Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δογματικά Θέματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δογματικά Θέματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο, Απριλίου 15, 2023

Λήγει η νηστεία μετά την «πρώτη Ανάσταση»;

 Σε όλες τις γιορτές η νηστεία λήγει με τη Θεία Λειτουργία της ημέρας της εορτής. Το ίδιο συμβαίνει και με τη νηστεία του Πάσχα.

Τα πράγματα όμως είναι λίγο πιο σύνθετα, καθώς το Μεγάλο Σάββατο το πρωί τελείται στους Ναούς μας η λεγόμενη «πρώτη Ανάσταση» και πολλοί νομίζουν ότι πλέον έληξε η νηστεία. Ο ιερέας με πολλή χαρά πετά φύλλα δάφνης στο Ναό, ενώ ταυτόχρονα χτυπούν τάλαντα και τα στασίδια, κινούν τους πολυέλεους, εκφράζοντας την μεγάλη χαρά για την επερχόμενη Ανάσταση. Η σχετική φράση «ανάστα ο Θεός κρίνων την γην» αποτελεί μία πρόσκληση προς τον νεκρό Κύριο να αναστηθεί και να αποδώσει δικαιοσύνη. Η προσμονή εκφράζεται και μέσα από το γενικότερο κλίμα της ακολουθίας, από τα χαρμόσυνα άμφια των ιερέων και τα αναγνώσματα που στρέφουν την προσοχή μας σε αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει.

 

Στην πραγματικότητα το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου τελείται ο Εσπερινός της Κυριακής του Πάσχα. Ακολουθώντας την μετάθεση και των άλλων ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας (κάθε απόγευμα τελείται ο όρθρος της επομένης ημέρας) το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής τελείται ο όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου. Το επόμενο πρωί, έχουμε την ακολουθία του Εσπερινού του Πάσχα, η οποία ενώνεται με τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Εκτός από τα τροπάρια της ημέρας διαβάζονται αναγνώσματα από την Παλαιά Διαθήκη (αρχή του βιβλίου της Γενέσεως, ο Ιωνάς στο κήτος, ο Ύμνος των Τριών Παίδων) που σχετίζονται με την ημέρα.

Η νυκτερινή ακολουθία αποτελείται από την ακολουθία της Αναστάσεως, τον όρθρο της Κυριακής του Πάσχα και την αναστάσιμη Θεία Λειτουργία του αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου. Με την τέλεσή της λήγει και η μακρά περίοδος της νηστείας. Μάλιστα, με ειδική ευχή ευλογούνται αυγά και τυρί και προσφέρονται ως ευλογία στους πιστούς. Στα μοναστήρια το Πασχαλινό τραπέζι ακολουθεί αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία, ως η φυσική προέκτασή της.

 

Το Μεγάλο Σάββατο είναι το μόνο Σάββατο όλου του έτους κατά το οποίο τηρούμε αυστηρή άλαδη νηστεία, καθώς ο Χριστός, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας βρίσκεται στον Άδη. Επίσης, η νηστεία δεν λήγει με το «Χριστός Ανέστη» της δωδεκάτης νυκτερινής, καθώς η Ανάσταση στη συνείδηση της Εκκλησίας συνδέεται με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

 

Η πρωϊνή ακολουθία με το χαρμόσυνο «ανάστα ο Θεός κρίνων την γην» αποτελεί το προανάκρουσμα της Ανάστασης και όχι την ίδια την Ανάσταση, η οποία θα ακολουθήσει το βράδυ οπότε θα λήξει και η νηστεία.

 

Καλή Ανάσταση!

πηγή

Τρίτη, Μαρτίου 01, 2022

Αναρχία και Χριστιανισμός

 Στον περίφημο διάλογο του Πλάτωνα περί δικαίου "Πολιτεία", ο Σωκράτης ρωτά τον Γλαύκωνα: "Αλήθεια, υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να είναι όντως δίκαιος, ή είναι δίκαιος για το φαίνεσθαι ή είναι δίκαιος κάτω από τον φόβο του νόμου;". Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Σωκράτης με το "Μύθο του Γύγη"

Ο Γύγης είναι ένας απλός βοσκός, ο οποίος βόσκει μαζί με άλλους βοσκούς τα κοπάδια του βασιλιά. Φαίνεται στην κοινωνία που ζει να είναι ένας τίμιος και δίκαιος πολίτης. Μια μέρα εκεί που έβοσκε τα πρόβατα και μετά από μια νεροποντή και έναν σεισμό που έγινε, ανοίγει μπροστά του η γη δημιουργώντας μια μεγάλη χαράδρα. Κατεβαίνοντας ο Γύγης μέσα στη χαράδρα ανακαλύπτει ένα χάλκινο άλογο το οποίο στην πλευρά του έχει μια πόρτα. Ανοίγοντας τη πόρτα ο Γύγης βλέπει μέσα στη κοιλιά του αλόγου έναν άνθρωπο ξαπλωμένο νεκρό, ο οποίος στο χέρι του φορά ένα δακτυλίδι. Ο Γύγης παίρνει το δακτυλίδι και φεύγει. Φορά το δακτυλίδι και παρατηρεί το εξής θαυμαστό: Όταν στρίβει την πέτρα του δακτυλιδιού προς τα δεξιά, ο Γύγης γίνεται άφαντος, δεν φαίνεται από τους άλλους ανθρώπους. Όταν γυρνά τη πέτρα προς τα αριστερά, τότε ο Γύγης γίνεται φανερός στους άλλους ανθρώπους. Έτσι ο Γύγης καταφέρνει με την βοήθεια του δακτυλιδιού να μπει στο παλάτι, να γίνει εραστής της βασίλισσας και με την βοήθειά της να γίνει αυτός βασιλιάς. Γίνεται βασιλιάς, όχι γιατί έχει τις ικανότητες να διοικήσει σωστά έναν λαό, αλλά λόγω της βοήθειας του δακτυλιδιού". Με το μύθο αυτόν ο Σωκράτης φθάνει στο συμπέρασμα, λέγοντας στον Γλαύκωνα ότι: "Κανείς άνθρωπος δεν είναι όντως δίκαιος, όσο και αν φαίνεται δίκαιος. Και αυτό γιατί όταν θα του δοθούν οι ευκαιρίες να αδικήσει στα κρυφά, θα το κάνει. Συνεπώς είναι κάποιος δίκαιος ή για το φαίνεσθαι ή για τον φόβο του νόμου.
 
Στην Καινή Διαθήκη η λέξη δίκαιος έχει την έννοια της αγιότητας. Σύμφωνα με την διήγηση του ευαγγελίου του Ματθαίου, ο μνήστωρ της Παναγίας Ιωσήφ, όταν έμαθε ότι η μνηστή του Μαρία ήταν έγκυος πριν έλθουν σε ερωτική συνεύρεση, τότε αυτός "επειδή ήταν όντως δίκαιος και δεν ήθελε να την παραδειγματίσει σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο, δηλαδή να την παραδώσει σε δημόσιο λιθοβολισμό, σκέφθηκε να την διώξει κρυφά ώστε να μην την λιθοβολήσουν. (Ματθ. 1,18-19) Ο Μωσαϊκός Νόμος έλεγε ρητά ότι γυναίκα που παντρεύτηκε και δεν βρέθηκε παρθένος από τον σύζυγό της, τότε αυτή δημοσίως λιθοβολείται (Δευτ. 22,20-21). Ο Ιωσήφ είναι όντως δίκαιος, όχι διότι τήρησε τον νόμο, αλλά διά της αγιότητός του υπερβαίνει τον Νόμο. Η υπέρβαση του Νόμου, καθιστά τον Νόμο ανενεργό.
 
Ο Χριστός λέει στην επί του όρους ομιλία του: "Όταν νηστεύεις, μην το κάνεις για το φαίνεσθαι ενώπιον των ανθρώπων, όπως κάνουν οι υποκριτές, οι οποίοι αλλοιώνουν και μαραίνουν το πρόσωπό τους για να φαίνονται ενώπιον των ανθρώπων ότι νηστεύουν. Σύ όταν νηστεύεις να κάνεις το πρόσωπό σου χαρωπό για να μη φαίνεσαι στους ανθρώπους ότι νηστεύεις" (Ματθ. 6,16-18). Και πάλι: "Όταν προσεύχεσαι μην το κάνεις όπως οι υποκριτές, οι οποίοι επιδιώκουν να προσεύχονται όρθιοι μπροστά-μπροστά στις Εκκλησίες και στις πλατείες και γωνίες των δρόμων, εκεί που περνούν πολλοί άνθρωποι, για να τους βλέπουν. Αλλά σύ όταν προσεύχεσαι, είσελθε στο ταμείο σου, κλείσε τη πόρτα και προσευχήσου στα κρυφά (Ματθ. 6,5-6). Ο Χριστός λέγει ότι η όντως δικαιοσύνη, η αγιότητα είναι αρετή όταν δεν γίνεται για το φαίνεσθαι.
 
Για τον απ. Παύλο ο Νόμος είναι κατάρα. Γράφει προς του Γαλάτες: "Όσοι βρίσκονται κάτω από τις διατάξεις του Νόμου, βρίσκονται υπό κατάρα" (Γαλ. 3,10). Σε μια πολιτεία ο Νόμος είναι αναγκαιότητα για να παιδαγωγήσει τους πολίτες. Είναι αναγκαιότητα. Και ότι είναι αναγκαιότητα, δεν είναι ελευθερία. Βέβαια, για όσο ο άνθρωπος βρίσκεται σε νηπιακή πνευματική κατάσταση, ο Νόμος ως παιδαγωγός είναι ωφέλιμος. Όταν όμως ο άνθρωπος ενηλικιώνεται πνευματικά ο Νόμος γίνεται ανενεργός, αχρείαστος. Όσο ο άνθρωπος δεν ενηλικιώνεται ο Νόμος γίνεται κατάρα, δέσμευση, φορτίο δυσβάστακτο. Γράφει ο απ. Παύλος: "Όσο ο άνθρωπος είναι ανήλικος βρίσκεται κάτω από εποπτεία και δεν μπορεί να διαχειρισθεί ο ίδιος την περιουσία του. Ακριβώς επειδή ήρθε ο καιρός της ενηλικίωσης έστειλε ο Θεός τον Υιό του για να μας εξαγοράσει, να μας ελευθερώσει από την εποπτεία-κατάρα του Νόμου και έτσι να γίνουμε υιοί, στέλνοντας το Άγιο Πνεύμα στη καρδιά μας και να κράζουμε τον Θεό Πατερούλη" (Γαλ. 4,1-6). Ο Παύλος φέρνει το παράδειγμα του δούλου και του υιού. Ο δούλος ότι πράττει το πράττει κάτω από τον φόβο του Κυρίου του. Ο υιός όμως βρίσκεται σε κατάσταση ελευθερίας. Ότι πράττει ο υιός, δεν το πράττει υπό τον φόβο του Κυρίου=Πατρός, αλλά το πράττει λόγω της ελεύθερης ανιδιοτελούς αγάπης προς τον Πατέρα.
 



Έτσι ο άνθρωπος διά της Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος ενηλικιώνεται, και από δούλος γίνεται υιός=ελεύθερος. Ο άνθρωπος πλέον εν Χριστώ καθιστά το νόμο ανενεργό, γιατί εν Χριστώ υπερβαίνει το νόμο και ζει την κατάσταση της Χάριτος. Λέει ο Παύλος: "Καρπός της Χάρης του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, οφελιμότης στους άλλους, καλοσύνη, εμπιστοσύνη στο Θεό και στους ανθρώπους, πραότητα, εγκράτεια. Εναντίων αυτών των ανθρώπων που ζουν με αυτές τις αρετές δεν υπάρχει νόμος. Ο νόμος καθίσταται ανενεργός" (Γαλ. 5,22-23). Συνεπώς, εν Χριστώ ο άνθρωπος ενηλικιώνεται, φεύγει από την κατάσταση της δουλείας του φαίνεσθαι και του νόμου, γίνεται ελεύθερος, άνθρωπος της Χάριτος. Δεν κλέβει όχι για να μην φανεί κλέπτης στα μάτια των ανθρώπων, ούτε γιατί φοβάται τον νόμο, αλλά στην κατάσταση της ελευθερίας ο άνθρωπος εν αγάπη μοιράζεται τον εαυτό του. Δεν φονεύει, όχι για το φαίνεσθαι, ούτε για τον φόβο του Νόμου, αλλά γιατί ελεύθερα=με αγάπη θυσιάζει τον εαυτό του για τον εχθρό του. Η συνεργεία της προαίρεσης του ανθρώπου με την θεία Χάρη, καθιστά τον άνθρωπο ελεύθερο, πέρα του φαίνεσθαι και υπεράνω του Νόμου.
 
Συνεπώς αναρχικός δεν είναι αυτός που απαντάει με βία στην βία της εξουσίας. Αναρχικός δεν είναι αυτός που σπάει, γκρεμίζει και καταλύει τον νόμο. Αναρχικός είναι αυτός που δεν έχει την ανάγκη καμίας αρχής=εξουσίας, είτε του φαίνεσθαι είτε του Νόμου για να είναι δίκαιος. Αναρχικός είναι αυτός που πράττει το αγαθό=καλό ελεύθερα, επειδή ελεύθερα αγαπάει. Αυτή η αναρχία είναι η αγιότητα κάθε ανθρώπου που ζει εν Χριστώ.

Έμμηνος Ρύσις και Εκκλησία


Η έμμηνος ρύση των γυναικών απασχολεί, εκκλησιαστικώς, πολλούς χριστιανούς και ειδικά τις χριστιανές γυναίκες. Υπάρχουν διάφορες απορίες πάνω στο θέμα. Μπορούν οι γυναίκες, κατά την χρονική διάρκεια της έμμηνου ρύσης, να μπαίνουν στον ναό, να προσκυνούν τις εικόνες, να παίρνουν αντίδωρο, να μετέχουν στη θεία λατρεία, να αξομολογούνται και να κοινωνούν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού; Θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε το θέμα, μέσα από τους κανόνες της Εκκλησίας και την διδασκαλία των αγίων Αποστόλων και Πατέρων.

Ας δούμε κατ’ αρχάς τον Β’ κανόνα του αγίου Διονυσίου Αλεξανδρείας, ο οποίος είναι και ο μόνος κανόνας που ασχολείται ειδικώς με το θέμα και συμπεριλαμβάνεται στο Πηδάλιο. Γράφει στο Πηδάλιο: «Ερωτηθείς ο άγιος, αν οι γυναίκες κατά την έμμηνο ρύση μπορούν να μπαίνουν στον ναό του Θεού, απάντησε ότι αυτό δεν είναι ανάγκη μήτε να το ερωτούν, επειδή εκείνες οι γυναίκες αν έχουν την πρέπουσα ευλάβεια στα θεία, από μόνες τους δεν θα θέλουν να τολμήσουν ποτέ να πλησιάσουν την Αγία Τράπεζα και να μεταλάβουν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, όσο βρίσκονται ακόμη στη κατάσταση της έμμηνου ρύσης. Διότι μπορούν να ενθυμηθούν την αιμορροούσα εκείνη γυναίκα, η οποία διά την ρύση του αίματός της, δεν τόλμησε από πολλή ευλάβεια να πιάσει το σώμα του Χριστού, αλλά μόνο την ποδιά των ιματίων Του. Μπορούν όμως να προσεύχονται είτε στο σπίτι τους , είτε ευρισκόμενες στον πρόναο του Ναού και να παρακαλούν τον Θεό ζητώντας  βοήθεια και  σωτηρία, από Αυτόν. Κωλύεται όμως να πλησιάζει τα άγια των αγίων, δηλαδή, να μεταλάβει του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, εκείνος που είναι ακάθαρτος στη ψυχή και στο σώμα, όπως ακάθαρτη στο σώμα είναι και η γυναίκα που βρίσκεται στην κατάσταση της έμμηνου ρύσης». (Πηδάλιο σελίς 445-446). 

Ας δούμε τι γράφει ο άγιος Διονύσιος και να καταλάβουμε τι μας λέει όχι κατά το γράμμα αλλά κατά το πνεύμα του κανόνα. Το πρώτο που όλοι καταλαβαίνουμε είναι ότι ο κανόνας αυτός, μας λέει ότι οι γυναίκες που βρίσκονται στην διάρκεια της έμμηνου ρύσης, δεν μπορούν να μεταλαμβάνουν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, λόγω ευλάβειας (δύο φορές επαναλαμβάνει την λέξη ευλάβεια) και όχι λόγω αμαρτίας ή πνευματικής ακαθαρσίας.  Η έμμηνος ρύση είναι φυσική κατάσταση καθαρισμού του γυναικείου σώματος. Έτσι ως φυσική κατάσταση, δεν είναι κακό. Οι Αποστολικές Διαταγές στο στ’ βιβλίο γράφουν: « Ούτε η ερωτική συνεύρεση μέσα στον νόμιμο γάμο, ούτε η κατάσταση της λοχείας, ούτε η ρύση του αίματος των γυναικών, ούτε η ονείρωξη (αθέλητη εκσπερμάτωση κατά τον ύπνο), μπορούν να μολύνουν την ανθρώπινη φύση ή να την χωρίσουν από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, παρά μόνο η ασέβεια και η παράνομος πράξη». Ο άγιος Αθανάσιος στο έργο του «περί ενανθρωπήσεως, γράφει: «ου γαρ ήλθεν την φύσιν ανήλεν, αλλά την προαίρεσιν διορθώσαι». Ο Υιός δεν ενανθρώπησε για να καταργήσει την ανθρώπινη φύση, η οποία δεν ευθύνεται για την πτώση, αλλά ενανθρώπησε για να θεραπεύσει την ελευθερία της θέλησης, αφού αυτή ευθύνεται για την πτώση στην αμαρτία. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει στο έργο του «Ακριβής έκδοσης της Ορθοδόξου πίστεως»; «Δημιούργησε λοιπόν ο Θεός τον άνθρωπο ως φύση αναμάρτητη και θέληση αυτεξούσια. Αναμάρτητο τον θεωρώ όχι γιατί δεν επιδέχεται αμαρτία (μόνο το θείο δεν επιδέχεται αμαρτία), αλλά γιατί δεν έχει στη φύση του την τάση προς την αμαρτία, ενώ φυσικά την έχει στην προαίρεση, στην ελευθερία της θέλησης». Ο ιερός Χρυσόστομος, αναφερόμενος στην έμμηνο ρύση λέει: «Ούτε αληθινή αμαρτία είναι αυτά, ούτε ακαθαρσία».  Ο όσιος Θεοδώρητος γράφει: « Αυτά που γίνονται φυσικώς ούτε ακαθαρσία είναι». Και ο όσιος Διόδωρος λέει: «Τίποτα δεν είναι ακάθαρτο, παρά μόνο η πονηρή διάθεση». Είναι ξεκάθαρο για τους Αποστόλους και τους Πατέρες ότι η αμαρτία και η πνευματική ακαθαρσία αναφαίρεται στην προαίρεση και όχι στη φύση. Έτσι και η έμμηνος ρύση, η οποία είναι φυσική κατάσταση του σώματος ούτε αμαρτία είναι, ούτε ακαθαρσία. Λέγεται καταχρηστικώς ακαθαρία σωματική, μόνο σε σύγκριση με τις άλλες φυσικές ακαθαρσίες, όπως είναι οι μίξες, οι κυψελίδες των αυτιών, οι τσίμπλες, τα φλέματα, τα ούρα και τα απορίματα. Έτσι λοιπόν μόνο από θέμα ευλάβειας, δεν μπορεί η γυναίκα με έμμηνο ρύση να μετέχει στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Όπως δηλαδή, κάποιος δεν θα πάει να κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, τρέχοντας από τη μύτη του μίξες, αλλά αφού πρώτα θα καθαρίσει το σημείο του σώματός του, γύρω από τη μύτη του και το στόμα του, θα προσέλθει στην θεία Κοινωνία, έτσι και η γυναίκα με έμμηνο ρύση, θα περιμένει να καθαρισθεί από την έμμηνο ρύση και μετά θα προσέλθει να κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Εκτός αν υπάρχει σοβαρή ασθένεια και κίνδυνος θανάτου, κοινωνεί το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και με έμμηνο ρύση, όπως γράφει ο άγιος Νικόδημος, στις υποσημειώσεις του κανόνα του αγίου Διονυσίου.

Υπάρχει μία πρόταση στον κανόνα αυτόν του αγίου Διουνυσίου, η οποία έχει επιφέρει σύγχυση σε πολλούς. Γράφει ο άγιος Διονύσιος: «Οι γυναίκες με έμμηνο ρύση μπορούν να προσεύχονται είτε στο σπίτι τους, είτε στον πρόναο του Ναού». Αυτό «στον πρόναο του ναού», κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι οι γυναίκες με έμμηνο ρύση, δεν μπορούν να εισέλθουν στον κυρίως ναό και να μετέχουν στη θεία λατρεία. Να δούμε τι σημαίνει «να προσεύχονται στον πρόναο». Στους χρόνους που ζει ο άγιος Διονύσιος, 3ος  αιώνας μ.Χ, η κοινή λατρεία αναφέρεται μόνο ως προς την σύναξη των πιστών, της τέλεση δηλαδή της Θείας Λειτουργίας. Η Θεία Λειτουργία διαιρείται σε δύο μέρη. Πρώτον στο θεολογικό μέρος, το οποίο αρχίζει με την εκφώνηση «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος..» και τελειώνει με την ανάγνωση του ευαγγελίου και το κήρυγματου θείου λόγου. (Η θέση του κηρύγματος είναι μετά την ανάγνωση του ευαγγελίου) Μετά το κήρυγμα ο διάκονος εκφωνεί: «Όσοι κατηχούμενοι προέλθετε, οι κατηχούμενοι προέλθετε. Όσοι κατηχούμενοι προέλθετε, μη τις των κατηχουμένων. Όσοι πιστοί έτι και έτι του Κυρίου δεηθώμεν», Δηλαδή εντέλει ο διάκονος λέγοντας: «Όσοι είναι στην τάξη των κατηχουμένων, αβάπτιστοι δηλαδή, βγείτε έξω από τον κυρίως ναό στον πρόναο, κανείς αβάπτιστος δεν μπορεί να μείνει και να συμμετέχει στο δεύτερο μέρος της Θείας Λειτουργίας και να κοινωνήσει του Σώματος και του Αίματος του Χριστού». Και αφού έβγαιναν όλοι οι αβάπτιστοι, ο διάκονος λέει: «Όσοι λοιπόν μείναμε που είμαστε βαπτισμένοι, ας προσευχηθούμε στον Κύριο». Και: «Τας θύρας τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν». Η ερμηνεία των αισθητών είναι: «κλείστε καλά τις πόρτες για να μην εισέλθει κανείς από αυτούς που δεν πρέπει στο δεύτερο μέρος της Θείας Λειτουργίας», και η πνευματική ερμηνεία είναι: «Ας κλείσουμε τις θύρες των αισθήσεων και μέσα στην καρδιά μας ας τελέσουμε την αναίμακτη λατρεία». Μαζί με τους αβάπτιστους έβγαιναν από τον κυρίως ναό και στέκοταν στον πρόναο και αυτοί οι οποίοι ήσαν βαπτισμένοι, αλλά είχαν πέσει σε αμαρτήματα τέτοια, τα οποία τους εμπόδιζαν από την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Αυτοί αποτελούσαν την τάξη των προσκλαιόντων, γιατί παρακαλούσαν κλαίγοντας τον Θεό και αυτούς τους οποίους έμεναν στη Θεία Λειτουργία, να προσευχηθούν γι αυτούς, να τους συγχωρήσει ο Θεός. Έτσι από το σημείο αυτό αρχίζει το δεύτερο μέρος της Θείας Λειτουργίας, το θεουργικό, στο οποίο παρέμεναν όλοι αυτοί που θα συμμετείχαν στη Θεία Κοινωνία. Μόνο αυτοί οι οποίοι θα κοινωνούσαν, έμεναν μέσα στη Θεία Λειτουργία. Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί ο άγιος Διονύσιος αναφέρει ότι οι γυναίκες με έμμηνο ρύση, μπορούν να προσεύχονται στον πρόναο. Γιατί αυτές οι γυναίκες δεν θα κοινωνούσαν,  και δεν είχαν λόγο να παραβρίσκονται μέσα στον κυρίως ναό, στο θεουργικό μέρος της Θεία Λειτουργίας. Γιατί μέσα στη Θεία Λειτουργία έμεναν όσοι μπορούσαν να κοινωνήσουν, όπως λέει ο 9ος Αποστολικός κανόνας, ο οποίος αφορίζει όποιον πιστό, που δεν έχει κώλυμα, δεν παραμένει στη Θεία Λειτουργία και δεν κοινωνεί των Αγίων Μυστηρίων.

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η γυναίκα που βρίσκεται σε έμμηνο ρύση, μπορεί να συμμετέχει σε όλα τα εκκλησιαστικά, εκτός της συμμετοχής στην κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, καθώς ο άγιος Διονύσιος είναι συγκεκριμμένος, «δεν θα τολμήσυν να πλησιάσουν την Αγία Τράπεζα και να κοινωνήσουν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού», και αυτό όχι γιατί είναι ανάξια πνευματικά, αλλά λόγω ευλάβειας. Καθότι και ο άγιος Διονύσιος γράφει στο τέλος του κανόνα, ότι κανένας, άνδρας ή γυναίκα δεν μπορεί να συμμετέχει στη κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, αν είναι ακάθαρτος στη ψυχή ή στο σώμα. 

Πέμπτη, Ιουνίου 25, 2020

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα καί τίς διαστροφές


Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες στά κείμενά τους καταδικάζουν ρητά καί κατηγορηματικά ὅλα τά σαρκικά ἁμαρτήματα, τήν ὁμοφυλοφιλία, τίς ὅποιες ἄλλες παρά φύσιν σχέσεις καί τίς σαρκικές διαστροφές. 
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καταγράφει τό φοβερό θαῦμα πού ἔγινε τήν νύχτα τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ μας: «Λέγει ἕνας διδάσκαλος», σημειώνει ὁ Ἅγιος, «ὅτι τήν νύκτα, κατά τήν ὁποία γεννήθηκε ὁ Δεσπότης Χριστός, ἔστειλε πρῶτα ἕναν Ἄγγελο καί ἐθανάτωσε ὅλους τούς ἀρσενοκοίτες, καί ἔπειτα ἐγεννήθη, γιά νά μήν βρεθεῖ τότε στήν γῆ μία τέτοια Θεομίσητη ἁμαρτία (παρά Ἱερονύμῳ)»[1].
Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης, ἀναφερόμενος στά σαρκικάἁμαρτήματα καί τίς διεστραμμένες σαρκικές σχέσεις, ἐπισημαίνει τούς διάφορους βαθμούς ἁμαρτίας: «...πρέπει νά γνωρίζετε», παρατηρεῖ, «ὅτι οἱ κρίσεις τοῦ δικαίου Κριτῆ εἶναι πολλές καί διάφορες, ὅπως καί οἱ ἀνταποδόσεις, τίς ὁποῖες πρόκειται νά κάνει σ’ αὐτούς πού ἁμαρτάνουν στό σῶμα τους. Γιατί ἀλλιῶς κρίνεται ὁ πιστός καί ἀλλιῶς ὁ ἄπιστος. Λέγει ἡ Γραφή ὅτι «αὐτός πού γνώριζε τό θέλημα τοῦ Κυρίου καί δέν τό ἔκανε θά δαρεῖ πολύ». Kαί ἄλλο εἶναι τό κρῖμα ἐκείνου πού πόρνευσε στά νιάτα του, καί ἄλλο ἐκείνου πού πόρνευσε στά γηρατειά του. Ἄλλο τό κρῖμα τοῦ ἀνύπαντρου καί ἄλλο ἐκείνου πού ἔχει γυναίκα καί προδίδει τόν γάμο του. Kαί ἄλλο ἐπίσης τό κρῖμα ἐκείνου πού συγκατοικεῖ μέ ποταπή (εὐτελισμένη) γυναίκα, καί ἄλλο ἐκείνου πού ἔχει σεμνή. Ἄλλο εἶναι τό κρῖμα ἐκείνου πού παρανόμησε μόνο σέ μία καί ἄλλο ἄν ἔχει μολυνθεῖ μέ πολλές. Ἄλλο εἶναι τό κρῖμα τοῦ δασκάλου καί τοῦ ἱερέα καί ἄλλο τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου. Διότι οἱ δυνατοί, λέγει ἡ Γραφή, θά τιμωρηθοῦν αὐστηρά. Ἄλλο εἶναι, ὅταν γίνεται ἀπό συνήθεια κακή καί ἄλλο ἀπό γοητεία. Ἄλλη, ἐπίσης, συγγνώμη ἔχει αὐτός πού ἁμαρτάνει καί θλίβεται καί ὑποφέρει καί ἄλλη αὐτός πού ἁμαρτάνει καί ζεῖ ἀμέριμνος. Καί πάλι. Ἀλλιῶς τιμωρεῖται αὐτός πού μέ τρόπο φυσιολογικό κάνει χρήση τῆς φύσεως καί μέ ἄλλον τρόπο καί περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἁμαρτία καί αὐστηρότερα θἀ τιμωρηθεῖ αὐτός πού διαπράττει τήν παρά φύση ἁμαρτία τῶν Σοδόμων, τήν ὁποία οὔτε τά ζῶα κάνουν, ὅπως ἡ Γραφή διηγούμενη λέγει: «Φεῦγε τήν φωτιά πού ἔπεσε στήν Πεντάπολη τῶν Σοδόμων, ἡ ὁποία, ὡς ἀπόδειξη τῆς κακίας της, καιομένη ἔμεινε ἄγονη καί σέ ἀκατάλληλες ἐποχές βλαστάνει φυτά.
Ἄγονες πράξεις ἔκαναν, ἄγονη ἔμεινε γιά πάντα ἡ γῆ τους καί παρά φύσιν ἡ γῆ ζωογονεῖ τούς σπόρους της». Ὁ Κύριος γνωρίζει νά γλυτώνει τούς εὐσεβεῖς ἀπό πειρασμό, καί τούς ἀδίκους τούς φυλάσσει κολαζόμενους τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ἰδιαίτερα μάλιστα ἐκείνους πού βαδίζουν πίσω ἀπό ἄλλη σάρκα μέ ἐπιθυμία μιασμοῦ... Ἄς ἀκούσουν αὐτά οἱ παντρεμένοι μέ γυναῖκες καί ἀπό ἐρωτική μανία καί σπατάλη καί κυρίως ἀπό ἔλλειψη συνειδήσεως καί φόβου Θεοῦ, ἐγκαταλείποντας τήν φυσική χρήση, ἀναμιγνύονται κατά τρόπο ἀφύσικο, οἱ ὁποῖοι δέν θά ἔχουν καμία  ἀπολογία τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως»[2].
Εἰδικά γιά τίς διαστροφικές σχέσεις[3], πού τείνουν νά κυριαρχήσουν μέσα στά ζευγάρια καί παραπέμπουν στούς ἀρχαίους αἱρετικούς, τούς ἀποκαλουμένους Βορβορῖτες, ἔχουμε ἀναφορά στήν Ἁγία Γραφή καί μάλιστα στήν Καθολική ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἰούδα. Παραθέτω στοιχεῖα ἀπό εἰδική μελέτη Ἀρχιμανδρίτου-Πνευματικοῦ πατρός καί ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ γιά τό συγκεκριμένο θέμα.
«Ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας ὁ ἀδελφόθεος, στήν Καθολική του ἐπιστολή, ἀναφέρεται μεταξύ ἄλλων καί σ’ αὐτή τήν ἐλεεινή πράξη[4]· πλήν, τήν γράφει συγκρατημένα λεκτικά. Γράφει: «ὅμοίως μέντοι καί οὗτοι ἐνυπνιαζόμενοι σάρκα μέν μιαίνουσι, κυριότητα δέ ἀθετοῦσι, δόξας δέ βλασφημοῦσιν»[5].Ὄντως δύσκολο χωρίο πρός ἀνάλυση. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης «ἐπιστρατεύει» τόν Ἅγιο Θεοφύλακτο Βουλγαρίας, καθώς καί τόν Οἰκουμένιο, καί γράφει: «Ὁ δέ Θεοφύλακτος καί ὁ Οἰκουμένιος, ἑρμηνεύοντας τό«ἐνυπνιαζόμενοι», λέγει ὅτι πρέπει νά θαυμάσει κανείς τόν Ἀπόστολον αὐτόν, διότι μέ πολλή σεμνή λέξη ἐσυσκίασε[6] τήν αἰσχρή πράξη πού ἔπρατταν οἱ Βορβορῖτες καί Νικολαΐτες, καθώς γράφει ὁ θεῖος Ἐπιφάνιος στά καλούμενα Πανάρια[7]Γράφει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος: «τούς Βορβορίτας τούτους καί μιαρούς αἰσχρῶς γυναιξίν ἐπιμειγνυμένους, μή τῇ μήτρᾳ τήν γόνην καταχεῖν, ἀλλ’ ἀτελέστῳ τῇ βδελυρίᾳ, ταῖς ἑαυτῶν ὑπολαβόντες ταύτην χερσίν, εὐθύς τῷ στόματι ταύτην προσάγειν, μεθ’ ὧν συνεφθάρησαν γυναίων καί οὕτως ἀπέρχεσθαι ἀπ’ ἀλλήλων τούς ἀκαθάρτους, μέγα τί οἰηθέντας ἐπιτετελεκέναι. Τοῦτο τό ἀκάθαρτον δράμα, διά τό ἀτέλεστον, ἐνυπνίασμα καλεῖ· ἐπεί καί τοιαῦτα τά ἐνυπνιάσματα»[8]»[9]. Διαφαίνεται λοιπόν καθαρά, ἀπ’ ὅσα ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας καί ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος, ὅτι περί στοματικῶν ἀνοσιουργημάτων γίνεται ἐδῶ λόγος. Αὐτά καλύπτει εὐσχημόνως ὁ Ἅγιος Ἰούδας κάτω ἀπό τήν λέξη ἐνυπνιάσματα. Μετά τήν αἰσχρή πράξη «ἔτσι ἀπέρχονται χωρίζοντας ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο οἱ ἀκάθαρτοι, νομίζοντας ὅτι ἔχουν ἐπιτελέσει κάτι μεγάλο. Aὐτό τό ἀκάθαρτο δράμα, λόγω τοῦ ἀτελέστου (δηλ. τῆς ἀναποτελεσματικότητος), ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας ὀνομάζει ἐνυπνίασμα, ἐπειδή τέτοια εἶναι καί τά ἐνυπνιάσματα»[10]Ἡ ἔσχατη αὐτή βδελυγμία καί ναδίρ κατάπτωση λαμβάνει χώρα τόσον μεταξύ τῶν ὁμοφυλοφίλων, ὅσο ἐπίσης καί μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἀσφαλῶς καί