Ποίημα γιὰ τὸν Καραϊσκάκη (14στιχο 93)

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!


Πόλεμος θάρχιζε. Στὰ ξάγναντα, μπροστά μου, 

κορφή, γκρεμός· τὸ βουνὸ μαῦρο. Ξαφνικὰ 

τὸ βουνὸ ἀστράφτει μέσ' στὴν ὑπνοφαντασιά μου

σὰν ἀπὸ φάσγανα γυμνὰ γιὰ φονικά. 

Ὅσο κι ἂν ἐγερν' ἐμὲ δείλια πρὸς τὰ χάμου, 

μὲ μάτια πρόσμενα ὑψωμένα ἐκστατικὰ 

τὰ πρῶτα βόλια νὰ σφυρίξουνε στ' αὐτιά μου

κ' ἔνιωθα κάτι σὰ φτερὸ στὰ σωθικά. 

Καὶ νά! ἀπὸ τοῦ βουνοῦ τὴν κορωμένη ράχη

δὲ χύμησε μουγγρίζοντας ἡ ἀντάρα ἡ μάχη. 

Τὸ βουνὸ χρυσὴ σκάλα, κλέφτες καὶ κουρσάροι 

τὴν κατεβαίνανε, καὶ σ' ὅλους μέσα ποιός; 

Ἕνας ξεχώριζε, τοῦ Γένους τὸ καμάρι, 

τῆς Καλογριᾶς ὁ Γιός!


Κωστής Παλαμάς

	Ἅπαντα, ἐκδόσεις Μπίρη, τόμος 7, σελ. 420
	1972