Πως και γιατί η ευχή «Χριστός Ανέστη», αντικαταστάθηκε από το «χρόνια πολλά»

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ !!!

παπα-Δημήτρης Θεοφίλου M.D

Είναι προφανείς πλέον οι λόγοι, που οδήγησαν τον σημερινό νεοέλληνα, ακόμη και οι ευχές που ανταλλάσσει με τους συνανθρώπους του, να είναι κενές περιεχομένου, σε πλήρη αντιστοιχία με το κενό νοήματος που υπάρχει, στην συγκεχυμένη  (διαταραγμένη) καθημερινότητά  του.

Εδώ και μερικές δεκαετίες, ευχές που έχουν στοιχεία ταυτότητας και σχέσης με συλλογικούς υπαρξιακούς προσανατολισμούς, επιμελώς έχουν «αποσυρθεί» και εντέχνως μέσα από μια συστημική πλύση εγκεφάλου, έχουν επιβληθεί «ευχές» πομφόλυγες, που εστιάζουν τόσο στη σωματικότητα – βιολογικότητα, όσο και στη πεπερασμένη χρονικότητα του ανθρώπινου προσώπου, στο οποίο προσδίδονται με απόλυτο τρόπο, χαρακτηριστικά ατομικότητας και ιδιωτικότητας.

Οι έννοιες της ατομικότητας και της ιδιωτικότητας είναι «εισαγόμενες», και αποτελούν γνήσια τέκνα της νεωτερικότητας. Εκεί όπου η έννοια της κοινότητας δεν υφίστανται και η πρακτική της σύναξης, αποτελεί «απειλή» για τη όποια δημόσια τάξη!

Στις γεωγραφικές συντεταγμένες που βρίσκεται τούτος ο τόπος, που αποκαλούμε οι περισσότεροι πατρίδα, άλλοι με επίγνωση και κάποιοι ανεπίγνωστα, αυτόν τον τόπο που έχει μια ιδιαίτερη ιδιοπροσωπία, από πολύ παλιά τον χαρακτήριζε η κοινοτική θέσπιση της κοινωνίας του. Και αυτό αναδεικνύονταν στους γάμους, στις βαπτίσεις, στα ξόδια, στις μεγάλες γιορτές, της κοινής τότε εμπιστοσύνης (πίστης) του, σε κάτι υπεραισθητό και αιώνιο.

Μια από τις κυρίαρχες ευκαιρίες λαοσύναξης στην ιστορική μετεξέλιξη, υπήρξε η Μεγάλη Εβδομάδα με την συγκλονιστικό Πάθος της Μεγάλης Παρασκευής, και την κορύφωση της Ανάστασης, με την ευχαριστιακή σύναξη, το  Μεγάλο Σάββατο το βράδυ.

Σήμερα αυτοί οι σταθμοί, πνευματικού ανεφοδιασμού, όπου υπάρχει η πρόσκληση συνάντησης με τον Θεό - Πατέρα και τα αδέλφια μας, έχουν ξεθωριάσει και απολιθωθεί, αφού έχασαν το βαθύτερο νόημά τους, που τους συνέδεε με την ουσία και το περιεχόμενο των διαδραματιζόμενων γεγονότων. Έτσι όσα απέμειναν να συμβαίνουν τελούνται με ένα μηχανιστικό, εθιμικό και αρκετές φορές παγανιστικό και φολκλορικό τρόπο. Ενώ λοιπόν χάθηκε στη πορεία ο τρόπος (δρόμος), κάπου εκεί εξανεμίστηκε και το νοηματικό περιεχόμενο.

Δηλωτικό όλων των ανωτέρω είναι η αδυναμία και η άρνηση, του σύγχρονου «ημίπιστου παγανιστή - χριστιανού» να χαιρετίσει τον συνάνθρωπό του, τουλάχιστον για τις 40 μέρες από την Ανάσταση και μετά, με τον επίκαιρο ως προς τον τελούμενο εορτασμό, νοηματοδοτημένο χαιρετισμό «Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη», που από αυτονόητος, έχει καταστεί ζητούμενος.

Σύμπτωμα και αυτό της μετανεωτερικότητας, όπου επικράτησαν η λοβοτομική λήθη και η απορρόφηση, από εξαρτησιογόνες μορφές τεχνολογίας.

Οι νέοι άνθρωποι στερούνται αναφορών, ώστε να μπορέσουν να κάνουν αναγωγές μνήμης και  να συνδέσουν βιωματικά, το χθες με το τώρα, ώστε να κατορθώσουν  να οδηγηθούν στο αύριο. Έτσι ενώ ζουν στον ίδιο τόπο με τους προγόνους τους, αυτά που τους συνδέουν μαζί τους, είναι ολοένα και λιγότερα, αποτελώντας για αυτούς, «παραστάσεις» βωβού κινηματογράφου στερούμενες υπότιτλων…

Η «ευχή» χρόνια πολλά, που επιχειρεί να αναπληρώσει το χαμένο περιεχόμενο και την ουσία, εξόχως συγκλονιστικών γεγονότων, τόσο σε υπαρξιακή όσο και σε εσχατολογική διάσταση, κρύβει μια υφέρπουσα αγωνία, για την παράταση ενός άσκοπου – άστοχου βιολογικού κύκλου, που εστιάζει στη ποσότητα και χάνει την όμορφη σημαντικότητα  της ποιότητας.

Το «χρόνια πολλά» είναι τόσο καθόλου, τόσο τίποτε, τόσο λίγο, τόσο ασήμαντο, μπροστά στο «Χριστός Ανέστη», επειδή το πρώτο εκφράζει μια μιζέρια και αγωνία για το φόβο του θανάτου, ενώ το δεύτερο διατρανώνει με παρρησία, τη νίκη της όντως ζωής, επάνω στο θάνατο, τον οποίο σχετικοποιεί, διαλύει και καταργεί οριστικά.

ΠΗΓΗ

Η απόλαυση απέναντι στην άσκηση

 

Για μια χρονιά ακόμα, βρισκόμαστε στη περίοδο της μεγάλης τεσσαρακοστής, μιας περιόδου μεστής πνευματικού περιεχομένου, η οποία αποτελεί ευκαιρία διόρθωσης πυξίδας της προσωπικής μας ζωής (μετάνοια), δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με το Θεό ζωντανά μέσα από τις σαρακοστιανές ακολουθίες (προσευχή), προτροπή να ασκηθούμε ψυχοσωματικά και να σκεφτούμε τον αδιάκριτα πλησίον μας (νηστεία – ελεημοσύνη).
 Όλα τούτα όμως άραγε πως συνάδουν με το πνεύμα της εποχής μας, μιας εποχής αξιακών εκπτώσεων και ασκητικής άρνησης.
 Στη χρονική συνάφεια που ζούμε, είμαστε όλοι στοχοποιημένοι, διαμέσου του βομβαρδισμού των διαφημίσεων, ώστε να μάθουμε να ικανοποιούμε κάθε ακόρεστη επιθυμία μας και να απολαμβάνουμε αχόρταγα τις «χαρές» της ζωής…
 Ο κόσμος της απόλαυσης, της κατανάλωσης και του ανικανοποίητου «εγώ» λοιπόν, απέναντι στην άσκηση την αυτάρκεια, το μέτρο και το μοίρασμα με τους άλλους.
 Για πολλούς ανθρώπους η περίοδος που διανύουμε δεν σημαίνει τίποτε, στο απέραντο γκρι, που μέσα του έχει βουτήξει και χαθεί η ζωή τους σε μυριάδες αποχρώσεις.
 Για αυτό και το νόημα της ζωής, έχει εστιαστεί στο πεπερασμένο βιολογικό κύκλο, που έχει σαφή ημερομηνία λήξης, δίχως ανάταση, ανάσταση και εσχατολογική προοπτική.
 Πολλοί συνάνθρωποι αισθάνονται πως ζωή είναι μόνο ότι μπορεί να περιοριστεί και να συμπεριληφθεί στις πέντε αισθήσεις τους, ακούς και βλέπεις ακόμα και από «ειδικούς» να ορίζουν την ψυχή και τις λειτουργίες της, ως νευρικές απολήξεις, νευρώνες, νευρικά κύτταρα και ορμόνες. Δηλαδή μια καθαρά βιολογική εκδοχή, αυτών που δεν μπορούν να ορίσουν με ανατομικούς όρους και το ονομάζουν σε ένα επίπεδο απροσδιοριστίας ως «ψυχή».
 Για όσους ζούμε με την ψυχή μας και την αφουγκραζόμαστε, και όχι σε ένα άδειο βιολογικό περίβλημα, καταδικασμένο στη φθορά της χρονικότητας και το θάνατο, «η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα», όπως αναφέρει η Λίνα Νικολακοπούλου στο ομώνυμο τραγούδι του 1985 (1). Όχι με όρους εγωιστικής αυτάρκειας και αποκλεισμού, αλλά με άνοιγμα και συμμετοχική διαδικασία, στην ευχαριστιακή σύναξη. Εκεί που τα δίνεις όλα και χάνεσαι ως «εγώ», για να συναντήσεις το συμπληρωματικό, σταυροαναστάσιμο και ζωηφόρο «εμείς».
 Με όρους εκούσιου ασκητισμού και άρνησης απολαυστικών αυτό-παγιδεύσεων, γίνεται αρκετά προφανές και διάφανο το κλίμα της εποχής μας, που εστιάζει στην οικονομία, στις παροχές, στη καλοπέραση στον καταναλωτισμό και την άκρατη απόλαυση, που αφήνει τελικά πάντα στα «χείλη», μια πικρή γεύση, σαν και αυτή που έχουν οι καπνιστές, όταν ξυπνούν το πρωί.
 Όσο λοιπόν συντομότερα διαπιστώσουμε τον αποπροσανατολισμό της ζωής μας, τόσο το καλύτερο, αφού θα είμαστε πλέον σε θέση να κάνουμε σωστή ιεράρχηση, των προτεραιοτήτων στη ζωή μας.
 Αυτό που μας λείπει δεν είναι τα χρήματα και τα υλικά αγαθά, αλλά το νόημα και το περιεχόμενο της ζωής μας, για αυτό έχουμε καταντήσει ανικανοποίητες υπάρξεις, που περιφέρουμε ένα άδειο σώμα, σε διάφορους χώρους και καταστάσεις, δίχως να γευόμαστε τη χαρά, την ειρήνη και την ελπίδα.
 Την χαρά, την ειρήνη και την ελπίδα μας τα προσφέρει ο Χριστός και η εκκλησία Του, στη αυθεντικότητά της και στην κοινοτική της διάσταση του ομοθυμαδόν.
 Αυτό που απομένει από μας  είναι να τολμήσουμε να αναμετρηθούμε με τη πρόκληση – πρόσκληση του «έρχου και ίδε» (2), αυτό που λέει ο Φίλιππος στο φίλο του Ναθαναήλ, προσκαλώντας τον να γνωρίσει το Χριστό.
_____________________________________
1.http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=1108

2.Ιωαν. 1.47
 πηγή

Μήπως λείπει ο Χριστός από τα Χριστούγεννα;