εὐλογημένων ἀπό τήν Ἐκκλησία ἀνδρογύνων δυστυχῶς. Eἶναι μέρος τῆς γενικευμένης ὁμοφυλοφυλικῆς πρακτικῆς, πού ἔχει εὐρύτατη διάδοση[11]… Στήν περίπτωση αὐτή, κυρίως οἱ ἄνδρες εἶναι ἡ αἰτία αὐτῆς τῆς καταπτώσεως. Πασχίζουν νά ἔχουν τίς γυναῖκες τους ὄχι μέ σεβασμό καί ἔντιμη ἀντιμετώπιση, ἀλλά ὡς ὑποκείμενα, ὡς ἁπλά σαρκικά ὄργανα, ὡς μέσα αἰσχίστης γι’ αὐτούς ἡδονῆς, ὡς ὑποχείρια ὄντα, ὡςκρέατα ἡδονιστικά, γιά τίς διαστροφικές ἐπιλογές τους καί τά ἄκρως ἀνώμαλα γοῦστα τους. Ὄντως ἀπάνθρωπη συμπεριφορά στά πρόσωπα μέ τά ὁποῖα διά βίου ἔχουν συνδέσει τήν ζωή τους. Ἐκτροχιασμός καί διαστροφή τοῦ χείριστου εἴδους, ἡ πλέον βαθεῖα σήψη καί ἠθική κατάπτωση. Ὑπάρχουν βέβαια καί γυναῖκες ἀλλοτριωμένες, πού ζητᾶνε οἱ ἴδιες, αὐτές τίς ὁμοφυλοφιλικές πρακτικές καί ἀθλιότητες ἀπό τούς συζύγους τους, ἀλλά δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὑπάρχουν καί γυναῖκες φυσιολογικές, συνεσταλμένες καί σοβαρές, πού ὑφίστανται ἀναγκαστικά καί πιεστικά καί διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ τήν ἔσχατη ταπείνωση καί τόν ἀηδιαστικότατο  αὐτόν ἐξευτελισμό καί μάλιστα ἀπό ποιόν; Ἀπό τόν ἄνθρωπο, πού ἰσοβίως συνέδεσαν τήν ζωή τους!! Ὅταν μάλιστα εἶναι καί μικρομάνες πῶς νά φιλήσουν τά παιδιά τους; Πῶς νά βάλουν σ’ αὐτό τό στόμα τήν Θεία Κοινωνία; Καί αὐτά ἀπό τούς συζύγους, πού θέλουν «νά ἔχουν τό πάνω χέρι στήν γυναῖκα τους» καί γιά δαιμονικά καί ψυχοπαθολογικά αἴτια, τῆς συμπεριφέρονται βίαια καί ἐξευτελιστικά».
Βέβαια, ὅλα αὐτά εἶναι αἰτία διαζυγίου καί ὅσες εὐσεβεῖς γυναῖκες πιέζονται νά συμπράττουν σ’ αὐτήν τήν αἰσχρουργία δικαιοῦνται νά χωρίζουν, ἀφοῦ ὁ Θεός τούς ἐκάλεσε διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου εἰς ἁγιασμόν καί ὄχι εἰς βδελυρία, σοδομισμό καί αἴσχιστη κατάπτωση, πού ὁδηγεῖ στήν αἰώνια κόλαση. Εἶναι προτιμότερο νά ὑποστοῦν ὁποιαδήποτε στέρηση καί ταλαιπωρία, ἀκόμη καί θάνατο, παρά νά συμπράξουν σέ τέτοια αἴσχιστα ἔργα
Σύγχρονος μέγας γέρων λέγει ὅτι, καί μιά φορά νά ἀσπασθεῖ τά μωρά της μιά μάνα πού ἔχει καταμολύνει τά χείλη της μέ αὐτές τίς παμμίαρες πράξεις, τούς μεταδίδει τόσα δαιμονικά μικρόβια, πού ἀναστατώνουν ὅλη τήν ψυχοσωματική ὕπαρξη-ἑνότητα τῶν παιδιῶν. Φάρμακο καί ἁγνισμός εἶναι μόνο ἡ εἰλικρινής καί ἐν μετανοίᾳ ἐξομολόγηση.
Εἶναι βέβαια, δυστυχῶς, τό πιό διαδεδομένο ἀνοσιούργημα τῆς ἐποχῆς. Τήν παλαιά ἐποχή τό ἔκαναν οἱ αἱρετικοί «Βορβορῖτες», στούς ὁποίους ἀναφέρεται συγκεκαλυμένα ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας, φανερά δέ ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου[12]. Δέν ὁμίλησαν ξεκάθαρα τότε, γιατί ἦταν αἰσχρότατη πράξη μόνο τῶν συγκεκριμένων αἱρετικῶν (γι’ αὐτό και Βορβορῖτες ἐπονομάσθηκαν), ὁπότε δέν ἤθελαν νά καταμολύνουν οἱ Ἀπόστολοι τόν νοῦ τῶν ὑπολοίπων χριστιανῶν μέ τήν παράσταση τοῦ φοβεροῦ τούτου ἀνοσιουργήματος. Tό ἀναφέρει καί ἡ ἕκτη εὐχή τοῦ Εὐχελαίου ὡς βασική αἰτία ἀσθενειῶν: «…εἴτε γεύσει κατεπόρνευσαν…κ.λ.π.».
Στήν ἐποχή μας τά πράγματα πρέπει να λέγονται ξεκάθαρα. Bέβαια ἡ πολυμίσητη στόν Θεό σοδομίτικη ἁμαρτία (ἡ φοβερή παρά φύσιν ἀσέλγεια τοῦ παχέος ἐντέρου) εἶναι ἀκόμη χειρότερη… (Ὅσοι κάνουν αὐτά) τά πληρώνουν μέ φοβερές δαιμονικές καταστάσεις καί φρικτές ἀρρώστιες, ἀλλά «ὁ παράνομος Ἰούδας οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι», ὅπως λέγει τό τροπάριο τῆς Μεγάλης Τετάρτης. Ὁ ἐθισμός στήν διαφθορά καί ἡ ἀπώλεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λόγω τῆς μεγάλης ἀκαθαρσίας, ὁδηγεῖ στήν πλήρη ἀπονέκρωση τῆς συνειδήσεως. Ζωντανεύουν καί ἐπιβάλλονται ἀπόλυτα οἱ παλαιοί αἱρετικοί, οἱ ἐπονομαζόμενοι «Βορβορῖτες»[13], Eἶναι ἡ ὑποκτηνώδης ἠθική πού προωθεῖ παγκοσμίως ἡ «Νέα Τάξη Πραγμάτων», ἡ ὁποία ἐπιδιώκει τήν ἀποδόμηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας καί τήν δημιουργία μιᾶς ἀσυνείδητης κοινωνικῆς μάζας, πού θά λειτουργεῖ στούς ρυθμούς πού ἐκπέμπει ἡ καταχθόνια μηχανή τοῦ διεθνοῦς σιωνισμοῦ. Ἡ κατεύθυνση δέ στήν ὁποία ὁδηγεῖ εἶναι ἡ κατάρριψη κάθε ἰδανικοῦ, ἡ ὁμογενοποίηση καί ὁ ἔλεγχος τῶν ἀγορῶν καί, τέλος, ἡ παγκόσμια διακυβέρνηση.
Εἶναι καί ὁ «κόρος», ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε ὁ Ὅσιος Γέρων Ἀναστάσιος, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ διαρκεῖς ἐναλλαγές καί λυσσαλέες ἀναζητήσεις, ὁδηγώντας τον σέ πολύ κατώτερη ποιοτική στάθμη ἀπ’ αὐτή τῶν ἀλόγων ζώων.
Εἶναι ἀδήριτη, ἀναμφισβήτητη καί κατεπείγουσα ἀνάγκη γιά μετάνοια καί ἀνυποχώρητη ἀντίσταση στήν ἀποδόμηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας διά τῶν παρά φύσιν σχέσεων. Δυστυχῶς, αὐτές τείνουν νά κυριαρχήσουν καί μέσα στά ζευγάρια. Θά πρέπει ἡ σώφρων σύζυγος νά μήν συγκατατίθεται ποτέ σέ τέτοιες ἄνομες ἀπαιτήσεις τοῦ συζύγου της. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης,ἑρμηνεύοντας τό χωρίο τοῦ Ἀποστόλου «Ἡ γυναίκα τό δικό της σῶμα δέν τό ἐξουσιάζει, ἀλλά ὁ ἄντρας. Ὅμοια ἐπίσης καί ὁ ἄντρας τό δικό του σῶμα δέν τό ἐξουσιάζει, ἀλλά ἡ γυναίκα»[14] παρατηρεῖ: «Ναί, δέν ὁρίζει τό σῶμα της ἡ γυναίκα, ἀλλά ὁ ἄνδρας. Πλήν στήν κατά φύσιν καί νόμιμη μίξη (συζυγική σχέση) καί ὄχι στήν παρά φύσιν καί ἄνομη μίξη. Ἑπομένως, ἄν ὁ ἄνδρας κάποιας γυναίκας ζητάει παρανόμως νά ἔλθει σέ παρά φύσιν μίξη (σαρκική σχέση) μέ αὐτή, ἡ γυναίκα δέν πρέπει νά ὑποτάσσεται σ’ αὐτό, ἀλλά νά τόν ἐμποδίζει καί κατ’ οὐδένα τρόπο νά μήν συγκατατίθεται»[15].
Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε τά ἐπιγραμματικά λόγια τοῦ καυστικοῦ γύρω ἀπ’ αὐτά τά θέματα Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου«Ὅσοι διαπράξατε παρά φύσιν πράξεις (τήν σοδομίτικη ἁμαρτία πού εἶναι καί βαρύτερη καί τήν στοματική) νά τρομάξετε. Tώρα αὐτά πού περνᾶτε εἶναι γιά κάθαρση καί διόρθωση. Στήν αἰώνια ζωή, ἄν πᾶτε ἀμετανόητοι, αὐτά πού θά ἀντιμετωπίσετε θά εἶναι κόλαση καί τιμωρία… Θά πρέπει νά μετανοήσετε ἐμπόνως κατά ἀναλογίαν τοῦ σφάλματος»[16].
