Πολλοί χριστιανοί δεν αγαπούν τον ναό, δεν συμμετέχουν στη λατρεία. Γιατί; Διότι από μικροί δεν γαλουχήθηκαν με τα λυτρωτικά της νάματα, αλλά και δεν γνώρισαν την ανακαινιστική της δύναμη. Και γενικά δεν κατανόησαν ποτέ την θεία και ανθρωποσωτήρια αποστολή της Εκκλησίας του Χρίστου.
Αν, αδελφοί μου, έρχεσθε τακτικά στην Εκκλησία, αν ακούτε προσεκτικά όσα διαβάζονται και ψάλλονται, αν συμμετέχετε με ευλάβεια στα τελούμενα, τότε, σιγά-σιγά, υστέρα από μια πρώτη δυσκολία, θα ζεσταθεί και θα σκιρτήσει η καρδιά σας από τον πόθο της προσευχής, από τη λαχτάρα της αδιάκοπης επικοινωνίας με τον φιλεύσπλαχνο Θεό. Τότε θα ανάψει μέσα σας φλόγα πνευματική, φωτιά που θα λιώσει τον πάγο της ραθυμίας και της αδιαφορίας, με τις οποίες ο διάβολος σας κρατά μακριά από τους γλυκούς χυμούς της λατρείας μας. Τότε θα διαπιστώσετε ότι μέσα στην ορθόδοξη λατρεία υπάρχουν οι λύσεις και οι απαντήσεις για όλα τα προβλήματα και τις ανάγκες του ανθρώπου.
Με τί φόβο Θεού, με τί συντριβή, με τί πίστη συνέθεσαν οι άγιοι Πατέρες τους κανόνες, τα τροπάρια και τις ευχές της λατρείας μας! Εμείς όμως κάνουμε χρήση των πνευματικών αυτών θησαυρών χωρίς ανάλογα αισθήματα και βιώματα. Προσέξτε τα νοήματά τους. Αποκαλύπτουν όλη την εσωτερική ζωή του ανθρώπου. Ξεχειλίζουν από τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας και της αδυναμίας, από το πένθος, από τη λαχτάρα του Θεού, από τον πόθο της σωτηρίας, από τη βαθιά μετάνοια, από την ικεσία για το έλεος του Κυρίου και τη βοήθεια των αγίων, από την ευγνωμοσύνη για τα αναρίθμητα δώρα του Θεού στον άνθρωπο.
Διαρκώς η Εκκλησία μας υπενθυμίζει ότι πρεσβεύουν αδιαλείπτως για μας στον ουρανό, η Παναγία Μητέρα του Κυρίου, οι άγγελοι και οι άγιοι. Αλλά και πάνω στη γη η Εκκλησία νύκτα και ημέρα δέεται στο Θεό για μας, τα παιδιά της. Μήπως αυτές οι προσευχές είναι μάταιες; Όχι! Επιτελούν θαύματα, απομακρύνουν την οργή του Θεού για τις πολλές ανομίες μας και αποτρέπουν τις καταστροφές και τις αναρίθμητες συμφορές που θα μας έπλητταν. Όταν τελούνται οι ιερές Ακολουθίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, σε κάθε ευλαβή και προσεκτικό χριστιανό γεννιέται η ζωντανή αίσθηση ότι όλοι οι πιστοί της γης, ποιμένες και ποίμνιο, και στον ουρανό οι άγιοι και οι άγγελοι, αποτελούμε μία Εκκλησία, ένα σώμα με κεφαλή τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Αυτή την αίσθηση, αυτή τη σκέψη, αυτή τη μεγάλη και παρηγορητική αλήθεια δεν πρέπει ποτέ να την απομακρύνει ο πιστός που προσεύχεται μέσα στο ναό. Διότι μπορεί και πρέπει να έχει ανακαινιστική και σωτηριώδη επίδραση στη ψυχή του και κατά την ώρα της λατρείας, αλλά και σε κάθε στιγμή της ζωής του. Είναι η πιο μεγάλη παρηγοριά και ενίσχυση στις δύσκολες ώρες της ζωής μας.
(«Ο κόσμος της Προσευχής», εκδ.)
Διωγμοί και προσβολές υπάρχουν και σήμερα.
(Αγ. Ιωάννη της Κρονστάνδης)
Σήμερα οι διωγμοί κι οι προσβολές αφορούν την αλήθεια, την πίστη του Χριστού; Διωγμοί και προσβολές υπάρχουν και σήμερα και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν ως τη συντέλεια του κόσμου. Γιατί για πολλούς ανθρώπους η βασιλεία του Θεού δεν ήρθε ακόμα «εν δυνάμει» και για μερικούς δεν έχει έρθει καθόλου. Ακόμα και στις χριστιανικές κοινωνίες η αδικία και το ψέμα επικρατούν. Ο σατανάς δεν έχει δεσμευτεί ακόμα. Κινείται ελεύθερα στη γη και διαπερνάει τους αιθέρες. Τώρα φαίνεται πως πραγματικά μαίνεται και λυσσά εναντίον εκείνων που κρατούν την ορθή πίστη, γιατί γνωρίζει «Ότι ολίγον καιρόν έχει» (Αποκ. ιβ’ 12), Η διαφορά είναι ότι στις μέρες μας δεν πολεμάει τους πιστούς με διωγμούς και βασανιστήρια αλλά με απιστία, με ψεύτικη πρόοδο, με ελευθεριότητα ή για να το πούμε πιο απλά: με σκεπτικισμό, με αυθάδη άρνηση της πίστης, με διασυρμό, χλευασμούς, βλασφημία, συκοφαντία, περιφρόνηση κλπ. Οι σημερινοί ευλαβείς άνθρωποι αποκαλούνται υποκριτές, αμόρφωτοι, στενόμυαλοι.
