Ψαρεύοντας στα θολά νερά: Η χρήση από την «Νέα Εποχή» όρων με άλλο νόημα (μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης, Δρ. Θεολογίας, Πτ. Φιλοσοφίας

 Ο Τζωρτζ Όργουελ στο πασίγνωστο βιβλίο του 1984 -στο καλύτερο ίσως βιβλίο που έχει γραφεί για τον ολοκληρωτισμό- λέγει ότι «Οποιοσδήποτε ελέγχει τη γλώσσα ενός ανθρώπου, ελέγχει και τις σκέψεις του». Η πολύ σημαντική διαπίστωση αυτή έδωσε αφορμή να αναπτυχθεί ένας ολόκληρος κλάδος της προπαγάνδας και των τεχνικών διανοητικής χειραγώγησης. 

Το χταπόδι, το πλέγμα δηλαδή των οργανώσεων που συμπλέκονται σ’ αυτό που ονομάζουμε «Νέα Εποχή», γνωρίζουν και επωφελούνται από τις διαπιστώσεις αυτές της προπαγάνδας. 

Έτσι η γλώσσα χρησιμοποιείται πολλές φορές, ιδιαίτερα στην προπαγάνδα, όχι για να φανερώσει αλλά για να κρύψει και να συσκοτίσει. Είναι γνωστό το ρητό ότι η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα. Πάντως η τεχνική της μισής αλήθειας πολλές φορές πετυχαίνει αυτό που δεν θα πετύχαινε το ξεκάθαρο ψέμα. Το ίδιο πετυχαίνει και η χρήση μιας επιστημονικοφανούς ορολογίας, την οποία το ευρύ κοινό δεν έχει τις προϋποθέσεις να αντιληφθεί. Οπότε τα λεγόμενα χρειάζονται ανάλυση και αποκρυπτογράφηση. Όταν δεν γίνεται αυτό -και συνήθως δεν γίνεται- ο καθένας αντιλαμβάνεται αυτά που διαβάζει ή ακούει με τον δικό του τρόπο, ο οποίος πολύ συχνά είναι αντίθετος με το πραγματικό νόημα των λέξεων και φράσεων. 

Για να γίνω πιο σαφής θα θυμίσω λέξεις και φράσεις που ακούμε από τα ΜΜΕ. Από τις «παράπλευρες απώλειες», για τις όποιες μιλούσαν οι Νατοϊκοί όταν βομβάρδιζαν τη Σερβία το 1999, εννοώντας τους θανάτους άμαχων από τους βομβαρδισμούς που έκαναν, μέχρι το «πιστωτικό γεγονός», για το οποίο ακούγαμε στις ειδήσεις μέχρι πριν από δυο-τρεις μήνες. Με τον όρο αυτόν εννοούσαν τη χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας. Τώρα πλέον δεν χρειάζεται να το κρύβουν. 

Οι Ομάδες του μωσαϊκού της «Νέας Εποχής» χρησιμοποιούν πολύ αποτελεσματικά όρους, οι οποίοι στην τρέχουσα χρήση τους από τον μέσο άνθρωπο έχουν συγκεκριμμένη σημασία, δίνοντάς τους ένα διαφορετικό νόημα. Έτσι «ψαρεύουν στα θολά νερά» -για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του τίτλου του θέματος- δηλαδή επωφελούνται από τη σύγχυση που δημιουργούν στο μυαλό των ανθρώπων στους οποίους απευθύνονται. 

Η σύγχυση έγκειται στο γεγονός ότι ο αποδέκτης του μηνύματος θεωρεί εσφαλμένα ότι δύο πράγματα ανόμοια είναι δήθεν ίδια. Αυτό εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο του συγκρητισμού, ο οποίος αποτελεί βασικό κεφάλαιο πίστεως της «Νέας Εποχής». Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, η Ν.Ε., στο πλαίσιο του συγκρητιστικού πιστεύω της, λέγει ότι δέχεται πως όλες οι θρησκείες είναι δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο σκοπό. Όποια πίστη, όποιο δόγμα και αν δέχεσαι, μπορείς να φθάσεις στην καταξίωση του προσώπου σου και στη σωτηρία. 

Και για να φέρω συγκεκριμμένα παραδείγματα χρήσεως όρων με άλλο νόημα:

1. Ο όρος «Νέα Εποχή». 

Πρώτα-πρώτα ο ίδιος ο όρος, με τον οποίο η κίνηση αυτοχαρακτηρίζεται, είναι ψευδεπίγραφος. Η λεγομένη «Νέα Εποχή» δεν είναι καθόλου νέα και τούτο επειδή το βασικό μήνυμά της είναι η επανάληψη του αρχαίου εωσφορικού ψέμματος και δελεάσματος της αυτο-θεώσεως, δηλαδή της θεώσεως χωρίς Θεό.
 

2. Η «στροφή προς τα μέσα». 

Η «στροφή προς τα μέσα», προς τον εσωτερικό άνθρωπο για να αντληθεί από εκεί η αποκρυφιστικά νοημένη «γνώση» είναι βασικό θέμα στο οποίο όλες οι νεοεποχίτικες ομάδες επανέρχονται. Το θέμα αυτό -την «στροφή προς τα μέσα»- εκμεταλλεύεται η Ν. Ε., καλλιεργώντας σύγχυση, διότι και εμείς οι Ορθόδοξοι, και ιδιαίτερα οι μυστικοί και ασκητικοί Πατέρες, μιλούμε για «στροφή προς τα μέσα», για καλλιέργεια του εσωτερικού ανθρώπου. Αυτή η αναφορά έχει όμως τελείως άλλες προϋποθέσεις και εντελώς διαφορετική στόχευση. Δηλαδή έχει ριζικά διαφορετικό νόημα. 

Ο Μέγας Βασίλειος έχει ένα θαυμάσιο χωρίο το οποίο μας λέγει τι είναι αυτή η στροφή προς τα μέσα. Λέγει ο Άγιος: 

«Νους μεν γαρ μη σκεδαννύμένος επί τα έξω, μηδέ υπό των αισθητηρίων επί τον κόσμον διαχεόμενος, επάνεισι μεν προς εαυτόν· δι' εαυτού δε προς την περί Θεού έννοιαν αναβαίνει- κακείνω τω κάλλει περιλαμπόμενός τε και ελλαμπόμενος και αυτής της φύσεως λήθην λαμβάνει, μήτε προς τροφής φροντίδα, μήτε προς περιβολαίων μέριμναν την ψυχήν καθελκόμενος, αλλά, σχολήν από των γηΐνων φρον¬τίδων άγων, την πάσαν εαυτού σπουδήν επί την κτήσιν των αιωνίων αγαθών μετατίθησι...» (Μ. Βασιλείου, Επιστ. 2, (P. G. 32, 228 Α και Ε.Π.Ε. τ. 1ος σελ. 64).  

Και σε ελεύθερη δική μας απόδοση στη νέα ελληνική: Νους ο οποίος δεν διασκορπίζεται προς τα έξω ούτε διαχέεται διά των αισθήσεων προς τα πράγματα του κόσμου, επανέρχεται στον εαυτό του. Πραγματοποιώντας αυτή την κίνηση επανόδου στον εαυτό του, ανέρχεται συγχρόνως και πλησιάζει τον Θεό. Οπότε καθώς εκείνο το θεϊκό κάλλος φωτίζει τον νου (ελλαμπόμενος) αλλά και όλη του την ύπαρξη και το σώμα του ακόμη (περιλαμπόμενος), λησμονεί ακόμη και την ίδια του τη φύση ο άνθρωπος και δεν μεριμνά ούτε για τροφή ούτε για ρούχα, αλλά σχολάζων από κάθε γήινη φροντίδα, μεταθέτει όλη τη μέριμνά του στο πώς θα ενωθεί με τον Θεό και πώς θα αποκτήσει τα αιώνια αγαθά. 

Σχολιάζοντας το κείμενο αυτό θα μπορούσαμε να πούμε και τα εξής: Ο Ορθόδοξος πιστός που καλλιεργεί την προσευχή και θέλει να γνωρίσει τον Θεό δεν κινείται από τον εαυτό του «προς τα μέσα» για να ανακαλύψει δήθεν εκεί τον Εαυτό με Ε κεφαλαίο, (αυτό είναι ο διαλογισμός), όπως επιδιώκουν οι νεοεποχίτες. Αντίθετα, ο Ορθόδοξος κινούμενος διά της προσευχής, η οποία είναι αγαπητική προσωπική κίνηση και σχέση από το εγώ του προσευχομένου προς το Εσύ του Θεού, αγαπώντας γνωρίζει τον Κύριο και από εκείνο το θεϊκό φως φωτιζόμενος γνωρίζει και τον εαυτό του. Και πώς τον γνωρίζει; Δεν φαντάζεται -διότι αυτό βασικά είναι ο διαλογισμός, μία κίνηση της φαντασίας-δεν φαντάζεται λοιπόν ότι ανακαλύπτει εντός του τον εξαστράποντα δήθεν θεϊκό Εαυτό του, αλλά γνωρίζοντας τον Θεό -μάλλον δε, κατά τον ουρανοβάμονα Παύλο, γνωριζόμενος υπ' αυτού- βλέπει την εντός του αμαυρωθείσα εικόνα του Θεού και αντί να επαίρεται αυτοθαυμαζόμενος ναρκισσιστικά, μετανοεί τελωνικά για να αποκατασταθεί εντός του διά της θείας χάριτος -και όχι με τις δικές του μόνον δυνάμεις, όπως πιστεύει η Ν.Ε.- το αρχαίον κάλλος το απωλεσθέν. 

3. Ήδη με αυτά που είπαμε εθίξαμε το θέμα της ηθελημένης συγχύσεως που καλλιεργούν οι νεοεποχίτες δάσκαλοι μεταξύ ορθοδόξου προσευχής και νεοεποχίτικου (με προέλευση ανατολικοθρησκευτική) διαλογισμού. Η σύγχυση είναι ηθελημένη από την πλευρά των δασκάλων, οι οποίοι πλανώμενοι πλανούν στη συνέχεια και τους ταλαίπωρους μαθητές-θύματά τους, των οποίων η ευθύνη φυσικά είναι μικρότερη. 

Η προσευχή λοιπόν όχι μόνο δεν ταυτίζεται με τον διαλογισμό αλλ' είναι το αντίθετό του. Ο διαλογισμός είναι μία κίνηση από τον εαυτό προς τον εαυτό για να βρει ο διαλογιζόμενος τον δήθεν θεϊκό Εαυτό του, δηλαδή την θεϊκή φύση του, την οποία μέχρι τότε αγνοούσε. Είναι δηλαδή ο διαλογισμός ένα εγωκεντρικό βραχυκύκλωμα. Ενώ η ορθόδοξη προσευχή είναι μία κίνηση αγάπης προς το Εσύ του Θεού και το εσύ των αγίων, των οποίων τις πρεσβείες ζητούμε. Θυμηθείτε, το χωρίο του Μ. Βασιλείου, που παραθέσαμε («δι' εαυτού δε προς την περί Θεού έννοιαν αναβαίνει...»). 

4. Εδώ είναι η κατάλληλη θέση να πούμε και για μια άλλη νεοεποχίτικη σύγχυση που καλλιεργείται. Χρησιμοποιούν το γραφικό «Η Βασιλεία τον Θεού εντός υμών εστί» (Λουκ. 17, 21), για να υποστηρίξουν την πλάνη τους ότι ο άνθρωπος είναι από την φύση του Θεός. Εμείς όμως οι Ορθόδοξοι δεν λέμε αυτό. Τι λέμε; Λέμε ότι ο άνθρωπος διά του άγιου βαπτίσματος έχει ένοικον μέσα στην καρδιά του την άκτιστο θεία χάρη ή ενέργεια- ΟΧΙ την θεία ουσία.
Χάσμα μέγα λοιπόν μεταξύ της ορθοδόξου και της νεοεποχίτικης απόψεως. Βλέπουμε ότι οι διακρίσεις είναι «λεπτές» αλλά έχουν τεράστια σημασία. Αλλάζει τελείως το νόημα. 

5. Το θέμα της προσευχής και της διακρίσεώς της από τον νεοεποχίτικο διαλογισμό μάς φέρνει ομαλά σ' ένα άλλο πεδίο, όπου καλλιεργείται σύγχυση. Είναι το θέμα της πίστεως. 

Οι ομάδες της Νέας Εποχής και ιδιαίτερα το ρεύμα της λεγομένης «θετικής σκέψεως» χρησιμοποιούν τον όρο πίστη με αντίστροφη όμως νοηματοδότηση. Για την θετική σκέψη, πίστη είναι όχι αυτό που εννοούμε εμείς οι Χριστιανοί, δηλαδή εμπιστοσύνη στον Χριστό, αλλά τι είναι;
Είναι «νοητική στάση», δηλαδή διαλογιστική τεχνική. Το βασικό δόγμα πίστεως της θετικής σκέψης είναι ότι η σκέψη ταυτίζεται με την πράξη. Αυτό λοιπόν που χρειάζεται να κάνει κάποιος για να επιτύχει ο,τιδήποτε, είναι να κατέβει στο επίπεδο Α, όπως διδάσκει π.χ. το Σίλβα Μάιντ Κοντρόλ, και να προγραμματίσει κατάλληλα τη νοητική του στάση, δίνοντας υπόσταση στην επιθυμία του μέσω μιας σκεπτομορφής, όπως λέγει και ο εσωτερισμός-αποκρυφισμός. Θέλετε από κλητήρας σε μια τράπεζα να γίνετε διευθυντής; Αρχίστε να διαλογίζεστε έντονα ότι ήδη είστε διευθυντής και θα γίνει. 

Ποιες, τώρα, είναι οι συνέπειες π.χ. για τις θεραπείες ασθενών από τον Κύριο και τους Αποστόλους, που διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο; Η θεραπεία, το θαύμα, δεν οφείλεται στον Χριστό, οφείλεται στον εσωτερικό Χριστό -κατά την πίστη της Ν. Ε- δηλαδή στην ενεργοποίηση του ανεξάντλητου δυναμικού, της «δύναμης» που έχουμε μέσα μας. Όλη η υπόθεση είναι πώς θα ενεργοποιήσουμε και πώς θα «ξυπνήσουμε» (αγαπημένη έκφραση της Ν.Ε.) και πώς θα χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δύναμη η ενέργεια. Να θυμίσω ότι η ενέργεια, (πράνα στα ινδικά, τσι στα κινέζικα, παγκόσμια ενέργεια ή συμπαντική ενέργεια) είναι η σημαντικότερη λέξη-κλειδί της κοσμοθεωρίας της Ν.Ε. 

Έτσι, α) Ο διαλογισμός και η αυτοεξέλιξη ή αυτοπραγμάτωση (δηλ. αυτοθέωση) δεν είναι παρά ξύπνημα και χειρισμός αυτής της ενέργειας (ξύπνημα της κουνταλίνι και «άνοιγμα των τσάκρας» κατά την νεοεποχίτικη ορολογία). 

β) Οι λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες δεν είναι τίποτε άλλο από τεχνικές ξεμπλοκαρίσματος αυτής της ενέργειας μια και η αρρώστια οφείλεται -λένε- σε μπλοκάρισμα αυτής της ενέργειας. 

γ) Οι λεγόμενες πολεμικές τέχνες της Ανατολής δεν είναι παρά χειρισμός αυτής της ενέργειας για εκγύμναση, άμυνα και επίθεση. 

Μια και αναφέραμε αρκετά για την θετική λεγομένη σκέψη (να θυμίσω εδώ το βιβλίο του μακαριστού π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου «Αυτογνωσία, αυτοπραγμάτωση, σωτηρία», που είναι το καλύτερο βιβλίο για το θέμα μας από την Ορθόδοξη σκοπιά), να πούμε και για τη σύγχυση ότι: 

6. «θετική σκέψη» και καλός λογισμός ταυτίζονται. Με βάση όσα είπαμε παραπάνω, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επιμείνουμε ιδιαίτερα. Είναι σαφές ότι θετική σκέψη είναι στο βάθος μαγεία. Διότι, τι άλλο από μαγεία είναι το να πιστεύει ο οπαδός της θετικής σκέψης ότι μπορεί π.χ. να διαλύσει την ομίχλη για να πραγματοποιηθεί ματαιωθείσα αεροπορική πτήση ή να σταματήσει ένα τρένο που έρχεται κατ' επάνω του επιστρατεύοντας τη «δύναμη», που έχει μέσα του; Ενώ ο καλός λογισμός, όπως έλεγε και ο μακαριστός Γέρων Παΐσιος, είναι άλλο πράγμα. Είναι να μπεις στη θέση του άλλου και να δεις τα πράγματα και τις καταστάσεις υπό το πρίσμα τις αγάπης και της ταπείνωσης, προσπαθώντας να βρεις δικαιολογία για ελλείψεις και σφάλματα των άλλων. Ας θυμηθούμε τη διήγηση από το «Γεροντικόν», όπου μπαίνει ένας αδελφός στο κελλί ενός άλλου. Το κελλί είναι πολύ νοικοκυρεμένο. Ο εισελθών αδελφός κάνει τον καλό λογισμό: Όπως είναι η ψυχή του αδελφού είναι και το κελλί του. Ο ίδιος αδελφός μπαίνει σ' ένα άλλο κελλί πολύ ακατάστατο. Πάλι όμως κάνει καλό λογισμό. Λέγει: Ο αδελφός ασχολείται με τα πνευματικά και δεν έχει χρόνο να τακτοποιήσει το κελλί του!
 

