Υπάρχει μια έντονη δύναμη  που  δεν μας αφήνει    να  απαγκιστρωθούμε.   Είναι γλυκιά η αμαρτία  και μας  αποπλανεί  στους δρόμους της ακολασίας, της  εξαπάτησης ακόμα και της αθεΐας,  Όπως  η  ιερόδουλη ότι κάνει το κάνει   για  οικονομικά οφέλη,   έτσι  και εμείς εξαργυρώνουμε την πορνική σχέση που έχουμε με την αμαρτία.   Μας παρέχει απολαύσεις  και της  χαρίζουμε  την ηρεμία  μας,  την πίστη μας,   την αιωνιότητα. Για  χάρη των ικανοποιήσεων  ξεχνάμε το χριστιανικό βάπτισμά  μας,   την καταβολή μας  ως  άνθρωποι,  τον  σκοπό της  ύπαρξής  μας. Η απώλεια   έρχεται  αναπόφευκτα.

Ταυτόχρονα, έχουμε αναπτύξει σχέση εξάρτησης με τον διάβολο σαν αυτής της πόρνης με τον προαγωγό της. Φροντίζει -ο διάβολος- κάθε λεπτό και στιγμή να μας ρίξει στην ηδονή της αμαρτίας, χαρίζοντάς του την πολύτιμη ψυχή μας,  Αυτή βιάζεται νυχθημερόν  από τα λάθη μας και αφού τους παραδοθούμε, μας αφήνουν ράκη πνευματικά. Δίνουμε  απόλαυση με την αμαρτία στη ζωή μας, ισάξια της παροχής  ικανοποίησης της πόρνης στον πελάτη τους. Άλλοι μεν χαίρονται, εμείς κάνουμε τον βίο μας βούρκο, βρώμα και δυσωδία. Ασελγούν βάναυσα οι κακές μας συνήθειες επί της ηθικής ακεραιότητας και μας αφαιρούν κάθε δικαίωμα για ανόρθωση.

 Όπως  τα  χρήματα  από  την πορνεία  δε μένουν  σ’ αυτούς  που τα  εισπράττουν  (έτσι  έχει δείξει η  σκληρή πραγματικότητα),  αφού δεν είναι ευλογημένα, έτσι  και η ευχαρίστηση από την αμαρτία δεν είναι μόνιμη, αλλά παροδική. Με  ευκολία    έρχεται,  με άνεση  εξανεμίζεται.    Εκείνο  που μένει είναι η απογοήτευση. Δώσαμε  τα πάντα  για να έχουμε  ζωή  δήθεν καλή,   παρά ταύτα  μένουμε  κάποια στιγμή   ηττημένοι   από την ασωτία  μας. Πρέπει   να  βρούμε δυνάμεις   για  ν’  αλλάξουμε    τρόπο σκέψης    και δρόμο δράσης.  

Στην αυθαιρεσία  αρκετών  ευσεβών  χριστιανών  να ταυτίζουν  την Εκκλησία   με χώρο εκ των προτέρων  ενάρετων, καταξιωμένων  και ευλογημένων χριστιανών  έρχεται  η σημερινή  γιορτή  προκειμένου να τους  απογοητεύσει,  διαψεύσει   και  να τους διορθώσει.  Δεν μας    εξουσιοδότησε  κανένας   να  ξεχωρίσουμε  την πίστη  από τον αγώνα,  να ταυτίσουμε  την ηθική με το σώμα  και να  αμφισβητήσουμε  την μετάνοια   των άλλων.  Το δικαίωμα  της έμπρακτης,  καρδιακής  και αληθινής αλλαγής  είναι του  καθένας μας αναφαίρετο   και μάλιστα περισσότερο των αμαρτωλών.  Ο  Ιησούς   τους  το αναγνώρισε,  οφείλουμε να το αποδεχθούμε  χωρίς συζήτηση. 

Η Εκκλησία  του Χριστού,  πρέπει να  τα αντιληφθούμε ,  είναι βίωμα άθληση,  σταύρωση και ανάσταση.   Ζει  στον κόσμο  των αμαρτιών αλλά και καταφεύγει  στην έρημο της μετάνοιας.   Συναναστρέφεται  αμαρτωλούς,  αλλά και αναζητά  τον Ζωσιμά  Της. Στα   πλαίσια   αυτά κινήθηκε  η  Μαρία από την Αίγυπτο,   γι’ αυτό και καταξιώθηκε   ως Οσία  στην συνείδηση   την εκκλησιαστική  και προβάλλεται  ως ουρανοπολίτισσα.

πηγή

Ποιος, Πότε και Γιατί...

Για μια ακόμη φορά  βλέπουμε το απέριττο σπήλαιο της Βηθλεέμ  να διακονεί με τον δικό του τρόπο το μυστήριο των Χριστουγέννων.  Για τον λόγο αυτό η πλοκή εγκωμίων χαράς είναι πράξη πηγαία  και καρδιακή. Αυτήν την Θεοφανέρωση  πανηγυρίζει και περιγράφει  η αυριανή γιορτή.  Δεν θα μας πει μάλιστα απλά το ποιος έρχεται, αλλά και το πώς και το γιατί.  Όλα όσα έχουν σχέση με τον Θεό είναι συγκεκριμένα και γίνονται γνωστά.
Έρχεται ο Ιησούς, και παραμένει μαζί μας, όχι ετσιθελικά και απαιτητικά, αλλά πάντοτε  και μόνο πατρικά και αγαπητικά.  Αλλιώς δεν θα ήταν ο ευεργέτης  που λυτρώνει, αλλά ο δυνάστης  που καταπιέζει.
Ο χρόνος και ο χώρος της Γέννησής  Του δεν διαφέρει και πολύ από τον δικό μας. Τα δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια που μεσολάβησαν δεν μπόρεσαν να εκπληρώσουν το ποθούμενό Του. Ήθελε να μην υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα σε λαούς και ανθρώπους, ο παγκόσμιος κοινωνικός χάρτης Τον διαψεύδει. Η ανισότητα, ακόμα και στα απαραίτητα της επιβίωσης, είναι τεράστια. Το αρχαγγελικό περί ειρήνης τραγούδι καλύπτεται πολύ συχνά από τα τύμπανα του πολέμου, από την γενέτειρά Του πόλη, μέχρι τα πέρατα της οικουμένης.
Πήραμε τα δώρα των μάγων, το χρυσό, τα σμύρνα και το λιβάνι και τα μετατρέψαμε σε πείνα και δυστυχία, στην Ασία και στην  Αφρική μέχρι χτες, στα μέρη μας σήμερα. Το ζωικό  βασίλειο, που και εκείνο  Τον υποδέχτηκε, το βιομηχανοποιήσαμε, το κλωνοποιήσαμε και για χάρη του  συμφέροντος το τροφοδοτήσαμε  με κατασκευάσματα ύποπτα και ακατάλληλα για εκείνο  και τον ανθρώπινο οργανισμό.  Τέτοια  κοινωνία  υποδέχεται  Τον Κύριο, σ΄ αυτήν  αποκαλύπτεται για μια ακόμη φορά.
  Παρά ταύτα  εξακολουθεί να γεννιέται, όχι γιατί το θέλει το ημερολόγιο, ούτε γιατί το απαιτεί το εμπόριο. Ξαναζούμε την Γέννα Του και την προσκυνούμε σαν να είναι σήμερα, μήπως και κάποτε  αυτό δεν μοιάζει με το θλιμμένο χτες,  αλλά να εγγυάται το αισιόδοξο αύριο.
  Όσο και αν η επικαιρότητα θέλει να μας καθηλώσει στην δυστυχία και στην κατάθλιψη, το άγγελμα «Χριστός Γεννάται» πρέπει να είναι η αιτία της αναστροφής μας  από τον δρόμο  της αυτοκαταστροφής, από την απέλπιδα πορεία  προς την αισιοδοξία.  Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είμαστε  αιθεροβάμονες  και εξωπραγματικοί.  Αντίθετα,  όσο προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα,  τόσο θα καταλαβαίνουμε ότι ο Κύριος ήρθε στην γη τότε στην κατάλληλη στιγμή της ανθρωπότητας για να την σώσει, τώρα έρχεται στον τόπο μας  για να μας αλλάξει.  Το παρελθόν μας δεν είναι και ο καλύτερος μάρτυράς μας ότι ζούσαμε σωστά.
  Δεν Τον είδαμε  ως πάροχο ευλογίας,  άλλο ως πάροικο του κόσμου μας,  εκεί που είχε γίνει άποικος και κατακτητής ο διάβολος. Θέλαμε να γνωρίσουμε τα δημιουργήματα - φτάνοντας ακόμα και στον Άρη, κομπάζουμε γι΄ αυτό  - χωρίς όμως να έχουμε σχέση ουσιαστική με τον Δημιουργό.  Τον αγνοήσαμε  και έκανε ο καθένας μας  το μικρο ή μεγάλο σκάνδαλο, ανάλογα την θέση και την δύναμη που κατείχε,  το τίμημα δεν άργησε  να έρθει.  Η  ευδαιμονία  του παρελθόντος έρχεται  ως βάσανο σ΄ όσους  βασίζονταν σ’ αυτή  και πότε  στην χάρη Του.  Ευτυχώς όμως μας έμεινε εκείνη,  ως η έσχατη  ελπίδα.
  Το συναξάρι της γιορτής καταγράφει όχι απλά την επέμβασή Του στην παγκόσμια  πορεία, αλλά  την παρέμβασή Του στην προσωπική μας ιστορία. Εκείνη  που μας καταλογίζει  αμαρτίες  και μας καταμαρτυρεί  αστοχίες.  Ήρθε και παραμένει μαζί μας. Είναι ο πραγματικός Θεός, όχι προϊόν  μυθοπλασίας και ούτε και εκπλήρωση της  ανάγκης του ανθρώπου να βρει άλλη μια θεότητα.
  Θέλαμε  το φως και κοιτάξαμε το αστέρι της Βηθλεέμ, ζητούσαμε  την Ζωή και βρήκαμε τον Χριστό. Την χαρά  της εύρεσης  αυτής ας κάνουμε γιορτή και η αντάμωση  των ευχών μας ας είναι το τραγούδι της.  Είναι καιρός  να το καταλάβουμε,  να το εφαρμόσουμε και να το απολαύσουμε.
 πηγή

