Η εσωτερική καθαρότητα της όμορφης ψυχής του αληθινού ανθρώπου ομορφαίνει και το εξωτερικό του ανθρώπου και η θεία εκείνη γλυκύτητα της αγάπης του Θεού γλυκαίνει ακόμη και την όψη του. Η εσωτερική ομορφιά της ψυχής, εκτός που ομορφαίνει πνευματικά και αγιάζει τον άνθρωπο, ακόμη και εξωτερικά, και τον προδίδει με την θεία Χάρη, ομορφαίνει και αγιάζει και αυτά τα άσχημα ρούχα που φοράει ο χαριτωμένος άνθρωπος του Θεού.
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Αἰσθάνομαι ἔντονα ν ἀνάγκη νὰ ἀφιερώσω τὴ μαρτυρία μου αὐτή, ὡς ἐλάχιστο φόρο τιμῆς, στὴ μνήμη τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔπαιξαν καθοριστικὸ ρόλο στὴν ἀπόφασή μου νὰ ἐπισκεφθῶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν φύγει ἀπὸ τὴ ζωή, εἶναι οἱ ἀγαπημένοι μου γονεῖς Νικόλαος καὶ Δέσποινα Ἀναστασιάδου ποὺ μὲ τὴν παρότρυνσή τους ὀργανώθηκε αὐτὸ τὸ ὁδοιπορικὸ καὶ ὁ ἀδελφὸς τῆς μητέρας μου Κυριάκος Τσιλίδης ποὺ μὲ τὴν ἀκούραστη καθοδήγησή του πραγματοποιήθηκε ἄψογα.
Κίνητρό μας γιὰ τὴν ἐπίσκεψη στὸ Ὄρος δὲν ἦταν ἡ ἐπίλυση τοῦ προβλήματος ποὺ ἀντιμετώπιζα μὲ τὴν ὑγεία μου, οὔτε ἀσφαλῶς ἡ ὁποιαδήποτε ταξιδιωτική μας περιέργεια. Στὸ Ἅγιον Ὅρος πηγαίναμε μὲ πίστη, εὐλάβεια καὶ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Κύριο. Πηγαίναμε νὰ γνωρίσουμε ἀπὸ κοντὰ τὸ προπύργιο τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Νὰ προσκυνήσουμε ταπεινὰ τὰ ἅγια κειμήλια καὶ τοὺς θησαυροὺς τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Νὰ ἀκούσουμε τὰ ζωηφόρα λόγια τῶν ἀξιοσέβαστων πατέρων καὶ νὰ πάρουμε τὴν εὐλογία τους. Νὰ δώσουμε τὴν εὐκαιρία στὶς ψυχές μας, νὰ ἔλθουν πιὸ κοντὰ στὸ Θεὸ καὶ φυσικὰ γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε.
Μὲ τοὺς συνοδοιπόρους μου ζήσαμε ἀπὸ κοντά, θαυμάσαμε καὶ γευτήκαμε τὰ χαρίσματα ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Ἀκόμη καὶ σήμερα, μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια θυμᾶμαι τὰ ὅσα συνέβησαν, γιατί μὲ συγκλόνισαν. Μόνο ὁ Ὕψιστος μπορεῖ νὰ προσφέρει τέτοια δῶρα ἢ ἂν θέλετε, νὰ κάνει τέτοια θαύματα. Θαύματα, ποὺ προκαλοῦν τόσο μεγάλες ἀνατροπὲς στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἄλλωστε, ὅλη ἡ ζωὴ γύρω ἀπὸ τὸν Κύριο εἶναι ἕνα θαῦμα. Δὲν ἦταν τυχαῖο, πῶς ὁ πρῶτος οὐσιαστικὰ μοναχὸς ποὺ μιλήσαμε ἦταν ὁ π. Παΐσιος καὶ φυσικὰ χωρὶς νὰ ἔχουμε σχεδιάσει συνάντηση μαζί του. Τὸ νὰ συναντᾶς ἕναν Ἅγιο ἄνθρωπο μὲ τὴ σοφία καὶ τὴ χάρη τοῦ π. Παϊσίου, τί ἄλλο μπορεῖ νὰ εἶναι ἐκτὸς ἀπὸ θαῦμα; Πῶς φανταζόμαστε τὸ θαῦμα; Τί περιμένουμε νὰ δοῦμε; Τί ἄλλο ψάχνουμε νὰ βροῦμε; Τὰ θαύματα δὲν γίνονται γιὰ νὰ μαγέψουν τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν σώσουν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ νὰ ἐνισχύσουν τὴν πίστη του.
Συχνὰ πυκνά, ἀκούω τὴ φράση «θαύματα δὲ γίνονται κάθε μέρα». Αὐτὸ εἶναι ἀπολύτως σωστό, διότι θαύματα γίνονται κάθε λεπτὸ καὶ δευτερόλεπτο. Μικρὰ ἢ μεγαλύτερα γίνονται θαύματα, ἀρκεῖ νὰ πιστεύουμε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας. Ἀρκεῖ νὰ ἔχουμε ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, ἀρκεῖ νὰ θέλουμε νὰ τὰ δοῦμε καὶ θὰ τὰ δοῦμε.
Δοξάζω τὴ χάρη καὶ τὴ μεγαλοθυμία τοῦ Κυρίου, ποὺ μὲ ἀξίωσε νὰ ζῶ μέχρι σήμερα, μὲ ὅσα Ἐκεῖνος ὅρισε γιὰ ἐμένα. Ζωὴ γεμάτη συγκινήσεις, ἀγάπη, χαρά, πόνο. Πολὺ πόνο! Τὰ ἔζησα ὅλα μὲ τὸ ἄμετρο ἔλεος καὶ τὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Μεγάλου Θεοῦ.
Γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα στὸ Μαυροβούνι Νομοῦ Πέλλας, σ΄ ἕνα ζεστὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον μὲ ἀρχές, ἦθος καὶ ἀξιοπρέπεια. Στὴν γαλούχηση τῶν γονιῶν μου ὀφείλω τοὺς στενούς μου δεσμοὺς μὲ τὴ θρησκεία μας, ἀπὸ μικρὸ παιδί. Καταλυτικὸς ὅμως στὴ σχέση αὐτή, ἦταν ὁ ρόλος τῶν κληρικῶν, παπποῦ καὶ θείου, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸν λόγο, τὴ στάση ζωῆς καὶ τὴ συμπεριφορά τους ἔθεσαν στὴν ψυχή μου τὰ πιὸ ἀσφαλῆ καὶ ἀκλόνητα θεμέλια πίστης καὶ ἀφοσίωσης πρὸς τὸν Κύριο.
Τὸ ἰατρικό μου ἱστορικὸ ἀρχίζει τὸ 1978 σὲ ἡλικία δεκαέξι ἐτῶν. Κρίσιμη ἡλικία. Ἡλικία ἀνατροπῶν. Γιὰ πρώτη φορὰ ἔνιωσα πόνους στὴν κοιλιακὴ χώρα καὶ νοσηλεύτηκα γιὰ εἴκοσι ἡμέρες στὸ νοσοκομεῖο Ἔδεσσας. Τὸ ἀνησυχητικὸ ἦταν, πῶς δὲν ὑπῆρχε σαφὴς διάγνωση, ὅποτε δὲν μποροῦσε νὰ δοθεῖ κατάλληλη θεραπεία. Πέρασε ἕνας περίπου χρόνος καὶ τὸ περιστατικὸ ἐπαναλήφθηκε. Οἱ κρίσεις ὄχι μόνο ἄρχισαν νὰ πυκνώνουν, ἀλλὰ καὶ κάθε φορὰ ἦταν πιὸ ἰσχυρὲς καὶ ἀσύγκριτα πιὸ δύσκολες. Πόνοι ἀφόρητοι, φρικτοὶ καὶ μάλιστα σὲ τόσο νεαρὴ ἡλικία. Τὰ ἐπαναλαμβανόμενα ἐπεισόδια, συσσώρευαν τὸν ἀβάσταχτο πόνο στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα μου. Οἱ ἀντοχές μου δοκιμάζονταν. Ἔνιωθα τὴ γῆ νὰ χάνεται κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μου. Ἔβλεπα τὴ σκιὰ τοῦ θανάτου δίπλα μου. Βάδιζα σὲ τεντωμένο σχοινί, ἀλλὰ ἰσορροποῦσα. Ἔπρεπε νὰ ἀντέξω, ν΄ ἀντέξω γιὰ πολλοὺς λόγους! Κάποιες φορὲς ὁ πόνος μὲ λύγιζε, οὔτε γιὰ μία στιγμὴ ὅμως κλονίστηκε ἡ πίστη μου πρὸς τὸν Θεό. Τὰ χρόνια κυλοῦσαν καὶ ἔφτασε ἡ ὥρα νὰ ὑπηρετήσω τὴ στρατιωτική μου θητεία (ἂν καὶ μποροῦσα νὰ τὸ ἀποφύγω). Οἱ ἀντίξοες συνθῆκες διαβίωσης καὶ γενικότερα ὁ τρόπος ζωῆς στὸ στράτευμα, ἐπιβάρυναν τὴν κατάστασή μου δημιουργῶντας ἀναπάντεχα δυσμενεῖς ἐξελίξεις. Κι ἐδῶ νοσοκομεῖα, γιατροί, ἐξετάσεις καὶ ἀποτέλεσμα μηδέν. Τελικὰ ἀπολύθηκα. Παρὰ τὸ μαρτύριο ποὺ πέρασα εἴκοσι δύο μῆνες, ἔνιωθα ἀπόλυτα ἱκανοποιημένος γιὰ τὸ ὅτι ἔκανα τὸ χρέος μου.
Ἐπανῆλθα στὴν καθημερινότητα, κουβαλῶντας τὸν σταυρὸ τοῦ μαρτυρίου. Οἱ πόνοι ἐξακολουθοῦσαν νὰ ἀλλοιώνουν τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς μου σ΄ ἕνα δρόμο μακρὺ καὶ μὲ πολλὰ ἐμπόδια. Ἔπρεπε νὰ πάρω ἀποφάσεις γιὰ τὸ μέλλον μου. Ὅμως ἄλλα μὲν θέλουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἄλλα ἀποφασίζει ὁ Θεός. Ἔτσι, τράβηξα μπροστὰ κάνοντας τρόπο ζωῆς τὰ προβλήματά μου. Δὲν τὸ ἔβαλα κάτω καὶ συνέχισα. Ἐγκαταστάθηκα στὴ Θεσσαλονίκη. Ἔμενα μόνος καὶ ἐργαζόμουν. Μὲ σκοπὸ τὴν ἄρτια κατάρτιση πάνω σὲ θέματα τῆς δουλειᾶς μου, χρειάστηκε νὰ μεταβῶ στὴ Γερμανία, ὅπου καὶ παρέμεινα γιὰ δύο περίπου μῆνες, καὶ λίγο ἀργότερα καὶ στὴν Ἀθήνα γιὰ τὸ ἴδιο χρονικὸ διάστημα. Δυστυχῶς ὅμως, τὰ προβλήματα συνεχίστηκαν καὶ μάλιστα μὲ ρυθμοὺς ἀνυπόφορους. Ὅπως καταλαβαίνετε, οἱ συνθῆκες αὐτὲς γιὰ τὴν ἐξέλιξη καὶ τὸ μέλλον ἑνὸς νέου εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ ἀπαγορευτικές. Ἀγωνίστηκα σκληρά γιὰ νὰ κρατήσω τὸ ἠθικό μου ψηλά. Γιὰ ἀρκετὰ χρόνια μπαινόβγαινα σὲ κεντρικὸ νοσοκομεῖο τῆς Θεσσαλονίκης, ὅπου ὁμάδα ἰατρῶν παρακολουθοῦσε τὴν πορεία τῆς ὑγείας μου, χωρὶς ὅμως οὐσιαστικὰ ἀποτελέσματα. Γιὰ νὰ καταλάβετε τὴν τροπὴ ποὺ εἶχε πάρει ἡ κατάσταση, σχεδὸν κάθε ἑβδομάδα ἤμουν τέσσερις ἡμέρες ἐντὸς καὶ τρεῖς ἐκτὸς νοσοκομείου.
Ὅμως οἱ δύσκολες αὐτὲς καταστάσεις ἦταν αὐτὲς ποὺ μ΄ ἔμαθαν νὰ ἐκτιμῶ καὶ νὰ σέβομαι τὸ πολὺ σημαντικὸ δῶρο τῆς ζωῆς. Πέρασα βράδια μὲ τὶς κραυγὲς τοῦ πόνου νὰ ἀναστατώνουν οἰκοδομικὰ τετράγωνα. Σκίζοντας σεντόνια, ἀλλὰ καὶ τὴν καρδιὰ τῆς μητέρας μου ποὺ ἔβαζε τὰ χέρια της γιὰ προσκεφάλι καὶ ἀπὸ τὸ σφίξιμο τῆς ἄφηνα μελανιές. Ἀγαπημένη μου Μάννα! Ἀγαπημένες μητέρες ὅλου τοῦ κόσμου! Οἰκογένεια, φίλοι, συγγενεῖς, θεῖες, θεῖοι, ἐξαδέλφια, γνωστοὶ ἀλλὰ καὶ ἄγνωστοι ἄνθρωποι, στάθηκαν στὸ πλευρό μου. Τὸ λιγότερο ποὺ τοὺς ὀφείλω, εἶναι ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ.
Μετὰ ἀπὸ πολλὰ ἰατρικὰ συμβούλια, ἐξονυχιστικὲς πλὴν ἀναποτελεσματικὲς ὅμως ἐξετάσεις, κρίθηκε ἀναγκαία ἡ εἰσαγωγή μου σὲ εἰδικὸ ἐρευνητικὸ κέντρο τοῦ Λονδίνου. Ἀκόμη κι ἐκεῖ, ἡ μετάβαση ἦταν ἐπεισοδιακὴ μὲ ἔντονους πόνους σὲ ὅλη τὴ διαδρομή. Μὲς τὸ ἀεροπλάνο κουλουριασμένος καὶ ἐξαθλιωμένος. Ἕνα ράκος! Παραμονὴ τοῦ 85 μόνος, σ΄ ἕνα γιορτινὸ καὶ ἀφιλόξενο Λονδίνο. Μετὰ ἀπὸ διαμονὴ δέκα ἡμερῶν, εἴδαμε ἐπιτέλους κάποιο φῶς. Ἔπειτα ἀπὸ χρόνια ταλαιπωρίας, εἴχαμε πλέον στὰ χέρια μᾶς μία σαφῆ διάγνωση. Ὑπῆρχε ὀξὺ πρόβλημα σπάνιας μορφῆς. Καὶ γιὰ νὰ μὴ σᾶς μπλέκω μὲ ἰατρικοὺς ὅρους σᾶς τὸ μεταφέρω μὲ ἁπλὰ λόγια, ὑπερτριγλυκεριδεμία. Σπάνιο περιστατικό. Ἀπὸ τὰ τρία-τέσσερα ποὺ εἶχαν ἐμφανισθεῖ παγκοσμίως. Ὁ αὐξημένος ἀριθμὸς τριγλυκεριδίων στὸ αἷμα -μὲ τὸν ὁποῖο γεννήθηκα καὶ ἁπλὰ ἐμφανίστηκε στὰ δεκαέξι μου χρόνια-προκαλοῦσε ὀξεία παγκρεατίτιδα καὶ ὅπως μου τόνισε ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς ἰατρικῆς ὁμάδας, στὰ περιστατικὰ αὐτὰ ὁ πόνος πολλὲς φορὲς εἶναι πιὸ δυνατὸς ἀπὸ τοὺς πόνους τῆς γέννας. «Ὀξεία ὑποτροπιάζουσα παγκρεατίτιδα ἀπὸ ὑπερτριγλυκεριδεμία», ἕως καὶ χίλιες ἐννιακόσιες μονάδες ἔφτανε ὁ ἀριθμὸς τῶν τριγλυκεριδίων καὶ αὐτὸ ἐγκυμονοῦσε κινδύνους γιὰ τὴ ζωή μου. Μὲ τετρακόσιες μονάδες κινδυνεύεις ἄμεσα ἀπὸ ἔμφραγμα, ἄλλες καρδιοπάθειες, ἐγκεφαλικά, εἶσαι κοντὰ στὸν διαβήτη-ὅπως καὶ ἔγινε-δημιουργοῦνται θρομβώσεις καὶ ἄλλες πολλὲς ἐπιπλοκές.
Ὅπως καταλαβαίνετε, τὸ πρόβλημα ἦταν μεγάλο μὲ ποικίλες προεκτάσεις καὶ αὐτὸ διαγνώστηκε μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια, τόσο τρέξιμο, τόσο μεγάλο πόνο. Ἤξερα πλέον, τί ἀκριβῶς συνέβαινε, ἦταν ὅμως τόσο σπάνιας μορφῆς ἡ περίπτωση ποὺ καὶ ἐκεῖ δὲν μοῦ πρότειναν κάποια συγκεκριμένη λύση. Μία ἀγωγὴ καὶ αὐτὴ στὴν οὐσία χωρὶς ἀποτέλεσμα. Δηλαδή, ἔχεις «αὐτὸ κι αὐτό», ἀλλὰ δὲν γνωρίζουμε πῶς μπορεῖ νὰ θεραπευτεῖ. Τὰ τελευταῖα λόγια ποὺ θυμᾶμαι νὰ μοῦ λέει ὁ Dr. Cotton ἦταν: «Ἂν προσέξεις, ἡ κατάσταση ἴσως βελτιωθεῖ». Μὲ κομμένα φτερὰ καὶ ψαλιδισμένη αἰσιοδοξία ἐπέστρεψα στὴν Ἑλλάδα, στὸ χωριό μου. Ἦταν σαφὲς πὼς χρειαζόμουν τὴ φροντίδα τῆς οἰκογένειάς μου γιὰ νὰ ἀποφύγω μία χειρότερη ἴσως ἐξέλιξη. Τὸ ὄνειρο γιὰ τὴν ἐπαγγελματική μου σταδιοδρομία γιὰ μία ἀκόμη φορὰ εἶχε ἄδοξο τέλος. Εἶχα ἀνάγκη νὰ ἠρεμήσω καὶ νὰ ζήσω πλέον φυσιολογικὰ-ὅσο μοῦ τὸ ἐπέτρεπαν οἱ καταστάσεις-ἀκολουθῶντας τὴ θεραπεία ποὺ μοῦ συνέστησαν οἱ γιατροί. Αὐτὸ καὶ ἔκανα. Ἡ ἠρεμία ὅμως ποὺ ἀναζητοῦσα, δὲν κράτησε γιὰ πολύ. Ἡ κατάσταση χειροτέρευσε. Ὁ πόνος πλέον εἶχε πιὸ ἄγρια καὶ ἐπικίνδυνη μορφή. Μία πολὺ δυνατὴ κρίση, ἕνα χειμωνιάτικο βράδυ, μεταφέρομαι στὸ νοσοκομεῖο τῆς Ἔδεσσας. Μετὰ τὴν παραζάλη τοῦ πόνου, θυμᾶμαι σὰν καὶ τώρα, τὴ μητέρα μου μὲ δάκρυα στὰ μάτια νὰ μοῦ λέει χαρακτηριστικά: «Βρὲ παιδάκι μου, κάναμε τὰ πάντα, εἴδαμε τοὺς καλύτερους γιατρούς, πήγαινε μία φορὰ στὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ προσευχηθεῖς καὶ θὰ δεῖς πῶς ὁ Θεὸς θὰ μᾶς βοηθήσει, θὰ νοιώσεις καλύτερα, θὰ ἀγαλλιάσει ἡ ψυχή σου». Τῆς τὸ ὑποσχέθηκα, γιατί μὲ ἔκανε νὰ πιστέψω πῶς ἦταν ἕνας τόπος ἀπ΄ ὅπου θὰ μποροῦσα νὰ ἀντλήσω τὶς δυνάμεις ποὺ τόσο μεγάλη ἀνάγκη εἶχα γιὰ νὰ σταθῶ ἐγὼ καὶ νὰ βοηθήσω καὶ τοὺς γονεῖς μου ποὺ ἄρχισαν νὰ ἐμφανίζουν καὶ αὐτοὶ προβλήματα ὑγείας. Καὶ νομίζω πῶς ἦταν φυσικὸ ἐπακόλουθο.
Ἡ ἀπόφαση, λοιπόν, ἐλήφθη. Ἡ συντροφιὰ ὀργανώθηκε καὶ ἕνα πρωϊνὸ τοῦ 1998 ξεκινήσαμε μὲ προορισμὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐγώ, ὁ μικρότερος ἀδελφός μου Δημήτρης, ὁ θεῖος μας ὁ Κυριάκος καὶ ὁ γιός του κι ἐξάδελφός μας Δημήτρης. Δὲν εἴχαμε ἀπορίες, δὲν ἀγωνιούσαμε γιὰ τὸ τί θὰ συναντήσουμε καὶ τὸ πῶς θὰ φτάσουμε. Ὑπῆρχε γιὰ ὅλα αὐτὰ ὁ θεῖος μας, ὁ ὁποῖος κατ΄ ἐπανάληψη εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Μᾶς ἐνημέρωσε γιὰ κάποιες Μονὲς καὶ Σκῆτες ποὺ θεωροῦσε ἀπαραίτητο νὰ ἐπισκεφθοῦμε, ἀλλὰ ἐπέμενε πῶς θὰ ’μασταν πάρα πολὺ τυχεροὶ ἂν παίρναμε τὴν εὐχὴ ἑνὸς συγκεκριμένου μοναχοῦ. Σὲ ὅλη τὴ διαδρομή, μᾶς μιλοῦσε γιὰ αὐτὸν, Γέροντα. Παΐσιο τὸν λένε, μᾶς εἶπε, καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπό του, ἀφοῦ τὸν εἶχε γνωρίσει χρόνια πρὶν καὶ ἤξερε πολλὰ γιὰ τὸν θεοφιλῆ βίο τοῦ ἁγιορείτη πατέρα.
Ἀφοῦ διασχίσαμε μεγάλο μέρος τῆς ἱστορικῆς Μακεδονικῆς γῆς, σὲ μία ἀπίστευτης ὀμορφιᾶς διαδρομὴ, φτάσαμε στὴν Οὐρανούπολη, ἕτοιμοι γιὰ τὸν τελικό μας προορισμό. Λίγο πρὶν ἐπιβιβαστοῦμε στὸ καϊκάκι, ἀπροειδοποίητα ὅπως πάντα, μὲ κόβει στὰ δύο ὁ πόνος. Σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη περίπτωση, θὰ ἔπρεπε νὰ μεταφερθῶ στὸ νοσοκομεῖο γιὰ τὶς πρῶτες βοήθειες. Πήγαινα κάπου μὲ σοβαρὸ πρόβλημα, χωρὶς νὰ γνωρίζω ἂν ὑπῆρχε τρόπος νὰ ἀντιμετωπισθεῖ. Ἐκείνη τὴν ὥρα αἰσθάνθηκα κάτι παράξενο, κάτι πρωτόγνωρο καὶ γιὰ κλάσματα δευτερολέπτου πέρασε ἀπὸ μπρός μου μία εἰκόνα «Ὁ Κύριος ἐρχόμενος πρὸς τὸ πάθος». Πῆρα δύναμη ἀπ΄ τὴν εἰκόνα αὐτή, χωρὶς φυσικὰ νὰ γίνεται ἡ σύγκριση. Ἀποφάσισα ν΄ ἀνέβω τὸν δικό μου Γολγοθά, ποὺ ἦταν σαφῶς ἀσήμαντος μπρὸς στὰ Πάθη τοῦ Κυρίου μου. Ὑπέφερε τὰ πάνδεινα γιὰ τὴ σωτηρία μας κι ἐγὼ θὰ ἔκανα πίσω; Ἦταν ἀδύνατον! Ἀποφάσισα νὰ ρισκάρω, καὶ τὸ ἔκανα. Τοὺς ἔγνεψα νὰ μποῦνε μέσα κι ἔτσι συνεχίσαμε. Γιὰ πρώτη φορά, ἔνιωθα πὼς θὰ ἀντέξω. Γιὰ πρώτη φορά, πίστευα πὼς δὲν θὰ μὲ λύγιζε τίποτα. Ἀπέναντι στὸν πόνο αἰσθανόμουν ὁπλισμένος μὲ ἀτσάλινο κουράγιο, ὑπομονὴ καὶ θέληση γιὰ νὰ ζήσω αὐτὴ τὴ μοναδικὴ ἐμπειρία. Γιὰ πρώτη φορά, κάτι μου ἔδινε δύναμη καὶ ἤξερα καλὰ τί ἦταν.
Ὁ Ἄθως, εἶναι ἡ πλούσια παρακαταθήκη μίας ἄλλης ἐποχῆς τοῦ χριστιανισμοῦ. Ἐδῶ, ζεῖς τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ! Γίνεσαι μάρτυρας τῆς θαυματουργικῆς ἐπέμβασης τῆς χάριτός Του, γιατί ἐδῶ λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι ποὺ ὑπερβαίνουν τοὺς φυσικοὺς νόμους. Μὲ τὸ ποὺ πάτησα τὸ πόδι μου στὸ γραφικὸ λιμανάκι τῆς Δάφνης ἔνιωσα νὰ διαπερνᾶ ὅλο μου τὸ σῶμα ἠλεκτρικὸ ρεῦμα. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας. Τὰ βλέμματα πάγωσαν. Οἱ λέξεις χάθηκαν. Ἡ σιωπὴ ἐπιβεβαίωνε πὼς τὸ ἴδιο νιώθαμε ὅλοι. Ποτὲ δὲν μπορέσαμε νὰ βροῦμε τὶς κατάλληλες λέξεις γιὰ νὰ περιγράψουμε τὰ συναισθήματα ποὺ πλημμύριζαν τὶς ψυχές μας. Ὁ βασανιστικὸς πόνος ἔχασε τὸν πρωταγωνιστικό του ρόλο. Ἔγινε πλέον κομπάρσος. Ἂν καὶ γνώριζα καλὰ πὼς ἔθετα σὲ ἄμεσο κίνδυνο τὴν ἴδιά μου τὴ ζωή, παρέμεινα ἐκστασιασμένος ἀπὸ τὸ θέαμα ποὺ ἀντίκριζαν τὰ μάτια μου. Μὲ μάγεψε καὶ μὲ παρέσυρε τὸ σκηνικό. Ἡ πνευματικότητα ποὺ ἀπέπνεε ὁ χῶρος. Βγαλμένο λὲς ἀπὸ τὶς περιγραφὲς τῆς Βίβλου, σὰν ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ θὰ βρεθεῖς μπροστὰ σὲ κάποιον Ἅγιο, σ΄ ἕναν Ἀπόστολο, στὸν ἴδιο τὸν Κύριο. Ἦταν συγκλονιστικό! Ἡ ἡσυχία, ἡ γαλήνη, ἡ ὀμορφιὰ τοῦ τοπίου καὶ οἱ βιβλικὲς μορφὲς τῶν καλογήρων ποὺ συναντᾶς, προσδίδουν στὸ Ἅγιον Ὄρος τὴ μοναδικότητα ποὺ τὸ καθιστᾶ ἕναν παράδεισο τῆς φύσης, τῆς πνευματικῆς ἀναζήτησης καὶ τῆς θρησκευτικῆς φώτισης… Ἐδῶ στοχάζεσαι. Συνειδητοποιεῖς, ποιός καὶ τί πραγματικὰ εἶσαι. Ζεῖς θέλοντας καὶ μὴ ἕνα ὀδυνηρὸ τὲτ α τὲτ μὲ τὴν ἀλήθεια, ποὺ σὲ ὁδηγεῖ σὲ οὐσιώδη συμπεράσματα.
Ἐπιβιβαστήκαμε στὸ παραδοσιακὸ λεωφορεῖο ποὺ ἐκτελοῦσε τὸ δρομολόγιο Δάφνη–Καρυες, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ λιμάνι πρὸς τὴν πρωτεύουσα τοῦ μοναστικοῦ κέντρου.
Περάσαμε ἀπὸ Σκῆτες, Καλύβες, ὀργανωμένες Μονὲς καὶ πλέον ἀρχίσαμε νὰ διακρίνουμε τὸ μεγαλύτερο οἰκοδομικὸ σύμπλεγμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς μοναστικοὺς οἰκισμοὺς τοῦ Ὄρους ὑπάρχει καὶ ἡ πολίχνη τῶν Καρυῶν ποὺ εἶναι ἡ πρωτεύουσα ὁλόκληρης τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Φτάσαμε! Φορτωμένοι μὲ τὶς ἀποσκευές μας, περπατήσαμε γιὰ λίγο στὰ πλακόστρωτα δρομάκια. Κοιτάζαμε μὲ ἔκπληξη καὶ θαυμασμὸ τὴν πέτρινη δόμηση τῶν κτηρίων καὶ φυσικὰ τῶν ναῶν.
Τριγύρω μας ἄνθρωποι ποὺ ἀπαρνήθηκαν τὰ ἐγκόσμια καὶ ἦλθαν ἐδῶ γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Αὐτοὶ οἱ μεσίτες, μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς, ποὺ δὲν πηγαινοέρχονταν ποτὲ ἄσκοπα. Ὁ καθένας προσηλωμένος στὸ διακόνημά του. Ἡ συνομιλία μαζί τους σὲ βοηθᾶ νὰ ἀντιληφθεῖς τὸ βαθύτερο νόημα τοῦ Ὀρθόδοξου μοναχισμοῦ. Ἀφοῦ ἐξασφαλίσαμε τὰ διαμονητήρια καὶ τὸν χῶρο ποὺ θὰ διανυκτερεύσουμε, πήραμε χρήσιμες πληροφορίες ἀπὸ τοὺς μοναχοὺς καὶ ἀκολουθήσαμε τὶς ὁδηγίες ποὺ μᾶς ὑπέδειξαν. Μπήκαμε στὸ Πρωτᾶτο, ἀσπαστήκαμε εἰκόνες μνημειακῆς ζωγραφικῆς, ἅγια Κειμήλια. Χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε, βρεθήκαμε νὰ περπατᾶμε στὰ Ἱερὰ μονοπάτια τοῦ Ὄρους λίγο ἔξω ἀπὸ τὶς Καρυὲς καὶ μάλιστα ἐλάχιστα μέτρα πιὸ κάτω ἀπὸ τὴ Σκήτη τοῦ γέροντα Παΐσιου. Ἡ ἀγωνία μας ἔφτασε στὸ ἀποκορύφωμά της, ὅταν σταθήκαμε μπροστὰ ἀπὸ τὸ ὁρμητήριο τοῦ πιστοῦ μοναχοῦ. Ἀπὸ ἐδῶ, ἔδινε μὲ ὅλη του τὴν ψυχικὴ δύναμη τοὺς πνευματικούς του ἀγῶνες μὲ ἐπίκεντρο τὸν ἄξονα: «ΠΙΣΤΗ-ΑΓΑΠΗ-ΘΥΣΙΑ».
Δὲν γνωρίζαμε πολλὰ γιὰ τὸν μακαριστὸ Γέροντα καὶ μᾶς συγκλόνισαν οἱ ἐκδηλώσεις ἀγάπης καὶ λατρείας πρὸς τὸ πρόσωπό του. Ἑκατοντάδες ἐπισκέπτες! Ἄνθρωποι νέοι μὲ σκουλαρίκια καὶ σκισμένα τζὴν-χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει κάτι-ἀλλὰ καὶ ἡλικιωμένοι ἀπ΄ ὅλη τὴ χώρα, ἀπ΄ ὅλο τὸν Πλανήτη περίμεναν ὑπομονετικὰ ὧρες γιὰ νὰ συναντήσουν τὸν «φίλο» τῆς ἐρημικῆς καὶ ἡσυχαστικῆς ζωῆς. Μᾶς συνεπῆρε ἡ ταπεινότητα τοῦ χώρου. Ἕνα καλογεράκι μᾶς ἐνημέρωσε, πῶς ὁ Γέροντας βγῆκε στὸ δάσος γιὰ προσευχὴ καὶ θὰ ἦταν δύσκολο νὰ τὸν συναντήσουμε. Ἐμφανῶς στενοχωρημένοι, πήραμε ἄλλη ρότα. Γιὰ νὰ ἀνακουφισθῶ λιγάκι ἀπὸ τοὺς πόνους, σταθήκαμε κάτω ἀπὸ ἕνα αἰωνόβιο δέντρο. Ξαφνικά, ἀκούω τὸν θεῖο μου χαμηλόφωνα νὰ λέει: «Παιδιά, εἴμαστε τυχεροί, ἀντὶ νὰ ψάχνουμε ἐμεῖς τὸν Γέροντα, ἦλθε αὐτὸς σὲ ἐμᾶς!». Ἄλλαξε ἡ διάθεσή μας! Πεταχτήκαμε ἐπάνω! Τρέξαμε, τὸν ἀσπασθήκαμε καὶ τὸν βοηθήσαμε νὰ ξαποστάσει. Ἀντικρίζαμε μὲ δέος τὴ βιβλική του μορφή, σταλμένη λὲς ἀπ΄ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ ρίξει βάλσαμο στὶς ψυχές μας. Ἤμασταν μπροστὰ στὸν Γέροντα ἀσκητὴ ποὺ συγκέντρωνε ὅλα τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῶν Προφητῶν καὶ τῶν μεγάλων Ὁσίων ἀνδρῶν. Τὸν θαυμαστὸ Γέροντα τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας. Ὑποκλιθήκαμε στὴν Ἁγία προσωπικότητά του. Ὑποκλιθήκαμε στὸν Γέροντα τοῦ Θεοῦ, τὸν Γέροντα τῆς Ἀγάπης, τὸν Γέροντα τῶν πονεμένων.
Μᾶς ὑποδέχτηκε μὲ καλοσύνη καὶ ἀληθινὴ ἀγάπη ποὺ τὴν διέκρινες εὔκολα στὰ μάτια του. Ἕνας-ἕνας τὰ μέλη τῆς συντροφιᾶς μας τοῦ συστήθηκαν, ἀναφέροντας τὰ ὀνόματά τους καὶ τὴν στιγμὴ ποὺ ἦταν ἡ δική μου σειρά, σηκώνει ἀπαγορευτικὰ τὸ χέρι του καὶ μοῦ λέει: «Σάββα, μαζὶ θὰ τὰ ποῦμε σὲ λίγο». Ἔνιωσα νὰ συμβαίνει κάτι ὑπερφυσικό, πῶς ἀλλιῶς νὰ τὸ χαρακτηρίσω; Κάτι πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη δύναμη. Μὲ προσφώνησε μὲ τὸ μικρό μου ὄνομα ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ ἔβλεπα γιὰ πρώτη φορά. Ἕνας ἁπλὸς μοναχὸς ποὺ μὲ τὴν ἄσκηση καὶ τὴν προσευχὴ ἔφτασε κοντὰ στὸν Δημιουργό. Ξέχασα τὸν πόνο καὶ ὅ,τι ἄλλο ἔζησα σὲ τούτη τὴ ζωή. Ἀπὸ τὰ πρῶτα λεπτὰ τῆς συνάντησής μας, μᾶς ἄφησε ἄφωνους μὲ τὰ δείγματα τῆς ἁγιοσύνης του. Τροφὴ ἀθάνατη τὰ λόγια του. Λόγια στὰ ὁποῖα διέκρινε κανεὶς ἄμεσα τὴν ἀρετὴ τῆς ταπεινοφροσύνης. Οἱ συμβουλές, οἱ παραινέσεις καὶ οἱ εὐχές του ἦταν γιὰ ὅλους ἐμᾶς θεϊκὰ δῶρα. Εὐλογία Κυρίου. Μιλήσαμε μαζί του γιὰ ἀρκετὰ λεπτά. Γιὰ νὰ μὴν κουράσουμε ὅμως τὸν θεοφόρο πατέρα, δὲν ἀναφερθήκαμε καθόλου στὸ πρόβλημα τῆς ὑγείας μου. Οὔτε τὸ σκεφτήκαμε, οὔτε μᾶς ἔνοιαζε. Μᾶς ἦταν ἀρκετὸ καὶ μόνο ποὺ τὸν εἴδαμε, τὸν ἀκούσαμε καὶ πήραμε τὶς εὐχές του.
Κι ἐνῷ περιμέναμε πὼς σὲ λίγα λεπτὰ θὰ μᾶς ἀποχαιρετοῦσε τραβώντας πρὸς τὴ Σκήτη του, γιατί φαινόταν καταβεβλημένος μετὰ τὴ χειρουργικὴ ἐπέμβαση στὴν ὁποία εἶχε ὑποβληθεῖ, σταματάει τὴν κουβέντα καὶ μὲ δυσκολία κρατῶντας τὸ χειροποίητο μπαστουνάκι, σηκώνεται κι ἔρχεται πρὸς τὸ σημεῖο ποὺ καθόμουν. Πάγωσα. Στεκόταν μπροστά μου ὁ ἀσκητὴς ποὺ ἔζησε στὸ ὄρος Σινᾶ ὡς ἄσαρκος ἄγγελος. Δὲν μποροῦσα νὰ σηκώσω τὸ βλέμμα μου. Μπροστὰ στὸν Γέροντα μὲ τὸν ἅγιο βίο καὶ τὰ χριστοφόρα ἔργα ἔνιωθα τόσο ἀσήμαντος. Μὲ πλησιάζει καὶ χαμηλόφωνά μου λέει: «Ξὲρω ὅτι πονᾶς καὶ ὑποφέρεις, γιὰ νὰ μὴν μὲ ἀναζητήσεις ἐσὺ καὶ κουραστεῖς περισσότερο, ἦρθα ἐγὼ σὲ ἐσένα. Ἔλα μαζί μου». Ἀφήνοντας τὴν παρέα γεμάτη ἀπορίες, πιάνει τὸ χέρι μου προτρέποντας μὲ νὰ τὸν ἀκολουθήσω.
Μπήκαμε σὲ ἕναν χῶρο ποὺ θύμιζε σπηλιά, δὲν ἦταν ὅμως. Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὰ μέτρα στὸ βάθος σκοτείνιασαν τὰ πάντα, ἀφοῦ δὲν ἔμπαινε ἀπὸ πουθενὰ φῶς. Ἦταν τόσο σκοτεινὰ ποὺ δὲν ἔβλεπα τίποτα, οὔτε τὸν Γέροντα, οὔτε κάτι τριγύρω μας. Αἰσθάνθηκα παράξενα, ἀλλὰ δὲν τοῦ τὸ εἶπα καὶ δὲν μπορῶ ὅμως καὶ νὰ τὸ περιγράψω. Θέλω νὰ τὸ κρατήσω μέσα μου. «Ἐδῶ εἴμαστε καλά», μοῦ λέει καὶ καταλαβαίνω ἀπὸ τὶς κινήσεις ὅτι καθίσαμε σὲ ἕνα φυσικὸ πέτρινο παγκάκι. Καθόμασταν σὲ ἀπόσταση ἀναπνοῆς καὶ δὲν ἔβλεπα κἄν τὸ πρόσωπό του. Μὲ τὰ πρῶτα του λόγια ἔνιωσα πὼς εἶμαι στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ. Μοῦ ὑπέδειξε δρόμους σωτηρίας, φωτισμοῦ, ἁγιασμοῦ, θεώσεως. «Ἦταν θέλημα Θεοῦ νὰ συναντηθοῦμε. Δὲν σοῦ κρύβω, παιδάκι μου, πὼς μετρημένες φορὲς ἔρχομαι ἐδῶ καὶ τώρα ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ προσευχηθοῦμε μαζί. Γνωρίζω γιατί εἶσαι ἐδῶ. Μὴν ἀνησυχεῖς, μὲ τὶς εὐλογίες τῆς Παναγίας μας ὅλα θὰ πᾶνε καλά. Τὸ πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζεις, θὰ μπεῖ σὲ καλὸ δρόμο. Γονάτισε, τώρα γιὰ νὰ ζητήσουμε μαζὶ τὴν συμπαράσταση τοῦ Κυρίου στὸν ἀγῶνα σου».
Στὴν προσπάθειά μου νὰ γονατίσω, ἀντιλαμβάνομαι τὴν κίνηση ποὺ κάνει γιὰ νὰ βγάλει τὸ πλεκτὸ σκουφάκι του καὶ τὸ πρῶτο ποὺ εἶδα πολὺ καθαρὰ ἦταν ὁ κόκκινος κεντημένος Σταυρός. Βγάζοντας λοιπὸν τὸ σκουφάκι, μὲ μιᾶς ἔγινε μέρα! Ἀξίζουν χιλιάδες λέξεις γιὰ νὰ μιλήσεις μόνο γι΄ αὐτὸ τὸ «ἕνα» λεπτό. Δὲν βρῆκα ὅμως πουθενὰ τὰ κατάλληλα λόγια ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ στολίσουν καὶ νὰ περιγράψουν τὴ μεγαλοπρέπεια αὐτῆς τῆς στιγμῆς. Ὁ καθένας ἂς τὸ φανταστεῖ ὅπως τὸ νιώθει. Λὲς καὶ χιλιάδες λαμπτῆρες ἄναψαν καὶ ἔλουσαν τὸν χῶρο μὲ φῶς. Πανικοβλήθηκα. Ἄρχισα νὰ τρέμω. Ἀπὸ τὸ ἀπόλυτο σκοτάδι στὸ ἄπλετο φῶς. Τί ἔγινε, Θεέ μου; Σὲ κλάσματα τοῦ δευτερολέπτου τὰ μοναδικά, πρωτόγνωρα συναισθήματα διαδέχονταν τὸ ἕνα τὸ ἄλλο ἀφήνοντας τὴ γεύση τῆς ἁγιοσύνης. Αὐτὴ ἡ ἐναλλαγή, δὲν σᾶς κρύβω πῶς μὲ τρόμαξε. Οἱ αἰσθήσεις μου δὲν ἀνταποκρίνονταν. Τὸ μυαλό μου κόλλησε. Δὲν ἤξερα τί νὰ σκεφτῶ. Δὲν μποροῦσα νὰ σκεφτῶ. Δὲν μποροῦσα νὰ ἐλέγξω τὸν ἑαυτό μου καὶ πῶς νὰ τὸ κάνω, ὅταν νιώθω πῶς εἶμαι κοντὰ στὸ Θεό, ὅταν ὁλοζώντανα αἰσθάνομαι τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Τὸ σῶμα, τὸ μυαλὸ καὶ ἡ καρδιά μου γέμισε πίστη.
Ὁ Γέροντας κατάλαβε τὴν ἀμηχανία μου καὶ προσπάθησε νὰ μὲ κρατήσει ἀπὸ τὸ χέρι. Ἐκεῖ ἔσπασα, λύγισα καὶ ξέσπασα σὲ λυγμούς. Ἦταν κάτι ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ τὸ χειριστῶ. Ἔκλαιγα μὲ ἀναφιλητά. Δάκρυα χαρᾶς, εὐγνωμοσύνης καὶ εὐθύνης ἀπέναντι στὸν Κύριο ποὺ ἔκρινε πὼς ἔπρεπε νὰ ζήσω αὐτὴ τὴν ἀπερίγραπτη σκηνή. Αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα μέσα στὸν ἰδιαίτερο αὐτὸν χῶρο, ποὺ κράτησε ὅσο κρατάει ἕνα κερί. Ὁ π. Παΐσιος καρτερικά, μὲ λόγια ταπεινὰ καὶ ἀληθῆ, λόγια γεμάτα συμπόνια, προσπαθοῦσε νὰ βάλει σὲ τάξη τὶς σκέψεις μου. Παίρνοντας δύναμη ἀπὸ τὰ λόγια του, γονάτισα μπροστά του. Ἀκούμπησε τὸ χέρι του στὸ κεφάλι μου κι ἄρχισε νὰ προσεύχεται ψιθυριστά. Γιὰ μένα!
Ἀμέσως μετὰ τὴν προσευχὴ κι ἀφοῦ κατάλαβε ὅτι συνῆλθα, κάθισε δίπλα μου μὲ σαφῆ πρόθεση καὶ πάλι νὰ μοῦ μιλήσει. Ἄκουγα τὸν φωτισμένο Γέροντα μὲ τέτοιο ἐνδιαφέρον ποὺ τίποτα δὲν μποροῦσε νὰ μοῦ ἀποσπάσει τὴν προσοχή. Καὶ δὲν ἦταν λόγια πνευματικῆς καθοδήγησης καὶ μόνο. Ὁ Γέροντας ἄρχισε νὰ μοῦ ἀναλύει μὲ ἀκριβῆ ἰατρικὴ ὁρολογία τὸ πρόβλημα τῆς ὑγείας μου. Αὐτός! Ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν. Ἐπαναλαμβάνω ὅτι δὲν ἀναφερθήκαμε ποτὲ σὲ αὐτὸ τὸ θέμα, πῶς λοιπὸν ἤξερε; Μὲ λεπτομέρειες ποὺ δὲν γνώριζαν καὶ οἱ γιατροί, ποὺ τόσα χρόνια προσπαθοῦσαν νὰ ἀνακαλύψουν τί ἀκριβῶς συμβαίνει. Μὲ ἔρευνες καὶ ἐξετάσεις βρέθηκε μία ἄκρη μετὰ ἀπὸ δέκα χρόνια. Καὶ αὐτός! Ὁ εὐλογημένος ἄνθρωπος σὲ λίγα λεπτὰ μοῦ ἐξήγησε τὰ πάντα. Πῶς, Θεέ μου; Πῶς; Ἕνας Γέροντας ποὺ δὲν εἶχε τελειώσει καλὰ-καλὰ τὸ Δημοτικό μοῦ ἔκανε ἐπιστημονικὴ ἀνάλυση. Δὲν τὸν γνώριζα. Δὲν μὲ γνώριζε καὶ ἤξερε τόσα πολλὰ γιὰ τὴ ζωή μου καὶ κατ΄ ἐπέκταση γιὰ τὴν πορεία τῆς ὑγείας μου. Κάποια στιγμή, μοῦ ἔδωσε τὴν ἐντύπωση πῶς διάβαζε τὴν πρὸ τριῶν ἐτῶν ἔκθεση τῶν ἰατρῶν τοῦ Λονδίνου. Τὰ πάντα μὲ ἀκρίβεια. Ὅλα μὲ λεπτομέρειες. Ἦταν τόσο δομημένα καὶ ἀξιόπιστα αὐτὰ ποὺ μοῦ ἔλεγε, ποὺ δὲν πίστευα ὅτι τὰ ἄκουγα.
Κλείνοντας τὴ συνομιλία μας, μὲ λόγια ἁπλά, λόγια θείου φωτισμοῦ καὶ κύρους, μὲ λέξεις ποὺ ἠχοῦσαν μέσα μου σὰν τὶς πιὸ γλυκειὲς μελωδίες, μοῦ λέει: «Μὴν χάνεις τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἠρεμία σου, παιδί μου, νὰ ἔχεις θάρρος, νἆσαι χαρούμενος γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴν ἀπογοητεύεσαι ποτέ. Πάνω στὴ γῆ, δίνουμε καθημερινὰ ἐξετάσεις γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Νὰ μὴν βγάλεις ποτὲ ἀπὸ τὸ μυαλό σου πὼς ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν πλησίον καὶ ἡ ταπείνωση, εἶναι οἱ μεγαλύτερες ἀρετές».
Λίγο πρὶν βγοῦμε ἔξω, βάζει τὸ ἅγιό του χέρι στὸν ὦμο μου καὶ μὲ τὸν πειστικὸ καὶ διορατικό του λόγο συμπληρώνει: «Θἄχεις τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ, ἐγὼ θὰ προσεύχομαι γιὰ σένα, φρόντισε κι ἐσὺ νὰ εἶσαι στὸ δρόμο τοῦ Κυρίου καὶ ὅλα θὰ πᾶνε καλά. Μὴν ἀνησυχεῖς. Σὲ λίγα χρόνια, ὅταν θὰ φτάσεις στὰ τριάντα τέσσερά σου τὰ προβλήματα θ΄ ἀρχίσουν νὰ ὑποχωροῦν. Ὁ καλὸς Θεὸς θὰ ἀρχίσει νὰ σὲ ξεκουράζει ἀπὸ τὸ βαρὺ φορτίο καὶ στὸν δύσβατο δρόμο θὰ ἀρχίσουν νὰ φυτρώνουν λουλούδια». Βγήκαμε ἔξω. Σκούπισα τὰ δάκρυά μου, σήκωσα τὸ κεφάλι μου πρὸς τὸν οὐρανὸ θέλοντας νὰ εὐχαριστήσω τὸν Ὕψιστο γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ συνέβησαν σὲ τόσο σύντομο χρονικὸ διάστημα. Ἦταν μία σπάνια, μία μοναδικὴ ἐμπειρία. Ἔνιωθα ἀναπτερωμένη τὴν ἐλπίδα, βέβαια τὴν πίστη καὶ ἐνισχυμένος μὲ πνευματικὴ ὠφέλεια ποὺ ἀποκόμισα ἀπὸ τὴ συνάντησή μου μὲ τὸν Ἁγιορείτη γέροντα Παΐσιο. Ἡ ὕπαρξή του ἔχει μείνει μέσα στὴν καρδιά μου. Τὸ θεῖο φῶς καὶ ἡ ἁγιότητά του, ἄνοιξαν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου πρὸς τὴν αἰώνια πραγματικότητα.
Παραμείναμε γιὰ τρεῖς ἀκόμη ἡμέρες στὸ Ὄρος καὶ παρὰ τὴν ἐπιδείνωση τῆς κατάστασής μου, διανύσαμε ὁδικῶς πολλὰ χιλιόμετρα. Ἐπισκεφθήκαμε ἀρκετὲς Μονές. Θαυμάσαμε θησαυροὺς καὶ κειμήλια αἰώνων ποὺ φυλάσσονται ἐδῶ ἀπὸ τὴ βυζαντινὴ καὶ μεταβυζαντινὴ ἐποχή. Μᾶς συγκίνησε ἡ ἄψογη φιλοξενία καὶ ἡ καλοσύνη τῶν μοναχῶν. Ἀποχαιρετήσαμε τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας μὲ συγκίνηση, δέος, ἀλλὰ καὶ μὲ πολὺ ἔντονη ἐπιθυμία νὰ ἐπιστρέψουμε καὶ πάλι. Εἶναι ἕνας ἄλλος κόσμος ἐδῶ. Ἄλλος πλανήτης. Μόνο ἐδῶ καταλαβαίνεις πόσο μάταια εἶναι ὅλα τὰ ἐγκόσμια. Ἐμποτίζεται τὸ αἷμα σου τόσο πολὺ ἀπὸ τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα, ὥστε δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ μὴν ἐπιθυμήσεις νὰ ξανάρθεις. Εἶμαι βέβαιος πῶς ἂν ἐπισκεφθεῖ τὸ Ὄρος ὁ πιὸ ἄπιστος ἄνθρωπος, θὰ φύγει πιὸ πιστὸς ἀπ΄ ὅλους τοὺς πιστούς. Ἀρκεῖ καὶ μόνο νὰ δεῖ νὰ ξεδιπλώνονται μπροστά του τὰ θαυματουργὰ πειστήρια. Ἀρκεῖ, νὰ μὴν ἔλθει ἀπὸ ἁπλὴ περιέργεια.
Χρόνια μετὰ ἀπὸ τὴ συνάντησή μου μὲ τὸν Γέροντα, κάποιο βράδυ ἐνῷ ἐργαζόμουν καὶ ταυτόχρονα γιόρταζα μὲ φίλους τὴν ἐπέτειο τῶν γενεθλίων μου, χρειάστηκε νὰ βγάλω χρήματα ἀπὸ τὴν πίσω τσέπη τοῦ παντελονιοῦ μου. Κάνω τὴν κίνηση καὶ νιώθω νὰ ὑγραίνει τὸ χέρι μου, ἀπομακρύνομαι ἀπὸ τὸν χῶρο καὶ μὲ ἔκπληξη διαπιστώνω πὼς ἐκεῖνο τὸ σημεῖο ἦταν πλημμυρισμένο ἀπὸ αἷμα κι ἕνα παράξενο ὑγρό. Μὲ ἀγωνία ἐπιστρέφω στὸ σπίτι καὶ προσπαθῶ νὰ καταλάβω τί γίνεται. Ὄντως, ἐπάνω στὸν ἀριστερὸ γοφὸ εἶχε δημιουργηθεῖ μία ὀπὴ μικρότερη ἀπὸ κεφαλὴ καρφίτσας καὶ ἔρεε ἕνα πυῶδες ὑγρό. Προσπαθῶ νὰ καταλάβω τί συνέβαινε. Ψάχνομαι. Ἀναλύω τὶς κινήσεις μου, μὰ δὲν μπορῶ νὰ βγάλω συμπεράσματα. Ἡ μητέρα μου προσπαθῶντας νὰ μὲ καθησυχάσει, ἀλλάζει θέμα γιὰ νὰ μοῦ ἀποσπάσει τὴν προσοχὴ καὶ μὲ ρωτάει: «Πῶς περάσατε στὰ γενέθλια;». Αὐτὸ ἦταν! Εἶπε τὴ λέξη κλειδί! Τὴ λέξη, ποὺ ἔλυνε τὸν γρίφο τοῦ μυστηρίου. Γενέθλια! Ναί, ἦταν τὸ βράδυ ποὺ γινόμουν τριάντα τεσσάρων ἐτῶν. Ἀμέσως θυμήθηκα τὰ λόγια του Γέροντα ποὺ μοῦ εἶχε πεῖ πρὶν ἀπὸ ὀκτὼ χρόνια: «Στὰ τριάντα τέσσερά σου, τὰ προβλήματα θ΄ ἀρχίσουν νὰ ὑποχωροῦν». Μήπως αὐτὸ ἦταν ἕνα σημάδι; Ὁ χρόνος ἀπέδειξε πὼς δὲν ἦταν ἁπλὰ ἕνα σημάδι, ἀλλὰ σὲ μεγάλο βαθμὸ ἦταν ἡ λύση τοῦ προβλήματος.
Αὐτὴ ἡ μικρὴ ὀπὴ ἔδωσε διέξοδο στὰ κακοήθη ὑγρὰ καὶ μὲ ἀπάλλαξε σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ ἀπὸ τὴν μακροχρόνια ταλαιπωρία. Δὲν ἦταν ἡ ὁριστικὴ λύση, ἀλλὰ ἀπὸ τότε ὑπῆρξε θεαματικὴ βελτίωση. Βέβαια, ἐπειδὴ εἶχε γίνει ἤδη ἀρκετὰ μεγάλη ζημιὰ σὲ κάποια ὄργανα, τὰ προβλήματά μου δὲν τελείωναν ἐξ ὁλοκλήρου, ἀλλὰ δὲν ἔχουν καὶ καμμία σχέση μὲ τὰ ὅσα τράβηξα τριάντα σχεδὸν χρόνια. Πόνος ὑπάρχει, ἀλλὰ ὄχι στὴν ἐξουθενωτικὴ μορφὴ τοῦ παρελθόντος. Ἄλλωστε γιὰ μένα, δὲν χρειαζόταν νὰ δῶ τίποτα ἄλλο γιὰ νὰ πῶ πὼς τώρα πίστεψα. Δὲν χρειαζόταν νὰ ζήσω τίποτα ἄλλο. Ἔζησα τὸ ἀνεξήγητο. Ἔκλεισα τὸ συμβὰν βαθιὰ μὲς τὴν ψυχή μου.
Αὐτὰ ποὺ ἔζησα ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ μὲ τὸν πατέρα Παΐσιο μὲ συγκλόνισαν ὑπαρξιακά. Ἦταν γιὰ μένα τὸ Θαῦμα. Τί ἄλλο πρέπει νὰ ζήσει κανεὶς γιὰ νὰ πεισθεῖ;
Καὶ μόνο ποὺ ἀναρωτιέμαι, νομίζω πῶς ἁμαρτάνω, γιατί ὁ Ἀθωνίτης μοναχὸς ἦταν ἄξιος της καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θεώσεως καὶ ὁ Θεὸς τοῦ δώρισε ὅλα τὰ ἀγαθὰ τῶν εὐλογημένων αὐτῶν καταστάσεων, ὁπότε κατέστη ἕνας πνευματικὸς πατέρας ποὺ βοηθοῦσε τοὺς ἀνθρώπους ποικιλοτρόπως. Μὲ τὸν λόγο καὶ τὴ σιωπή, μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὰ θαύματα.
Ἀρκετὰ χρόνια μετὰ τὴν ἁγιορείτικη ἐπίσκεψή μας, μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου συνάντησα καὶ πάλι τὸν Γέροντα, αὐτὴ τὴ φορὰ στὴν Ἱερὰ Μονὴ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴν Σουρωτή. Ἐνῷ βρισκόμασταν στὸ ἐκκλησάκι τῆς μονῆς τὸ ὁποῖο εἶχε κατακλυσθεῖ ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν, τὴ στιγμὴ ποὺ προσκυνοῦσα τὰ ἱερὰ Λείψανα-Ραφαήλ, Εἰρήνης καὶ Νικολάου ἂν θυμᾶμαι καλὰ-ἀκούω τὴν τρεμάμενη φωνὴ τοῦ Γέροντα νὰ μοῦ λέει: «Σάββα, ἔκανες τόσα χιλιόμετρα γιὰ νὰ φτάσεις ὡς ἐδῶ νὰ μοῦ μιλήσεις, νὰ ’ρθεῖς παιδάκι μου στὸ τέλος νὰ μιλήσουμε. Θυμόταν μὲ λεπτομέρεια τὰ πάντα, ἀπὸ τὴν πρὸ ἐτῶν συνάντησή μας. Μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια, μὲ τόσο κόσμο ποὺ εἶχε δεῖ, μὲ τὴν ὑγεία του σὲ ἄσχημη κατάσταση καὶ σὲ προχωρημένη ἡλικία, θυμήθηκε ἐμένα; Πῶς εἶναι δυνατόν; Κι ὅμως εἶναι. Ἀφοῦ οἱ ἀποδεδειγμένες ἱκανότητες καὶ τὰ χαρίσματα αὐτοῦ του σοφοῦ μοναχοῦ πηγάζουν ἀπὸ τὴν πνευματικὴ καὶ θεολογική του ὡριμότητα καὶ μᾶς ὁδηγοῦν σὲ ἕνα μοναδικὸ συμπέρασμα πῶς εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐκλεκτοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ.
Τὸ 1994 ὁ γέροντας Παΐσιος παρέδωσε τὴν ὁσία ψυχή του στὸν Κύριο. Ἡ κοίμηση τοῦ οὐρανόδρομου Γέροντος συγκίνησε ὅσους γνώριζαν γιὰ τὸν ἐνάρετο καὶ θεοσεβῆ βίο του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ πολὺ σημαντικὸ ἔργο του. Ἡ Σκήτη του ὑπῆρξε καταφύγιο γιὰ τοὺς κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους ποὺ χτύπησαν τὴν πόρτα του. Μὲ τὸν λόγο του μετέδιδε χαρὰ καὶ χάρη, μετέδιδε παρηγοριὰ καὶ στήριγμα στὶς κουρασμένες ψυχές. Εἶμαι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν τὴν τύχη νὰ τὸν συναντήσουν ἐν ζωῇ. Τοῦ ὀφείλω πολλά. Ὁ Γέροντας στάθηκε δίπλα μου καὶ μὲ ἐμψύχωσε σὲ μία πολὺ δύσκολη περίοδο τῆς ζωῆς μου. Μοῦ ἔδωσε θάρρος, ὑπομονὴ κι ἐλπίδα. Μὲ τὴν ἁπλότητα καὶ ταυτόχρονα μὲ τὴ σοφία τῶν λόγων του, μοῦ ἔδωσε τὴ δυνατότητα νὰ ἀναγνωρίσω τὰ λάθη μου καὶ νὰ διορθώσω τὶς ἀδυναμίες μου. Μ΄ ἔκανε ν΄ ἀποκτήσω αὐτοεκτίμηση καὶ στὴν οὐσία θεωρῶ, πῶς μὲ βοήθησε νὰ γίνω καλύτερος ἄνθρωπος. Διδάχτηκα ἀπ΄ αὐτὸν πῶς δὲν πρέπει νὰ ζητοῦμε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, γιατί δὲν τὴν ἀξίζουμε ὅλοι ἐμεῖς ποὺ καθημερινὰ ἁμαρτάνουμε. Τὸ ἔλεός του πρέπει νὰ τὸ ζητοῦμε, γιατί εἴμαστε ἀνάξιοι γιὰ δωρεές. Νὰ παρακαλοῦμε νὰ μᾶς λυπηθεῖ καὶ νὰ μᾶς σώσει κι ἂς εἴμαστε ἀνάξιοι γιὰ σωτηρία.
Ἡ ἐπίσκεψή μου στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἡ συνάντηση, ἡ συνομιλία καὶ ἡ προσευχὴ μὲ τὸν γέροντα Παΐσιο εἶναι μέχρι σήμερα ἡ μεγαλύτερη ἐμπειρία τῆς ζωῆς μου. Ὁ Γέροντας εἶναι ἀπὸ τότε ὁδηγός μου καὶ ἔχει καταχωρηθεῖ στὴν καρδιά μου ὡς Ἅγιος. Ἕνας σύγχρονος Ἅγιος. Πιστεύω πῶς τὸ ἴδιο αἰσθάνονται καὶ πολλοὶ ἄλλοι συνάνθρωποί μου. Πρὸς Δόξαν Θεοῦ καὶ σωτηρίαν ἀνθρώπων εἶναι βέβαιο πὼς ὁ μακαριστὸς Γέροντας θαυματουργεῖ καὶ μετὰ τὸν θάνατό του. Καὶ εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ σίγουρο πῶς ἡ ἀποστολὴ καὶ τὸ πολυσήμαντο ἐν ζωῇ ἔργο του, τοῦ κατοχυρώνουν μία σημαντικὴ θέση κοντὰ στὸν Κύριο.
Τελειώνοντας, ἐπιτρέψτε μου νὰ πῶ καὶ τὰ ἑξῆς: Παρὰ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπισα καὶ ἐξακολουθῶ νὰ ἀντιμετωπίζω, δοξάζω τὸν Θεὸ ποὺ μοῦ ἐπιτρέπει νὰ περπατῶ ὡς αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὴ μεγάλη λεωφόρο της ζωῆς μὲ ἀληθινὴ ἀγάπη γιὰ τὸν συνάνθρωπό μου. Μέσα ἀπ΄ αὐτὴ τὴν ἀγάπη βγαίνω πιὸ δυνατός. Πιστέψτε μέ, εἶναι ὅ,τι καλύτερο μποροῦμε νὰ ἀφήσουμε πίσω μας, φεύγοντας γιὰ μία ἄλλη ζωή. Τὴν ἀληθινὴ ζωή! Καὶ τὸ εἰσιτήριο γιὰ ἐκεῖ εἶναι ἕνα: Ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία πρὸς τὸν συνάνθρωπο. Μόνο ἔτσι θὰ δοῦμε τὸ φῶς ποὺ θὰ κρατοῦν τὰ χέρια τους καὶ θὰ μᾶς ὑποδέχονται ὅσοι ἤδη βρίσκονται ἐκεῖ πάνω. Κοντὰ στὸν Κύριο.
*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , ΙΕ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2013
Εἶναι ἐντυπωσιακό τό γεγονός ὅτι μέ ἀφορμή τόν κορωνοϊό καί τά προβλήματα πού δημιούργησε ἡ μέθοδος ἀντιμετωπίσεώς του στήν ὑγεία καί τὴν ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων, σπεύδουν ὅλοι νά τοποθετηθοῦν ἔναντι τοῦ Ἀντιχρίστου καί τοῦ χαράγματός του.
Οἱ πιστοί στήν Ἀλήθεια τῆς ἁγίας Γραφῆς καί τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως βιώνοντας μια παγκόσμια ὀργανωμένη ἐπίθεση κατά τοῦ ἀνθρώπου, ζώντας καθημερινά τούς περιορισμούς καί τόν ἀποκλεισμό πού ἐπιβάλλονται δυναστικά μέ ἀφορμή τά «μέτρα» καί τά ἐμβόλια, βλέπουν ἀναλογίες μεταξύ τῆς σημερινῆς καταπατήσεως τῆς ἐλευθερίας καί τῶν «μέτρων» πού θά ἐπιβάλλει ὁ Ἀντίχριστος τίς Ἔσχατες Ἡμέρες σέ ὅσους δέν λάβουν τό χάραγμά του.
Ὅσοι ἀπό τήν ἄλλη βλέπουν φυσιολογικά τά ὅσα συμβαίνουν, καί ὅσοι ταυτίζονται μέ ὅσα κάνει τό διεθνές Σύστημα, νιώθουν ὅτι πρέπει νά ποῦν κάτι γιά τόν Ἀντίχριστο καί τό χάραγμα μέ τόν δυσώνυμο ἀριθμό του, τόν ἀριθμό 666. Νιώθουν ὅτι κάτι κακό συμβαίνει ὅτι «βράζει τό καζάνι» τρομοκρατοῦνται. Kαί θέλοντας νά ἀπωθήσουν τό ζήτημα μακριά ἀπό τή συνείδηση καί τόν ὁρίζοντα τῆς σκέψεώς τους, βιαστικά καί πρόχειρα, χωρίς ἁγιογραφική καί πατερική κατοχύρωση ἤ μέ ἐλλιπῆ καί διαστρεβλωμένα ἐπιχειρήματα χλευάζουν τό χάραγμα καί τά περί τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἔτσι διαβάζεις φαιδρότητες ἀπό ἐκκλησιαστικούς ἄνδρες ὅπως π.χ. «Η λέξη Αντίχριστος… δεν υπάρχει πουθενά στην Αποκάλυψη, ο αριθμός 666… κι αυτός δεν υπάρχει – στο κείμενο γράφεται όχι με αραβική αλλά ελληνική γραφή», ἤ ὅτι ἡ Ἀποκάλυψη «δεν μιλάει γιά σφραγίσματα καί …τέτοια» καί ὅτι δέν πρέπει νά ἀσχολούμαστε μ΄αὐτά, ἀλλά νά ἀκολουθοῦμε «τή γραμμή τῆς γιαγιᾶς μας, νά κάνουμε τήν προσευχούλα μας….»!
Πρέπει νά εἶναι κανείς πανικόβλητος γιά νά μή βλέπει ὅτι στήν Ἀποκάλυψη «τό θηρίο» εἶναι ὁ Ἀντίχριστος ( ἔτσι θέλουν ὅλοι οἱ Ἑρμηνευτές)· ὅτι θέλει νά σφραγίσει τούς ἀνθρώπους καί ὅτι τό χάραγμα εἶναι εἴτε τό ὄνομά του εἴτε ὁ ἀριθμός τοῦ ὀνόματός του, τό 666, ὅπως κι’ ἄν εἶναι γραμμένος.
Προκειμένου λοιπόν νά ἀποφευχθεῖ μια κακή, ἀγχώδης ἀνησυχία στούς χριστιανούς καί μια σύγχυση σχετικά μέ τήν Ἀποκάλυψη καί μέ ὅσα μέλλουν νά συμβοῦν ἀναφερόμαστε στή συνέχεια περιληπτικά στό πρόσωπο καί τή δράση τοῦ Ἀντιχρίστου, σύμφωνα μέ τό κείμενο τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως καί τήν ἑρμηνεία τῶν ἁγίων Πατέρων. Σέ προηγούμενο κείμενό μας (Πορεία πρός τό χάραγμα-Πορεία πρός τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία καί τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ) ἔχουμε γράψει σχετικά μέ τόν Ἀντίχριστο καί τό χάραγμα σέ συνάρτηση μέ τίς μεθοδεύσεις τῆς παγκόσμιας ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης. Στό παρόν κείμενο ἐξηγοῦμε μέ βάση τήν πατερική ἑρμηνεία πῶς θά μεθοδεύσει χρονικά τή δράση του ὁ Ἀντίχριστος καί ὁ πρόδρομός του ὁ Ψευδοπροφήτης προκειμένου νά ὑποδουλώσουν τούς ἀνθρώπους[1].
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης δέχεται ἀποκαλυπτικές ὁράσεις ἐξ ἁγίου Πνεύματος πού ἀφοροῦν στά ἔσχατα καί τίς καταγράφει στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Σύμφωνα μέ τήν Ἀποκάλυψη, κατά θεία παραχώρηση ἡ Ἐκκλησία στούς ἐσχάτους χρόνους θά διωχθεῖ. Ἄλλοι ἀπό τούς πιστούς θά ὑποστοῦν ταλαιπωρίες καί μαρτύρια καί ἄλλοι οἰκονομική στένωση καί ἀφόρητους περιορισμούς. Στό τέλος τῆς Ἱστορίας ἡ Ἐκκλησία θριαμβεύει καί οἱ πιστοί λαμβάνουν τόν στέφανο τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ἡ δοκιμασία τῶν χριστιανῶν κατά τούς ἐσχάτους χρόνους ὀφείλεται στήν ἐμφάνιση καί δράση τοῦ Ἀντιχρίστου μέσα στόν κόσμο.
Ὁ Ἀντίχριστος θά εἶναι ἄνθρωπος ταυτισμένος μέ τό θέλημα τοῦ Σατανᾶ καί πλήρης σατανικῆς δυνάμεως. Σκοπός τοῦ ἔργου τοῦ Ἀντιχρίστου εἶναι νά λατρευθεῖ ὡς Θεός ὁ Δράκων, ὁ Σατανᾶς. Οἱ διωγμοί τῶν χριστιανῶν, καί οἱ ποικίλες ἀπειλές καί ταλαιπωρίες θά εἶναι ἀβάσταχτα. Οἱ πιστοί καλοῦνται νά δείξουν ὑπομονή καί νά δώσουν τήν μαρτυρία τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης τους πρός τόν νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας, θυσιάζοντας, ἄν χρειαστεῖ, ἀκόμη καί τή ζωή τους.
Ὅλη ἡ προσπάθεια τοῦ Ἀντιχρίστου ἐκτείνεται σέ δύο φάσεις. Ἡ συνολική διάρκεια εἶναι 7 χρόνια. Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἱππόλυτος ἑρμηνεύοντας τόν Προφήτη Δανιήλ γράφει : Τοῦ γὰρ Δανιὴλ εἰπόντος · ἑβδομάδα μίαν θήσομαι τὴν διαθήκην μου τά ἑπτά ἔτη ἐδήλωσε· τό ἥμισυ τῆς ἑβδομάδος τοῦ κηρῦξαι τοὺς προφήτας · καὶ τό ἥμισυ τῆς ἑβδομάδος, ἤγουν τά τρία ἥμισυ ἔτη βασιλεύσει ὁ Ἀντίχριστος[2]
Μετάφραση : Λέγοντας ὁ Δανιὴλ[μιλώντας ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ], ˝μία ἑβδομάδα θά θέσω γιά νά ἐκπληρώσω τήν ὑπόσχεσή μου„ δήλωσε τά ἑπτά χρόνια. Τό ἥμισυ τῆς ἑβδομάδος[ τά τριάμισυ χρόνια] δηλώνει τό χρόνο πού θά κηρύξουν οἱ προφῆτες, καί τό ἄλλο ἥμισυ τῆς ἑβδομάδος, δηλ. τά[ὑπόλοιπα]τριάμισυ χρόνια δηλώνει τόν χρόνο πού θά βασιλεύσει ὁ Ἀντίχριστος.
Ἔτσι ὑπάρχουν δύο φάσεις τῆς κυριαρχίας τοῦ Ἀντιχρίστου καί ὑπάρχει μια ποιοτική διαφορά τῆς δράσεώς του μεταξύ τῶν δύο αὐτῶν φάσεων. Κατά τήν α΄ φάση, σύμφωνα μέ τούς ἁγίους Πατέρας, Ἱππόλυτο, Ἐφραίμ τόν Σῦρο, Κύριλλο Ἱεροσολύμων καί ἄλλους, ὁ Ἀντίχριστος ἐμφανίζεται ὡς «πραΰς, ἀγαπητικός, εὐλαβής, εἰρηνοποιός, φιλόξενος, ἐλεήμων»(P.G. 10, 925), γενικῶς ἐνάρετος καί ἐνεργῶν ψευδοθαύματα γιά νά πλανήσῃ εἰ δυνατόν καί τούς ἐκλεκτούς. Κατά τή β΄φάση ἀποκαλύπτει τό ἀληθινό του πρόσωπο καί τήν ἀγριότητά του.
Στήν α’ φάση πού διαρκεῖ «μῆνας τεσσαράκοντα δύο» -3 ½ χρόνια (Ἀποκ.11,2) οἱ δύο προφῆτες ( Ἡλίας καί Ἐνώχ) θά κηρύξουν μετάνοια ἐπί «ἡμέρας χιλίας διακοσίας ἑξήκοντα» (Ἀποκ. 11,3) ἐπιτελώντας πολλά θαύματα γιά νά ἀποτρέψουν τή λατρεία τοῦ Ἀντιχρίστου. Μετά ὅμως τό πέρας τῶν τρισήμισυ χρόνων «τό θηρίον τό ἀναβαῖνον ἐκ τῆς ἀβύσσου» (Ἀποκ. 11, 7) δηλ. ὁ Ἀντίχριστος θά καταφέρει νά φονεύσει τούς προφῆτες. Τά πτώματά τους ἄταφα θά τά βλέπουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γιά τρισήμισυ ἡμέρες. Μετά ἀπ΄αὐτές τίς μέρες οἱ προφῆτες θά ἀναστηθοῦν καί θά ἀνέλθουν στόν οὐρανό.
Στή β΄ φάση τό θηρίο θά πολεμήσει τούς πιστούς πάλι ἐπί 42 μῆνες=3 καί ½ χρόνια (Ἀποκ. 13,5) γιά νά τούς ἀναγκάσει νά τόν προσκυνήσουν.
Σύμφωνα μέ τήν Ἀποκάλυψη αὐτές τίς ἔσχατες ἡμέρες ἐμφανίζεται «μια σατανική τριάδα» (καθ. Ἀνδρέας Θεοδώρου):
α)«δράκων πυρρός», κόκκινος δράκοντας (Ἀποκ. 12,3),
β) «ἐκ τῆς θαλάσσης θηρίον ἀναβαῖνον» (13,1) δηλ. τό θηρίο πού βγαίνει ἀπό τή θάλασσα καί
γ) «θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς»(13,11).δηλ. θηρίο πού ἀνεβαίνει ἀπό τή γῆ.
Ὁ κόκκινος δράκοντας εἶναι ὁ Διάβολος, τό θηρίο ἀπό τή θάλασσα εἶναι ὁ Ἀντίχριστος, καί τό θηρίο ἀπό τή γῆ εἶναι ὁ Ψευδοπροφήτης. Ἡ ἑρμηνεία αὐτή δεν εἶναι αὐθαίρετη ἀλλά βασίζεται τόσο στό κείμενο καί τήν προσεκτική του ἀνάγνωση ὅσο καί στούς παλαιούς καί τούς νεωτέρους ἑρμηνευτές.
Ἕνας ἐκ τῶν παλαιοτέρων ἑρμηνευτῶν τῆς Ἀποκαλύψεως, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας γράφει : «οὐκ ἄτοπον ἡγούμεθα τόν μέν δράκοντα εἰς τόν Σατανᾶν». Ταυτίζει λοιπόν τόν Δράκοντα μέ τόν Σατανᾶ. Τό ἴδιο φρονοῦν καί ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἑρμηνευτές.
Συνεχίζει ὁ ἅγιος Ἀνδρέας : «τὸ δέ θηρίον τὸ ἐκ τῆς θαλάσσης ἀναβαῖνον εἰς τόν Ἀντίχριστον» δηλ. «ἐκ τῆς πολυταράχου τοῦ βίου τούτου θαλάσσης καί πολυκύμονος ἐξερχόμενον» ἤ ὅπως λέγουν ἄλλοι ἑρμηνευτές «ἀπό τήν θάλασσα, ἀπό τήν ἄβυσσο, ἀπό τήν Κόλαση ἔχει τήν ἀφετηρία τό θηρίον»(π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος). «Ἡ ἄβυσσος δέν εἶναι παρά τά κατασκότεινα βάθη τοῦ ἅδη καί τῆς κολάσεως ὅπου βασιλεύει ὁ Σατανᾶς «(π. Εὐσέβιος Βίττης). Ὥστε τό θηρίο ἀπό τή θάλασσα ταυτίζεται μέ τόν Ἀντίχριστο. Τό ἴδιο λέει καί ὁ Ἀρέθας Καισαρείας, ἀλλά καί οἱ ἀρχιμ. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος, π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος καί οἱ καθηγητές Π. Μπρατσιώτης, Π. Τρεμπέλας καί Ἀνδρέας Θεοδώρου. Σ’ αὐτό τό θηρίο, στόν Ἀντίχριστο, ὁ Δράκων δηλ. ὁ Σατανᾶς «ἔδωκεν τήν δύναμιν αὐτοῦ καί τόν θρόνον αὐτοῦ καί ἐξουσίαν μεγάλην»(Ἀποκ. 13, 2). Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου θά προσκυνήσουν τό Θηρίο, τόν Ἀντίχριστο καί θά θαυμάσουν τή δύναμή του.
Τό ἔργο τοῦ Ἀντιχρίστου θά ὑποβοηθήσει τό δεύτερο θηρίο. Εἶναι τό θηρίο τό «ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς» (Ἀποκ. 13,11), «δηλαδή τῆς γηΐνης καί χαμερποῦς πολιτείας». Πρόκειται γιά τόν Ψευδοπροφήτη, ὁ ὁποῖος εἶναι «ὁ τοῦ ἀποστάτου ψευδοχρίστου πρόδρομος», ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας. Τό κύριο ἔργο του εἶναι νά πείσει τούς ἀνθρώπους πρό πάντων βεβαίως τούς πιστούς, νά προσκυνήσουν τό πρῶτο θηρίο, τόν Ἀντίχριστο (Παραχάραξη τοῦ χαράγματος Ἱ. Μονή Μεγάλου Μετεώρου σ. 33). Πράγματι ἔτσι διαβάζουμε στήν Ἀποκάλυψη : «καὶ ποιεῖ τήν γῆν καί τούς ἐν αὐτῇ κατοικοῦντας, ἵνα προσκυνήσωσι τό θηρίον τό πρῶτον» (Ἀποκ. 13,12).
Γιά νά τό ἐπιτύχει α) θά κάνει πολλά ἐντυπωσιακά ψευδοθαύματα β) θά ἀπειλεῖ μέ θάνατο ὅσους δέν προσκυνήσουν τήν εἰκόνα τοῦ Ἀντιχρίστου καί γ) ἐπειδή δέν σέβεται τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου - μᾶς θυμίζει κάτι αὐτό; - προκειμένου νά ἀναγκάσει ὅλους νά προσκυνήσουν τήν εἰκόνα τοῦ θηρίου «ποιεῖ πάντας τούς μικρούς καί τούς μεγάλους καί τούς πλουσίους καί τούς πτωχούς καί τούς ἐλευθέρους καί τούς δούλους, ἵνα δῶσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπί τῆς χειρός αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἤ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν καί ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἤ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τό χάραγμα, τό ὄνομα τοῦ θηρίου ἤ τόν ἀριθμόν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ…καί ὁ ἀριθμός αὐτοῦ χξϚ΄ (Ἀποκ. 13, 16-18), δηλ. ( ὁ Ψευδοπροφήτης) «ἐνεργεῖ γιά νά δώσουν σέ ὅλους, μικρούς καί μεγάλους καί τούς πλούσιους καί τούς φτωχούς καί τούς ἐλεύθερους καί τούς δούλους, χάραγμα στό δεξί τους χέρι ἤ στά μέτωπά τους, γιά νά μήν μπορεῖ κάποιος νά ἀγοράσει ἤ νά πουλήσει παρά μόνο αὐτός πού ἔχει τό χάραγμα, δηλ. τό ὄνομα τοῦ θηρίου ἤ τόν ἀριθμό τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ…καί ὁ ἀριθμός του εἶναι 666».
Βλέπουμε ἐδῶ μέ σαφήνεια ὅτι ἔχει προφητευθεῖ ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, πώς ὅσοι ἀρνηθοῦν τό χάραγμα πού εἶναι εἴτε τό ὄνομα εἴτε ὁ ἀριθμός τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀντιχρίστου ἀπειλοῦνται μέ οἰκονομικό ἀποκλεισμό.
Ἐδῶ χρειάζεται νά στρέψουμε ἰδιαιτέρως τήν προσοχή μας. Τό χάραγμα εἶναι μέν τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀλλά γιά νά δοθεῖ στούς ἀνθρώπους θά μεριμνήσει ὁ Ψευδοπροφήτης. Τρόπον τινά ὁ Ἀντίχριστος μεταβιβάζει μέρος τῆς ἐξουσίας του στόν Ψευδοπροφήτη, ὁ ὁποῖος γίνεται τό ἐκτελεστικό του ὄργανο. Καί ἐπειδή αὐτός χαρακτηρίζεται ἀπό τόν ἅγιο Ἀνδρέα Καισαρείας, ὅπως προείπαμε, πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου, τό πιθανότερο εἶναι νά ἀρχίσει νά δίνεται τό χάραγμα ἀπό τόν Ψευδοπροφήτη καί πρό τῆς β΄φάσεως τῆς ἐνεργοῦ δράσεως καί κυριαρχίας τοῦ Ἀντιχρίστου, ὥστε νά προετοιμάσει τήν τυρρανία του.
Οἱ δοκιμασίες τῶν πιστῶν κατά τήν διάρκεια τῆς τυραννίας τοῦ Ἀντιχρίστου καί ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ – Ἡ κατάσταση τῶν σφραγισθέντων μέ τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου
Θά εἶναι ὄντως δύσκολα γιά τούς πιστούς τά χρόνια τῆς καταδυναστεύσεως ἀπό τόν Ἀντίχριστο. Κάποιοι θά ὑποστοῦν μαρτυρικό θάνατο, ὅσοι βέβαια λάβουν ἀπό τόν Θεό αὐτή τή δύναμη, τό χάρισμα τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους. Ἀλλοι θά κρύβονται σέ ἀπόμακρους τόπους, ἄλλοι θά ὑποστοῦν βάσανα, διωγμούς καί ταλαιπωρίες καί ἄλλοι μόνο τήν οἰκονομική στένωση, τόν ἀποκλεισμό ἀπό τά ἐπίγεια ἀγαθά.
Ὅμως ὁ Κύριος θά ἐνισχύσει δυναμικά τούς πιστούς. Διαβάζουμε στήν Ἀποκάλυψη: «Καί εἶδον ἄλλον ἄγγελον ἀναβαίνοντα ἀπό ἀνατολῆς ἡλίου ἔχοντα σφραγίδα Θεοῦ ζῶντος καί ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ τοῖς τέσσαρσιν ἀγγέλοις οἷς ἐδόθη αὐτοῖς ἀδικῆσαι τήν γῆν καί τήν θάλασσαν λέγων· μή ἀδικήσητε τήν γῆν μήτε τήν θάλασσαν μήτε τά δένδρα, ἄχρις οὗ σφραγίσωμεν τούς δούλους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν»(Ἀποκ. 7,2-3).
Μετάφραση : Καί εἶδα ἄλλον ἄγγελο νά ἀνεβαίνει ἀπό τήν ἀνατολή ἡλίου πού κρατοῦσε τή σφραγίδα τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί κραύγασε μέ μεγάλη φωνή στούς τέσσερεις ἀγγέλους στούς ὁποίους δόθηκε ἐξουσία νά βλάψουν τή γῆ καί τή θάλασσα καί τούς εἶπε : μή βλάψετε οὔτε τή γῆ, οὔτε τή θάλασσα οὔτε τά δένδρα μέχρις ὅτου σφραγίσουμε τούς δούλους τοῦ Θεοῦ μας πάνω στά μέτωπά τους».
Ἄφθονη χάρις λοιπόν θά δοθεῖ στούς χριστιανούς μέ τή σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ γιά νά ἀντέξουν ὅλες τίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες καί νά μείνουν πιστοί στό «Ἀρνίο», στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Παρά ταῦτα δέν θά λείψουν τά δάκρυα καί ὁ πόνος ἀπό τούς πιστούς. Ἀλλά οἱ Πατέρες ἐνθαρρύνουν τούς πιστούς γνωρίζοντες ἀπό τήν ἁγία Γραφή τό σχετικά μικρό διάστημα τῆς τυραννίας αὐτῆς. Ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος ἑρμηνεύοντας αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριός μας «διά δέ τούς ἐκλεκτοὺς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι» (Ματθ. 24, 22) γράφει : «Οὐδέ γὰρ τότε ὁ εὔσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος Θεός καταλείψει τῶν ἀνθρώπων τό γένος ἀπαραμύθητον, ἀλλά κολοβώσει τάς ἡμέρας ἐκείνας καί τόν χρόνον τῶν τριῶν καί ἥμισυ ἐτῶν καί ποιήσει αὐτά σύντομα, διά τό κατάλυμα τῶν ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις κατακρυφθέντων…Ἀλλά μετά σπουδῆς αἱ ἡμέραι αὗται διαδραμοῦνται καί ἀρθήσεται ἡ βασιλεία τοῦ πλάνου καί Ἀντιχρίστου ἐν τάχει (P.G. 10, BC)
Μετάφραση : «Οὔτε καί τότε[τίς δύσκολες ἡμέρες] ὁ εὔσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος Θεός θά ἐγκαταλείψει τό ἀνθρώπινο γένος χωρίς παρηγορία, ἀλλά θά συντομεύσει ἐκεῖνες τίς ἡμέρες καί τόν χρόνο τῶν τρισήμισυ ἐτῶν, καί θά τά κάνει αὐτά σύντομα γιά χάρη ὅσων κρύφτηκαν στά βουνά καί στίς σπηλιές…καί αὐτές οἱ ἡμέρες θά περάσουν βιαστικά καί θά καταργηθεῖ γρήγορα ἡ βασιλεία τοῦ πλάνου καί Ἀντιχρίστου». Ἄν καί γιά τούς χριστιανούς θά εἶναι δύσκολα τά 7 συνολικά χρόνια τῆς τυραννίας τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅμως δυσκολότερα καί μαρτυρικά θά εἶναι τά 3 ½ χρόνια τῆς β΄φάσεως τῆς κυριαρχίας τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὅμως οἱ ἅγιοι Πατέρες προγνωρίζοντες ὅτι ἡ ἀντίχριστη ἐξουσία θά στερήσει τούς πιστούς ἀπό κάθε δυνατότητα συναλλαγῆς, μᾶς βεβαιώνουν ὅτι ὁ Κύριος δέν θά τούς στερήσει τά ἀπαραίτητα γιά τήν ἐπιβίωσή τους.
Ἀλλά τά πράγματα θά καταλήξουν νά εἶναι χειρότερα γι’αὐτούς πού θά δεχθοῦν τό χάραγμα. Ἄγγελοι τούς προειδοποιοῦν γιά τόν βασανισμό πού τούς περιμένει : «ἄγγελος τρίτος ἠκολούθησεν αὐτοῖς λέγων ἐν φωνῇ μεγάλῃ· εἴ τις προσκυνεῖ τό θηρίον καί τήν εἰκόνα αὐτοῦ καί λαμβάνει χάραγμα ἐπί τοῦ μετώπου αὐτοῦ ἤ ἐπί τήν χεῖρα αὐτοῦ…βασανισθήσεται ἐν πυρί καί θείῳ ἐνώπιον τῶν ἁγίων ἀγγέλων καί ἐνώπιον τοῦ ἀρνίου…καί οὐκ ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἡμέρας καί νυκτός οἱ προσκυνοῦντες τό θηρίον καί τήν εἰκόνα αὐτοῦ καί εἴτις λαμβάνει τό χάραγμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ( 14, 9-11)
Ἀντιθέτως εἶδε ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «τούς νικῶντας ἐκ τοῦ θηρίου καί ἐκ τῆς εἰκόνος αὐτοῦ καί ἐκ τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ …ἔχοντας κιθάρας τοῦ Θεοῦ καί ἄδουσι τήν ὠδήν Μωϋσέως …καί τήν ὠδήν τοῦ ἀρνίου» ( 15, 2-3) μέ χαρά θά ὑμνοῦν τόν Θεό. Αὐτοί εἶναι πού θά εἰσέλθουν στήν «ἁγία πόλη», τή «καινή Ἱερουσαλήμ» στήν «σκηνή τοῦ Θεοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων». Ὁ Κύριος θά ἐξαλείψει κάθε δάκρυ ἀπό τά μάτια τους, θά τούς δώσει νά πιοῦν ἀπό τό ὕδωρ τῆς ζωῆς. Αὐτοί πού θά νικήσουν τό θηρίο μέ τήν πίστη καί τήν ὁμολογία τους θά κληρονομήσουν τά οὐράνια ἀγαθά. Στό 20ο κεφάλαιο προφητεύεται ἡ τιμωρία τοῦ Ἀντιχρίστου καί τοῦ Ψευδοπροφήτου καί ὅσων ἀθέτησαν τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί προσκύνησαν τόν Ἀντίχριστο. Στά δύο τελευταῖα κεφάλαια 21ο καί 22ο μέ καταπληκτικές εἰκόνες παρουσιάζονται οἱ θεῖες δωρεές στούς ἀληθινά πιστούς.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι μελετώντας αὐτό τό τελευταῖο βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τήν Ἱερά Ἀποκάλυψη, βρισκόμαστε σέ ἀπορία. Ἴσως νιώθουμε κάποιο φόβο, ἀλλά ἄν ἡ μελέτη γίνεται μέ πίστη καί ἁπλότητα, γεννιέται μέσα μας ἕνας ἱερός ἐνθουσιασμός, μια σταθερή ἀπόφαση νά μήν ἀρνηθοῦμε τόν Χριστό γιά κανένα λόγο. Νά μή δεχθοῦμε τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου, νά προτιμήσουμε ἀκόμη καί τόν θάνατο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Νομίζω ὅμως μᾶς βοηθεῖ σέ ὀρθή τοποθέτηση καί ἀσφαλεῖς ἀποφάσεις ἡ ὀρθή γνώση καί ἑρμηνεία τῆς Ἀποκαλύψεως ἐκ μέρους τῶν ἁγίων Πατέρων τούς ὁποίους προαναφέραμε, καί τῶν νεωτέρων ὀρθοδόξων ἑρμηνευτῶν.
Ὁ τελευταῖος τῶν ἑρμηνευτῶν, ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, πλουτισμένος μέ προφητικό χάρισμα, ἑρμηνεύει γιά χάρη μας βασικά σημεῖα τῆς Ἀποκαλύψεως πού σχετίζονται μέ τήν δράση τοῦ Ἀντιχρίστου. Σταλμένος ἀπό τόν Θεό αὐτές τίς δύσκολες ἡμέρες μᾶς προειδοποιεῖ γιά τόν κίνδυνο τοῦ σφραγίσματος ἐξηγώντας στό μικρό του κείμενο «666 Τά σημεῖα τῶν καιρῶν», γραμμένο μέ τά ἴδια τά ἁγιασμένα καί πονεμένα χέρια του, ὅτι οἱ ἀντίχριστες δυνάμεις, μέσῳ καρτῶν ἐξυπηρετήσεως καί ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων «θά προχωρήσουν πονηρά στό σφράγισμα». Μᾶς συνιστᾶ μέ ἀγάπη νά μήν παραλάβουμε αὐτές τίς ταυτότητες. Μᾶς ἐνθαρρύνει στήν ὀρθόδοξη Ὁμολογία καί στήν ἐν Χριστῷ ἐλπίδα. Τόν κίνδυνο γιά τούς πιστούς τόν βλέπει δυστυχῶς στούς πνευματικούς, οἱ ὁποῖοι ἀντί νά ἐνισχύουν μέ τά πνευματικά ὅπλα τά πνευματικά τους παιδιά τά «φασκιώνουν» δηλ. τά καλοπιάνουν καί τά ὁδηγοῦν στόν ἐφησυχασμό. Ἀντιθέτως ὁ ἅγιος Παΐσιος ἐπισημαίνει τόν κίνδυνο καί μᾶς ζητᾶ νά διατηροῦμε στήν ψυχή μας ὄχι ἄγχος καί ἀγωνία, ἀλλά τήν «καλή ἀνησυχία», μια ἐγρήγορση σέ συνδυασμό μέ τήν προσευχή. Μέ τήν προφητική του φωνή ἐκφράζει μια ἁγία αἰσιοδοξία πού φαίνεται στούς δύο λαϊκούς στίχους, τούς ὁποίους προτάσσει στό κείμενό του:
Δυστυχῶς ἡ μοίρα τῶν λόγων τοῦ ἁγίου Παϊσίου δέν διαφέρει ἀπό τή μοίρα τῶν λόγων ὅλων τῶν προφητῶν. Περιφρονοῦνται, διαστρέφονται καί πολεμοῦνται. Ἐπίσκοποι, κληρικοί καί θεολόγοι, στρατεύονται γιά νά ἀκυρώσουν τήν ἀξία τῶν λόγων τοῦ Ἁγίου καί ὄχι μόνο. Αὐτή τήν ἴδια τήν Ἀποκάλυψη πολεμοῦν καί διαστρέφουν.
Μέσα στή σύγχυση καί τήν ἀπιστία πού μολύνουν τήν κοινωνία μας, οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀσχοληθέντες μέ τήν Ἀποκάλυψη καλλιεργοῦν ἕνα πνεῦμα ἐφησυχασμοῦ. Θέλουν νά δείξουν στούς χριστιανούς ὅτι ὅλα ἔχουν καλῶς, ὅτι κάθε ἀνησυχία προέρχεται ἀπό φανατικούς καί ἀνισόρροπους. Ὅτι πρέπει νά ἐμπιστευόμαστε τήν ἐπιστήμη, τίς κυβερνήσεις καί τή σύγχρονη κοινωνική ἐξέλιξη. Ὅσο γιά τήν Ἀποκάλυψη κάποιοι ἔφθασαν στό σημεῖο νά τήν χρησιμοποιήσουν σάν βιβλίο πού «προφητεύει» οἰκολογική καταστροφή. Ἄλλοι ἀρνήθηκαν τήν ὕπαρξη τοῦ Ἀντιχρίστου καί ἄλλοι τοῦ Ψευδοπροφήτου ταυτίζοντάς τους μέ κάποιο ἀντίχριστο σύστημα.
Ὅμως ἐκεῖ πού σκοντάφτουν σχεδόν ὅλοι εἶναι τό σφράγισμα ἤ χάραγμα. Μπροστά τους ὁ ἀριθμός τοῦ Ἀντιχρίστου τό 666 στέκεται ἀπειλητικό, καί γι΄αὐτό προσπαθοῦν νά τό ἐξαλείψουν νά τό «ἐξορκίσουν» ἤ νά τό παραμορφώσουν μέ «θεολογικά» τεχνάσματα. Κατά τήν προσπάθεια αὐτή οἱ ἐπίδοξοι ἑρμηνευτές κάνουν λάθη ἐξόφθαλμα πού παρασύρουν τούς ἀναγνῶστες σέ ἐσφαλμένες τοποθετήσεις.
Ἔτσι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος ἀνέσυρε ἕνα παλαιό κείμενό του σχετικά μέ τόν ἀντίχριστο (‘’ Τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου καί ἡ σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ’’) καί τό δημοσίευσε στήν ἱστοσελίδα orthodoxianewsagency.
Ἐπειδή δέν κρίνουμε ἱκανοποιητική τήν ἑρμηνεία τοῦ Σεβασμιωτάτου καί ἐπειδή «οἱ καιροὶ οὐ μενετοί», ἐπί τῇ βάσει τῶν ὅσων γράψαμε προηγούμενως, παρουσιάζουμε τήν ἑρμηνεία πού προκύπτει ἀπό τό ἱερό κείμενο καί τίς ἑρμηνεῖες τῶν ἁγίων Πατέρων.
Γράφει ὁ ἀρχιερεύς ὅτι ἑρμηνεύει «τά σχετικά χωρία τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰωάννου τόσο γιά τό χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου ὅσο καί γιά τό σφράγισμα τοῦ Χριστοῦ βάσει τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, κυρίως τῶν ἑρμηνειῶν τοῦ Ἀνδρέα καί τοῦ Ἀρέθα Ἐπισκόπου Καισαρείας». Δυστυχῶς ὁ Σεβασμιώτατος δέν ἀκολουθεῖ προσεκτικά τούς παλαιούς ἑρμηνευτές.
α) Ἰσχυρίζεται ὅτι τό θηρίο πού ἀνεβαίνει ἀπό τή γῆ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος. Χρησιμοποιεῖ ἕνα χωρίο τοῦ Ἀρέθα Καισαρείας, δυσνόητο, ἐνῷ ὁ Ἀρέθας ἑρμηνεύοντας τόν στίχο 2 τοῦ 13ου Κεφαλαίου μᾶς φανερώνει ὅτι ὁ Ἀντίχριστος εἶναι τό θηρίο πού ἀνεβαίνει ἀπό τή θάλασσα, ὅπως φρονοῦν καί ὅλοι οἱ ἑρμηνευτές παλαιοί καί νέοι, ἐνῷ τό θηρίο πού ἀνεβαίνει ἀπό τή γῆ εἶναι ὁ Ψευδοπροφήτης. Ὅπως ἀπέδειξε ἡ Ἱ. Μονή Μ. Μετεώρου ἡ ἑρμηνεία αὐτή ἔχει οὐσιαστική ἀξία καί καθοριστική σημασία γιά τό ποιος δίνει τό χάραγμα. Φαίνεται λοιπόν καθαρά ἀπό τό 13ο Κεφάλαιο, πού παραθέσαμε προηγουμένως, ὅτι τό χάραγμα τό δίνει μέσω τῶν ὀργάνων του τό θηρίο ἀπό τή γῆ, ὁ Ψευδοπροφήτης, πού ἐνεργεῖ χάριν τοῦ Ἀντιχρίστου. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ «τοῦ ἀποστάτου ψευδοχρίστου πρόδρομος», ὁ ὁποῖος μέ ὅσα προανεφέραμε ἑτοιμάζει τήν τυραννική ἐπιδρομή τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀρχίζει ἀπό τήν α΄ φάση τῆς κυριαρχίας του νά σφραγίζει ὅσους θαυμάζουν καί προσκυνοῦν τήν «εἰκόνα τοῦ θηρίου». Τό κάνει, πρίν ὁ Ἀντίχριστος ἐμφανίσει τό ἀληθινό του πρόσωπο καί ἀρχίσει μέ τίς ἀπειλές του νά ἐπιβάλλει σέ ὅλους τό χάραγμά του Τό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος : «Τοιοῦτον γάρ τρόπον σκευάζει ὁ τύραννος, ἵνα πάντες τήν σφραγίδα τοῦ τυράννου βαστάζωσιν, ὅταν ἔλθῃ ἀπατῆσαι τά σύμπαντα, ἐν τῷ καιρῷ τῷ ἰδίῳ».
Μετάφραση : «Τέτοιο τρόπο ἑτοιμάζει ὁ τύραννος, ὥστε ὅλοι νά βαστάζουν τή σφραγίδα τοῦ τυράννου ὅταν ἔλθει στόν καιρό του γιά νά ἀπατήσει τά σύμπαντα».
Ἑπομένως ὅταν ἔλθῃ ὁ ἀντίχριστος θά ἔχει γίνει προσπάθεια νά βαστάζουν ὅλοι τή σφραγίδα του. Γι΄αὐτό εἶναι ἀβάσιμος ὁ ἰσχυρισμός ὅτι δέν θά ὑπάρξει χάραγμα, πρίν ἐμφανισθῇ ὁ Ἀντίχριστος, ἀφοῦ ὁ «ὑπασπιστής»του, ὅπως ὀνομάζει ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος τόν Ψευδοπροφήτη, θά ἀρχίσει νά τό δίνει νωρίτερα. Μάλιστα σ΄αὐτό τό ἔργο θά ἔχει τούς ἀνθρώπους του. Δέν ἔχει ἴσως προσεχθεῖ ὁ πληθυντικός «ἵνα δῶσιν». «ποιεῖ πάντας τούς μικρούς καί τούς μεγάλους καί τούς πλουσίους καί τούς πτωχούς καί τούς ἐλευθέρους καί τούς δούλους, ἵνα δῶσιν αὐτοῖς χάραγμα…». Πιθανότατα τό «ἵνα δῶσιν» ὑποδηλώνει τούς «προθύμους» συνεργάτες τῶν ἀντιχρίστων δυνάμεων.
Πρῶτο συμπέρασμα: Ἡ ἐσφαλμένη ἑρμηνεία σχετικά μέ τά «θηρία», πού σημαίνει ὅτι θά περιμένουμε τόν Ἀντίχριστο γιά νά ἀρχίσει τό χάραγμα, ὁδηγεῖ τούς χριστιανούς σέ ἐφησυχασμό παρόμοιον μ΄αὐτόν στόν ὁποῖο βρέθηκαν οἱ ἄνθρωποι τήν ἐποχή τοῦ Νῶε. Τόν περιγράφει ὁ Κύριος ὁμιλώντας γιά τίς ἔσχατες ἡμέρες : «καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου · ἤσθιον, ἔπινον ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσαν ἅπαντας» ( Λουκ. 26-27)
β) Σέ συνάφεια μ΄αὐτή τή θεώρησή του ὁ ἅγιος Ναυπάκτου, μοιάζει νά ἀγνοεῖ τήν ὕπαρξη καί τή δράση τοῦ Ψευδοπροφήτου. Τό μόνο πού γράφει σχετικά μ΄αὐτόν εἶναι τά ἀκόλουθα:
Ὅσοι ἔχουν τό χάραγμα πλανῶνται ἀπό τούς ψευδοπροφῆτες. Καί ἐπιάσϑη τό ϑηρίον καί ὁ μετ᾽ αὐτοῦ ψευδοπροφήτης ὁ ποιήσας τά σημεῖα ἐνώπιον αὐτοῦ, ἐν οἷς ἐπλάνησε τούς λαβόντας τό χάραγμα τοῦ ϑηρίου καί τούς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιϑ´, 20) Δηλαδή οἱ προσκυνοῦντες τήν εἰκόνα καί ἔχοντες τό χάραγμα αὐτοί ϑά πλανηϑοῦν ἀπό ψευδοπροφῆτες.
Ὅτι θά ὑπάρχουν ψευδοπροφῆτες πού θά πλανήσουν πολλούς πρό τῆς Β΄ Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, τό ἔχει προφητεύσει ὁ Χριστός. Ὅμως στήν Ἀποκάλυψη γίνεται λόγος γιά συγκεκριμένο Ψευδοπροφήτη καί γιά τά ἔργα του, σπουδαιότερο τῶν ὁποίων εἶναι ἡ ἐπιβολή τοῦ χαράγματος. Συμβολικῶς παριστάνεται ὡς τό δεύτερο θηρίο, ὅπως εἴπαμε(13, 11-18) καί μέ τό ὄνομα Ψευδοπροφήτης στούς στίχους τῆς Ἀποκαλύψεως 16,13 · 19,20 · 20, 10.
Δεύτερο συμπέρασμα : Ὅπως ὑπῆρξαν πολλοί ἀντίχριστοι, ἀλλά θά ὑπάρξει καί ὁ τελευταῖος, ὁ καθ΄αὑτόν Ἀντίχριστος, τό ἴδιο συμβαίνει ἀντιστοίχως μέ τούς ψευδοπροφῆτες καί τόν Ψευδοπροφήτη.
γ) Ὅσον ἀφορᾷ στό χάραγμα, ὁ σεβασμιώτατος πρίν καταγράψει τή γνώμη του γι’ αὐτό, προβάλλει μια ἔνσταση: «Εἶναι τίμιο καί ὀρϑόδοξο νά γίνεται συνεχής λόγος γιά τό χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου καί νά μή γίνεται καϑόλου λόγος γιά τήν σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ;» . Δικαιολογημένη ἡ ἔνστασή του. Ὁ νοῦς μας, ἡ καρδιά μας πρέπει νά εἶναι στραμμένη πρός τόν Χριστό, στόν ἀγῶνα γιά τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς μας, στόν ἀγῶνα κατά τῶν παθῶν καί στή μετάνοια. Αὐτἡ ἡ ἐν Χριστῷ ζωή εἶναι καί ἡ προϋπόθεση γιά νά δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος τή σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ τίς ἔσχατες ἡμέρες ἐνῷ ἀντιθέτως ἡ ἁμαρτωλή ζωή θά ὑποβοηθήσει τόν Ἀντίχριστο νά δώσει τό χάραγμά του. Ἀλλά δέν μποροῦμε νά ἀποκόψουμε τήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν ἀπό τήν Ὁμολογία, τήν ὁποία πάντοτε ζητεῖ μέ ἐπίταση ὁ Κύριος. Καί αὐτή ἡ Ὁμολογία στίς ἔσχατες Ἡμέρες, ὅπως φαίνεται ξεκάθαρα στήν Ἀποκάλυψη, εἶναι ἡ ἄρνηση τοῦ χαράγματος τοῦ θηρίου, ἑνός συγκεκριμένου χαράγματος στό χέρι ἤ στό μέτωπο. Αὐτό θά εἶναι καί ἡ ἔνδειξη προσκυνήσεώς του. Πουθενά καί ποτέ δέν θά σοῦ ποῦν τά ὄργανα τοῦ Ἀντιχρίστου «ἀρνήσου τόν Χριστό». Ἁπλῶς θά σοῦ ποῦν : «Πάρε ραντεβού καί μπές στήν τάδε σειρά ἀπόδοσης χαράγματος καί ἀπόλαυσε κανονικότητα!»
Μετά ἀπ΄αὐτά, τά γνωρίζει ὁ Σεβασμιώτατος, πρέπει νά κατανοήσει γιατί αὐτό τόν καιρό δίνεται ἔμφαση στό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου. Διότι βλέπουμε στίς μέρες μας «τά σημεῖα τῶν καιρῶν», παρατηροῦμε μια ἔντονη κινητικότητα δυνάμεων ἀδήλου προελεύσεως, οἱ ὁποῖες μέ πονηρία ἑτοιμάζουν τό ἔδαφος γιά τό χάραγμα. Ἀπό τήν ἄλλη ἡ πλειονότης τῶν κληρικῶν καί θεολόγων μέ πρωτοφανῆ ἐπιπολαιότητα χλευάζουν ὅσα γράφει ἡ Ἀποκάλυψις γιά τό χάραγμα ἤ τοῦ δίνουν ἀλληγορικό καί ἀφηρημένο νόημα.
Θά θέλαμε πάντως νά συμφωνήσουμε μέ τόν Σεβασμιώτατο στό αὐτονόητο γιά τούς πιστούς, ὅτι ἡ σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ «δίνεται ἐξωτερικά στό σῶμα, ἀλλά αὐτό εἰσέρχεται στήν ψυχή». Ἐπίσης ὅτι, ὅπως προαναφέραμε, «ὁ ἄγγελος μέ τή σφραγίδα τοῦ ζῶντος Θεοῦ θέλει νά σφραγίσει τούς δούλους τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά μήν ταλαιπωρηθοῦν ἀπό τά ἐπερχόμενα δεινά»» καί ὅτι τό σφράγισμα τῶν πιστῶν ὑπό τοῦ Ἀρνίου εἶναι κυρίως καί πρό παντός ἐσωτερικό». Ποιος μπορεῖ νά διαφωνήσει μέ αὐτά;
Διαφωνοῦμε ὅμως στήν ἄποψή του ὅτι τό χάραγμα ἔχει μόνο πνευματικό περιεχόμενο, δηλ. φρονεῖ ὅτι ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἐκφράζεται συμβολικά. Γράφει μεταξύ ἄλλων :
Κατά τήν ἐκτίμησή μας ἡ ἑρμηνεία τοῦ χαράγματος ἀπό τόν Σεβασμιώτατο εἶναι ἐλλιπής, ἄν λάβουμε σοβαρά ὑπ΄ὄψιν μας τήν Ἀποκάλυψη. Βεβαίως ὁ σκοτασμός τοῦ νοῦ σχετίζεται μέ χάραγμα τοῦ θηρίου. Τό χάραγμα στό μέτωπο καί στό χέρι δείχνει τήν τελεία παράδοση τοῦ ἀνθρώπου σέ σατανικούς λογισμούς καί ἔργα, ἀλλά αὐτό καθ’αὑτό τό χάραγμα εἶναι καί ὁρατό τεκμήριο τῆς προσκυνήσεως τοῦ ἀντιχρίστου.
«Τό χάραγμα», ὅπως ὀρθῶς γράφει ὁ ἅγιος Ναυπάκτου παραπέμποντας στόν Ἀρέθα Καισαρείας «δίδεται στήν δεξιά χεῖρα ˝ἵνα τῶν ἀγαθῶν ἔργων ἐκκόψῃ τήν ἐνέργεια’’ τό δέ χάραγμα στό μέτωπο δίνεται ˝ἵνα τό τοῖς ὀφθαλμοῖς ἐπικείμενον μέρος προσληφθέν, σκοτασμόν ποιήσῃ τοῖς ἀπατωμένοις „»δηλ. «τό χάραγμα δίνεται στό δεξιό χέρι γιά νά τό ἀποκόψει ἀπό τήν ἐνέργεια τῶν ἀγαθῶν ἔργων» καί τό χάραγμα στό μέτωπο δίνεται «ὥστε τό μέρος πού βρίσκεται πάνω ἀπό τά μάτια( τό μέτωπο) νά αἰχμαλωτισθεῖ καί νά φέρει σκοτισμόν στούς πλανημένους». Τό χάραγμα δηλαδή μεταφέρει στόν σφραγισμένο σατανική ἐνέργεια πού ἐναντιώνεται καί ἀκυρώνει, μέ τή συγκατάθεση τοῦ ἀνθρώπου, τήν Χάρη τοῦ Χριστοῦ.
Ἑπομένως ἔργο τοῦ Ἀντιχρίστου, μέσῳ τοῦ ὑπασπιστοῦ του, τοῦ Ψευδοπροφήτου, εἶναι νά δοθεῖ χάραγμα στό χέρι ἤ στό μέτωπο τῶν ἀνθρώπων γιά νά τούς ἀποκόψει ἀπό τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν καί νά τούς ὑποτάξει τελειωτικά στήν ἁμαρτία καί στό διάβολο. Ὁ ἀντίχριστος θά ἐπιβάλει κάτι χειροπιαστό στούς ἀνθρώπους ὡς σύμβολο ὑπακοῆς ( ὅλο γιά ὑπακοή ἀκοῦμε-ὅλες οἱ ἄλλες ἀρετές ἔχουν ἐξαφανιστεῖ!) καί λατρείας τοῦ Δράκοντος. Αὐτό θά εἶναι τό χάραγμα. Αὐτό εἶναι εἴτε τό ὄνομά του, εἴτε ὁ ἀριθμός τοῦ ὀνόματός του. Ἀπό τή στιγμή πού θά λάβει κάποιος τό χάραγμα, τόν ἐγκαταλείπει ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί ὁ νοῦς του σκοτίζεται τελείως. Δέν μπορεῖ νά πράξει ἀγαθά ἔργα, νά ἀσκήσει τίς ἀρετές καί νἀ ἀκολουθήσει τό δρόμο τῆς εὐσεβείας. Προηγεῖται μιά ἁμαρτωλή ζωή, ὑπάρχει ἤδη ἕνας σκοτασμός τοῦ νοῦ πού ἀδυνατίζει τήν ἀγαθή προαίρεση.
Ἀκολουθεῖ τό χάραγμα καί ὁ ἄνθρωπος καταλήγει νά ἀποξενωθεῖ τελείως ἀπό τόν Θεό καί νά παραδοθεῖ δέσμιος στό Διάβολο, χωρίς δυνατότητα μετανοίας. Ἡ μετάνοια ἤδη θά ἔχει κηρυχθεῖ ἀπό τούς δύο προφῆτες(Ἀποκ. 11,3) καί θά εἶναι μακάριοι ὅσοι θά μετανοήσουν, ἀρνηθοῦν τό χάραγμα καί προτιμήσουν τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀπό τή λατρεία τοῦ Ἀντιχρίστου καί τοῦ Σατανᾶ. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα πουθενά δέν γίνεται λόγος στήν Ἀποκάλυψη καί στούς ὀρθοδόξους ἑρμηνευτές γιά μετάνοια.
Ἐπειδή ὁ Σεβασμιώτατος ἐπικαλεῖται τόν Ἀρέθα Καισαρείας, σχετικά μέ τό νόημα τοῦ χαράγματος, ἰδού τί λέγει ὁ παλαιός αὐτός ἑρμηνευτής : Καί τί τό χάραγμα, ἐπιφέρει, τό ὄνομα τοῦ θηρίου. Διττή δέ τούτου ἡ γνῶσις, ἤ διά παραφορᾶς αὐτοῦ τοῦ ὀνόματος ἤ διά ψήφου.
Μετάφραση : «Καί τί εἶναι τό χάραγμα, προσθέτει (ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος); Τό ὄνομα τοῦ θηρίου. Καί ἡ ἀναγνώρισή του (γίνεται) μέ δύο τρόπους : ἤ μέ ἀναφορά τοῦ ἰδίου τοῦ ὀνόματος ἤ μέ τόν ἀριθμό (ἀρίθμηση τῶν ψηφίων)».
Ἔτσι λοιπόν θά ἀναγνωρισθεῖ τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου. Εἴτε μέ τό ἴδιο του τό ὄνομα εἴτε μέ τόν ἀριθμό τοῦ ὀνόματός του. Στ΄ἀλήθεια πῶς εἶναι δυνατόν τό χάραγμα νά εἶναι μόνο ἐσωτερικό, ἀφοῦ θά χαραχθεῖ στό δεξί χέρι ἤ στό μέτωπο τῶν ἀνθρώπων εἴτε τό ὄνομα εἴτε ὁ ἀριθμός του ;
Θά ἤθελα στό σημεῖο αὐτό νά γίνει σαφής ἡ σημασία τοῦ ἁπτοῦ χαράγματος. Βαπτιζόμεθα στό ἁγιασμένο νερό καί χριόμεθα μέ τό ἅγιο Μῦρο γιά νά λάβουμε τό Ἅγιο Πνεῦμα, δηλ. χρησιμοποιοῦμε ὑλικά στοιχεῖα. Παρομοίως ὄχι μόνο χαράσσουμε τό σημεῖο τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ μέ τό χέρι μας, ἀλλά φέρουμε τόν Σταυρό στό στῆθος μας σέ ἔνδειξη πίστεως στόν Χριστό. Νά θυμηθοῦμε ὅτι ὁ νεομάρτυς Εὐγένιος Ροντιόνωφ ἐμαρτύρησε ἐπειδή ἀρνήθηκε νά ἀφαιρέσει ἀπό τό λαιμό του τόν Σταυρό πού φοροῦσε. Ἔτσι ἀκριβῶς καί μέ τή σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου, τό ὄνομα ἤ τόν ἀριθμό τοῦ ὀνόματός του δέχεται ὁ σφραγισμένος τήν ἀκάθαρτη δαιμονική ἐνέργεια καί ἀδυνατεῖ νά κάνει ἀκόμη καί τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος. Δέν θά ἦταν ἄστοχο νά παραθέσουμε ἐδῶ κάτι ἀπό τό Συναξάρι τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Εὐθυμίου τοῦ Πελοποννησίου. Ὁ Ἅγιος, φέροντας τό κοσμικό ὄνομα Ἐλευθέριος (μεταφέρω τό Συναξάρι ) «ἠρνήθη φεῦ ! τόν Χριστόν καί ἐδέχθη τήν πλάνην τοῦ Μωάμεθ, καί μετά τρεῖς ἡμέρας περιετμήθη…Ἐξώμοσε μέν ὁ Ἐλευθέριος, ἀλλ΄ἡ χάρις ἀπ΄ αὐτόν παντελῶς δέν ἀνεχώρησεν. Ὅθεν εὑρισκόμενος εἰς τούς ἀφορήτους πόνους τῆς περιτομῆς, ἐνθυμεῖτο πάλιν τήν πάτριόν του θρησκείαν καί εὐσέβειαν, ἀναπολῶν εἰς τόν νοῦν τό ὄνομα τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀναμιμνήσκετο τοῦ οὐρανίου πατρός ὁ ἄσωτος υἱός. Καί ἤθελε μέν νά ἐπικαλεσθῇ τήν θείαν αὐτοῦ βοήθειαν, ἀλλ΄ἐμποδίζετο καί δέν ἠδύνατο, διότι ἔλαβε τό χάραγμα τῆς σφραγίδος τοῦ νοητοῦ ἀντιχρίστου καί εἰς τήν δεξιάν του χεῖρα καί εἰς τό μέτωπον καί δέν ἠδύνατο οὔτε χεῖρας ὁσίας νά ἄρῃ εἰς τόν οὐρανόν, οὔτε τόν ἡγεμόνα νοῦν νά διευθύνῃ πρός τό τρισήλιον σέλας τῆς θεότητος. Ὅθεν καταφεύγει εἰς μόνα τά δάκρυα καί εὐθέως ὅτε ἤκουσε τόν ἀλέκτορα τῆς συνειδήσεως φωνοῦντα καί ἐλέγχοντα αὐτόν διά τό τόλμημα τῆς ἐξωμόσεως, ἐξῆλθε ἔξω μέ τόν νοῦν του, ἀπό τήν αὐλήν τῆς παρανόμου θρησκείας…καί ἔκλαυσε πικρῶς ὡς ἄλλος Πέτρος. Τοσαῦτα δέ ἦσαν ἐκεῖνα τά δάκρυα, ὥστε θαρρῶ εἰπεῖν, ὅτι τά ἐδέχθη ὁ φιλόψυχος Ἰησοῦς, καί ἀντεσήκωσε τήν προλαβοῦσαν ἄρνησιν τοῦ Ἐλευθερίου…» (Συναξαριστής Νεομαρτύρων, Β΄Ἔκδοσις, Ὀρθόδοξος Κυψέλη Θεσσαλονίκη 1989 σ. 358).
Ἡ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν Ἐλευθέριο μέ τό στόμα δέν ἦταν ὁλοκληρωμένη. Μέ τήν ἀκάθαρτη μουσουλμανική περιτομή τέθηκε μια δαιμονική σφραγίδα στό σῶμα καί τήν ψυχή τοῦ Ἐλευθερίου, τοῦ μετά ταῦτα μάρτυρος. Ἀδυνατοῦσε νά ὑψώσει τά χέρια στόν οὐρανό καί τό νοῦ του πρός τόν Τριαδικό Θεό. Μόνο μέ τά πικρά δάκρυα μπόρεσε νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τή δαιμονική ἄρνηση καί νά πλησιάσει τόν Χριστό.
Αὐτή ἡ ἁπτή σφραγίδα πού ἀπαιτοῦσε συμμετοχή τοῦ σώματος, μόλυνε καί νέκρωσε προσωρινά τό ἡγεμονικό τῆς ψυχῆς, τόν νοῦ τοῦ μάρτυρος, ἀλλά τοῦ δόθηκε εὐκαιρία μετανοίας, γιατί…δέν ἦταν τό τελικό, τό ἐσχατολογικό σφράγισμα τοῦ Ἀντιχρίστου, τό ὁποῖο κάνει τόν σφραγισμένο, τέλειο δοῦλο τοῦ Ἀντιχρίστου.
Τρίτο συμπέρασμα : Τά γραφέντα ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου δέν εἶναι ἀπολύτως ὀρθά. Ὅπως τό χρῖσμα ἔχει τήν ὑλική του ἔκφραση καί σφραγίζει τήν ψυχή, ἔτσι συμβαίνει καί μέ τό χάραγμα. Ἔχει τήν ἐξωτερική του ἔκφραση , ἀλλά ἐνεργεῖ ἐσωτερικά καί σφραγίζει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου μέ σατανική ἐνέργεια πού σκοτίζει τόν νοῦ καί τόν ἐμποδίζει ἀπό τά ἀγαθά ἔργα, τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Ὁ σκοτασμός πρό τοῦ χαράγματος μπορεῖ νά θεραπευθεῖ διά τῆς μετανοίας. Ὁ σκοτασμός ὁ ὁποῖος ἕπεται τοῦ χαράγματος ὡς ἀποτέλεσμά του, ὁδηγεῖ στή λατρεία τοῦ Ἀντιχρίστου καί εἶναι τελικός, ἀνεπίστροφος καί ἀθεράπευτος.
δ) Ὁ ἅγιος Ναυπάκτου ἀποφεύγει νά μιλήσει γιά τό συγκεκριμένο χάραγμα διά τοῦ ἀριθμοῦ 666. Ὅμως πρέπει νά ἐξηγήσει στούς ἀναγνῶστες τοῦ κειμένου του τί σημαίνει τό χωρίο πού παραθέτει στό κείμενό του: καί ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἤ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τό χάραγμα, τό ὄνομα τοῦ θηρίου ἤ τόν ἀριθμόν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ…καί ὁ ἀριθμός αὐτοῦ χξϚ δηλ. «γιά νά μήν μπορεῖ κάποιος νά ἀγοράσει ἤ νά πουλήσει παρά μόνο αὐτός πού ἔχει τό χάραγμα, δηλ. τό ὄνομα τοῦ θηρίου ἤ τόν ἀριθμό τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ…καί ὁ ἀριθμός του εἶναι 666». Ἄν τό γεγονός τοῦ χαράγματος εἶναι ὄχι ἁπτή, χειροπιαστή πραγματικότητα, ἀλλά μόνο συμβολική καί πνευματική, τότε πῶς θά ἐπιτευχθεῖ ὁ ἐκβιασμός τοῦ Ἀντιχρίστου, ἡ ἀπαγόρευση τῆς συναλλαγῆς καί ἡ στέρηση τῶν ἀναγκαίων ἀπό τούς «ἀρνητές» τοῦ χαράγματος;
Σ΄αὐτό τό ἀδιέξοδο εὑρισκόμενοι οἱ σύγχρονοι ἑρμηνευτές παραβλέπουν αὐτή τή … «λεπτομέρεια» ἤ καταφεύγουν σέ περιφρόνηση τῆς ἑρμηνείας τῶν Πατέρων καί σέ εἰρωνεῖες ὅσων ἐπιμένουν σ΄αὐτήν. Τούς ἀρέσει νά ἐπικαλοῦνται «προτεσταντικούς κύκλους» πού μᾶς παραπλανοῦν, ἀλλά παραμένει τό κενό στήν ἑρμηνεία τοῦ συγκεκριμένου χωρίου (Ἀποκ. 13,18). Κι αὐτό καθιστᾶ τήν ἑρμηνεία πού κάνουν στήν Ἀποκάλυψη ἀναξιόπιστη στό σύνολό της.
Ἐν προκειμένῳ ἡ ἑρμηνεία τοῦ Ἀρέθα Καισαρείας σχετικά μέ τόν ἀριθμό 666 εἶναι καταλυτική καί μᾶς ἀφήνει ἄφωνους:
Καί τήν ψῆφον δέ τοῦ θηρίου, πανταχοῦ πλατῦναι ἐπετηδεύθη, ἔν ταῖς πράσεσι καί ὠναῖς, ἵν΄ ὁ μή τοῦτο ἐπιφερόμενος, ἐν ταῖς τῶν ἀναγκαίων ἐνδείαις τελευτήσῃ…Ἀριθμός δέ τοῦ ὀνόματος τῆς ψήφου, ἑξακόσια ἐξηκονταέξ.
Μετάφραση : «Καί ἔγινε ἀντικείμενο φροντίδας νά διαδοθεῖ παντοῦ ὁ ἀριθμός τοῦ θηρίου, καί στίς πωλήσεις καί στις ἀγορές γιά νά πεθάνει ἀπό ἔλλειψη τῶν ἀναγκαίων αὐτός πού δέν θά φέρει πάνω του αὐτόν (τόν ἀριθμό)….Ὁ δέ ἀριθμός τοῦ ὀνόματος τῆς ψήφου εἶναι 666».
Μήπως δέν θά μπορεῖ κάποιος νά πουλήσει ἤ νά ψωνίσει ἐπειδή θά ἔχει καλά ἔργα καί ἀγαθούς λογισμούς;; Ὄχι βέβαια, ἀλλά ἐπειδή δέν θά ἔχει στό χέρι ἤ στό μέτωπό του τό χάραγμα τοῦ θηρίου, τό ὄνομα ἤ τόν ἀριθμό τοῦ Ἀντιχρίστου.
Τέταρτο συμπέρασμα : Ὄχι θεωρητικά καί ἀφηρημένα ἀλλά, ὅπως γράφεται στήν Ἀποκάλυψη, ἁπτά καί συγκεκριμένα μέ τό ὄνομα τοῦ Θηρίου ἤ μέ τόν ἀριθμό 666 θά σφραγισθοῦν στό χέρι ἤ στό μέτωπο, ὅσοι ὑποκύψουν στόν Ἀντίχριστο.
θά ἤθελα νά τελειώσω τό κείμενο αὐτό μέ κάποιες ἐπισημάνσεις : Φρονῶ ὅτι ὀφείλουμε ὅλοι
α) νά διατηροῦμε σεβασμό καί πιστότητα στή διδασκαλία Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης
β) νά ἀκολουθοῦμε τούς ἁγίους Πατέρες, ὄχι μόνο στά ζητήματα πίστεως, ἀλλά καί Παραδόσεως καί ἑρμηνείας τῶν ἁγίων Γραφῶν, ὄχι ἐπιλεκτικῶς, ἀλλά συνολικῶς
γ) νά ἀποφεύγουμε τίς βέβηλες καινοφωνίες τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, τήν προχειρότητα τῶν ἀφελῶν κηρυγμάτων πού καλλιεργοῦν τόν ἐφησυχασμό καί τό «βόλεμα» καί
δ) νά ἀποκτήσουμε μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ φρόνημα κραταιό αὐξάνοντας τό κατά δύναμιν τήν ἀγάπη μας πρός τόν Σωτῆρα μας Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Σήμερα ἡ «βαριά μπότα» τῆς Νέας Τάξεως, ἡ βαριά ἀνάσα τῶν ὑπηρετῶν της γίνονται αἰσθητές στόν κάθε ἄνθρωπο. Ὅλοι νιώθουν μια «ἀκαταμάχητη» δύναμη νά τούς περιβάλει καί ὑποτάσσονται μέ ποικίλες δικαιολογίες (ὑγεία, εὐθύνη γιά τούς ἄλλους, ἐξυπηρέτηση, πάταξη τῆς γραφειοκρατίας καί τῆς φοροδιαφυγῆς) στά κελεύσματά της γιά νά ἐνταχθοῦν στή ζωή καί τή νοοτροπία τῆς Νέας Τάξεως καί τῆς Ν. Ἐποχῆς πού ἔχει ἐπιβληθεῖ σέ παγκόσμια κλίμακα.
Βλέποντας ἔτσι τούς ἀδελφούς μας προκύπτει τό ἐρώτημα: Τί ὀφείλουμε νά κάνουμε σέ σχέση μέ τούς ἄλλους, γνωστούς, πνευματικούς ἀδελφούς, μέ συγγενεῖς καί μέ τά παιδιά μας; Ὁ ἅγιος Κύριλλος ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, μετά ἀπό ἐκτενῆ διδασκαλία σχετικά μέ τόν Ἀντίχριστο μᾶς συμβουλεύει μέ τά ἀκόλουθα :
Ἀσφάλιζε τοίνυν σεαυτὸν, ἄνθρωπε · ἔχεις τὰ σημεῖα τοῦ Ἀντιχρίστου · καὶ μὴ μόνον μνημόνευε τούτων, ἀλλά καὶ ἀφθόνως πᾶσι μεταδίδου. Εἰ τέκνον ἔχεις κατὰ σάρκα, τοῦτο ἤδη νουθέτει· καὶ εἰ διὰ κατηχήσεως ἐγέννησάς τινα, καί τοῦτον προασφαλίζου, ἵνα μὴ τὸν ψευδῆ δέξηται ὡς ἀληθῆ ( Κατήχησις φωτιζομένων, Ὁμ. ιε΄).
Μετάφραση : «Ἀσφάλιζε, λοιπόν, ἄνθρωπε, τόν ἑαυτό σου. Γνωρίζεις τά σημεῖα τοῦ Ἀντιχρίστου. Καί ὄχι μόνο νά τά φέρεις διαρκῶς στή μνήμη σου, ἀλλά καί νά τά μεταδίδεις ἄφθονα σέ ὅλους. Ἄν ἔχεις δικό σου παιδί, ἄρχισε νά τό νουθετεῖς. Καί ἄν ἀναγέννησες κάποιον πνευματικά, καί αὐτόν προστάτευσέ τον γιά νά μή δεχθεῖ τόν ψεύτη (ψευδόχριστο) σάν ἀληθινόν (Χριστό)».
Χρειάζεται λοιπόν ἀπ΄ὅλους μας ἐγρήγορση, ἡ «καλή ἀνησυχία» πού μᾶς ζητεῖ ὁ ἅγιος Παΐσιος. Ὄχι πανικός, ὄχι σύγχυση, ἡ ὁποία εἶναι ὄχημα τοῦ διαβόλου, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος. Παρακολουθοῦμε μέ ἠρεμία καί πίστη ὅσα συμβαίνουν, χαλιναγωγοῦμε διά τῆς εὐχῆς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ…» τήν ἄρρωστη φαντασία, πού εἶναι ἐχθρός τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Δέν προβαίνουμε σέ βιαστικές ἐνέργειες πού θά βλάψουν τή ζωή μας. Συνεχίζουμε, ὅσο μποροῦμε, κανονικά τή ζωή μας, ἀλλά εἶναι ἀπαραίτητο νά δοθοῦμε στήν προσευχή. Λέει ὁ Κύριός μας : «ἀγρυπνεῖτε ἐν παντί καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν ταῦτα πάντα τά μέλλοντα γίνεσθαι καί σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Λουκ. 21,36). Εἶναι σ΄αὐτή τή συγκυρία καλή ἡ καθιερωμένη ἀπό πολλούς ἁλυσίδα προσευχῆς. Οἱ ἅγιοί μας καί οἱ καλοί ποιμένες μας θά μᾶς ὁδηγήσουν, ὅταν ἔλθει ὁ καιρός, στόν ὀρθό δρόμο, ὅσο ἐπώδυνος κι ἄν εἶναι. Μένουμε ἑνωμένοι μεταξύ μας ἐν τῇ ἁγίᾳ μας Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ. Καί πάντοτε θυμόμαστε τόν πύρινο λόγο τοῦ Ἠγαπημένου Μαθητοῦ, τοῦ συγγραφέως τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως :
[1] Σχεδόν ὅσα ἀκολουθοῦν εἶναι οὐσιαστικῶς παρμένα ἀπό τό καταπληκτικό βιβλίο πού ἐξέδωσε ἡ Ἱ. Μονή Μεγάλου Μετεώρου τό 1997 μέ τίτλο ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΟΥ ΧΑΡΑΓΜΑΤΟΣ
[2] P.G. 10, 928 CD
πηγή: orthros.eu
το μεταφέρουμε από εδώ
Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...