 
Εἶναι ἕνα μαντρὶ πίσω ἀπὸ μία ραχούλα κοντὰ στὴ θάλασσα, φυτρωμένη ἀπὸ πουρνάρια. Αὐτὸ τὸ μαντρὶ εἶναι τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου. Τὰ πρόβατα εἶναι σταλιασμένα κάτω ἀπὸ τὴ σαγιὰ καὶ ἀκούγουνται τὰ κουδούνια, τὶν-τίν, ὅπως ἀναχαράζουνε. Ἐπειδὴ γεννᾶνε, οἱ τσομπαναραῖοι παρὰ-φυλάγουνε καί, μόλις γεννηθεῖ κανένα ἀρνί, τ᾿ ἁρπᾶνε καὶ τὸ μπάζουνε στὸ καλύβι καὶ τὸ ζεσταίνουνε στὴ φωτιὰ νὰ μὴν παγώσει. Ἀπ᾿ ὄξω φωνάζουνε οἱ μαννάδες. Ἡ φωτιὰ ξελοχίζει καὶ τὸ καλύβι εἶναι σὰν χαμάμι.Ἐκεῖ-μέσα βρίσκουνται ἓξ᾿-ἑφτὰ νοματέοι, καθισμένοι γύρω ἀπὸ τὸν σοφρᾶ. Πρῶτος εἶναι ὁ ἀρχιτσέλιγκας Γιάννης ὁ Βλογημένος, πού, ἅμα τὸν δεις, θαρρεῖς πῶς βρίσκεσαι ἀληθινὰ στὸ μαντρὶ ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός. Εἶναι ἀρχαῖος ἄνθρωπος, ἀθῶος, μὲ γένια μαῦρα, σὰν ἅγιος. Τὰ ροῦχα ποὺ φορᾶ εἶναι βρακιὰ ἀνατολίτικα, στὰ ποδάρια του ἔχει τυλιγμένα πετσιὰ δεμένα μὲ λαγάρες, στὸ σελάχι του ἔχει ἤσκα καὶ τσακμάκι. Κι οἱ ἄλλοι τσομπάνηδες εἶναι σὰν τὸν Γιάννη, μονάχα ποὺ ὁ Γιάννης κάθεται μὲ τὸ πουκάμισο, ἐνῶ οἱ ἄλλοι, ἐπειδὴ βγαίνουνε ὄξω γιὰ νὰ κοιτάζουνε τὰ νιογέννητα, φορᾶνε προβιὲς προβατίσιες μὲ τὸ μαλλὶ γυρισμένο ἀπὸ μέσα. Αὐτοὶ ποὺ κάθουνται στὸν σοφρᾶ εἶναι μουσαφιραῖοι. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ Παναγῆς ὁ Στριγκάρος, κοντραμπατζῆς ξακουσμένος γιὰ τὴν παλικαριά του. Εἶχε πάγει γιὰ κυνήγι καὶ νυχτώθηκε στὸ μαντρί. Μὲ τὸν Γιάννη γνωριζόντανε ἀπὸ χρόνια, κι εἶχε κοιμηθεῖ πολλὲς φορὲς στὴ στάνη. Οἱ ἄλλοι τρεῖς ἤτανε καρβουνιάρηδες, ποὺ κάνανε κάρβουνα ἐκεῖ-κοντά. Οἱ ἄλλοι δύο ἤτανε ψαρᾶδες, ὁ γερο-Ψύλλος μὲ τὸ γιό του τὸν Κωσταντῆ. Καθόντανε λοιπὸν γύρω στὸ σοφρᾶ καὶ τρώγανε. Ἀπάνω στὸ τραπέζι ἤτανε κρέατα, μυτζῆθρες ἀνάλατες, μανούρια, ἁγίζια, ψάρια, μπεκάτσες ψητές, τσίχλες, κι ἄλλα πουλιὰ τοῦ κυνηγιοῦ. Ὁ ἕνας ὁ καρβουνιάρης ἤτανε ἀπὸ τὰ μπουγάζια τῆς Πόλης, ἀπὸ τὴ Μάδυτο, κι ἤξερε κι ἔψελνε καλά, εἶχε καὶ φωνὴ γλυκιὰ καὶ βαριά, τζουράδικη. Ἔψαλε τὸ Μεγάλυνον, ψυχή μου, μὲ τέτοιο μεράκι, ποὺ κλάψανε οἱ ἄλλοι ποὺ τὸν ἀκούγανε, κι ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος. Τὸ καλύβι γίνηκε σὰν ἐκκλησιά, ἔλεγες πὼς ἐκεῖ μέσα γεννήθηκε ὁ Χριστός. Ἀπ᾿ ἔξω ὁ χιονιᾶς μούγκριζε καὶ τσάκιζε τὰ ρουπάκια. Ὁ γερο-Στριγκάρος καθότανε στὰ σκοτεινὰ συλλογισμένος καὶ μασοῦσε τὸ μουστάκι του. Φοροῦσε μία κατσούλα ἀπὸ ἀστραχάν, μ᾿ ὅλο ποὺ ἔκανε ζέστη, κι εἶχε χωμένη τὴν ἀπαλάμη τοῦ κάθε χεριοῦ του μέσα στ᾿ ἀνοιχτὸ μανίκι τ᾿ ἀλλουνοῦ χεριοῦ. Γιὰ μία στιγμὴ σωπάσανε νὰ κουβεντιάζουνε. Ὁ Στριγκάρος, σκυφτός, κοίταζε τὸ χῶμα. Κούνησε κάμποσο τὸ κεφάλι του, κι ἄνοιξε τὸ στόμα του κι εἶπε: Βρὲ παιδιά, καλὰ ἐσεῖς, γιορτάζετε τὴ χάρη Του, εἴσαστε καλοὶ ἄνθρωποι. Ἂμ ἐγώ, τί ψυχὴ θὰ παραδώσω, ποὺ σκότωσα καμιὰ  κοσαριὰ ἀνθρώπους; Ἀκόμα καὶ γυναῖκες ξεκοίλιασα, καὶ μωρὰ πράματα χάλασα! Κανένας δὲ μίλησε. Ὕστερ᾿ ἀπὸ ὥρα, σὰν νά ῾τανε μοναχός, ξανακούνησε τὸ κεφάλι του κι ἀναστέναξε κι εἶπε: «Ἄραγες ὑπάρχει Κόλαση καὶ Παράδεισο;... Καὶ δάγκασε τὸ μουστάκι του. Ξανακούνησε τὸ κεφάλι του κι εἶπε μέσα στὸ στόμα του, σὰ νὰ μιλοῦσε μὲ τὸν ἑαυτό του: Δὲν μπορεῖ! Κάτιτις θὰ ὑπάρχει…Καὶ δὲν ξαναμίλησε»1.
Φώτη Κόντογλου, «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»
 Ένα αιώνα μετά, από τα γεγονότα που αναφέρονται στο παραπάνω κείμενο, του μακαριστού κυρ-Φώτη  Κόντογλου, παραμένει επίκαιρος όσο ποτέ ο εορτασμός των Χριστουγέννων, ως ένας γεγονός πνευματικού νοήματος, με ανθρωπολογικές προϋποθέσεις, αλλά εσχατολογική προοπτική.
 Το ζήτημα της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου, αποτελεί την κυρίαρχη στάση του Θεού, απέναντι σε ένα άνθρωπο παραβατικό, ξεροκέφαλο, εγωιστή και αυτοκαταστροφικό. Ο Θεός πατέρας επιλέγει να στείλει σε αυτό τον άκοσμο κόσμο, τον «προαιωνίως εξ’ αυτού γεννηθέντα, Μονογενή Υιό Του»2. Με ένα τρόπο εξαιρετικό, θαυμάσιο και αγαπητικό.
 Το όνομα του Χριστού γίνεται  σημείο αντιλεγόμενο, δημιουργώντας φίλους και εχθρούς έως και σήμερα. Γίνεται εύκολη υπόθεση λόγων, αλλά δύσκολη περιπέτεια έργων ζωής, για όσους τολμήσουν να τον ακολουθήσουν οντολογικά και όχι ονοματοκρατικά.
 Πέρασαν περισσότερα από δυο χιλιάδες χρόνια από τότε, μα η κατάσταση του κόσμου διόλου δεν άλλαξε, αφού συνεχίζουν άνθρωποι, να πεθαίνουν, να βασανίζονται, να πεινούν, να διψούν, να εξορίζονται, να εξουθενώνονται,  από χέρια και συμφέροντα ανθρώπινα.
 Για άλλη μια φορά έρχονται τα Χριστούγεννα, το ερώτημα είναι όμως, τι σημαίνουν για μας και πως μπορούμε να συμμετάσχουμε ουσιαστικά και όχι αναμνηστικά στο γεγονός της γέννησης του Θεανθρώπου.
 Ο πολιτισμός μας ξεψυχάει και συμπαρασύρει όλα τα νοήματα ζωής, στα οποία αντί να στηριχθεί, τα εμπορευματοποίησε και τα έκανε προϊόντα.
 Ο Χριστός σταυρώνεται και πάλι στη Γάζα της Παλαιστίνης από τους γνωστούς και αμετανόητους σταυρωτές Του…
 Ο Χριστός πεθαίνει μαζί με τα παιδιά Του στη Συρία, στο Ιράκ, στην Ουκρανία και όπου αλλού.
 Ο Χριστός  είναι πεινασμένος και άστεγος μαζί με τα κακοπαθημένα παιδιά Του, που αναζητούν τροφή στους «κάδους απορριμμάτων» και στέγη στα «παγκάκια» και στις «χαρτόκουτες».
 Πότε επιτέλους θα γεννηθεί ο Χριστός, στις σκληρές «κανιβαλικές» ανθρώπινες καρδιές;
 Το μήνυμα του ταπεινού βρώμικου και καταφρονεμένου στάβλου, που απετέλεσε σημείο Θεοφανίας, μάλλον δεν αφορά τον κόσμο μας, ούτε τον τότε αλλά ούτε και τον τώρα. Και δίκαια κάποιος θα σκεφτόταν, «καλά και τι άλλαξε στα ανθρώπινα πράγματα, με τον ερχομό του Θεανθρώπου στο κόσμο», η απάντηση, μετά από μια ματιά γύρω μας, ενδεχομένως και μέσα μας, είναι αβίαστη, τίποτε… Αυτό που άλλαξε είναι τα κριτήρια και οι προϋποθέσεις, για όσους και όποιους αποφασίσουν να ζήσουν μαζί με τον Θεό και να τον αναγνωρίσουν ως πατέρα τους. Γιατί αντίθετα με τη νομοθεσία που επικρατεί στο οικογενειακό δίκαιο, όπου είναι προϋπόθεση να αναγνωριστούν τα παιδιά από το πατέρα, για να μετέχουν της νομής των περιουσιακών του στοιχείων, εδώ απαιτείται η αναγνώριση του Πατέρα από τα παιδιά του, για να συμμετάσχουν στο εσχατολογικό δείπνο της Βασιλείας Του. Η Βασιλεία ενώ είναι εντός μας, είναι ταυτόχρονα τόσο δυσεύρετη, όπως για κάποιον που ψάχνει τα γυαλιά του ενώ τα φοράει.
 Η γέννηση του Χριστού, δεν αποτελεί πράξη αναγκαστικής μετάνοιας, γεγονός αυτονόητης αποδοχής, ή ευκαιρία παγανιστικών παγκοσμιοποιημένων δράσεων, που απαξιώνουν το νόημα, και γελοιοποιούν τους συμμετέχοντες, σε ένα καταναλωτικό μείγμα,  ύλης και απόλαυσης.
 Τα Χριστούγεννα δεν σημαίνουν τίποτε, για όσους και για όποιους, τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, παραμένουν παγερά αδιάφοροι, από το γεγονός, ότι ένας Θεός γίνεται άνθρωπος, για να λυτρώσει από τα δεινά της, σύμπασα την ανθρωπότητα.
 Η γέννηση του Χριστού παραμένει νεκρή, για όλους όσους δεν διαθέτουν το απαραίτητο φιλότιμο, για να αναλογιστούν τα τόσα πολλά, που έχει κάνει ένας Θεός αγάπης, οικτιρμών και φιλανθρωπίας, για την ανθρώπινη ασημαντότητα και  εμπαθή ιδιοτροπία.
 «Ὁ Στριγκάρος, σκυφτός, κοίταζε τὸ χῶμα. Κούνησε κάμποσο τὸ κεφάλι του, κι ἄνοιξε τὸ στόμα του κι εἶπε: Βρὲ παιδιά, καλὰ ἐσεῖς, γιορτάζετε τὴ χάρη Του, εἴσαστε καλοὶ ἄνθρωποι. Ἂμ ἐγώ, τί ψυχὴ θὰ παραδώσω, ποὺ σκότωσα καμιὰ  κοσαριὰ ἀνθρώπους; Ἀκόμα καὶ γυναῖκες ξεκοίλιασα, καὶ μωρὰ πράματα χάλασα! Κανένας δὲ μίλησε»3.
 Αυτό σημαίνει συναίσθηση, συντριβή, μετάνοια και ελπίδα «αβέβαιη», πως μπορεί και εμάς να μας λυπηθεί ο Θεός και να μας σώσει, όχι επειδή το αξίζουμε, αλλά γιατί μας αγαπάει. Η χριστιανική ελπίδα είναι ελπίδα «αβέβαιη», αν ξεκινάει φυσικά από την συναίσθηση της κατάντιας μας, την αδιέξοδη περιπέτειά μας μέσα στο κόσμο, και την προσμονή της παρουσίας Του.
 Από βεβαιότητες συνήθως διακατέχονται οι φαρισαίοι (παραβολή Τελώνη και Φαρισαίου)4, οι μωροί (ες) (παραβολή των 10 παρθένων)5 και οι φανατικοί (περιγραφή λιθοβολισμού της μοιχαλίδας, από τους «δήθεν» της εποχής της)6.
 Αν προσδοκούμε κάποια στιγμή (και αυτή η στιγμή είναι το τώρα, αφού μόνο αυτό ορίζουμε…), να πάρουμε στα σοβαρά την υπόθεση της σωτηρίας μας,  ας αφήσουμε στην άκρη τους αυτοσχεδιασμούς, την υπόδηση ρόλων, τις βεβαιότητες, τις πεποιθήσεις μας,  αλλά  κυρίως τηνανέντιμη ανυποληψία μας.
 Ας πλησιάσουμε στο «στάβλο», θεωρώντας τον ως τόπο φανέρωσης «του Φωτός της  Γνώσεως», με αγάπη, ειρήνη και προσμονή και τα υπόλοιπα ας τα αφήσουμε σε Εκείνον...