7. Ένα θέμα για ξεχωριστή ανάπτυξη είναι η σύγχυση γύρω από το ζήτημα της ασκήσεως και τούτο γιατί και πολλές νεοεποχίτικες ομάδες, ιδιαίτερα αυτές με ινδουϊστική ή βουδδιστική αφετηρία δίνουν μεγάλη σημασία στην «άσκηση», στη μόνωση κ.ά. Π.χ. ξυπνούν στις 4 τα ξημερώματα, χορτοφαγούν κ.λπ. Πώς όμως εννοούν την άσκηση; Όλη η διαφορά προκύπτει από την διαφορετική αφετηρία, τις διαφορετικές προϋποθέσεις και τον διαφορετικό σκοπό που εξυπηρετεί η άσκηση. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που διαβάζουμε στο «Γεροντικόν», στα αποσπάσματα του άγιου Μακαρίου του Αιγυπτίου: «Παρερχόμενός ποτε από του έλους εις το κελλίον εαυτού ο Αββάς Μακάριος, εβάσταζε θαλλία και ιδού υπήντησεν αυτώ ο διάβολος κατά την οδόν, μετά δρέπανου· και ως ηθέλησεν αυτόν κρούσαι, ουκ ίσχυσε· και λέγει αυτώ· πολλή βία από σου Μακάριε, ότι ου δύναμαι προς σε· ιδού γαρ ει τι ποιείς, καγώ ποιώ· συ νηστεύεις· εγώ ουδέ όλως τρώγω· αγρυπνείς· καγώ όλως ου κοιμώμαι· εν έστι μόνον εν ω νικάς με· λέγει αυτώ ο Αββάς Μακάριος· ποίον τούτο; ο δε έφη· η ταπείνωσίς σου· και διά τούτο ου δύναμαι προς σε. (Γεροντικόν, εκδ. «Αστέρος» 1961, σ. 66).

8.  Συναφής είναι και η διαφορετική νοηματοδότηση της «νέκρωσης τον εγώ» και του πολέμου κατά του εγωισμού. Το τι σημαίνει αυτό στην Ορθόδοξη πνευματικότητα είναι λίγο-πολύ γνωστό. Είναι όμως άγνωστο στον ανύποπτο ακροατή πώς εννοεί αυτό το θέμα ένας βουδδιστής λάμα (το αντίστοιχο του γκουρού στον ινδουισμό), ο οποίος μιλάει για «σβήσιμο του εγώ». Το βουδδιστικό λοιπόν «σβήσιμο του εγώ» σημαίνει να αποβάλει ο μαθητής την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ένα ξεχωριστό εγώ, ότι υπάρχει δηλαδή η δυαδικότητα.

9. Αναφέραμε προ ολίγου τον όρο πνευματικότητα. Τον χρησιμοποιούμε εμείς, συνοδευόμενο συνήθως από το επίθετο ορθόδοξη (ορθόδοξη πνευματικότητα). Είναι όμως αγαπημένος όρος και από τους δασκάλους και οπαδούς της Ν. Ε.

Πώς νοούν τον όρο αυτόν; Η πνευματικότητα (ή «νέα πνευματικότητα») διαφημίζεται σε αντίθεση προς την «παλαιά πνευματικότητα», δηλ. τον Χριστιανισμό. Η νέα πνευματικότητα κατηγορεί την παλαιά ως «χωριστική», διότι «τα δόγματα χωρίζουν»....

10. Σημαντικό είναι ότι και η Ν. Ε., ομιλεί για Χριστό με άλλη όμως έννοια. Ο Χριστός της Ν. Ε., είναι ο αναμενόμενος μεσσίας-αβατάρ, που θα εγκαινιάσει την Νέα Υδροχοϊκή Εποχή. Ο Χριστός της Εκκλησίας δεν απορρίπτεται αλλά σχετικοποιείται και σμικρύνεται. Ο Χριστός της Εκκλησίας ήταν -λένε- ο δάσκαλος της προηγούμενης εποχής, της εποχής των Ιχθύων, η οποία όμως πέρασε.

Θυμηθείτε τους Beattles που τραγουδούσαν στη δεκαετία του '60 ότι «Ο Χριστιανισμός θα ζαρώσει, θα χαθεί. Εμείς είμαστε πιο διάσημοι από τον Ιησού Χριστό»(!) Δεν είναι Θεός και Σωτήρας ο Χρι­στός αλλά ένας από τους μεγάλους μύστες, δίπλα στον Πυθαγόρα και τον ιστορικό Βούδδα Σακυαμούνι. Κυρίως όμως -λέγει η Ν. Ε., Χριστός είναι ο καθένας από μας. Χριστός είναι μία κατάσταση μέσα στον άν­θρωπο, η «χριστική κατάσταση».

Οπότε και αυτοί παρουσιάζονται παρα­πλανητικά, όπου και όποτε τους συμφέρει, ως Χριστιανοί. Βλ. χαρακτηριστικά στον κατάλογο των Ομάδων των ασυμβιβάστων με την Ορθόδοξη πίστη το υπ’ αρ. 218 με τί­τλο «Κοινότητα Χριστιανών», τίτλο με τον οποίο παρουσιάζεται η Ανθρωποσοφία του Rudolf Steiner! Μάλιστα υπάρχουν ομάδες, όπως η «Αρμονική Ζωή» του Ρόμπερτ-Ηλία Νατζέμυ, όπου κάνουν γκάλλοπ μεταξύ των οπαδών για να δείξουν πόσο καλύτεροι χριστιανοί έγιναν από τότε που εντάχθη­καν στην Ομάδα αυτή. Εδώ βέβαια έχουμε έναν παραλογισμό. Γιατί πώς είναι δυ­νατόν να αυτοχαρακτηρίζεται χριστιανός κάποιος που πιστεύει στο κάρμα και τη με­τενσάρκωση και δέχεται έναν νέο μεσσία, αυτόν της Νέας Εποχής, που είναι -μάλλον ήταν, γιατί πέθανε πέρυσι- ο Ινδός γκουρού Σάτυα Σάι Μπάμπα; Ο παραλογισμός όμως αυτός έχει την παράλογη λογική του. Οι οπαδοί του νεοεποχίτη γκουρού πιστεύ­ουν ότι έγιναν καλύτεροι χριστιανοί απ’ ό,τι πριν και απ’ ό,τι είμαστε εμείς, διότι δίνουν άλλο νόημα στον Χριστό και στον Χριστι­ανισμό. Πιστεύουν ότι αυτοί ως άνθρωποι της Νέας Εποχής του Υδροχόου κατανοούν βαθύτερα και καλύτερα από εμάς και τον δικό μας Χριστό, τον Χριστό -κατ' αυτούς-της εποχής των

Ιχθύων.

11. Όσο για την έννοια που δίνει ο εσωτερισμός-αποκρυφισμός στη λέξη Αντίχρι­στος ακούστε αυτά που διαβάζουμε στο Λεξικό του Εσωτερισμού (ευρίσκεται στο διαδίκτυο)[1]:
«Το έργο εκείνου που στη Δύση ονομάζε­ται "Χριστική Αρχή" είναι να δομεί μορφές για την έκφραση της ποιότητας και της ζωής. Είναι το χαρακτηριστικό έργο της δεύτερης όψης της θειότητας. Το έργο του Αντίχριστου είναι να καταστρέφει μορφές κι αυτό είναι ουσιαστικά το έργο της πρώτης έκφρασης της θειότητας. Αλλά το έργο τον καταστροφέα δέν[2] είναι το έργο της μαύρης μαγείας κι όταν η αμαθής ανθρωπότητα θεωρεί ότι ο Αντίχριστος εργάζεται με τη μαύρη πλευρά, το λάθος της είναι μεγάλο. Το έργο του είναι τόσο ευεργετικό όσο κι εκείνο της δομητικής όψης και είναι απλά η έχθρα του ανθρώπου για το θάνατο των μορφών που τον κάνει να θεωρεί το έργο του καταστροφέα σαν "μαύρο", σαν αντίθετο της θείας θέλησης και σαν ανατρεπτικό του θείου προγράμματος». Τελικά Αντίχριστος με την αρνητική έννοια είναι για την Ν. Ε. όποιος παρεμποδίζει την επικράτηση της Ν. Ε. Δηλαδή Αντίχριστος είμαστε εμείς οι Χριστιανοί!

Μια και μιλούμε για σύγχυση, δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι κάποιοι οπαδοί της Ν. Ε. διαβάζουν και τη Φιλοκαλία! Δεν την κατανοούν όμως χριστιανικά αλλά τη δια­στρεβλώνουν νεοεποχίτικα. Ακόμη και για την επί του Όρους ομιλία του Χριστού μας έγραψε βιβλίο ένας ινδός γκουρού.

12. Έτσι λοιπόν η σύγχυση καλά κρα­τεί. Θα πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι το καλό και το κακό είναι, κατά την Ν. Ε., οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς το άλλο. Ο αντιθετικός διπολισμός μεταξύ καλού και κακού ανήκει στην «παλιά σκέψη» και θα πρέπει να εξοβελισθεί.

Σύμφωνα με την διαβόητη Σαηεντολογία καλό είναι ό,τι εξυπηρετεί την οργά­νωση και κακό ό,τι την βλάπτει. Συνακό­λουθος είναι ο ορισμός του ηθικού και του ανήθικου.

13. Έχει ενδιαφέρον επίσης να δούμε τι νόημα δίνουν στη λέξη αγάπη. Η αγάπη, η οποία τόσο πολύ συγκινεί στις ημέρες μας άλλα και σε κάθε εποχή, δεν είναι αυτό που ξέρουμε. Χαρακτηριστική είναι η νοηματοδότηση του όρου από τον Θιβετιανό Βουδδισμό.

Κατ' αρχήν πρέπει να πούμε ότι ο Βουδδισμός χρησιμοποιεί περισσότερο τον όρο έλε­ος παρά τον όρο αγάπη. Όπως αποφαίνεται ο πρώην «μέγας διδάσκαλος» της μασονικής στοάς Ευστάθιος Λιακόπουλος, ο οποίος εδώ και είκοσι περίπου χρόνια έγινε βουδδιστής Λάμα με το όνομα Kunzang Tinley Dorje Tsal, «...η ευσπλαχνία [έλεος] σαν κύριο στοιχείο τον Βουδδισμού είναι υπέρτερο και πρακτικό­τερο από την αγάπη»[3] .

Το έλεος λοιπόν, κατά τον βουδδισμό (όπως και αυτό που λέμε χριστιανικά αγά­πη), δεν είναι μια ηθική πράξη αλλά μέρος μιας τεχνικής. Της τεχνικής της αυτοεξέλιξης, που ακολουθεί όποιος βαδίζει το «Μο­νοπάτι» του Βουδδισμού. Οπότε, σε τελική ανάλυση, η άσκηση του ελέους, όπως και της αγάπης, ταυτίζεται με την άσκηση του διαλογισμού.

Το ότι δεν είναι ηθική πράξη το έλεος και η αγάπη αλλά μέρος της τεχνικής του διαλογισμού, φαίνεται και από τον ορισμό τους. Έλεος λοιπόν είναι «η απελευθέρω­ση από την ψευδαίσθηση ενός ξεχωριστού εγώ», η απελευθέρωση από την ψευδαί­σθηση της δυαδικότητος, της ετερότητος!

Η περίπτωση που αναφέραμε είναι, νομίζουμε, τυπική για να πάρουμε μια ιδέα του πώς μπορεί κάποιος να εγκλωβι­σθεί εξάγοντας εσφαλμένα συμπεράσμα­τα από τη χρήση μιας λέξης, που στον ίδιο είναι οικεία, αλλά σ’ ένα άλλο θρησκευτικό ή πολιτισμικό περιβάλλον χρησιμοποιείται με τελείως διαφορετικό νόημα. Και συγκεκριμμένα: Στα βουδδιστικά κείμενα που μεταφράζονται στα ελληνικά, αποδίδουν με τον ελληνικό όρο αγάπη τον σανσκριτι­κό όρο Maitri (θιβετιανό Djampa), τον οποίο όρο στα αγγλικά αποδίδουν με το Kindness (=καλωσύνη, ευγένεια). Οπότε, όποιος αγνοεί όσα προσπαθήσαμε να αναλύσου­με ανωτέρω, διαβάζοντας και ακούγοντας για αγάπη, νομίζει ότι ο όρος αυτός στον Βουδδισμό έχει το νόημα που έχει και σε μας. Αυτό όμως δεν ισχύει.

Απόδειξη είναι το πώς αξιολογείται στον Ινδουισμό-Βουδδισμό μια πράξη αγάπης και φιλαλληλίας. Εάν γίνεται, λένε, με προσκόλληση (δηλ., θα λέγαμε απλά, με συναισθηματική συμ­μετοχή), τότε αξιολογείται αρνητικά, διότι αυτός που δρα με προσκόλληση -είτε κά­νει κάτι «καλό» (π.χ. μια ελεημοσύνη) είτε κάνει κάτι «κακό» (π.χ. μια ληστεία)- δεν βοηθείται να βγει από τον κύκλο των ατέ­λειωτων επαναγεννήσεων (samsara), διότι συσσωρεύει αρνητικό κάρμα!

14. Η σύγχυση πολλές φορές δεν είναι συγγνωστό, ας το πούμε έτσι, αμάρτημα ή αδίκημα -για να εκφρασθούμε νομικά. Πολλές φορές είναισκόπιμη· εκ προθέσε­ως. Τότε μιλούμε όχι για σύγχυση αλλά για σκόπιμη παραπλάνηση, δηλαδή εν τέλει για μια καθαρή ανεντιμότητα.

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τον ισχυρισμό νεοεποχιτών δασκάλων ότι και η Εκκλησία πίστευε στη μετενσάρκω­ση μέχρι την Ε' Οικουμενική Σύνοδο; Και δεν μπαίνουν στον κόπο να αντικρούσουν την εξής κραυγαλέα αντίφαση, ότι δηλαδή η πίστη στη μετενσάρκωση ανατρέπει το θεμέλιο της πίστεως της Εκκλησίας, που είναι η πίστη στην ανάσταση του Χριστού πρώτα και τη δική μας κατόπιν.

Πώς να χαρακτηρίσει κάποιος, αν όχι ως βαριάς μορφής ανεντιμότητα, την χρή­ση από οργανώσεις της Ν. Ε., ονομάτων αγίων της Εκκλησίας μας στον τίτλο του Συλλόγου τους; Χαρακτηριστικά είναι δύο παραδείγματα: α) Η «Ένωση Ερευνητών Μεταφυσικών Φαινομένων με Μέντιουμ "Ο Άγιος Νεκτάριος"» και β) Ο «Σύλλογος Προσκυνητών Ακτίστου Φωτός "Άγιος Πατάπιος"», πίσω από τον οποίο ευρίσκεται η αποκρυφιστική οργάνωση «Ομακόειον», ιδιαίτερα δραστήρια σε διοργάνωση μαθη­μάτων και εκδηλώσεων και με παραρτήμα­τα σε αρκετές πόλεις της Ελλάδος. Οι δύο προαναφερθείσες ψευδεπίγραφες οργα­νώσεις καταχωρίζονται με αριθμούς 98 και 354 αντίστοιχα στον προαναφερθέντα κα­τάλογο των Ομάδων που είναι σύμφωνα με την Ζ' (1995) «Πανορθόδοξη Συνδιάσκε­ψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων διά θέματα αιρέ­σεων και παραθρησκείας» ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη πίστη.

15. Θα αναφέρουμε μία ακόμη κραυγα­λέα ανεντιμότητα, που είναι η χρήση του σταυρού από τη Σαηεντολογία.

Οι ανύποπτοι αποδέκτες της προπαγάν­δας, της υπ’ αριθμόν ένα σε επικινδυνότη­τα οργάνωσης παγκοσμίως, αγνοούν, φυ­σικά, ότι ο σταυρός της Σαϊεντολογίας με την οριζόντια και κάθετη κεραία και με τις ακτίνες που εκπέμπει ο σταυρός (συνολι­κά, καθώς τέμνονται, οκτώ κομμάτια) δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τον σταυρό του Χριστού αλλά είναι μία γραφική παράσταση, η οποία συμβολίζει τα «οκτώ δυναμικά», που πρέπει να περάσει κάποιος για να φθάσει στην κατάσταση του καθα­ρού (Clear), στην κατάσταση του «ενεργού Θήταν» (Operating Tretan).

