Kι εμείς είχαμε δουλειές, αλλά τις αφήσαμε στη μέση!

Αδελφοί, γρηγορείτε!

 

Πηγή: "Τρελογιάνης"

Πηγή

Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο

Η Miley Cyrus (Μάιλι Σάιρους) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια, γεννημένη το 1992, που έγινε διάσημη κυρίως από τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην εφηβική τηλεοπτική σειρά Χάνα Μοντάνα, που προβλήθηκε και στη χώρα μας.


Βιογραφικό της Miley Cyrus μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Πρόκειται για μια κοπέλα 22 ετών (το 2014), που αποτελεί ίνδαλμα - ή μάλλον είδωλο (idol) - για εκατομμύρια έφηβα κορίτσια σε όλο τον πλανήτη, καθώς υποτίθεται ότι ζει το όνειρο της ιδανικής ζωής: όμορφη, σέξι, διάσημη, προφανώς πλούσια, με αστραφτερή ζωή, όπου μπορεί "να κάνει ό,τι θέλει", αλλά και "να έχει όποιον θέλει"!

Αυτό το μεθυστικό όνειρο είναι που κυριαρχεί στη φαντασία των κοριτσιών που μεγαλώνουμε - αντίστοιχα και των έφηβων αγοριών. Η Miley τα σπρώχνει σε δυο κατευθύνσεις: στο να επιδιώξουν την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου πάση θυσία (θυσιάζοντας αρχές και αξίες, για να "επιβιώσουν" σε μια κοινωνία ανθρώπινων πιράνχας) ή στην κατάθλιψη, αν δεν μπορούν να το πραγματοποιήσουν - ή στο να δαπανήσουν όλη τους την περιουσία και τη ζωτικότητα για ν' αποχτήσουν πιθανές προδιαγραφές που "τους λείπουν", π.χ. κατάλληλη σωματική διάπλαση.

Δεν ξέρω αν η Miley έχει κάποια σχέση με εξαρτήσεις, διαστροφές κ.τ.λ. Δεν ξέρω αν νιώθει ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη, γεμάτη ή άδεια ("δεν είναι άνθρωπος" εξάλλου, αλλά ένα είδωλο - όπως την έχουν καταντήσει οι αστραφτεροί εκμεταλλευτές της, τ' αφεντικά της παγκόσμιας βιομηχανίας του θεάματος). Καταλαβαίνω όμως πού πηγαίνουν τα εκατομμύρια των κοριτσόπουλων που αναστενάζουν φανερά ή κρυφά, από θαυμασμό ή ζήλεια, βλέποντάς την.



Για να πάρετε μια γεύση, δείτε τις φωτογραφίες της στο Διαδίκτυο (επαναλαμβάνω ότι σήμερα είναι 22 χρονών, και φυσικά ξεκίνησε την "καριέρα" της πολύ νωρίτερα). "Καημένο κορίτσι", αυτό έχω να πω μόνο. Καημένο κορίτσι. Δε σε κρίνω. Σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ, γιατί είμαι ορθόδοξος χριστιανός. Κανείς άλλος, πλην του Χριστού, υπάρχει στον κόσμο να σ' αγαπάει;

Δεν είναι η μόνη. Υπάρχουν δεκάδες ή μάλλον εκατοντάδες όμοιές της, pop stars. Αρκετές και στην Ελλάδα.

Ποιος λοιπόν θα πει σ' αυτό το παιδί και στα όμοιά του και στα εκατομμύρια θαυμαστών και θαυμαστριών τους ότι αυτό δεν είναι ζωή;



Ποιος θα τους μιλήσει για την αληθινή αγάπη και την αληθινή χαρά, την ένωση ουρανού και γης, που δεν έρχεται από τους περίεργους γκουρού, αλλ' απ' το Χριστό;

Ποιος θα τους μιλήσει για την αγιότητα και την αιωνιότητα, την αιώνια αγάπη που ονομάζουμε Παράδεισο;

Μήπως οι προτεστάντες ιεραπόστολοι με την ανύπαρκτη θεολογία τους ή οιπεντηκοστιανοί με τις αλλόκοτες και νόθες "μεταφυσικές εμπειρίες" τους;

Μήπως οι ρωμαιοκαθολικοί ιερείς και θεολόγοι, που υπηρετούν - άθελά τους προφανώς - την αίρεση που οδήγησε την Ευρώπη σ' αυτό το χάλι, από το Μεσαίωνα και εντεύθεν;

Μήπως οι κάθε είδους γιόγκι, γκουρού, σούαμι και δε συμμαζεύεται, που έχουνενσκήψει από την Άπω Ανατολή να "εκπολιτίσουν" ή να "θεραπεύσουν" τους πάσχοντες δυτικούς αδελφούς μας;

Ποιος άλλος θα γιατρέψει αυτά τα παιδιά, εκτός από την Ορθοδοξία, την αρχαία και αυθεντική διδασκαλία και Εκκλησία του Χριστού, την αληθινή θεραπευτική των πνευματικών νοσημάτων και νίκη κατά των πνευματικών και ηθικών (και όχι μόνον) εξαρτήσεων;

Αλλά ποιος ορθόδοξος ιερέας ή θεολόγος ή ιεραπόστολος στο δυτικό κόσμο θα τα πλησιάσει, να τους μιλήσει για το Χριστό και την Παναγία, για προσευχή, νηστεία, εξομολόγηση και θεία μετάληψη;

Αυτός που θα το κάνει θα σώσει τον εαυτό του και πολλούς ακόμη.

Αλλά και στη χώρα μας χρειάζονται ανάλογοι ιεραπόστολοι. Μερικοί υπάρχουν. Επαρκούν; Ο Θεός γνωρίζει.

Αν δεν έχεις συναντήσει κανένα στα βήματά σου ώς τώρα, ελπίζω να συναντήσεις στο μέλλον. Ώς τότε, προσκαλώ ταπεινά για μια βόλτα στη μπλογκονησίδα μας.

Με πολλή αγάπη και μερικές προσευχές, τα μόνα κεράσματα που διαθέτει το κατάστημα... 



Φοβάμαι μην έχει την ίδια κατάληξη με την Amy, δυστυχώς η επείγια δόξα οδηγεί στην καταστροφή....

Έχει και η Ορθοδοξία τα δικά της πρότυπα-μοντέλα αρετής και Αγιότητος . . . που ευτυχώς δεν ζήτησαν επείγια δόξα αλλά ουράνια δίπλα σε έναν Βασιλέα που ο "θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει" που η σχέση μαζί του είναι ζωή και αιωνιότητα μια σχέση που δεν σταματάει όταν σταματήσει το βιολογικό ρολόϊ.



πηγή

Τό θαῦμα χωρίς ἀγάπη καί ἡ ἀγάπη χωρίς συγνώμη!

Τό θαῦμα χωρίς ἀγάπη

καί ἡ ἀγάπη χωρίς συγνώμη!

Γράφει: Μ.Σ. ἐκπ/κός 

Ἀπό ὅλα τά θαύματα τοῦ κόσμου, τό μεγαλύτερο εἶναι ἡ ἀγάπη!

Χωρίς τήν ἀγάπη,

κάθε θαῦμα γίνεται:

• πλάνη
• πηγή ἀναβλύζουσα ἔπαρση
• μή σωτήριο! 

  

Ὅπως ἄν ἀνοίξουμε τήν βαλβίδα στήν χύτρα 

φεύγει ὁ ἀτμός,

ἔτσι γίνεται καί στό θαῦμα.

Ἄν ἀνοίξει ἡ βαλβίδα τῆς καρδιᾶς καί φύγει ἡ ἀγάπη,

τότε τό θαῦμα ἐξατμίζεται!

Ὁ Ἰούδας ἔβλεπε συνεχῶς τόν θαυματουργό Κύριο,

τά ἀναρίθμητα θαύματά Του,

ἐνῶ  παράλληλα καί ὁ ἴδιος ἐξέλαβε χάρη Θεοῦ καί θαυματουργοῦσε

κι ὅλα αὐτά, γιά τρία ὁλόκληρα χρόνια.

Ὅμως, 

ὅταν συνειδητοποίησε τό λάθος τῆς προδοσίας του,

δέν ζήτησε συγνώμη, στεῖρος ἀγάπης καί ταπείνωσης,

παρά πῆγε καί αὐτοκτόνησε, μεστός ψυχρότητος καί ὑπερηφάνειας...

Ἄν εἶχε ἀγάπη, ὄχι μόνο θά ζητοῦσε αὐτοπροσώπως συγνώμη,

ἀλλά δέν θά μποροῦσε νά ἡσυχάσει

μέχρι νά συναντήσει τόν Ἰησοῦ ποῦ ἐπρόδωσε

καί νά πέσει στά πόδια Του δακρύνους.

Καί τότε,

θά γινόταν τό θαῦμα τῆς ἀποκατάστασης καί σωτηρίας του.

Πῶς ἔψαξε νά Τόν βρεῖ μέ φθόνο μέσα στή νύχτα γιά νά Τόν φιλήσει ψεύτικα;

Θά μποροῦσε νά Τόν ψάξει μέ μετάνοια μέσα στήν ἡμέρα,
 γιά νά κλαύσει μπροστά Του ἀληθινά!

 

Ἡ ἀγάπη καί ἡ συγνώμη

γεννᾶνε τά πραγματικά θαύματα!

Ἐμεῖς ἀποζητοῦμε ἀναξίως

νά δοῦμε τόν Χριστό, τήν Παναγία, Ἁγίους, Ἀγγέλους,

Φῶτα, ἰάσεις, ἀναστάσεις...

Ἐπιζητοῦμε νά ὀσφρανθοῦμε εὐωδίες,

νά ἀκούσουμε ὑπερκόσμιες ψαλμωδίες,

νά ἀποδεχθοῦμε "οὐράνιες ἀποκαλύψεις"...

Ποιός ἀποζητᾶ νά βλέπει τήν ἀγάπη στήν καρδιά του,

νά ἀκούει τήν συγνώμη τῶν χειλέων του

καί νά τά προσφέρει;...

 

Χωρίς ἀγάπη,

ἡ γλυκειά ἡσυχία γίνεται πικρή μοναξιά!

Χωρίς ἀγάπη,

τά μάτια τυφλώνονται

καί δέν ξεχωρίζουν οὔτε αὐτόν πού τά ἀγαπᾶ!

Χωρίς ἀγάπη,

οἱ καρποί τῆς ψυχῆς γίνονται ξερά κλαδιά!

Πόση χαρά ἔχει μία ζωή χωρίς ἥλιο;

Πόση χαρά ἔχει μία ζωή χωρίς ἀγάπη;

Ἡ συννεφιασμένη ἡμέρα ἴσως δώσει κάποτε ἥλιο.

Ἡ ἀγαπῶσα καρδιά πάντα δίνει ἀγάπη, ἀκόμη καί στά σύννεφα τῶν δυσκολιῶν,

εἰδικά σέ αὐτά!

Ὅλοι ἐπιθυμοῦν νά τούς ἀγαποῦν,

ἀλλά ποιοί ἐπιθυμοῦν νά ἀγαποῦν αὐτοί;

Ὅλοι ἐπιθυμοῦν νά ἀναστηθοῦν,

ἀλλά ποιοί ἐπιζητοῦν νά σταυρωθοῦν αὐτοί;

Πρίν τήν Ἀνάσταση, ὑπῆρχαν τά μαρτύρια καί ὁ Γολγοθᾶς.

Πρίν τήν ἀγάπη καί τήν συγνώμη, ὑπάρχει ὁ πόνος καί ἡ θυσία.

Ἀγάπη πού δέν διανύει τήν "via dolorosa" πού βάδισε ὁ Χριστός

καί ἀλητεύει ἀνέμελα σέ ἄλλες φαρδιές ὁδούς, δέν εἶναι ἀγάπη!

Τά μαρτύρια καί ὁ Γολγοθᾶς

ἀποδεικνύουν ἐμπράκτως τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ σέ ἐμᾶς.

Ὁ πόνος, τά δάκρυα καί ἡ θυσία

ἀποδεικνύουν ἐμπράκτως τήν δική μας ἀγάπη καί συχχώρεση στούς ἄλλους!

Ἀκόμη κι ἄν πετᾶς θαυματουργικά στόν ἀέρα,

χωρίς ἀγάπη καί συγνώμη δέν ἔχεις λευκά φτερά, ἀλλά μαῦρα.

Καί οἱ δαίμονες πετοῦν, ἀλλά δέν εἶναι Ἄγγελοι!...

Ἀγαπητοί μου,

ὅπως ἕνα ἔγγραφο εἶναι ἅκυρο χωρίς τήν ὑπογραφή καί τήν σφραγίδα τοῦ συντάκτη,

ἔτσι καί τό θαῦμα εἶναι ἄκυρο χωρίς τήν ὑπογραφή τῆς ἀγάπης

καί ἡ ἀγάπη εἶναι ἄκυρη χωρίς τήν σφραγίδα τῆς συγνώμης!

Κι ὅπως τό σῶμα πατᾶ στέρεα σέ δύο πόδια καί δέν πέφτει,

ἔτσι καί ἡ σωτηρία μας γιά νά μήν συντριβεῖ,

πρέπει νά βασίζεται καί νά ὀρθώνεται πάντα σέ δύο πόδια :

στό ἕνα τῆς ἀγάπης 

καί στό ἄλλο τῆς συγνώμης!

Κι αὐτό εἶναι τό μεγαλύτερο θαῦμα 

πού εἴθε νά τό ζοῦμε ὅλοι συνέχεια!

Τό κείμενο γράφτηκε ἀπό:

Μ.Σ. ἐκπ/κός-ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ - πηγή

Τα Αρχικά του Θεού

Όλη η φύση μιλά και τραγουδά και είναι μελωδική.  Όλα τα πράγματα ψιθυρίζουν, στενάζουν, γογγύζουν κελαηδούν, σφυρίζουν, μουγκρίζουν, ουρλιάζουν, βρυχώνται, κλαυθμηρίζουν, στριγκλίζουν, θρηνούν ή παραπονιούνται. 

Η φωνή του γρύλου, του τριζονιού και του βατράχου, το κροτάλισμα των σκίουρων καθώς καλεί το ένα το άλλο και όλοι οι ήχοι των ζώων είναι μια προσευχή.  

Αυτό είναι και η ανθρώπινη φωνή. Να γιατί οι μοναχοί είναι στην ενατένισή τους σιωπηλοί. Έχουν αφιερώσει τις φωνές τους να τραγουδούν μόνο εν χορώ, διότι έχουν κατανοήσει πως η φωνή είναι μία προσευχή. 

Όλη η φύση απαρτίζεται από σύμβολα που μας μιλούν για το Θεό.  Η κτίση είναι γραμμένη με τη δική Του γραμματοσειρά και κάθε σύμβολό της έχει νόημα.  

Η τροχιά των μετεωριτών στον ουρανό, το μονοπάτι που στο πέρασμά τους χαράζουν πάνω στην άμμο τα μαλάκια, οι σχηματισμοί των αποδημητικών πουλιών, τα φθινοπωρινά δειλινά, το διάβα του ήλιου μέσα από τον ζωδιακό κύκλο, οι κύκλοι της ζωής του κέδρου που είναι εγκάρσια χαραγμένοι στον κορμό του και σημαδεύουν τις εποχές της άνοιξης και του χειμώνα, οι ακανόνιστες αιχμές που η αστραπή διαγράφει στον ουρανό και οι κορδέλες των ποταμών στις αεροφωτογραφίες – όλα είναι σημεία που κουβαλούν ένα μήνυμα για όσους μπορούν να διαβάσουν.  

Οι άνθρωποι που συγκινούνται κοιτάζοντας αυτά τα σημεία αλλά δεν τα κατανοούν, επειδή δεν γνωρίζουν πως όλη η φύση είναι γραμμένη γι’ αυτούς, είναι σαν τη χωριατοπούλα που της αρέσει να κοιτάζει την καλλίγραμμη γραφή στην επιστολή που έφτασε στα χέρα της, αλλά επειδή δεν ξέρει ανάγνωση, δεν γνωρίζει πως αυτά τα σημάδια πάνω στο χαρτί είναι το ερωτικό γράμμα του αυτοκράτορα προς εκείνη.

Και εμείς είμαστε τα σημάδια του Θεού.  Καθένας μας φέρει το γραφικό Του χαρακτήρα και ολόκληρη η ύπαρξή μας είναι μήνυμα από το Θεό.  Έχουμε γραφεί στη φύση (που ολάκερη μιλά για το Θεό)  σαν λέξεις ιδιαίτερα σημαντικές.  Είμαστε κατ’ εικόνα Θεού.

Ernesto Cardenal  το είδαμε εδώ

Αγάπησα έναν παπά!

 
Γράφει  ένα  ΚΟΡΙΤΣΙ
 Παίδες, προσδεθείτε γιατί έχω μια τιτανοτεράστια αποκάλυψη να σας κάνω. Αγάπησα έναν παπά! Δεν θέλω να αδικήσω τον κλάδο, αλλά μέχρι αυτή τη στιγμή οι παπάδες που είχα συναντήσει στη ζωή μου ήταν ή χοντροί, είτε χοντρότεροι. Μη βρίζετε εσείς τα παχουλά, ξέρω: Ο Χοντρός είναι καλός κι οι καλοί παντού χωράνε (και στην καρδιά μου). Αλλά μόλις έπεφτα πάνω στον κοιλαρά τον παπά μού ξαναρχόταν στο μυαλό ένα βιντεάκι που είχα δει μικρή και μου τσάκισε την ευκαιρία να αράξω μεταθανατίως εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως (όπου θα ναι κρύες οι μπύρες): παπάδες σε μια εκκλησία στα Τέμπη που άνοιγαν το κουτί με τους οβολούς των πιστών και άρπαζαν τα φράγκα σαν τα κοράκια. Τα βάζαν στις τσέπες, σε σακούλες, μέσα στα γένια τους, μέσα στα βρακιά τους, παντού. Αυτό το αηδιαστικό θέαμα αποτελείωσε το έργο που είχε ήδη κάνει μέσα μου το άθλιο παιδικό τραγουδάκι «ο παπάς ο παχύς έφαγε παχιά φακή». Δήλωσα λοιπόν τότε στον πατέρα μου ότι αν ξαναδώ παπά στον δρόμο θα στρίψω γωνία. Συμφώνησε. (Σάμπως μπορούσε να κάνει κι αλλιώς; Εκείνος είναι ο πρώτος διδάξας του στρίβειν γωνία: Βλέπει δανειστή; Στρίβει γωνία. Βλέπεις σύζυγο γκόμενάς του; Στρίβει γωνία. Βλέπει σύζυγο δική του; Στρίβει γωνία)
Ένα περίεργο πράμα όμως, παίδες μου αγαπημένοι: Έρχεται πάντα ο καιρός που ό,τι δήλωση έχω κάνει μου την τρίβει στα μούτρα. Ε, και τώρα αυτό έπαθα: Εκεί που έβριζα το παπαδαριό, συνάντησα λοιπόν έναν γαμάτο παπά. Πρώτα απ΄ όλα να ξεκαθαρίσω κάτι. Η συνάντησή μας ήταν τυχαία. Δεν τον γνώρισα ούτε στην εξομολόγηση (τι αμαρτίες έχω εγώ, άλλωστε; Εγώ είμαι σαν τη Ρίτα: Μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλωνών), ούτε στη θεία μετάληψη, την οποία αποφεύγω ως Λίντα Μπλερ-Αντιχρίστου. Τον συνάντησα σε μια κηδεία συνταξιούχου once upon a time διευθυντή της μάνατζερ, τόσο ορθολογιστή που υποψιάζομαι πως έφυγε κατ΄ εντολήν Σαμαρά (ήταν Δεξιός, υπερφιλελέ και θεωρούσε υπερβολή το να ζουν υπερβολικά οι συνταξιούχοι γιατί θα ναυαγήσουν τα ταμεία. Σοβαρά τώρα, μερικοί άνθρωποι είναι πραγματικοί ιδεολόγοι. Μόλις έφτασε τον μέσο ευρωπαϊκό όρο ζωής για άντρες, άρπαξε μια πνευμονία και την έκανε σαν καλός πολίτης)
Στην κηδεία του λοιπόν βαριέμαι κ.λπ. Μαζί μου βαριούνται και οι συγγενείς που τον είχαν πια ξεχάσει για να λυπούνται, οι συνάδελφοι δεν τον ήξεραν καν για να λυπούνται, η χήρα που τον ήξερε πολύ για να λυπάται κ.λπ. Γενικά, ζωή σε λόγου μας και βάλε λίγο κονιάκ γιατί βλέπω πως είναι ΜΕΤΑΞΑ και κρίμα να πάει χαμένο. Και τότε βλέπω πως ο παπάς, ένας γεράκος αδυνατούλης και γαλανομάτικος, εκεί που έλεγε το «Ποια του βίου τριβή διαμένει λύπης αμέτοχος» αρχίζει να κλαίει. Πάγωσαν οι τεθλιμμένοι συγγενείς. Αυτός κάθισε λίγο βουβός με τα μάτια να τρέχουν σαν βρύσες και μετά είπε τρέμοντας: «Με συγχωρείτε, αδελφοί. Ο κεκοιμημένος ήταν συγκάτοικός μου στο πανεπιστήμιο. Μέναμε στην ίδια κάμαρα στο Γουδή. Αυτός ιατρική, εγώ θεολογική. Μοιραζόμασταν το ψωμί. Τα πάντα μοιραζόμασταν. Μετά χαθήκαμε. Πήραμε άλλους δρόμους. Και ξαφνικά τον είδα εδώ μπροστά μου νεκρό να περιμένει να τον κατευοδώσω εγώ στην αγκαλιά του Κυρίου. Με συγχωρείτε, αλλά εγώ δεν βλέπω ό,τι βλέπετε. Βλέπω ένα παλικάρι 18 χρονών, που δεν το ξέχασα ποτέ γιατί μου είπε μια μέρα: Μην ξαναπείς αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν, σε παρακαλώ. Είναι βλακεία. Κανείς δεν αγαπάει τον εαυτό του, δεν το βλέπεις; Τον τσαλαπατάμε τον εαυτό μας, τον υποτιμάμε, τον περιφρονούμε κάθε μέρα. Και μετά θυμώνουμε τόσο που το κάνουμε αυτό που στρεφόμαστε εναντίον των άλλων. Τους υποτιμάμε, τους τσαλαπατάμε, τους περιφρονούμε. Να λες Αγάπα τον πλησίον σου, αδερφέ. Αγάπα τον. Αλλιώς, μην τον πλησιάζεις.»
Αμήν! Φώναξα μόνη εγώ μέσα στο έκπληκτο ποίμνιο και έστειλα στο γαλανομάτικο γεροντάκι το πιο σβουριχτό άυλο φιλί που έχει πάρει ποτέ παπάς σε κηδεία.
πηγή το είδαμε εδώ

Η διαφορά ανάμεσα στον Μωάμεθ και τον Χριστό;

Η διαφορά ανάμεσα στον Μωάμεθ και τον Χριστό;

Ο Μωάμεθ σφάζει τον άλλο, διότι είναι «άπιστος»

(= μη Μουσουλμάνος), ενώ ο Χριστός σφαγιάζεται ο ίδιος υπέρ του αμαρτωλού.

πηγή

ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΞΙΟΥΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΥΣ

Η σημερινή διαιρεμένη ορθόδοξη εκκλησία... δεν είναι του Θεού, αλλά του αντιχρίστου. Διαιρεμένη εκκλησία σημαίνει διαιρεμένος λαός, μακρυά από το ένα άγιο Πνεύμα.

Μα όταν εμείς, ο λαός, είμαστε το εκκλησίασμα κι εμείς κρίνουμε "άξιος" ή "ανάξιος" τον κάθε ρασοφόρο, πώς και δεν φωνάζουμε να ενωθεί η ορθόδοξη εκκλησία; Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, ΜΑ ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΓΗ ΤΗΝ ΔΙΑΜΕΛΙΣΑΝ ΣΕ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ....

Είναι άξιοι όσοι σιωπούν; Είναι άξιοι όσοι συναινούν στο έγκλημα; Είναι άξιοι όσοι βλέπουν τον λαό να υποφέρει και δεν μιλούν την Αλήθεια των πραγμάτων να σωθεί ο κόσμος; Όχι μόνο θεολογικά, αλλά να πουν τι σημαίνει "ως εν Ουρανώ και επί της Γης" και να το κάνουν πράξη όπως ορίζει η Α Οικουμενική Σύνοδος... Κι αυτοί που δεν κάνουν την κοινωνία όπως είναι στον Ουρανό είναι άξιοι; 

Μην κοιτάτε τους πολιτικούς, αυτοί είναι οι πλέον αναρμόδιοι να κάνουν τον παράδεισο στην Γη... οι αρμόδιοι είναι οι ρασοφόροι...αλλά μας πρόδωσαν: "Ο ΣΙΩΠΩΝ ΔΟΚΕΙ ΣΥΝΑΙΝΕΙΝ" λέει ο Μέγας Βασίλειος, δηλαδή αυτοί που δεν μιλούν στο έγκλημα κατά του λαού είναι συνένοχοι.

ΑΡΑ, οι ρασοφόροι που μιλούν και φωνάζουν και ζητούν την ένωση της εκκλησίας και του λαού είναι οι ΑΞΙΟΙ και αυτούς πρέπει ο λαός να βρει και να τιμήσει. Σε αυτούς πρέπει να δοθεί η εξουσία (από τον λαό) του να κάνουν τα πράγματα στην Ελλάδα όμορφα και δίκαια όπως είναι στον Ουρανό. Άλλωστε η Ελλάς είναι πολύ πλούσιο κράτος και δεν έχουμε ανάγκη κανέναν. Και ο λαός πρέπει να πάρει ξυράφι και να ξυρίσει τους ανάξιους. Έχει το δικαίωμα της κρίσης αυτής που του το δίνει το ορθόδοξο βάπτισμα, αν και δεν είναι απλά δικαίωμα αλλά υποχρέωση. Κι αν ζητηθούν αποδείξεις...ουυυυυυυ ένα σωρό! Μόνο έτσι θα σωθεί η Ελλάς. 

Βγήκε το Άγιον Όρος επιτέλους και παραδέχτηκε ότι ζούμε τα έσχατα χρόνια. Έχετε διαβάσει περί των εσχάτων; Αν ναι, να θυμάστε ότι αν ο λαός δεν αδερφωθεί κι αν δεν ενωθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία και να δώσει εντολή κάθαρσης, δικαιοσύνης και ανάστασης θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο.... Αν όχι, μελετήστε επειγόντως για να μάθετε γιατί συμβαίνουν τα διάφορα κακά. 

Αναζητήστε τους άξιους ρασοφόρους και τιμήστε τους.

πηγή

Τα ευλογημένα υπόγεια της Πόλης

Υπάρχει η γνωστή φράση που αναφέρει πως "όταν κάτι δεν φαίνεται, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει" και αυτή η ρήση με συνοδεύει σε κάθε περιπλάνηση στην Πόλη. Με μεγάλη παρατηρητικότητα και διάθεση για ανακάλυψη, βρέθηκα να περπατώ στα σοκάκια της ιστορικής χερσονήσου, στην συνοικία που άλλοτε ονομάζονταν Χαλκοπράτεια επειδή εδώ ανθούσε η παρασκευή και το εμπόριο χάλκινων αντικειμένων στην μεγαλύτερη διάρκεια της χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας. 
Εδώ που σήμερα χτυπά η τουριστική καρδιά της Πόλης, κάποτε εκτός από εμπορικό κέντρο και σημείο εγκατάστασης δεκάδων εργαστηρίων παραγωγής βρίσκονταν ένας από τους σημαντικότερους ναούς της Βασιλεύουσας, ο ναός της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων.

Σε ακριβώς αυτό το σημείο βρίσκονταν ο ναός της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων

Η ίδρυση του ναού έγινε πιθανόν το 448 από τον Θεοδόσιο Β' ή την αδερφή του, ενώ ένα άλλο ενδεχόμενο είναι η ίδρυση να πραγματοποιήθηκε μερικές δεκαετίες αργότερα από την σύζηγο του Αυτοκράτορα Λέοντα Α'. Σίγουρα ο Βασίλειος Α' τον ανακαίνισε και τον καλλώπισε ενω μία ακόμη βεβαιότητα είναι πως η Θεοτόκος των Χαλκοπρατείων ήταν η σημαντικότερη εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία ως την ίδρυση του ναού της Παναγιάς των Βλαχερνών.
Εδώ εορτάζονταν με μεγαλοπρέπεια ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου υπό την παρουσία Αυτοκρατόρων και σε αυτή την ιστορική εκκλησία φυλάσσονταν ιερά κειμήλια του Χριστιανισμού όπως Λείψανα Αγίων αλλά και η Τίμια Ζώνη και η Εσθήτα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Επίσης εδώ στεγάσθηκε ο Πατριαρχικός ναός για 5 έτη μετά τις καταστροφές που προξένησε η στάση του Νίκα το 532 στην Αγία Σοφία και μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα πραγματοποιήθηκε σε τούτον τον ναό η Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης του 536 με συμμετοχή και του Πάπα Αγαπητού Α' όπου αφορίστηκε ο Πατριάρχης Άνθιμος Α' και αναθεματίστηκε ο μονοφυσιτισμός.
Οι αιώνες της ακμής, της παρακμής, των Αλώσεων και την εναλλαγής των αυτοκρατοριών παρήλθαν και τίποτα δεν απέμεινε από την ιστορική εκκλησία. Δεν άντεξε ούτε καν το μεσκίτι που ανεγέρθηκε στην θέση της στα οθωμανικά χρόνια. Τον μουσουλμανικό ναό διαδέχθηκε....χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων και ο συμβολισμός των υλικών προτεραιοτήτων των κοινωνιών (ανεξαρτήτως χωρών) είναι εμφανής, μαρτυρά το πνευματικό και ψυχικό τέλμα αλλά και το αδιέξοδο να διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Οτι απόμεινε πλέον από τον ναό είναι οι ελάχιστες ενδείξεις της άνω φωτογραφίας.

Κάπου εδώ θα μπορούσε να τελειώσει μια συνηθισμένη ανάρτηση με αναμασημένες πληροφορίες και αναφορές που κοσμούν δεκάδες έγγραφα.
Μα η δική μου επιθυμία δεν σταματά εκεί και κανένα κιτάπι δεν μοιάζει να φτάνει σε αξία την προσωπική μου εμπειρία και συναισθήματα.
Η Βασιλεύουσα μοιάζει να με έχει εδώ και καιρό καταλάβει, αγαπήσει και φροντίζει να μου φανερώνει το πραγματικό της πρόσωπο.
Μπορεί λοιπόν η εκκλησία της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων να έχει πλέον καταστραφεί όμως κάτω από την Πόλη υπάρχει μια άλλη Πόλη ίσως πολύ πιο μαγευτική και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα "μονοπάτια" που οδηγούν στα ευλογημένα χώματα της. Και κάθε φορά που κατηφορίζω τις διόδους στα έγκατα της γης, νοιώθω όλο και περισσότερο τυχερός και τιμημένος.

Κατηφορίζοντας για ακόμη μια φορά στα υπόγεια "μονοπάτια"...

...και όσο πιο βαθιά στα έγκατα της Πόλης τόσο πιο δυνατά συναισθήματα με κυριεύουν

Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια και νοιώθωντας την ατμόσφαιρα να αλλάζει με την χαρακτηριστική μυρωδιά που συναντώ σε όλα τα υπόγεια να διαπερνά τα ρουθούνια μου, αναλογίστηκα την αλλαγή της μορφολογίας του εδάφους αφού αυτό που τώρα βρίσκεται αρκετά μέτρα μέσα στην γη, κάποτε ήταν στην επιφάνεια ως μέρος του ναού της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων. Επίσης η κλίση του εδάφους στην Επτάλοφο είναι τόσο μεγάλη και ιδιόμορφη και δημιουργεί αρκετές φορές ακραίες εντυπώσεις αφού συναντά κανείς πράγματα που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί που τώρα στέκουν.
Και όταν τα σκαλοπάτια τελείωσαν, ακολούθησε ένας ανοιχτός χώρος και αμέσως είχα καταλάβει που βρισκόμουν. Έκανα τον Σταυρό μου αφου βρισκόμουν σε ιερό χώρο. Μπορεί ο κυρίως ναός της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων να έχει καταστραφεί αλλά το παρεκκλήσι έχει διασωθεί στο υπέδαφος.

Οροφή στα έγκατα της Πόλης

...και συναισθήματα ευλάβειας και δέους να με κυριέυουν

Το κτίσμα που βρέθηκα είναι ένα από τα παρεκκλήσια του ναού και συγκεκριμένα το παρεκκλήσι του Αγίου Ιακώβου ενώ υπάρχουν πληροφορίες πως εδώ βρίσκονταν και το Βαπτιστήριο της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων.
Άρχισα να παρατηρώ κάθε σπιθαμή τριγύρω μου και αμέσως απομεινάρια τοιχογραφιών με περικύκλωσαν μα και άλλα περάσματα με βοήθησαν να κατανοήσω την δομή του κτίσματος αλλά και την αρχική θέση του κυρίως ναού. Το συγκρότημα που αποτελούνταν από τα παρεκκλήσια, τον χώρο του Βαπτιστηρίου και τον ναό της Θεοτόκου ήταν κατασκευασμένο τουλάχιστον σε 2 επίπεδα λόγω της κλίσης του εδάφους. Αυτό από μόνο του είναι αρκετά πρωτότυπο και δεν θυμάμαι να έχω ξανασυναντήσει ποτέ κάτι παρόμοιο.

Φωτοστέφανο Αγίου

Τοιχογραφίες με επιγραφές να διαφαίνονται και με την φαντασία να οργιάζει. Το γαλάζιο της τοιχογραφίας σαν μια επουράνια αγκαλιά που με τυλίγει

Ξαφνικά ανακάλυψα οτι δεν ήμουν ο μόνος επισκέπτης στην υπόγεια εξερεύνησή μου. Μία γάτα είχε εμφανιστεί από το πουθενά, τριγυρνώντας από γωνιά σε γωνία και ανάμεσα στα περάσματα του χώρου. Σε ένα από αυτά τα περάσματα στάθηκε για κάμποση ώρα ώστε να μου προξενήσει εντύπωση. Το πέρασμα είχε σφραγισθεί και η γάτα μάλλον φάνηκε να απορεί για κάτι που έστεκε εκεί που δεν θα έπρεπε.

Αρκετά περάσματα οδηγούν σε άλλους χώρους...

...μα τα περισσότερα έχουν σφραγισθεί. Κάποτε από εδώ τραβούσε για την εκκλησία

Και άλλες σφραγισμένες διόδοι, όλα πλέον μέρος της υπόγειας Πόλης

Σημείο από την οροφή με τα χαρακτηριστικά μεγαλύτερα κενά στο μέσον της, μαρτυρούν οτι το κτίσμα ανήκει στην πρώιμη βυζαντινή αρχιτεκτονική

Πλαίσιο με Σταυρούς περικυκλώνει ένα ακόμη φωτοστέφανο

Σε κάθε μου βήμα μορφές Αγίων με συνοδεύουν

Στο μέσον του παρεκκλησίου μια χαραμάδα στο δάπεδο μου έδωσε να καταλάβω οτι κάτω από τα πόδια μου το βάθος συνεχίζονταν και πιθανόν να υπάρχουν κρύπτες που οδηγούν ακόμα βαθύτερα στα έγκατα της Πόλης. Σκέφτηκα πως "ακόμα και δεκάδες μέτρα να κατέλθω, οι ανεξάντλητες ιδιαιτερότητες της Κωνσταντινούπολης θα με περιτριγυρίζουν", αναγκασμένος να ξαποστάσω για λίγο ώστε να βάλω σε μια σειρά τα συναισθήματα και τις εικόνες που μόλις είχα αντικρίσει.

Κάτι σαν κρύπτη στο παρεκκλήσι. Το βάθος φαίνεται να συνεχίζει αρκετά μέτρα

Πέρασμα σε διπλανό κτίσμα. Πιθανόν να πρόκειται για το δεύτερο παρεκκλήσι της Αγίας Σορού

Σταυροί σε κάθε γωνιά στα έγκατα της Βασιλεύουσας

Στην κορυφή του μικρού ημιτρουλίου τρείς Άγιες μορφές ίσως μόλις να διακρίνονται μα στην δική μου ματιά διαγράφονται πεντακάθαρα

Κάθε φορά που βρίσκομαι σε μυστικά υπόγεια της Πόλης, νοιώθω τα ίδια μοναδικά συναισθήματα που τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο να περιγράψω. Και κάθε φορά που ετοιμάζομαι να ανέβω στην επιφάνεια της γης, γνωρίζω τις εικόνες που θα αντικρίσω και πάλι. Τουρίστες να περιφέρονται απροσανατολισμένοι, μαγαζάτορες να προσμένουν πελάτες, επισκέπτες να πίνουν τον καφέ τους ανυποψίαστοι και τουρίστες προς αναζήτηση σουβενίρ, ειδών ρουχισμού, μπακλαβάδων και λουκουμιών λίγο πριν επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Τελικά ίσως είναι καλύτερα αυτά τα υπόγεια να παραμείνουν μακρυά από όλους αυτούς. Κρυμμένα και άγνωστα για να προστατευθούν από την περαιτέρω αλλοίωση που προξενούν οι σύγχρονες ανάγκες και προτεραιότητες. Εδώ δεν είναι χώρος για εστιατόρια, πισίνες, καφετέριες και spa.

Λίγο πριν ξεκινήσω την άνοδό μου για την επιφάνεια

Όσο κι αν αλλοιωθεί η εικόνα της Πόλης, όσο κι αν νέα κτίσματα προστεθούν στην επιφάνεια της, ακόμα και αν ιστορικά κτίρια και ναοί ήδη εξαφανίστηκαν ή θα καταστραφούν, τα ευλογημένα υπόγεια της Βασιλεύουσας κρατούν καλά φυλαγμένα τα θεμέλια αυτού του τόπου. Και σίγουρα ακόμα και δίχως ορισμένες ιστορικές εκκλησίες αφιερωμένες στην Θεοτόκο, η Παναγία είναι πάντα παρούσα στην Πόλη.
πηγή