1.Κόντογλου,Φ. «Το Αϊβαλί η Πατρίδα μου», Εκδόσεις Αλ & Ε. Παπαδημητρίου, Αθήναι 1975, σελ.105-106.
2.Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων  «IA ΄Κατήχησις προς Φωτιζομένους» Νικολάου Κ. Δρατσέλλα, Υπομνηματισμός των περί Ιησού Χριστού κατηχήσεων προς φωτιζομένους (Ι΄ - ΙΕ΄ ) του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Αθήνα 2001, σελ. 22-33
3.Κόντογλου,Φ. «Το Αϊβαλί η Πατρίδα μου», Εκδόσεις Αλ & Ε. Παπαδημητρίου, Αθήναι 1975, σελ.106
4.Πρβλ. Λουκά 18.10-14
5.Πρβλ. Ματθαίου 25.1-13

6.Πρβλ. Ιωάννη 8.1-1


π.Δημήτριος Θεοφίλου

Η σωτηριολογική προοπτική των Χριστουγέννων, απέναντι στη παγανιστική – μαγική παρουσία, διαφόρων καινοφανών πνευμάτων

Πολύς ο λόγος αναφορικά με τα Χριστούγεννα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ένας λόγος όμως παραπειστικός, κενός νοηματικού περιεχομένου, αφού ξαστοχά συστηματικά και δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ, στο ουσιαστικό νόημα των Χριστουγέννων, ως αφορμή υπαρξιακής σωτηρίας του ανθρώπου, με την ενανθρώπιση του θεανθρώπου Χριστού.
Τα λαμπιόνια τα στολίδια, οι εξωπραγματικές φάτνες και τα πρόσωπα που ανεπιτυχώς προσομοιάζονται για να θυμίσουν το γεγονός,  απέχουν μακράν από το να αποδώσουν το νόημα, του σωτηριολογικού γεγονότος της  γέννησης του Χριστού.
Από τη στιγμή που τα Χριστούγεννα απέκτησαν παγκοσμιοποιημένη διάσταση, ήταν μοιραίο να αδειάσουν ουσίας και να παραμείνουν νομιναλιστικά (ονομαστικά) μόνο, αφού κατάντησαν μια «απογυμνωμένη» ματεριαλιστική φιέστα, εμπορικού και οικονομικού χαρακτήρα. Τα Χριστούγεννα για τον «κόσμο» και το φρόνημά του, κατέστησαν μια «πλαστική» εορτή δίχως «σχήμα», «είδος» και «κάλλος», όπως και τόσες άλλες γιορτές και επέτειοι που κενώθηκαν νοήματος και απέμειναν άρρωστα σύμβολα, αφού ότι χάνει το νόημά του μέσα στο χρόνο, είναι καταδικασμένο να απενεργοποιηθεί, να στοιχειώσει,  και να μετατραπεί σε σαμανικό ξόανο.
Την  θέση όμως της απούσας ουσίας, τελολογικά σχεδόν πάντα, την καταλαμβάνει ο «τύπος» ή το «είδωλο» και αυτό ακριβώς συνέβη και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Έρχονται – φεύγουν τα Χριστούγεννα και εμείς μένουμε άγευστοι και άοσμοι της συγκλονιστικής φανέρωσης πως ένας «Θεός εφανερώθη εν σαρκί»(1), ως «Υιός του Ανθρώπου»(2). Εμείς παραμένουμε αυτιστικά «αλλού» τυρβάζοντας και μεριμνώντας περί πολλών και διαφόρων ενώ «ενός δε εστί χρεία»(3).
Είναι διάχυτη πλέον, στη ζωή που μας πλαισιώνει,  η προσπάθεια που καταβάλουν εγνωσμένα ή ανεπίγνωστα οι περισσότεροι από εμάς, να κρυφτούν από την πραγματικότητα και να δραπετεύσουν από τις ευθύνες τους, η πίεση για αποφυγή του εαυτού μας, τις μέρες των Χριστουγέννων, αυξάνεται κάθε χρόνο με την αύξηση της εμπορικότητας, της εκοσμικεύσεως, και των διαφόρων ψευδο – ανθρωπιστικών θρησκευτικών εκδηλώσεων αυτής της περιόδου(4), ως  μπαλώματα και άλλοθι μιας καταρρακωμένης συνείδησης.
Επειδή λοιπόν το γεγονός αυτό καθαυτό του περιεχομένου των Χριστουγέννων,  δημιουργεί αδιαχείριστο άγχος αφού αρνούμαστε να μεταμορφωθούμε (μετανοήσουμε), ως ψυχική αντίσταση  επιλέγουμε να μεταμορφώσουμε τα Χριστούγεννα, από γεγονός πανανθρώπινης λυτρωτικής σωτηρίας, σε ένα «σκηνικό δράσης» απροσδιόριστων πνευμάτων παγανιστικής ιδιοπροσωπίας, με μαγικά χαρακτηριστικά, τα οποία  δήθεν, αν μας αγγίξουν θα μας χαρίσουν τύχη, υγεία, πλούτο, δόξα και βιολογική μακροζωία, δηλαδή τις τέσσερις βασικές πύλες της ψευδαίσθησης ανάμικτης με  την φθαρτότητα, την χοϊκότητα, την οίηση και την ματαιότητα.
Το τέλος των ψευδαισθήσεων όμως σήμανε πλέον οριστικά, και είναι μια ευκαιρία πρώτης τάξης, αυτό να το συνδέσουμε με το γεγονός των Χριστουγέννων, για μια προσωπική νέα αρχή, μια επανεκκίνηση, αφού προηγηθεί ένα ενσυνείδητο σβήσιμο, μια κάθαρση, μια μετανοημένη αυτοσυνειδησία, του εμπαθούς παθογόνου παρελθόντος μας, με την οριστική καταστροφή των παντός είδους «ιών», που κατάντησαν τη ζωή μας  αβίωτη  και οδήγησαν  την αυτοεκτίμησή μας  στο ναδίρ, δίχως μελλοντικό όραμα και ελπίδα.
Η υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου, περιγράφεται με θεολογική σαφήνεια, από τον μακαριώτατο αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο  ως εξής: H πίστη και η προσωπική σχέση με τον Χριστό, αποδεσμεύουν και ενεργοποιούν κρυμμένες μέσα μας δυνάμεις για την υπέρβαση των ανθρωπίνως αδυνάτων Μεταγγίζουν συγχρόνως εκπληκτική ζωτικότητα στην ανθρώπινη ψυχή, για να αντέχει και στις πιο αντίξοες συνθήκες στερήσεως, κατατρεγμού, πιέσεων• και να συνεχίζει να δρα με αισιοδοξία δημιουργική. Την εμπειρία αυτή συμπυκνώνει η μαρτυρία του Αποστόλου Παύλου: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4:13). Οι εορτές της Εκκλησίας, μας καλούν να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας. Να συνέλθουμε από την ταραχή και την κατάθλιψη. Να ανανεώσουμε την πίστη και τη βεβαιότητά μας ότι ο Χριστός, του Οποίου την έλευση στόν κόσμο εορτάζουμε, παραμένει “μεθ᾽ ἡμῶν”• ότι ῍τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν” (Λουκ. 18:27). Να αλλάξουμε τρόπο σκέψεως και συμπεριφοράς. Να συντονίσουμε τη ζωή μας με το θέλημα το δικό Του. Και η προσωπική αυτή αλλαγή αντανακλά πάντοτε ευεργετικά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο• τονώνει την αντοχή, την αλληλεγγύη, την ειρήνη, τη δημιουργικότητα, με τρόπους που συχνά παραμένουν αθέατοι αλλά που είναι ουσιαστικοί. Η υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου παραμένει κεντρικό μήνυμα των Χριστουγέννων και προσωπική εμπειρία εκείνων που ζουν εν Χριστῷ (5).
Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τους, δεν έχουν ανάγκη από μια νέα εποχή, που θα κουβαλάει στο DNA της την νοσογόνο παθογένεια των προηγουμένων εποχών, αλλά από μια νέα αρχή  η οποία θα εδράζεται στην αυτό-συναίσθηση και την μετάνοια, ως προοπτικών μιας καινής επανανοημαδοτημένης ζωής.
________________________________

1.Καινή Διαθήκη  Α΄ Τιμ. γ΄ 16
2.Καινή Διαθήκη  Ιωαν. ιβ΄23
3.Καινή Διαθήκη  Λουκ. ι΄42
4.παπα-Σταύρος Κοφινάς «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» Εκδόσεις Ακρίτας, Αθήνα 1982, σ.150
5.Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος  http://www.amen.gr/article7859 (22/12/2011)\
πηγή

ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΕΘΝΟΣ ΓΑΝΤΖΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΑΦΟ του π.Δημητρίου Θεοφίλου,

Η εθνική κατάπτωση και η παρακμή που απολαμβάνουμε… τις τελευταίες δεκαετίες, καθιστά απαραίτητη την ανάγκη, να γραπωνόμαστε από διάφορες χίμαιρες. Ένας λαός που σφαδάζει ανάμεσα στους κάδους των απορριμμάτων και τα παγκάκια, με υπο-μηδενική εθνική  αξιοπρέπεια και ατομική αυτοεκτίμηση, έχει ανάγκη από φαντασιώσεις και ψευδαισθήσεις.
 Ένα κράτος που ξεπουλάει τα καλύτερά του νιάτα στις ξένες «αγορές», όπου έχουν στραφεί με το μάτι γεμάτο απελπισία και τη ψυχή βαριά, σε τόπους άφιλους και ψυχρούς για να εξασφαλίσουν ένα στοιχειώδη μισθό για επιβίωση, ένα μισθό που η μεταπολιτευτική δημοκρατία των εργολάβων, των δικολάβων,  των παλιάτσων διεφθαρμένων πολιτικών, και των «κίτρινων» δημοσιολόγων – δημοσιογράφων, τους στέρησε…
 Ένας λαός, όπως τον κατάντησε η ασυδοσία, η φαυλοκρατία και η κλεπτοκρατία που επικρατεί εδώ και 40 χρόνια.
 Δίχως αξίες, δίχως όραμα και όνειρα, δίχως ελπίδα, δίχως ρίζες και ταυτότητα, ένα έθνος το οποίο στηρίζεται, επάνω σε πήλινα κοντά πόδια, στοιχειωμένων φαντασιώσεων και παρανοϊκών παρορμήσεων.
 Όταν λοιπόν ένας λαός στερείται οράματος και νοήματος ζωής, για το παρόν και το μέλλον του, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, η «πόρτα» της ύπαρξής του χάσκει, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εικονικές αναγκαιότητες, να γαντζωθεί ανεπίγνωστα από κάπου, από κάτι, από κάποιον.
 Εν προκειμένω τούτες τις άστοργες μέρες, το εθνικό γάντζωμα επιχειρείται από ένα τάφο, εκείνο στην Αμφίπολη, που ανεξάρτητα του τι υπάρχει μέσα του, πρόκειται για μια «αφήγηση», ψεμάτων κατά συρροή,  ανεντιμότητας και αμοραλισμού. Μια αυταπάτη καλά στημένη για παραπλάνηση, ένα «τυράκι» στη φάκα, της εθνικής μας αμνησίας.
 Δεκάδες χρόνια τώρα επιδιώκουν, να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, που βρισκόμαστε και που πάμε. Αρκεί κάποιος να ξεφυλλίσει τα τραγικά βιβλία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για να καταλάβει, τι έχει συμβεί και γιατί... με τη γλώσσα, με τη πίστη, με την οικογένεια, με την πατρίδα, με τις αξίες με την εθνική μας αυτοσυνειδησία ευρύτερα.
 Δάσκαλοι βουβοί με άδεια βλέμματα, μόνο πρόθυμοι για οικονομικές διεκδικήσεις, δέχονται αδιαμαρτύρητα, να διδάσκουν τους μαθητές τους σκουπίδια, ψέματα και αθλιότητες.
 Εκκλησία που προ πολλού έχει χάσει την  «προφητική» της διάσταση και την εσχατολογική της προοπτική, ασχολούμενη σχεδόν αποκλειστικά με την διανομή καρεκλών (θρόνων…) εξουσίας, ή διαχειριζόμενη με απόλυτα λογιστική αντίληψη χρήματα. Βρισκόμενη μέσα σε ένα σκουριασμένο και αγκυλωμένο, γραφειοκρατικό συστημικό πλαίσιο τύπου πρώην Σοβιετικής Ένωσης, απίστευτα συγκεντρωτικό, σε αρκετές περιπτώσεις διεφθαρμένο και παντελώς ανίκανο συνάμα, να οσμισθεί τον οντολογικό και υπαρξιακό αναγκεμό της κοινωνίας (όχι μόνο το βιολογικό), και να θέσει προτεραιότητες. Ζούμε περισσότερο ή λιγότερο κοντά, σε μια εκκλησία παραδομένη εκούσια, σε μια ιδιότυπη και ιδιότροπη αιχμαλωσία.
 Πολιτικοί θίασοι (μπουλούκια) έρχονται και παρέρχονται, αποτελούμενοι από παλιάτσους, κλόουν, ταχυδακτυλουργούς και ακροβάτες, που ρισκάρουν όμως, όχι την δική τους ζωή, αλλά τη δική μου, τη δική σου, των παιδιών και των εγγονών μας, εμάς των μη προνομιούχων και μη εχόντων και κατεχόντων. Εκείνοι αμετανόητα, συνεχίζουν να απολαμβάνουν την αστική τους ραστώνη, μέχρι πότε όμως δεν ξέρει κανείς… Έτσι της απολάμβανε και ο Λουδοβίκος έως την εξέγερση της Βαστίλης, με τη γνωστή ιστορική εξέλιξη, του 1789.
 Από τη στιγμή λοιπόν που οι ελπίδες και οι προσδοκίες ενός λαού, εμπεριέχονται σε ένα τάφο, αυτός ο γαντζωμένος τραγικός λαός, είναι κλινικά νεκρός (συνδεδεμένος με τα μηχανήματα για να έχει ψεύτικη ανάσα) και αυτό το έθνος είναι καταδικασμένο σε αφανισμό και λησμονιά. Αφού μετ’ επιτάσεως, επιμένουμε να αντλήσουμε δόξα και κύρος, για άλλη μια φορά, από το παρελθόν και από ανδραγαθήματα ενδόξων προγόνων, τα οποία πιστεύουμε πως εξ’ επαγωγής, όπως θα έλεγαν οι φυσικοί, μπορούν με ένα αδάπανο και αυτοματοποιημένο τρόπο, να μας αποδώσουν ποικίλα οφέλη για το παρόν και το μέλλον μας.
 Δεν υπάρχει μεγαλύτερη οδύνη, από το να είσαι ανάξιος απόγονος ενδόξου προγόνου.
 Αν δεν ενηλικιωθούμε ψυχολογικά και δεν ωριμάσουμε εθνικά, δεν πρόκειται να αποφύγουμε το κοινό τέλος που αναμένει όλους τους σαλτιμπάγκους και αεριτζήδες της ιστορίας, και δεν είναι άλλο από την εξαφάνιση και τη λησμονιά, ως άλλη Ατλαντίδα.
πηγή

Μοιραστείτε το:

Share on facebook Share on twitter Share on email Share on gmail More Sharing Services

Η εθνική κατάπτωση και η παρακμή που απολαμβάνουμε… τις τελευταίες δεκαετίες, καθιστά απαραίτητη την ανάγκη, να γραπωνόμαστε από διάφορες χίμαιρες. Ένας λαός που σφαδάζει ανάμεσα στους κάδους των απορριμμάτων και τα παγκάκια, με υπο-μηδενική εθνική  αξιοπρέπεια και ατομική αυτοεκτίμηση, έχει ανάγκη από φαντασιώσεις και ψευδαισθήσεις.
 Ένα κράτος που ξεπουλάει τα καλύτερά του νιάτα στις ξένες «αγορές», όπου έχουν στραφεί με το μάτι γεμάτο απελπισία και τη ψυχή βαριά, σε τόπους άφιλους και ψυχρούς για να εξασφαλίσουν ένα στοιχειώδη μισθό για επιβίωση, ένα μισθό που η μεταπολιτευτική δημοκρατία των εργολάβων, των δικολάβων,  των παλιάτσων διεφθαρμένων πολιτικών, και των «κίτρινων» δημοσιολόγων – δημοσιογράφων, τους στέρησε…
 Ένας λαός, όπως τον κατάντησε η ασυδοσία, η φαυλοκρατία και η κλεπτοκρατία που επικρατεί εδώ και 40 χρόνια.
 Δίχως αξίες, δίχως όραμα και όνειρα, δίχως ελπίδα, δίχως ρίζες και ταυτότητα, ένα έθνος το οποίο στηρίζεται, επάνω σε πήλινα κοντά πόδια, στοιχειωμένων φαντασιώσεων και παρανοϊκών παρορμήσεων.
 Όταν λοιπόν ένας λαός στερείται οράματος και νοήματος ζωής, για το παρόν και το μέλλον του, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, η «πόρτα» της ύπαρξής του χάσκει, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εικονικές αναγκαιότητες, να γαντζωθεί ανεπίγνωστα από κάπου, από κάτι, από κάποιον.
 Εν προκειμένω τούτες τις άστοργες μέρες, το εθνικό γάντζωμα επιχειρείται από ένα τάφο, εκείνο στην Αμφίπολη, που ανεξάρτητα του τι υπάρχει μέσα του, πρόκειται για μια «αφήγηση», ψεμάτων κατά συρροή,  ανεντιμότητας και αμοραλισμού. Μια αυταπάτη καλά στημένη για παραπλάνηση, ένα «τυράκι» στη φάκα, της εθνικής μας αμνησίας.
 Δεκάδες χρόνια τώρα επιδιώκουν, να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, που βρισκόμαστε και που πάμε. Αρκεί κάποιος να ξεφυλλίσει τα τραγικά βιβλία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για να καταλάβει, τι έχει συμβεί και γιατί... με τη γλώσσα, με τη πίστη, με την οικογένεια, με την πατρίδα, με τις αξίες με την εθνική μας αυτοσυνειδησία ευρύτερα.
 Δάσκαλοι βουβοί με άδεια βλέμματα, μόνο πρόθυμοι για οικονομικές διεκδικήσεις, δέχονται αδιαμαρτύρητα, να διδάσκουν τους μαθητές τους σκουπίδια, ψέματα και αθλιότητες.
 Εκκλησία που προ πολλού έχει χάσει την  «προφητική» της διάσταση και την εσχατολογική της προοπτική, ασχολούμενη σχεδόν αποκλειστικά με την διανομή καρεκλών (θρόνων…) εξουσίας, ή διαχειριζόμενη με απόλυτα λογιστική αντίληψη χρήματα. Βρισκόμενη μέσα σε ένα σκουριασμένο και αγκυλωμένο, γραφειοκρατικό συστημικό πλαίσιο τύπου πρώην Σοβιετικής Ένωσης, απίστευτα συγκεντρωτικό, σε αρκετές περιπτώσεις διεφθαρμένο και παντελώς ανίκανο συνάμα, να οσμισθεί τον οντολογικό και υπαρξιακό αναγκεμό της κοινωνίας (όχι μόνο το βιολογικό), και να θέσει προτεραιότητες. Ζούμε περισσότερο ή λιγότερο κοντά, σε μια εκκλησία παραδομένη εκούσια, σε μια ιδιότυπη και ιδιότροπη αιχμαλωσία.
 Πολιτικοί θίασοι (μπουλούκια) έρχονται και παρέρχονται, αποτελούμενοι από παλιάτσους, κλόουν, ταχυδακτυλουργούς και ακροβάτες, που ρισκάρουν όμως, όχι την δική τους ζωή, αλλά τη δική μου, τη δική σου, των παιδιών και των εγγονών μας, εμάς των μη προνομιούχων και μη εχόντων και κατεχόντων. Εκείνοι αμετανόητα, συνεχίζουν να απολαμβάνουν την αστική τους ραστώνη, μέχρι πότε όμως δεν ξέρει κανείς… Έτσι της απολάμβανε και ο Λουδοβίκος έως την εξέγερση της Βαστίλης, με τη γνωστή ιστορική εξέλιξη, του 1789.
 Από τη στιγμή λοιπόν που οι ελπίδες και οι προσδοκίες ενός λαού, εμπεριέχονται σε ένα τάφο, αυτός ο γαντζωμένος τραγικός λαός, είναι κλινικά νεκρός (συνδεδεμένος με τα μηχανήματα για να έχει ψεύτικη ανάσα) και αυτό το έθνος είναι καταδικασμένο σε αφανισμό και λησμονιά. Αφού μετ’ επιτάσεως, επιμένουμε να αντλήσουμε δόξα και κύρος, για άλλη μια φορά, από το παρελθόν και από ανδραγαθήματα ενδόξων προγόνων, τα οποία πιστεύουμε πως εξ’ επαγωγής, όπως θα έλεγαν οι φυσικοί, μπορούν με ένα αδάπανο και αυτοματοποιημένο τρόπο, να μας αποδώσουν ποικίλα οφέλη για το παρόν και το μέλλον μας.
 Δεν υπάρχει μεγαλύτερη οδύνη, από το να είσαι ανάξιος απόγονος ενδόξου προγόνου.

 Αν δεν ενηλικιωθούμε ψυχολογικά και δεν ωριμάσουμε εθνικά, δεν πρόκειται να αποφύγουμε το κοινό τέλος που αναμένει όλους τους σαλτιμπάγκους και αεριτζήδες της ιστορίας, και δεν είναι άλλο από την εξαφάνιση και τη λησμονιά, ως άλλη Ατλαντίδα. 

- See more at: http://www.amen.gr/article19778#sthash.oqQbnAqM.dpuf

Μοιραστείτε το:

Share on facebook Share on twitter Share on email Share on gmail More Sharing Services

Η εθνική κατάπτωση και η παρακμή που απολαμβάνουμε… τις τελευταίες δεκαετίες, καθιστά απαραίτητη την ανάγκη, να γραπωνόμαστε από διάφορες χίμαιρες. Ένας λαός που σφαδάζει ανάμεσα στους κάδους των απορριμμάτων και τα παγκάκια, με υπο-μηδενική εθνική  αξιοπρέπεια και ατομική αυτοεκτίμηση, έχει ανάγκη από φαντασιώσεις και ψευδαισθήσεις.
 Ένα κράτος που ξεπουλάει τα καλύτερά του νιάτα στις ξένες «αγορές», όπου έχουν στραφεί με το μάτι γεμάτο απελπισία και τη ψυχή βαριά, σε τόπους άφιλους και ψυχρούς για να εξασφαλίσουν ένα στοιχειώδη μισθό για επιβίωση, ένα μισθό που η μεταπολιτευτική δημοκρατία των εργολάβων, των δικολάβων,  των παλιάτσων διεφθαρμένων πολιτικών, και των «κίτρινων» δημοσιολόγων – δημοσιογράφων, τους στέρησε…
 Ένας λαός, όπως τον κατάντησε η ασυδοσία, η φαυλοκρατία και η κλεπτοκρατία που επικρατεί εδώ και 40 χρόνια.
 Δίχως αξίες, δίχως όραμα και όνειρα, δίχως ελπίδα, δίχως ρίζες και ταυτότητα, ένα έθνος το οποίο στηρίζεται, επάνω σε πήλινα κοντά πόδια, στοιχειωμένων φαντασιώσεων και παρανοϊκών παρορμήσεων.
 Όταν λοιπόν ένας λαός στερείται οράματος και νοήματος ζωής, για το παρόν και το μέλλον του, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, η «πόρτα» της ύπαρξής του χάσκει, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εικονικές αναγκαιότητες, να γαντζωθεί ανεπίγνωστα από κάπου, από κάτι, από κάποιον.
 Εν προκειμένω τούτες τις άστοργες μέρες, το εθνικό γάντζωμα επιχειρείται από ένα τάφο, εκείνο στην Αμφίπολη, που ανεξάρτητα του τι υπάρχει μέσα του, πρόκειται για μια «αφήγηση», ψεμάτων κατά συρροή,  ανεντιμότητας και αμοραλισμού. Μια αυταπάτη καλά στημένη για παραπλάνηση, ένα «τυράκι» στη φάκα, της εθνικής μας αμνησίας.
 Δεκάδες χρόνια τώρα επιδιώκουν, να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, που βρισκόμαστε και που πάμε. Αρκεί κάποιος να ξεφυλλίσει τα τραγικά βιβλία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για να καταλάβει, τι έχει συμβεί και γιατί... με τη γλώσσα, με τη πίστη, με την οικογένεια, με την πατρίδα, με τις αξίες με την εθνική μας αυτοσυνειδησία ευρύτερα.
 Δάσκαλοι βουβοί με άδεια βλέμματα, μόνο πρόθυμοι για οικονομικές διεκδικήσεις, δέχονται αδιαμαρτύρητα, να διδάσκουν τους μαθητές τους σκουπίδια, ψέματα και αθλιότητες.
 Εκκλησία που προ πολλού έχει χάσει την  «προφητική» της διάσταση και την εσχατολογική της προοπτική, ασχολούμενη σχεδόν αποκλειστικά με την διανομή καρεκλών (θρόνων…) εξουσίας, ή διαχειριζόμενη με απόλυτα λογιστική αντίληψη χρήματα. Βρισκόμενη μέσα σε ένα σκουριασμένο και αγκυλωμένο, γραφειοκρατικό συστημικό πλαίσιο τύπου πρώην Σοβιετικής Ένωσης, απίστευτα συγκεντρωτικό, σε αρκετές περιπτώσεις διεφθαρμένο και παντελώς ανίκανο συνάμα, να οσμισθεί τον οντολογικό και υπαρξιακό αναγκεμό της κοινωνίας (όχι μόνο το βιολογικό), και να θέσει προτεραιότητες. Ζούμε περισσότερο ή λιγότερο κοντά, σε μια εκκλησία παραδομένη εκούσια, σε μια ιδιότυπη και ιδιότροπη αιχμαλωσία.
 Πολιτικοί θίασοι (μπουλούκια) έρχονται και παρέρχονται, αποτελούμενοι από παλιάτσους, κλόουν, ταχυδακτυλουργούς και ακροβάτες, που ρισκάρουν όμως, όχι την δική τους ζωή, αλλά τη δική μου, τη δική σου, των παιδιών και των εγγονών μας, εμάς των μη προνομιούχων και μη εχόντων και κατεχόντων. Εκείνοι αμετανόητα, συνεχίζουν να απολαμβάνουν την αστική τους ραστώνη, μέχρι πότε όμως δεν ξέρει κανείς… Έτσι της απολάμβανε και ο Λουδοβίκος έως την εξέγερση της Βαστίλης, με τη γνωστή ιστορική εξέλιξη, του 1789.
 Από τη στιγμή λοιπόν που οι ελπίδες και οι προσδοκίες ενός λαού, εμπεριέχονται σε ένα τάφο, αυτός ο γαντζωμένος τραγικός λαός, είναι κλινικά νεκρός (συνδεδεμένος με τα μηχανήματα για να έχει ψεύτικη ανάσα) και αυτό το έθνος είναι καταδικασμένο σε αφανισμό και λησμονιά. Αφού μετ’ επιτάσεως, επιμένουμε να αντλήσουμε δόξα και κύρος, για άλλη μια φορά, από το παρελθόν και από ανδραγαθήματα ενδόξων προγόνων, τα οποία πιστεύουμε πως εξ’ επαγωγής, όπως θα έλεγαν οι φυσικοί, μπορούν με ένα αδάπανο και αυτοματοποιημένο τρόπο, να μας αποδώσουν ποικίλα οφέλη για το παρόν και το μέλλον μας.
 Δεν υπάρχει μεγαλύτερη οδύνη, από το να είσαι ανάξιος απόγονος ενδόξου προγόνου.

