Τζόναθαν Τζάκσον (Ηθοποιός): “Πώς έγινα Ορθόδοξος”

Ο άθεος ροκ μπασίστας που έγινε …. αρχιμανδρίτης !

XΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
           ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

---

Σήμερα είναι επικεφαλής της Ελληνορθόδοξης Ιεραποστολής της Σιέρρα Λεόνε. Ο πάτερ Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος όμως στα νιάτα του υπήρξε μαρξιστής, άθεος, αντιδραστικός, μακρυμάλλης και αμετανόητος ροκάς. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο αρχιμανδρίτης και ιεραπόστολος που συναντά ήταν κάποτε μέλος του συγκροτήματος Flies.

Η ιστορία του ξεκινάει κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Ένα συγκρότημα Αυστραλών, με βασικό τραγουδιστή το μετέπειτα αστέρι της αυστραλιανής μουσικής, Ρόνι Μπερνς κερδίζει έδαφος. Στο μπάσο ήταν ένας Ελληνοαυστραλός. Ο Θέμι Άνταμς, κατά κόσμον Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος, ο οποίος αλλάζει το όνομά του, αρνείται την ελληνική καταγωγή και τις παραδόσεις, για να ενσαρκώσει την αντίδραση στην κοινωνική αδικία. Για Ορθοδοξία και θρησκεία; Ούτε λόγος.

Μια περίεργη εμπειρία, του αλλάξει και πάλι τον δρόμο και τον κάνει να στραφεί στον Θεό και την ιεροσύνη. Πουλάει τα υπάρχοντά του και χαρίζει τα χρήματα στους φτωχούς. Μετά από λίγο καιρό, αποφασίζει να ενταχθεί στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία. Η απίστευτη ιστορία του έκανε το Χόλιγουντ να ονειρεύεται να την κάνει ταινία. Ο ίδιος μιλάει για όλα αυτά στον Χριστόδουλο Αθανασάτο και το New Greek TV.

Το είδαμε εδώ

Ο "Μπάμπης ο Φλού" του Σιδηρόπουλου είναι ο μοναχός Προκόπιος

Για δύο και πλέον δεκαετίες Ελληνες και ξένοι δημοσιογράφοι αναζητούσαν τον περίφημο "Μπάμπη τον Φλου" που τραγούδησε ο δημοφιλής τραγουδοποιός Παύλος Σιδηρόπουλος... Γνωρίζανε όλοι ότι επρόκειτο για υπαρκτό πρόσωπο και ότι οι στίχοι του τραγουδιού ήταν απλά η ζωή του.
Το ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ανακάλυψε τον "Μπάμπη τον Φλου" στο Αγιο Ορος. Πρόκειται για τον μοναχό Προκόπιο-Χαράλαμπος το κόσμικό του όνομα του- που ζει μαζί με 5 ακόμα μοναχούς σε ένα κελί μέσα στα δάση του Αθωνικής Πολιτείας, κοντά στην περιοχή Καψάλα.
Το tilegrafima.gr τον συνάντησε στην πρωτεύουσα του Αγίου Ορους και με συγκίνηση μίλησε μαζί του για την ιστορία του τραγουδιού ενώ ξέσπασε σε λιγμούς όταν η κουβέντα έφθασε στον Παύλο Σιδηρόπουλο που υπήρξε επιστήθιος φίλος του και ζούσαν την έντονη ζωή στα Εξάρχεια.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΑΘΕΪΑ & ΤΟ ΦΛΕΡΤ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ HIPPIES ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Η ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΟΥ: ΑΒΕΛ-ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΚΙΟΥΖΕΛΗΣ

Ὁ Ἀναστάσιος Γκιουζέλης γεννήθηκε τό 1981 στήν Ἀθήνα, στή μικρή Προτεσταντική αἵρεσι τῶν “Ἐργατῶν”, ἡ ὁποία ἔχει πολλά ὀνόματα ὅπως “Ἐκκλησία χωρίς Ὄνομα”, “Χριστιανοί”, “Ἡ Ἀλήθεια”, “Χριστιανοί ἄνευ Δόγματος”, “Ὁ Δρόμος τοῦ Θεοῦ”, “Ἀνώνυμοι Χριστιανοί”, “Φίλοι καί Ἐργάτες”, “Ἐκκλησία τῶν Δύο-Δύο (2χ2)”, “Ἐκκλησία τοῦ Jack Carroll”, “Ἀνώνυμη κατ’ Οἶκον Ἐκκλησία”, “Ἐκκλησία τῆς Καινῆς Διαθήκης” καί τουλάχιστον 20 ἀκόμη. Ἱδρύθηκε στήν Ἰρλανδία τό 1897 ἀπ’ τούς William Irvine, Edward Cooney καί Jack Carroll. Γι’ αὐτό, ἐπίσης, εἶναι γνωστοί οἱ ὀπαδοί της καί ὡς “Κουνίτες”(Cooneyites), “Ἰρβινίτες”(Irvinites) καί “Καρρολλίτες”(Carrollites), ἀπ’ τά ὀνόματα τῶν ἱδρυτῶν τους Cooney, Irvine καί Carroll.

Ὥς τό 1997, 16 ἐτῶν, πήγαινε σταθερά στίς συναθροίσεις τῶν “Ἐργατῶν” πιστεύοντας ὅτι αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Στό σπίτι του ἀλλά καί σ᾽ ὁλόκληρη τήν πολυκατοικία στήν ὁποία ἔμενε, πολύ συχνά φιλοξενοῦνταν ἀπ’ ὅλο τόν κόσμο κήρυκες οἱ ὁποῖοι αὐτοονομάζονταν “Ἐργάτες”(Workers) καί “Ἐργάτριες” καί δίδασκαν ὅτι εἶναι συνεχιστές τῶν πρώτων Ἀποστόλων. Δυστυχῶς, δέν μποροῦσε νά φαντασθῆ ὅτι ὑπῆρχαν καί “ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς Ἀποστόλους Χριστοῦ” (Β´ προς Κορινθίους, 11, 13), οἱ ὁποῖοι μάλιστα χειροτονοῦσαν καί γυναῖκες σέ “Ἀποστόλους”, κάτι τό ὁποῖο δέν μαρτυρεῖται στήν Καινή Διαθήκη.

Τό 1997, στή Β´ Λυκείου, ἄρχισε νά βρίσκη βαρετές τίς συναθροίσεις τῶν “Ἐργατῶν” καί ἔτσι σταμάτησε νά πηγαίνη σ’ αὐτές. Οἱ μῆνες περνοῦσαν καί ἄρχισε νά αἰσθάνεται ἀπέχθεια γιά τό “Χριστιανισμό” αὐτό τόν ὁποῖο εἶχε γνωρίσει ἐκ γενετῆς. Ἡ ἀπέχθεια γιά τό Χριστιανισμό ἔδωσε τή σκυτάλη στήν πλήρη ἀδιαφορία γιά τό Θεό καί ἡ ἀδιαφορία γιά τό Θεό τόν ὀδήγησε στήν ἀθεΐα. Ἡ ψυχή καί ἡ ζωή του, ὅμως, στήν οὐσία ἦταν ἄδειες. Αἰσθανόταν ἕνα κενό μέσα του τό ὁποῖο ἤθελε μέ κάτι νά τό γεμίση. Καί ἔτσι προσπάθησε νά τό γεμίση μέ τή rock μουσική, προσπαθώντας νά μιμηθῆ κατά κάποιο τρόπο τή ζωή τῶν χίππηδων τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ἔχοντάς τους ὡς πρότυπο στό ντύσιμο, στή μουσική καί στίς ἰδέες πιστεύοντας ὅτι δέν ὑπάρχουν ἁμαρτίες καί ὅτι ὅλα ἐπιτρέπονται. Ὅποτε ἔρχονταν διάφοροι “Ἐργάτες” ἐπίσκεψι στό σπίτι του, ἔβαζε ἐπίτηδες στή διαπασῶν rock μουσική θέλοντας μ’ αὐτό τόν τρόπο νά τούς δείξη ὅτι ἔχει ξεκόψει ἀπ’ τήν ὁμάδα τους· ἀπ’ τό “Χριστιανισμό” τους.

Βαθειά ἡ ψυχή του, ὅμως, ἐπιθυμοῦσε τήν πίστι στό Θεό. Πλέον, ὅμως, μισοῦσε, ἔνιωθε μιά ἀπέχθεια, γιά τό Χριστιανισμό. Ἔτσι ἄρχισε νά ἀσχολῆται μέ τήν ἀρχαία Αἰγυπτιακή θρησκεία τῶν Φαραώ, τοποθετώντας στό δωμάτιό του διάφορα Αἰγυπτιακά εἴδωλα.

Ὁ παλαιός “νέος τῶν συναθροίσεων” εἶχε ἀλλάξει. Προσπάθησε νά κάνη νέους φίλους πού δέν θά γνώριζαν ἐκεῖνο τόν παλαιό “νέο τῶν συναθροίσεων”. Ὕστερα ἀπό ἕνα χρόνο, τό 1998, 18 ἐτῶν γνώρισε κάποια Ὀρθόδοξα ἄτομα, ἡλικίας 20-21 ἐτῶν, 2-3 χρόνια μεγαλύτερά του, ἀπ’ τό ΤΕΙ Ἀθηνῶν, τό ὁποῖο βρίσκεται στή γειτονιά του, νιώθοντας πολύ εὐχαριστημένος πού βρῆκε αὐτή τήν καλή παρέα ὅπου ὁ ἕνας βοηθοῦσε καί στήριζε τόν ἄλλο σέ κάθε δύσκολη στιγμή. Ὁ Ἀναστάσιος ἀπόφευγε νά συζητήση μαζί τους περί Θεοῦ. Εἶχε βαρεθῆ τίς συζητήσεις περί Θεοῦ. Οἱ “Ἐργάτες” κατά διαστήματα τόν ρωτοῦσαν τί σκεπτόταν γιά τό μέλλον του καί μεταξύ σοβαροῦ καί ἀστείου, τούς ἀπαντοῦσε ὅτι θέλει νά γίνη Χίππης. Καί ἐκεῖνοι προσπαθοῦσαν νά τοῦ ἐξηγήσουν τί ἀκριβῶς ἦταν οἱ Χίππης καί ὅτι αὐτό δέν εἶναι καλή ἐπιλογή γιά τή ζωή κάποιου.

Το Σεπτέμβρη τοῦ 1999 στήν Ἀθήνα, ὅπου καί ἔμενε, ἔγινε ἕνας μεγάλος σεισμός, κάτι τό πρωτόγνωρο γι’ αὐτόν. Γιά ἀρκετές ἡμέρες γίνονταν μετασεισμοί καί ἡμέρα μέ τήν ἡμέρα ὅλο καί συσσωρευόταν μέσα του ὁ φόβος γιά κάτι χειρότερο μέ ἀποτέλεσμα τά βράδια νά μή μπορῆ, ὄχι νά κοιμηθῆ, ἀλλά οὔτε κἄν νά ξαπλώση στό κρεββάτι. Κάποιο βράδυ, ἐνῶ ἦταν ξύπνιος καί οἱ ὑπόλοιποι στήν οἱκογένειά του κοιμόνταν, σκέφθηκε νά τακτοποιήση τή βιβλιοθήκη του καί ἔτσι ὅπως ἔβγαλε ἀπ’ αὐτήν ὅλα τά βιβλία καί τά λοιπά πράγματα, στό βάθος ἐνός ραφιοῦ καί μέσα σέ σκόνες βρῆκε μιά μικρή Κ. Διαθήκη τήν ὁποία τοῦ τήν εἶχαν δώσει ἀρκετά χρόνια πρίν.

Τακτοποίησε τή βιβλιοθήκη καί, μιᾶς καί εἶχε ὅλο τό βράδυ μπροστά του, σκέφθηκε νά διαβάση λίγο Κ. Διαθήκη, ἀφοῦ καί δέν κοιμόταν οὔτε ἔκανε κάτι ἄλλο. Μέ τό πού τήν ἄνοιξε σέ τυχαία σελίδα καί ἄρχισε νά διαβάζη ἔμεινε ἔκπληκτος. Ἡ καρδιά του γέμισε ἠρεμία, θάρρος καί χαρά. Ὅλη ἡ τρομάρα τήν ὁποία εἶχε συσσωρευμένη μέσα του ἀπ’ τόν πρῶτο σεισμό καί τούς ἐπανειλημμένους μετασεισμούς ἐξαφανίσθηκε ἀμέσως. Πλέον δέν αἰσθανόταν φόβο γιά τούς μετασεισμούς. Ἀμέσως σκέφθηκε ὅτι ὑπάρχει Θεός καί ὅτι μόλις τοῦ τό ἔδειξε!

Τό ἑπόμενο πρωΐ πῆρε χαρούμενος τηλέφωνο τήν παρέα του καί τούς εἶπε: “Ξέρετε τί νά κάνετε γιά νά μή φοβᾶσθε τούς σεισμούς; Νά διαβάζετε Κ. Διαθήκη!”. Ἔμειναν ἔκπληκτοι μ’ αὐτό τό ὁποῖο ἄκουσαν. Δέν περίμεναν νά ἀκούσουν κάτι τέτοιο, διότι ποτέ ὁ Ἀναστάσιος δέν εἶχε ἀφήσει νά φανῆ ἡ Χριστιανική του πλευρά. Ἔτσι ὁ ἴδιος ἄρχισε νά ξαναπιστεύη ὅτι ὑπάρχει Θεός καί τήν Κυριακή γιά πρώτη φορά ὕστερα ἀπό 2 χρόνια ξαναπῆγε στίς Προτεσταντικές συναθροίσεις τῶν “Ἐργατῶν”. Ὅλοι ἐκεῖ χάρηκαν πού τόν ξαναεῖδαν καί τόν καλωσόρισαν μ’ ἕνα θερμό “καλωσῆλθες”. Ἔτσι ἀπό τότε πήγαινε κανονικά πάλι στίς Προτεσταντικές συναθροίσεις τῶν “Ἐργατῶν” καί μάλιστα πρῶτος ἀπ’ ὅλους.

Κάποια ἡμέρα προσπάθησε νά μιλήση σέ κάποιο ἄτομο ἀπ’ τήν παρέα του περί τῶν Προτεσταντικῶν συναθροίσεων τῶν “Ἐργατῶν” ὅπου πήγαινε, λέγοντάς του ὅτι κάθε Κυριακή γίνονται στήν πολυκατοικία ὅπου ἔμενε, στό διαμέρισμα τῆς γιαγιᾶς του, κάποιες “συναντήσεις” ὅπου διαβάζεται τό Εὐαγγέλιο καί ψέλνονται διάφοροι Χριστιανικοί ὕμνοι, προτείνοντάς του νά ἔλθη ἄν θέλη. Τό ἄτομο αὐτό μέ τή σκέψι ὅτι ὁ Ἀναστάσιος βρίσκεται σέ κάποια Χριστιανική αἵρεσι καί ὅτι προσπαθεῖ τώρα νά τοῦ κάνη προσηλυτισμό στήν αἵρεσι, ἔφυγε συγκλονισμένο, γεμάτο ταραχή, βιαστικά, μή ξέροντας τί νά τοῦ πῆ καί πώς νά ἀντιμετωπίση τήν πρόσκλησί του στίς αἱρετικές συναθροίσεις. Ὁ Ἀναστάσιος δέν μποροῦσε νά καταλάβη τό γιατί ἔφυγε ἔτσι. Τό ρώτησε τήν ἑπομένη ἡμέρα καί δέν ἔλαβε καμμιά ἀπάντησι.

Κάποια ἡμέρα τό ἴδιο ἄτομο ἀπ’ τήν παρέα τόν ρώτησε ἄν εἶναι βαπτισμένος Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ὁ Ἀναστάσιος ἔπεσε σέ ἀμηχανία. Φοβόταν νά πῆ τήν ἀλήθεια γιατί δέν ἤξερε πῶς θά τό πάρη ὁ ἄλλος. Καί ἔτσι εἶπε πώς δέν γνωρίζει. Τό ἄτομο αὐτό τοῦ ἀπάντησε πώς δέν γίνεται νά μή γνωρίζη ἄν εἶναι βαπτισμένος Ὀρθόδοξος ἤ ὄχι. Γεμάτος καί πάλι ἀμηχανία ὁ Ἀναστάσιος εἶπε ὅτι θά τηλεφωνήση στό σπίτι του νά ρωτήση… Ρώτησε τή μητέρα του ἄν εἶναι βαπτισμένος Ὀρθόδοξος καί αὐτή τοῦ ἀπάντησε: “Δεν ξέρεις; Τί εἶναι αὐτό πού ρωτᾶς; Φυσικά καί δέν εἶσαι”. Τό εἶπε στό ἄτομο αὐτό καί ἐκεῖνο ἔδειξε ὅτι συγκλονίσθηκε καί στενοχωρήθηκε γι’ ἄλλη μιά φορά μαθαίνοντας καί ἐπίσημα ὅτι δέν εἶναι Ὀρθόδοξος.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα ἡ παρέα του μέ ἤρεμο τρόπο προσπάθησε νά τοῦ μιλήση λέγοντάς του ὅτι βρίσκεται στήν πλάνη τῆς αἱρέσεως καί ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἀλήθεια τήν ὁποία ἄφησε ὁ Χριστός. Ὁ ἤρεμος “νέος τῶν συναθροίσεων“ γέμισε ὀργή. Ξεχνώντας ὅτι συζητάει μέ ἄτομα πού τόν ἀγαποῦν πραγματικά, ἀπ’ τήν παρέα του, γεμάτος ὀργή ἄρχισε νά μιλᾶ ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κατηγορώντας την ὅτι δέν ἔχει σωστούς κληρικούς, μή γνωρίζοντας ὅτι ὑπάρχουν καί εὐλαβεῖς καί σωστοί κληρικοί. Ἡ παρέα του στενοχωρημένη γιά τή συμπεριφορά τοῦ φίλου τους σταμάτησαν τή συζήτησι καί προσπάθησαν νά ἠρεμήσουν.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα κατά τήν ὁποία ὁ Ἀναστάσιος εἶχε ἠρεμήσει, ἡ παρέα του μέ ἤρεμο πάλι καί διακριτικό τρόπο ξαναπροσπάθησε νά τοῦ ἐξηγήση ὅτι βρίσκεται στή πλάνη τῆς αἱρέσεως. Ἐκεῖνος τούς ἀπάντησε πάλι γεμάτος ὀργή, μιλώντας μέ μίσος καί μέ πολύ ἄσχημο τρόπο κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ ἀποτέλεσμα ἡ παρέα του νά στενοχωρηθῆ πολύ γιά τήν ἄσχημη συμπεριφορά τοῦ φίλου τους. Ὁ Ἀναστάσιος καταλάβαινε ὅτι μίλησε ἄσχημα ἀλλά ὀ ἐγωϊσμός του δέν τόν ἄφηνε νά τό παραδεχθῆ.

Στή συνέχεια ἡ παρέα του μέ ἤρεμο πάλι τρόπο καί ἀγάπη Χριστοῦ ξαναπροσπάθησε νά τοῦ ἐξηγήση ὅτι βρισκόταν σέ πλάνη. Ἦταν, ὅμως, δύσκολο διότι δέν γνώριζαν ἁγιογραφικά χωρία. Ἐνῶ ἄρχισαν μέ ἠρεμία νά τοῦ μιλοῦν ὅπως μποροῦν γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἐνῶ πάλι γεμάτος ὀργή ὁ Ἀναστάσιος ἑτοιμαζόταν νά τούς ἀπαντήση, συλλογίσθηκε ἀπό μέσα του λέγοντας στόν ἑαυτό του: “Βρέ Τάσο, γνωρίζεις ὅτι τά ἄτομα αὐτά σέ ἀγαπᾶνε πραγματικά καί στό ἔχουν ἀποδείξει πάρα πολλές φορές σέ διάφορα προβλήματα καί δυσκολίες, στή σχολή κλπ.. Ἐπίσης, ποτέ δέν σοῦ ἔχουν πεῖ ψέμματα. Ποτέ δέν σέ ἔχουν κοροϊδέψει. Ὅσον ἀφορᾶ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά τήν ὁποία προσπαθοῦν νά σοῦ μιλήσουν δέν γνωρίζεις τίποτε. Πῶς εἶσαι σίγουρος πώς ὅλα αὐτά πού σοῦ λένε εἶναι λάθος; Πρῶτα πήγαινε νά δῆς τί εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά τήν ὁποία σοῦ μιλᾶνε καί ὕστερα βγάλε κάποιο συμπέρασμα…”. Καί ἔτσι ἀντί νά τούς ἀπαντήση ὀργισμένος, μέ ἠρεμία διαβεβαίωσε τήν παρέα του ὅτι θά τό ψάξη τό θέμα γιά τό ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια, πηγαίνοντας νά δῆ τί εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Τόν ρώτησαν ἄν ἤξερε νά κάνη τό σταυρό του καί τούς ἀπάντησε “νομίζω”, ἀλλά ἐπειδή δέν ἤξερε νά τόν κάνη σωστά τοῦ ἔδειξαν τό πῶς ἀκριβῶς πρέπει νά τόν κάνη. Ἀπό δεξιά πρός τ᾽ ἀριστερά καί ὄχι ἀπό ἀριστερά πρός τά δεξιά ὄπως τόν ἔκανε ἐκεῖνος.

Ὕστερα ἀπό μερικές μέρες ἀποφάσισε νά πάη μόνος του στόν Ὀρθόδοξο ναό τῆς γειτονιᾶς του καί στεκόμενος μπροστά σέ κάποια Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας ἔκανε τό Σταυρό του καί εἶπε τά ἑξῆς λόγια ἀπό μέσα του πρός τό Χριστό:

“Χριστέ μου δέν γνωρίζω ἄν ὁ τόπος στόν ὁποῖο βρίσκομαι αὐτή τή στιγμή, δηλαδή ὁ Ὀρθόδοξος Ναός, εἶναι σωστός. Οὔτε ξέρω ἄν ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο αὐτή τή στιγμή προσεύχομαι, δηλαδή ὅτι προσεύχομαι μπροστά σέ μία Εἰκόνα Σου καί ὅτι κάνω τόν Σταυρό μου, εἶναι σωστός. Γνωρίζω, ὅμως, ὅτι λές μέσα στό Εὐαγγέλιο, ‘Ὅποιος Μοῦ κτυπήση, θά τοῦ ἀνοίξω’. Ἀπ’ τή στιγμή πού ὑπάρχεις Χριστέ μου καί λές, ‘Ὅποιος Μοῦ κτυπήση, θά τοῦ ἀνοίξω’, δεῖξε μου ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια· αὐτό τό ὁποῖο πιστεύουν οἱ γονεῖς μου ἤ αὐτό τό ὁποῖο πρεσβεύει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Δεῖξε μου ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί δέν θά Σέ ἀρνηθῶ. Καί πρίν μοῦ δείξης ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια δέν θά συζητήσω οὔτε μέ κάποιο Ὀρθόδοξο κληρικό γιά νά μοῦ ἐξηγήση τί διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, οὔτε μέ κάποιον ‘Ἐργάτη’ γιά νά μοῦ πῆ τί πιστεύουν ἐκεῖνοι. Θά περιμένω νά μοῦ δείξης Ἐσύ ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Δείξε μου, Χριστέ μου, ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί δέν θά Σέ ἀρνηθῶ! Ἀμήν”.

Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ἡ παρέα του δέν τοῦ ξαναεῖπε τίποτε περί Ὀρθοδοξίας. Κάποια ἡμέρα μόνο τοῦ εἶπαν ὅτι πρέπει νά κάνη τό σταυρό του ὅποτε περνάει μπροστά ἀπό κάποια ἐκκλησία. Καί ἐκεῖνος τό δέχθηκε. Καί ἄρχισε νά πηγαίνη μόνος του μία Κυριακή στήν Ὀρθόδοξη Θ. Λειτουργία προσευχόμενος θερμά νά τοῦ δείξη ὁ Θεός τήν Ἀλήθεια καί μία Κυριακή ἐναλλάξ στίς συναθροίσεις τῶν “Ἐργατῶν” προσευχόμενος πάλι θερμά νά τοῦ δείξη ὁ Θεός ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Ἐπίσης, κάθε βράδυ γονάτιζε στό κρεββάτι του πρίν ξαπλώση, προσευχόμενος καί πάλι στό Θεό νά τοῦ δείξη τήν Ἀλήθεια. Οἱ φίλοι του δέν τοῦ ἔλεγαν τίποτε γιά τό θέμα αὐτό, ἀλλά γνώριζαν ἀπ’ τόν ἴδιο ὅτι πήγαινε καί στίς Ὀρθόδοξες Θ. Λειτουργίες.

Κάποια ἡμέρα, ἀρχές τοῦ 2000, τοῦ πρότεινε ἡ παρέα του ἄν ἤθελε νά πᾶνε μονοήμερη ἐκδρομή στήν Αἴγινα γιά νά ἐπισκεφθοῦν τή Μονή τοῦἉγ. Νεκταρίου. Καί ἀπάντησε “πᾶμε”, σκεπτόμενος ὅτι δέν ἔχει νά χάση τίποτε.

Πάνω στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου τούς ζήτησε νά μείνη λίγο μόνος. Ἔκανε μιά βόλτα καί πῆγε στό μέρος στό ὁποῖο ἦταν ὁ τάφος τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου. Ἔβλεπε κάποιους πιστούς νά γονατίζουν μπροστά στόν τάφο τοῦ Ἁγίου καί νά προσεύχωνται. Τοῦ φάνηκε παράξενο αὐτό, ἀλλά τοῦ ἔκανε καί ἐντύπωσι. Ὅταν ἄδειασε ὁ χῶρος καί ἔμεινε μόνος του γονάτισε καί εἶπε στόν Ἅγιο: “Ἅγ. Νεκτάριε, ἄν ὑπάρχης καί μ’ ἀκοῦς καί ἄν ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Ἀλήθεια, βοήθησέ με καί δεῖξτο μου…”.

Ὕστερα ἀπό λίγα λεπτά σηκώθηκε καί πῆγε νά βρῆ τά παιδιά τά ὁποῖα τόν περίμεναν στήν ἔξοδο τοῦ Μοναστηριοῦ γιά νά φύγουν. Μόλις τόν εἶδαν ξαφνιάσθηκαν, νομίζοντας ὅτι κάτι ἄσχημο τοῦ συμβαίνει. Καί μέ ἐνδιαφέρον τόν ρωτοῦσαν, “Εἶσαι καλά; Φαίνεσαι κάπως… Σοῦ συμβαίνει κάτι καλό ἤ κάτι ἄσχημο;”. Γεμάτος ἀπορία τούς διαβεβαίωσε ὅτι εἶναι καλά διαπιστώνοντας, ὅμως, ὅτι αἰσθανόταν μία παράξενη ἠρεμία τήν ὁποία μᾶλλον τήν εἶχαν διακρίνει τά παιδιά πού ἀνήσυχα ἐπέμεναν νά τόν ρωτᾶνε ἄν εἶναι καλά ἤ ὄχι. Τά διαβεβαίωσε γι’ ἄλλη μιά φορά ὅτι εἶναι μιά χαρά καί ὅτι τό μόνο τό ὁποῖο ἔκανε ἦταν προσευχή ὅπως ἔκαναν ὅλοι ἐκεῖ στό Μοναστήρι. Τήν παράξενη ἠρεμία τήν ὁποία αἰσθανόταν δέν τήν ἑρμήνευσε, οὔτε τήν ἀνέφερε στά παιδιά, ἁπλά γνώριζε ὅτι τήν εἶχε αἰσθανθῆ.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα εὑρισκόμενος πίσω στήν Ἀθήνα πῆρε τηλέφωνο τήν παρέα του γιά νά τούς πῆ ἐντυπώσεις ἀπ’ τήν Μονή τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου. Πρίν πάρη τηλέφωνο γνώριζε πολύ καλά ὅτι τήν προηγούμενη ἡμέρα εἶχαν πάει στόν Ἅγ. Νεκτάριο τῆς Αἴγινας. Μέ τό ποῦ πῆρε, ὅμως, τηλέφωνο ἄρχισε νά λέη χωρίς νά τό καταλάβη ὅτι εἶχαν πάει στόν… Ἅγ. Ἀνδρέα τῆς Αἴγινας!

Ἡ παρέα του νόμιζε ὅτι τούς ἔκανε πλάκα καί ἀποροῦσε πῶς γίνεται νά μή θυμᾶται ποῦ εἶχαν, μόλις τήν προηγούμενη ἡμέρα, πάει. Εἶχε ξεχάσει ἐντελῶς τό ὄνομα τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου καί ἐπέμενε ὅτι εἶχαν πάει στόν Ἅγ. Ἀνδρέα τῆς Αἴγινας. Ὅταν τό ἄλλο ἄτομο τοῦ θύμισε ὅτι εἶχαν πάει στόν Ἅγ. Νεκτάριο τῆς Αἴγινας καί ὄχι σέ Ἅγ. Ἀνδρέα, θυμήθηκε ἀμέσως τό ποῦ εἶχαν πάει καί μέ τήν ἀπορία πῶς γίνεται νά τό ξεχάση, ζήτησε συγγνώμη.

Οἱ μῆνες στή συνέχεια περνοῦσαν μέ τό νά πηγαίνη μία Κυριακή στήν Ὀρθόδοξη Θ. Λειτουργία καί μία Κυριακή ἐναλλάξ στίς συναθροίσεις τῶν “Ἐργατῶν”, προσευχόμενος πάντα θερμά νά τοῦ δείξη ὁ Θεός ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια.

Ὄλους αὐτούς τούς μῆνες μέ τήν παρέα του δέν εἶχε καμμία συζήτησι περί τοῦ ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Ἡ παρέα του δέν ἤθελε νά τόν πιέση. Ἁπλά προσευχόταν δίχως νά τό ξέρη ὁ ἴδιος, γνωρίζοντας ὅτι καμμία προσευχή δέν πάει χαμένη. Ἀκόμη καί ἡ πιό μικρή.

Τό καλοκαίρι τοῦ 2000 ἡ παρέα του, τοῦ πρότεινε νά πᾶνε στήν Παναγία τῆς Τήνου, ἄν ἤθελε. Δέχθηκε σκεπτόμενος πάλι ὅτι δέν ἔχει νά χάση τίποτε. Στή Τῆνο ἔμειναν δύο ἡμέρες ἐπειδή ἦταν μακριά. Τήν πρώτη ἡμέρα ἐπισκέφθηκαν τήν Ἐκκλησία τῆς Παναγίας τῆς Τήνου ὅπου πῆγε μπροστά στήν θαυματουργική Εἰκόνα τῆς Παναγίας πού βάσταζε τό Χριστό στήν ἀγκαλιά της καί μ’ ἐγκάρδια προσευχή ξαναεῖπε: “Χριστέ μου, δεῖξε μου ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί δέν θά Σέ ἀρνηθῶ!”.

Ὕστερα, καθώς ἔφευγαν ἀπ’ τήν Ἐκκλησία τῆς Παναγίας τῆς Τήνου, ἡ παρέα του σταμάτησε σ’ ἕνα πάγκο ἔξω ἀπ’ τήν Ἐκκλησία ὅπου πουλοῦσαν Εἰκονίτσες, κεράκια κλπ.. Ὁ Ἀναστάσιος τούς περίμενε νά ψωνίσουν γιά νά συνεχίσουν τόν δρόμο τους καί κάποιο ἄτομο ἀπ’ τήν παρέα τοῦ εἶπε: “Μήν ντρέπεσαι, ἄν θέλης πάρε καί ἐσύ μία Εἰκονίτσα”. Ἔτσι ἀγόρασε μία μικρή Εἰκονίτσα τῆς Παναγίας τῆς Τήνου.

Τό βράδυ ὅπου πῆγε στό δωμάτιό του στό ξενοδοχεῖο ἄφησε τήν Εἰκονίτσα μέσα σ’ ἕνα σακουλάκι πάνω στό κομοδίνο καί ἄναψε στό κηροπήγιο ἕνα κερί. Ξάπλωσε στό κρεββάτι καί τόν πῆρε ὁ ὕπνος δίχως νά τό καταλάβη. Στή μέση τῆς νύκτας ξύπνησε ξαφνικά τρομαγμένος κι ἀμέσως εἶδε ὅτι τό κερί ἀπέναντι στό κομοδίνο εἶχε λιώσει μ’ ἀποτέλεσμα νά ἔχη ἀρχίσει νά πιάνη φωτιά τό ξύλινο κομοδίνο. Σηκώθηκε γρήγορα καί ἔντρομος μ’ ἕνα ροῦχο ἔσβησε τή φωτιά. Καθώς ὕστερα κοίταξε τό σακουλάκι μέ τήν Εἰκονίτσα πάνω στό κομοδίνο, αὐθόρμητα σκέφθηκε ὅτι πιθανόν ἡ Παναγία νά τόν βοήθησε νά ξυπνήση ἔτσι ξαφνικά καί ἐγκαίρως προλαβαίνοντας τή φωτιά πρίν ἐξαπλωθῆ περισσότερο.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα καθώς ἐπέστρεψαν στήν Ἀθήνα, κρέμασε τήν Εἰκονίτσα τῆς Παναγίας στόν τοῖχο πάνω ἀπ’ τό γραφεῖο του, στό δωμάτιό του. Δέν εἶχε ἀκόμη πιστεύσει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Ἀληθινή Ἐκκλησία τήν ὁποία ἄφησε ὁ Χριστός, ἀλλά κάτι τοῦ ἔλεγε ὅτι ἡ Παναγία τόν εἶχε βοηθήσει νά ξυπνήση ἐγκαίρως πρίν ἐξαπλωθῆ ἡ φωτιά. Καί γι’ αὐτό τό λόγο ἀποφάσισε νά κρεμάση τήν Εἰκονίτσα στό δωμάτιό του. Καί περίμενε μέ ἀγωνία πῶς θά ἀντιδροῦσαν οἱ γονεῖς του βλέποντάς την. Ὅταν τήν εἶδαν οἱ γονεῖς του, γιά πρώτη φορά κατάλαβαν ὅτι ὁ γιός τους σχετίζεται μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐξαγριωμένοι καί ξαφνιασμένοι τοῦ εἶπαν νά τήν πετάξη κι ἐκεῖνος προσπάθησε νά τούς ἐξηγήση ὅτι δέν ἔκανε κάτι κακό καί ὅτι, ἐπίσης, ἔχει κάθε δικαίωμα νά ἔχη στό δωμάτιό του ὅ,τι θέλει, ὅπως καί τά ὑπόλοιπα ἀδέλφια του ἐξάλλου. Οἱ φασαρίες συνεχίζονταν σέ καθημερινή βάσι. Γιά τό φόβο μήπως τοῦ τήν πετάξουν ὅταν ἔλειπε ἀπ’ τό σπίτι τήν ἔπαιρνε μαζί του καί καθώς ἐπέστρεφε τήν ξανακρεμοῦσε.

Ἕνα βράδυ ἡ μητέρα του ἐπέμενε νά πετάξη τήν Εἰκονίτσα καί ἐκεῖνος ἀρνιόταν. Νευριασμένη ἐκείνη τοῦ εἶπε ὅτι ἄν ἡ ἴδια ξυπνήση τό πρωΐ καί εἶναι ἀκόμη κρεμασμένη ἡ Εἰκονίτσα θά τήν πετάξη. Καί ἐκεῖνος, αὐτή τή φορά, τῆς εἶπε μέ ἠρεμία “Κάνε ὅ,τι σέ φωτίση ὁ Θεός…”, σκεπτόμενος ἀπό μέσα του ὅτι ἄν ὁ Θεός δέχεται τήν Ὀρθοδοξία ὡς Ἀλήθεια θά τή φωτίση νά μή τήν πετάξη. Καί ἄν ὁ Θεός δέχεται τήν ὁμάδα τῶν “Ἐργατῶν“ ὡς Ἀλήθεια θά τή φωτίση νά τήν πετάξη. Καί ἔτσι θά καταλάβαινε ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια.

Τό πρωΐ πού ξύπνησε γιά νά πάη στή σχολή του, οἱ γονεῖς του εἶχαν φύγει γιά τή δουλειά τους χωρίς νά πετάξουν τήν Εἰκονίτσα. Χάρηκε πού δέν τοῦ τήν πέταξαν χωρίς, ὅμως, νά εἶναι πεπεισμένος πώς τό ὅτι δέν τοῦ τήν πέταξαν εἶναι ἀπόδειξι ὅτι ἡ Ἀλήθεια βρίσκεται στήν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι ἔφυγε γιά τή σχολή του ἀφήνοντας τήν Εἰκονίτσα κρεμασμένη στόν τοῖχο. Τό μεσημέρι πού γύρισε στό σπίτι, ἔκπληκτος διαπίστωσε ὅτι ἡ Εἰκονίτσα ἔλειπε. Εἶχαν γυρίσει τ᾽ ἀδέλφια του καί τήν εἶχαν ξεκρεμάσει κρύβοντάς την κάτω ἀπό ἕνα βιβλίο πάνω στό γραφεῖο του. Δέν τούς εἶπε τίποτε. Ἡ ὥρα ἦταν 14:00 καί στενοχωρημένος ἐπειδή δέν μποροῦσε νά καταλάβη ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἄρχισε νά ἑτοιμάζεται γιά νά συναντήση στίς 15:00 κάποιο ἄτομο ἀπ’ τήν παρέα του, τήν Π., στό κέντρο τῆς Ἀθήνας, στήν Πλάκα, γιά μία μεσημεριανή βόλτα. Ἐν τῷ μεταξύ, ἐνῶ ὁ ἴδιος θά ἔλειπε, ἡ μητέρα του στίς 15:30 θά ἐπέστρεφε ἀπ’ τή δουλειά στό σπίτι. Καί σκεπτόταν ἄν θά ἔπρεπε νά ἀφήση τήν Εἰκονίτσα κρεμασμένη στό δωμάτιό του ἤ θά ἔπρεπε νά τήν πάρη μαζί του ἀπό φόβο μήπως τοῦ τήν πετάξη, ὅπως τοῦ εἶχε πεῖ τό προηγούμενο βράδυ. Ἔτσι ἀποφάσισε νά τήν αφήση στό σπίτι καί τό ἄν θά τήν πέταγε ἤ ὄχι θά ἦταν μία ἀπόδειξι γιά τό ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεός θά τοῦ δείξη ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἔκαμε τόν Σταυρό του, ἀσπάσθηκε τήν Εἰκονίτσα καί τήν ἄφησε κρεμασμένη στόν τοῖχο.

Ἔτσι συναντήθηκαν στήν Πλάκα τῆς Ἀθήνας καί καθώς περπατοῦσαν κάποια στιγμή ἡ Π. τοῦ εἶπε ὅτι δέν αἰσθάνεται καλά καί ὅτι ζαλίζεται. Ὄντως εἶχε χλωμιάσει καί ὁ Ἀναστάσιος τῆς εἶπε νά κάτση κάτω σ’ ἕνα πεζούλι πού ἦταν ἐκεῖ κοντά καί πῆγε νά τῆς ἀγοράση μιά πορτοκαλάδα. Καθώς ἔβαλε τό χέρι του στήν τσέπη τοῦ παντελονιού του γιά νά βγάλη χρήματα νά πληρώση, γνωρίζοντας ὅτι στήν τσέπη του εἶχε μόνο λεφτά καί τά κλειδιά του, τοῦ φάνηκε ὅτι ἔπιασε κάποιο ἀντικείμενο σέ σχῆμα “Ω”. Πάνω στήν ἀγωνία του, ὅμως, δέν ἔδωσε σημασία, ἔβγαλε γρήγορα τά ψιλά, πλήρωσε τήν πορτοκαλάδα καί τήν ἔδωσε στήν Π. ἡ ὁποία τήν ἤπιε καί συνῆλθε.

Συνέχισαν τόν περίπατο στήν Πλάκα καί ὕστερα ἀπό ἕνα μισάωρο, ἐνῶ ἁπλά περπατοῦσαν χωρίς νά συζητοῦν κάτι συγκεκριμένο, ἀναρωτήθηκε ἀπό μέσα του ἄν ἦταν ἰδέα του αὐτό πού τοῦ φάνηκε ὅτι ἔπιασε στήν τσέπη του πρίν μισή ὥρα σέ σχῆμα “Ω” καί αὐθόρμητα ἔβαλε τό χέρι του στή τσέπη γιά νά δῆ ἄν ὄντως ἔπιασε κάτι ἤ ἦταν ἁπλά ἡ ἰδέα του. Μέ ἔκπληξι διαπίστωσε ὅτι στήν τσέπη του βρισκόταν ἡ Εἰκονίτσα, καί τό “Ω“ τό ὁποῖο ὡς σχῆμα ἔπιασε ἦταν τό κρικάκι πού ἔχει γιά νά κρεμιέται! Ἀμέσως εἶπε στήν Π. τί συνέβη ἀλλά ἐκείνη δέν τόν πίστευε. Τοῦ ἔλεγε μήπως τήν πῆρε μαζί του ὅπως τίς ἄλλες φορές, λόγῳ τῶν φασαριῶν καί δέν τό θυμόταν. Καί ἐκεῖνος ἀπάντησε ὅτι δέν τήν πῆρε αὐτή τή φορά μαζί του καί ὅτι μάλιστα τήν ἄφησε στό σπίτι ὡς κριτήριο γιά τό ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Ἡ Π. δέν τόν πίστευε καί ἐπειδή ὁ Ἀναστάσιος ἐπέμενε ὅτι 100% δέν τήν εἶχε πάρει μαζί του, ἡ Π. τοῦ εἶπε: “Ἐντάξει, τό ἀπόγευμα πού θά γυρίσης στό σπίτι ξανακρέμασέ την νά δοῦμε τί θά σοῦ ποῦν”. Ἔτσι, τό ἀπόγευμα καθώς γύρισε στό σπίτι τήν ξανακρέμασε καί ὅταν τήν εἶδαν οἱ γονεῖς του δημιουργήθηκε φασαρία μ’ ἀποτέλεσμα τό βράδυ, πρίν ξαπλώση γιά ὕπνο, νά τήν ξεκρεμάση ἀπό φόβο μήπως τοῦ τήν πετάξουν.

Τό ἑπόμενο πρωΐ ἔφυγε γιά τή σχολή του παίρνοντας μαζί τήν Εἰκονίτσα καί γύρισε στό σπίτι τό βράδυ ὅπου καί τήν ξανακρέμασε. Βλέποντάς την ἡ μητέρα του, τοῦ ἔκανε μεγάλη φασαρία καί νευριασμένη τοῦ εἶπε: “Δέν φθάνουν ὅλα αὐτά τά ὁποῖα μᾶς ἔχεις κάνει, ἔχεις τόσο πολύ θράσος, πού ἐνῶ σοῦ εἶχα πεῖ ὅτι ἄν τήν κρεμάσης θά στήν πετάξω, ἐσύ τήν κρέμασες καί στήν πῆρα καί πῆγες ὕστερα καί μοῦ τήν πῆρες μέσα ἀπ’ τό μπουρνούζι μου”. Ἀκούγοντας αὐτά τά λόγια, ὁ Ἀναστάσιος, ἔμεινε ἔκπληκτος. Γνώριζε ὅτι κάτι τό ὑπερφυσικό εἶχε συμβεῖ, ἀλλά σέ καμμιά περίπτωσι δεν περίμενε ὅτι θά τοῦ τό ἐπιβεβαίωνε καί ἡ μητέρα του. Καί τῆς εἶπε τί ἀκριβῶς εἶχε συμβῆ, τονίζοντάς της ὅτι δέν τήν εἶχε πάρει, ἀλλά ὅτι ἡ Εἰκονίτσα βρέθηκε θαυματουργικά στήν τσέπη του. Ἡ μητέρα του πῆγε γρήγορα στό δωμάτιό του καί ξεκρέμασε τήν Εἰκονίτσα ἀνοίγοντας τό παράθυρο μέ σκοπό νά τήν πετάξη καί φωνάζοντας ὅτι εἶναι κάτι τό σατανικό αὐτή ἡ Εἰκονίτσα. Ὁ Ἀναστάσιος ἔτρεξε προλαβαίνοντάς την πρίν τήν πετάξη καί τῆς τήν πῆρε.

Μέ ὅλα αὐτά ὁ Ἀναστάσιος πίστεψε πώς μόλις ὁ Θεός τοῦ ἔδειξε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Καί ἔτσι ἀποφάσισε νά πάη νά μιλήση μέ τόν Ἱερέα της ἐνορίας του. Μίλησε στόν ἐφημέριο πατέρα Ἀνδρέα διηγούμενος σ᾽ αὐτόν ὅλη τήν ἱστορία του γιά τό πῶς πίστεψε. Ὁ πατήρ Ἀνδρέας τόν ἄκουσε προσεκτικά, λέγοντάς του στό τέλος πώς ἔχει κάθε δικαίωμα νά πιστεύη ὅ,τι ὁ ἴδιος θέλει, ὅμως, ἐπειδή μένει μέ τούς γονεῖς του, καλύτερα νά ἔχη τήν Εἰκονίτσα μαζί του, νά μήν τήν κρεμάη γιά νά μήν ἔχουν φασαρίες στό σπίτι καί στό μέλλον, πρῶτα ὁ Θεός, στό δικό του σπίτι θά κάνη ὅ,τι θέλει. Ἔκτοτε, εἶχε συνεχῶς τήν Εἰκονίτσα μαζί του καί κάθε Κυριακή πήγαινε πλέον μόνο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ὁ πατέρας του πρίν παντρευθῆ καί κάνει οἰκογένεια εἶχε γίνει “Ἐργάτης”, κήρυκας, μ’ ἀποτέλεσμα νά μπορῆ νά ἑρμηνεύη τήν Ἁγ. Γραφή κατά τόν Προτεσταντικό τρόπο, δηλαδή παρερμηνεύοντάς την καί παραβλέποντας διάφορα ἁγιογραφικά χωρία. Ἔτσι κάλεσε τόν Ἀναστάσιο μέ σκοπό νά τοῦ ἀποδείξη πῶς μέσῳ τῆς Ἁγ. Γραφῆς ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι στήν πλάνη. Ὁ Ἀναστάσιος ἤλπιζε ὅτι θά μποροῦσε νά τοῦ ἀπόδείξη τό ἀντίθετο. Ὅμως, δέν ἤξερε τίποτε ἀπό ἀντιαιρετικά ἁγιογραφικά ἐπιχειρήματα.

Ὁ πατέρας του ξεκίνησε μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι οἱ Ἱερές Εἰκόνες εἶναι εἰδωλολατρία καί ὁ Ἀναστάσιος τοῦ ἀπάντησε ὅτι δέν εἶναι, διότι δέν λατρεύουμε οὔτε τό ξύλο, οὔτε τούς εἰκονιζομένους Ἁγίους καί ὅτι ἡ προσκύνησι εἶναι τιμητική καί ὄχι λατρευτική, κάτι μέ τό ὁποῖο ὁ πατέρας του δέν συμφωνοῦσε. Ὕστερα ὁ πατέρας του ἄρχισε νά τοῦ δείχνη διάφορα ἁγιογραφικά χωρία τά ὁποῖα ὅπως ἰσχυριζόταν ἦταν ἐναντίον τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, τῆς Ἱερωσύνης, τῆς νηστείας καί, καθώς ἐπίσης, ἐναντίον τῶν Ἁγίων καί τῆς Θεοτόκου. Δυστυχῶς ὁ Ἀναστάσιος, ἄν καί γνώριζε πώς δέν εἶναι ἔτσι, δέν ἤξερε πῶς νά τοῦ τό ἀποδείξη ἁγιογραφικά· καί προτίμησε νά μήν ἀπαντήση καθόλου.

Ὁι ἡμέρες περνοῦσαν καί καθημερινά ὁ πατέρας του τόν καλοῦσε γιά νά τοῦ δείξη καί ἄλλα ἁγιογραφικά χωρία τά ὁποῖα, ὅπως λανθασμένα ἰσχυριζόταν, ἀποδείκνυαν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι στήν πλάνη. Ὁ Ἀναστάσιος ἄλλες φορές πήγαινε γιά νά μιλήση μαζί του, ἐπειδή ἐπέμενε, καί ἄλλες ὄχι, ἐπειδή γνώριζε ὅτι ὁ πατέρας του παρερμηνεύει τήν Ἁγ. Γραφή καί ὅτι ὁ ἴδιος δέν ἦταν σέ θέσι νά τοῦ τό ἀποδείξη ἐπειδή δέν γνώριζε καλά τήν Ἁγ. Γραφή. Ἕνα πρωϊνό καθώς ὁ Ἀναστάσιος ἔφευγε γιά τό ΤΕΙ, τόν σταμάτησε ὁ πατέρας του γιά νά τοῦ δείξη κάτι στήν Ἁγ. Γραφή. Ἄρχισε νά τοῦ φέρνη ξανά ἐπιχειρήματα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας, καί μέ τά πολλά αὐτή τή φορά κατάφερε νά τόν πείση ὀτι ἡ Ὀρθοδοξία βρίσκεται σέ πλάνη.

Ἔτσι ὁ Ἀναστάσιος πεπεισμένος ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι λάθος ξεκίνησε γιά τή σχολή του σκεπτόμενος ἄν πρέπη νά πῆ στήν παρέα του ὅτι τελικά πείσθηκε ἀπ’ τόν πατέρα του ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι λάθος. Ἔτσι, δυναμικά κάνοντας γροθιά τό χέρι του καί σκεπτόμενος ὅτι ἔχει δίκιο ὁ πατέρας του στό ὅτι ἡ Ὁρθοδοξία εἶναι λάθος πῆρε τήν ἀπόφασι νά τούς τό πῆ.

Στή σχολή συνάντησε τήν Π. ἀπ’ τή παρέα του καί τῆς εἶπε ὅτι πείσθηκε ἀπ’ τόν πατέρα του ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι λάθος. Ἐκείνη χωρίς θυμό ἀλλά μέ ἔμφασι καί δάκρυα στά μάτια τοῦ εἶπε: “Καλά, τά ξέχασες ὅλα ὅσα σοῦ ἔκανε ἡ Παναγία;; Τά ξέχασες ὅλα;;”. Μέ τό πού ἄκουσε ὁ Ἀναστάσιος αὐτά τά λόγια ταρακουνήθηκε ὁλόκληρος ψυχικά καί ἀμέσως εἶπε ἀπό μέσα του στόν ἑαυτό του: “Τάσο ἔχει δίκιο. Ἀπ’ τή στιγμή πού ζήτησες ἀπ’ τό Χριστό νά σοῦ δείξη ποιά εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί στό ἔδειξε, γνωρίζοντας ὅτι θά ἔχης πόλεμο πρέπει νά μείνης σταθερός καί θά ἔλθη καί ἡ στιγμή κατά τήν ὁποία θά μάθης καί τό πῶς μέσα ἀπ’ τή Ἁγ. Γραφή ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ μόνη Ἀλήθεια εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία”. Ἔτσι ὁ Ἀναστάσιος τό μεσημέρι πού ἐπέστρεψε σπίτι, τά ἴδια αὐτά λόγια πού εἶπε στόν ἑαυτό του, τά εἶπε καί στόν πατέρα του ὁμολογώντας ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἀλήθεια ἄσχετα ἄν ὁ ἴδιος αὐτή τή στιγμή δέν γνωρίζει πῶς νά τοῦ τό ἀποδείξη μέ ἁγιογραφικά χωρία.

Οἱ ἡμέρες περνοῦσαν καί ὁ Ἀναστάσιος συνέχιζε νά πηγαίνη σταθερά κάθε Κυριακή στήν Ὀρθόδοξη Θ. Λειτουργία. Σέ μιά Θ. Λειτουργία πρόσεξε ὅτι πρός τό τέλος της ἔβγαλαν κάποιο δίσκο-καλάθι καί οἱ πιστοί ἔρριχναν λίγα χρήματα μέσα, ὁ καθένας ὅσα ἤθελε. Ὁ Ἀναστάσιος ἀπ’ αὐτό σκανδαλίσθηκε καί σκέφθηκε: “Τί κάνουν ἐδῶ πέρα· λεφτά μαζεύουν; Μήπως ἔχουν δίκιο οἱ ῾Ἐργάτες᾽ πού κατηγοροῦν τούς Ὀρθοδόξους ὅτι ἀσχολοῦνται ὅλο μέ τά λεφτά;”. Ἀποφάσισε, ὅμως, νά μή βγάλη βιαστικά συμπεράσματα ἀλλά νά τό κάνη θέμα προσευχῆς νά τοῦ δείξη ὁ Θεός τί εἶναι αὐτός ὁ δίσκος γιατί ἴσως νά εἶναι κάτι τό ὁποῖο ἁπλά ὁ ἴδιος δέν γνωρίζει ποῦ ἀποσκοπεῖ.

Ἡ ἀπάντησι δέν ἄργησε νά ἔλθη. Ὕστερα ἀπό μερικές ἡμέρες πρόσεξε κάτι τό ὁποῖο εἴτε δέν τό εἶχε δεῖ, εἴτε δέν τοῦ εἶχε δώσει σημασία παλαιότερα. Στή μέση του εἶχε μιά μαυρίλα πού τόν ἀνησύχησε διότι προσπάθησε νά τήν καθαρίση καί δέν ἔβγαινε. Ἀρχικά συμβουλεύθηκε τούς φίλους του καί τοῦ εἶπαν νά πάη στό γιατρό γιά νά εἶναι σίγουρος. Ὅταν τό εἶπε καί στή μητέρα του, ἐκείνη τοῦ εἶπε νά μήν ἀνησυχῆ, δέν εἶναι τίποτε. Ὁ ἴδιος, ὅμως, ἀνησυχοῦσε καί ἔτσι πῆγε στό γιατρό. Τελικά δέν ἦταν κάτι σημαντικό, ἁπλά ἕνα εἶδος ἐλιᾶς. Ὅταν ζήτησε ὕστερα ἀπ’ τούς γονεῖς του χρήματα γιά νά πληρώση τίς ἐξετάσεις δεν τοῦ ἔδωσαν ἐπειδή, ἀντί ν’ άκούση τούς γονεῖς του πού τοῦ ἔλεγαν ὅτι δέν εἶναι τίποτε, ἄκουσε τούς φίλους του.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα ἐνῶ ὁ Ἀναστάσιος εἶχε πάει στήν Ἐκκλησία τόν ρώτησε ὁ πατήρ Ἀνδρέας γιά τό πῶς τά πάει μέ τούς γονεῖς του. Καί ὁ Ἀναστάσιος τοῦ εἶπε τό περιστατικό μέ τίς εξετάσεις στό γιατρό, χωρίς φυσικά νά περιμένη νά τοῦ δώση ὁ πατήρ Ἀνδρέας τά χρήματα. Ὁ πατήρ Ἀνδρέας, ὅμως, τόν ρώτησε πόσο κόστιζαν καί ὁ Ἀναστάσιος τοῦ ἀπάντησε. Ἔτσι ὁ πατήρ Ἀνδρέας τοῦ εἶπε “Θά σοῦ δώσουμε ἐμεῖς τά λεφτά, ἀλλά θά μᾶς φέρης τήν ἀπόδειξι γιά νά τή βάλουμε στό βιβλίο τοῦ Φιλοπτώχου Ταμείου”. Μέ τό ποῦ τό ἄκουσε αὐτό ὁ Ἀναστάσιος ἡ σκέψι του πῆγε κατευθείαν στό δίσκο-καλάθι μέ τά χρήματα ἀπ’ τό τέλος της Θ. Λειτουργίας. Καί ὄντως ὕστερα ἔμαθε ὅτι τά χρήματα αὐτά μαζεύονται γιά τέτοιες περιπτώσεις. Καί ἔτσι μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ τοῦ ἔφυγαν καί αὐτοί οἱ ἄσχημοι λογισμοί.

Καθώς περνοῦσε ὁ καιρός, αἰσθανόταν νά μεγαλώνη μέσα του ὅλο καί κάποιο φυλλαράκι ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἔτσι κάποια ἡμέρα εἶπε στόν πατέρα Ἀνδρέα ὅτι θά ἤθελε νά βαπτισθῆ Ὀρθόδοξος. Ὁ πατήρ Ἀνδρέας τοῦ ἀπάντησε ὅτι “γιά νά βαπτισθῆς Ὀρθόδοξος θά πρέπη νά πιστεύης πραγματικά καί ὄχι νά τό κάνης π.χ. εἴτε γιά νά παντρευθῆς κάποια Ὀρθόδοξη κοπέλλα εἴτε γιά ἄλλο λόγο”. Καί ὁ Ἀναστάσιος τόν διαβεβαίωσε ὅτι πιστεύει πραγματικά ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἀλήθεια, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία τήν ὁποία ἵδρυσε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός καί ὅτι θέλει μέ τήν καρδιά του νά μπῆ στήν Ἐκκλησία Του καί ὅτι δέν τό κάνει γιά ἄλλο λόγο.

Ἔτσι ὁ πατήρ Ἀνδρέας τοῦ εἶπε ὅτι θά πρέπη νά βροῦμε κάποιο νονό. Δυστυχῶς, ὅμως, περνοῦσαν οἱ μῆνες καί δέν βρισκόταν νονός. Ὁ πατήρ Ἀνδρέας ἤθελε νά τόν βαπτίση ἀλλά ὅπως τοῦ εἶπε ἤθελε νά βρῆ κάποιο ἔμπιστο ἄτομο γιά νονό καί ὁ Ἀναστάσιος τοῦ ἀπάντησε ὅτι “ἔχει ὁ Θεός”.

Κάποιο πρωϊνό στά τέλη Μαρτίου τοῦ 2001, ὁ Ἀναστάσιος περνοῦσε ἔξω ἀπό ἕνα Ἐκκλησάκι κοντά στή γειτονιά του καί σκεπτόμενος ὅτι δέν ἔχει μπεῖ ποτέ σ’ αὐτό τό Ἐκκλησάκι ἀποφάσισε νά μπῆ ν᾽ ἀνάψη ἕνα κερί. Τό Ἐκκλησάκι ἦταν ἀφιερωμένο στόν Ἅγ. Ἀπόστολο Ἀνδρέα. Καθώς προσκυνοῦσε καί τόν εἶδε ὁ ἐφημέριος τῆς Ἐκκλησίας, πατήρ Ἐμμανουήλ, τόν κάλεσε καί τόν ρώτησε: “Ποιός εἶσαι; Ἀπό ᾽δῶ εἶσαι; Δέν σ’ ἔχουμε ξαναδεῖ ἐδῶ”. Ὁ Ἀναστάσιος ἔκπληκτος πῆρε τή εὐχή του καί τοῦ εἶπε τήν ἱστορία του, ὅτι εἶναι γείτονας, γιά τό πῶς πίστεψε καί ὅτι θέλει νά βαπτισθῆ Ὀρθόδοξος. Ὁ πατήρ Ἐμμανουήλ ἔκπληκτος κοίταξε τή νεωκόρο πού ἦταν καί αὐτή ἐκεῖ καί τῆς εἶπε ὅτι ἄν τό θέλη πραγματικά μποροῦμε νά τόν βαπτίσουμε ἐμεῖς ἐδῶ. Καί ὕστερα ἐξήγησε στόν Ἀναστάσιο ὅτι γιά νά βαπτισθῆ πρέπει νά πιστεύη πραγματικά καί νά μήν τό κάνη γιά κανένα ἄλλο λόγο. Καί ὁ Ἀναστάσιος τόν διαβεβαίωσε ὅτι κάθε ἡμέρα ὅλο καί ἕνα φυλλαράκι μεγαλώνει μέσα του ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἔτσι μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ ὕστερα ἀπό δύο ἑβδομάδες κατηχήσεως, στίς 7 Ἀπριλίου 2001, Σάββατο τοῦ Λαζάρου, βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξος Χριστιανός μέ νονό τόν γιό τοῦ πατρός Ἐμμανουήλ, σ’ αὐτό τόν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγ. Ἀνδρέα.

Μέ ἀφορμή τό ὅτι βαπτίσθηκε σέ Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγ. Ἀνδρέα καί τό “Ἅγ. Ἀνδρέας της Αἴγινας” τό ὁποῖο εἶχε πεῖ ἀντί γιά “Ἅγ. Νεκτάριος”, σκεπτόταν ὅτι προφανῶς ὁ Ἅγ. Νεκτάριος τόν εἶχε βοηθήσει νά πιστέψη, ὅπως τοῦ εἶχε ζητήσει, καί νά βαπτισθῆ. Ἔτσι ἀγόρασε ἕνα βιβλίο μέ τό βίο του γιά νά μάθη περισσότερα γιά τή ζωή του. Καθώς τό διάβαζε ἔκπληκτος διαπίστωσε ὅτι τό λαϊκό ὄνομα του Ἁγίου, πρίν γίνη μοναχός, ἦταν Ἀναστάσιος. Ὅπως καί τό δικό του. Καί ὅτι στή συνέχεια ὅταν ὁ Ἅγιος ἔγινε μοναχός ὀνομάσθηκε Λάζαρος. Καί ὁ ἴδιος βαπτίστηκε Σάββατο τοῦ Λαζάρου. Καί ὅτι ἔπειτα πού ἔγινε Ἰερέας πῆρε τό ὄνομα Νεκτάριος. Σχεδόν ἀμέσως θυμήθηκε καί ἕνα περιστατικό ἀπ’ τήν ἐποχή κατά τήν ὁποία πήγαινε στό Γυμνάσιο, 1993 περίπου, 12 ἐτῶν. Τήν ὥρα τῆς Γυμναστικῆς καθόταν μέ τούς συμμαθητές του οἱ ὁποῖοι κάτι συζητοῦσαν καί τούς ἄκουγε χωρίς ὁ ἴδιος νά παίρνη μέρος στή συζήτησι. Ξαφνικά, χωρίς ὁ ἴδιος νά τό θέλη, ἀπερίσκεπτα, τούς διακόπτει ἀπ’ τή συζήτησι ρωτώντας τους ἔτσι αὐθόρμητα: “Παιδιά, πῶς λέτε νά εἴμαστε ὅταν γίνουμε 20 ἐτῶν;;”. Οἱ συμμαθητές του ἄρχισαν νά γελᾶνε γιά τήν ξεκάρφωτη αὐτή ἐρώτησί του καί ὁ ἴδιος καταλαβαίνοντας ὅτι εἶπε κάτι τό ξεκάρφωτο μέ τή συζήτησι, τραυλίζοντας προσπάθησε νά τό διορθώση λέγοντας “ἐἐ… ἐ… ἐγώ πώς λέτε νά εἶμαι ὅταν γίνω 20 ἐτῶν;”. Καταλαβαίνοντας, ὅμως, ὅτι εἶπε κάτι τό ἄσχετο μέ τή συζήτησι δέν ξαναρώτησε. Μόλις τώρα, ὅμως, ὕστερα ἀπό 8 χρόνια διαπίστωσε ὅτι αὐτό πού εἶχε πεῖ τότε στό Γυμνάσιο δέν ἦταν μιά ἁπλή ἀπερισκεψία. Διότι στίς 31 Μαρτίου 2001 ἔκλεισε τά 20 καί σέ μιά ἑβδομάδα, 7 Απριλίου 2001, βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἐπίσης, ἔμαθε ὅτι 7 Απριλίου πού βαπτίσθηκε γιορτάζει καί ὁ Ἅγ. Σάββας τῆς Καλύμνου πού ἦταν πνευματικοπαίδι τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου καί ὁ πρῶτος ἁγιογράφος του.

Σκέφθηκε ὅτι ὅλα αὐτά δέν μπορεῖ νά εἶναι ἁπλές συμπτώσεις καί ὅτι πραγματικά ὁ Ἅγ. Νεκτάριος τόν εἶχε βοηθήσει νά πιστέψη στήν πραγματική Ἀλήθεια. Στήν μέ τήν ἀδιάσπαστη ἀποστολική διαδοχή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Στήν Ἐκκλησία τήν ὁποία ἵδρυσε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός. Καί γιά τήν ὁποία εἶπε “Οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν καί πύλαι ᾅδου οὖ κατισχύσουσιν αὐτῆς“(Μθ 16, 18). Θυμήθηκε ἐπίσης ὅτι μία ἀπ’ τίς ὀνομασίες της αἱρέσεως τῶν “Ἐργατῶν” ἦταν “Ἡ Ἀλήθεια”. Ἀλλά ἐκείνη ἡ “Ἀλήθεια” ἦταν ψευδής.

Μέ τή Χάρι του Θεοῦ ὁ Ἀναστάσιος συνέχιζε νά ζῆ τήν πνευματική ζωή μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στήν πραγματική Ἀλήθεια, συμμετέχοντας στά Ἱερά Μυστήριά της. Ὁ πονηρός, ὅμως, δέν ἔμεινε ἄπρακτος καί προτοῦ περάσουν δύο μῆνες ἀπ’ τή βάπτισί του, ἄρχισε νά τοῦ σπέρνη αἱρετικούς λογισμούς ἐναντίον τῶν πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων. Ἔτσι ἄρχισε νά σκέπτεται γιά ποιό λόγο νά προσεύχεται στούς Ἁγίους καί νά μήν προσεύχεται κατευθεῖαν μόνο στό Χριστό. Παρόλο πού γνώριζε ὅτι οἱ σκέψεις αὐτές ἦταν αἱρετικές καί λανθασμένες, δέν μποροῦσε μέ τίποτε νά τίς βγάλη ἀπ’ τό μυαλό του. Τίς ἔδιωχνε καί ξαναέρχονταν. Ἔνιωθε καθαρά ὅτι ὁ διάβολος τοῦ κάνει πόλεμο βάζοντάς του ὅλες αὐτές τίς σκέψεις, ἀλλά δέν μποροῦσε νά κάνη τίποτε. Ζήτησε βοήθεια ἀπ’ τό Θεό.

Τό ἀπόγευμα τῆς 8ης Μαΐου τοῦ 2001 ἐνῶ βρισκόταν στήν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγ. Χριστοφόρου καί συνεχίζονταν ὅλοι αὐτοί οἱ αἱρετικοί λογισμοί, βλέποντας τήν Εἰκόνα του Ἁγ. Χριστοφόρου ἄρχισαν νά τοῦ μπαίνουν λογισμοί καί ἐναντίον τοῦ συγκεκριμένου Ἁγίου. Ἡ Εἰκόνα τοῦ Ἁγίου ἔδειχνε τόν Ἅγ. Χριστοφόρο νά περνάη ἕνα ποτάμι ἔχοντας στήν πλάτη του τό Χριστό ὡς παιδί. Ὁ Ἀναστάσιος μέ τίποτε δέν μποροῦσε νά καταλάβη πῶς γίνεται αὐτό, ἀπ’ τή στιγμή πού ὁ Ἅγ. Χριστοφόρος ἔζησε τόν 3ο αἰ. μ.Χ..

Στό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ μιά κυρία ἔδωσε στόν Ἀναστάσιο μιά ἴδια μικρή πλαστικοποιημένη Εἰκονίτσα τοῦ Ἁγίου λέγοντάς του ὅτι ὁ Ἅγ. Χριστοφόρος εἶναι προστάτης τῶν ὁδηγῶν. Ὁ Ἀναστάσιος ἀπόρησε καί τή ρώτησε νά μάθη ποιός εἶναι ὁ βίος του. Τοῦ εἶπε ὅτι ἦταν ειδωλολάτρης καί ὅτι καταγόταν ἀπό φυλή ἀνθρωποφάγων, ἀλλά ὁ ἴδιος ἦταν πολύ καλός καί ἀγαθός ἄνθρωπος. Ἐπίσης, ἦταν μεγαλόσωμος μέ μεγάλη σωματική δύναμι καί ἔτσι πολύ συχνά βοηθοῦσε ἀναπήρους, γέρους καί παιδιά νά διασχίσουν ἕνα πολύ ὁρμητικό ποτάμι τῆς περιοχῆς ὅπου ζοῦσε. Κάποια φορά καθώς προσπάθησε νά σηκώση ἕνα παιδί γιά νά τό περάση στήν ἀπέναντι ὄχθη διαπίστωσε ἔκπληκτος ὅτι παρόλη τή δύναμί του, δέν μποροῦσε νά τό σηκώση. Ὕστερα τοῦ ἀποκαλύφθηκε ὅτι αὐτό τό παιδί ἦταν ὁ Χριστός καί ἐμφανίσθηκε γιά νά τόν συγχαρῆ γιά τό καλό ἔργο βοηθείας καί ἀγάπης τό ὁποῖο πρόσφερε στούς συνανθρώπους του. Καί στή συνέχεια ὁ Ἅγ. Χριστοφόρος πίστεψε στό Χριστό, βαπτίστηκε καί ἀξιώθηκε νά μαρτυρήση.

Ο Ἀναστάσιος χάρηκε γιά τό βίο τοῦ Ἁγ. Χριστοφόρου καί καθώς συνεχίζονταν οἱ αἱρετικοί λογισμοί παρακάλεσε τόν Ἅγ. Χριστοφόρο νά τόν βοηθήση νά σταματήσουν. Ὁ ἴδιος δέν ἐπιθυμοῦσε νά κάνη λογισμούς ἐναντίον τῶν Ἁγίων. Αἰσθανόταν ὅτι κάποιος ἄλλος τοῦ ψιθύριζε διαρκῶς στή σκέψι του τούς λογισμούς αὐτούς. Καί κατάλαβε ὅτι αὐτός ὁ ἄλλος ἦταν ὁ διάβολος. Κι ἐνῶ οἱ λογισμοί ὅπως “Γιατί νά προσεύχεσαι στούς Ἁγίους καί ὄχι στό Χριστό μόνο;” συνεχίζονταν, καί μέ τίποτε δέν μποροῦσε νά τούς σταματήση, παρακαλοῦσε τό Θεό νά τόν βοηθήση.

Ὕστερα ἀπό μερικές μέρες, καθώς σχόλασε μεσημέρι ἀπ’ τά Mc Donald᾽s στά ὁποῖα δούλευε στό κέντρο της Ἀθήνας καί ὁδηγοῦσε γιά τό σπίτι του μέ τό αὐτοκίνητό του, κατάλαβε ὅτι ἀπ’ τήν κούρασι νύσταζε καί τά μάτια του ἔκλειναν. Καθώς προσπαθοῦσε νά τά κρατήση ἀνοικτά ἀπερίσκεπτα σκέφθηκε ὅτι ἡ Λεωφόρος Ἀθηνῶν-Κορίνθου ἀπ’ τήν ὁποία καί θά πήγαινε εἶναι μιά εὐθεία καί ὅτι θά κατάφερνε νά κρατήση τά μάτια ἀνοικτά καί παράλληλα, τρέχοντας μέ μεγαλύτερη ταχύτητα γιά νά φθάση πιό γρήγορα, θά ἔφθανε σ’ ἕνα τέταρτο στό σπίτι του καλά. Καθώς ἄρχισε νά διασχίζη τή Λεωφόρο καί αὐξάνοντας ταχύτητα γιά νά φθάση στό σπίτι του πιό σύντομα τά μάτια του ἔκλειναν καί βιαστικά τά ἄνοιγε. Σκέφθηκε ὅτι ἦταν ὑπόθεσι ἑνός τετάρτου πού θά ἔπρεπε νά κάνη ὑπομονή καί θά ἔφθανε. Καθώς ἄρχισε νά ἀνεβαίνη τή γέφυρα τοῦ Κηφισοῦ ἄκουσε ἕνα δυνατό κρότο συγκρούσεως, παράλληλα σκέφθηκε ὅτι κάποιος τράκαρε καί ταυτόχρονα ἄνοιξε τά μάτια του, τά ὁποῖα δέν εἶχε καταλάβει ὅτι ἦταν κλειστά καί εἶδε νά πετάγωνται σπασμένα τζάμια. Καί τότε διαπίστωσε ὅτι εἶχε τρακάρει ὁ ἴδιος.

Ἀμέσως βγῆκε ἔξω καί ἔμεινε ἔκπληκτος ὅταν εἶδε ποῦ βρισκόταν· καθώς ἀνέβαινε τή γέφυρα τοῦ Κηφισοῦ, χωρίς νά τό καταλάβη τόν εἶχε πάρει ὁ ὕπνος καί διέσχισε ὁλόκληρη τή γέφυρα κοιμισμένος καθώς καί τό μέρος τῆς Λεωφόρου μετά τή γέφυρα τρακάροντας στά αὐτοκίνητα τά ὁποῖα ἦταν σταματημένα στό πρῶτο φανάρι μετά τή γέφυρα προκαλώντας καί καραμπόλα. Τό καπώ τοῦ αὐτοκινήτου του στραπατσαρίσθηκε ἀλλά ὁ ἴδιος δέν εἶχε πάθει τίποτε. Καί κατευθεῖαν τό μυαλό του πῆγε στόν Ἅγ. Χριστοφόρο καί γενικά στίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων. Ἀμέσως κατάλαβε ὅτι τόν εἶχε βοηθήσει ὁ Ἅγ. Χριστοφόρος καί ὅτι ὁ Χριστός δέχεται νά προσευχώμασθε στούς Ἁγίους Του, οἱ ὁποῖοι μετά θάνατον δέν εἶναι σέ λήθαργο ὅπως λένε οἱ αἱρετικοί, ἀλλά καί μετά θάνατον ζοῦν, ἀκοῦν, βλέπουν, καταλαβαίνουν καί βοηθοῦν τούς ἀνθρώπους. Ὅπως ὁ Προφήτης Μωϋσῆς παρότι εἶχε πεθάνει (“Καί ἐτελεύτησε Μωϋσῆς” (Δευτερονόμιο 34, 5)) ἐμφανίσθηκε στή Μεταμόρφωσι τοῦ Κυρίου (Μθ 17, 3-4) καί ὅπως ὁ Ἀβραάμ πού παρόλο πού κι αὐτός πέθανε περίπου τό 1800 π.Χ., ἀπ’ τόν Οὐρανό “εἶδε καί ἐχάρη”(Ἰω 8, 56) τήν Ἐνανθρώπησι τοῦ Χριστοῦ. Καί ἔτσι μέ τή Χάρι καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ διαλύθηκαν τελείως ἀπ’ τό νοῦ του οἱ αἱρετικοί λογισμοί κατά τῶν Ἁγίων.

Ὁ Ἀναστάσιος ἄρχισε νά νοιώθη τήν ἐπιθυμία νά γνωρίση καί ἄλλους νέους οἱ ὁποῖοι νά εἶναι συνειδητοί Χριστιανοί μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἄρχισε νά προσεύχεται στό Θεό νά τοῦ στείλη τέτοια ἄτομα. Καί ὁ Θεός τοῦ ἀπάντησε ἀμέσως, μέ μιά ἀπάντησι τήν ὁποία τοῦ τήν εἶχε “ἑτοιμάσει” χρόνια πρίν. Ἡ οἰκογενειακή του ὀδοντίατρος πού εἶχε ἔλθει καί αὐτή στή βάπτισί του καί ἔχει πολυμελῆ οἰκογένεια, τοῦ εἶπε ὅτι τά παιδιά της πηγαίνουν σέ κάποιον Ἱερέα στό κέντρο τῆς Ἀθήνας, πού ἀσχολεῖται μέ τό ἀντιαιρετικό καί ἀπολογητικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί ὅτι κάθε Κυριακή κάνει ὁμιλία γιά νέους σέ style ἐρωταπαντήσεων, ὅπου τοῦ κάνουν ἑρωτήσεις περί πίστεως καί ἀπιστίας καί ἐκεῖνος ἀπαντάει. Καί τοῦ πρότεινε ἄν θέλη νά πάη καί ὁ ἴδιος στίς ὁμιλίες αὐτές ὅπου θά ἔχη τήν εὐκαιρία νά γνωρίση πολλούς νέους μέσα ἀπ’ τήν Ἐκκλησία καί ἀκόμη θά μπορῆ νά ρωτήση τόν Ἱερέα διάφορες ἀπορίες τίς ὁποῖες ἔχει περί τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Ἔτσι ὁ Ἀναστάσιος τόν Ἰούνιο τού 2001 πῆγε νά γνωρίση καί νά συζητήση μέ τόν Ἱερέα ἐκεῖνο. Ὁ Ἱερέας τοῦ ζήτησε νά τοῦ διηγηθῆ τήν ἱστορία του γιά τό πῶς πίστεψε καί βαπτίσθηκε καί εὐχαρίστως τοῦ τή διηγήθηκε. Ὅταν τελείωσε τή διήγησι ὁ Ἱερέας τοῦ εἶπε: “Ἐσύ πίστεψες μέσα ἀπό θαύματα. Ἀλλά τό ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη Ἀλήθεια δέν ἀποδεικνύεται μόνο μέσα ἀπ’ τά θαύματα ἀλλά καί μέσα ἀπ’ τήν Ἁγ. Γραφή. Γιατί θαύματα κάνει καί ὁ διάβολος. Καί οἱ Βουδιστές κάνουν θαύματα καί πολλοί ἄλλοι μέ τή δύναμι τοῦ διαβόλου”.

Ὁ Ἀναστάσιος μ’ αὐτό τό ὁποῖο ἄκουσε ἔμεινε ἔκπληκτος καί ρώτησε τόν Ἱερέα νά τοῦ πῆ πῶς ἀποδεικνύονται αὐτά μέσα ἀπ’ τήν Ἁγ. Γραφή. Ἐπίσης, ἀποροῦσε πῶς γίνεται οἱ γονεῖς του νά διαβάζουν μόνο τήν Ἁγ. Γραφή καί νά εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας καί τοῦ ἀπάντησε ο Ἱερέας ὅτι τήν παρερμηνεύουν.

Ἀκολούθως τοῦ ἀνέφερε τά λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ ὁ Ὁποῖος εἶπε γιά τήν Ἐκκλησία Του ὅτι θά Τήν ἱδρύση καί δέν θά διακοπῆ ποτέ τό Ἔργο Της στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων· “Οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς”(Μθ 16,18). Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί ἀποσπάσθηκαν ἀπ’ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τό 1054 μ.Χ καί οἱ Προτεστάντες ἀποσπάσθηκαν ἀπ’ τούς Ρωμαιοκαθολικούς τό 1517 μ.Χ. καί ἀπό τότε ὥς σήμερα ἔχουν ἱδρυθῆ τουλάχιστον 33.000 διαφορετικές Προτεσταντικές αἱρέσεις ὅπου ἡ μία δέν παραδέχεται τήν ἄλλη καί ὅλες ὑποστηρίζουν ὅτι η Ἐκκλησία εἶχε διακόψει τό Ἔργο Της καί τό ξαναξεκίνησαν οἱ ἴδιοι ἱδρύοντας τίς Προεσταντικές αἱρέσεις τους. Ἄρα τά λόγια τοῦ Κυρίου μας “Οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς”(Μθ 16,18) ταιριάζουν μόνο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Στή συνέχεια ὁ Ἀναστάσιος ἄρχισε νά πηγαίνη στίς ὁμιλίες γιά νέους τίς ὁποῖες ἔκανε ὁ Ἱερέας σέ style ἐρωταπαντήσεων καί εἶχε σημειώσει ἀρκετές καλοπροαίρετες ἀπορίες τίς ὁποῖες εἶχε γιά τό πῶς ὅλα αὐτά τά ὁποῖα διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τά ὁποῖα ἔχουν καταργήσει οἱ Προτεστάντες, ὅπως τίς Ἱ. Εἰκόνες, τήν τιμή πρός τούς Ἁγίους καί τή Θεοτόκο, τήν Ἱερωσύνη, τή Θ. Ἐξομολόγησι κλπ., ἀποδεικνύονται μέσα ἀπ’ τήν Ἁγ. Γραφή. Ὁ Ἱερέας τοῦ ἀπάντησε σέ μερικές ἐρωτήσεις ἀλλά ἐπειδή διαπίστωσε ὅτι εἶχε πολλές ἀπορίες τοῦ εἶπε νά ἔλθη μετά τήν ὁμιλία στό γραφεῖο του νά τοῦ δώση ἕνα ἀντιαιρετικό βιβλίο. Καί τοῦ ἔδωσε τό Ἀντιχιλιαστικό Ἐγχειρίδιο τοῦ Ν. Σωτηροπούλου στό ὁποῖο αὐτός ἀναιρεῖ τίς αἱρετικές διδασκαλίες τῶν Προτεσταντῶν καί τῶν Χιλιαστῶν μόνο μέ ἁγιογραφικά χωρία. Ἔτσι ὁ Ἀναστάσιος διάβασε τό ἀντιαιρετικό αὐτό βιβλίο καί ὁ Θεός τόν ἀξίωσε νά πιστέψη στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί μέσα ἀπ’ τήν Ἁγ. Γραφή.

Ὕστερα ἀπό μερικούς μῆνες ὁ Ἀναστάσιος ἔμαθε ὅτι ὁ Ἱερέας αὐτός σκοπεύει νά ἱδρύση μέσα στήν Ἀττική ἕνα Μοναστήρι, τό ὁποῖο θ’ ἀσχολῆται μέ τή Θεία Ἐξομολόγησι καί τήν Ἀπολογητική κατά τῶν αἱρέσεων καί τῶν ἀθέων μέ ἀντιαιρετικά βιβλία. Καί ὁ Ἀναστάσιος τοῦ εἶπε ὅτι ἐπιθυμεῖ καί ὁ ἴδιος νά τόν ἀκολουθήση στό Μοναστήρι του. Ἔτσι ὕστερα ἀπό δυόμισυ χρόνια, στίς 29 Νοεμβρίου 2002, παραμονή τοῦ Ἁγ. Ἀποστόλου Ἀνδρέου, προσῆλθε ἐπίσημα στή συνοδεία τοῦ Ἱερέως ἐκείνου περιμένοντας καί κάνοντας καθημερινά προσευχή νά τούς χαρίση ὁ Θεός κάποιο μέρος γιά Μοναστήρι.

Τά καλοκαίρια τοῦ 2002 καί τοῦ 2003, ὁ Ἀναστάσιος δούλευε μέ τόν πατέρα του ἐλαιοχρωματιστής. Τά δύο αὐτά καλοκαίρια εἶχαν πάει μέ τόν πατέρα του στή Μύκονο γιά νά βάψουν. Ἐκεῖ ὁ Ἀναστάσιος ρώτησε γιά τό ἄν ὑπάρχη κάποιος τοπικός ἅγιος γιά νά τόν ἐπικαλῆται καί ἔμαθε γιά τόν Ἅγ. Νεομάρτυρα Μανουήλ τῆς Μυκόνου, τόν ἐκ Σφακίων Κρήτης, ὁ ὁποῖος ἦταν παντρεμένος στή Μύκονο ὅπου καί μαρτύρησε καί ἡ μνήμη του εἶναι στίς 15 Μαρτίου (†1792). Ἔτσι, ὁ Ἀναστάσιος ζήτησε ἀπ’ τόν π. Ἰωάννη νά κάνη κάθε μέρα ἕνα κομποσχοινάκι στόν Ἅγ. Μανουήλ τῆς Μυκόνου. Ὁ π. Ἰωάννης τοῦ εἶπε, “Κάνε καί παρακάλεσέ τον νά μᾶς βρῆ μέρος γιά Μοναστήρι”. Ἔτσι ὁ Ἀναστάσιος ἄρχισε νά ἐπικαλῆται τόν Ἅγ. Μανουήλ τῆς Μυκόνου.

Ὕστερα ἀπό 5 χρόνια, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, βρέθηκε προσωρινό μέρος γιά Μοναστήρι καί στίς 25 Νοεμβρίου 2007 ὁ Ἀναστάσιος πῆγε γιά δόκιμος μοναχός. Καί γιά νά τοῦ δείξη ὁ Θεός ὅτι οἱ Ἅγιοί Του βοηθᾶνε καί ὅτι πρέπει νά τούς ἐπικαλούμαστε χωρίς κανένα δισταγμό, στίς 15 Μαρτίου 2008, στή γιορτή τοῦ Ἁγ. Μανουήλ τῆς Μυκόνου, ἐκάρη μοναχός μέ τό ὄνομα Ἄβελ τό ὁποῖο τοῦ ἔδωσε ὁ Ἐπίσκοπος Πειραιῶς Σεραφείμ, πρός τιμήν τοῦ Ἁγ. Προπάτορος Ἄβελ, διαπιστώνοντας ἔκπληκτος ὅτι στίς 29 Νοεμβρίου πού πρωτομπῆκε στή συνοδεία τοῦ Ἱερέως ἐκείνου, τό 2002, εἶναι καί ἡ μνήμη τοῦ Ἁγ. Ἄβελ τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ τοῦ Βαλαάμ (†1831).

 Από την ιστοσελίδα του Άβελ - Αναστάσιου Γκιουζέλη. Έχει δημοσιευθεί στο βιβλίο του π. Ἰωάννη Κωστώφ "Τα Ίχνη του Θεού – Από τον Προτεσταντισμό στήν Ορθοδοξία" ἐκδ. Ἅγιος Ἰωάννης ο Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011.

πηγή το είδαμε εδώ

Ο ηθοποιός Τζόναθαν Τσάκσον μιλάει για το ταξίδι του προς την Ορθοδοξία

Ο ηθοποιός Τζόναθαν Τσάκσον μιλάει για το ταξίδι του προς την Ορθοδοξία

Αλεξία Κρηνίτη

Το κείμενο που θα διαβάσετε είναι μετάφραση της συνέντευξης του Αμερικανού ηθοποιού Τζόναθαν Τσάκσον (Jonathan Jackson), που έδωσε στο ραδιοφωνικό σταθμό Ancient Faith Radio και τον πατέρα Άντριου Στέφαν Ντέιμικ. Η αγωνία, η επίμονη και επίπονη προσπάθεια, οι δυσκολίες, η διαρκής προσευχή στο Θεό να τον οδηγήσει στην αληθινή πίστη είναι πράγματι συγκινητικά. Δεν μπορεί κανείς παρά να ευχαριστήσει τον Τριαδικό Θεό που συνοδοιπορεί με τα πλάσματά Του, τα οποία Τον αναζητούν ειλικρινά. Επίσης, αυτή η συνέντευξη με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πώς κάποια ζητήματα, που για όσους είχαμε την τύχη να γεννηθούμε σε Ορθόδοξες οικογένειες είναι δεδομένα, για τους ετερόδοξους μπορεί να είναι μια πραγματική αποκάλυψη. Η συνέντευξη δόθηκε το Φεβρουάριο 2012.

«Πᾶς οὒν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγώ ἐν αὐτῶ ἔμπροσθέν του Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ι' 32) είπε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Αυτή η δημόσια ομολογία του Τζόναθαν Τσάκσον στάθηκε αφορμή για τη συνέντευξη που θα διαβάσουμε αμέσως. Τι είχε συμβεί; Το Φεβρουάριο 2012, ο ηθοποιός βραβεύτηκε με Έμμι για το ρόλο του στην καθημερινή σειρά «Γενικό Νοσοκομείο».  Όταν παρέλαβε το βραβείο του, ευχαρίστησε τον Πατέρα, τον Υιό και το άγιο Πνεύμα κάνοντας το σταυρό του (στο σημείο αυτό, ακούγονται οι συνάδελφοί του να τον καταχειροκροτούν) και έκλεισε το λόγο του ευχαριστώντας τους αγιορείτες μοναχούς για την αδιάλειπτη προσευχή τους για όλο τον κόσμο. Μπορείτε να δείτε το βίντεο εδώ: http://youtu.be/TRHVHlDw9s4

Ας δούμε λοιπόν την πνευματική του πορεία μέχρι να φτάσει σε αυτή τη δημόσια ομολογία. Ακολουθεί η συνέντευξη. Η πρωτότυπη συνέντευξη, αποφωνημένη, βρίσκεται εδώ: http://www.pravmir.com/actor-jonathan-jackson-talks-about-his-journey-into-orthodox-christianity-video-audio/  Μπορείτε να την ακούσετε εδώ: http://www.ancientfaith.com/podcasts/emmaus/general_hospital

Η μετάφραση στα Ελληνικά της συνέντευξης του Τζόναθαν Τσάκσον

Πατήρ Άντριου Στέφαν Ντέιμικ: Στο μικρόφωνο είναι ο πατήρ Άντριου Στέφαν Ντέιμικ και αυτή είναι μια κάπως διαφορετική εκπομπή Δρόμοι από τους Εμμαούς. Συνήθως, με ακούτε να μιλάω πίσω από ένα μικρόφωνο σε μια ομάδα ανθρώπων, που ακούν κάτι σαν διάλεξη. Σήμερα όμως, θα κάνουμε διάλογο. Παίρνω συνέντευξη από κάποιον. Γιατί το κάνω αυτό; Ο λόγος είναι ότι ενδιαφέρομαι πάρα πολύ για ζητήματα κοινωνίας και τόπου και τι είναι τοπικό και τι συνδέεται άμεσα. Έτσι, όταν έμαθα ότι ο σημερινός μου καλεσμένος βρίσκεται στην Ανατολική Ακτή, βρήκαμε έναν τρόπο να επικοινωνήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο. Αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε στο πάρκιν του διεθνούς αεροδρομίου Newark Liberty, από όπου σε λίγο θα επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για να επιστρέψει στη Δυτική Ακτή.

Ο σημερινός μου καλεσμένος είναι ο κύριος Τζόναθαν Τσάκσον, ηθοποιός και μουσικός, γνωστός κυρίως για το ρόλο του Λάκι Σπένσερ στο Γενικό Νοσοκομείο, όπου έχει εμφανιστεί τα τελευταία 2 χρόνια -νομίζουν ότι κάνεις διάλειμμα τώρα- όμως έχεις εμφανιστεί και στην ταινία Tuck Everlasting, περίπου 10 χρόνια πριν. Έχει κερδίσει τέσσερα βραβεία Έμμι (σ. μτφ. θεωρείται η σημαντικότερη διάκριση για ηθοποιούς της τηλεόρασης) και παράλληλα, έχει έναν σταθερά επαναλαμβανόμενο ρόλο στη σειρά του καναλιού Fox, The Sarah Connor Chronicles, παρακλάδι των ταινιών Εξολοθρευτής. Έχει και τη δική του μπάντα, την Enation και γι’ αυτό βρέθηκε εδώ, στην Ανατολική Ακτή.

Ίσως αναρωτιέστε, γιατί παίρνω συνέντευξη από έναν πρωταγωνιστή καθημερινής τηλεοπτικής σειράς. Ο λόγος είναι ότι αυτή ακριβώς την περίοδο (σ.σ. υπενθύμιση: η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε Φεβρουάριο 2012), ο ίδιος και η οικογένειά του είναι κατηχούμενοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Λοιπόν, σε ευχαριστώ πάρα πολύ που είσαι εδώ μαζί μου. Ειλικρινά, είναι τιμή για μένα.

κύριος Τζόναθαν Τζάκσον: Σας ευχαριστώ πολύ πάτερ. Η τιμή είναι δική μου. Το εκτιμώ πολύ. Χαίρομαι που είμαι εδώ.

Πατήρ Άντριου: Η πρώτη μου ερώτηση είναι πώς έφτασες εδώ; Ποιο είναι το θρησκευτικό παρελθόν σου;

κύριος Τζάκσον: Και οι δύο γονείς μου είχαν μεγαλώσει ως Αντβεντιστές της Έβδομης Ημέρας, σχεδόν 4 γενιές πίσω ο καθένας, Αντβεντιστές της Έβδομης Ημέρας. Έτσι μεγάλωνα κι εγώ, ως μέρος της χριστιανικής ανατροφής μου, σχεδόν μέχρι την ηλικία των 9 ή 10. Οι γονείς μου άρχισαν να απομακρύνονται από τη συγκεκριμένη ομολογία. Μετακομίσαμε στο Λος ΄Αντζελες, όταν είχα κλείσει τα 10, μόλις έμπαινα στα 11 και πολύ γρήγορα ξεκίνησα να δουλεύω ως ηθοποιός. Ξεκίνησα στο Γενικό Νοσοκομείο, όταν ήμουν 11, οπότε ξεκίνησα πολύ γρήγορα…

Πατήρ Άντριου: Ακριβώς! Και για όσους από τους ακροατές μου είναι λίγο μεγαλύτεροι, ίσως θυμάστε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές του ’80, το δημοφιλές ζευγάρι Λουκ και Λόρα στο Γενικό Νοσοκομείο. Ο Τζόναθαν υποδύονταν το γιο τους, Λάκι. Έτσι, μπαίνεις στον κόσμο της σαπουνόπερας. 

κύριος Τζάκσον: Όταν μετακόμισα στο Λος Άντζελες, δεν είχαμε κάποια εκκλησία να πηγαίνουμε. Και ο αδερφός μου κι εγώ, ο Ρίτσαρντ Λ. Τσάκσον-είναι κι εκείνος ηθοποιός και μέλος των Enation, ακούγαμε κασέτες με ομιλίες από διάφορους ομιλητές, σχεδόν κάθε βράδυ σε όλη τη διάρκεια της εβδομάδας. Και κατά κάποιο τρόπο, αυτό ήταν η εκκλησία μας, αυτή ήταν η πνευματική μας ζωή.

Για σχεδόν πέντε χρόνια στο Λος Άντζελες, από 11 μέχρι 16 χρονών, δεν πήγαινα σε καμία εκκλησία. Άκουγα απλά αυτές τις κασέτες και ξεκίνησα να διαβάζω απολογητικά βιβλία με επίκεντρο το Χριστιανισμό, πιθανόν όταν ήμουν γύρω στα 12 με 13. Κάποιες από αυτές τις ομιλίες με άγγιξαν, με άγγιξαν πολύ βαθιά, όταν ήμουν 12, 13 και τότε πραγματικά ξεκίνησε η ζωή μου να κατευθύνεται προς μια σχέση με το Θεό με έναν πολύ σοβαρό τρόπο. Άρχισα να διαβάζω το Απλώς Χριστιανισμός του C.S. Lewis και το Μεγάλο Διαζύγιο και όλα αυτά τα σπουδαία βιβλία.

Πατήρ Άντριου: Εξαιρετικό υλικό.

κύριος Τζάκσον: Εξαιρετικό υλικό. Και αυτό με έβαλε πραγματικά σε ένα δρόμο, όταν ήμουν 12-13 χρονών.

Όμως, ακόμη δεν πήγαινα σε εκκλησία. Δεν έβλεπα κάποιο νόημα σε αυτό. Μου φαινόταν ανούσιο. Αγαπούσα το Θεό, αγαπούσα τον Ιησού, αλλά η εκκλησία ήταν για μένα μια πάρα πολύ μπερδεμένη έννοια. Ήταν σχεδόν…ήταν για μένα, απλά δεν έβγαζε νόημα. Σκεφτόμουν ότι αφού διαβάζω βιβλία, ακούω κασέτες, ποιος ο λόγος να πηγαίνω;

Πατήρ Άντριου: Μάλιστα. Μόνο «εγώ και ο Ιησούς», σωστά;

κύριος Τζάκσον: Σωστά, ναι, ακριβώς. Και την ίδια περίοδο, υπήρχε αυτή η παγκόσμια αίσθηση. Πάντα, αισθανόμουν ότι ήθελα να είμαι…ότι δεν ήθελα να ανήκω σε μια ομολογία. Ήθελα να είμαι μέρος του παγκόσμιου χριστιανικού κινήματος. Δεν είχα κάποια συγκεκριμένη ιδέα του τι μπορεί να σημαίνει κάτι σαν παγκόσμια Εκκλησία, αλλά αισθανόμουν ότι συνδεόμουν με τον C.S. Lewis, ο οποίος προερχόταν από μια περασμένη γενιά, ο οποίος ήταν από την Αγγλία και σκέφτηκα-

Πατήρ Άντριου: Και ήταν Αγγλικανός.

κύριος Τζάκσον: και Αγγλικανός, μάλιστα. Αλλά για μένα ήταν κάπως έτσι: Να ένας με τον οποίο αισθάνομαι ότι συνδέομαι. Οι ομολογίες για μένα ήταν κάτι πολύ παράξενο, για να είμαι ειλικρινής.

Και τότε, γύρω στα 17 μου, βρήκαμε κάποιες εκκλησιαστικές ομάδες να πηγαίνουμε, περισσότερο από τον χαρισματικό, αδογματικό κόσμο (σ. μτφ. στο πρωτότυπο: non-denominational), τον προτεσταντικό κόσμο.

Πατήρ Άντριου: Τώρα, πόσο χρονών είσαι;

κύριος Τζάκσον:29

Πατήρ Άντριου: 29. Πώς έφτασες από εκείνη τη φάση στο τέλος της εφηβείας σου στο σήμερα; Είσαι κατηχούμενος στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

κύριος Τζάκσον: Πριν από λίγα χρόνια, δεν ήξερα  καν τι σήμαινε η λέξη.

Πατήρ Άντριου:  Ναι, είναι ένα Ορθόδοξο σύνθημα. Το λες κι Εκείνος είναι μέσα. Είναι μέσα.

κύριος Τζάκσον: Λοιπόν, όταν συνδεθήκαμε περισσότερο με αυτούς τους χαρισματικούς, οργανώσαμε μια κατ’ οίκον εκκλησία στο Μπέρμπανκ για δυόμιση χρόνια, που κατά κάποιο τρόπο εγώ και ο αδερφός μου διευθύναμε μαζί με τους γονείς μας. Πηγαινοέρχονταν στην πόλη και ένας πάστορας, με τον οποίο συνδεόμασταν, κατά κάποιο τρόπο επέβλεπε την κατάσταση. Αυτό το κάναμε για δυόμιση χρόνια με μένα και άλλους 15-20 ηθοποιούς και άλλα πρόσωπα της βιομηχανίας (σ. μτφ. εννοεί του θεάματος), που έρχονταν σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο.

Πατήρ Άντριου: Δηλαδή, η οικογένειά σου αποτέλεσε τον πυρήνα αυτής της ομάδας, αλλά μετά συνδέθηκαν και άλλα μέλη με αυτήν.

κύριος Τζάκσον: Ναι, κάτι που ήταν σπουδαίο. Ήταν μια πολύ δυνατή εποχή και μια καταπληκτική εμπειρία. Επέστρεψα στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, αφού παντρεύτηκα. Παντρεύτηκα-θα κλείσουμε 10 χρόνια τον Ιούνιο.

Πατήρ Άντριου: Παντρεύτηκες στα 19;

κύριος Τζάκσον: 20. Μόλις είχα κλείσει τα 20.

Πατήρ Άντριου: Μπράβο! Μπράβο σου. Υποστηρίζω πολύ το γάμο σε νεαρή ηλικία. Παρακαλώ, να το σημειώσετε αυτό.

κύριος Τζάκσον: Ευχαριστώ. Πράγματι, παντρεύτηκα πολύ νέος και ήδη έχω τρία παιδιά. Ένα 8 χρονών, ένα 7 χρονών και ένα μωράκι 17 μηνών.

Πατήρ Άντριου: Δόξα τω Θεώ.

κύριος Τζάκσον: Ναι, είναι υπέροχο.

Τέλος πάντων, χαρισματικό κίνημα λοιπόν, για 10 χρόνια. Και υπήρξαν μερικές πολύ όμορφες, εκπληκτικές εμπειρίες. Υπήρχε κάτι και πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι στο χαρισματικό κίνημα θα έλκονταν από την Ορθοδοξία, γιατί πολλά από τα πολύ εκλογικευμένα στοιχεία, που έχουν άλλα προτεσταντικά κινήματα στην πραγματικότητα απομακρύνονται από το άγιο Πνεύμα. Απομακρύνονται από οτιδήποτε μυστηριακό και υπερφυσικό. Πιστεύω ότι στην καρδιά αυτής της λαχτάρας των προτεσταντικών χαρισματικών ανθρώπων είναι μια λαχτάρα, για να συναντήσουν το Θεό, να νιώσουν την εμπειρία Του, το μυστήριο του Ποιος είναι.

Πατήρ Άντριου: Αυτές οι λέξεις που χρησιμοποιείς είναι σπουδαίες.

κύριος Τζάκσον: Και δεν διαθέτουν την παράδοση της Εκκλησίας. Απλά, δεν την διαθέτουν κι έτσι δημιουργούν νέες παραδόσεις, όμως πιστεύω ότι ως επί το πλείστον οι καρδιές αυτών των ανθρώπων βρίσκονται στη σωστή θέση. Αναζητούν το Θεό. Ψάχνουν αυτή τη συνάντηση. Και πιστεύω ότι πολλοί από αυτούς θα έβρισκαν πολλές απαντήσεις στην αρχαία πίστη και θα έβρισκαν το σπίτι τους. Οπωσδήποτε, τέτοια είναι η δική μου περίπτωση.

Πατήρ Άντριου: Και πώς ξεκίνησαν όλα, πώς έγινε αυτή η μετάβαση; Ποια ήταν η ανακάλυψη, ο καταλύτης που σε έφερε εδώ;

κύριος Τζάκσον: Είχα πάει στη Ρουμανία, να γυρίσω μια ταινία. Έμεινα στο Βουκουρέστι περίπου τρεισήμισι μήνες.

Πατήρ Άντριου: Ποια ταινία ήταν;

κύριος Τζάκσον: Είναι μια αστεία ιστορία. Η ταινία λεγόταν The Seeker: The Dark is Rising. Είναι ενδιαφέρον, γιατί είχα έναν σπουδαίο, πολύ σπουδαίο ρόλο, ήμουν συμπρωταγωνιστής, αλλά πολύ σημαντικός [ρόλος] για την ταινία. Βασιζόταν σε κάποιο βιβλίο και ήμουν εκεί για τρεισήμισι μήνες, έκανα όλα τα γυρίσματα και στο μοντάζ, το στούντιο αποφάσισε ότι θα έκοβε το ρόλο μου από την ταινία.

Πατήρ Άντριου: Καταπληκτικά (σ. μτφ. εννοείται ότι το λέει ειρωνικά εδώ)!

κύριος Τζάκσον: Έτσι έγινε λοιπόν και δεν είμαι στην ταινία. Όμως, πιστεύω ότι ο λόγος που βρέθηκα εκεί ήταν άλλος.

Πατήρ Άντριου: Ναι. Θεία πρόνοια.

κύριος Τζάκσον: Ναι. Και πήγα με τη γυναίκα μου και με τα παιδιά μου, είχα δυο παιδιά τότε, τον Κέιλεμπ και την Αντόρα. Μείναμε στη Ρουμανία για τρεισήμισι μήνες και ήταν πολύ έντονα. Ζούσαμε στο Βουκουρέστι, που είναι ένα έντονο περιβάλλον. Είναι αρκετά ενδιαφέρον το γεγονός ότι δεν έμαθα εκεί για την Ορθοδοξία.

Πατήρ Άντριου: Αλήθεια! Εκεί, υπάρχουν Ορθόδοξες εκκλησίες σε κάθε γωνιά!

κύριος Τζάκσον: Έτσι θα έπρεπε να είναι, όμως σας λέω ότι στο μυαλό μου ό,τι ήταν αρχαίο ήταν απωθητικό και θρησκόληπτο. Ήταν μια προκατάληψη. Αυτό ήξερα.

Επισκέφθηκα κάποιους ορθόδοξους ναούς, πολύ μικρούς, πολύ χρυσάφι και όλα ήταν εντελώς ξένα για μένα. Και πραγματικά, δεν είχα κάποια ιδιαίτερη άποψη για αυτά. Νόμιζα ότι η Ορθοδοξία κατά κάποιο τρόπο ήταν – και η γυναίκα μου είχε την ίδια άποψη. Είναι Ιταλίδα και μεγάλωσε ως Ρωμαιοκαθολική-και οι δυο σκεφτόμασταν το ίδιο, δηλαδή ότι η Ορθοδοξία ήταν το παράξενο ξαδερφάκι του Ρωμαιοκαθολικισμού. Αυτό ήταν όλο κι όλο που ξέραμε.

Πατήρ Άντριου: Ναι, το ακούμε συχνά αυτό!

κύριος Τζάκσον: Δεν πήγε καν το μυαλό μου να το ψάξω λίγο παραπάνω. Απλά, σκέφτηκα «α, είναι κάποιο παράξενο παρακλάδι του Βατικανού» ή κάτι παρόμοιο.

Πατήρ Άντριου: Πήγες σε κάποια ακολουθία της Εκκλησίας όσο ήσουν εκεί ή απλά, επισκέφθηκες ναούς;

κύριος Τζάκσον: Όχι, μόνο επισκεφθήκαμε ναούς. Το πρώτο πράγμα που κάναμε, όταν φτάσαμε εκεί ήταν να επισκεφθούμε μια Ορθόδοξη εκκλησία. Και το πρώτο που μας συνέβη, όταν βγήκαμε, ήταν να μας ληστέψουν Τσιγγάνοι. Σοβαρά μιλάω! Δεν ήταν ακριβώς «καλωσορίσατε στη Ρουμανία»!

Η Ρουμανία είναι υπέροχη, αλλά τι συνέβη; Είχα μια βδομάδα άδεια από τα γυρίσματα και η γυναίκα μου είναι Ιταλίδα. Έτσι, είπαμε «ας πάμε στη Ρώμη».
Πατήρ Άντριου: Ναι, είναι αρκετά κοντά.

κύριος Τζάκσον: Ναι, είναι αρκετά κοντά. Πρέπει να ήμασταν ήδη δυο μήνες στο Βουκουρέστι. Έτσι, πήγαμε στη Ρώμη και εκεί πρέπει να ήταν που για πρώτη φορά ένιωσα κάπως έτσι: «Για μισό λεπτό. Υπάρχει πολύ μεγαλύτερο βάθος σε αυτή την πίστη, στο Χριστιανισμό, από ό,τι έχω φανταστεί ποτέ. Και δεν ξεκινάει από τους πατέρες, που ίδρυσαν την Αμερική».

Πατήρ Άντριου: Η γυναίκα σου ήταν θρησκευόμενη Ρωμαιοκαθολική, όταν παντρευτήκατε;

κύριος Τζάκσον: Όχι. Όχι, κατά τον τρόπο που επέστρεψε στο Χριστό. Έχασε την πίστη της, όταν ήταν είκοσι χρονών, πέρασε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία, πολύ δυνατή, για το πώς πλησιάσαμε ο ένας τον άλλο. Επέστρεψε στο Χριστό στην κατ’ οίκον εκκλησία, που είχαμε.

Πατήρ Άντριου: Εντάξει λοιπόν. Έτσι την γνώρισες, μέσω της εκκλησίας;

κύριος Τζάκσον: Ήταν ηθοποιός, που έπαιζε στο Γενικό Νοσοκομείο, οπότε είχαμε γνωριστεί και συνδεθήκαμε στα βραβεία Έμμι, γιατί όταν παρέλαβα ένα από τα βραβεία, ευχαρίστησα τον Χριστό και αυτό την άγγιξε κατά κάποιο τρόπο. Ήταν μακριά από τον Κύριο εκείνον τον καιρό (σ. μτφ. εδώ, ο ηθοποιός μιλάει για παλαιότερη βράβευση, πολύ πριν ακούσει για την Ορθοδοξία και όχι για το περιστατικό που είδαμε στο βίντεο).
Πατήρ Άντριου: Υπέροχα!

κύριος Τζάκσον: Από τη μια σκανδαλίστηκε και από την άλλη της κίνησε το ενδιαφέρον. Ήταν του στυλ: «Δεν μπορείς να το λες αυτό».

Πατήρ Άντριου: Καταλαβαίνω, ήταν λες και «ο Χριστός βρέθηκε εκεί πάνω!» ξαφνικά.

κύριος Τζάκσον: Τέλος πάντων, όχι, δεν ήταν Ρωμαιοκαθολική. Ήταν όπου ήμουν κι εγώ, δηλαδή αδογμάτιστη (σ. μτφ. μέλος αδογμάτιστων προτεσταντικών ομάδων). Και περίμενα, θα τολμούσα να πω, ένα είδος θρησκευτικής μισαλλοδοξίας (σ. μτφ. εννοεί στη Ρώμη), περίμενα ότι θα πάω στη Ρώμη και θα αισθανθώ ότι αυτό είναι ένα θρησκόληπτο καταπιεστικό περιβάλλον. Λοιπόν, ήταν ακριβώς το αντίθετο!

Πήγα εκεί, ήταν Κυριακή των Βαΐων και ήταν απλά πανέμορφα. Κλαδιά φοινικιάς είχαν στρωθεί στους δρόμους και ο Πάπας Βενέδικτος μιλούσε. Βρισκόμασταν τρία οικοδομικά τετράγωνα μακριά από τον άγιο Πέτρο και ήταν μαγικά. Υπήρχε μεγάλο, πραγματικά μεγάλο βάθος και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Στο Κολοσσαίο, υπάρχει αυτός ο μεγάλος σταυρός και άγγιξε τόσο δυνατά τη γυναίκα μου και εμένα, το να βρισκόμαστε ενώπιον των χριστιανών μαρτύρων…Είναι άλλο πράγμα να το διαβάζεις σε ένα βιβλίο και άλλο να είσαι πραγματικά εκεί και να το συνειδητοποιείς.

Αυτό ήταν το ταξίδι, που ξύπνησε κάτι μέσα μου. Σκέφτηκα: «Πρέπει να μάθω περισσότερα για την πίστη μου, για την ιστορία του Χριστιανισμού». Επιστρέψαμε στη Ρουμανία. Παρήγγειλα ένα βιβλίο του Justo L. Gonzalez. Αλήθεια, είναι σπουδαίος ιστορικός. Έγραψε ένα βιβλίο, που λέγεται Ιστορία του Χριστιανισμού, δύο τόμοι. Διάβασα τον πρώτο τόμο, αυτός είναι Προτεστάντης, αλλά πραγματικά μου άνοιξε τα μάτια όσον αφορά την ιστορία του Χριστιανισμού.

Αυτό ήταν η κουνελότρυπα (σ. μτφ. αναφορά στο βιβλίο Η Αλίκη των Θαυμάτων, όπου η μικρή ηρωίδα πέφτει σε μια κουνελότρυπα και βγαίνει στο μαγικό βασίλειο), διότι αν ανοίξεις αυτήν την πόρτα αισθάνεσαι κάπως έτσι: «Ώπα! Από πού μου ήρθε όλο αυτό;».

Πατήρ Άντριου: Αυτό ακούγεται σαν το παλιό ρητό, πολύ πιθανόν να το έχεις ακούσει, του John Henry Newman, ο οποίος ήταν Αγγλικανός και ασπάστηκε το Ρωμαιοκαθολικισμό. Έλεγε «Για να είσαι βαθιά μέσα στην ιστορία, πρέπει να πάψεις να είσαι Προτεστάντης».

κύριος Τζάκσον: Ναι. Ναι, ξέρετε είναι περίεργο, γιατί τον διάβασα. Αυτό που συνέβη ήταν, επειδή πήγα στη Ρώμη, και τα βιβλία ιστορίας που ξεκίνησα να διαβάζω ήταν όλα  Καθολικών ή Προτεσταντών, δεν υπήρχε σχεδόν καμιά αναφορά στην Ορθοδοξία ή στην Ανατολική Εκκλησία.

Πατήρ Άντριου: Ναι, είμαστε αόρατοι.

κύριος Τζάκσον: Πέρασα τρία χρόνια διαβάζοντας ιστορία, διαβάζοντας σκόπιμα για την ιστορία του Χριστιανισμού και δεν βρήκα σχεδόν τίποτα για την Ορθοδοξία, γιατί όλα ήταν γραμμένα από ιστορικούς της Δύσης.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμουν, όταν ξεκίνησα να ανακαλύπτω αυτό που θεωρούσα ότι ήταν η ιστορική Εκκλησία, η μοναδική επιλογή. Νόμιζα ότι βρισκόταν στη Ρώμη. Διάβασα G.K. Chesterton. Διάβασα σχεδόν 15 βιβλία του Πάπα Βενέδικτου. Διάβασα τον Πάπα Παύλο Ιωάννη Β’, τον Henry Nouwen. “Now-en”: έτσι τον προφέρετε;
Πατήρ Άντριου: “New-in.”

κύριος Τζάκσον : “New-in.” Ωραία βιβλία, όπως το Η Ζωή του Ηγαπημένου (σ. μτφ. στο πρωτότυπο Life of the Beloved) και εκείνο για τον Άσωτο Υιό.  Δυνατά, πολύ δυνατά βιβλία. Όμως, υπήρχαν κάποια πράγματα στο Ρωμαιοκαθολοκισμό, τα οποία δεν μπορούσα να αποδεχθώ, για παράδειγμα το αλάθητο του Πάπα και το πόσο πρόσφατα καθιερώθηκε ως επίσημο δόγμα, γύρω στο 1870 ή κάτι τέτοιο. Αυτό με ενδιέφερε κάπως, γιατί εγώ αναζητούσα τη συνέχεια, την ιστορία της πίστης.

Τελικά, ύστερα από τρία χρόνια, έφτασα σε εκείνο το αποφασιστικό σημείο, όπου είπα «Εντάξει..». Διότι, η γυναίκα μου κι εγώ είχαμε ξεκινήσει να παρακολουθούμε τη λειτουργία των Καθολικών και πήγα σχεδόν σε 12 λειτουργίες κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Και ήταν πολύ ενδιαφέρον, διότι πήγα εκεί και συγκινήθηκα από το άγιο Πνεύμα, απλά συγκινήθηκα και σκέφτηκα: «Πώπω! Στέκομαι μπροστά στο… Αυτή είναι η ιστορική πίστη». Όμως, αισθανόμουν σαν να βρισκόμουν στην ιστορία του Μεσαίωνα. Δεν ήταν παρά μόνο όταν πήγα σε μια Ορθόδοξη εκκλησία για πρώτη φορά, που αισθάνθηκα ότι στεκόμουν μπροστά στην αρχαία Εκκλησία, την πρώτη Εκκλησία, την αρχαία Εκκλησία-όμως, προτρέχω.

Τέλος πάντων, ήμουν σε αυτό το σημείο, που άρχισα να αναρωτιέμαι «θα γίνω Καθολικός»; Και υπήρχαν κάποια θέματα, πολύ σημαντικά θέματα στην καρδιά μου, τα οποία δεν μπορούσα να τα φέρω σε συμφωνία με την ψυχή μου, οπότε κυριολεκτικά προσευχόμουν για μια τρίτη διέξοδο. Ρωτούσα το Θεό. Έλεγα ότι «δεν μπορώ πια να καταλάβω τον Προτεσταντισμό», γιατί, για μένα, ένας οίκος που διασπάται, δεν μπορεί να αντέξει. Υπάρχουν πάνω από 23.000 ομολογίες, μόνο στην Αμερική.

Πατήρ Άντριου: Εξαρτάται πώς μετράς.

κύριος Τζάκσον: Σίγουρα, είτε είναι εννέα είτε 20, υπάρχουν χιλιάδες χιλιάδων ομολογιών μόνο στην Αμερική. Πώς αυτό ισοδυναμεί με την πίστη των πρώτων χιλίων ετών, που ήταν μία; Σίγουρα, υπάρχουν πολλές αιρέσεις, όμως η παγκόσμια Εκκλησία είναι μία (σ. μτφ. εδώ, χρησιμοποιεί τον όρο «παγκόσμια» για να δηλώσει τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, που με τόση αγωνία αναζητούσε. Δεν έχει καμία σχέση με κάποια οικουμενιστική κίνηση). Ακόμη και αφού η Ρώμη αποσχίστηκε, εξακολουθούσαν να αυτοθεωρούνται ως η μία Εκκλησία.

Πατήρ Άντριου: Το θέμα παραμένει η ενότητα.

κύριος Τζάκσον: Ναι, αυτός είναι ο πυρήνας. Και ακόμη και ο Μάρτιν Λούθερ ήταν…Δεν έλεγαν εντελώς ξαφνικά «είναι αυτό που φαίνεται» και «μπορείς να γίνεις αυτό που θες να γίνεις». Προσπαθούσαν ακόμη να είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Προσευχόμουν και πέρασα πολλές νύχτες, που η ψυχή μου βρισκόταν στα όρια μιας σχεδόν σκοτεινής νύχτας, μια βασανιστική αναζήτηση της αλήθειας, γιατί ήθελα τόσο απεγνωσμένα την ενότητα της αρχαίας πίστης (σ. μτφ. η υπογράμμιση δική μας). Και όμως, υπήρχε κάτι στη Ρωμαιοκαθολική πίστη, που δεν αρμονιζόταν απόλυτα με μένα. Όμως, το μόνο που ήξερα ήταν ότι η άλλη μου επιλογή ήταν να παραμείνω Προτεστάντης (σ.σ. θυμίζουμε στον αναγνώστη ότι ήδη είχε απορρίψει την περίπτωση να παραμείνει στον προτεσταντικό χώρο, από τη στιγμή που έμαθε την ιστορία του Χριστιανισμού).

Ήρθα στο τέλος αυτής της αναζήτησης μετά από περίπου τρία χρόνια και τελικά, ενώ προσευχόμουν, είπα: «Επειδή δεν μπορώ να ασπαστώ πλήρως το Ρωμαιοκαθολικισμό, θα πρέπει να παραμείνω κάτι σαν Προτεστάντης χωρίς πνευματική ζωή». Και αυτή η σκέψη ήρθε στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πώς συνέβη. Σκέφτηκα «πριν παραιτηθώ από όλο αυτόν τον αγώνα και γίνω ένας αδιάφορος Προτεστάντης, δεν έχω μελετήσει ποτέ το Μεγάλο Σχίσμα πραγματικά". Σκέφτηκα ότι «αυτό είναι κάτι που πρέπει πιθανώς ... Όλη τη χριστιανική ιστορία έχω διαβάσει. Θα πρέπει να μελετήσω και αυτό».

Μόλις άρχισα να το ψάχνω, ήταν σαν φως αστραπής. Όλα αυτά τα πράγματα άρχισαν να κάνουν νόημα. Δεν ξέρω καν πώς συνέβη. Ήταν σαν ομίχλη. Νομίζω ότι το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν από τον πατέρα John Anthony McGuckin, και μόλις είχε κυκλοφορήσει. Ήταν ένα νέο βιβλίο, και το κατέβασα στο iPhone μου, και λέγεται Η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Πατήρ Άντριου: Επί τη ευκαιρία, μόλις κυκλοφόρησε και στα βιβλιοπωλεία.

κύριος Τζάκσον: Θα το συνιστούσα σε όποιον ενδιαφέρεται να μάθει για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Θέλω να πω ότι έμενα ξύπνιος αργά τη νύχτα διαβάζοντάς το. Από κει και πέρα ήταν…ήταν το αποκορύφωμα ενός ταξιδιού, που εκείνη τη χρονική στιγμή έκλεινε τέσσερα χρόνια μάθησης και έρευνας.

Συνέχισα και διάβασα το Ο Ορθόδοξος Δρόμος του Επίσκοπου Καλλίστου Ware, το Για να ζήσει ο κόσμος του Alexander Schmemann (βιβλίο-φαινόμενο), το Γίνομαι Ορθόδοξος του Gillquist, Το όρος της σιωπής…δεν μπορώ ποτέ να θυμηθώ το όνομα του συγγραφέα. Ελπίζω να με βοηθήσει ένας ιερέας της Αντιόχειας…

Πατήρ Άντριου: Κυριάκος Μαρκίδης.

κύριος Τζάκσον: Αυτό το βιβλίο ήταν φαινόμενο. Σε άλλαζε.

Τέλος πάντων, η ιστορία συνεχίζεται. Υπάρχει μια τεράστια λίστα βιβλίων που έχω διαβάσει από τότε και όλα ήταν απλά καταπληκτικά και πολύ βαθιά. Άρχισα να ψάχνω στο Google εκκλησίες, Ορθόδοξες εκκλησίες και βρήκα μερικές ελληνικές, που πήγαινα.
Την πρώτη φορά που μπήκα μια Ορθόδοξη εκκλησία, ήταν μια μέρα που δεν ήταν κανείς εκεί. Υπήρχε μια ηλικιωμένη κυρία στην εκκλησία. Οι πόρτες ήταν κλειδωμένες, χτύπησα και ήταν κάπως ξαφνιασμένη, του στυλ «τι κάνεις εδώ;», με άφησε να μπω, ήταν πολύ γλυκιά.

Της είπα «ψάχνω αυτές τις εκκλησίες. Δεν ξέρω πολλά ακόμη. Μου απάντησε «Έλα μέσα! Εμπρός, είναι άδεια. Μείνε όσο θες να την δεις». Μπήκα στην εκκλησία ολομόναχος, επικρατούσε απόλυτη σιωπή, περιτριγυριζόμουν από τεράστιες εικόνες, εντελώς ξένες στο παρελθόν μου και κοιτάω ψηλά και ο Παντοκράτωρ ήταν εκεί. Το πρώτο πράγμα που βγήκε από το στόμα μου ήταν μια βλαστήμια, που μάλλον δεν ήταν και το πιο σωστό ...

Πατήρ Άντριου: Και τι μπορείς να πεις, όταν κοιτάς τον Κύριο, τον Παντοδύναμο Θεό;

κύριος Τζάκσον: Ναι, ακριβώς…Είπα κάτι του τύπου «Και γ**ώ…Πώπω! Μάλλον δεν έπρεπε να το πω αυτό». Αλλά ήμουν σαν χαζός μπροστά στα όσα αισθανόμουν. Και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι αυτό που αισθανόμουν στη Ρωμαιοκαθολική λειτουργία ήταν σαν να είχα μεταφερθεί στο Μεσαίωνα. Αυτό που αισθανόμουν εδώ ήταν: Αυτή είναι η αρχική Εκκλησία. Και το ένιωσα αυτό, απλά με το να στέκομαι μπροστά στις εικόνες.

Όμως, ακόμη κάτι ενδιαφέρον ήταν το εξής περιστατικό: Ονειρεύτηκα ότι ήμουν σε μια Ορθόδοξη εκκλησία, πριν επισκεφθώ στ’ αλήθεια κάποια. Όταν πήγα σε εκείνη την εκκλησία, που ήταν μια πολύ όμορφη ελληνική εκκλησία…και πήγα και σε μια άλλη, επίσης όμορφη ελληνική εκκλησία, ο άγιος Νικόλαος, κοντά στην περιοχή Βεντούρα νομίζω. Αυτό που ήταν πολύ ενδιαφέρον ήταν το ότι είχα ένα πάρα πολύ ζωντανό όνειρο για το πώς αισθάνεται κανείς, όταν είναι μέσα σε μια Ορθόδοξη εκκλησία, πριν καν μπω σε κάποια.

Και όταν πήγα σε αυτές τις εκκλησίες, ήταν λίγο διαφορετικές από αυτές στο όνειρό μου και για κάποιο λόγο αυτό με είχε αιχμαλωτίσει. Συνέχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο και βρήκα τη συγκεκριμένη εκκλησία, αυτή που πηγαίνω τώρα, ονομάζεται Μητροπολιτικός Ναός Παναγίας Παρθένου στο Σίλβερλεϊκ και η φωτογραφία στηνιστοσελίδα ήταν ακριβώς αυτό που είχα βιώσει. Δεν υπήρχαν στασίδια και αυτό ήταν κάτι πολύ συγκεκριμένο στο όνειρό μου: Δεν υπήρχαν εκεί στασίδια. Το φως έρεε μέσα από τα παράθυρα μαζί με το θυμίαμα και ήταν πολύ κατανυκτικά, υπήρχαν άνθρωποι. Μόλις το είδα αυτό σκέφτηκα: «Αυτό ήταν! Αυτό ήταν που βίωσα».

Πατήρ Άντριου: Πωπω!

κύριος Τζάκσον: Τηλεφώνησα και απάντησε ο εφημέριος του ναού, πατέρας Τζον Στρίκλαντ (John Strickland). Μόλις είχε διοριστεί εκεί, δυο μέρες πριν, από το Σιάτλ. Απάντησε στο τηλέφωνο και αμέσως κατάλαβα ότι αυτό ήταν το σωστό μέρος, γιατί και ο ίδιος ήταν προσήλυτος και ήμασταν και οι δύο από την πολιτεία της Ουάσινγκτον και απλά ταιριάξαμε με τη μία.

Συναντήθηκα μαζί του κάποιες φορές και τότε έφερα και τη γυναίκα μου, την Ελίζα και αρχίσαμε να συνδεόμαστε μαζί του. Η πρώτη λειτουργία – διακόψτε με, αν έχετε ερωτήσεις.

Πατήρ Άντριου: Όχι, αυτή είναι μια πολύ καλή ιστορία.

κύριος Τζάκσον: Εντάξει τότε. Στην πρώτη λειτουργία, που παρακολούθησα εκεί, ήταν στ’ αλήθεια…Ήμουν ολομόναχος, γιατί ακόμη το διερευνούσα το θέμα. Ήταν ενδιαφέρον, επειδή η πρώτη αντίδραση που είχα όταν μπήκα στην εκκλησία ... Είχα αυτήν την πολύ, πολύ ισχυρή εντύπωση που με ωθούσε λέγοντας: «Φύγε. Τρέξε. Απλά, βγες έξω. Απλά πήγαινε. Μην. Δεν πρέπει να είσαι εδώ». Και σκέφτηκα ότι ήταν τόσο παράξενο, γιατί είχα ήδη διαβάσει αρκετά βιβλία, ήξερα στην καρδιά μου ότι εδώ με έστελνε ο Θεός, και σκέφτηκα: «Πώπω». Σχεδόν, είχα ιδρώσει. Όλο αυτό ήταν μια πολύ έντονη εμπειρία.

Αισθανόμουν πάρα πολύ άβολα. Δεν ήξερα κανέναν. Ήταν πολύ ξένο όλο αυτό. Δεν ήξερα τι να κάνω και όλα αυτά, όμως στη συνέχεια, αισθάνθηκα σαν να είπε το άγιο Πνεύμα: «Όχι, μείνε σε όλη τη διάρκεια και τότε θα ξέρεις τι αισθάνεσαι για όλο αυτό» (αναστενάζει). Και είπα «εντάξει, θα τα καταφέρω, θα τα καταφέρω». Έτσι λοιπόν, τα πρώτα 45 λεπτά ήταν η απόλυτη δυσφορία, απλά απόλυτη.

Πατήρ Άντριου: Ξέρεις, δεν είσαι ο πρώτος από τον οποίο το έχω ακούσει αυτό. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που όταν συναντιούνται με την Ορθοδοξία, έχουν αυτή την έντονη αίσθηση δυσφορίας, και νομίζω, για να το θέσω σε ένα είδος ερμηνευτικού πλαισίου, νομίζω ότι αυτό συμβαίνει, γιατί πραγματικά στέκονται ενώπιον του Θεού. Και ακριβώς όπως η δική σου αντίδραση, όταν είδες τον Παντοκράτορα ήταν να ξεστομίσεις κάποια βλαστήμια, τι να πει κανείς όταν βρίσκεται μπροστά στο Θεό; Τι μπορεί κανείς να αισθάνεται ή να κάνει;

Πραγματικά, είδα κάποιον που ήταν άθεος, ο οποίος ήρθε σε μια Ορθόδοξη εκκλησία, επειδή ενδιαφερόταν για μια κοπέλα που παρακολουθούσε, και παρέμεινε περίπου 20 λεπτά, και στη συνέχεια έτρεξε έξω και έκανε εμετό στο γκαζόν και κυριολεκτικά έτρεξε μακριά. Αυτό είναι λίγο πιο ακραίο από τη δική σου αντίδραση, αλλά ναι.

κύριος Τζάκσον: Ίδρωνα. Συνέχιζα την πορεία μου εκεί. Αλλά ήταν σαν μια ζωντανή σκέψη. Δεν ήταν δική μου σκέψη. Κάτι μου έλεγε: «Τρέξε. Φύγε. Βγες έξω από εδώ. Τώρα». Και σκέφτηκα: «Τι στο καλό; Αυτό δεν είναι ... δεν νομίζω ότι αυτό είναι από τον Θεό, αλλά τι συμβαίνει εδώ»; Το απίστευτο ήταν το: «Μείνε σε όλη τη διάρκεια και τότε θα ξέρεις πώς αισθάνεσαι».

Έπειτα από 45 λεπτά, κάτι συνέβη. Όλος ο ναός μεταμορφώθηκε και πέρασα από την απόλυτη δυσφορία στην – και θα σας πω πότε συνέβη για τους Ορθόδοξους ακροατές, που γνωρίζουν τη Θεία Λειτουργία-ήταν αμέσως μετά το κήρυγμα, μετά τις προσευχές για τους κατηχούμενους. Όποιος ύμνος ψάλλεται - είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί ύμνοι, αλλά ψάλλεται ένας συγκεκριμένος μετά το «όσοι κατηχούµενοι προσέλθετε». Και όλο το μέρος, μεταμορφώθηκε στα μάτια μου.

Πατήρ Άντριου: Μάλλον αναφέρεσαι στο Χερουβικό Ύμνο.
κύριος Τζάκσον: Νομίζω ότι αυτό πρέπει να είναι.

Πατήρ Άντριου: Πρόκειται για εμάς, που εκπροσωπούμε τους αγγέλους.

κύριος Τζάκσον: Ναι.

Πατήρ Άντριου: Και προσφέρουμε λατρεία στον ίδιο το θρόνο και το βωμό του Θεού.

κύριος Τζάκσον: Έτσι λοιπόν, αυτό συνέβη, διότι άνοιξε ο Παράδεισος. Και εγώ απλά στεκόμουν εκεί. Από το ένα άκρο του «βγες έξω. Εδώ είναι κάτι ξένο και παράξενο και άβολο» στα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό μου, εντελώς γοητευμένος. Και την πρώτη λειτουργία που παρακολούθησα, διότι στη χρονολογική μου μνήμη τώρα, πήγα σε εκείνες τις ελληνικές εκκλησίες μετά. Νομίζω ότι πρώτα πήγα σε αυτήν και μετά τσέκαρα και κάποιες άλλες, να δω ποια συνδέεται καλύτερα με μένα προσωπικά, αλλά όλος ο ναός (μεταμορφώθηκε)-αλλά η πρώτη λειτουργία ήταν αυτή της Κυριακής του Τελώνη και Φαρισαίου, που μόλις πέρασε πριν λίγες βδομάδες

Και αυτό που με γοήτευσε εκείνη τη στιγμή ήταν ότι ποτέ δεν είχα δει ένα συγκροτημένο σώμα ανθρώπων να προσεύχονται στο Θεό με τόση ταπεινότητα. Απλά, δεν το είχα δει ποτέ ξανά. Μου κόπηκε η ανάσα να βλέπω ανθρώπους να κάνουν το σταυρό τους, «Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον». Και δεν ήταν η μετάνοια με την αυτομαστίγωση, του τύπου «είμαι ένα σκουλήκι». Δεν ήταν, δεν ήταν. Ήταν μια μετάνοια που με κάποιο τρόπο συνδεόταν με χαρά. Με κάποιο τρόπο, συνδεόταν με την Ανάσταση. Ήταν κάπως…ήταν σαν μια ρομαντική σχέση με το Θεό.

Δεν το είχα δει ποτέ αυτό ξανά και καθώς κυλούσαν δάκρυα στο πρόσωπό μου, έπιασα τον εαυτό μου να προσεύχεται «το μόνο που θέλω είναι να είμαι εδώ, μπροστά Σου. Δε με νοιάζει για τίποτα άλλο στον κόσμο. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι εδώ, μπροστά Σου με αυτό το σώμα των ανθρώπων». Όχι μόνο το τοπικό σώμα των ανθρώπων, αλλά το Σώμα.

Πατήρ Άντριου: Το Σώμα.

κύριος Τζάκσον: Το Σώμα του Χριστού. Σε αυτό το σημείο…δεν ήταν εύκολα από αυτό το σημείο.

Πατήρ Άντριου: Όχι, ποτέ δεν είναι εύκολα. Ποτέ δεν είναι εύκολα.

κύριος Τζάκσον: Αλλά αυτό ήταν σίγουρα μια αποφασιστική στιγμή.

Πατήρ Άντριου: Αν δεν θες, δε χρειάζεται να απαντήσεις: η γυναίκα σου ήταν μαζί σου σε αυτή την εμπειρία;

κύριος Τζάκσον: Δεν ήταν μαζί μου σε αυτή την πρώτη εμπειρία, όχι.

Πατήρ Άντριου: Την έφερες λοιπόν, αφού είχες βιώσει όλο αυτό.

κύριος Τζάκσον: Ναι και την έφερα να γνωρίσει τον πατέρα Τζον, πριν πάει σε κάποια λειτουργία. Ήταν απλά καταπληκτικός. Συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για πολλά θέματα.

Μας ξενάγησε στο ναό, πριν παρακολουθήσει (σ. μτφ. η γυναίκα του) κάποια λειτουργία. Και για εκείνη, ήταν τρομακτικό. Κοίταζε τις εικόνες και αισθανόταν κάπως φοβισμένη. Εννοώ, καθώς λένε, ότι δεν κρίνουμε τις εικόνες. Οι εικόνες κρίνουν εμάς. Και είναι αλήθεια. Είναι αλήθεια. Είναι φοβιστικό, είναι τρομακτικό. Και ιδιαίτερα, διότι οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν ότι όταν έχεις μεγαλώσει στη Δύση, είτε στο Ρωμαιοκαθολικισμό είτε στις περισσότερες Προτεσταντικές ομολογίες, το εξωτερικό της Ορθοδοξίας το κοιτάς μέσα από τους φακούς των οποιοδήποτε εμπειριών ή συναντήσεων είχες με το Ρωμαιοκαθολικισμό. 

Τώρα, δεν θα ήθελα να κατηγορώ τους Ρωμαιοκαθολικούς. Τους σέβομαι πολύ. Έχω υπέροχη σχέση με πολλούς Ρωμαιοκαθολικούς, γι’ αυτό δεν θα ήθελα να είμαι πολέμιος, όταν συζητώ γι’ αυτό, όμως υπάρχουν διαφορές στις παραδόσεις. Μερικές από τις πιο κανονιστικές απόψεις για τη σωτηρία. Συνεπώς, αυτό βίωνε η γυναίκα μου. Όταν ήταν στην Ορθόδοξη εκκλησία, έβλεπε μέσα από το φακό των εμπειριών της ως Ρωμαιοκαθολική.

Πατήρ Άντριου: Ως πρώην Ρωμαιοκαθολική.

κύριος Τζάκσον: Ως πρώην Ρωμαιοκαθολική, ναι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχε επηρεαστεί και πάρα πολύ από τα δέκα χρόνια που έζησε στον Προτεσταντικό κόσμο, που είναι ακραία αντί-Καθολικός. Είναι Βατικανό-φοβία, ένας από τους όρους που ξέρω.

Πατήρ Άντριου: Και ιδιαίτερα με κάτι που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε «ανύπαρκτη εκκλησία Προτεσταντισμού».

κύριος Τζάκσον: Ναι, σίγουρα. Έτσι, δεν υπήρχε μυστηριακό υπόβαθρο για μένα. Τα μυστήρια ήταν ... Μου πήρε πολύ καιρό να τα καταλάβω, και ακόμη εξακολουθώ να προοδεύω, και, Θεού θέλοντος, θα συνεχίσω να προοδεύω και να μη μείνω στάσιμος.

Τέλος πάντων, εκείνη ήταν λίγο πιο διστακτική ως προς αυτά. Όμως, της έδινα συνέχεια κάθε βιβλίο που διάβαζα. Της διάβαζα διάφορα. Και συζητούσα μαζί της. Ακόμη και όταν διερευνούσα το Ρωμαιοκαθολικισμό, αυτό μου άνοιξε τα μάτια να δω την Παναγία από μια εντελώς διαφορετική οπτική, κάτι το οποίο, έχοντας μεγαλώσει στον Προτεσταντισμό, ήταν το πιο ξένο παράξενο πράγμα, που θα μπορούσατε ενδεχομένως να φανταστείτε. Και, πρώην Καθολική, η γυναίκα μου είχε αφήσει στην άκρη την Παναγία, ήταν τελείως άσχετη, εκτός ίσως από τα Χριστούγεννα. Ήταν άνετη με τα Χριστούγεννα. Εκτός από αυτό…

Πατήρ Άντριου: «Θα κρατήσεις τον Ιησού ως βρέφος».

κύριος Τζάκσον: Ναι, ακριβώς. Αλλά άρχισε να έρχεται και έδειχνε μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Συμφωνήσαμε, καθώς μπαίναμε στη Σαρακοστή, και έχω μια προσωπικότητα που κυνηγάει τα πράγματα. Και το κυνήγησα. Νηστεύω, θέλω να ζήσω όλη την εμπειρία. Τότε, θήλαζε το μικρότερο γιο μας και δεν μπορούσε να νηστεύσει πολύ. Και έτσι, δεν είχαμε την καλύτερη εμπειρία Πάσχα, λόγω της έντασης που επικρατούσε. Αλλά δεν πειράζει. Είναι και αυτό μέρος του ταξιδιού.

Όμως, τώρα, εκείνη είναι απλά…η καρδιά της είναι δοσμένη. Εχθές το βράδυ, ήθελε να πάει στον Εσπερινό της Συγγνώμης και έγινε κάποια κακή συνεννόηση και δεν μπόρεσε να πάει λόγω του μωρού. Μου τηλεφώνησε κλαίγοντας, γιατί ήθελε να βρίσκεται εκεί. Εκεί είναι τώρα η καρδιά της.

Πατήρ Άντριου: Γνωρίζουμε ότι η μητρότητα και το να είσαι Ορθόδοξη Χριστιανή είναι-δεν έχουμε χρόνο να το αναλύσω-αλλά το έχω παρατηρήσει και στη γυναίκα μου. Είναι ένας συνεχής ... Είναι ένας ασκητικός αγώνας και αυτό. Είναι ένα τεράστιο πράγμα.

Λοιπόν, θα ήθελα να αλλάξουμε για λίγο θέμα και να σε ρωτήσω για κάτι, για το οποίο θα αναρωτιούνται οι θαυμαστές σου: Πώς η πίστη σου, ιδιαίτερα τώρα που ασπάζεσαι τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, επηρεάζει και διαμορφώνει την υποκριτική και τη μουσική σου;

κύριος Τζάκσον: Ναι, αυτές είναι ωραίες ερωτήσεις. Όπως ανέφερα, ξεκίνησα την υποκριτική, όταν ήμουν 11 χρονών περίπου.

Πατήρ Άντριου: Στο Γενικό Νοσοκομείο.

κύριος Τζάκσον: Ναι και πολύ νωρίς, ο αδερφός μου κι εγώ συνειδητοποιήσαμε ότι πολύ γρήγορα, θα έπρεπε να σκεφτούμε σοβαρά πώς αυτό το επάγγελμα συνδυάζεται με την πίστη μας.

Πατήρ Άντριου: Αυτό είναι…Υποθέτω ότι αυτό το λες εν μέρει, επειδή ως ηθοποιός καλείσαι να υποδυθείς χαρακτήρες, που κάνουν πράγματα, τα οποία ως Χριστιανός ούτε κατά διάνοια θα σκεφτόσουν να διαπράξεις.

κύριος Τζάκσον: Ακριβώς, αυτό είναι η υποκριτική, υποδύεσαι άλλους ανθρώπους.

Πατήρ Άντριου: Είσαι κάποιος άλλος.

κύριος Τζάκσον: Ναι, είναι πραγματικά ένα πολύ ενδιαφέρον μέσο επικοινωνίας, πάρα πολύ ενδιαφέρον. Κάτι που με αναπαύει είναι ότι ο Χριστός δίδαξε με παραβολές, με ιστορίες. Πλησιάζω την τέχνη της υποκριτικής από τη σκοπιά της αφήγησης, από την οπτική αναζήτησης τρόπων, για να απεικονίσω τη ζωή με ειλικρίνεια, έτσι που ενδεχομένως να παρασυρθούν οι άνθρωποι σχεδόν σε έναν καθρέφτη, να είναι σε θέση να βλέπουν τους εαυτούς τους να βιώνουν μια κατάσταση.

Για παράδειγμα, μια ιστορία μπορεί να απεικονίζει το θέμα της εκδίκησης, που κάποιες φορές μπορεί να γίνει καταστροφικό, πολύ άσχημο να το δεις σε όλη του την ένταση, με τι μπορεί να μοιάζει η εκδίκηση. Και είναι πολύ σαιξπηρικό, πολύ βιβλικό.

Πατήρ Άντριου: Νομίζω ότι ο Σαίξπηρ χρησιμοποιεί αυτή την εικόνα, έναν καθρέφτη που τον κρατάει μπροστά στη ζωή.

κύριος Τζάκσον: Το κάνει λέτε; Ορίστε, είδατε; Αλλά η ομορφιά σε όλο αυτό βρίσκεται στο ότι ας πούμε μέσα στην καρδιά σας, έχετε αυτό το σπόρο του θυμού ή της πικρίας για κάποιον και έχετε μια τάση εκδίκησης - όχι κάτι τρομερά τραγικό, αλλά βλέπετε μια ταινία που το δείχνει με έναν τρομερά τραγικό τρόπο και ξαφνικά συνειδητοποιείτε: «Πώπω. Κοίτα τι κάνει η εκδίκηση».

Πατήρ Άντριου: «Κοίτα πώς είναι στ’ αλήθεια το κακό».

κύριος Τζάκσον: Ναι, σου επιτρέπει να δεις τον εαυτό σου σε μια διευρυμένη υπερβολική εκδοχή, που νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων. Ή αν πρόκειται για εξάρτηση από ναρκωτικά. Ας πούμε ότι κάποιος καπνίζει χασίς, ποτέ δεν θα αποφάσιζε να κάνει χρήση ηρωίνης ή παρόμοιων ναρκωτικών (σ. μτφ. εννοεί, αν δει στο σινεμά πόσο εξαθλιώνει τον άνθρωπο η χρήση ναρκωτικών). Όμως, πάνε και βλέπουν μια ταινία και συνειδητοποιούν πόσο ολέθριο είναι. Ίσως, τους κάνει να ξανασκεφτούν τη χρήση των ναρκωτικών ουσιών. Μπορεί να θυμηθούν την εικόνα αυτού του ήρωα που υπέφερε-που πρόκειται για φαντασία, ένας ηθοποιός που υποδύεται-αλλά ίσως επιδράσει πάνω τους και πουν «δεν θέλω ποτέ να καταντήσω έτσι».

Πατήρ Άντριου: Νομίζω ότι οι ιστορίες μπορούν να διδάξουν πολύ πιο αποτελεσματικά, τουλάχιστον [αυτό ισχύει για] πολλούς ανθρώπους, από μια ομιλία ή διδασκαλία «αυτό είναι το ήθος μας». Ναι, πιστεύω ότι πρέπει να το κάνουμε και αυτό, αλλά την ίδια στιγμή, αν δεν έχουμε μια εικόνα στο μυαλό μας για το πώς είναι το κακό, για το πώς είναι η αγιοσύνη, τότε συχνά δεν ξέρουμε καθόλου πώς να φτάσουμε σε αυτήν ή αν θα έπρεπε να φτάσουμε.

κύριος Τζάκσον: Παραμένει κάτι το αφηρημένο. Παραμένει κάτι το θεωρητικό. Στην Ορθοδοξία, αυτό είναι τεράστιας σημασίας, συναντιέσαι με το Θεό. Ένα από τα άλλα βιβλία που διάβασα, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο, ήταν το Συνάντηση με το Μυστήριο, το οποίο ήταν πραγματικά όμορφο. Η υποκριτική είναι μια μορφή συνάντησης και ένας από τους ανθρώπους στους οποίους στρέφομαι για να εμπνευστώ είναι ο C.S. Lewis – έγραψε ιστορίες. Νομίζω ότι σε κάποια φάση της ζωής του συνειδητοποίησε, καθώς είναι ένας από τους καλύτερους Χριστιανούς απολογητές των τελευταίων εκατό χρόνων, πιστεύω, αλλά και πάλι έγραψε ιστορίες. Έγραψε τη Νάρνια. Κατάλαβε ότι «πρέπει να το παρουσιάσω με έναν τρόπο, που οι άνθρωποι να μπορούν να το συλλάβουν με έναν εσωτερικό, ενστικτώδη, συναισθηματικό τρόπο».

Όπως όταν παντρεύεσαι, για παράδειγμα. Δεν ερωτεύεσαι θεωρητικά. Δεν ερωτεύεσαι με τη λογική. Ερωτεύεσαι συναντώντας το άλλο πρόσωπο, και αν κάποιος σε ρωτά, μπορείς να αναφέρεις κάποιους λόγους, αλλά πραγματικά δεν μπορείς να βάλεις το δάχτυλό σου επί τον τύπο των ήλων. Είναι απλά ... ένα μυστήριο.

Πατήρ Άντριου: Είναι αυτός ο ένας.

κύριος Τζάκσον: Οπότε, οι ιστορίες λειτουργούν έτσι για τους ανθρώπους. Και ο άλλος ήταν ο Ντοστογιέφσκι (σ. μτφ. εννοεί το άλλο πρόσωπο, από το οποίο εμπνέεται), ο οποίος άσκησε τεράστια επίδραση, γιατί τον μελέτησα από την εφηβεία μου και έγραψε για πάρα πολύ σκοτεινές καταστάσεις. Και όμως, έγραψε για αυτά από την οπτική του φωτός. Έτσι, ως ηθοποιός υποδύθηκα μανιακούς δολοφόνους, ανθρώπους με τάσεις αυτοκτονίας, εξαρτημένους από την ηρωίνη. Για κάποιο λόγο, οι περισσότεροι ρόλοι που έχω παίξει είναι πολύ σκοτεινοί, πολύ διαταραγμένοι και όμως, εγώ έπρεπε να ψάξω και να βρω έναν τρόπο να παρουσιάσω αυτούς τους ρόλους, όχι βυθιζόμενος στο σκοτάδι εγώ ο ίδιος, για να το απεικονίσω, αλλά προχωρώντας στο φως, έτσι ώστε να μπορέσω να παρουσιάσω το σκοτάδι, αλλά από μια σκοπιά προσευχής και μεσιτείας, που θα ήταν στην πραγματικότητα, Θεού θέλοντος, κάποια μορφή απελευθέρωσης ή φώτισης για τους ανθρώπους.

Πατήρ Άντριου: Λοιπόν, αυτή είναι μια πιο προσωπική ερώτηση: η ταπεινοφροσύνη είναι η βασική Ορθόδοξη αρετή. Είναι ο τρόπος που εμείς ... Είναι ο δρόμος που βαδίζουμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Το λέω αυτό, γιατί μπορεί μερικοί να σκέφτονται «καλά, γιατί παίρνει συνέντευξη από αυτόν, που είναι τηλεοπτικός και κινηματογραφικός αστέρας και μουσικός και ούτω καθεξής». Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της συνέντευξης. Δεν είναι, επειδή είσαι γνωστός.

Από την άλλη πλευρά, θα ήθελα να επισημάνω, τουλάχιστον για ορισμένους από τους Ορθόδοξους ακροατές μας ότι ναι, υπάρχουν κάποιοι διάσημοι που είναι Ορθόδοξοι, όχι μόνο όσοι μεγάλωσαν με αυτήν την πίστη, όπως η Τίνα Φέι από το Saturday Night Live ή η Τζένιφερ Άνιστον από Τα Φιλαράκια ή οι Τζιμ και Τζον Μπελούσι, που όλοι μεγάλωσαν ως Ορθόδοξοι, αλλά και μερικοί που ασπάστηκαν την Ορθοδοξία ως ενήλικες, όπως ο ποδοσφαιριστής των Pittsburg Steelers, Troy Polamalu, που είναι σαν ήρωας στους Ορθόδοξους της Πενσυλβάνιας, ο ηθοποιός Τομ Χανκς, που παντρεύτηκε μια Ελληνίδα, και ο τραγουδιστής των Sound Garden, Chris Cornell, και τώρα εσύ.

Πώς λειτουργεί αυτό για σένα; Προφανώς, ο πολιτισμός μας θεωρεί τη φήμη ως ένα αγαθό σχεδόν εγγενές, όμως το να μάθουμε την ταπεινότητα είναι ο σκοπός μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Θα έλεγα ότι η δημοσιότητα είναι σχεδόν απαραίτητο εργαλείο στη δουλειά σου. Είναι ένα από αυτά, που θα πρέπει να μπορείς να κάνεις. Έτσι, έχοντας αυτό στο νου σου, πώς προσπαθείς να πετύχεις την ταπεινότητα με όλους αυτούς τους θαυμαστές, που σου λένε πόσο καταπληκτικός είσαι;

κύριος Τζάκσον: Νομίζω ότι είναι το ταξίδι μιας ζωής και ένα ερώτημα. Η προσευχή του Ιησού βοηθάει. Είναι ένα ερώτημα, που το θέτω στον εαυτό μου από τότε που ήμουν 12 ετών. Ένα από αυτά που έκανα είναι το εξής: Ξυπνούσα κάθε πρωί, καθώς μεταστρεφόταν η ζωή μου προς το Θεό και μία από τις προσευχές που έκανα ήταν για σοφία, έλεγα όμως: «Δώσε μου σοφία, μόνο σε αναλογία με την ταπεινότητα, γιατί δεν θέλω σοφία χωρίς την ταπεινότητα να κρατά ισορροπία».

Από την άλλη, έχεις για παράδειγμα τον C.S.Lewis, που ουσιαστικά λέει ότι όσο πιο ταπεινός γίνεται κανείς, τόσο περισσότερο συνειδητοποιεί την υπερηφάνεια του. Έτσι, για μένα, η μεγαλύτερη μεταβολή που βίωσα ήταν συγκεκριμένα ένα από αυτά τα κηρύγματα, που άκουγα ως παιδί και το οποίο ήταν για την περηφάνια, και απλά με άγγιξε βαθύτατα. Ποτέ δεν είχα καταλάβει πόσο περήφανος και αλαζονικός και απερίσκεπτος ήμουν στη ζωή μου και τη σκέψη μου και σε όσα έλεγα στους ανθρώπους. Αυτό έγινε σχεδόν το αστείο της ημέρας με το άγιο Πνεύμα. Ξαφνικά, άρχισα να ακούω τον εαυτό μου σε συζητήσεις με τους ανθρώπους και αυτές τις φρικτά επικριτικές σκέψεις. Απλά σκέφτηκα, «Πώπω! Απλά, ποτέ δεν ήξερα ότι όλα αυτά υπήρχαν σε μένα». Αλλά, ξέροντας ότι δεν υπάρχει καταδίκη για εκείνους που ζουν εν Χριστώ, αυτό με στερέωσε στην πίστη και μετανοώ χωρίς να απελπίζομαι.

Μια ερώτηση για την ταπεινότητα είναι κάπως αδύνατο να απαντηθεί, διότι, όπως ίσως και ο C.S. Lewis είπε, η ιδέα να γράψει κάποιος για την ταπεινότητα είναι αδύνατη. Δεν υπάρχει ταπεινός τρόπος να γίνει. Βασικά, δεν ξέρω πώς να το κάνω αυτό. Το μόνο που ξέρω είναι ότι το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό» είναι μέρος της καθημερινής ζωής μου με το Θεό. Οι ζωές των αγίων, αν νομίζετε ότι είστε πνευματικοί ή άγιοι, απλά διαβάστε για έναν από τους αγίους, και μετά θα είναι αρκετά προφανές ότι έχει απομείνει μια ζωή και μια αιωνιότητα, για να ανακαλύψετε την πίστη.

Νομίζω ότι αυτά είναι μερικά από τα βασικά. Η φήμη είναι γελοία και είναι εντελώς στο αντίθετο άκρο από όσα δίνει έμφαση η Βασιλεία (σ. μτφ. προφανέστατα, βάσει των όσων έχει πει μέχρι εδώ, εννοεί τη Βασιλεία του Θεού): “Εισιν έσχατοι οί έσονται πρώτοι, και εισί πρώτοι οί έσονται έσχατοι” (σ. μτφ. Λουκ. ιγ’30) και πρέπει να εισέλθετε στη Βασιλεία σαν παιδί.

Πατήρ Άντριου: Νομίζω ότι είναι ένας σταυρός στην πραγματικότητα. Νομίζω ότι η φήμη είναι ένας σταυρός. Υπάρχουν μερικοί που καταπλακώνονται και είμαι βέβαιος ότι έχεις πιθανότατα συναντήσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Τι κάνεις; Αλλά την ίδια στιγμή, νομίζω, αν το δούμε ως έναν σταυρό είτε πρόκειται για κάποιον που απλά στέκεται μπροστά από μια ομάδα εκατό ανθρώπων ή κάποιον που στέκεται μπροστά από εκατομμύρια, παραμένει ένας σταυρός. Είναι πάντα ένας σταυρός.

κύριος Τζάκσον: Σωστά. Ναι. Και θα ήθελα να πω ότι το ταξίδι μου με το Θεό ήταν το να θέτω απεγνωσμένα το ερώτημα αυτό: «Κύριε, σε παρακαλώ βοήθησέ με, βοήθησέ με να παραμείνω στην παρουσία σου». Δεν υπάρχει τρόπος να παραμείνει κανείς ανοικτός στη χάρη Του, χωρίς ταπεινότητα, και η ανακάλυψη της Ορθοδοξίας και το βίωμα μέχρι σήμερα και η πορεία προς το επικείμενο βάπτισμά μας, θα ήθελα να πω ότι η Ορθόδοξη παράδοση και οι ζωές των αγίων, η κοινωνία των αγίων και τα δόγματα και η θεολογία της Ορθόδοξης πίστεως βοηθούν κάποιον στο δρόμο της ταπεινοφροσύνης.

Ένα από αυτά που πραγματικά με εντυπωσίασαν στην πρώτη λειτουργία που πήγα, ήταν όταν ο ιερέας, ο πατήρ Τζον, στη μέση της λειτουργίας, βγήκε, υποκλίθηκε και είπε «συγχωρέστε με, αδελφοί και αδελφές». Τώρα, αυτό με κατέπληξε, επειδή στη Δύση το μόνο που μαθαίνουμε για την ιεροσύνη είναι ότι είναι ένα είδος κληρικαλισμού, είναι σαν να βρίσκεται ο κληρικός πάνω από όλους τους άλλους.

Πατήρ Άντριου: «Ο μεσάζων».

κύριος Τζάκσον: Ναι, ο μεσάζων μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Και αυτό εδώ ήταν πολύ διαφορετικό (σ.μτφ. Εννοεί στην Ορθόδοξη λειτουργία). Αυτό ήταν…Αυτό ήταν μια ιεροσύνη, που βασιζόταν στην ταπεινότητα, βασιζόταν στη διακονία και ήταν αντανάκλαση και εικόνα του Χριστού. Και είναι μέρος του συστήματος, μέρος της παράδοσης. Δεν είναι ότι αυτό το συγκεκριμένο άτομο, ο π. Τζον, απλά τυγχάνει να είναι ταπεινός, αλλά είναι μέσα στο σύστημα. Είναι εκεί. Και στις προσευχές, που λέει ο ιερέας κατά την εξομολόγηση. Εννοώ αυτό με κατέπληξε: η ταπεινότητα. Δεν είναι του στυλ «ναι, ναι, φτωχούλη αμαρτωλέ, εγώ θα σε απαλλάξω». Όχι. Είναι στο ύφος «είμαι στο ίδιο καράβι που είσαι και εσύ και στεκόμαστε μπροστά στον Κριτή, που θα έρθει και πάλι».
Είμαι ευγνώμων στην Ορθόδοξη Εκκλησία, επειδή μου έδωσε ένα σπίτι και ένα μέρος, για να συμμετέχω σε αυτόν τον πνευματικό πόλεμο της ταπεινότητας - γιατί είναι πόλεμος - και με βοήθησε με το να μου δώσει ένα σπίτι.

Πατήρ Άντριου: Αναφέρθηκες στην επικείμενη βάπτισή σου. Σήμερα, είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, φέτος, 2012. Την αποκαλούμε «Καθαρά Δευτέρα» και πότε θα βαπτιστείς;

κύριος Τζάκσον: Πρώτα ο Θεός, θα είναι το Πάσχα. Θα είναι το Μεγάλο Σάββατο.

Πατήρ Άντριου: Ώστε αυτή είναι η μέρα. Εννοώ θα μπορούσες να βαπτιστείς

οποιαδήποτε μέρα, αλλά αυτή είναι η μέρα. Λοιπόν, θα είσαι εσύ και η γυναίκα σου και τα τρία σας παιδιά;

κύριος Τζάκσον: Ναι.

Πατήρ Άντριου: Πωπω.

κύριος Τζάκσον: Και κάτι που ήθελα να αναφέρω για την οικογένειά μου, που προσέρχεται στην Εκκλησία, ήταν η εμπειρία που είχαν τα παιδιά μου, διότι ήταν πραγματικά συναρπαστική, επειδή την αγαπούν πάρα πολύ. Θέλω να πω, όταν ήρθαν για πρώτη φορά, ήταν σαν ... Ήταν απλά ... Ήταν απλά κατάπληκτα.

Πατήρ Άντριου: Για τα παιδιά, είναι σαν ένα τσίρκο με τρεις διαφορετικές σκηνές (σ. μτφ. Ο ιερέας φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν μιλάει υποτιμητικά για την Εκκλησία. Στην αγγλική γλώσσα, η φράση three-ring circus σημαίνει ένα θέαμα μεγαλόπρεπο και εντυπωσιακό).

κύριος Τζάκσον: Α, είναι φανταστικά!

Πατήρ Άντριου: Έχω κι εγώ τρία παιδιά.

κύριος Τζάκσον: Νομίζω ότι το να μαθαίνεις, να συναντάς την πίστη με τα μάτια ... Ο Gilquist μιλάει γι' αυτό και είμαι βέβαιος ότι πολλοί άλλοι συγγραφείς κάνουν το ίδιο. Όλες οι αισθήσεις είναι παρούσες στη Θεία Λειτουργία της Ορθοδοξίας: η μυρωδιά του λιβανιού, ο ήχος των ύμνων που ενώνεται με τους αγγέλους, οι εικόνες και το οπτικό στοιχείο και για το βαπτισμένο Ορθόδοξο, η Θεία Κοινωνία: το να γεύεσαι και να λαμβάνεις το Σώμα και το Αίμα του Χριστού - όλες οι αισθήσεις είναι εκεί και για ένα παιδί, για ένα εξάχρονο, για ένα επτάχρονο, νομίζω ότι το να ακούσει ένα κήρυγμα για μια ώρα και είκοσι λεπτά δεν πρόκειται να το επηρεάσει τόσο πολύ όσο το να βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο των πάντων και απλά να τα δέχεται από αυτό το κατανυκτικό μέρος.

Ακόμη και το στερνοπούλι μου, ο Τίτος, το οποίο είναι 17 μηνών. Ξυπνά κάθε πρωί και θέλει να πάει στο όμορφο εικονοστάσι και θέλει να φιλήσει τις εικόνες. Και ξυπνάει και λέει «Ισού;» προσπαθώντας να πει «Ιησούς». Και αγγίζει λίγο το κεφάλι του με το χέρι του, για να κάνει το σημείο του σταυρού. Τόσο μικρά, μπορούν ήδη να καταλάβουν ότι ο Ιησούς δεν είναι μια θεωρητική έννοια. Υπάρχει μια εικόνα και γιατί αυτό είναι τόσο σημαντικό; Επειδή ο Θεός αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Χριστού και η σύνδεση μεταξύ των εικόνων και της σαρκώσεως του Θεού είναι πολύ βαθιά για μένα, και το να βλέπω την ανταπόκριση των παιδιών μου και τη σύνδεσή τους με το βίωμα του Θεού, όχι μόνο μέσω της διδασκαλίας, αλλά οπτικά και μέσω της συνάντησης, είναι απλά κάτι πολύ δυνατό.

Πατήρ Άντριου: Έχω δύο ερωτήσεις ακόμη. Η μία είναι τι δουλειές ετοιμάζεις; Μία από αυτές, για την οποία μου μίλησες, πριν από αυτή τη συνέντευξη, είναι ότι ετοιμάζεις ένα βιβλίο για το σημείο συνάντησης, τη σχέση, τη διαμόρφωση ανάμεσα στην Ορθοδοξία και το επάγγελμά σου. 

κύριος Τζάκσον: Το συγκεκριμένο βιβλίο ονομάζεται Υποκριτική εν Πνεύματι (σ. μτφ. Στο πρωτότυπο Acting in the Spirit, το βιβλίο μέχρι σήμερα δεν έχει εκδοθεί) και η ιδέα σε αυτό ήταν ότι υπάρχουν πολλές μέθοδοι για τους ηθοποιούς, πολλές διαφορετικές ...
Πατήρ Άντριου: Σίγουρα, Στανισλάβσκι.

κύριος Τζάκσον: Στανισλάβσκι και άλλοι. Μάιζνερ και άλλοι.

Πατήρ Άντριου: Τα διάβασα αυτά στο κολλέγιο.

κύριος Τζάκσον: Δεν διαφωνώ σε κάτι μαζί τους, πραγματικά, αλλά ήθελα να εξερευνήσω έναν διαφορετικό τρόπο, για να προσεγγίσει κανείς την τέχνη της υποκριτικής και το έχω κάνει αυτό κατά κάποιο τρόπο στο ταξίδι μου. Περίπου 20 χρόνια ασχολούμαι με την υποκριτική. Ήθελα να εξερευνήσω αυτά τα ζητήματα: πώς θα προσεγγίσεις τους σκοτεινούς χαρακτήρες, που υποδύεσαι, όπως είπατε; Πώς προσεγγίζεις τέτοια θέματα;
Το βιβλίο είναι πραγματικά για αυτό. Κάθε κεφάλαιο λίγο πολύ είναι «η υποκριτική ως προσευχή» ή «η υποκριτική ως προφητεία», «η υποκριτική ως συνάντηση», όλα αυτά τα πράγματα. Ασχολείται με την τέχνη της υποκριτικής, αλλά στην πραγματικότητα με κάθε είδους μορφή τέχνης. Αν κάποιος είναι μουσικός, ποιητής, συγγραφέας, σκηνοθέτης-όλα συνδέονται, αλλά ως επί το πλείστον επικεντρώνεται στην ηθοποιία.  

Ένα από τα βασικά θέματα γι 'αυτό, στο βιβλίο, είναι η ορθόδοξη οπτική, μια μυστηριακή κοσμοθεωρία, η οποία ήταν πραγματικά ισχυρή για μένα, για να συνειδητοποιήσουμε ότι όλος ο κόσμος είναι ένα ιερό μυστήριο, και όταν ο αόρατος Θεός ενσαρκώνεται ... Και η υποκριτική είναι ένα ένσαρκο μέσο: ασχολείσαι με τους άλλους ανθρώπους. Είναι ενσάρκωση. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, ο λόγος πρέπει να γίνει σάρκα, μυστηριακά, σε όλους μας που ζούμε εν Χριστώ συναντώντας την ανθρωπότητα μαζί στην τέχνη της υποκριτικής. Στην πραγματικότητα, είναι μια εξερεύνηση. Σίγουρα, δεν είναι κάτι που θα δημιουργήσει την εντύπωση - ελπίζω όχι - ότι νομίζω πως ξέρω πολλά. Ως επί το πλείστον, θέτω πολλές ερωτήσεις και λέω «αυτή είναι η εμπειρία μου» και στη συνέχεια, ελπίζω ότι ίσως εμπνεύσει κάποιους ανθρώπους, διότι ορισμένες μέθοδοι υποκριτικής μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικές για τους ανθρώπους προσωπικά, για τις προσωπικές τους ζωές.

Πολλοί νέοι ηθοποιοί, όταν πρόκειται να παίξουν κάποιον εξαρτημένο από την ηρωίνη, αρχίζουν να πειραματίζονται με τα ναρκωτικά, επειδή νομίζουν ότι πρέπει να τον προσεγγίσουν από αυτή τη μέθοδο υποκριτικής. Η άποψή μου είναι ότι αυτό είναι εντελώς περιττό. Αν η συμπόνια αναβλύζει όλο και περισσότερο στην καρδιά, όπως λέει ο Άγιος Ισαάκ σχετικά, και τον προσεγγίσεις από μια συμπαντική οπτική, όχι απλά ως ένα άτομο, ότι η καρδιά σου θα πρέπει να μπορεί να θρηνεί για αυτούς που θρηνούν, να χαίρεται με αυτούς που χαίρονται, και ως ηθοποιός γίνεται μια πάρα πολύ συμπαντική πνευματική εμπειρία, επειδή εισέρχεσαι στη ζωή του χαρακτήρα, αλλά αυτό που δεν είναι φαντασία σε αυτό που κάνεις είναι η διαμεσολάβηση που συμβαίνει με τους ανθρώπους, με τους οποίους εργάζεσαι και με τους ανθρώπους που θα δουν την ιστορία, η οποία παρουσιάζεται. Αυτά είναι μερικά από τα θέματα του βιβλίου.

Πατήρ Άντριου: Και το βιβλίο λέγεται Υποκριτική εν πνεύματι;

κύριος Τζάκσον: Υποκριτική εν πνεύματι, ναι.

Πατήρ Άντριου: Θα το αναζητήσουμε, πρώτα ο Θεός, όταν κυκλοφορήσει. Και αυτή είναι η τελευταία μου ερώτηση. Για όσους από τους θαυμαστές σου ή όποιον άλλο μπορεί να ακούει τη συνέντευξη, που δεν ξέρουν τίποτα για την Ορθόδοξη Εκκλησία και όλο αυτό μπορεί να τους αιφνιδίασε, τι θα τους έλεγες; Αν είχες την ευκαιρία να κάτσεις μαζί τους, όπως είχες την ευκαιρία να καθίσεις μαζί μου και σε ρώταγαν «τι είναι αυτό»; Πιθανόν, αφού άκουσαν όλα αυτά που μόλις είπες, ποιο μήνυμα θα τους έδινες; Τι μήνυμα θα έδινες στους θαυμαστές σου για την Ορθοδοξία;

κύριος Τζάκσον: Χμμ. Πώπω. Λοιπόν, θα έπρεπε να ξεστρατίσω προς την πλευρά που υπάρχουν λιγότερα λόγια και περισσότερη στήριξη στην προσευχή, για να συναντήσω το πρόσωπο με το οποίο θα συζητούσα. Θα έλεγα απλά ότι είναι το πιο όμορφο πράγμα, που θα μπορούσε ποτέ να βιώσει και ότι «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον,  ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν...» (σ.μτφ. Ιωάννης  γ’,16) αυτό είναι για μένα. Και προσφέρεται σε όλο τον κόσμο, σε όλη τη δημιουργία. Αν κάποιος έλκεται προς τον Χριστό, τότε θα έλεγα ότι αυτό είναι το τέλειο σπίτι, και αν προέρχεται από διαφορετικό υπόβαθρο, από κάποια διαφορετική παράδοση, τότε πιθανότατα θα το βρει λίγο παράξενο κάποιες φορές, αλλά υπάρχει μια ευλογία και μια υπέρβαση στην άλλη πλευρά αυτού του παράξενου, που αξίζει τον κόπο.

Το ξέρω, για μένα το ταξίδι μου μοιάζει κάπως με εκείνη τη στιγμή στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, όταν ο Ιησούς άρχισε να λέει στους μαθητές Του «ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς....» (σ. μτφ. Ιωάννης στ’ 53).

Πατήρ Άντριου: Κατά Ιωάννη, 6.

κύριος Τζάκσον: Ναι, δεν θυμάμαι ακριβώς τον αριθμό – εσείς μάλλον τον ξέρετε – αλλά υπήρχαν 72 μαθητές ή κάτι παρόμοιο και οι περισσότεροι έφυγαν.

Πατήρ Άντριου: Ναι, οι περισσότεροι έφυγαν, όταν το είπε αυτό.

κύριος Τζάκσον:  Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι μόνοι που απέμειναν ήταν οι Δώδεκα και ο Ιησούς γύρισε και κοίταξε και τους είπε, «μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;» Και η απάντησή του Πέτρου στο Χριστό δείχνει κατά κάποιο τρόπο το πώς αισθάνεται η καρδιά μου την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία [απάντηση] είναι: «σκληρός ἐστιν οὗτος ὁ λόγος· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν; Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις·» (σ. μτφ. Εδώ, ο Τζόναθαν Τζάκσον, προφανώς από λάθος, έχει ενώσει την απάντηση του ευρύτερου κύκλου, που άκουγε το Χριστό, και την απάντηση του Πέτρου και τις αποδίδει και τις δύο στον Πέτρο. Η φράση «σκληρός ἐστιν οὗτος ὁ λόγος· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;» ειπώθηκε από τους μαθητές του, Ιωάν. στ’ 60 και η φράση «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις·» είναι η απάντηση του Πέτρου στο ερώτημα του Χριστού μήπως θέλουν κι εκείνοι να φύγουν, Ιωάν. στ. 68).   Και αυτό ισχύει για μένα. Έχω αιχμαλωτιστεί, και ακόμη και εν μέσω αμηχανίας, δυσκολιών κατά καιρούς, υπάρχει μια ανυπέρβλητη ομορφιά και κοινωνία με τον Θεό, που ειλικρινά δεν θα τα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο, επειδή αυτή είναι η αρχική διαθήκη, που είναι 2.000 ετών.
Και επίσης, η μυστική κοινωνία των αγίων είναι κάτι που είναι πάρα πολύ ισχυρό: να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν είμαστε στη Θεία Λειτουργία, δεν προσευχόμαστε απλά μαζί. Προσευχόμαστε με το παγκόσμιο Σώμα του Χριστού, που είναι ζωντανό, παρόν σήμερα, αλλά προσευχόμαστε και με το Σώμα του Χριστού, που είναι έξω από το χρόνο και ενωνόμαστε στον ουρανό. Το να είσαι μέρος αυτής της μυστηριακής εμπειρίας είναι κάτι που δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις, και δεν βρίσκεται πουθενά αλλού, αλήθεια, γιατί είναι ακριβώς η ιστορική Εκκλησία. Είναι η ιστορική πίστη.

Πατήρ Άντριου: Σε ευχαριστώ πολύ, πάρα πολύ για τη συνομιλία μας σήμερα. Για άλλη μια φορά, είμαι εδώ με τον ηθοποιό και μουσικό Τζόναθαν Τζάκσον και ανυπομονούμε να δούμε τι άλλο ετοιμάζεις, αλλά και σου ευχόμαστε καλή δύναμη για το ταξίδι σου μέσα στη Σαρακοστή, καθώς πλησιάζεις προς τον άγιο φωτισμό του Πάσχα, πρώτα ο Θεός. Σε ευχαριστώ πολύ.

κύριος Τζάκσον: Σε ευχαριστώ Πάτερ.
πηγή   το είδαμε εδώ