Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες στά κείμενά τους καταδικάζουν ρητά καί κατηγορηματικά ὅλα τά σαρκικά ἁμαρτήματα, τήν ὁμοφυλοφιλία, τίς ὅποιες ἄλλες παρά φύσιν σχέσεις καί τίς σαρκικές διαστροφές.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καταγράφει τό φοβερό θαῦμα πού ἔγινε τήν νύχτα τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ μας: «Λέγει ἕνας διδάσκαλος», σημειώνει ὁ Ἅγιος, «ὅτι τήν νύκτα, κατά τήν ὁποία γεννήθηκε ὁ Δεσπότης Χριστός, ἔστειλε πρῶτα ἕναν Ἄγγελο καί ἐθανάτωσε ὅλους τούς ἀρσενοκοίτες, καί ἔπειτα ἐγεννήθη, γιά νά μήν βρεθεῖ τότε στήν γῆ μία τέτοια Θεομίσητη ἁμαρτία (παρά Ἱερονύμῳ)»[1].
Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης, ἀναφερόμενος στά σαρκικάἁμαρτήματα καί τίς διεστραμμένες σαρκικές σχέσεις, ἐπισημαίνει τούς διάφορους βαθμούς ἁμαρτίας: «...πρέπει νά γνωρίζετε», παρατηρεῖ, «ὅτι οἱ κρίσεις τοῦ δικαίου Κριτῆ εἶναι πολλές καί διάφορες, ὅπως καί οἱ ἀνταποδόσεις, τίς ὁποῖες πρόκειται νά κάνει σ’ αὐτούς πού ἁμαρτάνουν στό σῶμα τους. Γιατί ἀλλιῶς κρίνεται ὁ πιστός καί ἀλλιῶς ὁ ἄπιστος. Λέγει ἡ Γραφή ὅτι «αὐτός πού γνώριζε τό θέλημα τοῦ Κυρίου καί δέν τό ἔκανε θά δαρεῖ πολύ». Kαί ἄλλο εἶναι τό κρῖμα ἐκείνου πού πόρνευσε στά νιάτα του, καί ἄλλο ἐκείνου πού πόρνευσε στά γηρατειά του. Ἄλλο τό κρῖμα τοῦ ἀνύπαντρου καί ἄλλο ἐκείνου πού ἔχει γυναίκα καί προδίδει τόν γάμο του. Kαί ἄλλο ἐπίσης τό κρῖμα ἐκείνου πού συγκατοικεῖ μέ ποταπή (εὐτελισμένη) γυναίκα, καί ἄλλο ἐκείνου πού ἔχει σεμνή. Ἄλλο εἶναι τό κρῖμα ἐκείνου πού παρανόμησε μόνο σέ μία καί ἄλλο ἄν ἔχει μολυνθεῖ μέ πολλές. Ἄλλο εἶναι τό κρῖμα τοῦ δασκάλου καί τοῦ ἱερέα καί ἄλλο τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου. Διότι οἱ δυνατοί, λέγει ἡ Γραφή, θά τιμωρηθοῦν αὐστηρά. Ἄλλο εἶναι, ὅταν γίνεται ἀπό συνήθεια κακή καί ἄλλο ἀπό γοητεία. Ἄλλη, ἐπίσης, συγγνώμη ἔχει αὐτός πού ἁμαρτάνει καί θλίβεται καί ὑποφέρει καί ἄλλη αὐτός πού ἁμαρτάνει καί ζεῖ ἀμέριμνος. Καί πάλι. Ἀλλιῶς τιμωρεῖται αὐτός πού μέ τρόπο φυσιολογικό κάνει χρήση τῆς φύσεως καί μέ ἄλλον τρόπο καί περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἁμαρτία καί αὐστηρότερα θἀ τιμωρηθεῖ αὐτός πού διαπράττει τήν παρά φύση ἁμαρτία τῶν Σοδόμων, τήν ὁποία οὔτε τά ζῶα κάνουν, ὅπως ἡ Γραφή διηγούμενη λέγει: «Φεῦγε τήν φωτιά πού ἔπεσε στήν Πεντάπολη τῶν Σοδόμων, ἡ ὁποία, ὡς ἀπόδειξη τῆς κακίας της, καιομένη ἔμεινε ἄγονη καί σέ ἀκατάλληλες ἐποχές βλαστάνει φυτά.
Ἄγονες πράξεις ἔκαναν, ἄγονη ἔμεινε γιά πάντα ἡ γῆ τους καί παρά φύσιν ἡ γῆ ζωογονεῖ τούς σπόρους της». Ὁ Κύριος γνωρίζει νά γλυτώνει τούς εὐσεβεῖς ἀπό πειρασμό, καί τούς ἀδίκους τούς φυλάσσει κολαζόμενους τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ἰδιαίτερα μάλιστα ἐκείνους πού βαδίζουν πίσω ἀπό ἄλλη σάρκα μέ ἐπιθυμία μιασμοῦ... Ἄς ἀκούσουν αὐτά οἱ παντρεμένοι μέ γυναῖκες καί ἀπό ἐρωτική μανία καί σπατάλη καί κυρίως ἀπό ἔλλειψη συνειδήσεως καί φόβου Θεοῦ, ἐγκαταλείποντας τήν φυσική χρήση, ἀναμιγνύονται κατά τρόπο ἀφύσικο, οἱ ὁποῖοι δέν θά ἔχουν καμία ἀπολογία τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως»[2].
Εἰδικά γιά τίς διαστροφικές σχέσεις[3], πού τείνουν νά κυριαρχήσουν μέσα στά ζευγάρια καί παραπέμπουν στούς ἀρχαίους αἱρετικούς, τούς ἀποκαλουμένους Βορβορῖτες, ἔχουμε ἀναφορά στήν Ἁγία Γραφή καί μάλιστα στήν Καθολική ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἰούδα. Παραθέτω στοιχεῖα ἀπό εἰδική μελέτη Ἀρχιμανδρίτου-Πνευματικοῦ πατρός καί ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ γιά τό συγκεκριμένο θέμα.
«Ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας ὁ ἀδελφόθεος, στήν Καθολική του ἐπιστολή, ἀναφέρεται μεταξύ ἄλλων καί σ’ αὐτή τήν ἐλεεινή πράξη[4]· πλήν, τήν γράφει συγκρατημένα λεκτικά. Γράφει: «ὅμοίως μέντοι καί οὗτοι ἐνυπνιαζόμενοι σάρκα μέν μιαίνουσι, κυριότητα δέ ἀθετοῦσι, δόξας δέ βλασφημοῦσιν»[5].Ὄντως δύσκολο χωρίο πρός ἀνάλυση. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης «ἐπιστρατεύει» τόν Ἅγιο Θεοφύλακτο Βουλγαρίας, καθώς καί τόν Οἰκουμένιο, καί γράφει: «Ὁ δέ Θεοφύλακτος καί ὁ Οἰκουμένιος, ἑρμηνεύοντας τό«ἐνυπνιαζόμενοι», λέγει ὅτι πρέπει νά θαυμάσει κανείς τόν Ἀπόστολον αὐτόν, διότι μέ πολλή σεμνή λέξη ἐσυσκίασε τήν αἰσχρή πράξη πού ἔπρατταν οἱ Βορβορῖτες καί Νικολαΐτες, καθώς γράφει ὁ θεῖος Ἐπιφάνιος στά καλούμενα Πανάρια[7]. Γράφει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος: «τούς Βορβορίτας τούτους καί μιαρούς αἰσχρῶς γυναιξίν ἐπιμειγνυμένους, μή τῇ μήτρᾳ τήν γόνην καταχεῖν, ἀλλ’ ἀτελέστῳ τῇ βδελυρίᾳ, ταῖς ἑαυτῶν ὑπολαβόντες ταύτην χερσίν, εὐθύς τῷ στόματι ταύτην προσάγειν, μεθ’ ὧν συνεφθάρησαν γυναίων καί οὕτως ἀπέρχεσθαι ἀπ’ ἀλλήλων τούς ἀκαθάρτους, μέγα τί οἰηθέντας ἐπιτετελεκέναι. Τοῦτο τό ἀκάθαρτον δράμα, διά τό ἀτέλεστον, ἐνυπνίασμα καλεῖ· ἐπεί καί τοιαῦτα τά ἐνυπνιάσματα»[8]»[9]. Διαφαίνεται λοιπόν καθαρά, ἀπ’ ὅσα ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας καί ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος, ὅτι περί στοματικῶν ἀνοσιουργημάτων γίνεται ἐδῶ λόγος. Αὐτά καλύπτει εὐσχημόνως ὁ Ἅγιος Ἰούδας κάτω ἀπό τήν λέξη ἐνυπνιάσματα. Μετά τήν αἰσχρή πράξη «ἔτσι ἀπέρχονται χωρίζοντας ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο οἱ ἀκάθαρτοι, νομίζοντας ὅτι ἔχουν ἐπιτελέσει κάτι μεγάλο. Aὐτό τό ἀκάθαρτο δράμα, λόγω τοῦ ἀτελέστου (δηλ. τῆς ἀναποτελεσματικότητος), ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας ὀνομάζει ἐνυπνίασμα, ἐπειδή τέτοια εἶναι καί τά ἐνυπνιάσματα»[10]. Ἡ ἔσχατη αὐτή βδελυγμία καί ναδίρ κατάπτωση λαμβάνει χώρα τόσον μεταξύ τῶν ὁμοφυλοφίλων, ὅσο ἐπίσης καί μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἀσφαλῶς καί εὐλογημένων ἀπό τήν Ἐκκλησία ἀνδρογύνων δυστυχῶς. Eἶναι μέρος τῆς γενικευμένης ὁμοφυλοφυλικῆς πρακτικῆς, πού ἔχει εὐρύτατη διάδοση[11]… Στήν περίπτωση αὐτή, κυρίως οἱ ἄνδρες εἶναι ἡ αἰτία αὐτῆς τῆς καταπτώσεως. Πασχίζουν νά ἔχουν τίς γυναῖκες τους ὄχι μέ σεβασμό καί ἔντιμη ἀντιμετώπιση, ἀλλά ὡς ὑποκείμενα, ὡς ἁπλά σαρκικά ὄργανα, ὡς μέσα αἰσχίστης γι’ αὐτούς ἡδονῆς, ὡς ὑποχείρια ὄντα, ὡςκρέατα ἡδονιστικά, γιά τίς διαστροφικές ἐπιλογές τους καί τά ἄκρως ἀνώμαλα γοῦστα τους. Ὄντως ἀπάνθρωπη συμπεριφορά στά πρόσωπα μέ τά ὁποῖα διά βίου ἔχουν συνδέσει τήν ζωή τους. Ἐκτροχιασμός καί διαστροφή τοῦ χείριστου εἴδους, ἡ πλέον βαθεῖα σήψη καί ἠθική κατάπτωση. Ὑπάρχουν βέβαια καί γυναῖκες ἀλλοτριωμένες, πού ζητᾶνε οἱ ἴδιες, αὐτές τίς ὁμοφυλοφιλικές πρακτικές καί ἀθλιότητες ἀπό τούς συζύγους τους, ἀλλά δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὑπάρχουν καί γυναῖκες φυσιολογικές, συνεσταλμένες καί σοβαρές, πού ὑφίστανται ἀναγκαστικά καί πιεστικά καί διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ τήν ἔσχατη ταπείνωση καί τόν ἀηδιαστικότατο αὐτόν ἐξευτελισμό καί μάλιστα ἀπό ποιόν; Ἀπό τόν ἄνθρωπο, πού ἰσοβίως συνέδεσαν τήν ζωή τους!! Ὅταν μάλιστα εἶναι καί μικρομάνες πῶς νά φιλήσουν τά παιδιά τους; Πῶς νά βάλουν σ’ αὐτό τό στόμα τήν Θεία Κοινωνία; Καί αὐτά ἀπό τούς συζύγους, πού θέλουν «νά ἔχουν τό πάνω χέρι στήν γυναῖκα τους» καί γιά δαιμονικά καί ψυχοπαθολογικά αἴτια, τῆς συμπεριφέρονται βίαια καί ἐξευτελιστικά».
