Ἡ ἀγάπη πίσω ἀπό τὰ σίδερα

πηγή


Η αγάπη πίσω από τα σίδερα
Ομιλεί ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και Μητροπολίτης Σκοπίων κ. Ιωάννης.

Ψήφισμα για την απελευθέρωση του αρχιεπισκόπου Ιωάννη από τις φυλακές των Σκοπίων!

Το ψήφισμα βρίσκεται στα αγγλικά εδώ: Free Archbishop Jovan!
Ας το υποστηρίξουμε, παρακαλώ.
Για τον αρχιεπίσκοπο Αχρίδος Ιωάννη, φυλακισμένο από την κυβέρνηση των Σκοπίων επειδή αρνείται να εξυπηρετήσει τις πολιτικές της σκοπιμότητες, δείτε εδώ.

Μετάφραση του ψηφίσματος στα ελληνικά:

Προς:
Αντιπρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (Joe Biden)
Αξιότιμο John F. Kerry, Γραμματέα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής
Εξοχότατους
Ban Ki-moon, Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ
Nikola Gruevski, Πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ
Dr Gjorge Ivanov, Πρόεδρο της ΠΓΔΜ
Pajo Avirovik, Μόνιμο Αντιπρόσωπο της ΠΓΔΜ στα Ηνωμένα Έθνη
Αξιότιμο Adnan Jashari, Υπουργό Δικαιοσύνης της ΠΓΔΜ

Εξοχότατοι,

Στον επίσημο ιστότοπο της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ (http://vlada.mk/node/299?language=en-gb) διαβάζουμε ότι ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Νίκολα Γκρούεφσκι «έχει ισχυρή πίστη στο Θεό και καθοδηγείται από το ιδεώδες της σταθερής και πραγματικά αφοσιωμένης εργασίας για την ευημερία και την ευμάρεια της χώρας του».

Σε ένα άρθρο στη σελίδα της μόνιμης αντιπροσωπείας της ΠΓΔΜ στον ιστότοπο του ΟΗΕ, με τίτλο «Επιστολές εκτίμησης από τον Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Κι-Μουν» και με ημερομηνία 24/08/2012 (http://www.missions.gov.mk/un-newyork/media-center/press-releases/letters-of-appreciation-from-the-united-nations-se/ ), διαβάζουμε ότι ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών «υπογραμμίζει τις θετικές εντυπώσεις του από την επίσκεψη και συνομιλίες με ανώτερους αξιωματούχους της χώρας».

Ο Εξοχότατος Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, γνωρίζει για την επί πολύ καιρό εφαρμοζόμενη ολοκληρωτική τακτική του κράτους της ΠΓΔΜ, να προσπαθεί να ελέγξει την Εκκλησία με βάναυσες εκστρατείες εκφοβισμού και τρομοκρατίας;

Ξέρει ότι τα τελευταία δώδεκα χρόνια ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και Μητροπολίτης Σκοπίων Ιωάννης (Γιόβαν Βρανίσκοφσκι), ο οποίος είναι ο πανορθόδοξα γνωστός και αναγνωρισμένος κανονικός Προκαθήμενος της αρχαίας Αρχιεπισκοπής της Aχρίδας, ήταν επτά φορές είτε φυλακισμένος είτε υπό κράτηση, για φανταστικές «εγκληματικές δραστηριότητες»;

Γνωρίζει ότι ο λόγος πίσω από αυτό τον κρατικό βασανισμό είναι ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης δεν ακολούθησε την, διατεταγμένη από το κράτος της ΠΓΔΜ, κατάργηση της «Συμφωνίας για την αποκατάσταση της εκκλησιαστικής Ενότητας», που υπεγράφη τον Μάιο του 2002 από τους εκπροσώπους της λεγόμενης «Μακεδονικής Εκκλησίας» και του Σερβικού Ορθόδοξου Πατριαρχείου, αλλά αντίθετα εισήλθε σε λειτουργική και κανονική ενότητα με το Σερβικό Πατριαρχείο και ως εκ τούτου με τις Ορθόδοξες εκκλησίες σε όλο τον κόσμο;

Γνωρίζει ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης και άλλα μέλη της Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής της Aχρίδας έχουν σε αρκετές περιπτώσεις υποστεί σωματικές επιθέσεις, και ότι οι ναοί που έχουν κατασκευάσει ή χρησιμοποιήσει έχουν καταστραφεί, όπως επιβεβαιώνει η έκθεση του Freedom House για την ΠΓΔΜ το 2006;

Γνωρίζει για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη –κλειδωμένος σε ένα κελί επί είκοσι τρεις ώρες ανά ημέρα, με μόνο μία ώρα για περπάτημα, με απαγόρευση επισκέψεων, ακόμη και από τη μητέρα και την αδελφή του, με απαγόρευση  ανάγνωσης βιβλίων κλπ, με άρνηση αδειών εξόδου, του δικαιώματός του να λάβει Θεία  Κοινωνία, ακόμα και να εξομολογηθεί - παρά το γεγονός ότι έχει διαβήτη και σοβαρά προβλήματα με τη σπονδυλική του στήλη;
Γνωρίζει ότι η Διεθνής Αμνηστία διαπίστωσε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης είναι κρατούμενος συνείδησης;

Ή μήπως η σκληρή και συνεχής δίωξη του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη, κατά την οποία η αστυνομία δεν μπορεί ποτέ να εξακριβώσει την ταυτότητα των επιτιθέμενων εναντίον του, δείχνει «ισχυρή πίστη στο Θεό» και «καθοδήγηση από το ιδανικό της σταθερής και πραγματικά αφοσιωμένης εργασίας για την ευημερία και την ευμάρεια της χώρας τους» εκ μέρους των διωκτών του; Τι άλλο χειρότερο θα διέπραττε η κυβέρνηση του κ. Γκρούεσκι κατά των πολιτών της, αν αυτός δεν ήταν ο πιστός Χριστιανός που ισχυρίζεται ότι είναι;

Εμείς, οι υπογράφοντες, δεν μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί συνένοχοι σ’ αυτό το έγκλημα και απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Ιωάννη!

Ο ίδιος και το ποίμνιό του θα πρέπει να αφεθούν ήσυχοι, στην Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας θα πρέπει να δοθεί το δικαίωμα να εγγραφεί στα κρατικά μητρώα ως θρησκευτική κοινότητα και τα μέλη της θα πρέπει να πάρουν πίσω την κατασχεμένη περιουσία τους - χωρίς τον απαράδεκτο εκβιασμό, ότι  η απελευθέρωση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη προϋποθέτει εκείνος να εγκαταλείψει για πάντα την ΠΓΔΜ! Τέτοιοι εκβιασμοί δεν μπορούν να γίνουν ανεκτοί στον ελεύθερο κόσμο, όπου το κράτος της ΠΓΔΜ ισχυρίζεται ότι ανήκει! Επειδή τα λόγια είναι φτηνά, γιατί δεν μας δίνουν ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ των ισχυρισμών τους; Ας σταματήσουν τον, διατεταγμένο από το κράτος, διωγμό του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη και όλη αυτή την αδικία ΤΩΡΑ!

Παρακαλούμε τις εξοχότητές σας να χρησιμοποιήσουν αμέσως όλα τα δυνατά μέσα, έτσι ώστε αυτό το έγκλημα να σταματήσει να διαπράττεται, μια για πάντα, πριν από την άφιξη του νέου έτους. Κάντε τις θρησκευτικές διώξεις ιστορία. Φτάνει πια, οι καιροί αλλάζουν. «Δικαιοσύνη για όλους!»

Το είδαμε εδώ

ΣΚΟΠΙΑ: Ο ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΧΡΙΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΣΟΒΑΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ-ΦΟΒΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ

Ο επικεφαλής της αναγνωρισμένης από το Πατριαρχείο, Αρχιεπισκοπής Αχρίδας, Ιωάννης, (γνωστός ως Γιοβάν Βρανισκόφσκι) βρίσκεται σε σοβαρή κατάσταση και υπάρχουν φόβοι για τη ζωή του.

Τα παραπάνω αναφέρει το ‘Πρες 24’ το οποίο επικαλείται καταγγελίες της μητέρας του στα σερβικά μέσα ενημέρωσης, η οποία φοβάται για τη ζωή του από την επιδείνωση της κατάστασης στην υγεία του.

Το σάκχαρο στο αίμα του είναι σε υψηλά επίπεδα και υπάρχει νερό στο γόνατό του. Κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του δεν του χορηγήθηκε φάρμακο και δεν είχε πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη», είπε η Γκαλένα Βρανισκόφσκι.

Ο Επίσκοπος Γιοβάν καταδικάστηκε σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση για κατάχρηση χρημάτων της Εκκλησίας, γράφουν τα μέσα ενημέρωση του νοτιοσλαβικού κράτους, ενώ η Αρχιεπισκοπή υποστηρίζει ότι οι λόγοι δίωξής της είναι ότι δεν παραδέχεται τη σχισματική εκκλησία των Σκοπίων.

Οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι κινδυνεύουν και στα Σκόπια

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων 

Η Ορθοδοξία δεν διώκεται μόνο από τους Ισλαμιστές της Μέσης Ανατολής. Διώκεται και στα γειτονικά μας Σκόπια. Στη Συρία ένας Ελληνορθόδοξος και ένας Συροϊακωβίτης Επίσκοπος απήχθησαν από ακραίους Ισλαμιστές αντικαθεστωτικούς και έκτοτε όλοι προσευχόμαστε για τη ζωή τους και για τη απελευθέρωσή τους. Στα Σκόπια οι απαγωγές Ορθοδόξων Επισκόπων γίνονται με πιο νομιμοφανή τρόπο. Με δικαστικές αποφάσεις, με στημένες
κατηγορίες και με ψευδομάρτυρες!

Συγκεκριμένα στις 2 Ιουλίου Δικαστήριο των Σκοπίων καταδίκασε σε τρία χρόνια φυλάκιση τον Ιωάννη Βρανιτσκόφσκι, Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος και Μητροπολίτη Σκοπίων της κανονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, με την αναπόδεικτη κατηγορία της παράνομης αγοραπωλησίας ακινήτων. Είναι η πολλοστή φορά που ο Ιωάννης καταδικάζεται και φυλακίζεται από το αντιδημοκρατικό καθεστώς των ψευδομακεδόνων. Η πραγματική αιτία των διώξεων είναι η αποκοπή του από τη Σχισματική «Μακεδονική» Εκκλησία, η οποία στηρίζει το ιδεολόγημα της «Μεγάλης Μακεδονίας» και η ένταξή του στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Σερβίας. Οι Σέρβοι του έχει παραχωρήσει το Ορθόδοξο ποίμνιο του κράτους των Σκοπίων και του έδωσαν ένα τίτλο ο οποίος δεν περιέχει το όνομα «Μακεδονία». Ο Ιωάννης είναι σκοπιανός υπήκοος, αλλά γνωρίζει την ιστορία και την εθνολογία της περιοχής και αρνείται να συμμετάσχει στα προπαγανδιστικά παιγνίδια της πολιτικής ηγεσίας.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης ενοχλεί τη σκοπιανή ηγεσία, διότι με την παρουσία του και το έργο του θυμίζει ότι η τεχνητή Εκκλησία που κατασκεύασε ο ... άθεος κομμουνιστής Τίτο είναι αποκομμένη από όλους τους Ορθοδόξους. Ενοχλεί διότι σπούδασε Θεολογία στη Θεσσαλονίκη, κατέχει ελληνικό διδακτορικό τίτλο και διαβάζει την Καινή Διαθήκη από το ελληνικό πρωτότυπο. Ενοχλεί, διότι έχει δημοσίως ομολογήσει ότι ο λαός της ΠΓΔΜ αποτελείται από πολλές εθνότητες, Έλληνες, Βουλγάρους, Σέρβους και άλλους και γι’ αυτό η Εκκλησία δεν πρέπει να αποκαλείται «Μακεδονική». Ενοχλεί, διότι ήταν αρχικά Επίσκοπος της Σχισματικής κρατικής Εκκλησία, αλλά κατάλαβε το λάθος του και ενετάχθη στο Σερβικό Πατριαρχείο.

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αποτελούν την πλειοψηφία στο σκοπιανό κράτος. Ο Ιωάννης θα μπορούσε να βοηθήσει στην ειρηνική συνύπαρξη των Βαλκανικών λαών αν τον άφηναν ήσυχο να ποιμάνει το ποίμνιό του. Οι διώξεις εναντίον του έχουν πολιτικό περιεχόμενο. Η Ευρώπη ας μάθει ότι στα Σκόπια παραβιάζονται συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της 7.7.2013

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΕΠΙΒΟΛΗ ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ ΣΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΧΡΙΔΩΝ ΙΩΑΝΝΗ Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Με βαθύτατη θλίψη διαβάσαμε στον Πυλώνα Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ εμπεριστατωμένο και καλογραμμένο ρεπορτάζ του κ. Αντώνη Τριανταφύλλου αναφορικά με την επιβολή τριετούς φυλάκισης στον μαρτυρικό Αρχιεπίσκοπο Αχριδών κ. Ιωάννη με ψευδομαρτυρίες σε στημένη δίκη που διεξήχθη στα Σκόπια.

Το θέμα είναι σαφές.

Οι Σκοπιανοί δεν πρόκειται να αφήσουν τον μαρτυρικό Αρχιεπίσκοπο να βγεί από τη φυλακή. Θα προσκομίζουν ψευδομάρτυρες, θα χαλκεύουν τα στοιχεία, θα φιμώνουν τους δικαστές, θα επεμβαίνουν στο έργο της δικαιοσύνης με στόχο να μείνει για πάντα ο Αρχιεπίσκοπος Αχριδών στη φυλακή.

Τώρα ποιος είναι ο λόγος που η Δύση δέχεται την κατάφωρη αυτή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Γιατί πιέζει την Ελλάδα να έρθει σε συμφωνία με τα Σκόπια που θα ανοίξει την όρεξη των Σκοπιανών να θέσουν υπό διαμφισβήτηση τον Ελληνικό εθνικό χαρακτήρα της Μακεδονίας;

Τι δουλειά έχουν στην Ευρώπη οι Σκοπιανοί που δεν σέβονται κανένα κανόνα του ευρωπαικού δικαίου;

Παραθέτουμε στη συνέχεια το ρεπορτάζ του κ. Τριανταφύλλλου που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

"Σε φυλάκιση 3 ετών καταδίκαστηκε την Τρίτη από ποινικό δικαστήριο της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ο Μητροπολίτης Αχρίδος Ιωάννης. Ο επίσκοπος και επικεφαλής της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος, η οποία ζητά επανένωση με το Πατριαρχείο της Σερβίας και τις υπόλοιπες Ορθόδοξες εκκλησίες, θεωρώντας σχισματική την διεθνώς αποκλεισμένη, αυτοαποκαλούμενη «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία» βρίσκεται προφυλακισμένος εδώ και 19 μήνες και πλέον καλείται να εκτίσει μια σκληρή ποινή φυλάκισης.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος κρίθηκε ένοχος από το δικαστήριο για την κατηγορία της παράνομης αγοραπωλησίας ακινήτων, ωστόσο από την πλευρά τόσο του κ. Ιωάννη, όσο και των συγκατηγορουμένων του εκφράζονται ισχυρές επιφυλάξεις τόσο για την εγκυρότητα της διαδικασίας, ενώ γίνεται λόγος και για προηλειμμένη απόφαση, με εντολές άνωθεν…

Αξίζει να σημειωθεί πως ο κατά τα τελευταία δέκα χρόνια ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης βρέθηκε αρκετές φορές αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη για τις κατηγορίες της υπεξαίρεσης χρημάτων, χωρίς ωστόσο στις προηγούμενες δικαστικές του περιπέτειες να αποδειχθεί έστω και στον παραμικρό βαθμό η ενοχή του.

Σύμφωνα με τον τηλεοπτικό σταθμό Kanal5  των Σκοπίων, ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και άλλοι 18 συγκατηγορούμενοί του, συγγενείς, υποστηρικτές και φίλοι βαρύνονταν με κατηγορίες για ξέπλυμα χρήματος. Οι ποινές που επιβλήθηκαν στους υπόλοιπους ήταν φυλάκιση 18 μηνών με αναστολή.

«Δεν έχουμε παραβιάσει κανένα νόμο, δεν έχουμε προβεί σε καμία από τις πράξεις που μας καταλόγισαν και για αυτό θεωρούμε ότι πρόκειται για πολιτική απόφαση, η οποία ήταν προηλειμμένη και το δικαστήριο σήμερα απλά την δημοσιοποίησε», δήλωσε στο Kanal 5 των Σκοπίων ο κατηγορούμενος και βοηθός του Αρχιεπισκόπου Αρχίδος Ιωάννη, Επίσκοπος Δαυίδ Νίνοφ. 

Η τελευταία ημέρα της δίκης σημαδεύτηκε από ένταση, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού των Σκοπίων Kanal5. Αφορμή για την οργίλη αντίδραση των κατηγορουμένων ήταν πως η σημερινή ακροαματική διαδικασία δεν ξεκίνησε με την ανάγνωση της απόφασης, αλλά με την κλήτευση ενός ακόμα μάρτυρα από τον πρόεδρο της έδρας, ο οποίος ενημέρωσε τους κατηγορούμενους ότι η ακρόαση επιστρέφει στην αποδεικτική διαδικασία. Ο μάρτυρας που προσήλθε στο δικαστήριο, υποστήριξε ότι ο ίδιος προσωπικά είχε έρθει σε επαφή με τον Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος και είχε συνάψει συμφωνίες για αγοραπωλησίες ακινήτων, για τις οποίες κατηγορίες βαρύνονταν ο κ. Ιωάννης, αλλά δεν μπόρεσε να αποδείξει ποιό έτος είχε συναντηθεί και συμφωνήσει μαζί του.

Ο επίσκοπος Αχρίδος και οι άλλοι κατηγορούμενοι αντέδρασαν στα λεγόμενα του μάρτυρα καταγγέλλοντας ψευδομαρτυρία. Μάλιστα, κατηγόρησαν το δικαστήριο ότι παρανόμως έγινε η κλήτευση του μάρτυρα, καθώς το δικαστήριο δεν είχε αρκετές αποδείξεις εναντίον τους, ενώ κατήγγειλαν ότι ο δικαστής είχε πάρει την απόφαση εκτός δικαστηρίου.

«Δεν φταίει ο δικαστής. Αυτός χορεύει έτσι όπως του παίζουν τη μουσική. Εγώ δεν φοβάμαι τίποτα. Εγώ θυσιάζομαι για την Εκκλησία και τον λαό» δήλωσε ο Επίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης.

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόφαση της έδρας ο συνήγορος του Επισκόπου Αχρίδος απέσυρε την εξουσιοδότησή του για την υπεράσπιση καταγγέλλοντας στημένη διαδικασία.”

πηγή

Σκόπια: νέα φυλάκιση στο μαρτυρικό Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος Ιωάννη

Πρακτορείο "Ρομφαία"  / Νεκρός για τον κόσμο

Δικαστήριο των Σκοπίων καταδίκασε τον προκαθήμενο της Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής της Αχρίδας, Ιωάννη (κατά κόσμον Ζόραν Βρανίσκοσκι) σε ποινή φυλάκισης τριών χρόνων, καθώς τον έκρινε ένοχο για «ξέπλυμα χρήματος», μέσω θρησκευτικού συλλόγου.
Οι υπόλοιποι 18 κατηγορούμενοι για την ίδια υπόθεση, μεταξύ των οποίων η μητέρα και η αδελφή του Ιωάννη, καταδικάστηκαν σε διετή ποινή φυλάκισης με αναστολή.

Υπενθυμίζεται ότι ο Ιωάννης εκτίει ήδη ποινή φυλάκισης, καθώς τον Μάιο του 2012 έχει καταδικαστεί για υπεξαίρεση 250.000 Ευρώ από την Ορθόδοξη Εκκλησία της ΠΓΔΜ.
Σε ανακοίνωση της Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής της Aχρίδας σχετικά με τη νέα καταδίκη του Ιωάννη γίνεται λόγος για «πολιτικά υποκινημένη δικαστική διαδικασία» κατά του προκαθημένου και πιστών της της εκκλησίας αυτής και σημειώνεται ότι, όπως αναφέρεται στις εκθέσεις όλων των διεθνών οργανισμών, το δικαστικό σύστημα στην ΠΓΔΜ είναι ένας από τους πιο προβληματικούς τομείς εξαιτίας της διαφθοράς και της πολιτικής επιρροής επί των δικαστικών αποφάσεων.

Ο Ιωάννης αποπέμφθηκε το 2002 από τις τάξεις της αποκαλούμενης «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» διότι είχε υποστηρίξει συμβιβαστική πρόταση για την εξεύρεση λύσης στη διαφορά μεταξύ της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και της αποσχισθείσας «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας».
Η συμβιβαστική εκείνη πρόταση είχε απορριφθεί από την εκκλησία της ΠΓΔΜ, η οποία και απέπεμψε τον Ιωάννη από τους κόλπους της. Αμέσως μετά την αποπομπή του, ο Ιωάννης προσχώρησε σε κοινωνία με τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία και προχώρησε στην επανίδρυση της «Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής της Αχρίδας» στην ΠΓΔΜ (έτσι λεγόταν επισήμως μέχρι το 1967 η μετέπειτα αποκαλούμενη «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία») και ορίστηκε αρχιεπίσκοπός της.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της ΠΓΔΜ αποσχίσθηκε το 1967 από τους κόλπους του Σερβικού Πατριαρχείου και κήρυξε το αυτοκέφαλό της με την ονομασία «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία», η οποία δεν αναγνωρίζεται από καμία Ορθόδοξη Εκκλησία του κόσμου.
Ο Ιωάννης, το 2005, καταδικάστηκε από τις αρχές της ΠΓΔΜ και εξέτισε ποινή φυλάκισης οχτώ μηνών σε φυλακή των Σκοπίων για «υποδαύλιση θρησκευτικού και εθνικού μίσους» στην ΠΓΔΜ.
Η Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας, επικεφαλής της οποίας είναι ο Ιωάννης και η απήχησή της είναι περιορισμένη στην ΠΓΔΜ, δεν αναγνωρίζεται από τις αρχές και η δράση της είχε θεωρηθεί ότι είναι «απειλητική» για τη χώρα.