Ο κατάλογος αυτός όρων, που χρησι­μοποιούνται με άλλη έννοια από την τρέ­χουσα, που καταλαβαίνει ο μέσος πεπαι­δευμένος πολίτης της ελληνικής αλλά και των ευρωπαϊκών κοινωνιών γενικότερα, θα μπορούσε να επεκταθεί και άλλο. Θα μπορούσαμε, παραδείγματος χάριν, να δούμε πώς νοηματοδοτούν νεοεποχίτικες οργανώσεις (σέκτες) -αν και πολλές φορές η νοηματοδότηση διαφέρει από ομάδα σε ομάδα- λέξεις όπως ελευθερία, κοινωνία, υπακοή κ. ά. Αναφέρω μόνον ένα χαρα­κτηριστικό παράδειγμα νοηματικής αντι­στροφής. «Η παλαιά σκέψη έλεγε "άθεος είναι αυτός που δεν πιστεύει στον Θεό". Η νέα σκέψη λέγει "άθεος είναι αυτός που δεν πιστεύει στον εαυτό του"» (αυτός δηλ. που δεν πιστεύει στον θεϊκό Εαυτό του, δηλ. δεν πιστεύει ότι είναι Θεός).

Υπάρχουν όμως και λέξεις τις οποίες η Ν. Ε., δεν αντιστρέφει. Απλώς τις απαξιώ­νει, διότι ανήκουν, όπως λέγει στην «πα­λαιά σκέψη». Τέτοιες είναι π.χ. οι λέξεις μετάνοια, αποστροφή της αμαρτίας κ.ο.κ.

Στόχος της Ν. Ε. -όπως μας ετόνιζε ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, γραμματεύς της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων από το 1976 μέχρι την κοί­μηση του, το 1996, και ο πιο ειδικός στα θέματα των συγχρόνων αιρέσεων στον ευρύτερο Ορθόδοξο χώρο, με πληθώρα βι­λίων που συνέγραψε και με τεράστιο έργο βοήθειας σε θύματα αιρέσεων- στόχος της Ν. Ε. δεν είναι να αδειάσουν οι Εκκλησίες αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα. Στόχος είναι η αλλοίωση του φρονήματος και η καλ­λιέργεια του συγκρητισμού. Το χτύπημα κάθε διεκδίκησης Αλήθειας και αποκλειστικότητος. Μόνο που αυτή η νεοεποχίτικη αξίωση αναγορεύεται σε απόλυτη Αλήθεια και γίνεται μη ανεκτική απέναντι στο δι­αφορετικό. Γίνεται δηλαδή αυτό ακριβώς που κατηγορεί ότι είναι όσοι της ασκούν κριτική!

Ποια είναι τώρα τα δικά μας όπλα απέ­ναντι στο χταπόδι της Ν. Ε.; Εδώ θα κα­ταγράψουμε απλώς τηλεγραφικά μερικές σκέψεις.

Τα όπλα μας, λοιπόν, είναι τα πραγμα­τικά όπλα του φωτός, δηλαδή η παντοδύ­ναμη Αλήθεια, δηλαδή σε τελική ανάλυση ο ίδιος ο Χριστός, διότι ο Χριστός είναι η Αλήθεια με Α κεφαλαίο.
Εργαλεία μας σ' αυτόν τον αγώνα είναι η οριοθέτηση της πίστεως, η οποία θα γίνει με τη σωστή κατήχηση και η εμβάθυνση στην πίστη μας διά της βιώσεώς της.


[1]  http://esvterismos/pblogs.gr/tags/uncategorized.html
[2]  Οι υπογραμμίσεις, δικές μας.
[3]  Pardma Sabhava, Η Θιβετιανή Βίβλος των νεκρών, με σχόλια Ευστ. Λιακόπουλου, εκδ. Έσοπτρον, σσ. 264-265.

(Περιοδικό Διάλογος, Τεύχος 68, Απρίλιος - Ιούνιος 2012)



(Πηγή ηλ. κειμένου: impantokratoros.gr)

Γιόγκα και Εκπαίδευση, κάρμα, κάστες. π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης

πηγή

Γιόγκα και Εκπαίδευση, κάρμα, κάστες

π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Ο ειδικός επί των αιρέσεων και παραθρησκειών π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης ομιλεί στην ραδιοφωνική εκπομπή "Καταρτίζεσθε εν Κυρίω" του Δημοτικού Ραδιοφώνου Πολυγύρου και αναπτύσσει το φλέγον θέμα: "Η γιόγκα στην εκπαίδευση"

Χαίρετε, αγαπητοί ακροατές.
Σήμερα στο μικρόφωνο της εκπομπής είναι ο π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης, από τη Μονή του Αγίου Αρσενίου από τη Σιθωνία της Χαλκιδικής. Σκέφθηκα να ασχοληθούμε σήμερα με κάτι διαφορετικό και πήρα αφορμή από ένα θέμα που προέκυψε τον τελευταίο καιρό, τον τελευταίο μήνα θα έλεγα· πρόκειται για το ενδεχόμενο εισαγωγής της γιόγκα στα σχολεία.


Π.Α: Όσο κι αν φαίνεται σε πολλούς απίστευτο έχουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, υπάρχει μια τέτοια περίπτωση. Βεβαίως δεν εντάσσεται στο Αναλυτικό Πρόγραμμα αλλά η πρόθεση κάποιου Συμβούλου Φυσικής Αγωγής από την Αθήνα, του κ. Νικολάου Τριπόδη, να οργανώσει σεμινάρια εισαγωγής στη γιόγκα για εκπαιδευτικούς και μάλιστα και της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, μ’ άλλα λόγια απευθύνεται και σε δασκάλους και σε καθηγητές, μας δίνει λοιπόν το θέμα της σημερινής εκπομπής: γιόγκα και Εκπαίδευση. Τι είναι όμως η γιόγκα;

Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, αυτός ο όρος πηγαινοέρχεται στα Μ.Μ.Ε. και σε περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας, σε εκπομπές και λίγο πολύ όλοι τον έχουν ακούσει και κάτι ξέρουν. Αλλά μάλλον όχι αυτό που πραγματικά είναι! Έτσι λοιπόν σήμερα θα ασχοληθούμε με τη γιόγκα και το Διαλογισμό έτσι όπως πραγματικά είναι και όχι έτσι όπως συνήθως παρουσιάζεται από αυτούς που πωλούν αυτό το προϊόν.

Συνήθως λοιπόν στην πατρίδα μας στην Ελλάδα, αλλά και στη Δύση γενικότερα, στην Ευρώπη και στην Αμερική παρουσιάζεται η γιόγκα ως μία γυμναστική, ως μία τέχνη, ακόμη και ως μία επιστήμη. Και θα ήθελα να εξετάσουμε το καθένα από αυτά χωριστά, για να δούμε αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Και επαναλαμβάνω ότι την αφορμή μάς τη δίνει η κίνηση του Συμβούλου Φυσικής Αγωγής από την Αθήνα, του κ. Τριπόδη, να οργανώσει σεμινάριο εκμάθησης γιόγκα για δασκάλους και για καθηγητές. Απ’ τη μια μεριά ο κ. Σύμβουλος Φυσικής Αγωγής παρουσιάζει τη γιόγκα ως μία γυμναστική, έτσι εντάσσεται και στο αντικείμενό του υποτίθεται, μας λέει ότι είναι γυμναστική· από την άλλη μεριά όμως βλέπω ότι στο πρόγραμμά του έχει και θέμα «Φιλοσοφία της γιόγκα». Άρα λοιπόν δεν είναι μόνο γυμναστική, είναι και κάτι άλλο.

Επίσης από τα θέματα του σεμιναρίου βλέπει κανείς ότι έρχεται σε επαφή με κάποιους όρους σανσκριτικούς· μιλούν για ασάνες. Ασάνες είναι οι στάσεις στη γιόγκα. Μια δασκάλα, επίσης, της νίντρα γιόγκα θα διδάξει· η νίντρα γιόγκα είναι μια από τις διάφορες τάσεις και σχολές της γιόγκα. Και εν πάση περιπτώσει αυτό, το οποίο θα δούμε, είναι αν πρόκειται για μία γυμναστική ή αν πρόκειται μόνο για γυμναστική.

Στο σημείο αυτό, αγαπητοί φίλοι, μας ξεκαθαρίζει τα πράγματα ένας γκουρού. Γκουρού στον Ινδουισμό λέγονται οι –υποτίθεται- φωτισμένοι δάσκαλοι, οι οποίοι είναι σε θέση –υποτίθεται- να οδηγήσουν και τους μαθητές τους στη φώτιση· τώρα τι είδους είναι αυτή φώτιση, θα το δούμε.
Αλλά ένας γκουρού, ένας φωτισμένος δάσκαλος δηλαδή, σύμφωνα με τη  δική τους πάντοτε αντίληψη, είναι μια αυθεντία στα θέματα τα πνευματικά και αξίζει να δούμε τι μας λέει επάνω σ’ αυτό το θέμα, παρότι ο ίδιος δεν το εφαρμόζει, δηλαδή είναι και αυτός από τους βασικούς καλλιεργητές της σύγχυσης που παρουσιάζουν τη γιόγκα ως γυμναστική.
Σε μία στιγμή ειλικρίνειας, απευθυνόμενος σε στελέχη της κίνησής του, ο γκουρού Σατυανάντα, πέθανε πριν από είκοσι χρόνια περίπου, λέει τα εξής, και τα διαβάζω από το περιοδικό τους που ονομάζεται «Γιόγκα»· είναι από το τεύχος 1, του 1980, σελίδα 6. Λέει λοιπόν ο γκουρού Σατυανάντα:

«Ποιος είναι ο αληθινός σκοπός της γιόγκα; Αυτούς που ζητούν στην κίνηση την ομορφιά, τους παραπέμπουμε στα κέντρα ομορφιάς. Εκείνους που θέλουν με τη γιόγκα να φορμάρουν το σώμα τους, τους συνιστούμε να παν στα κέντρα φυσιοθεραπευτικής αγωγής. Γιατί», προσέξτε, «γιατί», λέγει ο γκουρού Σατυανάντα, «στα κέντρα της γιόγκα θα πρέπει μόνον ο σκοπός της αναπτύξεως της συνειδητότητάς σου να σε φέρει. Με αυτό το πνεύμα», συνεχίζει ο γκουρού, «και μόνον, έχουμε θέσει σε λειτουργία αρκετά ανά τον κόσμο άσραμ».

Άσραμ είναι τα ινδουιστικά κοινόβια στα οποία καλλιεργείται η γίογκα. Άρα λοιπόν μας λέει εδώ ξεκάθαρα ο Ινδός γκουρού -και τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων;- ότι η γιόγκα δεν είναι μία γυμναστική. Εάν κάποιος θέλει να κάνει γυμναστική συνιστά ο γκουρού να πάει σ’ ένα γυμναστήριο. Στη γιόγκα, λέει, πρέπει να σας φέρνει ο σκοπός της ανάπτυξης της συνειδητότητας.

Όπως είπα όμως και νωρίτερα αυτό που εδώ, σε μία στιγμή ειλικρίνειας, το ομολογεί μιλώντας σε στελέχη της κίνησής του δεν το εφαρμόζει προς τα έξω, διότι η επικοινωνιακή γραμμή και της συγκεκριμένης ομάδας αλλά και όλων των ομάδων γιόγκα που δραστηριοποιούνται στη Δύση είναι αυτή: ότι δηλαδή η γιόγκα είναι ανεξάρτητη από θρησκεία, δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα, είναι μία γυμναστική, είναι μία τέχνη, είναι μία επιστήμη.
Λοιπόν, άρα σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του γκουρού Σατυανάντα, δεν είναι γυμναστική· ή τουλάχιστον δεν είναι κυρίως γυμναστική. Διότι, όπως λέγει και ένας Γερμανός μελετητής των σεκτών και του ινδουισμού, ο Φρήντριχ Χάακ (F. W. Haack), μπορεί στο στρατό κάποιος να πει ότι ωφελήθηκε σωματικά διότι έκανε και ασκήσεις γυμναστικής, αλλά ο στρατός δεν έχει αυτόν τον σκοπό, δεν είναι ένα γυμναστήριο, έχει άλλο σκοπό ο στρατός· στο στρατό όμως κάποιος μπορεί να ωφεληθεί από το τρέξιμο κι από τις σωματικές ασκήσεις.

Κατά τον ίδιο τρόπο  η γιόγκα μπορεί να έχει σωματικές ασκήσεις αλλά δεν είναι αυτό η ουσία της, δεν είναι αυτό κυρίως. Η γιόγκα, όπως λέει ο Σατυανάντα, είναι ένας δρόμος για ανάπτυξη της συνειδητότητας, σύμφωνα βέβαια  με την δική τους την αντίληψη, και θα δούμε ποια είναι αυτή. Είναι ένας δρόμος, όπως λένε, προς τη φώτιση, ένα μονοπάτι προς τη φώτιση. Άρα λοιπόν δεν είναι γυμναστική, είναι ψέμα να παρουσιάζεται η γιόγκα ως γυμναστική.

Το άλλο ψέμα ή παραπλάνηση, η οποία είναι ευρέως διαδεδομένη σχετικά με τη γιόγκα, είναι ότι πρόκειται για μία επιστήμη. Και σ’ αυτό το θέμα διαψεύδονται από τα δικά τους τα κείμενα, κι αυτό έχει σημασία ότι εδώ δηλαδή δεν μιλάει κάποιος άλλος, κάποιος ο οποίος απορρίπτει τη γιόγκα ή τη βλέπει με μάτι κριτικό, αλλά τα δικά τους τα κείμενα τα ινδουιστικά, λένε ότι η γιόγκα δεν είναι επιστήμη.
Στον Ινδουισμό υπάρχει το κείμενο, το πιο ιερό, ας το πούμε έτσι, το δικό τους, που λέγεται Μπαγκαβάτ Γκιτά· στα ελληνικά μεταφραζόμενο σημαίνει «θεϊκό τραγούδι». Εκεί λοιπόν στη Μπαγκαβάτ Γκιτά, στο Θεϊκό Τραγούδι, ο θεός του Ινδουισμού Κρίσνα –βέβαια για μας ψεύτικος θεός- λέει ότι η γιόγκα είναι μία δική του αποκάλυψη στους ανθρώπους. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Εάν λοιπόν είναι, σύμφωνα με τα ιερά κείμενα των ινδουιστών, εάν είναι η γιόγκα μία αποκάλυψη του θεού Κρίσνα στον άνθρωπο, πάει να πει πως δεν είναι επιστήμη! Και πάντως δεν είναι επιστήμη με τον τρόπο που ο δυτικός άνθρωπος εννοεί τον όρο επιστήμη.

Άρα λοιπόν ούτε γυμναστική ούτε επιστήμη. 

Τι γίνεται όμως; Γιατί επέλεξαν οι Ινδοί γκουρού να παρουσιάζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τη γιόγκα στη Δύση; Διαπίστωσαν, αγαπητοί φίλοι, ότι οι δυτικοί άνθρωποι έχουν σε μεγάλη υπόληψη την επιστήμη, τον ορθό λόγο, τον ορθολογισμό.
Διαπίστωσαν επίσης ότι η μεγάλη πλειοψηφία των δυτικών δεν θα ήταν πρόθυμοι ν’ αλλάξουν τη θρησκεία τους και να ασπασθούν, ας πούμε, τον Ινδουισμό ή το Βουδισμό, διότι και στον Βουδισμό υπάρχει η γιόγκα· ο Βουδισμός είναι μια εξέλιξη, αν θέλετε, του Ινδουισμού, έτσι να το πούμε πολύ απλά, κι εκεί υπάρχει γιόγκα.
Δεν είναι πρόθυμοι οι δυτικοί, εκ πρώτης όψεως, να αφήσουν τα δικά τους τα πιστεύω και να γίνουν βουδιστές ή ινδουιστές, γι’ αυτό λοιπόν και δεν τους λένε ότι είναι η γιόγκα αναπόσπαστο τμήμα μιας θρησκείας, συγκεκριμένα του Ινδουισμού ή του Βουδισμού, αλλά τους λένε ότι είναι ουδέτερο θρησκευτικά, ότι είναι μια επιστήμη, ότι είναι μια γυμναστική. Άρα λοιπόν ψέμα και το ένα και το άλλο· παραπλάνηση.  

Και μου ‘λεγε κάποιος, ο οποίος για πολλά χρόνια έκανε γιόγκα, μου έλεγε ότι «Αυτό, πάτερ, είναι το παράπονό μου. Με παραπλάνησαν, δεν μου ‘παν από την αρχή ότι με αυτό που κάνω απομακρύνομαι από τον Χριστιανισμό και εντάσσομαι σε μία άλλη θρησκεία· σιγά-σιγά γίνομαι ινδουιστής».
Αυτό λοιπόν το αποκρύπτουν και πρόκειται για μία μεγάλη ανεντιμότητα. Εάν κάποιος θα ήθελε να γίνει ινδουιστής, βεβαίως δικαίωμά του είναι, εμείς ως Ορθόδοξοι ποιμένες είμαστε υποχρεωμένοι, βέβαια, να πούμε ότι ο δρόμος αυτός, του Ινδουισμού, του Βουδισμού, είναι ένας δρόμος μακριά από τον αληθινό δρόμο της Θεογνωσίας και της Θεοκοινωνίας, ο οποίος διασώζεται μόνον μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να το πούμε ξεκάθαρα, αλλά και η Εκκλησία δεν υποχρεώνει κανένα να ακολουθήσει το δικό της δρόμο.
Ο Χριστός ελεύθερα μας καλεί και ζητεί να λειτουργήσει το φιλότιμό μας. Άρα λοιπόν εάν κάποιος θέλει να γίνει ινδουιστής ή βουδιστής και γι’ αυτό το λόγο κάνει γιόγκα είναι δικό του δικαίωμα. Αλλά είναι απαράδεκτο να παραπλανώνται ανύποπτοι άνθρωποι, και κυρίως νέοι, στους οποίους παρουσιάζεται η γιόγκα ως μία δήθεν γυμναστική ή ως μία επιστήμη. 