 Αν δεν ενηλικιωθούμε ψυχολογικά και δεν ωριμάσουμε εθνικά, δεν πρόκειται να αποφύγουμε το κοινό τέλος που αναμένει όλους τους σαλτιμπάγκους και αεριτζήδες της ιστορίας, και δεν είναι άλλο από την εξαφάνιση και τη λησμονιά, ως άλλη Ατλαντίδα. 

- See more at: http://www.amen.gr/article19778#sthash.oqQbnAqM.dpuf

Η λατρεία της στρογγυλής θεάς απέναντι στην εξαθλίωση των λαών του π.Δημητρίου Θεοφίλου,

Για μια φορά ακόμα η «εθνική» αδρεναλίνη στα ύψη, όλοι οι νεοέλληνες με το φαντασιακό τους στο ζενίθ, γαντζωμένοι επάνω στην 11αδα της εθνικής που δίνει αγώνες «ποδοσφαιρικής επιβίωσης», στη Βραζιλία.  

Πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων η πρόκριση της εθνικής και όλα τα υπόλοιπα ζητήματα ακολουθούν…

Η στρογγυλή θεά και πάλι βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος και λατρεύεται από τους πιστούς της,  παραθεωρώντας πολέμους, γενοκτονίες, κατασκευασμένους πρόσφυγες, αστέγους, πεινασμένους και διψασμένους συνανθρώπους μας. 

Όταν η  μαζικότητα και οι παρορμήσεις της κυριαρχούν, τότε χάνεται το πρόσωπο και οι όποιες διαφορετικές στάσεις εκμηδενίζονται. Το ποδόσφαιρο αποτελεί την κατ' εξοχήν "μπετονιέρα" της κοινωνικής ζωής, που παράγει "τσιμέντο" χαμηλού δείκτη αντισωμάτων, σε μια προσπάθεια κοινωνικού, πολιτικού και θρησκευτικού συγκρητισμού και ομογενοποίησης, απόλυτα ετερο-προσδιοριζόμενης και κατευθυνόμενης.

Για ένα λαό, που έρχεται από τόσο μακριά και παλιά, δεν περιποιεί τιμή να περιμένει μόνο από μια αβέβαιη μπάλα, να τον κάνει να νοιώσει περηφάνια για το όνομά του (αφού από χρόνια τώρα η ταυτότητά του είναι παραχαραγμένη) και να βγει ασυγκράτητος στους δρόμους.  Όταν αρνείται την ίδια στιγμή να βγει στους δρόμους, γαντζωμένος στους καναπέδες του, για ζητήματα ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κοινωνικής δικαιοσύνης, εθνικής ανεξαρτησίας και υπαρξιακής αυτοεκτίμησης, για σημαίνουσες τελικά υποθέσεις, ζωής ή θανάτου.

To «έργο» χιλιοπαιγμένο, με διαφορετικά ονόματα, Γουέμπλεϊ 1971, Λισσαβώνα 2004, Αθήνα 2004, και πάντα ο αμνήμων και αρνούμενος να μάθει από τα λάθη του νεοέλληνας, στο ίδιο έργο θεατής, με σταθερά μόνιμο  ρόλο κλακαδόρου.

Σχεδόν όλοι καρφωμένοι μπροστά σε κάποια οθόνη, παρακολουθώντας την «άπιστη» θεά μπάλα, να κάνει τα τερτίπια της, σε πόδια που την κλωτσούν και κεφάλια που της δίνουν κεφαλιές, όλοι μαζικοποιημένοι και άβουλοι απόλυτα ελεγχόμενοι και προβλέψιμοι, σε κατάσταση καταστολής αφού το «όπιο» που μας ποτίζουν, είναι τόσο δραστικό και αποτελεσματικό, που αυτοί που ορίζουν το παρόν και το μέλλον μας μπορούν απερίσπαστα να συνεχίζουν να απεργάζονται το θάνατό μας…

 Την ίδια ώρα που εμείς ζούμε τον ψυχεδελικό μας μύθο βρισκόμενοι στο κόσμο μας, αποκομμένοι από την πραγματικότητα, κάποιοι γνωστοί – άγνωστοι, προγραμματίζουν για εμάς, όμως χωρίς εμάς, την νέα τάξη πραγμάτων, χαράζοντας ξανά νέα σύνορα, συνθλίβοντας λαούς, διαγράφοντας ιστορίες και κατασκευάζοντας παραχαραγμένες ιστορικές εκδοχές, για κρατικές οντότητες υβριδικού χαρακτήρα, κατασκευασμένες σε «εργαστηριακούς σωλήνες» διπλωματικών γραφείων.

Στο κόσμο των ψευδαισθήσεων κυρίαρχη θέση πλέον κατέχει το θέαμα, και το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα σημαντικό συστημικό πυλώνα ανθρώπινου εκμαυλισμού και κοινωνικού αποπροσανατολισμού, σε ένα  διεθνές περιβάλλον αποσύνθεσης και επαναπροσδιορισμών των πάντων.

Δεν γνωρίζω πόσοι έχουμε ασχοληθεί με την σκληρή πραγματικότητα πίσω από την «περιποιημένη» εικόνα του παγκοσμίου κυπέλλου, μια σκληρή αλήθεια η οποία περιλαμβάνει, φαβέλες, εξαθλίωση, σίτιση ανθρώπων από τα σκουπίδια, εγκληματικότητα, απίστευτο πληθωρισμό, ακραίες κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις μεταξύ φτωχών και πλούσιων και πολύ εξαπάτηση. Σε μια χώρα όπως η Βραζιλία, που σύμβολό της έχει το Χριστό με ανοιχτά τα χέρια, του οποίου το άγαλμα δεσπόζει επάνω από το Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά στην ουσία πρόκειται για άλλη μια υποκρισία, αφού τον πλούτο της χώρας τον νέμονται οι πολυεθνικές εταιρίες, διορίζοντας διάφορες διεφθαρμένες δουλικές στα ξένα συμφέροντα, κυβερνήσεις και παράλληλα χρησιμοποιείται η ρωμαιοκαθολική εκκλησία (αρκετοί ιερείς έχουν διωχθεί, από την επίσημη ρωμαιοκαθολική εκκλησία της Βραζιλίας και όχι μόνο εκεί, επειδή τόλμησαν να εφαρμόσουν το ευαγγέλιο στη καθημερινότητα των ανθρώπων, γεγονός που τους έφερε σε ευθεία αντιπαράθεση με τα συμφέροντα και το κατεστημένο που τα υπηρετεί), για να κρατάει το λαό σε καταστολή και αποχαύνωση (η όποια σύμπτωση με πρόσωπα και γεγονότα, της ημετέρας πατρίδος, δεν είναι διόλου συμπτωματική).

Αν ψάξει λίγο κάποιος να γνωρίσει, τον «εργαστηριακό» τρόπο που επιλέγονται ή καλύτερα διορίζονται και επιβάλλονται σε ολόκληρη την υφήλιο, οι ηγήτορες (πολιτικοί, θρησκευτικοί, δήθεν διανοούμενοι), θα καταλάβει πως όλα και όλοι, συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, που δεν είναι άλλο από τον πλήρη ετεροπροσδιορισμό του ανθρώπινου προσώπου, τη ολοκληρωτική χειραγώγησή του και τον απόλυτο έλεγχο του μυαλού του.

Η εκκλησία η οποία θα έπρεπε να αφυπνίζει ως άλλο ξυπνητήρι την κοινωνία, στις περισσότερες των περιπτώσεων, έχει παραμορφωτικά και εξω-ευαγγελικά μεταλλαχθεί, σε ένα κοσμικό εταίρο της κρατικής εξουσίας, με μια ακόρεστη διάθεση για συν-διανομή της εξουσιαστικής ισχύος  και των παραγώγων της.

πηγή

Η σωτηριολογική προοπτική των Χριστουγέννων, απέναντι στη παγανιστική – μαγική παρουσία, διαφόρων καινοφανών πνευμάτων του π.Δημητρίου Θεοφίλου

Πολύς ο λόγος αναφορικά με τα Χριστούγεννα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ένας λόγος όμως παραπειστικός, κενός νοηματικού περιεχομένου, αφού ξαστοχά συστηματικά και δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ, στο ουσιαστικό νόημα των Χριστουγέννων, ως αφορμή υπαρξιακής σωτηρίας του ανθρώπου, με την ενανθρώπιση του θεανθρώπου Χριστού.

Τα λαμπιόνια τα στολίδια, οι εξωπραγματικές φάτνες και τα πρόσωπα που ανεπιτυχώς προσομοιάζονται για να θυμίσουν το γεγονός,  απέχουν μακράν από το να αποδώσουν το νόημα, του σωτηριολογικού γεγονότος της  γέννησης του Χριστού.

Από τη στιγμή που τα Χριστούγεννα απέκτησαν παγκοσμιοποιημένη διάσταση, ήταν μοιραίο να αδειάσουν ουσίας και να παραμείνουν νομιναλιστικά (ονομαστικά) μόνο, αφού κατάντησαν μια «απογυμνωμένη» ματεριαλιστική φιέστα, εμπορικού και οικονομικού χαρακτήρα. Τα Χριστούγεννα για τον «κόσμο» και το φρόνημά του, κατέστησαν μια «πλαστική» εορτή δίχως «σχήμα», «είδος» και «κάλλος», όπως και τόσες άλλες γιορτές και επέτειοι που κενώθηκαν νοήματος και απέμειναν άρρωστα σύμβολα, αφού ότι χάνει το νόημά του μέσα στο χρόνο, είναι καταδικασμένο να απενεργοποιηθεί, να στοιχειώσει,  και να μετατραπεί σε σαμανικό ξόανο.

Την  θέση όμως της απούσας ουσίας, τελολογικά σχεδόν πάντα, την καταλαμβάνει ο «τύπος» ή το «είδωλο» και αυτό ακριβώς συνέβη και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Έρχονται – φεύγουν τα Χριστούγεννα και εμείς μένουμε άγευστοι και άοσμοι της συγκλονιστικής φανέρωσης πως ένας «Θεός εφανερώθη εν σαρκί»(1), ως «Υιός του Ανθρώπου»(2). Εμείς παραμένουμε αυτιστικά «αλλού» τυρβάζοντας και μεριμνώντας περί πολλών και διαφόρων ενώ «ενός δε εστί χρεία»(3).

Είναι διάχυτη πλέον, στη ζωή που μας πλαισιώνει,  η προσπάθεια που καταβάλουν εγνωσμένα ή ανεπίγνωστα οι περισσότεροι από εμάς, να κρυφτούν από την πραγματικότητα και να δραπετεύσουν από τις ευθύνες τους, η πίεση για αποφυγή του εαυτού μας, τις μέρες των Χριστουγέννων, αυξάνεται κάθε χρόνο με την αύξηση της εμπορικότητας, της εκοσμικεύσεως, και των διαφόρων ψευδο – ανθρωπιστικών θρησκευτικών εκδηλώσεων αυτής της περιόδου(4), ως  μπαλώματα και άλλοθι μιας καταρρακωμένης συνείδησης.