Συμπλήρωσε 16 μήνες στην φυλακή ο Αχρίδος Ιωάννης

Σήμερα ο  Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος  και Μητροπολίτης Σκοπίων 

κ.Ιωάννης, συμπλήρωσε δέκα έξι  (16)  μήνες  κρατούμενος στις φυλακές της FYROM.

Kι΄επειδή δεν κάνουμε τίποτε για τον ΠΑΝΑΞΙΟ αυτόν μαρτυρικό Ιεράρχη,

 ο οποίος και μέσα  στα δεσμά του προσεύχεται για όλους μας, ακόμη και 

για τους σταυρωτές του, του στέλνουμε αυτό το σκίτσο, 

που βρήκαμε στο internet, και παριστάνει ένα δάκρυ 

ανάμεσα στα συρματοπλέγματα,

 το οποίο ζωγράφισε νεαρός κρατούμενος στις Ελληνικές 

φυλακές  Αυλώνας.

πηγή

Υπάρχουν και σήμερα Ομολογητές* Ιεράρχες Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Υπάρχουν και σήμερα Ομολογητές Ιεράρχες, που υφίστανται μαρτύρια για την Πίστη τους. Ένας από αυτούς είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αχριδών και Μητροπολίτης Σκοπίων Ιωάννης. Ο Σεβασμιότατος βρίσκεται στη φυλακή, επειδή δεν θέλησε να εκκοσμικεύσει την Εκκλησία και να την υποτάξει στην προπαγάνδα της Κυβέρνησης των Σκοπίων. Επί δέκα περίπου χρόνια ταλαιπωρείται με φυλακίσεις - 
είναι ακόμη φυλακισμένος - δεχόμενος με πνευματική εγκαρτέρηση τις ύβρεις, τις συκοφαντίες και τα ψυχικά βασανιστήρια των δεσμωτών του. Παρά τα μαρτύρια αυτά παραμένει ακλόνητος στην Πίστη του και στις Αρχές του. Η τελευταία καταδίκη του, τον Ιούνιο του 2012, είναι σε 2,5 ετών φυλάκιση. Η άδικη καταδίκη του είναι με την κατασκευασμένη κατηγορία της υπεξαίρεσης χρημάτων, κάτι που κατέθεσαν οι εκεί βαλτοί σχισματικοί επίσκοποι, οι οποίοι εξαρτώνται ιδεολογικά από την Κυβέρνηση και θέλουν μαζί της να τον εξοντώσουν, φυσικά και ηθικά.

Ο κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Μιχαήλ Τρίτος, που με όλες του τις δυνάμεις συμπαρίσταται στον Ομολογητή Αρχιεπίσκοπο, μας τόνισε σχετικά: "Συνεχίζεται το μαρτύριο του Αρχιεπισκόπου κ. Ιωάννου, αφού παραμένει φυλακισμένος υπό ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, χωρίς Θεία Κοινωνία και χωρίς να του επιτρέπεται να δέχεται επισκέψεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως είναι ο δικηγόρος του και η μητέρα του. Η φυλάκισή του αποτελεί καταπάτηση των θρησκευτικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρόκειται για απηνή διωγμό ενός ανθρώπου που επιθυμεί να απεγκλωβίσει την Ορθόδοξη Εκκλησία της γειτονικής χώρας από τον εθνοφυλετισμό". 

Ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και Μητροπολίτης Σκοπίων Ιωάννης είναι ο κανονικός προκαθήμενος της υπό το Πατριαρχείο της Σερβίας Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας της γειτονικής χώρας. Αυτόν αναγνωρίζουν όλες οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες - Πατριαρχεία και Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Αντίθετα από κανένα δεν αναγνωρίζονται οι σχισματικοί Μητροπολίτες της γειτονικής χώρας, οι οποίοι αποτελούν τη συνέχεια εκείνων που αποσχίστηκαν από το Πατριαρχείο της Σερβίας και υπετάγησαν πλήρως στην ιδεολογική, σοβινιστική, αλυτρωτική και εθνοφυλετική τιτοϊκή - κομμουνιστική προπαγάνδα και σήμερα εξακολουθούν να είναι βραχίονας της συνέχειας της. Είναι ο μόνος στον κόσμο Αρχιεπίσκοπος Εκκλησίας στη φυλακή. Αν σκεφθεί κανείς το πώς θα αισθανθεί μένοντας μόνο μια ημέρα στη φυλακή, υπό απάνθρωπες μάλιστα συνθήκες, αντιλαμβάνεται την Πίστη και το Πνεύμα Θυσίας του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου, ο οποίος εκουσίως υφίσταται όλα αυτά τα μαρτύρια επί δέκα περίπου χρόνια.

Δυστυχώς οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν φαίνεται να δείχνουν το πρέπον ενδιαφέρον και δεν έχουν τη διάθεση να διενεργήσουν μια παγκόσμια εκστρατεία ενημέρωσης και ηθικής πίεσης προς την κυβέρνηση Γκρούεφσκι, ώστε να επιτύχουν την αποφυλάκιση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη και την εκ μέρους του ποιμνίου του ελεύθερη επιτέλεση των θρησκευτικών  του καθηκόντων. Σήμερα στα Σκόπια η κανονική Εκκλησία είναι υπό διωγμό, όπως η Εκκλησία των Κατακομβών των πρώτων χριστιανικών αιώνων και οι πιστοί της ζουν όπως  αυτοί στην Βόρεια Κορέα και στη Σαουδική Αραβία. Οι δηλώσεις του Πατριάρχη Σερβίας για την απελευθέρωση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη και η ομόθυμη συμπαράσταση των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι αρκούν. Όχι. Έως ότου επιτευχθεί η αποφυλάκισή του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη και η ελεύθερη επιτέλεση των θρησκευτικών του καθηκόντων είναι κάτι που μένει στον τύπο και δεν ενοχλεί την κυβέρνηση Γκρούεφσκι, αφού δεν καταγγέλλει παγκοσμίως τον αυταρχισμό της.

Στα Σκόπια δοκιμάζεται η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και η δυνατότητά της να συμπαρασταθεί ενεργά  σε  έναν Ομολογητή Αρχιεπίσκοπό Της, που υποφέρει και βασανίζεται για την Πίστη του. Είναι επείγουσα ανάγκη μια πανορθόδοξη συνδιάσκεψη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, με πρωτοβουλία και υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, με θέματα την αντιμετώπιση των υπό ποικίλες μορφές διωγμών των Ορθοδόξων Χριστιανών στον σύγχρονο κόσμο, την απελευθέρωση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη και την ξανά καταδίκη του εθνοφυλετισμού. Μια τέτοια συνδιάσκεψη θα ήταν ένα ηχηρό μήνυμα ενότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας και μια απάντηση σε όσους κατηγορούν τους ποιμένες Της ότι διακατέχονται από  εσωστρέφεια και πως αδιαφορούν για τα γενικότερα προβλήματα των ανά τον κόσμο πιστών Της. -

* Ομολογητές είναι όσοι ομολογούν θαρραλέα την Πίστη και την Αγάπη τους στον Χριστό και στην Εκκλησία και υφίστανται διωγμούς και βασανιστήρια, χωρίς να οδηγηθούν στον μαρτυρικό θάνατο. Πρώτος μεταξύ των Ομολογητών ο Άγιος Μάξιμος, ο επονομαζόμενος και Ομολογητής. 

πηγή

ΜΙΧΑΗΛ ΤΡΙΤΟΣ: «Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ»

της Στέλλας Μεϊμάρη
πηγή
Ο Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. και Καθηγητής της Ιστορίας και του Συγχρόνου Βίου των Σλαβικών και λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών, κ. Μιχαήλ Τρίτος, στο «Αγιορείτικο Βήμα»

Μιλάει για το μαρτύριο του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος και το πογκρόμ διώξεων συνεργατών του που ακολούθησε, για τη φυλάκιση του για πολιτικούς λόγους σε απάνθρωπες συνθήκες κράτησης και τη βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του, ενώ παράλληλα κάνει έκκληση σε όσους επιθυμούν να βοηθήσουν τη μαρτυρική αυτή αδελφότητα.

Ο κ. Τρίτος περιγράφει με μελανά χρώματα στο «Αγιορείτικο Βήμα»το χρονικό της άδικης φυλάκισης του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος, υπογραμμίζοντας: 

"Τα τελευταία χρόνια με πόνο ψυχής και ιερή αγανάκτηση παρακολουθούμε τη βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αχριδών και Μητροπολίτου Σκοπίων Ιωάννου.

Ο μαρτυρικός Ιεράρχης δέχεται αλλεπάλληλες καταδικαστικές αποφάσεις από τα ποινικά δικαστήρια των Σκοπίων, επειδή είχε το θάρρος να διακηρύξει ότι η «Μακεδονική Εκκλησία των Σκοπίων» είναι σχισματική, γιατί περιφρονεί βασικές αρχές της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας και προτάσσει εθνοφυλετικές σκοπιμότητες.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης από τη Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011 βρίσκεται φυλακισμένος στις φυλακές ασφαλείας IDRIZOVO, στα προάστια των Σκοπίων, καταδικασμένος σε δυόμιση χρόνια φυλάκιση.

Παράλληλα, ακολούθησε προγκρόμ διώξεων εναντίον των συνεργατών του. Στην πόλη Στίπ συνέλαβαν την ηλικιωμένη μοναχή Πελαγία, η οποία πρόσφατα είχε χειρουργηθεί. Στην πόλη των Σκοπίων συνέλαβαν την Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Κυράνα Μοναχή. Στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, στη Νιζόπολη της περιοχής των Βιτωλίων, οι άνδρες της Αστυνομίας συμπεριφέρθηκαν με αγένεια και παρενόχλησαν τις μοναχές. Στο ανδρικό μοναστήρι της Κοιμήσεως Θεοτόκου στον Περλεπέ συνέλαβαν τον ιερομόναχο π. Μωυσή. Επίσης η σκοπιανή Αστυνομία συνέλαβε και τους στενότερους συγγενείς των Επισκόπων, που διαμένουν σε διάφορες πόλεις, τους ιερείς και άλλους πιστούς της Ορθοδόξου Αρχιεπισκοπής Αχρίδος".

Όπως τονίζει ο κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, πρόκειται για μια φυλάκιση για καθαρά πολιτικούς λόγους που στοχεύει στην πλήρη εξόντωση του μαρτυρικού ιεράρχη, σημειώνοντας χαρακτηριστικά:

"Από όσα αναφέρθηκαν, καταδεικνύεται η κυβερνητική παρέμβαση στη Δικαιοσύνη για τη σωματική και ηθική εξόντωση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου. Δυστυχώς, μια χώρα που ισχυρίζεται ότι σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και επιθυμεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο βάθος της στηρίζει ένα απολυταρχικό καθεστώς, υπό τη σιωπηλή αδράνεια και αδιαφορία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και των Ηνωμένων Πολιτειών  της Αμερικής.

Γενικά, τόσο ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης όσο και η αδελφότητα του δέχονται την απάνθρωπη και σκληρή συμπεριφορά του επισήμου κράτους, που εκδηλώνεται με φυλακίσεις του Αρχιεπισκόπου, οικονομικούς αποκλεισμούς, αλλά και εμπόδια στην άσκηση των εκκλησιαστικών τους καθηκόντων.

Ακόμη και ο πρώην Πρωθυπουργός της ΠΔΓΜ Κ. Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι σε συνέντευξη του στην εφημερίδα FOKUS, υπογράμμισε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης είναι κρατούμενος για πολιτικούς λόγους".

Τέλος, ο κ. Μιχαήλ Τρίτος, ο οποίος από το 1992 ασχολείται συστηματικά με την έρευνα των Βλαχοφώνων της Βαλκανικής, το πρόβλημα της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων, των Γκαγκαούζων της Μολδαβίας και τα λοιπά εθνικά μας θέματα, απευθύνει έκκληση:

"Όσοι επιθυμούν να βοηθήσουν την μαρτυρική αυτή αδελφότητα, ας τηλεφωνήσουν στο 6937-257655". 

Επίσκοπος Στοβίων Δαβίδ: 1700 χρόνια από το Διάταγμα των Μεδιολάνων! Αποφυλακίστε τον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη!

Με την ευκαιρία αυτή, κατά την προσεχή πολύ σύντομη επισκόπηση της τρέχουσας κατάστασης σχετικά με την παραβίαση των θρησκευτικών ελευθεριών στη χώρα μας, συνοπτικά θα δούμε αποκλειστικά την κοινωνιολογική πτυχή του προβλήματος. Για αφορμή έχουμε τα εξής: η ιστορία δείχνει ότι φέτος συμπληρώνονται τα 1700 χρόνια από του Διατάγματος των Μεδιολάνων. Στην ουσία, το Διάταγμα είναι μια απόφαση ανεξιθρησκίας και παύση κάθε δίωξης για θρησκευτικούς λόγους.

Αλλά, 17 αιώνες αργότερα, η πραγματικότητά μας αποδεικνύει ότι οι κρατικές διώξεις για θρησκευτικούς λόγους στη χώρα μας ακόμα υφίστανται! Αυτή η δίωξη, πολλές φορές με αποδεικτικά στοιχεία, την έχει επισημάνει η διεθνής κοινότητα και οι θεσμοί που προστατεύουν τη θρησκευτική ελευθερία στο κόσμο, και η δίωξη αυτή παραμένει ως δείκτης της κοινωνιολογικής ωριμότητας της συνειδήσεως και φρονήματος των διωκτών! Φυσικά και ως ντροπή συνολικά της κοινωνίας μας! ...

Αλλά προφανώς, η δίωξη δεν σταματά με την άγνοιά της! Αυτή πεντακάθαρα εκδηλώνεται καθημερινά μέσω του βασανισμού που διαρκεί πάνω από μια δεκαετία από τα κρατικά όργανα εναντίον του Αρχιεπίσκοπου Αχρίδος Ιωάννου, καθώς και μέσω της παράνομης άρνησης από το δικαστήριο για την νομιμοποίηση της Ι. Αρχιεπισκοπής Αχρίδος!  Εδώ και δέκα χρόνια όλες οι τοπικές ορθόδοξες εκκλησίες καθώς επίσης και η συντριπτική πλειοψηφία των άλλων χριστιανικών δογμάτων αντιδρούν γραπτά προς την κυβέρνηση της χώρας μας και ζητούν ταχεία παύση της δίωξης για θρησκευτικούς λόγους. Διώξεις, που στην χώρα μας για κάποιους είναι «αόρατες», παραμένουν ορατές και για πάντα χαραγμένες στην ιστορία της Εκκλησίας! Για τους ανθρώπους που έχουν δημιουργήσει σύστημα αξιών, αρκεί η άδικη δίωξη σε ένα μόνο άνθρωπο με όλη την πολυτιμότιτα του προσώπου του, για να αλλάξουν την πορεία της ιστορίας για το καλό όλης της ανθρωπότητας.

Για την σύγχρονη Ευρώπη νωπό είναι το παράδειγμα του διάσημου θεολόγου  Ντίτριχ Μπονχέφερ, ο οποίος δεν ήθελε να είναι μέλος της κρατικής γερμανικής εκκλησίας του Ράιχ, και για αυτό το λόγο φυλακίστηκε πολλές φορές σε διάφορα στρατόπεδα, και τελικά απαγχονίστηκε. Σήμερα, στις δημοκρατίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπάρχουν θρησκευτικές διώξεις. Θα πρέπει άραγε, στη χώρα μας, ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης να είναι ο νέος Μπονχέφερ και τότε όλοι να καταλάβουν ότι με τα βασανιστήρια εναντίον του, η σύγχρονη κοινωνία συνεχώς υποβιβάσει τον εαυτό της, λειτουργώντας μόνο με τα ένστικτα και ξεχνώντας ότι η σύγχρονη κοινωνική κατάσταση τονίζει την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την ευθύνη του ανθρώπου, το μόνο πράγμα που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για περαιτέρω ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου και ως εκ τούτου και της κοινωνίας;

Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα, σε αντίθεση με τη χρονική στιγμή της έκδοσης του Διατάγματος, ζούμε σε μια εκκοσμικευμένη κοινωνία, η οποία από μια κοινωνιολογική σκοπιά, στη σύγχρονη κοινότητα, ως χαρακτηριστικό έχει τα εξής – η θρησκεία είναι υπόθεση προσωπική και ιδιωτική και όχι υποχρεωτική και κρατική!

Σε αντίθεση με τα παραπάνω, σήμερα στη χώρα μας λειτουργεί κάτι ιδιαίτερα αρνητικό, και αυτό είναι η ιδεολογική χρήση της χριστιανικής θρησκείας..

Ο Τζων Λοκ τονίζει ότι το κράτος είναι μια κοινωνία ανθρώπων που έχει ως σκοπό να διαφυλάξει και να υποστηρίξει τα αστικά και πολιτικά αγαθά, ενώ η εκκλησία είναι μία ένωση, η οποία στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση και έχει ως στόχο να τιμά τον Θεό. Ως εκ τούτου, η αθεΐα δεν πρέπει να ταυτίζεται με την εκκοσμίκευση.

Εμείς γνωρίζουμε ότι ήδη ένδεκα χρόνια πραγματοποιείται σιωπηλή δολοφονία του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Ιωάννη. Δεν είναι τυχαίο, ενώ αυτός βρίσκεται σε σκληρές συνθήκες κράτησης στις φυλακές (εμείς ξέρουμε τι συνθήκες είναι αυτές), ταυτόχρονα αρχίζει η δίωξη έναντι των άλλων Επισκόπων, μοναχών και πολιτών, μέλη της Ι. Αρχιεπισκοπής της Αχρίδος. Η ερώτηση είναι – στον 21ο αιώνα, οι πολίτες της χώρας μας, οι οποίοι δεν ανήκουν στη νομιμοποιημένη σχισματική εκκλησία με το πρόθεμα «ορθόδοξη» (λεγόμενη «μακεδονική»), την οποία ο κρατικός μηχανισμός την επιβάλλει ως μοναδική όπως στο κομμουνισμό – δηλ., έχουν δικαίωμα οι πολίτες της κανονικής εκκλησίας να είναι νομιμοποιημένοι ή αν ζητάνε κάτι τέτοιο αυτό αμέσως θα σημάνει την φυλάκισή τους, την δικαστική δίωξή τους, μέχρι την τελική εξόντωσή τους; Ακριβώς για αυτό, ο Εμίλ Ντιρκέμ λέει ότι η ηθική δεν υποβαθμίζεται στον στιγμιαίο εξωτερικό καταναγκασμό που το κράτος μπορεί να ασκεί στα άτομα, και ταυτόχρονα εκφράζει την ανησυχία του μπροστά στην απειλή από την αυξανόμενη εξάρτηση του ατόμου από την κοινωνία και την κακή επιρροή που μπορεί να έχει πάνω στην αυτονομία του προσώπου.

Επομένως, χρειαζόμαστε την εφαρμογή του νόμου για το σεβασμό των θρησκευτικών ελευθεριών. Είναι απολύτως αναγκαία η επικράτηση του νόμου! Οι νομικές ρυθμίσεις πρέπει να βρουν τις κατάλληλες ισορροπίες ώστε να μην υπάρχουν διαμαρτυρίες και αντιρρήσεις, επειδή διαμαρτυρίες υπάρχουν όταν διάφορες ομάδες μένουν έξω από τις νομικές ρυθμίσεις. Στην περίπτωση της Αρχιεπισκοπής μας, το ίδιο το κράτος παραβιάζει το νόμο για την νομιμοποιήσει των εκκλησιών και των θρησκευτικών κοινοτήτων! Η δίωξη συνεχίζεται μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, η οποία επίσης θα πρέπει να προβληματισθεί, λόγω της υπερβολικής καθυστερήσεως της δικαιοσύνης σε σχέση με εμάς! Η απάνθρωπη τοποθέτηση των κυβερνητικών οργάνων επί δεκαετίας και οι ανελέητες φυλακίσεις του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Ιωάννη στέκονται μπροστά στα μάτια σας! Εμείς είμαστε εδώ! Δεν είμαστε αναγνωρισμένοι από την κρατική εξουσία, αλλά όχι επειδή εμείς το θέλουμε!

Αυτό το έτος, άπαντες χριστιανοί του κόσμου, σε διαφορετικούς τόπους, μέσα από δημιουργικά συμπόσια και εκδηλώσεις, θα γιορτάσουν την έκδοση του Διατάγματος των Μεδιολάνων! Αντλώντας από την ιστορία, την εμπειρία την όποια δια μέσου των αιώνων φέρνει μια γενναία απόφαση – το Διάταγμα των Μεδιολάνων, η χώρα μας θα χρειαστεί γενναίους ανθρώπους να εφαρμόσουν στην σημερινή μας εποχή το Διάταγμα των Μεδιολάνων για να μην είναι η κοινωνία μας ένας παθητικός παρατηρητής της ιστορίας, αλλά αξιοπρεπώς να τιμήσει το Διάταγμα με την οριστική παύση της επαίσχυντης διώξεως εναντίον του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Ιωάννη!

Σε αντίθετη περίπτωση, παραμένει πάντα η επιλογή για την μη ενεργή ύπαρξη και την σιωπηλή παρατήρηση της εμπειρίας της κοινωνιολογικής ανάλυσης σχετικά με την κατάσταση της κόλασης ως ανικανότητα να αγαπιέται ο άλλος, ο διαφορετικός
και για την αντιγραφή, Θωμάς - Γιαννιτσά.
Υ.Γ.  ο Θεοφιλέστατος Στοβίων & τοποτηρητής Στρωμνίτσης κ.Δαυίδ, είναι βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής  Αχρίδος.

 πηγή

2ο Γράμμα από τις φυλακές του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος και Μητροπολίτου Σκοπίων κ. Ιωάννη

Ιωάννης

ελέω Θεού, αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και μητροπολίτης Σκοπίων, προς την Εκκλησίαν εις την οποίαν από Θεού ετοποθετήθη ως Αρχιποιμήν Αυτής και προς πάσας τας ανά την οικουμένην Εκκλησίας συναγομένας εν ενί του Χριστού Σώματι και εν Πνεύματι Αγίω συνδεδεμένας, από τας φυλακάς της πόλεως των Σκοπίων, όπου έχει εγκλειστεί για έκτη φορά κατά τα δέκα τελευταία έτη εκπέμπει αυτήν

την Δευτέραν, από φυλακάς, Εγκύκλιον επιστολήν,

Όταν αποκτήσωμεν την αγάπη του Χριστού και την αρετή, τότε αξίζει να υποστούμε ακόμη και διωγμούς ένεκεν Αυτού, αν χρειαστεί και εξορία να ανεχτούμε, αλλά και έτοιμοι να ακούσουμε γιά τους εαυτούς μας τις πιο απρεπείς συκοφαντίες, και ακόμη, να χαιρόμαστε για όλα αυτά, λέει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας. Όταν μέσα στον άνθρωπο ανάψει αυτή η αγάπη του Θεού και όταν οι αρετές λάμψουν μέσα του, τότε ο άνθρωπος είναι έτοιμος όχι μόνον να υποφέρει βάσανα, όχι μόνον να υπομένει φαύλα έργα εναντίον του και δεσμά εγκλεισμού, αλλά είναι ακόμη έτοιμος και να χαίρεται για όλα αυτά. Η χαρά όμως αυτή δεν διαδίδεται ανάλογα με το πόσο την αξίζει κάποιος, δεν αποτελεί επ’ ουδενί ανταμοιβή για τις ασκήσεις, αλλά είναι χάρις, υπέροχη και τέλεια δωρεά του ελέους του Θεού που Αυτός μόνος ο Πατήρ ευδοκεί, όπως εισέλθωμεν εις την χαράν του Κυρίου ημών (Ματθ. 25,21-23). Διότι, εκείνοι που εισήλθαν εις την χαράν του Πατρός, χαίρονται με την χαράν του Χριστού και έτσι, εκείνο το οποίον χαροποιεί τον Χριστόν, Αυτός κάνει να χαίρονται με αυτό και εκείνοι που είναι δικοί Του, ενώ ουσιαστικά ο Ίδιος χαίρεται εν Αυτώ.

Επειδή Εσείς, οι οποίοι είσαστε εν τω Σώματι Αυτού και χαίρεστε με τη χαρά του Χριστού, εύκολα θα αναγνωρίσετε τη χαρά με την οποίαν χαρήκαμε εκ νέου εγκλωβισμένοι στα δεσμά ένεκεν Αυτού, σε Εσάς απευθύνομεν την Δευτέραν κατά σειράν αυτήν Εγκύκλιον επιστολήν, γεγραμμένην μέσα εις τας φυλακάς, διά να Σας παρακαλέσω μεν, όπως διατηρείτε εις την μνήμην Τμών τα δεσμά ημών και όπως μην αισχύνεσθε ένεκεν ημών, διότι και περαιτέρω υπ’ αυτά παραμένομεν.

Όταν ο θείος Παύλος ζητά από τον Τιμόθεο να μην εντραπεί για το μαρτύριόν του (Β’ Τιμοθ. 1,8), δεν το κάνει αυτό για να τον επικρίνει επειδή αισχυνόταν αυτός από τα δεσμά του Παύλου, αλλά το έκανε για να τον ενθαρρύνει, έτσι ώστε και ο ίδιος να δεχθεί να υποφέρει τα δικά του δεινά, εάν και εφ’ όσον βρεθεί στην ίδια κατάσταση. Εάν λοιπόν, έως κάποιου σημείου, θα ήταν επιτρεπτό στον Παύλο να έχει έστω και την ελάχιστην αμφιβολίαν και υποψίαν έναντι κάποιων οι οποίοι ακόμη δεν ήταν σταθεροί εις την πίστην, κι είχαν ανάγκη ακόμη όχι από στερεά τροφή αλλά από βρεφικό γάλα (Α’ Κορ. 3,2), δεδομένου του ότι στην πρώτη του απολογία στο δικαστήριο κανείς δεν του είχε συμπαρασταθεί αλλά όλοι τον είχαν εγκαταλείψει (Β’ Τιμοθ. 4,16), και γι’ αυτό λέει στον Τιμόθεο ότι το Πνεύμα το οποίον ο Θεός μάς έδωσε δεν είναι πνεύμα φόβου αλλά πνεύμα δυνάμεως, αγάπης και σοφίας (Β’ Τιμοθ. 1,2), εις ημάς δεν είναι επιτρεπτή καμία αμφιβολία έναντι Υμών, διότι Εσείς μας υποστηρίξατε και κατά την πρώτην και κατά την δευτέραν, όσο και σε όλες κατά σειράν μέχρι και αυτήν την έκτην απολογίαν της πίστεως ημών, ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων της ΠΓΔΜ.

Ως εκ τούτου, αυτήν την επιστολήν δεν την αναγράφομεν διά να ενθαρύνωμεν την ανδρείαν Υμών εν τη πίστη, η οποία αποδείχθηκε ημίν μέσω των μαρτυριών Υμών και κατά τας προηγούμενας φοράς, καθ’ ον χρόνον τελούσαμεν υπό κράτησιν, παρά, την αποστέλλομεν προς Υμάς, όπως μοιρασθώμεν μεθ’ Υμών την χαράν με την οποίαν ο Κύριος μάς χαροποίησε, χαράν η οποία πηγάζει από τα δεσμά του Χριστού, και με την οποίαν χαίρεται καθείς, όστις και ο ίδιος υπομένει τοιαύτα με τον έναν ή τον άλλον τρόπον. Εκείνοι όμως οι οποίοι θα αγαπήσουν τα δεσμά Αυτού έναντι κάθε είδους φυσικής ελευθερίας, θα καταλάβουν και την δική μας χαρά, χαράν με την οποίαν χαίρεται η καρδία ημών όταν φέρομεν εις την μνήμην μας Εσάς και την μέριμναν Τμών δι’ ημάς. Διότι, κανείς άλλος εκτός από εκείνον που επλήγη από την τρελή αγάπη του Θεού δεν δύναται να ανακαλύπτει και να αναγνωρίζει αυτήν την χαράν, η οποία εκχέεται από τα πάθη, από τη λύπη, τις δυσκολίες, τις φυλακίσεις, τις διώξεις ή τις εξορίες. Εκείνος όμως, που άνοιξε την καρδιά του στο έλεος του Θεού και επέτρεψε να τον τραυματίσει αυτή η ανείπωτη αγάπη, όχι μόνον επιτρέπει αυτή να τον πληγώνει συχνά, αλλά τις πληγές που δέχεται από αυτήν την αγάπη τις εκτιμά περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.

Εκείνοι δε, οι οποίοι γνωρίζουν ότι οι πειρασμοί που υπομένει κανείς ένεκεν του Χριστού αυξάνουν το χάρισμα της χαράς, αυτοί ζηλεύουν τα δεσμά με τα οποία είμαστε δεμένοι στη φυλακή των Σκοπίων, μάλιστα όχι με αρρωστημένη ζήλεια αλλά με συναγωνιστικό καλό ζήλο και αυτός ο ζήλος δεν είναι ίδιος με εκείνων που με κάθε τρόπο προσπαθούν να μας αποτρέψουν από τον σκοπόν μας, ο οποίος δεν είναι άλλος από την ίδιαν την ενότητα της Εκκλησίας. Οι μεν πρώτοι, ζηλεύουν άδολα, με ζήλεια που φαίνεται ότι είναι ζήλος προς τον Θεόν, οι δε άλλοι, ζηλεύουν ημάς με κακεντρέχεια και απροκάλυπτη επιθυμία να κάνουν κακό, υποτιμώντας ακόμη και τα δεινά του Χριστού, μόνον και μόνον επειδή σε αυτήν την στιγμή αυτά έγιναν και δικά μας πάθη.

Τι λοιπόν; Ένα είναι το ζητούμενον, λέει ο απόστολος: «πλήν παντί τρόπω, είτε προφάσει, είτε αληθεία, Χριστός καταγγέλλεται» (Φιλ. 1,18). Όποιος μπορεί να καταλάβει, θα καταλάβει και εκείνο που ακολουθεί: «Έμοί γαρ το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Φιλ. 1,21).

Μπορεί να εκληφθεί ο θάνατος ως κέρδος μόνον εάν προηγουμένως με χαρά αποδεχθεί κάποιος και τις δυσβάσταχτες ταπεινώσεις, τους λοιδωρισμούς, τις βλασφημίες και συκοφαντίες, τους διωγμούς και τις φυλακίσεις διά Χριστόν (Α’ Κορ. 4,9-13)· Και αυτό, εάν και εφόσον, στην αδικία που υπομένει δεν απαντάει εκδικητικά, με οργή, με μίσος, πεπεισμένος για της αρετές του. Διότι, κάθε είδος αρετής ξευτίζει όταν έρθει σε επαφή με το μίσος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο απόστολος προτρέπει τους Κορινθίους στους λοιδωρισμούς να απαντούν με ευλογία, στους διωγμούς με ανοχή και στις βλασφημίες με λόγους φιλικούς.

Όπλον στον πνευματικόν αγώνα αποτελεί η αδυναμία του σταυρού· όπλο για το οποίο οι περισσότεροι σε αυτόν τον κόσμο δεν πιστεύουν ότι είναι νικηφόρο. Στην ουσία όμως, όταν όλα δείχνουν ότι απωλέσαμε όλη μας τη δύναμη, τότε είμαστε αληθινά δυνατοί (Β’ Κορ. 12,10). Γι’ αυτό εμάς, που επιλέξαμε αυτόν τον αγώνα, μας θεωρούν μωρούς, όπως ακριβώς συνέβαινε και στα χρόνια των αποστόλων (Α’ Κορ. 1,23-24). Ποιος, όμως, υπέφερε περισσότερα δεινά από τον ίδιο τον θείον Παύλο; Φυλακισμένος πολλές φορές, ραβδισμένος με ασύλληπτη αυστηρότητα, πολλάκις εν κινδύνοις ακόμη και εις θάνατον. Διήλθε όλων των ειδών τους πειρασμούς, εν ξηρά, εν ερήμω, εν θαλάσση (Β’ Κορ. 11,23-29). Όμως δεν προκάλεσαν όλ’ αυτά, το να χαραχθεί βαθιά μέσα του η πεποίθησις, ότι οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στο δοκιμασμένο χαρακτήρα και ο δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα. Η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει (Ρωμ. 5,3-5).

Μπορεί, άραγε, να βρεθεί κανείς κακοπροαίρετος που θα πει ότι ο Απόστολος Παύλος ήταν μακράν του Θεού και ότι η οργή του Θεού στράφηκε εναντίον του, και ότι γι΄αυτό του συνέβησαν όλα τα παραπάνω; Αντιθέτως, όλα αυτά εκείνος τα υπομένει με χαρά, λόγω ακριβώς της ζωντανής και φανερής παρουσίας του Θεού σ’ Αυτόν. «Αρκεί σοι η χάρις μου», του λέει, διότι «η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (Β’Κορ.12,9). Μακάριος ο υπομένων τους πειρασμούς με ελπίδα. Διότι, εάν τους υπομείνει με αταλάντευτη την πίστη εις τα επαγγελλόμενα, «λήψεται τον στέφανον της ζωής, όν επηγγείλατο ο Κύριος τοις αγαπώσιν αυτόν» (Ιακωβ. 1,12).

Κανένας όμως πειρασμός δεν είναι επάνω από τα όρια αντοχής αυτού που δοκιμάζεται. Ο Θεός, που είναι καρδιογνώστης και ετάζων τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, που γνωρίζει τις πνευματικές δυνάμεις και ικανότητες του καθενός ξεχωριστά, δεν επιτρέπει στους πειρασμούς που αντιμετωπίζουμε να υπερβαίνουν τα όρια της ανθεκτικότητος ημών. Εκείνος που πιστεύει, σε κάθε δοκιμασία που του δίδεται να αντιμετωπίσει, ταυτόχρονα λαμβάνει και την δύναμιν να την υπερβεί (Α’ Κορ. 10,13). Αυτή η υπέρβασις, εντούτοις, δεν είναι πάντοτε ορατή στην αρχή της δοκιμασίας. Είναι κεκρυμμένη μέσα σε ένα πλέγμα υπομονής και ελπίδος, και αποκαλύπτεται μόνον όταν φανούμε υπομονετικοί ως προς τα ελπιζόμενα (Ιακωβ. 1,4).

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι ο Θεός εκείνος ο Οποίος μας θέτει εις πειρασμόν. Εις πειρασμόν οδηγούμεθα υπό της προς λάθος κατεύθυνση στραμμένης ιδίας επιθυμίας (Ιακωβ. 1,13-14). Αλλά, σε πειρασμούς, και χωρίς την συμμετοχή της θελήσεώς μας, δύνανται να μας οδηγήσουν και εκείνοι οι οποίοι μας ζηλεύουν, που μας μισούν ή έχουν για σκοπό τους να αφαιρέσουν από εμάς την περιουσία μας. Κάποιες φορές λοιπόν, χωρίς αυτό να είναι θέλημα Θεού αλλά ούτε και εξαιτίας δικής μας υπαιτιότητος, υποφέρουμε διάφορους πειρασμούς· σε αυτές τις περιπτώσεις, ο στέφανος που προορίζεται για εμάς θα είναι κατά πολύ ενδοξότερος από εκείνον που θα στεφώμασταν, εάν αντέχαμε κάποια δοκιμασία στην οποία υποπέσαμε εξαιτίας της εσφαλμένα παρασυρόμενης ημών βουλήσεως. Όταν οι άλλοι μας παρασύρουν στο πειρασμό, τότε αυτό μπορεί να ονομαστεί πάθος. Ο μισθός, δηλαδή, για τα υπομείναντα πάθη τα οποία ανεχθήκαμε με ευχαριστία και χωρίς γογγυσμούς, χωρίς να καταβληθούμε από μίσος προς εκείνους που μας έσπρωξαν στο ακούσιον πάθος και τα ανεπιθύμητα δεινά, θα είναι μεγαλύτερος και από εκείνον που χαρίζεται για την ενάρετη και στολισμένη με κάθε αγαθοεργία ζωή κάποιου.

Παράδειγμα όλων αυτών είναι ο μακάριος Ιώβ. Πότε αυτός αποδείχθηκε περισσότερο άξιος για το στέφανο; όταν διέπρεψε με έργα αγαθά όπως η φιλοξενία, η συμπόνοια, οι ελεημοσύνες, οι φιλανθρωπίες, η δικαιοσύνη, η φιλοπονία, η πραότητα, η σοφία, η εγκράτεια και πολλά άλλα; ή μήπως, όταν φάνηκε υπομονετικός στα δεινά τα οποία επ’ ουδενί δεν άξιζε, δεχόμενος επιθέσεις από διαβολική ζήλεια και μόνον; Οπωσδήπωτε, οι αγαθοεργίες του Ιώβ είναι αναμφισβήτητες και υπέρ αρκετές για την απόκτηση του στεφάνου, όμως η υπομονή των αδίκως προκληθέντων αυτώ παθημάτων αναδεικνύει τον Ιώβ ακόμη πιο άξιο. Η υπομονή των παθών αποτελεί το δυσκολότερο μέρος του αγώνος μας, κατά το οποίον για τη νίκη, πέραν της μεγάλης επιμονής και καρτερίας, είναι απαραίτητη και η ανυπολόγιστη αγάπη προς τον Θεόν.

Όταν υποφέρουμε αδίκως και ένεκεν της αγάπης του Χριστού, στην ουσία γινόμαστε συμμέτοχοι των αδίκων Αυτού παθών, αλλά συνάμα και Εκείνος γίνεται μέτοχος του δικού μας πόνου. Τοιαύτη ακριβώς συσσωμάτωση μετά του Χριστού είναι που μας δίδει και την μεγαλύτερη παρηγορίαν στα πάθη μας. Η ζωή μας είναι κεκρυμμένη στην ζωή του Χριστού και ημείς ήδη έχουμε αποθάνει εν Χριστώ (Κολ. 3,3), όπως και ο Ίδιος έχει αποθάνει για εμάς εφάπαξ. Εντούτοις, όταν οι πολιτικές αρχές στην πατρίδα μας συνειδητοποίησαν ότι για εκείνον που έχει αποθάνει εν Χριστώ και εκ νέου έχει γεννηθεί ως αιχμάλωτος της αγάπης Αυτού, η κάθειρξη σε φυλακές δεν μπορεί να προξενήσει ούτε πόνο ούτε πληγές, αποφάσισαν να επιτεθούν στους πιο αγαπημένους, στους αξιοσέβαστους Επισκόπους και τους ευλαβεστάτους ιερείς, στους μοναχούς και τις μοναχές, χωρίς να εξαιρέσουν ούτε το λογικόν ποίμνιον, μεταξύ αυτού και ανήμπορους ηλικιωμένους ανθρώπους. Τους σέρνουν σε δικαστικές αγωγές με κατηγορίες εναντίων των, προκειμένου να τους καταστήσουν συμμέτοχους κακών για τα οποία πρώτον ημάς, ψευδώς και χωρίς καμία τύψη συνειδήσεως κατηγόρησαν και επιβάρυναν. Τοιουτοτρόπως, εξισώθησαν με εκείνους τους διώκτες της Εκκλησίας των πρώτων αιώνων, γενόμενοι και οι αυτοί διώκτες του Ιδίου του Χριστού, διότι εκείνος που καταδιώκει τα μέλη του Σώματος Αυτού, που δεν είναι άλλο από την Εκκλησίαν Του, διώκει Αυτόν τον Ίδιον τον Κύριον ημών, ο Οποίος κατοικεί μέσα εις τον καθένα από εμάς ξεχωριστά και μέσα σε όλους εμάς μαζί.

Εάν τα δεσμά της φυλακής δεν μας έχουν καταβάλει με την βαρύτητά τους, ο πόνος για τα δεινά στα οποία υποβλήθηκαν οι αδελφοί ημών αρχιερείς, οι κληρικοί, οι μοναχοί και ο πιστός καθ’ ημάς λαός του Θεού, μας έχουν κόψει σαν το πιο κοφτερό δρεπάνι και έχουν ενχύσει εις τα σπλάχνα ημών πικρόν ποτήριον όξους και χολής. Ασυγκρίτως οδυνηρότερη είναι η πληγή που προκλήθηκε εις ημάς από τα δεινά αυτών που αγαπούμε, από την πληγή για τα δικά μας πάθη. Διότι, όντως, σε εκείνον που είναι εν Χριστώ νεκρός, η αγάπη ακριβώς προς τα αγαπημένα του πρόσωπα δεν του επιτρέπει αληθώς και καθ’ ολοκληρίαν να αποθάνει. Ο αγαπών, θέτει εαυτόν εις διάθεσιν εκείνου που αγαπάει, καρτερώντας την στιγμή που, αν χρειαστεί, και θα αποθάνει χάριν αυτού. Έτσι μας δίδαξε ο Σωτήρ ημών, όταν μας είπε, ότι μείζον αυτού δεν υφίσταται, από το να δίδουμε την ίδια μας τη ζωή για εκείνους που αγαπούμε (Ιωαν. 15,13).

Μας είπε όμως και το εξής: «Μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μή δυναμένων αποκτείναι» (Ματθ. 10,28). Δεν δύνανται οι διώκτες ημών να βλάψουν τις ψυχές μας, αν και ήδη έχουν καταφέρει να βλάψουν την σωματική υγεία κάποιων από εμάς. Δεν κατάφεραν όμως, με τη δύναμη της εξουσίας, να μας ταλαντεύσουν εις την πίστην προς Εκείνον που προσδωκούμε να έλθει για να μας ενδύσει το νέο σώμα, αυτό που είναι αντάξιο των ανεκτίμητων ψυχών μας, με τις οποίες μας προίκησε ο Κύριος. Και όταν είναι ο Θεός μεθ’ ημών, τις δύναται εναντίον ημών; Δεν εφείσθη, όμως, ο Θεός, ούτε του μονογενούς Αυτού Υιού, μας θυμίζει ο ιερώτατος Παύλος, και παρέδωκεν Αυτόν θανάτω δι’ ημάς. Συνεπώς, αδελφοί μου, εάν δι’ ημάς παραδίδει τον Τιόν Του τον αγαπητόν εις το πάθος, αυτό σημαίνει ότι δεν θα παραμείνει αδιάφορος και αδρανής ούτε όταν κάποιος αποπειραθεί να αγγίξει όχι μόνον το σώμα μας, αλλά και την ψυχή μας.

Έχουν την δύναμιν οι διώκτες ημών ψευδώς να μας ενοχοποιήσουν και με τον πιο απρεπή τρόπο να μας συκοφαντήσουν, μπορούν να μας δικάσουν και να μας καταδικάσουν, μπορούν να μας φυλακίσουν και διώξουν, μπορούν με τη δύναμη του εξαναγκασμού σε κάτι στο οποίο μπορεί να καταφεύγει κάθε ανεύθυνη γήινη εξουσία, να πολλαπλασιάσουν τα σωματικά μας βάσανα έως τα όρια της ανθεκτικότητός μας. Μπορούν, όμως, έτσι άραγε, να μας χωρίσουν από την αγάπη του Χριστού; Δύνανται, μήπως, τα δεινά, οι απειλες, οι διώξεις, η πείνα, η γύμνια, οι κίνδυνοι, ή ακόμη και αυτός ο μαρτυρικός θάνατος, να μας χωρίσουν από τον Χριστό; –ρωτάει ο απόστολος Παύλος τους Ρωμαίους. Και απαντάει έτσι όπως θα απαντούσε κάθε ένας από εμάς, τους χτυπημένους και σκλαβωμένους από την τρελή αγάπη του Θεού «πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε άρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ουτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ουτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης τού Θεού της έν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών» (Ρωμ. 8,38-39)·

Γι΄ αυτό, μην ανησυχείτε υπέρ του δέοντος, αδελφοί, ούτε για τα δικά μας δεσμά ούτε για τους διωγμούς εναντίον μας, των οποίων το τέλος δεν λέει να φανεί στον ορίζοντα. Γιατί δεν έχουμε εδώ μόνιμη πολιτεία αλλά λαχταρούμε την μελλοντική (Εβρ. 13,14)· Ας μην Σας ανησυχούν ούτε οι ψευδείς κατηγορίες με τις οποίες κάποιους από Εσάς σας αντιμετωπίζουν σαν συμμέτοχους στις συκοφαντίες εναντίον ημών, θέλοντας έτσι να εντροπιάσουν την αφοσίωσήν μας στον Θεό και την Εκκλησία. Ο Κύριος μάς διδάσκει να μην μεριμνούμεν για το τι θα απολογηθούμε όταν μας παραδώσουν στα δικαστήρια. Αυτός θα μας φωτίσει εκείνη την ώρα τι να είπωμεν, διότι δεν θα είμαστε εμείς εκείνοι που θα μιλούμε ενώπιον των δικαστών, αλλά το Πνεύμα του Πατρός ημών το λαλούν εν ημίν (Ματθ. 10,19-20). Για εμάς που είμαστε στην Εκκλησία και προικιστήκαμε από το Θεό με όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, επειδή η συμμετοχή έστω και σε ένα μέρος και μόνον του πιο μικρού χαρίσματος είναι αρκετό να μας καταστήσει κοινωνούς των μεγαλυτέρων δωρεών του Θεού, είναι χαρακτηριστικό να λέμε μόνον την αλήθεια, διότι αυτή για εμάς σημαίνει την ίδια τη ζωή. Εντούτοις, δεχτείτε σαν κάποια εκ των προτέρων γνώση, και την καθόλου μικρή δική μας εμπειρία από τα δικαστήρια της πατρίδος μας και τις εναντίον ημών άδικες και παράνομες αποφάσεις τους. Όταν οι δικαστικές αποφάσεις είναι υπό επιρροή από τις πολιτικές καταστάσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλες τις σχετικές με την Ορθόδοξο Αρχιεπισκοπή Αχρίδος δικαστικές διαδικασίες τα τελευταία δέκα χρόνια, τότε η δικαιοσύνη στερείται της αισθήσεως του δικαίου και η αλήθεια ουσιαστικά παραγνωρίζεται. Και παρ’ όλο που έχουν θεσμοθετηθεί για να κρίνουν με βάση το δίκαιο και την αλήθεια, τα δικαστήρια που κρίνουν εμάς, είναι σαν να έθεσαν για σκοπό τους να κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Ως εκ τούτου, είναι δυνατόν να μας δημιουργηθεί η εντύπωσις, ότι από μια τέτοια εν γένει κατάσταση δεν διαφαίνεται καμία διέξοδος. Αλλ’ όμως, δεν υπάρχει χώρος για απογοήτευση. Εμείς είμεθα πήλινα δοχεία αδύναμοι, ευθραύστοι, φτωχοί για κάποιους ίσως μηδαμινοί και ανάξιοι. Για το Θεό, όμως, έχουμε ανεκτίμητη αξία (Β’ Κορ. 4, 7-8). Ας επιρρίψομεν επ’ Αυτόν πάσαν τήν μέριμναν ημών, διότι Αυτός νοιάζεται και ενδιαφέρεται δι ημάς (Α’ Πετρ. 5,7). Όσο·περισσότερο συμμετέχουμε εις τα πάθη του Χριστού, τόσο περισσότερο έχουμε τη δική Του στήριξη. Ακόμα και τότε όταν περνάμε μέσα από λύπες εξαιτίας αναξιοπαθούντων δεινών που μας βρίσκουν στη ζωή, αυτό συμβαίνει ένεκεν της υποστηρίξεως και της σωτηρίας μας. Κι όταν ο Θεός στηρίζει κάποιον που πάσχει, δι’ αυτού στηρίζει και εκείνους που μέσω των δεσμών της αγάπης συμμετέχουν στα δεινά του αναξιοπαθούντος.

Όπως οι Κορίνθιοι, μέσω των δεσμών της αγάπης, συνέπασχον με τον απόστολο Παύλο, και ως εκ τούτου, εύλογα Εκείνος ανέμενε να βοηθηθούν αυτοί από τον Θεόν (Β’ Κορ. 1,3-11), ούτως και ημείς ικετεύομεν τον Κύριον και αναμένομεν να Σας αναζωπυρώσει την πίστη εις την επαγγελία Αυτού, να Σας κραταιώνει και να Σας παρηγορεί στον αγώνα με τις δοκιμασίες στις οποίες Σας έσπρωξε η κακία των σχισματικών και να Σας ρυσθεί οριστικώς από αυτά που θα μπορούσαν να υπερβούν τις δυνάμεις Σας εις το να αντέξετε και να νικήσετε.

Αλλά σε εκείνους που γεύτηκαν τον πόνο που προκαλούν τα βάσανα στα οποία τους έριξε ο φθόνος των εχθρών τους, δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις γιατί είναι «αγαθόν πεποιθέναι επί Κύριον ή πεποιθέναι επ’ άνθρωπον» (Ψαλ. 117,8), όπως είναι καλύτερο και το να αναζητούμε καταφύγιο στο Θεό παρά να ελπίζουμε μόνον στους ανθρώπους και στους κοσμοκράτορες του αιώνος τούτου (Ψαλ. 117,8-9). Η ωμότητα και η αναισθησία των ανθρώπων μπορούν συχνά να είναι χειρότερες και από εκείνη την κακία του διαβόλου, και γι’ αυτό ο θεόπνευστος Δαυίδ επιλέγει ως καλύτερο το να πέσει κανείς στα χέρια του Θεού, ακόμη κι αν πρόκειται για θεία τιμωρία, παρά να πέσει στα χέρια ανθρώπων και να γίνει έρμαιο της εκδίκησης τους (Β’ Σαμ. 24,12).

Οι υποσχέσεις που δίνει ο άνθρωπος είναι άστατες και συχνά εξαρτώνται από το ατομικό συμφέρον. Οι υποσχέσεις που επαγγέλλεται ο Θεός εκπληρώνονται σίγουρα, κάθε μια στην ώρα της, όταν ο Κύριος αποφασίσει ότι είναι το πιο ωφέλιμο. Εκείνο που ο Θεός υπόσχεται το σφραγίζει και το υπογράφει με το αίμα που έχυσε στο σταυρό. Γι’ αυτό, όταν μας έρχεται να αναστενάξουμε βαθιά, θλιμμένοι από το βάρος των δυσκολιών, αισθανόμενοι ότι δεν έχουμε κανένα άλλο στήριγμα παρά μόνον τον Θεό, αναστενάζουμε αλλά χωρίς να απελπιζόμαστε, διότι «τί γάρ μοι υπάρχει εν τω ουρανώ, και παρά σού τί ηθέλησα επί της γής;» (Ψαλ. 72,25).

Ο Θεός ημών, εντούτοις, θα εισακούσει και θα παρηγορήσει σίγουρα ημάς, ιδιαιτέρως δε, εφόσον καταφέραμε να εφαρμόσουμε εκείνο το τελειώτερο το οποίο εντέλλεται ημίν, να αγαπούμε τους εχθρούς μας (Ματθ. 5,44). Να προσεύχεσθε για το καλό των διωκτών Υμών, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γί αυτούς, και όχι να τους καταριέστε (Ρωμ. 12,14). Ω, ποία μεγαλειότης, ω, ποία τελειότης! Το να σεβόμαστε τις αρχές του κράτους φαίνεται κάπως φυσικό ύστερα από αυτό που λέει ο απόστολος των εθνών στους Ρωμαίους, (Ρωμ. 13,1-7), ακόμη και το να προσευχόμαστε για τους έχοντας την εξουσία (Α’ Τιμ. 2,2), αλλά το να προσευχόμαστε για τους εχθρούς, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων των αρχόντων που είναι εχθρικά διακείμενοι προς την Εκκλησία, ε, αυτό πια, είναι παράδοξο! Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι άραγε γεμάτη η Εκκλησία μας από διαφόρων ειδών παράδοξα; Δεν είναι ακατανόητα παράδοξον η ενσάρκωση της υποστάσεως του Υιού του Θεού; Δεν είναι παράδοξον η άσπορος σύλληψις του Χριστού και η υπέρ φύσιν γέννησίς Του από Παρθένο; Δεν είναι άραγε παράδοξον το ότι τρώγοντας ψωμί και πίνοντας κρασί γινόμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού και με αυτό και μέτοχοι της εν Θεώ ζωής;

Οπότε, το να αγαπάει κάποιος τους εχθρούς του, και να ζητάει το έλεος του Θεού γί αυτούς είναι όντως παράδοξον. Όμως, ακριβώς αυτή η παραδοξότητα είναι που μας κάνει να ομοιάζουμε με τον Ίδιον τον Θεόν. Η κρίσις και η εκδίκησις είναι του Θεού. Εκείνος είπε ότι σε Αυτόν ανήκουν η εκδίκησις και η ανταπόδωσις. Ο Κύριος θα δικαιώσει τον αδικημένον (Δευτ. 32,35-36) και είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του αληθινού Θεού (Εβρ. 10, 31)· Αυτός δεν τιμωρεί πάντοτε τους αδίκους· αλλά ακόμη, κι όταν τους τιμωρεί δεν το κάνει πάντοτε με ορατό τον τρόπο. Διότι, εάν τιμωρούσε όλους τους ενόχους κατά τάξην, και εάν το έκανε αυτό με ορατό τρόπο, τί θα απέμενε να συντελεστεί για την τελευταία Κρίση;

Σε τούτον τον κόσμο, αγαπημένοι μας αδελφοί, υποφέρουν και οι καλοί και οι κακοί. Αλλά, αν και τα παθήματα είναι ίδια, και για αυτούς που κατά κάποιο τρόπο τα αξίζουν και για εκείνους που δεν έχουν καμία υπαιτιότητα, εντούτοις, η διάκρισις μεταξύ των μεν και των δε, δεν εξαφανίζεται, λέει ο ιερός Αυγουστίνος. Υπάρχει διαφορά μεταξύ αυτών που υποφέρουν, ακόμη κι αν ο τρόπος που υποφέρουν τα δεινά είναι όμοιος, έστω και ο πόνος ακόμη να είναι ίδιος, όμως ούτε η καταδίκη, αλλά ούτε η βοήθεια που είναι του Θεού είναι ίδιες. Όπως ακριβώς μέσα στην ίδια φωτιά ο χρυσός αστράφτει ενώ τα άχυρα καίγονται, ή όπως κάτω από το ίδιο αλώνι, τα στάχυα κόβονται ενώ το σιτάρι αλωνίζεται, έτσι και όταν η ίδια δύναμη χτυπάει, τους μεν καλούς τους δοκιμάζει, τους καθαρίζει, τους διορθώνει, τους δε κακούς τους τιμωρεί, τους συντρίβει και τους διαλύει. Έτσι, κατά τον ίδιο πειρασμό, οι κακοί καταρώνται και βλασφημούν τον Θεό ενώ οι καλοί προσεύχονται και Τον δοξολογούν. Δεν είναι, λοιπόν, πρωτίστως σημαντικό το ποια και πόσα είναι τα βάσανα, αλλά το ποιος και πώς τα υπομένει.

Εν τέλει, δεν είναι, άραγε, περισσότερο μακάριοι εκείνοι ακριβώς οι ονειδιζόμενοι, οι δεδιωγμένοι και υβριζόμενοι με ψευδείς και πονηρές κατηγορίες ένεκεν του Χριστού (Ματθ. 5,11); Το αποκορύφωμα όλων των μακαρισμών δεν είναι στην πραότητα, ούτε στην καθαρότητα της καρδίας, ούτε ακόμη, στην ειρήνη της ψυχής και στην μετάδοση αυτής, ούτε καν, στην δικαιοσύνη. Το αποκορύφωμα είναι στο χάρισμα του να υπομένει κάποιος την αδικία, τους ονειδισμούς, τους διωγμούς και τις συκοφαντίες χάριν της ζωής εν Χριστώ. Κι όταν ο άνθρωπος αγγίξει αυτήν την κορυφή τότε η χαρά μόνη της τον επισκέπτεται, μη ερχόμενη αυτή κατ’ αναλογίαν με τα έργα, ούτε πάλι ως αμοιβή για τους μεγάλους άθλους και τις αρνήσεις, αλλ’ όπως είπαμε στην αρχή, έρχεται ως χάρις, ως υπέροχο και τέλειο δώρο του ελέους του Θεού.

Αυτή η εγκύκλιος επιστολή, αγαπημένοι μας εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές, είναι γραμμένη στο κελί των προφυλακισμένων των φυλακών των Σκοπίων όπου είμεθα εγκλεισμένοι ήδη εδώ και δέκα μήνες. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες κρατούμεθα είναι ωμές και απάνθρωπες. Κατά τους θερινούς μήνες, σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας δεν είχαμε νερό, με λίγη τροφή και κανενός είδους ιατρική παρακολούθηση. Κλειδωμένοι για 23 ώρες και με μία μόνον ώρα παραμονής στον καθαρό αέρα την ημέρα. Κάθε τι που λαμβάνουμε περνάει από ενδελεχή έλεγχο και για οτιδήποτε είναι γραμμένο σε ξένη γλώσσα περιμένουμε μήνες την άδεια από το δικαστήριο για να μας παραδοθεί. Παρ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού και διαθέτει χαρίσματα ώστε να μπορεί να προσαρμόζεται στις εξωτερικές συνθήκες, και έτσι, κάθε προφυλακισμένος, αργά ή γρήγορα, αποδέχεται την ωμά διαγραφόμενη πραγματικότητα και ζει σ’ αυτήν και μαζί μ’ αυτήν. Οι περισσότεροι από τους προφυλακισμένους δεν έχουν καταδικαστεί, αυτοί ή περιμένουν την ημέρα της δίκης τους ή την απόφαση της καταδίκης τους. Αυτή ακριβώς η αβεβαιότητα είναι το πιο δύσκολο πράγμα στην προφυλάκιση. Ο άνθρωπος μπορεί να συνηθίσει τον αποπνικτικά μικρό χώρο του κελίου των ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων να τον μοιράζει και με άλλους συγκρατούμενους του, μπορεί να προσαρμοστεί και σε μια ζωή μέσα σε τέσσερις υγρούς και μουχλιασμένους τοίχους, ακόμη και η έλλειψη τροφής και ιατροφαρμακευτικής περιθάλψεως δεν μπορούν να τον πτοήσουν τόσο, όσο έχει τη δύναμη αυτό να το κάνει και να τον πτοήσει η αναμονή της εκδικάσεως της υποθέσεώς του και η δικαστική απόφασις.

Η κατάστασις των προφυλακισμένων ίσως μπορεί να συγκριθεί με αυτήν των εγκληματιών που μετά τον θάνατο τους αναμένουν την προσωρινή τους καταδίκη. Αυτοί, αργότερα, ύστερα από την τελική κρίση, θα εκτίσουν την ποινή τους, αλλά η ίδια η αναμονή της ποινής είναι ήδη ποινή. Εάν θα μπορέσουμε να ισχυριστούμε για τους εγκληματίες, ότι και πριν από την δίκαια απόφαση για την κόλαση ήδη την περιμένουν αυτή σε ένα είδος κολάσεως, τότε για τους προφυλακισμένους μπορούμε να πούμε, ότι τελούν υπό δεσμά, συχνά πιο βαριά από εκείνα που θα αντιμετωπίσουν ύστερα από την εκδίκαση και την απόφαση.

Ύστερα από όλα αυτά, θα θέλαμε μόνον να Σας παρακαλέσουμε έτσι όπως ο Απόστολος Παύλος παρακαλεί τους φωτισμένους «μιμνήσκεσθε των δεσμίων ως συνδεδεμένοι, των κακοχουμένων ώς και αυτοί όντες εν σώματι» (Εβρ. 13,3)

Ενθυμήσθε ημάς αλλά μην μεριμνάτε υπέρ του δέοντος περί ημών. Τα άδικα δεσμά ελευθέρωσαν πολλούς από τις αμαρτίες τους, τις εκούσιες και τις ακούσιες. Έτσι και τα δικά μας αυτά δεσμά και δεινά, εάν τα υπομένουμε εξ αιτίας κάποιας αμαρτίας με την οποίαν κάποιον αδικήσαμε ή βλάψαμε, είναι δίκαια. Εάν πάλι, δεν υποφέρουμε εξ αιτίας κάποιων δικών μας αμαρτιών, τότε αυτοί οι πόνοι και τα βάσανα που υπομένουμε θα συντελέσουν μόνον εις το εκτυπώτερον μετασχείν του Χριστού και Υμών. Τα από αδικία πάθη, εν Χριστώ αγαπημένοι αδελφοί, είναι ο συντομότερος δρόμος προς τα βάθη της θεογνωσίας. Οπωσδήποτε, όταν τα πάθη αυτά γίνουν αποδεκτά εκουσίως, χωρίς εναντιώσεις και αντιρρήσεις και όταν υποστούν με χαρά. Με τα παθήματα και τις συμφορές που μας βρίσκουν, ιδιαιτέρως δε, εάν αυτά είναι αναξιοπαθούντα βάσανα, ανακαλύπτουμε και αληθινά επιβεβαιώνουμε το κατά πόσον είμεθα πλησίον του Θεού, ή καλύτερα, το πόσον Αυτός μας πλησίασε.

Ημείς πλησιάζουμε Αυτού, όταν με τα παθήματα μας συμμετέχουμε στη δική Του θυσία για τη ζωή του κόσμου. Μόνον η δική μας θυσία δεν είναι αρκετή για την συμφιλίωσή μας με το Θεό. Γι’ αυτό και ήταν απαραίτητη η θυσία του Χριστού. Όμως, η θυσία που εμείς προσφέρουμε, κάποτε μπορεί να μας συμφιλιώσει μεταξύ μας. Εάν αυτή η δική μας ελάχιστη θυσία, την οποίαν εκουσίως και εθελουσίως προσφέρομεν εις τον Θεόν, συντελέσει εις το να επέλθει πλήρης συμφιλίωσις μετά των σχισματικών και εις την υπέρβασιν του υπάρχοντος σχίσματος, τότε όλα όσα υπομένουμε τα δέκα τελευταία χρόνια, μεταξύ των άλλων μερικές διώξεις, εξορίες και μεγάλο αριθμό φυλακίσεων, ας είναι από εμάς μόνον ένα μικρό λιθαράκι προς εκείνο το οποίον είναι το πιο πολύτιμο για την Εκκλησίαν, και αυτό είναι η Ενότητά Της.

Έτι ευχόμεθα, προς τον Θεόν και Πατέρα, να Σας ενισχύει και να Σας στερεώνει στην ενότητα μετά του αγαπημένου Αυτού Υιού, ώστε συναζόμενοι εν ενί Σώματι συνεργεία του Αγίου Πνεύματος, από κοινού να δοξάζομεν τον εν Τριάδι Θεόν, αναμένοντας την παρουσία του Χριστού, διότι εν Αυτώ απεθάνομεν, και η ζωή ημών κέκρυπται σύν τω Χριστώ εν τω Θεώ. Και όταν ο Χριστός φανερωθεί, η ζωή ημών, τότε και ημείς συν Αυτώ θα φανερωθούμε δοξασμένοι στην παρουσία Του (Κολ. 3,3-4).

08 / 21 Σεπτεμβρίου 2012

Γέννησις της Θεοτόκου

Τμήμα προφυλακίσεως του ποινικού σωφρονιστικού ιδρύματος

Φυλακών Σκοπίων

Ο υπέρ Υμών ευχέτης προς Κύριον

Ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και

Μητροπολίτης Σκοπίων

Ιωάννης

πηγή