Σε περιόδους έντονων κοινωνικών, οικονομικών και θεσμικών κρίσεων και ανακατατάξεων είναι γνώριμο και συνηθισμένο το φαινόμενο, ιδεολογικών αγκυλώσεων και ψυχικών συγκρούσεων που οδηγούν αναπότρεπτα τόσο στην ατομική όσο και στην συλλογική άμυνα, έναντι εχθρών φαντασιακά κατασκευασμένων, που «απειλούν» αδιάκριτα και ανυπόστατα τους πάντες. Αν ανατρέξει κάποιος στο εγγύς αλλά και στο απώτερο παρελθόν θα διαπιστώσει ότι «το έργο» είναι ξαναπαιγμένο, ίσως από άλλους πρωταγωνιστές αλλά με σκηνοθέτες τους ίδιους, που δεν είναι άλλοι από το φόβο, την ανασφάλεια, την ενοχή και την θέσπιση του φαντασιακού ως πραγματικότητα. Με αποτέλεσμα να θολώνει αρχικά και στη συνέχεια να χάνεται, η αίσθηση της πραγματικότητας, αντικαθιστάμενη με μια σειρά φαντασιακών ψευδαισθήσεων.
Οι παραπειστικές πληροφορίες που κυκλοφορούν για να παραπλανήσουν, αλλά και εκείνες που ανακαλύπτονται στις κρυψώνες που τις έχουν κρύψει, συγκλείνουν στο ότι ρεαλιστικά βρισκόμαστε στο παρά «κάτι» στο χείλος του βαράθρου, και αυτό δεν ξέρω πόσο μας επιτρέπει να εφησυχάζουμε ή να ομφαλοσκοπούμε.
Στη παρούσα ιστορική συγχρονία η αδιαφορία όσο και ο πανικός οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή στο χάσιμο της αίσθησης του «τώρα» και των συγκεκριμένων αποφάσεων και δράσεων που καλούμαστε να πάρουμε και να κάνουμε, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια του «χρόνου». Ας μη πέσουμε στη παγίδα του ασύδοτου οχαδερφισμού νομίζοντας πως οι καταστάσεις μεγαλοποιούνται και εμείς θα τη «γλυτώσουμε» γιατί είμαστε πολύ δημοκράτες και προοδευτικοί, οπότε δικαιούμαστε να ζούμε σε ανυποψίαστη αφασία, αλλά ούτε στο δόκανο του φόβου της απελπισίας και της καταστροφολογίας, σενάρια επάνω στα οποία κάποιοι στήνουν κάθε λογής «ιδεολογικά μαγαζάκια» και εκμεταλλεύονται τον «θάνατο του ανθρωπάκου».
Έτσι αβίαστα καταλήγουμε στο συμπέρασμα, της οριστικής εναπόθεσης του τηλεκοντρόλ (τηλεοπτικού ελεγκτή) στο τραπεζάκι μπροστά από το καναπέ μας και στη συνέχεια στο οριστικό ξεβόλεμά και την απεξάρτησή μας από αυτόν. Τώρα θα μπορούσε να σκεφτεί και να πει κάποιος «καλά τόσα χρόνια κοντά 40 δηλαδή δυο γενιές έτσι συνήθισα, πως θα ξεκολλήσω από το μικρόκοσμό μου, επιχειρώντας μια επαναστατική υπέρβαση των «πρέπει» και των «θέλω» μου». Μα θαρρώ πως ο μόνος ανοιχτός δρόμος που μας απέμεινε είναι τούτος, δηλαδή η συλλογική δράση για ένα καλύτερο αύριο δικού μας και των παιδιών μας, που περνάει αναπόφευκτα από μια συνειδητή και συλλογική επώδυνη αντίσταση σε όλα κείνα τα «σκουπίδια» και «ξυλοκέρατα» που συνηθίσαμε να «τρώμε» και να «ζούμε» μαζί τους.
