Οι πειρασμοί στη ζωή μας αλλά και το «Εν άλλοις πταίομεν και εν άλλοις παιδευόμεθα.»

                          Μερικές σκέψεις μου στην επιφάνεια του χαρτιού

                           

Νέαρχος Παναγή

Ορθοδοντικός

Λεμεσός

  Θεολόγος δεν είμαι. Όμως μέσα στο μυαλό μου τριγυρίζουν σκέψεις που κάθε άλλο παρά το αντικείμενο των σπουδών μου είναι. Προσπαθώ να τις συντάξω να τις αποτυπώσω και να τις εξηγήσω (αν εξηγούνται όλες).

  Για αναλογιστείτε πόσα κάναμε, αμαρτωλά, που ακόμα και αν δεν πιστεύουμε στο Χριστό, εκείνη τη στιγμή κατά την οποία τα πράτταμε μας έτυπτε η συνείδησή μας.

Και όμως τα τελέσαμε αδιαφορώντας για τις συνέπειες τους σε εμάς και στους γύρω μας.

  Για εμάς που πιστεύομε στον Χριστό γνωρίζουμε ότι “ον αγαπά Κύριος παιδεύει” και αυτό το είπε ο ίδιος ο Κύριος. Και δεν τον παιδεύει γιατί τον μισεί. Μη γένοιτο.

Εάν σκεφτούμε ότι ο σαρκικός μας πατέρας ή ο διδάσκαλός μας, μας αγαπούν και θέλουν το καλό μας(εκτός εξαιρέσεων) πόσο μάλλον ο πλάστης μας , ο τέλειος κατά πάντα Θεός ο οποίος αγαπά όλους το ίδιο, αδίκους και δικαίους.

  Εάν ο σαρκικός μας πατέρας μας τιμωρεί για το δικό μας καλό , μας βάζει όρια τότε ο τέλειος Θεός που μας αγαπά απόλυτα και τέλεια δεν θα πράξει ανάλογα;

  Μπορεί τη στιγμή της τιμωρίας μας να γογγύζουμε κατά του πατέρα μας να φωνάζουμε να αντιδρούμε αλλά όταν τα χρόνια περάσουν αντιλαμβανόμαστε ότι η παιδαγωγική συμπεριφορά του πατέρα μας κάθε άλλο παρά το κακό μας ήθελε. Έτσι πολλές ατέλειες του χαρακτήρα μας , πολλά ψεγάδια του εαυτού μας ελαχιστοποιήθηκαν ή και εξαφανίσθηκαν.

  Κατά τον ίδιον και τελειότερο τρόπο ο Θεός αφήνει τα εμπόδια, τα επιτρέπει και σπανίως τα αφαιρεί. Κατά το μέτρο των δυνατοτήτων μας σηκώνουμε τις δοκιμασίες που έρχονται. Κατά τους πατέρες ποτέ περισσότερο από αυτό που αντέχουμε δεν δοκιμαζόμαστε.

  Όπως ο χρυσός στο χωνευτήριο καθαρίζει και βγαίνει 24 καράτια περνώντας μέσα από πυρ, πλήρης καθαρότητας και τελειότητας, έτσι και εμείς αναδυόμαστε μέσα από το βόρβορο των παθών μας υποβαλλόμενοι σε ένα νοητό καθαρτικό πυρ, το πυρ των δοκιμασιών.

  Όπως ένας βράχος ακατέργαστος, γεμάτος αιχμές, ατέλειες, άμορφος όπως είναι χρειάζεται το κοπίδι, το σφυρί του γλύπτη για να το μετατρέψει σε περίτεχνο άγαλμα και που την ίδια στιγμή φαινομενικά ο βράχος πληγώνεται τρώγεται, μειώνεται, ελαφραίνει, παθαίνει όλων των ειδών τις αλλαγές έτσι και εμείς μέσα από το σφυρί και το κοπίδι των πειρασμών παίρνουμε μορφή, αποβάλουμε τα περιττά, τις αιχμές, στρογγυλεύουμε για να φτάσουμε από το κατ΄εικόνα στο καθ΄ομοίωσιν. Στο αρχέτυπο μας που είναι ο ίδιος ο Θεός. Το τέλειο το πρωτότυπο.

  Μερικές φορές όμως αναρωτιόμαστε, γιατί να μου συμβεί αυτό εμένα, αφού στο δεδομένο θέμα όντως δεν πταίω. Και αυτό μπορεί και να είναι αλήθεια. Για ποιο λόγο ενώ συνειδητά αμαρτήσαμε δεν «τιμωρηθήκαμε» για εκείνο το θέμα εκείνη τη στιγμή;

  Σε άλλη φάση της ζωής μας ο Θεός επιτρέπει μέσα στην πρόνοιά Του να πειρασθούμε κάπου αλλού, ακόμα και αν δεν φταίξαμε. Και αυτό προς τελείωσή μας αλλά και για να μη μας καταλογισθεί η παλιά αμαρτία κατά την κρίση που επίκειται από το Χριστό.

  Κλασικό παράδειγμα, ένας Άγιος ο οποίος φυλακίσθηκε όντως αδίκως. Μέσα στην απορία του για το γιατί και προσευχόμενος έλαβε την πληροφορία ότι όταν ήταν μικρός απέλυσε, ελευθέρωσε δηλαδή μια αγελάδα μιας πολύ φτωχής οικογένειας την οποία χρησιμοποιούσαν για το γάλα της οι ιδιοκτήτες της. Έτσι έλαβε αυτή την δοκιμασία γι ΄αυτό τον λόγο ως «αποπληρωμή» του «χρέους» του.

  Αντιλαμβανόμενοι το λόγο των δοκιμασιών μας μπορούμε με υπομονή αλλά με τη βοήθεια του Θεού να μετατρέψουμε το πυρ της δοκιμασίας σε δρόσο υψώνοντας μας εκεί που θα έπρεπε να ήμασταν. Γιατί μόνο οι καθαροί θα δουν πρόσωπο Κυρίου κατά τους μακαρισμούς του Χριστού.

  Και κοιτάζοντας πίσω αντιλαμβανόμαστε ότι όντως η ύπαρξη των πειρασμών μας ευεργέτησε και μας έφερε ένα ακόμη σκαλοπάτι κοντά στον στόχο κάθε Χριστιανού που δεν είναι άλλος από τον αγιασμό.

  Γιατί ο ίδιος ο Χριστός μας το δήλωσε, Ἅγιοι γίνεσθαι, ὅτι ἐγὼ Ἅγιος εἰμί.