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής διδάσκει, ὅτι εἶναι πολύ βαρύτερη ἡ παρά φύσιν ἁμαρτία μέσα στό ἀνδρόγυνο, παρά αὐτή πού γίνεται μέ ξένους.«..Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι δύο εἰδῶν», παρατηρεῖ. «Ἡ μία σέ γυναῖκες, ὅταν οἱ ἄνδρες πέσουν μ’ αὐτές στό παρά φύσιν (πρωκτική ἀνωμαλία), ἐνῶ ἡ ἄλλη ἀναφέρεται στήν ἴδια σιχαμερή πράξη, πού γίνεται μεταξύ τῶν ἀνδρῶν… Τό νά τήν κάνει κάποιος σέ ξένες γυναῖκες εἶναι βαρύτερο ἁμάρτημα ἀπό τό νά τήν κάνει σέ ἄνδρες. Τό νά τήν κάνει στήν δική του γυναῖκα εἶναι ἀκόμη βαρύτερο ἀπό τό νά τήν κάνει σέ ξένη γυναίκα. Ἀπ’ αὐτά λοιπόν, συμπεραίνουμε ὅτι τό ἀνδρόγυνο πού θά πέσει στό παρά φύσιν, κανονίζεται ἀπό τόν Πνευματικό πολύ βαρύτερα ἀπό ἐκεῖνον πού διέπραξε τήν ἁμαρτία αὐτή σέ ἄνδρες ἤ σέ ξένες γυναῖκες... Ὀκτώ χρόνια ἀποχή ἀπό την Θεία Κοινωνία κανονίζεται αὐτή ἡ ἁμαρτία [17]»[18].
Δυστυχῶς, ὑπάρχει καί ἕνα ἀκόμη «κίνητρο» πού παρακινεῖ τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς συζύγους στίς παρά φύσιν σχέσεις: ἡ ἀποφυγή τῆς τεκνογονίας.
«Ὁ σύγχρονος μεγάλος Ἅγιος ἱεροκήρυκας, ὁμόψυχος καὶ ὁμόγνωμος τοῦ μακαριστοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη, μακαριστός ἀρχιμανδρίτης Χριστόφορος Καλύβας», σημειώνει ὁ μοναχός Ἰωάννης, «γράφει ἐπί τοῦ θέματος τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: «…ἡ παρά φύσιν ἀσέλγεια τοῦ ἀνδρογύνου, ὑποκειμένη εἰς αὐστηρά ἐπιτίμια, διαπράττεται καί πρός τόν σκοπόν τῆς ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας, καί ἔτσι αὐτή ἡ πληγή διπλοῦν τό ἁμάρτημα ἀπεργάζεται: καί τήν ἄρσιν τοῦ σκοποῦ τοῦ γάμου καί τήν ἀτίμωσιν τῆς γυναικός συζύγου…»[19].
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τήν Πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή καί γράφοντας γιά τά παρά φύσιν ἁμαρτήματα, παρατηρεῖ ὅτι δέν ἔχουν κἄν ἡδονή, ἀφοῦ γνήσια ἡδονή εἶναι ἡ κατά φύσιν. «Ὅσον ἀφορᾶ στούς ἄρρενες», ἐπισημαίνει τό χρυσό στόμα τῆς Ἐκκλησίας, «πάλι μέ ἄλλο τρόπο ἐδήλωσε τό ἴδιο (ἐνν. τό ἁμαρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας), λέγοντας: ἀφοῦ ἄφησαν τήν φυσική χρῆσι τῆς θηλείας». Καί ὅμοια μέ ἐκεῖνες (ἐνν. τίς ὁμοφυλόφιλες γυναῖκες) καί αὐτούς (τούς ὁμοφυλόφιλους ἄνδρες) τούς ἐκβάλλει (δηλ. τούς στερεῖ) ἀπό κάθε ἀπολογία, κατηγορώντας αὐτούς, ὄχι μόνον διότι εἶχαν ἀπόλαυση καί, ἀφοῦ ἄφησαν αὐτήν πού εἶχαν, ἦλθαν σέ ἄλλη, ἀλλά διότι, ἀφοῦ ἀτίμασαν τήν κατά φύσιν (ἀπόλαυση), ἔτρεξαν στήν παρά φύσιν. Τά δέ παρά φύσιν εἶναι δυσκολώτερα καί πλέον ἀηδιαστικά, ὥστε θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι οὔτε ἡδονή δέν ἔχουν· διότι γνήσια ἡδονή εἶναι ἡ κατά φύσιν· ἀλλά, ὅταν ὁ Θεός ἐγκαταλείπει, τότε ὅλα τά ἄνω γίνονται κάτω (ὅλα γίνονται ἄνω-κάτω).
Γι’ αὐτό ὄχι μόνο τό δόγμα τους ἦταν σατανικό, ἀλλά καί ὁ βίος τους διαβολικός... Ἐδῶ δέ, ἀντί τοῦ κόσμου (τῆς κοσμικῆς-παρά φύσιν ἡδονῆς), τοποθέτησε τήν κατά φύσιν ἡδονή, τήν ὁποίαν θά μποροῦσαν νά ἀπολαύσουν μέ πλήρη ἄδεια καί μεγαλύτερη εὐφροσύνη καί ἔτσι νά ἀπαλλαχθοῦν ἀπό τήν αἰσχύνη· ἀλλά δέν θέλησαν· γι’ αὐτό καί εἶναι ἐκτός κάθε συγγνώμης καί ἔφθασαν νά ὑβρίσουν καί αὐτήν τήν ἴδια τήν φύση»[20].
Στόν βίο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ διαβάζουμε: «Ἐνῶ καθόταν μπροστά στήν εἴσοδο (ὁ Ὄσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν Σαλός), πλησίασε κάποιος νεαρός εὐνοῦχος, θαλαμηπόλος ἑνός πλουσίου. Τό πρόσωπό του ἦταν ρόδινο καί τό δέρμα του λευκό σάν χιόνι. Ἦταν ὡραῖος, μᾶλλον ξανθός, ὑπερβολικά μαλθακός καί μύριζε ἀπό μακριά ἀρώματα. Μέ τόν Ἐπιφάνιο ἦσαν πολύ ἀγαπημένοι, ἦσαν γείτονες καί συνομήλικοι. Κρατοῦσε στό χέρι τριάντα χουρμάδες πού φαίνονταν σάν ξερά σύκα. Βλέποντας τόν ὅσιο γυμνό, ἀπόρησε καί ρώτησε ταραγμένος:
- Ἀγαπημένε μου Ἐπιφάνιε, ποιός εἶναι αὐτός; Γιατί γυρίζει γυμνός μέσα στό ἀφόρητο κρύο καί μοιάζει θαλασσοδαρμένος;
- Δέν ξέρω, φίλε μου, τί νά σοῦ πῶ. Τόν νοῦ του πάντως τόν ἔχει αἰχμαλωτίσει ὁ πονηρός καί γυρίζει σάν τρελλός. Γι' αὐτό ὅλοι οἱ δαιμονισμένοι γυρίζουν μέ σχισμένα ροῦχα, χωρίς νά αἰσθάνωνται τό κρύο ἤ τόν καύσωνα.
Μίλησε ἔτσι, ἐπειδή δέν ἤθελε νά ἀποκαλύψη τήν ἀρετή τοῦ δικαίου. Ὁ εὐνοῦχος τότε ἠρέμησε, συμπάθησε τόν ὅσιο σάν φτωχό καί τοῦ πρόσφερε ὅσους χουρμάδες εἶχε:
- Δέξου γιά τήν ὥρα αὐτά, τοῦ εἶπε, δέν ἔχω τίποτε ἄλλο.
Ὁ Ὄσιος ὅμως, πού μέ τούς νοερούς ὀφθαλμούς ἔβλεπε τήν κατάστασι τῆς ψυχῆς του, τόν κοίταξε βλοσυρά καί τοῦ εἶπε:
- Οἱ σαλοί δέν δέχονται δῶρα ἀπό κωλο-φωνίους [Μέ τήν σύνθετη αὐτή λέξι ὁ Ὅσιος ἐννοεῖ τούς ὁμοφυλόφιλους, κάνοντας συγχρόνως λογοπαίγνιο μέ τό φυτό κολοφώνιο (εἶδος λαχάνου)].
Ἐκεῖνος δέν κατάλαβε καί εἶπε:
- Πραγματικά εἶσαι τρελλός. Βλέπεις χουρμάδες καί τούς λές κολοφώνια;
- Φύγε δόλιε! τοῦ ἁπαντᾶ ὁ μακάριος. Πήγαινε στόν κοιτῶνα τοῦ κυρίου σου νά κάνης μαζί του τήν βδελυρή ἁμαρτία τῶν Σοδομιτῶν, καί θά σοῦ δώση καί ἄλλους χουρμάδες. Ταλαίπωρε! Τίς ἀκτίνες τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν δέν τίς βλέπεις. Τήν ἀγριότητα τῆς κολάσεως δέν τήν γνωρίζεις. Τόν ἄγγελό σου τουλάχιστον, πού σ' ἀκολουθεῖ σάν χριστιανό, δέν τόν ντρέπεσαι; Ἄχ, νά ἤξερες τί τιμωρία σέ περιμένει, ἀκάθαρτε, πού συχνάζεις σέ ἀπόμερες γωνιές μαζί μέ ἄλλους καί κάνεις πράξεις ἀφύσικες, πού οὔτε οἱ σκύλοι καί οἱ χοῖροι οὔτε τά ἑρπετά καί τά φίδια τίς κάνουν! Ποιός σοῦ τά ἔμαθε αὐτά; Κρῖμα στά νιάτα σου! Σέ πλήγωσε ὁ σατανᾶς καί σέ γκρέμισε ἀγέρωχα στά τρίσβαθα τοῦ ἅδη. Πρόσεξε! Μήν προχωρῆς περισσότερο, γιά νά μή ρίξη φωτιά ὁ Θεός καί σέ κάψη πρόωρα κι ἔτσι ἀπό τήν μία φωτιά πέσης στήν ἄλλη, τῆς κολάσεως.
Ὁ εὐνοῦχος ἄκουσε καί ἔφριξε. Τό πρόσωπό του κοκκίνισε.
- Ἀλλοίμονό μου τοῦ ἄθλιου, ψέλλισε καταντροπιασμένος.
