Περί της σωτηρίας μας στους έσχατους καιρούς

 ... Σου λέγω και τούτο Τέκνον μου, ότι θα έρθει καιρός, οπόταν οι χριστιανοί θα προσθέτουν και θα αφαιρούν και θα μεταβάλουν τας βίβλους των Αγίων Ευαγγελίων και των Αγίων Αποστόλων και των Θεσπέσιων Προφητών και των Ιερών Πατέρων και θα μαλακώνουν τας Αγίας Γραφάς και θα γράφουν τροπάρια και άσματα και λόγους τεχνολογικούς.

Και ο νους των θα ξεχυθεί εις αυτούς, θα απομακρυνθούν δε από τα Θεϊκά πρότυπα.

Και δια τούτον τον λόγον οι Άγιοι Πατέρες είχαν προαναγγείλει ότι οι μονασταί της ερήμου πρέπει να γράφουν τους βίους των Πατέρων όχι επάνω εις μεμβράνας, αλλά επάνω εις χάρτινους διφθέρας, διότι η ερχόμενη γενεά θα τους μεταβάλλει σύμφωνα με την δική των αρέσκεια. Όθεν και το κακό που μέλλει να προέλθει θα είναι φρικτόν.

Κατόπιν λέγει ο μαθητής:

-Ώστε λοιπόν, Γέροντα, πρόκειται να αλλάξουν οι παραδόσεις και τα έθιμα των Χριστιανών; Μήπως δεν θα υπάρχουν πλέον ιερείς εις την Εκκλησίαν αφού θα βαδίσει προς αυτό το κατάντημα;

Τότε ο αββάς εσυνέχισεν:

-Εις τους καιρούς εκείνους πλέον, θα κρυώσει η αγάπη του Θεού από τις περισσότερες ψυχές και θα πέσει θλίψις μεγάλη εις τον κόσμον.

Το ένα έθνος θα ρίχνεται εναντίον του άλλου. Οι λαοί θα μετακινούνται από τους τόπους των.

Οι άρχοντες θα ανακατωθούν, οι ιερωμένοι θα το ρίξουν εις την αναρχίαν, οι δε μοναχοί θα ξεκλίνουν εις την αμέλειαν.

Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες θα θεωρούν ανάξιον πράγμα να φροντίζουν για την σωτηρίαν τόσον της ιδικής των ψυχής, όσον και του ποιμνίου των και θα περιφρονούν παντελώς ένα τοιούτον ζήτημα.

Όλοι θα δείχνουν προθυμίαν και δραστηριότητα προ πάντων δια τα τραπέζια και διά τας ορέξεις των. Θα είναι οκνηροί εις τας προσευχάς και πρόχειροι εις τας κατακρίσεις.

Τους βίους και τας διδαχάς και τα παραδείγματα των αγίων Πατέρων δεν θα ενδιαφέρονται μήτε να τα μιμηθούν, μήτε καν να τα ακούσουν, αλλά μάλλον θα κατηγορούν και θα λέγουν ότι, εάν εζούσαμε και μεις εις εκείνα τα χρόνια, έτσι θα συμπεριφερόμεθα.

Οι δε αρχιερείς θα υποχωρούν μπροστά στους ισχυρούς της γης. Και θα λύνουν τις διάφορες υποθέσεις, βγάζοντες από πολλές μεριές δώρα και απολαβές λογιών λογιών για λογαριασμό των.

Τον πτωχόν δεν θα τον υπερασπίζουν, θα θλίβουν τας χήρας γυναίκας και θα καταπονούν τα ορφανά. Αλλά και εις τον λαόν θα εισχωρήσει ασωτία.

Οι περισσότεροι δεν θα πιστεύουν εις τον Θεόν, θα μισούνται αναμεταξύ των και θα αλληλοτρώγονται ωσάν τα θηρία, θα κλέπτουν ο ένας τον άλλον και θα μεθύουν και θα περπατούν ωσάν τυφλοί.

Τέλος ξαναρωτά ο μαθητής:

-Τι λοιπόν πρέπει να κάνει κάποιος σε κείνη την περίστασιν;

Και ο Γέρων Παμβώ απεκρίθη:

-Τέκνον μου, εις εκείνους πλέον τους καιρούς, όποιος αν ημπορέσει να σώσει την ψυχή του και να παρακινά και τους άλλους δια να σωθούν, αυτός θα ονομασθεί μέγας εις την βασιλείαν των Ουρανών.

---

^{Πηγή : https://www.vimaorthodoxias.gr}

Χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μήτε ἀσϑενοῦμεν μήτε ἀποθνήσκομεν.

 Φὀβος Κυρίου ἀρχὴ τῆς σοφίας, ὁμιλεῖ ὁ σοφὸς Σολομῶν, καὶ συμφωνοῦν οἱ Πατέρες. Κἀγὼ δὲ λέγω ὑμῖν: "Μακάριος καὶ τρισμακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον".

Ἐξ αὐτοῦ τοῦ ϑείου φόβου γεννᾶται ἡ πίστις πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ πιστεύει ὁ ἄνϑρωπος ὁλοψύχως ὅτι, ἀφοῦ τελείως ἀφιερώϑη εἰς τὸν Θεόν, ἔχει καὶ ὁ Θεὸς ὅλην τὴν πρόνοιαν δι᾽ αὐτόν. Καὶ ἐκτὸς τροφῆς καὶ σκεπάσματος -- ὅπου πάλιν Αὐτὸς τὸν παρακινεῖ νὰ φροντίζῃ -- ἄλλην φροντίδα δὲν ἔχει. Ἀλλὰ μὲ ὅλην ἁπλότητα εἰς τὸ ϑέλημα τοῦ Κυρίου ἀκολουϑῶν ὑποτάσσεται.

Ὁπότε, ὅταν ριζώσῃ ἡ πίστις αὐτὴ καταργεῖται τελείως ἡ γνώσις ἐκείνη ὅπου γεννᾷ τὴν ἀμφιβολίαν εἰς ὅλα σμικρύνει τὴν πίστιν, καὶ πολλάκις τὴν ἀφαιρεῖ· διότι ἔχει ἰσχὺν φύσεως, καϑότι μὲ αὐτὴν ἀνετράφημεν.

Ἀφοῦ ὅμως νικήσῃ ἡ πίστις κατόπιν πολλῶν δοκιμασιῶν, τότε στρέφεται καὶ γεννᾷ, ἢ μᾶλλον τῆς δίδεται δῶρον γνῶσις πνευματική, ὅπου δὲν ἀντίκειται εἰς τὴν πίστιν, ἀλλὰ μὲ τὰς πτέρυγάς της πετᾷ καὶ ἐξερευνᾷ τὰ βάϑη τῶν μυστηρίων καὶ εἶναι πλέον αὐτὲς αἱ δύο, πίστις καὶ γνῶσις - γνῶσις καὶ πίστις, ἀχώριστες ἀδελφές.

Ἄς ἐξετάσωμε λοιπὸν τώρα ἐμεῖς, ὅπου ἀφιερώϑημεν τῷ Θεῷ, ἂν εἶναι ἡ πίστις αὐτὴ εἰς ἡμᾶς ἢ κυριεύῃ ἡ γνῶσις. Καί, ἐὰν μὲν ἀφήνῃς τὰ πάντα εἰς τὸν Θεόν, ἰδοὺ ὅπου ἔχεις καταλάβει τὴν πίστιν, καὶ ἀσφαλῶς χωρὶς καμμίαν ἀμφιβολίαν ϑὰ εὕρῃς Αὐτὸν βοηϑόν.
Ὁπότε κἂν μυριάκις δοκιμασϑῇς καὶ σὲ πειράξῃ ὁ Σατανᾶς, ἵνα σοῦ ἀμβλύνῃ τὴν πίστιν, ἐσὺ προτίμησε μυριάκις τὸν ϑάνατον καὶ μὴ ὑπακούσῃς τὴν γνῶσιν. Καὶ οὕτως ϑὰ ἀνοιγῇ ἡ ϑύρα τῶν μυστηρίων. Καὶ ϑὰ ϑαυμάσῃς ὅτι ἤσουν πρότερον δεμένος μὲ ἁλύσεις τῆς γνώσεως. Καὶ τώρα πετᾷς μὲ πτέρυγας ϑεϊκὰς ἐπάνω ἀπὸ τὴν γῆν. Καὶ ἀναπνέεις ἄλλον ἀέρα ἐλευϑερίας, ὅπου οἱ ἄλλοι τὸν ὑστεροῦνται.

Εἰ δὲ καὶ βλέπεις τὴν γνῶσιν νὰ βασιλεύῃ, καὶ εἰς ἕνα παραμικρὸν κίνδυνον τὰ χάνεις καὶ ἀπελπίζεσαι, γίνωσκε ὅτι εἰσέτι ὑστερεῖσαι τῆς πίστεως· καὶ ἑπομένως δὲν ἔχεις ἀκόμη ὅλην σου τὴν ἐλπίδα εἰς τὸν Θεόν, ὅτι δύναται νὰ σὲ σώσῃ ἀπὸ κάϑε κακόν. Φρόντισε νὰ διορϑωϑῇς ἐδῶ καϑὼς λέγομεν διὰ νὰ μὴ ὑστερηϑῇς ἕνα τόσον μέγα καλόν.

Καὶ νῦν πρόσχες εἰς τὸ λεγόμενον·

Ἦλϑε κάποιος μίαν φορὰν εἰς ἡμᾶς, ἀπὸ χρόνια πολλὰ μοναχός, ὅπου ἧτο στὴν ᾿Ἐλβετίαν. Διότι εἶχεν τρεῖς μεγάλας καὶ φοβερὰς ἀλλὰ καὶ ἀνιάτους ἀσϑενείας. Καὶ ἐξώδευε πλοῦτον στὰ φάρμακα. Διότι ἦτον πλούσιος ἄνϑρωπος. Καὶ ἐπειδὴ κάποιος τὸν ἐσύστησεν εἰς ἐμένα νὰ ἔλϑῃ, νὰ εἰπῇ τὸν λογισμόν του, τὸν ἐλυπήϑην πολύ. Λοιπὸν τὸν εἶπα ὅτι γίνεται ἀμέσως καλά, μόνον νὰ πιστεύσῃ ὅτι δύναται ὁ Θεὸς νὰ τὸν ϑεραπεύσῃ. Τέλος, ἐὰν σᾶς γράψω ὅλην τὴν ἱστορίαν, τὸ πόσον ὑπέφερα νὰ τὸν πείσω, πρέπει νὰ γράψω τέσσαρες κόλλες. Διότι, μήτε μὲ ἄφηνε καὶ νὰ φύγῃ μήτε ἤϑελε νὰ πιστεύσῃ. Μέχρις ὄτου συνήργησεν ὁ Θεὸς καὶ ἤκουσε μίαν φωνὴν αἰσϑητῶς·

- Διατὶ δὲν ἀκούεις, νὰ γίνης καλά;

Καὶ ἔτσι ἐλυτρώϑη. Διότι ἡ αἴτησις, ὅπου τὸν ἐζήτησα ἦτον νὰ φάγῃ τὰ ἀντίϑετα - ὅπου ἔλεγεν ὅτι ἐὰν φάγῃ ϑὰ ἀποϑάνῃ - καὶ νὰ ἀφήσῃ ὅλην τὴν ἐλπίδα εἰς τὸν Θεόν, καὶ ἀφήσας τὴν γνῶσιν νὰ ἀκολουϑήσῃ τὴν πίστιν. Καὶ ἀντὶ δέκα φορὰς ὅπου ἔτρωγε τὴν ἡμέραν, μίαν νὰ τρώγῃ. Μόνον τρεῖς ἡμέρας ἀρκέσϑη ὁ Θεὸς νὰ τὸν δοκιμάσῃ. Καὶ ἐγώ ἐκτενῶς δι᾿ αὐτὸν προσηυχόμην. Καὶ τὴν νύκτα εἶδα καθ' ὕπνον δύο ὄρνεα φοβερά, ποὺ τὸν εἶχον ἀρπάσει διὰ νὰ τὸν φάγουν. Καὶ ὄφις τὸν εἶχε τυλίξει σφικτὰ εἰς τὸν λαιμόν. Καὶ μὲ ἐφώναζε μὲ ἀγρίας φωνάς νὰ τὸν σώσω. Ὁπότε παλαίσας ἐγὼ μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐθανάτωσα καὶ ἐξύπνησα. Ἔρχεται λοιπὸν καὶ μοῦ λέγει·

- Ἔγινα τελείως καλά, ὅπως ἐγεννήϑην!

Καὶ ὄντως ἀποκατεστάϑη ἡ σάρξ του ὡς παιδίου μικροῦ. Εἶχε λοιπὸν φάρμακα και δύο κάσσες ἐνέσεις.
Καὶ τὸν εἶπα καὶ τὰ ἔρριξεν ὅλα τὸν κατήφορον εἰς τὰ βράχια. Καὶ πλέον ἔζησεν ὑγιής, ἅπαξ τῆς ἡμέρας ἐσϑίων.

Βλέπετε λοιπὸν ἡ πίστις τί ἐνεργεῖ; Μὴ νομίσετε ὅτι ἐγὼ τὸ ἐνήργησα. Ὄχι. Δὲν ἔχω τοιαύτην κατάστασιν. Ἡ πίστις εἶναι, ὅπου ἔχει τὴν δύναμιν νὰ κάμνῃ τοιαῦτα.

Ἀκούσατε πάλιν·

Μία μοναχὴ μοῦ ἔγραψε ὅτι πάσχει καὶ ἂν δὲν κάμῃ ἐγχείρησιν ἀποϑνήσκει. Ἐγὼ γράφω, λέγων τελείως ἀντίϑετα. Ἐκείνη πάλιν γράφει ὅτι τῆς εἶπεν ὁ ἰατρὸς εἰς τόσας ἡμέρας, ἂν δὲν κάμῃ ἐγχείρησιν, ϑὰ γίνη διάτρησις καὶ τέλος ὁ ϑάνατος. Ἐπαναλαμβάνω ἐγώ: - Ἔχε πίστιν· ἄφησέ τὰ ὅλα εἰς τὸν Θεόν: προτίμησε ϑάνατον. Μοῦ στέλνει ἀπάντησιν, ὅτι ἐστράφη ὀπίσω.

Βλέπετε; Μυρίας φορὰς ἐδοκίμασα τὸ τοιοῦτον.
Ὅταν βάλῃς ἐμπρὸς σου τὸν ϑάνατον καὶ τὸν περιμένῃς εἰς κάϑε στιγμήν, φεύγει μακρὰν ἀπὸ σοῦ. Ὅταν φοβῆσαι τὸν θάνατον, διαρκῶς σὲ καταδιώκει. Τρεῖς φθισικοὺς ἔθαψα τρέφων ἐλπίδα ὅτι ϑὰ κολλήσω καὶ ἐγώ. Τὸ ροῦχο του ἐφόρεσα, ὅταν ἐξέδυσα ἀποθνήσκοντα, ἀλλ' ὁ θάνατος ἔφυγε πηγαίνων εἰς τοὺς φοβουμένους αὐτόν. Εἶμαι ἀσϑενὴς εἰς ὅλην μου τὴν ζωήν. Δὲς ἔκαμα ποτὲ ϑεραπείαν. Τρώγω ἐνάντια ἐπιμόνως. Ἀλλὰ ποῦ ὁ θάνατος!

Τοιαῦτα γράφω ὑμῖν, ἐπειδὴ ἀγαπᾶτε τὴν τελειότητα. Διότι οἱ κοσμικοὶ δὲν ἁμαρτάνουν τὰ τῆς γνώσεως πράττοντες, ἐπειδὴ δὲν ζητοῦν ἄλλην ὁδόν.

Θέλω δὲ νὰ εἰπῶ, μὲ ὅλα αὐτὰ ὅτι, χωρὶς τὸ ϑέλημα τοῦ Κυρίου, μήτε ἀσϑενοῦμεν μήτε ἀποϑνήσκομεν.
Φύγε λοιπὸν μακρὰν ἀφ᾽ ἡμῶν ὀλιγοπιστία.

Καὶ ἀφοῦ πρῶτον γνωρίσωμεν τὸν Θεὸν ὡς δημιουργὸν παντὸς ἀγαθοῦ, Πατέρα, προνοητὴν καὶ κηδεμόνα ἡμῶν, πρέπει νὰ πιστέψωμεν εἰς Αὐτὸν ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ καρδίας. Καὶ μόνον εἰς Αὐτὸν νὰ ἐλπίζωμεν. Καὶ κατόπιν ϑὰ τὸν ἀγαπήσωμεν αἰσϑόμενοι τὰς πολλάς του εὐεργεσίας. Καί, ὅταν τὸν Θεὸν ἀγαπήσωμεν ἐξ ὅλης καρδίας ὡς Πλάστην, τότε καὶ τὸν πλησίον ϑὰ ἀγαπήσωμεν ὡς ἑξαυτόν, εἰδότες ὅτι ὅλοι εἴμεϑα ἀδελφοὶ - κατὰ φύσιν Ἀδὰμ, καὶ κατὰ χάριν, Χριστοῦ. Καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν πρέπει ὁ ἄνϑρωπος ὁ πνευματικὸς νὰ ϑεωρῇ τὴν συγγένειαν τῆς σαρκός, ἀφοῦ ἀφιερώϑη εἰς τὸν Θεόν, ἀλλὰ τοῦ πνεύματος τὴν συγγένειαν. Διότι ἡ σάρξ, ἄρρεν καὶ ϑήλυ εἶναι διὰ τὸν πληϑυσμόν, ὅπερ ἡμεῖς ἀπαρνήθημεν καὶ ἀνέβημεν ὑψηλότερα. Λοιπὸν ὡς πνευματικοὶ ὅπου εἴμεϑα πρέπει καὶ πνευματικῶς νὰ βλεπώμεϑα. Κατὰ τὴν ψυχήν, δὲν ἔχει ἄρρεν καὶ ϑῆλυ ψυχή, μήτε νέα ἢ γέρων, ἀλλὰ χάρις Χριστοῦ ἐπὶ πάντα.

Ἀφήσατε ὅϑεν παρακαλῶ τὸν νοῦν σᾶς ἐλεύϑεθον - μὴν τὸν κλείετε ὑπὸ νόμον, ἀφοῦ ἐσμὲν ὑπὸ χάριν νὰ θεωρήσῃ τὶ μέγα μυστήριον κρύπτετοι ἐν τοῖς λόγοις, ὅπου σᾶς λέγω. Νὰ γευϑῇ ἀϑώαν ἀγάπην. Καὶ νὰ πετάξῃ εἰς τὴν θεωρίαν τοῦ μόνον Θεοῦ, τοῦ ἀγαϑοῦ μας Πατρός.

Ἀφοῦ ὅλοι εἴμεθα ἀδελφοί, ἡ πνοὴ τοῦ Θεοῦ, τὸ ϑεῖον ἐμφύσημα, καὶ ὁ ζωοπάροχός μας Πατὴρ ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, ὅλαι αἱ πράξεις μας, κινήματα καὶ νοήματα, κρίνονται διαφανῶς ὑπὸ τὸ ὄμμα Αὐτοῦ. Καὶ προτοῦ ἐσὺ κινηϑῆς ἢ διανοηϑῇς κάτι καλὸν ἢ κακόν, εὐϑὺς ἡ πνοή, ἡ ψυχὴ ὡς ἐμφύσημα τοῦ Θεοῦ κεντᾷ τὸν Θεόν. Εἶδε προλαβὼν τὶ ϑὰ πράξῃς καὶ κατόπιν ἐσὺ ϑὰ κάμῃς τὴν κίνησιν τῆς ψυχῆς ἢ τοῦ σώματος.;

Τώρα πρόσχες εἰς τὸ λεγόμενον τοῦ Προφήτου: "Προωρώμην τὸν Κύριόν μου ἐνώπιόν μου διαπαντός". Ἄραγε εἶναι πάντοτε ἀνοικτοὶ οἱ ὀφϑαλμοὶ τῆς ψυχῆς σου, ἢ νομίζεις ὅτι, ἐπειδὴ δὲν βλέπεις ἐσὺ πλησίον σου τὸν Θεόν, δὲν σὲ βλέπει καὶ Ἐκεῖνος; Ἤ νομίζεις ὅτι ἠμπορεῖς νὰ κάμῃς κάτι κρυφὰ ἀπ᾽ Αὐτόν, ἐπειδὴ ὁ νοῦς σου εἶναι κλειστός; Ὅμως Ἐκεῖνος σὲ βλέπει, λυπεῖται καὶ παραβλέπει· μέμφεται τὴν ὀλιγοπιστίαν σου καὶ τὸν σκοτισμὸν τοῦ νοός σου.

Δὲν γνωρίζεις ὅτι ὁ Ἰησοῦς γίνεται ἐν ἑκάστῳ ϑεραπεία πάσης ἀνάγκης; Ἤγουν τροφὴ τῷ πεινῶντι, τῷ διψῶντι ὕδωρ, ὑγεία τῷ ἀσϑενεῖ, ἐνδυμασία τῷ γυμνητεύοντι, φωνὴ εἰς τοὺς ψάλλοντας, τῷ εὐχομένῳ πληροφορία, τοῖς πᾶσι τὰ πάντα εἰς σωτηρίαν;

Πίστευσον, τέκνον μου, ὅτι εἰς ὅσα καὶ ἂν πάσχωμεν, εἰς ὅλα ὁ Χριστὸς εἶναι ἄριστος ἰατρὸς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Ἀρκεῖ νὰ ἔχῃς τὴν τελείαν αὐταπάρνησιν, τὴν τελείαν πίστιν καὶ ἀφοσίωσιν εἰς αὑτὸν χωρὶς δισταγμόν.

Ἀφοῦ ὁ γλυκὺς Ἰησοῦς εἶναι τόσον καλός, εὔσπλαγχνος, ἀγαϑὸς, διατί νὰ ἀπελπισϑῇς; Ἕνα ὀλίγον τὸν ἐζητοῦμε καὶ αὐτὸς μᾶς δίδει τόσον πολύ. Μίαν ἀκτῖνα φωτὸς τοῦ γυρεύουμε καὶ αὐτὸς μᾶς χαρίζεται ὅλος Φῶς, Ἀλήϑεια, Ἀγάπη. Λοιπὸν ταπεινώσου καὶ πᾶσαν τὴν ἐλπίδα σου στήριζε εἰς Αὐτόν.

Και πιστευσόν μοι τὴν ἀλήϑειαν λέγοντι ὅτι· ἀφότου ἔγινα μοναχός, ὁσάκις ἠσϑένησα, παντάπασι δὲν ἐπιμελήϑην τὸν ἑαυτόν μου. Μήτε ἄφησα κανένα νὰ φροντίσῃ διὰ τὴν σωματικήν μου ὑγείαν, ἀλλὰ ὅλην μου τὴν ἐλπίδα ἄφησα εἰς τὸν ἄμισϑον ἰατρόν.

Καὶ τόσον ἐδοκιμάσϑην εἰς τὴν ἀρχήν, ὅπου ἐγέμισε μεγάλα ὡσὰν λεμόνια σπυριὰ ὅλη ἡ ράχη μου μέχρι καὶ κάτω. Καὶ ἔγινα ὡσὰν ξύλινος, μὴ δυνάμενος νὰ λυγίσω. Καὶ ἐγὼ ἐμαχόμην τὸ πάϑος, χωρὶς νὰ ἀλλάξω ποσῶς μήτε φανέλλα μήτε ἕτερον ροῦχο. Ἀλλὰ ἐφορτώϑηκα ἕνα τορβά εἰς τὴν ράχην καὶ ἐγύρισα ὅλον τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ὡσότου ἔσπασαν ὅλα ἐκεῖνα καὶ ἔτρεχαν μόνα τους μέχρι τοὺς πόδας μου; Καὶ δὲν ἄλλαξα, ὡς εἶπον, μαχόμενος καὶ δεινῶς ὑπομένων· καὶ ἔγιναν ἡ φανέλλα καὶ κάτω ἕνα δάκτυλο πάχος τὸ ροῦχο ἀπὸ τὴν ὕλην ποὺ ἔτρεξε. Καὶ εἰς τὲς τρύπες τῶν πληγῶν ἐχωροῦσε τὸ δάκτυλον. Καὶ δὲν ἔπαϑα τίποτε. Καὶ μέχρι σήμερον ὅ,τι ἀρρώστεια μοῦ ἔρχεται μὲ πολλὴν χαρὰν τὴν ἐκδέχομαι, μήπως μὲ φέρῃ τὸν αἰώνιον ὕπνον· νὰ εὑρεθῶ εἰς τὸν Κύριον Ἰησοῦν. Ἀλλὰ δὲν ἦλϑεν ἡ ὥρα. Πάντως ϑὰ ἔλθῃ συντόμως.

Ὁ ϑάνατος, ὅπου εἰς τοὺς πολλοὺς εἶναι μέγας καὶ τρομερός, εἰς ἐμένα εἰναι μία ἀνάπαυσις, ἕνα γλυκύτατον πρᾶγμα, ὅπου μόλις ἔλϑῃ ϑὰ μὲ ξεκουράσῃ ἀπὸ τὰς ϑλίψεις τοῦ κόσμου. Καὶ τὸν περιμένω ἀπὸ στιγμῆς εἰς στιγμὴν. Εἶναι μέγας ὄντως· ἀλλὰ πολὺ μεγάλος ἀγὼν νὰ σηκώσῃ κανεὶς ὅλα τὰ βάρη τοῦ κόσμου ἐσήμερον, ὅπου ὅλοι ζητοῦν ἀπὸ τὸν ἄλλον νὰ πληρωϑοῦν ὅλαι αἱ ἐντολαί.

Ἔτσι εἶναι τὰ χρόνια μας. Δι’ αὐτὸν ἀπαιτεῖται ὑπομονὴ ἕως νὰ ξεψυχήσωμεν ὄρϑιοι. Διὰ τοῦτο ἀνδρίζου καὶ κραταιούσϑω ἡ ψυχή σου εἰς πᾶν ὅ,τι σοι ἀκολουϑεῖ.

Δι᾿ αὐτὰ καὶ δι᾽ ὅλα καὶ ἐγὼ ἔγινα πτῶμα.
Παρακαλῶ τὸν Θεὸν νὰ μὲ πάρῃ νὰ ἡσυχάσω.
Παρακαλῶ τὴν ἀγάπην σας πολὺ νὰ μὲ εὔχεσϑε. Διότι ἔχω πολλὰς ψυχὰς ὅπου μοῦ γυρεύουν βοήϑειαν.

Καὶ πιστεύσατε, ὅτι διὰ τὴν κάϑε μίαν ψυχὴν ὅπου λαμβάνει βοήϑειαν δοκιμάζω τὸν πόλεμον ὅπου ἔχει.

Καὶ πάλιν γράφω αὐτὰ δίδων σας ϑάρρος νὰ μὴ φοβῆσϑε τὰς ἀσϑενείας, κἂν καὶ νὰ πάσχωμεν ἐφ᾽ ὅρου ζωῆς.

Ἀφοῦ εἶναι διαρκῶς παρών ὁ Θεός, διατὶ ἀνησυχεῖς; Ἐν αὐτῷ ζῶμεν, κινούμεϑα. Εἰς τὴν ἀγκάλην του βασταζόμεϑα. Θεὸν ἀναπνέομεν· Θεὸν περιβαλλόμεϑα· Θεὸν ψηλαφῶμεν· Θεὸν ἐσθίομεν ἐν Μυστηρίῳ. Ὅπου στρέψῃς, ὅπου ἰδῇς, παντοῦ Θεός· ἐν οὐρανοῖς, ἐπὶ γῆς, εἰς τὰς ἀβύσσους, εἰς τὰ ξύλα, μέσα στὶς πέτρες, εἰς τὸν νοῦν σου, εἰς τὴν καρδίαν σου. Λοιπὸν δὲν σὲ βλέπει πῶς πάσχεις; Ὅτι ὑποφέρεις;

Εἰπέ εἰς αὐτὸν τὰ παράπονά σου καὶ ϑὰ ἰδῇς παράκλησιν, ϑὰ ἰδῇς ϑεραπείαν, ὅπου νὰ ϑεραπεύῃ ὄχι μόνον τὸ σῶμα, ἀλλὰ μᾶλλον τῆς ψυχῆς σου τὰ πάϑη.

Με γράφεις ὅτι μετέχεις εἰσέτι τοῦ παλαιοῦ σου ἀνϑρώπου. Κἀγὼ σοὶ λέγω ὅτι μήτε ρανίδα δὲν ἔχεις ἀκόμη ἀπὸ τὸν νέον Ἀδάμ· ὅλος εἶσαι ὁ παλαιός. Καί, ὁπόταν ἀρχίσῃ ὁ νέος Ἀδὰμ νὰ μορφώνεται ἐπὶ σοί, ἐγὼ μόνος ϑὰ σοῦ γράψω τὰ σχήματα τῆς μορφώσεως τοῦ νέου ἀνϑρώπου, ἐὰν εἶμαι ἐν τῇ ζωῇ.

---

_{Πηγή: Ἔκφρασις Μοναχικῆς Ἐμπειρίας
Γέροντος Ἰωσήφ
Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου}

_πηγή

Μην ξεγελαστείς και νομίσεις ότι τελείωσε....

 Κάπως έτσι δείχνει..ο κόσμος όμως πάντα βρίσκονταν σε πνευματική σήψη..η προβολή του θρησκευτικού ιδεώδους εδώ δεν βοηθάει πνευματικά, καθώς χρησιμοποιούνταν πάντα από την κεντρική εξουσία..

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

 

«Σε πιστό που είχε επισκεφτεί τον όσιο Γέροντα Πορφύριο ο όσιος είπε: “Είδα καθαρά την ψυχή σου τώρα. Έχεις ψυχολογικές δυσκολίες που σε καθηλώνουν συχνά, αλλά έρχεται η χάρις του Χριστού και σε ελευθερώνει”. Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος. Έλεγε έπειτα σε γνωστό του ότι κανείς δεν θα μπορούσε να περιγράψει τόσο εύστοχα την όψη αυτή της ψυχής του, όσο ο Γέροντας» (Οσίου Πορφυρίου, Ανθολόγιο συμβουλών, έκδ. Μεταμόρφωσις του Σωτήρος).

Οι ψυχολογικές δυσκολίες για τις οποίες κάνει λόγο ο όσιος Πορφύριος στον συγκεκριμένο πιστό που τον επισκέφτηκε, συνιστούν πια μία συνηθισμένη κατάσταση στην εποχή μας. Όχι λίγοι ή έστω πολλοί, αλλά πολυάριθμοι και ίσως όλοι οι ζώντες σήμερα παρουσιάζουμε περιστασιακά ή συχνότερα ψυχολογικά προβλήματα, δυσκολίες, εμπλοκές, τόσο που ο άλλος σπουδαίος μεγάλος Γέροντας όσιος Παΐσιος έλεγε ότι σήμερα οι άνθρωποι πάσχουν από αυτά τα τρία: τον καρκίνο, τα διαζύγια, τις ψυχικές παθήσεις. Από την άποψη αυτή ο λόγος του διορατικού μεγάλου Πορφυρίου έχει ξεχωριστή βαρύτητα, γιατί έβλεπε εν πνεύματι την κατάσταση της ψυχής των ανθρώπων.

Τι επισημαίνει ο άγιος στον ταλαίπωρο πιστό; Ότι οι ψυχολογικές του δυσκολίες τον καθηλώνουν συχνά, τον κάνουν δηλαδή να μην μπορεί να λειτουργήσει ελεύθερα, να μην μπορεί να αναπνεύσει ψυχικά και να χαρεί τη ζωή του, συνεπώς τον οδηγούν σε μία κατάσταση μελαγχολίας και σκότους. Και τι είναι εκείνο που δημιουργεί τις δυσκολίες αυτές; Ασφαλώς ο όλος περίγυρος της ζωής που ζούμε σ’ έναν κόσμο πεσμένο στην αμαρτία – αρνητικά τα περισσότερα στοιχεία από όσα γίνονται και πράττονται παγκοσμίως αλλά και στην πατρίδα μας -, ο βαθμός από την άλλη της ευαισθησίας του χαρακτήρα μας – ένας ευαίσθητος άνθρωπος βιώνει πολύ πιο έντονα τις αρνητικές καταστάσεις -, αλλά επίσης αυτό που λέει και ο άγιος σε άλλο σημείο στον συγκεκριμένο άνθρωπο: η επήρεια του Πονηρού διαβόλου. Ο όσιος Πορφύριος έβλεπε ό,τι οι πολλοί δεν βλέπουμε, αλλά αισθανόμαστε και πρέπει να το πιστεύουμε: την παρουσία του Πονηρού που χαρά του έχει την ταλαιπωρία του κάθε ανθρώπου. Όπως το αποκαλύπτει και ο απόστολος Πέτρος: «ο αντίδικός μας διάβολος γυρίζει τον κόσμο σαν λιοντάρι που ωρύεται ζητώντας ποιον να καταπιεί»! Με τα συγκεκριμένα λόγια του οσίου: «Όταν σου κάνει κλοιό ο σατανάς και σε πιέζει, μη μένεις ακίνητος, όπως μερικοί που μελαγχολούν και σκέπτονται επί ώρες, σαν να τους απασχολούν πολύ σοβαρά προβλήματα, ενώ δεν συμβαίνει τίποτε απ’ αυτά˙ απλώς τους έχει καθηλώσει ο σατανάς».

Είναι πολύ παρήγορος ο λόγος του αγίου. Έχοντας καθαρή την εικόνα της ψυχής πολλών ανθρώπων, όπως του συγκεκριμένου επισκέπτη του, επισημαίνει ότι τις περισσότερες φορές τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε τελικώς δεν είναι προβλήματα, δεν υφίστανται. Ή κι αν υφίστανται είναι πολύ μικρότερα από ό,τι νομίζουμε. Οι λογισμοί μας είναι εκείνοι που «φουσκώνουν» τη θεωρούμενη πραγματικότητά μας, κάνοντάς μας να βλέπουμε ως βουνό εκείνο που είναι ένα… πετραδάκι! Κι αιτία γι’ αυτό είναι ακριβώς η παρουσία του Πονηρού. Πάνω στους λογισμούς μας «δουλεύει» ο διάβολος, εκείνος μας τοξεύει με την πλάνη της φαντασίας μας, οπότε δεν έχουμε θέα της αλήθειας αλλά του «έργου» που μας παίζει με μαεστρία. Είναι πολύ καλό εδώ να θυμηθούμε για μία ακόμη φορά με ό,τι συνέβη και με την αγία Μαρίνα, ευρισκόμενη μέσα στη φυλακή. Ο πονηρός θέλοντας να την φοβίσει και να την ταράξει, διότι ο φόβος είναι το κλίμα το δικό του, της παρουσίασε ενώπιόν της έναν μεγάλο δράκο. Και τι έκανε η αγία, η οποία σε πρώτη φάση όντως φοβήθηκε και πανικοβλήθηκε; Άρχισε την προσευχή, την καρδιακή και την έμπονη. Κι ο Χριστός την άκουσε αμέσως: το «θηρίο» το είδε στις πραγματικές του διαστάσεις, ως ένα μικρό μαύρο σκυλί, το οποίο το άρπαξε η αγία και μ’ ένα κτύπημα το διέλυσε.

Ποια η ολοκληρωμένη πρόταση επ’ αυτού λοιπόν του αγίου Πορφυρίου; Ο άνθρωπος την ώρα του πειρασμού από τον Πονηρό να μη μένει «ακίνητος». Να αντιδρά. Και πάλι με τα δικά του λόγια: «Να έχεις ετοιμότητα αντιδράσεως, να αντιστέκεσαι, να αποκρούεις την πολιορκία του σατανά, όπως ένας άνθρωπος που τον πιάνουν κάποιοι κακοποιοί και τον καθηλώνουν και τότε εκείνος κάνει μια απότομη κίνηση και τινάζοντας τα χέρια του, τους πετά από δω κι από κει, ξεφεύγει το σφίξιμό τους και στρέφεται προς άλλη κατεύθυνση, προς τον Χριστό, που τον ελευθερώνει». Να λοιπόν η λύση στα ψυχολογικά προβλήματα σ’ έναν μεγάλο βαθμό – γιατί υπάρχουν κι εκείνα που χρήζουν τον άλλο τρόπο δωρεάς του Θεού, την καταφυγή δηλαδή και στη βοήθεια των ιατρών: η με ζέουσα ορμή της ψυχής κινητοποίησή μας, δηλαδή η στροφή μας προς τον Χριστό, η επίκληση του αγίου ονόματός Του, η προσήλωσή μας προς την άγια μορφή Του. Στην πραγματικότητα η λύση που προτείνει ο άγιος είναι η μόνιμη λύση που μας δίδαξε ο ίδιος ο Θεός μας και φέρνει τη θεραπεία στα περισσότερα αρρωστήματα της ψυχής: να γαντζωθούμε πάνω στην κάθε λέξη των αγίων Του εντολών. Και μόνο η στροφή μας αυτή φανερώνει την καλή μας διάθεση, η οποία συγκινεί τον Θεό μας και μας δίνει την απευλευθερωτική χάρη Του. «Όποιος τηρεί τις εντολές του Θεού μένει μέσα στον Θεό και Εκείνος μέσα σ’ αυτόν». «Δείξτε ότι με αγαπάτε με την τήρηση των εντολών μου και εγώ θα σας φανερωθώ». Και ασφαλώς όπου υπάρχει η χάρη του Θεού εκεί δεν υπάρχει χώρος για την παρουσία του Πονηρού – καίγεται και εξαφανίζεται αμέσως

Οι επτά σωματικές πράξεις της Μετάνοιας!

 

Οι επτά σωματικές πράξεις της Μετάνοιας! Πως θα επέλθει η μετάνοια στον άνθρωπο; «Το πόσο απαραίτητη είναι αυτή η πράξη το απέδειξε ο Κύριος μας, όταν ανέλαβε με την παρουσία του την ανάπλασή μας…». Διαβάστε παρακάτω την πρακτική των πατέρων όπως μας την περιγράφει ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός.

Στην πρακτική των Πατέρων, που αναλύουμε αναφέρονται επτά σωματικές πράξεις στις οποίες στηρίζονται οι τρόποι και τα έργα της μετάνοιας.

Ως πρώτη πράξη στη μετάνοια οι Πατέρες τοποθετούν την ησυχία.

Είναι η απερίσπαστη διαγωγή. Η απομάκρυνση από τα αίτια, που δημιουργούν τις αφορμές της πτώσης και της ήττας, ειδικά σε όσους είναι ασθενείς χαρακτήρες, αλλά και από αυτόν τον «ὡς λέοντα περιπατοῡντα καί ζητοῡντα νά μάς καταπιή» (Πέτρ. ε’ 8). 

Με την ησυχία απέχει ο αγωνιστής από τη μάταιη και άσκοπη μέριμνα και του επιτρέπεται αν θέλει να στρέψει τη σκέψη και ασχολία του προς το Θεό, απ’ όπου φωτιζόμενος από τη θεία Χάρη ανακαλύπτει τον εαυτό του, που είναι απαραίτητο καθήκον.

Δεύτερη πράξη θεωρείται η νηστεία.

Με αυτήν καταβάλλεται και δεσμεύεται ένας από τους γίγαντες της διαστροφής -η γαστριμαργία- ο ακαταγώνιστος σύμμαχος της φύσης και του διαβόλου. Με αυτήν αιχμαλωτίζει ο τελευταίος τα πλείστα των θυμάτων του.

Το πόσο απαραίτητη είναι αυτή η πράξη το απέδειξε ο Κύριος μας, όταν ανέλαβε με την παρουσία του την ανάπλασή μας, μετά το θείο βάπτισμα στον Ιορδάνη. Ποιος τώρα μπορεί να αμφισβητήσει το βάθρο αυτό της μετανοίας, της ανάπλασης, της ανάστασης, της σωτηρίας;

Εάν ο αναμάρτητος και απαθής νηστεύει – και μάλιστα παρατεταμένα – ποιος θα προφασιστεί αδυναμία ή άρνηση; Αφήνω και την άσκηση της δίψας που οι έμπειροι της εγκρατείας προβάλλουν ως άριστο άθλημα κατά των παράλογων ορέξεων.

Την αγρυπνία, ως τρίτη πράξη, συνιστούν οι Πατέρες.

Είναι το αποτελεσματικότερο μέσο φωτισμού του νου και γεννήτρια της προσευχής. Ο κόρος της υπνηλίας υποβιβάζει άμεσα τη διαύγεια του νου. Μειώνεται η διανοητική ικανότητα της λογικής φύσης να συγκρίνει, διακρίνει, επιλέξει και εφαρμόσει όσα η νόμιμη άσκηση απαιτεί.

Η αγρυπνία, ως μέσο της φίλης των Πατέρων μας φιλοπονίας, πάντοτε προηγείτο στους ασκητικούς αγώνες. Και είναι γνωστή η υπερβολική άσκηση των Πατέρων στην αγρυπνία. Επέμεναν στα πολλαπλά οφέλη αυτής της αρετής, επειδή συντελούσε άριστα στη διανοητική εργασία από την οποία εξαρτώνται όλα εφ’ όσον «νοῡς ορᾶ καί νοῦς ακούει» και εκλέγει και εκτελεί.

Τέταρτη και πέμπτη πράξη τοποθετούν οι Πατέρες την προσευχή και την ψαλμωδία.

Πράγματι διαιρούσαν την εργασία της προσευχής σε δύο τρόπους, που επικρατούν στην τόσο σημαντική αυτή παναρετή. Στο όνομα της προσευχής χάραξαν την έννοια της εσωστρέφειας και ειδικά της «κατά μόνας» προς το Θεό συνομιλίας.

Εκεί ο καθένας επιρρίπτει τον εαυτό του μπροστά στη θεία ευσπλαχνία και αγαθότητα και με επίμονη εξομολόγηση, δέηση, ικεσία, παράκληση ή και ευχαριστία αναφέρει τον πόνο και τον πόθο του προς «τόν δυνάμενον σῴζειν» Χριστό, το Θεό μας.

Η ψαλμωδία χρησιμοποιείται στις ομαδικές συναθροίσεις των πιστών.

Με την υμνολογία επιτελείται εορταστικότερα η κοινή προσευχή και αυτό είναι περισσότερο αποδεκτό και εφαρμόσιμο από το λαό.

Έκτη πράξη θεωρούν οι Πατέρες την ανάγνωση και μελέτη λόγων και παραγγελμάτων που μας κατευθύνουν στην εν Χριστώ πνευματική μας ζωή.

Ο λόγος του Κυρίου μας «ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου» αυτό σημαίνει: Να μάθει και να κατανοήσει τις εντολές μου το θέλημά μου και μετά να γίνει τηρητής (τηρών αυτάς). Και αυτός «ἐστιν ό ἀγαπῶν με».

Στο Μωσαϊκό νόμο απαιτητικότερα διέταζε ο Θεός τη μελέτη του θελήματός του και την ενασχόληση με αυτό για να μη παραλείπεται, ως καθήκον, η ακριβής τήρηση και εφαρμογή του.

«Ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καί νυκτός» (Ψαλμ α’ 2). Μια από τις σπουδαιότερες φροντίδες αυτού που θέλει να απαλλαγεί από τη λύσσα του «ὠρυομένου ὡς λέοντος» εναντίον μας, κατά τον Παύλο, είναι το να «μή ἀγνοώμεν τά νοήματα αὐτοῦ» (πρβλ Β’ Πετρ. α’ 21). 

Επειδή οι φίλοι και δούλοι του Θεού «οὐκ ἰδίῳ θελήματι ἀλλά Πνεύματι Ἁγίῳ φερόμενοι ἐλάλησαν καί ἔγραψαν» (πρβλ Β’ Πετρ. α’ 21), είναι πλέον καθήκον η μελέτη και έρευνα των λόγων και των συγγραφών τους προς πλήρη διαφώτιση και μάθηση του αόρατου πολέμου που ασίγαστα διεξάγουμε.

Έβδομη πράξη θεωρούν οι Πατέρες την επερώτηση των εμπείρων για κάθε λόγο και πράξη.

Με αυτόν τον τρόπο επισφραγίζεται το ταπεινό φρόνημα. Απουσιάζει ή αυταρέσκεια και η απειρία. «Τοῖς ταπεινοῖς» δίνει ο Κύριος το φωτισμό και τη Χάρη του. Το τέλος όλης αυτής της προσπάθειας και ετοιμασίας είναι η υπομονή, ώστε «μήτε θαρρεῖν, μήτε ἀπογιγνώσκειν» απ’ όσα συνήθως συμβαίνουν είτε χαροποιά είτε επίπονα. – Η μετάνοια

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

πηγή

το μεταφέρουμε από εδώ

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΊΟΣ ΠΑΓΚΌΣΜΙΟΣ ΠΌΛΕΜΟΣ π. ΧΡΙΣΤΌΦΟΡΟΣ ΤΟΥΛΣΚΙ

 

το μεταφέρουμε από εδώ

ΠΩΣ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ!

 

«Σε νέα χήρα που ήταν πολύ λυπημένη, ο όσιος Γέροντας Πορφύριος έδωσε οδηγίες να εργάζεται εντατικά, για να μπορέσει να αποφύγει την κατάθλιψη που την απειλούσε. Με την εργασιοθεραπεία και την προσευχή, που της συνέστησε ο όσιος, είχε εκπληκτικά αποτελέσματα. Η θλίψη της μεταβλήθηκε σε εσωτερική γαλήνη και χαρά, μέχρι σημείου που να διερωτάται μήπως παραφρόνησε. Ο Γέροντας την καθησύχασε και την διαβεβαίωσε ότι η πνευματική χαρά της προέρχεται από τη χάρη του Χριστού που έλαβε» (Όσιος Πορφύριος καυσοκαλυβίτης, από βιβλίο: Ανθολόγιο Συμβουλών, έκδ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Μήλεσι Αττικής).

Είναι από τα «τέρατα» της εποχής μας, και όχι μόνο. Στέκει βαριά η σκιά της ιδίως στις πιο ευαίσθητες ψυχές και απειλεί όχι μόνο την ψυχική αλλά και τη σωματική διάσταση του ανθρώπου. Στις βαρύτερες περιπτώσεις χρειάζεται η καταφυγή στην ιατρική επιστήμη και η λήψη των αναλόγων φαρμάκων. Κι είναι ένας «τέρας» που ανά πάσα στιγμή μπορεί να κτυπήσει την πόρτα του καθενός! Πολλοί άγιοι αντιμετώπισαν τον πειρασμό αυτόν και πάλεψαν μέχρι την τελευταία τους στιγμή. Κι έγινε ο πειρασμός αυτός τελικώς το σκαλοπάτι για να οδηγηθούν σε μεγαλύτερα ύψη αγιότητας. Να θυμηθούμε μεταξύ άλλων την αγία Ολυμπιάδα, τη βασική συνεργάτιδα του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, ή τον νεώτερο όσιο Παναγή τον Μπασιά. Και μιλάμε όπως καταλαβαίνουμε για την κατάθλιψη. Όχι απλώς τη θλίψη που αποτελεί στοιχείο της καθημερινότητας του κάθε ανθρώπου - τόσο που χωρίς αυτήν ή καλύτερα χωρίς αυτές, γιατί είναι πολλές, δεν μπορεί κανείς να εισέλθει, κατά τον Κύριο, στη Βασιλεία του Θεού – αλλά την πολλαπλασιασμένη θλίψη που λειτουργεί συντριπτικά για την ψυχοσωματική υπόστασή μας.

Κι είναι αλήθεια ότι η ιατρική επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ στη διάγνωση της ψυχικής αυτής νόσου όπως και στη θεραπευτική αντιμετώπισή της. Ανίχνευση των αιτίων που οδηγούν στο «βάραθρό» της, πρακτικές που αντιστέκονται στη ροπή προς τη «μαύρη αυτή τρύπα» της ψυχής, φάρμακα που στοχεύουν στην απάλυνση της σκιάς της στον εγκέφαλο του ανθρώπου. Και κυρίως: η προτροπή να μη μείνει ο άνθρωπος αργός μέσα στα σύννεφα των λογισμών του. Εργασία που κάνει τον άνθρωπο να κινητοποιήσει όλες τις υγιείς δυνάμεις του και να ισορροπήσει τους λογισμούς του. Με αποτελέσματα πράγματι θετικά και ενθαρρυντικά. Πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας μπόρεσαν να απεγκλωβιστούν από το «τέρας» αυτό και να ελέγξουν και πάλι τη ζωή τους.

Κι έρχεται και ο άγιος Πορφύριος με την αγιοσύνη του να προτείνει τη θεραπευτική του συμβουλή. Όχι γιατί ήταν ιατρός, μολονότι είχε πολλές ιατρικές γνώσεις, αλλά γιατί ήταν άνθρωπος του Θεού με θαυμαστά χαρίσματα δοσμένα από Εκείνον, που τον έκαναν να «βλέπει» πράγματα που και για τους ίδιους τους ιατρούς ήταν δυσδιάκριτα – το ομολογούσαν πολλοί ιατροί που τον γνώρισαν. 

Και τι συμβουλεύει λοιπόν;

 Ενόψει της «επίθεσης» της κατάθλιψης σε νέα χήρα από τον θάνατο του συζύγου της, της προτείνει τα δύο μεγάλα όπλα της πίστεως: την εργασιοθεραπεία και την προσευχή. Και για μεν το πρώτο είπαμε ότι αποτελεί μέθοδο θεραπείας και των ίδιων των ιατρών. Για δε το δεύτερο είναι η προτροπή του ίδιου του Θεού στην πραγματικότητα, γιατί στρέφει τον άνθρωπο στην πηγή της Ζωής και της Χαράς. Άνθρωπος που προσεύχεται αληθινά και καρδιακά βλέπει την παρουσία της χάρης του Θεού στη ζωή του.

 Γιατί;

 Διότι μετατίθεται σε σφαίρα πέρα από τα οριζόντια και απλώς αισθητά. Η προσευχή για τη χριστιανική πίστη είναι η πιο ενεργητική και δυναμική κίνηση του ανθρώπου, γιατί τον προσανατολίζει προς την πηγή του, τον Πατέρα του, Αυτόν που ενδιαφέρεται «έως θανάτου» για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.

Και πώς τον προσανατολίζει; 

Όχι με ράθυμο και κουρασμένο τρόπο, αλλά με παραλαβή όλης της αποσκευής του ανθρώπου, «εξ όλης της ψυχής, εξ όλης της καρδίας, εξ όλης της διανοίας, εξ όλης της ισχύος». Ο χριστιανός άνθρωπος όταν προσεύχεται, νιώθει την «κρυμμένη» χάρη του Θεού ως μέλος Χριστού, που τον «αναγκάζει» να βγει από το εγώ του και τα προβλήματά του και να κοιτάξει «πρόσωπο προς πρόσωπο» τον Θεό του. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη «εργασιοθεραπεία» από αυτή. Ο ίδιος ο Κύριος χαρακτήρισε τη σχέση με τον Θεό ως την κατεξοχήν και αληθινή εργασία. «Εργάζεσθε, είπε, μη την βρώσιν την απολυμμένην, αλλά την βρώσιν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον». 

Και ποια είναι αυτή η εργασία; 

«Τούτό εστιν το έργον του Θεού, ίνα πιστεύσητε εις ον απέστειλε ο Θεός». Εργασία αληθινή που θεραπεύει πράγματι τον άνθρωπο και τον κάνει να ζει την αιωνιότητα από τη ζωή αυτή, είναι η πίστη στον Χριστό ως τρόπος αγάπης που τρέφει μάλιστα τον άνθρωπο.

Η συγκεκριμένη νέα χήρα πίστεψε στα λόγια του αγίου και τα εφάρμοσε. Κι είδε τα θεραπευτικά αποτελέσματα: τόσο γαλήνεψε και χάρηκε, ώστε για μία στιγμή θεώρησε ότι «παραφρόνησε». «Είναι η χάρη του Χριστού» της είπε όμως ο άγιος. Γιατί αυτή είναι πάντοτε η υπόσχεση Εκείνου: «Μόλις τηρήσετε τις εντολές μου, πιστέψετε δηλαδή και αγαπήσετε τον συνάνθρωπό σας, θα πλημμυρίσετε από την παρουσία της χάρης και της χαράς του Θεού μέσα στην καρδιά σας».

πηγή

ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ…

«Γέροντα, πόσα είδη φίλων υπάρχουν;»

«Τέσσερα», απάντησε.

«1. Οι φίλοι που είναι σαν το φαγητό – κάθε μέρα τους χρειάζεσαι.

2. Οι φίλοι που είναι σαν το φάρμακο – τους ψάχνεις όταν νιώθεις άσχημα.

3. Οι φίλοι που είναι σαν την ασθένεια – οι ίδιοι σε ψάχνουν!

4. Αλλά και οι φίλοι που είναι σαν τον αέρα – δεν είναι ορατοί αλλά είναι πάντα μαζί σου!» (Από το Μέγα Γεροντικό).

«Άμα βρήκες φίλο αληθινό – λέει η Γραφή – βρήκες τον μεγαλύτερο θησαυρό»! Δηλαδή ο φίλος δεν κυκλοφορεί στους δρόμους έτοιμος να μας προσφερθεί ούτε φαίνεται να αναδεικνύεται μέσα στους πολλούς που καθημερινά συναναστρεφόμαστε! Απαιτείται να τον αναζητήσει κανείς, να ψάξει με πόνο και με διάθεση, να αφιερώσει χρόνο, όπως συμβαίνει και με εκείνους που ψάχνουν για μεγάλους θησαυρούς. Πολλοί δεν το πετυχαίνουν ποτέ τους! Τι τεράστια χαρά όμως όταν τον βρεις. Νιώθεις ότι σου δόθηκε ιδιαίτερο δώρο από τον Ουρανό, ότι έλαβες μία σπουδαία και μοναδική χάρη. Γιατί βρήκες συνάνθρωπο που μπορείς να συντονιστείς μαζί του ψυχικά. Κι έτσι να γίνεις με τον φίλο σου σαν τείχος ισχυρό. «Αγαθοί οι δύο υπέρ τον ένα» σημειώνει και πάλι ο λόγος του Θεού.

Αλλά εννοείται το αυτονόητο: ότι σου δόθηκε αυτό το δώρο γιατί το αναζήτησες και το δίψασες. Γιατί ήσουν έτοιμος να το λάβεις. Κι αυτό θα πει ότι στη φιλία υπάρχει η αμοιβαιότητα – ποτέ δεν παίρνεις την προσφορά του φίλου και το άνοιγμα της ύπαρξής του απέναντί σου αν κι εσύ δεν είσαι στην ίδια ετοιμότητα! Αλλά τούτο αποκαλύπτει και το… εύθραστο της φιλίας: ανά πάσα στιγμή μπορεί να διαρραγεί η μοναδική αυτή σχέση, αν δεν προσεχτεί. Μόλις το θάρρος της φιλίας για παράδειγμα πάει να υπερβεί το λεπτό όριο του σεβασμού και της διάκρισης, εκεί έχει αρχίσει ήδη η υποχώρηση και η διάσπασή της. Μόλις το άνοιγμα της καρδιάς προς τον φίλο πάει να γίνει «βορά» σε μία αδιάκριτη αστειότητα, εκεί έχει πληγεί ίσως ανεπανόρθωτα. Η φιλία είναι σαν τα πολύτιμα κρύσταλλα: απαιτούν διαρκή προσοχή. Μπροστά όμως στην αξία της ύπαρξής της στη ζωή μας, όλες οι θυσίες είναι αποδεκτές.

Κι ο αββάς του Γεροντικού με πείρα ζωής και φωτισμό από τον Θεό κάνει τη διάκριση: τέσσαρα είδη των φίλων υπάρχουν. Τα τρία πρώτα βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο κι ίσως θα έβαζε ο αββάς εισαγωγικά στη χρήση του όρου, χωρίς να αρνείται τα γνήσια αισθήματά τους. Γιατί; Διότι υπάρχει το χρηστικό και ωφελιμιστικό στοιχείο στους φίλους αυτούς: τους χρειάζομαι, με χρειάζονται – το δούναι και λαβείν εν προκειμένω των συναισθημάτων μας. Το τέταρτο όμως είναι το ανώτερο και το ιερότερο και το πολυτιμότερο: γιατί ο φίλος αυτός είναι πάντα εκεί, με αγάπη και λεπτή διάκριση απέναντί μου, έτοιμος να με βοηθήσει όταν τον χρειαστώ χωρίς να με καταπιέζει – κάτι που πρέπει αντιστοίχως να κάνω και εγώ!

Στην περίπτωση του φίλου αυτού το μόνο που μπορούμε να σκεφτούμε αμέσως είναι ο ίδιος ο Θεός μας ο Ιησούς Χριστός και οι άγιοί Του: πάντοτε μαζί μας, με απόλυτο σεβασμό και αγάπη απέναντί μας, χωρίς η παρουσία τους να στερεί οτιδήποτε από την ακριβή ελευθερία μας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κύριος χαρακτήρισε τους πιστούς του ως φίλους Του και ζήτησε το ίδιο να αισθάνονται και εκείνοι απέναντί Του! 

πηγή

π. Ζαχαρίας Ζαχάρου:Τι πρέπει να έχουμε κατά νου και να κάνουμε στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση;

 Ο Αρχιμανδρίτης π. Ζαχαρίας Ζαχάρου από την Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου στο Essex, απαντώντας σε ερώτηση που αφορά την σημερινή κατάσταση στον κόσμο:

Ερώτηση: Τι πρέπει να έχουμε κατά νου και να κάνουμε στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση;

π. Ζαχαρίας: Δεν γνωρίζουμε τα πάντα για τις συγκρούσεις αυτού του κόσμου, ούτε είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε. Απλά προσευχόμαστε με συμπονετική καρδιά για την ειρήνη του κόσμου και για όλους.

Δεν παίρνουμε πλευρά, επειδή κάθε πλευρά θα είναι υπεύθυνη για εγκλήματα, και δεν θέλουμε να συμμεριστούμε αυτά τα εγκλήματα και να καταδικαστούμε. Εάν προσευχόμαστε για εκείνους που είναι περισσότερο λάθος παρά σωστοί, λοιπόν, εκτελούμε την εντολή να αγαπάμε ακόμα και τους εχθρούς. Και αν προσευχόμαστε για εκείνους που έχουν περισσότερο δίκιο παρά άδικο, καλά κάνουμε.

Επομένως, δεν μπορούμε να κάνουμε λάθος εάν προσευχόμαστε ο Θεός να σώσει όλους και να χαρίσει ειρήνη στον κόσμο. Ειδικά για εμάς, ιερείς και μοναχούς, είναι πολύ σημαντικό να μην είμαστε καθόλου πολιτικοί, γιατί προσφέρουμε τη θυσία μας στον Θεό, τη Θεία Λειτουργία, για όλο τον κόσμο· και αν είμαστε υπέρ μερικών και εναντίον άλλων, ακυρώνεται η θυσία μας.

Νομίζω ότι όταν υπάρχει πόλεμος, το καλύτερο δεν είναι να είσαι επικριτικός, αλλά να έχεις συμπόνια και να προσεύχεσαι ώστε ο Κύριος να γλυτώσει όλα τα βάσανα. Εάν η Λειτουργία μου πρόκειται να έχει κάποια αξία, κανείς δεν θα πρέπει να λείπει από την καρδιά μου όταν στέκομαι μπροστά στο θυσιαστήριο του Θεού και Του λέω:

«Τους δικούς Σου, προσφέρουμε σε Εσένα, σε όλους και για όλους».

πηγή

Την οδό του αντιχρίστου θα συνοδεύσει αναπόφευκτα άσκηση παγκόσμιας βίας… ~ Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

  Επιστολή 45 (απόσπασμα)

Η προσευχή για τη μεταστάσα αδελφή. Ο αντίχριστος.

ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

The Old Rectory

27 Μαΐου 1971

… Πάλι με αγάπη προσευχήθηκα για την Αλεξάνδρα. Στο παρελθόν σου είπα και σου έγραψα ότι αυτή η δύστυχη πέρασε τη ζωή της σε απόγνωση.

Τελώντας την Λειτουργία προσεύχομαι βεβαίως για όλο τον κόσμο και δεν αμφιβάλλω ότι, ωσότου προσφέρεται στον κόσμο αυτό η θυσία αυτή της αγάπης, ο κόσμος θα διατηρηθεί στην ύπαρξή του. Όταν όμως θα παύσει να προσφέρεται η θυσία αυτή, τότε αναπόφευκτα ο κόσμος θα κατακαεί στο πυρ του γενικού μίσους. Ναι, ακόμη και ως σήμερα δεν βλέπουμε στους αιώνες που πέρασαν τέτοια εποχή, κατά την οποία ο Χριστιανισμός έγινε σοβαρά δεκτός από τις ανθρώπινες μάζες.

Μπορούμε ακριβέστερα να πούμε ότι η απουσία της αγάπης του Χριστού από τις ψυχές εκείνων που με τη βία επάνω στους πιο αδύνατους άρπαξαν την εξουσία, οδήγησε στις φοβερές παραμορφώσεις όλης της ζωής της ανθρωπότητος...

Και εξαιτίας αυτού έγινε αδύνατη σε όλους η σαφής αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Στην τύφλωση από το μίσος οι άνθρωποι χάνουν τελείως την αίσθηση αυτή, και τότε γι’ αυτούς «πεθαίνει ο Θεός». Για την επιβεβαίωση της σκέψεώς μου έστρεψα από πολλού ήδη την προσοχή μου στο ότι και τα τέσσαρα Ευαγγέλια αρχίζουν με αναφορά στην προφητεία του Ησαΐου:

«Ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου … Πάσα φάραγξ (δηλαδή υποβάθμιση και άσκηση βίας επάνω στους ανθρώπους) πληρωθήσεται και παν όρος (δηλαδή βίαιη κυριαρχία επάνω στους αδελφούς) ταπεινωθήσεται … και αι τραχείαι εις οδούς λείας, και (μόνο τότε) όψεται πάσα σαρξ το σωτήριον του Θεού»[1].

Αν βρεις, να διαβάσεις τον υπέροχο εικοστό τέταρτο λόγο του οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου… Ο άγιος αυτός, σε συμφωνία με όλους εκείνους που προηγήθηκαν από αυτόν και με εκείνους που ήρθαν στον κόσμο μετά από αυτόν, λέει ότι:

«Ο Θεός για τη ζωή στον κόσμο αυτό δημιούργησε πατέρα και υιό και όχι δούλο και μισθωτό… Η δουλεία προήλθε από την μεταξύ των ανθρώπων έχθρα, εξαιτίας της οποίας άρχισαν να πολεμούν ο ένας εναντίον του άλλου και ο ένας να υποδουλώνει τον άλλον. Και η εξαγορά των ανθρώπων εξαιτίας της φτώχειας και των ελλείψεων, που άρχισαν να κυριεύουν τους πιο αδυνάτους λόγω της απληστίας και της πλεονεξίας των ισχυροτέρων … Χωρίς βία και φτώχεια κανένας δεν θα γινόταν δούλος ή μισθωτός …».

Αυτός ο παραμορφωμένος από το μίσος των ανθρώπων κόσμος κρύβει από την όραση το Υπέροχο Πρόσωπο του Θεού.

Ο Θεός δεν ενεργεί με βία· διαφυλάσσει με άγιον τρόπο την ελευθερία εκείνου που δημιουργήθηκε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν» Του.

Επιπλέον βλέπει με υπομονή και τις κακές ακόμη εκδηλώσεις της ελευθερίας του ανθρώπου.

Και η υπομονή Του αυτή θα διατηρηθεί τόσο, ώστε να γίνει δυνατή η εμφάνιση του αντιχρίστου, που θα αποπειραθεί να παραμερίσει τον Αληθινό Θεό και ακολούθως να ανακηρύξει θεό τον εαυτό του.

Την οδό του αντιχρίστου θα συνοδεύσει αναπόφευκτα άσκηση παγκόσμιας βίας… Πολλοί θα σκανδαλισθούν με αυτό.

Θα εγερθεί σ’ αυτούς το ερώτημα: Πού είναι λοιπόν ο Θεός; Πού είναι η Πρόνοιά Του για κάθε κτίσμα;

Ανάμεσα σ’ αυτούς που σκανδαλίστηκαν ήταν και η δική μας φτωχή Αλεξάνδρα. Δεν αντιλήφθηκε τις οδούς του Θεού και υπερασπιζόμενη το ανθρώπινο δίκαιο απέρριψε τη δικαιοσύνη του Θεού. Τώρα όμως που βρέθηκε σε συνθήκες που μπορεί να δει ότι ο Θεός είναι δυνατός και μετά θάνατον να δώσει στον άνθρωπο το πλήρωμα της ζωής και της μακαριότητος, με απλότητα και χαρά θα προχωρήσει στη συνάντησή Του: «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται» [2].

Θα ήθελα να μου περιέγραφες εσύ, όσο το δυνατό λεπτομερέστερα, τις τελευταίες ημέρες της ζωής της Αλεξάνδρας μας. Γνωρίζω ότι ο θάνατος του ανθρώπου είναι τραγικός και μόνο από τη φύση του. Είναι χαροποιός, μόνο όταν το πνεύμα του ανθρώπου πέρασε αληθινά τα όρια του θνητού και με δύναμη αισθάνεται την αδυναμία του θανάτου. Γράψε μου, αν μπορείς, τα βάσανά της. Για τις θλίψεις όλων σας δεν ερωτώ, γιατί η πλευρά αυτή μου είναι σαφής.

Ολοένα υποφέρεις από πονοκεφάλους. Ο π. Ραφαήλ [3] σου είπε ήδη ότι «καλύτερα να είναι κάποιος ανόητος, παρά να υποφέρει από πονοκεφάλους». Εγώ όμως δεν συμφωνώ μαζί του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμφορά από το να είναι κάποιος ανόητος, έστω και αν κανένας από αυτούς δεν το συνειδητοποιεί. Κάτι που είναι ακόμη χειρότερο:

Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν είναι ικανοποιημένη με τη «μοίρα» τους, αλλά είναι φοβερά δύσκολο να συναντήσεις άνθρωπο που δεν είναι ικανοποιημένος με τον νου του. Με πόση βεβαιότητα μιλούν όλοι για το δίκιο τους! Η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι το «όχι» απέναντι στη σκέψη του άλλου …

Γράμματα στη Ρωσία

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάροφ

Εκδόσεις Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας

Πηγή: wra9.blogspot.com

[1] Λουκ. 3,4-6 (3.4 ὡς γέγραπται ἐν βίβλῳ λόγων Ἡσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους Αὐτοῦ· 3.5 πᾶσα φάραγξ πληρωθήσεται καὶ πᾶν ὄρος καὶ βουνὸς ταπεινωθήσεται, καὶ ἔσται τὰ σκολιὰ εἰς εὐθεῖαν καὶ αἱ τραχεῖαι εἰς ὁδοὺς λείας, 3.6 καὶ ὄψεται πᾶσα σὰρξ τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ)·

Ησ. 40,3-5 (3 φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ· ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου. εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. 4 πᾶσα φάραγξ πληρωθήσεται καὶ πᾶν ὄρος καὶ βουνὸς ταπεινωθήσεται, καὶ ἔσται πάντα τὰ σκολιὰ εἰς εὐθεῖαν καὶ ἡ τραχεῖα εἰς ὁδοὺς λείας· 5 καὶ ὀφθήσεται ἡ δόξα Κυρίου, καὶ ὄψεται πᾶσα σάρξ τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ, ὅτι Κύριος ἐλάλησε)·

Βλ. Ματθ. 3,3 (3.3 Οὗτος γάρ ἐστιν ὁ ρηθεὶς ὑπὸ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ)·

Μάρκ. 1,2 (1.2 Ὡς γέγραπται ἐν τοῖς Προφήταις, ἰδοὺ Ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν Μου πρὸ προσώπου Σου, ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν Σου ἔμπροσθέν Σου· 1.3 φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους Αὐτοῦ)·

Ιωάν. 1,23 (1.23 ἔφη· ἐγὼ φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, εὐθύνατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, καθὼς εἶπεν Ἡσαΐας ὁ προφήτης).

[2] Ματθ. 5,6.

[3] Μοναχός της Ι. Μονής του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ.

πηγή

π.Γεώργιος Κάλτσιου, γιά τήν Ὀρθοδοξία, τόν Οἰκουμενισμό, τήν Μασωνία, τά Ἔθνη.

 

Αποσπάσματα μίας συνέντευξης και μίας ομιλίας του π. Γεωργίου Κάλτσιου για επίκαιρα θέματα που μας αφορούν.

Ερώτηση: Πάτερ, κατά τη γνώμη σας, μπορεί ένας Χριστιανός, ένας Μουσουλμάνος και ένας Εβραίος να ζήσουν μαζί ειρηνικά και αρμονικά, και αν ναι, τότε ποιο θα είναι το μυστικό;

π. Γεώργιος Κάλτσιου: Ο αμοιβαίος σεβασμός. Είναι η μόνη ένδειξη καλής αρμονίας. Σε καμμία περίπτωση δεν είναι η συμμετοχή στην κοινή προσευχή ή σε κοινές λειτουργίες. Αυτό θα έρθει σε αντίφαση με τα διαφορετικά δόγματα ή θρησκείες.

Ερ.: Λατρεύουν όλοι τον ίδιο Θεό;

π. Κάλτσιου: Όχι πάντα (γελάει).. Εμείς γνωρίζουμε μόνο τον Ένα (Τριαδικό) Θεό που μας αποκαλύφθηκε και λατρεύουμε μόνο Αυτόν. Άλλες μορφές (θεών) είναι στρεβλωμένες ή ψεύτικες.

Ερ.: Βοηθήστε μας παρακαλώ να καταλάβουμε σωστά τον ακόλουθο στίχο: «ότι πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5).

π. Κάλτσιου: Ναι. Διότι όλοι εκείνοι που λατρεύονταν ήτανε είδωλα… Είχαν οφθαλμούς αλλά δεν είδαν, είχαν στόμα αλλά δεν μίλησαν και αυτιά αλλά δεν άκουσαν, όπως είπε ο ψαλμωδός. Ήταν λοιπόν όλα είδωλα, και είδωλα είναι αυτά που είναι κατ’ εικόνα του διαβόλου. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς αυτό.

Ερ.: Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο μεγαλύτερος πειρασμός που αντιμετωπίζει σήμερα ένας πιστός Ορθόδοξος;

π. Κάλτσιου: Ο οικουμενισμός.

Ερ.: Η επόμενη ερώτησή μου ήταν αν συμφωνείτε με τον οικουμενικό διάλογο αλλά…

π. Κάλτσιου: Όχι. Απολύτως όχι. Διότι ο οικουμενισμός είναι μία πιο απαλή μορφή της μασωνίας. Η μασωνία προσπαθεί να καταργήσει την Ορθόδοξη πίστη και τον Χριστιανισμό γενικά. Ο οικουμενισμός προσπαθεί να κυριαρχήσει μέσα από κάποια ιδανικά τα οποία μπορεί να φαίνονται πολύ γενναιόδωρα: ‘Γιατί να έχουμε διαφωνίες αναμεταξύ μας;’ ‘Ας ζήσουμε σαν αδέλφια’, ‘Ας αγαπάμε ο ένας τον άλλον’, ‘Μπορούμε να λατρεύουμε μαζί και να προσευχόμαστε μαζί’. Πράγματα τα οποία δεν επιτρέπονται στην Ορθοδοξία. Όλες οι 7 Οικουμενικές Σύνοδοι απαγορεύουν την συμπροσευχή με εκείνους που βρίσκονται έξω από την Ορθόδοξη πίστη. Εάν δεν υπακούσουμε σε αυτούς τους Κανόνες, εάν υποταχθούμε στον οικουμενισμό, στις πιέσεις και στις υποσχέσεις της Δύσης -που είναι όλα μάταια ψέματα- σημαίνει ότι παραβαίνουμε όλους τους Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της πραγματικής Οικουμενικής Εκκλησίας.

Ερ.: Πάτερ, είπατε ότι η μασωνία δεν έπαιξε ρόλο. Σημαντικό να πω;

π. Κάλτσιου: Όχι. Διότι πάντοτε διαστρέβλωνε την αλήθεια…

Ερ.: …έπαιξε όμως κάποιο ρόλο στην ιστορία…

π. Κάλτσιου: Δηλαδή;

Ερ.: Στην ανεξαρτησία των εθνών!

π. Κάλτσιου: Τα κράτη δημιουργήθηκαν, καθορίστηκαν, βάσει των δικών τους αρχών / αξιών. Η μασωνία δημιούργησε την Γαλλική επανάσταση όπως και την Ρωσσική επανάσταση αλλά κατά τη διάρκεια όλης αυτής της ιστορικής περιόδου όταν η μασωνία χρειαζόταν να εκλέξει κάποιον στην εξουσία. Στην αρχή υποστήριζε τους βασιλιάδες αλλά αργότερα τους εκθρόνισε με σκοπό να δημιουργήσει τα κράτη για να συντελέσει αργότερα στην πτώση τους. Και τώρα προσπαθεί να δημιουργήσει μία ενιαία Αυτοκρατορία όπου λίγοι ‘χρισμένοι’, από ποιόν δεν ξέρω, θα πρέπει να είναι οι ηγέτες του κόσμου.

Ερ.: Και αναφέρατε ότι η μασωνία έχει σχέδιο.

π. Κάλτσιου: Οπωσδήποτε έχει, και το σχέδιό τους είναι να υποδουλώσουνε όλον τον κόσμο.

Ερ.: Λέγεται ότι οι ΗΠΑ είναι δημιουργία της μασωνίας.

π. Κάλτσιου: Πολύ πιθανό να είναι αλήθεια.

Ερ.: Πως νοιώθετε για την ανάμειξη των ΗΠΑ σε αυτό;

π. Κάλτσιου: Η Αμερική είναι πολύ αναμεμειγμένη διότι οι περισσότεροι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν μασώνοι. Ο Μπους ανήκει στο αποακαλούμενο ‘Κρανίο και Οστά’ και μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει αυτό.

Ερ.: Αλλά και ο πατέρας του ήταν αναμεμειγμένος…

π. Κάλτσιου: Ναι ήταν.

Ερ.: Και ποια ήταν η εμπειρία σας όταν τον συναντήσατε; [τον Μπους τον πρεσβύτερο]

π. Κάλτσιου: Ήταν στην πτώση του κομμουνισμού, στην ‘επανάσταση’ (απ’ τον Δεκ. του ’89) όταν με κάλεσαν στον Λευκό Οίκο. Με είχε καλέσει και ο Ρέιγκαν παρεμπιπτόντως. Ο Μπους δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο. Για τον Ρέιγκαν ένοιωσα ότι δεν ήταν μασώνος. Είχε ένα χάρισμα το οποίο μπορεί να ήταν αποτέλεσμα των ρόλων που έπαιζε (ηθοποιός) αλλά αναλύοντας τα πράγματα εκ των υστέρων πιστεύω ότι ο Θεός είχε επενδύσει κάτι στον Ρέιγκαν. Ο Μπους (ο πρεσβύτερος) δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Ο γιός του όμως έχει αλλά από την κακή πλευρά. Οι Αμερικανοί έχουν μεγάλο ζήλο για την χώρα τους, υπερβολικό ορισμένες φορές.

Ερ.: Έχει γίνει δηλαδή αντικείμενο εκμετάλλευσης;

π. Κάλτσιου: Σίγουρα, αυτή η αρετή έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ο Μπους ταΐζει την Αμερική με το γνωστό σλόγκαν ότι η Αμερική είναι η καλύτερη χώρα, η πιο δυνατή, η πιο σωστή, η πιο δημοκρατική και ότι η αποστολή είναι να διαδώσει την δημοκρατία σε όλον τον κόσμο. Η ψυχή έχει σημασία, όχι η δημοκρατία.

***

Ομιλεί ο π. Γεώργιος Κάλτσιου

Ένα πνεύμα προβάλλει στην Ευρώπη και γενικά στον κόσμο. Ένα νεοεποχίτικο πνεύμα το οποίο αλλάζει συχνά την μορφή του και την ρητορεία του, χτυπώντας τον Χριστιανικό κόσμο απ’ όλες τις πλευρές. Έχει ευγενή εικόνα και λόγο ελκυστικό αλλά ύπουλο σκοπό. Αυτό το πνεύμα μπορεί να μιλήσει με όμορφα λόγια για την οικογένεια αλλά ο σκοπός του είναι να την εξοντώσει. Μπορεί επίσης να μιλήσει για την Εκκλησία με ‘αγάπη’ για όλους, ένα είδος θρησκευτικού συγκρητισμού, αλλά το βασικό κίνητρο είναι να διασπάσει την Ορθοδοξία. Μπορεί να μιλήσει για τα έθνη και τις πατρίδες τους, σα να είναι κάτι που θέλει να στηρίξει, αλλά σκοπός του είναι να καταστρέψει και την Εκκλησία και τα έθνη.

Αυτό το πνεύμα ονομάζεται οικουμενισμός.

Και όλο αυτό το ‘όμορφο’ κήρυγμα, το οποίο παίρνει πολλές μορφές, έχει έναν μοναδικό σκοπό: την καταστροφή όλων των εθνών, την διάλυση κυρίως της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την εγκαθίδρυση μίας ομάδας ηγετών, χρισμένοι από δεν ξέρω ποιον, για να υποτάξουν όλα τα έθνη στο πνεύμα τους, να τα μυήσουν σε καθορισμένα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα έτσι ώστε να μπορούν να κατευθύνουν τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Αδελφοί. Ας μην απατώμεθα. Ζω ανάμεσα σε αυτούς που διαδίδουν αυτές τις νεοεποχίτικες ιδέες που έχουν σκεπάσει τον κόσμο και αισθάνομαι την καρδιά τους. Δεν έχουν καλό σκοπό για την Εκκλησία μας. Κάτω από το πρόσχημα της Χριστιανικής αγάπης, της Χριστιανικής ειρήνης, κρύβουν τις ύπουλες προθέσεις τους.

Ήρθα εδώ να σας πω να μην παρασυρθείτε. Παρατηρώ μία έντονη οικουμενική τάση εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόσο δυνατή που επηρεάζει κληρικούς και πιστούς.

Έχετε ακούσει για το Ταϊζέ; Το Ταϊζέ ήταν το κέντρο αυτής της καταστροφικής οικουμενικής κίνησης. Ήταν το κέντρο της νέας εποχής όπου σε ένα μυστικιστικό περιβάλλον ο αδελφός Roger εμφανίστηκε ντυμένος στα λευκά όπως ο πάπας ή ο Χριστός και παιδιά έκατσαν κάτω με σταυρωμένα πόδια ενώ λικνίζονταν στον ρυθμό μιας απόκρυφης τελετουργίας. Δεν υπήρχε καμμία ιερότητα σ’ εκείνο το μέρος. Ήταν μία ιεροσυλία.

Σε αυτό το νεοεποχίτικο πνεύμα που αναφέρομαι δεν υπάρχει τίποτα ως απόλυτη αξία. Διότι σκοπός τους είναι να καταστρέψουν όλα τα στοιχεία της Πίστεως, τα ευγενή κοινά στοιχεία πάνω στα οποία βασιζόμαστε. [Αυτό γίνεται] από τη στιγμή που δεν υπάρχει απόλυτη αξία. Η αλήθεια κατά την άποψή τους είναι αυτό που εγώ κατέχω [υποκειμενική αλήθεια]. Συνεπώς, όταν ο γείτονάς μου είναι λάθος εγώ δεν μπορώ να του πω ότι πλανάται ούτε κι εκείνος μπορεί να μου πει ότι λανθάνω, διότι είμαστε αυθύπαρκτες οντότητες. Έχουμε τις απόψεις μας οι οποίες είναι μεν [για εμάς] αδιαμφισβήτητες αλλά μπροστά στους άλλους δεν έχουν καμμία αξία.

Αυτό το παιχνίδι με το κρυφτούλι της αλήθειας είναι πονηρή επινόηση του Σατανά. Στους καιρούς μας οι δόλιες σκοπιμότητες αποκρύπτονται.

Τονίζουν την ιδέα της ‘παγκόσμιας αγάπης’.

Προσφέρουν υποτροφίες στη θεολογία. Σπουδάζεις στη Δύση και επιστρέφεις με οικουμενι(στι)κές αρχές.

Χρηματοδοτούν Εκκλησίες.

Και είσαι έτοιμος για οποιονδήποτε συμβιβασμό διότι σε εκπαιδεύουν σε αυτό το πνεύμα του συμβιβασμού που έχει πολλά πρόσωπα, σαν έναν δράκο που αλλάζει συνέχεια μορφές για να αποπλανήσει.

Γι’ αυτό λέω, να λυπάστε εκείνους που θα παρασυρθούν από τον οικουμενισμό και να τιμάτε εκείνους που θα κρατηθούν (στην ορθή πίστη) ως το τέλος.

***

Μετάφραση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ.

Η ομιλία του π. Γεωργίου έγινε το 2005, ένα έτος πριν την κοίμησή του.

πηγή