Επειδή λοιπόν το γεγονός αυτό καθαυτό του περιεχομένου των Χριστουγέννων,  δημιουργεί αδιαχείριστο άγχος αφού αρνούμαστε να μεταμορφωθούμε (μετανοήσουμε), ως ψυχική αντίσταση  επιλέγουμε να μεταμορφώσουμε τα Χριστούγεννα, από γεγονός πανανθρώπινης λυτρωτικής σωτηρίας, σε ένα «σκηνικό δράσης» απροσδιόριστων πνευμάτων παγανιστικής ιδιοπροσωπίας, με μαγικά χαρακτηριστικά, τα οποία  δήθεν, αν μας αγγίξουν θα μας χαρίσουν τύχη, υγεία, πλούτο, δόξα και βιολογική μακροζωία, δηλαδή τις τέσσερις βασικές πύλες της ψευδαίσθησης ανάμικτης με  την φθαρτότητα, την χοϊκότητα, την οίηση και την ματαιότητα.

Το τέλος των ψευδαισθήσεων όμως σήμανε πλέον οριστικά, και είναι μια ευκαιρία πρώτης τάξης, αυτό να το συνδέσουμε με το γεγονός των Χριστουγέννων, για μια προσωπική νέα αρχή, μια επανεκκίνηση, αφού προηγηθεί ένα ενσυνείδητο σβήσιμο, μια κάθαρση, μια μετανοημένη αυτοσυνειδησία, του εμπαθούς παθογόνου παρελθόντος μας, με την οριστική καταστροφή των παντός είδους «ιών», που κατάντησαν τη ζωή μας  αβίωτη  και οδήγησαν  την αυτοεκτίμησή μας  στο ναδίρ, δίχως μελλοντικό όραμα και ελπίδα.

Η υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου, περιγράφεται με θεολογική σαφήνεια, από τον μακαριώτατο αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο  ως εξής: H πίστη και η προσωπική σχέση με τον Χριστό, αποδεσμεύουν και ενεργοποιούν κρυμμένες μέσα μας δυνάμεις για την υπέρβαση των ανθρωπίνως αδυνάτων Μεταγγίζουν συγχρόνως εκπληκτική ζωτικότητα στην ανθρώπινη ψυχή, για να αντέχει και στις πιο αντίξοες συνθήκες στερήσεως, κατατρεγμού, πιέσεων• και να συνεχίζει να δρα με αισιοδοξία δημιουργική. Την εμπειρία αυτή συμπυκνώνει η μαρτυρία του Αποστόλου Παύλου: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4:13). Οι εορτές της Εκκλησίας, μας καλούν να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας. Να συνέλθουμε από την ταραχή και την κατάθλιψη. Να ανανεώσουμε την πίστη και τη βεβαιότητά μας ότι ο Χριστός, του Οποίου την έλευση στόν κόσμο εορτάζουμε, παραμένει “μεθ᾽ ἡμῶν”• ότι ῍τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν” (Λουκ. 18:27). Να αλλάξουμε τρόπο σκέψεως και συμπεριφοράς. Να συντονίσουμε τη ζωή μας με το θέλημα το δικό Του. Και η προσωπική αυτή αλλαγή αντανακλά πάντοτε ευεργετικά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο• τονώνει την αντοχή, την αλληλεγγύη, την ειρήνη, τη δημιουργικότητα, με τρόπους που συχνά παραμένουν αθέατοι αλλά που είναι ουσιαστικοί. Η υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου παραμένει κεντρικό μήνυμα των Χριστουγέννων και προσωπική εμπειρία εκείνων που ζουν εν Χριστῷ (5).

Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τους, δεν έχουν ανάγκη από μια νέα εποχή, που θα κουβαλάει στο DNA της την νοσογόνο παθογένεια των προηγουμένων εποχών, αλλά από μια νέα αρχή  η οποία θα εδράζεται στην αυτό-συναίσθηση και την μετάνοια, ως προοπτικών μιας καινής επανανοημαδοτημένης ζωής.
________________________________
 
1.Καινή Διαθήκη  Α΄ Τιμ. γ΄ 16
2.Καινή Διαθήκη  Ιωαν. ιβ΄23
3.Καινή Διαθήκη  Λουκ. ι΄42
4.παπα-Σταύρος Κοφινάς «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» Εκδόσεις Ακρίτας, Αθήνα 1982, σ.150
5.Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος  http://www.amen.gr/article7859 (22/12/2011)

πηγή

Μήπως κάποιοι μας σύρουν σε αλληλοσπαραγμό;;; του π.Δημητρίου Θεοφίλου

"...Δε σʼαγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό σου. Σε ξέρουν απʼ έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σʼ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: «Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη». Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις «ζήτω, ζήτω».. Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γιʼ αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου..."  -  "AKOY ANΘΡΩΠΑΚΟ", ΤΟΥ ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΪΧ

Ποιοι και γιατί, θα είχαν λόγους τούτη τη «στενόχωρη» συγχρονία, να μας σύρουν σ’ ένα αιματηρό αλληλο-φάγωμα, για να τελειώνουν μαζί μας;

Αρκετό καιρό πριν, τα γεγονότα έστελναν μηνύματα, ορατά από όσους ήταν «υποψιασμένοι» και κυρίως «διαβασμένοι», για το ποιους δρόμους επιλέγει το «σύστημα», για να αφανίσει με όρους γενοκτονίας, ένα λαό που δεν του είναι πλέον χρήσιμος ούτε καν ως καταναλωτής, αφού τον έχει αφαιμάξει με όποιον τρόπο μπορούσε και τον έχει καταντήσει «λευχαιμικό» με «λοβοτομημένη» συλλογική μνήμη.

Μήπως έφτασε η στιγμή να ανοίξουν οι «πύλες της κόλασης», με απρόβλεπτες κοινωνικές συνέπειες και θανάσιμο κίνδυνο να μας καταπιούν όλους;;;

Το μέλλον εξαρτάται και από εμάς!!! Αυτό μην το ξεχνάμε ποτέ…

Όσο επιμένουνε να αποδεχόμαστε την πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά γύρω μας, θα παραμένουμε καταδικασμένοι, άλλοι να διαφεντεύουν τη ζήση μας, τόσο την παροντική όσο και την μελλοντική, με απρόβλεπτες άμεσες και παράπλευρες συνέπειες.

Αν είμαστε ενωμένοι, με κριτήριο, τους συνεκτικούς δεσμούς της παράδοσής, αλλά και της πίστης μας, εξοβελίζοντας από την κοινωνική μας πραγματικότητα, τις όποιες διαφορές μας διχάζουν, τότε θα μπορέσουμε με συλλογικό και μεθοδικό τρόπο, να αντιμετωπίσουμε τα ποικίλα «τσουνάμια» που πλησιάζουν.

Η ελληνικότητα αντάμα με την ορθοδοξία, στην οικουμενική τους διάσταση και προοπτική, είναι τα απαραίτητα εργαλεία στη παρούσα δύσκολη συγκυρία, για να πορευτούμε και να περάσουμε ανάμεσα από την «Σκύλα» και τη «Χάρυβδη», με τις λιγότερες δυνατές πληγές και απώλειες.

Για να συμβεί όμως αυτό, είναι απαραίτητο να (ε)αυτό-προσδιοριστούμε, τόσο στο χρόνο όσο και στο χώρο, σχετικά με την ταυτότητά μας, την ιστορική μας πορεία και προοπτική και την (ε)αυτό-συνειδησία μας. Αποκτώντας, έστω και ετεροχρονισμένα, ιστορική συναίσθηση, του πριν (παρελθόντος), για να δώσουμε νόημα ζωής στο τώρα (παρόν) και να μπορέσουμε να έχουμε κάποιο όραμα εξόδου από τη μιζέρια, για το μετά (μέλλον).

Σε διαφορετική περίπτωση, αν δεν αποκτήσουμε σαφείς πολιτισμικές αναφορές και παραμένουμε χαμένοι να παραδέρνουμε μέσα στην ιστορία, πλέοντας σε αχαρτογράφητα νερά, πολλαπλασιάζουμε τους κινδύνους του μέλλοντος, για ένα συνακόλουθο αφανισμό μας, κάποια στιγμή μέσα στο χρόνο, όταν η συγκυρία το επιτρέψει.

Ο οποίος αφανισμός, μπορεί να προκύψει μέσα από μια μεγάλη γκάμα επιλογών με κυρίαρχη, τον αλληλοσπαραγμό, μια εθνοκτόνα πρακτική στο διάβα της ιστορίας μας, που μούσκεψε με αίμα, μίσος και κουρνιαχτό, για πολλά χρόνια τα όνειρά μας, μετατρέποντας τα σε φρικτούς εφιάλτες και κατέστρεψε όλες τις εποποιίες λαϊκής ανάτασης, που θα μπορούσαν να μας έχουν «σπρώξει» μπροστά στην ιστορία.

Όσο δραπετεύουμε από το παρόν, ως έθνος και ζούμε αγκαλιά με από-νοηματοδοτημένα «στεγνά» και «κενά» σύμβολα, τόσο προδιαγράφουμε ένα ζοφερό μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας και προσυπογράφουμε το πεισιθάνατο τέλος μας.

Καλούμαστε το συντομότερο να καταλάβουμε, ότι είμαστε κοινωνικά και ψυχολογικά άρρωστοι, βαθειά και βαριά, παύοντας να έχουμε την κυρίαρχη εμμονή ότι όλα είναι «υπό έλεγχο», ενώ καθημερινά, μας διαψεύδουν, η κοινωνία, η νεολαία, η παιδεία και το τώρα.

Ποτέ μέχρι σήμερα μέσα στην ιστορία, οι ιδεοληπτικές επιμονές του χθες δεν βοήθησαν και δεν στήριξαν ένα λαϊκό έθνος, απλά δημιούργησαν ψευδαισθήσεις του παρόντος και απατηλά όνειρα το μέλλοντος στερούμενα αλήθειας και λογικής.

Τελικά υπάρχει ΕΛΠΙΣ!!! φτάνει αυτή να αναζητηθεί, έγκαιρα και έγκυρα με επικαιροποιημένα κριτήρια, στο σωστό χωροχρόνο…

 πηγή

Η σύγχρονη ερμηνεία των Μυστηρίων του π.Δημητρίου Θεοφίλου

Τα μυστήρια υπήρξαν από την αρχή της ενδοχρονικής παρουσίας της εκκλησίας στο κόσμο, η απαρχή μιας δυνατότητας για ποιμαντική κατήχηση, στο δρόμο της τελείωσης και τελικά της σωτηρίας του ανθρώπινου προσώπου, με τρόπο ολιστικό ως ψυχοσωματικής οντότητας.

Σε διάφορες ιστορικές περιόδους επιχειρήθηκε η επικαιροποιημένη ερμηνεία των μυστηρίων και ο διαχωρισμός τους, από άγνωστες διεργασίες τελετουργικού χαρακτήρα, που είχαν άλλοτε μαγικό και άλλοτε εξευμενιστικό παγανιστικό περιεχόμενο.

Φυσικά η αλήθεια πάντα προσέκρουε, στη πλάνη, το ψέμα και τη δεισιδαιμονία, που «παλεύουν» διαχρονικά να ακυρώσουν την ουσία των μυστηρίων ως αγιαστικών πράξεων, φανέρωσης του Αγίου Πνεύματος και να νοθεύσουν το ποιοτικό πνευματικό τους περιεχόμενό.

Ο Νικόλαος Καβάσιλας επεχείρησε πολλούς αιώνες πριν, να τεκμηριώσει θεολογικά το νόημα των μυστηρίων, αλλά και να αποδώσει στην εποχή του με πρακτικό τρόπο, τον ευεργετικό και θεραπευτικό τους χαρακτήρα.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, και εμείς συνεχίζουμε να στεκόμαστε με εμμονή, άβουλοι, μπροστά στον εκ-παγανισμό των μυστηρίων, τα οποία από σωτηριώδεις πράξεις χάριτος φωτισμού, θεραπείας και θείας φιλανθρωπίας, έχουν καταντήσει ενδο-κοσμικές τελετές και αυτάρεσκες επιδιώξεις, με διάχυτα τα χαρακτηριστικά της άγνοιας, που αφήνουν χώρο στη μαγεία, στο παγανισμό και τη δεισιδαιμονία, όπως:

·Τα ψαλίδια στις τσέπες των γαμπρών για να κόβουν τα μάγια και τις κακές γλώσσες.

·Την επιμονή από μέρους των συγγενών για την «διαφύλαξη» των φιτιλιών από τις λαμπάδες του γάμου.

·Φυλαχτά «άγνωστης» προέλευσης, επάνω στα σώματα βαπτισμένων χριστιανών και συγκεκριμένα του γαμπρού και της νύφης.

·Το φύλαγμα των νυχιών και των μαλλιών του μωρού μέχρι να βαπτισθεί.

·Τις μύριες όσες δεισιδαιμονίες συνδέονται με τους νεκρούς, το θάνατο και τους εναπομείναντες στη ζωή συγγενείς.

·Τόσων άλλων προκαταλήψεων και δεισιδαιμονιών, που κατά περιοχή και οικονομικοκοινωνική τάξη, διέπουν και καθορίζουν ασφυκτικά τις ζωές των ανθρώπων.

Ποιος θα επανα-κατηχήσει τους εν δυνάμει ανεπίγνωστους πιστούς;

Πότε θα συμβεί αυτό;

Γιατί τόση αδιαφορία, ανοχή, γελοιοποίηση και εξευτελισμός;

Γιατί ηχούν πλέον δίχως νόημα, τα ξεχασμένα λόγια….. του Χριστού: «μη δώτε το άγιον τοις κυσίν μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων»;

Αυτά είναι μερικά από τα πολλά ερωτήματα που τίθενται αβίαστα από όσους πονούν και αγωνιούν για τα τεκταινόμενα σήμερα, παλεύοντας να κάνουν κάτι μέσα στην πετρωμένη ακινησία που επικρατεί τριγύρω.

Η συγχρονισμένη επικαιροποίηση του νοήματος, του σκοπού και των πνευματικών συνεπειών των μυστηρίων, είναι απαραίτητο να επανα-ευαγγελιστούν στους βαπτισμένους αλλά ακατήχητους και πρακτικά ημί-πιστούς ανθρώπους.

Η κατήχηση, μια αναπόσπαστη πρακτική στη ζωή και την ιστορική πορεία της εκκλησίας, όπου δεν έχει εκλείψει παντελώς, είναι ανενεργή και ελλειμματική, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι δίχως επίγνωση, πίστη, φόβο (σεβασμό) Θεού και αγάπη, να εκτρέπονται σε γελοιότητες, ασχημοσύνες, παγανισμούς και εκκοσμικέυσεις, ανεπίτρεπτες στο χώρο μιας πίστης που τελεσιουργείται κοντά δυο χιλιετίες, αλλά δυστυχώς ο χρόνος δεν αρκεί να επιβεβαιώσει το νόημα, όταν αυτός (ο χρόνος) αρνείται να συγχρονιστεί (εναρμονιστεί) με τις πνευματικές προτεραιότητες, του τώρα.

Τα μυστήρια από άγνωστες και ανεπίγνωστες τελετές, καλούμαστε «οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ» (ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω), να σκύψουμε στην απουσία νοήματος ζωής των ανθρώπων, στο έλλειμμα γνώσης και πίστης των βαπτισμένων κάποτε, αλλά κατηχημένων ουδέποτε, «χριστιανών».

• Διαπιστώσεις και διάγνωση όμως δίχως προτάσεις και θεραπευτική αγωγή, είναι μισή αλήθεια, άρα κατά πάσα πιθανότητα χαμένη στη ματαιότητά της, οπότε θα μπορούσε κάποιος να προτείνει με επίγνωση και έλλειψη αθεο-φοβίας τα εξής:
• Επαναφορά του βαπτίσματος – χρίσματος των ενηλίκων, για όσους γονείς θα το επιθυμούσαν για τα παιδιά τους, με κανονική – ουσιαστική θητεία στις τάξεις των κατηχουμένων (με πρότυπο την αυθεντική εκκλησία των τριών πρώτων αιώνων).
• Επαναφορά σταθερών κριτηρίων και προϋποθέσεων, τελεσιουργίας των μυστηρίων, για όλες της ελλαδικές μητροπόλεις.
• Επαναφορά του θεσμού της ισόβιας μονογαμίας, τουτέστιν να επιτρέπεται μόνο ένας εκκλησιαστικός γάμος και κατά συνέπεια η άμεση παύση υπογραφής διαζευκτηρίων «πνευματικής λύσης», από πλευράς των επισκόπων (μην στουθοκαμηλίζουμε άλλο, πατέρες επίσκοποι, πνευματική λύση δεν υπάρχει, το Άγιο Πνεύμα δεν το καλούμε και το διώχνουμε κατά το δοκούν, ευτυχώς!!!).
• Αξιοπρέπεια στην εξόδια ακολουθία, τη ταφή και τα μνημόσυνα, κυρίως στα μεγάλα κοιμητήρια του λεκανοπεδίου, όπου η αξία του ανθρωπίνου προσώπου, έχει διατιμηθεί και εξευτελισθεί και ως ζωντανού και ως κεκοιμημένου, με συνέργια ή σιωπηρή συνενοχή όλων.
• Πνευματική έγκριση, των αναδόχων και των παρανύφων από τους πνευματικούς ποιμένες (επισκόπους ή πνευματικούς).
• Διαχωρισμός, γάμου (σε στενό κύκλο) και βάπτισης (πανηγυρικής), μετά την τέλεση πολιτικού γάμου.
• Επικαιροποίηση και αναδόμηση των ακολουθιών, γάμου, βάπτισης, κηδείας, με τόλμη και εντιμότητα.
• Ας μπει ένα τέλος στις απρόσωπες μαζικοποιημένες κοσμικές τελετές. Ας αναβιώσουμε την γλύκα και παραμυθητική παρουσία των μυστηρίων, ως δυνατότητας χάρης και φωτισμού, με την ελπίδα όλοι να φανούμε αντάξιοι, τόσο οι τελεσιουργούντες αρχιερείς και ιερείς όσο και οι αποδέκτες Πιστοί. 

 πηγή

Συρία... ώρα 0 του π.Δημητρίου Θεοφίλου

Άλλοτε αδιάφορα και άλλοτε βιαστικά, προσπερνούσαμε ως τώρα, την είδηση που πάνω της «σκοντάφταμε» σχεδόν καθημερινά, είτε στις εφημερίδες, είτε στη τηλεόραση, είτε στο διαδίκτυο. Πλέον  ακούμε και βλέπουμε «επιλεκτικά», δεν θέλουμε να δούμε γύρω. να προβληματιστούμε να νοιαστούμε να σηκωθούμε από τον «αμαρτωλό», «ξέγνοιαστο» καναπέ μας, ξεχασμένοι, στην ανυπαρξία της θέασης γεγονότων, που κατασκευάζουν και εξελίσσουν, άλλοι για εμάς, δίχως εμάς. 

Μάλλον όμως έφτασε  η ώρα, να σταθούμε με προσοχή και να αφουγκραστούμε, βάζοντας «το αυτί κάτω στη γη», τα τύμπανα του πολέμου που πλησιάζει….

Το «έργο», μονότονα και τραγικά χιλιο-παιγμένο,  επαναλαμβάνεται με άλλους όρους για όλους εμάς,  έτσι λοιπόν και πάλι όλοι μας «στο ίδιο έργο θεατές».

Η Συρία, τούτη τη φορά εμποδίζει τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης, αντιστέκεται τόσο καιρό και ακυρώνει γεωπολιτικούς σχεδιασμούς και τυχοδιωκτισμούς. Οι μισθοφόροι ισλαμοφασίστες έχουν ηττηθεί κατά κράτος και καταφεύγουν σε φρικιαστικές γενοκτονίες, έτσι σήμανε η ώρα να δράσουν στο προσκήνιο τα αφεντικά τους που βιάζονται. Η πανάρχαια Συριακή Γη «πρέπει» πάση θυσία το συντομότερο δυνατόν, να χρησιμοποιηθεί ως προγεφύρωμα από τους ανιστόρητους γιάνκηδες και τους συνεταίρους τους, στη δολοφονία των λαών. Τα συμβόλαια θανάτου λαών και εθνών έχουν υπογραφεί σε οβάλ και τετράγωνα γραφεία, οι ρήτρες υπέρ ημερίας τρέχουν και οι έμποροι του θανάτου αγωνιούν, αφού για κάθε μέρα που περνάει χάνουν χρήμα και κέρδη  από την μελλοντική επίθεση στο Ιράν, η Συρία πρέπει να γίνει φιλική προς το Ισραήλ πάση θυσία, με οποιοδήποτε κόστος… και κατόπιν να γίνει προγεφύρωμα θανάτου.

Το ανθρωπιστικό κόστος αφήνει παντελώς αδιάφορη την «διεθνή κοινότητα» της «αγέλης των λύκων», με την ανάσα κρατημένη, αναμένουμε τις ραγδαίες εξελίξεις, μετά το Ιράκ, τη Λιβύη ακολουθεί η Συρία με ένα απροκάλυπτα ιμπεριαλιστικό παρεμβατισμό, ΗΠΑ, ΕΕ και Ισραήλ.

Η Ρωσία και η Κίνα πως θα αντιδράσουν;

Μήπως βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός γενικευμένου πολέμου, με απρόβλεπτες συνέπειες; Τα αρπακτικά πολεμοκάπηλα γεράκια, διψάνε πάλι για αίμα,  βιάζονται να πουλήσουν όπλα και να σκορπίσουν αδιάκριτα τον θάνατο, εξαφανίζοντας λαούς, νέους, γέρους, γυναίκες, παιδιά, η πόρτα του «φρενοκομείου» ανοίγει διάπλατα.

Δυο σιωπές δεσπόζουν, τούτη τη δύσκολη ώρα, η σιωπή του Θεού, που πάντα μέσα στην ιστορία αφήνει χώρο και χρόνο στην ανθρώπινη ελευθερία να δράσει και να παραβιάσει όρους και όρια και η σιωπή του ανθρώπου, που κρύβει είτε φόβο είτε ενοχές, στη παρούσα συγκυρία οι δύο σιωπές συγχρονισμένα, χτυπούν συναγερμό στην ανθρωπότητα να αντιδράσει, να αναχαιτίσει τον «Αρμαγεδδώνα» που έρχεται και τούτη την φορά την απειλεί, με οριστικό αφανισμό.

Είναι γνωστό πως εδώ και τέσσερις μήνες,  έχουν απαχθεί από φονταμενταλιστές εγκληματίες, οι δύο επίσκοποι Παύλος και Ιωάννης, στην σπαρασσόμενη από εμφύλιο Συρία. Η τύχη τους κατά πάσα πιθανότητα είναι τραγική. Οι συστημικές κατά τόπους εκκλησίες ποιούν  «δημόσιες σχέσεις» με «οβάλ δηλώσεις» και μηδενική δράση. 

Η ρωσική εκκλησία, εξαντλήθηκε σε  κάποιους «λεονταρισμούς» προφανώς αφού δεν συμπίπτει η όποια ανάληψη ενεργούς δράσης με τους ευρύτερους γεωπολιτικούς της σχεδιασμούς, μα τελικά δεν έπραξε τίποτε. Στον ίδιο «ήχο πλάγιο της σιωπής»  το οικουμενικό πατριαρχείο, η ρωμαιοκαθολική εκκλησία, η εκκλησία της Ελλάδας και το «ατροφικό φοβικό και ελλειμματικό» ελληνικό  υπουργείο των εξωτερικών. Όλοι αυτοί αρκέσθηκαν σε μεγαλόστομες δηλώσεις, κενές περιεχομένου με παντελή απουσία ανάληψης συγκεκριμένων πρωτοβουλιών. Ο διεθνής παράγοντας (ΗΠΑ και ΕΕ) σιωπούν ενοχικά, αφού είναι οι διοργανωτές και προμηθευτές όπλων όλης αυτής της αιματοχυσίας στη Συρία. 

Τελικά δεν υπάρχει κανείς…. που να νοιάζεται για τόσο αχνιστό αίμα που χύνεται;

Δεν υπάρχει κανείς …  που να εκτεθεί, να διαφοροποιηθεί και να προτάξει τα «στήθη του» στη τόση μισαλλοδοξία; στα τόσα συμφέροντα στο τόσο αφανισμό ανθρώπων, εικόνων του Θεού, με τη προσχηματική δικαιολογία της θρησκευτικής αντιπαράθεσης, ενώ ξέρουμε όλοι καλά πως οι πραγματικές αιτίες είναι ο γεωπολιτικός  έλεγχος  της περιοχής και η εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών.

 πηγή

Όταν τα συσσίτια δεν οδηγούν σε νόημα ζωής τότε η Εκκλησία μετατρέπεται σε Μ.Κ.Ο. του π.Δημητρίου Θεοφίλου

Δύσκολες οι στιγμές που περνάνε πολλοί συνάνθρωποί μας, από την μια στιγμή στην άλλη ήρθαν τα επάνω κάτω και από νοικοκυραίοι γινήκανε πρόσφυγες στον ίδιο τους το τόπο, μην έχοντας τα χρειαζούμενα για τη καθημερινή βιωτή τους, χάνοντας στέγη και τροφή.

Πολλοί προστρέχουν να προσφέρουν, άλλοι από ανιδιοτέλεια και άλλοι για συμφέρον, τσακώνονται κάποιοι για το που, το πώς και το ποιοί θα μοιράζουν τα χρειαζούμενα σε όσους τα στερούνται.

.

