Ναι, στην πολυτεκνία, όχι στη γενοκτονία!

του Κώστα Διον. Κορδάτου*

 

«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά…»

«Οδυσσέας Ελύτης»

“Δυστυχώς” οι Σύλλογοι Πολυτέκνων σε αγαστή συνεργασία με την ΑΣΠΕ επιβάλουν χαράτσια με τις θεωρήσεις των βιβλιαρίων που ανέρχονται είκοσι (20) ευρώ για όλα τα βιβλιάρια της οικογένειας, 24 ευρώ για την πρώτη έκδοση βιβλιαρίου και δώδεκα (12) ευρώ λόγωαπώλειας!

Μετά δε την περικοπή των πολυτεκνικών επιδομάτων (ζούμε την εποχή των ισχνών αγελάδων), όπου σταμάτησε η συνδρομή να εισπράττετε πλέον κεντρικά η ΑΣΠΕ επέβαλε κεφαλικό φόρο 2 ευρώ για κάθε (ένσημο) μέλος της οικογένειας και ο Σύλλογος παίρνει τα υπόλοιπα, στους δύσκολους καιρούς που…..

ζούμε ενώ δεν δίστασαν να μετατραπούν σε σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες.

Ταυτόχρονα αυτοί που παίρνουν τρόφιμα (φέτος εισόδημα κάτω από 7.200 ευρώ, άνεργοι!!!) κάθε φορά δίνουν έξτρα 5 ευρώ όταν στον απολογισμό (Γ.Σ. 26-1-2013) παρουσιάστηκαν έξοδα αποθήκης 15.000 ευρώ χωρίς όμως να αναφέρεται εάν τα ποσά αυτά καλύπτονται από τα έσοδα του χαρατσιού ή του τακτικού ταμείου!

Το κράτος ποτέ δεν στήριξε ουσιαστικά την πολύτεκνη οικογένεια, αφού δεν έκανε πράξη την συνταγματική επιταγή, που το άρθρο 21 παρ. 2 του Συντάγματός μας προβλέπει, δηλαδή ως ιδιαίτερη μεταχείριση λόγω της αυξημένης οικογενειακής ευθύνης.

Η κεντρική εξουσία προκειμένου να αποφύγει το κόστος και την εμπλοκή της σε έναν χώρο με ιδιαιτερότητες ενώ από την άλλη να δείχνει ότι ενδιαφέρεται για την ύπαρξη κοινωνικής πολιτικής, που επιβάλλεται να ασκεί στη περίπτωση των πολύτεκνων οικογενειών, εκχώρησε στην ΑΣΠΕ το  δικαίωμα της πιστοποίησης της πολυτεκνικής ιδιότητας. Ταυτόχρονα η νομιμοποιητική βάση αυτής της παραχώρησης (χωρίς άμεσο κόστος). από το κράτος, μεταφράζεται σε κάποιες ισχνές κοινωνικές υπηρεσίες ανταποδοτικής διαχείρισης από τους ίδιους τους Συλλόγους. Τέτοιες είναι η διαδικασία χορήγησης βιβλιαρίων έκπτωση των εισιτηρίων στις δημόσιες συγκοινωνίες, η συλλογή δικαιολογητικών (αντι δημόσιας υπηρεσίας) για τα επιδόματα φτώχειας και για τη διάθεση τροφίμων και μάλιστα για ορισμένους πολυτέκνους.

Με τον τρόπο αυτό όμως έχει μετατρέψει τους ίδιους τους Συλλόγους σε μηχανισμούς διεκπεραίωσης και διαχείρισης ενός έργου που θα έπρεπε να επιτελεί το κράτος εντελώς δωρεάν και όχι οι υπάλληλοι των Συλλόγων, «φορτώνοντας» μεγάλα ποσά στους ίδιους τους πολύτεκνους. Η διάθεση των τροφίμων, που στην ουσία είναι μια κοροϊδία της Ε.Ε. και όλων αυτών των μεγαλοκαρχαριών που εξαθλιώνουν τους πολίτες κυρίως του ευρωπαϊκού νότου, με τον τρόπο που γίνεται και με τις ελάχιστες ποσότητες που διατίθενται μόνο σε ένα μικρό μέρος των μελών και σε αραιά χρονικά διαστήματα εκτός ότι μας προσβάλει δεν λύνει ουσιαστικά στους πολύτεκνους το πρόβλημά τους από τη καθημερινή ανέχειας!

Ο διαχωρισμός των πολυτέκνων με βάση το εισόδημά τους και μάλιστα με ποσά που στην ουσία είναι κάτω από το όριο της εξαθλίωσης έχει οδηγήσει τους Συλλόγους σε αργό «θάνατο» αφού οι περισσότεροι δεν συμμετέχουν διότι δεν καλύπτονται στις περισσότερες περιπτώσεις όσον αφορά την πολυτεκνική ιδιότητα.  

Η ευρωπαϊκή ελίτ και οι κυβερνώντες του αστικού κράτους με αυτόν τον τρόπο θέλουν να εξιλεωθούν για την ταξική τους πολιτική, προσπαθώντας ταυτόχρονα να νομιμοποιηθούν με τις δήθεν…. παραχωρήσεις τους για να καταφέρνουν το «διαίρει και βασίλευε» ώστε να αποδυναμώνουν ένα κίνημα, που η ενότητά του φοβίζει. Ταυτόχρονα η κάθε μορφή εξουσίας θέλει να χειραγωγεί με τους μηχανισμούς που διαθέτει,συνήθως με  τους βουλευτές των κυβερνητικών κομμάτων και κάποιους άλλους φορείς, γιατί όλοι αυτοί θεωρούν τους πολυτεκνικούς Συλλόγους προνομιακό τους χώρο, χωρίς όμως να τους συμπαρίσταται και ανάλογα.  

 

Οι αρμοδιότητες αυτές που είχαν παραχωρηθεί στην ΑΣΠΕ αν πάρουμε υπόψη και την οικονομική ανέχεια των περισσότερων πολύτεκνων οικογενειών, τα αναχρονιστικά καταστατικά, καθώς και την παρακολουθητική στάση των τοπικών συλλόγων, δημιούργησαν ένα συντηρητικό ελεγχόμενο περιβάλλον για τη διατήρηση των όποιων προνομίων αφού οι υπερεξουσίες, που έχουν τους καθιστούν προς το παρόν ακόμα αναγκαίους στα μάτια των απλών ανθρώπων που σήμερα δυστυχούν. Με την διαφορά ότι το τροϊκανό σύστημα περιστολής των δημοσίων δαπανών πλέον δεν τους διευκολύνει άλλο και τους αναγκάζει “χωρίς οίκτο” να βάλουν χαράτσια ανταποδοτικότητας για να συντηρηθούν.

 

Μέχρι σήμερα οι «κραταιοί» του πολυτεκνικού «κινήματος» δεν ανησυχούσαν για τα λειτουργικά τους έξοδα, που είναι και αυξημένα ένεκα του αποτελέσματος, μετά τις περικοπές των επιδομάτων από την μνημονιακή συγκυβέρνηση έχουν καταλάβει ότι η εποχή των «παχιών αγελάδων» τελείωσε και πολύ γρήγορα έσπευσαν να βάλουν χαράτσια στους «χειμάζοντας» πολύτεκνους, εκτός και εάν δεν γνωρίζουν σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα μέλη τους!

Όλα αυτά θέλουν να τα δικαιολογήσουν ότι δεν βγαίνει ο Σύλλογος και πρέπει να καλυφθούν τα έξοδα λειτουργίας του. Μέχρι σε ένα σημείο μπορούμε να κατανοήσουμε την αγωνία αυτή χωρίς να γνωρίζουμε και την αναγκαιότητα και τι αντιπροσωπεύουν ορισμένες δραστηριότητες του Συλλόγου στην πολύτεκνη οικογένεια. Αλλά τον να χρηματοδοτούνται εκδηλώσεις και δράσεις με προσωπικά κριτήρια, που σε πολλές περιπτώσεις προκαλούν και από την άλλη να καλούνται να πληρώνουν τα μέλη ένα χαράτσι που για τους περισσότερους, που δεν μετακινούνται και δεν σπουδάζουν παιδιά (που να πάνε και με τι;), το βιβλιάριο δεν τους χρειάζεται καν.

 

Το ποσό αυτό της ετήσιας συνδρομής 24-30 ευρώ ούτε στα ποιο εύρωστα σωματεία δεν εισπράττεται πλέον (καθηγητές ιατροί, δικηγόροι κ.α.).

 

Ο τρόπος που συνεχίζουν να λειτουργούν οι Σύλλογοι των πολυτέκνων και η γραφειοκρατική ΑΣΠΕ πολύ φοβούμαστε ότι θα συρρικνώσουν ακόμα περισσότερο τον χώρο με ότι αυτό συνεπάγεται για τον κόσμο αυτό, που σήμερα η οικογένειά του υποφέρει και ίσως αύριο δεν θα μπορεί να ζήση. Υπάρχουν πολλές οικογένειες πολυτέκνων στο Αγρίνιο, όπου στερούνται ακόμα και το ημερήσιο φαγητό. Τρέχουν στις ενορίες και σε φιλανθρωπικούς φορείς και “επαιτούν” για να εξασφαλίσουν περιστασιακά την τροφή τους με την παντελή απουσία του Πολυτεκνικού Συλλόγου.

Δεν μπορείς να διοργανώνεις εκδρομές όταν υπάρχουν οικογένειες στο Αγρίνιο και στα Περίχωρα που δεν έχουν ρεύμα και άλλες να πεινούν. Όταν υπάρχουν παιδιά πολυτέκνων στο σχολείο που κινδυνεύουν από υποσιτισμό, όταν οι φοιτητικές εστίες μοιράζονται σε όποιους έχουν «βύσμα», όταν οι Ρομά πολύτεκνοι έχουν εγκαταλειφθεί στην «εξώπολη», όταν η τοπική κοινωνία δεν έχει δει ποτέ τον Σύλλογο να διεκδικεί μαζί της τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα της περιοχής μας.

 

Όταν η ανεργία, κυρίως στα νέα παιδιά των πολυτέκνων οικογενειών «τσακίζει κόκαλα». Όταν δεν υπάρχει καμία μέριμνα, κανέναν ενδιαφέρον για τα νέα παιδιά. Όταν το καταστατικό του Συλλόγου αποκλείει από μέλη τα τέκνα των πολυτέκνων και έτσι δεν μπορούν να δραστηριοποιηθούν και να κοινωνικοποιηθούν με την ιδιότητα τους αυτή.

Όταν οι «γονείς» της οικογένειας μέλη των Συλλόγων ήδη είναι γερασμένοι και η νέα γενιά δύσκολα καταφέρνει να κάνει οικογένεια, πόσο δε μάλλον να αποκτήσουν την πολυτεκνική ιδιότητα άρα και του νέου μέλους στο Σύλλογο.   

Τότε οι πολυτεκνικοί Σύλλογοι στο άμεσο μέλλον θα έχουν τεράστια δομικό πρόβλημα συγκρότησής τους, άρα και συνέχειάς τους.

 

Να φύγουμε από τις «σκουριές» του παρελθόντος

 

Η αναγέννηση των πολυτεκνικών Συλλόγων δεν μπορεί να γίνει από εκείνους που αδρανούν και δεν αντιδρούν στο κοινωνικό «μακελειό» που γίνεται ιδιαίτερα στις μέρες μας, ενώ αδιαφορούν και για το μέλλον όλων των παιδιών.  

Δεν μπορείς να συντηρείς έναν ανορθολογικά οργανωμένο και κλειστό Σύλλογο παλαιάς εποχής, λειτουργικά πολυέξοδο και χωρίς ουσιαστική δράση για τον πολύτεκνο και να ζητάς να συναινέσουμε σε όλα αυτά, δια της σιωπής και της μετάνοιας! Αυτό τουλάχιστο από θέση αρχής δεν θα τους το παραχωρήσουμε.         

Αυτές οι ενέργειες φανερώνουν και την αντίληψη που έχει επικρατήσει στο χώρο των πολυτέκνων και αναδεικνύει επίσης την ανάγκη για άλλες αποφάσεις ανόρθωσηςτων Σωματείων αυτών και την αναγέννηση ενός ρωμαλέου πολυτεκνικού κινήματος, αν θεωρούμε ότι το έχουμε ανάγκη για να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας. Διότι σε τελική ανάλυση υπάρχει και ο ατομικός δρόμος που εμείς δεν συμφωνούμε.

 

Τα πραγματικά προβλήματα των πολύτεκνων, χωρίς επεξεργασμένες επιστημονικές θέσεις για τα νέα δεδομένα που επικρατούν στην κοινωνία των εξαρτημένων οικονομιών των χωρών μελών της ΕΕ, πολύ φοβούμαστε ότι η οικογένεια ως πρωτόγεννές συλλογικό υπόδειγμα με την απόλυτη επικράτηση της πολιτικής «ηθικής» των «ενάρετων» προτεσταντών του βορά θα πνέει τα λοίσθια. 

 

Οι «εχθρικές» αντιλήψεις για την ύπαρξη ενός μάχιμου πολυτεκνικού κινήματοςαπό τις μονοδιάστατες θεοκρατικές παραδοχές και από τις διάφορες αγκυλώσεις, των ανθρώπων που αποτελούν τις πλειοψηφίες στους Συλλόγους, δεν μπορούν να απαντήσουν στη σημερινή σύνθετη και πολύ δύσκολη κοινωνική συγκυρία.

Τα δεδομένα της εποχής είναι ευμετάβλητα και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα καταστρέφει τις παραγωγικές σχέσεις αιώνων, τις συλλογικές αξίες και κανόνες του κινήματος και στοχεύουν στην εξαθλίωση του ευρωπαϊκού νότου και εσύ να προσπαθείς να σώσεις, με μεταφυσικούς όρους, μόνο την κλειστή σου ομάδα.

Οι Σύλλογοι πολυτέκνων καθώς και οι συνδικαλιστικοί φορείς έχουν χάσει ιδεολογικά τις χωρικές τους συντεταγμένες αφού οι καιροί απαιτούν άλλα κοινωνικά υποδείγματα με βάση τις καθημερινές ανάγκες κυρίως των νέων κάτι που όλοι αυτοί που ηγούνται δεν μπορούν να αφουγκραστούν! Χωρίς Ουμανισμό και εμπιστοσύνη στα μέλη σου δεν μπορείς να έχεις μέλλον, και να μιλάς για αλληλεγγύη και συναδελφοσύνη.  

Αυτό μπορεί να γινότανε κάποτε στη βιομηχανική εποχή των σταθερών σχέσεων εργασίας και σε έναν επίπεδο φιλανθρωπίας που προέκυπτε από την υπεραξία της παρεχόμενης εργασίας στα όρια του κράτους. Πρέπει και οι πολύτεκνοι καθώς και η ηγεσία τους να καταλάβουν ότι σήμερα αν δεν συμβάλουν στον παλλαϊκό ξεσηκωμό του Ελληνικού λαού για να ανατρέψουμε τους κατακτητές της χώρας και να ελευθερωθούν οι οικογένειές μας από τις ειδικές κοινωνικές ζώνες των συσσιτίων, της εξαθλίωσης και της επαιτείας – υπέρ μιας ανεξάρτητης εθνικής πολιτικής και για σταθερές θέσεις εργασίας για όλους σε όλους τους παραγωγικούς τομείς με  αλληλεγγύη, κοινοτισμό και συλλογική δράση – δεν υπάρχει αλλιώς προκοπή σε τούτο τον τόπο.  

Σε αυτόν τον κόσμο έχουν θέσει πρώτα και κύρια αυτοί που τόλμησαν πολύ περισσότερο έναντι κάποιων άλλων στην διαιώνιση του ανθρώπινου είδους και με αξιοπρέπεια, που τόσο ανάγκη έχει η φύση και η ζωή. Η σωτηρία της ανθρωπότητας είναι υπόθεση του ανυπότακτου αγώνα όλων εκείνων που πιο πάνω βάζουν τον άνθρωπο και τις ανάγκες του από τα κέρδη των τραπεζιτών και των εμπόρων των εθνών.

Ας αφήσουμε πίσω μας όλα τα αρνητικά την παλιάς εποχής και να γίνουμε τα ρυάκια της νέας αντίστασης με την δύναμη του μυθικού Αχελώου και την οργή τουκόντρα στα τεχνητά φράγματα, που μας βάζουν τα οργανωμένα συμφέροντα και οι τεχνικοί της εξουσίας για να δαμάσουν την κοινωνική οργή που έρχεται.

 

* Ο Κώστας Διον. Κορδάτος είναι καθηγητής στο ΕΠΑΛ Καινουργίου ενιαίου Δήμου Αγρινίου και Πρόεδρος της ΠΕΤΕΕΜ-Πτυχιούχων ΣΕΛΕTE

πηγή