Επίσης ο τρόπος, με τον οποίο παρουσιάζεται στη Δύση η γιόγκα, είναι η φωτεινή, λένε, πλευρά της ζωής. Είναι ένας τρόπος, λένε στους ανθρώπους, να βελτιώσετε τη μνήμη σας, τις επιδόσεις σας στις σπουδές σας, στην εργασία σας, να βελτιώσετε τις σχέσεις σας μέσα στην οικογένεια, να διώξετε το άγχος…
Έχουνε πιάσει, πρέπει να ομολογήσουμε, πολύ καλά οι έμποροι αυτού του πνευματικού προϊόντος, έχουνε πιάσει πολύ καλά το τι θέλει ο δυτικός άνθρωπος· ότι είναι αγχωμένος, ότι ψάχνει για νόημα ζωής, ότι θέλει τα πράγματα εύκολα και γρήγορα. Κι έτσι λοιπόν του τα παρουσιάζουν!
Όμως, σύμφωνα με τα κείμενα πάντα, η γιόγκα δεν είναι η φωτεινή πλευρά της ζωής, όπως λέγει ένας σπουδαίος θρησκειολόγος και καθηγητής συγχρόνως της ιεραποστολικής, προτεστάντης αλλά δεν έχει σημασία, εδώ μιλάει ως επιστήμων, ο Γιοχάνες Άαγκααρντ (Johannes Aagaard)στο Πανεπιστήμιο  Άαρχους (Aarhus) της Δανίας, λέγει ότι η γιόγκα, σύμφωνα με τα κείμενα πάντα, δεν είναι τέχνη ζωής αλλά είναι τέχνη θανάτου.

Αναπτύχθηκε συγκεκριμένα η γιόγκα ως μία τεχνική, αν θέλετε, αν μπορεί να το πει κανείς αυτό, για να πεθαίνουν ανώδυνα οι ηλικιωμένοι Ινδοί αποσυρόμενοι από το χωριό τους στο δάσος. Η γιόγκα λοιπόν είναι μία τέχνη θανάτου κι όχι μία τέχνη ζωής.
Ξεκαθαρίζουμε λοιπόν άλλη μία παραπλάνηση πολύ διαδεδομένη στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στην Αμερική: δεν είναι η γιόγκα η φωτεινή πλευρά της ζωής αλλά είναι μία τέχνη θανάτου.  
Θα πρέπει εδώ να κάνουμε μία παρένθεση, την οποία θεωρώ σημαντική, και να μιλήσουμε για κάποιες κοσμοθεωριακές προϋποθέσεις των Ανατολικών θρησκειών, όπως είναι το κάρμα και η μετενσάρκωση, η αντίληψη που έχουν για τον Θεό και τον άνθρωπο, για τον κόσμο, προκειμένου αυτά που λέμε για τη γιόγκα να γίνουν ευκολότερα κατανοητά.
Σύμφωνα λοιπόν με την αντίληψη που έχει ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός για τον Θεό και για τον άνθρωπο και για τον κόσμο πρέπει να πούμε ότι θεωρούν πως ο άνθρωπος, η ψυχή μάλλον του ανθρώπου είναι σαν μία σταγόνα, η οποία θα πρέπει να σβήσει στον ωκεανό της παγκόσμιας υπερσυνειδητότητας που, ας την ονομάσουμε Θεό, παρόλο που αυτοί δεν έχουν, επαναλαμβάνω, την αντίληψη για τον Θεό που έχουμε εμείς οι Χριστιανοί· δηλαδή γι’ αυτούς ο Θεός δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά είναι μία απρόσωπη συμπαντική υπερσυνειδητότητα, είναι μία ενέργεια.
Η ενέργεια, η λέξη αυτή, ενέργεια, είναι ίσως η βασικότερη στον Ινδουισμό-Βουδισμό και από κει την έχει πάρει και η λεγομένη Νέα Εποχή με τις πολλές ομάδες της. Όλα λοιπόν είναι ενέργεια.
Η ψυχή, το άτμα, θα πρέπει να σβήσει όπως μια σταγόνα στον ωκεανό του Μπράχμαν, της παγκόσμιας υπερσυνειδητότητας, αυτής της ενέργειας που, μιλώντας τη γλώσσα, ας πούμε, την Δυτική, θα την ονομάζαμε «θεό».

Άρα λοιπόν η ύπαρξη, το είναι, νοηματοδοτείται στον Ινδουισμό αρνητικά· δεν είναι κάτι καλό, δεν είναι μία ευλογία, δεν είναι ένα δώρο του Θεού, αλλά είναι μία πτώση, είναι μία κατάρα. Αυτό μας θυμίζει βέβαια τον Πλάτωνα, σύμφωνα με τον οποίο ακριβώς οι ψυχές πέφτοντας από τον κόσμο της μακαριότητας, στον οποίον ζούσαν, ήταν ο κόσμος των ιδεών, πέφτοντας λοιπόν, εκεί ήταν ευτυχισμένες, πέφτοντας η τιμωρία τους ήταν να ενωθούν με τα σώματα.
Έτσι λοιπόν, όπως και ο Πλάτων δεχόταν την μετενσάρκωση, δέχονται και οι ινδουιστές και οι βουδιστές αυτή τη μεγάλη πλάνη της μετενσάρκωσης, ότι δηλαδή μετά τον θάνατο της ψυχής, μετά τον θάνατο του σώματος –συγγνώμη- η ψυχή μπαίνει μέσα σε ένα άλλο σώμα και ότι υπάρχει ένας ατέλειωτος κύκλος γεννήσεων και θανάτων –αυτό ονομάζεται στον Ινδουισμό «σαμσάρα»- και ο στόχος είναι να βγει κανείς από αυτό τον κύκλο των επαναγεννήσεων.
Ο τρόπος για να βγει, λένε πάντοτε οι ίδιοι, οι ινδουιστές και οι βουδιστές και οι ομάδες της Νέας Εποχής, είναι να μη συσσωρεύει «κάρμα». Κάρμα είναι η ενέργεια, την οποία συσσωρεύει κάποιος εφόσον ζει και δρα.
Άρα λοιπόν για να μη συσσωρεύει κάρμα δεν θα πρέπει να δρα, δεν θα πρέπει να ζει. Είναι, αυτό που λέγω τώρα, επιβεβαίωση αυτού που είπαμε νωρίτερα ότι η γιόγκα είναι μία τέχνη θανάτου και όχι μία τέχνη ζωής. Άρα λοιπόν θα πρέπει να απαλλαγούμε από τη ζωή· για να απαλλαγούμε δεν θα πρέπει να δρούμε.
Αλλά επειδή αυτό τώρα είναι τολμηρό να βγουν και να το πουν, ότι θα πρέπει κανείς να φτάσει σε μία πλήρη απραξία, λένε κάτι άλλο: ότι θα πρέπει κανείς να δρα χωρίς προσκόλληση, δηλαδή σαν να παίζει τον ρόλο του στη σκηνή ενός θεάτρου χωρίς να ταυτίζεται με αυτόν.
Τότε και μόνον τότε δεν συσσωρεύει κάρμα. Τότε και μόνον τότε συντομεύει τον κύκλο των επαναγεννήσεων, από τον οποίον πρέπει να βγει, επαναλαμβάνω, διότι η ζωή είναι κάτι το κακό.
Άρα λοιπόν η γιόγκα είναι ένας φόβος μπροστά και στη ζωή αλλά μπροστά και στο θάνατο.

Τώρα, τι σημαίνει «δρω χωρίς προσκόλληση»; Διηγείται πάλι ο Γερμανός μελετητής του Ινδουισμού ο Φριτς Χάακ: Ήμουνα, λέει, στην Ινδία σε ένα χωριό και περπατούσα συνοδευόμενος από έναν Ινδό και χιλιάδες ζητιάνοι στους δρόμους.
Έβαλα το χέρι μου στην τσέπη να βγάλω κάτι να του δώσω. Και χαμογέλασε ο Ινδός και μου λέει, «Αχ, εσείς οι δυτικοί είστε αδιόρθωτοι! Γιατί», λέει, «να τον βοηθήσεις;
Αυτός εκεί πέρα που βρίσκεται και ζητιανεύει, ξεπληρώνει το κάρμα από προηγούμενες ζωές. Θα πρέπει να τον αφήσεις να το ξεπληρώσει. Διότι αν εσύ τον βοηθήσεις, ουσιαστικά δεν τον βοηθάς· θα ξαναγεννηθεί για να ξεπληρώσει αυτό το κάρμα που χρωστά. Άρα λοιπόν θα πρέπει να τον αφήσεις εκεί πέρα να τηγανιστεί». Βλέπετε την αντίληψη;

Άρα λοιπόν το να κάνεις μια καλή πράξη, που εμείς την βλέπουμε καλή, με συμμετοχή, με συμπόνια, αυτό θεωρείται κακό, θεωρείται αρνητικό συσσωρεύεις κάρμα. Εάν αντίθετα κάνεις κάτι που για μας τους Χριστιανούς, που θεωρούμαστε από αυτούς αφώτιστοι, εάν κάνεις κάτι που το λέμε κακό, αν κάνεις ,ας πούμε, μια ληστεία χωρίς όμως συμμετοχή, σαν ψυχρός εκτελεστής που λέμε, σαν να παίζεις το ρόλο σου στη σκηνή του θεάτρου χωρίς να ταυτίζεσαι με το ρόλο σου, εάν λοιπόν κάνεις μία ληστεία χωρίς προσκόλληση, αυτή η πράξη αξιολογείται θετικά διότι δεν συσσωρεύεις κάρμα και άρα ευκολύνεσαι να βγεις από τον κύκλο των επαναγεννήσεων, από την σαμσάρα.
Βλέπει κανείς μία πλήρη αντιστροφή δηλαδή της αντιλήψεως περί καλού και κακού, περί ηθικού και ανήθικου, που έχουμε όχι μόνο εμείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι αλλά και γενικότερα θα έλεγα ο δυτικός άνθρωπος, του οποίου, όπως και να το κάνουμε, τα δεδομένα βασίζονται σε θεμέλια χριστιανικά.
Δεν υπάρχει λοιπόν σύμφωνα με τους οπαδούς της γιόγκα, σύμφωνα με τον Ινδουισμό και το Βουδισμό, δεν υπάρχει καλό και κακό σε απόλυτη έννοια. Το καλό και το κακό είναι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Αυτό που έχει σημασία είναι να δρα κανείς χωρίς προσκόλληση, δηλαδή με τον τρόπο που αναφέραμε.

Έτσι λοιπόν, για να συνεχίσουμε μιλώντας εποπτικά και με παραδείγματα, εάν κάποιος ξαφνικά, είναι και καλοκαίρι τώρα και κοιμάται κανείς με ανοιχτό το παράθυρο, μπαίνει κάποιος στο σπίτι του τον ληστεύει, τον βιάζει, τον σκοτώνει· το θύμα εξεπλήρωσε το κάρμα του! Ο θύτης; Ο θύτης κι αυτός εξεπλήρωσε το κάρμα του. Δεν έχει ευθύνη ούτε ο ένας ούτε ο άλλος.
Μάλιστα το θύμα θα πρέπει να είναι και ευγνώμον απέναντι στο θύτη, θα πρέπει να του χρωστάει ευχαριστίες διότι χωρίς τον θύτη δεν θα μπορούσε να ξεπληρώσει το κάρμα του!!

Και ρωτώ τώρα εγώ: υπάρχει πιο οπισθοδρομική, σκοταδιστική, μεσαιωνική, αντιδραστική ή όπως αλλιώς θέλετε να την ονομάσετε θεωρία από αυτήν τη θεωρία; Και την παρουσιάζουν ως τη φωτεινή πλευρά της ζωής και ως κάτι το πολύ μοντέρνο, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση “in”. Πού είναι; Αυτός είναι ο πιο σκοτεινός μεσαίωνας!
Και είναι, προσέξτε, και τα δεκανίκια για την οποιαδήποτε απολυταρχία. Γιατί λοιπόν όποιος έχει την εξουσία είναι πάνω; Γιατί έχει καλό κάρμα από προηγούμενες ζωές. Γιατί άλλοι είναι δυστυχείς, είναι υποταγμένοι, είναι υπόδουλοι, είναι, είναι, είναι; Γιατί έχουν αρνητικό κάρμα.
Άρα λοιπόν τα καλύτερα δεκανίκια, όπως λέει και μια Αμερικανίδα μελετήτρια του Ινδουισμού, τα καλύτερα δεκανίκια για την οποιαδήποτε εξουσία είναι η θεωρία του κάρμα και της μετενσάρκωσης.

Και βέβαια δεν θα μπούμε να μιλήσουμε και για τις κάστες· άλλο αυτό σκάνδαλο, ας πούμε, κι άλλος σκοτεινός μεσαίωνας σ’ όλο το μεγαλείο του· οι κάστες, οι ευγενείς, οι οποίοι είναι, ας πούμε, που έχουν το καλό κάρμα, οι άλλοι είναι οι έμποροι, και είναι  και η μεγάλη κάστα του πολλού όχλου, ας πούμε, οι οποίοι είναι καταδικασμένοι. Γιατί; Γιατί δεν έχουν καλό κάρμα. Φταίει το κάρμα λοιπόν.

Τα λέγω αυτά για να φανεί ότι εδώ δεν πρόκειται ούτε για γυμναστική ούτε για επιστήμη ούτε, πολύ περισσότερο, για τη φωτεινή πλευρά της ζωής, αλλά πρόκειται, αγαπητοί ακροατές, και αυτό το λέμε χωρίς φόβο και πάθος, αλλά πρέπει κάποια στιγμή τα πράγματα να τα βάλουμε στη θέση τους, για να μην ψαρεύουν, ας πούμε, σε θολά νερά κάποιοι επιτήδειοι και παρασύρουν ανθρώπους  και νέους και μεγαλύτερους στην ηλικία.
Αυτό λοιπόν είναι στην πραγματικότητα, πρόκειται για τον σκοτεινό μεσαίωνα σε όλο του το μεγαλείο, που επιστρέφει με τη μορφή του μοντέρνου και αυτού του οποίου θα μας βοηθήσει τάχα. Και διερωτάται κανείς: καλά, γιατί δεν βοηθήθηκαν οι καημένοι οι Ινδοί, οι οποίοι τα ξέρουν αυτά και τα εφαρμόζουν εδώ και εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια;
Το φενγκ-σούι π.χ. λέει ότι θα βοηθήσει τους ανθρώπους να διαμορφώσουν το χώρο τους, την ενέργεια μέσα στο χώρο τους, για να είναι ευτυχισμένοι. Και διερωτάται κανείς: οι Ινδοί, οι οποίοι εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια τα ξέρουν αυτά, έκαναν το χώρο τους τέτοιο, έτσι τον ερύθμισαν ενεργειακά σωστά για να είναι επιτυχημένοι στις σχέσεις τους και στις δουλειές τους κ.λ.π.;
Ακριβώς το αντίθετο βλέπει κανείς να συμβαίνει!

Το άλλο θεμέλιο αυτών των θεωριών, το πνευματικό θεμέλιο Βουδισμού-Ινδουισμού και η γιόγκα είναι τεχνική, επαναλαμβάνω, αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τις θρησκείες αυτές· η γιόγκα είναι ο τρόπος, αγαπητοί φίλοι, ο τρόπος με τον οποίο υποτίθεται ότι φτάνει κανείς στη φώτιση.
Δηλαδή με τη γιόγκα θα βγει από τον κύκλο των επαναγεννήσεων, με το διαλογισμό. Γιόγκα είναι κυρίως οι σωματικές ασκήσεις και διαλογισμός είναι κυρίως το πνευματικό μέρος, αλλά αυτά είναι αναπόσπαστα. Με τη γιόγκα λοιπόν θα βγει κανείς από τον κύκλο των επαναγεννήσεων και γι’ αυτό αναφέρθηκα εκτενώς σ’ αυτό το θέμα.

Το θέμα λοιπόν, στο οποίο ήρθαμε με τρόπο φυσικό και συνδέεται άμεσα με τη θεωρία του κάρμα, είναι η μετενσάρκωση. Μετά το θάνατο, λένε αυτοί, του σώματος η ψυχή μπαίνει σε ένα άλλο σώμα. Μπορεί να είναι σώμα ανθρώπου, να είναι σώμα ζώου, μερικές σχολές λένε ότι μπορεί να είναι ακόμα και ένα άψυχο, μία πέτρα ή ένα δέντρο κ.ο.κ.
Και αυτό επίσης, αυτή η θεωρία, περνάει ως κάτι το πολύ μοντέρνο. Για να δούμε λοιπόν είναι έτσι; Είναι; Είναι κάτι το οποίο μας βοηθάει; 

Έχω μπροστά μου το κείμενο ενός βουδιστού λάμα· οι λάμα είναι στο Βουδισμό το αντίστοιχο των γκουρού του Ινδουισμού, είναι οι φωτισμένοι δάσκαλοι, είναι απόλυτες αυθεντίες, δηλαδή ό,τι πούνε στους μαθητές τους είναι νόμος, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Ένας τέτοιος λοιπόν σπουδαίος λάμα του Βουδισμού ο Κά-λουρίν Μποτσί, πέθανε κι αυτός πριν από 20 χρόνια περίπου, γράφει σε βιβλίο του τα εξής χαρακτηριστικά.
Ακούστε: «ο Βούδας είδε, σε μία προηγούμενη ζωή του, μια μητέρα να θηλάζει ένα παιδί και να τρώει ψάρι, πετώντας τα κόκαλα του ψαριού με πολύ απότομο τρόπο σ’ ένα φτωχό σκυλί, που είχε συρθεί στην πόρτα της.
Η σκηνή του φάνηκε πολύ θλιβερή, του Βούδα, γιατί μπορούσε να διακρίνει ότι στην προηγούμενη ζωή του το παιδί ήταν ο χειρότερος εχθρός της μητέρας του και ότι κάποτε στο μέλλον θα την έβλαπτε, ενώ το ψάρι ήταν η μητέρα της και το σκυλί ήταν ο πατέρας της».
Αυτά γράφει ο βουδιστής λάμα, σπουδαίος, μεγάλος και τρανός, αμέσως μετά το Δαλάι λάμα, τόσο σπουδαίος, στο βιβλίο του «Διδασκαλίες», το οποίο έχει εκδοθεί και στα ελληνικά. Λοιπόν αυτό που παρουσιάζεται ως μία μη επιδεχόμενη αμφισβήτηση, αλήθεια, ερωτώ, εάν το έγραφε κάποιος άνθρωπος και ερχόταν στα χέρια ενός ψυχιάτρου, είμαι σίγουρος ότι ο ψυχίατρος θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι αυτός ο άνθρωπος, που γράφει τέτοια πράγματα και πιστεύει τέτοια πράγματα, έχει μία σοβαρότατη ψυχοδιανοητική διαταραχή.

Είναι δυνατόν, αγαπητοί φίλοι, να πιστεύει κανείς, για όνομα του Θεού, ότι το παιδί, το οποίο κρατάει η μάνα στην αγκαλιά της και το θηλάζει, το σπλάχνο της, σε προηγούμενη ζωή ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός της; Και ότι κάποτε στο μέλλον, σ’ αυτή τη ζωή, τώρα, θα τη βλάψει;
Κι ότι το ψάρι που τρώει, σε προηγούμενη ζωή ήταν η μητέρα της;
Και το σκυλί, στο οποίο πετάει τα κόκαλα, σε προηγούμενη ζωή ήταν ο πατέρας της;
Αυτό δυστυχώς, να πω δυστυχώς, δεν είναι κάτι που έγραψε σ’ ένα χαρτί κάποιος ψυχοπαθής, αλλά είναι μία θεϊκή –υποτίθεται- διδασκαλία, την οποία μας δίνει ένας κορυφαίος λάμα, ένας δάσκαλος μέγας και τρανός του Βουδισμού, και θα πρέπει να την πιστέψουν οι οπαδοί, χωρίς καμία αντίρρηση.

Ερωτά κανείς, είναι δυνατόν; Με αυτά τα πράγματα, τα οποία παρουσιάζονται, επαναλαμβάνω, ως πολύ μοντέρνα και βοηθητικά για τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι δυνατόν να θεμελιωθούν σχέσεις υγιείς μέσα στην οικογένεια;
Μέσα στην κοινωνία, μέσα στα εργασιακά περιβάλλοντα; Είναι δυνατόν η μάνα να βλέπει το παιδί της και να πιστεύει ότι σε προηγούμενη ζωή ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός της; Ο άντρας να βλέπει στο πρόσωπο της γυναίκας του ότι ενδεχομένως σε προηγούμενες ζωές ήτανε, ξέρω ‘γω, οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς, ότι ήταν ο πατέρας του, η μάνα του, η πεθερά του, ο μεγαλύτερος εχθρός του; Για όνομα του Θεού!
Σήμερα οι άνθρωποι είναι οι περισσότεροι σε τόσο δυσκολεμένη κατάσταση, ακόμα αυτά λοιπόν να πιστέψουν για να, ας μου συγχωρεθεί η έκφραση, για να σαλτάρουν οι άνθρωποι τελείως! Άρα λοιπόν δεν είναι όχι μόνο μοντέρνο και βοηθητικό αλλά είναι επικίνδυνο, πολύ επικίνδυνα πράγματα για την ψυχοδιανοητική ισορροπία των ανθρώπων αυτά, οι θεωρίες περί κάρμα και μετενσαρκώσεων.

Και πρέπει να σας πω ότι στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στη Γερμανία και στην Αμερική έχουν γίνει εδώ και χρόνια μελέτες και από ψυχιάτρους και ψυχολόγους κι επιστήμονες, που εντοπίζουν και επισημαίνουν αυτούς τους κινδύνους.
Εδώ δυστυχώς στην Ελλάδα, όπως ξέρουμε, είσαι ό,τι δηλώσεις και παρουσιάζονται αυτά και ακόμα δυστυχώς έχουν πέραση αυτά τα πράγματα. Και η τελευταία μόδα, των τελευταίων χρόνων, είναι ότι έχει μπει η γιόγκα σ’ όλα τα γυμναστήρια. Μα, λες, δεν είναι γυμναστική. Όχι, λέει, είναι, είναι μόδα. Μα, σιγά βρε παιδιά!
Και μετά, το ότι κάποιοι λένε ότι ωφελούνται σωματικά κάνοντας γιόγκα, μου ‘λεγε κάποιος φίλος –και είναι πολύ λογικό- μου ‘λέει, κοίταξε, εάν κόψεις κακές συνήθειες που είχες, ας πούμε τσιγάρο. Εάν κάποιος κάπνιζε δύο πακέτα την ημέρα και έπινε και πέντε καφέδες κάθε μέρα και τα κόψει αυτά κι αρχίσει στοιχειωδώς να αθλείται, αυτό το γεγονός από μόνο του θα του βελτιώσει την υγεία.

Δεν είναι λοιπόν οι στάσεις της γιόγκα που του βελτιώνουν την υγεία. Και να πούμε το εξής, που είναι πολύ σημαντικό. Σε πρώτη φάση νιώθει κανείς μία βελτίωση, η οποία οφείλεται στο ότι έκοψε τις συνήθειες τις κακές, τσιγάρο, πολλούς καφέδες ή δεν ξέρω τι άλλο κι άρχισε να κινείται ο άνθρωπος και να αθλείται· ωραία.
Σε επόμενη φάση όμως, και αυτό είναι το σημαντικό, με τις άκρως αφύσικες στάσεις, τις ασάνες που τις λένε στον Ινδουισμό, που παίρνει ο μαθητής της γιόγκα, φτάνει στο αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή έχουμε μία ανατροπή του ορμονικού συστήματος του οργανισμού διότι πιέζονται οι ενδοκρινείς αδένες· αυτά τα λένε οι επιστήμονες και τα λένε και άνθρωποι, οι οποίοι πέρασαν από το δρόμο της γιόγκα, μπορεί κανείς να τα βρει όλα αυτά που σας λέγω και στο σπουδαίο, στο εξαιρετικό βιβλίο του Διονυσίου Φαρασιώτη, «Ο γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος», που έχει εκδοθεί στη Θεσσαλονίκη το 2002.
Λέει λοιπόν και ο Φαρασιώτης και άλλοι σοβαροί μελετητές ότι όχι μόνο δεν βοηθάει την υγεία αλλά αντίθετα εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους και για τη σωματική υγεία. Διότι όταν πιέζονται οι ενδοκρινείς αδένες και ανατρέπεται η ορμονική ισορροπία του οργανισμού, τότε μπαίνουμε σ’ έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο.
Οι Ινδοί γκουρού βέβαια μας εκπλήσσουν πολλές φορές με την κυνικότητά τους, όπως π.χ. ο Σατυανάντα, που αναφέραμε, λέει κάπου ότι, παρόμοια, λέει και πιο κυνικά και ο γκουρού Ραζνίς, ο οποίος είχε συλληφθεί στη δεκαετία του ’80 στην Αμερική για ναρκωτικά και για άλλες παράνομες δραστηριότητες και του είχε απαγορευτεί η είσοδος και είχε απελαθεί κ.λ.π.

Λοιπόν λένε κυνικά ότι, τι να κάνουμε, λένε, για να ενεργοποιήσει κανείς αυτή την ενέργεια, που λέγαμε, που είναι η βασική έννοια με την οποία δουλεύουν και θα πρέπει, η γιόγκα εκεί στοχεύει, στο να ενεργοποιήσει αυτήν την ενέργεια, έχει, λέει, ένα ρίσκο!
Κάποιοι, λέει, θα αρρωστήσουν, θα τρελαθούν, αλλά τι να κάνουμε, λέει, κάποτε θα ενεργοποιήσουμε αυτή την ενέργεια! Μα εδώ τίθεται ένα θέμα, και για τις δημόσιες αρχές δεν μπορούν να λειτουργούν κέντρα, στα οποία να πηγαίνουν ανύποπτοι άνθρωποι και οι τεχνικές, τις οποίες διδάσκονται εκεί πέρα να εγκυμονούν σοβαρότατους κινδύνους, όχι μόνο για την ψυχοδιανοητική αλλά και για τη σωματική τους υπόσταση.
Για να δούμε, θα ιδρώσει κανενός το αυτί, να ενδιαφερθεί και γι’ αυτά τα πράγματα;

Καθώς λοιπόν βαδίζουμε προς το τέλος της εκπομπής, επειδή πιέζει και ο χρόνος, εξάλλου το θέμα αυτό είναι τεράστιο και δεν εξαντλείται, απλώς εμείς θίγουμε κάποια βασικά, κατά την αντίληψή μας, κάποιες βασικές παραμέτρους του θέματος.

Τι είναι τελικά η γιόγκα και ο διαλογισμός; Είπαμε τι δεν είναι: δεν είναι γυμναστική, δεν είναι επιστήμη, δεν είναι η φωτεινή πλευρά της ζωής· τι είναι; Λένε ότι είναι ο δρόμος για τη φώτιση. Λένε. Τι είδους φώτιση όμως είναι αυτή;
Στην πραγματικότητα, αγαπητοί φίλοι, όπως φαίνεται κι απ’ τις μελέτες που ανέφερα -Γερμανών ψυχιάτρων κυρίως, και Αμερικανών κατά δεύτερο λόγο- η γιόγκα, ο διαλογισμός, είναι μία διαδικασία σταδιακής αυτο-ύπνωσης μέσω της φαντασίας.
Στη γιόγκα και στο διαλογισμό καλπάζει αχαλίνωτα η φαντασία· κι αυτό είναι μία μεγάλη, μία τεράστια διαφορά από τη Χριστιανική προσευχή! Και πρέπει να το πούμε αυτό διότι αυτοί, που καλλιεργούν τη σύγχυση, μας λένε ότι τάχα ο διαλογισμός είναι κάτι πολύ όμοιο, είναι σχεδόν το ίδιο με τη Χριστιανική προσευχή: διαλογισμός εκεί, προσευχή εδώ, δηλαδή σ’ εμάς.
Στον Χριστιανισμό προσευχή, στον Ινδουισμό διαλογισμός, ε, δηλαδή το ίδιο είναι. Μα, πώς είναι το ίδιο; Εμείς διδασκόμαστε απ’ τους Αγίους μας, στην προσευχή να κλείνουμε την πόρτα σε οποιαδήποτε εικόνα και φαντασία· αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Αντιθέτως αυτοί ανοίγουν διάπλατα την πόρτα τους, της ψυχής τους, στη φαντασία· πραγματικά καλπάζει αχαλίνωτα.

Εάν θα διαβάσει κανείς κείμενα θα δει του λόγου το αληθές. Άρα λοιπόν μία αυτο-ύπνωση μέσω της αχαλίνωτης φαντασίας. Και στις συνεδρίες, ας το πω, όταν ένας δάσκαλος ή μία δασκάλα καθοδηγεί τους μαθητές, πώς να χαλαρώνουν υποτίθεται και πώς να φτάνουν σ’ αυτή την κατάσταση, ουσιαστικά της μεταλλαγμένης συνείδησης, εάν θα τα δει κανείς είναι μία διαδικασία αυτο-ύπνωσης.
Βέβαια, πολλές φορές χρησιμοποιούνται και φυσικά ναρκωτικά. Βρίσκεται κανείς, ας πούμε, σε μία ομάδα τέτοια, με μια απαλή μουσική, η οποία σε χαλαρώνει· ξαφνικά παρουσιάζονται δύο, δίνουν κι ένα τσάι, παίρνουν όλοι, ε, εσύ να μην πάρεις;
f/Δοκιμάζεις, έχει και μια βαριά γεύση και μυρουδιά, ε, λες είναι εξωτικό, απ’ την Ινδία κ.λ.π. Και εκεί μέσα έχουνε βάλει και ναρκωτικό… Άρα λοιπόν πέφτεις σαν ώριμο φρούτο στα δίχτυα που έχουνε στηθεί για σένα.

Αυτο-ύπνωση λοιπόν, μέσω της οποίας περνούν τα μηνύματα από τον δάσκαλο, κι από την άλλη μεριά –πρέπει να το πούμε κι αυτό χωρίς φόβο και πάθος- είναι, αγαπητοί φίλοι, άνοιγμα της καρδιάς στα πονηρά πνεύματα. Διότι τα μάντραμς, οι διαλογιστικές, όπως λέγονται, λέξεις ή φράσεις στον Ινδουισμό, ουσιαστικά οι περισσότερες είναι ονόματα θεοτήτων του Ινδουισμού ή του Βουδισμού αντίστοιχα. Υπάρχουν και στον Ινδουισμό και στο Βουδισμό χιλιάδες αρσενικές και θηλυκές θεότητες. Στην πραγματικότητα αυτές οι θρησκείες είναι χοντροκομμένη ειδωλολατρία!

Βέβαια στη Δύση παρουσιάζεται ως κάτι το εξευγενισμένο και τάχα το φιλοσοφικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια χοντροκομμένη ειδωλολατρία. Τα μάντραμς λοιπόν είναι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ονόματα θεοτήτων ψεύτικων, κι όπως λέει κι ο προφήτης Δαβίδ, πίσω από τους θεούς των εθνών είναι δαιμόνια. Άρα λοιπόν λέγοντας τα μάντραμς κάποιος για να προχωρήσει στο διαλογισμό, ουσιαστικά επικαλείται δαίμονες και άρα λοιπόν ανοίγει την ψυχή του διάπλατα σε δαιμονικές επιρροές. Αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. 

Αυτό λοιπόν είναι στην πραγματικότητα η γιόγκα και ο διαλογισμός και γι’ αυτό, επαναλαμβάνω, χρειάζεται ενημέρωση, χρειάζεται προσοχή. Τώρα, εάν κάποιος θέλει συνειδητά να τα ακολουθήσει αυτά, η Εκκλησία τού λέει τι γίνεται και την ευθύνη την έχει ο ίδιος· αλλά πρέπει να ξέρει ότι βαδίζει σ’ έναν επικίνδυνο δρόμο και επίσης πρέπει να ξέρει ξεκάθαρα ότι με το δρόμο αυτό φεύγει, ξεκάθαρα φεύγει, από το δρόμο του Χριστού και της Εκκλησίας.
Δεν μπορεί κανείς, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, δεν μπορεί κανείς να κάνει γιόγκα και διαλογισμό, με την έννοια που τα είπαμε, και συγχρόνως να νομίζει ότι είναι και Χριστιανός Ορθόδοξος· είναι αυτά τα πράγματα ασυμβίβαστα.

Άρα λοιπόν -και εδώ τώρα είναι ένα σημείο για να κλείσει η ανάπτυξη του θέματός μας, όσο μπορεί να γίνει αυτό- όταν ο Σύμβουλος Φυσικής Αγωγής από την Αθήνα στέλνει την ενημέρωση για το Σεμινάριο, που προσφέρει σε δασκάλους και καθηγητές παρακαλώ, στη γιόγκα και λέει κανείς: γιατί; Γιατί να μορφωθούν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές στη γιόγκα;
Προφανώς, στο πίσω μέρος, όπως το λένε πολλοί, στο πίσω μέρος του μυαλού έχετε, κύριοι, αύριο μεθαύριο με κάποιο τρόπο να βάλετε τη γιόγκα στα σχολεία, ή όχι; Για ποιον άλλο λόγο το κάνετε αυτό; Άρα λοιπόν, προσέξτε, εδώ, και πρέπει να το τονίσουμε αυτό, και να διεκδικήσουμε ως Χριστιανοί, γονείς, πολίτες κ.ο.κ. τα δικαιώματά μας, εσείς, κύριοι, πηγαίνοντας να διδάξετε στα παιδιά μας γιόγκα, ουσιαστικά τους προσηλυτίζετε σε μία άλλη θρησκεία.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ουσιαστικά λοιπόν πάτε να προσηλυτίσετε τα παιδάκια μας, τα παιδιά του κοσμάκη, σε μία άλλη θρησκεία! Διότι σταδιακώς, δεν υπάρχει περίπτωση, ο ασχολούμενος συστηματικά με τη γιόγκα και μπαίνοντας στα βαθιά της νερά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάει στον Ινδουισμό ή στο Βουδισμό. Λοιπόν, προσηλυτισμός σε μία άλλη θρησκεία· πράγμα που ρητώς απαγορεύεται από το Σύνταγμα.

Λοιπόν, αυτά νομίζω ότι είναι τα βασικά στοιχεία της υποθέσεως και γι’ αυτό το λόγο έκρινα καλό να τα πω, να ενημερωθείτε, όχι για να στερήσουμε, όπως έλεγε ωραία και ο καθηγητής ο Δανός, ο Άαγκααρτ, όχι για να στερήσουμε, λέει, το ψωμί -το οποίο όχι ψωμί, χρυσό ψωμί, παντεσπάνι, διότι τα σεμινάρια της γιόγκα συνήθως είναι και ακριβοπληρωμένα- αυτά, λέει ο καθηγητής, τα λέμε όχι για να στερήσουμε το ψωμί των δασκάλων της γιόγκα ή να τους πάρουμε τους μαθητές, αλλά, αλλά για να κάνει κανείς συνειδητές επιλογές.
Να ξέρει τι είναι στην πραγματικότητα και αν μεν θέλει να παύσει να είναι Χριστιανός και να γίνει Ινδουιστής ή Βουδιστής τότε η γιόγκα είναι ο δρόμος, τον οποίον πρέπει να ακολουθήσει. Αν όμως θέλει να κάνει γυμναστική ή, δεν ξέρω, θέλει να θεωρεί ότι αυτό που κάνει είναι επιστήμη ή οτιδήποτε άλλο, τότε έχει λάθος, τον έχουν παραπλανήσει και φυσικά έχουν μεγάλη ευθύνη αυτοί που τον παρεπλάνησαν.

Και είπα και για ακριβοπληρωμένα σεμινάρια. Λοιπόν, παρουσιάζονται όλες αυτές οι ομάδες, αγαπητοί φίλοι, ως σύλλογοι μη κερδοσκοπικού χαρακτήρος. Μη κερδοσκοπικός σύλλογος σημαίνει ότι δεν έχει σχέση με τα χρήματα.
Αυτοί, αντιθέτως, βλέπουμε ότι στα σεμινάριά τους οι τιμές που χτυπάνε είναι για πολύ φουσκωμένα πορτοφόλια. Τι γίνεται λοιπόν εδώ; Δεν θα έπρεπε να έχει και η εφορία και το Υπουργείο Οικονομικών ν’ ασχοληθεί με το θέμα αυτό; Αλλά εμείς κυρίως θίγουμε την πλευρά την πνευματική.
Αυτή κυρίως μας ενδιαφέρει, μας ενδιαφέρει δηλαδή ότι ψυχές, για τις οποίες ο Χριστός έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε, χάνονται, παραπλανώνται κι όπως έλεγε κάποιος χαρακτηριστικά, αρχίζει κάποιος να ενδιαφέρεται για τη γιόγκα, συγχρόνως θ’ αρχίσει να ενδιαφέρεται και για την ινδική κουζίνα και για την ινδική μουσική και για τα ινδικά φορέματα κ.λ.π. κ.λ.π., και για την ινδική θρησκεία.
Αυτός ο δρόμος είναι αναπόφευκτος. Κι αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λέει ο καθηγητής Άαγκααρντ, τα λεν όλοι οι σοβαροί μελετητές και ας ληφθούν υπόψιν. Και αν οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Εθνικής –και επίτηδες το λέω το «Εθνικής»- διότι οι στόχοι της Εκπαίδευσης, αγαπητοί φίλοι, καθορίζονται από το Σύνταγμα και είναι η μόρφωση των παιδιών μας με τρόπο σύμφωνο με την παράδοσή μας και η παράδοσή μας είναι Χριστιανική Ορθόδοξη και Ελληνική.

Εάν λοιπόν αυτοί, οι οποίοι είχαν τις εμπνεύσεις για τα σεμινάρια της γιόγκα, δεν τα ξέρουν αυτά ας τα μάθουν, ας καθίσουν, ας τα μελετήσουν και ας αλλάξουν αποφάσεις. Αλλά και εμείς, ως ενεργοί πολίτες, να ασκήσουμε και τις πιέσεις μας· για ελάτε κύριοι, εμείς δεν σας δώσαμε το δικαίωμα να διδάξετε στα παιδιά μας γιόγκα, λοιπόν, να τους αλλάξετε τα φώτα, να τους προσηλυτίσετε σε μία άλλη θρησκεία! 

Αυτά λοιπόν και σας ευχαριστώ πολύ που ήσασταν σήμερα μαζί μας. Στο μικρόφωνο ήταν ο π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης από τη Μονή του Αγίου Αρσενίου Χαλκιδικής.

Απομαγνητοφώνηση: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ορθόδοξος Μοναχισμός και σύγχρονος θρησκευτικός και διαθρησκειακός συγκρητισμός

«Ο σύγχρονος διαθρησκειακός συγκρητισμός έχει ως πνευματική μητέρα τη Θεοσοφική Εταιρεία και εντάσσεται πλήρως στο ρεύμα της λεγομένης Νέας Εποχής.

Βασικό δόγμα της επιδιωκομένης διά του συγκρητισμού Νέας Τάξεως θρησκευτικών Πραγμάτων είναι ότι όλες οι θρησκείες έχουν την αλήθεια και είναι δρόμοι που οδηγούν τον άνθρωπο στη σωτηρία (δογματικός πλουραλισμός). Σύμφωνα με την άποψη αυτή καμμία θρησκεία δεν θα πρέπει να διεκδικεί για τον εαυτό της την αποκλειστικότητα της αλήθειας και της σωτηρίας.

Σε επίπεδο διαχριστιανικό, ο συγκρητισμός εκφράζεται κυρίως με τη θεωρία των κλάδων και των «αδελφών Εκκλησιών». Σύμφωνα με αυτές, την (αόρατη) Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως συναποτελούν οι επί μέρους (ορατές) Εκκλησίες (Ορθόδοξη, Παπική κ.ο.κ.). Οι θεωρίες αυτές έρχονται σε αντίθεση με την αυτοσυνειδησία μας ως ορθοδόξων ότι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως ταυτίζεται με την Ορθόδοξο.

Ο διαχριστιανικός αλλά και ο διαθρησκειακός συγκρητισμός προωθούνται κυρίως μέσω των διαλόγων στα πλαίσια του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) και άλλων παρομοίων οργανισμών. Προωθούνται επίσης μέσω των Μ.Μ.Ε. και με όλους τους άλλους τρόπους που έχουν στη διάθεσή τους οι διαμορφωτές γνώμης παγκοσμίως.

Με τον διαχριστιανικό και ακόμη περισσότερο με τον διαθρησκειακό συγκρητισμό, υπό τον μανδύα της αγάπης, τα όρια μεταξύ αλήθειας και πλάνης γκρεμίζονται· το ορθόδοξο φρόνημα και ήθος αλλοιώνεται, η ιεραποστολή ουσιαστικά καταργείται, αφού όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη σωτηρία.

Οι κήρυκες του συγκρητισμού δεν είναι ειλικρινείς. Στην πραγματικότητα πιστεύουν ότι η χριστιανική πίστη είναι κατώτερη, επειδή κατά την άποψή τους ανήκει στην εποχή των Ιχθύων που τελειώνει, ενώ θεωρούν ανώτερη τη δική τους πίστη, επειδή ανήκει τάχα στην πολυδιαφημιζόμενη Νέα Εποχή που αρχίζει. Οι χριστιανοί θεωρούνται από αυτούς ότι ευρίσκονται σε κατώτερο εξελικτικό επίπεδο. Έτσι ο συγκρητισμός γίνεται ένα δόλωμα για την παγίδευση ανύποπτων χριστιανών στις ανατολικές θρησκείες και στη «Νέα Εποχή».

Ο συγκρητισμός, διαχριστιανικός και διαθρησκειακός, είναι τελείως αντίθετος και ασυμβίβαστος με το ευσεβές φρόνημα της Εκκλησίας. Το φρόνημα αυτό εκφράζει κατ΄ εξοχήν ο Ορθόδοξος Μοναχισμός, ο οποίος αποτελεί τη γρηγορούσα συνείδηση της Εκκλησίας και έχει δικαίωμα αλλά και καθήκον να προασπίζει την ακεραιότητα της Ορθοδόξου πίστεως».


Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης, Ι. Ησυχαστήριο Οσίου Αρσενίου Χαλκιδικής
πηγή

Ψαρεύοντας στα θολά νερά - Η χρήση από την "ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ" όρων με άλλο νόημα

ΨΑΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΘΟΛΑ ΝΕΡΑ
Η χρήση από την «Νέα Εποχή» όρων με άλλο νόημα

τον Μοναχού π. Άρσενιον Βλιαγκόφτη Δρ. Θεολογίας-Πτ. Φιλοσοφίας
(α' μέρος) 

Ο Τζωρτζ Όργουελ στο πασίγνωστο βιβλίο του 1984 -στο καλύτερο ίσως βιβλίο που έχει γραφεί για τον ολοκληρωτισμό- λέγει ότι «Οποιοσδήποτε ελέγχει τη γλώσσα ενός ανθρώπου, ελέγχει και τις σκέψεις του». Η πολύ σημαντική διαπίστωση αυτή έδωσε αφορμή να αναπτυχθεί ένας ολόκληρος κλάδος της προπαγάνδας και των τεχνικών διανοητικής χειραγώγησης. 

Το χταπόδι, το πλέγμα δηλαδή των οργανώσεων που συμπλέκονται σ’ αυτό που ονομάζουμε «Νέα Εποχή», γνωρίζουν και επωφελούνται από τις διαπιστώσεις αυτές της προπαγάνδας. 

Έτσι η γλώσσα χρησιμοποιείται πολλές φορές, ιδιαίτερα στην προπαγάνδα, όχι για να φανερώσει αλλά για να κρύψει και να συσκοτίσει. Είναι γνωστό το ρητό ότι η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα. Πάντως η τεχνική της μισής αλήθειας πολλές φορές πετυχαίνει αυτό που δεν θα πετύχαινε το ξεκάθαρο ψέμα. Το ίδιο πετυχαίνει και η χρήση μιας επιστημονικοφανούς ορολογίας, την οποία το ευρύ κοινό δεν έχει τις προϋποθέσεις να αντιληφθεί. Οπότε τα λεγόμενα χρειάζονται ανάλυση και αποκρυπτογράφηση. Όταν δεν γίνεται αυτό -και συνήθως δεν γίνεται- ο καθένας αντιλαμβάνεται αυτά που διαβάζει ή ακούει με τον δικό του τρόπο, ο οποίος πολύ συχνά είναι αντίθετος με το πραγματικό νόημα των λέξεων και φράσεων. 

Για να γίνω πιο σαφής θα θυμίσω λέξεις και φράσεις που ακούμε από τα ΜΜΕ. Από τις «παράπλευρες απώλειες», για τις όποιες μιλούσαν οι Νατοϊκοί όταν βομβάρδιζαν τη Σερβία το 1999, εννοώντας τους θανάτους άμαχων από τους βομβαρδισμούς που έκαναν, μέχρι το «πιστωτικό γεγονός», για το οποίο ακούγαμε στις ειδήσεις μέχρι πριν από δυο-τρεις μήνες. Με τον όρο αυτόν εννοούσαν τη χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας. Τώρα πλέον δεν χρειάζεται να το κρύβουν. 

Οι Ομάδες του μωσαϊκού της «Νέας Εποχής» χρησιμοποιούν πολύ αποτελεσματικά όρους, οι οποίοι στην τρέχουσα χρήση τους από τον μέσο άνθρωπο έχουν συγκεκριμμένη σημασία, δίνοντάς τους ένα διαφορετικό νόημα. Έτσι «ψαρεύουν στα θολά νερά» -για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του τίτλου του θέματος- δηλαδή επωφελούνται από τη σύγχυση που δημιουργούν στο μυαλό των ανθρώπων στους οποίους απευθύνονται. 

Η σύγχυση έγκειται στο γεγονός ότι ο αποδέκτης του μηνύματος θεωρεί εσφαλμένα ότι δύο πράγματα ανόμοια είναι δήθεν ίδια. Αυτό εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο του συγκρητισμού, ο οποίος αποτελεί βασικό κεφάλαιο πίστεως της «Νέας Εποχής». Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, η Ν.Ε., στο πλαίσιο του συγκρητιστικού πιστεύω της, λέγει ότι δέχεται πως όλες οι θρησκείες είναι δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο σκοπό. Όποια πίστη, όποιο δόγμα και αν δέχεσαι, μπορείς να φθάσεις στην καταξίωση του προσώπου σου και στη σωτηρία. 

Και για να φέρω συγκεκριμμένα παραδείγματα χρήσεως όρων με άλλο νόημα:
 

1. Ο όρος «Νέα Εποχή». 

Πρώτα-πρώτα ο ίδιος ο όρος, με τον οποίο η κίνηση αυτοχαρακτηρίζεται, είναι ψευδεπίγραφος. Η λεγομένη «Νέα Εποχή» δεν είναι καθόλου νέα και τούτο επειδή το βασικό μήνυμά της είναι η επανάληψη του αρχαίου εωσφορικού ψέμματος και δελεάσματος της αυτο-θεώσεως, δηλαδή της θεώσεως χωρίς Θεό.
 

2. Η «στροφή προς τα μέσα». 

Η «στροφή προς τα μέσα», προς τον εσωτερικό άνθρωπο για να αντληθεί από εκεί η αποκρυφιστικά νοημένη «γνώση» είναι βασικό θέμα στο οποίο όλες οι νεοεποχίτικες ομάδες επανέρχονται. Το θέμα αυτό -την «στροφή προς τα μέσα»- εκμεταλλεύεται η Ν. Ε., καλλιεργώντας σύγχυση, διότι και εμείς οι Ορθόδοξοι, και ιδιαίτερα οι μυστικοί και ασκητικοί Πατέρες, μιλούμε για «στροφή προς τα μέσα», για καλλιέργεια του εσωτερικού ανθρώπου. Αυτή η αναφορά έχει όμως τελείως άλλες προϋποθέσεις και εντελώς διαφορετική στόχευση. Δηλαδή έχει ριζικά διαφορετικό νόημα. 

Ο Μέγας Βασίλειος έχει ένα θαυμάσιο χωρίο το οποίο μας λέγει τι είναι αυτή η στροφή προς τα μέσα. Λέγει ο Άγιος: 

«Νους μεν γαρ μη σκεδαννύμένος επί τα έξω, μηδέ υπό των αισθητηρίων επί τον κόσμον διαχεόμενος, επάνεισι μεν προς εαυτόν· δι' εαυτού δε προς την περί Θεού έννοιαν αναβαίνει- κακείνω τω κάλλει περιλαμπόμενός τε και ελλαμπόμενος και αυτής της φύσεως λήθην λαμβάνει, μήτε προς τροφής φροντίδα, μήτε προς περιβολαίων μέριμναν την ψυχήν καθελκόμενος, αλλά, σχολήν από των γηΐνων φρον¬τίδων άγων, την πάσαν εαυτού σπουδήν επί την κτήσιν των αιωνίων αγαθών μετατίθησι...» (Μ. Βασιλείου, Επιστ. 2, (P. G. 32, 228 Α και Ε.Π.Ε. τ. 1ος σελ. 64).  

Και σε ελεύθερη δική μας απόδοση στη νέα ελληνική: Νους ο οποίος δεν διασκορπίζεται προς τα έξω ούτε διαχέεται διά των αισθήσεων προς τα πράγματα του κόσμου, επανέρχεται στον εαυτό του. Πραγματοποιώντας αυτή την κίνηση επανόδου στον εαυτό του, ανέρχεται συγχρόνως και πλησιάζει τον Θεό. Οπότε καθώς εκείνο το θεϊκό κάλλος φωτίζει τον νου (ελλαμπόμενος) αλλά και όλη του την ύπαρξη και το σώμα του ακόμη (περιλαμπόμενος), λησμονεί ακόμη και την ίδια του τη φύση ο άνθρωπος και δεν μεριμνά ούτε για τροφή ούτε για ρούχα, αλλά σχολάζων από κάθε γήινη φροντίδα, μεταθέτει όλη τη μέριμνά του στο πώς θα ενωθεί με τον Θεό και πώς θα αποκτήσει τα αιώνια αγαθά. 

Σχολιάζοντας το κείμενο αυτό θα μπορούσαμε να πούμε και τα εξής: Ο Ορθόδοξος πιστός που καλλιεργεί την προσευχή και θέλει να γνωρίσει τον Θεό δεν κινείται από τον εαυτό του «προς τα μέσα» για να ανακαλύψει δήθεν εκεί τον Εαυτό με Ε κεφαλαίο, (αυτό είναι ο διαλογισμός), όπως επιδιώκουν οι νεοεποχίτες. Αντίθετα, ο Ορθόδοξος κινούμενος διά της προσευχής, η οποία είναι αγαπητική προσωπική κίνηση και σχέση από το εγώ του προσευχομένου προς το Εσύ του Θεού, αγαπώντας γνωρίζει τον Κύριο και από εκείνο το θεϊκό φως φωτιζόμενος γνωρίζει και τον εαυτό του. Και πώς τον γνωρίζει; Δεν φαντάζεται -διότι αυτό βασικά είναι ο διαλογισμός, μία κίνηση της φαντασίας-δεν φαντάζεται λοιπόν ότι ανακαλύπτει εντός του τον εξαστράποντα δήθεν θεϊκό Εαυτό του, αλλά γνωρίζοντας τον Θεό -μάλλον δε, κατά τον ουρανοβάμονα Παύλο, γνωριζόμενος υπ' αυτού- βλέπει την εντός του αμαυρωθείσα εικόνα του Θεού και αντί να επαίρεται αυτοθαυμαζόμενος ναρκισσιστικά, μετανοεί τελωνικά για να αποκατασταθεί εντός του διά της θείας χάριτος -και όχι με τις δικές του μόνον δυνάμεις, όπως πιστεύει η Ν.Ε.- το αρχαίον κάλλος το απωλεσθέν. 

3. Ήδη με αυτά που είπαμε εθίξαμε το θέμα της ηθελημένης συγχύσεως που καλλιεργούν οι νεοεποχίτες δάσκαλοι μεταξύ ορθοδόξου προσευχής και νεοεποχίτικου (με προέλευση ανατολικοθρησκευτική) διαλογισμού. Η σύγχυση είναι ηθελημένη από την πλευρά των δασκάλων, οι οποίοι πλανώμενοι πλανούν στη συνέχεια και τους ταλαίπωρους μαθητές-θύματά τους, των οποίων η ευθύνη φυσικά είναι μικρότερη. 

Η προσευχή λοιπόν όχι μόνο δεν ταυτίζεται με τον διαλογισμό αλλ' είναι το αντίθετό του. Ο διαλογισμός είναι μία κίνηση από τον εαυτό προς τον εαυτό για να βρει ο διαλογιζόμενος τον δήθεν θεϊκό Εαυτό του, δηλαδή την θεϊκή φύση του, την οποία μέχρι τότε αγνοούσε. Είναι δηλαδή ο διαλογισμός ένα εγωκεντρικό βραχυκύκλωμα. Ενώ η ορθόδοξη προσευχή είναι μία κίνηση αγάπης προς το Εσύ του Θεού και το εσύ των αγίων, των οποίων τις πρεσβείες ζητούμε. Θυμηθείτε, το χωρίο του Μ. Βασιλείου, που παραθέσαμε («δι' εαυτού δε προς την περί Θεού έννοιαν αναβαίνει...»). 

4. Εδώ είναι η κατάλληλη θέση να πούμε και για μια άλλη νεοεποχίτικη σύγχυση που καλλιεργείται. Χρησιμοποιούν το γραφικό «Η Βασιλεία τον Θεού εντός υμών εστί» (Λουκ. 17, 21), για να υποστηρίξουν την πλάνη τους ότι ο άνθρωπος είναι από την φύση του Θεός. Εμείς όμως οι Ορθόδοξοι δεν λέμε αυτό. Τι λέμε; Λέμε ότι ο άνθρωπος διά του άγιου βαπτίσματος έχει ένοικον μέσα στην καρδιά του την άκτιστο θεία χάρη ή ενέργεια- ΟΧΙ την θεία ουσία.
Χάσμα μέγα λοιπόν μεταξύ της ορθοδόξου και της νεοεποχίτικης απόψεως. Βλέπουμε ότι οι διακρίσεις είναι «λεπτές» αλλά έχουν τεράστια σημασία. Αλλάζει τελείως το νόημα. 

5. Το θέμα της προσευχής και της διακρίσεώς της από τον νεοεποχίτικο διαλογισμό μάς φέρνει ομαλά σ' ένα άλλο πεδίο, όπου καλλιεργείται σύγχυση. Είναι το θέμα της πίστεως. 

Οι ομάδες της Νέας Εποχής και ιδιαίτερα το ρεύμα της λεγομένης «θετικής σκέψεως» χρησιμοποιούν τον όρο πίστη με αντίστροφη όμως νοηματοδότηση. Για την θετική σκέψη, πίστη είναι όχι αυτό που εννοούμε εμείς οι Χριστιανοί, δηλαδή εμπιστοσύνη στον Χριστό, αλλά τι είναι;
Είναι «νοητική στάση», δηλαδή διαλογιστική τεχνική. Το βασικό δόγμα πίστεως της θετικής σκέψης είναι ότι η σκέψη ταυτίζεται με την πράξη. Αυτό λοιπόν που χρειάζεται να κάνει κάποιος για να επιτύχει ο,τιδήποτε, είναι να κατέβει στο επίπεδο Α, όπως διδάσκει π.χ. το Σίλβα Μάιντ Κοντρόλ, και να προγραμματίσει κατάλληλα τη νοητική του στάση, δίνοντας υπόσταση στην επιθυμία του μέσω μιας σκεπτομορφής, όπως λέγει και ο εσωτερισμός-αποκρυφισμός. Θέλετε από κλητήρας σε μια τράπεζα να γίνετε διευθυντής; Αρχίστε να διαλογίζεστε έντονα ότι ήδη είστε διευθυντής και θα γίνει. 

Ποιες, τώρα, είναι οι συνέπειες π.χ. για τις θεραπείες ασθενών από τον Κύριο και τους Αποστόλους, που διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο; Η θεραπεία, το θαύμα, δεν οφείλεται στον Χριστό, οφείλεται στον εσωτερικό Χριστό -κατά την πίστη της Ν. Ε- δηλαδή στην ενεργοποίηση του ανεξάντλητου δυναμικού, της «δύναμης» που έχουμε μέσα μας. Όλη η υπόθεση είναι πώς θα ενεργοποιήσουμε και πώς θα «ξυπνήσουμε» (αγαπημένη έκφραση της Ν.Ε.) και πώς θα χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δύναμη η ενέργεια. Να θυμίσω ότι η ενέργεια, (πράνα στα ινδικά, τσι στα κινέζικα, παγκόσμια ενέργεια ή συμπαντική ενέργεια) είναι η σημαντικότερη λέξη-κλειδί της κοσμοθεωρίας της Ν.Ε. 

Έτσι, α) Ο διαλογισμός και η αυτοεξέλιξη ή αυτοπραγμάτωση (δηλ. αυτοθέωση) δεν είναι παρά ξύπνημα και χειρισμός αυτής της ενέργειας (ξύπνημα της κουνταλίνι και «άνοιγμα των τσάκρας» κατά την νεοεποχίτικη ορολογία). 

β) Οι λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες δεν είναι τίποτε άλλο από τεχνικές ξεμπλοκαρίσματος αυτής της ενέργειας μια και η αρρώστια οφείλεται -λένε- σε μπλοκάρισμα αυτής της ενέργειας. 

γ) Οι λεγόμενες πολεμικές τέχνες της Ανατολής δεν είναι παρά χειρισμός αυτής της ενέργειας για εκγύμναση, άμυνα και επίθεση. 

Μια και αναφέραμε αρκετά για την θετική λεγομένη σκέψη (να θυμίσω εδώ το βιβλίο του μακαριστού π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου «Αυτογνωσία, αυτοπραγμάτωση, σωτηρία», που είναι το καλύτερο βιβλίο για το θέμα μας από την Ορθόδοξη σκοπιά), να πούμε και για τη σύγχυση ότι:

6.  «θετική σκέψη» και καλός λογισμός
ταυτίζονται. Με βάση όσα είπαμε παραπάνω, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επιμείνουμε ιδιαίτερα. Είναι σαφές ότι θετική σκέψη είναι στο βάθος μαγεία. Διότι, τι άλλο από μαγεία είναι το να πιστεύει ο οπαδός της θετικής σκέψης ότι μπορεί π.χ. να διαλύσει την ομίχλη για να πραγματοποιηθεί ματαιωθείσα αεροπορική πτήση ή να σταματήσει ένα τρένο που έρχεται κατ' επάνω του επιστρατεύοντας τη «δύναμη», που έχει μέσα του; Ενώ ο καλός λογισμός, όπως έλεγε και ο μακαριστός Γέρων Παΐσιος, είναι άλλο πράγμα. Είναι να μπεις στη θέση του άλλου και να δεις τα πράγματα και τις καταστάσεις υπό το πρίσμα τις αγάπης και της ταπείνωσης, προσπαθώντας να βρεις δικαιολογία για ελλείψεις και σφάλματα των άλλων. Ας θυμηθούμε τη διήγηση από το «Γεροντικόν», όπου μπαίνει ένας αδελφός στο κελλί ενός άλλου. Το κελλί είναι πολύ νοικοκυρεμένο. Ο εισελθών αδελφός κάνει τον καλό λογισμό: Όπως είναι η ψυχή του αδελφού είναι και το κελλί του. Ο ίδιος αδελφός μπαίνει σ' ένα άλλο κελλί πολύ ακατάστατο. Πάλι όμως κάνει καλό λογισμό. Λέγει: Ο αδελφός ασχολείται με τα πνευματικά και δεν έχει χρόνο να τακτοποιήσει το κελλί του!

7.    Ένα θέμα για ξεχωριστή ανάπτυξη είναι η σύγχυση γύρω από το ζήτημα της ασκήσεως και τούτο γιατί και πολλές νεοεποχίτικες ομάδες, ιδιαίτερα αυτές με ινδουϊστική ή βουδδιστική αφετηρία δίνουν μεγάλη σημασία στην «άσκηση», στη μόνωση κ.ά. Π.χ. ξυπνούν στις 4 τα ξημερώματα, χορτοφαγούν κ.λπ. Πώς όμως εννοούν την άσκηση; Όλη η διαφορά προκύπτει από την διαφορετική αφετηρία, τις διαφορετικές προϋποθέσεις και τον διαφορετικό σκοπό που εξυπηρετεί η άσκηση. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που διαβάζουμε στο «Γεροντικόν», στα αποσπάσματα του άγιου Μακαρίου του Αιγυπτίου: «Παρερχόμενός ποτε από του έλους εις το κελλίον εαυτού ο Αββάς Μακάριος, εβάσταζε θαλλία και ιδού υπήντησεν αυτώ ο διάβολος κατά την οδόν, μετά δρέπανου· και ως ηθέλησεν αυτόν κρούσαι, ουκ ίσχυσε· και λέγει αυτώ· πολλή βία από σου Μακάριε, ότι ου δύναμαι προς σε· ιδού γαρ ει τι ποιείς, καγώ ποιώ· συ νηστεύεις·εγώ ουδέ όλως τρώγω· αγρυπνείς· καγώ όλως ου κοιμώμαι· εν έστι μόνον εν ω νικάς με· λέγει αυτώ ο Αββάς Μακάριος· ποίον τούτο; ο δε έφη· η ταπείνωσίς σου· και διά τούτο ου δύναμαι προς σε. (Γεροντικόν, εκδ. «Αστέρος» 1961, σ. 66).

8.  Συναφής είναι και η διαφορετική νοηματοδότηση της «νέκρωσης τον εγώ» και του πολέμου κατά του εγωισμού. Το τι σημαίνει αυτό στην Ορθόδοξη πνευματικότητα είναι λίγο-πολύ γνωστό. Είναι όμως άγνωστο στον ανύποπτο ακροατή πώς εννοεί αυτό το θέμα ένας βουδδιστήςλάμα (το αντίστοιχο του γκουρού στον ινδουισμό), ο οποίος μιλάει για «σβήσιμο του εγώ». Το βουδδιστικό λοιπόν «σβήσιμο του εγώ» σημαίνει να αποβάλει ο μαθητής την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ένα ξεχωριστό εγώ, ότι υπάρχει δηλαδή η δυαδικότητα.

9. Αναφέραμε προ ολίγου τον όρο πνευματικότητα. Τον χρησιμοποιούμε εμείς, συνοδευόμενο συνήθως από το επίθετο ορθόδοξη (ορθόδοξη πνευματικότητα). Είναι όμως αγαπημένος όρος και από τους δασκάλους και οπαδούς της Ν. Ε.

Πώς νοούν τον όρο αυτόν; Η πνευματικότητα (ή «νέα πνευματικότητα») διαφημίζεται σε αντίθεση προς την «παλαιά πνευματικότητα», δηλ. τον Χριστιανισμό. Η νέα πνευματικότητα κατηγορεί την παλαιά ως «χωριστική», διότι «τα δόγματα χωρίζουν»....

Συνεχίζεται...

Περιοδικό Διάλογος 
Ιανουάριος - Μάρτιος 2012, τεύχος 67

πηγή

Προς μια παγκόσμιο θρησκεία; του Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη,