Βέβαια, ὅλα αὐτά εἶναι αἰτία διαζυγίου καί ὅσες εὐσεβεῖς γυναῖκες πιέζονται νά συμπράττουν σ’ αὐτήν τήν αἰσχρουργία δικαιοῦνται νά χωρίζουν, ἀφοῦ ὁ Θεός τούς ἐκάλεσε διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου εἰς ἁγιασμόν καί ὄχι εἰς βδελυρία, σοδομισμό καί αἴσχιστη κατάπτωση, πού ὁδηγεῖ στήν αἰώνια κόλαση. Εἶναι προτιμότερο νά ὑποστοῦν ὁποιαδήποτε στέρηση καί ταλαιπωρία, ἀκόμη καί θάνατο, παρά νά συμπράξουν σέ τέτοια αἴσχιστα ἔργα.
Σύγχρονος μέγας γέρων λέγει ὅτι, καί μιά φορά νά ἀσπασθεῖ τά μωρά της μιά μάνα πού ἔχει καταμολύνει τά χείλη της μέ αὐτές τίς παμμίαρες πράξεις, τούς μεταδίδει τόσα δαιμονικά μικρόβια, πού ἀναστατώνουν ὅλη τήν ψυχοσωματική ὕπαρξη-ἑνότητα τῶν παιδιῶν. Φάρμακο καί ἁγνισμός εἶναι μόνο ἡ εἰλικρινής καί ἐν μετανοίᾳ ἐξομολόγηση.
Εἶναι βέβαια, δυστυχῶς, τό πιό διαδεδομένο ἀνοσιούργημα τῆς ἐποχῆς. Τήν παλαιά ἐποχή τό ἔκαναν οἱ αἱρετικοί «Βορβορῖτες», στούς ὁποίους ἀναφέρεται συγκεκαλυμένα ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας, φανερά δέ ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου[12]. Δέν ὁμίλησαν ξεκάθαρα τότε, γιατί ἦταν αἰσχρότατη πράξη μόνο τῶν συγκεκριμένων αἱρετικῶν (γι’ αὐτό και Βορβορῖτες ἐπονομάσθηκαν), ὁπότε δέν ἤθελαν νά καταμολύνουν οἱ Ἀπόστολοι τόν νοῦ τῶν ὑπολοίπων χριστιανῶν μέ τήν παράσταση τοῦ φοβεροῦ τούτου ἀνοσιουργήματος. Tό ἀναφέρει καί ἡ ἕκτη εὐχή τοῦ Εὐχελαίου ὡς βασική αἰτία ἀσθενειῶν: «…εἴτε γεύσει κατεπόρνευσαν…κ.λ.π.».
Στήν ἐποχή μας τά πράγματα πρέπει να λέγονται ξεκάθαρα. Bέβαια ἡ πολυμίσητη στόν Θεό σοδομίτικη ἁμαρτία (ἡ φοβερή παρά φύσιν ἀσέλγεια τοῦ παχέος ἐντέρου) εἶναι ἀκόμη χειρότερη… (Ὅσοι κάνουν αὐτά) τά πληρώνουν μέ φοβερές δαιμονικές καταστάσεις καί φρικτές ἀρρώστιες, ἀλλά «ὁ παράνομος Ἰούδας οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι», ὅπως λέγει τό τροπάριο τῆς Μεγάλης Τετάρτης. Ὁ ἐθισμός στήν διαφθορά καί ἡ ἀπώλεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λόγω τῆς μεγάλης ἀκαθαρσίας, ὁδηγεῖ στήν πλήρη ἀπονέκρωση τῆς συνειδήσεως. Ζωντανεύουν καί ἐπιβάλλονται ἀπόλυτα οἱ παλαιοί αἱρετικοί, οἱ ἐπονομαζόμενοι «Βορβορῖτες», Eἶναι ἡ ὑποκτηνώδης ἠθική πού προωθεῖ παγκοσμίως ἡ «Νέα Τάξη Πραγμάτων», ἡ ὁποία ἐπιδιώκει τήν ἀποδόμηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας καί τήν δημιουργία μιᾶς ἀσυνείδητης κοινωνικῆς μάζας, πού θά λειτουργεῖ στούς ρυθμούς πού ἐκπέμπει ἡ καταχθόνια μηχανή τοῦ διεθνοῦς σιωνισμοῦ. Ἡ κατεύθυνση δέ στήν ὁποία ὁδηγεῖ εἶναι ἡ κατάρριψη κάθε ἰδανικοῦ, ἡ ὁμογενοποίηση καί ὁ ἔλεγχος τῶν ἀγορῶν καί, τέλος, ἡ παγκόσμια διακυβέρνηση.