Η χριστιανική πίστη θεωρείται πίστη των απλοϊκών ανθρώπων. Η χριστιανική αγάπη λογαριάζεται αδυναμία, η ελεημοσύνη ανόητη σπατάλη. Η κοινή προσευχή θεωρείται υποκρισία. Η χαρά κι η ευφροσύνη στην προσευχή λογιάζονται ηλιθιότητα και παράνοια.
Από την άλλη πλευρά όταν κάποιος είναι ακόλαστος και ικανοποιεί όλες τις αναρίθμητες σαρκικές επιθυμίες του θεωρείται φυσιολογικός, σύγχρονος και προοδευτικός. Τον χαρακτηρίζει η αποξένωση από την ατομική και την κοινή προσευχή, η εγκατάλειψη κάθε είδους ιεροτελεστίας κι η πορεία μιας ζωής που δεν ταιριάζει ούτε σε χριστιανούς μα ούτε σε ιουδαίους ή σε ειδωλολάτρες. Ζει σε μια μάλλον ζωώδη κατάσταση, απαλλαγμένη από κάθε υποχρέωση. Και όλα αυτά θεωρούνται κάποιο «στυλ» ζωής, τεκμήριο γνησιότητας του πραγματικά σύγχρονου ανθρώπου, του κοσμοπολίτη, που έχει όλο τον κόσμο πατρίδα, του ανήκουν τα πάντα, αλλά του λείπει η πίστη.
Θα συμφωνήσετε πως θα ήταν δυσάρεστο σ’ έναν πιστό να ζει ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους. Ευτυχής είναι εκείνος που ζει μακριά τους. Ο άνθρωπος όμως που ζει ανάμεσά τους κι υφίσταται διώξεις, χλευασμούς και καυστικά σχόλια ας μη μένει σιωπηλός. Πρέπει αντίθετα να είναι ικανός και έτοιμος να δίνει αμέσως απαντήσεις για να στηρίξει την πίστη και την ελπίδα του, ώστε η ατιμία να ντροπιαστεί. «Αποκρίνου άφρονι κατά την αφροσύνην αυτού, ίνα μη φαίνηται σοφός παρ’ εαυτώ» (Παρ. κστ’ 5).
Πώς αλλιώς κυνηγούν την αλήθεια και την ευσέβεια η ανομία κι η ατιμία; Με το ν’ αγνοούν τους αγώνες και την αξία των ευλαβών ανθρώπων που αγαπούν την αλήθεια· με το να προσπαθούν να τους στερήσουν την πρέπουσα τιμή κι ανταπόδοση. Κι από την άλλη μεριά η κολακεία κι η επιβράβευση της αδικίας προσπορίζει πλούσια δόξα, τιμές και πλούτη αυτού του κόσμου. Δεν είναι να θαυμάζει κανείς. Ό,τι επιδιώκεις, αυτό αποκτάς. Οι άνθρωποι που είναι πραγματικά ευλαβείς και δίκαιοι δεν επιδιώκουν τη δόξα των ανθρώπων, μ’ όλο που δεν την αποφεύγουν όταν αυτή τους πλησιάζει, αλλά τη δόξα του Θεού. Κι αυτό όμως για τη δόξα του Θεού και για ευφροσύνη εκείνων που φοβούνται το Θεό. Οι κοσμικοί άνθρωποι, που ο θησαυρός τους βρίσκεται εδώ στη γη, επιδιώκουν την κοσμική δόξα και την πετυχαίνουν. Οι χριστιανοί δίνουν πρόθυμα την περιουσία τους σ’ αυτούς που δεν έχουν κι έτσι δε γίνονται πλούσιοι. Οι κοσμικοί επιδιώκουν ασταμάτητα ν’ αυξάνουν τον πλούτο τους με δίκαιο ή με άδικο τρόπο. Έτσι πολλοί απ’ αυτούς γίνονται πλούσιοι.
«Χαίρετε καί άγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς». Στο βαθμό που οι δίκαιοι άνθρωποι υπομένουν προσβολές, διώξεις και στερήσεις στον κόσμο, η ανταπόδοσή τους θα είναι πολλή στους ουρανούς. Εδώ πολύ συχνά τα στερούνται όλα. Εκεί θα τα λάβουν όλα και μάλιστα εκ περισσού, πλούσια, όπως π.χ. άφθιτη δόξα, ανεξάντλητο θησαυρό, διαρκή ευφροσύνη και μια ατελεύτητη βασιλεία.
(Αγ. Ιωάννου Κρονστάνδης, «Οι Μακαρισμοί – Δέκα ερμηνευτικές ομιλίες», Αθήνα 2005)
Η χριστιανική πίστη θεωρείται πίστη των απλοϊκών ανθρώπων. Η χριστιανική αγάπη λογαριάζεται αδυναμία, η ελεημοσύνη ανόητη σπατάλη. Η κοινή προσευχή θεωρείται υποκρισία. Η χαρά κι η ευφροσύνη στην προσευχή λογιάζονται ηλιθιότητα και παράνοια.
Από την άλλη πλευρά όταν κάποιος είναι ακόλαστος και ικανοποιεί όλες τις αναρίθμητες σαρκικές επιθυμίες του θεωρείται φυσιολογικός, σύγχρονος και προοδευτικός. Τον χαρακτηρίζει η αποξένωση από την ατομική και την κοινή προσευχή, η εγκατάλειψη κάθε είδους ιεροτελεστίας κι η πορεία μιας ζωής που δεν ταιριάζει ούτε σε χριστιανούς μα ούτε σε ιουδαίους ή σε ειδωλολάτρες. Ζει σε μια μάλλον ζωώδη κατάσταση, απαλλαγμένη από κάθε υποχρέωση. Και όλα αυτά θεωρούνται κάποιο «στυλ» ζωής, τεκμήριο γνησιότητας του πραγματικά σύγχρονου ανθρώπου, του κοσμοπολίτη, που έχει όλο τον κόσμο πατρίδα, του ανήκουν τα πάντα, αλλά του λείπει η πίστη.
Θα συμφωνήσετε πως θα ήταν δυσάρεστο σ’ έναν πιστό να ζει ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους. Ευτυχής είναι εκείνος που ζει μακριά τους. Ο άνθρωπος όμως που ζει ανάμεσά τους κι υφίσταται διώξεις, χλευασμούς και καυστικά σχόλια ας μη μένει σιωπηλός. Πρέπει αντίθετα να είναι ικανός και έτοιμος να δίνει αμέσως απαντήσεις για να στηρίξει την πίστη και την ελπίδα του, ώστε η ατιμία να ντροπιαστεί. «Αποκρίνου άφρονι κατά την αφροσύνην αυτού, ίνα μη φαίνηται σοφός παρ’ εαυτώ» (Παρ. κστ’ 5).
Πώς αλλιώς κυνηγούν την αλήθεια και την ευσέβεια η ανομία κι η ατιμία; Με το ν’ αγνοούν τους αγώνες και την αξία των ευλαβών ανθρώπων που αγαπούν την αλήθεια· με το να προσπαθούν να τους στερήσουν την πρέπουσα τιμή κι ανταπόδοση. Κι από την άλλη μεριά η κολακεία κι η επιβράβευση της αδικίας προσπορίζει πλούσια δόξα, τιμές και πλούτη αυτού του κόσμου. Δεν είναι να θαυμάζει κανείς. Ό,τι επιδιώκεις, αυτό αποκτάς. Οι άνθρωποι που είναι πραγματικά ευλαβείς και δίκαιοι δεν επιδιώκουν τη δόξα των ανθρώπων, μ’ όλο που δεν την αποφεύγουν όταν αυτή τους πλησιάζει, αλλά τη δόξα του Θεού. Κι αυτό όμως για τη δόξα του Θεού και για ευφροσύνη εκείνων που φοβούνται το Θεό. Οι κοσμικοί άνθρωποι, που ο θησαυρός τους βρίσκεται εδώ στη γη, επιδιώκουν την κοσμική δόξα και την πετυχαίνουν. Οι χριστιανοί δίνουν πρόθυμα την περιουσία τους σ’ αυτούς που δεν έχουν κι έτσι δε γίνονται πλούσιοι. Οι κοσμικοί επιδιώκουν ασταμάτητα ν’ αυξάνουν τον πλούτο τους με δίκαιο ή με άδικο τρόπο. Έτσι πολλοί απ’ αυτούς γίνονται πλούσιοι.
«Χαίρετε καί άγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς». Στο βαθμό που οι δίκαιοι άνθρωποι υπομένουν προσβολές, διώξεις και στερήσεις στον κόσμο, η ανταπόδοσή τους θα είναι πολλή στους ουρανούς. Εδώ πολύ συχνά τα στερούνται όλα. Εκεί θα τα λάβουν όλα και μάλιστα εκ περισσού, πλούσια, όπως π.χ. άφθιτη δόξα, ανεξάντλητο θησαυρό, διαρκή ευφροσύνη και μια ατελεύτητη βασιλεία.
(Αγ. Ιωάννου Κρονστάνδης, «Οι Μακαρισμοί – Δέκα ερμηνευτικές ομιλίες», Αθήνα 2005)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά