Το χασμουρητό στην προσευχή είναι από τους δαίμονες!

Διηγείται ο Άγιος Νήφων:
 - Γνώρισα έναν άνθρωπο συνετό, που όταν κατάλαβε ότι το χασμουρητό στην προσευχή είναι από τους δαίμονες, πήρε απόφαση να μη χασμουρηθεί ποτέ πια.
Μόλις το αντιλήφθηκαν τα πονηρά δαιμόνια,
σήκωσαν άγριο πόλεμο εναντίον του. Όμως κι αυτός αμυνόταν μ' εξυπνάδα και δεν έσκυβε το κεφάλι στο θέλημά τους.
Ε, τί να σου πω! Ήταν να γελάς με τους δαίμονες... Άλλος πήγαινε κι άλλος ερχόταν, πασχίζοντας με μύριους τρόπους να κάνουν τον άνθρωπο να χασμουρηθεί. Φούσκωναν, ξεφούσκωναν, ιδρωκοπούσαν, αλλά τίποτα!
Πώς να μη γελάσεις, αλήθεια, με την αδυναμία τους; Κάθε μέρα άλλαζαν βάρδια ίσαμε τριάντα δαίμονες! Και κανείς τους δεν μπόρεσε να τον νικήσει.

Σημειώνει ο βιογράφος του: Αυτά ο δίκαιος τα παρουσίαζε σαν κατορθώματα κάποιου άλλου. Εγώ όμως υποψιάζομαι πως αφορούσαν τον ίδιο, γιατί από τότε που γύρισε στο δρόμο του Θεού, κανείς δεν τον είδε να χασμουρηθεί ποτέ, αν και πολεμήθηκε σκληρά από τα πνεύματα της πονηρίας.

Άγιος Νήφων - 'Ενας Ασκητής Επίσκοπος (σελ. 272)\

πηγή

Συμβουλές του Αγίου Νήφωνος σ’ ένα νέο ( απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας Ασκητής επίσκοπος, Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής» )

11ΣΕΠ

” Κάποτε που ήταν στην εκκλησία της Θεοτόκου το Χαλκοπρατίου, τον πλησίασε ένα πολύ ενάρετο παιδί που έτρεχε πάντα ακούραστο στις ιερές ακολουθίες.
-Πάτερ, τον ρώτησε, τι να κάνω για να κερδίσω τη σωτηρία;
-Εσύ παιδάκι μου, είσαι μια αγνή ψυχή. Πως ζητάς ν’ ακούσεις σωτήριο λόγο από ένα γέρο που σάπισε στην αμαρτία;
-Ο λόγος του Θεού, πάτερ, λέει: «Επερώτησος τον πατέρα σου και αναγγελεί σοι». Γι’ αυτό κι εγώ ζητάω να ακούσω από σένα ένα καλό λόγο. Μη με περοφρονήσεις, λοιπόν, τον ανάξιο.
-Τι σκέπτεσαι; Να γίνεις μοναχός ή να ευαρεστήσεις στον Θεό ακολουθώντας τη συνήθη ζωή; Τον ρώτησε τότε ο άγιος.
-Σκέπτομαι, Πάτερ, να γυμνασθώ πρώτα μέσα στη ζωή και μετά ό, τι θέλει ο Θεός.
-Αν θέλεις, παιδί μου, να κατοικήσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, οφείλεις να προσέξεις τα εξής: Να μην κατηγορείς κανέναν απολύτως, να μην κοροϊδεύεις, να μην οργίζεσαι, να μην περιφρονείς. Φυλάξου πολύ να μη λες «ο τάδε ζει ενάρετα ή ο δείνα άσωτα», διότι αυτό ακριβώς είναι το «μη κρίνετε». Όλους να τους βλέπεις με το ίδιο μάτι, με την ίδια διάθεση, με την ίδια σκέψη, με απλή καρδιά, να τους δέχεσαι σαν τον Χριστό.
Μην ανοίξεις τ’ αυτί σου σε άνθρωπο που κατακρίνει. Ούτε, πολύ περισσότερο, να ευχαριστείσαι και να συμφωνείς με όσα λέει. Αλλά να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Να είσαι δηλαδή αργός στα λόγια και επιμελής στην προσευχή. Αλλά ούτε κι αυτόν τον ίδιο που κατακρίνει να τον καταδικάσεις μέσα σου. Κάνει βέβαια κάτι κακό. Αλλά εσύ να βλέπεις τα δικά σου ελαττώματα και να κατηγορείς τον εαυτό σου μόνο.
-Αυτά που μου είπες, πάτερ, παρατήρησε το παιδί, είναι για τους φτασμένους αγωνιστές. Πως όμως εγώ ο μηδαμινός θα μπορέσω να φτάσω ως εκεί, για να ευαρεστήσω στον Θεό;
-Η νεότητα, παιδί μου , αν έχει ταπείνωση και αγνότητα, αρκεί. Δεν της ζητάει τίποτα άλλο ο Θεός. Γι’ αυτό, παλικάρι μου, να είσαι αγνός και ταπεινός. Βάζε τον εαυτό σου κάτω απ’ όλους. Τότε πραγματικά θα ζεις συντροφιά με τον Χριστό.
Αγωνίσου επίσης να μη φαντάζεσαι με το νου σου ότι έφτασες στα μέτρα των αγίων, αλλά να λες συνεχώς: «Ξέρεις, ψυχή μου, ότι ξεπεράσαμε στις αμαρτίες και τους δαίμονες και μέχρι τώρα δεν κάναμε καμία καλή πράξη για τον Θεό; Αλλοίμονο μας, ταλαίπωρη! Τι θα γίνουμε την ημέρα της κρίσεως;»
Για αυτό να θεωρείς την προσευχή σου, παιδί μου, όλο τον καιρό της ζωής σου, σαν του χειρότερου αμαρτωλού. Διότι τότε αμαρτάνουμε χειρότερα, όταν νομίζουμε ότι η προσευχή μας είναι άγια και καθαρή. Άλλωστε και αν ακόμη κάνει κανείς σημεία και τέρατα, πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του αναπολόγητο, γιατί οπωσδήποτε θα αμαρτάνει στην προσευχή με τα εσωτερικά σκιρτήματα της καρδιάς ή και με τους απρόσεκτους λογισμούς. (Δηλαδή, όταν άλλα λέει το στόμα κι αλλού τρέχει ο νους). Γιʼ αυτό θυμήσου να λες πάντα τούτα τα λόγια: «Ἐκ τῶν κρυφίων μου καθαρισόν με καί ἀπό ἀλλοτρίων φεῖσαι τοῦ δούλου σου».
Πρέπει ακόμη να έχεις και τούτο υπ’ όψη σου: Ποτέ να μην ευχαριστείσαι με τα καλά σου έργα ούτε να ξεθαρρεύεις εξ αιτίας τους. Δεν ξέρεις, αν είναι αρεστά ή αποκρουστικά στο Θεό. Για αυτό καλύτερα να έχεις το θάρρος σου σ’ Εκείνον και στη δύναμη του, λογαριάζοντας τον εαυτό σου ανώφελο χώμα. Αχ, παιδί μου, πόσες αμαρτίες κάνουμε και δεν τις ξέρουμε!
Όταν δεις τους συνανθρώπους σου να σφάλλουν, εσύ να τα βάζεις με τον εαυτό σου. Κι αν κανείς σε βρίσει, σε κατακρίνει ή σε περιφρονήσει, έστω και μέχρις εξευτελισμού, ταπείνωσε τον λογισμό σου και κατάκρινε και συ ο ίδιος τον εαυτό σου σαν αμαρτωλό και ανάξιο να ζει!… Ε, μ’ όλ’ αυτά θα έρθει η διόρθωση και η σωτηρία.
Τότε ο νέος τον ξαναρώτησε:
-Πάτερ, πως μπορεί ο άνθρωπος να νικάει κάθε πειρασμό του διαβόλου;
-Η νίκη σε κάθε πειρασμό είναι η σιωπή και η ταπείνωση. Όλα τα έργα του ταπεινόφρονος είναι γνωστά στον Θεό και επαινετά από τους αγγέλους του. Γι’ αυτό είναι φρικτά και φοβερά στους δαίμονες. Γίνε, λοιπόν, ταπεινός και συντετριμμένος στην καρδιά, ώστε να ποθήσει το Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει μέσα σου και να σου δώσει έτσι δύναμη ν’ αποκρούσεις κάθε βιοτική μέριμνα. Γιατί διαβλέπω ότι αυτή περισσότερο σε απομακρύνει από το δρόμο του Θεού απασχολώντας σε με ανώφελα πράγματα. Αυτά δεν θα μας ωφελήσουν σε τίποτε, παιδί μου, την ημέρα της Κρίσεως. Δεν μας έστειλε ο Κύριος σε τούτη τη ζωή, για να πνίξουμε τον αυτό μας μέσα στις μέριμνες και τις υπερβολικές φροντίδες δελεαζόμενοι απ’ τον διάβολο- μη γένοιτο! Καλυτέρεψε ολόκληρο τον εαυτό σου προς τον Θεό φροντίζοντας μόνο για την ψυχή σου, και Εκείνος έχει έννοια και για τις υλικές σου ανάγκες. Γιατί κανένας, όσο κι αν φροντίζει στην παρούσα ζωή για τη σάρκα του, δεν μπορεί να προσθέσει στο ανάστημά του ένα πήχη, καθώς είπε ο Κύριος. Τι όφελος έχουμε απ’ τα πράγματα του κόσμου, έστω κι αν λάχει να τα συνάξουμε όλα στις αποθήκες μας; Στο τέλος τα αφήνουμε εδώ. Κι εμείς γυμνοί από αρετές κατοικούμε στον τάφο!… Ποιο υλικό κέρδος μπορεί να μας σώσει τότε; Ασφαλώς κανένα. Θα μας ζώσει από παντού το σκοτάδι, το ουαί, η αιώνια κόλαση. Γι’ αυτό είναι απόλυτη ανάγκη να προσευχόμαστε αδιάλειπτα με πολλή περισυλλογή και γαλήνη. Νιώσε, λοιπόν, παιδάκι μου, και βάλε καλά στην καρδιά σου όλα όσα σου λέω και από δω και μπρος κόψε τις φροντίδες και ζήσε συνετά και ευάρεστα στον Κύριο και Θεό σου.
Μ’ αυτές τις συμβουλές του ο μακάριος έφερε βαθειά κατάνυξη στην καρδιά του νέου. Τέλος εκείνος φεύγοντας έπεσε στα πόδια του και ζήτησε την ευχή του. Το ίδιο έκανε και ο Νήφων. Έπεσε κι αυτός στα πόδια του παιδιού κι έπειτα του έδωσε την ευχή του, για να φύγει.
Το παιδί αυτό ήταν υιός ενός από τους μεγάλους άρχοντες του παλατιού. Από τότε τον περισσότερο καιρό του τον περνούσε μαζί με τον όσιο πριν αυτός να τιμηθεί με το επισκοπικό αξίωμα. Έμαθε και το κελί του και σύχναζε εκεί τρυγώντας τα θεία διδάγματα, τα γλυκύτερα «υπέρ μέλι και κήριον». Έτσι τράφηκε η ψυχή του κι από μικρός έγινε εύχρηστο σκεύος στα χέρια του Θεού. Με τα πνευματικά του χαρίσματα ευαρέστησε στον Κύριο κι όταν ήρθε η ώρα, του παρέδωσε την ψυχή του κι αναπαύτηκε μέσα στη θεϊκή του αγκάλη. Το όνομα του ήταν Νεόφυτος. “

.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας Ασκητής επίσκοπος,

Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής»

του π. Πέτρου Ιερομονάχου (μαθητού του Αγ.Νήφωνος).

Εκδόσεις Αστήρ

πηγή

"Ο άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής, περιγράφει τη Θεία Λειτουργία"

«Ο ΑΓΙΟΣ Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής (4ος αι.) 
αξιώθηκε νά δει πολλά θεϊκά οράματα με τα φωτισμένα από
 το Άγιο Πνεύμα μάτια της ψυχής του. 
Κάποτε, σε Μια θεία λειτουργία, μόλις ο λειτουργός εκφώνησε: 
«Ευλογημένη ή βασιλεία... », ο άγιος 
είδε φωτιά νά κατεβαίνει από τον ουρανό και νά
 καλύπτει το άγιο θυσιαστήριο και τον ιερέα, 
χωρίς εκείνος νά καταλάβει τίποτα. 
Αργότερα, όταν άρχισε νά ψάλετε ο τρισάγιος ύμνος από 
το λαό, τέσσερις άγγελοι κατέβηκαν κι έψαλλαν μαζί 
τους. Στον 'Απόστολο, φανερώθηκε ο μακάριος Παύλος
νά καθοδηγεί τον αναγνώστη. 

Στο «Αλληλούια», μετά τον' Απόστολο, οι φωνές του λαού 
ανέβαιναν ενωμένες στον ουρανό σαν ένα πύρινο 
σφιχτοπλεγμένο σχοινί. 
Και στό Ευαγγέλιο, κάθε λέξη έβγαινε σαν φλόγα από 
το στόμα του ιερέα και υψωνόταν στα επουράνια. 
Λίγο πριν από την είσοδο των τιμίων Δώρων, βλέπει 
ξαφνικά ο όσιος ν' ανοίγει ο ουρανός και νά ξεχύνεται 
Μια άρρητη και υπερκόσμια ευωδία. "Άγγελοι κατέβαιναν 
από ψηλά, ψάλλοντας ύμνους και δοξολογίες στον 'Αμνό, 
το Χριστό και Υιό του Θεού και νά! 

Παρουσιάστηκε τότε ένα κατακάθαρο και τρισχαριτωμένο
Βρέφος! 
Το κρατούσαν ατά χέρια τους άγγελοι, πού το έφεραν και το
 απέθεσαν στο άγιο δισκάριο, όπου βρίσκονταν τα τίμια Δώρα. 
Γύρω Του μαζεύτηκαν πλήθος ολόλαμπροι και λευκοφόροι νέοι,
 πού ατένιζαν με θαυμασμό και δέος τη θεϊκή Του ομορφιά. 

Ήρθε ή στιγμή της μεγάλης εισόδου. 
Ο λειτουργός πλησίασε για νά πάρει στα χέρια του το 
άγιο δισκάριο και το άγιο ποτήριο. 
τα ύψωσε και τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του, σηκώνοντας 
μαζί τους και το Βρέφος. 'Όταν βγήκαν τα 'Άγια, κι ενώ ο 
λαός έψαλλε κατανυκτικά, είδε ο όσιος αγγέλους νά 
φτερουγίζουν κυκλικά πάνω απ' το λειτουργό. 
Δύο Χερουβείμ και Δύο Σεραφείμ προχωρούσαν μπροστά του
 και πλήθος άλλων αγγέλων τον συνόδευαν, ψάλλοντας με 
αγαλλίαση άρρητους ύμνους. 
Όταν ο ιερέας έφτασε στην άγία τράπεζα κι ακούμπησε τα 
τίμια Δώρα, οι άγγελοι τη σκέπασαν με τις φτερούγες 
τους. τα Δύο Χερουβείμ στάθηκαν στα δεξιά του
λειτουργού και τα Δύο Σεραφείμ στ' αριστερά του, 
χωρίς όμως εκείνος νά τα βλέπει.

Η θεία μυσταγωγία συνεχίστηκε. 
Είπαν το «Πιστεύω» κι έφτασαν στον καθαγιασμό των 
τιμίων Δώρων. 
Ο λειτουργός τα ευλόγησε και είπε το «...μεταβαλών τω 
Πνευματι σου τω Άγίω. Αμήν' Αμήν' Αμήν». Τότε βλέπει 
πάλι ο δίκαιος έναν άγγελο νά παίρνει μαχαίρι και 
νά σφάζει το Βρέφος. το αίμα Του το έχυσε στο άγιο 
ποτήριο, ενώ το σώμα Του το τεμάχισε και το
τοποθέτησε στο δισκάριο. 

Ύστερα αποτραβήχτηκε πάλι στη θέση του και στάθηκε
 σεμνά κι ευλαβικά. 
'Όταν ο λειτουργός ύψωσε τον άγιο" Άρτο εκφωνώντας
 «τα αγια τοις άγίοις», ενώ ο λαός έψαλλε
«ΕΙς άγιος, εις Κύριος...», κάποιος από το εκκλησίασμα 
στράφηκε στον άγιο και τον ρώτησε σιγανά: Γιατί, πάτερ,
ο ιερέας λέει «τα αγια τοις άγίοις»; -για μας όλους το λέει,
 παιδί μου. και σημαίνει: στα άγια μέλη του Χριστού νά 
προσέλθει όποιος είναι άγιος! 
και τι είναι αγιοσύνη, πάτερ; ξαναρώτησε ο άλλος, 
πού ήταν απλοϊκός. 
Νά... Αν είσαι ακόλαστος, μην τολμήσεις νά γίνεις
 μέτοχος σε τόσο μεγάλο μυστήριο. " Αν έχεις έχθρα
 με κάποιον, μην πλησιάσεις." Αν περιγελάς η ορίζεις
 η κατακρίνεις το συνάνθρωπό σου, στάσου μακριά
 από τη θεία Κοινωνία. Πρώτα εξέτασε τον εαυτό σου, 
κι αν είσαι ενάρετος πλησίασε." 
Αν όμως δεν είσαι, φύγε ...;.
Στο μεταξύ ο λειτουργός εκφώνησε: «Μετα φόβου Θεού, 
πίστεως και αγάπης προσέλθετε». 

Ό άγιος παρατηρούσε τώρα όσους κοινωνούσαν. 
"Άλλων τα πρόσωπα μαύριζαν, μόλις έπαιρναν τα
θεία Μυστήρια, ενώ άλλων έλαμπαν σαν τον ήλιο. 
Οι άγγελοι στέκονταν εκεί κοντά και παρακολουθούσαν
με σεβασμό τη μετάληψη. 'Όταν κοινωνούσε κάποιος
 ευσεβής, του έβαζαν στο κεφάλι ένα στεφάνι. 
Όταν, αντίθετα, πλησίαζε κάποιος αμαρτωλός, 
γύριζαν αλλού το πρόσωπό τους με φανερή αποστροφή. 

Τότε τα άχραντα Μυστήρια σαν νά εξαφανίζονταν από 
την αγία λαβίδα, έτσι πού ο αμαρτωλός φαινόταν νά μην
 παίρνει μέσα του το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
 Κι έφευγε κατάμαυρος σαν αράπης, με την αποδοκιμασία
του Κυρίου διάχυτη στην όψη του. Όταν τελείωσε ή
 λειτουργία και ο ιερέας έκανε την κατάλυση,
παρουσιάστηκε και πάλι το Βρέφος σώο πάνω 
στα χέρια των άγίων αγγέλων! 
Ξαφνικά ή στέγη του ναού σαν νά σχίστηκε
στα δύο. 'Από κεί οι άγγελοι ανέβασαν το Παιδί
 στους ουρανούς με ύμνους και δοξολογίες, όπως
 το είχαν κατεβάσει, ενώ μία υπέροχη ευωδία
 ξεχύθηκε και πάλι ολόγυρα.» 

πηγή

Τα «κατορθώματα» των δαιμόνων

πηγή

Με τα φωτισμένα μάτια της ψυχής 

του ο άγιος έβλεπε πώς πήγαιναν οι 

δαίμονες να πειράξουν τους ανθρώπους. 

Τους πλησίαζαν και τους ψιθύριζαν 

κάθε λογής πονηρίες, παρακινώντας 

τους σε διάφορα αμαρτήματα. 

Κι εκείνοι, ζαλισμένοι από τις έγνοιες

 και τις σκοτούρες της ζωής, δεν

 υποψιάζονταν ότι αυτό που συλλογιζόταν

 ο νους τους ήταν από δαιμονική ενέργεια.

 Έτσι, δέχονταν και μελετούσαν τους

 λογισμούς σαν δικούς τους. Και αφού 

τους καλλιεργούσαν αρκετά μέσα στο 

μυαλό τους, έπεφταν στα αντίστοιχα

 αμαρτήματα − άλλοι σε οργή,

 άλλοι σε κατάκριση, άλλοι σε 

μνησικακαία, άλλοι σε διαμάχη

 και άλλοι σε άλλα. 

Βλέποντάς τα όλ’ αυτά ο δούλος του Θεού, έλεγε με θλίψη:
− Α, τους πανούργους! Γίνανε αφεντικά, οι άθλιοι, και δίνουν προσταγές στους ανθρώπους! 

Αυτοί πάλι, νομίζοντας πως όλες οι σκέψεις γεννιούνται από το δικό τους μυαλό, τις 

πραγματοποιούν αδιάκριτα στο άψε-σβήσε... Να γιατί δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε κάτι,

 πριν καλοεξετάσουμε τους λογισμούς μας.

Διηγήθηκε μάλιστα κι ένα σχετικό περιστατικό:
− Είδα κάποτε δυο ανθρώπους να στέκονται ήσυχοι και να δουλεύουν. Ξαφνικά, πλησιάζει 

τον έναν κάποιος μαύρος, σκύβει στ’ αφτί του και αρχίζει να του ψιθυρίζει κάτι, ποιος 

ξέρει τι.Μετά από λίγη ώρα πάντως και καθώς ο μαύρος συνέχιζε τους ψιθύρους του, αφήνει 

ο άνθρωπος τη δουλειά του, τρέχει στον συντεχνίτη του και αρχίζει να τον λούζει με βρισιές.

 Τότε παρουσιάστηκε ένας άλλος μαύρος. Σίμωσε στ’ αφτί του δεύτερου κι έπιασε να 

τον ξεσηκώνει κι αυτόν, με τους δικούς του ψιθυρισμούς, σε αντεπίθεση και καβγά. 

Έτσι βρέθηκαν κι οι δυο να στέκονται αντιμέτωποι και ν’ αλληλοβρίζονται, έχοντας 

πίσω τους τους δαίμονες να συνδαυλίζουν τον θυμό τους! Πόσο αγανάκτησα!

Και συμπλήρωσε με φανερή δυσφορία:
− Α, τους απατεώνες, τους βρωμερούς! Κοίτα πώς σπέρνουν διχόνοιες ανάμεσα στους 

ανθρώπους! Μα κι αυτοί πάλι, τόσο ανόητοι είναι; Να κάνουν αναντίρρητα και 

απερίσκεπτα ό,τι τους συμβουλεύουν οι δαίμονες!

Ένας ασκητής επίσκοπος: Όσιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής,

 έκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττική

«Είμαι ενάρετος»!!!

πηγή

Eνώ καθόμασταν και συζητούσαμε για την κενοδοξία και άλλα πνευματικά θέματα, μου λέει:

- Το πονηρό πνεύμα της κενοδοξίας είναι πολύμορφο, και χρειάζεται πολλή βία για να

 ξεφύγει κανείς απ’ αυτό. Γιατί κάνει τον ενάρετο να καμαρώνει για τα κατορθώματά του.

 Αν λ.χ. είναι εξαντλημένος από τη νηστεία, του λέει: «Κοίταξε στο νερό το πρόσωπό σου. 

Πόσο λιπόσαρκο είναι! Πώς να μη σ’ έχουνε μετά οι άνθρωποι για μεγάλο νηστευτή;» 

Άλλοτε τον ορμηνεύει: «Περπάτα σκυφτός. Μίλα ψιθυριστά. Βάδιζε αργά. Έτσι θα σε 

τιμούν οι άνθρωποι.» Και άλλοτε τον κεντρίζει: «Καθώς προχωράς, αναστέναζε πότε-πότε. 

Σήκωνε και τα μάτια σου ικετευτικά στον ουρανό, ώστε να προκαλείς την προσοχή των άλλων.

 Έτσι θα λένε: Να ένας μεγάλος άγιος!» Τέτοια και άλλα παρόμοια του ψιθυρίζει το

 πνεύμα της κενοδοξίας, για να καταλήξει σε κάτι σαν κι αυτό: «Σου πρέπει λοιπόν να

 γίνεις επίσκοπος ή τουλάχιστον ιερέας ή αρχιδιάκονος, αφού όλοι σε λένε και σε

 θεωρούν άγιο. Φρόντισε μόνο να κάνεις και μερικά θαύματα για να δοξαστείς πιο πολύ. 

Άρχισε να λες στους ανθρώπους τα μελλούμενα -ε, από τα πολλά που θα πεις, θα βγει και

 κανένα αληθινό, οπότε θα σε θεωρήσουν σπουδαίο-, επιτίμα τα δαιμόνια –ίσως κι αυτά, 

με την επίκληση του Ιησού, να φυγαδευτούν, οπότε θα δοξαστείς κι εσύ σαν προφήτης 

ή απόστολος»... 

 Αλλά γιατί να πολυλογώ; συνέχισε ο όσιος. Τότε που άρχισα να μετανοώ για τις

 αμέτρητες αμαρτίες μου, μου επιτέθηκε το πνεύμα της κενοδοξίας, γεμίζοντας την

 καρδιά μου με χαρά και αγαλλίαση. Μου έδιωξε κάθε θλίψη. Μ’ έκανε να νιώθω 

ειρηνικός και ευτυχισμένος. και μου έβαζε τον λογισμό: «Εσύ πια έφτασες σε ψηλά

 μέτρα αρετής! Πού να βρεθεί όμοιός σου πάνω στη γη!» Πότε-πότε μου έφερνε στη

 μύτη υπέροχες ευωδίες θυμιαμάτων και με απατούσε λέγοντας: «κοίτα πώς σε παραστέκουν 

οι άγγελοι, θυμιάζοντας την αγιοσύνη σου και την αρετή σου!» Κι έπειτα, χωρίς εγώ

 να το καταλάβω, με κορόιδευε για τα καλά: «Μακάριος είσαι, Νήφων, γιατί νίκησες

 τον διάβολο!» Όλ’ αυτά τα έπαιρνα στα σοβαρά, ο ανόητος, και πλανούσα τον εαυτό

 μου, νομίζοντας πως είναι όπως μου τον έδειχνε το δαιμόνιο της κενοδοξίας. 

Ο Θεός, όμως, που δεν θέλει την απώλεια του αμαρτωλού, μου χάρισε διάκριση

 λογισμών και αγαθή σκέψη. Όταν λοιπόν ερχόταν ο διάβολος και μου έλεγε, 

«Μα εσύ από τώρα είσαι στ’ αλήθεια ο άγιος Νήφων! Ποιος άλλος πάνω στη γη

 καλλιεργεί τόσες αρετές ζώντας μέσα στους θορύβους;», τότε εξουδετέρωνα τις

 πανουργίες του με τη διάκριση.

Μια φορά, όπως μου είπε ο όσιος, το δαιμόνιο της κενοδοξίας έπεσε πάνω του 

ορμητικά, φουσκώνοντάς τον με βροχή επαίνων:

- Να, ο πιο διάσημος απ’ τους ανθρώπους! Να, ο μεγάλος φωστήρας! Να

, ο γενναίος αγωνιστής! Να, ο πιο ενάρετος της οικουμένης!...

Φλυάρησε πολλά ακόμα, πασχίζοντας να τον πλανέψει. Ο άγιος όμως κατάλαβε 

την κακουργία του διαβόλου, αναλογίστηκε τη δική του αδυναμία και είπε μέσα του:

- Πρόσεξε, αμαρτωλέ Νήφων, μη σε ξελογιάσει ο απατεώνας! Τον νου σου, 

μωρόπιστε, μη σε τυλίξει! Άνθρωπος είσα κι εσύ σαν τους άλλους. Κοίτα

 μην υποκύψεις. Μην περηφανευτείς και φουσκώσεις. Σε τι ξεχωρίζει ένας

 σπόρος στάρι μέσα στον σωρό; Σε τίποτα. Είναι ο ίδιος με τους άλλους σπόρους. 

Έτσι κι εσύ, δεν ξεχωρίζεις σε τίποτε από τους άλλους ανθρώπους. Απ’ τη λάσπη

 είναι όλοι πλασμένοι, απ’ τη λάσπη είσαι κι εσύ. Για δες, ταλαίπωρε, τη γη! 

Κι εσύ «γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γεν. γ’ 19). Να σκέφτεσαι πως είσαι 

αμαρτωλός και θα κριθείς. «Πρόσεχε σεαυτῷ» (Δευτερ. ιε’ 9) και 

«νῆφε ἐν πᾶσι» (Β’ Τιμ. δ’ 5). Θρήνησε, άθλιε, για την αιώνια πικρή κόλαση,

 όπου θα κατακαίγεσαι για τις αμαρτίες σου! Αυτά να στοχάζεσαι, αυτά να 

μελετάς συνεχώς, και να μην κομπάζεις λέγοντας «είμαι ενάρετος»,

 «είμαι δίκαιος», «είμαι συνετός»... Γιατί μ’ αυτές τις αλαζονικές 

αυταπάτες κρατάς τον Θεό μακριά σου.

Έτσι ελέγχοντας αυστηρά τον εαυτό του ο δίκαιος, πολεμούσε 

αποτελεσματικά το πνεύμα της κενοδοξίας. 

Ένας ασκητής επίσκοπος:

 Όσιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής, έκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου

ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ

πηγή

Το παράκατω κείμενο, που προέρχεται από το βίο του Αγίου Νηφωνος, είναι τόσο επίκαιρο όσο ποτέ. Διαβάστε το και θα καταλάβαιτε…

Πες μου, πάτερ, σε παρακαλώ κάτι: Για ποιό λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν τους δικαίους; Γιατί τους περιφρονούν; Γιατί σκανδαλίζονται μαζί τους; Αντίθετα, λίγοι ειναι εκείνοι που τους τιμούν…

- Πολύ συμφέρει τους δικαίους, παιδί μου, η περιφρόνηση των ανθρώπων. Τους ταιριάζει, θα ‘λεγα, όπως ταιριάζουν στον ουρανό τ’ αστέρια. Είδα μάλιστα ενάρετο, που κέρδισε πενήντα στεφάνια σε μία μέρα από τις κακολογίες των άλλων.- Και με ποιόν τρόπο τα κέρδισε; ρώτησα απορήμενος.

- Άκουσε: Ο άνθρωπος αυτός έμενε στα Βούκολα. Ήταν επιφανής και αξιοσέβαστος. Έκανε πολλά καλά έργα στους συνανθρώπους του και όλους τους αγαπούσε σαν αγγέλους του Θεού. Εκείνοι, ωστόσο, πλανέθηκαν από τον πονηρό και άρχισαν να αντιπαθούν τον ευεργέτη τους σα να ήταν κακούργος. Άλλοι έλεγαν πως είναι δολερός, άλλοι ακόλαστος, άλλοι κλέφτης και άλλοι αιρετικός! Έχει, βλέπεις, τη συνήθεια ο διάβολος να διασύρει τους αγίους με το στόμα των αμαρτώλων ανθρώπων. Ο άνθρωπος όμως για τον οποίο σου μιλάω, ακούγοντας τις συκοφαντίες αυτές, χαιρόταν ειλικρινά και ευχαριστούσε το Θεό.

“Κύριε”, έλεγε, “δείξε το έλεος Σου σ’ όσους με μισούν, με συκοφαντούν, με διασύρουν. Κανένας απ’ τους αδελφούς να μην πάθει κακό για μένα τον αμαρτωλό, ούτε στην παρούσα ζωή ούτε στην άλλη. Σύντριψε όμως και αφάνησε τους πονηρούς δαίμονες, που τους ξεσηκώνουν εναντίον μου. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, όπως δεν αποστράφηκες εμένα τον βέβηλο, όσες φορές αμάρτησα και πρόστρεξα στην ευσπλαχνία Σου ζητώντας συγχώρηση, έτσι να μην αποστραφείς τώρα κι αυτούς, που κατηγορούν τον αχρείο δούλο Σου. Αντίθετα, αγιάσέ τους με το έλεός Σου και σκέπασέ τους με την αγαθότητα Σου”.

Έτσι προσευχόταν, αγαπητέ, ο δίκαιος εκείνος, γι’ αυτούς που τον μισούσαν και τον κακολογούσαν! Και κοίταξε τι θαυμαστό γινόταν: Όσες φορές τη μέρα βίαζε τον εαυτό του και προσευχόταν για τους εχθρούς του, τόσες φορές κατέβαινε άγγελος Κυρίου και τοποθετούσε στο κεφάλι του ουράνιο διαμαντοστόλιστο στεφάνι. Αυτό, βέβαια, δεν το καταλάβαινε ο ίδιος, γιατί ο Θεός τον στεφάνωνε αόρατα… Γι’ αυτό λοιπόν, παιδί μου, επιτρέπει πολλές φορές ο αγαθός Θεός να κακολογούνται και να εξουθενώνονται οι ενάρετοι, για ν’ αυξήσουν έτσι τα στέφανια τους και τα βραβεία τους και τους ουράνιους μισθούς τους.

- Ωστόσο, όπως είπα και πριν, πάτερ, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι δίκαιοι σ’ άλλους ανθρώπους αρέσουν και σ’ άλλους όχι.

- Πρόσεξε, παιδί μου, και θα σου το εξηγήσω με μερικά παραδείγματα: Δεν βλέπεις που ο Θεός στέλνει βροχή, και δεν αρέσει σε όλους; Όπως συνήθως, άλλοι λένε το ένα και άλλοι το άλλο. Ο ένας λέει: “Δόξα σοι ο Θεός! Θα ποτιστεί η γη!”. Ο άλλος, αντίθετα: “Κακό που μας βρήκε! Πάει η σοδειά!”. Άν πάλι ο Θεός στείλει βαρύ χειμώνα, οι φτωχοί, τρέμοντας από την παγωνιά, λένε με παράπονο: “Αχ, γιατί να κάνει ο Θεός τόσο κρύο;”. Οι πλούσιοι, απεναντίας, τότε ακριβώς απολαμβάνουν περισσότερο τη θαλπωρή, γιατί έχουν όλα όσα χρειάζονται – και θέρμανση και χοντρά ρούχα και κρασί και ζεστό ψωμί και κρέατα και καθετί που αναπαύει το σώμα. Τέλος πάντων, φεύγει ο χειμώνας, έρχεται η άνοιξη και ακολουθεί το καλοκαίρι με την πολλή του ζέστη. Τότε λένε μερικοί: “Ο χειμώνας είναι πολύ καλύτερος. Ούτε μύγες έχει ούτε ψύλλους ούτε κοριούς”. Και, κοντολογής, άλλοι προτιμούν το χειμώνα σαν υγιεινότερο, άλλοι την άνοιξη σαν γλυκύτερη, άλλοι το καλοκαίρι σαν θερμότερο… Αλλά γιατί στα λέω όλα αυτά; Φτάνει μόνο να σκεφτείς, ότι ο Χριστός, ο Κύριος και Θεός μας, έγινε άνθρωπος, συναναστράφηκε με τους αχάριστους Εβραίους και τους ευργέτησε με μύρια καλά – δαιμόνια έδιωξε, λεπρούς καθάρισε, τυφλούς φώτισε, κουτσούς στήριξε, παράλυτους σήκωσε, νεκρούς ανέστησε, τελώνες διόρθωσε, πόρνες συνέτισε, με λίγα ψωμιά πλήθη χόρτασε και τόσα άλλα έκανε, για τα οποία φθαρτός άνθρωπος δεν μπορεί να μιλήσει. Και για όλα τούτα ποια ήταν η ανταμοιβή του Κυρίου μας; Ο φθόνος, η συκοφαντία, οι εξευτελισμοί, τα ραπίσματα, η μαστίγωση, τα φτυσίματα και στο τέλος η σταύρωση! Αν λοιπόν ο Πλάστης μας δεν άρεσε σε όλους τους ανθρώπους, πως θα αρέσει ο δίκαιος στους συνάνθρώπος του; Ξέρεις, παιδί μου, ο ενάρετος Άβελ έζησε τότε που ελάχιστοι άνθρωποι υπήρχαν πάνω στη γη. Και παρόλο που δεν έκανε το παραμικρό κακό στον αδελφό του Κάϊν, αυτός, σκοτισμένος από τον πονηρό, τον φθόνησε και τον σκότωσε. Σκέψου λοιπόν, αν τότε, που υπήρχαν μόνο δύο αδέλφια στη γη, ο δίκαιος Άβελ δεν μπόρεσε να ξεφύγει απ’ τον ανθρώπινο φθόνο, θα μπόρεσει κανείς σήμερα, ζώντας ανάμεσα σε τόσο κόσμο; Αδύνατον! Είναι γραμμένο άλλωστε: “Τέκνον, ει προσέρχη δουλεύειν Κυρίω Θεώ, ετοίμασεν την ψυχήν σου εις πειρασμόν”.

ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ – Ο Άγιος των μετανοούντων