Εἶναι καί ὁ «κόρος», ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε ὁ Ὅσιος Γέρων Ἀναστάσιος, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ διαρκεῖς ἐναλλαγές καί λυσσαλέες ἀναζητήσεις, ὁδηγώντας τον σέ πολύ κατώτερη ποιοτική στάθμη ἀπ’ αὐτή τῶν ἀλόγων ζώων.
Εἶναι ἀδήριτη, ἀναμφισβήτητη καί κατεπείγουσα ἀνάγκη γιά μετάνοια καί ἀνυποχώρητη ἀντίσταση στήν ἀποδόμηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας διά τῶν παρά φύσιν σχέσεων. Δυστυχῶς, αὐτές τείνουν νά κυριαρχήσουν καί μέσα στά ζευγάρια. Θά πρέπει ἡ σώφρων σύζυγος νά μήν συγκατατίθεται ποτέ σέ τέτοιες ἄνομες ἀπαιτήσεις τοῦ συζύγου της. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης,ἑρμηνεύοντας τό χωρίο τοῦ Ἀποστόλου «Ἡ γυναίκα τό δικό της σῶμα δέν τό ἐξουσιάζει, ἀλλά ὁ ἄντρας. Ὅμοια ἐπίσης καί ὁ ἄντρας τό δικό του σῶμα δέν τό ἐξουσιάζει, ἀλλά ἡ γυναίκα» παρατηρεῖ: «Ναί, δέν ὁρίζει τό σῶμα της ἡ γυναίκα, ἀλλά ὁ ἄνδρας. Πλήν στήν κατά φύσιν καί νόμιμη μίξη (συζυγική σχέση) καί ὄχι στήν παρά φύσιν καί ἄνομη μίξη. Ἑπομένως, ἄν ὁ ἄνδρας κάποιας γυναίκας ζητάει παρανόμως νά ἔλθει σέ παρά φύσιν μίξη (σαρκική σχέση) μέ αὐτή, ἡ γυναίκα δέν πρέπει νά ὑποτάσσεται σ’ αὐτό, ἀλλά νά τόν ἐμποδίζει καί κατ’ οὐδένα τρόπο νά μήν συγκατατίθεται».
Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε τά ἐπιγραμματικά λόγια τοῦ καυστικοῦ γύρω ἀπ’ αὐτά τά θέματα Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Ὅσοι διαπράξατε παρά φύσιν πράξεις (τήν σοδομίτικη ἁμαρτία πού εἶναι καί βαρύτερη καί τήν στοματική) νά τρομάξετε. Tώρα αὐτά πού περνᾶτε εἶναι γιά κάθαρση καί διόρθωση. Στήν αἰώνια ζωή, ἄν πᾶτε ἀμετανόητοι, αὐτά πού θά ἀντιμετωπίσετε θά εἶναι κόλαση καί τιμωρία… Θά πρέπει νά μετανοήσετε ἐμπόνως κατά ἀναλογίαν τοῦ σφάλματος»[16].
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής διδάσκει, ὅτι εἶναι πολύ βαρύτερη ἡ παρά φύσιν ἁμαρτία μέσα στό ἀνδρόγυνο, παρά αὐτή πού γίνεται μέ ξένους.«..Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι δύο εἰδῶν», παρατηρεῖ. «Ἡ μία σέ γυναῖκες, ὅταν οἱ ἄνδρες πέσουν μ’ αὐτές στό παρά φύσιν (πρωκτική ἀνωμαλία), ἐνῶ ἡ ἄλλη ἀναφέρεται στήν ἴδια σιχαμερή πράξη, πού γίνεται μεταξύ τῶν ἀνδρῶν… Τό νά τήν κάνει κάποιος σέ ξένες γυναῖκες εἶναι βαρύτερο ἁμάρτημα ἀπό τό νά τήν κάνει σέ ἄνδρες. Τό νά τήν κάνει στήν δική του γυναῖκα εἶναι ἀκόμη βαρύτερο ἀπό τό νά τήν κάνει σέ ξένη γυναίκα. Ἀπ’ αὐτά λοιπόν, συμπεραίνουμε ὅτι τό ἀνδρόγυνο πού θά πέσει στό παρά φύσιν, κανονίζεται ἀπό τόν Πνευματικό πολύ βαρύτερα ἀπό ἐκεῖνον πού διέπραξε τήν ἁμαρτία αὐτή σέ ἄνδρες ἤ σέ ξένες γυναῖκες... Ὀκτώ χρόνια ἀποχή ἀπό την Θεία Κοινωνία κανονίζεται αὐτή ἡ ἁμαρτία [17]»[18].
Δυστυχῶς, ὑπάρχει καί ἕνα ἀκόμη «κίνητρο» πού παρακινεῖ τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς συζύγους στίς παρά φύσιν σχέσεις: ἡ ἀποφυγή τῆς τεκνογονίας.
«Ὁ σύγχρονος μεγάλος Ἅγιος ἱεροκήρυκας, ὁμόψυχος καὶ ὁμόγνωμος τοῦ μακαριστοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη, μακαριστός ἀρχιμανδρίτης Χριστόφορος Καλύβας», σημειώνει ὁ μοναχός Ἰωάννης, «γράφει ἐπί τοῦ θέματος τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: «…ἡ παρά φύσιν ἀσέλγεια τοῦ ἀνδρογύνου, ὑποκειμένη εἰς αὐστηρά ἐπιτίμια, διαπράττεται καί πρός τόν σκοπόν τῆς ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας, καί ἔτσι αὐτή ἡ πληγή διπλοῦν τό ἁμάρτημα ἀπεργάζεται: καί τήν ἄρσιν τοῦ σκοποῦ τοῦ γάμου καί τήν ἀτίμωσιν τῆς γυναικός συζύγου…».
