Η παραχάραξη της Ιστορίας: Στρατηγική επιλογή της Νέας Τάξης

Η παραχάραξη της Ιστορίας: Στρατηγική επιλογή της Νέας Τάξης

Η ομιλία του Θύμιου Παπανικολάου, στην εκδήλωση για το 1821 που διοργάνωσαν οι Ιερείς και το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμαρουσίου (20 Μαρτίου 2011 - Δημαρχείο Αμαρουσίου)

Εκθέσεις της Κομισιόν καταγράφουν την «πρόοδο» των κρατών - μελών στη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και υποδεικνύουν την επιτάχυνση των σχετικών μέτρων συκοφάντησης των λαϊκών αγώνων.

Υποδεικνύουν δηλαδή το συντονισμό της αναδιατύπωσης της Ιστορίας και τη συκοφάντηση κάθε ιστορικής παρακαταθήκης που άφησαν τα λαϊκά κινήματα.

Επιστέγασμα αποτέλεσε η Διάσκεψη της Πράγας το 2008, στην οποία κωδικοποιήθηκε σε ένα κείμενο - μπούσουλας η κατεύθυνση της παραχάραξης της Ιστορίας. Αυτό το κείμενο μεταξύ άλλων περιλαμβάνει την αναμόρφωση των σχολικών βιβλίων, την απαγόρευση των αγωνιστικών λαϊκών συμβόλων, την κατάρτιση νομοθεσίας για την ποινικοποίηση ορισμένων ιδεών.

Σε αυτό το πλαίσιο, πέρσι την άνοιξη, συγκροτήθηκε η ομάδα υπό τον τίτλο «Συμφιλίωση των ευρωπαϊκών ιστοριών» με τη συμμετοχή ευρωβουλευτών και με στόχο την καθιέρωση του βήματος «Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης»!!!

Στη βάση αυτή της «Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης» δρομολογείται η αναδιατύπωση της Ιστορίας.
Πρόκειται όπως καταλαβαίνουμε για μια χυδαία αναδιατύπωση της Ιστορίας.

Και Φυσικά, αυτή η χυδαία αναδιατύπωση της Ιστορίας από τις μαφίες του χρήματος, χρηματοδοτείται απλόχερα…

Έτσι και η Επανάσταση του 1821 γίνεται από τα όργανα του χρήματος «τρομοκρατία» και οι Επαναστάτες «σφαγείς»!!! 

Έτσι και το ποίημα του Σολωμού «Ύμνος στην Ελευθερία», αυτός ο Ύμνος που μεταφράστηκε σε όλη την Ευρώπη και ξεσήκωσε παγκόσμια τον ενθουσιασμό των φωτισμένων πνευμάτων όπως του Βίκτωρα Ουγκώ, του Γκαίτε, του Λαμαρτίνου, του Πούσκιν, χαρακτηρίστηκε από κάποιους νεοταξίτες «μαϊντανούς» ποίημα «βίας» και «τρομοκρατίας»!!!

ΓΙΑ ΟΛΑ αυτά χρηματοδοτούνται απλόχερα και οι ποικίλες «εστίες» των πολύχρωμων «νέων ιστορικών», αυτών των ατόφιων λακέδων και γενίτσαρων… 
Υπάρχουν και οι υψηλοί χορηγοί και σπόνσορες τύπου Σόρος, οι οποίοι «αγωνιούν» και «μοχθούν» για την «ιστορική αλήθεια»!!! 
Μέσα σε αυτά τα πακέτα του χρήματος για το σβήσιμο και ξαναγράψιμο της ιστορίας και τη συκοφάντηση της αγωνιστικής Μνήμης, υπάρχουν και τα ΜΜΕ που αποτελούν κι αυτά τους Χορηγούς και τις βιομηχανίες της νεοταξικής προπαγάνδας. Και μάλιστα τους χορηγούς εκείνους που «αρπάζουν» και τη μερίδα του λέοντος. 

...

Η Επανάσταση του ’21 υπό διωγμό

Η επανάσταση του 1821, εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο της νεοταξικής «επιχείρησης».

Ωστόσο ένα από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα στην Ιστορία του ανθρώπου είναι το ΄21!

Έχει γραφεί ότι «Ποτέ τόσο πολύ λίγοι δεν κάμανε για τόσο πολλούς τόσα πολλά» όσα οι Έλληνες.

Για να γνωρίσει κανείς το αληθινό Εικοσιένα, όπως μας λέει ο Δημήτρης Φωτιάδης, «πρέπει να σκύψει πάνω σ’ εκείνα τα κείμενα που προετοίμασαν το ξεσηκωμό, σ’ αυτά που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι κι άστραφτε το γιαταγάνι και στα απομνημονεύματα των αγωνιστών –του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομίλιου, του Περραιβού, του Σπηλιάδη και άλλων.

Δύο ήταν τα Εικοσιένα: Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων…».

Ωστόσο η «ουσία» και η «ψυχή» του ’21, που είναι το αίσθημα της Ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας όχι μόνο δεν έχουν ατροφήσει, αλλά είναι βαθιά χαραγμένα στην ελληνική λαϊκή συνείδηση.

Το ΄21 παραμένει και σήμερα η φλόγα που ανάβει στις καρδιές των υποδουλωμένων λαών γενναία αισθήματα ελπίδας και ηρωισμού. Μια φλόγα που πυροδοτεί και σήμερα τον ελληνικό λαό να βγει από τη νάρκη του και να τινάξει από πάνω του όλους αυτούς που εμπορεύονται την τύχη του και τη ζωή του.

Αυτές τις φλογερές μνήμες τρέμουν σήμερα αυτοί που θέλουν τους λαούς ναρκωμένους και υπόδουλους. Γι αυτό θέλουν να αποδομήσουν το «θρύλο» και τα σύμβολα της Επανάστασης του ’21.

Εξατμίζουν τους χυμούς της, εξανεμίζουν το «πάθος και το λογικό» της, αδειάζουν το περιεχόμενό της, καταλύουν την ιστορική «ψυχή» της: καταλύουν κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή βάθους πέρα από τη «γεωγραφία του χρόνου». Μετατρέπουν το ‘21 σε ένα ξενέρωτο παραμύθι θεμελιωμένο πάνω στα άκαμπτα και ακίνητα ιδεολογήματα της «Νέας Εποχής».

Κάποιοι δήθεν «νέοι ιστορικοί» δεν αρκούνται μόνο στην «απομυθοποίηση» της Επανάστασης του ‘21 αλλά προχωρούν ακόμα παραπέρα: χαρακτηρίζουν τους επαναστάτες ως τρομοκράτες. Χρησιμοποιούν δηλαδή τους όρους της αμερικάνικης αυτοκρατορίας…

Οι ραγιάδες της Νέας Τάξης προπαγανδίζουν το ραγιαδισμό. Γιατί είναι ραγιαδισμός όταν όχι μόνο επικαλύπτεις, αλλά επιχειρείς και να διαγράψεις από τη λαϊκή συνείδηση αυτό που χάραξε η επανάσταση του ’21: Ότι η ελευθερία δεν δωρίζεται, αλλά κατακτάται με αγώνες και αίμα.

«Ελευθερία ή θάνατος». Αυτό είναι το μήνυμα του ΄21, που βελονιάζει και πυροδοτεί και σήμερα τη λαϊκή «ψυχή». Μήνυμα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε και αποτυπωμένο βαθιά στη συνείδηση του Έλληνα.

Τη λευτεριά τους οι αγωνιστές του ’21 έπρεπε μονάχοι τους να την κερδίσουν. Και την κέρδισαν. Έχυσαν ποτάμια αίμα. Γυμνοί, πεινασμένοι, προδομένοι τόσες φορές από τους κοτζαμπάσηδες και τους πολιτικάντηδες, υπέμειναν τα πάντα, έχοντας πάρει την υπέρτατη απόφαση: λευτεριά ή θάνατος. Και αυτή η απόφαση πουθενά αλλού δεν βρήκε τόσο υψηλή και ηρωική έκφραση, όσο στην έξοδο του Μεσολογγίου και στο χορό του Ζαλόγγου.

Η Νέα Τάξη θέλει να σβήσει τέτοια έπη από τη λαϊκή συνείδηση. 

Τα τεχνάσματα της εξαπάτησης 

Θα αναφερθούμε τώρα περιληπτικά στα βασικά τεχνάσματα εξαπάτησης της νεοταξικής στρατηγικής γύρω από την αποδόμηση της ιστορίας.

Το βασικό τέχνασμα είναι η σοφιστεία του «εθνικισμού – αντιεθνικισμού».

Ας θυμηθούμε το τι έγινε με το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού.

Από την αρχή επιχειρήθηκε να ενταχθεί η Κριτική εναντίον του εκτρωματικού αυτού βιβλίου, στο απλοϊκό σχήμα αντιπαράθεσης ανάμεσα στον «εθνικισμό» και «αντιεθνικισμό».

Δηλαδή, η Κριτική «φυλακίστηκε» μέσα στην ιδεολογική άλγεβρα της Νέας Τάξης. Μια άλγεβρα που οτιδήποτε αντιτίθεται στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης το βαπτίζει «εθνικισμό», «ρατσισμό» κ.λπ και το αντιπαραθέτει, μηχανικά και απόλυτα, στην «πρόοδο», την οποία βαπτίζει «αντιεθνικισμό», «αντιρατσισμό», «πολυπολιτισμικότητα» κ.λπ.

Σήμερα ο κ. Καστανίδης προωθεί και νομοσχέδιο που θα ποινικοποιεί αυτό το νεοταξικό ιδεολόγημα του «ρατσισμού» (αλλά αυτό είναι άλλο σοβαρό ζήτημα για συζήτηση).

Από την αρχή, λοιπόν, οι ιδεολογικές ύαινες του καθεστώτος (τα ΜΜΕ, οι οικότροφοι του κράτους δήθεν «διανοούμενοι» και οι πάσης φύσεως επιδοτούμενοι λακέδες), επεδίωξαν να αφανίσουν την επιστημονική ιστορική σκέψη η οποία αποσάθρωνε και γελοιοποιούσε το κατάπτυστα βιβλίο της Ρεπούση.

Από την αρχή λοιπόν υιοθετήθηκε το απλουστευτικό και άκρως αντι-επιστημονικό σχήμα του «εθνικισμού» και του «αντιεθνικισμού».

Έτσι το όλο ζήτημα προβλήθηκε σαν μια διαμάχη της Εκκλησίας με το βιβλίο, σαν μια διαμάχη των αντιδραστικών, «εθνικιστικών» καταλοίπων με το βιβλίο και όχι σαν μια γενική απόρριψη του βιβλίου από την επιστημονική, ιστορική, κοινωνική και πολιτική σκέψη και από το σύνολο της κοινωνίας.

Πάνω σε αυτό το νεοταξικό, δόλιο τέχνασμα της τυπικής μονοχρωμίας (εθνικού-αντεθνικού), που λειτουργεί σαν προκρούστεια κλίνη, τοποθετούνται τα πάντα και οργανώνονται όλες οι αντιπαραθέσεις από τους μηχανισμούς του κράτους και τους εγκάθετους υπαλλήλους του.

Και η επιλογή των ομιλητών στα ΜΜΕ γίνεται στη βάση αυτού του τεχνάσματος εξαπάτησης. Έτσι οι μόνοι που προβάλλονται είναι οι πατριδοκάπηλοι πολιτικάντηδες ή κάποιοι «γραφικοί», σε αντιπαράθεση με τους γνωστούς «αριστερούς» μαϊντανούς των ΜΜΕ.

Έτσι, το κοινωνικά και πολιτικά απειροελάχιστο, το μεγεθύνουν σε «εθνικιστική απειλή» και το εμφανίζουν σαν κεντρικό πολιτικό μέγεθος που τάχα συνθέτει το σύνολο των κοινωνικών αντιδράσεων και αντιστάσεων της ελληνικής κοινωνίας.

Με αυτό το τέχνασμα επιχειρήθηκε να επικαλυφτεί η ουσία της κριτικής εναντίον του βιβλίου της ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού και ταυτόχρονα να αφανιστεί η επιστημονική ιστορική μέθοδος, καθώς και να αφυδατωθούν πλήρως τα ιστορικά γεγονότα και οι ιστορικές μαρτυρίες.

Ένα άλλο δόλιο τέχνασμα είναι οι λεγόμενοι «εθνικιστικοί μύθοι». 

Ωστόσο κι αυτοί οι λεγόμενοι εθνικιστικοί μύθοι μπορούν να αναλυθούν και να κριθούν στη βάση της ιστορικής διαλεκτικής και όχι στη βάση μιας άλγεβρας λέξεων. Και στη βάση αυτής της ιστορικής διαλεκτικής θα δούμε ότι αυτοί οι λεγόμενοι «εθνικιστικοί μύθοι» δεν είναι μύθοι, αλλά στοιχεία του αγωνιστικού, λαϊκού, ιστορικού γίγνεσθαι, στοιχεία δηλαδή κοινωνικής συνείδησης που έδρασαν.

Και κάτι που δρα δεν είναι μύθος…

Να δούμε τώρα ποιοι είναι οι σημερινοί μύθοι

Οι επιδοτούμενοι, σημερινοί «ιστορικοί» και οι ιδεολογικοί ιπποκόμοι του νέου αυτοκρατορικού Μεσαίωνα είναι αυτοί που κατασκευάζουν κυριολεκτικά τους νέους μύθους, στο όνομα δήθεν των «εθνικιστικών μύθων».

Και μιλάω για δήθεν «εθνικιστικούς μύθους» γιατί πουθενά δεν μας καταγράφουν συγκεκριμένα αυτούς τους μύθους. Σπερμολογούν δημαγωγικά πάνω σε επιλεγμένες ιδεοληψίες, γιατί αν ξεδιπλώσουν τη σκέψη τους θα φτάσουν στο θατσερικό μεταμοντερνισμό, δηλαδή στο κεντρικό μύθο της Νέας Τάξης: ότι τα ίδια τα έθνη είναι ιδεολογική κατασκευή, δηλαδή μύθος!

Αυτό, βεβαίως, ενώ το γράφουν δεν το διατυπώνουν ανοικτά οι ιπποκόμοι του θατσερικού μεταμοντερνισμού, διότι δεν μπορεί να «χωνευτεί» ακόμα από την ελληνική κοινωνία. 

Δεν μπορεί η ελληνική κοινωνία να δεχτεί ένα τέτοιο κραυγαλέο μύθο, δηλαδή ότι το ελληνικό έθνος είναι μια ιδεολογική επινόηση. Γι’ αυτό οι ιδεολογικοί λακέδες περιστρέφονται γενικά γύρω από κλισέ σφετερισμού της ιστορίας μας από πατριδοκάπηλους, προκαλώντας έτσι τα υγιή λαϊκά σύνδρομα.

Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι «εθνικιστικοί μύθοι»;

Μήπως ο ηρωισμός, ο Διάκος, ο Παπαφλέσσας, το Μεσολόγγι, ο χορός του Ζαλόγγου, η βαρβαρότητα των Τούρκων δυναστών, το παιδομάζωμα και λοιπά και λοιπά. Αν τους «ξύσει» κανείς όλους αυτούς τους λακέδες θα διαπιστώσει ότι όλα αυτά και πολλά άλλα τα θεωρούν «εθνικιστικούς μύθους».

Όλη η ποίηση της επανάστασης, η λαογραφική επιστήμη, οι προφορικές παραδόσεις και τα άφθονα ιστορικά στοιχεία είναι για όλους αυτούς, μύθοι.

Ήταν βλέπετε αυτοί εκεί με μια κάμερα ή ένα μαγνητοφωνάκι και κατέγραφαν την «αντικειμενική» αλήθεια…

Μύθοι είναι οι δικές τους αντιμυθολογικές κατασκευές. 