Προς μια παγκόσμιο θρησκεία; του Οσιολογ. Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη Κατ’ αρχήν θα ήταν πιο σωστό να μιλούμε για διαθρησκειακές συναντήσεις και όχι για διαθρησκειακούς διαλόγους, διότι στο πλαίσιο των διαλόγων αυτών δεν έχουμε ουσιαστικό και ειλικρινή διάλογο ή επιστημονικές ανακοινώσεις, όπως π.χ. σε ένα επιστημονικό θρησκειολογικό συνέδριο, αλλά κάτι που καθιστά προβληματικούς και ζημιογόνους για την Εκκλησία τους διαλόγους αυτούς. Καλλιεργείται, δυστυχώς, ο συγκρητισμός, ο οποίος σχετικοποιεί την ευαγγελική αλήθεια. Αρκούν για να πείσουν και τον πιο δύσπιστο, δηλώσεις από χείλη επισημοτάτων εκκλησιαστικών ταγών που εκπροσωπούν την Ορθοδοξία, όπως αυτές του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στην «Παγκόσμιο Διάσκεψη Θρησκείας και Ειρήνης» στη Riva del Garda της Ιταλίας στις 4-11-1994. Ο Παναγιώτατος δηλώνει ότι «πρέπει να συντελέσωμε όλοι μας στην προώθηση των πνευματικών αρχών του Οικουμενισμού, της αδελφοσύνης και της ειρήνης». Αυτό μπορεί να επιτευχθεί «μόνον εφ’ όσον είμεθα ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός Θεού». Και απευθύνει την εξής πρόσκληση: «Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί και Κουμφουκιανοί, ήλθε ο καιρός όχι απλώς για προσέγγιση, αλλά για μια συμμαχία και συλλογική προσπάθεια για να οδηγήσωμε τον κόσμο μας μακριά από τους ψεύτικους προφήτες του εξτρεμισμού και της μη ανοχής»1. Επίσης ο Σεβ. Μητροπολίτης Ελβετίας κ. Δαμασκηνός, ο οποίος ήταν, μέχρι της προσφάτου σοβαράς ασθενείας του, ο άνθρωπος-κλειδί των διαλόγων αυτών από Ορθοδόξου πλευράς, δηλώνει τα εξής αποκαλυπτικά: «κατά βάθος, μια εκκλησία ή ένα τέμενος αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του ανθρώπου» 2. Θα μπορούσε κανείς να αναφέρει πλήθος παρομοίων δηλώσεων εκ μέρους Ορθοδόξων, αλλά δεν το επιτρέπει ο χώρος. Οι προαναφερθείσες δηλώσεις που εκφράζουν το πολυθρησκευτικό μοντέλο της Νέας Τάξεως Θρησκευτικών Πραγμάτων, όπως το είδαμε να πραγματώνεται το 1986 στην Ασίζη Α΄, όπου εκπρόσωποι όλων σχεδόν των θρησκειών, με επικεφαλής τον πάπα, προσευχήθηκαν ο καθένας με το δικό του τρόπο «για την ειρήνη του κόσμου», ή εντελώς πρόσφατα στην Ασίζη Γ΄ (Ιανουάριος 2002), αβίαστα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει και στις άλλες πίστεις και θρησκείες σωτηρία! Βεβαίως δε φθάσαμε ξαφνικά σ’ αυτό το σημείο. Ο συγκρητισμός ξεκίνησε ως διαχριστιανικός στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) και στη συνέχεια έγινε διαθρησκειακός. Επεκτάθηκε, δηλαδή, στις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες (Χριστιανισμό, Ιουδαϊσμό, και Ισλάμ), όπως θέλουν να τις ονομάζουν οι συγκρητιστές, θεωρώντας τες ως «Αβρααμικές παραδόσεις», και κατόπιν επεκτάθηκε και στις άλλες θρησκείες. Αν θελήσουμε να ψάξουμε βαθύτερα, θα δούμε ότι το πρότυπο της ενώσεως που προϋποθέτουν και προωθούν οι διαθρησκειακές συναντήσεις είναι ανθρωποκεντρικό (ουμανιστικό). Η προοπτική τους είναι πλήρως εγκοσμιοκρατική. Στόχος τους, που όχι απλώς δεν αποκρύπτεται, αλλά με κάθε ευκαιρία διακηρύσσεται, είναι να δώσουν όλες οι θρησκείες, όλοι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι, κοινή μαρτυρία «για το καλό του κόσμου», να συστρατευθούν για να αντιμετωπίσουν –όπως λένε– τον αθεϊσμό, τον υλισμό, τον πόλεμο, την τρομοκρατία, τη μόλυνση του περιβάλλοντος κ.ο.κ. Η Ορθοδοξία που εκπροσωπείται στους διαθρησκειακούς διαλόγους και στις συναντήσεις με συμπροσευχές τύπου Ασίζης είναι, δυστυχώς, μια θρησκειοποιημένη και εκκοσμικευμένη Ορθοδοξία. Αυτό που λησμονείται από τους συγκρητιστές είναι ότι η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία.3 Τα αποτελέσματα Ποια είναι όμως άραγε τα αποτελέσματα των διαθρησκειακών συναντήσεων και διαλόγων από τη δεκαετία του ’70, που ξεκίνησαν, μέχρι σήμερα; Οι συναντήσεις αυτές προϋπέθεταν το αλλοιωμένο και εκκοσμικευμένο φρόνημα αυτών που τις έθεσαν σε εφαρμογή. Με τη σειρά τους οι συναντήσεις και οι διάλογοι αυτοί τείνουν να διαμορφώσουν ένα νέο «διαθρησκειακό ήθος». Η άμβλυνση των ορθόδοξων κριτηρίων και ο δογματικός μινιμαλισμός επεκτείνονται επικίνδυνα στο εκκλησιαστικό σώμα, ιδιαίτερα στο χώρο της διασποράς, με όλο και περισσότερο διαφαινόμενο τον κίνδυνο μετατροπής της Εκκλησίας σε «ουμανιστική θρησκευτική λέσχη». Όπως παρατηρεί ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. π. Θεόδωρος Ζήσης, «η Ασίζη είναι οπισθοδρόμηση, μας πηγαίνει στην προ Χριστού εποχή, είναι η Γαλιλαία των εθνών, η γη Ζαβουλών και η γη Νεφθαλείμ, όπου κατά το Ευαγγέλιο υπήρχαν και συνηντώντο πολλές θρησκείες και πολλοί πολιτισμοί, ένα πανθρησκειακό και πολυπολιτισμικό μοντέλο, σαν αυτό που οικοδομούν σήμερα οι ηγέτες της Νέας Εποχής με κινητήριο μοχλό το Βατικανό στο χώρο της θρησκείας, και με θρησκευτικό πλανητάρχη τον πάπα»4. Οι αντιρρήσεις Μεταξύ των αντιρρήσεων που θα μπορούσε να διατυπώσει κανείς για τους διαθρησκειακούς διαλόγους, όπως γίνονται σήμερα, είναι και οι εξής: Υπάρχει έλλειψη ενημερώσεως. Όχι μόνο οι απλοί πιστοί, αλλά ούτε και οι κληρικοί, ούτε και οι Ορθόδοξοι επίσκοποι ενημερώνονται για το τι συμβαίνει στις συναντήσεις αυτές και τι αποφάσεις λαμβάνονται. Τα θέματα του διαλόγου τα χειρίζονται ολιγάριθμοι «τεχνοκράτες των διαλόγων», οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν εκφράζουν, δυστυχώς, το εκκλησιαστικό σώμα και την αυτοσυνειδησία του. Υπάρχει έλλειμμα ουσιαστικής και όχι τυπικής συνοδικότητας. Η συμμετοχή των Ορθοδόξων Εκκλησιών στους διαθρησκειακούς διαλόγους απεφασίσθη σε Πανορθόδοξες Διασκέψεις στη Ρόδο (1961, 1963 και 1964) και στο Σαμπεζύ της Ελβετίας (1968 και 1976). Οι αποφάσεις αυτές, όπως λέγεται, θα τεθούν υπό την κρίσιν της μελλούσης Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός όμως καλπάζει χωρίς να περιμένει τη Μεγάλη Σύνοδο. Εξ άλλου είναι γνωστή η κριτική που ήσκησε ο μακαριστός καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης στον τρόπο λήψεως αποφάσεων κατά την Γ΄ Πανορθόδοξο Προσυνοδική Διάσκεψη στη Ρόδο, στην οποία και συμμετείχε. Οι αποφάσεις και στην Γ΄ και στις υπόλοιπες Προσυνοδικές Διασκέψεις ελήφθησαν όχι με διαφανείς διαδικασίες αλλά σχεδόν εξ υφαρπαγής5. Η αναγνώριση και των άλλων θρησκειών ως οδών σωτηρίας έχει ως αποτέλεσμα την ουσιαστική κατάργηση του κηρύγματος της μετανοίας, εφ’ όσον συνυπάρχουν αρμονικά αλήθεια και πλάνη. Αυτό έχει με τη σειρά του ως αποτέλεσμα την ουσιαστική κατάργηση της ιεραποστολής, εφ’ όσον πλέον αντί κηρύγματος μετανοίας τίθεται προ ημών η «μεγάλη ιδέα» της κοινής μαρτυρίας των θρησκειών με σκοπό την «υπηρεσία στον άνθρωπο». Εφ’ όσον οι διαλεγόμενοι σήμερα εκ μέρους των ορθοδόξων «αμνηστεύουν» το Ισλάμ και τις άλλες θρησκείες, δε θα ήταν συνεπές εκ μέρους των να «αμνηστεύουν» -πολλώ μάλλον- και τις παλαιές χριστιανικές αιρέσεις; Εφ’ όσον «αμνηστεύουμε» τον Μωάμεθ, γιατί να μην «αμνηστεύσουμε» και τον Άρειο και τον Μακεδόνιο κ.ο.κ.; Οι νέες βέβαια (παπισμός και προτεσταντισμοί) έχουν ήδη αμνηστευθεί, αφού θεωρούνται «αδελφές Εκκλησίες». Στους διαλόγους αυτούς, όπως και στους διαχριστιανικούς, δε συζητούνται αυτά που μας χωρίζουν αλλ’ αυτά που μας ενώνουν. Δε συζητούνται τα «διαιρούντα» αλλά τα «ενούντα». Όπως επεσήμανε ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, αναφερόμενος στο διάλογό μας με τους παπικούς, η μεθοδολογία και θεματολογία αυτή του διαλόγου είναι δολία. Στις Οικουμενικές Συνόδους συνεζητούντο, αλλά και σε οποιονδήποτε διάλογο μεταξύ αντιτιθεμένων πλευρών συζητούνται αυτά που χωρίζουν –γι’ αυτό εξ άλλου γίνεται και διάλογος– και όχι γι’ αυτά που ενώνουν. Υπάρχει σχέδιο; Φαίνεται όμως ότι υπάρχει σχέδιο το οποίο και εξυπηρετεί η δολία μεθοδολογία των διαλόγων. Η πνευματική μητέρα της «Νέας Εποχής» Αλίκη Μπαίηλυ, τρίτη Πρόεδρος της «Θεοσοφικής Εταιρείας» (πέθανε το 1949), ήδη από το 1947 στο βιβλίο της «Τα προβλήματα της Ανθρωπότητας» αναφέρεται εκτενώς (σσ. 102-137) στην αναγκαιότητα συνεργασίας των θρησκειών για την εμφάνιση της «νέας παγκόσμιας θρησκείας», την οποία –κατά την Μπαίηλυ– «τίποτε δεν μπορεί να αποτρέψει» (ενθ. Αν. σ. 115). Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας, οι διαθρησκειακοί διάλογοι, όπως εφαρμόζονται, δεν ανταποκρίνονται σε μια αυτοφυή αναζήτηση του εκκλησιαστικού σώματος, σε μια «αγαπητική έξοδο» προς τους άλλους, προκειμένου να δώσουμε μαρτυρία Χριστού, αλλά πρόκειται για έξωθεν και άνωθεν επιβαλλόμενη πρακτική. Το ότι καταβάλλεται προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν οι θρησκείες για να εξυπηρετηθούν άλλες σκοπιμότητες (πολιτικές, γεωστρατηγικές, νεοταξικές), φαίνεται καθαρότερα μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Η.Π.Α.. Στο πλαίσιο αυτό υπάρχει μια διαπλοκή και με άλλες παράλληλες δραστηριότητες και με άλλους οργανισμούς και φορείς (βλ. παραδείγματος χάριν διαθρησκειακά οικολογικά συμπόσια κ.ο.κ.). Ενστάσεις και απαντήσεις Υπάρχει βέβαια το επιχείρημα ότι όλα αυτά (διάλογοι, συναντήσεις) γίνονται, επειδή «αυτό επιβάλλουν οι καιροί». Η εποχή μας, λένε, είναι εποχή του διαλόγου. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε το διάλογο. Εξ άλλου, λένε, διάλογο κάνουμε, δεν αλλάζουμε την πίστη μας. Βεβαίως η Εκκλησία ποτέ δεν αρνείται το διάλογο σε όσους τον ζητούν καλοπροαίρετα. Ο ποιμαντικός διάλογος, σε προσωπικό κυρίως επίπεδο, με τους επιθυμούντας να γνωρίσουν την Ορθοδοξία, ετερόδοξους και ετερόθρησκους, ήταν πάντοτε μέσα στις προτεραιότητες των Ορθοδόξων ποιμένων, των δυναμένων να ανταποκριθούν σε ένα τέτοιο έργο. Το θέμα είναι ότι οι σημερινοί διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί διάλογοι δεν υπάγονται σ’ αυτή την περίπτωση, αλλά επιβάλλονται έξωθεν και άνωθεν, όπως ήδη αναφέραμε. Το κεντρικό ερώτημα είναι ποιοι εκπροσωπούν την Ορθόδοξο Εκκλησία στους διαλόγους αυτούς και από ποιο φρόνημα διαπνέονται; Ποια είναι τα κριτήρια και οι προϋποθέσεις βάσει των οποίων θα διεξαχθούν οι διάλογοι; Είναι ορθόδοξα ή μήπως είναι αλλοιωμένα; Εξυπηρετούνται σκοπιμότητες ή όχι; Εφ’ όσον για μας τους Ορθόδοξους η Εκκλησία εκφράζεται αυθεντικά από τους αγίους, θα πρέπει να δούμε τι έκαναν σε ανάλογες περιπτώσεις οι άγιοι. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς –τον οποίο κακώς επικαλούνται οι σήμερον διαλεγόμενοι εκ μέρους των Ορθοδόξων– κάτω από συνθήκες σκληρής αιχμαλωσίας διαλεγόμενος με τους Οθωμανούς Τούρκους, δεν εδίστασε, με κίνδυνο της ζωής του, να πει την αλήθεια και να ελέγξει την πλάνη τους. Σήμερα λέμε την αλήθεια; Δίδουμε μαρτυρία Ιησού Χριστού εσταυρωμένου ή συσχηματιζόμεθα με το πνεύμα του κόσμου τούτου; Πάντως το επιχείρημα ότι «αυτό απαιτεί η εποχή» δεν είναι θεολογικό αλλά κοσμικό. Η προσαρμογή της Εκκλησίας και η χρήση από αυτή των δυνατοτήτων που παρέχει η κάθε εποχή, έχει πάντοτε ως κριτήριο τη μη αλλοίωση του περιεχομένου της διδασκαλίας της. Έτσι τίθενται όρια, πέρα από τα οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει να προχωρήσει. Το κύριο πρόβλημά μας σήμερα είναι ο μη σεβασμός από εμάς τους ίδιους αυτών των ορίων. Είναι γνωστό ότι οι ισχυροί του κόσμου τούτου πιέζουν και για τη θρησκευτική ενοποίηση στο πλαίσιο της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως. Εκεί όμως θα φανεί η ηθική και πνευματική ποιότητά μας και η αγάπη μας για τον Χριστό. Μήπως στα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς η πίεση δεν ήταν μεγαλύτερη; Τότε υπήρχε και η αγχόνη, που δεν υπάρχει σήμερα. Γιατί λοιπόν τότε δεν υποχωρούσαν οι Ορθόδοξοι στις πιέσεις και θα πρέπει εμείς σήμερα να υποχωρήσουμε; Γιατί και εμείς να μην κρατήσουμε τη στάση ενός Αγίου Μαξίμου Ομολογητού ή ενός Αγίου Γρηγορίου Παλαμά; Γιατί να αλλάξουμε αυτά που εκείνοι μας παρέδωσαν; Μήπως είμεθα αγιώτεροι ή σοφώτεροι από εκείνους; Το ερώτημα που τίθεται αμείλικτα είναι: Γιατί η Εκκλησία δύο χιλιάδες χρόνια τώρα δεν υιοθέτησε αυτές τις καινοφανείς πρακτικές; Γιατί οι άγιοι απόστολοι, και οι μάρτυρες όλων των αιώνων, αντί να σύρονται στα κριτήρια των τυράννων και να οδηγούνται στο μαρτύριο, δε συνέστησαν διαθρησκειακές συναντήσεις και συμβούλια με τους εκπροσώπους των τότε θρησκειών; Θα υπήρχε σήμερα Ορθοδοξία αν οι άγιοι εφήρμοζαν από τότε τη σημερινή πρακτική των διαχριστιανικών και διαθρησκειακών διαλόγων; Δεν ενδιαφέρονταν οι άγιοι για το καλό της ανθρωπότητας, για την ειρήνη κ.ο.κ.; Εξ άλλου, ας μας πουν οι υπέρμαχοι των διαλόγων, πόσοι ετερόδοξοι ή ετερόθρησκοι προσήγγισαν και ησπάσθησαν την Ορθοδοξία μέσω των συναντήσεων αυτών και των διαλόγων; Όσοι γίνονται ορθόδοξοι σήμερα στο εξωτερικό, γίνονται επειδή γνώρισαν κάποιο θεοφώτιστο Γέροντα ή διάβασαν κάποιο βιβλίο σαν τη «Φιλοκαλία» και όχι επειδή τους επηρέασαν οι διάλογοι. Το πνεύμα που επικρατεί στους διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς διαλόγους όχι μόνο δε βοηθά αλλά και εμποδίζει κάποιον να γίνει ορθόδοξος. Επειδή η προσπάθεια προωθήσεως του συγκρητισμού, διαχριστιανικού και διαθρησκειακού, ενδύεται συνήθως το μανδύα της αγάπης, θα πρέπει να τονίσουμε ότι ακριβώς η πατερική στάση που εμμένει στην αλήθεια της πίστεως και που λέγει την αλήθεια στους εκτός Εκκλησίας με πόνο, αγάπη και διάκριση, είναι όντως η φιλάνθρωπος στάση, διότι ουσιαστικά βοηθεί τον πλανώμενο άνθρωπο να έλθει σε συναίσθηση και μετάνοια, ενώ η άλλη –η ουμανιστική αγαπολογική– τον αφήνει αβοήθητο στην αρρώστια του. Εξ άλλου η αγάπη η αληθινή, που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, συμπορεύεται πάντοτε με την Αλήθεια, που είναι ο ίδιος ο Χριστός, αλλιώς δεν πρόκειται ούτε για αληθινή αγάπη ούτε για αλήθεια. Συμπέρασμα Συμπερασματικά, λοιπόν, θα λέγαμε ότι δε φοβούμεθα το διάλογο με τους ετερόδοξους και ετερόθρησκους, αλλά γνωρίζουμε να σεβόμεθα τα όρια που έθεσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας δια των αποφάσεων των Αγίων και Οικουμενικών Συνόδων και δια των συγγραμμάτων των. Είναι ανάγκη να πατούμε, ιδιαιτέρως όσοι εκπροσωπούν την Ορθόδοξο Εκκλησία, στο στέρεο έδαφος της Ορθοδόξου Αγιοπατερικής Παραδόσεως και οπωσδήποτε να μη γινόμεθα όργανα που θα εξυπηρετούν συνειδητά, ή έστω αθέλητα, πονηρές σκοπιμότητες. Το στέρεο αυτό έδαφος το έχει εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια περιγράψει ο μαθητής της αγάπης, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, με αυτά τα λόγια: «Αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστιν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τον κόσμον. Εν τούτω γινώσκετε το πνεύμα του Θεού. παν πνεύμα ο ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού εστι. και τούτο εστι το του αντιχρίστου ο ακηκόατε ότι έρχεται, και νυν εν τω κόσμω εστίν ήδη» 6. ---------------- * Περιοδικό Επικοινωνία, Μάρτιος-Απρίλιος 2002 1. Κατά μετάφρασιν εκ του περιοδικού «Ορθοδοξία», τχ. Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 1994, σσ. 745-754, όπου δημοσιεύεται ολόκληρη η ομιλία του Πατριάρχου στα Αγγλικά. 2. Περ. «Επίσκεψις», τχ. 494 (31.7.1993), σ. 23. 3. Βλ. Πρωτ. Ιωάννου Ρωμανίδου, Καθηγητού Πανεπιστημίου: «Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δε Ορθοδοξία η θεραπεία της», στο βιβλίο του «Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας» τόμος Α΄, εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1999 (Δ΄ έκδοσις). 4. «Ορθόδοξος Τύπος», 8-2-2002 5. Βλ. Αρχιμ. Σπυρ. Μπιλάλη, «Ορθοδοξία και Παπισμός» τόμος Β΄, σ. 360. 6. Α΄ Ιω. 4,1-3. Πηγή: http://www3.aegean.gr/agios-therapontas/magazine/apostoli/issue/49/globalization.html