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τήν Πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή καί γράφοντας γιά τά παρά φύσιν ἁμαρτήματα, παρατηρεῖ ὅτι δέν ἔχουν κἄν ἡδονή, ἀφοῦ γνήσια ἡδονή εἶναι ἡ κατά φύσιν. «Ὅσον ἀφορᾶ στούς ἄρρενες», ἐπισημαίνει τό χρυσό στόμα τῆς Ἐκκλησίας, «πάλι μέ ἄλλο τρόπο ἐδήλωσε τό ἴδιο (ἐνν. τό ἁμαρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας), λέγοντας: ἀφοῦ ἄφησαν τήν φυσική χρῆσι τῆς θηλείας». Καί ὅμοια μέ ἐκεῖνες (ἐνν. τίς ὁμοφυλόφιλες γυναῖκες) καί αὐτούς (τούς ὁμοφυλόφιλους ἄνδρες) τούς ἐκβάλλει (δηλ. τούς στερεῖ) ἀπό κάθε ἀπολογία, κατηγορώντας αὐτούς, ὄχι μόνον διότι εἶχαν ἀπόλαυση καί, ἀφοῦ ἄφησαν αὐτήν πού εἶχαν, ἦλθαν σέ ἄλλη, ἀλλά διότι, ἀφοῦ ἀτίμασαν τήν κατά φύσιν (ἀπόλαυση), ἔτρεξαν στήν παρά φύσιν. Τά δέ παρά φύσιν εἶναι δυσκολώτερα καί πλέον ἀηδιαστικά, ὥστε θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι οὔτε ἡδονή δέν ἔχουν· διότι γνήσια ἡδονή εἶναι ἡ κατά φύσιν· ἀλλά, ὅταν ὁ Θεός ἐγκαταλείπει, τότε ὅλα τά ἄνω γίνονται κάτω (ὅλα γίνονται ἄνω-κάτω).
Γι’ αὐτό ὄχι μόνο τό δόγμα τους ἦταν σατανικό, ἀλλά καί ὁ βίος τους διαβολικός... Ἐδῶ δέ, ἀντί τοῦ κόσμου (τῆς κοσμικῆς-παρά φύσιν ἡδονῆς), τοποθέτησε τήν κατά φύσιν ἡδονή, τήν ὁποίαν θά μποροῦσαν νά ἀπολαύσουν μέ πλήρη ἄδεια καί μεγαλύτερη εὐφροσύνη καί ἔτσι νά ἀπαλλαχθοῦν ἀπό τήν αἰσχύνη· ἀλλά δέν θέλησαν· γι’ αὐτό καί εἶναι ἐκτός κάθε συγγνώμης καί ἔφθασαν νά ὑβρίσουν καί αὐτήν τήν ἴδια τήν φύση»[20].
Στόν βίο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ διαβάζουμε: «Ἐνῶ καθόταν μπροστά στήν εἴσοδο (ὁ Ὄσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν Σαλός), πλησίασε κάποιος νεαρός εὐνοῦχος, θαλαμηπόλος ἑνός πλουσίου. Τό πρόσωπό του ἦταν ρόδινο καί τό δέρμα του λευκό σάν χιόνι. Ἦταν ὡραῖος, μᾶλλον ξανθός, ὑπερβολικά μαλθακός καί μύριζε ἀπό μακριά ἀρώματα. Μέ τόν Ἐπιφάνιο ἦσαν πολύ ἀγαπημένοι, ἦσαν γείτονες καί συνομήλικοι. Κρατοῦσε στό χέρι τριάντα χουρμάδες πού φαίνονταν σάν ξερά σύκα. Βλέποντας τόν ὅσιο γυμνό, ἀπόρησε καί ρώτησε ταραγμένος:
- Ἀγαπημένε μου Ἐπιφάνιε, ποιός εἶναι αὐτός; Γιατί γυρίζει γυμνός μέσα στό ἀφόρητο κρύο καί μοιάζει θαλασσοδαρμένος;
- Δέν ξέρω, φίλε μου, τί νά σοῦ πῶ. Τόν νοῦ του πάντως τόν ἔχει αἰχμαλωτίσει ὁ πονηρός καί γυρίζει σάν τρελλός. Γι' αὐτό ὅλοι οἱ δαιμονισμένοι γυρίζουν μέ σχισμένα ροῦχα, χωρίς νά αἰσθάνωνται τό κρύο ἤ τόν καύσωνα.
Μίλησε ἔτσι, ἐπειδή δέν ἤθελε νά ἀποκαλύψη τήν ἀρετή τοῦ δικαίου. Ὁ εὐνοῦχος τότε ἠρέμησε, συμπάθησε τόν ὅσιο σάν φτωχό καί τοῦ πρόσφερε ὅσους χουρμάδες εἶχε:
- Δέξου γιά τήν ὥρα αὐτά, τοῦ εἶπε, δέν ἔχω τίποτε ἄλλο.
Ὁ Ὄσιος ὅμως, πού μέ τούς νοερούς ὀφθαλμούς ἔβλεπε τήν κατάστασι τῆς ψυχῆς του, τόν κοίταξε βλοσυρά καί τοῦ εἶπε:
- Οἱ σαλοί δέν δέχονται δῶρα ἀπό κωλο-φωνίους [Μέ τήν σύνθετη αὐτή λέξι ὁ Ὅσιος ἐννοεῖ τούς ὁμοφυλόφιλους, κάνοντας συγχρόνως λογοπαίγνιο μέ τό φυτό κολοφώνιο (εἶδος λαχάνου)].