 

Φαίνεται ότι οι ηρωικοί εργατικοί αγώνες, το ΕΑΜ, το Πολυτεχνείο, η Γαλλική Επανάσταση, η Ρωσική Επανάσταση, οι λαϊκές επαναστάσεις γενικά και πολλά άλλα που έχουν εξαφανιστεί παντελώς από τις νέες αυτές «ιστορίες» τους, ήταν μύθοι.

Έτσι, οι ταλαίπωροι, εναγωνίως επιδίωκαν, μέχρι σήμερα να πιαστούν από το «Κρυφό Σχολειό».

Βεβαίως οι επιδοτούμενοι του Σκάι ανακάλυψαν (δηλαδή κατασκεύασαν) και άλλους «μύθους». Θα το εξετάσουμε παρακάτω.

Αλλά, ας πούμε δύο λόγια για το Κρυφό Σχολειό»:

Κι αυτός ο θρύλος δεν είναι μύθος. Έχει καταγραφεί στην προφορική και γραπτή παράδοση, στην Τέχνη, αλλά και σε ιστορικά στοιχεία. Μήπως θέλανε θεσμοθετημένα «κρυφά σχολειά» κάτω από την τουρκοκρατία; Ή μήπως δεν γνωρίζουν ότι κάτω από απολυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα και στη νεότερη ιστορία μας έχουμε μορφές «κρυφών σχολειών»;

Οι κρυφές συναθροίσεις κάτω από δικτατορικά καθεστώτα, μια μορφή κρυφού σχολείου δεν είναι; Η ιστορία των λαϊκών αγώνων και η πρόσφατη αγωνιστική αντίσταση κατά της χούντας των συνταγματαρχών είναι γεμάτη από «κρυφά σχολεία».

Είναι άπειρες οι ιστορικές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη και τη λειτουργία των «Κρυφών Σχολειών».

Θα προβούμε όμως σε μια διευκρίνιση: Τα «Κρυφά Σχολειά» είχαν δύο μορφές.

Υπήρχαν τα «Κρυφά Σχολειά» σε κρυφούς χώρους και «Κρυφά Σχολειά» σε κρυφό περιεχόμενο και κρυφή διδασκαλία.

Δηλαδή μέσα στα Σχολεία που υπήρχαν κάτω από την επιτήρηση των Τούρκων, υπήρχε παράλληλα και κρυφή διδασκαλία, δηλαδή «μυστική» και «παράνομη», όπως θα λέγαμε σήμερα.

Γιατί, όμως τέτοιο μένος εναντίον των «κρυφών σχολειών»; Δύο είναι οι λόγοι. 

 

Ο πρώτος. Τα «κρυφά σχολειά» αναδεικνύουν τον αγωνιστικό και πρωτεύοντα ρόλο της Ορθοδοξίας.

Ο δεύτερος λόγος είναι ιδεολογικός. Τα κρυφά σχολεία παραπέμπουν στη δημιουργία κυττάρων αντίστασης στο σημερινό απολυταρχικό καθεστώς της Νέας Τάξης.

Την αυτό-μόρφωση και την αυτό-οργάνωση των ανθρώπων την τρέμουν. Τρέμουν τα σύγχρονα «Κρυφά Σχολειά» που ο νέος Μεσαίωνας της Νέας Τάξης θα γεννήσει…
Βεβαίως οι ιστορικές μαρτυρίες για τα Κρυφά Σχολειά είναι άπειρες και αναμφισβήτητες. 

Ο ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Και εδώ περνάμε πλέον, σε ένα άλλο κομβικό ζήτημα της εθνικής μας ιστορίας: Στον αγωνιστικό ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία αποτελεί και τον πνευματικό κορμό συγκρότησης της εθνικής μας υπόστασης και συνείδησης.

Η νεοταξική αναδιατύπωση της ιστορίας μας, δηλαδή η παραχάραξή της, δεν θα μπορούσε να μην στρέψει τα δόλια πυρά της και εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία αποτελεί τον «εθνικό ιστό» της Επανάστασης του 1821.

Να, γιατί η Ορθοδοξία αποτελεί το στρατηγικό στόχο της Νέας Τάξης και κτυπιέται τόσο λυσσαλέα, τόσο ύπουλα και πολυμέτωπα…

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πρωτοστάτησε μόνο στης Επανάσταση του ’21, δεν αποτέλεσε μόνο τον πνευματικό, αγωνιστικό άξονα της Επανάστασης, αλλά ήταν αυτή που διατήρησε και διέσωσε τη συνέχεια της εθνικής συνείδησης και την υπόσταση του ελληνισμού.

Αυτό το καταγράφουν όλοι οι σοβαροί ιστορικοί και ερευνητές των ιστορικών γεγονότων.

Θα αναφέρω λίγα μόνο λόγια από ένα μεγάλο σύγχρονο ιστορικό, υπεράνω κάθε «μεροληπτικής» υποψίας.
Το μαρξιστή Νίκο Σβορώνο

Γράφει στο βιβλίο του: «Το Ελληνικό έθνος - Γένεση και διαμόρφωση του νέου Ελληνισμού»:

«Οι αξιόλογες προσπάθειες της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την εκπαίδευση, η οποία στους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της, οι αγώνες της για τη διαφύλαξη της Χριστιανικής πίστης και την καθαρότητα της Ορθοδοξίας, τα μέτρα για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, αποτελούν θεμελιακή συμβολή για την διατήρηση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Οι Νεομάρτυρες, συχνό φαινόμενο της εποχής, που δέχονται τον μαρτυρικό θάνατο για την Χριστιανική πίστη, είναι συγχρόνως και οι πρώτοι εθνικοί ήρωες του νέου Ελληνισμού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται επικεφαλής έτσι, των δυνάμεων που οργανώνουν την άμυνα του Ελληνισμού και εξασφαλίζουν την διατήρησή του μέσα στις δύσκολες συνθήκες της κατάκτησης και συνδέεται άρρηκτα με το έθνος.»

Διαβάζουμε ακόμα στο βιβλίο του: «Επισκόπηση της νεοελληνικής Ιστορίας»:

«…Η εκκλησία, όταν πέρασε το πρώτο χτύπημα της κατάκτησης, θα συνεχίσει το έργο της ανασυγκρότησης της πνευματικής ζωής των Ελλήνων. Παρά τις διαμάχες ανάμεσα στο Πατριαρχείο και στην κάστα των αρχόντων της Κωνσταντινούπολης, η Εκκλησία παραμένει σε όλη την περίοδο απ’ το ιε΄ ως ιζ΄ αι., η κατευθυντήρια δύναμη του Έθνους, Επικεφαλής της εθνικής αντίστασης σε όλες τις μορφές της, εργαζόμενη για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, συμμετέχοντας σ’όλες τις εξεγέρσεις ακόμα και διευθύνοντάς τες (έχει να δείξει μεγάλο αριθμό νεομαρτύρων, που είναι σύγχρονα και ήρωες της χριστιανικής πίστης και της εθνικής αντίστασης), ρυθμίζει επίσης την πνευματική ζωή.
Ήδη ο πρώτος Πατριάρχης Γεννάδιος ιδρύει Πατριαρχική Σχολή που αναδιοργανώθηκε αργότερα. Κι άλλοι πατριάρχες ακολούθησαν το παράδειγμά του. Το ουσιαστικό πρόβλημα που απασχολεί όλη την ελληνική σκέψη αυτή τη στιγμή είναι η υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, που συγχέεται περισσότερο από ποτέ με την εθνική ιδέα και που την απειλούν από τη μια το Ισλάμ κι από την άλλη η καθολική προπαγάνδα…».

Πιστεύω ότι και μόνο αυτή η ιστορική τοποθέτηση του Σβορώνου κονιορτοποιεί τους νέους μύθους των επιδοτούμενων λακέδων.

Αναδεικνύει επίσης τους λόγους που η Νέα Τάξη έχει στο κέντρο της επίθεσής της την Ορθόδοξη Εκκλησία…

Ο «μύθος» της Αγίας Λαύρας

Τώρα θα πούμε δύο λόγια για την πλαστογραφική αυθάδεια του τηλεοπτικού σταθμού, Σκάι.

Το πιο αποκαλυπτικό του ψεύδος που κατασκευάστηκε και αυτό για να κτυπήσει την Ορθοδοξία είναι ο δήθεν «Μύθος» της Αγίας Λαύρας.

Οι φωστήρες του Σκάι εδώ ισοπεδώνουν κυριολεκτικά τα ιστορικά γεγονότα και τις μαρτυρίες αυτόπτων.

Αυτοί οι «μοντέρνοι» ιστορικοί μας θεωρούν ότι η ύψωση του λαβάρου της Επανάστασης από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στην Αγία Λαύρα είναι ένας εκ των υστέρων κατασκευασμένος μύθος για να συνδεθεί η Εκκλησία με την Επανάσταση και να θεωρηθεί θεόπνευστη.

Το ψεύδος τους αυτό το υποστηρίζουν με τόσο φανατισμό ώστε να περιφρονούν βάναυσα την ιστορική, επιστημονική έρευνα.

Επιχειρούν να μας πείσουν ότι το «μύθο» αυτό τον κατασκεύασε η Εκκλησία, στηριγμένη πάνω σε μια αφήγηση του Γάλλου περιηγητή Φρανσουά Πουκεβίλ.

Βεβαίως αυτός ο Γάλλος ήταν πρέσβης και όχι Ορθόδοξος για να διέπεται από προκατάληψη υπέρ της Εκκλησίας.

Το σπουδαιότερο: Αυτός ο Γάλλος Πρέσβης ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων, ο οποίος μάλιστα εξέδωσε τετράτομο έργο σχετικά με την ιστορία της Επανάστασης, έργο με το οποίο έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.

Ψεύδεται λοιπόν, ο Γάλλος πρέσβης, ο ιστορικός και ακαδημαϊκός και λένε την αλήθεια τα επιδοτούμενα Μορμολύκεια των «μοντέρνων» ιστορικών του Σκάι.

Γιατί, όμως, διαψεύδουν τον Πουκεβίλ;

Ο Λόγος είναι απλός: Δεν επιβεβαιώνει μόνο το ιστορικό γεγονός της Αγίας Λαύρας, αλλά δημοσιεύει και ΟΛΟΚΛΗΡΗ την ομιλία του Παλαιών Πατρών Γερμανού.

Φυσικά είναι άπειρα τα ιστορικά κείμενα που επιβεβαιώνουν την Αγία Λαύρα. 

Ενδεικτικά αναφέρω: 

Την ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του Σπυρίδωνος Τρικούπη, και την «Διήγηση Συμβάντων της Ελληνικής Φυλής από το 1770 έως το 1836» του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. 
Αλλά και ο ξένος Τύπος της εποχής επιβεβαιώνει την Αγία Λαύρα.

Π.χ., η Γαλλική εφημερίδα «Συνταγματική» (Le Constitutionnel)
Επιβεβαιώνει τον Ιούνιο του 1821 τα γεγονότα της Αγίας Λαύρας και δημοσιεύει περίληψη της ομιλίας του Π.Π. Γερμανού.

Το ίδιο γεγονός δημοσιεύεται στην εφημερίδα Times του Λονδίνου και πάλι το καλοκαίρι του 1821.

Επίσης είναι ιστορικά πασίγνωστο ότι η επιλογή της 25ης Μαρτίου ως ημερομηνία έναρξης της Επανάστασης είχε προτιμηθεί από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη πολύ πριν, ήδη από το 1820, ακριβώς βεβαίως γιατί συνέπιπτε με τη γιορτή του Ευαγγελισμού και ήθελε να δοθεί μια συμβολική πολιτική λύτρωση, ένας ευαγγελισμός της πολιτικής λύτρωσης.

Είναι τέτοια η λύσσα και ο φανατισμός αυτών των «μοντέρνων ιστορικών» κατά της Εκκλησίας που εξαφανίζουν και ένα άλλο σπουδαίο γεγονός: Ότι η Εκκλησία είχε ήδη ευλογήσει την έναρξη της Επανάστασης σχεδόν ένα μήνα προτού ξεσπάσει (26/2/1821) στο Ιάσιο όπου ο μητροπολίτης Ιασίου Βενιαμίν έζωσε τον Υψηλάντη με το ξίφος του.

Με χονδροειδείς λοιπόν πλαστογραφίες και κυνικές ψευδολογίες επιχειρούν να σβήσουν την ιστορία μας και να συκοφαντήσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία… 

Οι ποιητές του ‘21

Τέλος, θα ήταν σοβαρή παράλειψη να μην αναφερθούμε και σε κάποιες φωτεινές διάνοιες οι οποίες κατέγραψαν μέσα από το πνευματικό τους έργο την ιστορία του ’21.

Οι αποδομητές της ιστορίας μας θα σβήσουν και αυτούς τους μύστες;

Το ΄21 έγινε από την πρώτη στιγμή, σύμβολο που γύρω από αυτό δόθηκε η μάχη ανάμεσα στις προοδευτικές και αντιδραστικές δυνάμεις του κόσμου.

Ο Δημήτρης Φωτιάδης γράφει χαρακτηριστικά:

«Συχνά άκουγε τότε κανείς στη Γαλλία τούτη εδώ την ερώτηση:

- Είσαστε Τούρκος;

- Είσαστε Έλληνας;

«Τούρκοι» ήταν οι αντιδραστικοί, που διάβαζαν τις συντηρητικές εφημερίδες, κι «Έλληνες» οι προοδευτικοί, που παρακολουθούσαν τις εφημερίδες με ριζοσπαστικές τάσεις».

Στη μάχη αυτή, ανάμεσα στις αντιδραστικές και προοδευτικές δυνάμεις, που δινόταν τότε στην Ευρώπη με επίκεντρο την ελληνική επανάσταση, οι πιο φωτεινές διάνοιες υποστήριζαν τον αγώνα μας. Τα κείμενα είναι άφθονα. Θα μνημονεύσουμε ελάχιστα από αυτά.

Ο Μπάιρον ήταν ο πρώτος από τους ξένους, που έριξε το εγερτήριο σάλπισμα για τον ξεσηκωμό του λαού μας:

Απ΄ τους άπιστους Φράγκους λευτεριά μη ζητάτε!

Εκεί ζουν ηγεμόνες που πουλούν και αγοράζουν.

Με δικό σας τουφέκι και σπαθί πολεμάτε!

Ο Μπάιρον κάνοντας πράξη το τραγούδι του, κατέβηκε στην αγωνιζόμενη για τη λευτεριά της Ελλάδα και πέθανε στο Μεσολόγγι.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ τραγουδά και αυτός σε μια σειρά ποιημάτων: «Κανάρης», «Τα κεφάλια του Σεραγιού», «Παιδί της Χίου», «Ενθουσιασμός». Στους τέσσερις πρώτους στίχους του «Ενθουσιασμού» μάς δίνει το πάθος ενός λαού που ορθώθηκε να σπάσει τις αλυσίδες:

Στην Ελλάδα! Στην Ελλάδα! Γειά σας όλοι! Πρέπει να φύγουμε!

Πρέπει, ύστερα από τόσο αίμα που έχυσε ο μαρτυρικός αυτός λαός,

Να τρέξει τώρα το τιποτένιο αίμα των δημίων!

Στην Ελλάδα, ω φίλοι μου! Εκδίκηση! Λευτεριά!

Ο Πούσκιν, ένα από τα πιο ξεχωριστά πνεύματα του κόσμου εμπνέεται από την Επανάσταση και γράφει:

Εμπρός! Στηλώσου, Ελλάδα επαναστάτισσα,

βάστα γερά στο χέρι τα΄ άρματά σου!

Ο Λαμαρτίνος, εμπνέεται από τον αγώνα και γράφει:

Μια ύστατη κραυγή σας απόμεινε και τη βγάλατε,

η γλώσσα σας δεν έχει πια παρά μια μονάχα λέξη…Λευτεριά!