διαβάστε περισσότερα

«Θα έρθει ο καιρός που δεν θα μαθαίνουμε τίποτα»!!! ...Κάτι σαν να μου θυμίζει τούτη η φράση του Πατροκοσμά... του π.Δημητρίου Θεοφίλου,

Με πόση δημοκρατική και κοινωνική ευαισθησία! με τι σεβασμό για τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα! συμπεριφέρεται το σύστημα και τα παράγωγά του. Με μια ανακοίνωση ουσιαστικά 5 λεπτών, έπεσαν «τίτλοι τέλους», οικονομικά και εργασιακά,  για 2.500 περίπου οικογένειες. Και τι ακολουθεί; «τόνοι λάσπης», για «φέουδα», «πραιτοριανούς», «βολεμένους», από τα  γνωστά παρασκευαστήρια αποβλήτων…  Θα ρωτούσε ίσως κάποιος καλόπιστα… μα καλά όλα είναι ψέματα; Δεν υπήρχαν σπατάλες, ρουσφέτια, υπέρογκοι μισθοί και αποζημιώσεις στη δημόσια ραδιοτηλεόραση; Φυσικά και υπήρχαν όπως υπάρχουν και ανεξόφλητα δάνεια και οικονομικές υποχρεώσεις, των ιδιωτικών μέσων «ενημέρωσης» προς τράπεζες, δημόσιο και τρίτους, οι οποίες δεν «εξυπηρετούνται» εδώ και δεκαετίες, πότε και πόσα πλήρωσαν για τις συχνότητες που εκπέμπουν παράνομα, με την ανοχή του συστήματος το οποίο εξυπηρετούν, αυτούς γιατί δεν τους αγγίζει κανείς;  Μήπως επειδή δεν τους φτάνει….  Η αλήθεια λοιπόν λέγεται μισή και η  μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα. Η ΕΡΤ χρειάζονταν λοιπόν θεραπευτική εξυγίανση και όχι εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες. 

Η ουσία είναι μία και αυτή είναι πως η ποιοτική διαφορά ενοχλούσε, οι αναφορές σε ελληνισμό, γλώσσα, παράδοση, ιστορία, μνήμες, πίστη, απόδημους, έκανε κάποιους να αφρίζουν! Γιατί φαινόταν η διαφορά, σε σχέση  με τα «σκουπίδια» που ταΐζει το τηλεοπτικό κοινό,  η «ελεύθερη ιδιωτική τηλεόραση» (sic). Απορώ, αν και δεν θα έπρεπε με όσα συμβαίνουν τελευταία γύρω μας,  πως κάποιοι υπερασπίζονται την ιδιωτικοποίηση των πάντων, δεν χόρτασαν κοντά 25 χρόνια τώρα (από το 1989 που πρωτοεμφανίστηκε η ιδιωτική), έγκλημα, διαφθορά, πορνεία, εξευτελισμό των πάντων, διάλυση της οικογένειας, καταστροφή των παιδιών, δεν χόρτασαν να τους ταΐζουν σκουπίδια και λύματα;  Μπορούν να χαίρονται όσοι ικανοποιήθηκαν από το κλείσιμο της ΕΡΤ, τώρα πια δίχως συγκρίσεις και ενοχές, έχουν την απεριόριστη δυνατότητα  να κολυμπούν άνετα και με το κεφάλι μέσα, στη χαβούζα με τα βόθρο-λύματα, που τους εξασφάλισε το σύστημα, κατά αποκλειστικότητα.  Να επιτρέπουν το έγκλημα, η διαφθορά, οι τούρκο-σειρές, να λεηλατούν τον ψυχικό κόσμο των οικογενειών τους.

Αν όμως ήμασταν αντάξιοι συνεχιστές των «αριστοκρατών», αγίων, μαρτύρων, διανοητών, ποιητών, συγγραφέων, αγωνιστών και μαχητών προγόνων μας… θα τολμούσαμε να κλείσουμε όλοι τις τηλεοράσεις, σε ένδειξη διαμαρτυρίας και συμπαράστασης προς την ποιότητα, την διαφορετικότητα και τον πλουραλισμό, για ένα μήνα, και τότε θα βλέπατε το διαφημιστικό καταβαράθρωμα  που θα οδηγούνταν  τα διάφορα «μαγαζάκια του τρόμου». Αλλά είπαμε σε τούτο το τόπο δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με τον εαυτό μας, πως θα συμφωνήσουμε με τον διπλανό μας;

Σύντομα θα καταλάβουμε και θα εκτιμήσουμε το τι χάσαμε, όσοι σκεπτόμαστε φυσικά, οι υπόλοιποι ……(ασχολίαστο).

ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ, το «παντοδύναμο σύστημα» περνάει στον πλήρη έλεγχο της πληροφορίας και στη κατασκευή ειδήσεων και γεγονότων, ας αντισταθούμε!!! (σίγουρα όχι από το καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι).

Μόνη διέξοδος πληροφόρησης, παραμένει  το διαδίκτυο, έως ότου  το σφραγίσουν και αυτό…

Μην το βάλουμε κάτω! Εκεί σημαδεύουν, στο ηθικό μας, στο ψυχικό μας σθένος, δεν θα τους περάσει όμως…

Μετά την  ΕΡΤ ποιος;

Η ΕΡΤ αποτελεί  «πιλοτικό» πρόγραμμα καταστολής, από πλευράς του συστήματος, μας περιμένουν… τα χειρότερα, οι «άνθρωποι» της εξουσίας, είναι επικίνδυνοι, αδίσταχτοι, δίχως αναστολές,  επαγγελματίες τρόμου και ολέθρου, για αυτό τους σπούδασαν για αυτό τους χρυσοπληρώνουν, με τα λεφτά μας.

Ο χρόνος στενεύει και η αντίστροφη μέτρηση των γεγονότων ήδη έχει ξεκινήσει,  αν δεν ξεσηκωθούμε από τις πολυθρόνες μας, μην περιμένουμε καλές ειδήσεις για μας, δίχως εμάς η καταστροφή είναι βέβαιη. Το σύστημα δεν έχει έλεος, ούτε ηθικούς φραγμούς.

Το μέλλον μας ανήκει !!! φτάνει φυσικά  κάποια στιγμή να το πιστέψουμε και να αδράξουμε την υπόθεση  της σωτηρίας μας, στα χέρια μας, δίχως μεσάζοντες.

 πηγή

Παυσίπονα ψυχής…

του π.Δημητρίου Θεοφίλου
Η κοινωνία μας σε όλες τις εκδοχές της έχει μετατρέψει, την οικογένεια, το σχολείο, τη πολιτεία, τη θρησκεία, από διδακτήρια του «είναι», σε χώρους του «φαίνεσθαι» και του «απαιτείν», οι άνθρωποι τού τώρα απαιτούμε ανεπίγνωστα, καταναλώνουμε αχόρταστα, και όλο αυτό το τσουνάμι εγωκεντρικής αυτοϊκανοποίησης προκαλεί πόνο, πόνο ψυχής και ύπαρξης, που κανένας από τους προαναφερθέντες χώρους δεν μπορεί να χαρίσει πλέον ανάπαυση και λυτρωμό.
Έτσι ο τωρινός άνθρωπος καταφεύγει σε ποικίλες «μεθαδόνες», ως υποκατάστατα νοήματος ζωής, ως βάλσαμο στο πόνο, ο σημερινός άνθρωπος αναζητεί με αγωνία παυσίπονα ψυχής, για να την ναρκωθεί, να κουκουλώσει το πρόβλημα, το οποίο λόγω έλλειψης διαχειριστικής αντιμετώπισης, θα το έχει πάλι μπροστά του με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Καταφεύγει στις εξαρτησιογόνες ουσίες, στο αλκοόλ, στις εφήμερες χρηστικές σωματικές σχέσεις, σε ποικίλους ψυχαναγκασμούς προκειμένου να μην αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο το alter ego του, με εντιμότητα και αλήθεια. Πλείστες φορές αναζητεί παρηγοριά με λάθος τρόπους.

Τα παυσίπονα ψυχής στα οποία συνήθως καταφεύγει, του χαρίζουν ένα παροδικό μούδιασμα του πόνου, σαν αυτό που αισθανόμαστε πρόσκαιρα όταν έχουμε έντονο πονόδοντο και κάνουμε «μπουκώματα» με ούζο, έτσι προς στιγμήν καλύπτεται απατηλά το σύμπτωμα, αλλά το αίτιο συνεχίζει να δρα ανενόχλητο.
Οι ανθρώπινες ψυχές μπούχτισαν τα παυσίπονα, περιορισμένης χρονικής διάρκειας, και αναζητούν άγγιγμα, ζεστασιά και θαλπωρή για να ανοιχτούν, να εμπιστευτούν και να αναπαυθούν, ένα άγγιγμα που μόνο ο Χριστός και η σωστική εκκλησία του χαρίζουν, δεν εννοείται φυσικά αυτή η εμπορική αυτό-δικαιωτική βεβαιότητα ως αντιφατική ψευδαίσθηση, που καθημερινά σκοντάφτουμε πάνω της, και η οποία παριστάνει δήθεν την εκκλησία, μέσα στα λούσα, τις μεγάλες αδάπανες φαμφάρες και τις εικονικές σχέσεις.

Η αληθινή αυτή χριστόπνοη και χριστογεννημένη εκκλησία, υπάρχει σαν γνήσιος κρίκος διαδοχής, εκείνης της πρώτης καταφρονημένης από τον κόσμο και περιορισμένης σε αριθμό, επαναστατικής πραγματικότητας των 3 πρώτων αιώνων, των διωγμών και του μαρτυρίου, της ομολογίας και της θυσίας. Η «καρδιά» της συνεχίζει να χτυπάει σε ταπεινούς χώρους και πρόσωπα, φανέρωσης του μυστηρίου της σταυροαναστάσιμης θυσιαστικής αγάπης, μακριά από μεγαλοσχήμονες του «αιώνος τούτου του απατεώνος», σε “καταφρονεμένες” υπάρξεις, απλών ανθρώπων, με χαμόγελο και ζεστή καρδιά που όποιον αγγίζουν τον γαληνεύει, σε απλούς καλόγερους και καλόγραιες, που ενώ βρίσκονται τοπικά μακριά από τον κόσμο, τροπικά έχουν ένα αχόρταγα φιλάνθρωπο «νοιάξιμο», για τη σωτηρία του κόσμου, μέσα στην ευρύχωρη και αρχοντική καρδιά τους.
Η οντολογική αυτή εκκλησία στην αντίπερα όχθης της αυταπάτης και της φαινομενολογίας, ζει χαρισματικά και συνεχίζει να υπάρχει όσο και να μην διακρίνεται εύκολα και ανέξοδα, με ηχηρούς χτύπους καρδιάς, κοντά και μέσα στις ψυχές και τα βλέμματα, το χαμόγελο και την απλότητα, καθημερινών παπάδων (παραφθορά του μπαμπάδων), που αγροικούνε, κάνοντας «αλύπητο κουπί» αγόγγυστα, όλοι αυτοί που δεν νοιάζονται για «πόστα», για «γρόσια» και για «φήμη», όλοι εκείνοι που τους αρκεί το άγγιγμα Εκείνου, που όλους και όλα τα κάνει «χαρά» τους. Σε επισκόπους πρόσωπα φανέρωσης της χάρης Του, ανάπαυσης του πόνου, ανοιχτές αγκαλιές που σε πείσμα των συγκυριών και των εκπτωτικών συμβιβασμών, παραμένουν πατέρες, ποιμένες και θεραπευτές των αδελφών και παιδιών, που τους εμπιστεύτηκε ο Χριστός στο ωμόφορο και το πετραχήλι τους (και τα δυο αυτά, αποτελούν σημειολογικούς συμβολισμούς της επισκοπικής διακονίας, ενώ κάποια άλλα, παραμένουν το όνειδός και η αιδώς όσων επιμένουν να τα χρησιμοποιούν, δίχως να έχουν παρατηρήσει ποτέ! προσεκτικά… την αμφίεση των ιεραρχών, στις κόγχες των ιερών θυσιαστηρίων, όταν «ξαφνιάζονται» από την «ένδοξη λαμπρότητα» κάποιων ανεπίγνωστων «διαδόχων» τους).

Αν αναζητήσουμε μια τέτοια εκκλησία αν θυμηθούμε και συνεχίσουμε στα χνάρια μιας τέτοιας φιλάνθρωπης θεολογίας και θεούμενης ανθρωπολογίας, αν επιτέλους συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν είμαστε ζώα χοϊκά, αλλά ζώα θεούμενα (κατά Π. Νέλα), τότε ίσως ξαναβρούμε το χαμένο μίτο της ζωής μας που θα μας οδηγήσει στη «κοινωνική» συνάντηση προσώπων στη συσχέτιση υπάρξεων στο πανηγύρι επιστροφής στη γη της επαγγελίας, μια πραγματικότητα που αισθητοποιείται σε κάθε ευχαριστιακή σύναξη άσχετα αν οι περισσότεροι είμαστε «τουρίστες» και «θεατές». Τότε ίσως να διαπιστώσουμε πως μπορούμε και αξίζουμε να ζήσουμε όχι δίχως πόνο, αλλά μέσα σε αγκαλιές ο ένας του άλλου και όλοι στου Θεού – Πατέρα, γιατί όταν μοιράζεται ο πόνος, δεν θα έχουμε ανάγκη από τα απατηλά παυσίπονα ψυχής για να μπορούμε να υπάρχουμε, ανεξάρτητοι και ελεύθεροι.

πηγή   /  μεταφορά