Ποιμένων ρόλος και λόγος

 
Οι ποιμένες της  υπαίθρου μας  φαίνονται  απλοί άνθρωποι, για κάποιους δευτέρας κατηγορίας,  έτσι είναι ;  δεν μπορεί !  η  συμμετοχή  τους και η  παρουσία  τους στο θαύμα  της Θείας ενανθρώπησης για  άλλα έρχεται να μας  πείσει  Πού όλα  αυτά ;  Στην Βηθλεέμ !
  Βηθλεέμ : μια άσημη πόλη που έμελλε  να κάνει σημαντική την ζωή  όχι την δική της απλά, αλλά και του κόσμου όλου.   Η Γέννηση  του Χριστού  δίνει πλέον ελπίδα  για το αύριο της ανθρωπότητας. Προφητεύτηκε¹  και επαληθεύτηκε.
  Θα σταματήσουμε  την σκέψη μας  στους ποιμένες  που διαδραμάτισαν ρόλο και  είχαν τον λόγο στο Μυστήριο  της Γέννησης  του Θεανθρώπου. Είναι από  τους   πρώτους παγκόσμια   που προσκύνησαν  το νεογέννητο  βρέφος.  Τους  τοποθετεί  εκεί η  πρόνοια  του Θεού,  ως καθαρούς  στην καρδιά  και γι΄ αυτό  είναι αδιάψευστοι μάρτυρες του θαύματος.  Εκπροσωπούν - τότε και πάντοτε - όλους όσους  προστρέχουν  στο κάθε θαύμα  με καθαρή  καρδιά. Χωρίς όρους και όρια  υπάρχει η  αναμονή τους για την  εκπλήρωσή του,  γιατί έχουν και την ενδόμυχη  βεβαιότητα  ότι «Μεθ΄ ημών ο Θεός²».
  Πώς τοποθετήθηκαν λοιπόν οι Ποιμένες  απέναντι  στο  γεγονός της ενανθρωπήσεως  αυτού του ίδιου  του Θεού ;  Μας  το περιγράφει  ο Ευαγγελιστής  Λουκάς³ και ταυτόχρονα  μια διδαχή ξετυλίγεται  για ωφέλεια όλων μας.
  Οι ποιμένες   ήλθαν (στ. 16), είδαν (στ. 17), έφυγαν (στ. 20).Η επιστροφή  τους είχε δοξολογικό χαρακτήρα  για την Θεία Δωρεά,  αυτόπτες μάρτυρες  οι ίδιοι  και κήρυκες  του γεγονότος. Είχαν τις προϋποθέσεις,  αφού ^.  όχι μόνο  άκουσαν (στ. 10),αλλά και έτρεξαν (στ. 15),ταυτόχρονα  κήρυξαν (στ. 18)  και  κυρίως  δοξολόγησαν (στ. 20).
  Οι  ταπεινοί και ασήμαντοι ποιμένες  «που προσφέρουν  το θαύμα»⁴,  κατά τον ιερό υμνωδό,  ακολούθησαν  την παραπάνω πορεία και έμειναν  στην ιστορία,  εμείς  γιατί να μείνουμε  στο  περιθώριο και αυτή της ίδιας της προσωπικής μας ιστορίας και βιωτής; Το κάνουμε όταν την υποβαθμίζουμε και την ευτελίζουμε  μέρα με την ημέρα, με λόγια και έργα. Δεν ζούμε, απλά επιβιώνουμε και συμβιώνουμε.
  Γεννήθηκε ο μοναδικός Σωτήρας  της ανθρωπότητας. Μεριμνάμε  τούτες τις ημέρες για πολλά, όχι όμως  για να δοξάσουμε τον Θεό για την θέλησή Του να έρθει στον κόσμο όχι ως επίσκεψη ρουτίνας,  αλλά ως αρχή αγιασμού. Ας  αξιολογήσουμε  όπως πρέπει κάποτε την «ανεκδιήγητο  δωρεά Του⁵».  Πρέπει να φροντίσουμε  η πόλη  της Βηθλεέμ να  υπερβεί  τα γεωγραφικά  της όρια και να εισβάλλει  στα σπίτια μας, στην ζωή μας  και στην κοινωνία μας φέρνοντας βέβαια τον εκεί τεχθέντα.  Δωρεά μοναδική και ανεπανάληπτη, γι΄  αυτό  «ας χαρούν οι ουρανοί και ας νιώσει  αγαλλίαση η γη, για τον επουράνιο που έγινε επίγειος.  Έγινε άνθρωπος  ο Χριστός,  νιώστε αγαλλίαση, δέος και χαρά. Δέος  εξαιτίας  της αμαρτίας,  χαρά λόγω της  ελπίδας»,  μας  προτρέπει  Πατέρας  της  Εκκλησίας⁶.
  Η εμπιστοσύνη στην θεία πρόνοια  θα  είναι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει  τις σφραγισμένες  από την προκατάληψη  και τον εγωϊσμό  καρδιές μας,  για να υποδεχθούν  στην συνέχεια χριστιανορθόδοξα  Εκείνον. Ταυτόχρονα  και εμείς ως άλλοι ποιμένες  να  βροντοφωνάξουμε  το θαύμα,  να προσκυνήσουμε  «το παιδίον μετά Μαρίας της  μητέρας αυτού⁷». 
  Ας ακούσουμε  και φέτος το μήνυμα  της Βηθλεέμ  με αναμεταδότες  τους ποιμένες.  Χριστούγεννα με Χριστό  και όχι γύρω  από τον Χριστό.  Χριστούγεννα  με καρδιά γεμάτη  αγάπη  και όχι απλά γεμάτο το τραπέζι μας.  Χριστούγεννα  με στολισμένη  την ψυχή μας με αρετή  και όχι απλά  και μόνο στολισμένα τα σπίτια μας.
Παραπομπές
1.Μιχ. 5, 1 – 3
2.Ματθ.  α, 23
3.Λουκ. β, 8 – 20
4.Στιχηρό (4^ο) εσπερινού Χριστουγέννων
5.Β΄ Κορ. θ, 15
6.Γρηγόριος  ο Θεολόγος Migne 36, 312

7.Ματθ. β, 11
 πηγή

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ Γεννήθηκε ο χειραγωγός μας

Το μυστήριο της Γέννας Χριστού είναι σίγουρα αιτία σοβαρή για να γεμίζει χαρά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Ο ερχομός Του στην γη ένα και μοναδικό σκοπό είχε : να δώσει άλλο νόημα στην ζωή του νικημένου από την αμαρτία ανθρώπου.
Μέχρι την έλευση Του, ο πλασμένος για να ζήσει αιώνια άνθρωπος έβλεπε τα χρόνια να περνούν χωρίς να αλλάζει κάτι στην ζωή του, το χθες ήταν ίδιο με το σήμερα και με αβέβαιο το αύριο. Μετά το γεγονός στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, αλλάζει νόημα η βιωτή του, έχει την ελπίδα της σωτηρίας, γιατί εκεί γεννήθηκε ο Χ ε ι ρ α γ ω γ ό ς , που θα μας οδηγήσει στον προ πολλού χαμένο Παράδεισο.

Οι χριστιανοί βλέπουμε την ροή του χρόνου όχι εθιμοτυπικά. Η Εκκλησία με το να προβάλλει τα γεγονότα, σαν εκείνα του Αγίου Δωδεκαημέρου, θέλει να φωτίσει τα βήματά μας. Η ορθή βίωση και συμμετοχή μας στις γιορτές αποτελεί πράξη προσέγγισης προς την αιωνιότητα, στην δικαίωση του πνευματικού αγώνα του καθενός μας. Προσπάθεια πλέον χρειάζεται να μην ηττηθούμε για μία ακόμη φορά και δούμε τις γιορτές ως ανταλλαγή στείρων ευχών, μόνο εμφανίσιμων δώρων και εφήμερων απολαύσεων. Μπορεί όλα να χρειάζονται, όλα όμως δεν ωφελούν.

. Μπροστά στην φάτνη του Χριστού τα πάντα αλλάζουν. Οι ισχυροί γίνονται αδύνατοι, οι πλούσιοι φτωχοί, οι σοφοί αμαθείς. Όλοι καταλαβαίνουν την μικρότητά τους, την ατέλειά τους και την εύθραυστη – στην ουσία – δύναμή τους. Αφού ο ίδιος ο Χριστός κατεβαίνει τόσο και γίνεται ένα μ’ όλους μας τότε κάθε τίτλος χάνει την αξία του. Αποδεικνύεται η ασημότητα και η ευτέλεια του καθενός μας.

Δεν πρέπει να κυριαρχήσει στις καρδιές μας για μία ακόμη χρονιά ο ανούσιος και επίπλαστος εορτασμός. Εκείνος που όταν σβήσουν τα φώτα και οι κάθε λογής βιτρίνες χάνεται και αυτός και γίνεται ανάμνηση, χωρίς συνέχεια, χωρίς συνέπεια, χωρίς προοπτική.

Η 25η Δεκεμβρίου εφέτος ας είναι η αρχή για μια πορεία προς τον Θεό, το χέρι μας το κρατά το νεογέννητο παιδί της Βηθλεέμ, εκεί ας είναι η σκέψη μας, για εκεί και οι αποφάσεις μας. Μην χαθεί η ευκαιρία λοιπόν. Η Εκκλησία προσφέρει τον τρόπο και προσφέρει τον λόγο, αν τον ακούσουμε και αν τον αξιοποιήσουμε τότε και θα σωθούμε για πάντα.
 

