Με την ευκαιρία αυτή, κατά την προσεχή πολύ σύντομη επισκόπηση της τρέχουσας κατάστασης σχετικά με την παραβίαση των θρησκευτικών ελευθεριών στη χώρα μας, συνοπτικά θα δούμε αποκλειστικά την κοινωνιολογική πτυχή του προβλήματος. Για αφορμή έχουμε τα εξής: η ιστορία δείχνει ότι φέτος συμπληρώνονται τα 1700 χρόνια από του Διατάγματος των Μεδιολάνων. Στην ουσία, το Διάταγμα είναι μια απόφαση ανεξιθρησκίας και παύση κάθε δίωξης για θρησκευτικούς λόγους.
Αλλά, 17 αιώνες αργότερα, η πραγματικότητά μας αποδεικνύει ότι οι κρατικές διώξεις για θρησκευτικούς λόγους στη χώρα μας ακόμα υφίστανται! Αυτή η δίωξη, πολλές φορές με αποδεικτικά στοιχεία, την έχει επισημάνει η διεθνής κοινότητα και οι θεσμοί που προστατεύουν τη θρησκευτική ελευθερία στο κόσμο, και η δίωξη αυτή παραμένει ως δείκτης της κοινωνιολογικής ωριμότητας της συνειδήσεως και φρονήματος των διωκτών! Φυσικά και ως ντροπή συνολικά της κοινωνίας μας! ...
Αλλά προφανώς, η δίωξη δεν σταματά με την άγνοιά της! Αυτή πεντακάθαρα εκδηλώνεται καθημερινά μέσω του βασανισμού που διαρκεί πάνω από μια δεκαετία από τα κρατικά όργανα εναντίον του Αρχιεπίσκοπου Αχρίδος Ιωάννου, καθώς και μέσω της παράνομης άρνησης από το δικαστήριο για την νομιμοποίηση της Ι. Αρχιεπισκοπής Αχρίδος! Εδώ και δέκα χρόνια όλες οι τοπικές ορθόδοξες εκκλησίες καθώς επίσης και η συντριπτική πλειοψηφία των άλλων χριστιανικών δογμάτων αντιδρούν γραπτά προς την κυβέρνηση της χώρας μας και ζητούν ταχεία παύση της δίωξης για θρησκευτικούς λόγους. Διώξεις, που στην χώρα μας για κάποιους είναι «αόρατες», παραμένουν ορατές και για πάντα χαραγμένες στην ιστορία της Εκκλησίας! Για τους ανθρώπους που έχουν δημιουργήσει σύστημα αξιών, αρκεί η άδικη δίωξη σε ένα μόνο άνθρωπο με όλη την πολυτιμότιτα του προσώπου του, για να αλλάξουν την πορεία της ιστορίας για το καλό όλης της ανθρωπότητας.
Για την σύγχρονη Ευρώπη νωπό είναι το παράδειγμα του διάσημου θεολόγου Ντίτριχ Μπονχέφερ, ο οποίος δεν ήθελε να είναι μέλος της κρατικής γερμανικής εκκλησίας του Ράιχ, και για αυτό το λόγο φυλακίστηκε πολλές φορές σε διάφορα στρατόπεδα, και τελικά απαγχονίστηκε. Σήμερα, στις δημοκρατίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπάρχουν θρησκευτικές διώξεις. Θα πρέπει άραγε, στη χώρα μας, ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης να είναι ο νέος Μπονχέφερ και τότε όλοι να καταλάβουν ότι με τα βασανιστήρια εναντίον του, η σύγχρονη κοινωνία συνεχώς υποβιβάσει τον εαυτό της, λειτουργώντας μόνο με τα ένστικτα και ξεχνώντας ότι η σύγχρονη κοινωνική κατάσταση τονίζει την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την ευθύνη του ανθρώπου, το μόνο πράγμα που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για περαιτέρω ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου και ως εκ τούτου και της κοινωνίας;
Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα, σε αντίθεση με τη χρονική στιγμή της έκδοσης του Διατάγματος, ζούμε σε μια εκκοσμικευμένη κοινωνία, η οποία από μια κοινωνιολογική σκοπιά, στη σύγχρονη κοινότητα, ως χαρακτηριστικό έχει τα εξής – η θρησκεία είναι υπόθεση προσωπική και ιδιωτική και όχι υποχρεωτική και κρατική!
Σε αντίθεση με τα παραπάνω, σήμερα στη χώρα μας λειτουργεί κάτι ιδιαίτερα αρνητικό, και αυτό είναι η ιδεολογική χρήση της χριστιανικής θρησκείας..
Ο Τζων Λοκ τονίζει ότι το κράτος είναι μια κοινωνία ανθρώπων που έχει ως σκοπό να διαφυλάξει και να υποστηρίξει τα αστικά και πολιτικά αγαθά, ενώ η εκκλησία είναι μία ένωση, η οποία στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση και έχει ως στόχο να τιμά τον Θεό. Ως εκ τούτου, η αθεΐα δεν πρέπει να ταυτίζεται με την εκκοσμίκευση.
Εμείς γνωρίζουμε ότι ήδη ένδεκα χρόνια πραγματοποιείται σιωπηλή δολοφονία του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Ιωάννη. Δεν είναι τυχαίο, ενώ αυτός βρίσκεται σε σκληρές συνθήκες κράτησης στις φυλακές (εμείς ξέρουμε τι συνθήκες είναι αυτές), ταυτόχρονα αρχίζει η δίωξη έναντι των άλλων Επισκόπων, μοναχών και πολιτών, μέλη της Ι. Αρχιεπισκοπής της Αχρίδος. Η ερώτηση είναι – στον 21ο αιώνα, οι πολίτες της χώρας μας, οι οποίοι δεν ανήκουν στη νομιμοποιημένη σχισματική εκκλησία με το πρόθεμα «ορθόδοξη» (λεγόμενη «μακεδονική»), την οποία ο κρατικός μηχανισμός την επιβάλλει ως μοναδική όπως στο κομμουνισμό – δηλ., έχουν δικαίωμα οι πολίτες της κανονικής εκκλησίας να είναι νομιμοποιημένοι ή αν ζητάνε κάτι τέτοιο αυτό αμέσως θα σημάνει την φυλάκισή τους, την δικαστική δίωξή τους, μέχρι την τελική εξόντωσή τους; Ακριβώς για αυτό, ο Εμίλ Ντιρκέμ λέει ότι η ηθική δεν υποβαθμίζεται στον στιγμιαίο εξωτερικό καταναγκασμό που το κράτος μπορεί να ασκεί στα άτομα, και ταυτόχρονα εκφράζει την ανησυχία του μπροστά στην απειλή από την αυξανόμενη εξάρτηση του ατόμου από την κοινωνία και την κακή επιρροή που μπορεί να έχει πάνω στην αυτονομία του προσώπου.
Επομένως, χρειαζόμαστε την εφαρμογή του νόμου για το σεβασμό των θρησκευτικών ελευθεριών. Είναι απολύτως αναγκαία η επικράτηση του νόμου! Οι νομικές ρυθμίσεις πρέπει να βρουν τις κατάλληλες ισορροπίες ώστε να μην υπάρχουν διαμαρτυρίες και αντιρρήσεις, επειδή διαμαρτυρίες υπάρχουν όταν διάφορες ομάδες μένουν έξω από τις νομικές ρυθμίσεις. Στην περίπτωση της Αρχιεπισκοπής μας, το ίδιο το κράτος παραβιάζει το νόμο για την νομιμοποιήσει των εκκλησιών και των θρησκευτικών κοινοτήτων! Η δίωξη συνεχίζεται μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, η οποία επίσης θα πρέπει να προβληματισθεί, λόγω της υπερβολικής καθυστερήσεως της δικαιοσύνης σε σχέση με εμάς! Η απάνθρωπη τοποθέτηση των κυβερνητικών οργάνων επί δεκαετίας και οι ανελέητες φυλακίσεις του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Ιωάννη στέκονται μπροστά στα μάτια σας! Εμείς είμαστε εδώ! Δεν είμαστε αναγνωρισμένοι από την κρατική εξουσία, αλλά όχι επειδή εμείς το θέλουμε!
Αυτό το έτος, άπαντες χριστιανοί του κόσμου, σε διαφορετικούς τόπους, μέσα από δημιουργικά συμπόσια και εκδηλώσεις, θα γιορτάσουν την έκδοση του Διατάγματος των Μεδιολάνων! Αντλώντας από την ιστορία, την εμπειρία την όποια δια μέσου των αιώνων φέρνει μια γενναία απόφαση – το Διάταγμα των Μεδιολάνων, η χώρα μας θα χρειαστεί γενναίους ανθρώπους να εφαρμόσουν στην σημερινή μας εποχή το Διάταγμα των Μεδιολάνων για να μην είναι η κοινωνία μας ένας παθητικός παρατηρητής της ιστορίας, αλλά αξιοπρεπώς να τιμήσει το Διάταγμα με την οριστική παύση της επαίσχυντης διώξεως εναντίον του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Ιωάννη!
Σε αντίθετη περίπτωση, παραμένει πάντα η επιλογή για την μη ενεργή ύπαρξη και την σιωπηλή παρατήρηση της εμπειρίας της κοινωνιολογικής ανάλυσης σχετικά με την κατάσταση της κόλασης ως ανικανότητα να αγαπιέται ο άλλος, ο διαφορετικόςκαι για την αντιγραφή, Θωμάς - Γιαννιτσά.
Υ.Γ. ο Θεοφιλέστατος Στοβίων & τοποτηρητής Στρωμνίτσης κ.Δαυίδ, είναι βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος.
πηγή