……………………………………………………………………… 
Μέσα στην οχλοβοή της μάχης που έρχεται,

κάθε Έλληνας είναι ένας αγωνιστής, κάθε αγωνιστής ένας μάρτυρας!

Ρήγας, Σολωμός και Κάλβος

Κοντά σε αυτούς τους ξένους στέκονται στο ίδιο ύψος με τους καλύτερους, οι τρεις δικοί μας:

Ρήγας, Σολωμός και Κάλβος.

Ο Ρήγας ορθώνεται σε μια από τις μεγαλύτερες νεοελληνικές διάνοιες. Κανείς άλλος δεν προσέφερε στην προετοιμασία του ΄21 τόσα όσο αυτός. Ήταν ένας νους καθολικός, που έπιασε σωστά το πρόβλημα των καταπιεσμένων λαών από την τούρκικη τυραννία. Οι οραματισμοί του ξεπέρασαν κατά πολύ την εποχή του και παραμένουν ακόμα και σήμερα ζωντανοί. Οι περίφημοι στίχοι του

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή

παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή

κλείνουν μέσα τους, όχι μόνο την εγερτήρια κραυγή και την απόφαση της γενιάς του ΄21, αλλά κι όλων των σκλάβων της υφηλίου. 

Ο Σολωμός είναι ο « Ύμνος εις την Ελευθερίαν». Σε ένα και μόνο τετράστιχο κατόρθωσε να κλείσει
το νόημα του ’21.

Απ΄ τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά.

Μέσα από τα κόκαλα, την πάλη, τους αγώνες και τις θυσίες του λαού ξεπρόβαλε η λευτεριά σε αυτόν τον τόπο.

Ο Κάλβος εμπνέεται τη «Λύρα» του από τον αγώνα. Στην ωδή «Αι Ευχαί» έδωσε την υψηλότερη έκφραση στην οργή των αγωνιστών από τη στυγνή στάση των ανακτοβουλίων και των αντιδραστικών κυβερνήσεων. Η αλήθεια και αγανάκτηση που κλείνει και συμπυκνώνει η ωδή δεν υπάρχει σε κανένα άλλο κείμενο.

Η ωδή του Κάλβου μάς αποκαλύπτει, καλύτερα από τους ιστορικούς τόμους, ποια ήταν τα επαναστατικά ιδανικά του ΄21.

Ο Ρήγας, ο Σολωμός και ο Κάλβος ήταν πραγματικοί πνευματικοί ηγέτες. Σήμερα, δυστυχώς τέτοιοι πνευματικοί ηγέτες έχουν εκλείψει. Ακριβέστερα το «είδος» σπανίζει.

Η σημερινή διανόηση απολαμβάνει τα «αγαθά» του συστήματος. Χορτάτη και καλοαναθρεμμένη στηρίζει, στην πλειονότητά της, τις «αξίες της» Νέας Εποχής, παράγει τα «προοδευτικά» ιδεολογήματά της και κηρύσσει τη σκλαβιά και την υποταγή.

Γι αυτό και το ΄21 έχει τοποθετηθεί στις «αντίκες» της Ιστορίας. Αποτελεί ενοχλητική μνήμη! 

Εμείς θα κλείσουμε με την εξής προτροπή:
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΝΕΑ ’21!!!

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ

Κώστα Καραΐσκου διευθυντῆ τοῦ «Ἀντιφωνητῆ»

Ἀναρωτιέμαι τί σημαίνει ἡ λέξη ταυτότητα γιὰ τὸν ἄνθρωπο; Εἶναι, θὰ λέγαμε, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ὑπάρχει καὶ πορεύεται στὴ σύντομη ζωή του. Εἶναι ἐπίσης ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἀντιλαμβάνεται ὁ ἴδιος τὴν ὕπαρξή του μέσα στὸν χῶρο καὶ στὸν χρόνο ποὺ τοῦ δόθηκε. Εἶναι ὅμως καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ταυτίζεται κανεὶς μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ μὲ τὸ περιβάλλον του. Εἴμαστε λοιπὸν νέοι ἢ μεσήλικες, Ἕλληνες ἢ Κινέζοι, ἄνδρες ἢ γυναῖκες, Ὀρθόδοξοι ἢ προτεστάντες. Κι ἐπίσης εἴμαστε ἀριστεροὶ ἢ δεξιοί, πατριῶτες ἢ κοσμοπολίτες, πιστοὶ ἢ ἄθεοι, παοκτζῆδες ἢ ἀρειανοὶ κ.τ.λ., κ.τ.λ. Στὰ μεγάλα ἢ στὰ μικρὰ ζητήματα τοῦ βίου ἔχει καθένας μία τοποθέτηση καὶ μίαν ἀντίληψη, ποὺ τὴν κληρονόμησε ἢ τὴν διαμόρφωσε καὶ ἡ ὁποία τὸν χαρακτηρίζει, συμμετέχοντας σὲ ὅ,τι περιλαμβάνει τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπό του. Ὅλα τοῦτα ἦταν λίγο πολὺ δεδομένα μέχρι τὴν ἐποχή τῆς ἀποδόμησης. Μέχρι δηλαδὴ τὶς μέρες μας, στὶς ὁποῖες μία σχολὴ σκέψης ποὺ πρεσβεύει τὸν ἀπόλυτο σχετικισμὸ καὶ τὴν ἀδυναμία ὁποιασδήποτε βεβαιότητας καὶ ἀξιολογίας ἔχει κυριαρχήσει σὲ κάθε ἔκφανση τοῦ δημοσίου λόγου. Ἡ ἀποδόμηση εἶναι βέβαια μία ἔννοια ποὺ εἰσήχθη ἀπὸ τὸν Ντεριντά ἤδη στὴ δεκαετία τοῦ ᾿60 καὶ εἶχε τὶς ρίζες της στὸν Χάιντεγκερ. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι ἡ λογικὴ κατάληξη τῆς δυτικῆς φιλοσοφίας τοῦ μηδενισμοῦ, μάλιστα ἡ Τέχνη εἶχε προηγηθεῖ μὲ κινήματα ὅπως τὸ Νταντά. Τὸ τί ἀκριβῶς πρεσβεύει δὲν μᾶς τὸ εἶπε οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Γάλλος εἰσηγητής της, ἀντιλαμβανόμενος τὴ δυσκολία νὰ ὁρίσεις κάτι τὸ ὁποῖο ἐξ ἀρχῆς ἀμφισβητεῖ κάθε ὁρισμό. Ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι τό νόημα τῶν λέξεων εἶναι ἐντελῶς αὐθαίρετο καὶ ὅτι, στὸ βάθος, ἡ πραγματικότητα εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίζει προφανῶς ἀποτελεῖ μίαν ἐπίθεση στὴ γλῶσσα καὶ στὴ σκέψη, στὴν ἴδια τὴν ἰδέα τῆς ἀλήθειας καί, φυσικά, σὲ κάθε ἀξία καὶ παράδοση. Πῶς ὅμως ἕνα ρεῦμα φιλοσοφικὸ ἔφτασε νὰ καλύψει ὄχι μόνο τὶς περιοχὲς τῆς Ἱστορίας, τῆς Πολιτικῆς Ἐπιστήμης, τῆς Κοινωνιολογίας, τῆς Νομικῆς, τῆς Ἀρχιτεκτονικῆς, ἀλλὰ τελικὰ κι αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς καθημερινότητας; Εἶναι φανερὸ ὅτι τὸ πνευματικὸ κλίμα εὐνοοῦσε κάτι τέτοιο. Μήπως ὅμως δὲν ἦταν μόνο τὸ πνευματικὸ κλίμα; Μήπως ἦταν –ἀπὸ ἕνα χρονικὸ σημεῖο καὶ πέρα– καὶ τὸ πολιτικὸ κλίμα ἐξαιρετικὰ εὐνοϊκό; Μιλῶ γιὰ τὸ χρονικὸ ὁρόσημο τοῦ 1989- 1990, γιὰ τὴν ὁριστικὴ κατάρρευση τοῦ κομμουνιστικοῦ κόσμου καὶ τὴν ἀποχαλίνωση τοῦ καπιταλισμοῦ. Κάπου ἐκεῖ φαίνεται νὰ διαμορφώνονται οἱ κατάλληλες συνθῆκες ποὺ θὰ ἐπέτρεπαν τὴν πλήρη διάλυση κάθε νοήματος καὶ τὴν βολικὴ γιὰ τοὺς θριαμβεύοντες κρατοῦντες πλήρη ἐξάρθρωση τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν.

Γιατί τί θὰ σημαίνει πλέον στὰ χρόνια τῆς Παγκοσμιοποίησης νὰ εἶναι κάποιος «Γάλλος» ἢ «Ρῶσσος;». Τί σημαίνει στὴ Νέα Ἐποχὴ «Καθολικὸς ἢ Ὀρθόδοξος», ἀναρωτιέται ἡ κυρίαρχη προπαγάνδα. Δὲν εἶναι ὅλα αὐτὰ «κατασκευάσματα» πού κάποιοι γιὰ τοὺς δικούς τους λόγους μᾶς τὰ ἐπέβαλαν στὸ πρόσφατο παρελθόν; Δὲν πρόκειται γιὰ κάποιες κοινότητες, ἐξίσου φαντασιακὲς μὲ ὅλες τὶς ἄλλες; Ἐπίσης, τί σημαίνει «ἄνδρας» καὶ τί «γυναῖκα;». Δὲν εἶναι αὐτὰ σεξουαλικὲς ἐπιλογές μας ποὺ τὶς κάνουμε στὴ διάρκεια τῆς ζωῆς μας, ἀπὸ τὴν ἐφηβεία καὶ μετά; Καὶ τί θὰ πεῖ νέος καὶ ἡλικιωμένος, δὲν ἔχουν ὅλοι τὰ ἴδια δικαιώματα στὴ χαρά, στὴν κατανάλωση, στὸν ἔρωτα; Ἡ καλύτερη ἀνάγνωση αὐτῶν τῶν μηνυμάτων ποὺ στέλνουν τὰ ἀφεντικὰ στὸ πόπολο εἶναι μέσα ἀπὸ τὰ τηλεοπτικὰ καὶ κινηματογραφικὰ προϊόντα τῆς μαζικῆς (ὑπο-) κουλτούρας. Παντοῦ κυρίαρχους, κεντρικοὺς ρόλους ἡρώων ἔχουν κάποιοι ξένοι, κάποιοι περιθωριακοί, κάποιοι ὁμοφυλόφιλοι… Δὲν νομίζω ὅτι χρειάζεται νὰ παρατεθοῦν παραδείγματα, ἡ κοινὴ ἐμπειρία ὅλων τὸ ἐπιβεβαιώνει περίτρανα. Ἡ ἐξαίρεση ἀποθεώνεται γιὰ νὰ ὑπονομευτῆ ἡ πίστη στὸν κανόνα. Ταυτόχρονα κάθε οὐσιώδης διαφορὰ ἰσοπεδώνεται. Ὅλους (πρέπει νὰ) τοὺς συνέχει μία καταναλωτικὴ ἀντίληψη τῆς ζωῆς, μίας ζωῆς ποὺ δὲν ἔχει καμμία μεταφυσικὴ διάσταση, καμμία μὴ ἐμπορικὴ πτυχή, καμμία ἔγνοια γιὰ συλλογικότητες. Τὰ πάντα τίθενται ὑπὸ ἀμφισβήτηση καὶ γελοιοποίηση, μὲ μία κατεδαφιστικὴ μανία ποὺ ξεπερνᾶ κάθε προσπάθεια ἐξήγησης. Ἡ Ἱστορία κάθε λαοῦ εἶναι ἕνα ἄθροισμα τυχαίων συμβάντων, τὰ Ἔθνη κατασκευάστηκαν πρὶν λίγα χρόνια, οἱ θρησκεῖες -μᾶλλον ὄχι οἱ θρησκεῖες γενικά, ἀλλὰ εἰδικὰ ὁ Χριστιανισμός- εἶναι μεσαιωνικὸ ἀπολίθωμα, οἱ ἥρωες τοῦ παρελθόντος ἦταν ἀνάξια ἀνθρωπάκια τῆς βάρβαρης, προεπιστημονικῆς ἐποχῆς, οἱ ἐνστάσεις γιὰ τὸν ρόλο τῶν κυρίαρχων τάξεων εἶναι παλαιοκομμουνιστικὰ ἀπολιθώματα κ.τ.λ., κ.τ.λ. Τὸ μόνο ποὺ δὲν ἀμφισβητεῖ ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία εἶναι ἡ παντοδυναμία τῆς Ἀγορᾶς. Ἀντιθέτως γι᾿ αὐτὴν ἡ ὀρολογία ποὺ ἐπικρατεῖ σχετικὰ μὲ αὐτὴν περιέχει μόνο λέξεις ὅπως «ἀπελευθέρωση», «κυριαρχία», «δυναμισμός», «νέα οἰκονομία» καὶ ἄλλα παρόμοια, ὅλα μὲ θετικὸ περιεχόμενο. Ἔστω κι ἂν ἡ πραγματικότητα, ὄχι ἡ εἰκονικὴ ἀλλὰ ἡ γνήσια, δὲν ἔχει μόνο θετικὲς πλευρὲς στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, καὶ τὰ ἀσύλληπτα κέρδη ἀπὸ τὴν ἔκρηξη τῆς οἰκονομίας τὰ καρποῦνται ὅλο καὶ λιγότεροι ἄνθρωποι στὸν κόσμο. Ἔτσι, στὸν μονοπολικὸ καὶ μονοδιάστατο κόσμο ποὺ προέκυψε πρὶν 20 χρόνια, οἱ ποικίλες ἀνθρώπινες ταυτότητες ἀποτελοῦν ἐμπόδιο στὴν οἰκονομική, πολιτικὴ καὶ πνευματικὴ ἅλωση τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν συσσωρεύσει ἄπειρα πλούτη ἀπὸ τὸ τίποτε, αὐτοὶ ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἐλέγξουν τὴν πορεία τῆς ὑφηλίου, τοὺς πολέμους, τὶς κρίσεις καὶ τὶς ἀνακατατάξεις ἔχουν ἀνάγκη ἕναν πολτὸ ἀτόμων μίας ἀδιαφοροποίητης μάζας. Ἡ ἰδεολογία τῆς ἐξατομίκευσης, ἡ λαίλαπα τῆς κατανάλωσης, ὁ ἀντιεθνικιστικὸς οἶστρος, ἡ μηδενιστικὴ πολεμικὴ στὶς θρησκεῖες, ὁ καταστατικὸς ἀντικληρικαλισμός, ἡ θετικὴ ὑπερπροβολὴ κάθε ἀνωμαλίας δὲν εἶναι σημάδια μίας ἀνεκτικῆς κοινωνίας. Εἶναι σημάδια τῆς ἀποσύνθεσης τῆς κοινωνίας στὸ παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον τοῦ σήμερα. Εἶναι ἡ πολεμικὴ τῶν κρατούντων μὲ βάση τὴν ὁποία πλήττεται τὸ ἠθικὸ καὶ ἡ αὐτοπεποίθηση τῶν ἀνθρώπων. Πρέπει ὅλοι νὰ πειστοῦμε ὅτι δὲν εἴμαστε τίποτε παραπάνω ἀπὸ «κατά φαντασίαν ἄνθρωποι» κι ὅλα ὅσα θεωροῦμε σημαντικὰ στὴ ζωὴ μας εἶναι ἕνα τίποτε. Ἂν δὲν βάλει καθένας ἀπὸ μᾶς τὴν κατανάλωση καὶ μόνον αὐτὴν στὸ κέντρο τοῦ βίου του, μηδενίζοντας κάθε ἀναφορὰ σὲ Οἰκογένεια, Ἔθνος, Πατρίδα, Ἐκκλησία κ.τ.λ. δὲν θὰ ἡσυχάσουν. Μὲ ἀντίστοιχο τρόπο, ἐργαζόμενοι στὸ διεθνὲς σκηνικό, διαλύουν κάθε κράτος ποὺ δὲν τὸ ἐλέγχουν καὶ παραλαμβάνουν τὰ συντρίμμια του γιὰ νὰ τὰ ἐντάξουν στὰ εὐρύτερα σύνολα ποὺ τὰ χειραγωγοῦν ἄνετα. Ἔτσι δὲν εἶναι μόνο ἡ Γιουγκοσλαβία ποὺ ἔγινε βίαια ἑπτὰ κομμάτια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ πρῶτα ἤδη ἐντάσσονται στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἀλλὰ καὶ ἡ πρώην Τσεχοσλοβακία, ἡ πρώην Σοβιετικὴ Ἕνωση… Πρῶτα λοιπὸν κάθε ἐθνικὴ οἰκογένεια ἀποσπᾶται ἀπὸ τὸν φυσικό της χῶρο κι ἔπειτα ἐπανασυγκολλᾶται τεχνητὰ μέσα σὲ μία πολυπολιτισμικὴ ὁλότητα ὅπου πλέον δὲν ἐλέγχει τίποτε ἀπολύτως. Τί σημαίνει ὅμως «πολυπολιτισμικότητα;». Εἶναι ἡ ἀποδοχὴ ὅλων τῶν πολι­τισμῶν στὰ πλαίσια μίας εὐρύτερης κοινωνίας, μὲ ὅρους ἰσότητας κι ἐλευθερίας. Ἀκούγεται ἀρχικὰ ὡραῖο, ἰδίως ὅταν κανεὶς δὲν ἔχει ἐπαφὴ μὲ τὶς κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς πραγματικότητες. Ὅμως τί γίνεται στὴν πράξη; Ὅλα ξεκίνησαν ἀπὸ τὶς Νέες Χῶρες, δηλαδὴ ἀπὸ τὶς χῶρες τῶν μεταναστῶν, ὅπου ἴσως μία τέτοια ἀρχὴ θὰ εἶχε κάποια βάση. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι στὰ πρῶτα χρόνια τὸ 90% τοῦ δημόσιου λόγου περὶ πολυπολιτισμικότητας προερχόταν ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ καὶ συναντοῦσε ἰσχυρότατες ἀντιστάσεις στὸν ὑπόλοιπο κόσμο (π.χ. στὴ Γαλλία). Καὶ πῶς ἀλλιῶς θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ, ὅταν τὸ ἴδιο αὐτὸ μοντέλο εἶναι πιὰ ἀποδεκτὸ ὅτι ἀπέτυχε οἰκτρά. Ὅτι δημιούργησε γκέτο στὴν ἀμερικανικὴ κοινωνία, διαλύοντας τοὺς ὅποιους κοινωνικοὺς δεσμοὺς (βλ. καὶ τὴν πρόσφατη μεταβολὴ τῶν θέσεων τοῦ θεωρητικοῦ της, τοῦ Πούτναμ). Αὐτὸ λοιπὸν τὸ κοινωνικὸ μοντέλο ποὺ διέλυσε τὶς ΗΠΑ, συνεχίζει νὰ πλασάρεται στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἑλλάδα, δηλαδὴ, σὲ κοινωνίες ἔντονα χρωματισμένες μὲ ἐθνικά, θρησκευτικὰ καὶ πολιτισμικὰ χαρακτηριστικά. Παράλληλα, βεβαίως γίνεται καὶ συστηματικὴ προσπάθεια νὰ ὑπονο- μευτοῦν τὰ χαρακτηριστικὰ αὐτά, ἀφενὸς μὲ τὴν ἀποσύνθεση τῆς τοπικῆς κοινωνίας κι ἀφετέρου μὲ τὴν μαζικὴ λαθρομετανάστευση. Ὅταν φτάσουμε, γιὰ παράδειγμα στὴν Ἑλλάδα, νὰ μετρᾶμε κάθε 2-3 Ἑλληνόπουλα καὶ ἕνα προσφυγόπουλο ἀπὸ τὸ Πακιστάν, τὴν Ἀλβανία ἢ τὴ Σομαλία, πῶς θὰ νομιμοποιούμαστε νὰ μιλᾶμε γιὰ Ἑλληνικὴ καὶ Ὀρθόδοξη Παιδεία; Ποιά ταυτότητα θὰ μπορεῖ κάποιος νὰ ἐπικαλεστεῖ ῆ γιὰ τὴν κοινωνία τῆς πατρίδας μας, ὅταν αὐτὴ θὰ ἔχει μετατραπεῖ σὲ ἐθνολογικὸ πάρκο; Ἂν μάλιστα συνδυάση κανεὶς τὴν ἀρρώστια τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας ποὺ ἀπαγορεύει κάθε λόγο γιὰ ἀνώτερους καὶ κατώτερους πολιτισμοὺς κι ἂν βάλει δίπλα καὶ τὴν λυσσαλέα ἐπίθεση κατὰ παντὸς προτύπου καὶ ὑποδείγματος -ἔχουμε τρελαθεῖ νὰ διαβάζουμε γιὰ τὶς «σκοτεινὲς πλευρὲς» ὅλων τῶν μεγάλων ἀνδρῶν τῆς Ἱστορίας, ἑλληνικῆς καὶ ξένης- γίνεται σαφὲς ὅτι δὲν μένουν πολλὰ χρόνια ζωῆς στὴν Ἑλλάδα ποὺ ξέρουμε.

Ἤδη ἡ ἴδια ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου ἔχει σχεδὸν ἐξοβελιστεῖ ἀπὸ τὰ κατεστημένα ΜΜΕ, ἀφοῦ κάθε λόγος περὶ ἰδιοπροσωπείας χαρακτηρίζεται ὡς ρατσιστικός, ἀκροδεξιός, σκοταδιστικὸς καὶ ἄλλα παρόμοια. Κι ὅσο βλακώδεις κι ἂν εἶναι οἱ αἰτιάσεις τῶν ἐθνομηδενιστῶν, ὅσο γελοῖα κι ἂν εἶναι τὰ ἐπιχειρήματα τῶν προπαγανδιστῶν, δυστυχῶς ἡ ἰσχὺς τους εἶναι τέτοια ποὺ ἐπιβάλλονται. Κι ἐπιβάλλονται γιατί τὸ ἐπιτρέπει ἡ γενικευμένη δική μας ἄγνοια καὶ ἀδιαφορία, ἡ δική μας ἀνεπάρκεια καὶ ἡ ἐνσωμάτωσή μας στὸν κόσμο ποὺ μᾶς ἔχουν ἑτοιμάσει. Ἡ σύγχρονη (λέμε τώρα!) ἐπιστήμη, εἶναι ἕνα κρεββάτι τοῦ Προκρούστη στὸ ὁποῖο τίθενται ὅλα τὰ ἱστορικὰ γεγονότα καὶ τὰ ἐξέχοντα πρόσωπα ποὺ ἀποτελοῦν τοὺς θεμέλιους λίθους τοῦ παρελθόντος μας. Δὲν εἶναι κάτι ποὺ γίνεται μόνο στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ἐμᾶς αὐτὴ μᾶς ἐνδιαφέρει καὶ σ᾿ αὐτὴν ἀναφερόμαστε. Βγάζοντας τὸν Μακρυγιάννη τοκογλύφο, τὸν Κολοκοτρώνη λαφυραγωγό, τὸν Ἐλύτη φασίστα καὶ τὸν Σεφέρη νεκρόφιλο ξεθεμελιώνουν τὴν ἐθνική μας αὐτοπεποίθηση. Μιλῶντας γιὰ γέννηση τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους στὰ 1821 ἢ καὶ στὰ 1830 (!) κόβουν τὶς πολυαίωνες ρίζες μας – ἢ ἔστω 600 χρόνια νεοελληνικῆς ἱστορίας. Ὅλα γίνονται προκειμένου νὰ ἐνδώσουμε σὲ μία συγχρονικὴ θεώρηση τῆς ἱστορίας, νὰ πειστοῦμε ὅτι δὲν εἴμαστε τίποτε τὸ ἰδιαίτερο κι ἁπλῶς ἔτυχε νὰ μιλᾶμε τὴν κορυφαία γλῶσσα τοῦ κόσμου, νὰ ζοῦμε στὰ χώματα τοῦ μεγαλύτερου ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ κ.τ.λ. κ.τ.λ… Καὶ δὲν εἶναι βέβαια μόνο ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα ποὺ δέχεται λυσσαλέες ἐπιθέσεις. Τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ τὴν θρησκευτικὴ ταυτότητα, ὅμως αὐτὸ εἶναι ἀπὸ μόνο του ἕνα μεγάλο κεφάλαιο. Τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ τὴ σεξουαλικὴ ταυτότητά μας, ὅπου ὁ διαχωρισμὸς τῶν δύο φύλων εἶναι πιὰ «παλιομοδίτικος» καὶ πλέον παντοῦ τὸ πρότυπο εἶναι μία θολούρα μεταξύ τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τοῦ πανσεξουαλισμοῦ, μὲ κεντρικὸ στόχο τὴν ὑπονόμευση τῶν ἀνδρικῶν ἀξιῶν καὶ προτύπων. Ἡ ἐκθήλυνση τῶν ἀρρένων καὶ ὁ ἐκτραχηλισμὸς τῶν γυναικῶν εἶναι μία κατάσταση ποὺ ἴσως ἔχει καὶ ἄλλες αἰτίες (τὶς ὑπερβολὲς τοῦ φεμινισμοῦ ἢ τὴν μόλυνση τοῦ περιβάλλοντος μὲ πλαστικὲς οὐσίες οἰστρογόνας δράσης) ὅμως εἶναι κι αὐτὴ ἐνταγμένη στὸν ἴδιο σχεδιασμό. Τὸ ἴδιο λυσσαλέες ἐπιθέσεις δέχεται ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας ἀπὸ τὴν προώθηση μίας αὐτάρεσκης ἀτομικότητας ποὺ δὲν πρέπει νὰ ὀρρωδεῖ πρὸ οὐδενός. Τὸ ἐρώτημα εἶναι ποῦ πᾶμε καὶ πῶς μποροῦμε νὰ μὴν πᾶμε ἐκεῖ ποὺ μᾶς πᾶνε. Ἔχουμε ὅλοι εὐθύνη γιὰ ὅσα γίνονται σήμερα. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μιλᾶ γιὰ εὐθύνες καὶ σχεδιασμοὺς ἄλλων ὅταν δὲν πράττει τὸ δικό του καθῆκον ἀπέναντι στὴν ἀλήθεια καὶ στὴν πατρίδα του. Ἡ κρίση ποὺ ζοῦμε πιὰ εἶναι καὶ ἡ εὐκαιρία μας νὰ συνέλθουμε. Ὀφείλουμε ὅλοι νὰ πληροφορούμαστε τὶς ἐξελίξεις καὶ νὰ διακρίνουμε πίσω ἀπὸ τὰ ἐπιφαινόμενα τὸ τί πραγματικὰ διακυβεύεται. Πρέπει νὰ διαβάζουμε πίσω ἀπὸ τὶς ἀερολογίες περὶ «πολυπολιτισμικότητας» τὴν καταστροφὴ τῆς ἑλληνικότητας. Νὰ βλέπουμε ὅτι ἡ φλυαρία γιὰ τὰ δῆθεν «ἀνθρώπινα δικαιώματα» ἀποσκοπεῖ στὴν ὑπονόμευση τῆς Ἐθνικῆς μας κυριαρχίας. Νὰ ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ «παγκοσμιοποίηση» δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν ἀγαπητικὴ συνάντηση τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἀφορᾶ μόνο τὴν παντοδυναμία τῶν πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν. Καὶ νὰ θυμόμαστε ὅτι ἡ φιλολογία περὶ «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἁπλῶς ἡ συγκάλυψη τῆς προσπάθειας γιὰ κατάργηση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ὅπως πολὺ σωστὰ τὸ ἔχει ἐκφράσει ὁ καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρᾶς, ὁ Μάικλ Τζάκσον ἦταν τὸ ἀπόλυτο σύμβολο τῆς ἐποχῆς μας: οὔτε παιδὶ, οὔτε ἐνήλικας, οὔτε ἄνδρας, οὔτε γυναῖκα, οὔτε μαῦρος, οὔτε λευκός. Τὸ ποῦ κατέληξε εἶναι βέβαια γνωστό… Ἂν λοιπὸν δὲν θέλουμε γιὰ τὴν κοινωνία καὶ τὴν Πατρίδα μας ἕνα ἀναλόγως τραγικὸ τέλος, δηλαδὴ ἕναν ταπεινωτικὸ ἐξευτελισμὸ καὶ ἕναν πρόωρο θάνατο, ὀφείλουμε νὰ γρηγοροῦμε. Ἡ ἐλπίδα πάντα ὑπάρχει. Οἱ σημερινὲς κυρίαρχες δυνάμεις καὶ ἀντιλήψεις δὲν θὰ εἶναι ἴδιες ἐσαεί, ἤδη μεταβάλλονται μὲ ρυθμὸ ἐπιταχυνόμενο. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ φύση δὲν ἔχει διαστραφεῖ, ἡ λογικὴ δὲν ἔχει ἐκλείψει, οἱ ἄνθρωποι παραμένουν πάντα ἄνθρωποι, δηλαδὴ ἐν δυνάμει θεοί. Ἡ οἰκονομικὴ πλευρὰ τῆς κρίσης εἶναι μόνο ἡ κορυφὴ τοῦ παγόβουνου, καὶ καθὼς τὴ βλέπουμε νὰ ἔρχεται κατὰ πάνω μας ἂς ἑτοιμαστοῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε μαζί της καὶ τὴν ἀθέατη ἰδεολογική της βάση.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ*

Ε ἶναι ὁλοφάνερο πὼς ὁ Ἑλληνιστικὸς πολιτισμὸς ἦταν κατὰ κάποια ἔννοια ὥριμος ἢ προπαρασκευασμένος γιὰ μεταστροφὴ καὶ μποροῦσε ἀκόμη νὰ θεωρηθεῖ, πάλι κατὰ κάποια ἔννοια, σὰν ἕνας εἶδος εὐαγγε- λικῆς προπαρασκευῆς, καὶ οἱ σύγχρονοι ἦταν ἐνήμεροι γιὰ αὐτὴν τὴν κατάσταση. Ἤδη ὁ Ἅγ, Παῦλος εἶχε κάνει ἕναν ὑπαινιγμὸ καὶ οἱ Ἀπολογητὲς τοῦ δευτέρου αἰώνα καὶ οἱ πρῶτοι Ἀλεξανδρινοὶ δὲν ἐδίστασαν νὰ ἀναφέρουν σὰν πρόδρομους τοῦ Χριστιανισμοῦ τὸν Σωκράτη, τὸν Ἡράκλειτο καὶ τὸν Πλάτωνα. Ὁ νέος πολιτισμὸς ἦταν μία μεγάλη σύνθεση ποὺ ὅλες οἱ δημιουργικὲς παραδόσεις καὶ πνευματικὲς κινήσεις τοῦ παρελθόντος ἀναμείχθηκαν καὶ τελειοποιήθηκαν. Ἦταν «νέος ἑλληνισμός», ἀλλὰ ἑλληνισμὸς ἐκχριστιανισμένος δραστικὰ καὶ οὕτως εἰπεῖν, «ἐκκλησιαστικοποιημένος».

*Ἁπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Γεωργίου Φλορόφσκυ, «Χριστιανισμὸς καὶ Πο- λιτισμός», ἐκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 2000

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ε.ΡΩ. ΤΕΥΧΟΣ 12

πηγή