Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «Ὁ “γκρίζος λύκος” Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος»

Ἡ Ὀρθοδοξία, τὸ Φανάρι καὶ ὁ Καζαντζάκης

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .           Ἀπὸ τὶς 8 ἕως τὶς 12 Μαΐου 2016 διεξήχθη στὰ κτίρια τῆς Ὀρθόδοξης Ἀκαδημίας Κρήτης (ΟΑΚ), ὅπου θὰ λάβει χώρα καὶ ἡ πολυσυζητημένη Πανορθόδοξη Σύνοδος, Συνέδριο, μὲ θέμα «Ὀρθοδοξία καὶ λογοτεχνία». Τὸ συνδιοργάνωσαν ἡ ΟΑΚ καὶ ἡ Τοπικὴ Ἐπιτροπὴ Χανίων τῆς Διεθνοῦς Ἑταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη. Ἡ δεύτερη συνεδρία ἦταν ἀφιερωμένη στὸν Νίκο Καζαντζάκη. Γιὰ τὸ συνέδριο καὶ τὸν Νίκο Καζαντζάκη μίλησε στὴν «Πεμπτουσία» καὶ στὴν Κατερίνα Χουζούρη ὁ Διευθυντὴς τῆς ΟΑΚ κ. Κων. Ζορμπᾶς.
.             Ὁ κ. Ζορμπᾶς εἶναι θερμὸς ὑποστηρικτὴς τοῦ Νίκ. Καζαντζάκη. Τὸν θεωρεῖ «ἔνθεο συγγραφέα», δηλαδή, κατὰ τὸ λεξικὸ τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, «θεόπνευστο συγγραφέα». Ἀντίθετα, εἶναι ὑβριστικὸς κατὰ ὅσων δὲν ἔχουν τὴν ἴδια ἄποψη μὲ αὐτόν. Εἶπε: «Ἡ λάθος θεώρηση τοῦ Καζαντζάκη ὀφείλεται σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ ἄγνοια τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης καὶ κυρίως κινοῦνται ἀπὸ κακοπροαίρετα κίνητρα». Ὁ διευθυντὴς τῆς ΟΑΚ ὑποστηρίζει ὅτι ὁ Καζαντζάκης «ξεπέρασε κάθε εἴδους μανιχαϊστικὴ προσέγγιση, γιὰ νὰ φτάσει στὸ τέλειο τῆς σύνθεσης “ἀτρέπτως, ἀχωρίστως, ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως”», ποὺ εἶναι τὰ τέσσερα ἀρνητικὰ ἐπιρρήματα, τὰ χρησιμοποιούμενα ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος κατὰ τοῦ μονοφυσιτισμοῦ καὶ τοῦ νεστοριανισμοῦ. «Πατερικὸς» ὁ Καζαντζάκης καὶ ἂς μὴν τὸ ὑποστήριξε ποτὲ ὁ ἴδιος…
.           Ὁ κ. Ζορμπᾶς ἀκολουθεῖ τὴ σκέψη τῆς συνεργάτιδας τῆς ΟΑΚ καὶ εἰσηγήτριας στὸ Συνέδριο γιὰ τὸν Καζαντζάκη Μαρίας Χατζηαποστόλου, ἡ ὁποία στὸ βιβλίο της «Τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ στὸ Νίκο Καζαντζάκη» γράφει: «Ὁ Καζαντζάκης στὸ πνεῦμα καὶ στὴ σκέψη ἐκφράζεται ὡς χαλκηδόνιος, ὡς ἕνας κατ᾽ ἐξοχὴν ἔνθερμος ἐκφραστὴς τοῦ δόγματος τῆς Χαλκηδόνας, ἕνας ἀνθρωπιστής, ποὺ κυοφορεῖ μέσα του τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, καθὼς τὸ μήνυμά της, ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς, διακηρύσσεται μὲ πάθος ἀπὸ ἐκεῖνον μέσα ἀπὸ τὴν καταξίωση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, καταξίωση ποὺ συναντοῦμε μονάχα μέσα στὴν καρδιὰ τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας, ἡ ὁποία μάχεται κατὰ τοῦ ἀπάνθρωπου μονοφυσιτισμοῦ» (σ. 167). Ἡ κα Χατζηαποστόλου στὸν ἐπίλογο τοῦ βιβλίου της σημειώνει: «Ὁ Νίκος Καζαντζάκης, τοῦτος ὁ ἔνθεος συγγραφέας, εἶναι ἀληθινὸς χριστιανός, ἐπειδὴ εἶναι ποιητὴς μὲ λεπτὴ καὶ εὐαίσθητη ψυχή, κατὰ τὸν γέροντα Πορφύριο…». Στὴν παραπομπή, ποὺ τεχνηέντως ἐπικαλεῖται ἡ συγγραφέας, ὁ Ἅγιος Πορφύριος σημειώνει: «Γιὰ νὰ γίνει κανεὶς χριστιανὸς πρέπει νὰ ἔχει ποιητικὴ ψυχή, πρέπει νὰ γίνει ποιητής…». Ἡ ἀναφορὰ εἶναι τυμβωρυχία στὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου. Οὐδέποτε ὁ Ἅγιος γέροντας μίλησε θετικὰ γιὰ τὸν Καζαντζάκη..           Στὸ διαδίκτυο παρουσιάζεται ἐπίσης ἀνακοίνωση τοῦ Μητροπολίτου Ἀρκαλοχωρίου Κρήτης κ. Ἀνδρέα Νανάκη, ποὺ ἔχει τίτλο «Ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ Νίκος Καζαντζάκης – Ὁ μύθος γιὰ τὸν ἀφορισμὸ καὶ τὴν κηδεία του». Στὴν ἀνακοίνωσή του ὁ Σεβ. χαρακτηρίζει «σημαντικότατο καὶ ἀναμφίβολα ὑποτιμητικὸ γεγονὸς γιὰ ἕνα διανοούμενο καὶ στοχαστὴ ποὺ σ’ ὅλη του τὴ ζωὴ ἀναζητοῦσε τὸ Θεὸ» τὴν ἄρνηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Θεοκλήτου «νὰ εἰσέλθει ἡ σορὸς τοῦ Καζαντζάκη σὲ ναὸ τῶν Ἀθηνῶν» καὶ σημειώνει ὅτι αὐτὸ «ἔρχεται νὰ προστεθεῖ στὴν ἀπαγόρευση τῆς κυκλοφορίας τῶν βιβλίων του, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἔνθεν καὶ ἔνθεν οἱ φορεῖς τῆς ἐξουσίας στὸ Δυτικὸ κόσμο καὶ στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη ἀπαγορεύουν τὴν κυκλοφορία πολλῶν στοχαστῶν καὶ διανοουμένων».
.           Σημειώνεται ὅτι οὐδέποτε καὶ πουθενὰ δὲν ἀπαγορεύθηκε ἡ κυκλοφορία τῶν βιβλίων τοῦ Καζαντζάκη. Γράφεται ὅτι στὴν Ἑλλάδα ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, τὸ 1955, ζήτησε ἀπὸ τὴν κυβέρνηση νὰ μὴν κυκλοφορηθοῦν στὴν Ἑλλάδα τὰ βιβλία «Ὁ Χριστὸς ξανασταυρώνεται» καὶ «Ὁ τελευταῖος πειρασμός», ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἀπαγορεύθηκε ἡ κυκλοφορία τους. Τὸ Βατικανὸ περιέλαβε στὸν κατάλογο τῶν ἀπαγορευμένων βιβλίων τὸν «Τελευταῖο πειρασμό», ἀλλὰ οὐδεμία κυβέρνηση στὸν Δυτικὸ κόσμο ἀπαγόρευσε τὴν κυκλοφορία του. Γενικὰ στὴ Δύση κατὰ τὴν περίοδο τοῦ ψυχροῦ πολέμου ποτὲ δὲν ἀπαγορεύθηκε κυκλοφορία βιβλίων. Ἀντίθετα στὰ ὁλοκληρωτικὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα ὅσοι διαφωνοῦσαν μὲ τὸ σύστημα διανοούμενοι, λογοτέχνες καὶ καλλιτέχνες, ὄχι μόνο δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ κυκλοφορηθοῦν τὰ βιβλία τους, ἀλλὰ διώκονταν ἀπηνῶς, μὲ ἀνακρίσεις, βασανιστήρια, ἐξορίες, ἕως καὶ φυσικὴ ἐξόντωση καὶ ἑκατομμύρια εἶναι οἱ μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση. Εἶναι ἐντυπωσιακὸ ὅτι ὁ Μητρ.Ἀρκαλοχωρίου ἐξισώνει τὸν ὁλοκληρωτισμὸ μὲ τὰ δημοκρατικὰ καθεστῶτα..           Ὁ κ. Ἀνδρέας παρατηρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος παρέπεμψε τὸν φάκελο τοῦ Νίκου Καζαντζάκη στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο «φαινομενικῶς μὲν ἐπειδὴ αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Κρήτη», ποὺ ἀνήκει στὸ κλίμα τοῦ Πατριαρχείου, στὴν οὐσία ὅμως ἐπειδὴ «ἐπειδὴ δὲν ἦταν ὁμονοοῦσα». Καὶ προσθέτει: «Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐλεύθερο ἀπὸ τὶς σκοπιμότητες καὶ τὶς πιέσεις μίας ἐθνοκρατικῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀσχολήθηκε μὲ τὸν Καζαντζάκη». Μάλιστα σημειώνει ὅτι ἐνῶ ἡ «ἐθνοκρατικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» εἶχε ἀρνητικὴ ἄποψη γιὰ τὸν Καζαντζάκη ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὴν Κρήτη «ὅταν ρωτήθηκε γιὰ τὸν Καζαντζάκη, ἀπήντησε ὅτι τὰ βιβλία του κοσμοῦν τὴν Πατριαρχικὴ βιβλιοθήκη»… Ἀπὸ τὴ μία δηλαδὴ εἶναι ἡ συντηρητικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ «προοδευτικὸ Φανάρι»… Σημειώνεται ὅτι τὰ ἔργα «Ὁ Χριστὸς ξανασταυρώνεται» καὶ «Ἀλέξης Ζορμπᾶς» ἐκτυλίσσονται σὲ ἐδάφη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ σὲ βάρος του εἶναι οἱ ἐπικρίσεις γιὰ «καταπιεστικοὺς καὶ σταυρωτὲς τοῦ λαοῦ παπάδες»….
.           Ἂν ὁ Κρητικὸς Μητροπολίτης ἐννοεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ὑποταγμένη στὸ Κράτος, τότε στὸ ἴδιο «κρίμα» εἶναι καὶ ἡ ἡμιαυτόνομη Ἐκκλησία τῆς Κρήτης… Ἐπὶ πλέον τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος ὑποστήριξε τὸν Καζαντζάκη… Σημειώνεται ὅτι σὲ ἰδιαίτερα καταθλιπτικὴ κατάσταση ὑπὸ τὴν ἑκάστοτε κρατικὴ ἐξουσία τῆς Τουρκίας εἶναι τὸ Φανάρι. Καὶ βεβαίως στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, κατὰ τὸ ὀθωμανικὸ σύστημα, δὲν ὑπάρχουν δικαιώματα, δὲν ὑπάρχουν κανόνες, δὲν ὑπάρχει καταστατικὸς χάρτης, ἀλλὰ μόνο «προνόμια», ποὺ ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ἀποσύρονται… Στὸ Φανάρι ὑπάρχει μόνο ὁ Πατριάρχης καὶ ἡ αὐλή του. Ὅλοι οἱ Μητροπολίτες καὶ οἱ ὑπόλοιποι κληρικοὶ εἶναι ἀπολύτως ἐλεύθεροι νὰ τὸν ὑμνοῦν καὶ νὰ τὸν κολακεύουν. Ἡ ὁποιαδήποτε κριτική τους σημαίνει τὴν ἐγγραφή τους στὸν μαυροπίνακα, τὴν ἀπόλυτη ἀπομόνωσή τους, ἕως καὶ τὴ δίωξή τους… Ἂν τέλος ἐννοεῖ ὅτι ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία αἰσθάνεται εὐθύνη ἔναντι τοῦ ποιμνίου της, πράγματι αὐτὸ εἶναι σημαντικὸ καὶ παίζει ρόλο στὶς ἀποφάσεις της, ἔναντι αὐτῶν μίας Ἐκκλησίας, δυστυχέστατα, χωρὶς ποίμνιο.

Ὕβρεις κατὰ Καντιώτη

.           Ὁ Μητρ. Ἀρκαλοχωρίου παραθέτει στὴν ἀνακοίνωσή του κείμενο τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου (Καντιώτη), ποὺ ὡς ἀρχιμανδρίτης καταφέρθηκε σφοδρὰ ἐναντίον τοῦ Νίκου Καζαντζάκη καὶ τοῦ ἔργου του, καὶ σημειώνει: «Βέβαια γκρίζοι λύκοι, φανατικοὶ καὶ διχαστικοί, ὑπάρχουν παντοῦ καὶ πάντοτε». Πρόκειται γιὰ βαρύτατους χαρακτηρισμοὺς σὲ βάρος κληρικοῦ, ὁ ὁποῖος προσέφερε πολλὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ στὸ Ἔθνος. Ἀρνητικὰ γιὰ τὸν Καζαντζάκη δὲν μίλησε μόνον ὁ π. Αὐγουστίνος, ἀλλὰ οἱ πλεῖστοι τῶν κληρικῶν ποὺ ζοῦσαν στὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ μακαριστὸς γέροντας, ἀρχιμανδρίτης Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Στὸ φύλλο τοῦ Ἀπριλίου 1955 τοῦ περιοδικοῦ «Οἱ τρεῖς Ἱεράρχαι» χαρακτηρίζει τὸν Νίκο Καζαντζάκη «μιαρὸ καὶ ἀνόσιο ὑβριστὴ τοῦ Κυρίου»… Κατὰ τὸν κ. Ἀνδρέα καὶ ὁ   μακαριστὸς γέροντας «γκρίζος λύκος»; Καὶ ὑπόδειγμα Ὀρθοδόξου ἤθους καὶ πρότυπο Πατερικῆς Θεολογίας ὁ Καζαντζάκης;….
.           Ὁ π. Εὐάγγελος Κ. Πριγκιπάκης, διδάκτορας Θεολογίας, σὲ ὁμιλία του στὴν Πάτρα τὴν 1η Φεβρουαρίου 2016, μὲ θέμα «Νίκος Καζαντζάκης καὶ ἡ σχέση του μὲ τὴν Ἐκκλησία», γράφει ὅτι στὴν «Ἀσκητική» του, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ θεωρητικὸ ἐγχειρίδιο τῆς θρησκευτικῆς του κοσμοθεωρίας, καταδεικνύει τὴν ἀποστασιοποίηση καὶ τὴν προϊοῦσα ἀπομάκρυνσή του ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία, καθὼς «ἐμπεριέχει καὶ ἀναπτύσσει στοχαστικὰ τὶς μεταφυσικὲς θέσεις κυρίως τοῦ δασκάλου του Ἀνρὶ Μπερκσὸν καὶ τοῦ ἐμπνευστοῦ του Φρειδερίκου Νίτσε» καὶ δίνει τὴν ἐντύπωση θεολογικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου, μιλώντας καθαρὰ γιὰ σωτηρία ἀλλὰ μὲ ἀντίστροφο τρόπο, δηλαδὴ «σωτηρία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους».
.           Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ π. Εὐάγγελος σημειώνει ὅτι ὁ Καζαντζάκης διαμόρφωσε τὸ ὅραμα «μίας νέας παγκόσμιας φυσικῆς θρησκείας, κάτι ποὺ προϋπέθετε περιθωριοποίηση καὶ ἀντικατάσταση ὅλων τῶν ὑφισταμένων θρησκειῶν, στὸ κέντρο τῆς ὁποίας δὲν θὰ εἶναι πλέον ὁ Θεὸς ἀλλὰ ὁ ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος ποὺ θέλει νὰ γίνει θεός». Καὶ προσθέτει: «Εἶναι σχεδὸν βέβαιο ὅτι ἐκείνη ἀπὸ τὶς θρησκευτικὲς προσωπικότητες ποὺ τὸν ἐνέπνεε περισσότερο καὶ ἦταν τὸ ἰδανικό του πρότυπο ἦταν πρωτίστως ὁ Σιντάρτα Γκαουντάμα ὡς “Βούδας”, δηλαδὴ ὡς ὁ φωτισμένος καὶ ἀπράγμων ἄνθρωπος ποὺ δὲν εἶναι Θεός, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀποθεώνεται μέσῳ ἑνὸς φωτισμοῦ…». Θεωρεῖ ἀκόμη ἀδιαμφισβήτητο γεγονὸς ὅτι «στὸν καθολικῆς ἀποδοχῆς θεὸ καὶ στὴ νέα θρησκεία, ποὺ ὁραματίζεται, οἱ χριστιανικὲς ἰδέες ἔχουν κυρίαρχο ρόλο καὶ ἰδιαίτερη θέση, ὅμως ἔχει ριζικὰ διαφορετικὸ περιεχόμενο καὶ σημασία ἀπὸ αὐτὴν ποὺ τὶς ἑρμηνεύει καὶ τὶς κατανοεῖ ἡ Ἐκκλησία».

Ὁ Χρ. Γιανναρᾶς γιὰ τὸν Καζαντζάκη

.         Γιὰ τὸν Καζαντζάκη στὸ μηνιαῖο περιοδικὸ «Σκαπάνη» καὶ σὲ δύο συνέχειες (Νοέμβριος καὶ Δεκέμβριος τοῦ 1961) ἔγραψε ὁ Χρ. Γιανναρᾶς. Στὴν ἀρχὴ παίρνει ἀπόσταση ἀπὸ «τοὺς ἀπόλυτους θαυμαστὲς καὶ τοὺς ἀπόλυτους ἐπικριτές του» καὶ σημειώνει ὅτι κάθε ἀπροκατάληπτος ἄνθρωπος θὰ ἀναγνωρίσει στὸν Καζαντζάκη ὅτι ἦταν μεγάλος συγγραφέας καὶ μεγάλος σὰν ἄνθρωπος. Ὅμως προσθέτει: «Νομίζω πὼς ἀπὸ αὐτὸν τὸν μεγάλο ἄνθρωπο, τὸν Καζαντζάκη, πρέπει νὰ ἔχουμε ὅλοι μας ἕνα παράπονο τραγικό: Ἀδίκησε τὸν ἄνθρωπο πολύ. Τοῦ ψαλλίδισε τὰ φτερὰ τῆς μεταφυσικῆς, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἡ οὐσία τοῦ ἀνθρώπου, τὸν κάρφωσε πάνω στὸ χῶμα τῆς γῆς, τὸν κατάντησε δεσμώτη μίας ἀλύτρωτης ἐγκοσμιότητας». Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Χρ. Γιανναρᾶς γράφει ὅτι μέσα ἀπὸ τὴ σκέψη τοῦ Καζαντζάκη «φτάνουμε στὸ γνήσιο μηδενισμό, ὕστερα ἀπὸ μία πορεία ποὺ περνάει πολὺ φανερὰ μεσ’ ἀπὸ τὶς περιοχὲς τοῦ Πανθεϊσμοῦ καὶ τοῦ Ὑλισμοῦ. “Δὲν ὑπάρχει τίποτα!”. Αὐτὸ θὰ πῆ ὁ Καζαντζάκης καὶ μὲ τὸ στόμα τοῦ Ζορμπᾶ καὶ μὲ τὸ στόμα τοῦ Καπετὰν Κατσιρμᾶ στὸν “Καπετὰν Μιχάλη”…Ὑπάρχει βέβαια μία κάποια παλληκαριὰ σ’ αὐτὰ τὰ λόγια, μὰ δὲν μπορεῖ νὰ κρύψη τὴν σκοτεινὴ ἀπελπισία τοῦ ἀδιέξοδου».
.         Ἐπισημαίνεται ὅτι ἡ πρώτη σύζυγος τοῦ Καζαντζάκη Γαλάτεια στὸ βιβλίο της «Ἄνθρωποι καὶ ὑπεράνθρωποι», ποὺ κυκλοφορήθηκε τὸ 1953, εἶναι ἔναντί του αὐστηρότερη τῶν ἐκκλησιαστικῶν τῆς ἐποχῆς. Τὸν χαρακτηρίζει μικροπρεπῆ, ὑπερφίαλο, καὶ στοχαστὴ ποὺ περιφρονεῖ τὸ λαὸ καὶ πάσχει ἀπὸ μεταφυσικὲς συγχύσεις…
.         Ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ ξένο πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία τὸν Καζαντζάκη καὶ ὑβριστικὸ πρὸς τὸν Χριστὸ τὸ ἔργον του. Γενικὴ εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι εἶχε τὴ φιλοδοξία νὰ ἀντικαταστήσει τὴν Ἐκκλησία μὲ ἕνα δικό του συγκρητιστικὸ ἰδεολογικὸ κατασκεύασμα, ποὺ εἶναι ἐπηρεασμένο ἀπὸ τὸν τεκτονισμό, τὸν πανθεϊσμό, τὸν βουδισμὸ καὶ τὸν ὑλισμὸ καὶ ποὺ ἀποτελεῖ πρόγευση τῆς μετανεωτερικῆς παγκοσμιοποίησης. Τὰ στελέχη τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου τὸν θεωροῦν «πατερικὸ καὶ παραδοσιακὸ ὀρθόδοξο συγγραφέα» καὶ φιλοδοξοῦν νὰ τὸν ἐπιβάλουν στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ἔργο του νὰ ἀποτελέσει τὴ βάση τῆς σύγχρονης Ὀρθόδοξης σκέψης καὶ πορείας. Ἐπειδὴ στὸ κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου οὐδὲν τελεῖται, γράφεται ἢ λέγεται χωρὶς τὴν εὐλογία τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, εἶναι τεράστια ἡ προσωπική του ἱστορικὴ εὐθύνη γιὰ τὴν προώθηση τῆς «καζαντζάκιας Ὀρθοδοξίας». Ἂν ἐπιχειρήσει νὰ τὴν προωθήσει νὰ εἶναι βέβαιος ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θὰ παραμείνουν πιστοὶ φύλακες ὅσων ἔμαθαν καὶ πιστώθηκαν.-

Πηγή

Ὁ τέκτονας καὶ θεόσοφος Νίκος Καζατζάκης

Γράφει ὁ Δημήτρης Τσινικόπουλος,

Νομικὸς μὲ σπουδὲς Φιλοσοφίας-Θεολογίας καὶ συγγραφέας

Ἡ Μεταφυσική τῆς Ἀνταρσίας 

Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν μελετητῶν τώρα, καὶ πέρα ἀπὸ φανατισμούς, ἐνῶ ὁ Καζαντζάκης ἀναγνωρίζεται ὡς «διανοούμενος ποὺ θεολογεῖ περισσότερο ἀπὸ ὅλους τούς Ἕλληνες διανοούμενους» (Μ. Αὐγέρης), «μοναδικὸς Ἕλληνας λογοτέχνης ποὺ ἔδωσε στὸ ἔργο του τόση θέση στὸν Θεὸ καὶ τὸν Χριστὸ ποὺ οὔτε ὁ Παπαδιαμάντης δὲν ἔδωσε» (Π. Χάρης) καὶ «ὁ θρησκευτικώτερος ὅλων τῶν συγγραφέων» (Κ. Τσάτσος), ἐλάχιστοι ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τοὺς ἐπὶ μέρους φιλοσοφικοὺς καὶ μεταφυσικοὺς προβληματισμούς του, ὅπως ἡ ἰδέα τῆς ἐπικράτησης τοῦ κοινωνικοῦ Χριστιανισμοῦ, τὸ πρόβλημα συνύπαρξης καλοῦ καὶ κακοῦ, ἡ ἀλληλενέργεια...

Θεοῦ καὶ κόσμου, τὸ πρόβλημα τῆς θεοδικίας κ.ἂ. Οἱ περισσότεροι ἀσχολήθηκαν κυρίως μὲ τὴ χριστολογία τοῦ Καζαντζάκη, οἶκος αὐτὴ ἐμφανίζεται στὰ μυθιστορήματά του, εἴτε γιὰ νὰ τὴν ἐπικρίνουν εἴτε γιὰ νὰ τὴν ἐπικροτήσουν. Ἀκόμη περισσότερο, λίγοι ἔκαναν τὸν κόπο νὰ μποῦν πιὸ βαθιὰ καὶ νὰ ἀναζητήσουν τὶς ρίζες τῶν θρησκευτικῶν του ἰδεῶν ποὺ ἀντανακλῶνται στὰ ἔργα του. Βέβαια, ἡ θρησκευτικὴ εἰκονοκλασία του, ὁ ἀντικληρικαλισμὸς ἢ ἡ μετα-χριστιανικότητα τοῦ Καζαντζάκη, ὅπως τὴ χαρακτήρισαν μερικοί, ἔχουν ἤδη ἐπισημανθεῖ ἀπὸ πολλούς, ὅπως ἐπίσης οἱ ἐπιδράσεις ποὺ δέχτηκε ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Δαρβίνου, τοῦ Φρόιντ, τοῦ Μπερξὸν καὶ φυσικά τοῦ Νίτσε, ποὺ οἱ σκέψεις τους χάραξαν βαθιὰ τὴ ζωή του.

Ἕλληνες μελετητὲς τοῦ ἔργου του, ὅπως ὁ Ν. Ματσούκας (Ἡ Ελληνική Παρόδους τὸν Καζαντζάκη, 1989) καὶ ὁ Θ. Δετοράκης (Ὁ Καζαντζάκης καὶ τὸ Βυζάντιο, περιοδικό Παλίμψηστο τ. 4) ὀρθὰ ἐπεσήμαναν ὅτι στὰ βιβλία του παρουσιάζονται πολλὰ στοιχεῖα τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης, ἐνῶ ξένοι ὅπως οἱ D. Middleton καὶ P. Bien (God’s Struggler: Religioninthe Writingsof N. Kazantzakis, 1996) ἔχουν νὰ ποῦν ἴσως περισσότερα ἀφενὸς γιὰ τὴ θρησκευτικότητά του καὶ τὴ «θεολογία τῆς πάλης», ἀφετέρου γιὰ τὸ θρησκευτικὸ ἀντικομφορμισμὸ καὶ τὴ «μεταφυσική τῆς ἀνταρσίας», ὅπως χαρακτηρίζουν τὴ σκέψη του.

Ὡστόσο, οἱ μέχρι σήμερα μελέτες γενικὰ εἶναι ἀνεπαρκεῖς, γιατί δὲν ἐξηγούν ἀπό ποῦ ἀντλεῖ ὁ Καζαντζάκης ἕνα μεγάλο μέρος τῶν ἑτερόκλητων καὶ φαινομενικὰ ἀντιφατικῶν καὶ προκλητικῶν ἰδεῶν του. Θὰ μποροῦσε βέβαια κάποιος νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι εἶναι καθαρὰ «καζαντζικῆς» προέλευσης, δηλαδὴ προσωπικὲς πεποιθήσεις. Καὶ πράγματι εἶναι.

Ἡ μεταφυσική του σχεδία εἶναι πολυφωνικὴ ἀλλά οἱ ρίζες τῶν ἰδεῶν του θά πρέπει νὰ ἀναζητηθοῦν ἀλλοῦ καὶ κυρίως στὶς ἐπιδράσεις ποὺ δέχτηκε ἀπὸ τὴν ἔνταξή του στον Ἐλευθεροτεκτονισμό καό τὶς μελέτες τοῦ στηΘεοσοφία, ἕνα πεδίο πού, ὅπως ὀρθὰ ἐπισημαίνει ὁ μελετητὴς τοῦ ἔργου του Βρασίδας Καραλής, παραμένει μέχρι σήμερα ἀνεξερεύνητο.

Ἡ Ἐπαφὴ μὲ τὸν Τεκτονισμὸ

Ἡ φιλοσοφικὴ ἀναζήτηση τοῦ Καζαντζάκη ξεκίνησε πολὺ νωρίς, ὅταν σὲ ἡλικία 26 ἐτῶν, ἔχοντας πάρει τὸ πτυχίο τῆς Νομικῆς Σχολῆς, φεύγει ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ πηγαίνει στὸ Παρίσι, τὸ 1907, γιὰ νὰ παρακολουθήσει μαθήματα φιλοσοφίας ἀπὸ τὸν Μπερξόν. Ταυτόχρονα μελετᾶ τὸ ἔργο τοῦ Νίτσε καί λίγα χρόνια μετὰ γράφει τὴ διδακτορική του διατριβή ὁ Φρειδερίκος Νίτσε ἐν τῇ φιλοσοφίᾳ τὸν Δικαίου καὶ τῆς Πολιτείας, γιὰ νὰ ὀνομαστεῖ ὑφηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, στὴν ἕδρα τῆς Φιλοσοφίας τοῦ Δικαίου.

Στὸ Παρίσι μένει μέχρι τὸ 1909 καὶ στὴ συνέχεια ἐπιστρέφει στὴν Ἑλλάδα. Ἐδῶ ξεκινάει μία περιπλάνηση μὲ σκοπὸ νὰ γνωρίσει ὅλες τὶς γωνιὲς τῆς ἑλληνικῆς γῆς καὶ τὸ 1914 ἐπισκέπτεται μὲ τον Ἄγγελο Σικελιανό τό Ἅγιον Ὅρος. Ἡ γνωριμία του μὲ τὸν Σικελιανὸ θὰ σταθεῖ καθοριστική, ἀφοῦ ἔτσι ἔρχεται γιὰ πρώτη φορὰ σὲ ἐπαφὴ μὲ τις θεοσοφικὲς ἰδέες, ποὺ εἶχαν μεγάλη ἀπήχηση σὲ πολλοὺς διανοούμενους ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Μέσα ἀπὸ τὸ Σικελιανό, ποὺ ἦταν βαθὺς γνώστης τῆς Θεοσοφίας, ὁ Καζαντζάκης ἀνακαλύπτει ἕναν καινούριο κόσμο, νέες ἰδέες (κυρίως το θεοσοφικὸ συγκρητισμό), οἱ ὁποῖες καὶ εἶχαν ἄμεση ἐπίδραση στὸ ἔργο του.

Ἔτσι, τὸ 1921 πηγαίνει στὴ Βιέννη καὶ μελετᾶ τὶς μεγάλες θρησκεῖες τοῦ κόσμου καὶ ἰδιαίτερα το Βουδισμό. Ἡ ἐνασχόλησή του αὐτή, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ γνωριμία του μὲ τον Κομμουνισμό, τὴν περίοδο 1922-24 ποὺ βρισκόταν στὸ Βερολίνο, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα ἡ μέχρι τότε ἰδεολογία του, ποὺ ἦταν κατὰ βάση ἑλληνοκεντρική, νὰ ἀποκτήσει πλέον ἕναν πιὸ οἰκουμενικὸ χαρακτήρα.

Σ’ αὐτὸ τὸ κλίμα ἀναζήτησης τὸ 1926 ἐπισκέπτεται τοὺς μοναχούς τοῦ Σινᾶ καὶ τοῦ Θιβέτ, ὅπως ἐπίσης τὴν Κίνα καὶ τὴν Ἰαπωνία, γιὰ νὰ γνωρίσει ἀπὸ κοντὰ αὐτοὺς τοὺς μεγάλους πανάρχαιους πολιτισμούς.

Τὴν ἴδια περίοδο πηγαίνει γιὰ λίγο στὴ Γαλλία καὶ σύμφωνα μὲ ὁρισμένα στοιχεία μυεῖται στὸν Τεκτονισμό. Τὸ ὅτι ὁ Καζαντζάκης ὑπῆρξε τέκτονας εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὰ λεγόμενα τοῦ φίλου του, συγγραφέα Παντελῆ Πρεβελάκη, ὁ ὁποῖος ὅμως λανθασμένα ἀναφέρει ὅτι ὁ Καζαντζάκης εἶχε μυηθεῖ σὲ Στοὰ τῆς Ἀθήνας τὸ 1907. Τὴν ἴδια πληροφορία μεταφέρει καὶ ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης (Ὁ Καζαντζάκης μιλεῖ γιὰ τὸν Θεό, σελ. 53) μὲ τὴν παρατήρηση ὅτι «δὲν γνωρίζουμε τίποτε ἄλλο γιὰ τὴν τεκτονική του σταδιοδρομία, ἂν ἀνέβηκε σὲ ἀνώτερα δηλαδὴ στάδια καὶ ἂν παρακολουθοῦσε τεκτονικὲς ἐργασίες γιὰ πολλὰ χρόνια». Γιὰ τὸ ἴδιο θέμα, ἡ Ἕλλη Ἀλεξίου μνημονεύει τίς τρεῖς τελείες στήν ὑπογραφὴ τοῦ Καζαντζάκη στὸ γνωστό της βιβλίο «Για νὰ Γίνει Μεγάλος».

Ἐπίσης εἶναι γνωστὸ ὅτι σὲ ἐπιστολόχαρτά του ὁ Καζαντζάκης εἶχε τυπώσει τόν οὐροβόρο ὄφι, ἕνα ἀπὸ τὰ σύμβολα τῆς Θεοσοφίας καὶ μέσα στὸν κύκλο τὸ ψευδώνυμό του Πέτρος Ψηλορείτης μέ τὴ φράση «ἐν τὸ πᾶν», ἐνῶ στήν Ὀδύσσειά του (Β' στίχ. 811-813) μνημονεύει τη σβάστικα, γνωστὸ ἀποκρυφιστικὸ σύμβολο ποὺ ἔχει τὴν καταγωγή της στὴν ἀρχαία ἰνδικὴ θρησκεία.

Τὴ δεκαετία τοῦ ’30, ἐνῶ βρισκόταν στὴν Ἑλλάδα, ὁ Καζαντζάκης ὑπέβαλε αἴτηση μύησης στὴ Στοὰ τῆς Θεσσαλονίκης Μεγας Ἀλέξανδρος, ἡ ὁποία ὅμως ἀπορρίφθηκε, γιατί ὁ ἴδιος δήλωνε ἄθεος, κάτι ποὺ ἀντιβαίνει μία ἀπὸ τὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς τοῦ Τεκτονισμοῦ, ποὺ εἶναι ἡ πίστη στὸν Θεό. Βέβαια, ἡ ἄποψή του αὐτὴ δὲν εἶχε ἀποτελέσει ἐμπόδιο γιὰ τὴν ἔνταξή του πρὶν λίγα χρόνια σὲ γαλλικὴ Στοά, γιατί ὁ γαλλικὸς Τεκτονισμὸς στὴ συντριπτική του πλειοψηφία ἔχει διαγράψει ἀπὸ τὶς βασικές του ἀρχὲς τὴν πίστη στὸν Θεό.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶχε -ἀπὸ πολὺ παλιὰ- ὡς ἀποτέλεσμα οἱ τεκτονικὲς δυνάμεις τῶν ἄλλων κρατῶν νὰ μὴν ἀναγνωρίζουν πλέον τὸ γαλλικὸ δόγμα καὶ νὰ θεωροῦν τὶς Στοὲς ποὺ ἐργάζονται ὑπὸ τὴν αἰγίδα του ὄχι κανονικὲς ἀλλὰ «ἄτακτες», δηλαδὴ ἐκτὸς κανονικῆς τάξης. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί δὲν ἀναγνώρισε ἡ ἑλληνικὴ Στοὰ τὴν τεκτονικὴ ἰδιότητα τοῦ Καζαντζάκη ποὺ εἶχε ἀποκτήσει στὴ Γαλλία καὶ φυσικὰ ὁ λόγος ποὺ ἀρνήθηκε νὰ τὸν δεχθεῖ ἔστω ἐξαρχῆς, ὡς νέο μέλος, λόγω τῶν πεποιθήσεών του. Παρὰ τὴ μικρή του ἐμπλοκὴ μὲ τὸν Τεκτονισμὸ -δὲν πρέπει νὰ ξεπέρασε τὸ βαθμὸ τοῦ Ἑταίρου- οἱ ἰδέες τοῦ Τεκτονισμοῦ καὶ κυρίως ὁ οὐμανιστικός του χαρακτήρας ἐπηρέασαν βαθιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Καζαντζάκη.

Ἡ Ἐπίδραση τῆς Θεοσοφίας

Τί ἀποκόμισε λοιπὸν ὁ Καζαντζάκης ἀπὸ τὴ θητεία του στὸν Τεκτονισμὸ καὶ τὸ συγχρωτισμό του μὲ τὴ θεοσοφική σκέψη;

Πρῶτα ἀπ’ ὅλα τὴν τάση του γιὰ το θρησκευτικὸ συγκρητισμό, ὅπως φαίνεται στην Ἀσκητική, ἀλλὰ κυρίως τὴν ἀντίληψη ὅτι ὀΘεὸς ἐμφανίζεται μὲ διάφορα πρόσωπα, ἀνάλογα τὶς τοποχρονικὲς συνθῆκες, ἄλλοτε ὡς Ἀλλάχ, ἄλλοτε ὡς Βούδας, Θεός, Βράχμα, Ρά, Διόνυσος, Δίας, Γιαχβέ κ.ἂ., ὅπως καὶ τὸν παρουσιάζει στὰ βιβλία του. Γιὰ τὸν Καζαντζάκη δὲν ἔχει σημασία ἡ μορφὴ ἀλλὰ τὸ ὅτι ὑπάρχει Θεὸς καὶ ἐμφανίζεται μὲ διάφορα πρόσωπα. Ἀκόμη, γιὰ τὸν ἴδιο, Θεὸς εἶναι ἡ ζωτικὴ ὀρμή τοῦ Ἠράκλειτου ἢ τό elan vital τοῦ Μπερξόν. Ὁ Θεὸς βρίσκεται μέσα στὴ ζωή, στὸν ἄνθρωπο, καὶ μάχεται γιὰ τὴ δική του σωτηρία.

Ἡ σχέση του μὲ τὴ θεοσοφία τὸν ὁδήγησε στη μελέτη τοῦ Βουδισμοῦ και τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς ἐπίδρασης εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς δημοσίευσε τὸ πρωτόλειο ἔργο του Όφις καὶ Κρίνος μέ τὸ ψευδώνυμο Κάρμα Νιρβαμή, ὅπου σύμφωνα μὲ τὴν ἰνδουιστικὴ παράδοση Κάρμα εἶναι ὁ νόμος τῆς σχέσης τοῦ αἰτίου καὶ τοῦ αἰτιατοῦ (ὅ,τι σπέρνει ὁ ἄνθρωπος αὐτὸ θερίζει) και Νιρβάνα ἡ κατάσταση τῆς ἀπόλυτης ἀνάπαυσης στὴν ὁποία φθάνει ὁ ἄνθρωπος ὕστερα ἀπὸ συνεχεῖς μετενσαρκώσεις μὲ σκοπὸ τὴν τελειοποίησή του. Ἐπίσης στὰ μυθιστορήματά του συχνὰ παρεμβάλει μικρὲς ἱστορίες καὶ παραμύθια ἀνατολίτικης προέλευσης, στὰ ὁποῖα μάλιστα φαίνεται καὶ ἡ υἱοθέτηση κάποιων ἀπόψεων σούφικης προέλευσης.

Ἕνα ἄλλο σημαντικὸ στοιχεῖο εἶναι οἱ ἀντιλήψεις του περὶ καλοῦ καὶ κακοῦ καὶ γιὰ τὰ στάδια ἐνοποίησης καὶ συγχώνευσης καλοῦ-κακοῦ. Τὸ κακό, ὅπως συνήθως τὸ ἐννοοῦμε, δὲν ὑπάρχει. Γιὰ τὴν ἄποψή του αὐτὴ εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ ἑξῆς ἀπόσπασμα ἀπὸ την Ἀσκητική: «Δὲν πολεμοῦμε τὰ σκοτεινά μας πάθη μὲ νηφάλια, ἀνεμικιά, οὐδέτερη, πάνω ἀπὸ τὰ πάθη ἀρετή. Παρὰ μὲ ἄλλα σφοδρότερα πάθη. Ἀφήνουμε τὴ θύρα μας ἀνοιχτὴ στὴν ἁμαρτία». Πίστευε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀγωνιζόμενος μεταστοιχειώνει τὴν ὕλη σὲ πνεῦμα καὶ αὐτομυούμενος φτάνει στὸ ἀνώτατο σημεῖο τελειοποίησης. Συχνὴ εἶναι ἡ ἀναφορὰ στὰ ἔργα του τῆς φράσης: «Θεέ μου, κᾶνε με Θεὸ» (Ὀδύσσεια Ξ' στίχ. 210-212, Συμπόσιο σελ. 48, Ὁ Τελευταῖος Πειρασμός σελ. 152, 273).

Ὅπως καὶ οἱ θεοσοφιστές,ἀρνιόταν νὰ δεχτεῖ ὅτι ὑπάρχει κόλαση, ἄσχετα ἂν τὴ μνημονεύει συχνὰ στὰ μυθιστομήματά του, βάζοντας τοὺς ἥρωές του νὰ λένε φράσεις γιὰ τὸν παράδεισο καὶ τὴν κόλαση. Παράλληλα ὁ Καζαντζάκης πίστευε ὅτι ὁ Θεὸς «κρατάει σφουγγάρι καὶ ὅτι ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοὶ θὰ σωθοῦν καὶ ὁ Σατανᾶς ὁ ἴδιος» (Ὁ Φτωχούλης τοῦ Θεοῦ, σελ. 318).

Ὁ Ἰούδας καὶ οἱ Ἄλλοι Ἀντιήρωες

Μία ἀξιοσημείωτη παράμετρος στὸ ἔργο του εἶναι ὅτι πρόσωπα ἀνταρτῶν καὶ ἐπαναστατῶν τὰ παρουσιάζει ὡς ἥρωες ἢ ἅγιους, κάτι ποὺ καὶ ἡ Θεοσοφία ἀναγνωρίζει σὲ μυθικὲς μορφὲς ὅπως ὁ Δαθᾶν, ὁ Ἀβιρῶν, ὁ Κάιν, ὁ Ἰούδας κ.ἂ. Εἰδικὰ τὸν Κάιν, ὁ Καζαντζάκης, ὅπως καὶ ὁ πολὺ παλαιότερός του Λόρδος Μπάιρον, τὸν ἐκθειάζει: «Ὁ Κάιν, αὐτὸς ὁ ἀπελπισμένος καὶ περήφανος. Τὸν ἀγαπῶ, ὡς ἀγαποῦμε ὅ,τι μᾶς μοιάζει» (Ε. Ἀλεξίου, Γιὰ νὰ Γίνει Μεγάλος, σέλ. 138). 

Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ἰούδα, εἶναι γνωστὸ ὅτι παίζει ἡγεμονικὸ ρόλο στὰ μυθιστορήματά του καὶ ἰδιαίτερα στον Τελευταῖο Πειρασμό. Ὅπως καὶ οἱ ἀρχαῖοι Γνωστικοὶ, ὁ Καζαντζάκης ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα εἶναι μία θεϊκὴ ἀποστολή. Τὸν θεωρεῖ συνεργάτη τοῦ Ἰησοῦ στὴ σωτηρία τοῦ κόσμου καί ἐμφανίζει τὸν Χριστὸ νὰ παρακαλεῖ τὸν Ἰούδα νὰ πάει στοὺς Φαρισαίους νὰ τὸν προδώσει, ἔργο ποὺ γιὰ τὸν συγγραφέα εἶναι πολύ βαρυτερό ἀπὸ τὴ σταύρωση τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ (Ὁ Τελευταίος Πειρασμός, σελ. 423. 437).

Ὅπως καὶ ἡ ἱδρύτρια τῆς Θεοσοφίας Ἐ. Μπλαβάτσκι, ὁ Καζαντζάκης πίστευε ὅτι τὰ Εὐαγγέλια εἶναι παραποιημένα καὶ ἔπρεπε κάποιος νὰ τὰ ἀποκαταστήσει. Ὁ ἴδιος ἔγραφε ὅτι προσπαθοῦσε «νὰ ξανασαρκώσει τὴν οὐσία τοῦ Χριστοῦ, παραμερίζοντας τὶς σκουριές, τὶς ψευτιὲς καὶ τὶς μικρότητες ποὺ τὸν φόρτωσαν καὶ τὸν παραμόρφωσαν ὅλες οἱ Ἐκκλησίες καὶ ὅλοι οἱ ρασοφόροι τῆς Χριστιανοσύνης».

Στὴν προσπάθειά του αὐτὴ μελέτησε πολλὰ ἀπόκρυφα Βιβλία τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης, ἀπ' ὅπου ἄντλησε πολλὰ στοιχεῖα ποὺ τὰ θεωροῦσε ἂν ὄχι περισσότερο, τουλάχιστον ἐξίσου ἀξιόπιστα μὲ αὐτὰ τῆς Βίβλου. Γιὰ τον Τελευταῖο Πειρασμό, τὸ πολύκροτο αὐτὸ ἔργο, ἡ σύζυγός του Ἑλένη Καζαντζάκη σὲ συνέντευξή της στὴν ἐφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (21.1.96) ἀναφέρει ὅτι ὁ Καζαντζάκης ἄντλησε τὸ ὑλικό του ἀπὸ τά Ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια.

Ὁ Καζαντζάκης ἀσπαζόταν τὴν ἄποψη -διαδεδομένη στοὺς κύκλους τῶν τεκτόνων καὶ θεοσοφιστῶν- ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶχε μαθητεύσει κοντὰ στους Ἐσσαίους. Τέλος, πίστευε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν ἄνθρωπος ποὺ εἶχε μέσα του τὸν Θεό, ἀκριβῶς ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

Γιὰ τὸν Καζαντζάκη ὅλοι εἴμαστε ἐν δυνάμει θεάνθρωποι, ὅλοι ἔχουμε μέσα μας τὸ θεῖο καὶ μὲ τὸν ἀγώνα καὶ τὴν προσωπικὴ ἄσκηση ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νὰ ἀποκτήσουμε ἴσως κάποτε τὴ θεία ὑπόσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ φτάσουμε στὴ θέωση. Τὴν ἴδια ἄποψη ὑπογραμμίζει καὶ ὁ Ρούντολφ Στάινερ, ὁ ἱδρυτὴς τῆς Ἀνθρωποσοφίας, ποὺ ἀναφέρει: «Γιὰ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀναγνωρίσει τὴ θεία τους φύση, ὁ Ἰησοῦς καὶ ὁ Βούδας εἶναι μυημένοι μὲ τὴν πλέον ὑψηλὴ ἔννοια. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἕνας μυημένος μέσω τῆς ἐγκατοίκησης τῆς ὕπαρξης τοῦ Χριστοῦ μέσα του...» (Ἀρχαία Σοφία καὶ Χριστιανισμός, σελ. 108-110).

Ἔτσι, καὶ στὸν Καζαντζάκη, ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του τὸν Θεὸ ἀλλὰ πρέπει νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ νὰ τὸν σώσει. Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς χρειάζεται βοήθεια, γι' αὐτὸ καὶ ἡ Ἀσκητική του ἔχει τὸν ὑπότιτλο Salvatores Dei, δηλαδή Σωτῆρες τοῦ Θεοῦ.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο «Ὁ Τέκτονας καὶ Θεόσοφος ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ» τοῦ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ, στό περιοδικὸ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ τεῦχος 1ο

Ἐγκόλπιο

πηγή

Ο μασονικός εωσφορισμός του Νίκου Καζαντζάκη

 Ὁ μασονικός ἑωσφορισμός
 τοῦ Νίκου Καζαντζάκη

Προσέγγιση «συναφειακή» καί «μαιευτική» στά καζαντζακικά «Καρούλια»

«Ἄς εἶναι καλά ὁ Θεοφονιᾶς ὁ Νίτσε, 
αὐτός μούδωσε τό κουράγιο» [1]

Ν. Καζαντζάκης

1. Ἡ τάση ἐκκλησιαστικῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ Μασόνου Καζαντζάκη
2. Πρός ἕνα ἑλληνικό ... ἐθνοφυλετισμό ;
3. Ἡ μασονική ἰδιότητα τοῦ Νίκου Καζαντζάκη
4. Ὁ ἑωσφορισμός τῆς Μασονίας καί τῆς Θεοσοφίας
5. Ἡ αἰώνια εὐθύνη τοῦ Καζαντζάκη καί τῶν ὑποστηρικτῶν του
6. «Στά Καρούλια» - ἀπόσπασμα ἀπό τήν «Ἀναφορά στόν Γκρέκο»
7. Ἑρμηνευτικά σχόλια ἐπί τοῦ κειμένου (α΄ - λβ΄)
8. Σημειώσεις τέλους

Οἱ σκοτεινῆς ἐμπνεύσεως πεποιθήσεις καί σκέψεις τοῦ Νίκου Καζαντζάκη, τίς ὁποῖες ἡ λογοτεχνική του ἱκανότητα ἐπένδυσε μέ ἐντέχνως ἡμιδιαφανῆ πέπλα, ἔχουν γίνει ἀντικείμενο προσεκτικῆς ἀποδελτιώσεως καί ἔρευνας καί παρουσιασθεῖ κατά καιρούς στό εὐρύ χριστιανικό κοινό μέ σκοπό τήν εὐαισθητοποίηση καί ἐνημέρωσή του [2].

Τό ὅτι ὁ Νίκος Καζαντζάκης ἔχει παρά ταῦτα «πέραση» στό ἀνυποψίαστο εὐρύ ἀναγνωστικό κοινό, δέν συνιστᾷ ἔκπληξη: καθώς ὁ κόσμος γύρω μας ἀγνοεῖ τά ἀποκρυφιστικά ὑπονοούμενα τῆς -ἐκ πρώτης ὄψεως- θρησκευτικῆς ὁρολογίας τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, καί καθώς ἔχει ἀποδεχθεῖ ἀνεπιγνώστως, στό μεγαλύτερό του τμῆμα, τά διδάγματα τοῦ νεο-σατανισμοῦ (ὅπως τό «κάνε ὅ,τι θέλεις» [3]), εἶναι ἁπλῶς φυσικό ἐπακόλουθο ἡ ἀπόρριψη τῆς ὑπακοῆς στόν Θεό καί ἡ ἀποδοχή καί τοῦ ἑωσφορισμοῦ, ὡς θεμιτῆς προοπτικῆς αὐτο-θεώσεως, ἀφοῦ «ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, τότε ἐγώ εἶμαι θεός», κατά τήν γνωστή φράση τοῦ Κυρίλλωφ στούς «Δαιμονισμένους» [4] τοῦ Ντοστογιέφσκι!

1. Ἡ τάση ἐκκλησιαστικῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ Μασόνου Καζαντζάκη

Τό ἐντελῶς παράδοξο εἶναι ὅμως, ὅτι ἡ μνήμη τοῦ σεσημασμένου Μασόνου καί ἑωσφοριστοῦ Καζαντζάκη, διέρχεται τελευταίως μιά ἐντατική προσπάθεια ἐκκλησιαστικῆς καί θεολογικῆς «ἀποκαθάρσεώς» της, ὥστε αὐτός νά παρουσιασθεῖ post mortem ὡς ἀναζητητής τοῦ Θεοῦ καί ὠφέλιμος συγγραφεύς καί φιλόσοφος, καί νά ἀμφισβητηθεῖ ἡ καταδικαστική γιά τό ἔργο του κοινή ἐκκλησιαστική συνείδηση [5]. Περαιτέρω δέ αὐτή ἡ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας τεχνητή «ἀναθεώρηση» τοῦ φαινομένου «Καζαντζάκης», προωθεῖται ἀπό τούς ἴδιους κύκλους πού ἐν γένει προωθοῦν συστηματικῶς τήν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τή «μετα-πατερικότητα», τή «μετα-κανονικότητα», τή νικολαϊτική «νεο-ορθοδοξία», τήν προσέγγιση μέ ἕναν νεο-ταξικοῦ τύπου «ἀριστερισμό» (δηλ. τεταγμένον ὑπέρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῆς τεχνητῆς δημιουργίας μειονοτήτων, τῆς θεολογικῆς θωπεύσεως τοῦ Ἰσλαμισμοῦ) κ.λπ. Κατά συνέπειαν ἡ «ἀποκάθαρση» τοῦ Καζαντζάκη «εἰσπράττεται» ὡς συνισταμένη ἑνός εὐρύτερου νεο-ταξικοῦ, νεοεποχικοῦ  θρησκευτικοῦ «πακέτου» ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ μασονική ἰδιότητα τοῦ Καζαντζάκη, ὁπωσδήποτε ὄχι ἄσχετη μέ τόν ἑωσφορισμό του, ὅπως θά φανεῖ κατωτέρω, μονίμως ἀποσιωπᾶται ἀπό τούς «προοδευτικούς» κύκλους αὐτούς, ἐνῷ θά ἀρκοῦσε καί μόνη – σύμφωνα μέ τούς ἱερούς ἐκκλησιαστικούς Κανόνες [6] – γιά νά ἐπιφέρει τόν ἀφορισμό του καί μετά θάνατον.

Ἁρμοδίως ἀνακαλοῦμε στή μνήμη μας, ὅτι ὁ μακαριστός Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης (†2006), ἀναφερόμενος σέ ἀκαδημαϊκό Καθηγητή Θεολόγο, ὑποστηρικτή τοῦ Καζαντζάκη (τόν Νίκο Ματσούκα,†2006), ἔγραφε τό 1989 τά ἑξῆς: «Οἱ ἀπόψεις αὐτές μέ ἀνεστάτωσαν καί δυσκολεύτηκα νά πιστέψω, ὅτι ἦταν δυνατόν νά εὑρεθεῖ πανεπιστημιακός θεολόγος συνήγορος τῶν ἀσυλλήπτου ἀσεβείας καί ἠλιθιότητος ἀντιχριστιανικῶν παραληρημάτων τοῦ Καζ. [...] Τό διάβασα καί ἔφριξα, τόσο γιά τήν ἄχαρι προσπάθεια τοῦ κ. Μ. νά ἐνδύσει “σώνει καί καλά”, ὅλες τίς θεοσκότεινες καί δαιμονικές κραυγές ἀπελπισίας καί ἀνταρσίας κατά τοῦ Θεοῦ, μέ φωτεινό χιτῶνα τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅσο καί γιά τούς ἀδικαιολόγητους παραλογισμούς τοῦ θεολόγου» [7].

Στήν παρακάτω δημοσίευση, παρουσιάζουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Καζαντζάκη «Ἀναφορά στόν Γκρέκο», ἀπό τό περιοδικό «Νέα Ἑστία» τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1963· πρόκειται περί πλασματικοῦ διαλόγου τοῦ Καζαντζάκη μέ κάποιον ἀσκητή τῶν Καρουλίων τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ διάλογος τοῦ λογοτέχνη μέ τόν ἀσκητή προφανῶς ἀφωρμήθη ἀπό πραγματικά περιστατικά κατά τήν παραμονή τοῦ Καζαντζάκη μαζί μέ τόν Ἄγγελο Σικελιανό στό Ἅγιον Ὄρος ἐπί μικρό διάστημα [8] (1914). Ἐκτός τῆς τελικῆς «ἀπογεύσεως» τῆς συζητήσεως, τήν ὁποία θά σχολιάσουμε μετά τήν παράθεση τοῦ κειμένου, ἐντυπωσιάζει ἡ αὐτο-συνειδησία τοῦ Καζαντζάκη περί ἐνοικήσεως τοῦ ἑωσφόρου ἐντός του. Σέ ἄλλο κείμενό του, ἀπό τήν ἀλληλογραφία του μέ τόν Πρεβελάκη, ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἴδια αὐτή ὑπαρξιακή του ἀνωμαλία, μιά ... «multiple-personality disorder» : «Ἕνας δαίμονας εἶναι μέσα μου, πού πολλές φορές ψυχανεμίζομαι μέ τρόμο πώς δέν εἶμαι ἐγώ. Ἐγώ εἶμαι μονάχα τό γαϊδοῦρι πού καβαλάει καί πάει, ποῦ πάει; Αὐτός ξέρει, ἐγώ δέν ξέρω – μέ νηματίζει ἀνέσπλαχνα καί προχωρεῖ. Αὐτή ‘ναι ἡ ζωή μου, καί νά τό ξέρης, κανένας δέν τό ξέρει, μά σέ σένα τό ἐξομολογοῦμαι καί γι΄ αὐτό οἱ βρισιές καί οἱ δόξες δέν μποροῦν νά μέ θίξουν. Ἔχω τό νοῦ μου στ’ Ἀφεντικό, πού κουβαλάω [...] πολεμῶ ὅσο μπορῶ νά μή βιάζομαι, μά βιάζεται μέσα μου ὁ Δαίμονας». [9]

2. Πρός ἕνα ἑλληνικό ... ἐθνοφυλετισμό;

Ἡ καταδίκη τῆς αἱρέσεως τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ, πού ἐπισήμως καί δικαίως διετυπώθη στήν Κωνσταντινούπολη τό 1872 ἀπό τούς Πατριάρχες ΚΠόλεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας, τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου καί τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, χρησιμοποιεῖται συχνῶς, ἰδιαιτέρως στίς ἑλληνόφωνες Ἐκκλησίες, ἐναντίον τοῦ Πανσλαβισμοῦ, πού ὑπῆρξε καί τό ἀντικείμενο τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς τοῦ 1872. Ἐπίσης, χρησιμοποιεῖται πολλές φορές (μέ παράχρηση) καί ἀπό τούς «Ὀρθοδόξους» νεο-ταξίτες, ὥστε νά ἀπαξιώσει καί νά περιθωριοποιήσει ὁποιαδήποτε ἔκφανση ὑγιοῦς πατριωτισμοῦ, πρός ὄφελος βεβαίως τοῦ νεο-ταξικοῦ διεθνισμοῦ (μιᾶς πολυ-πολιτισμικῆς «ἀνεκτικότητος»).

Ἡ καλλιεργούμενη ἀποδοχή πού ἔχει τό «φαινόμενο» Καζαντζάκης τελευταίως στούς ἐκκλησιαστικούς κύκλους, ἀποκαλύπτει ὅμως μία νέα πτυχή τῆς αἱρέσεως τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ: τήν παρασιώπηση τῆς ἀποστασίας καί τῆς στρεβλώσεως τῆς Πίστεως γιά φυλετικούς λόγους, χάριν τῆς προβολῆς τοῦ «ἡμετέρου», Ἕλληνος Κρητός διανοουμένου, παρά τίς κραυγαλέες βλασφημίες του κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ· πόσο ταιριάζει στήν περίπτωση αὐτή ἡ διαπίστωση τῆς Συνόδου: «Εἶτα ὁ φυλετικός ἐγωϊσμός, ὁ ἐν ἑκάστῃ τῶν φυλετικῶν Ἐκκλησιῶν ἀναπτυχθησόμενος, τοσούτῳ καταπνίξει τά θρησκευτικά αἰσθήματα, ὥστε δυσκόλως ἐπιτρέψει τινί αὐτῶν μεριμνᾶν καί συμπράττειν ὑπέρ τῆς ἑτέρας κατά καθῆκον χριστιανικόν» [10]. Ἀληθῶς, μέ ἑλληνική, ἀκόμη καί ρωμαίϊκη, καί ἐκκλησιαστική ἐτικέττα καί εὐθύνη, θά διατίθενται πρός παγκόσμια κατανάλωση τά ἀντίθεα σκύβαλα τῆς καζαντζακικῆς πέννας καί πενίας. Περιττόν ἴσως νά ὑπενθυμίσουμε καί τά αἰσθήματα τοῦ Καζαντζάκη γιά τούς Ἕλληνες, γραμμένα στή Μόσχα τό 1927: «Πόσο μακριά βρίσκεσαι ἐδῶ ἀπ’ τήν ἐπιπόλαιη, φτενή, μικρόμυαλη, μικρόψυχη Ἐλλάδα. Τί ντροπή ν’  ἀνήκεις σέ μιά ράτσα ξεπεσμένη, ξεπλυμένη, φελάχα. Πρέπει ὅλα αὐτά νά τά νικήσουμε, νά ξεφύγουμε, νά πολεμήσουμε μέσα μας, ὅ,τι μᾶς σμίγει μέ τό ρωμέϊκο αἷμα» [11]. 

3. Ἡ Μασονική ἰδιότητα τοῦ Νίκου Καζαντζάκη

Ἡ τεκτονική ἰδιότητα τοῦ Νίκου Καζαντζάκη, ἡ ὁποία, καθώς ἐλέχθη, μονίμως ἀποσιωπᾶται ἐκ μέρους ὅσων ἐπιδιώκουν τήν ἐκκλησιαστική του «ἀποκατάσταση», σάν νά ἦταν θέμα ἐκκλησιαστικῶς ἀδιάφορο, μαρτυρεῖται πρωτίστως ἀπό τόν φίλο καί – τρόπον τινά βιογράφο του – λογοτέχνη Παντελῆ Πρεβελάκη, ἐκδότη τῆς μεταξύ τους ἀλληλογραφίας [12]· σύμφωνα μέ τόν Πρεβελάκη, ὁ Καζαντζάκης ἔγινε μέλος τῆς ἀθηναϊκῆς Μασονίας τόν Ἰούνιο τοῦ 1907 [13]· σύμφωνα μέ ἄλλες ἐκτιμήσεις (κατά τόν Δ. Τσινικόπουλο) ὁ Καζαντζάκης μυήθηκε στή Γαλλική Μασονία περί τό 1926 [14].

Ὁ «ἐσωτεριστής» [15] Μιχάλης Φυσεντζίδης, στό ἔργο του (πού δέν ἔχει ἑλκύσει ἀκόμη τήν δέουσα προσοχή τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν γιά τούς ἰσχυρισμούς του περί ἐκκλησιαστικῶν προσωπικοτήτων τῆς Μασονίας) «Ἐπιφανεῖς καί διάσημοι Ἕλληνες Ἐλευθεροτέκτονες 1800-1970» ἀποδέχεται τήν ἄποψη τοῦ Πρεβελάκη γιά πρώιμη μύηση τοῦ Κρητικοῦ λογοτέχνη καί διανοητῆ τό 1907 καί τόν προβάλλει ὡς τόν πιό μεταφρασμένο σύγχρονο Ἕλληνα λογοτέχνη, ὁ ὁποῖος [16] «κατατάσσεται ἀπό πολλούς, στούς δέκα σημαντικότερους συγγραφεῖς ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἀνάμεσα στόν συγγραφέα Λέων Τολστόι καί τόν κορυφαῖο λογοτέχνη Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι» !!!  (καταλληλότερα, νομίζουμε, κατατάσσεται στούς «Δαιμονισμένους» τοῦ Ντοστογιέφσκι).

Σέ εἰδικό ἀφιέρωμα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, τοῦ ἔτους 2011 (τό ὁποῖο χρονικῶς συμπίπτει μέ ἀνάλογες ἐνέργειες τοῦ ἑλληνικοῦ θεολογικοῦ ἀκαδημαϊκοῦ χώρου), ὁ Καζαντζάκης ἐξυμνεῖται ἀπό τόν Πρόεδρο τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος Νικόλαο Βουργίδη, ὡς «μεγάλος ταξιδευτής, Κρητικός, λογοτέχνης, ἄνθρωπος καί τέκτων», ὡς «ἐρευνητικό, ἀνήσυχο καί ἐλεύθερο πνεῦμα ... μεγάλος διανοούμενος», ὁ ὁποῖος «ἀγαποῦσε καί πίστευε στόν θεῖο σπινθῆρα, πού κρύβει ὁ ἄνθρωπος μέσα του»· ὁ Νίκος Καζαντζάκης, «ὁ μεγάλος στοχαστής ἀδελφός μας», τῶν Μασόνων, «εἶδε τό φῶς πού ἀναζητοῦσε στόν Τεκτονισμό» [17].

Ἄς λεχθοῦν ὅμως καί μερικά περί τοῦ ἑωσφορισμοῦ τῆς Μασονίας καί τῆς Θεοσοφίας, οἱ ὁποῖες ἔχουν προφανῶς ἐμπνεύσει τόν Καζαντζάκη.

4. Ὁ ἑωσφορισμός τῆς Μασονίας καί τῆς Θεοσοφίας

Ἡ Μασονία ὡς ὁλοκληρωμένη θρησκεία [18], μολονότι μυστική, ἔχει μεταξύ ἄλλων καί τήν δική της «ἑρμηνευτική ἐπιστήμη». Ἡ μασονική «ἑρμηνευτική», τήν ὁποίαν ἀκολουθεῖ κατά πόδας καί ἡ θεοσοφιστική ... «ἐξηγητική»[19], συστηματικῶς«ἐπανερμηνεύει» καί διαστρέφει τό ἀληθές νόημα τῶν χριστιανικῶν Ἁγίων Γραφῶν· ἄλλωστε ἡ Θεοσοφία, διά στόματος τῆς Ἀλίκης Μπέηλυ (καί πολλῶν ἄλλων), ὁμιλεῖ περί «ἀναγενέσεως τῶν ἐκκλησιῶν» (“regeneration of the Churches” [20]) πρός τόν σκοπό τῆς δημιουργίας τῆς πανθρησκείας (“The New World Religion”) [21]. Στό πλαίσιο αὐτό ἀναπλάθεται καί ἡ χριστιανικῶς ἀρνητική ἔννοια τοῦ προσώπου τοῦ ἑωσφόρου-σατανᾶ-διαβόλου.

Ὁ Ἄλμπερτ Πάικ (1809-1891), ὁ πασίγνωστος διαμορφωτής τῆς Ἀμερικανικῆς Μασονίας, γράφει στό βιβλίο του Ἤθη καί Δόγμα τοῦ Ἀ.Α.Σ.Τ. : «Ὁ Ἑωσφόρος, αὐτός πού φέρει τό φῶς! Παράξενο καί μυστήριο ὄνομα γιά νά δοθεῖ στό Πνεῦμα τοῦ Σκότους! Ὁ Ἑωσφόρος, ὁ υἱός τῆς Πρωΐας! Αὐτός εἶναι πού φέρει τό Φῶς, καί πού μέ τίς ἀφόρητες λαμπρότητές του τυφλώνει τίς ἀδύνατες, αἰσθησιακές ἤ ἐγωιστικές ψυχές;» [22]. Γράφει ὁ Pike σέ ἄλλο σημεῖο : «Ὁ Διάβολος εἶναι ἡ προσωποποίηση τοῦ Ἀθεϊσμοῦ ἤ τῆς Εἰδωλολατρίας. Γιά τούς Mῦστες αὐτό δέν εἶναι ἕνα Πρόσωπο, ἀλλά μία Δύναμη, δημιουργημένη γιά καλό, ἀλλά πού μπορεῖ νά χρησιμεύσει γιά κακό. Εἶναι τό ὄργανο τῆς Ἐλευθερίας ἤ Ἐλευθέρας Θελήσεως [...] ἐκεῖθεν προέκυψε ὁ τράγος τοῦ Σαββάτου, ἀδελφός τοῦ Ἀρχαίου Ὄφεως, καί Ἑωσφόρος ἤ Φωσφόρος, ἀπό τόν ὁποῖον οἱ ποιητές ἔχουν δημιουργήσει τόν ψευδῆ Λούσιφερ τοῦ μύθου» [23].

Ἡ Μασονική Ἐγκυκλοπαιδεία, ἐπαναλαμβάνει τόν ἀποκρυφιστικό μῦθο περί προελεύσεως τῶν πεφωτισμένων ἀνθρώπων ἀπό τόν ἑωσφόρο, μέσῳ τοῦ Κάιν, ἐνῷ οἱ χωμάτινοι ἄνθρωποι, «τά τέκνα τῆς ἰλύος», εἶναι τέκνα τοῦ Ἄβελ· «Ὁ Ἐβλίς ἐξομοιοῦται πρός τόν Ἑωσφόρον καί τόν Ἀζαζήλ τῶν Ἑβραίων. Κατά τήν ἀποκρυφιστικήν παράδοσιν, ὅταν ἀκόμη οἱ πρωτόπλαστοι Ἀδάμ καί Εὔα εὑρίσκοντο εἰς τόν κῆπον τῆς Ἐδέμ, ὁ Ἐβλίς, ὁ ἄγγελος τοῦ φωτός δέν ἠδυνήθη νά ἴδῃ τό κάλλος τῆς πρώτης γυναικός χωρίς νά συλλάβῃ πρός αὐτήν αἴσθημα ἔρωτος [...] Ὁ Κάϊν ὑπῆρξε καρπός τοῦ ἔρωτος τούτου, οἱ δ’ ἀπόγονοι αὐτοῦ εἶναι τέκνα τοῦ φωτός ἐνῷ οἱ ἐκ τοῦ Ἀδάμ ἀπόγονοι εἶναι τέκνα τῆς ἰλύος» [24]. Βεβαίως, πρόκειται περί ἄκρως σατανικῆς διαστροφῆς τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡ ... ἐκ καταγωγῆς συγγένεια αὐτή τῶν «πεφωτισμένων» Μασόνων μέ τόν ἑωσφόρο, μέσῳ τοῦ Κάιν, δικαιολογεῖ καί τήν πεποίθηση τοῦ Καζαντζάκη ὅτι ἡ ψυχή του ἐνοικεῖται ἀπό τόν «ἑωσφόρο - δαίμονα», καθώς θά δοῦμε.

Ὁ Ροδόσταυρος Max Heindel γράφει: «αὐτό πού βλέπουμε σήμερα ὡς Ἐλευθεροτεκτονισμό εἶναι μιά προσπάθεια ἀπό τούς Ἱεράρχες τῆς Φωτιᾶς, τά Ἑωσφορικά Πνεύματα, νά μᾶς φέρουν τό φυλακισμένο πνεῦμα “Φῶς”, ὥστε μέσῳ αὐτοῦ νά δοῦμε καί νάμάθουμε. Ὁ Καθολικισμός εἶναι μιά δραστηριότητα τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ  Ὕδατος, καί βάζει “ Ἁγιασμό” στή θύρα τοῦ Ναοῦ, γιά νά κατανικήσει τά πνεύματα πού ἀναζητοῦν φῶς καί γνώση καί γιά νά ἐμφυσήσει πίστη στόν Ἰεχωβᾶ» [25] (ἐμφάσεις τοῦ κειμένου).

Ὁ Θεοσοφιστής Ἐδουᾶρδος Συρέ (1841 - 1929), ἰδεολογικός «συνοδοιπόρος» τῆς Ἕλενας Μπλαβάτσκυ, θαυμαστής δέ καί φίλος προσωπικός τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Ἀνθρωποσοφίας Rudolf Steiner («σχισματικοῦ» Θεοσοφιστοῦ, ἱδρυτοῦ τῶν Σχολείων Waldorf) γράφει: «Παρόλα ὅμως αὐτά, ὑπάρχει ἀπό τήν ἀρχή τῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς μιά παραγνωρισμένη καί καταδιωγμένη μειονότητα, πού εἶναι ὅμως ἄφθαρτη καί ἰσχυρή. Ἡ ἀκατάβλητη προσπάθεια καί ὁ ὑπέρτατος σκοπός της ἦταν πάντα νά συνδιαλλάξει τό χριστιανικό ρεῦμα μέ τό ἑωσφορικό ρεῦμα, ἑνώνοντας σέ μιά ζωντανή δέσμη, σέ ἕνα ὀργανικό σύνολο τήν Πίστη καί τήν Ἐπιστήμη ... Ὅσο καί οἱ ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν ἀνάγκη νά ἀγαπᾶνε καί νά πιστεύουν, καί ὅσο καί τά τέκνα τοῦ Ἑωσφόρου, φλογίζονται ἀπό τήν ἐπιθυμία νά μαθαίνουν καί νά κατανοοῦν» (οἱ ἐμφάσεις εἶναι τοῦ κειμένου) [26]. Βεβαίως, ἡ ἐν λόγῳ μειονότητα, δέν εἶναι παρά ὁ Γνωστικισμός, σέ ὅλες του τίς διαφορετικές ἐκφάνσεις διά τῶν αἰώνων, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ Μασονία.

Παρακάτω, σέ θέσεις ταυτόσημες μέ τοῦ Καζαντζάκη (στό παρακάτω κείμενο τῶν «Καρουλίων») περί τελικῆς ἀποκαταστάσεως καί σωτηρίας καί τοῦ ἑωσφόρου, γράφει ὁ Συρέ μέσα σέ συνάφεια ροδοσταυρικῆς ἐσχατολογίας: «Ὅταν ἡ ψυχή θά ἔχει καταλάβει ὅλη τή σημασία τῆς θυσίας του καί θά ἔχει ἐκπληρώσει τήν ἀποστολή της, ὁ Ἀρχάγγελος Ἑωσφόρος, ἐλευθερωμένος καί λαμπρότερος ἀπό κάθε ἄλλη φορά, θά γίνει ὁ θεός τοῦ πλανήτη Ἀφροδίτη [...] Ὅσο γιά τόν Ἑωσφόρο, ἀφοῦ ἐπανακτήσει τό ἄστρο του καί τό διάδημά του, θά συγκεντρώσει τίς λεγεῶνες του γιά καινούργιες δημιουργίες ... Καί τότε ὁ πυρσός τοῦ Ἑωσφόρου θά βροντοφωνάξει “Ἀπό τόν Οὐρανό στή Γῆ”! καί ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ θά ἀπαντήσει: “Ἀπό τή Γῆ στόν Οὐρανό!”» [27].

Μέσα ἀπό τό πρῖσμα τῶν παραπάνω κειμένων, πού ἐκθέτουν τή μασονική «συνάφεια» τῆς ἑωσφορικῆς σκέψεως τοῦ Νίκου Καζαντζάκη, θά σταθοῦμε ἐπεξηγητικῶς σέ συγκεκριμένα σημεῖα.

5. Ἡ αἰώνια εὐθύνη τοῦ Καζαντζάκη καί τῶν ὑποστηρικτῶν του

Τό ἀψευδές στόμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, δογμάτισε ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού πραγματικῶς ἐπιθυμεῖ νά ἀκολουθήσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀδύνατο νά μή πληροφορηθεῖ περί τοῦ Προσώπου καί τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ, ὡς τελείου Θεοῦ: «Ἐάν τις θέλῃ τό θέλημα αὐτοῦ ποιεῖν, γνώσεται περί τῆς διδαχῆς, πότερον ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ἤ ἐγώ ἀπ’ ἐμαυτοῦ λαλῶ»[28]. Ὁ ταλαίπωρος Καζαντζάκης, ὑπῆρξεν ὡστόσο ἐπίμονος καί ἀμετανόητος πολέμιος τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀποδεικνύεται καί ἀπό τά τελευταῖα ἔργα του, τήν «Ἀναφορά στόν Γκρέκο» καί τήν «Ἀσκητική». Γράφει:

«Πέθανε ὁ Θεός, ἄδειασε ὁ θρόνος του, θά θρονιασθοῦμε ἐμεῖς. Μείναμε μόνοι στόν κόσμο; Πέθανε τό ἀφεντικό; Τόσο τό καλύτερο· τώρα θά δουλεύουμε ὄχι γιατί αὐτός διατάζει, ὄχι γιατί φοβούμαστε ἤ ἐλπίζουμε, παρά γιατί ἐμεῖς τό θέμε [...] θέλω νά δώσω στούς ἀνθρώπους μιά καινούργια πίστη νά ξέρουν τό μυστικό πώς ὄξω ἀπ’ αὐτούς δέν ὑπάρχει τίποτα, καί νά δέχονται τή φοβερή τούτη γνώση ἡρωϊκά, ὄρθιοι ὡς τό τέλος στό ταμπούρι πού ὁ καθένας διάλεξε περιφρονῶντας τίς μεταφυσικές παρηγοριές»[29].

Ἄν ὅμως ὁ Καζαντζάκης ἔχει φύγει ἀπό τόν κόσμο αὐτό καί ἔχει καταλήξει κατά πνευματική νομοτελειακή ἔκβαση τῆς ἐλεύθερης θελήσεώς του μακράν τοῦ Χριστοῦ, στόν Ὁποῖον δέν βρῆκε τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ὡστόσο ἡ ὑπονόμευση τῶν χριστιανικῶν δομῶν συνεχίζεται μέσῳ τῶν συγγραμμάτων του καί τῆς ὑποστηρίξεως ἀπό μέρους τῶν θαυμαστῶν του. Εἶναι ἆραγε χωρίς συνέπειες γιά τόν ἴδιο -καί ὅσους τόν προβάλλουν- ἡ συνέχιση τοῦ ἔργου του;

Στή μελέτη του Περί Παρθενίας ὁ ἅγιος Βασίλειος Ἀγκύρας ἑρμηνεύοντας τό χωρίον Α΄ Τιμ. 5,24 [30], διατυπώνει τόν πνευματικό νόμο περί τῆς μετά θάνατον εὐθύνης τῶν προαγωγῶν τοῦ κακοῦ: «... ἔτσι καί στήν ἀντίθετη περίπτωση, ἄλλες μέν ἁμαρτίες προηγοῦνται, δηλαδή αὐτῶν πού ἐβλάβησαν ἀπό μοχθηρούς λόγους ἤ πράξεις καί πού ἔχουν προηγηθεῖ στόν ἅδη, οἱ ὁποῖοι καί προετοιμάζουν τά κολαστήρια γιά τούς ὑπαιτίους τῆς βλάβης, ἐκεῖ δέ ἄλλες ἐπακολουθοῦν, αὐτῶν πού βλάπτονται μετά τόν θάνατον ἐκείνων (τῶν ὑπαιτίων), ἐξ αἰτίας τῆς κακίας πού (οἱ ὑπαίτιοι) ἄφησαν στή ζωή  [...]  Ἔτσι καί ὁ Μαρκίων καί οἱ ὑπόλοιποι πού ἐγκατέσπειραν αἱρετικά δόγματα στή ζωή βλάπτουν, ὅλοι δέ ὅσοι εἰς τό ἑξῆς βλάπτονται ἐξ αἰτίας τους, παραδίδουν ἐκεῖ σέ πικρότερα κολαστήρια ἐκείνους πού ξεκίνησαν τήν κακία, ἀκόμη καί ἄν ἐκεῖνοι πέθαναν παλιά. Διότι ἐάν λέγει ὅτι κάποιος κρίνεται ἄξιος αὐτοῦ τοῦ θανάτου, “ἄν ἕναν τῶν μικρῶν σκανδαλίσει”, τότε ἐκεῖνος πού τόσο πολλούς σκανδαλίζει, ἔχοντας ἀφήσει ὑποδείγματα μοχθηροῦ βίου γιά διαφθορά ἠθῶν ἤ μέ τήν ἀναβλάστηση ψυχοφθόρων δογμάτων, αὐτός μετά τόν δικό του θάνατο θά μποροῦσε ἐπαξίως καί δικαίως νά χαρακτηρισθεῖ ὑπεύθυνος γιά ὅλους τούς θανάτους ἐκείνων πού ἀπέθαναν ἐξ αἰτίας του· γιά καθέναν πού ἐδῶ ἐξ αἰτίας του τραυματίζεται ἤ ἀποθνήσκει, ὁ ὑπαίτιος τραυματίζεται καί πεθαίνει σέ ἐκεῖνον τόν αἰῶνα» [31]. Ἀκολουθεῖ τό ἀπόσπασμα ἀπό τήν «Ἀναφορά στόν Γκρέκο»  καί ὁ σχολιασμός.

«ΣΤΑ ΚΑΡΟΥΛΙΑ»

Τέλειωνε πια το προσκύνημά μας. Τις παραμονές του μισεμού πήρα τον ανήφορο μοναχός, ν’ ανέβω στ’ άγρια ησυχαστήρια, ανάμεσα στους βράχους αψηλά απάνω από τη θάλασσα, στα Καρούλια. Τρυπωμένοι μέσα σε σπηλιές, ζουν εκεί και προσεύχουνται για τις αμαρτίες του κόσμου, καθένας μακριά από τον άλλο, για να μην έχουν και την παρηγοριά να βλέπουν ανθρώπους, οι πιο άγριοι, οι πιο άγιοι [α] ασκητές του Αγ. Όρους. Ένα καλαθάκι έχουν κρεμασμένο στη θάλασσα, κι οι βάρκες που τυχαίνει κάποτε να περνούν ζυγώνουν και ρίχνουν μέσα λίγο ψωμί, ελιές, ό,τι έχουν, για να μην αφήσουν τους ασκητές να πεθάνουν της πείνας [β]. Πολλοί από τους άγριους αυτούς ασκητές τρελαίνουνται· θαρρούν πως έκαμαν φτερά, πετούν απάνω από τον γκρεμό και γκρεμίζουνται· κάτω ο γιαλός είναι γεμάτος κόκκαλα [γ].

Ανάμεσα στους ερημίτες τούτους ζούσε τα χρόνια εκείνα, ξακουστός για την αγιοσύνη του, ο Μακάριος ο Σπηλαιώτης. Αυτόν κίνησα να δω· από τη στιγμή που πάτησα στο ιερό βουνό, είχα πάρει την απόφαση να πάω να τον δω, να σκύψω να του φιλήσω το χέρι και να του ξομολογηθώ. Όχι τα κρίματά μου, δεν πίστευα να ‘χα κάμει ως τότε πολλά, όχι τα κρίματά μου παρά την εωσφορική αλαζονεία που συχνά μ’ έσπρωχνε να μιλώ με αναίδεια για τα εφτά μυστήρια και τις δέκα εντολές και να θέλω να χαράξω δικό μου δεκάλογο [δ].

Έφτασα κατά το μεσημέρι στ’ ασκηταριά· τρύπες μαύρες στον γκρεμό, σιδερένιοι σταυροί καρφωμένοι στους βράχους, ένας σκελετός πρόβαλε από μια σπηλιά, τρόμαξα· σα να ‘χε φτάσει κιόλας η Δευτέρα Παρουσία και ξεπρόβαλε ο σκελετός αυτός από τη γης και δεν είχε ακόμα προφτάσει να ντυθεί όλες τις σάρκες του. Φόβος κι αηδία [ε] με κυρίεψε, και συνάμα κρυφός ανομολόγητος θαμασμός· δεν τόλμησα να τον ζυγώσω, τον ρώτησα από μακριά· άπλωσε το ξεραμένο μπράτσο, αμίλητος, και μου ‘δειξε  μια μαύρη σπηλιά αψηλά στα χείλια του γκρεμού.

Πήρα ν’ ανεβαίνω πάλι τους βράχους, με καταξέσκισαν τ’ αγκρίφια τους, έφτασα στη σπηλιά. Έσκυψα να δω μέσα· μυρωδιά χωματίλα και λιβάνι, σκοτάδι βαθύ· σιγά σιγά διέκρινα ένα σταμνάκι δεξά, σε μια σκισμάδα του βράχου, τίποτα άλλο· έκαμα να φωνάξω, μα η σιωπή μέσα στο σκοτάδι ετούτο μου φάνηκε τόσο ιερή, τόσο ανησυχαστική που δεν τόλμησα· σαν αμαρτία, σαν ιεροσυλία μού φάνηκε εδώ η φωνή του ανθρώπου.

Είχαν πια συνηθίσει τα μάτια μου στο σκοτάδι, κι ως τα γούρλωνα και κοίταζα, ένας φωσφορισμός απαλός, ένα πρόσωπο χλωμό, δυο χέρια σκελεθρωμένα κουνήθηκαν στο βάθος της σπηλιάς κι ακούστηκε γλυκιά ξεπνεμένη φωνή:

― Καλώς τον [στ]!

Έκαμα κουράγιο, μπήκα στη σπηλιά, προχώρησα κατά τη φωνή. Κουλουριασμένος χάμω, είχε σηκώσει το κεφάλι ο ασκητής, και διέκρινα στο μεσόφωτο το πρόσωπό του άτριχο, φαγωμένο από τις αγρυπνίες και την πείνα, με αδειανούς βολβούς, να γυαλίζει βυθισμένο σε ανείπωτη μακαριότητα· τα μαλλιά του είχαν πέσει, έλαμπε το κεφάλι του σαν κρανίο.

― Ευλόγησον, πάτερ, είπα κι έσκυψα να του φιλήσω το κοκαλιασμένο χέρι.

Κάμποση ώρα σωπαίναμε· κοίταζα με απληστία την ψυχή τούτη που είχε εξαφανίσει το κορμί της, αυτό βάραινε τις φτερούγες της και δεν την άφηνε ν’ ανέβει στον ουρανό. Ανήλεο, ανθρωποφάγο θεριό η ψυχή που πιστεύει [ζ]· κρέατα, μάτια, μαλλιά, όλα του τα ‘χε φάει.

Δεν ήξερα τι να πω, από πού ν’ αρχίσω. Σαν ένα στρατόπεδο ύστερα από φοβερή σφαγή μού φάνταζε το σαράβαλο κορμί μπροστά μου· ξέκρινα απάνω του τις νυχιές και τις δαγκωματιές του Πειρασμού.

Αποκότησα τέλος:
― Παλεύεις ακόμα με το Διάβολο, πάτερ Μακάριε; τον ρώτησα.

― Όχι πια, παιδί μου· τώρα γέρασα, γέρασε κι αυτός μαζί μου· δεν έχει δύναμη· παλεύω με το Θεό [η].

― Με το Θεό! έκαμα ξαφνιασμένος· κι ελπίζεις να νικήσεις;

― Ελπίζω να νικηθώ, παιδί μου· μού απόμειναν ακόμα τα κόκαλα· αυτά αντιστέκουνται [θ].

― Βαριά η ζωή σου, γέροντά μου· θέλω κι εγώ να σωθώ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος;

― Πιο βολικός; έκαμε ο ασκητής και χαμογέλασε με συμπόνια.

― Πιο ανθρώπινος, γέροντά μου.

― Ένας μονάχα δρόμος.

― Πώς τον λεν;

― Ανήφορο· ν’ ανεβαίνεις ένα σκαλί· από το χορτασμό στην πείνα, από τον ξεδιψασμό στη δίψα, από τη χαρά στον πόνο· στην κορφή της πείνας, της δίψας, του πόνου κάθεται ο Θεός. Στην κορφή της καλοπέρασης κάθεται ο Διάβολος· διάλεξε.

― Είμαι ακόμα νέος· καλή ‘ναι η γης, έχω καιρό να διαλέξω [ι].

― Άπλωσε ο ασκητής τα πέντε κόκαλα του χεριού του, άγγιξε το γόνατό μου, με σκούντηξε:

― Ξύπνα, παιδί μου, ξύπνα, πριν σε ξυπνήσει ο Χάρος.
Ανατρίχιασα.

― Είμαι νέος, ξανάπα για να κάμω κουράγιο [ια].

― Ο Χάρος αγαπάει τους νέους· η Κόλαση αγαπάει τους νέους· η ζωή ‘ναι ένα μικρό κεράκι αναμμένο, εύκολα σβήνει, έχε το νου σου, ξύπνα!
Σώπασε μια στιγμή, και σε λίγο:

― Είσαι έτοιμος; μου κάνει;
Αγανάχτηση με κυρίεψε και πείσμα [ιβ].

― Όχι! φώναξα.

― Αυθάδεια της νιότης! Το λες και καυκιέσαι, μη φωνάζεις· δε φοβάσαι;

― Ποιος δε φοβάται; Φοβούμαι. Κι ελόγου σου, πάτερ άγιε, δε φοβάσαι; Πείνασες, δίψασες, πόνεσες, κοντεύει να φτάσεις στην κορφή της σκάλας, φάνηκε η πόρτα της Παράδεισος [ιγ]· μα θ’ ανοίξει η πόρτα αυτή να μπεις; θ’ ανοίξει; είσαι σίγουρος;
Δυο δάκρυα κύλησαν από τις κόχες των ματιών του· αναστέναξε· και σε λίγο:

― Είμαι σίγουρος για την καλοσύνη του Θεού· αυτή νικάει και συχωρνάει τις αμαρτίες του ανθρώπου [ιδ].

― Κι εγώ είμαι σίγουρος για την καλοσύνη του Θεού· αυτή λοιπόν μπορεί να συχωρέσει και την αυθάδεια της νιότης [ιε].

― Αλίμονο να κρεμόμαστε μονάχα από την καλοσύνη του Θεού· η κακία τότε κι η αρετή θα μπαίναν αγκαλιασμένες στην [ιστ] Παράδεισο.

― Δεν είναι, θαρρείς, γέροντά μου, η καλοσύνη του Θεού τόσο μεγάλη;
Κι ως το ‘πα, άστραψε στο νου μου ο ανόσιος, μπορεί, μα, ποιος ξέρει, μπορεί ο τρισάγιος στοχασμός [ιζ], πως θα ‘ρθει καιρός της τέλειας λύτρωσης, της τέλειας φίλιωσης, θα σβήσουν οι φωτιές της Κόλασης, κι ο Άσωτος Υιός, ο Σατανάς, θ’ ανέβει στον ουρανό, θα φιλήσει το χέρι του Πατέρα και δάκρυα θα κυλήσουν από τα μάτια του: «Ήμαρτον!» θα φωνάξει, κι ο Πατέρας θ’ ανοίξει την αγκάλη του: «Καλώς ήρθες» θα του πει «καλώς ήρθες, γιε μου· συχώρεσέ με [ιη] που σε τυράννησα τόσο πολύ!»
Μα δεν τόλμησα να ξεστομίσω το στοχασμό μου· πήρα ένα πλάγιο μονοπάτι να του το πω [ιθ].

― Έχω ακουστά, γέροντά μου, πως ένας άγιος, δε θυμάμαι τώρα ποιος, δεν μπορούσε να βρει ανάπαψη στην Παράδεισο. Άκουσε ο Θεός τους στεναγμούς του, τον κάλεσε: «Τι έχεις κι αναστενάζεις;» τον ρώτησε· «δεν είσαι ευτυχής; ― Πώς να ‘μαι ευτυχής, Κύριε;» του αποκρίθηκε ο άγιος. «Στη μέση της Παράδεισος ένα συντριβάνι και κλαίει.

― Τι συντριβάνι; ― Τα δάκρυα των κολασμένων» [κ].
Ο ασκητής έκαμε το σημάδι του σταυρού, τα χέρια του έτρεμαν.

― Ποιος είσαι; έκαμε με φωνή ξεψυχισμένη· ύπαγε οπίσω μου, Σατανά [κα]!
Έκαμε πάλι το σταυρό του τρεις φορές, έφτυσε στον αέρα:

― Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, ξανάπε, κι η φωνή του τώρα είχε στερεώσει.
Άγγιξα το γόνατό του που γυάλιζε γυμνό στο μεσόφωτο· το χέρι μου πάγωσε.

― Γέροντά μου, του κάνω, δεν ήρθα εδώ να σε πειράξω, δεν είμαι ο Πειρασμός [κβ]· είμαι ένας νέος που θέλει να πιστέψει απλοϊκά, χωρίς να ρωτάει, όπως πίστευε ο παππούς μου ο χωριάτης· θέλω, μα δεν μπορώ [κγ].

― Αλίμονό σου, αλίμονό σου, δυστυχισμένε· το μυαλό θα σε φάει, το εγώ θα σε φάει. Ο αρχάγγελος Εωσφόρος, που εσύ υπερασπίζεσαι και θες να τον σώσεις, ξέρεις πότε γκρεμίστηκε στην Κόλαση; Όταν στράφηκε στο Θεό και είπε: Εγώ. Ναι ναι, άκου, νεαρέ, και βαλ’ το καλά στο νου σου: Ένα μονάχα πράμα κολάζεται στην Κόλαση, το εγώ. Το εγώ, ανάθεμά το! [κδ]
Τίναξα το κεφάλι μου πεισματωμένος:

― Με το εγώ αυτό ξεχώρισε ο άνθρωπος από το ζώο, μην το κακολογάς, πάτερ Μακάριε [κε].

― Με το εγώ αυτό ξεχώρισε από το Θεό. Πρώτα όλα ήταν ένα με το Θεό, ευτυχισμένα στον κόρφο του. Δεν υπήρχε εγώ και συ κι εκείνος· δεν υπήρχε δικό σου και δικό μου, δεν υπήρχαν δυο, υπήρχε ένα· το Ένα, ο Ένας [κστ]. Αυτός είναι ο Παράδεισος που ακούς, κανένας άλλος· από κει ξεκινήσαμε, αυτόν θυμάται και λαχταρίζει η ψυχή να γυρίσει· βλογημένος ο θάνατος [κζ]! τι ‘ναι ο θάνατος, θαρρείς; Ένα μουλάρι, το καβαλικεύουμε και πάμε.
Μιλούσε, κι όσο μιλούσε το πρόσωπό του φωτίζουνταν· γλυκό, ευτυχισμένο χαμόγελο ξεχύνουνταν από τα χείλια του κι έπιανε όλο του το πρόσωπο. Ένιωθες βυθίζουνταν στην Παράδεισο.

― Γιατί χαμογελάς, γέροντά μου;

― Είναι να μη χαμογελώ; μου αποκρίθηκε· είμαι ευτυχής, παιδί μου· κάθε μέρα, κάθε ώρα, γρικώ τα πέταλα του μουλαριού, γρικώ το Χάρο να ζυγώνει [κη].
Είχα σκαρφαλώσει τα βράχια για να ξομολογηθώ στον άγριο τούτον απαρνητή της ζωής· μα είδα ήταν ακόμα πολύ ενωρίς· η ζωή μέσα μου δεν είχε ξεθυμάνει, αγαπούσα πολύ τον ορατό κόσμο, έλαμπε ο Εωσφόρος στο μυαλό μου, δεν είχε ακόμα αφανιστεί μέσα στην τυφλωτική λάμψη του Θεού [κθ]. Αργότερα, συλλογίστηκα, σα γεράσω, σαν ξεθυμάνω, σαν ξεθυμάνει μέσα μου κι ο Εωσφόρος [λ].
Σηκώθηκα. Άσκωσε ο γέροντας το κεφάλι.

― Φεύγεις; έκαμε· άε στο καλό· ο Θεός μαζί σου.
Και σε λίγο, περιπαιχτικά:

― Χαιρετίσματα στον κόσμο [λα].

― Χαιρετίσματα στον ουρανό, αντιμίλησα· και πες στο Θεό, δε φταίμε εμείς, φταίει αυτός που έκαμε τον κόσμο τόσο ωραίο [λβ].

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

7. Ἑρμηνευτικά σχόλια ἐπί τοῦ κειμένου

[α] Ἡ ταύτιση τῆς ἁγιότητος μέ τήν ἀγριότητα, προκύπτει ἀπό τό φιλόσαρκο φρόνημα τοῦ Καζαντζάκη, ἐξ αἰτίας τοῦ ὁποίου παρακάτω χαρακτηρίζει τήν πίστη ὡς «ἀνθρωποφάγο θεριό». Φυσικά, κατά τήν ἐκκλησιαστική Πίστη ἡ ἄσκηση δέν εἶναι ἀνθρωποκτόνος, ἀλλά παθοκτόνος: «ἡμεῖς οὐκ ἐδιδάχθημεν σωματοκτόνοι, ἀλλά παθοκτόνοι» (Ἀββᾶ Ποιμένος §183, Τό Γεροντικόν, ἤτοι Ἀποφθέγματα Ἁγίων Γερόντων, ἐκδ. «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1981[3], σελ. 101). Οἱ φιλόσαρκοι φοβοῦνται καί μισοῦν τήν ἄσκηση, ἀπό ὑπερβολική συμπάθεια στό σῶμα τους.

[β] Τοῦτο ἀποτελεῖ ἔντεχνη δυσφήμηση! Ἡ ἀργία ἀπαγορεύεται αὐστηρῶς ἀπό τούς μοναχικούς κανονισμούς. Καί οἱ Καρουλιῶτες ἀσκητές, ὅπως ὅλοι οἱ Μοναχοί, εἶχαν ὑποχρεωτικῶς τό ἐργόχειρό τους καί δέν ἐξηρτῶντο ἀπό τήν φιλανθρωπία ἄλλων. Ἡ προμήθεια τῶν ἀναγκαίων γινόταν πράγματι ἀπό καλάθι γιά τά πιό ἀπόκρημνα κελλιά. Πρβλ. Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Ὅροι κατά πλάτος 37,1 PG 31, 1009C· «Ὅτι χρή ἐργάζεσθαι σπουδαίως, δῆλόν ἐστιν αὐτόθεν. Οὐ γάρ πρόφασιν ἀργίας, οὐδ’ ἀποφυγήν πόνου τόν τῆς εὐσεβείας σκοπόν ἡγεῖσθαι χρή, ἀλλά ὑπόθεσιν ἀθλήσεως, καί πόνων περισσοτέρων, καί ὑπομονῆς τῆς ἐν θλίψεσιν [...] οὐ μόνον διά τόν ὑπωπιασμόν τοῦ σώματος χρησίμου οὔσης ἡμῖν τῆς τοιαύτης ἀγωγῆς, ἀλλά καί διά τήν εἰς τόν πλησίον ἀγάπην, ἵνα καί τοῖς ἀσθενοῦσι τῶν ἀδελφῶν δι΄ ἡμῶν ὁ Θεός τήν αὐτάρκειαν παρέχῃ».

[γ] Προφανές ψεῦδος! Τά ἱστορικῶς γνωστά περιστατικά «ἀπονοίας» ἀσκητῶν ἀπό δαιμονική ἐνέργεια (βλ. ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, Γεροντικό τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τόμ. Β΄, Ἀθῆναι 1980, σελ. 107ἑἑ.), δέν ἐπαρκοῦν γιά νά ἐξασφαλίσουν τά πολυπληθῆ κόκκαλα πού χρειάζεται ὁ Καζ. γιά νά ζωγραφίσει τήν «ἁγιορειτική» εἰκόνα του τῶν ἀγρίων καί τρελλῶν ἀσκητῶν. Ἡ δαιμονική προπέτεια του Καζ. ἀποδεικνύται καί ἀπό τό ἑξῆς· σέ κάθε ἐπισκέπτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι γνωστή ἡ περισσή μέριμνα μέ τήν ὁποίαν φροντίζονται τά ὀστᾶ τῶν Μοναχῶν · ἀκόμη καί σέ περίπτωση πλανηθέντων Μοναχῶν, δέν θά ἐξετίθεντο τά ὀστᾶ τους παρερριμμένα εἰς τήν θέαν τῶν βλασφήμων, τύπου Καζαντζάκη.

[δ] Ἡ «ἀντι-νομοθέτηση», ἡ σύσταση νέου «θρησκευτικοῦ νόμου» ἀποτελεῖ κραυγαλέα ἀπόδειξη «ἀντι-χριστισμοῦ» (διότι «εἷς ἐστιν ὁ νομοθέτης καί κριτής», Ἰακ. 4,12, ἐνῷ ὁ Ἀντίχριστος «ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιρούς καί νόμον», Δαν. 7,25)· ἄλλωστε καί τό νά ἐπικρίνουμε ἁπλῶς τόν πλησίον ἀποτελεῖ ἁρπαγή τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ (Εὐεργετινός Γ΄, §2, 6 «ὁ κρίνων τόν ἕτερον ἤτοι τόν πλησίον τό ἀξίωμα τοῦ Κριτοῦ ἥρπασε, καί ἀντίχριστος ὁ τοιοῦτός ἐστιν» - ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου). Πόσο λοιπόν μᾶλλον τό νά κρίνουμε τούς θεϊκούς νόμους.

[ε] Ὁ Καζ. μολονότι στό Ἅγιον Ὄρος, δέν μπόρεσε νά ἀποκτήσει τόν φυσικό ἀνθρώπινο σεβασμό γιά ἀνθρώπους πραεῖς, πνευματοφόρους, πού προσεύχονται ἀνιδοτελῶς καί μέ ἔμπονη καρδιά γιά ὅλον τόν κόσμο· δέν μπόρεσε ἡ ἀμύητη καρδιά του εὔκολα νά θαυμάσει τήν ἀρετή τῶν ἀσκητῶν, πού ἐτέθησαν ἄντικρυς τῆς ζωῆς του («οἶδε γάρ καί πολέμιος θαυμάζειν ἀνδρός ἀρετήν»)· ἐφαρμόζεται ἐδῶ, ἀντιθέτως, τό τῆς Γραφῆς «βδέλυγμα ἁμαρτωλῷ θεοσέβεια» (Σοφ. Σειρ. 1,25). Ἡ ἀσκητική ζωή ἀποτελεῖ αὐτόματο ἔλεγχο τῶν φιλοσάρκων καί φιληδόνων ἀνθρώπων. Τό ὅτι ἡ προσέγγιση τοῦ Καζαντζάκη στή ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὑπῆρξε ἐξ ἐπιπολῆς μαρτυρεῖται καί ἀπό τόν Πρεβελάκη, ὅτι δηλαδή «μένει στό γραφικό μέρος τῆς περιήγησης», χωρίς νά ἐνσωματώνει «τά οὐσιαστικά βιώματα τοῦ Ἁγίου Ὄρους» [32]. Σύμφωνα μέ τό ἀνέκδοτο ἁγιορειτικό ἡμερολόγιο τοῦ Καζ. (Νμβρης-Δβρης 1914), ὁ ἴδιος καί ὁ Σικελιανός, ὄντας στό Ἅγιον Ὄρος - ὅπου ἐπῆγαν ἤδη ἐμφορούμενοι ἀπό τόν πόθο νά«δημιουργήσουν θρησκεία» - διάβαζαν ταυτόχρονα Dante, Βούδα καί Εὐαγγέλιο [33].

[στ] καί [ζ] Ἡ γνωστή σέ ὅλους «γλυκιά ξεπνεμένη φωνή» καί ὑποδοχή ἐκ μέρους ἑνός ἀσκητῆ ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν «ἀγριότητα» πού περιέγραψε ὁ Καζ.· ἀγριότητα ἔχουν οἱ ἀγνωιστές τοῦ Χριστοῦ μόνον κατά τοῦ διαβόλου καί τῶν δαιμόνων. Ἀλλά ὁ Καζ. ὡς ἑωσφοριστής καί ἐνεργούμενος ἀπό ἑωσφορισμό, «διαμαρτύρεται» ἐσωψύχως γιά τήν ἀγριότητα τῶν ἀσκητῶν κατά τῶν ἀποστατικῶν δυνάμεων καί τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος, τό ὁποῖο δέν διαφέρει καθόλου ἀπό τόν Ἀντίχριστο: «Ἀντιχρίστου γάρ οὐδέν διενήνοχεν ὁ τῆς σαρκός νόμος» (Ἁγίου Μαξίμου, PG 91, 1132A). Καί ἡ μάχη πρός τό σαρκικό φρόνημα δέν εἶναι μάχη πρός τήν σάρκα· τό σαρκικό φρόνημα ἐδράζεται στήν ψυχή, μολονότι ἐκφράζεται καί διά τοῦ σώματος, λόγῳ τῶν ἐκεῖθεν διαφόρων ἡδονῶν (ὑπνηλίας, λαιμαργίας κ.ο.κ.).

[η] Ἐδῶ ὁ Καζ. διά στόματος τοῦ «ἀσκητοῦ» του εἰσηγεῖται τήν ἄποψη, ὅτι ὁ διάβολος – ταυτιζόμενος μέ τήν σάρκα καί τήν ὑπερήφανη νεότητα (ἄρα ἀποτελώντας καί συστατικό τῆς φύσεώς μας), γερνᾶ μαζί μέ τόν ἄνθρωπο (βλ. καί παρακάτω, τό σχόλιο κη΄). Ἡ πάλη μέ τόν Θεό ἑρμηνεύεται ἀκριβῶς στό ἑπόμενο χωρίο.

[θ] Ἡ νίκη τοῦ Θεοῦ ἐπί τοῦ ἀνθρωπίνου φρονήματος εἶναι λοιπόν ὁ θάνατος, κατά τόν Καζαντζάκη. Ἄλλωστε, ὁ «ἀσκητής» του ἐκφράζει παρακάτω τήν ἐπιθυμία νά πεθάνει, ἄρα ταυτίζει τόν θάνατο μέ τήν νίκη τοῦ Θεοῦ. Βλασφημία μεγάλη κατά τοῦ Θεοῦ, ἐφ’ ὅσον ἡ ζωή καί ἡ σωματική φύση θεωροῦνται ἀπό τόν Καζ. δεδομένως ἀντίθεα, ἀφοῦ δέν θεώνονται ἀπό τόν Θεό (ὀρθοδόξως), ἀλλά ἡττῶνται διά τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος καθίσταται ἔτσι σύμμαχος τοῦ Θεοῦ. Ἀπόψεις καθαρῶς πλατωνικές (ὅπου τό σῶμα εἶναι «σῆμα», δηλ. μνῆμα τῆς ψυχῆς), διαρχικές, γνωστικές, τελείως εὔλογες γιά ἕνα Μασόνο, ὡς ὁ Καζαντζάκης.

[ι] Ἡ συμπύκνωση τοῦ χοϊκοῦ φρονήματος πού κυριαρχεῖ στήν ψυχή τοῦ Καζ. Γνωρίζουμε πάντως καί ἀπό τούς Ἁγίους, ὅτι εἶναι μεγάλη παγίδα τοῦ διαβόλου ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ μετάνοια δέν ἐπείγει, καί ὅτι ὑπάρχει καιρός γι΄ αὐτήν στό μέλλον (πρβλ. Εὐεργετινός Α΄, §2 «Ὅτι δεῖ ἐν τῷ ἐνεστῶτι ποιεῖν τό καλόν καί μή εἰς τό μέλλον ὑπερτίθεσθαι καί ὅτι μετά θάνατον οὐκ ἔστι διόρθωσις»). Πρβλ. καί Ἰακ. 4, 14· «οἵτινες οὐκ ἐπίστασθε τό τῆς αὔριον· ποία γάρ ἡ ζωή ὑμῶν; ἀτμίς γάρ ἔσται ἡ πρός ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δέ καί ἀφανιζομένη».

[ια] Ἡ ἐπιμονή τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος ὑπέρ τῆς ἁμαρτίας. Ἄλλωστε, ὁ «ἀσκητής» τοῦ Καζ. παρουσιάζεται ἀπό τόν συγγραφέα νά προτρέπει τό συνομιλητή του στήν ἴδια ἀσκητική «ἀνθρωποφάγο» ζωή· ὅμως αὐτό εἶναι σαφής διαστρέβλωση, διότι οἱ ἀσκητές προτρέπουν τούς πάντες στήν τήρηση τοῦ εὐαγγελικοῦ τρόπου ζωῆς, ὁ ὁποῖος δέν ταυτίζεται μόνον μέ τήν μοναχική ζωή. Οἱ διακριτικοί Γέροντες διακρίνουν ποιές ψυχές πρέπει νά προτρέψουν στήν ἀνάληψη τῆς μοναχικῆς ζωῆς· γνωρίζουν οἱ συναναστρεφόμενοι τούς Μοναχούς, ὅτι αὐτοί προτρέπουν καί σέ γάμο, ὡς δρόμο «βοηθοῦντα τῇ ἀσθενείᾳ» καί προφυλάσσοντα ἀπό τήν πορνεία.

[ιβ] Ἡ ἀπώλεια τοῦ φυσικοῦ ἀνθρωπίνου φόβου τοῦ θανάτου καί τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ, ἀποδεικνύει τήν «ὑπερφυσική» κατάσταση στήν ὁποία εἶχε περιέλθει ὁ Καζ. Ἄν καί ἀμέσως μετά λέγει ὅτι φοβᾶται, ὡστόσο ὁ φυσιολογικός ἀνθρώπινος φόβος τοῦ θανάτου ἀπομειώνει τά πάθη, ὅπως εἶναι «ἡ ἀγανάκτηση καί τό πεῖσμα» τοῦ Καζ. (Σοφ. Σειρ. 1,21· «φόβος Κυρίου ἀπωθεῖται ἁμαρτήματα, παραμένων δέ ἀποστρέψει ὀργήν»). Ὁ Καζ. δέν δύναται νά ἐννοήσει τόν σωτηριώδη καί εὐλογημένο φόβο τοῦ θανάτου.

[ιγ] Ἐδώ βλέπουμε τήν περιπαικτική χρήση τοῦ θηλυκοῦ γένους, «ἡ Παράδεισος», χαρακτηριστική στά ἔργα τοῦ Καζ. Τό σύνολο ἐπιχείρημά του βαλμένο πιό ἁπλᾶ: «ἀφοῦ οὔτε καί σύ πού ἔλιωσες στήν ἄσκηση εἶσαι βέβαιος ὅτι θά σωθεῖς, σέ τί ὑπερτερεῖ ἡ δική σου κατάσταση ἔναντι τῆς δικῆς μου»; Τρανότατα ἐπιχειρήματα ὑπέρ τῆς φιλοκοσμίας καί τῆς ἀσυδοσίας οἰκοδομεῖ ἡ καζαντζακική σκέψη, γιά νά τραφοῦν Ἕλληνες καί ξένοι μέ ἀθεϊσμό.

[ιδ] Ἀληθοφανής ἡ πρόταση τοῦ «ἀσκητοῦ»· πράγματι, ἡ σωτηρία προέρχεται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀμείβει τήν πίστη, τήν ἐκφραζόμενη μέ ἔργα («ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστί», Ἰακ. 2,26), ἀλλά δέν ἐξαγοράζεται αὐτή μέ τά ἔργα καθ΄ ἑαυτά (Λουκ. 17, 10).

[ιε] Τοῦ καλοῦ προηγηθέντος λογισμοῦ ἐπέκταση πρός τή δαιμονική ἐκτροπή· εἶναι ἡ ὠριγενιστική σκέψη, ἐναντίον τῆς τῆς ὁποίας μᾶς προειδοποίησαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, Κλῖμαξ 5, 29 PG 88, 780D· «Πρόσχωμεν πάντες, ἐπί πλείω δέ οἱ πεπτωκότες, μή νοσῆσαι ἐν καρδίᾳ τήν τοῦ Ὠριγένους τοῦ ἀθέου νόσον· τήν γάρ Θεοῦ φιλανθρωπίαν ἡ μιαρά προβαλλομένη, εὐπαράδεκτος ἐν τοῖς φιληδόνοις γίνεται»).

[ιστ] Καί πάλι, ὀρθή ἡ θεολογική τοποθέτηση· δέν χωρεῖ ἡ ἁμαρτία, ὡς ἀσύμβατη μέ τήν ἄκτιστη χάρη τῆς Ἁγίας Τριάδος, στόν παραδείσιο χῶρο τῶν ἐκθεωτικῶν ἐνεργειῶν· βεβαίως ποτέ κανείς Μοναχός δέν θά ἔκανε χρήση τῆς εἰρωνικῆς καζαντζακικῆς ἐκδόσεως, θηλυκοῦ γένους, τῆς λέξεως «Παράδεισος».

[ιζ] Ἡ ἑωσφορική σκέψη, ὅπως τήν εἴδαμε καί στήν εἰσαγωγή (στόν Ἐδουᾶρδο Συρέ), περί τελικῆς ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων (καί τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων) στήν ζωή τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐρωτοτροπία αὐτή μέ τήν ὠριγενιστική, καταδικασμένη ἀπό τήν Ε’ Οἰκουμενική Σύνοδο, πλάνη ὑπέρ τῆς σωτηρίας ὅλων ἀνεξαρτήτως μετανοίας, χαρακτηρίζει καί ἀρκετούς σύγχρονους θεολόγους.

[ιη] Ὁ Θεός ἀποβαίνει λοιπόν καί ... «πταίστης», γιά τήν ἀποστασία τοῦ ἑωσφόρου. Ἡ βάσανος τοῦ ἑωσφόρου, λοιπόν, κατά τόν Καζ. ὀφείλεται στήν τιμωρητική ένέργεια τοῦ Θεοῦ (κατά τήν δυτική θεολογική σκέψη) καί ὄχι στήν ὑπέρβαση τῶν ὀντολογικῶν ὁρίων τοῦ πρωταγγέλου ἑωσφόρου καί τήν «ἀσυμβατότητα» τῆς ὑπερηφανείας του πρός τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐνέργεια δέν μπορεῖ νά ἀναπαύεται στούς ὑπερηφάνους νόες. Καθαρῶς δαιμονική σύλληψη τό νά ἀπαιτεῖται ἡ μετάνοια τοῦ Θεοῦ ἐνώπιον τοῦ διαβόλου!!!

[ιθ] Ἄν εἶναι ἀλήθεια, εἶναι ἐνδεικτική καί τοῦ χαρακτῆρος τοῦ ἀνδρός. Οἱ πληγές πού ἀποκαλύπτονται ἐπιδέχονται θεραπεία· οἱ κρυπτές, ὄχι.

[κ] Καταφανής ἄρνηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς, βάσει ὑποβολιμαίου λογισμοῦ. Στόν Παράδεισο καί στά ἔσχατα δέν ὑπάρχει μνήμη τῆς κολάσεως· «καί ἐξαλείψει ἀπ’ αὐτῶν ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καί ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τά πρῶτα ἀπῆλθον» (Ἀποκ. 21,4)

[κα] Πραγματική ἡ ἀντίδραση τοῦ λογοτεχνικοῦ «ἀσκητοῦ». Ἡ φιλοκοσμία καί ἡ σαρκικότητα, ἄν καί ψυχολέτειρες, εὑρίσκουν συμπάθεια ἐνώπιον τῶν Ἁγίων, λόγῳ τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας. Ἡ διαστρέβλωση τῆς Πίστεως, ὅμως, εἶναι ὄντως σημεῖον σατανισμοῦ καί ἀντιθεϊσμοῦ. Αὐτό πού ὁ Καζαντζάκης ἔβαλε στό στόμα τοῦ «ἀσκητοῦ» του ὡς χαρακτηρισμό τοῦ ἑαυτοῦ του, ὡς «Σατανᾶ», ἐπιμόνως παραβλέπουν οἱ ἐκκλησιαστικοί ὑποστηρικτές τοῦ Καζ. Πράγματι, τέτοιος ἦταν καί τό ἐκαυχᾶτο.

[κβ] Καί ὅμως, ἡ ἐγνωσμένη ἐνοίκηση τοῦ ἑωσφόρου μέσα του, τόν ἀποδεικνύει καί πάλιν ψεύτη καί ὑποκριτή, καί συνεπῶς καί ὑπονομευτή τοῦ συνομιλητοῦ του.

[κγ] Ἄν θά ὁμιλοῦσε εἰλικρινῶς, θά παρατηρούσαμε καί ἐμεῖς μαζί μέ τόν Ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς· «Τό μυστήριον τοῦ κακοῦ δέν εἶναι μικρότερον ἀπό τό μυστήριον τοῦ καλοῦ [...] Τό μυστήριον τοῦ κακοῦ εἶναι ἐντέχνως ἑλκυστικόν· γοητεύει τόν ἄνθρωπον μέχρις ἔρωτος, καί ὁ ἄνθρωπος προσφέρει μέ ἐνθουσιασμόν τόν ἑαυτόν του εἰς τήν μεγάλην καί φοβεράν ἀγάπην του ὡς θυσίαν ὁλοκαυτώσεως» (Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος· Μελετήματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας, μτφρ. Ἱερομονάχου Ἀθανασίου Γιέφτιτς, ἐκδ. «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1987[5], σελ. 133)

[κδ] Τό καταδικαζόμενο ἀπό τήν Ἐκκλησία ἐγωιστικό φρόνημα (τό «ἐγώ»), δέν συνίσταται στήν αὐτοσυνειδησία τῶν ὄντων ὡς αὐθυποστάτων, ὡς ἰδιοϋποστάτων ὑπάρξεων, ἀτόμων, ὅπως παρακάτω ἐννοεῖ ὁ Καζ.· τοῦτο θά ἴσχυε ἄν ἡ σωτηρία ταυτιζόταν μέ τήν ἀπώλεια τῆς αὐτοσυνειδησίας στήν νιρβάνα, τήν τόσο ἀρεστή στόν Καζαντζάκη καί τούς Βουδδιστές.

[κε]  Ὥστε κατά τόν Καζ. ἡ ἀρχέγονη κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου ἦταν ζωώδης, μέχρι τήν διαμόρφωση «αὐτοσυνειδησίας». Βλέπουμε ἐδῶ τόν ἐξελικτισμό του, χαρακτηριστικόν ἄλλωστε σέ ὅλους τούς Θεοσοφιστές, καί γνωστόν ἀπό τίς βιογραφικές μελέτες περί τοῦ Καζαντζάκη (βλ. J. ANDERSON, Reincarnation. A Study of the Human Soul in its Relation to Re-Birth, Evolution, Post-Mortem States, the Compound Nature of Man, Hypnotism, etc., The Lotus Publishing Company, San Francisco 1896, A. BESANT, Evolution of Life and Form, Theosophical Publishing Company, London-Benares 1900[2] κ.ἄ.).

[κστ] Ἡ ταυτόχρονη χρησιμοποίηση τῶν ἀριθμητικῶν καί σέ οὐδέτερο καί σέ ἀρσενικό γένος, φανερώνει τήν μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου (κατά τόν «ἀσκητή») ταύτιση καί οὐσίας καί ὑποστάσεως (ὅπως διακρίνουν οἱ ἅγιοι Πατέρες στήν Τριαδολογία τήν ἔννοια τοῦ «οὐκ ἄλλο καί ἄλλο», γιά τήν οὐσία, καί τοῦ «ἄλλος καί ἄλλος», γιά τά Πρόσωπα· «Ἐκεῖ μέν γάρ ἄλλος καί ἄλλος, ἵνα μή τάς ὑποστάσεις συγχέωμεν: οὐκ ἄλλο δέ καί ἄλλο, ἕν γάρ τά τρία καί ταὐτόν τῇ θεότητι»· Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, PG 37,180B). Εἶναι φανερό ὅτι κανένα ἀπό τά δύο δέν ἰσχύει γιά τήν ὀρθόδοξη θεολογία, ἀλλά ὁ λογοτεχνικός καί νοητός «ἀσκητής», ἐδῶ, πλάθεται ἐξ ἴσου Μασόνος ... μέ τόν Καζαντζάκη (πιστεύει εἰς τήν κατ’ οὐσίαν καί ὄχι κατά Τριαδικήν χάριν θεότητα τοῦ ἀνθρώπου). Ἡ διαφορά εἶναι ὅτι ὁ ἕνας εἶναι Γνωστικός ἐγκρατίτης (ὁ «ἀσκητής»), ἐνῶ ὁ ἄλλος (ὁ συνομιλητής Καζαντζάκης) εἶναι Γνωστικός «Καρποκρατιανός» ἤ «Νικολαΐτης», ὀπαδός τῶν ἡδονῶν.

[κζ] Φανερῶς πλατωνική καί γνωστική ἀντίληψη, ὅπως ἐκθέσαμε καί παραπάνω· κατά τόν πλατωνικό διάλογο «Γοργία» : «ἤκουσα τῶν σοφῶν ὡς νῦν ἡμεῖς τέθναμεν καί τό μέν σῶμά ἐστιν ἡμῖν σῆμα» (σ. σῆμα εἶναι τό μνῆμα).

[κη] Ἀντιθέτως, στήν ἀρχή ὁ «ἀσκητής» ἔλεγε ὅτι παλεύει μέ τόν Θεό, ἐννοώντας βεβαίως τόν θάνατο (ἀφοῦ ἀπέμεινε νά ἀντιστέκονται τά ἀπομεινάρια του, «μοῦ ἀπόμειναν ἀκόμα τά κόκαλα· αὐτά ἀντιστέκουνται»). Τώρα λέγει ὅτι ἀναμένει χαμογελῶν τόν θάνατο· ἄρα, ἡ τοποθέτηση τοῦ ἀσκητῆ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ταυτίζεται μέ τήν προσμονή τῆς μετά θάνατον βουδδικῆς ἀνυπαρξίας. Δέν ἐννοεῖται λοιπόν ἐδῶ ὡς πάλη μέ τόν Θεό κάποια ἁμαρτητική, ἐκ πάθους, ἤ ἔστω καί ἐκ συναρπαγῆς, «ἀντίσταση» τῆς ψυχῆς στή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά προσμονή τοῦ θανάτου ὡς φυσικῆς λυτρώσεως. Ἄκρα διαστρέβλωση τοῦ ἀσκητικοῦ ὀρθοδόξου ἤθους, καί βεβαίως τῆς ἀνθρωπολογίας καί τῆς σωτηριολογίας.

[κθ] Ὁ Καζαντζάκης ἐπιγινώσκει γιά πολλοστή φορά, καθώς φαίνεται καί ἀπό ἄλλα γραπτά του, τήν ἐνοίκησή του ἀπό τόν ἑωσφόρο, τόν ὁποῖον ὀρθῶς συνδέει μέ τήν ἀγάπη τοῦ φθαρτοῦ κόσμου, καί «οὐδείς οἶδεν ἀνθρώπων τά τοῦ ἀνθρώπου εἰ μή τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου τό ἐν αὐτῷ» (πρβλ. Α΄ Κορ. 2,11). Ἡ δῆθεν ἐνοίκηση τοῦ ἑωσφόρου μαζί μέ τόν Θεό ἐντός τοῦ ἀνθρώπου, θυμίζει πολύ ἔντονα τήν καββαλιστική διδασκαλία (τοῦ Ἰσαάκ Λούρια) γιά παράλληλη ἐνοίκηση στοιχείων φωτός (Kellipot) καί στοιχείων δαιμονικῶν (Kellipot Nogah) ἐντός τοῦ κόσμου. Ἀναμένουμε νά δοῦμε ἀπό τούς ἐρευνητές, λοιπόν, καί μία μελέτη σχετικῶς μέ τό «Τό πρόσωπο τοῦ ἑωσφόρου στόν Νίκο Καζαντζάκη».

[λ] Ἄρα ὁ ἑωσφόρος, κατά τόν Καζαντζάκη, σχετίζεται κατά τόν λόγο τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως μέ τήν νεότητα καί «ξεθυμαίνει» μέ τό γῆρας.

[λα] Σωστή ἡ ἀποτύπωση τῆς περιφρονήσεως τῶν ἀσκητῶν πρός τόν «κόσμο», νοούμενον  ὡς κοσμικό φρόνημα. Ὅμως οἱ ἀληθεῖς ἀσκητές, ἀπό ἔμπονη ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους ἔχουν ἀδιάπτωτη τήν προσευχή καί τήν ποικίλη πνευματική θυσία χάριν τοῦ κόσμου· χαρακτηριστικό τό ἐνδιαφέρον τοῦ Ὁσίου Μάρκου τοῦ Ἀθηναίου γιά τά τεκταινόμενα στόν κόσμο, μετά ἀπό ἐνενῆντα πέντε χρόνια αὐστηρῆς ἀπομονώσεως (βλ. τό ἐκτενές Συναξάρι του, τῆς 5ης Μαρτίου).

[λβ] Τήν ἀγνωμοσύνη του πρός τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος τόσο ἀγάπησε τόν κόσμο, ὥστε να δώσει τόν Υἱό Του ὡς ἱλασμό γιά τίς ἁμαρτίες μας, τήν ἐξέφρασε ὁ Καζ. πολλές φορές: «Δέν ντρέπεσαι Οὐρανέ, φτοῦ νά χαθῆς. Φιλότιμο δέν ἔχεις; μέ μιά μικρούλα καρυδόκουπα τ’ ἀνθρώπου νά τά βάνης;» [Ὀδύσσεια τοῦ Καζαντζάκη, Ραψωδία Ε΄, 170-178]. Ἡ αἰτία τῆς ἁμαρτίας δέν εἶναι ἡ ὡραιότης τοῦ κόσμου· τήν ὡραιότητα αὐτή τήν θαυμάζουν καί ὅλοι οἱ ἅγιοι ὡς ἀπόδειξη τῆς πανσοφίας καί ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ (πρβλ. Ρωμ. 1, 19.20)· ἡ παράχρηση τῶν φυσικῶν πραγμάτων εἶναι πού συνιστᾷ τήν ἁμαρτία.

8. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1]  Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, Ἀναφορά στόν Γκρέκο, τυπ. Κωνσταντινίδη, Ἀθήνα 1961, σελ. 405.

[2] Βλ. ἐνδεικτικῶς ΙΩ. ΚΟΡΔΟΡΟΥΜΠΑΣ, Ὁ Καζαντζάκης ὡς διανοούμενος καί συγγραφέας, Ἀθῆναι 1976 (ἔκδ. Γ΄), Ο ΑΥΤΟΣ, Τό «πιστεύω» τοῦ Ν. Καζαντζάκη, ἐκδ. «Ὁ Σταυρός», Ἀθῆναι 1990. Ν. ΤΥΠΑΛΔΟΣ, Νίκος Καζαντζάκης. Ὁ ἀρνητής τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἀλαζονικός Μηδενιστής (ἀνθολόγιο ἀπό τό ἔργο του), ἐκδ. Ὀρθοδόξου Τύπου, Ἀθῆναι 1989. ΑΧ. ΠΙΤΣΙΛΚΑΣ, «Μασονικαί ἐπιδράσεις εἰς τά ἔργα τοῦ Ν. Καζαντζάκη», Ὀρθόδοξος Τύπος 1290-130 (9 Ὀκτωβρίου – 18 Δεκεμβρίου 1998). Βλ. καί τή σχετική ἀρθρογραφία στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τῶν Καθ. Κων. Καβαρνοῦ (1978), Μον. Ἰω. Βράννου (1978), Σεβ. Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου (1988), Καθηγητοῦ Ἀνδρ. Θεοδώρου (1988), Φώτη Κόντογλου (1988), Ν. Τσιούρα (1988), Γ. Γιολετζόγλου (1988), Ν. Τυπάλδου (1988), Ἀθ. Σακαρέλλου (1988), Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου (1989), Καθηγητοῦ Κων. Μουρατίδη (1997), Δ. Μαργαρίτη (1997), Δ. Καραχάλιου (1997), Ἰ. Κορδορούμπα (2007).

[3] ΑΡΧΙΜ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΣΙΑΚΚΑΣ, Ἐγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειῶν καί Αἱρέσεων, Παραχριστιανικῶν – Παραθρησκευτικῶν Ὁμάδων καί Συγχρόνων Ἰδεολογικῶν Ρευμάτων, ἐκδ. Ἱ.Μ. Τροοδιτίσσης, Κύπρος 2002, σελ. 668· «Ἀναφορικά μέ τή διδαχή, ὁ A. Crowley θέτει στό κέντρο ὄχι τό Σατανᾶ, ἀλλά τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο. Αὐτό εἶναι χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ νεοσατανισμοῦ. Ὁ “νόμος κλειδί” τοῦ Aleister Crowley εἶναι: “Κάμε ὅ,τι θέλεις, αὐτός εἶναι ὁ νόμος”».

[4] Οἱ Δαιμονισμένοι (1872), μέρος 3ο, κεφάλαιο 6ο «Πολύ δύσκολη νύχτα».

[5] Ὁ λόγος βεβαίως περί ἐκείνων πού ζοῦν συνειδητή χριστιανική ζωή· ὅπως σημειώνει ὁ Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης: «Λαοί, φυλές καί γλῶσσες, Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Ἐπίσκοποι, Κληρικοί ὅλων τῶν βαθμῶν, μοναχοί καί ἱερομόναχοι, θεολόγοι, ἐπιστήμονες, ὁλόκληρο τό Ἅγιον Ὄρος, λαός ὅλων τῶν ἐπιπέδων, ἔντυπα ἐκκλησιαστικά, οἱ πάντες, δέν συγκροτοῦν μίαν οἰκουμενικήν Ἐκκλησία, πού κατεδίκασε τόν Κ. καί τό ἔργον του;». («Θλιβερός συνήγορος τοῦ ἀσεβεστάτου Ν. Καζαντζάκη Καθηγητής Θεολογίας», Ὀρθόδοξος Τύπος 823 (27 Ἰανουαρίου 1989), σελ. 4).

[6] Σύμφωνα μέ τόν 29ο Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ ἱερᾶς Συνόδου, καί μόνον ἡ υἱοθέτηση στοιχείων ἄλλης θρησκείας, συνεπάγεται ἀφορισμό («εἰ δέ εὐρεθεῖεν Ἰουδαϊσταί, ἔστωσαν ἀνάθεμα παρά Χριστοῦ»). Καί μετά θάνατον γίνεται ἀφορισμός κάποιου γιά θέμα Πίστεως κατά τήν Ε΄Οἰκουμενική Σύνοδο: «ὡρίσθη παρά τῶν ἁγίων Πατέρων καί μετά θάνατον ἀναθεματίζεσθαι τούς εἴτε εἰς πίστιν, εἴτε εἰς κανόνας ἁμαρτήσαντας», Mansi 9,644A.B.)  Πρό ὀλίγου καιροῦ εἶδε τό φῶς τῆς δημοσιότητος καί περιστατικό χαρακτηριστικό τῆς στάσεως τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς Μασονίας: ὅταν κατά τή διάρκεια κηδείας ἀποκαλύφθηκε ἡ μασονική ἰδιότητα τοῦ ἀποθανόντος, ὁ τελεσιουργῶν ἀρχιερεύς Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος καί πάντες οἱ Κληρικοί ἀπεχώρησαν καί διέκοψαν τήν ἐκκλησιαστική κηδεία. Βλ. ΜΗΤΡΟΠ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ, Ὁ ἔλεγχος, http://hggiken.pblogs.gr/2014/06/idoy-pws-eprepe-na-antidroyn-oi-yphretes-ths-orthodoxias-apenant.html

[7] Γ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 1

[8] Γιά 40 ἡμέρες, τόν Ἰούλιο τοῦ 1914, http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82#cite_note-.CE.95.CE.BA.CE.B4.CF.8C.CF.83.CE.B5.CE.B9.CF.82-2

[9] Π. ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ, 400 Γράμματα τοῦ Καζαντζάκη στόν Πρεβελάκη, ἐκδ. Ἑλένης Ν. Καζαντζάκη, Ἀθήνα 1965, σελ. 186.396

[10] Πράξις Β΄, Ἔκθεσις τῆς Ἐπιτροπῆς Β΄, β΄, ἐν Πρακτικά τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου περί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Βουλγαρικοῦ Ζητήματος, Κωνσταντινούπολις 1872, σελ. 51.

[11] Γράμμα 41 ἐν Π. ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 56.

[12] Π. ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ, 400 Γράμματα τοῦ Καζαντζάκη στόν Πρεβελάκη, ἐκδ. Ἑλένης Ν. Καζαντζάκη, Ἀθήνα 1965.

[13] Π. ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ, αὐτόθι, σελ. 4.

[14] Δ. ΤΣΙΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ, «Ὁ Τέκτονας καί Θεόσοφος Νίκος Καζαντζάκης» ἐν Ἀπαγορευμένη Ἱστορία 1. Ψηφιοποίηση: http://www.egolpion.net/kazantzakis_8eosofia.el.aspx

[15] Σύμφωνα μέ τούς εἰδικούς «Ὁ “ἐσωτερισμός” εἶναι ἕνα εἶδος ἀποκρυφισμοῦ, καί μέ τόν ὅρον αὐτό οἱ ἐκφραστές του θέλουν νά δηλώσουν ὅτι οἱ παραδόσεις, οἱ διδασκαλίες καί οἱ τεχνικές τῶν Μεγάλων Μυστῶν ἀνήκουν σ’ ἕναν “ἐσωτερικό κύκλον” ἀνθρώπων καί ὅτι εἶναι ἀπρόσιτες γιά τούς πολλούς». ΑΡΧΙΜ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΣΙΑΚΚΑΣ, Ἐγκυκλοπαιδικό Λεξικό, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 340.

[16] Μ. ΦΥΣΕΝΤΖΙΔΗΣ, Επιφανείς και Διάσημοι Έλληνες Ελευθεροτέκτονες 1800-1970, τόμ. Α΄,  εκδ. «Βογιατζή», Αθήνα 2008, σελ. 62.

[17] «Νίκος Καζαντζάκης. 50 χρόνια από τον θάνατό του» ἐν http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0CB8QFjAA&url=http%3A%2F%2Fwww.grandlodge.gr%2Fwp-content%2Fuploads%2F2013%2F08%2F20thEvent.pdf&ei=bizAU7TjNOfB0QXekYGYDQ&usg=AFQjCNFn8WBqvMtcs-1Ttcthz0jtQP63CA&bvm=bv.70810081,d.d2k

[18] Κατά τήν ἀπόφαση 2060/1969 (4ης Νοεμβρίου) τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν, ὁ Τεκτονισμός «δέν εἶναι φιλοσοφικόν σύστημα, ἀλλ’ ἀποτελεῖ θρησκείαν ὑφ’ ἥν ἔννοιαν νοεῖται τό σύνολον τῶν δοξασιῶν, τῶν σχετικῶν πρός τήν πίστιν πρός ἕνα ἤ πολλούς θεούς μετά τῶν ἐξωτερικῶν τύπων καί τελετῶν κλπ., δι΄ ὧν ἐκδηλοῦται ἡ πρός τό θεῖον πίστις καί λατρεία. Ὅτι ὁ Τεκτονισμός ἀποτελεῖ θρησκείαν, ἐγένετο δεκτόν, τόσον ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐμμέσως δέ, πλήν σαφῶς, καί ὑπό τῆς Πολιτείας» (Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, Μασσωνισμός, ἐκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 1970, σελ. 260)

[19] Πλήν τῶν διάσπαρτων παρερμηνειῶν στά λοιπά ἔργα, μνημονεύουμε ἐνδεικτικῶς τά βιβλία τῆς Besant, Ἐσωτερικός Χριστιανισμός ἤτοι τά Ἐλάσσονα Μυστήρια (Esoteric Christianity or The Lesser Mysteries, 1902), τοῦ Kingsland, Ἡ Ἐσωτερική Βάσις τοῦ Χριστιανισμοῦ (The Esoteric Basis of Christianity, 1895), τοῦ Leadbeater, Ἡ Κρυπτή Πλευρά τῶν Χριστιανικῶν Ἑορτῶν (The Hidden Side of Christian Festivals, 1920), τοῦ Rudolf Steiner, Τό μυστικόν τῆς Τριάδος (Das Geheimnis der Trinität, 1922) καίΤό Κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιον σέ σχέση πρός τά ἄλλα τρία Εὐαγγέλια, ἰδίως πρός τό Κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιον (Das Johannes-Evangelium im Verhältnis zu den drei anderen Evangelien, besonders zu dem Lukas-Evangelium, 1909), κ.ἄ. πολλά.

[20] ALICE A. BAILEY, Problems of Humanity, Lucis Publishing Company, New York & Lucis Press Ltd., London, 1972· πρόκειται περί τοῦ Κεφαλαίου 5 (The Problem of the Churches ), παραγράφου 4 (The Regeneration of the Churches), σελ. 152-155.

[21] Αὐτόθι, σελ. 155.157· «Necessarily, the outer structure of the New World Religion will be long in manifesting; there is little chance of its full emergence during the present generation».

[22] ALBERT PIKE, Morals and Dogma of the Ancient and Accepted Scottish Rite of Freemasonry, Supreme Council of the Thirty-Third Degree for the Southern Jurisdiction of the United States, Charleston A.·.M.·. 5641, σελ. 321· «LUCIFER, the Light-bearer! Strange and mysterious name to give to the Spirit of Darkness! Lucifer, the Son of the Morning! It is he who bears the Light, and  with its splendors intolerable blinds feeble, sensual, or selfish Souls? Doubt it not! For traditions are full of Divine Revelations and Inspirations».

[23] Αὐτόθι, σελ. 102· «The true name of Satan, the Kabalists say, is that of Yahveh reversed; for Satan is not a black god, but the negation of God. The Devil is the personification of Atheism or Idolatry. For the Initiates, this is not a Person, but a Force, created for good, but which may serve for evil. It is the instrument of Liberty or Free Will. They represent this Force, which presides over the physical generation, under the mythologic and horned form of the God PAN; thence came the he-goat of the Sabbat, brother of the Ancient Serpent, and the Light-bearer or Phosphor, of which the poets have made the false Lucifer of the Legend».

[24] Β. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, Τό Μαῦρο Λεξικό τῆς Ἑλληνικῆς Μασονίας, τόμ. Β΄(Ε-Ω), ἐκδ. Βασδέκης, Ἀθήνα 2001, σελ. 9 (λῆμμα Ἐβλίς) 

[25] MAX HEINDEL, Freemasonry and Catholicism, The Rosicrucian Fellowship, California- London 1931 [2], σελ. 11· «Thus originated the feud in the dim dawn of this Cosmic Day, and that which we see as Free Masonry today is an attempt by the Hierarchs of Fire, the Lucifer Spirits, to bring us the imprisoned spirit ‘Light’, that by it we may see and know. Catholicism is an activity of the Hierarchs of  water, and places ‘Holy Water’ at the Temple door to quench the spirits seeking light and knowledge and to inculcate faith in Jehovah».

[26] ΕΔ. ΣΥΡΕ, Από τη Σφίγγα στον Χριστό. Η θεία εξέλιξη, μτφρ. από τα γαλλικά Βάρδας Σκληρός, εκδ. Πύρινος Κόσμος, Αθήνα 1992, σελ. 424.425.

[27] Αὐτόθι, σελ. 438.439.

[28] Ἰω. 7, 17

[29] Ἀναφορά, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 323.

[30] «Τινῶν ἀνθρώπων αἱ ἁμαρτίαι πρόδηλοί εἰσι, προάγουσαι εἰς κρίσιν, τισί δέ καί ἐπακολουθοῦσιν».

[31] Περί τῆς ἐν παρθενίᾳ ἀληθοῦς ἀφθορίας πρός Λητόιον Ἐπίσκοπον Μελιτηνῆς 33, PG 30, 736D-737A.Β· «οὕτω καί κατά τό ἐναντίον αἱ μέν προάγουσιν ἁμαρτίαι τῶν βλαβέντων ἐκ τῶν μοχθηρῶν λόγων ἤ πράξεων, προειληφότων τε εἰς ᾅδου, καί τά κολαστήρια τοῖς τῆς βλάβης αἰτίοις παρασκευαζόντων ἐκεῖ· αἱ δέ καί ἐπακολουθοῦσι, τῶν καί μετά τόν ἐκείνων θάνατον, δι΄ ἥν κατέλιπον τῷ βίῳ κακίαν, ἐξ αὐτῶν βλαπτομένων [...] οὕτω Μαρκίων καί οἱ λοιποί τῶν αἱρετικά ἐγκατασπειράντων τῷ βίῳ δόγματα βλάπτουσιν, ἁπάντων τῶν ἐξ αὐτῶν ἐντεῦθεν βλαπτομένων,  πικροτέροις τούς προκατάρξαντας τῆς κακίας κολαστηρίοις, καί πάλαι ὅμως τεθνεῶτας, ἐκεῖ παραδιδόντων. Εἰ γάρ ἕνα, φησίν, ἐάν τις τῶν μικρῶν σκανδαλίσῃ, τοῦδε τοῦ θανάτου ἄξιος κρίνεται, ὁ τοσούτους, διά τοῦ μοχθηροῦ βίου πρός διαφθοράν ἠθῶν καταλελοιπέναι ὑποδείγματα, ἤ φθοροποιά ψυχῶν ἀναφυέναι τά δόγματα, σκανδαλίζων, καί μετά τόν οἰκεῖον θάνατον, ἁπάντων ἄν τῶν δι΄ αὐτόν ἀποθνησκόντων θανάτων ὑπεύθυνος ἀξίως καί δικαίως ἀποφανθείη, καθ΄ ἕκαστον τῶν δι’ αὐτόν τραυματιζομένων ἤ ἀποθνησκόντων ἐνταῦθα, κατά τόν ἐκεῖ αἰῶνα τραυματιζομένου τε τοῦ αἰτίου καί ἀποθνήσκοντος».

[32] Π. ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. λγ΄(εἰσαγωγῆς).

[33] ΑΦΡ. ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, «Από τον Νίτσε στον καζαντζάκη: Η γενεαλογία της “Κρητικής Ματιάς”», Πόρφυρας 129 (Οκτ. – Δεκ. 2008) 7 (pdf, ψηφιακής εκδόσεως), ὑποσημ 16.

πηγή