π. Βασίλειος Θερμός: Ψυχικὰ διαταραγμένοι ὅσοι πολεμοῦν τὶς αἱρέσεις!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 23ῃ Νοεμβρίου 2017

Εἶναι πλέον γεγονὸς ὅτι ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχή, τὴν ὁποία χαρακτηρίζει κατ’ ἐξοχὴν ἡ πνευματικὴ σύγχυση καὶ ἡ διαστροφὴ τῶν ἐννοιῶν. Ἡ λεγόμενη «Νέα Ὑδροχοϊκὴ Ἐποχὴ» καὶ τὸ γνήσιο πνευματικὸ τέκνο του ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,» εἰσάγει καὶ ἐπαγγέλλεται στὴν ἀνθρωπότητα, ἕνα νέο τρόπο σκέψεως τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος καλεῖται νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ στεγανά τῆς «παλιᾶς ἐποχῆς». Καλεῖται νὰ ἀποβάλλει τὰ δόγματα καὶ τὶς δοξασίες της, τὰ ὁποῖα «κρατοῦσαν τὴν ἀνθρωπότητα δέσμια» σὲ «κλειστὰ συστήματα» καὶ «δημιουργοῦσαν στεγανὰ ἀνάμεσά σε πρόσωπα καὶ ὁμάδες». Νὰ ἀποδεχτεῖ τὸν «ἄλλον», μαζὶ μὲ τὶς δοξασίες του, τὶς ὁποῖες ἡ παλιὰ ἐποχὴ χαρακτήριζε ὡς πλάνες καὶ αἱρέσεις. Τώρα πιὰ δὲν ὑπάρχουν αἱρέσεις, ἀλλὰ διαφορετικὲς «ὀπτικές τῆς ἀλήθειας»! Οἱ διάφορες χριστιανικὲς ὁμολογίες, ἀκόμη καὶ οἱ ἄλλες θρησκεῖες ἐκφράζουν, σύμφωνα μὲ τὴν νέα κυρίαρχη ἰδεολογία τῆς «Νέας Ἐποχῆς», διαφορετικὲς πλευρὲς καὶ ὀπτικές τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας. Ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια δὲν ὑπάρχει σὲ καμιὰ θρησκεία, ἀλλὰ προκύπτει μόνο μὲ τὸν συγκερασμὸ ὅλων των θρησκειῶν σὲ ἕνα νέο θρησκευτικὸ μόρφωμα, τὴν πανθρησκεία.

Ὅμως ἡ ἐμφάνιση καὶ ἀνάπτυξη τοῦ οἰκουμενιστικοῦ τέρατος καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ 20ου αἰῶνος καὶ μέχρι σήμερα, προκάλεσε καὶ συνεχίζει νὰ προκαλεῖ δυναμικὲς ἀντιδράσεις στὸ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, ἀφοῦ ἡ νέα αὐτὴ αἵρεση ἀκυρώνει τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μόνον διὰ τῆς....

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτὲς οἱ ἀντιδράσεις, ποὺ βαθμηδὸν ἔχουν πάρει τὴν μορφὴ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος, ἐνοχλοῦν τοὺς θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, ἐπιτίθενται μὲ σφοδρότητα ἐναντίων ὅσων ἀγωνίζονται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνισο, (κατ’ ἄνθρωπον), αὐτὸν ἀγώνα μὲ τὸ θηρίο τῆς αἱρέσεως. Ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουν μὲ θεολογικὰ ἐπιχειρήματα, ἐπιτίθενται συχνὰ μὲ βαρεῖς καὶ ὑβριστικοὺς χαρακτηρισμούς. Τοὺς κατηγοροῦν ὅτι κυριαρχοῦνται ἀπὸ πνεῦμα ἀναχρονισμοῦ, ἐλλείψεως ἀγάπης, μίσους καὶ φονταμενταλισμοῦ.

Μὲ ἔκπληξη ἀλλὰ καὶ ὀδύνη ψυχῆς διαπιστώσαμε στὸ γνωστὸ περιοδικὸ «ΣΥΝΑΞΗ» (τ. 143), ποὺ δημιούργησε ὁ μακαριστὸς Παναγιώτης Νέλλας, ἕνα νέο εἶδος ὕβρεως ἐναντίον ἐκείνων, ποὺ ἀγωνίζονται στὸν καλὸν ἀγώνα τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως, ἕνα νέο βαρὺ χαρακτηρισμό, αὐτὸν τοῦ ψυχασθενοῦς, ποὺ ἔρχεται νὰ προστεθεῖ στοὺς προηγουμένους. Πρωταγωνιστῆς στὸ νέο αὐτὸν ὑβριστικὸ χαρακτηρισμὸ ὁ γνωστὸς κληρικὸς καὶ ψυχίατρος τῆς Ι. Μητροπόλεως Θηβῶν π. Βασίλειος Θερμός. Ὁ ἐν λόγω κληρικὸς σὲ ἄρθρο του στὸ ἐν λόγω περιοδικό, μὲ τίτλο: «Ψυχαναγκαστικὴ αἱρεσιομαχία: Ἀγχολυτικὸ εὐρέως φάσματος καὶ παντὸς καιροῦ», κάνει λόγο γι’ αὐτοὺς ποὺ μάχονται ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, τοὺς ὁποίους θεωρεῖ ὡς ψυχοπαθεῖς, ὡς πάσχοντες ἀπὸ ἕνα εἶδος ψυχαναγκαστικῆς νεύρωσης, τὴν ὁποία μάλιστα ὀνομάζει «ψυχαναγκαστικὴ αἱρεσιομαχία», ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸν τίτλο τοῦ ἄρθρου. Προσπαθεῖ δὲ νὰ ἀποδείξει τὸν ἰσχυρισμὸ του αὐτόν, ἐπικαλούμενος τὴν ἰδιότητά του ὡς ψυχιάτρου καὶ χρησιμοποιώντας ψυχιατρικὴ ὁρολογία. Προκειμένου νὰ προσδώσει ἐπιστημονικὸ κύρος στὰ γραφόμενά του, γράφει: «Σὲ πρὸ εἰκοσαετίας κείμενό μου ἀσχολήθηκα μὲ τὰ ψυχολογικὰ αἴτια τῆς παθολογικῆς συμπεριφορᾶς ἐκείνων τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν παντοῦ κακοδοξίες καὶ αἱρέσεις καί, ὅταν νομίζουν ὅτι τὶς ἀνακαλύπτουν, γίνονται ἐπιθετικοὶ μὲ τοὺς φορεῖς τους». Οἱ αἱρέσεις γιὰ τὸν συγγραφέα εἶναι κάτι τὸ δυσεύρετο, ἀφοῦ γιὰ νὰ τὶς ἀνακαλύψει κανείς, χρειάζεται νὰ ψάξει. Εἶναι τραγικὸ γιὰ ἕναν ἐρευνητὴ ἐπιστήμονα, νὰ ἀγνοεῖ αὐτὴ τὴν φρικτὴ ὄντως πραγματικότητα, ποὺ βιώνει ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, τὸ γεγονὸς δηλαδή, ὅτι σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς πολεμεῖται ἀπὸ ἕνα πλῆθος αἱρέσεων, σεκτῶν καὶ παραθρησκευτικῶν ὁμάδων, τῶν ὁποίων ὁ ἀριθμὸς εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ κάθε ἄλλη φορᾶ στὸ παρελθόν. Μάλιστα ἡ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὶν ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια εἶχε ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν ταξινόμηση καὶ δημιουργία καταλόγου ὅλων των γνωστῶν αἱρέσεων καὶ παραθρησκευτικῶν ὁμάδων, οἱ ὁποῖες δροῦν στὸν ἑλληνικὸ χῶρο καὶ διαπιστώθηκε ὅτι εἶναι πολλὲς ἑκατοντάδες. Ἐνῶ λοιπὸν ἡ κοινωνία μᾶς ἔχει πλημυρίσει κυριολεκτικὰ ἀπὸ αἱρέσεις καὶ ὁ κίνδυνος νὰ παρασυρθεῖ κανεὶς καὶ νὰ πέσει στὰ δίχτυα αὐτῶν εἶναι ὁρατὸς καὶ διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ καὶ ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία κάθε χρόνο διοργανώνει Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων, ὁ ἀγαπητὸς π. Βασίλειος δὲν βλέπει πουθενὰ αἱρέσεις. Βέβαια δὲν μᾶς ἐκπλήσσει ἡ ἀδυναμία του νὰ διακρίνει τὶς αἱρέσεις, ἀφοῦ καὶ ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης δὲν «εἶδε» πουθενὰ αἱρέσεις, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν θεώρησε χρέος της νὰ καταδικάσει καμία αἵρεση.

Θεωρεῖ ἐπίσης, ὅτι παρουσιάζουν ψυχοπαθολογικὴ συμπεριφορά, ὅσοι ἀναζητοῦν παντοῦ αἱρέσεις καὶ αἱρετικοὺς καὶ στὴ συνέχεια γίνονται «ἐπιθετικοὶ» ἀπέναντί τους. Κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει, ὅτι ὑπάρχουν σπάνιες ἐξαιρέσεις ἀνθρώπων, ποὺ εἶναι ψυχικὰ ἄρρωστοι. Πάσχουν δηλαδὴ ἀπὸ ἕνα εἶδος νευρώσεως, ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ μιὰ παθολογικὴ φοβία καὶ προκατάληψη ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, τοὺς ὁποίους θεωροῦν ὡς τοὺς πιὸ ἐπικίνδυνους ἐχθρούς των. Ἡ θέα τοῦ αἱρετικοῦ προκαλεῖ μέσα τους ἄγχος, τὸ ὁποῖο δὲν φεύγει, δὲν ἐκτονώνεται μὲ ἄλλο τρόπο, παρὰ μόνο μὲ κατὰ μέτωπο ἐπίθεση, μὲ ἐπιθετικὴ συμπεριφορὰ ἐναντίον τοῦ αἱρετικοῦ. Ὡστόσο μεταξύ των σπανίων αὐτῶν ἐξαιρέσεων καὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, μὲ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καὶ ὄχι τῶν αἱρετικῶν, ὑπάρχει χαώδης ἀπόσταση. Εἶναι τραγικὸ λάθος, μὲ ἕναν τρόπο ἰσοπεδωτικό, νὰ θεωροῦνται ὅλοι συλήβδην οἱ ἀγωνιζόμενοι κατὰ τῶν αἱρέσεων, ὡς ψυχασθενεῖς. Τουλάχιστον ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἐκφράζεται ὁ ἀγαπητὸς π. Βασίλειος, αὐτὸ ἀκριβῶς ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ. Θὰ ἔπρεπε λοιπὸν νὰ κάνει μιὰ στοιχειώδη διάκριση τῶν μὲν ἀπὸ τοὺς δέ. Ἂν ὅλοι, ὅσοι ἀγωνίζονται μὲ ἁγνὸ ζῆλο, μὲ ταπείνωση, ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ πόνο ψυχῆς γιὰ τοὺς αἱρετικούς, θεωροῦνται ὡς ψυχασθενεῖς, τότε θὰ πρέπει νὰ θεωρήσουμε καὶ ὅλους τούς ἁγίους, ποὺ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων ὡς ψυχασθενεῖς! Καὶ μάλιστα πολὺ περισσότερο ἀπὸ μᾶς θὰ πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὡς ψυχασθενεῖς, ἀφοῦ αὐτοὶ εἶχαν πολὺ περισσότερο ζῆλο ἀπὸ μᾶς στὴν καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων.

Ὁ ἀντιαιρετικὸς ἀγώνας τῆς Ἐκκλησίας μᾶς εἶναι σύμφυτος μὲ τὴ ζωὴ τῆς ἤδη ἀπὸ τὰ πρῶτα βήματα τῆς ἱστορικῆς πορείας της. Ὅλοι οἱ συγγραφεῖς τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο μέχρι τὸν ἱερὸ συγγραφέα τῆς Ἀποκαλύψεως, στηλιτεύουν τὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρετικοὺς μὲ τὸν πλέον κατηγορηματικὸ τρόπο. Οἱ Ἀποστολικοὶ Πατέρες καὶ ὅλοι σχεδὸν οἱ μετέπειτα ἅγιοι Πατέρες μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, ἔχουν νὰ παρουσιάσουν μιὰ καταπληκτικὴ ἀντιαιρετικὴ δράση. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἔλαβαν μέρος σὲ ἅγιες Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους, στὶς ὁποῖες καταδικάστηκαν μὲ σφοδρότητα οἱ αἱρέσεις καὶ ἀναθεματίστηκαν οἱ αἱρετικοί. Ὅλοι λοιπὸν αὐτοὶ θὰ πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὡς ψυχασθενεῖς μὲ «παθολογικὴ συμπεριφορά», ἡ ὁποία ἐκδηλώνονταν στὴν «παθολογικὴ ἀναζήτηση αἱρετικῶν»; Πέραν αὐτῶν ρωτᾶμε τὸν ἀγαπητὸ π. Βασίλειο: Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει συστήσει Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ οἱ Ἱερὲς Μητροπόλεις Ἀντιαιρετικὰ Γραφεῖα, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν συγχρόνων αἱρέσεων καὶ κακοδοξιῶν. Ἄραγε, τὰ μέλη τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς, οἱ ἐργαζόμενοι στὰ Ἀντιαιρετικὰ Γραφεῖα, καθὼς καὶ ἑκατοντάδες κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ συνεργάτες τους, εἶναι ψυχασθενεῖς, ἐπειδὴ καταπολεμοῦν τὶς αἱρέσεις;

Στὴ συνέχεια ὁ ἀρθρογράφος προσπαθεῖ νὰ κάνει «ψυχανάλυση», νὰ προσδιορίσει δηλαδὴ τὰ αἴτια τῆς «παθολογικῆς συμπεριφορᾶς» τῶν «αἱρεσιομάχων». Γράφει: «Ὁ αἱρεσιομάχος εἶναι ἀβέβαιος γιὰ τὴν πίστη του καὶ διχασμένος στὴν ἐπιθυμία του. Κατὰ κανόνα, (ὑπάρχουν καὶ ἑξαιρέσεις), ἔχει θεμελιώσει τὴν θρησκευτικότητά του πάνω στὸν φόβο καὶ ὄχι στὴν ἀγάπη. Ἔτσι τὰ εὐγενέστερα στοιχεῖα τῆς πίστης του δὲν ἔχουν ἐσωτερικευθεῖ ἐπαρκῶς καὶ δὲν ἔχουν ἐπηρεάσει τὴ βαθιὰ ἀκατέργαστη ἐπιθετικότητα τοῦ ψυχισμοῦ. Αὐτὴ θὰ βρεῖ ἰσχυρὸ ἄλλοθι στὴν προάσπιση τῆς «παράδοσης», ἡ ὁποία δὲν πηγάζει ἀπὸ αὐτοπεποίθηση, ἀλλὰ ἀπὸ ἀληθινὸ φόβο γιὰ τὴν ἐπιβίωση. Ἕναν φόβο ποὺ μπορεῖ νὰ φθάσει μέχρι ἀληθινὴ παράνοια, μιὰ νοσηρὴ καχυποψία ἀπέναντί σε ἀνύπαρκτους ἐχθρούς»! Καὶ ἐδῶ ὁ ἀγαπητὸς π. Βασίλειος ἐπαναλαμβάνει τὸ ἴδιο σφάλμα. Ἀδυνατεῖ, δηλαδή, νὰ κάνει μιὰ ἄλλη στοιχειώδη διάκριση μεταξύ των ὅσων ἀγωνίζονται κατὰ τῶν αἱρέσεων, μὲ ἁγνὸ ζῆλο, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ συμπεριφέρονται μὲ ζῆλο «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν». Πολέμιοι τῶν αἱρέσεων, μὲ ἁγνὸ ζῆλο, ἦταν ὅλοι οἱ ἅγιοι, ὅπως ἐξηγήσαμε προηγουμένως. Ἀντίθετα αἱρεσιομάχοι μὲ ζῆλο «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», δηλαδὴ μὲ τυφλὸ φανατισμό, εἶναι πρόσωπα τὰ ὁποῖα, δὲν εἶναι μὲν ψυχασθενεῖς μὲ τὴν ψυχιατρικὴ ἔννοια τοῦ ὄρου, δὲν πάσχουν δηλαδὴ ἀπὸ ψυχαναγκαστικὴ νεύρωση, ἀλλὰ δὲν ἔχουν ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Γι’ αὐτοὺς κάνει λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του: «μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἂλλ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν. ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ οὐχυπετάγησαν», (Ρωμ.10,2). Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος, προτοῦ νὰ ἐπιστρέψει στὸ Χριστό, ἦταν φανατικὸς διώκτης τῶν χριστιανῶν, εἶχε ζῆλο «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», χωρὶς βέβαια νὰ πάσχει ἀπὸ ψυχαναγκαστικὴ νεύρωση. Ἁπλῶς δὲν εἶχε καταυγάσει ἀκόμη τὴν ψυχὴ του τὸ ἀληθινὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, πράγμα τὸ ὁποῖο ἔγινε στὸ ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ.

Μποροῦμε τώρα νὰ δεχθοῦμε, ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι ποὺ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων ἦταν «ἀβέβαιοι γιὰ τὴν πίστη τους», ὅτι «ἔχουν θεμελιώσει τὴν θρησκευτικότητά τους πάνω στὸν φόβο καὶ ὄχι στὴν ἀγάπη», ὅτι ἔχουν «φόβο ποῦ μπορεῖ νὰ φθάσει μέχρι ἀληθινὴ παράνοια, μιὰ νοσηρὴ καχυποψία ἀπέναντί σε ἀνύπαρκτους ἐχθρούς»; Δυστυχῶς σὲ τέτοια συμπεράσματα καταλήγουμε, ὅταν ὁμιλοῦμε καὶ γράφουμε μὲ ἀνεπίτρεπτες γενικεύσεις καὶ ἁπλουστεύσεις, χωρὶς νὰ κάνουμε στοιχειώδεις διακρίσεις καὶ διασαφήσεις.

Παρὰ κάτω το ὑβρεολόγιο ἐναντίον ὅσων ἀγωνίζονται κατὰ τῶν αἱρέσεων συνεχίζεται. Γράφει: «Δυστυχῶς οἱ ἐπαγγελματίες αἱρεσιομάχοι δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἀποτελοῦν (ἐκκλησιαστικὸ) ἀντίγραφο τοῦ (κοσμικοῦ) πρωτοτύπου, εἴτε στραφοῦμε πρὸς τοὺς διῶκτες τῶν μαγισσῶν τοῦ ἀπώτερου παρελθόντος εἴτε πρὸς τοὺς κομμουνιστοφάγους τῶν τελευταίων δεκαετιῶν»! Πιὸ κάτω ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ «αἱρεσιομάχοι» εἶναι πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἡ «θεολογική τους ὑποδομὴ εἶναι σαθρή». Ἐδῶ το ἀντιαιρετικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας κυριολεκτικὰ ἰσοπεδώνεται καὶ ἐξισώνεται μὲ τοὺς διῶκτες τῶν μαγισσῶν καὶ τῶν κομμουνιστῶν! Προφανῶς, μὲ τὴν ἁπλούστευση αὐτὴ καὶ τὸν χαρακτηρισμὸ «διῶκτες τῶν μαγισσῶν», δὲν ἑξαιροῦνται καὶ οἱ ἅγιοι ὁμολογητὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προφανῶς καὶ αὐτοὶ «σαθρὴ θεολογικὴ ὑποδομή», ἀφοῦ ἦταν «αἱρεσιομάχοι»!

Κλείνοντας ὁ π. Βασίλειος μᾶς δίνει καὶ τὴ συνταγὴ γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ φαινομένου «τῶν ἐπαγγελματιῶν αἱρεσιομάχων», ὅπως χαρακτηρίζει ὅσους ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν κακοδοξιῶν, τὸ ὁποῖο μαστίζει, κατ’ αὐτόν, τὴν Ἐκκλησία. Προτείνει νὰ ἐκπαιδευτεῖ τὸ ποίμνιο κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε ἡ Ἐκκλησία νὰ γίνει «πιὸ ἀνοιχτῆ στὶς ἀλλαγὲς» καὶ «περισσότερο εὐέλικτη». Ἀλλά, αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπιδιώκουν οἱ θιασῶτες τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως: Νὰ γίνουμε πιὸ «ἀνοιχτοὶ» καὶ «εὐέλικτοι» ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς. Νὰ γίνουμε, δηλαδή, πιὸ συγκαταβατικοὶ στὶς αἱρετικές τους διδασκαλίες, νὰ πάψουμε νὰ τοὺς χαρακτηρίζουμε αἱρετικούς, ἀλλὰ ἑτερόδοξους, ἕτοιμοι νὰ δεχθοῦμε τὶς πλάνες τους, ὡς διαφορετικὲς διατυπώσεις τῆς ἰδικῆς μᾶς πίστεως. Ἕτοιμοι νὰ συνεργασθοῦμε μαζί τους πάνω σε θέματα κοινοῦ ἐνδιαφέροντος. Καὶ ὅλα αὐτὰ πάντοτε μὲ βάση «τὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐρύτητα τοῦ Χριστοῦ», ὅπως τονίζει παρὰ κάτω.

Κλείνοντας, λυπούμαστε εἰλικρινὰ γιὰ ὅσους βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς ἔγραψε ὁ ἀγαπητὸς π. Βασίλειος ἐναντίον ὅσων ἀγωνίζονται, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ διαφυλάξουν ἀνόθευτο τὸν θησαυρὸ τῆς πίστεως καὶ κατ’ ἐπέκταση ἐναντίον τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι τιμὴ καὶ χαρὰ γιὰ μᾶς, νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ὑβρισθοῦμε καὶ νὰ χαρακτηρισθοῦμε ὡς ψυχασθενεῖς καὶ παρανοϊκοὶ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, καὶ γιὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας: «μακάριοι ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα κὰθ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καὶ ἀγαλλιάσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ.5,11-12). Θὰ παρακαλούσαμε μόνον τὸν ἀγαπητὸ π. Βασίλειο, νὰ μᾶς γνωρίσει, μὲ βάση τὶς ψυχιατρικές του γνώσεις, (πιθανὸν σὲ ἕνα ἑπόμενο ἄρθρο του), ἀπὸ πιὰ ψυχοπαθολογικὰ σύνδρομα διακατέχονται, ὅσοι ἐπιτίθενται μὲ βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς ἐναντίον ἐκείνων, ποὺ μὲ ἁγνὸ ζῆλο καὶ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν αἱρέσεων. Νὰ μᾶς ἐξηγήσει δηλαδή, ποιοὶ νοσηροὶ ψυχοπαθολογικοὶ μηχανισμοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὴν μανία, μὲ τὴν ὁποία καταδιώκουν οἱ θιασῶτες τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀγωνιστές, ἔτσι ὥστε ἄλλοι ἀπὸ αὐτοὺς νὰ διώκονται ἀπὸ τὶς Ἱερὲς Μονὲς τῆς μετανοίας των, ἄλλοι νὰ ἀπειλοῦνται μὲ καθαιρέσεις καὶ ἄλλοι νὰ στεροῦνται τὴν μισθοδοσία τους. Θὰ θέλαμε ἀκόμη νὰ μᾶς προτείνει, ποιὸ ἀγχολυτικό, ἢ ἄλλο φάρμακο, (εὐρέως, ἢ στενοῦ φάσματος, ἀναλόγως τῆς περιπτώσεως), θεωρεῖ ἀναγκαῖο, ὅτι πρέπει νὰ πάρουν, γιὰ νὰ παύσει ἡ καταδιωκτικὴ μανία τους. Περιμένουμε μὲ ἐνδιαφέρον!

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν

πηγή