- Τί ἔπαθες ἀγαπητέ μου; ρώτησε ὁ Ἐπιφάνιος. Γιατί ντράπηκες καί κοκκίνισες ἔτσι; Δέν σοῦ εἶπα ὅτι αὐτός εἶναι τρελλός καί λέει ὅ,τι φθάση; Πάντως γιά ὅ,τι ἀπ' αὐτά πού ἄκουσες σέ ἐλέγχει ἡ συνείδησίς σου, φρόντισε νά τό διορθώσης καί νά μήν περιφρονήσης τά λόγια του. Εἶσαι νέος καί ὁ σατανᾶς εἶναι φοβερός. Μᾶς σπρώχνει νά κάνουμε τήν ἁμαρτία ὄχι γιά τίποτε ἄλλο, ἀλλά γιά νά ἔχη κι ἐμᾶς μέσα στήν φωτιά τῆς κολάσεως καί νά παρηγορῆται.
Ὁ εὐνοῦχος, ὕστερα ἀπ' αὐτά πού ἄκουσε, ἀνεχώρησε. Τότε ὁ Ἐπιφάνιος βοήθησε τόν Ὅσιο νά σηκωθῆ καί πῆγαν στό δωμάτιό του. Ἐκεῖ βρῆκαν ἕτοιμο τό τραπέζι καί κάθησαν νά εὐφρανθοῦν. Μετά τό φαγητό ρώτησε ὁ Ἐπιφάνιος:
- Γιατί, σεβαστέ μου φίλε, μίλησες τόσο ἀπότομα στόν ἀγαπητό μου;
- Ἐπειδή εἶναι φίλος σου, γι’ αὐτό τοῦ μίλησα ἔτσι. Ἂν δέν ἦταν, δέν θά ἄκουγε οὔτε μία λέξι. Σκοπός μου δέν εἶναι νά ἐλέγχω τούς ἁμαρτωλούς, ἀλλά νά τρέχω στόν ἴσιο δρόμο πού ὁδηγεῖ στόν οὐρανό.
- Γνωρίζω κι ἐγώ τά σχετικά μέ τόν εὐνοῦχο, εἶπε ὁ Ἐπιφάνιος. Ἀφοῦ, ὅμως, ὁ καημένος εἶναι δοῦλος καί βιάζεται ἀπό τόν κύριό του, τί μπορεῖ νά κάνη;
- Τό ξέρω, εἶπε ὁ Ὅσιος, καταλαβαίνω τήν θέσι του. Ὁ δοῦλος, ὅμως, πρέπει νά ἐξυπηρετῆ τόν ἀφέντη του μόνο στίς ὑλικές του ἀνάγκες, ὄχι στά ἔργα τοῦ διαβόλου καί στίς ἄτιμες πράξεις του καί μάλιστα σ' αὐτό τό καταραμένο, τό σιχαμερό ἁμάρτημα πού οὔτε στά ζῶα τό συναντᾶμε! Γιατί, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος νά μήν αἰσθάνεται τήν δυσωδία αὐτῆς τῆς ἀκαθαρσίας καί νά μήν τήν ἀποστρέφεται;
- Ὅταν ὁ ἀφέντης, εἶπε πάλι ὁ Ἐπιφάνιος, προστάξη τόν δοῦλο νά κάνη κάποια ὑπηρεσία, εἴτε σωματική εἴτε πνευματική εἴτε ἀκόμη καί ἁμαρτωλή, κι αὐτός δέν ὑπακούση, ξέρεις τότε τί κατάρες τόν περιμένουν, τί ξύλο, τί ἀπειλές καί πόσα ἄλλα δεινά;
- Αὐτό, παιδί μου, εἶναι τό μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό ἐννοοῦσε ὁ Κύριος, ὅταν ἔλεγε: «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ἐ'10). Ἄν οἱ δοῦλοι δέν ὑποχωροῦν στήν σιχαμερή σοδομιτική ἐπιθυμία τῶν κυρίων τους, εἶναι μακάριοι καί τρισμακάριοι, γιατί τά βασανιστήρια πού θά ὑποφέρουν θά τούς κατατάξουν στήν χορεία τῶν μαρτύρων»[21]. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς συζύγους, οἱ ὁποῖες δέν πρέπει νά ὑποκύπτουν στίς ἄνομες, βδελυρές ἀπαιτήσεις τῶν συζύγων τους σέ καμία περίπτωση. Οἱ ὅποιες ὀδυνηρές συνέπειες τίς κατατάσσουν στήν χορεία τῶν μαρτύρων.
«Ἡ ὁμοφυλοφιλία», παρατηρεῖ ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «ὅπως καί ἡ κτηνοβασία, εἶναι ἀσέβεια. Ἡ μοιχεία εἶναι ἀδικία, γιατί ἀδικεῖς τή γυναῖκα σου, ἀδικεῖς τόν ἄντρα σου μέ τρίτο πρόσωπο. Ἡ πορνεία εἶναι ἁπλῶς ἁμάρτημα. ...Ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπό αὐτό τό φοβερό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, καί θεωρεῖται βδελυκτή μίξη, παράνομος πράξη, διάλυση κόσμου. Θέλουν νά διαλύσουν τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πάνω στή δημιουργία οἱ ὁμοφυλόφιλοι!»[22].
Ἡ σύγχρονη ἐποχή μας, ἐποχή ἀφθονίας ἀλλά καί ἀπιστίας-ἀθεΐας γιά τόν Δυτικό κόσμο, ὁμοιάζει μέ τήν ἐποχή πρό τῆς καταστροφῆς τῶν Σοδόμων. Οἱ πολίτες αὐτῶν τῶν πόλεων ἐξ αἰτίας τῆς κοιλιοδουλείας, φιληδονίας καί τῆς κατασπατάλησης τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἔπεσαν στά παρά φύσιν ἁμαρτήματα[23].«Πάρα πολύ φοβᾶμαι», παρατηρεῖ ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι ἴδια μέ τήν ἐποχή τῶν Σοδομιτῶν, γιατί μετερχόμεθα τά ἴδια ἁμαρτήματα πού μετέρχονταν καί οἱ Σοδομῖται...Καί στήν ἐποχή μας, καί στήν Εὐρώπη καί στήν Ἀμερική καί στήν Ἑλλάδα, δυστυχῶς, ξεχειλίζουν τά ἁμαρτήματα ἐκείνης τῆς πόλης. Γιατί; Γιατί ὑπάρχει πλησμονή ἀγαθῶν, γιατί δέν στρέφουμε τό πρόσωπό μας, τά μάτια μας πρός τόν Θεό καί νά Τοῦ ποῦμε: «Τά ἀγαθά, Κύριε, Σύ μᾶς τά ἔδωσες», ἀλλά ἀλλάζουμε προσανατολισμό, δέν χρειαζόμαστε πιά τό Θεό, τά ἀγαθά Του, μόνο θέλομε … Καί ἔχοντας τά ἀγαθά Του, στό τέλος φτάνουμε νά γίνουμε ὑλισταί, νά γίνομε σαρκικοί ἄνθρωποι, καί ἔτσι νά χάσομε ἀπό τόν ὁπτικό μας ὁρίζοντα τό Θεό, μέ ἀποτέλεσμα ὅ,τι συνέβη καί στήν ἐποχή τοῦ Νῶε καί στήν ἐποχή Σοδόμων καί Γομόρρας... Πολύ φοβοῦμαι, πάρα πολύ, μήπως καί στόν τόπο μας ἔρθει κάποια καταστροφή... ἐκτός ἄν μετανοήσομε... Ὅλος αὐτός ὁ πλεονασμός τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, πού τά πετᾶμε καί στά σκουπίδια... πολύ μέ φοβίζει. Χωρίς νά σᾶς πῶ ὅτι μᾶς ἐμποδίζει καί ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ πού εἶπε: «Ἵνα μή τί ἀπόληται», τίποτα νά μή χάνεται, ἀλλά νά ὑπάρχει πνεῦμα οἰκονομίας. Ἀλλά ποιός κάνει οἰκονομία; Κανένας δέν κάνει οἰκονομία μόνο οἱ σώφρονες ἄνθρωποι. Φοβοῦμαι, ὅμως, πώς οἱ σώφρονες ἄνθρωποι εἶναι λίγοι!»[24].
Στην ἴδια κατεύθυνση, ὁ Ὄσιος Νεῖλος ὁ Μυροβλήτης προφητεύει γιά τήν ἐποχή μας, λέγοντας τά ἑξῆς: «…Κατά τό 1900 ἔτος, βαδίζοντες πρός τόνμεσασμό[25] τοῦ 8ου αἰῶνος[26], ἄρχεται ὁ κόσμος τοῦ καιροῦ ἐκείνου νά γίνεται ἀγνώριστος. Ὅταν πλησιάσει ὁ καιρός τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου, θά σκοτισθῆ ἡ διάνοια τῶν ἀνθρώπων ἀπό τά πάθη τῆς σάρκας, καί θά πληθυνθεῖ σφόδρα ἡ ἀσέβεια καί ἡ ἀνομία. Τότε ἄρχεται ὁ κόσμος νά γίνεται ἀγνώριστος… Θά μετασχηματίζονται οἱ μορφές τῶν ἀνθρώπων καί δέν θά γνωρίζονται οἱ ἄνδρες ἀπό τίς γυναῖκες διά τῆς ἀναισχύντου ἐνδυμασίας καί τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς (...) Οἱ πορνεῖες, μοιχεῖες, ἀρσενοκοιτίες, κλοπές καί φόνοι θά πολιτεύονται ἐν τῷ καιρῶ ἐκείνω καί διά τήν ἐνέργειαν τῆς μέγιστης ἁμαρτίας καί ἀσελγείας οἱ ἄνθρωποι θέλουν στερηθεῖ τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπου ἔλαβαν εἰς τό Ἅγιον Βάπτισμα καθώς καί τήν τύψιν καί τόν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως (…)»[27].
Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο


[1]                      Ἁγ. Νικοδήμου, Ἁγιορείτου, Ἑορτοδρόμιον, Ἑρμηνεία εἰς τόν κανόνα τῆς Γεννήσεως, Ἔκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, τόμ. Α΄, σελ. 145: «Τρίτον δέ καί τελευταῖον θαῦμα ἠκολούθησεν ἐν τῇ Χριστοῦ Γεννήσει· λέγει γάρ ἕνας Διδάσκαλος, ὅτι τήν νύκτα ἐκείνην, κατά τήν ὁποίαν ἐγεννήθη ὁ Δεσπότης Χριστός, ἔστειλε πρῶτον ἕνα Ἄγγελον καί ἐθανάτωσεν ὅλους τούς ἀρσενοκοίτας, ὅπου ἦσαν εἰς τόν Κόσμον, καί ἔπειτα ἐγεννήθη, διά νά μή εὑρεθῇ τότε εἰς τήν γῆν μία τοιαύτη Θεομίσητος ἁμαρτία (παρά Ἱερονύμῳ)».
[2]               ἉγἈναστασίου Σιναΐτου, Ἐρωταποκρίσεις, ἐκδόσεις Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2008, σελ..60-62.
[3]               Καί μάλιστα τόν στοματικό ἔρωτα καί τήν ὁμοφυλοφιλία.
[4]               Στοματικός ἔρωτας.
[5]               Ἰουδ. 1, 8.
[6]               Δηλαδή συσκότισε, ἐκάλυψε εὐσχημόνως, ἀνέφερε μέ πλάγιο τρόπο.
[7]               Ἀποκαλοῦνται καί «Βορβοριανοί» τῶν ὁποίων τά φρικαλέα καί τοῦτ΄ αὐτό αἰσχρουργήματα, τελούμενα μετ’ ἐπικλήσεων λόγων τοῦ Κυρίου(!!!) περιγράφει λεπτομερῶς ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος ἐν τῷ «Κατά αἱρέσεων» ἔργω του (Ε.Π. Migne 41, 336 κ.ἑ.) Βλ. στό: Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Ι. Θεοδωρόπουλου,Προγαμιαῖες σχέσεις, Πολιτικός γάμος, Ἀμβλώσεις, Ἐκδόσεις Ὀρθοδόξου Τύπου, Ἐν Ἀθήναις 1986 σελ. 20.
[8]               Ἀγίου Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, Τῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰούδα Ἐπιστολῆς Ἐξήγησις, Expositio in epist. s.Judae, P.G. 126, σελ.93.
[9]               Βλ. Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τάς Ἑπτά Καθολικάς Ἐπιστολάς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, Ἐκδ. Ὀρθ. Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 690.
[10]             Ἀγίου Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, Τῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰούδα Ἐπιστολῆς ἘξήγησιςExpositio in epist. s.Judae, P.G. 126, σελ. 93.
[11]             Kαί ὁ Ἅγιος Eὐστάθιος Ἀντιοχείας κάνει λόγο γιά μεμονωμένους ἀνώμαλους ἄνδρες «πού χρησιμοποιοῦν τό αἰδοῖον τῶν γυναικῶν τους σάν ποτήρι πίνοντας βρώμικα ὑγρά καί βρωμίζοντας τό στόμα τους..».
[12]             Βλ.Πρόγραμμα Diogenes, Epiphanius Scr. Eccl., Panarion (=Adversus haereses),
Volume 1, page 268, line 21
.
[13]     Ἐπονομάσθηκαν ἔτσι λόγω τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων τους...
[14]             Α΄Κορ. 7,4: «ἡ γυνή τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ὁ ἀνήρ· ὁμοίως δέ καί ὁ ἀνήρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ἡ γυνή».
[15]             Ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τήν Α΄ Πρός Κορινθίους, κεφαλ. Ζ΄, Ἔκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, Τόμ. Α΄, Ἡ Πρός Ρωμαίους καί ἡ Α΄ Πρός Κορινθίους, σελ. 460:«Σημείωσε ὅτι ναί, δέν ὁρίζει τό σῶμα της ἡ γυναίκα, ἀλλά ὁ ἄνδρας της. Πλήν εἰς τήν κατά φύσιν καί νόμιμον σμίξιν, καί οὐχί εἰς τήν παρά φύσιν καί ἄνομον σμίξιν. Ὅθεν ἄν ὁ ἄνδρας τινός γυναικός ζητῇ παρανόμως νά σμίξη μέ αὐτήν εἰς τό παρά φύσιν, ἡ γυνή δέν πρέπει εἰς τοῦτο νά ὑποτάσσεται, ἀλλά νά τόν ἐμποδίζῃ καί κατ’ οὐδένα τρόπον νά μή στέργῃ».
[16]             Πρόγραμμα Diogenes, Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., De paenitentia (sermo 1) [Sp.]Vol 60, pg 696, ln 7 Vol- 60, pg 695, ln 71: «Οἱ ἐνἄρσεσιν ἄρσενες τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοιτρομάξατε καί πρίν τόνΚριτήν παραγενέσθαικαί μάλιστα παρά φύσιν τολμήσαντεςλογιζόμενοι πῶς αἱκολάσεις τούς τοιούτους διαδέξονταιἐάν μή ἐμπόνως κατά ἀναλογίαν τοῦπταίσματος μετανοήσωσιΜνημονεύετε τοῦ Ἀποστόλου βοῶντοςὅτι "Ἄδικοιβασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσινοὔτε πόρνοι οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοίοὔτε ἀρσενοκοῖται βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι"».
[17]             ΒλἉγίου Νικοδήμου τοῦ ἉγιορείτουἘξομολογητάριονἈπόδοσιςστήν Νεοελληνική ὑπό Βενεδίκτου Ἱερομονάχου ἉγιορείτουἍγιον Ὄρος 2013,σελ. 181, ὑποσημ. 151 ὅπου γράφεται: « δέ ξβ΄ κανόνας τοῦ Ἁγίου Βασιλείου15 χρόνια ἐμποδίζει τούς ὁμοφυλόφιλους ἀπό τήν Κοινωνία·  δέ τοῦ ἉγίουΓρηγορίου Νύσσης, 18·  δέ Πατριάρχης Λουκᾶς λύνοντας μερικά ζητήματα μαζίμέ τήν Σύνοδοπού ἦταν μαζί τουκαί σώζονται σέ χειρόγραφα οἱ ἀποφάσεις,λέει ὅτιἐκεῖνοι πού πέσουν σέ ὁμοφυλοφιλίαἕνας τοῦ ἄλλου τήν ἀδελφή δένμπορεῖ νά πάρη ὡς σύζυγο».
[18]             ΒλἉγίου Νικοδήμου τοῦ ἉγιορείτουἘξομολογητάριονἈπόδοσιςστήν Νεοελληνική ὑπό Βενεδίκτου Ἱερομονάχου ἉγιορείτουἍγιον Ὄρος 2013,σελ. 181.
[19]             Ἀρχιμανδρίτου Χριστοφόρου Καλύβα, «Λεξικό ἀθλιοτήτων»ἔκδοση «Ὁ Σταυρός»,  σελ.33-35.
[20]             Πρόγραμμα Διογένης (Diogenes), Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., In epistulam ad Romanos (homiliae 1-32) Vol 60, pg 417, ln 18: :«.. Ἐπί δέτῶν ἀῤῥένων πάλιν ἑτέρως τό αὐτό ἐδήλωσενεἰπών· «Ἀφέντες τήν φυσικήνχρῆσιν τῆς θηλείας». Καί ὁμοίως ἐκείναις καί τούτους ἐκβάλλει πάσηςἀπολογίαςκατηγορῶν αὐτῶνοὐ μόνον ὅτι εἶχον ἀπόλαυσινκαί ἀφέντες ἥνεἶχονἐπἄλλην ἦλθονἀλλὅτι τήν κατά φύσιν ἀτιμάσαντεςἐπί τήν παρά φύσινἔδραμον. ∆υσκολώτερα δέ τά παρά φύσιν καί ἀηδέστεραὥστε οὐδέ ἡδονήν ἄνἔχοιεν εἰπεῖν·  γάρ γνησία ἡδονή  κατά φύσιν ἐστίν· ἀλλὅταν  Θεόςἐγκαταλίπῃπάντα ἄνω καί κάτω γίνεταιιά τοῦτο οὐ τό δόγμα αὐτοῖςσατανικόν μόνον ἦνἀλλά καί  βίος διαβολικός... Ἐνταῦθα δέ ἀντί τοῦ κόσμουτήν κατά φύσιν  τέθεικεν ἡδονήνἧς ἠδύναντο μετά ἀδείας πλείονοςἀπολαύοντες καί μείζονος τῆς εὐφροσύνηςἀπηλλάχθαι αἰσχύνης· ἀλλοὐκἠθέλησαν· ὅθεν καί συγγνώμης ἁπάσης εἰσίν ἐκτός καί εἰς αὐτήν τήν φύσινὑβρίσαντες».
[21]             Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός, Ὁ ἀκόλαστος εὐνοῦχος, ἔκδ. Ἱ. Μ. Ὅσιος Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2005, σελ. 71-74.http://hristospanagia3.blogspot.gr/2013/08/blog-post_5.html.
[22]             Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Σειράχ, ὁμιλία 168η, Παντελῆ Γκίνη, Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006) γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα,
                http://iskiriaki.com/wordpress/archives/7068.
[23]             Ἰεζ. 16, 49 μτφ. «Ἀλλά ἡ παρανομία τῶν Σοδόμων, τῆς ἀδελφῆς σου αὐτῆς πόλεως, ἦτο ἡ ὑπερηφάνεια. Μέσα εἰς τήν ἀφθονίαν τῶν ἄρτων καί τοῦ οἴνου καί τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἐζοῦσεν αὐτή καί αἵ κωμοπόλεις τῆς μίαν ἄσωτον καί σπάταλον ζωήν». Παράθεση στό: Ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς ἄρνηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας - iPaideia.gr.
[24]             Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Χριστιανική Ἀνθρωπολογία, ὁμιλία 51η, Παντελῆ Γκίνη, Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006) γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα, http://iskiriaki.com/wordpress/archives/7068.
[25]             Μεσασμός = μέση.
[26]             γδοος μεγάλος αἰῶνας εἶναι ἡ περίοδος μεταξύ τῶν ἐτῶν ἀπό 7000 ὡς 8000 περ. ἀπό Ἀδάμ. Ἐπειδή ὁ Χριστός γεννήθηκε τό 5508 ἔτος ἀπό Ἀδάμ, τό 1992 ἦταν τό ἔτος 7500, μέ βάση τήν ἀρίθμηση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι διαφορετική ἀπό τήν ἀντίστοιχη τῶν Ἑβραίων - γι' αὐτούς εἶναι τό ἔτος 5752 (Μοναχός Λεόντιος Διονυσιάτης ο Προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ). https://www.imdleo.gr/(diaf/files/proph/1_prophesies_parts/02 _AgKosmas.pdt
[27]             Ἰωάννη Μαρκᾶ, Ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς ἄρνηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας, http://www.ipaideia.gr/paideia/ioanis-markas-i-omofilofilia-os-arnisi-tis-anthropinis-ontologias-kai-fisiologias. Ὁλόκληρη ἡ προφητεία βρίσκεται στό βιβλίο «Εὐαγγελικός Κῆπος», τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου, καθώς καί στό διαδίκτυο (ἐνδεικτικά) στήν ἱστοσελίδα: http://www.impantokratoros.gr.

πηγή:  εδώ
το μεταφέρουμε από εδώ

Μνήμη των αναιρεθέντων υπό του Ηρώδου αγίων νηπίων: Ο Ιερός Χρυσόστομος για την σφαγή των νηπίων

    Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ  [:Ματθ.2,13-23]     « Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποσ...