Ή καλύτερη και ή πιο ευάρεστη δοξολογία και ευχαριστία στο Θεό είναι, να είναι ό χριστιανός σε όλη του τη ζωή συνεπής ως χριστιανός και να μην επιτρέπει στον εαυτόν του την παράβαση των αγίων εντολών.
Το κακό πνεύμα, που πολεμεί τον άνθρωπο, είναι μισάνθρωπο και μισόκαλο. Μισεί τον άνθρωπο και το καλόν, επειδή εκείνο εξέπεσε από τη χάρη του Θεού. Γι' αυτό προσπαθεί να πάρη τον άνθρωπο με το μέρος του, να τον κάνη όμοιο με αυτόν, οπότε, έτσι τον κάνει καί σύντροφο Του.
Είναι γνωστόν όμως, ότι ό άνθρωπος είναι παιδί του Θεού και όταν ακόμη αμαρτάνει, αρκεί μόνο να συνέρχεται από την αμαρτία και να ζητά το έλεος του Θεού, όπως συμβουλεύει ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, αυτός ό μεγάλος κήρυκας της μετανοίας, λέγοντας επιγραμματικά: "Οσάκις πίπτεις ανάστα και βόησον, ελέησαν με ό Θεός, ελέησόν με".
Όταν, λοιπόν, ό άνθρωπος κάνει, όπως τον συμβουλεύει ό άγιος, τότε, ειρηνεύει και έχει και χαρά, διότι ό Θεός του έδωσε περιθώριο μετανοίας.
Προσέχει στο υπόλοιπο της ζωής του να μη ξαναπέσει πάλι στις παγίδες του διαβόλου. Αλλά και αν πάλι επιτρέψει ό Θεός να αμαρτήσει, πάλι πρέπει να κάνη το ίδιο, δηλ. να μετανοήσει, έφ' όσον βέβαια, βρίσκεται ακόμη στη ζωή. Και πάλι ή ειρήνη και ή χαρά με τη μετάνοια του επιστρέφει σ' αυτόν.
Πάλι συμφιλιώνεται με το Χριστό, πάλι ό Χριστός δίνει τη χάρη Του και πάλι ό άνθρωπος λούζεται στο φως Του το ιλαρό και αληθινό.