Οσία Ματρώνα η Ρωσίδα και Αόμματος: Κόσμημα της Εκκλησίας

Του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, για το ΑΜΕΝ.gr

Η ανθρωπότητα έφτασε στο φεγγάρι, όχι όμως στο Θεό. Κατέκτησε επιστημονικούς τομείς αρκετούς, όχι όμως την αγιότητα. Εφεύρε φάρμακα, δεν εξασφάλισε την αθανασία. Απέκτησε ινδάλματα και ηγέτες, ξέχασε Θεό και Άγιους. Αυτή είναι η «ακτινογραφία» του ανθρώπου τού 21ου αιώνα, αυτού που αγνοεί τον Χριστό και αποστρέφεται την χάρη Του

Αρχαία είναι η πράξη της Εκκλησίας μας να αποδίδει τιμές και ύμνους σε πρόσωπα ξεχωριστά και να αναγνωρίζει με τον τρόπο αυτό  την κάθε μορφής προσφορά τους. Κάθε φορά που  τιμάται η μνήμη των Άγιων Tης, στην ουσία αναπολεί τις μορφές εκείνες πού στάθηκαν ορόσημα στην πορεία Της και που εκούσια πότισαν το δένδρο Της με αίμα, κλάμα, προσευχή, αγωνία και αγώνα .

Στις 2 Μαΐου κάθε χρόνου στρέφει ικετευτικά τη σκέψη Της και ανοίγει τα υμνολογικά της βιβλία για να συναντήσει την Όσια Ματρώνα, τη Ρωσίδα. Είναι άλλος ένας καρπός αυτός του πάμπλουτου ρωσικού αγιολογίου. Με όλη της την βιωτή έγινε ευάρεστη στον Θεό, με την εφαρμογή των εντολών Του, με την αρετή και την αγνότητα. Γι' αυτό και της έδωσε τη χάρη να κάνει θαύματα σε ανθρώπους  όταν καρδιακά της το ζητήσουν.

Η Όσια Ματρώνα άκουσε το λόγο τού Θεού - διά της Άγιας Γραφής – και θεραπευμένη από πάθη και ελαττώματα αντιστάθηκε στον πειρασμό, αυτόν που και εμάς πολεμάει αδιαλείπτως, ακόμη και με εφάμαρτους λογισμούς. Χρειάζεται σθεναρή αντίδραση στη μάχη αυτή. Γενναιότητα και σθένος είχε   η Όσια, έτσι και πάλεψε  στους καιρούς της δεινής αθεΐας στη Ρωσία. Η βιωτή της και τα θαύματά της δεν συνθέτουν άπλα ένα συναξάρι, άλλα τον αντίποδα στην κάθε λογής μέθη και κραιπάλη των αντίθεων καιρών μας. Δεν είναι απλή παράθεση ιστορικών στοιχείων, άλλα αντίσταση γραπτή στην ισοπέδωση κάθε ιερού που επιχειρείται στην εποχή μας και στον τόπο μας. Δεν είναι απλή διήγηση θαυμαστών γεγονότων, άλλα κατάθεση μαρτυρίας έναντι των αμφισβητήσεων πού απεργάζεται ο χρόνος μας.

Οι ύμνοι και οι παρακλήσεις προς την Άγια Ματρώνα λειτουργούν ως πρόκληση. Τα λουλούδια των κήπων να μεταβληθούν σε ευωδία ψυχής και τα αγιοκέρια που θα ανάψουμε να γίνουν φώτα πολλά στα σκοτάδια μας. Πρέπει να την συναντήσουμε όχι για τον τύπο, την περιέργεια ή  την συνήθεια. Άλλα ως ευκαιρία αλλαγής και μετάνοιας, σωτηρίας πραγματικής. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι, ως χριστιανοί έχουμε τον Τριαδικό Θεό και τους Αγίους μας ως ρυθμιστές της ζωής μας, καταφυγή στις δυσκολίες της και οδηγούς στην λύση τους. Δεν είναι απομεινάρια λαμπρού παρελθόντος. Υπάρχουν άλλωστε και τα θαύματα ως αποδείξεις ορατές ότι υπάρχουν και ζουν.

Κάθε φορά που γιορτάζουμε έναν Άγιο καλούμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στο παροδικό κέρδος και στα παντοτινά χαρίσματα. Το πρώτο είναι των πολλών και αδιάφορων, τα δεύτερα είναι των λίγων και συνειδητοποιημένων. Όταν το κατανοήσουμε, τότε η κοινωνία μας θα έχει γίνει όντως Εκκλησία, κέντρο της θα είναι ο Ιερός Ναός -ως τόπος λατρείας τού Τριαδικού Θεού- και ζωοδόχος πηγή τα μυστήρια Της. Η τιμή των Άγιων, όπως της Άγιας Ματρώνας, θα είναι αναγνώριση της άξιας τους και απτή ενίσχυση στον αγώνα μας για αρετή

Η Νύμφη του Χριστού Εκκλησία φοράει ένα υπέρλαμπρο και πανάκριβο κόσμημα. Κάθε πολύτιμο πετράδι του κοσμήματος απεικονίζει και έναν αστέρα της Χριστιανοσύνης. Έναν Άγιο! Στις 2 Μαϊου λαμποκοπά περισσότερο εκείνο πού ακούει στο όνομα της Οσίας Ματρώνας.

΄Ας έχουμε πάντοτε και εμείς στολισμένη την ψυχή μας και τα έργα μας με τη λάμψη ενός τέτοιου αστέρα φωτοφόρου! 

Κυριακή Β Νηστειών Πρέπει κάτι να χαλάσουμε του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Για άλλο ένα  θαύμα,  μέσα  από τα δεκάδες,  θα  μας μιλήσει αύριο  το ευαγγελικό ανάγνωσμα. Η Καπερναούμ, η παραθαλάσσια  πόλη, τον Κύριο δέχεται για μια ακόμη φορά.  Η φήμη Του μεγάλη,  προτρέχει  της επίσκεψης  και γίνεται η αιτία  να γεμίσει  ασφυκτικά το σπίτι που φιλοξενούσε  τον Δάσκαλο και Σωτήρα μας.   Η περιγραφή του Ευαγγελίου μόνο χαρά θα  έπρεπε να φέρει. Ο λαός διψά  για λόγο αγαθό,  βρίσκει για μια ακόμη φορά τον καταλληλότερο  των Ιεροκηρύκων και  συρρέει  όπου Εκείνος βρίσκεται.  Ο Χριστός ως  αληθινή και ανεξάντλητη  πηγή  σοφίας είναι εκεί,  εκτιμά το πλήθος, περισσότερο εκτιμά  την κίνηση τεσσάρων ατόμων -  φίλων ενός παραλυτικού.  Κοινό σημείο  όλων η πίστη  ότι μόνο Εκείνος θα θεραπεύσει. Μόνη λύση  για να Τον πλησιάσουν είναι το άνοιγμα  της στέγης και απ’ εκεί  να  κατέβει με προσοχή το κρεβάτι του  αρρώστου.  Θα γίνει θαύμα μ’ έναν λόγο Του.  Λίγα άτομα  έκαναν την διαφορά,  λίγα λόγια  έδειξαν  το θαύμα. Οι ανατροπές της ζωής  δεν χρειάζονται  πολλούς, αλλά λίγους  και καλούς.  Οι  μεγάλες επαναστάσεις  ξεκίνησαν  μ’ ελάχιστους, ωφέλησαν  αμέτρητους.   Ο Χριστός εκτίμησε  την πίστη όχι μόνο του παραλυτικού, αλλά και των συνοδών του, ήταν άλλωστε  έμπρακτη και  εφευρετική. Ο Θεός έδωσε  δύναμη εσωτερική τόσο στον άρρωστο όσο και στους φίλους του, ξεπεράστηκαν  τα όποια εμπόδια και έγινε η συνάντηση. Τόλμη  χρειάστηκε,  η λύση βρέθηκε, δόθηκε άφεση  αμαρτιών και  η θεραπεία ήρθε  ως θείο δώρο  στο  ταλαίπωρο  παιδί Του. Είναι η ίδια δύναμη  που προσφέρει ο Κύριος  σ’ όσους από εμάς θέλουμε να  Τον πλησιάσουμε,  αλλά συναντούμε πειρασμούς  και αναχώματα. Γίνεται όμως η υπέρβαση, στεκόμαστε εμπρός Του και ενώπιον όσων  μέχρι πριν λίγο μας  οίκτιραν για τα παθήματά μας. Είναι εκείνοι που  αγνοούν  ότι ο τελευταίος λόγος πάντοτε είναι του Χριστού ο και πάντα σωτήριος και χαροποιός.   Του παιδιού τα πρώτα βήματα  χαρά  δίνουν στο  ίδιο  και στον περίγυρό του. Είναι η ίδια  η χαρά που δοκίμασαν  οι περισσότεροι  από όσους είδαν αυτά που συνέβησαν  σε μια γειτονιά της Καπερναούμ.  Ο Χριστός δεν λέει μεγάλα λόγια,  κάνει μεγάλα θαύματα.  Με τον τρόπο  Του προσκαλεί και τον καθένα μας  να πλησιάσουμε το  σπίτι Του, τον Ναό  και  εκεί να δούμε πνευματικά και σωματικά παραλυτικούς να φεύγουν αλλαγμένοι ριζικά. Η έξοδος μάλιστα  τους βρίσκει πολύ δυνατούς,  σαν τον θεραπευμένο  παραλυτικό της  Ευαγγελικής περικοπής. Είχε  δυνάμεις αρκετές  να κουβαλάει πλέον  αυτό που  τον κουβαλούσε μέχρι πριν λίγο, το κρεβάτι που κάποτε  ήταν βάσανο  ακινησίας και τελικά έγινε τρόπαιο  θεραπείας.   Προσωπική  επικοινωνία με τον Θεό χρειάζεται,  χωρίς  ενδοιασμούς,  χωρίς σκεπτικισμούς. Οι γραμματείς  δεν ξέφυγαν  από την αμφισβήτηση. Οι πολλοί άκουγαν,  οι τέσσερεις έπραξαν. Εκείνοι παρέμειναν πορωμένοι και  ταυτόχρονα  απορημένοι.  Η  σκέψη  κρυφή, η προκατάληψη  έκδηλη. Για μια ακόμη φορά ο Κύριος τους αντιλαμβάνεται  και τους αποστομώνει.  Συγχωρεί  τις αμαρτίες  και θεραπεύει  το σώμα του παραλυτικού. Μας γνωρίζει όλους καλά.   Για να βρούμε την  θεραπεία μας  από παραλυσίες  σωματικές  ή πνευματικές,  πρέπει κάτι να χαλάσουμε.  Πρώτα  τις σχέσεις μας  με τον κόσμο που μας θέλει μακριά από τον Θεό, που χαίρεται να μας βλέπει  καθηλωμένους  στην αμαρτωλή  καθημερινότητά μας  και η προοπτική ανάτασης  να είναι μόνον  αφορμή για περί υπομονής κήρυγμα  και ποτέ  ορατή  ίασης απόδειξη.  Ο Χριστός  θεραπεύει, ανασταίνει, συγχωρεί. Οι άλλοι απλά  Τον παρακολουθούν, Τον σχολιάζουν. Όταν τους αντιληφθούμε  και τους αφήσουμε  στην «σκέψη» τους, θα βρεθούμε ενώπιόν Του και θα μας πάρει  πρώτα τις αμαρτίες  και ύστερα  το «κρεβάτι» των βασάνων μας. 

Ποιμένων ρόλος και λόγος

Οι ποιμένες της  υπαίθρου μας  φαίνονται  απλοί άνθρωποι, για κάποιους δευτέρας κατηγορίας,  έτσι είναι ;  δεν μπορεί !  η  συμμετοχή  τους και η  παρουσία  τους στο θαύμα  της Θείας ενανθρώπησης για  άλλα έρχεται να μας  πείσει  Πού όλα  αυτά ;  Στην Βηθλεέμ !
  Βηθλεέμ : μια άσημη πόλη που έμελλε  να κάνει σημαντική την ζωή  όχι την δική της απλά, αλλά και του κόσμου όλου.   Η Γέννηση  του Χριστού  δίνει πλέον ελπίδα  για το αύριο της ανθρωπότητας. Προφητεύτηκε¹  και επαληθεύτηκε.
  Θα σταματήσουμε  την σκέψη μας  στους ποιμένες  που διαδραμάτισαν ρόλο και  είχαν τον λόγο στο Μυστήριο  της Γέννησης  του Θεανθρώπου. Είναι από  τους   πρώτους παγκόσμια   που προσκύνησαν  το νεογέννητο  βρέφος.  Τους  τοποθετεί  εκεί η  πρόνοια  του Θεού,  ως καθαρούς  στην καρδιά  και γι΄ αυτό  είναι αδιάψευστοι μάρτυρες του θαύματος.  Εκπροσωπούν - τότε και πάντοτε - όλους όσους  προστρέχουν  στο κάθε θαύμα  με καθαρή  καρδιά. Χωρίς όρους και όρια  υπάρχει η  αναμονή τους για την  εκπλήρωσή του,  γιατί έχουν και την ενδόμυχη  βεβαιότητα  ότι «Μεθ΄ ημών ο Θεός²».
  Πώς τοποθετήθηκαν λοιπόν οι Ποιμένες  απέναντι  στο  γεγονός της ενανθρωπήσεως  αυτού του ίδιου  του Θεού ;  Μας  το περιγράφει  ο Ευαγγελιστής  Λουκάς³ και ταυτόχρονα  μια διδαχή ξετυλίγεται  για ωφέλεια όλων μας.
  Οι ποιμένες   ήλθαν (στ. 16), είδαν (στ. 17), έφυγαν (στ. 20).Η επιστροφή  τους είχε δοξολογικό χαρακτήρα  για την Θεία Δωρεά,  αυτόπτες μάρτυρες  οι ίδιοι  και κήρυκες  του γεγονότος. Είχαν τις προϋποθέσεις,  αφού ^.  όχι μόνο  άκουσαν (στ. 10),αλλά και έτρεξαν (στ. 15),ταυτόχρονα  κήρυξαν (στ. 18)  και  κυρίως  δοξολόγησαν (στ. 20).
  Οι  ταπεινοί και ασήμαντοι ποιμένες  «που προσφέρουν  το θαύμα»⁴,  κατά τον ιερό υμνωδό,  ακολούθησαν  την παραπάνω πορεία και έμειναν  στην ιστορία,  εμείς  γιατί να μείνουμε  στο  περιθώριο και αυτή της ίδιας της προσωπικής μας ιστορίας και βιωτής; Το κάνουμε όταν την υποβαθμίζουμε και την ευτελίζουμε  μέρα με την ημέρα, με λόγια και έργα. Δεν ζούμε, απλά επιβιώνουμε και συμβιώνουμε.
  Γεννήθηκε ο μοναδικός Σωτήρας  της ανθρωπότητας. Μεριμνάμε  τούτες τις ημέρες για πολλά, όχι όμως  για να δοξάσουμε τον Θεό για την θέλησή Του να έρθει στον κόσμο όχι ως επίσκεψη ρουτίνας,  αλλά ως αρχή αγιασμού. Ας  αξιολογήσουμε  όπως πρέπει κάποτε την «ανεκδιήγητο  δωρεά Του⁵».  Πρέπει να φροντίσουμε  η πόλη  της Βηθλεέμ να  υπερβεί  τα γεωγραφικά  της όρια και να εισβάλλει  στα σπίτια μας, στην ζωή μας  και στην κοινωνία μας φέρνοντας βέβαια τον εκεί τεχθέντα.  Δωρεά μοναδική και ανεπανάληπτη, γι΄  αυτό  «ας χαρούν οι ουρανοί και ας νιώσει  αγαλλίαση η γη, για τον επουράνιο που έγινε επίγειος.  Έγινε άνθρωπος  ο Χριστός,  νιώστε αγαλλίαση, δέος και χαρά. Δέος  εξαιτίας  της αμαρτίας,  χαρά λόγω της  ελπίδας»,  μας  προτρέπει  Πατέρας  της  Εκκλησίας⁶.
  Η εμπιστοσύνη στην θεία πρόνοια  θα  είναι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει  τις σφραγισμένες  από την προκατάληψη  και τον εγωϊσμό  καρδιές μας,  για να υποδεχθούν  στην συνέχεια χριστιανορθόδοξα  Εκείνον. Ταυτόχρονα  και εμείς ως άλλοι ποιμένες  να  βροντοφωνάξουμε  το θαύμα,  να προσκυνήσουμε  «το παιδίον μετά Μαρίας της  μητέρας αυτού⁷». 
  Ας ακούσουμε  και φέτος το μήνυμα  της Βηθλεέμ  με αναμεταδότες  τους ποιμένες.  Χριστούγεννα με Χριστό  και όχι γύρω  από τον Χριστό.  Χριστούγεννα  με καρδιά γεμάτη  αγάπη  και όχι απλά γεμάτο το τραπέζι μας.  Χριστούγεννα  με στολισμένη  την ψυχή μας με αρετή  και όχι απλά  και μόνο στολισμένα τα σπίτια μας.
Παραπομπές
1.Μιχ. 5, 1 – 3
2.Ματθ.  α, 23
3.Λουκ. β, 8 – 20
4.Στιχηρό (4^ο) εσπερινού Χριστουγέννων
5.Β΄ Κορ. θ, 15
6.Γρηγόριος  ο Θεολόγος Migne 36, 312

7.Ματθ. β, 11
πηγή

Μ’ ένα άγγιγμα Toυ Αρχιμανδρίτου Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Το Ευαγγέλιο,  που θα ακούσουμε  στην αυριανή  Θεία Λειτουργία,  περιγράφει  δύο θαύματα  του Κυρίου μας, δύο πράξεις  Του όμοιες  σε πολλά σημεία. Με την μία δίνει  ζωή στην δωδεκαετή  κόρη  του αρχισυνάγωγου  Ιάειρου  και με την άλλη  θεραπεύει  μια γυναίκα  που  οι  αιμορραγίες  της ήταν πολυχρόνιες  και βασανιστικές. 

Παρατηρούμε και στα δύο θαύματα  ένα άγγιγμα,  Εκείνου  στην νεκρή  κόρη  και της γυναίκας  στα  ρούχα  Εκείνου.  Βλέπουμε το εκκλησιαστικό πλήρωμα  να  πλησιάζει και να  ακολουθεί  τον Κύριο  γιατί  έτσι διδάχθηκε,  εθιμοτυπικά  ή και περιστασιακά,  Εκείνος όμως στην ουσία αναμένει  το άγγιγμα της ζωής μας επάνω στην δική Του, της ταύτισης  των προβλημάτων μας με την Σταύρωσή Του και τέλος  της  απόλαυσης  της  Ανάστασής  Του ως  και δικής  μας  προσωπικής δικαίωσης.  Σ’  αυτούς  που Του προσφέρουν  αυτό το μοναδικό  άγγιγμα  αποκαλύπτεται  ο Χριστός  και τα θαύματά  Του  πλέον  δεν παραχωρούνται  ως  αποδείξεις  της θεότητάς  Του, αλλ’ ως  ευκαιρία  για  λύτρωση  από ψυχικά  ή πνευματικά  ασθενήματα.

