Με Αυτόν μπορούμε να ατενίσομε στα ύψη των ουρανών, με Αυτόν μπορούμε να βλέπομε την αγία και υπερτάτη όψη Αυτού, με Αυτόν μπορούμε να ανοίξομε τα μάτια της ψυχής μας, με Αυτόν η ανόητη διάνοιά μας (κείμενο: "η ασύνετος και εσκοτωμένη διάνοια ημών") ξαναζωντανεύει στο να βλέπει το φως, με Αυτόν θέλησε ο Δεσπότης να γευθούμε την αθάνατη γνώση, ότι δηλαδή Αυτός "ο οποίος είναι απαύγασμα της μεγαλοσύνης Αυτού, είναι τόσο ανώτερος από τους αγγέλους Αυτού, όσο διαφορότερο όνομα έχει κληρονομήσει".
Γιατί έτσι έχει γραφεί· "αυτός είναι που κάνει τους αγγέλους Αυτού πνεύματα και τους λειτουργούς Αυτού, πυρός φλόγα". Για τον Υιό Του είπε αυτά ο Δεσπότης· "Υιός μου είσαι Συ, εγώ σήμερα σε γέννησα· ζήτησε από εμένα και θα σου δώσω ως κληρονομία Σου όλα τα έθνη και υπό την κυριαρχία Σου όλη τη γη μέχρι τα πέρατά της". Και πάλι λέγει προς Αυτόν· "Κάθισε στα δεξιά Μου, μέχρι να βάλω τους εχθρούς Σου υποπόδιο των ποδιών σου". Ποιοι είναι λοιπόν οι εχθροί Του; Όλοι οι φαύλοι που αντιτίθενται στο θέλημα Αυτού.
Ας επιστρατεύσουμε λοιπόν, άνδρες αδελφοί, τον εαυτό μας με κάθε ζήλο εκτελώντας τα άγια προστάγματά Του.
Ας κατανοήσουμε καλά, πως οι στρατευόμενοι από τους ηγουμένους μας, με πόση ευταξία, με πόση προθυμία, με πόση υποταγή και πειθαρχία εκτελούν όλα τα διατασσόμενα. Δεν είναι όλοι έπαρχοι, ούτε χιλίαρχοι, ούτε εκατόνταρχοι, ούτε πεντηκόνταρχοι, ούτε και ούτω καθεξής, αλλά "ο καθένας στο δικό του τάγμα που ανήκει" εκτελεί τα όσα διατάσσονται από το βασιλέα και τους αρχηγούς του στρατού.
Οι μεγάλοι χωρίς τους μικρούς δεν μπορούν να υπάρχουν, ούτε οι μικροί χωρίς τους μεγάλους· κάποια σύνθεση υπάρχει σε όλα, και με όλα αυτά επιτυγχάνεται η καλή και αποδοτική χρήση.
Σαν παραδείγματα του παραπάνω, ας πάρομε το σώμα μας· το κεφάλι χωρίς τα πόδια δεν είναι τίποτε, έτσι ούτε τα πόδια χωρίς το κεφάλι· τα δε ελάχιστα μέλη του σώματός μας είναι αναγκαία και ωφέλιμα για όλο το σώμα· αλλ’ όλα ομονοούν και πειθαρχούν σε μια υποταγή για να σώζεται όλο το σώμα. Είθε λοιπόν να σώζεται όλο το σώμα με το όνομα του Ιησού Χριστού και είθε να υποτάσσεται ο καθένας στον πλησίον του, σύμφωνα με το χάρισμα που του δόθηκε.
Είθε ο δυνατός να φροντίζει τον ασθενή, ο ασθενής είθε να ντρέπεται (σέβεται) το δυνατό· ο πλούσιος είθε να βοηθεί τον πτωχό, ο πτωχός είθε να ευχαριστεί τον Θεό, γιατί έδωκε σε αυτόν τα αγαθά Του, για να αναπληρώνεται με αυτά το υστέρημά του· ο σοφός είθε να αποδεικνύει τη σοφία του όχι με λόγια, αλλά με έργα αγαθά· ο αληθινός ταπεινόφρων είθε να μη μαρτυρεί ο ίδιος για τον εαυτό του, αλλά να αφήνει άλλον να μαρτυρεί την ταπεινοφροσύνη του· εκείνος που είναι αγνός κατά τη σάρκα του, να μην αλαζονεύεται, γνωρίζοντας ότι άλλος είναι Εκείνος που του χαρίζει την εγκράτεια».
(Άγιος Κλήμης Ρώμης, «Προς Κορινθίους», Αποστολικοί Πατέρες, Α’ τόμος, σελ. 79-81, Χ. Κρικώνης).
πηγή
Το είδαμε εδώ