Ἐκεῖνος δέν κατάλαβε καί εἶπε:
- Πραγματικά εἶσαι τρελλός. Βλέπεις χουρμάδες καί τούς λές κολοφώνια;
- Φύγε δόλιε! τοῦ ἁπαντᾶ ὁ μακάριος. Πήγαινε στόν κοιτῶνα τοῦ κυρίου σου νά κάνης μαζί του τήν βδελυρή ἁμαρτία τῶν Σοδομιτῶν, καί θά σοῦ δώση καί ἄλλους χουρμάδες. Ταλαίπωρε! Τίς ἀκτίνες τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν δέν τίς βλέπεις. Τήν ἀγριότητα τῆς κολάσεως δέν τήν γνωρίζεις. Τόν ἄγγελό σου τουλάχιστον, πού σ' ἀκολουθεῖ σάν χριστιανό, δέν τόν ντρέπεσαι; Ἄχ, νά ἤξερες τί τιμωρία σέ περιμένει, ἀκάθαρτε, πού συχνάζεις σέ ἀπόμερες γωνιές μαζί μέ ἄλλους καί κάνεις πράξεις ἀφύσικες, πού οὔτε οἱ σκύλοι καί οἱ χοῖροι οὔτε τά ἑρπετά καί τά φίδια τίς κάνουν! Ποιός σοῦ τά ἔμαθε αὐτά; Κρῖμα στά νιάτα σου! Σέ πλήγωσε ὁ σατανᾶς καί σέ γκρέμισε ἀγέρωχα στά τρίσβαθα τοῦ ἅδη. Πρόσεξε! Μήν προχωρῆς περισσότερο, γιά νά μή ρίξη φωτιά ὁ Θεός καί σέ κάψη πρόωρα κι ἔτσι ἀπό τήν μία φωτιά πέσης στήν ἄλλη, τῆς κολάσεως.
Ὁ εὐνοῦχος ἄκουσε καί ἔφριξε. Τό πρόσωπό του κοκκίνισε.
- Ἀλλοίμονό μου τοῦ ἄθλιου, ψέλλισε καταντροπιασμένος.
- Τί ἔπαθες ἀγαπητέ μου; ρώτησε ὁ Ἐπιφάνιος. Γιατί ντράπηκες καί κοκκίνισες ἔτσι; Δέν σοῦ εἶπα ὅτι αὐτός εἶναι τρελλός καί λέει ὅ,τι φθάση; Πάντως γιά ὅ,τι ἀπ' αὐτά πού ἄκουσες σέ ἐλέγχει ἡ συνείδησίς σου, φρόντισε νά τό διορθώσης καί νά μήν περιφρονήσης τά λόγια του. Εἶσαι νέος καί ὁ σατανᾶς εἶναι φοβερός. Μᾶς σπρώχνει νά κάνουμε τήν ἁμαρτία ὄχι γιά τίποτε ἄλλο, ἀλλά γιά νά ἔχη κι ἐμᾶς μέσα στήν φωτιά τῆς κολάσεως καί νά παρηγορῆται.
Ὁ εὐνοῦχος, ὕστερα ἀπ' αὐτά πού ἄκουσε, ἀνεχώρησε. Τότε ὁ Ἐπιφάνιος βοήθησε τόν Ὅσιο νά σηκωθῆ καί πῆγαν στό δωμάτιό του. Ἐκεῖ βρῆκαν ἕτοιμο τό τραπέζι καί κάθησαν νά εὐφρανθοῦν. Μετά τό φαγητό ρώτησε ὁ Ἐπιφάνιος:
- Γιατί, σεβαστέ μου φίλε, μίλησες τόσο ἀπότομα στόν ἀγαπητό μου;
- Ἐπειδή εἶναι φίλος σου, γι’ αὐτό τοῦ μίλησα ἔτσι. Ἂν δέν ἦταν, δέν θά ἄκουγε οὔτε μία λέξι. Σκοπός μου δέν εἶναι νά ἐλέγχω τούς ἁμαρτωλούς, ἀλλά νά τρέχω στόν ἴσιο δρόμο πού ὁδηγεῖ στόν οὐρανό.
- Γνωρίζω κι ἐγώ τά σχετικά μέ τόν εὐνοῦχο, εἶπε ὁ Ἐπιφάνιος. Ἀφοῦ, ὅμως, ὁ καημένος εἶναι δοῦλος καί βιάζεται ἀπό τόν κύριό του, τί μπορεῖ νά κάνη;
- Τό ξέρω, εἶπε ὁ Ὅσιος, καταλαβαίνω τήν θέσι του. Ὁ δοῦλος, ὅμως, πρέπει νά ἐξυπηρετῆ τόν ἀφέντη του μόνο στίς ὑλικές του ἀνάγκες, ὄχι στά ἔργα τοῦ διαβόλου καί στίς ἄτιμες πράξεις του καί μάλιστα σ' αὐτό τό καταραμένο, τό σιχαμερό ἁμάρτημα πού οὔτε στά ζῶα τό συναντᾶμε! Γιατί, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος νά μήν αἰσθάνεται τήν δυσωδία αὐτῆς τῆς ἀκαθαρσίας καί νά μήν τήν ἀποστρέφεται;
- Ὅταν ὁ ἀφέντης, εἶπε πάλι ὁ Ἐπιφάνιος, προστάξη τόν δοῦλο νά κάνη κάποια ὑπηρεσία, εἴτε σωματική εἴτε πνευματική εἴτε ἀκόμη καί ἁμαρτωλή, κι αὐτός δέν ὑπακούση, ξέρεις τότε τί κατάρες τόν περιμένουν, τί ξύλο, τί ἀπειλές καί πόσα ἄλλα δεινά;
- Αὐτό, παιδί μου, εἶναι τό μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό ἐννοοῦσε ὁ Κύριος, ὅταν ἔλεγε: «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ἐ'10). Ἄν οἱ δοῦλοι δέν ὑποχωροῦν στήν σιχαμερή σοδομιτική ἐπιθυμία τῶν κυρίων τους, εἶναι μακάριοι καί τρισμακάριοι, γιατί τά βασανιστήρια πού θά ὑποφέρουν θά τούς κατατάξουν στήν χορεία τῶν μαρτύρων»[21]. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς συζύγους, οἱ ὁποῖες δέν πρέπει νά ὑποκύπτουν στίς ἄνομες, βδελυρές ἀπαιτήσεις τῶν συζύγων τους σέ καμία περίπτωση. Οἱ ὅποιες ὀδυνηρές συνέπειες τίς κατατάσσουν στήν χορεία τῶν μαρτύρων.
«Ἡ ὁμοφυλοφιλία», παρατηρεῖ ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «ὅπως καί ἡ κτηνοβασία, εἶναι ἀσέβεια. Ἡ μοιχεία εἶναι ἀδικία, γιατί ἀδικεῖς τή γυναῖκα σου, ἀδικεῖς τόν ἄντρα σου μέ τρίτο πρόσωπο. Ἡ πορνεία εἶναι ἁπλῶς ἁμάρτημα. ...Ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπό αὐτό τό φοβερό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, καί θεωρεῖται βδελυκτή μίξη, παράνομος πράξη, διάλυση κόσμου. Θέλουν νά διαλύσουν τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πάνω στή δημιουργία οἱ ὁμοφυλόφιλοι!»[22].
Ἡ σύγχρονη ἐποχή μας, ἐποχή ἀφθονίας ἀλλά καί ἀπιστίας-ἀθεΐας γιά τόν Δυτικό κόσμο, ὁμοιάζει μέ τήν ἐποχή πρό τῆς καταστροφῆς τῶν Σοδόμων. Οἱ πολίτες αὐτῶν τῶν πόλεων ἐξ αἰτίας τῆς κοιλιοδουλείας, φιληδονίας καί τῆς κατασπατάλησης τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἔπεσαν στά παρά φύσιν ἁμαρτήματα[23].«Πάρα πολύ φοβᾶμαι», παρατηρεῖ ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι ἴδια μέ τήν ἐποχή τῶν Σοδομιτῶν, γιατί μετερχόμεθα τά ἴδια ἁμαρτήματα πού μετέρχονταν καί οἱ Σοδομῖται...Καί στήν ἐποχή μας, καί στήν Εὐρώπη καί στήν Ἀμερική καί στήν Ἑλλάδα, δυστυχῶς, ξεχειλίζουν τά ἁμαρτήματα ἐκείνης τῆς πόλης. Γιατί; Γιατί ὑπάρχει πλησμονή ἀγαθῶν, γιατί δέν στρέφουμε τό πρόσωπό μας, τά μάτια μας πρός τόν Θεό καί νά Τοῦ ποῦμε: «Τά ἀγαθά, Κύριε, Σύ μᾶς τά ἔδωσες», ἀλλά ἀλλάζουμε προσανατολισμό, δέν χρειαζόμαστε πιά τό Θεό, τά ἀγαθά Του, μόνο θέλομε … Καί ἔχοντας τά ἀγαθά Του, στό τέλος φτάνουμε νά γίνουμε ὑλισταί, νά γίνομε σαρκικοί ἄνθρωποι, καί ἔτσι νά χάσομε ἀπό τόν ὁπτικό μας ὁρίζοντα τό Θεό, μέ ἀποτέλεσμα ὅ,τι συνέβη καί στήν ἐποχή τοῦ Νῶε καί στήν ἐποχή Σοδόμων καί Γομόρρας... Πολύ φοβοῦμαι, πάρα πολύ, μήπως καί στόν τόπο μας ἔρθει κάποια καταστροφή... ἐκτός ἄν μετανοήσομε... Ὅλος αὐτός ὁ πλεονασμός τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, πού τά πετᾶμε καί στά σκουπίδια... πολύ μέ φοβίζει. Χωρίς νά σᾶς πῶ ὅτι μᾶς ἐμποδίζει καί ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ πού εἶπε: «Ἵνα μή τί ἀπόληται», τίποτα νά μή χάνεται, ἀλλά νά ὑπάρχει πνεῦμα οἰκονομίας. Ἀλλά ποιός κάνει οἰκονομία; Κανένας δέν κάνει οἰκονομία μόνο οἱ σώφρονες ἄνθρωποι. Φοβοῦμαι, ὅμως, πώς οἱ σώφρονες ἄνθρωποι εἶναι λίγοι!»[24].
Στην ἴδια κατεύθυνση, ὁ Ὄσιος Νεῖλος ὁ Μυροβλήτης προφητεύει γιά τήν ἐποχή μας, λέγοντας τά ἑξῆς: «…Κατά τό 1900 ἔτος, βαδίζοντες πρός τόνμεσασμό τοῦ 8ου αἰῶνος, ἄρχεται ὁ κόσμος τοῦ καιροῦ ἐκείνου νά γίνεται ἀγνώριστος. Ὅταν πλησιάσει ὁ καιρός τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου, θά σκοτισθῆ ἡ διάνοια τῶν ἀνθρώπων ἀπό τά πάθη τῆς σάρκας, καί θά πληθυνθεῖ σφόδρα ἡ ἀσέβεια καί ἡ ἀνομία. Τότε ἄρχεται ὁ κόσμος νά γίνεται ἀγνώριστος… Θά μετασχηματίζονται οἱ μορφές τῶν ἀνθρώπων καί δέν θά γνωρίζονται οἱ ἄνδρες ἀπό τίς γυναῖκες διά τῆς ἀναισχύντου ἐνδυμασίας καί τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς (...) Οἱ πορνεῖες, μοιχεῖες, ἀρσενοκοιτίες, κλοπές καί φόνοι θά πολιτεύονται ἐν τῷ καιρῶ ἐκείνω καί διά τήν ἐνέργειαν τῆς μέγιστης ἁμαρτίας καί ἀσελγείας οἱ ἄνθρωποι θέλουν στερηθεῖ τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπου ἔλαβαν εἰς τό Ἅγιον Βάπτισμα καθώς καί τήν τύψιν καί τόν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως (…)»[27].
Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο
[1] Ἁγ. Νικοδήμου, Ἁγιορείτου, Ἑορτοδρόμιον, Ἑρμηνεία εἰς τόν κανόνα τῆς Γεννήσεως, Ἔκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, τόμ. Α΄, σελ. 145: «Τρίτον δέ καί τελευταῖον θαῦμα ἠκολούθησεν ἐν τῇ Χριστοῦ Γεννήσει· λέγει γάρ ἕνας Διδάσκαλος, ὅτι τήν νύκτα ἐκείνην, κατά τήν ὁποίαν ἐγεννήθη ὁ Δεσπότης Χριστός, ἔστειλε πρῶτον ἕνα Ἄγγελον καί ἐθανάτωσεν ὅλους τούς ἀρσενοκοίτας, ὅπου ἦσαν εἰς τόν Κόσμον, καί ἔπειτα ἐγεννήθη, διά νά μή εὑρεθῇ τότε εἰς τήν γῆν μία τοιαύτη Θεομίσητος ἁμαρτία (παρά Ἱερονύμῳ)».
Ἀρχιμανδρίτου Χριστοφόρου Καλύβα, «Λεξικό ἀθλιοτήτων»ἔκδοση «Ὁ Σταυρός», σελ.33-35.
[20] Πρόγραμμα Διογένης (Diogenes), Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., In epistulam ad Romanos (homiliae 1-32) Vol 60, pg 417, ln 18: :«.. Ἐπί δέτῶν ἀῤῥένων πάλιν ἑτέρως τό αὐτό ἐδήλωσεν, εἰπών· «Ἀφέντες τήν φυσικήνχρῆσιν τῆς θηλείας». Καί ὁμοίως ἐκείναις καί τούτους ἐκβάλλει πάσηςἀπολογίας, κατηγορῶν αὐτῶν, οὐ μόνον ὅτι εἶχον ἀπόλαυσιν, καί ἀφέντες ἥνεἶχον, ἐπ' ἄλλην ἦλθον, ἀλλ' ὅτι τήν κατά φύσιν ἀτιμάσαντες, ἐπί τήν παρά φύσινἔδραμον. ∆υσκολώτερα δέ τά παρά φύσιν καί ἀηδέστερα, ὥστε οὐδέ ἡδονήν ἄνἔχοιεν εἰπεῖν· ἡ γάρ γνησία ἡδονή ἡ κατά φύσιν ἐστίν· ἀλλ' ὅταν ὁ Θεόςἐγκαταλίπῃ, πάντα ἄνω καί κάτω γίνεται. ∆ιά τοῦτο οὐ τό δόγμα αὐτοῖςσατανικόν μόνον ἦν, ἀλλά καί ὁ βίος διαβολικός... Ἐνταῦθα δέ ἀντί τοῦ κόσμουτήν κατά φύσιν τέθεικεν ἡδονήν, ἧς ἠδύναντο μετά ἀδείας πλείονοςἀπολαύοντες καί μείζονος τῆς εὐφροσύνης, ἀπηλλάχθαι αἰσχύνης· ἀλλ' οὐκἠθέλησαν· ὅθεν καί συγγνώμης ἁπάσης εἰσίν ἐκτός καί εἰς αὐτήν τήν φύσινὑβρίσαντες».
[23] Ἰεζ. 16, 49 μτφ. «Ἀλλά ἡ παρανομία τῶν Σοδόμων, τῆς ἀδελφῆς σου αὐτῆς πόλεως, ἦτο ἡ ὑπερηφάνεια. Μέσα εἰς τήν ἀφθονίαν τῶν ἄρτων καί τοῦ οἴνου καί τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἐζοῦσεν αὐτή καί αἵ κωμοπόλεις τῆς μίαν ἄσωτον καί σπάταλον ζωήν». Παράθεση στό: Ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς ἄρνηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας - iPaideia.gr.
[27] Ἰωάννη Μαρκᾶ, Ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς ἄρνηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας, http://www.ipaideia.gr/paideia/ioanis-markas-i-omofilofilia-os-arnisi-tis-anthropinis-ontologias-kai-fisiologias. Ὁλόκληρη ἡ προφητεία βρίσκεται στό βιβλίο «Εὐαγγελικός Κῆπος», τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου, καθώς καί στό διαδίκτυο (ἐνδεικτικά) στήν ἱστοσελίδα: http://www.impantokratoros.gr.
πηγή: εδώ
το μεταφέρουμε από
εδώ