Την θυγατέρα  του Ιάειρου  πήγε  και την βρήκε  ο  Χριστός  στο σπίτι  τους,  η  αιμμορροούσα  Τον βρίσκει  στους δρόμους  να  διδάσκει, ανάμεσα  στον όχλο. Σπίτι και δρόμος, φυσικός χώρος  ζωής και δράσης  του  καθενός  μας, αλλά και του Ιησού.  Άρα,  Εκείνος  βρίσκεται  και  μας  βρίσκει  σε κάθε  τόπο  και χρόνο  και μάλιστα  στους  πλέον ανύποπτους.  Όταν γύρω  μας  τα πάντα μαυρίζουν από τον θάνατο  τον  βιολογικό  ή τον πνευματικό,  ο Κύριος προσέρχεται  και  προσφέρεται  για του κόσμου  την ζωή και την σωτηρία.

Βλέπουμε και στα δύο θαύματα  είναι  κοινό αριθμό,  το δώδεκα.  Η μεν κόρη αφήνει  την επίγεια  ζωή της  στα δώδεκα της  χρόνια, η δε γυναίκα  εδώ και δώδεκα  χρόνια πάσχει  και για την θεραπεία της  έχει ξοδέψει  την περιουσία της όλη. Ύστερα  από τα θαύματα  η κόρη  βρίσκει και ανανεώνει  την ζωή της  στα δώδεκά της  και η γυναίκα  ξαναβρίσκει  την ζωή που είχε  σταματήσει  εδώ και δώδεκα  χρόνια και μπορεί  να  την χαρεί  χωρίς  πόνους  και προβλήματα.  Ξαναχαρίζεται  και στις δύο βίος  δώδεκα  ετών.

Όλοι  είχαν  ακούσει για τον ερχομό  του Χριστού.  Ο αρχισυνάγωγος  Τον πλησιάζει  και Τον παρακαλεί  με λίγα  λόγια.  Η γυναίκα και Εκείνη  Τον  πλησιάζει και  Τον ακουμπά απλά και μόνο.  Δεν καταφεύγουν σε  πολυλογίες  και  φλυαρίες  για να πείσουν  τον  Διδάσκαλο. Είχαν  την ενδόμυχη  σιγουριά  ότι δεν ήρθε  για να καταθέσει  άλλη μια θεωρία  στις  τόσες  των σοφών  του χωρόχρονού τους, αλλά  έλαβε  σάρκα  και οστά για να σώσει,  αυτούς  και εμάς. Ήλθαν και Τον είδαν,  Τον  άγγιξαν και τους άγγιξε  και το κυριότερο  τους  ανέστησε  από τον θάνατό τους, σωματικό ή  και  πνευματικό. Ο  μεν  πρώτος  πλέον έγινε  κοίμηση, ο δε  δεύτερος  απέκτησε  πια τις προϋποθέσεις  για αγώνα,  ώστε  να μην τον  γευθούμε.  Παντού και πάντα  εμπνευστής  ο Χριστός.

Σαν τον Ιάειρο που χάνει την μοναχοκόρη  του ή σαν την βασανιζόμενη  αιμορροούσα γυναίκα υπάρχουν ανάμεσα μας αμέτρητοι ή και βρισκόμαστε  και εμείς μέσα σ’ αυτούς. Το θέμα  δεν είναι που είμαστε,  αλλά πως  είμαστε.  Ο Χριστός δώρισε την χαρά και έδιωξε  την ντροπή  μέσα  από τα διηγούμενα  στο Ευαγγέλιο  θαύματά  Του.  Εμείς  στην ουσία  πού και πώς  στεκόμαστε;

Ζητάμε, αρκετές φορές, την ευθύνη από τον Θεό για τα δυσάρεστα  της ζωής μας  μη μπορώντας – ή και μη θέλοντας -  να καταλάβουμε  ότι η κάθε  είδους  φθορά  είναι αναπόφευκτη και απόρροια της  αποστασίας μας  από το θέλημά Του, την αγάπη Του και τον Νόμου Του.   

Ταυτόχρονα,  επειδή έχουμε και καυχόμαστε  για την χριστιανορθόδοξη  ταυτότητά μας, απαιτούμε  από τον Θεό  να λειτουργεί  ως  κυματοθραύστης  για τα δεινά της ζωής μας.  Όταν αυτή  δοκιμάζεται  η ευθύνη  να είναι  μόνο δική  Του και ποτέ  δική μας,  που παραπατάμε  ανάμεσα  στην πίστη και την δυσπιστία,  ανάμεσα  στον κόσμο μας  και στον κόσμο  του Θεού με τους  Αγίους  Του,  που τους τιμάμε  αρκετές  φόρες  μόνο σαν πανηγύρια  και αφορμή για κραιπάλη.  Πλησιάζουμε τον Χριστό  γιατί  έχουμε τα συμφέροντά  μας και όταν αυτά  κλυδωνίζονται  ή πλήττονται Τον  εξορίζουμε  και  καταφεύγουμε σε μέσα  που μας ρίχνουν  αργά  ή  γρήγορα  στον γκρεμό  της αποστροφής.  Νομίζουμε  ότι ο Θεός είναι  ο ταχυδακτυλουργός  που θα  μας  απαλλάξει  εμάς  από κάθε  λογής  πληγές  και θα  τις  αφήσει  στους άλλους,  στους ξένους Του. Τους  εκτός  της εκκλησίας  Του  που δεν  υπάκουσαν σ’  Αυτόν  ή  δεν άκουσαν  γι’  Αυτόν  και λησμονούμε   την όποια  δική μας  ευθύνη.

Η  Εκκλησία  στην ανακύκλωση  του χρόνου  προφέρει  και προσφέρει  τα ευαγγελικά  αναγνώσματα  για να διδάξει  όλους μας.  Να  φύγουμε  κάποτε  από την θέση  του ακροατή  και να πάμε  σ’  αυτή  του ποιητή.  Ας νιώσουμε την παρουσία Του εκεί που ζούμε και κινούμαστε,  ανάμεσά μας. Ας  αντιληφθούμε  ότι μας  αγγίζει κάθε λεπτό και  στιγμή και με την πίστη  που διαθέτουμε θα ιαθούμε  από πολλών μορφών  νοσήματα.   

πηγή

Θεόκλητοι-ετερόκλητοι του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλoυ

Η ζωή τους δεν ήταν έκφραση στιγμιαίου ενθουσιασμού, αλλά  αποτέ-λεσμα  θείας επέμβασης,  προκειμένου ν΄ αλλάξει  στην συνέχεια και η δική μας πορεία. Όταν δούμε μέσα στην βιωτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου  την  δική  μας, με τις πτώσεις  μας και τις αστοχίες μας, τότε θα καταλάβουμε ακόμα καλύτερα ότι έχουμε ελπίδα  ν’ απολαύσουμε ότι και εκείνοι : τον Ιησού και την αιώνια μακαριότητα. Έζησαν  σε διαφορετικές εποχές,  έγιναν όμως και οι δύο οι κήρυκες  του  σωτήριου μηνύματος  που έφερε Εκείνος στην οικουμένη.

  Πολλοί αναρωτιούνται  που θα μας βρει ο Χριστός; Θα μας βρει στην θάλασσα  της ζωής μας,  με τα δίχτυα της  βιοπάλη μας στα χέρια και την αγωνία  μας  για το αύριο της οικογένειάς μας στην σκέψη, όπως βρήκε  τον Πέτρο στην Γαλιλαία. Αυτός  πλέον άφησε σπίτι, περιουσία, οικογένεια για να ακολουθήσει τον Κύριο.  Θα μας βρει επίσης στον δρόμο της ζωής  όταν  διανύουμε τις δεκαετίες  της, στην πορεία πριν την δική μας Δαμασκό,  των αναζητήσεών μας  και των  προβληματισμών μας, σε λιθοβολισμούς που θα δείχνουν την αποστασία μας, όπως  βρήκε τον Παύλο.  Θα μας βρει  λοιπόν εκεί  που βρίσκεται  η βιωτή μας  ή η απιστία  μας, τα λόγια μας ή οι πράξεις μας..  Η αλλαγή που θα συμβεί σ΄ εμάς, όπως σ΄ εκείνους, είναι και η κύρια ιδέα  της μεταστροφής που κηρύσσει ο Χριστός. Απτές αποδείξεις  μετάνοιας άρα τιμάμε στις 29 Ιουνίου κάθε χρόνου.

  Άσχετα ποιό είναι το παρελθόν μας, σημασία έχει πώς μέσα από το παρόν,  προετοιμάζουμε το αύριο. Όσο άγιος  και να είναι κάποιος,  έχει έστω και μια ρωγμή πτώσης. Όσο αμαρτωλός και αν φαίνεται ο άλλος, υπάρχει μια αχτίδα διόρθωσης. Γι΄ αυτό ήρθε ο Χριστός στην γη, για να επουλώσει την ρωγμή και την αχτίδα να την κάνει φως, όπως είναι Εκείνος. Η αλλαγή που θα συμβεί στην ζωή μας, μπορεί  να είναι ένα ξύπνημα  μετά από ένα όραμα   και ίσως έρθει με την φωνή ακόμα και από έναν πετεινό. Ένα πτηνό μπορεί να αναπληρώσει και να καταφέρει όσα δεν έκαναν αμέτρητα  βαθυστόχαστα  κηρύγματα και να κλάψουμε πικρά μετανοιωμένοι. Μετά την ανατροπή  αυτή,  από αρνητές  ή διώκτες  μπορεί να γίνουμε διαπρύσιοι  ιεροκήρυκες όπως οι πρωτοκορυφαίοι  Απόστολοι. Η ιεραποστολή  δεν χρειάζεται  πτυχία και περγαμηνές, αλλά δύναμη  καρδιάς και θέληση ψυχής. Για τον λόγο αυτό οι εργάτες της είναι λίγοι, το έργο τεράστιο, το αποτέλεσμα ανυπολόγιστο. Ποτέ η ζέση της ψυχής, η δράση και το ποίμνιο δεν μπορεί να είναι αποτελέσματα στατιστικής, αλλά καρποί ποιμαντικής.

  Ο Πέτρος  ακούει την πρόσκληση  του Κυρίου,  αφήνει αμέσως  τα πάντα και κάνει  τα πάντα  για  την δόξα του Θεού. Παρ΄ όλα αυτά   θα τον δούμε κάποια στιγμή να έχει  υπερηφάνεια, να κοιμάται σε ώρα  προσευχής και αργότερα να κάνει παρέα  με εχθρούς του Χριστού,  μακριά Του  και να φτάνει στην άρνηση. Βλέπουμε όμως και τα δάκρυά του που ξεπλένουν κάθε μελανό σημείο της πορείας του.

  Ο Παύλος,  φανατικός Ιουδαίος, διώκτης  του Χριστού  και της Εκκλησίας  Του, μ΄ ένα όραμα μεταστρέφεται και υπομένει βασανιστήρια, διώξεις, ναυάγια, χλευασμό, επειδή πλέον κήρυττε  Χριστό εσταυρωμένο και αναστημένο. Σ΄ εκείνον οφείλουμε, ως ελλήνων γένος, το Βάπτισμά  μας ,είναι ο διδαχός μας.  

   Τι και αν χωρίζει τους  δύο Αποστόλους ο χρόνος και τόπος, τους ενώνει άλλο  ακόμα ένα  στοιχείο, το μαρτύριο. Τέτοιο ήταν το τέλος της επίγειας  ζωής τους. Μαρτυρία και μαρτύριο, δίπτυχο που το τήρησαν οι Πέτρος  και Παύλος και που λείπει από τους περισσότερους. Όπου και απ΄ όποιους ασκείται ιεραποστολικό γνήσιο έργο χαίρεται  ο Θεός για το θάρρος τους και ευλογεί τον αγώνα τους. Της Ορθοδοξίας η ευγνωμοσύνη είναι δεδομένη.

  Γιατί όμως τους έχουμε; Αν είναι για θαυμασμό, δεν τους χρειαζόμαστε, είχαμε και έχουμε αρκετούς ήρωες  και ιδεολόγους.  Τους έχουμε για μίμηση, κάπου ακουμπάνε στην ζωή μας, στον ενθουσιασμό μας ή  σε κάποια άρνηση του Χριστού, άμεση ή έμμεση.  Υπάρχει όμως πίστη,  ότι υπάρχει Θεός που  μεριμνά για όλους και μας φροντίζει πατρικά. Είναι η πίστη που μετακομίζει ακόμα και τα βουνά των δυσκολιών, των εμποδίων,  των αδυναμιών  και την θέση  τους να παίρνει η αρετή και η αγιότητα.

  Όταν κοιτάξουμε τον Χριστό στα μάτια,  στις τρικυμίες  της ζωής μας,  Εκείνος θα τις γαληνεύσει και θα σωθούμε. Η αγιότητα δεν είναι δεδομένη ποτέ και σε κανένα. Είναι θέμα αγώνα προσωπικού. Όταν γυρίζουμε  όμως την πλάτη στον Θεό τότε βυθιζόμαστε, με δική μας ευθύνη. Πορεία ίδια μ΄ εκείνη  των  Αποστόλων  Πέτρου και Παύλου, ή δρόμος ξένος και απόμακρος της  χάρης  Του; Η εν Χριστώ ζωή και πολιτεία  μας μπορεί να μην έχει μαρτυρικό τέλος, αλλά τουλάχιστον ας  τελειώσει  στην ώρα της στου Κυρίου την αυλή και Βασιλεία.  

*Κύρια σημεία κηρύγματος  στον  ιστορικό  Ιερό Ναό Αποστόλων  Πέτρου -  Παύλου,  πολιούχων Σπάτων Αττικής, Παρασκευή 29-12-2012. 

________

Σημείωση: Η Ιερά εικόνα - στον φάκελο των Φωτογραφιών - των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, είναι  έργο του Αθανασίου Πιπηλή, 1975, άγνωστου δωρητή.Ανήκει στον Ι.Ν.Αγ.Αναργύρων Αττικής.

: πηγή

Κυριακή Β Ματθαίου Προσοχή στις προσκλήσεις του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Ήρθε η ώρα !  Το Ευαγγέλιο  που θ’ ακούσουμε  αύριο μας  θυμίζει  μία  αρχή.  Η  αντίστροφη μέτρηση για να μάθει η  οικουμένη  για τον ξεχασμένο ή παραποιημένο Θεό  άρχισε.  Ο Υιός  του Θεού, έλαβε σάρκα, βρήκε  τους συνεργούς Του και αρχίζει  το κοσμοσωτήριο έργο Του.  Θεραπεύει  ψυχές  και σώματα. 

Ο Χριστός όπως  βλέπουμε στο αυριανό Ευαγγέλιο  δεν ψάχνει  σοφούς για συνεργάτες Του,  υπήρχαν αλλού.  Δεν αναζητά  ισχυρούς για βοηθούς Του,  αυτοί θα τον πολεμήσουν.   Δεν βρίσκει τους εκπροσώπους  της  θρησκείας, είχαν απογοητεύσει ήδη τον λαό.  Αυτό που  θα  διδάξει  ο Κύριος δεν  είχε σχέση  με τους προηγούμενους  και το κυριότερο δεν ήταν  συμπλήρωμα  ή ανταλλακτικό των όσων  κακώς  έπραξαν οι άλλοι.   Αντίθετα, όλους θέλει ν’ αλλάξει και τους σώσει. 

Ο Χριστός  άρα  δεν κοιτά ποιοί  είμαστε, αλλά τι θα γίνουμε.  Αν είμαστε  στον σωστό δρόμο να παραμείνουμε εκει,  αν βρισκόμαστε στον παράδρομο  να βρεθούμε κάποτε  στην ορθή πορεία. Η οικονομική,  πνευματική, κοινωνική μας καταγωγή  δεν μπορεί να είναι εγγύηση και  της καλής ποιότητας  μας. Μακάρι να συνέβαινε  αυτό. Επειδή  κατέχουμε θέσεις  εδώ στην γη, δεν σημαίνει  ότι  θα τις βρούμε  (ή και θα τις εξαγοράσουμε) και στον ουρανό. 

Ο Ιησούς είδε  στους ψαράδες  την απλότητά τους,  γι’ αυτό  αφήνουν και τα πάντα,  πατέρα  και δουλειά.  Γνώριζαν από τρικυμίες  στην λίμνη,  είχαν  και το σθένος να αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες της  ζωής  κοντά στον Χριστό.  Από την δόξα στην τιμωρία,  από την χαρά στην σταύρωση.  Στην καθαρή  καρδιά τους ο Χριστός  έβλεπε  τον «τόπο»  που πρώτα θα  καρποφορούσε  ο λόγος Του,  θα  γινόταν  οι Απόστολοι  του μηνύματος   που κόμιζε στην ανθρωπότητα.  Τους κάλεσε σε μία άλλου είδους ψαριά, αυτής των ανθρώπων, με δίχτυ  τον λόγο Του,  στα πελάγη  της  κοινωνίας, σε  πόλεις και βουνά.  Πότε με την ικανοποίηση ενός θαύματος και πότε  με την απογοήτευση  και απαίτηση  να φύγουν από την πόλη. 

Το να κερδίσουμε  ψυχές  στον  Χριστό  είναι   σίγουρα τέχνη  των τεχνών.     Ο Χριστός την  συσχέτισε  μ’ αυτή  του ψαρά  και  έγινε ο αρχιψαράς.   Εκείνος μόνο μπορεί να διδάξει  και να πείσει γνήσια, αρκεί να  Του το ζητήσουμε, να  Του δώσουμε το δικαίωμα. 

Είναι σίγουρα  μεγάλο το τίμημα  μιας  θετικής απάντησης  στην κυριακή προ(σ)κληση  για  να Τον ακολουθήσουμε,  όπως οι ψαράδες  της ευαγγελικής  περικοπής  που θα ακουσθεί  αύριο.  Αν  ήταν κοινός θνητός  ίσως το σκεπτόμαστε  παραπάνω,  όταν πρόκειται  όμως για τον ίδιο τον Θεό, πρέπει να αφήσουμε  κάθε είδους  δίχτυα  του βιοπορισμού μας,  σε μια στιγμή  μάλιστα.    Κάθε σκέψη ή προβληματισμός  μπορεί να ξεθωριάσει  την επιθυμία μας,  μπορεί να ανατρέψει  την προθυμία μας  και να εκτεθούμε  ενώπιον Θεού  και ανθρώπων.

Πρέπει οπωσδήποτε  να έχουμε την προσοχή μας  στις προσκλήσεις.  Να εξετάζουμε ποιός και γιατί μας προσκαλεί. Αν  αξίζει  δηλαδή  τον κόπο ή αν θα χάνουμε  τον χρόνο μας και κυρίως την ψυχή μας.  Η πληθώρα των αιρέσεων  και των ψευδορθόδοξων  ομάδων είναι παγίδα.   Είτε από άγνοια,  είτε από υπερβάλλοντα ζήλο  μπορεί να είμαστε εμείς τα θύματά τους.   Θα στοιχίσει  πρώτα την ηρεμία μας την ψυχική και ύστερα την σωτηρία μας. Προσοχή  και επιφύλαξη, η  λάμψη του χρυσού δεν είναι  και εγγύηση  ότι υπάρχει. 

Στην θέση του κάθε ψαρά  μπορεί να  είμαστε  και εμείς, μας έχει διαλέξει ο Θεός με το Βάπτισμά  μας.   Γίναμε  μαθητές Του.  Με τη  ζωή μας, τα λόγια μας, το παράδειγμά μας  διδάσκουμε  Χριστό, φέρουμε  τ’ όνομά Του.  Έρχεται η ώρα έμπρακτα  να δείξουμε  αν είμαστε  χριστιανοί  κατ’ ευφημισμό  ή κατ’ ουσίαν.   Χωρίς  ακρότητες  και υπερβολές.  Ο Κύριος  άρχισε  να κηρύττει,  ψάχνει  για  τ’ αυτιά  που θα Τον ακούσουν,  τα μάτια  που θα Τον συναντήσουν και τις καρδιές που θα  Τον πιστέψουν.  Εμείς  σίγουρα  τα έχουμε, ας Του τα διαθέσουμε.

Κυριακή Δ Νηστειών Αδυναμία Αποστόλων, δύναμη Χριστού του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Άλλη μια φορά πρόβλημα νέου ανθρώπου απασχολεί  τον Κύριο και γεμάτος συμπόνια έρχεται και προσφέρει θεραπεία.  Το θαύμα αποδεικνύει την  αγάπη Του. Τα λόγια Του  δείχνουν την αγανάκτησή Του.  Βλέπει  την απιστία του γένους μας. Το ερώτημα «μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας;»  σφραγίζει την αντίδρασή Του.

Ο πατέρας  του δαιμονιζομένου  έχει πρώτος απελπιστεί  από το χρόνιο πρόβλημα  του παιδιού του και τώρα απελπίζεται πιο έντονα,  όταν βλέπει την αδυναμία των μαθητών του Χριστού. Εκεί  είχε τις ελπίδες του. Δεν βρήκε όμως  την επιθυμητή ανταπόκριση,  την ίαση.

Σε ανάλογες περιπτώσεις ο Κύριος ήταν η πρώτη και άμεση επιλογή. Εδώ οι μαθητές Του στα μάτια του βασανισμένου  πατέρα φαίνονται  ως σίγουρα  ικανοί να αλλάξουν την κακή σχέση του νεαρού με τον περίγυρό του. Είχε γίνει σημείο κακής αναφοράς. Η θάλασσα  και η φωτιά ήταν οι «φίλοι»  του.  Η εκεί  βουτιά  του ήταν λύση στο αδιέξοδο που τα πονηρά  δαιμόνια τον οδηγούσαν.

Μια προσευχή,  παρ’ όλα αυτά,  είναι αρκετή για ν’ αλλάξει  την κατάσταση, η απελπισία να παραχωρήσει την θέση της στη χαρά για το θαύμα. Με λίγες  κουβέντες  που θα εκστομίσει ο Ιησούς  θα μας λυτρώσει.  Η ομολογία  της δικής μας πίστης γίνεται η πόρτα  για να περάσουμε στον κόσμο  των υγιών σωματικά και πνευματικά ατόμων.  Η πίστη που θα δείξουμε  θα μας κάνει συγκάτοικους  ανθρώπων λογικών  και όχι υποχείρια  δαιμόνων  με παρενέργειες βλαβερές  σε προσωπικό και κοινωνικό  επίπεδο.

Ο πατέρας είχε  ένα παράπονο,  πήγε στους μαθητές Του και εκείνοι δεν κατάφεραν  το ποθητό. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς.  Τις πληγές σώματος  ή ψυχής,  τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας,  θέλουμε μεν  να τα λύσουμε αλλά  όμως με οποιονδήποτε  τρόπο.  Γι’ αυτό και  απογοητευόμαστε. Η συνεργασία μας  με ακατάλληλα  άτομα  φέρνει αποτυχία.  Το ανεκπλήρωτο αίτημα διαιωνίζεται, χειροτερεύει  το πρόβλημα.  Αν προστρέχαμε  έγκαιρα και μόνον στον Θεό, τότε δεν  θα φερόμασταν επιπόλαια και σίγουρα  θα κερδίζαμε. Θα βλέπαμε επιτέλους το χέρι που απλώνεται  μπροστά μας  για να μας  απαλλάξει από δαιμόνια  πολλά και διάφορα.  Στοιχείο  αναγνώρισης  είναι οι πληγές  από τον Σταυρό. Εκείνος μόνο  θα μπορούσε  να σταυρωθεί  για την σωτήρια θεραπεία  των παιδιών Του και να χαρίσει την απαλλαγή από ασθένειες.

  Οι περισσότεροι γύρω μας  ζητούν ανταλλάγματα,  πολλά και μεγάλα,  για να μας εξυπηρετήσουν.  Πουθενά και κανένας δεν λέει ότι με λίγα λόγια και μικρές κινήσεις  θα  πετύχουμε  απείρως  πολλαπλάσια  απ’ ότι ζητήσαμε. Η αγάπη  του Χριστού δεν ζητά  τίποτα περισσότερο  από την πίστη. Όταν  διαπιστώσει την ύπαρξη της  ή  όταν  ακούσει την ομολογία της,  δεν  αρνείται το θαύμα Του.

  Ο Χριστός  έρχεται  όχι για να διδάξει απλά  και μόνο. Δεν κάνει άμβωνα κάθε  πόλη και γειτονιά  του τόπου του για άσκηση μονολόγου.  Προχωρεί παραπέρα, δίνει τον λόγο  και στον άλλο, τον ρωτά  και αποφασίζει.  Ο νέος της  ευαγγελικής περικοπής  ομολόγησε  την πίστη του και θεραπεύτηκε. Σπάραξε  και έφυγε  το δαιμόνιο.  Η  ομολογία  έφερε  την θεραπεία και εκείνη  την κοινωνικότητα.

Ανακάλυψη-Αποκάλυψη τoυ Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Το κύριο πρόσωπο του αυριανού ευαγγελίου είναι  τελώνης και πλούσιος, παράνομος σ΄όλα του. Είχε εξουσιοδότηση να εισπράττει φόρους για το κράτος,χωρίς να ορίζεται  συγκεκριμένο ποσό και μέχρι πού θα έφτανε η απαίτηση.Εκείνος είχε κάνει το καθήκον κλοπή,την εργασία εκβιασμό και την αρμοδιότητα πλουτισμό.  Όλα μέχρι την ώρα που ανταμώθηκε με τον Κύριο.Tότε ανακαλύπτει τον Σωτήρα  και τον αποκαλύπτει Εκείνος.Για μία ακόμη φορά θα φανεί αύριο ότι, η Καινή Διαθήκη είναι  κείμενο θεόπνευστο,  πάντα επίκαιρο και μας αφορά όλους.

  Ο Ζακχαίος που θα συναντήσουμε αύριο υποσχέθηκε όσα απαιτούν τα αιτήματα των συγκεντρώσεων, αυτα που ζητούν τα συνθήματα των διαδηλώσεων των πολιτών σ’ όλη  την χώρα και που λένε: ‘’ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ’’. Μ΄έναν λόγο του απεκατέστησε ηθικά και οικονομικά όλους όσους αδίκησε,έκλεψε,συκοφάντησε. Είχε μετανιώσει,το έδειξε αληθινά. Με την συμπεριφορά του αυτή έδωσε την απάντηση-λύση στο οικονομική κρίση που μαστίζει τον τόπο μας.

  Οι λάθος στο παρελθόν επιλογές κάποιων έφεραν την χώρα μας και τους πολίτες της σε απόγνωση,ανεργία,ανέχεια,αυτοκτονία. Η παροχολογία και τα σκάνδαλα έγιναν οι αιτίες ώστε το μέλλον του τόπου να είναι υποθηκευμένο και να φαίνεται αβέβαιο και ζοφερό.Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αντικατέστησαν το συμφέρον από το ενδιαφέρον, την εξουσία από την διακονία,το χειροκρότημα από το τόλμημα. Ήρθε όμως ώρα που οι πάντες και τα πάντα φανερώθηκαν και συναντήθηκαν με την πραγματικότητα,όπως ο Ζακχαίος με την αλήθεια, τον Χριστό.Μπορούν άρα οι αίτιοι της φτώχειας μας να τον μιμηθούν στις  αποφάσεις του και να τον ακολουθήσουν στην μετάνοιά του,αφού και στις ατιμίες έπραξαν ότι και αυτός.

   Ταυτόχρονα παρατηρούμε τον Κύριο όταν θέλει να επαινέσει το καλό ,το κάνει ονομαστικά  (φτωχός Λάζαρος,Ιάειρος ,Ζακχαίος κ.ά).Όταν όμως αναφέρεται  σε αμαρτωλές περιπτώσεις το κάνει ανώνυμα (άφρων πλούσιος,πλούσιος νεανίσκος κ.ά.). Θέλει με τον τρόπο Του να στηλιτεύσει την αμαρτία και όχι τον αμαρτωλό και παράλληλα προκαλεί τον καθένα μας να ψάξει και να βρει την θέση που του ταιριάζει βάσει των πεπραγμένων του και να μετανιώσει έμπρακτα  και ειλικρινά,όπως ο Ζακχαίος του αυριανού ευαγγελίου.Εμείς βέβαια εύκολα και επώνυμα κρίνουμε ονόματα και καταστάσεις,σπάνια και ανώνυμα συγχαίρουμε πρόσωπα και γεγονότα.

  Όσο υπάρχει ειλικρίνεια και φιλότιμο,τόσο θα υπάρχει και ώρα αλλαγής. Χάθηκαν τα όνειρα, κλάπηκαν οι συνειδήσεις,εξαφανίστηκε η αξιοπρέπεια.Η συναίσθηση του Ζακχαίου μπορεί να γίνει στάση ζωής και  αντίσταση διαρκείας στην διαφθορά. Οι πάντες μπορούν να βρούν τον δρόμο τους και τον τρόπο τους,να επιστρέψουν τα κλεμμένα. Σ’ αντίθετη περίπτωση υπάρχει κρίση και μνήμη.

πηγή

ΥΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ Τόμος 2014 Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Χρυσόπουλος

                        


Ήδη γράφει ο καθένας μας τις τελευταίες αράδες των πεπραγμένων και των βιωμάτων μας για το 2013 και θα τοποθετηθούν ως ενιαίος τόμος σε λίγο στην βιβλιοθήκη της ζωής μας.

Απομένει η τελεία και η παύλα. Ότι γράφτηκε, γράφτηκε. Σε λίγο θ΄ ανοίξουμε νέο βιβλίο, η αγάπη του Θεού το επέτρεψε. Οι ευχαριστίες είναι εγκάρδιες και η δοξολογία μέγιστη. Υπάρχουν κανόνες ανάγνωσης και αξιοποίησης, αν τους προσέξουμε και τους εφαρμόσουμε θα είμαστε και οι κερδισμένοι.

Στο κατ΄ έτος βιβλίο της ζωής δεν μπορούμε να μείνουμε στο ωραίο εξώφυλλο του βιβλίου που είναι η πρωτοχρονιά, με τις ευχές, τα δώρα, τις γιορτές, τους στολισμούς. Αργά ή γρήγορα θα τελειώσουν όλα αυτά και η πραγματικότητα θα είναι ενώπιών μας και προκλητική. 

Θα πρέπει να προχωρήσουμε στην συγγραφή μιάς-μιάς σελίδας, όσες και οι ημέρες του 2014. Γραμμένα με μελάνι την αγάπη, την πίστη, την δοτικότητα, την υπομονή, την καταλλαγή. Τα κείμενα θα είναι όχι απλά ευχάριστα, αλλά και χρήσιμα σ΄ εμάς και στον περίγυρό μας.

Μπορεί κάποιες σελίδες να τσακίζονται. Θα είναι τα προβλήματα της καθημερινότητας, της υγείας, της εργασίας, της οικογένειας. Μην απελπιζόμαστε, συνιστά ολιγοπιστία. Υπάρχει Θεός, βοηθός και υπερασπιστής μας. Μπορεί και να σκίσουμε κάποιες σελίδες, λόγω της αμαρτίας. 

Μη πτοηθούμε, υπάρχει η μετάνοια και με την ειλικρινή εξομολόγηση θα έχουμε πάλι σελίδες εμφανίσιμες. Ίσως μερικές σελίδες τις βρέξουμε με δάκρυα απογοήτευσης, χαράς, συντριβής, θλίψης. Δεν είναι σωστό να τις σκίσουμε, με την θέρμη της προσευχής μπορούμε να τις στεγνώσουμε και να τις επαναφέρουμε στην προηγούμενη κατάστασή τους. Θα τις χρειαστούμε. Άρα δεν διαγράφουμε ό,τι κάναμε, μπορεί να μετανιώσουμε έμπρακτα, τα πεπραγμένα μας όμως υπάρχουν, κάποτε ως έλεγχος και άλλοτε ως έπαινος. 

Ταυτόχρονα δεν αντιγράφουμε κανέναν, είμαστε προσωπικότητες μοναδικές και ανεπανάληπτες. Η καθεμία με τα χαρίσματά της και τις δυνατότητές της. Δεν τεμπελιάζουμε, άρα και δεν αφήνουμε να σκονιστεί το βιβλίο. Πρέπει να είμαστε σε πνευματική εγρήγορση ώστε να προλάβουμε τα απρόοπτα και να τα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά έγκαιρα και σωστικά.

Κάποιων η συγγραφή μπορεί να τελειώσει απότομα, άδοξα, ξαφνικά. Ο βιολογικός θάνατος μπορεί να μην είναι ο ευπρόσδεκτος επισκέπτης, είναι ο σίγουρος όμως. Ας συμπληρώσουμε τις άγραφες σελίδες εμείς με την προσευχή, με τις αναμνήσεις, με την προσδοκία της κοινής μέλλουσας συνάντησης.

Ετοιμάζουμε λοιπόν, τον νέο τόμο της βιωτής μας λεπτό προς λεπτό, με ευθύνη και σοβαρότητα. Οι 365 σελίδες του θα συνθέσουν το 2014. Στο τέλος θα τοποθετηθεί και εκείνος στην βιβλιοθήκη της ζωής μας. Όχι όμως στο χρονοντούλαπο της προσωπικής μας ιστορίας.

Δεν ξεχνάμε, διορθωνόμαστε διαρκώς. Χαιρόμαστε στις επιτυχίες και διδασκόμαστε από τις αποτυχίες. Για όλα αυτά -και άλλα που ο καθένας θ΄ ανακαλύψει κατά το γράψιμο- πρέπει να ευγνωμονούμε τον Τριαδικό Θεό και Πλάστη μας. 

Μας αγαπά αδελφικά και μας ανέχεται πατρικά. Μας ενδυναμώνει στις δυσκολίες , μας εμψυχώνει στις αγωνίες και μας επιβραβεύει στις νίκες. Τα ευχάριστα μακάρι να είναι πολλά και μόνιμα, τα δυσάρεστα ελάχιστα και αντιμετωπίσιμα. 

Καλή και καρποφόρα συγγραφή! Kαλή και ευλογημένη χρονιά!
πηγή

Η κεντρική ιδέα των Χριστουγέννων

Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Χρυσόπουλος


Η συνάντηση των Ποιμένων με τον νεογέννητο Χριστό σε σταύλο ταπεινό μπορεί με άνεση να χαρακτηρισθεί ως η συνάντηση όλων των αιώνων. Πρωτοεμφανίζεται ο Χριστός σε άσημους βοσκούς και μέσω αυτών θα κάνει σημαντική την ζωή των ανθρώπων, θα δώσει ειρήνη στην γη και αγάπη στους ανθρώπους.¹ 

Το τραγούδι των αγγέλων δίνει την απάντηση στο ερώτημα τι έλειπε από την ανθρωπότητα και τι έφερε ο Χριστός στην γη με την ενανθρώπισή του. Είναι θέμα πια επιλογών, ατομικών ή συλλογικών, κατά πόσο θα μείνει σύνθημα ουράνιο ή ρομαντική αναζήτηση. 

Η Εκκλησία, πάντως, με τον εορτασμό της Χριστού Γέννας, σαν να είναι σήμερα, προκαλεί και προσκαλεί τα παιδιά Της να κάνουν σκοπό της ζωής τους την παγίωση της ειρήνης και την έμπρακτη εφαρμογή της αγάπης. Δεν χρειάστηκαν πανεπιστημιακές περγαμηνές οι Ποιμένες για να γνωρίσουν και να μεταδώσουν στα πέρατα της γης και του χρόνου ότι έχουμε τον Θεό μαζί μας,² ότι υπάρχει ελπίδα και οδηγός για το ειρηνικό μέλλον της ανθρωπότητας και λύτρωση του καθενός μας. 

Όταν παντού κυριαρχούσε ο μαρασμός και η απελπισία, ο άνθρωπος είχε απογοητευτεί και θεοποιούσε ότι του φαινόταν ξένο και πρωτόγνωρο, όταν δεν είχε συμφιλιωθεί πρώτα με τον ίδιο τον εαυτό του και ύστερα με τους άλλους, τότε γεννιέται ο Χριστός και «ντύνεται την ανθρώπινη φύση ο πλούσιος στην θεότητα, δωρίζοντας (έτσι) την ανάπλαση και την αναγέννηση»³, κατά τον ιερό υμνωδό. 

Αυτή είναι και η κεντρική ιδέα των Χριστουγέννων, ήρθε για να σώσει αμαρτωλό⁴, ήρθε για να αντικαταστήσει το εγώ με το εμείς.

Αν όπως οι ποιμένες ακούσουμε, πιστέψουμε, δεχθούμε και δοξάσουμε επειδή «από αγάπη κατέβηκε σε μας ο αγαπητός Υιός του Θεού και έγινε ομοούσιος και ομοδίαιτος με τους ανθρώπους. Για να διδάξει σ’ αυτούς την μεταξύ τους αγάπη⁵», τότε θα έχουμε ξεφύγει από τον στείρο εορτασμό που αγγίζει την ρουτίνα και δεν θα έχουμε απλά ανταλλάξει μόνο ευχές και χειραψίες με γνωστούς και αγνώστους, αλλά θα έχουμε γεμίσει την καρδιά μας με Ζωή, που είναι Εκείνος⁶. 

Με την δική Του πλέον ζωντάνια θ΄ αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά και τα νέφη που κυκλώνουν την βιωτή μας και μας ταλαιπωρούν ψυχοσωματικά, κάποιες φορές δε, μας κλονίζουν δυνατά. 

Και να, Χριστούγεννα !
Γεννήθηκε εκείνος για να ανταλλάξουμε 
την απάτη του κόσμου, με την αγάπη Του.
το τραύμα της αμαρτίας, με το θαύμα της 
ενανθρώπισής Του.
την φθορά των καιρών, με την προσφορά 
της ειρήνης Του. 

Μην σκεφτόμαστε τι μπορεί να είχαμε δόξα, πλούτη, απολαύσεις, αλλά ας αναλογισθούμε τι έχουμε, Χριστό ! Εκείνος ας κατευθύνει τα έργα μας και την ζωή μας για χρόνια πολλά !






_______________________________
Υποσημειώσεις :
1. Λουκ. β, 14
2. Ματθ. α, 23
3. Τροπάριο α ωδής Κανόνα Εσπερινού 20ης Δεκεμβρίου
4. Α΄ Τιμ. α, 15
5. Ιωάννη Χρυσόστομος, PG 56, 280
6. Ιωαν. ιδ,6
πηγή