Οφειλόμενη απάντηση στον Σεβ. Μητροπολίτη Καμερούν κ. Γρηγόριο

  

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 28η Φεβρουαρίου 2022

ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΜΕΡΟΥΝ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟ

Σεβασμιώτατε ευλογείτε, την ευχή σας, καλό Τριώδιο και καλή Σαρακοστή.

    Πολύ θα θέλαμε να δώσουμε ένα τέλος, εν όψει μάλιστα της εισόδου μας στην κατανυκτική περίοδο του Τριώδιου, στην, ως μη όφειλε, δημιουργηθείσα θλιβερή αντιπαράθεση με διαδοχικές δημοσιεύσεις, μεταξύ Υμών και της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Μετά από πολλή περίσκεψη καταλήξαμε, ότι δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπήσουμε, γι’ αυτό και θεωρήσαμε αναγκαίο να επανέλθουμε, διότι με πολύ θλίψη διαπιστώσαμε από τα δημοσιεύματά σας, ότι δίδετε μια παραπλανητική εικόνα της λειτουργίας του Γραφείου μας, ενώ πολλά από όσα εγράφησαν, τόσο από το Γραφείο μας, όσο και από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, είτε αγνοήθηκαν, είτε διαστρεβλώθηκαν.

    Πιο συγκεκριμένα:  

   

    1. Γράφετε: «Οι ιθύνοντες νόες του ‘Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών’ της ως άνω Μητροπόλεως….να σταματήσουν να υβρίζουν, εργολαβικώς, την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και να κρίνουν και να κατακρίνουν τις αποφάσεις των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων». Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας σας παρεκάλεσε να αποδείξετε μέ παράθεση στοιχείων, «πότε εξυβρίσθη υπό του Γραφείου μας τό Σεπτόν Οικουμενικόν μας Πατριαρχείον καί μέ ποίες ύβρεις». Δυστυχώς δεν λάβαμε καμία απάντηση. Σας πληροφορούμε, ότι με πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι δεν είμαστε αλάθητοι, προσπαθούμε με φόβο Θεού να είμαστε ακριβείς στις κρίσεις μας και ευγενείς στις διατυπώσεις μας, στηλιτεύοντας τις πλάνες και τις κακοδοξίες και εκφράζοντας ελεύθερα τις προσωπικές μας απόψεις, σεβόμενοι τα ανθρώπινα πρόσωπα.

    2. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας σας παρεκάλεσε να προσκομίσετε αποδείξεις, ότι το φρικώδες αυτό έργον της εξυβρίσεως το διαπράττει το Γραφείο μας «εργολαβικώς», δηλαδή επί οικονομική αμοιβή. Εσείς όμως διαστρέψατε δυστυχώς την έννοια της λέξεως «εργολαβικώς», παραθέτοντας ένα επιλεκτικό απόσπασμα από το λεξικό του Δημητράκου με τη δευτερεύουσα σημασία της λέξεως. Γράψατε: «Θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον άγιο Πειραιώς ότι το επίρρημα εργολαβικώς παράγεται εκ του ρήματος ἐργολαβέω-ῶ, που μεταξύ των άλλων σημαίνει «ἐκτελῶ μετὰ σπουδῆς ἐργῶδές τι ἔργον» (Δ. Δημητράκου, ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, τ. 6, σ. 2937). Και δεν ενέχει, ασφαλώς, η αναφορά μας την υπόνοια του χρηματισμού και της συναλλαγής». Δυστυχώς για σας, η σημασία του ρήματος εργολαβέω-ώ, στο λήμμα του Λεξικού Δ. Δημητράκου Α.Ε., Τόμος τέταρτος, σελ. 2937, που επικαλείσθε είναι: «αναλαμβάνω την εκτέλεσιν έργου τινός επ’ ορισμένη αμοιβή. Κατ’ αποκοπήν εκτελώ εργολαβικώς έργον τι. Επαγγέλομαι τον εργολάβον», γεγονός που δεν σας τιμά, εφ’ όσον επικαλείσθε δήθεν στοιχείο, που το αποκρύπτετε !!!

    3. Μας εξομοιώσατε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και τις διάφορες σέκτες, διότι όπως γράφετε «οι απαρτίζοντες το συγκεκριμένο Γραφείο απομονώνουν λέξεις και φράσεις από τη συνάφεια ενός κειμένου, τις διαστρέφουν και τις ερμηνεύουν κατά τη δική τους λογική, παρουσιάζοντας μια ανεστραμμένη πραγματικότητα ή, επί το λαϊκότερο, το άσπρο ως μαύρο και τη μέρα ως νύκτα». Περιμέναμε να μας παρουσιάσετε έστω και ένα παράδειγμα «απομονώσεως λέξεων και φράσεων και διεστραμμένης ερμηνείας», ωστόσο και πάλι δεν μπορέσατε να στοιχειοθετήσετε και να αποδείξετε με συγκεκριμένες παραθέσεις, ότι όντως ευσταθεί η εν λόγω βαρύτατη κατηγορία. Αντίθετα μάλιστα συνεχίσατε να αφήνετε να αιωρείται η εντύπωση, ότι είμαστε μία ομάδα, αν όχι επικίνδυνη, τουλάχιστον γραφική, για την Εκκλησία. Ίσως να πιστεύετε ότι λανθασμένα ερμηνεύσαμε τις φράσεις σας: «το πρόβλημα είναι πρωτίστως εσωτερικό μας», «υπάρχουν εντός του Σώματος της Ιεραρχίας αδελφοί, που φρονούν ότι η Εκκλησία της Ρωσίας καλώς πράττει και το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας βρίσκεται εν αδίκω», «έχουμε πρόβλημα ταυτότητος και υποστάσεως, και ας μην φανεί σκληρός ο λόγος, πρόβλημα πίστεως». Πέστε μας λοιπόν, τι σημαίνουν οι παρά πάνω φράσεις σας και που δώσαμε λανθασμένες ερμηνείες.

    4. Για να σας διαλύσουμε την παραμορφωμένη εικόνα που έχετε σχηματίσει για το έργο μας, σας γνωρίζουμε ότι  το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Ιεράς Μητροπόλεως μας, εργάζεται εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας,  αφιλοκερδώς, διακονώντας, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και με γνώμονα την αγιοπατερική μας Παράδοση, την οριοθέτηση της Ορθοδόξου πίστεως,  την κατάδειξη των πολυπληθών αιρέσεων και ιδίως της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, που λυμαίνονται την πατρίδα μας, ενώ παράλληλα ασχολείται και με άλλης φύσεως καυτά θέματα,  που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία μας. Όλο αυτό το έργο συντελέσθηκε με την Χάρη του Θεού και συνεχίζει να συντελείται μέχρι σήμερα με δεκάδες Συνέδρια, Ημερίδες και αντιαιρετικά Σεμινάρια. Επίσης με αντιαιρετικά φυλλάδια, με πάνω από 700 ανακοινώσεις, άρθρα, μελέτες, μονογραφίες, επιστολές και υπομνήματα, δημοσιευθέντα σε Εγκυκλίους της Ιεράς Μητροπόλεώς μας προς τις Ενορίες, στο διαδίκτυο, σε περιοδικά σε θρησκευτικές εφημερίδες και με άλλες δραστηριότητες. Το έργο μας αυτό στα δέκα και πλέον χρόνια της λειτουργίας του έχει επαινεθεί ποικιλότροπα από υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, θεσμικούς φορείς και τους πολυπληθείς αναγνώστες μας. Οι μερικών χιλιάδων σελίδων ανακοινώσεις μας αποτελούν περίπτωση θεολογικής Αντιρρητικής Γραμματείας για την αντιμετώπιση των αιρέσεων και όχι μόνον. Γι’ αυτό γινόμαστε συχνά αποδέκτες αιτημάτων από φορείς και πρόσωπα, να αποκτήσουν αυτό το πολύτιμο και χρήσιμο αρχείο. Άλλωστε όλες οι Ι. Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με πρόταση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων έχουν, ή πρέπει να έχουν Γραφείο Αιρέσεων. 

    5. Επισημάναμε στην ανακοίνωσή μας (14.2.2022), ότι ο Μακ. κ. Θεόδωρος «προχώρησε στην αναγνώριση του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, παραβιάζοντας όμως το Συνοδικό Σύστημα». Και τούτο διότι όφειλε προηγουμένως, προτού δηλαδή προχωρήσει σε οποιαδήποτε απόφαση, να  συγκροτήσει Σύνοδο και να εξετάσει συνοδικά όλες τις παραμέτρους του χορηγηθέντος Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, (ιεροκανονικές, ιστορικές, γεωπολιτικές, εκκλησιολογικές κ.λ.π.) και στη συνέχεια το συνοδικό σώμα, (και όχι αυτός μονομερώς), να λάβει τις ορθές αποφάσεις. Η απάντησή σας στην εν λόγω επισήμανσή μας ήταν και στις δύο δημοσιεύσεις σας περίπου η ίδια: «Στην εν λόγω Σύνοδο δεν εκφράστηκε καμία απολύτως διαφωνία από τους αγίους Αρχιερείς για το θέμα της αναγνωρίσεως της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ουκρανίας εκ μέρους του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας κ. κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ», και «δεν εκφράστηκε ΑΠΟΛΥΤΩΣ καμία αντίρρηση ή διαφορετική σκέψη περί του θέματος της Ουκρανικής Αυτοκεφαλίας». Οι απαντήσεις σας αυτές δυστυχώς  δείχνουν, ή ότι δεν γνωρίζετε, πως λειτουργεί το Συνοδικό Σύστημα, ή εσκεμμένα προσπαθείτε να συγκαλύψετε το λάθος του προϊσταμένου σας με υπεκφυγές. Σας ερωτούμε: Πότε λειτουργεί ορθά το Συνοδικό Σύστημα;  Όταν ο προκαθήμενός μιάς Τοπικής Εκκλησίας λαμβάνει μονομερώς αποφάσεις για μείζονος σημασίας θέματα, (όπως εν προκειμένω το Ουκρανικό), χωρίς να συγκαλέσει προηγουμένως Σύνοδο, ή όταν, προτού λάβει την οποιαδήποτε απόφαση, συγκαλεί προηγουμένως Σύνοδο, για να αποφασίσει αυτή από κοινού με τον προκαθήμενο, όπως ρητώς προβλέπει ο ΛΔ΄ Ιερός Κανών των Αγίων Αποστόλων;      

    6. Ισχυρίζεσθε ακόμη ότι είναι «απρέπεια να υποδεικνύεται στο Δευτερόθρονο Πατριαρχείο πώς θα πρέπει να πορεύεται και να ενεργεί». Με τον ισχυρισμό σας αυτό, εμμέσως πλην σαφώς, αφήνετε να εννοηθεί, ότι το Γραφείο μας έχει υπερβεί τα όρια των αρμοδιοτήτων του.  Προφανώς θα μας θέλατε άφωνους και άβουλους, να παρακολουθούμε τις εκκλησιαστικές εξελίξεις χωρίς λόγο. Αγνοείτε, φαίνεται, ότι όλοι έχουμε λόγο στην Εκκλησία και κανένας, όσο υψηλό εκκλησιαστικό αξίωμα και αν έχει, δεν βρίσκεται υπεράνω κριτικής. Εδώ, Σεβασμιώτατε, δεν είναι Βατικανό, για να αποφασίζει ο κάθε Προκαθήμενος, όπως ο Πάπας, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, αλλά ο υπηρέτης του λαού του Θεού στον οποίο οφείλει να λογοδοτεί, σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «έτοιμοι δε αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν υμίν ελπίδος», (Α΄ Πετρ. 3,15). Το αξίωμα του Επισκόπου στην Εκκλησία, δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε εξουσία, αλλά διακονία του λαού του Θεού: «Το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού» (Πραξ.20,28). Η λέξη «ποιμαίνειν» δε σημαίνει «εξουσιάζειν», αλλά διακονείν. Αν μελετούσατε καλύτερα την Εκκλησιαστική μας Ιστορία, θα διαπιστώνατε, ότι ουδέποτε υπήρξε εποχή όπου Επίσκοποι, ή Πατριάρχες έκαναν ό,τι ήθελαν, χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν. Απλοί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, όταν διαπίστωναν ότι ο Επίσκοπός τους, ή ακόμα και Σύνοδοι Επισκόπων, παρεξέκκλιναν από την πίστη, ασκούσαν δριμύτατο έλεγχο. Χάρις σ’ αυτή την πρακτική διασώθηκε η Ορθόδοξη πίστη μας. Έστω για παράδειγμα ο έλεγχος και η αποδοκιμασία του συνόλου σχεδόν των Επισκόπων, που έλαβαν μέρος στην Ψευδοσύνοδο της Φεράρας – Φλωρεντίας, (1438-1439) και είχαν υπογράψει την «ένωση» με τους παπικούς. Ο πιστός λαός τους αποδοκίμασε όταν έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη και τους ανάγκασε να μετανοήσουν, φωνάζοντας από τα πλοία «η γλώσσα μας που είπε το ναι, ας ξεριζωθεί. Το χέρι μας που υπέγραψε, ας κοπεί»!

    Φαίνεται ακόμη να αγνοείτε την σημαντική συνοδική απόφαση της Συνόδου των Πατριαρχών του 1848, σύμφωνα με την οποία «… παρ’ ημίν ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι εδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού». Λησμονείτε ακόμη ότι  οι μεγαλύτερες αιρέσεις είχαν διατυπωθεί (και) από Πατριάρχες, (Νεστόριος, Διόσκουρος, Σεβήρος, Καλέκας κ.α.) και αλλοίμονο αν όλοι αυτοί οι αιρετικοί Πατριάρχες ήταν υπεράνω κριτικής. Δεν θα υπήρχε σήμερα Ορθοδοξία! Να σας θυμίσουμε ακόμη ότι στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία υπάρχει μία σειρά από ψευδείς και ληστρικές Συνόδους, οι οποίες ενώ είχαν εξωτερικώς άψογη συγκρότηση και οι αποφάσεις των είχαν παρθεί σχεδόν ομόφωνα από τους συμμετέχοντες επισκόπους, εν τούτοις δεν έγιναν αποδεκτές από την αλάνθαστη δογματική συνείδηση του πιστού λαού του Θεού και απορρίφθηκαν.

    7. Σας ενόχλησε ακόμη η φράση μας: «Σε αντίθετη περίπτωση να ηγηθεί ο ίδιος, [ο Μακ. κ. Θεόδωρος], Συνάξεως των Προκαθημένων, ή και Πανορθοδόξου Συνόδου, η οποία θα δώσει την λύση στο τρομακτικών διαστάσεων πρόβλημα». Δεν γνωρίζετε, Σεβασμιώτατε, ότι η συγκρότηση Οικουμενικών Συνόδων δίχως τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρείται πολλάκις στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία; Η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκροτήθηκε χωρίς την συμμετοχή του αιρετικού Πατριάρχη Μακεδονίου. Το ίδιο και η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκροτήθηκε από τον τότε Πατριάρχη Αλεξανδρείας άγιο Κύριλλο, χωρίς τη συμμετοχή και την προεδρεία του αιρετικού Νεστορίου, τότε Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Άλλωστε εμείς παρακαλέσαμε τον Μακαριώτατο να υποβάλει θερμή παράκληση στο παν. Οικουμενικό Πατριάρχη να συγκαλέσει την Πανορθόδοξη Σύνοδο, διότι ασφαλώς έχει αυτό το κανονικό δικαίωμα ο παναγιώτατος βάσει των Ιερών Κανόνων, το οποίο και σεβόμεθα και ουδόλως αμφισβητούμε. Διότι ως Πρόεδρος αποτελεί τον συντονιστή των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών.    

    8. Επισημάναμε ακόμη ότι ο Μακ. κ. Θεόδωρος ήρθε «σε ευθεία αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό του».  Και τούτο διότι «στο παρελθόν κατ’ επανάληψη δήλωνε επισήμως σε συνεντεύξεις και άλλες δημόσιες εμφανίσεις του, ‘ότι η Ουκρανική Εκκλησία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας’. Και ξαφνικά στις 8 Νοεμβρίου 2019 δήλωσε, ότι αναγνωρίζει την ουκρανική σχισματική ομάδα, άρχισε να μνημονεύει τον ‘Προκαθήμενό’ της στις ιερές ακολουθίες και τον δέχθηκε σε ευθεία ευχαριστιακή κοινωνία». Δεν μας απαντήσατε, που οφείλεται η ξαφνική αλλαγή της στάσης του προς τον κανονικό και παγκοσμίως αναγνωρισμένο Προκαθήμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας κ. Ονούφριο».        

    9. Σας ρωτάμε ακόμη: Βλέπετε εσείς άλλον τρόπο επίλυσης του μεγάλου προβλήματος που δημιουργήθηκε με την αντικανονική απόδοση Αυτοκεφαλίας εκτός από την συγκρότηση Πανορθόδοξης Συνόδου; Μακάρι, έστω και τώρα, να συνειδητοποιήσετε, τόσον Εσείς όσον και ο Προϊστάμενός σας, τη βασική και θεμελιώδη αυτή αλήθεια. Ότι δηλαδή η κανονική και Συνοδική μας Παράδοση ομόφωνα μαρτυρεί ότι η συνοδική επίλυση τέτοιου είδους πανορθοδόξων ζητημάτων είναι ο μόνος ασφαλής και νόμιμος τρόπος επιλύσεως. Άλλωστε η πρόταση αυτή, (Πανορθοδόξου Συνόδου), δεν είναι μόνο δική μας, αλλά της συντριπτικής πλειοψηφίας  των Προκαθημένων. Εμείς δεν θεωρούμε απαράδεκτη την χορήγηση της Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία, αλλά τον τρόπο με τον οποίο χορηγήθηκε και τα πρόσωπα στα οποία δόθηκε. Κατ’ αρχήν ούτε ρωτήθηκαν, ούτε συμφώνησαν όλοι οι Προκαθήμενοι των τοπικών Εκκλησιών με τον τρόπο που χορηγήθηκε η Αυτοκεφαλία. Αντίθετα η συντριπτική πλειοψηφία διαφώνησε. Και το σημαντικότερο: Δεν ρωτήθηκε η ίδια η κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας, υπό τον Μητροπολίτη κ. Ονούφριο. Επίσης αμφισβητείται και η χειροτονία των πρόσωπων στα οποία δόθηκε.

    10. Κάνετε μεγάλο λάθος, αν νομίζετε ότι «παίζουμε το παιχνίδι» της Ρωσίας, και ότι είμαστε ρωσόφιλοι. Προφανώς, είτε αγνοείτε, είτε αποσιωπάτε την κριτική που ασκούμε τακτικά στην Εκκλησία της Ρωσίας για τα οικουμενιστικά της ανοίγματα. Πρόσφατα ο Ποιμενάρχης μας σχολίασε με αυστηρότητα την συμμετοχή του Μητροπολίτη κ. Ιλαρίωνα σε συμπροσευχή με αιρετικούς Παπικούς σε παπικό ναό. Και ασφαλώς θεωρούμε εγκληματική την πολεμική επίθεση στον Ουκρανικό λαό, την οποία και καταδικάζουμε.

    11. Γράφετε ακόμη: «Διαφεύγει όμως της προσοχής μου, αν το Γραφείο της Ι. Μ. Πειραιώς έχει εξετάσει, εν τη θεοσδότω ελευθερία του πνεύματος και εν τω κανονικώ πλαισίω, τη λειτουργία του Συνοδικού Θεσμού στο Πατριαρχείο της Μόσχας σήμερα. Θα επιθυμούσα τα φώτα του Γραφείου σε αυτό το θέμα, εκτός εάν και σε αυτό θέμα έχουμε και πάλι το φαινόμενο του μονόπλευρου ‘πνευματικού πόνου’ ή αν ο ‘πνευματικός αυτός πόνος’ περιορίζεται και εξαντλείται μόνο στη ζώνη της διακεκαυμένης Αφρικής». Παρακολουθούμε, όσο αυτό μας είναι εφικτό, την εκκλησιαστική ειδησεογραφία από τα ελληνικά ιστολόγια, διότι  δυστυχώς δεν γνωρίζουμε την ρωσική γλώσσα, για να μπαίνουμε σε ρωσικά ιστολόγια. Όταν διαπιστώνουμε παραβίαση του Συνοδικού Συστήματος στο Πατριαρχείο της Ρωσίας, την αποδοκιμάζουμε και την στηλιτεύουμε. Επομένως ο «πνευματικός πόνος» μας δεν είναι «μονόπλευρος», αλλά σφαιρικός.

    12. Επαινούμε το γεγονός ότι το Αλεξανδρινό Πατριαρχείο δεν ανταπέδωσε την ίδρυση της Ρωσικής πατριαρχικής Εξαρχίας στην Αφρική με την δημιουργία αντίστοιχης Αλεξανδρινής Εξαρχίας στη Ρωσία. Επαινούμε επίσης το γεγονός ότι το Αλεξανδρινό Πατριαρχείο δεν έπαυσε να μνημονεύει τον Μακ. Πατριάρχη της Ρωσίας, ούτε χαρακτήρισε κάποιο κληρικό της Ρωσικής Εκκλησίας ως αιρετικό και σχισματικό, όπως απαραδέκτως έπραξε το Πατριαρχείο της Ρωσίας.

    13. Τέλος εις ό,τι αφορά το παρά κάτω σχόλιό σας: «Ο ίδιος ο ΣΤ΄ κανόνας της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, τον οποίον παραδόξως (!!!) ο άγιος Πειραιώς επικαλείται αναφέρει ρητώς: ‘Ει δε τις καταφρονήσας των κατά τα προδηλωθέντα δεδογμένων, τολμήσειεν ή βασιλικάς ενοχλείν ακοάς,….». Έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Τα μέλη του Γραφείου μας δεν έχουμε την πρόθεση να καταφύγουμε ούτε σε κοσμικά, ούτε σε εκκλησιαστικά δικαστήρια. Σας συγχωρούμε από καρδίας για τις πέρα για πέρα άδικες συκοφαντίες, πού διασπείρατε κατά του Γραφείου μας, έχοντας υπ’ όψη μας τον λόγον του  Κυρίου, «Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς…», (Ματθ. 5,11) και ευχόμεθα ο Θεός να σας δώσει ειλικρινή μετάνοια. Η φράση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας: «άλλως θα διεκδικήσουν οι θιγέντες την δικαίωσίν τους αστικώς καί ποινικώς», ας θεωρηθεί ως ρητορικό σχήμα λόγου.

Εξαιτούμενοι τις αρχιερατικές Σας ευχές, ευχόμεθα καλή μετάνοια, καλό Τριώδιο και καλή μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

πηγή

Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνα στὸ στόχατρο τῶν οἰκουμενιστῶν

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

Στὶς ἔσχατες καὶ ἀποκαλυπτικὲς ἡμέρες ποὺ ζοῦμε οἱ ἁγιασμένες μορφὲς καὶ οἱ χαρισματοῦχοι γέροντες ὅλο καὶ περισσότερο σπανίζουν. Ὡστόσο ποτὲ ἡ Ἐκκλησία μας στὴν ἱστορική της πορεία δὲν ἔπαυσε νὰ ἀναδεικνύει ἁγίους, γιὰ νὰ ἀποτελοῦν φωτεινοὺς φάρους καὶ πνευματικοὺς καθοδηγητὲς στὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἕνας τέτοιος χαρισματοῦχος γέροντας τῶν ἡμερῶν μας, μὲ ἔκδηλα τὰ σημάδια τῆς παρουσίας τοῦ ἁγίου Πνεύματος στὴ ζωὴ καὶ στὸ ἔργο του εἶναι καὶ ὁ γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας, πρώην ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου...

Ἁγίου Ὅρους, γνήσιο πνευματικὸ τέκνο τοῦ ὀσιακῆς βιοτῆς μακαριστοῦ γέροντος Ἰωσὴφ τοῦ Ἠσυχαστοῦ. 

Ὁ γέρονας Ἐφραὶμ ὑπῆρξε μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἁγιορειτικὲς μορφὲς τῆς ἐποχῆς μας. Ἀξιώθηκε νὰ φθάσει σὲ μεγάλα μέτρα πνευματικῆς τελειώσεως καὶ νὰ λάβει ὑπερφυσικὰ χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεό. Τοῦτο μαρτυροῦν πολλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ τὸν ἔζησαν ἀπὸ κοντὰ καὶ διηγοῦνται πολλὰ θαυμαστὰ γεγονότα ἀπὸ τὴν ζωή του. Ἡ παρουσία του καὶ ἡ ὅλη ποιμαντικὴ καὶ ἱεραποστολική του δράση ἀποτελεῖ μία ξεχωριστὴ εὐλογία, ὄχι μόνο γιὰ τὴν πατρίδα μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν βορειοαμερικανικὴ Ἤπειρο. Τὸ μέχρι σήμερα ποιμαντικὸ καὶ ἱεραποστολικό του ἔργο στὴν Ἑλλάδα, στὶς Η.Π.Α. καὶ στὸν Καναδὰ ὑπῆρξε τεράστιο καὶ ἀνεκτιμήτου ἀξίας, τὸ ὁποῖο φυσικὰ δὲν εἶναι δυνατὸν μέσα στὰ στενὰ πλαίσια ἑνὸς ἄρθρου νὰ ἀναλυθεῖ καὶ νὰ παρουσιαστεῖ. 

Ἐδῶ τοῦτο μόνον θὰ τονίσουμε, ὅτι ὁ γέροντας Ἐφραὶμ μὲ τὴν δυναμικὴ καὶ ἰσχυρή του προσωπικότητα, ἀλλὰ πρὸ παντὸς μὲ τὴν ἀκτινοβολία τῆς ἁγίας του ζωῆς, κατόρθωσε νὰ γίνει πόλος ἕλξεως καὶ αἴτιος σωτηρίας χιλιάδων ψυχῶν. Κατόρθωσε νὰ ἐπιβληθεῖ στὶς συνειδήσεις τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, νὰ κερδίσει τὴν ἀγάπη, τὴν ἐκτίμηση, τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀφοσίωση ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ πολλῶν κληρικῶν, ἔτσι ὥστε νὰ ἀξιωθεῖ νὰ γίνει, μὲ τὴν οἰκονομικὴ συνδρομὴ πολλῶν πνευματικῶν του τέκνων, ἱδρυτὴς καὶ κτίτωρ μίας πλειάδος Ὀρθοδόξων Μοναστηριῶν, (εἴκοσι τὸν ἀριθμὸ) στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὸν Καναδά. Σημαντικὴ ἐπίσης ὑπῆρξε ἡ συμβολή του στὴν ἀναμόρφωση καὶ ἀναζωπύρωση τοῦ ἁγιορειτικοῦ, καὶ ὄχι μόνον, μοναχισμοῦ στὴν Ἑλλάδα.

Ὅπως ὅμως πάντοτε συμβαίνει στὴ πνευματικὴ ζωή, κάθε πιστὸ καὶ συνειδητὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ θὰ θελήσει νὰ βαδίσει τὴ στενὴ καὶ τεθλιμένη ὁδὸ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ὑφίσταται διωγμοὺς καὶ θλίψεις, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξουσιν», (Ἰω.15,20), καὶ σύμφωνα μὲ τὸν θεόπνευστο λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου «πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται», (Β΄ Τιμ.3,12). Ἀπὸ τὸν πνευματικὸ αὐτὸ νόμο φυσικὰ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἀποτελέσει ἐξαίρεση ὁ γέροντας Ἐφραίμ. Καὶ αὐτὸς λοιπὸν διώχθηκε καὶ συνεχίζει νὰ διώκεται μέχρι σήμερα καὶ ἔγινε ἀντικείμενο πολεμικῆς ἀπὸ κληρικοὺς ὅλων τῶν βαθμίδων καὶ λαϊκούς, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ ἀδύνατο, κοντό, αὐτὸ γεροντάκι, ποὺ στὴν ἐξωτερική του ἐμφάνιση φαίνεται «μισὸς ἄνθρωπος» καὶ ὅταν τὸν ἀντικρίζεις, δὲν «σοῦ γεμίζει τὸ μάτι», τοὺς ἔχει «καθίσει στὸ στομάχι». Τοὺς ἐκνευρίζει καὶ τοὺς ἐξοργίζει. Τὸ πολύπλευρο ἔργο του σὰν «ἐνοχλητικὸ ψαροκόκαλο ἔχει κολλήσει στὸ λαιμό τους» καὶ δὲν ξέρουν πῶς νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτὸν καὶ πῶς νὰ ἐκμηδενίσουν τὸ ἔργο του.

Ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπὸ δημοσιεύσεις σὲ ἱστολόγια καὶ θρησκευτικὲς ἐφημερίδες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ σχετικὰ πρόσφατη ἐκτενῆ μελέτη τοῦ γνωστοῦ ἀγωνιστῆ καὶ ὁμολογητὴ ἀρθρογράφου κ. Χρήστου Λιβανοῦ, μὲ τίτλο: «Εἰς χείρας ‘Ἡρώδου’ ὁ γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας», ὁ πολυσέβαστος αὐτὸς γέροντας, τὸ καύχημα καὶ τὸ καμάρι τοῦ Ὀρθοδόξου ἁγιορειτικοῦ Μοναχισμοῦ, τοὺς τελευταίους μῆνες ὑφίσταται ἕνα πρωτοφανῆ, σκληρὸ καὶ ἄγριο διωγμό. Δέχεται ἕνα πλῆθος συκοφαντικῶν κατηγοριῶν ἀπὸ οἰκουμενιστικοὺς κύκλους. Ἔφθασαν μάλιστα στὸ σημεῖο οἱ διῶκτες του νὰ παρουσιάζουν τὸ ἔργο του ὡς ἔργο τοῦ διαβόλου! Ὅπως ἀναφέρει στὴ δημοσίευσή του ὁ κ Λιβανός, οἱ παρὰ πάνω οἰκουμενιστικοὶ κύκλοι, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, παρουσιάζουν τὸν γέροντα ὡς αἱρετικό, ὡς πρωτοπόρο καὶ ἐμπνευστὴ μίας καινοφανοῦς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ἔχει τὰ χαρακτηριστικὰ μίας ἰδιότυπης μορφῆς «γεροντισμοῦ», τὴν ὁποία ὀνομάζουν «Ἐφραιμισμό».

Προφανῶς ἐννοοῦν, ὅτι ὁ γέροντας μὲ τὴν ὅλη προσωπικότητά του ἔχει κατορθώσει νὰ ἐπιβληθεῖ στὰ πνευματικὰ τέκνα του κατὰ τέτοιο τρόπο καὶ σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ  ἀπαιτεῖ ἀπὸ αὐτὰ πλήρη καὶ τελεία ὑπακοὴ σὲ ὅλα, ἀκόμη καὶ στὶς λεπτομέρειες τῆς καθημερινῆς των ζωῆς καὶ ὅτι ἔτσι τὰ ἔχει μεταβάλει σὲ πειθήνια ὄργανά του. Πολὺ εὔστοχα σχετικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτὸ παρατηρεῖ ὁ κ. Λιβανός: «Εἶναι ἄδικο καὶ ἐπικίνδυνο τὸ νὰ γενικεύωμε τὰ πράγματα, ρίπτοντες ἀνόμοια καὶ διαφορετικὰ εἴδη στὸ ἴδιο τσουβάλι. Κρούσματα νοσηρᾶς γεροντοπληξίας πιθανὸν νὰ ὑπῆρχαν καὶ μεταξὺ τῶν πνευματικῶν τέκνων τῶν πολυχαρισματούχων Γερόντων Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου καὶ Ἰακώβου Τσαλίκη, ποὺ προσφάτως κατέταξε στὸ Ἁγιολόγιό της ἡ Ἐκκλησία.

Φαντάζεσθε πόσο ἀναπολόγητοι θὰ ἤσαστε, ἐὰν ἐξ αἰτίας κάποιων νοσηρῶν φαινομένων ἐκ μέρους ὀλίγων πνευματικῶν τέκνων των, εἴχαμε συμπεριλάβει καὶ τὸν γεροντισμό, πού σχετιζόταν μὲ αὐτοὺς τοὺς Γέροντας, στὴ νεοφανῆ ‘αἵρεσι’ τοῦ ‘γεροντισμοῦ’;». Κατ’ ἀρχὴν εἶναι ἀνάγκη στὴν προκειμένη περίπτωση, νὰ κάνουμε μία στοιχειώδη διάκριση μεταξύ τοῦ ὑγιοῦς καὶ τοῦ νοσηροῦ γεροντισμοῦ. Ὁ μὲν πρῶτος ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας Παραδόσεως, ὁ δὲ δεύτερος μία ἀρρωστημένη ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση. Ἐπίσης εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνουμε μία στοιχειώδη διάκριση μεταξὺ αἱρέσεως καὶ νοσηροῦ γεροντισμοῦ. Ὁ νοσηρὸς γεροντισμὸς εἶναι βέβαια μία ἀρρωστημένη ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση, ὄχι ὅμως καὶ αἵρεση, στὴν ὁποία, (αἵρεση), εἶναι ἀνάγκη ὁπωσδήποτε νὰ ἐνυπάρχει τὸ στοιχεῖο τῆς δογματικῆς πλάνης στὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως. Ἀλλιῶς δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ αἵρεση.

Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἀρθρογράφος, δὲν ἀποκλείεται μεταξὺ τῶν παρὰ πάνω χαρισματούχων γερόντων, ποὺ σήμερα εἶναι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ ὑπῆρξαν, (ὡς ἐξαιρέσεις), φαινόμενα νοσηροῦ γεροντισμοῦ, δηλαδὴ νὰ ὑπῆρξαν περιπτώσεις ἀνθρώπων, ποὺ ἦταν νοσηρὰ προσκολλημένοι στὸν γέροντά τους, χωρὶς ὅμως νὰ εὐθύνονται γιὰ τὴν νοσηρὴ αὐτὴ προσκόλληση οἱ γέροντες. Δὲν εἶναι καθόλου παράξενο καὶ καθόλου ἀπίθανο νὰ ὑπῆρξαν παρόμοια φαινόμενα, (πάντοτε ὅμως ὡς ἐξαιρέσεις), καὶ στὴν περίπτωση τοῦ γέροντος Ἐφραίμ. Εἶναι λοιπὸν ὀρθὸ καὶ δίκαιο νὰ κατηγορεῖται ὁ γέροντας γιὰ νοσηρὸ γεροντισμό, ἐπειδὴ κάποια ἐλάχιστα πνευματικά του τέκνα, (προφανῶς ἐπιρρεπῆ ἀπὸ ψυχολογικῆς ἀπόψεως), προσκολλήθηκαν μὲ ἕνα ἀρρωστημένο τρόπο στὸν γέροντα; 

Ἀλλὰ τότε θὰ μποροῦσε νὰ ρωτήσει κανείς: Ποιὰ ἄραγε μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ βαθύτερη αἰτία τῆς ἀδυσώπητης πολεμικῆς πού ἐξαπέλυσαν οἱ οἰκουμενιστὲς ἐναντίον τοῦ γέροντος; Ἡ βαθύτερη αἰτία σίγουρα δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ «Ἐφραιμισμός», ἀλλὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ γέροντας μὲ τὴν ἱεραποστολικὴ καὶ ποιμαντική του δράση στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὸν Καναδὰ ἀποκαλύπτει, ποιὰ εἶναι ἡ γνήσια πνευματικότητα τῆς Ὀρθοδόξου ἐν Χριστῷ ζωῆς καὶ ποιὰ ἡ νόθα καὶ ἀρρωστημένη «πνευματικότητα», τὴν ὁποία διαφημίζουν καὶ πλασάρουν οἱ οἰκουμενιστές. Ἀποκαλύπτει τὴν πνευματικὴ γύμνια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὑπηρετεῖ δόλιους σκοπούς, τὴν πνευματικὴ σύνθλιψη τῆς ἀνθρωπότητας καὶ τὸ χειρότερο: τὴν ἐξαφάνιση τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν χοάνη τῆς πανθρησκείας.

Ὅπως παρατηρεῖ ὁ κ. Λιβανός: «Στὸ ἁγιασμένο πρόσωπο τοῦ χαρισματούχου Γέροντος, οἰκουμενισταί, πατριαρχικοὶ καὶ κοσμικοὶ Ἑλληνοαμερικανοὶ ἔχουν ἀνακαλύψει τὸν νέον ἐπικίνδυνον ἐχθρόν τῆς Ὀρθοδοξίας! Τοὺς ἐνοχλεῖ καὶ πανικοβάλλει ἡ δι’ αὐτοῦ θεάρεστος ἄνθησις καὶ ἐπέκτασις τοῦ Ἑλληνορθοδόξου – Ἁγιορείτικου Μοναχισμοῦ καὶ ἡ πνευματικὴ ἀφύπνισις τῶν ὁμογενῶν στὴν Βορειοαμερικανικὴ ἤπειρο. ‘Ίδε ὁ κόσμος ὀπίσω αὐτοῦ ἀπῆλθεν’, λέγουν μεταξὺ των οἱ σύγχρονοι αὐτοὶ Φαρισαῖοι».

Καὶ συνεχίζει: «Καὶ εἰς τί τοὺς ἑπταισε ὁ Γέροντας Ἐφραίμ; Στοὺς μὲν ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντας, οἱ ὁποῖοι στὴν πλειονότητά τους εἶναι οἰκουμενισταί, ἀνατρέπει τὰ καζάνια τους, (ὅπως κάποτε ὁ Χριστὸς τὰ τραπέζια τῶν ἀργυραμοιβῶν) καὶ χύνει τὴν ἀκατάλληλη πρὸς ψυχικὴ βρῶσι οἰκουμενιστικὴ σούπα, τὴν ὁποία προσπαθοῦν νὰ προσφέρουν στὸν ἀνυποψίαστο λαό. Καὶ ἀπ’ ὅση σούπα ἀπομένει μέσα στὰ καζάνια ἀφαιρεῖ τὰ δηλητηριώδη μανιτάρια καὶ ἄλλα βλαβερὰ ὑλικά, ἀντικαθιστώντας αὐτὰ μὲ ἀπαραίτητες πνευματικὲς βιταμίνες, θρεπτικὰ καὶ ψυχωφελῆ συστατικά. Αὐτό, φυσικά, δὲν τὸ ἀνέχονται οἱ οἰκουμενισταί.

Τόσο χρόνο σπατάλησαν γιὰ νὰ μάθουν τὴν συνταγή, ποὺ τοὺς ἐδίδαξαν σὲ τόσους διαλόγους θεολογικῆς μαγειρικῆς καὶ ἀλχημείας ἀλλόδοξοι ἀρχιμάγειροι καὶ ἀλχημισταὶ στὰ Νεοεποχίτικα διαχριστιανικὰ καὶ διαθρησκειακὰ μαγειρεῖα καὶ ἐργαστήρια, καὶ θὰ ἐπιτρέψουν τώρα σ’ ἕναν ἰσχνὸ Ἁγιορείτη καλόγερο νὰ τοὺς πετὰ τὴν ἕτοιμη γιὰ σερβίρισμα, ἀχνιστὴ καὶ νοστιμωτάτη (κατ’ αὐτοὺς) σούπα;». Νομίζουμε ὅτι ἀκριβολογεῖ ὁ ἀρθρογράφος καὶ δὲν χρειάζεται νὰ προσθέσουμε κανένα σχόλιο. Ὅποιος ἐνδιαφέρεται γιὰ περισσότερες λεπτομέρειες μπορεῖ διαβάσει τὴν ἐκτενῆ μελέτη τοῦ κ. Χ. Λιβανοῦ.

Θὰ κλείσουμε τὴν μικρὴ ἀναφορά μας στὸν ἅγιο γέροντα Ἐφραὶμ μὲ ἕνα ἀκόμη ἀπόσπασμα τοῦ ὡς ἄνω ἀρθρογράφου: «Ἀγαπητοὶ συμπατριῶται Ἀμερικῆς καὶ Καναδά, μὴ ἐπιτρέπετε σὲ πατριαρχικοὺς κύκλους νὰ σᾶς παραπλανοῦν μὲ τὴν ἀντιεφραιμικὴ προπαγάνδα τους, παρουσιάζοντας στὰ μάτια σας τὸ φῶς σκότος, τὸ γλυκὺ πικρὸ καὶ τὸν «γεροντισμὸ» ὡς αἵρεσι… ‘Ὥρα ὑμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι’. Ἔρχονται δύσκολα χρόνια, κατὰ τὰ ὁποία τὰ ‘ἐφραιμικὰ’ μοναστήρια, ποὺ πολεμεῖτε, θὰ ἀποδειχθοῦν ἀληθῶς καταφύγια. Καὶ σήμερα εἶναι ὄχι μόνο καταφύγια, ἀλλὰ καὶ ἀλεξικέραυνα καὶ ὀμπρέλλες πνευματικῆς προστασίας καὶ πολλὰ ἄλλα. Ναί, ἀλεξικέραυνα.

Τὶς ὧρες, ποὺ ἐσεῖς ἱδρώνετε χορεύοντες στὶς χοροεσπερίδες σας, στὰ μοναστήρια αὐτὰ μοναχοὶ καὶ μοναχὲς ἐπίσης ἱδρώνουν ἀπὸ ἄλλου εἴδους ἱδρώτα, ποὺ προκαλοῦν οἱ ἀμέτρητες ἐδαφιαῖες μετάνοιες, ποὺ κάνουν ὑπὲρ ὑγείας, ἐλέους καὶ σωτηρίας ὑμῶν καὶ τῶν οἰκογενειῶν σας. Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ εἶναι ἕνας μεγάλος εὐεργέτης σας καὶ σεῖς τὸν ὑβρίζετε καὶ διώκετε! Γιατί; Ἔχετε σκεφθῆ τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς σας; Προειδοποίησε γι’ αὐτὲς ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς (Ματθ. 11,24)». Ἂς εὐχηθοῦμε οἱ ἀγαπητοὶ ἐξ’ Ἀμερικῆς ὁμογενεῖς νὰ μὴν μιμηθοῦν τοὺς Γαδαρηνούς, ποὺ ἐδίωξαν τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς ἐπαρχίας των, γιὰ νὰ μὴν  ἀποδειχθοῦν ἀχάριστοι στὴν μεγάλη αὐτὴ εὐλογία ποὺ ἀξιώθηκαν νὰ λάβουν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ βρεθοῦν ἀναπολόγητοι ἐν ἡμέρα κρίσεως.

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 15ῃ Φεβρουαρίου 2018

πηγή

Ἀναίρεση θλιβερῶν συκοφαντειῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

Φαίνεται πὼς ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ ἰδιωτικοῦ καὶ δημοσίου βίου μας εἶναι βαθειὰ καὶ μὴ ἀναστρέψιμη. Τὰ διδάγματα τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καὶ τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», οἱ ὁποῖες σχεδιάστηκαν ἀπὸ σκοτεινὰ κέντρα ἐξουσίας ἐδῶ καὶ δεκαετίες, κατόπιν δαιμονικοῦ σχεδιασμοῦ, μὲ ἀπώτερο στόχο τὴν κατάκτηση τοῦ κόσμου, ἔχουν διαβρώσει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὸν λαό μας καὶ τείνουν νὰ ἀποτελέσουν πλέον τὰ νέα «ἰδανικά» του. Ἦρθαν νὰ ἐκτοπίσουν πανανθρώπινες ἠθικὲς ἀξίες, οἱ ὁποῖες διαμορφώθηκαν στὸ διάβα τῶν αἰώνων στὴ συνάντησή τους καὶ στὸ ζύμωμά τους μὲ τὶς αἰώνιες ἠθικὲς ἀξίες τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ νὰ ἀποτελέσουν τὶς βασικὲς ἀρχές, ποὺ θὰ ὁρίζουν τὴν πορεία της. Τέτοιες εἶναι: ἡ πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό, ἡ φιλοπατρία, ἡ τιμιότητα, ὁ σεβασμὸς τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν ἐλευθερία, ὁ σεβασμὸς τὸ θεσμοῦ τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν, τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, κλπ. Ἐπειδὴ δὲ σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχουν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι παραβαίνουν αὐτὲς τὶς ἀξίες καὶ...

ἐπιχειροῦν νὰ τὶς καταλύσουν, ἀνατέθηκε στὶς πολιτισμένες κυβερνήσεις νὰ τὶς τηροῦν καὶ νὰ τὶς ἐπιβάλλουν μὲ κατάλληλες νομοθετικὲς ρυθμίσεις.

Τώρα δυστυχῶς ὅλα αὐτὰ θεωροῦνται ξεπερασμένα, κατάλοιπα παλαιῶν, παρωχημένων ἐποχῶν, ποὺ ἔδωσαν τὴ θέση τους στὴ «νέα ἠθική» τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀκριβῶς ἀντίστροφη τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς. Ἡ ὀργανωμένη κοινωνία καὶ κυρίως οἱ κυβερνήσεις τῶν κρατῶν, ὄχι μόνον ἔπαψαν νὰ εἶναι οἱ θεματοφύλακες τῶν προαιώνιων ἀξιῶν καὶ τοῦ διαμορφωθέντος παγκοσμίου κώδικα ἠθικῆς, ἀλλὰ ἀντιθέτως μάλιστα, ὁλοφάνερα καὶ ἀπροκάλυπτα πλέον, συντάσσονται μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς Νέας Ἐποχῆς, οἱ ὁποῖες περιβάλλονται μὲ νομικὸ κύρος καὶ μεταβάλλονται σὲ νόμους τοῦ κράτους. Τρανταχτὰ παραδείγματα τὰ νομοθετήματα τῶν τελευταίων χρόνων, (ἀλλαγὴ τοῦ ἀστικοῦ κώδικα, σύμφωνο συμβίωσης ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου, ἀλλαγὴ ταυτότητας φύλου, ποινικοποίηση κάθε ἀντίδρασης κατάλυσης τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν, ἀλλαγὴ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν σὲ θρησκειολογικὸ κλπ), τὰ ὁποία ἦταν ἀδιανόητα πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες.

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ πρόσφατο δημοσίευμα ἀξιωματικοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας. Πρόκειται γιὰ τὸν κ. Μιχάλη Λώλη, Ὑπαστυνόμο Α΄ τοῦ Τμήματος Ρατσιστικῆς Βίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας (Ἰστ. https://left.gr), ὁ ὁποῖος δημοσίευσε ἄρθρο του στὸ Ἰστολόγιο: http://www.bloko.gr/2017/11/blog-post_5208.html, μὲ τίτλο: «Θρησκεία, φύλο καὶ σεξουαλικότητα, ὅταν ἡ πίστη γίνεται ρατσισμός». Μελετήσαμε μὲ προσοχὴ τὸ ἄρθρο μὲ τὸ ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι θέλει νὰ στηλιτεύσει τὸ ρατσισμό. Στὴν πραγματικότητα ὅμως, ὅπως θὰ φανεῖ στὴ συνέχεια, ἀντὶ νὰ τὸν στηλιτεύσει, τὸν προωθεῖ! 
Οὔτε λίγο οὔτε πολὺ προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξει καὶ νὰ πείσει ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι θρησκεία, ἡ ὁποία προωθεῖ τὸν πάσης φύσεως ρατσισμὸ καὶ χρησιμοποιεῖ κηρύγματα μίσους. Δὲν γνωρίζουμε τὶς ἱστορικὲς καὶ κοινωνιολογικὲς γνώσεις τοῦ ἀρθρογράφου. Διαπιστώσαμε ὅμως ἀβίαστα μία φοβερὴ ἄγνοια στοιχειώδους θεολογικῆς παιδείας. Μία ἀναπαραγωγὴ σαθρῶν καὶ χιλιοειπωμένων ἐπιχειρημάτων, προκειμένου νὰ μπορέσει νὰ «θεμελιώσει» τὶς ἀπόψεις του, οἱ ὁποῖες σὲ τελικὴ ἀνάλυση δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ συνθηματικὲς «ρουκέτες», συνήθης πρακτικὴ στὴν ἀντιχριστιανικὴ πολεμική. Δὲν μᾶς λέει τίποτε τὸ καινούργιο, ἀλλὰ ἀναμασᾶ τὴν περιρρέουσα ἀντιχριστιανικὴ «φιλολογία».

Παραθέτουμε μερικὰ ἀποσπάσματα. Παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, γράφει: «Δὲν πρέπει ὅμως νὰ παραβλέψουμε κάτι πολὺ σημαντικὸ καὶ σοβαρό, ὅτι ἡ δογματικὴ αὐτὴ παραδοχὴ τῆς Παρθενίας τῆς γυναίκας ποὺ γέννησε ἕνα παιδί, χωρὶς δηλαδὴ σεξουαλικὴ ἐπαφή, εἶναι καθαρὰ μία σεξιστική, μισογυνίστικη καὶ ἔτσι Ρατσιστικὴ ρητορική. Ὑπακούει στὴ σεξιστικὴ ἀντίληψη ποὺ θέλει τὴ γυναίκα καθαρή, ἄσπιλη καὶ ἀμόλυντη, χωρὶς πάθη καὶ ἀνάγκες. Μίας γυναίκας ποὺ μόνο ὡς Παρθένα μπορεῖ νὰ γίνει Παναγία, ὑποβιβάζοντας τὴν γυναικεία φύση καὶ σεξουαλικότητα σὲ κάτι βρώμικο καὶ ἁμαρτωλό. Καὶ φυσικὰ σὲ καμία περίπτωση δὲν εἶναι ἰσότιμη θεότητα μὲ τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἄντρας, ὁ μοναδικός, ὁ ἕνας, ὁ πατὴρ μαζὶ μὲ τὸ πρωτότοκο υἱό του». Τί νὰ πεῖ κανεὶς καὶ τί νὰ ἀπαντήσει σὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι «βαθειὰ νυχτωμένος» γύρω ἀπὸ τὸ ἱερὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, γύρω ἀπὸ τὴν ἀξία καὶ τὸ ὕψος τῆς παρθενίας, γύρω ἀπὸ τὸν θεσμὸ τοῦ γάμου ὡς μυστηρίου τῆς ἐκκλησίας μας, γύρω ἀπὸ τὴ θέση τῶν γενετησίων σχέσεων μέσα στὰ πλαίσια τοῦ γάμου, γύρω ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας σχετικὰ μὲ τὸ τριαδικὸ δόγμα;

Ἡ ὅλη δομὴ τῆς σκέψεώς του εἶναι τόσο στρεβλή, ὥστε εἶναι μᾶλλον ἀδύνατον νὰ βοηθήσουμε καὶ νὰ πείσουμε τὸν ἄνθρωπο αὐτόν, νὰ καταλάβει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνο δὲν ὑποβιβάζει τὴν γυναικεία φύση, ἀλλὰ ἀντίθετα μάλιστα, τὴν ἐξυψώνει. Ὅτι οἱ γενετήσιες σχέσεις, μέσα στὰ πλαίσια τοῦ γάμου, ὄχι μόνο δὲν εἶναι κάτι τὸ βρώμικο καὶ ἁμαρτωλό, ἀλλὰ ἀπεναντίας μάλιστα, ἐξαγιάζονται διὰ τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ γάμου. Αὐτὰ ποὺ εἶναι αὐτονόητα γιὰ ἕναν ὁποιοδήποτε ἁπλὸ πιστό, γιὰ τὸν κ. Μ. Λώλη εἶναι «γρίφος»!

Τοῦ ἀπευθύνουμε τὰ ἑξῆς ἁπλὰ ἐρωτήματα: Πῶς «ἀποδεικνύει» ὅτι ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἀειπαρθενία τῆς Θεοτόκου εἶναι «σεξιστικὴ ἀντίληψη»; Πῶς «ὑποβιβάζεται» ἡ γυναικεία φύση ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ πίστη τῆς ἐκ Παρθένου γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ; Γνωρίζει ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν μόνον τέλειος ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ τέλειος Θεός, ὁ Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, καὶ ἑπομένως ἡ γέννησή του ἦταν θεοπρεπῆς, δηλαδὴ μία γέννηση πού συνδύαζε τὸ φυσικὸ μὲ τὸ ὑπερφυσικό, τὸ ἀνθρώπινο μὲ τὸ θεϊκό; Μπορεῖ νὰ μᾶς ἀποδείξει, σὲ ποιὸ σημεῖο στὴν ἁγία Γραφὴ ἀναφέρεται ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει φύλο καὶ εἶναι ἄντρας; Γνωρίζει τὴ θέση τῆς γυναίκας στὸν προχριστιανικὸ κόσμο, ἀκόμα καὶ στὴν «πολιτισμένη» ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ τὴν Ρώμη, ὅπου αὐτὴ θεωροῦνταν res (πράγμα); Γνωρίζει μήπως τὶς περὶ γυναικὸς ἀντιλήψεις καὶ αὐτῶν τῶν κορυφαίων φιλοσόφων τοῦ Πλάτωνος καὶ τοῦ Ἀριστοτέλους; Γνωρίζει ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας ἡ γυναίκα καταξιώθηκε ὡς ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἀπόλυτα ἰσότιμη μὲ τὸν ἄνδρα, μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν πρακτική τῆς Ἐκκλησίας; Ἂν δὲν πιστεύει στὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας (καὶ εἶναι δικαίωμά του), οὐδεὶς τὸν ψέγει, ἀλλὰ ὅταν κάνει τέτοια «χοντρὰ» λάθη, τὰ ὁποῖα ἔχουν ὡς στόχο νὰ παραπληροφορήσουν, τότε εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ ἀπαντήσουμε. 

Παρὰ κάτω κάνει ἕναν, πέρα γιὰ πέρα, ἀνιστόρητο συλλογισμό, ἐντελῶς ἄγνωστο στὴν παγκόσμια ἱστοριογραφία. Συνδυάζει τὴν καθιέρωση τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου μὲ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ! Γράφει ὅτι ἡ καθιέρωση τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου, «ἱστορικὰ ἐξηγεῖται ἀπὸ τὴν ἀνάγκη προσηλυτισμοῦ στὸ Χριστιανικὸ δόγμα, σὲ μία καθαρὰ μονοθεϊστικὴ θρησκεία, ἀνθρώπων - πιστῶν τῶν τότε κυριαρχουσῶν πολυθεϊστικῶν θρησκειῶν, ἀναπόσπαστο μέρος τῶν ὁποίων ἀποτελοῦσαν καὶ γυναικεῖες θεότητες. Ἔτσι ἡ ἀναγωγὴ τῆς Μαρίας ὡς ἁπλῆς γυναίκας καὶ μητέρας τοῦ Χριστοῦ, σὲ Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ Παναγία Παρθένο, ἐξυπηρετοῦσε καθαρὰ τὴν ἀνάγκη γιὰ εὐκολότερη ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ, καὶ κατ’ ἐπέκταση τῆς ἐξάπλωσης τῆς ἐξουσίας τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ τότε χριστιανικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία, κατάλαβε αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀνάγκη τῶν ἀνθρώπων νὰ λατρεύουν μία γυναικεία θεότητα»!

Ρωτᾶμε τὸν κ. Μ. Λώλη: Γνωρίζει κάτω ἀπὸ ποιὲς συνθῆκες ἐξαπλώθηκε ὁ Χριστιανισμός; Ποιοὺς καὶ πόσους φοβεροὺς διωγμοὺς ἀντιμετώπισε ἤδη στὸ ξεκίνημά του καὶ καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἱστορικῆς του πορείας, ἰδιαίτερα στοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνες ὅταν οἱ χριστιανοὶ διώκονταν ἀπηνῶς μέχρι θανάτου ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες; Μπορεῖ νὰ μᾶς ἐξηγήσει, πῶς ὁ Χριστιανισμὸς δὲν πνίγηκε μέσα στὸ αἷμα τῶν ἑκατομμυρίων μαρτύρων, ἀλλὰ ἀντίθετα μάλιστα, μετὰ τὴν κατάπαυση τῶν διωγμῶν, ἐξῆλθε νικητὴς καὶ θριαμβευτής, ἐνῶ ὁ ἀρχαῖος εἰδωλολατρικὸς κόσμος κατέρρεε σὰν χάρτινος πύργος;

Ποιὸ συμφέρον εἶχε ἡ Ἐκκλησία νὰ στηριχθεῖ πάνω στὰ δεκανίκια τῆς θνήσκουσας εἰδωλολατρίας γιὰ τὴν ἐπέκτασή της, ὅταν πλέον ἡ Ἐκκλησία βγῆκε ἀπὸ τὶς κατακόμβες, καὶ οἱ πιστοί της ἀριθμοῦσαν περισσότερο ἀπὸ τὸ ἥμισυ τῶν ἀνθρώπων τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας; Γνωρίζει ὅτι ἡ πολεμικὴ κατὰ τοῦ προσώπου τῆς Θεοτόκου ἀναπτύχθηκε μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ αἱρετικούς, (ὅπως ὁ Νεστόριος), τοὺς ὁποίους καταπολέμησε ἡ Ἐκκλησία συνοδικῶς μέσω τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου; Πότε λατρεύτηκε στὴν Ἐκκλησία ἡ Παναγία ὡς Θεός; Γνωρίζει τὴν δογματική τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου; Γνωρίζει ὅτι ἡ ἀνακήρυξή της σὲ θεότητα ἔγινε στὴν αἱρετικὴ Δύση τὴν δεύτερη χιλιετία; Ἄρα πῶς βοήθησε στὴν κατάκτηση τοῦ κόσμου ἡ ἀνύπαρκτη λατρεία τῆς Θεοτόκου;   

Συνεχίζοντας, προσπαθεῖ νὰ θεολογήσει. Γράφει: «Ἡ χριστιανικὴ θρησκεία μέσα ἀπὸ τὸ δόγμα της, ὅπως αὐτὸ κατασκευάστηκε καὶ διαμορφώθηκε στὴν πορεία τῆς ἱστορίας ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, μὲ ἀξιωματικὲς παραδοχές, οἱ ὁποῖες ἐπιβλήθηκαν στοὺς πιστούς, ἀναπαράγει γιὰ αἰῶνες μέχρι καὶ σήμερα τὴν ἀναχρονιστικὴ καὶ συντηρητικὴ πλέον ἀντίληψη ποὺ θέλει τὴ γυναίκα κατώτερη τοῦ ἄνδρα. Μίας γυναίκας ποὺ φτιάχτηκε μετὰ τὸν ἄνδρα καὶ μάλιστα ἀπὸ τὰ πλευρὰ τοῦ ἄνδρα»! Ἂν ὁ κ. Λώλης ἔκανε τὸν κόπο νὰ ἀνοίξει καὶ μελετήσει τὰ εὐαγγελικὰ κείμενα θὰ μποροῦσε εὔκολα νὰ διακρίνει καὶ νὰ διαπιστώσει, ποιὰ στάση κράτησε ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας ἀπέναντι στὶς γυναῖκες τῆς ἐποχῆς του. Ποιὸ νέο πρωτοποριακὸ πνεῦμα ἐγκαινίασε μέσα στὴν Ἐκκλησία, τὸ ὁποῖο ἐρχόταν σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὶς περὶ γυναικὸς ἀντιλήψεις τοῦ εἰδωλολατρικοῦ κόσμου, εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ ρόλο καὶ τὴ θέση τῆς γυναίκας στὴν οἰκογένεια καὶ γενικότερα στὴν κοινωνία.

Θὰ διαπίστωνε πόσο συχνὰ ὁ Χριστὸς συνομιλοῦσε μὲ γυναῖκες, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἦταν περιθωριακές. Πόσο εὔκολα ἒπιανε συζήτηση μ’ αὐτές, ὅπως μὲ τὴ Σαμαρείτιδα. Στὴν περίπτωση τῆς Σαμαρείτιδος ἀποτελεῖ ἔνδειξη ἰδιαιτέρας τιμῆς πρὸς τὸ γυναικεῖο φύλο, τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος ὄχι ἁπλῶς ἀνοίγει θεολογικὸ διάλογο μὲ μία ἁμαρτωλὴ γυναίκα, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀποκαλύπτει τὴν μεσσιανική του ἰδιότητα, πράγμα ποὺ δὲν τὸ ἔκανε σὲ συζητήσεις μὲ τοὺς Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς του. Βλέπουμε τὸν Κύριο νὰ μὴν ἀποστρέφεται τὴν αἱμορροοῦσα γυναίκα, ποὺ ἐθεωρεῖτο ἀκάθαρτη, ἀλλὰ ἀπεναντίας μάλιστα τὴν ἐγκωμιάζει καὶ προβάλλει τὴν πίστη της. Τὸν βλέπουμε νὰ θεραπεύει τὴν θυγατέρα τῆς Χαναναίας, μίας ἀλλοεθνοῦς, ὑπερβαίνοντας τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο καὶ ἐγκαινιάζοντας τὸ ἄνοιγμά Του στὸν γυναικεῖο ἐθνικὸ κόσμο. Τὸν βλέπουμε νὰ παίρνει θέση καὶ νὰ ἀποτρέπει τὸν παρ’ ὀλίγο λιθοβολισμὸ μίας μοιχαλίδας μὲ τὴν ἀποστομωτικὰ προκλητική Του ἀπάντηση: «Ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ’ αὐτὴν» (Ἰω. 8,7).

Ἡ καλύτερη ἀπόδειξη τοῦ νέου ριζικοῦ τρόπου ἀξιολογήσεως τοῦ γυναικείου φύλου ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Κυρίου μας ἔγκειται στὸ ζήτημα τῶν γυναικὼν μαθητριῶν του. Μὲ τὸ νὰ προσλάβει ὄχι μόνον ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες, στὰ πλαίσια ἑνὸς εὐρύτερου κύκλου μαθητριῶν, τοποθετεῖται ἐνάντια στὶς τότε κοινωνικὲς ἀντιλήψεις καὶ προκαλεῖ σκόπιμα τὰ ἔθιμα τῆς ἐποχῆς Του. Σύνολο μαθητριῶν γυναικῶν κοντὰ σ’ ἕναν ἄνδρα ἦταν ἕνα ἐκπληκτικὸ γεγονός, κάτι τὸ ἀδιανόητο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Παλαιστίνης καὶ γενικά τοῦ ἀρχαίου κόσμου καὶ ὄχι μόνον τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ἡ παρουσία τῶν γυναικῶν μαθητριῶν τοῦ Κυρίου στὰ γεγονότα τοῦ πάθους μνημονεύεται ἀπὸ ὅλους τούς εὐαγγελιστές. Καθ’ ὂν χρόνον οἱ ἄλλοι μαθητὲς ἐξ’ αἰτίας τοῦ φόβου τῶν Ἰουδαίων διασκορπίζονται καὶ φεύγουν, οἱ γυναῖκες εἶναι παροῦσες κατὰ τὴν ὥρα τῆς σταυρώσεως καὶ τῆς ταφῆς. Οἱ μυροφόρες γυναῖκες πρῶτες ἀξιώνονται νὰ γίνουν οἱ πρῶτες αὐτόπτες μάρτυρες τῆς ἀναστάσεως. Ἀργότερα, ὅπως μαρτυροῦν οἱ Πράξεις, οἱ ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, θὰ παίξουν σημαντικότατο ρόλο στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου ὡς συνεργάτες καὶ συνοδοὶ τῶν Ἀποστόλων.

Ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου περιοριζόμαστε νὰ μνημονεύσουμε τὸν καταπληκτικό του λόγο: «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ. Πάντες γὰρ ὑμεῖς εἰς ἐστὲ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3,28). Μπορεῖ νὰ μᾶς ὑποδείξει παρόμοια ἀναφορὰ ἰσότητας καὶ ἀδελφότητας ὅλων τῶν ἀνθρώπων στὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο; Ὑπάρχει πιὸ ἐπαναστατικὴ διακήρυξη, γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, τῆς βαρβαρότητας καὶ τῆς αὐθαιρεσίας, ἀπὸ αὐτὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου; Γνωρίζει τὴν χρηστικὴ μεταχείριση τῆς γυναίκας ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους παγανιστὲς προγόνους μας, ὅπως ἀποτυπώνεται στὴ μνημειώδη φράση τοῦ Δημοσθένη: «τὶς συζύγους ἔχουμε γιὰ παιδοποιία, τὶς ἑταῖρες γιὰ τέρψη καὶ τὶς παλλακίδες γιὰ τὴν περιποίηση τοῦ σώματός μας»; Πότε ἄλλοτε καὶ ποῦ ἀλλοῦ ἡ γυναίκα καταξιώθηκε, νὰ στέκεται δίπλα στὸν ἄνδρα ἰσότιμα μ’ αὐτόν, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία;

Παρὰ κάτω ἀναφέρεται στὴν χιλιοειπωμένη ἀπὸ τοὺς χριστιανομάχους πρακτική τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ἐμποδίζεται ἡ γυναίκα νὰ εἰσέρχεται στὴν  Ἐκκλησία, νὰ κοινωνεῖ καὶ νὰ ἀσπάζεται τὶς ἅγιες εἰκόνες, ὅταν βρίσκεται σὲ κατάσταση ἐμμήνου ρήσεως ἢ λοχείας, τονίζοντας: «Ὅλα αὐτὰ φαίνονται μὲ διάφορες ἐκφάνσεις σὲ ὅλη τὴ χριστιανικὴ παράδοση ποὺ ἀπαγορεύει μεταξὺ ἄλλων στὴ γυναίκα νὰ ἱερουργεῖ, νὰ μπαίνει στὸ Ἱερὸ Βῆμα τῶν ναῶν, νὰ ἀσπάζεται τὶς εἰκόνες ὅταν βρίσκεται σὲ ἔμμηνο ρύση, οἱ ὁποῖες ἐπίσης ὑποβιβάζουν τὴν γυναίκα καὶ τὴ γυναικεία φύση, καθὼς καὶ τὴν γυναικεία σεξουαλικότητα καὶ ἐν γένει τὴ σεξουαλικὴ ἐπαφή. Ἀναπαράγουν τὴ συντηρητικὴ καὶ ἀναχρονιστική, πατριαρχικὴ καὶ φαλλοκρατικὴ ὑπεροχή, ποὺ τότε ἦταν αὐτονόητη καὶ κοινωνικὰ παραδεκτή, ἀλλὰ σήμερα ἔχει πιὰ ξεπεραστεῖ».

Γνωρίζει ὅτι οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία ἀπαγόρευσε ἐπισήμως στὶς γυναῖκες, ποὺ βρίσκονται σὲ κατάσταση ἐμμήνου ρήσεως, ἢ λοχείας νὰ εἰσέρχονται στοὺς ναοὺς καὶ νὰ ἀσπάζονται τὶς ἅγιες εἰκόνες, ἔχοντας ὑπ’ ὄψη της τὴν στάση πού κράτησε ὁ Κύριός μας ἀπέναντι στὴν αἱμορροοῦσα, ὅπως ἐξηγήσαμε παραπάνω; Μόνο τὴν θεία Κοινωνία ἀπαγόρευσε ἐξ’ αἰτίας τῆς αἱμορραγίας καὶ ὄχι διότι τὴν θεώρησε ἀκάθαρτη, ἀφοῦ ἡ ἔμμηνος ρύση καὶ ἡ αἱμορραγία κατὰ τὴν περίοδο τῆς λοχείας, δὲν ἀποτελεῖ ἁμαρτία, ἀλλὰ μία λειτουργία τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ὅρισε στὴν ἀνθρώπινη φύση. Θὰ τὸν συμβουλεύαμε νὰ μελετήσει ἐπισταμένως, τὸν προχριστιανικὸ κόσμο, ἀλλὰ καὶ τὸν μετέπειτα ἐξωχριστιανικό, γιὰ νὰ δεῖ ποῦ πραγματικὰ ἡ γυναίκα θεωροῦνταν καὶ συνεχίζει νὰ θεωρεῖται «μιασμένη».

Ποῦ ὑπῆρξε ἡ γυναίκα πραγματικὰ ὑποβιβασμένη. Σὲ ποιὰ ὄντως «πατριαρχικὴ καὶ φαλλοκρατικὴ» κοινωνία ἦταν ἀναγκασμένη νὰ ὑπηρετεῖ τὴν ἀνδρικὴ σεξουαλικότητα, ἀκόμα καὶ μὲ τὴν θεσμοθετημένη «Ἱερὴ Πορνεία». Προφανῶς δὲν γνωρίζει ὁ ἀρθρογράφος ἀξιωματικός, πὼς ὁ Χριστιανισμός, μὲ τὸ ἀνθρωπιστικό του κήρυγμα, ἂδειασε τὰ πολυπληθῆ «Ἱερὰ Πορνεία» τοῦ τότε ἐθνισμοῦ, ἀπὸ τὶς χιλιάδες γυναῖκες ἱεροδούλους, οἱ ὁποῖες ἐξαναγκάζονταν νὰ ἐκδίδονται, πρὸς χάριν τῆς ἀνδρικῆς σεξουαλικότητας, γεγονὸς ποὺ ἐξόργιζε ὑπερβαλλόντως τὸν εἰδωλολατρικὸ ἀνδρικὸ πληθυσμό, ἐντείνοντας τοὺς διωγμοὺς κατὰ τῶν Χριστιανῶν.

Καταλήγει μὲ τὸν ἑξῆς ἀπίστευτο συλλογισμό: «Τέλος θὰ ἐνισχύσω τὴ ρατσιστικὴ φύση τοῦ Χριστιανισμοῦ, (καὶ τῶν ἀντίστοιχων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν), καθὼς ἀπορρίπτει ἐντελῶς τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ τὴν κοινωνικὴ ταυτότητα φύλου δηλαδὴ τὴν διεμφυλικότητα, τὰ ὁποία ἂν καὶ εἶναι στοιχεῖα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, τὰ καταδικάζει ὡς ἁμαρτία, χαρακτηρίζοντάς τα ὡς ἀνωμαλία, μὴ φυσιολογικὰ καὶ πάρα φύση. Ἔτσι ἕνα σημαντικὸ πλῆθος ἀνθρώπων, ὅπως τὰ ΛΟΑΔ ἄτομα, θεωροῦνται ἀπὸ τὸ Χριστιανισμὸ ὄχι ἁπλὰ κατώτεροι, ὅπως οἱ γυναῖκες, ἀλλὰ ὡς μὴ-ἄνθρωποι, στερούμενοι πλήρως κάθε δικαίωμα ὄχι ἁπλὰ ἰσότητας ἀλλὰ καὶ ὕπαρξης»! Δὲν εἶναι προφανῶς σὲ θέση νὰ διακρίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας, ἀπὸ καταβολῆς Της, στηλιτεύει τὴν πλάνη καὶ προσπαθεῖ μὲ ἀγάπη νὰ συνεφέρει τὸν πλανεμένο. Ἀρχὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι: «ἀγάπη γιὰ τὸν πλανεμένο, ἀποστροφὴ καὶ ἀγώνας κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης». Θὰ τὸν παρακαλούσαμε νὰ μᾶς ὑποδείξει ἔστω καὶ ἕνα ἐπίσημο βιβλικὸ ἢ ἐκκλησιαστικὸ κείμενο, ποὺ νὰ θεωρεῖ καὶ νὰ χαρακτηρίζει τοὺς ὁμοφυλόφιλους ὡς κατώτερους, ἢ ὡς μὴ-ἀνθρώπους!

Κλείνοντας, θὰ θέλαμε νὰ ἐκφράσουμε τὴ λύπη μας, γιὰ τὸ ἐν λόγω, συνθηματικοῦ χαρακτήρα, ἀντιχριστιανικὸ δημοσίευμα, τὸ ὁποῖο στερεῖται ἔστω καὶ στοιχειώδους ἐπιστημονικῆς τεκμηριώσεως. Ὡστόσο ὁ ἐν λόγω ἀρθρογράφος δὲν εἶναι ὁ οἱοσδήποτε. Εἶναι κρατικὸς λειτουργός, ὁ ὁποῖος ὁρκίστηκε νὰ σέβεται καὶ νὰ διαφυλάττει τὴν ἔννομη τάξη, πίστη στὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους τοῦ Κράτους. Ὅμως μὲ τὸ νὰ συκοφαντεῖ τὴν Ἐκκλησία, ὅτι ἔχει «ρατσιστικὴ φύση» καὶ τὴν πίστη τοῦ 97% τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὅτι «γίνεται ρατσισμός», νομίζουμε ὅτι ὄχι ἁπλὰ δὲν τὴν ὑπερασπίζεται, ἀλλὰ τὴν παραβαίνει ὁ ἴδιος.

Μὲ φθηνούς, σοφιστικοῦ τύπου, ἀφορισμοὺς συκοφαντεῖ τὴν ἐπίσημη καὶ κρατοῦσα θρησκεία, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ὡς ρατσιστικὴ καὶ τοὺς «ἱεράρχες της (νὰ) ἀναπαράγουν γιὰ αἰῶνες μία ρητορικὴ μίσους». Νομίζουμε ὅτι ἐκεῖνος εἶναι πού, μέσα ἀπὸ τὸ εἰρημένο κείμενό του, ἐκφράζει, ἀνοικτά, ρητορικὴ μίσους, ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε δυνητικὰ νὰ ὁδηγήσει κάποιους σὲ πράξεις βίας ἐναντίον πιστῶν. Νομίζουμε ὅτι ἔχει παραβεῖ τὸν ἰσχύοντα ἀντιρατσιστικὸ νόμο, παρ’ ὅλο ποὺ ἡ Πολιτεία τοῦ ἀνέθεσε νὰ ὑπηρετεῖ στὸν εὐαίσθητο τομέα τῆς καταστολῆς τῶν φαινομένων ρατσισμοῦ, στὴν Ἑλληνικὴ Ἀστυνομία. Ἀφήνουμε τὸ θέμα στὴν ἴδια τὴν Ὑπηρεσία του νὰ διερευνήσει τὸ θέμα. Ἐμεῖς ἀρκεστήκαμε νὰ ἀσκήσουμε τὴ νόμιμη κριτική μας στὴ δημόσια τοποθέτησή του. 

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 8ῃ Ἰανουαρίου 2018

πηγή

π. Βασίλειος Θερμός: Ψυχικὰ διαταραγμένοι ὅσοι πολεμοῦν τὶς αἱρέσεις!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 23ῃ Νοεμβρίου 2017

Εἶναι πλέον γεγονὸς ὅτι ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχή, τὴν ὁποία χαρακτηρίζει κατ’ ἐξοχὴν ἡ πνευματικὴ σύγχυση καὶ ἡ διαστροφὴ τῶν ἐννοιῶν. Ἡ λεγόμενη «Νέα Ὑδροχοϊκὴ Ἐποχὴ» καὶ τὸ γνήσιο πνευματικὸ τέκνο του ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,» εἰσάγει καὶ ἐπαγγέλλεται στὴν ἀνθρωπότητα, ἕνα νέο τρόπο σκέψεως τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος καλεῖται νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ στεγανά τῆς «παλιᾶς ἐποχῆς». Καλεῖται νὰ ἀποβάλλει τὰ δόγματα καὶ τὶς δοξασίες της, τὰ ὁποῖα «κρατοῦσαν τὴν ἀνθρωπότητα δέσμια» σὲ «κλειστὰ συστήματα» καὶ «δημιουργοῦσαν στεγανὰ ἀνάμεσά σε πρόσωπα καὶ ὁμάδες». Νὰ ἀποδεχτεῖ τὸν «ἄλλον», μαζὶ μὲ τὶς δοξασίες του, τὶς ὁποῖες ἡ παλιὰ ἐποχὴ χαρακτήριζε ὡς πλάνες καὶ αἱρέσεις. Τώρα πιὰ δὲν ὑπάρχουν αἱρέσεις, ἀλλὰ διαφορετικὲς «ὀπτικές τῆς ἀλήθειας»! Οἱ διάφορες χριστιανικὲς ὁμολογίες, ἀκόμη καὶ οἱ ἄλλες θρησκεῖες ἐκφράζουν, σύμφωνα μὲ τὴν νέα κυρίαρχη ἰδεολογία τῆς «Νέας Ἐποχῆς», διαφορετικὲς πλευρὲς καὶ ὀπτικές τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας. Ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια δὲν ὑπάρχει σὲ καμιὰ θρησκεία, ἀλλὰ προκύπτει μόνο μὲ τὸν συγκερασμὸ ὅλων των θρησκειῶν σὲ ἕνα νέο θρησκευτικὸ μόρφωμα, τὴν πανθρησκεία.

Ὅμως ἡ ἐμφάνιση καὶ ἀνάπτυξη τοῦ οἰκουμενιστικοῦ τέρατος καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ 20ου αἰῶνος καὶ μέχρι σήμερα, προκάλεσε καὶ συνεχίζει νὰ προκαλεῖ δυναμικὲς ἀντιδράσεις στὸ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, ἀφοῦ ἡ νέα αὐτὴ αἵρεση ἀκυρώνει τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μόνον διὰ τῆς....

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτὲς οἱ ἀντιδράσεις, ποὺ βαθμηδὸν ἔχουν πάρει τὴν μορφὴ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος, ἐνοχλοῦν τοὺς θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, ἐπιτίθενται μὲ σφοδρότητα ἐναντίων ὅσων ἀγωνίζονται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνισο, (κατ’ ἄνθρωπον), αὐτὸν ἀγώνα μὲ τὸ θηρίο τῆς αἱρέσεως. Ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουν μὲ θεολογικὰ ἐπιχειρήματα, ἐπιτίθενται συχνὰ μὲ βαρεῖς καὶ ὑβριστικοὺς χαρακτηρισμούς. Τοὺς κατηγοροῦν ὅτι κυριαρχοῦνται ἀπὸ πνεῦμα ἀναχρονισμοῦ, ἐλλείψεως ἀγάπης, μίσους καὶ φονταμενταλισμοῦ.

Μὲ ἔκπληξη ἀλλὰ καὶ ὀδύνη ψυχῆς διαπιστώσαμε στὸ γνωστὸ περιοδικὸ «ΣΥΝΑΞΗ» (τ. 143), ποὺ δημιούργησε ὁ μακαριστὸς Παναγιώτης Νέλλας, ἕνα νέο εἶδος ὕβρεως ἐναντίον ἐκείνων, ποὺ ἀγωνίζονται στὸν καλὸν ἀγώνα τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως, ἕνα νέο βαρὺ χαρακτηρισμό, αὐτὸν τοῦ ψυχασθενοῦς, ποὺ ἔρχεται νὰ προστεθεῖ στοὺς προηγουμένους. Πρωταγωνιστῆς στὸ νέο αὐτὸν ὑβριστικὸ χαρακτηρισμὸ ὁ γνωστὸς κληρικὸς καὶ ψυχίατρος τῆς Ι. Μητροπόλεως Θηβῶν π. Βασίλειος Θερμός. Ὁ ἐν λόγω κληρικὸς σὲ ἄρθρο του στὸ ἐν λόγω περιοδικό, μὲ τίτλο: «Ψυχαναγκαστικὴ αἱρεσιομαχία: Ἀγχολυτικὸ εὐρέως φάσματος καὶ παντὸς καιροῦ», κάνει λόγο γι’ αὐτοὺς ποὺ μάχονται ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, τοὺς ὁποίους θεωρεῖ ὡς ψυχοπαθεῖς, ὡς πάσχοντες ἀπὸ ἕνα εἶδος ψυχαναγκαστικῆς νεύρωσης, τὴν ὁποία μάλιστα ὀνομάζει «ψυχαναγκαστικὴ αἱρεσιομαχία», ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸν τίτλο τοῦ ἄρθρου. Προσπαθεῖ δὲ νὰ ἀποδείξει τὸν ἰσχυρισμὸ του αὐτόν, ἐπικαλούμενος τὴν ἰδιότητά του ὡς ψυχιάτρου καὶ χρησιμοποιώντας ψυχιατρικὴ ὁρολογία. Προκειμένου νὰ προσδώσει ἐπιστημονικὸ κύρος στὰ γραφόμενά του, γράφει: «Σὲ πρὸ εἰκοσαετίας κείμενό μου ἀσχολήθηκα μὲ τὰ ψυχολογικὰ αἴτια τῆς παθολογικῆς συμπεριφορᾶς ἐκείνων τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν παντοῦ κακοδοξίες καὶ αἱρέσεις καί, ὅταν νομίζουν ὅτι τὶς ἀνακαλύπτουν, γίνονται ἐπιθετικοὶ μὲ τοὺς φορεῖς τους». Οἱ αἱρέσεις γιὰ τὸν συγγραφέα εἶναι κάτι τὸ δυσεύρετο, ἀφοῦ γιὰ νὰ τὶς ἀνακαλύψει κανείς, χρειάζεται νὰ ψάξει. Εἶναι τραγικὸ γιὰ ἕναν ἐρευνητὴ ἐπιστήμονα, νὰ ἀγνοεῖ αὐτὴ τὴν φρικτὴ ὄντως πραγματικότητα, ποὺ βιώνει ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, τὸ γεγονὸς δηλαδή, ὅτι σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς πολεμεῖται ἀπὸ ἕνα πλῆθος αἱρέσεων, σεκτῶν καὶ παραθρησκευτικῶν ὁμάδων, τῶν ὁποίων ὁ ἀριθμὸς εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ κάθε ἄλλη φορᾶ στὸ παρελθόν. Μάλιστα ἡ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὶν ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια εἶχε ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν ταξινόμηση καὶ δημιουργία καταλόγου ὅλων των γνωστῶν αἱρέσεων καὶ παραθρησκευτικῶν ὁμάδων, οἱ ὁποῖες δροῦν στὸν ἑλληνικὸ χῶρο καὶ διαπιστώθηκε ὅτι εἶναι πολλὲς ἑκατοντάδες. Ἐνῶ λοιπὸν ἡ κοινωνία μᾶς ἔχει πλημυρίσει κυριολεκτικὰ ἀπὸ αἱρέσεις καὶ ὁ κίνδυνος νὰ παρασυρθεῖ κανεὶς καὶ νὰ πέσει στὰ δίχτυα αὐτῶν εἶναι ὁρατὸς καὶ διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ καὶ ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία κάθε χρόνο διοργανώνει Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων, ὁ ἀγαπητὸς π. Βασίλειος δὲν βλέπει πουθενὰ αἱρέσεις. Βέβαια δὲν μᾶς ἐκπλήσσει ἡ ἀδυναμία του νὰ διακρίνει τὶς αἱρέσεις, ἀφοῦ καὶ ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης δὲν «εἶδε» πουθενὰ αἱρέσεις, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν θεώρησε χρέος της νὰ καταδικάσει καμία αἵρεση.

Θεωρεῖ ἐπίσης, ὅτι παρουσιάζουν ψυχοπαθολογικὴ συμπεριφορά, ὅσοι ἀναζητοῦν παντοῦ αἱρέσεις καὶ αἱρετικοὺς καὶ στὴ συνέχεια γίνονται «ἐπιθετικοὶ» ἀπέναντί τους. Κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει, ὅτι ὑπάρχουν σπάνιες ἐξαιρέσεις ἀνθρώπων, ποὺ εἶναι ψυχικὰ ἄρρωστοι. Πάσχουν δηλαδὴ ἀπὸ ἕνα εἶδος νευρώσεως, ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ μιὰ παθολογικὴ φοβία καὶ προκατάληψη ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, τοὺς ὁποίους θεωροῦν ὡς τοὺς πιὸ ἐπικίνδυνους ἐχθρούς των. Ἡ θέα τοῦ αἱρετικοῦ προκαλεῖ μέσα τους ἄγχος, τὸ ὁποῖο δὲν φεύγει, δὲν ἐκτονώνεται μὲ ἄλλο τρόπο, παρὰ μόνο μὲ κατὰ μέτωπο ἐπίθεση, μὲ ἐπιθετικὴ συμπεριφορὰ ἐναντίον τοῦ αἱρετικοῦ. Ὡστόσο μεταξύ των σπανίων αὐτῶν ἐξαιρέσεων καὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, μὲ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καὶ ὄχι τῶν αἱρετικῶν, ὑπάρχει χαώδης ἀπόσταση. Εἶναι τραγικὸ λάθος, μὲ ἕναν τρόπο ἰσοπεδωτικό, νὰ θεωροῦνται ὅλοι συλήβδην οἱ ἀγωνιζόμενοι κατὰ τῶν αἱρέσεων, ὡς ψυχασθενεῖς. Τουλάχιστον ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἐκφράζεται ὁ ἀγαπητὸς π. Βασίλειος, αὐτὸ ἀκριβῶς ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ. Θὰ ἔπρεπε λοιπὸν νὰ κάνει μιὰ στοιχειώδη διάκριση τῶν μὲν ἀπὸ τοὺς δέ. Ἂν ὅλοι, ὅσοι ἀγωνίζονται μὲ ἁγνὸ ζῆλο, μὲ ταπείνωση, ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ πόνο ψυχῆς γιὰ τοὺς αἱρετικούς, θεωροῦνται ὡς ψυχασθενεῖς, τότε θὰ πρέπει νὰ θεωρήσουμε καὶ ὅλους τούς ἁγίους, ποὺ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων ὡς ψυχασθενεῖς! Καὶ μάλιστα πολὺ περισσότερο ἀπὸ μᾶς θὰ πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὡς ψυχασθενεῖς, ἀφοῦ αὐτοὶ εἶχαν πολὺ περισσότερο ζῆλο ἀπὸ μᾶς στὴν καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων.

Ὁ ἀντιαιρετικὸς ἀγώνας τῆς Ἐκκλησίας μᾶς εἶναι σύμφυτος μὲ τὴ ζωὴ τῆς ἤδη ἀπὸ τὰ πρῶτα βήματα τῆς ἱστορικῆς πορείας της. Ὅλοι οἱ συγγραφεῖς τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο μέχρι τὸν ἱερὸ συγγραφέα τῆς Ἀποκαλύψεως, στηλιτεύουν τὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρετικοὺς μὲ τὸν πλέον κατηγορηματικὸ τρόπο. Οἱ Ἀποστολικοὶ Πατέρες καὶ ὅλοι σχεδὸν οἱ μετέπειτα ἅγιοι Πατέρες μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, ἔχουν νὰ παρουσιάσουν μιὰ καταπληκτικὴ ἀντιαιρετικὴ δράση. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἔλαβαν μέρος σὲ ἅγιες Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους, στὶς ὁποῖες καταδικάστηκαν μὲ σφοδρότητα οἱ αἱρέσεις καὶ ἀναθεματίστηκαν οἱ αἱρετικοί. Ὅλοι λοιπὸν αὐτοὶ θὰ πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὡς ψυχασθενεῖς μὲ «παθολογικὴ συμπεριφορά», ἡ ὁποία ἐκδηλώνονταν στὴν «παθολογικὴ ἀναζήτηση αἱρετικῶν»; Πέραν αὐτῶν ρωτᾶμε τὸν ἀγαπητὸ π. Βασίλειο: Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει συστήσει Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ οἱ Ἱερὲς Μητροπόλεις Ἀντιαιρετικὰ Γραφεῖα, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν συγχρόνων αἱρέσεων καὶ κακοδοξιῶν. Ἄραγε, τὰ μέλη τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς, οἱ ἐργαζόμενοι στὰ Ἀντιαιρετικὰ Γραφεῖα, καθὼς καὶ ἑκατοντάδες κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ συνεργάτες τους, εἶναι ψυχασθενεῖς, ἐπειδὴ καταπολεμοῦν τὶς αἱρέσεις;

Στὴ συνέχεια ὁ ἀρθρογράφος προσπαθεῖ νὰ κάνει «ψυχανάλυση», νὰ προσδιορίσει δηλαδὴ τὰ αἴτια τῆς «παθολογικῆς συμπεριφορᾶς» τῶν «αἱρεσιομάχων». Γράφει: «Ὁ αἱρεσιομάχος εἶναι ἀβέβαιος γιὰ τὴν πίστη του καὶ διχασμένος στὴν ἐπιθυμία του. Κατὰ κανόνα, (ὑπάρχουν καὶ ἑξαιρέσεις), ἔχει θεμελιώσει τὴν θρησκευτικότητά του πάνω στὸν φόβο καὶ ὄχι στὴν ἀγάπη. Ἔτσι τὰ εὐγενέστερα στοιχεῖα τῆς πίστης του δὲν ἔχουν ἐσωτερικευθεῖ ἐπαρκῶς καὶ δὲν ἔχουν ἐπηρεάσει τὴ βαθιὰ ἀκατέργαστη ἐπιθετικότητα τοῦ ψυχισμοῦ. Αὐτὴ θὰ βρεῖ ἰσχυρὸ ἄλλοθι στὴν προάσπιση τῆς «παράδοσης», ἡ ὁποία δὲν πηγάζει ἀπὸ αὐτοπεποίθηση, ἀλλὰ ἀπὸ ἀληθινὸ φόβο γιὰ τὴν ἐπιβίωση. Ἕναν φόβο ποὺ μπορεῖ νὰ φθάσει μέχρι ἀληθινὴ παράνοια, μιὰ νοσηρὴ καχυποψία ἀπέναντί σε ἀνύπαρκτους ἐχθρούς»! Καὶ ἐδῶ ὁ ἀγαπητὸς π. Βασίλειος ἐπαναλαμβάνει τὸ ἴδιο σφάλμα. Ἀδυνατεῖ, δηλαδή, νὰ κάνει μιὰ ἄλλη στοιχειώδη διάκριση μεταξύ των ὅσων ἀγωνίζονται κατὰ τῶν αἱρέσεων, μὲ ἁγνὸ ζῆλο, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ συμπεριφέρονται μὲ ζῆλο «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν». Πολέμιοι τῶν αἱρέσεων, μὲ ἁγνὸ ζῆλο, ἦταν ὅλοι οἱ ἅγιοι, ὅπως ἐξηγήσαμε προηγουμένως. Ἀντίθετα αἱρεσιομάχοι μὲ ζῆλο «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», δηλαδὴ μὲ τυφλὸ φανατισμό, εἶναι πρόσωπα τὰ ὁποῖα, δὲν εἶναι μὲν ψυχασθενεῖς μὲ τὴν ψυχιατρικὴ ἔννοια τοῦ ὄρου, δὲν πάσχουν δηλαδὴ ἀπὸ ψυχαναγκαστικὴ νεύρωση, ἀλλὰ δὲν ἔχουν ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Γι’ αὐτοὺς κάνει λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του: «μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἂλλ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν. ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ οὐχυπετάγησαν», (Ρωμ.10,2). Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος, προτοῦ νὰ ἐπιστρέψει στὸ Χριστό, ἦταν φανατικὸς διώκτης τῶν χριστιανῶν, εἶχε ζῆλο «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», χωρὶς βέβαια νὰ πάσχει ἀπὸ ψυχαναγκαστικὴ νεύρωση. Ἁπλῶς δὲν εἶχε καταυγάσει ἀκόμη τὴν ψυχὴ του τὸ ἀληθινὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, πράγμα τὸ ὁποῖο ἔγινε στὸ ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ.

Μποροῦμε τώρα νὰ δεχθοῦμε, ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι ποὺ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων ἦταν «ἀβέβαιοι γιὰ τὴν πίστη τους», ὅτι «ἔχουν θεμελιώσει τὴν θρησκευτικότητά τους πάνω στὸν φόβο καὶ ὄχι στὴν ἀγάπη», ὅτι ἔχουν «φόβο ποῦ μπορεῖ νὰ φθάσει μέχρι ἀληθινὴ παράνοια, μιὰ νοσηρὴ καχυποψία ἀπέναντί σε ἀνύπαρκτους ἐχθρούς»; Δυστυχῶς σὲ τέτοια συμπεράσματα καταλήγουμε, ὅταν ὁμιλοῦμε καὶ γράφουμε μὲ ἀνεπίτρεπτες γενικεύσεις καὶ ἁπλουστεύσεις, χωρὶς νὰ κάνουμε στοιχειώδεις διακρίσεις καὶ διασαφήσεις.

Παρὰ κάτω το ὑβρεολόγιο ἐναντίον ὅσων ἀγωνίζονται κατὰ τῶν αἱρέσεων συνεχίζεται. Γράφει: «Δυστυχῶς οἱ ἐπαγγελματίες αἱρεσιομάχοι δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἀποτελοῦν (ἐκκλησιαστικὸ) ἀντίγραφο τοῦ (κοσμικοῦ) πρωτοτύπου, εἴτε στραφοῦμε πρὸς τοὺς διῶκτες τῶν μαγισσῶν τοῦ ἀπώτερου παρελθόντος εἴτε πρὸς τοὺς κομμουνιστοφάγους τῶν τελευταίων δεκαετιῶν»! Πιὸ κάτω ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ «αἱρεσιομάχοι» εἶναι πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἡ «θεολογική τους ὑποδομὴ εἶναι σαθρή». Ἐδῶ το ἀντιαιρετικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας κυριολεκτικὰ ἰσοπεδώνεται καὶ ἐξισώνεται μὲ τοὺς διῶκτες τῶν μαγισσῶν καὶ τῶν κομμουνιστῶν! Προφανῶς, μὲ τὴν ἁπλούστευση αὐτὴ καὶ τὸν χαρακτηρισμὸ «διῶκτες τῶν μαγισσῶν», δὲν ἑξαιροῦνται καὶ οἱ ἅγιοι ὁμολογητὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προφανῶς καὶ αὐτοὶ «σαθρὴ θεολογικὴ ὑποδομή», ἀφοῦ ἦταν «αἱρεσιομάχοι»!

Κλείνοντας ὁ π. Βασίλειος μᾶς δίνει καὶ τὴ συνταγὴ γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ φαινομένου «τῶν ἐπαγγελματιῶν αἱρεσιομάχων», ὅπως χαρακτηρίζει ὅσους ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν κακοδοξιῶν, τὸ ὁποῖο μαστίζει, κατ’ αὐτόν, τὴν Ἐκκλησία. Προτείνει νὰ ἐκπαιδευτεῖ τὸ ποίμνιο κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε ἡ Ἐκκλησία νὰ γίνει «πιὸ ἀνοιχτῆ στὶς ἀλλαγὲς» καὶ «περισσότερο εὐέλικτη». Ἀλλά, αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπιδιώκουν οἱ θιασῶτες τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως: Νὰ γίνουμε πιὸ «ἀνοιχτοὶ» καὶ «εὐέλικτοι» ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς. Νὰ γίνουμε, δηλαδή, πιὸ συγκαταβατικοὶ στὶς αἱρετικές τους διδασκαλίες, νὰ πάψουμε νὰ τοὺς χαρακτηρίζουμε αἱρετικούς, ἀλλὰ ἑτερόδοξους, ἕτοιμοι νὰ δεχθοῦμε τὶς πλάνες τους, ὡς διαφορετικὲς διατυπώσεις τῆς ἰδικῆς μᾶς πίστεως. Ἕτοιμοι νὰ συνεργασθοῦμε μαζί τους πάνω σε θέματα κοινοῦ ἐνδιαφέροντος. Καὶ ὅλα αὐτὰ πάντοτε μὲ βάση «τὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐρύτητα τοῦ Χριστοῦ», ὅπως τονίζει παρὰ κάτω.

Κλείνοντας, λυπούμαστε εἰλικρινὰ γιὰ ὅσους βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς ἔγραψε ὁ ἀγαπητὸς π. Βασίλειος ἐναντίον ὅσων ἀγωνίζονται, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ διαφυλάξουν ἀνόθευτο τὸν θησαυρὸ τῆς πίστεως καὶ κατ’ ἐπέκταση ἐναντίον τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι τιμὴ καὶ χαρὰ γιὰ μᾶς, νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ὑβρισθοῦμε καὶ νὰ χαρακτηρισθοῦμε ὡς ψυχασθενεῖς καὶ παρανοϊκοὶ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, καὶ γιὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας: «μακάριοι ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα κὰθ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καὶ ἀγαλλιάσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ.5,11-12). Θὰ παρακαλούσαμε μόνον τὸν ἀγαπητὸ π. Βασίλειο, νὰ μᾶς γνωρίσει, μὲ βάση τὶς ψυχιατρικές του γνώσεις, (πιθανὸν σὲ ἕνα ἑπόμενο ἄρθρο του), ἀπὸ πιὰ ψυχοπαθολογικὰ σύνδρομα διακατέχονται, ὅσοι ἐπιτίθενται μὲ βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς ἐναντίον ἐκείνων, ποὺ μὲ ἁγνὸ ζῆλο καὶ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν αἱρέσεων. Νὰ μᾶς ἐξηγήσει δηλαδή, ποιοὶ νοσηροὶ ψυχοπαθολογικοὶ μηχανισμοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὴν μανία, μὲ τὴν ὁποία καταδιώκουν οἱ θιασῶτες τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀγωνιστές, ἔτσι ὥστε ἄλλοι ἀπὸ αὐτοὺς νὰ διώκονται ἀπὸ τὶς Ἱερὲς Μονὲς τῆς μετανοίας των, ἄλλοι νὰ ἀπειλοῦνται μὲ καθαιρέσεις καὶ ἄλλοι νὰ στεροῦνται τὴν μισθοδοσία τους. Θὰ θέλαμε ἀκόμη νὰ μᾶς προτείνει, ποιὸ ἀγχολυτικό, ἢ ἄλλο φάρμακο, (εὐρέως, ἢ στενοῦ φάσματος, ἀναλόγως τῆς περιπτώσεως), θεωρεῖ ἀναγκαῖο, ὅτι πρέπει νὰ πάρουν, γιὰ νὰ παύσει ἡ καταδιωκτικὴ μανία τους. Περιμένουμε μὲ ἐνδιαφέρον!

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν

πηγή

Ἀπὸ τὸ κακόδοξο παπικὸ δόγμα «περὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα» στὸ δόγμα «περὶ μεταστάσεως τῆς Παναγίας»

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ 

τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ἀπαριθμήσει κανεὶς πρόχειρα, τὶς κακοδοξίες τὶς ὁποῖες ἐφεῦρε ὁ Παπισμὸς καὶ εἰσήγαγε στὴν παρασυναγωγή του, ἀφότου ἀποσχίστηκε ἀπὸ τὴν μία καὶ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὸν 11ο αἰώνα. Μέχρι σήμερα, δὲν ἔπαψε νὰ εἰσάγει πλάνες καὶ κακοδοξίες, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐπισημάναμε σὲ κατὰ καιροὺς δημοσιεύσεις μας καὶ οἱ ὁποῖες βέβαια, εἶναι ἄγνωστες στὴν δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς πρώτης χιλιετίας. Μία τέτοια καινοφανὴς πλάνη εἶναι καὶ αὐτὴ τῆς «Ἐνσώματης Μετάστασης τῆς Παναγίας στοὺς Οὐρανούς». Πρόκειται γιὰ ἕνα κακόδοξο «δόγμα», τὸ ὁποῖο εἰσήγαγε, ἐντελῶς αὐθαίρετα ὁ Πάπας Πίος ΙΒ΄, τὸ 1950. Ἰδοὺ καὶ ἡ διατύπωση τοῦ «δόγματος»: «Ὁμολογοῦμε, δηλώνουμε καὶ ὁρίζουμε τὴ μετάσταση τῆς Παναγίας ὡς θεϊκῶς ἀποκεκαλυμμένο δόγμα πίστεως, ὅτι δηλαδὴ ἡ Ἄμωμος Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἀειπάρθενος Μαρία, ἀφοῦ ὁλοκλήρωσε τὴν ἐπίγεια ζωή της, ἀνέβηκε μὲ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα της στὴν αἰώνια δόξα»!

Ἀφορμὴ στὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ σχετικὸ δημοσίευμα κάποιου παπικοῦ «κληρικοῦ» W. Saunders, στὸ ἐν Ἀθήναις περιοδικὸ «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» τῶν παπικῶν Ἰησουιτῶν, μὲ τίτλο: «15 Αὐγούστου: Ἑορτὴ τῆς Μετάστασης τῆς Παναγίας στοὺς Οὐρανοὺς» (τ.1100, Ἰούλιος Αὔγουστος 2016). Ὁ συντάκτης του ἀναφέρει πὼς «ἡ Μετάσταση τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας στοὺς οὐρανοὺς μὲ τὸ σῶμα της, ἀποτελεῖ δόγμα πίστεως...

τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας». Ἀρχίζει μὲ τὴν ἐπισήμανση ὅτι τὸ καινοφανὲς αὐτὸ παπικὸ «δόγμα», γιὰ πολλοὺς εἴτε «εἶναι θέμα χωρὶς ἐνδιαφέρον» καὶ γιὰ ἄλλους «ἡ πιὸ ζωντανὴ ἀπόδειξη τῆς ὑποτιθέμενης τάσης ποὺ ἔχει ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία νὰ ἐπινοεῖ νέα δόγματα, χωρὶς κάποιο στήριγμα στὴν Ἁγία Γραφή, καὶ νὰ τὰ ἐπιβάλλει, στὴ συνέχεια, στοὺς πιστοὺς ὡς ἀληθινά». Γι’ αὐτόν, «ἡ Μετάσταση τῆς Παναγίας δὲν εἶναι χωρὶς ἐνδιαφέρον, ὅπως κάποιοι πιστεύουν, οὔτε καὶ αὐθαίρετη, ὅπως ὑπαινίσσονται ὁρισμένοι ἄλλοι. Εἶναι μία ἀλήθεια μεγάλης σημασίας, ἡ ὁποία διόλου δὲν μειώνει τὴν τιμὴ τοῦ Χριστοῦ, οὔτε καὶ ἐπιβάλλει στοὺς πιστοὺς κάτι ἀντίθετο ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή».

Στὸ ἄρθρο εἶναι ὁλοφάνερη ἡ προσπάθεια τοῦ συντάκτη νὰ κατοχυρώσει τὸ παπικὸ δόγμα, χωρὶς ὡστόσο νὰ παραθέτει καμία μαρτυρία ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν ἀποστολικὴ παράδοση. Γι’ αὐτὸ καὶ καταφεύγει σὲ σοφιστεῖες καὶ φθηνὰ θεολογικὰ ἐπιχειρήματα, ποὺ δὲν πείθουν κανένα, ἀλλὰ μόνο τοὺς ἀφελεῖς. Διηγήσεις περὶ ἐνσωμάτου, μεταστάσεως, μὲ διάφορες παραλλαγές, βρίσκουμε μόνο στὰ «ἀπόκρυφα», ποὺ ἐμφανίστηκαν ἀπὸ τὸν 4ο αἰώνα καὶ ἐντεῦθεν, οἱ ὁποῖες βέβαια δὲν μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν δογματικὴ βάση γιὰ τὴν θέσπιση τοῦ ἐν λόγω παπικοῦ δόγματος.

Ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς κ. Ἰωάννης Καρμίρης ἀναφέρει σχετικά: «Κατὰ τὴν ὁμόφωνον γνώμην πάντων σχεδὸν τῶν μεγάλων δογματικῶν θεολόγων, ἀνεξαρτήτως τῆς εἰς ἢν ἀνήκουσιν ἐκκλησίας καὶ ὁμολογίας, τὸ νέον θεομητορικὸν δόγμα εἶναι ἀστήρικτον ἁγιογραφικῶς τε καὶ ἱστορικοδογματικῶς τουλάχιστον διὰ τοὺς πέντε πρώτους αἰώνας». (Περιοδικὸ «Ἐκκλησία» ἀριθ. 1-2, σελ. 24, Ἰανουάριος 1951).

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἐπισημαίνει τὴν σιγὴν τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὡς πρὸς τὴν παράδοσιν τῆς μεταστάσεως τῆς Θεοτόκου: «Τῇ ἁγίᾳ καὶ θεοπνεύστῳ Γραφῇ οὐκ ἐμφέρεται τὰ κατὰ τὴν τελευτὴν τῆς ἁγίας Θεοτόκου Μαρίας». (Λόγος δεύτερος εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, Sourses Chretiennes, No 80, p 170). Ὁ άγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου γράφει: «Ἐσιώπησεν ἡ Γραφὴ διὰ τὸ ὑπερβάλλον τοῦ θαύματος, ἴνα μὴ εἰς ἔκπληξιν ἀγάγη τὴν διάνοιαν τῶν ἀνθρώπων. Ἐγὼ γὰρ οὐ τολμῶ λέγειν, ἀλλὰ διανοούμενος σιωπὴν ἀσκῶ… Ὑπερέβαλε γὰρ ἡ Γραφὴ τὸν νοῦν τὸν ἀνθρώπινον καὶ ἐν μετεώρω εἴασε, διὰ τὸ σκεῦος τὸ τίμιον καὶ ἐξοχώτατον…». (Ἐπιφανίου, Κατὰ αἱρέσεων, 3,2,11, PG 42, 716BC). Γύρω ἀπὸ τὸ θέμα αὐτὸ δὲν ἔχουμε ἐπίσης καμιὰ μαρτυρία, οὔτε ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴ παράδοση οὔτε καὶ ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἀνατολῆς, ἀπὸ τοῦ 7ου αἰῶνος καὶ ἐντεῦθεν, κάνουν λόγο περὶ τῆς μεταστάσεως τῆς Θεοτόκου, ἀναφέρονται ὅμως ρητὰ καὶ στὸν θάνατο, τὴν κηδεία καὶ τὴν ταφὴ τῆς Θεοτόκου. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς σημειώνει: «Οἶαι ἀποστόλων θεηγορίαι τὴν κηδείαν τοῦ θεοδόχου σώματος μακαρίζουσι. Πῶς ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος ὁ ταύτης Υἱὸς δι’ εὐσπλαγχνίαν γενέσθαι καταδεξάμενος, δεσποτικαῖς παλάμαις τῇ παναγίᾳ ταύτῃ καὶ θειοτάτῃ οἴα μητρὶ λειτουργῶν τὴν ψυχὴν ὑποδέχεται;» (Εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, ὁμιλία 1,4, PG 96,705Β). Ὁ ἴδιος ἱερὸς Πατὴρ ὁμιλεῖ ἐπίσης καὶ περὶ τῆς μεταστάσεως τῆς Θεοτόκου: «Οὐκ ἀπελείφθη ἐν γῆ τὸ σὸν ἄχραντον καὶ πανακήρατον σῶμα, ἀλλ’ ἐν οὐρανῶν βασιλείοις μοναῖς ἡ βασιλίς, ἡ κυρία, ἡ δέσποινα, ἡ Θεομήτωρ, ἡ ἀληθὴς Θεοτόκος μετατεθεῖσα» (Λόγος δεύτερος εἰς τὴν Κοίμησιν, PG 96, 740D, 741A).

Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης γράφει μὲ ποιητικὸ τρόπο γύρω ἀπὸ τὸ θέμα: «Γῆ ἐπικρότησον ἀνευφήμησον, διήγησαι τῆς Παρθένου τὰ ἔνδοξα, τοῦ τόκου τὰ σπάργανα, τοῦ τάφου τὰ θαύματα. Πῶς ἐτάφη, πὼς μετετέθη, πῶς ὁ τάφος ὀρᾶται κενὸς προσκυνούμενος» (Λόγος ΙΔ εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, PG97, 1101C). Κατὰ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ἡ μετάστασις τῆς Θεοτόκου εἶναι «δόγμα μυστικὸν» καὶ δὲν «δημοσιεύεται ἐπ’ ἐκκλησίαις», διότι δὲν μαρτυρεῖται ὑπὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. (Ἑορτοδρόμιον, σελ. 653, Βενετία 1836). Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγον καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἐνῶ καταγράφει τὴν περὶ Μεταστάσεως παράδοση ὡς «ἀληθεστάτην», ἐν τούτοις δὲν ἀναφέρει τίποτε γύρω ἀπὸ τὸ θέμα αὐτὸ στὸ κλασικὸ δογματικὸ σύγγραμμά του «Ἀκριβὴς ἔκθεσις τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως».

Ἡ Ἐκκλησία μας, καθοδηγούμενη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα «εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν.16,13), οὐδέποτε κατέφυγε σὲ ὑποθέσεις, καὶ εὐσεβεῖς παραδόσεις, γιὰ νὰ ὁρίσει τὰ δόγματά της, τὰ ὁποία δὲν εἶναι θεωρητικὰ σχήματα καὶ ἰδεολογήματα, ἀλλὰ μέσα σωτηρίας. Ἀνέχτηκε καὶ ἐν πολλοῖς καλλιέργησε ὅσες εὐσεβεῖς παραδόσεις, ἀμάρτυρες στὰ ἐπίσημα κείμενά της, δὲν ἦταν ἀντίθετες μὲ τὰ δόγματά της, ὡς βοηθητικὰ μέσα γιὰ τὴν πνευματικὴ προκοπὴ τῶν πιστῶν. Αὐτὸ ἔκαμε καὶ σχετικὰ μὲ τὴν εὐσεβῆ παράδοση τῆς εἰς οὐρανοὺς μεταστάσεως τῆς Θεοτόκου, μετὰ τὴν κοίμησή της καὶ τὴν ταφή της, ἡ ὁποία στηρίχτηκε σὲ μία ἀκόμη εὐσεβῆ παράδοση:

Κατὰ τὴν κηδεία της ἀπουσίαζε ὁ ἀπόστολος Θωμάς, ὅταν δὲ ἔφθασε μετὰ τρεῖς ἡμέρες στὰ Ἱεροσόλυμα, ἄνοιξαν, γιὰ χάρη του, τὸν τάφο τῆς Παναγίας. Καὶ τότε ὅλοι μὲ ἔκπληξη διαπίστωσαν ὅτι ἔλειπε τὸ τίμιο σκῆνος της. Ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ παράδοση αὐτὴ δὲν ἔχει ἰσχυρὴ ἱστορικὴ βάση, ἡ Ἐκκλησία μας τὴν ἀντιπαρῆλθε καὶ τὴν ἀνέχθηκε, ἐπειδὴ δὲν ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ δογματικὴ διδασκαλία τῆς σωτηρίας μας. Θεώρησε τὸ γεγονὸς τῆς ἐνσώματης μετάστασης τῆς Θεοτόκου στοὺς οὐρανούς, ὡς ἕνα «πρώιμο» ἐσχατολογικὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο θὰ συμβεῖ κατὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν σὲ ὅλους τούς πιστούς. Ἡ «Τιμιωτέρα τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείμ», τῆς ὁποίας καθαγιάστηκε τὸ παναγνὸ σῶμα της, ἀπὸ τὴ θεία κυοφορία της, ἀξιώθηκε νὰ μὴν ὑποστεῖ φθορὰ καὶ νὰ δοξασθεῖ εὐθεῖς ἀμέσως μετὰ τὴν κοίμησή της καὶ ὄχι στὸ τέλος τοῦ κόσμου.

Ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια, οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες, ἐξήντλησαν μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας ὅλα, ὅσα ἀφοροῦν τὴ θέση τῆς Θεοτόκου στὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ συμβολή της στὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας, καὶ δὲν θεώρησαν σκόπιμο νὰ θεσπίσουν τέτοιο δόγμα. Θεώρησε ὅμως σκόπιμο ὁ Πάπας τῆς Ρώμης νὰ τὸ θεσπίσει στὰ μέσα τοῦ περασμένου αἰῶνος μὲ προφανῆ σκοπιμότητα. Ἀλλὰ τί ἦταν ἐκεῖνο πού τὸν ὁδήγησε νὰ θεσπίσει αὐτὸ τὸ δόγμα; Μὰ τί ἄλλο, ἀπὸ τὸ νὰ ἰσχυροποιήσει καὶ νὰ ἑδραιώσει, στὴν πράξη, ἕνα ἄλλο κακόδοξο δόγμα, ποὺ εἰσήγαγε ὁ Παπισμός, μερικὲς δεκαετίες νωρίτερα κατὰ τὴν Α΄ Σύνοδο τοῦ Βατικανοῦ τὸ 1870, τὸ δόγμα περὶ τοῦ «ἀλαθήτου του ἐπισκόπου Ρώμης», ὡς «διαδόχου τοῦ ἀποστόλου Πέτρου».

Σύμφωνα μὲ τὸ δόγμα αὐτὸ ὁ Πάπας γίνεται «ἀλάνθαστος διδάσκαλος τῆς ἐκκλησίας» καὶ ἀνυψώνεται ὑπεράνω καὶ αὐτῶν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων! Λαμβάνει ἀπεριόριστη δύναμη καὶ ἐξουσία, ὥστε ὄχι μόνο νὰ διορθώνει καὶ νὰ τροποποιεῖ τὰ δόγματα καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν ἁγίων Συνόδων, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν ἀκόμα τὴν Ἁγία Γραφή! Ἔπρεπε νὰ δείξει ὁ Πάπας αὐτὴ τὴν «ὑπέρτατη ἐξουσία» του, νὰ θεσπίζει καὶ δόγματα. Ἔτσι, ὁ φιλόδοξος Πάπας Πίος ΙΒ΄, ἔψαξε καὶ βρῆκε τὴν εὐσεβῆ παράδοση γιὰ τὴ μετάσταση τῆς Θεοτόκου, τὴν ὁποία θέσπισε σὲ δόγμα, πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι γιὰ τοὺς παπικούς, ἡ πίστη στὸ δόγμα αὐτὸ εἶναι ὑποχρεωτικὴ καὶ ὅποιος δὲν τὴν δέχεται …πάει στὴν κόλαση! Αὐτὸ σημαίνει ἐπίσης ὅτι ὁ Πάπας ἐμμένει στὸ δαιμονικὸ «ἀλάθητό» του καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸ ἀσκήσει στοὺς ἄτυχους παπικοὺς μὲ τὸ φόβο τῆς κολάσεως!

Κλείνοντας, διαπιστώνουμε μὲ θλίψη καὶ ἀπογοήτευση ὅτι ὁ Παπισμὸς δὲν παραμένει ἁπλῶς ἀπόλυτα «ταμπουρωμένος» στὶς μέχρι τώρα δεκάδες κακοδοξίες του, ἀλλὰ ἐφευρίσκει καὶ νέες. Τὸ δαιμονικὸ δόγμα «Περὶ ἀλαθήτου» τοῦ «Ρωμαίου Ποντίφικα» εἶναι ἡ ἀκένωτη πηγὴ πλανῶν καὶ αἱρέσεων γιὰ τὸν ἀμετανόητο Παπισμό. Ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς ἀναφέρει ὅτι, «τὸ ἀλάθητον εἶναι φυσικὸν θεανθρώπινον ἰδίωμα καὶ φυσικὴ θεανθρώπινη λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας ὡς Θεανθρωπίνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου αἰωνία Κεφαλὴ εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ Παναλήθεια, ἡ Δευτέρα Ὑπόστασις τῆς Ὑπεραγίας Τριάδος, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός».

Ἀντίθετα «τὸ δόγμα περὶ τοῦ ἀλαθήτου του Πάπα εἶναι ὄχι μόνο αἵρεσις, ἀλλὰ παναίρεσις. Διότι καμία αἵρεσις δὲν ἐξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικῶς καὶ τόσον ὁλοκληρωτικῶς κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ Παπισμὸς διὰ τοῦ δόγματος περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα – ἀνθρώπου.  Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία· τὸ δόγμα αὐτὸ εἶναι ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ». Ἰδοὺ λοιπὸν γιατί τὸ καινοφανὲς παπικὸ δόγμα γιὰ τὴν «μετάσταση τῆς Θεοτόκου», εἶναι ἀπότοκο τοῦ αἱρετικοῦ παπικοῦ δόγματος «περὶ ἀλαθήτου» τοῦ «Ρωμαίου Ποντίφικος», τῆς ἑωσφορικῆς ἀνταρσίας κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ!

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν

πηγή