Η εξέγερση έχει κυρίως να κάνει με μας, με τα πρότυπα μας, με τους φόβους, τους μύθους και τις βεβαιότητές μας. Ο κόσμος που ξέραμε ως τώρα τελειώνει οριστικά, γύρω μας κάποιοι στρέφονται επάνω στο πανικό τους να πιαστούν, από σχήματα και ιδεολογήματα δήθεν δυναμικά και σίγουρα, οι θρησκείες αποκτούν φονταμενταλιστικά προσωπεία, όπως το πολιτικό Ισλάμ, οι «αδελφοί μουσουλμάνοι» και ισλαμοφασισμός που σκιάζουν το εκσυχρονιστικό κομμάτι του μουσουλμανισμού. Οι χριστιανοί αντίστοιχα στις διάφορες εκδοχές μας, διακατεχόμενοι από το σύνδρομο της κατοχής και νομής της μοναδικής και ολόκληρης αλήθειας μας, στρεφόμαστε (ευτυχώς όχι όλοι) - στον αντίποδα των συνεργασιών και της συναδέλφωσης με διακριτά, φυσικά, τα χαρακτηριστικά της διαφορετικότητάς μας – στην αγκαλιά του νεοσυντηρητισμού. Αντιμετωπίζοντας φοβικά, το αναπόφευκτο ιστορικά, καινούργιο, που διανθίζει και εξελίσσει τη παράδοση, αφήνοντας χώρο και δίνοντας βήμα σε διάφορους «μουλάδες» και «ταλιμπάν» που ως αυτόκλητοι σωτήρες αναλαμβάνουν εργολαβικά, το έργο της σωτηρίας όλων εμάς, των «απολωλότων» υπολοίπων, που επιμένουμε σε μια άλλη ανάγνωση της πραγματικότητας και αρθρώνουμε ένα διαφορετικό λόγο, ανοιχτό και ανεκτικό στη διαφορά που δεν μας φοβίζει, αναζητώντας νέους τρόπους και δρόμους συνεργασίας και συμφιλίωσης. Σε εμάς που δεν δεχόμαστε φεουδαρχικού τύπου διαστρωμάτωση, ανωτέρων και κατωτέρων a-priori ή a-posteriori, τάξεων μέσα στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία Του.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια φοβική θρησκευτική πραγματικότητα, φοβάμαι πολύ πως έχει λησμονηθεί, ελπίζω όχι «οριστικά» η εκκλησιολογική, προφητική και ευχαριστιακή διάσταση, μαζί με την υπόσχεση πατρότητας. Ελπίζω και προσδοκώ να διαβάσουμε ξανά το ευαγγέλιο δίχως ιδεολογικές παρωπίδες, πιστεύοντας πως το πλήρωμα και το πύρωμα της αλήθειας που διαθέτει σε τόσο μεγάλες δόσεις, με τη συνδρομή και της προσωπικής μας ειλικρίνειας και αυτοσυναίσθησης, βοηθήσουν να φωτιστεί ο νους και να μαλακώσει η καρδιά μας, σταματώντας να επιτέλους είμαστε «αδελφοφάδες», δείχνοντας με εμμονή ο ένας τον άλλο σαν ένοχο προδοσίας.
Οι παραπειστικές πληροφορίες που κυκλοφορούν για να παραπλανήσουν, αλλά και εκείνες που ανακαλύπτονται στις κρυψώνες που τις έχουν κρύψει, συγκλείνουν στο ότι ρεαλιστικά βρισκόμαστε στο παρά «κάτι» στο χείλος του βαράθρου, και αυτό δεν ξέρω πόσο μας επιτρέπει να εφησυχάζουμε ή να ομφαλοσκοπούμε.
Στη παρούσα ιστορική συγχρονία η αδιαφορία όσο και ο πανικός οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή στο χάσιμο της αίσθησης του «τώρα» και των συγκεκριμένων αποφάσεων και δράσεων που καλούμαστε να πάρουμε και να κάνουμε, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια του «χρόνου». Ας μη πέσουμε στη παγίδα του ασύδοτου οχαδερφισμού νομίζοντας πως οι καταστάσεις μεγαλοποιούνται και εμείς θα τη «γλυτώσουμε» γιατί είμαστε πολύ δημοκράτες και προοδευτικοί, οπότε δικαιούμαστε να ζούμε σε ανυποψίαστη αφασία, αλλά ούτε στο δόκανο του φόβου της απελπισίας και της καταστροφολογίας, σενάρια επάνω στα οποία κάποιοι στήνουν κάθε λογής «ιδεολογικά μαγαζάκια» και εκμεταλλεύονται τον «θάνατο του ανθρωπάκου».
Έτσι αβίαστα καταλήγουμε στο συμπέρασμα, της οριστικής εναπόθεσης του τηλεκοντρόλ (τηλεοπτικού ελεγκτή) στο τραπεζάκι μπροστά από το καναπέ μας και στη συνέχεια στο οριστικό ξεβόλεμά και την απεξάρτησή μας από αυτόν. Τώρα θα μπορούσε να σκεφτεί και να πει κάποιος «καλά τόσα χρόνια κοντά 40 δηλαδή δυο γενιές έτσι συνήθισα, πως θα ξεκολλήσω από το μικρόκοσμό μου, επιχειρώντας μια επαναστατική υπέρβαση των «πρέπει» και των «θέλω» μου». Μα θαρρώ πως ο μόνος ανοιχτός δρόμος που μας απέμεινε είναι τούτος, δηλαδή η συλλογική δράση για ένα καλύτερο αύριο δικού μας και των παιδιών μας, που περνάει αναπόφευκτα από μια συνειδητή και συλλογική επώδυνη αντίσταση σε όλα κείνα τα «σκουπίδια» και «ξυλοκέρατα» που συνηθίσαμε να «τρώμε» και να «ζούμε» μαζί τους.
Η εξέγερση έχει κυρίως να κάνει με μας, με τα πρότυπα μας, με τους φόβους, τους μύθους και τις βεβαιότητές μας. Ο κόσμος που ξέραμε ως τώρα τελειώνει οριστικά, γύρω μας κάποιοι στρέφονται επάνω στο πανικό τους να πιαστούν, από σχήματα και ιδεολογήματα δήθεν δυναμικά και σίγουρα, οι θρησκείες αποκτούν φονταμενταλιστικά προσωπεία, όπως το πολιτικό Ισλάμ, οι «αδελφοί μουσουλμάνοι» και ισλαμοφασισμός που σκιάζουν το εκσυχρονιστικό κομμάτι του μουσουλμανισμού. Οι χριστιανοί αντίστοιχα στις διάφορες εκδοχές μας, διακατεχόμενοι από το σύνδρομο της κατοχής και νομής της μοναδικής και ολόκληρης αλήθειας μας, στρεφόμαστε (ευτυχώς όχι όλοι) - στον αντίποδα των συνεργασιών και της συναδέλφωσης με διακριτά, φυσικά, τα χαρακτηριστικά της διαφορετικότητάς μας – στην αγκαλιά του νεοσυντηρητισμού. Αντιμετωπίζοντας φοβικά, το αναπόφευκτο ιστορικά, καινούργιο, που διανθίζει και εξελίσσει τη παράδοση, αφήνοντας χώρο και δίνοντας βήμα σε διάφορους «μουλάδες» και «ταλιμπάν» που ως αυτόκλητοι σωτήρες αναλαμβάνουν εργολαβικά, το έργο της σωτηρίας όλων εμάς, των «απολωλότων» υπολοίπων, που επιμένουμε σε μια άλλη ανάγνωση της πραγματικότητας και αρθρώνουμε ένα διαφορετικό λόγο, ανοιχτό και ανεκτικό στη διαφορά που δεν μας φοβίζει, αναζητώντας νέους τρόπους και δρόμους συνεργασίας και συμφιλίωσης. Σε εμάς που δεν δεχόμαστε φεουδαρχικού τύπου διαστρωμάτωση, ανωτέρων και κατωτέρων a-priori ή a-posteriori, τάξεων μέσα στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία Του.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια φοβική θρησκευτική πραγματικότητα, φοβάμαι πολύ πως έχει λησμονηθεί, ελπίζω όχι «οριστικά» η εκκλησιολογική, προφητική και ευχαριστιακή διάσταση, μαζί με την υπόσχεση πατρότητας. Ελπίζω και προσδοκώ να διαβάσουμε ξανά το ευαγγέλιο δίχως ιδεολογικές παρωπίδες, πιστεύοντας πως το πλήρωμα και το πύρωμα της αλήθειας που διαθέτει σε τόσο μεγάλες δόσεις, με τη συνδρομή και της προσωπικής μας ειλικρίνειας και αυτοσυναίσθησης, βοηθήσουν να φωτιστεί ο νους και να μαλακώσει η καρδιά μας, σταματώντας να επιτέλους είμαστε «αδελφοφάδες», δείχνοντας με εμμονή ο ένας τον άλλο σαν ένοχο προδοσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά