Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ σοφὸς διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας
Γεννήθηκε στὴ Νάξο τὸ ἔτος 1749 ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους, τὸν Ἀντώνιο καὶ Ἀναστασία Καλλιβούρση. Τὸ κατὰ κόσμον ὄνομά του ἦταν Νικόλαος καὶ ἀπὸ μικρὸς ἔδειχνε ὅτι ἦταν ἄνθρωπος μεγάλης ἀρετῆς καὶ φοβερῆς εὐφυΐας.
Τὰ πρῶτα του γράμματα τὰ ἔμαθε στὴ Νάξο καὶ ἔπειτα στὴ σχολὴ τῆς ἴδιας πόλης ἐπέκτεινε τὶς γνώσεις του, μὲ δάσκαλο τὸν ἀδελφὸ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Ἀρχιμανδρίτη Χρύσανθο.
Κατόπιν 16 χρόνων πῆγε στὴν Ἑλληνικὴ σχολὴ τῆς Σμύρνης, ὅπου κοντὰ σὲ φημισμένους διδασκάλους ἔλαβε ἀνώτερη παιδεία καὶ ἀρετή.
Μετὰ ἀπὸ ὁρισμένες περιπέτειες, τὸ 1775 πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ, στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἐκάρη μοναχός με τὸ ὄνομα Νικόδημος. Οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς, ποὺ διέκριναν τὰ μεγάλα φυσικὰ καὶ ἐπίκτητα χαρίσματα τοῦ Νικοδήμου, τὸν διόρισαν ἀναγνώστη καὶ γραμματέα τῆς Μονῆς. Στὴ Μονὴ αὐτὴ ὁ Νικόδημος, ὑπῆρξε ὑπόδειγμα διακονίας καὶ πράξεων ἀρετῆς.
Ἔπειτα ἀποσύρθηκε σὲ κάποιο κελλί, ὅπου μὲ ἀσκητικὸ τρόπο, ἐπιδόθηκε στὴ μελέτη καὶ συγγραφὴ πολλῶν οἰκοδομητικῶν, θεολογικῶν καὶ ἁγιολογικῶν βιβλίων. Μεταξὺ αὐτῶν εἶναι ὁ «Συναξαριστής», τὸ «Ἑορτοδρόμιον», ἡ «Νέα Κλίμακα», ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος» καὶ ἄλλα πολλά.
Τελικὰ μετὰ ἀπὸ διάφορες περιπέτειες, ποὺ ὑπέστη στὴ βραχύχρονη ζωή του, ἀπεβίωσε ἀπὸ ἡμιπληγία τὴν 14η Ἰουλίου τοῦ ἔτους 1809, σὲ ἡλικία 60 χρονῶν. Ἐνταφιάστηκε στὸ Λαυριωτικὸ Κελὶ τῶν Σκουρταίων στὶς Καρυαῖς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀφήνοντας πίσω του ἕνα τεράστιο πνευματικὸ συγγραφικὸ ἔργο, ποὺ σήμερα ἀποτελεῖ κεφάλαιο γιὰ τὸν λαὸ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
(Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου, ὁ ἀναγνώστης μπορεῖ νὰ βρεῖ σὲ διάφορα βιβλία ποὺ κατὰ καιροὺς ἔχουν ἐκδοθεῖ καὶ ἀναφέρουν λεπτομερῶς τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου).
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ'. Τὴν ὡραιότητα.
Σοφίας χάριτι, Πάτερ κοσμούμενος, σάλπιγξ θεόφθογγος, ὤφθης τοῦ Πνεύματος, καὶ ἀρετῶν ὑφηγητής, Νικόδημε θεηγόρε· πᾶσι γὰρ παρέθηκας, σωτηρίας διδάγματα, βίου καθαρότητος, διεκφαίνων τὴν ἔλλαμψιν, τῷ πλούτῳ τῶν ἐνθέων σου λόγων, δι’ ὧν ὡς φῶς τῷ κόσμῳ ἔλαμψας.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ Ὑπερμάχῳ.
Ὡς ἐναρέτου πολιτείας μύστην ἄριστον Καὶ εὐσεβείας θεοφόρητον διδάσκαλον Ἡ Ὀρθόδοξος γεραίρει σε Ἐκκλησία· Οὐρανόθεν γὰρ τὸ χάρισμα δεξάμενος Καταυγάζεις τοις ἐνθέοις σου συγγράμμασι Τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Πάτερ Νικόδημε.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις Ἐκκλησίας νέος φωστήρ, καὶ Ἁγίου Ὄρους, ἐγκαλώπισμα ἱερόν· χαίροις Μοναζόντων, ὁ φωτοφόρος λύχνος, Νικόδημε παμμάκαρ, Νάξου τὸ καύχημα.
Ὁ Ἅγιος Ἀκύλας ὁ Ἀπόστολος
Βλέπε βιογραφικό του σημείωμα τὴν 13η Φεβρουαρίου, ὅπου συνεορτάζει μὲ τὴν γυναῖκα του Πρισκίλλα.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.
Τοῦ Παύλου Μαθητής, καὶ συνέκδημος ὤφθης, δεχθεῖς ἐν τὴ ψυχή, τὸν τῆς χάριτος λόγον, Ἀκύλα Ἀπόστολε, τοῦ Σωτῆρος διάκονε, ὅθεν ηὔγασας, τοὺς ἐν νυκτὶ τῆς ἀπάτης, καὶ ἠγώνισαι, ὑπὲρ τῆς δόξης Κυρίου, διὸ εὐφημοῦμεν σέ.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀπόστολε Ἅγιε Ἀκύλα, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἀποστόλων σύνθρονος, καὶ συνοδίτης, γεγονῶς Ἀπόστολε, τὴν οἰκουμένην διδαχαίς, καὶ θαυμασίοις κατηύγασας, στέφανον δόξης, Ἀκύλα δεξάμενος.
Ὁ Ἅγιος Ἰοῦστος
Ρωμαῖος στὴν καταγωγὴ καὶ στρατιωτικὸς στὸ ἐπάγγελμα ὁ Ἰοῦστος, διακρινόταν γιὰ τὴν γενναιότητά του. Σὲ πολλὲς μάχες ἔδειξε σπάνια ἀνδρεία, γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ἀνώτεροί του τὸν τιμοῦσαν ἰδιαίτερα. Μάλιστα, μετὰ ἀπὸ κάθε πόλεμο τὸν προβίβαζαν καὶ σὲ κάποιο ἀνώτερο στρατιωτικὸ ἀξίωμα.
Σὲ κάποια, ὅμως, ἐκστρατεία κατὰ τῶν βαρβάρων, τὸ στράτευμα βρέθηκε σὲ μεγάλο κίνδυνο, καὶ τότε ἡ αὐτοθυσία τῶν χριστιανῶν στρατιωτῶν τὸ ἔσωσε. Ὁ Ἰοῦστος, μὲ ἀφορμὴ τὸ περιστατικὸ αὐτό, θαύμασε τὴν διαγωγὴ τῶν χριστιανῶν καὶ θέλησε νὰ γίνει καὶ ὁ ἴδιος χριστιανός.
Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπάντησαν ὅτι μόνο μὲ τὴν πίστη στὸ Χριστὸ μπορεῖ νὰ γίνει αὐτὸ καὶ τὸν ἐνημέρωσαν σχετικῶς μὲ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ Ἰοῦστος, ὅταν ἄκουσε αὐτά, βρέθηκε σὲ δίλημμα. Διότι ἀντιδροῦσε μέσα του ἡ παλαιὰ θρησκεία τῶν εἰδώλων. Ἀλλὰ κάποια νύχτα ποὺ κοίταζε τὸν ἔναστρο οὐρανὸ συλλογιζόμενος, παρατήρησε φωτεινὸ σταυρό, γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἔλαμπε ἡ λέξη «ἀκολούθει».
Πράγματι, ὁ Ἰοῦστος σ᾿ αὐτὸ τὸ κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ ἀνταποκρίθηκε ἀμέσως χωρὶς δισταγμούς. Δὲ λογάριασε οὔτε δόξες, οὔτε τιμές, οὔτε στρατιωτικὴ καριέρα, οὔτε ἀπολαύσεις. Ἀλλὰ «καταλιπῶν ἀπάντᾳ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ». Ἀφοῦ, δηλαδή, ἄφησε τὰ πάντα, βαπτίσθηκε καὶ ἀκολούθησε τὸ Χριστό.
Ὅταν, ὅμως, ἔμαθε τὸ γεγονὸς ὁ Τριβοῦνος Κλαύδιος, τὸν βασάνισε μὲ πυρωμένα σίδερα. Κατόπιν τὸν ἔριξε στὴ φωτιά, ὅπου θριαμβευτικὰ παρέδωσε στὸ Θεὸ τὴν ψυχή του.
Ὁ Ὅσιος Ὀνήσιμος ὁ Θαυματουργὸς
Ὁ Ὅσιος Ὀνήσιμος -ἐδῶ δὲν πρόκειται γιὰ τὸν ἀπόστολο Ὀνήσιμο, τὸν μαθητὴ τοῦ ἀπ. Παύλου- ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ. Καταγόταν ἀπὸ τὴν κωμόπολη Καρύνη τῆς Καισαρείας στὴν Παλαιστίνη, καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς.
Ἀπὸ νωρὶς διακρίθηκε γιὰ τὸ θεῖο ζῆλο του, τὴν μελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν καὶ τὴν εὐσπλαχνία του πρὸς τοὺς πάσχοντες. Ἀργότερα πῆγε στὴν Ἔφεσο, ὅπου ἔγινε μοναχός. Μετὰ τὸν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ διωγμό, οἱ μοναχοὶ τῆς μονῆς ὅπου ἦταν ὁ Ὀνήσιμος διασκορπίστηκαν, καὶ ὁ ἴδιος γύρισε στὴν πατρίδα του.
Οἱ γονεῖς του χάρηκαν πολὺ γιὰ τὴν ἐπάνοδό του, ἀλλὰ καὶ λυπήθηκαν συγχρόνως. Διότι εἶχαν τυφλωθεῖ καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ δοῦν τὴν ὄψη τοῦ ἀγαπημένου τους παιδιοῦ. Χάρη ὅμως τῆς θερμῆς προσευχῆς τοῦ Ὀνησίμου, ἕνα πρωὶ ὁ Θεὸς χάρισε στοὺς δυὸ γονεῖς τὸ φῶς τους καὶ ὅλοι μαζὶ δοξολόγησαν τὸν Εὐεργέτη τους.
Κατόπιν ὁ Ὀνήσιμος πῆγε στὴ Μαγνησία, ὅπου ἵδρυσε μοναχικὴ ἀδελφότητα. Ἐκεῖ ἀγωνιζόμενος γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, πέθανε σὲ βαθιὰ γεράματα.
Ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ Ὁμολογητής, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης καὶ ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου
Ἔζησε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Λέοντα Ε´ τοῦ εἰκονομάχου (813-820) καὶ ἦταν γιὸς γονέων εὐσεβῶν τοῦ Φωτεινοῦ καὶ τῆς Θεοκτίστης, ἀδελφός του δὲ ἦταν ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Λόγω τῆς ἀξιέπαινης ζωῆς του, ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Ἀφοῦ ἀρχιεράτευσε γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα, ἐπανῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ βασιλικὴ προσταγή.
Παρουσιάστηκε στὸ βασιλιὰ καὶ μὲ θάῤῥος ὁμολόγησε πὼς σέβεται καὶ τιμᾶ τὶς ἅγιες εἰκόνες. Τότε, μετὰ ἀπὸ διάφορες κακοπάθειες καὶ φυλακίσεις, ἐξορίστηκε σὲ κάποιο νησί.
Κατόπιν ὁ δυσεβὴς βασιλιὰς Θεόφιλος, ἔκανε νὰ δοκιμάσει ὁ Ἰωσὴφ σκληρότερες κακοπάθειες καὶ σκοτεινότερες φυλακές. Ἔτσι μέσα στὴν πεῖνα καὶ τὴν δίψα, καὶ τὶς διάφορες θλίψεις, ἔφυγε γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ (832).
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Εἰκὼν πέλων ἔμψυχος, τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, Εἰκόνα τὴν ἄχραντον, τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, τιμᾶν ἀνεκήρυξας· ὅθεν ὁμολογίας, διαπρέψας ἀγῶσιν, ὤφθης Θεσσαλονίκης, Ἰωσὴφ ποιμενάρχης· διό σε ὁ Δεσπότης τῶν ὅλων ἐδόξασε.
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Ἡ θεηγόρος τῶν διδαγμάτων σου λύρα, τὰς τοῦ Σωτῆρος ἐμεγάλυνεν ὑψώσεις, Ὀρθοδοξίας πᾶσι τὸ εὔσημον, καὶ τῶν σεπτῶν Είκόνων, τῆν τιμῆν ἐξαγγέλλουσα, σοφὲ Ἰωσὴφ Πατέρων καύχημα.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις Ἐκκλησίας ἠ λαμπηδών, καὶ Θεσσαλονίκης, ποιμενάρχης καὶ ἀρωγός· χαίροις ὁ ποικίλας, τῇ σῇ ὁμολογίᾳ, ὦ Ἰωσὴφ θεόφρον, στολὴν τὴν ἔνθεον.
Οἱ Ἅγιοι Ἀκύλας καὶ Ἰλάριος
Μαρτύρησαν διὰ λιθοβολισμοῦ.
Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ νέος
Μαρτύρησε, ἀφοῦ τοῦ ἔκοψαν τὰ πόδια (ὁρισμένοι Κώδικες, λανθασμένα γράφουν ὅτι ἦταν ἐπίσκοπος Κρήτης).
Ὁ Ἅγιος Ἡράκλειος
Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν χτύπησαν καὶ τὸν θανάτωσαν μὲ ρόπαλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά