Το ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ που ΚΑΤΑΠΙΕ τρεις κυβερνήσεις και φτάσαμε ως εδώ

Του Στρατή Μαζίδη 
Στην ελληνική πολιτική κυριαρχούσε πάντοτε η εξής σταθερά: να ικανοποιήσουμε την κομματική μας πελατεία ώστε να μην πέσουμε ή όσους μπορούμε να πιάσουμε πελάτες. 
Ωστόσο οι ελληνικές κυβερνήσεις, παρά το γεγονός πως υπηρέτησαν πιστά αυτή την αρχή, τελικά α. και πριν την ώρα τους ανατρέπονταν και β. δήμιοι αποδεικνύονταν αυτοί για τους οποίους φρόντιζαν. 
Ο πρόσφατα απογυμνωμένος Κώστας Καραμανλής ο οποίος άφησε ανέγγιχτο το μεγάλο και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα, τους κατ'αυτόν νταβατζήδες και τα μεγάλα σκάνδαλα που είχαν προηγηθεί, τελικά απομακρύνθηκε με ταπεινωτικά - για εκείνη την εποχή - ποσοστά. 
Ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν ανέλαβε, του προτάθηκε να απολύσει πολλές δεκάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους. Αντί για αυτό προτίμησε να αρχίσει τις οριζόντιες περικοπές σε όλους, να στείλει στην ανεργία 1500000 έλληνες και να ξεκινήσει η απαρχή των λουκέτων. Τελικά κι αυτός ανετράπη ταχύτατα ενώ στις πρόσφατες εκλογές δεν πέρασε ούτε το κατώφλι της Βουλής. 
Στο ίδιο μονοπάτι περπάτησε κι ο Αντώνης Σαμαράς. Δεν ακούμπησε το Δημόσιο. Ει μη μόνο έκλεισε σε ένα βράδυ την ΕΡΤ για να ανοίξει τη ΝΕΡΙΤ. Καμια μεταρρύθμιση. Όταν κάποια στιγμή μοίρασε κάτι ψίχουλα ως μέρισμα, αυτό δεν πήγε στους ανέργους, αλλά σε συγκεκριμένες ομάδες πιθανών ψηφοφόρων. Ωστόσο συνέχισε με περικοπές, κράτησε το χαράτσι με την μορφή του ΕΝΦΙΑ και έφυγε κι αυτός ταπεινωμένος. 
Στον ίδιο δρόμο συνεχίζει και ο Αλέξης Τσίπρας με τη διαφορά ότι αυτός άρχισε ήδη τις επαναπροσλήψεις. Μόνο του μέλημα οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις. Οι ψηφοφόροι δηλαδή. 
Οι ελληνικές κυβερνήσεις φοβούμενες το πολιτικό κόστος παρέμειναν αδρανείς, εντούτοις όμως το πλήρωσαν και μάλιστα πολύ πριν τον προκαθορισμένο χρόνο και ακριβά. 
Προτίμησαν να τα αρπάξουν από όλους, παρά να μειώσουν το κράτος. 
Και υπήρχαν λύσεις. 
Εν αρχή το Δημόσιο χρειάζεται τόσο απολύσεις όσο και προσλήψεις. Επίσης το θέμα δεν είναι να μειωθεί ο αριθμός πληρώνοντας μέχρι πρότινος εργαζόμενους ως συνταξιούχους. 
Χρειάζεται πχ να απολυθούν οι 5 από τους 6 εργαζόμενους στο πρωτόκολλου του ΥΠΟΙΚ αλλά να προσληφθούν άμεσα δύο νοσοκόμες για την Κάρπαθο και την Κάσσο. 
Χρειάζεται πχ να απολυθούν εργαζόμενοι στις ΔΟΥ που χτυπούν τα ίδια κουμπιά και μπαίνουν στα ίδια συστήματα και να προσληφθούν γιατροί στο Αττικό Νοσοκομείο στο Χαϊδάρι. 
Το πρώτο που θα έπρεπε να είχε γίνει θα ήταν να τρέξουν ταχύτατα όλες οι εκκρεμείς πειθαρχικές υποθέσεις και να απολυθούν όσοι μπήκαν από το παράθυρο. 
Στη συνέχεια και αυτό θα έπρεπε να είχε κάνει τότε ο Παπανδρέου, να πάει σε τμηματικές απολύσεις με ταυτόχρονη κινητροδότηση στους απολυμένους να επιχειρήσουν. Πχ ένας πρώην δημοτικός αστυνόμος, τώρα κάνει χρυσές δουλειές παράγοντας σπάνιες ποικιλίες μελιού. 
Θα έπρεπε δηλαδή να δώσει κίνητρα και βοήθειες ώστε οι απολυμένοι του Δημοσίου να επιχειρήσουν σε νέους τομείς. Και αυτό θα μπορούσε να συνδυαστεί με μια επιστροφή αρκετών στις ιδιαίτερες πατρίδες τους ώστε να είχαμε το διπλό κέρδος της ανάστασης της ελληνικής περιφέρειας. 
Δε θα ήμασταν εκτός κρίσης σήμερα; Εμείς όμως προτιμήσαμε να πέσουμε στον πάτο κρατώντας επίσης παγωμένα μια σειρά κονδυλίων χρηματοδότησης ζητώντας άπειρα πιστοποιητικά και χαρτούρα για να επιδοτήσουμε κάποιον που θέλει να δοκιμάσει. 
Δυστυχώς δε βασανίσαμε το μυαλό μας με αυτές τις σκέψεις. Δε μας αρέσει η δημιουργία. Θέλουμε διορισμό, μισθό και καθισιό. 
Και δεν το κάναμε διότι οι πολιτικοί μας στη μεγάλη τους πλειοψηφία ΔΕΝ έχουν εργαστεί όπως όλοι εμείς, ΔΕΝ έχουμε φάει στραπάτσα όπως όλοι εμείς. Είναι μεταξωτοί, πουπουλένιοι. 
Ασχέτως του πολέμου με τους δόλιους γερμανούς, που θέλουν να μας κατακτήσουν, την επόμενη ημέρα αυτό το ερώτημα θα πρέπει να μας απασχολήσει. 
Οι 40ρηδες και οι 40αρες συνταξιούχοι θα πρέπει να γυρίσουν στη δουλειά. Να προσφέρουν. Αρκετά τους πληρώσαμε. Τα συστήματα των πρόωρων συντάξεων είναι για χώρες με αυξάνοντα πληθύσμο και πλούτη. 
Το Ελληνικό Δημόσιο θα πρέπει να γκρεμιστεί και να οικοδομηθεί από την αρχή, εντελώς διαφορετικά από ότι το γνωρίσαμε, με βάρος στην Παιδεία, την Υγεία και την Αμυνα. 
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να έχουμε χαμηλότατο φορολογικό σύστημα, να μην έχουμε ενοίκιο στα σπίτια μας, να προκόψουμε και να γίνουμε πόλος έλξης. 
Το τραγικό λάθος της ατολμίας μπροστά στη θέα του πολιτικού κόστους πρέπει πια να σταματήσει. Αρκετά μας στοίχισε. 
Ο δρόμος να σηκώσουμε και πάλι κεφάλι, είναι ελεύθερος είτε με το ευρώ είτε - ακόμη καλύτερα - με το δικό μας εθνικό νόμισμα διότι η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Για να μην είμαστε κρεμασμένοι από τα ούμπαλα του γερμανού, του φινλανδού, του σλοβάκου και του λιθουανού. 
Το πόσο γρήγορα θα φτάσουμε εκεί εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα δουλέψουμε και από το πότε θα αναλάβουν τις τύχες της χώρας άνθρωποι της δουλειάς και όχι κληρονόμοι της πολιτικής και στελέχη των κλαδικών. 
Θέλουμε; Καθώς το ότι μπορούμε, είναι σίγουρο. 
πηγή 

το είδαμε εδώ

Να τι θα συμβεί στην Ελλάδα αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ! &

Του Στρατή Μαζίδη

Μετά τις τραγικές συνέπειες του τι θα συμβείστην Ελλάδα αν επιστρέψουμε στη Δραχμή, θα παρουσιάσουμε απόψε τι θα συμβεί αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ:


- θα έχει ανέμους άνω των 6 μποφόρ όλο το καλοκαίρι και δε θα μπορούμε να πάμε για μπάνιο στη Λούτσα και το Σχοινιά

- Η Εθνική θα πάει άσχημα στο Μουντιάλ

- Ο ΠΑΟ θα έχει δύσκολη κλήρωση από το δεύτερο προκριματικό γύρο του Champions League

- Ο καπετάν Λαφαζάνωφ θα αρπάξει τις γυναίκες και τις θυγατέρες μας

- Οι τούρκοι θα βολτάρουν μέχρι το Πόρτο Ράφτη ενώ τώρα φτάνουν μόνο έως το Λαύριο και την Κάρυστο.

- Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα πάψει να φωνάζει και να χλιμιντρίζει

- Μεγάλος μετεωρίτης θα πέσει πάνω στη γη και θα καταστρέψει την ανθρωπότητα

- Θα ξεκινήσει ο Δ' παγκόσμιος πόλεμος

- Στα φανάρια θα ξεκινάμε με κόκκινο 

- Θα στερέψουν οι λίμνες, τα ποτάμια και οι υδροφόροι ορίζοντες

- Δε θα εκμεταλλευθούμε ποτέ τους υδρογονάνθρακες της χώρας (ενώ τους εκμεταλλευόμαστε)

- Θα κάνουμε εθνικές υποχωρήσεις στο Σκοπιανό (ενώ τώρα μόοοοοοοολις 133 το έχουν κάνει)

- Ο Τσίπρας θα κάνει το σταυρό του και θα πιστέψει και θα κληθεί Μέγας Αλέξιος

Αυτά και άλλα πολλά δραματικά δεινά θα βρουν την ανθρωπότητα και την πατρίδα μας αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ τώρα βιώνουμε την ασφάλεια, την ανάπτυξη και την ευημερία.
πηγή  το είδαμε εδώ

Ζούμε τις παραμονές του δικού μας 1453

Μπορεί οι μέρες που διανύουμε να παραπέμπουν περισσότερο στην εθνική καταστροφή του 1922, πλην όμως τα σημάδια της παρακμής μας γυρνούν αρκετά πίσω, στις παραμονές του 1453.
του Στρατή Μαζίδη
Εδαφικά περιορισμένη η τότε στα χαρτιά μόνο αυτοκρατορία, εμείς ήδη μετράμε απώλειες όπως αυτή της μισής Κύπρου ή των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο με το παράδοξο των 6 μιλίων στο νέρο και 10 στον αέρα!
Φτωχή η τότε αυτοκρατορία, πάμπτωχη η σημερινή Ελλάδα.

Δίχως χρυσό τότε η Πόλη, δίχως νόμισμα σήμερα η Ελλάδα αρκείται στα ψίχουλα που της πετούν
Ηγέτες που έτρεχαν δεξιά κι αριστερά στον τότε γνωστό κόσμο για βοήθεια, κάτι αντίστοιχο και σήμερα με κοινό παρανομαστή την άνευ όρων παράδοση στους “φιλάνθρωπους” ευεργέτες μας.
Παρηκμασμένα ήθη και αξίες στην κοινωνία της Κωνσταντινούπολης σε συνδυασμό με την αδιαφορία απέναντι στους κινδύνους, κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και σήμερα.

Αλώνιζαν οι εχθροί της αυτοκρατορίας μπουκάροντας και λεηλατώντας όποτε ήθελαν, πλέουν ή πετούν ανενόχλητοι όποτε θέλουν οι τούρκοι σήμερα στο Αιγαίο φτάνοντας μια ανάσα από τα παράλια της Αττικής ενώ οι ληστοσυμμορίες εισβάλλουν, βιάζουν, σφάζουν, αρπάζουν.

Τίποτε δε φαίνεται ικανό να αλλάξει την καθοδική πορεία που έχουμε πάρει εκτός αν αναπαυθούμε ανέμελα πάνω σε προφητείες που προβλέπουν ένδοξες κατακτήσεις για τις οποίες κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι όντως ειπώθηκαν από αυτούς στους οποίους αποδόθηκαν. Το μόνο βέβαιο είναι πως οι γέροντες αυτοί αφιερώθηκαν σε ένα Θεό ο οποίος δεν προτρέπει στην ξάπλα αλλά στον καθημερινό αγώνα μέσα από τον οποίο θα έρθει η Ανάσταση.

Οι Αλβανοί μας κλείνουν τις εκκλησίες κι ειρωνεύονται. Οι σκοπιανοί συνεχίζουν σταθερά την όποια προκλητική στάση τους. Εμείς ως λαός γερνάμε, σφάζουμε τα παιδιά μας στα υπόγεια και περιοριζόμαστε την ώρα που οι μουσουλμάνοι θα είναι σε λίγα χρόνια ισάριθμοι με τους γηγενείς.
Πολύ φοβάμαι ότι πλησιάζει η στιγμή μιας νέας μεγάλης εθνικής καταστροφής. Τα όποια περιθώρια αντίδρασης διαρκώς μειώνονται αλλά ο ελληνικός λαός διασωληνομένος στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης δε δείχνει σημεία ανάνηψης.

Γεννήθηκε με την ελευθερία δεδομένη και κανείς δεν του έμαθε να την εκτιμά. Ίσως πρέπει να τη χάσει, ώστε να τη διεκδικήσει ξανά κάποια μέρα…

πηγή

ΕΥΡΩ: Η ψεύτικη ζωή του νεοέλληνα!

Ένας από τους πολλούς μύθους που ακούμε αυτό τον καιρό όσων υπερθεματίζουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ είναι πως με αυτό ζήσαμε καλύτερα. Με το ευρώ γίναμε ισχυροί και ανεβάσαμε αρκετά επίπεδα το βιοτικό μας επίπεδο.

Είναι όμως έτσι;

Πράγματι τα νοικοκυριά απέκτησαν δύο – τρεις τηλεοράσεις, dvd, laptop, desktop, netbook, i-pad, i-pod, smartphones, όλες τις απαραίτητες ηλεκτρικές συσκευές, ντουλάπες γεμάτες ρούχα, υποδήμματα, αξεσουάρ και περίπου 2-4 Ι.Χ.

Οι τόποι διασκέδασης γέμιζαν ασφυκτικά ενώ τα Σαββατοκύριακα οι δημοφιλείς προορισμοί βούλιαζαν. Λεφτά υπήρχαν…

Θυμάμαι π.χ. το 2003 ή το 2004 να βλέπω τα club γεμάτα, τους θαμώνες καλοντυμένους, με το αμάξι τους και με τα χρήματα να ξοδεύονται αφειδώς. Μου προξενούσε μεγάλη εντύπωση καθώς ούτε τότε υπήρχαν δουλειές, οι μισθοί ήταν της πλάκας και η Ελλάδα δεν ήταν μια οικονομικά ανθηρή χώρα. Κι απορούσα, πού τα έβρισκαν τα χρήματα όταν όλοι κλαίγονταν;

Πώς μπορεί να ανεβάσαμε βιοτικό επίπεδο με μισθούς € 600,00 για ένα νέο που μόλις εισήλθε στην αγορά εργασίας ή € 1.300,00 για έναν έγγαμο με παιδιά ενώ τα βασικά έξοδα είχαν πολλαπλασιαστεί με τη μετάβαση στο ενιαίο νόμισμα;

Η απάντηση είναι απλή, με ΔΑΝΕΙΚΑ.

Ήδη από τα τελευταία χρόνια της δραχμής όταν και είχε αρχίσει να διαφαίνεται η είσοδός μας στο ευρωπαϊκό νόμισμα, η κάνουλα των δανείων είχε αρχίσει να ανοίγει. Έπειτα με το ευρώ το χρήμα κατέστη ένα φθηνό προϊόν για τις τράπεζες. Το “αγόραζαν” χαμηλά και το “πουλούσαν” ακριβά, σε σχέση με το πόσο το έπαιρναν.

Όποιος ήθελε έπαιρνε δάνειο. Από τα συνηθισμένα στεγαστικά μέχρι τα καινούρια προϊόντα όπως εορτοδάνειο, διακοποδάνειο, καταναλωτικό κτλ. Όμως θυμάμαι ότι αν δεν είχαμε λεφτά δεν πηγαίναμε διακοπές, δεν αγοράζαμε δώρα και δεν ψωνίζαμε.

Νο money, no honey. Πολύ απλά.

Ποτέ δεν μπήκαμε στη λογική “Α πως θα πάω το καλοκαίρι στη Νάξο; Εύρηκα! Ας πάρω 1.000.000 δρχ (ήτοι € 3.000,00) δάνειο!”. Αν το έλεγες αυτό δημόσια πριν π.χ. 15 χρόνια, θα σε χλεύαζαν. Κι όμως πέρασε και αυτό στο DNA του Έλληνα.

Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι το πως τα στελέχη των τραπεζών ενέκριναν δάνεια αφειδώς; Π.χ. πώς ένας π.χ. οικογενειάρχης με μισθό € 1.200,00 και με ένα στεγαστικό δάνειο στην πλάτη μπορούσε και ελάμβανε καταναλωτικό δάνειο; Και πώς άνθρωποι οι οποίοι είχαν φεσώσει τράπεζες και εκτοξεύσει κάρτες ελάμβαναν διαρκώς νέες πιστώσεις; Προς τι ο διαβόητος ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ;

Επίσης, τι εξυπηρετούσαν ορισμένα ήδη δανείων; Αν εξαιρέσει κανείς τα στεγαστικά / επισκευαστικά δάνεια, τα υπόλοιπα τι λόγο ύπαρξης είχαν; Π.χ. καταναλωτικά δάνεια των € 10.000,00-15.000,00 ή διακοποεορτοδάνεια τι θα προσέφεραν; Ήταν δάνεια τα οποία δίδονταν στον αιτούντα για να τα ρίξει στη δουλειά του, να τα επενδύσει ή γενικώς με την προοπτική να γεννήσουν χρήμα και πλούτο; ΟΧΙ. Ήταν δάνεια για να ξοδευτούν σε αγαθά και απολαύσεις που ο αιτών ζητούσε και δυστυχώς ελάμβανε (κατά το “ζητείτε και δοθήσεται υμίν”) για να τα σκορπίσει ενώ δεν τα είχε. Και τώρα που οι τράπεζες θα πωληθούν έναντι πινακίου φακής σε ξένους, να δούμε πως θα τα αποπληρώσουν…

Ναι λοιπόν. Γεμίσαμε υλικά αγαθά, ζήσαμε καλύτερα από πλευράς απολαύσεων ΜΕ το ευρώ ΑΛΛΑ ΟΧΙ χάρη στο ευρώ. Χάρη στα δάνεια που αυτό εξασφάλιζε.

Κοινώς, ανεμομαζέματα, διαβολοσκορπίσματα. Ή αν το προτιμάτε στα αγγλικά, easy come easy go!
Το όνειρο τελείωσε. Ο εφιάλτης ξεκίνησε.

Μαζίδης Στρατής

Τα άλαλα ιερά χείλη…

Δεν είναι η πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία του έθνους μας που αυτό δοκιμάζεται σκληρά. Και τι δεν έχουμε περάσει! Πάντοτε όμως καταφέρναμε να ανταπεξέλθουμε ενώ τις δύσκολες ώρες υπήρχαν προσωπικότητες και θεσμοί που όρθωναν το ανάστημά τους. Ένας από τους θεσμούς αυτούς ήταν και η Εκκλησία η οποία πάντα έβγαινε μπροστά για να υπερασπιστεί το δοκιμαζόμενο άνθρωπο.

Σήμερα όμως η Εκκλησία σε επίπεδο κεντρικής ιεραρχίας είναι με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις (π.χ. μητροπολίτες Πειραιώς, Μεσογαίας, Σιατίστης) απλά εξαφανισμένη.

Η τελευταία φορά που η Ιεραρχία ξεκήσωσε το λαό ήταν πριν από 11 1/2 χρόνια για το ζήτημα των ταυτότητων με τις επιτυχημένες λαοσυνάξεις όσον αφορά τη συμμετοχή, οι οποίες όμως περισσότερο έγιναν στα πλαίσια επίδειξης δύναμης παρά ενός σχεδιασμού με αρχή μέση και τέλος.

Έκτοτε σιγή ασυρμάτου. Η δε τραγική ειρωνεία είναι πως παρά την εκλογή της “Δεξιάς του Κυρίου” οι προφητείες δεν εκπληρώθηκαν. Απεναντίας, σαν πήγε να ανακινηθεί το θέμα των ταυτοτήτων με βάση τη δέσμευση του κ. Καραμανλή, μια σειρά σκανδάλων αληθινών και ψεύτικων ήρθαν στο φως. Η Εκκλησία κόντυνε και πλέον δεν δικαιούτο να ομιλεί.

Η Εκκλησία η οποία ουδέποτε προχώρησε σε πραγματική αυτοκάθαρση (καθώς όσο κι αν κάποιοι επιθυμούσαν να την κοντύνουν δε θα μπορούσαν να το επιτύχουν αν δεν έβρισκαν τα απαραίτητα πατήματα) εξακολουθεί να σιωπά. Αλλά πλέον για άλλους λόγους.

Προσπερνώντας τις φήμες που αναφέρονται στις σχέσεις του προκαθήμενου της Ελλαδικής Εκκλησίας με το κυβερνόν κόμμα, το μισθολόγιο των κληρικών, ο περιορισμός των χειροτονιών στα πλαίσια του 1/10, η φορολόγηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας επιβάλλουν τη διατήρηση του νέου νόμου της σιωπής στην ανώτατη Ιεραρχία λησμονώντας πως “καν εγώ σωπήσω οι λήθοι κεκράξονται”.

Ο αρχιεπίσκοπος που και που ψελλίζει κάτι, περισσότερο όμως γιατί πρέπει παρά διότι το θέλει. Αντίθετα, όταν κάποιοι τόλμησαν και μίλησαν όπως ο Σεραφείμ, τους έγιναν διακριτικά συστάσεις να ενδιαφέρονται περισσότερο για το έργο τους… Ευτυχώς, δεν ανταποκρίθηκαν…

Την ίδια στιγμή ο αρχιεπίσκοπος ταξιδεύει με αμφιλεγόμενη συνοδεία για δουλειές στο Κατάρ! Κατανοητό το γεγονός πως η Εκκλησία οφείλει να αξιοποιήσει την περιουσία της αλλά αν προσλάμβανε κι έναν Image maker θα του συνιστούσε απλά να στείλει κάποιον μη ρασοφόρο εκπρόσωπο. Στον αντίποδα όμως, ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος αποφάσισε να διαθέσει το ταμείο της φιλοπτώχου (περί τις € 50.000,00) για να συνδράμει οικονομικά οικογένειες που αδυνατούν να πληρώσουν το τέλος των ακινήτων ενώ προχώρησε όπως λέγεται από μόνος στη χειροτονία δύο διάκων για τις ανάγκες της μητρόπολης δίνοντάς τους το δικό του μισθό.

Άλαλα τα χείλη λοιπόν όχι μόνο για την αφαίμαξη του λαού, αλλά και το αλυσοδέσιμό του με μια σειρά ηλεκτρονικών καρτών (φοροκάρτα, κάρτα του πολίτη) που πέρα από την κατάφωρη παραβίαση-στέρηση της ελευθερίας του έρχονται τα γεγονότα αυτά να κρούσουν κώδωνες εσχατολογικών αληθειων της Εκκλησίας. Η Ιεραρχία όμως απεφάνθη. Θα μιλήσει όταν δει το σχέδιο νόμου.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Κι αυτός δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την κατοχύρωση της οικουμενικότητάς του παρά για το ότι οι Ρωμιοί της ελεύθερης (;) Ελλάδας υποφέρουν. Πρώτος στα συλλείτουργα και τις συμπροσευχές αλλά τελευταίος στις απαίτησεις του οικουμενικού θρόνου αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία του θεσμού και με ποια ιερά τεράτα οφείλει να συγκριθεί. Προκάτοχοί του όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξορίζονταν στα βουνά του Πόντου και της Αρμενίας τα χρόνια της Αυτοκρατορίας γιατί κατήγγειλαν στο λαό τα στραβά του παλατιού.

Σε μια λοιπόν από τις κρισιμότερες στιγμές στην ιστορία του Έθνους, ένας βασικός της στηλοβάτης που δε δείλιασε μπροστά σε καίσαρες και λιοντάρια, πανίσχυρους αυτοκράτορες της Πόλης, που κράτησε το γένος ζωντανό με το κρυφό σχολειό και δε διέφυγε όπως άλλοι τη σφαγή στη Σμύρνη, απλά αναζητείται.

Μπορεί η συνεργασία κράτους – Εκκλησίας να ήταν κάποτε επιβεβλημένη με τη δεύτερη να παραχωρεί περιουσία της και την πολιτεία να αναλαμβάνει την εκπλήρωση υποχρεώσεών της, όμως τότε υπήρχαν άλλα ήθη και νοοτροπίες. Σήμερα μάλλον ο διαχωρισμός στα οικονομικά ζητήματα είναι επιβεβλημένος για να απαγκιστρωθεί η Εκκλησία από συμβιβαστικές συμπεριφορές και κάποια στιγμή ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να σταθεί στα πόδια της.

Ας μην πείθεται στα λόγια των εκάστοτε κυβερνώντων αντιμαχόμενη σε αυτό που η ίδια διδάσκει “μη πεποίθατε επ’άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία”. Ας προσπαθήσει να αρέσει περισσότερο στο Θεό που υπηρετεί παρά τους άρχοντες σκεπτόμενη αυτό που η ίδια κηρύττει “Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις”.

Διότι κάπου εκεί θα πρέπει να αναζητηθεί η αιτία γιατί μερίδα των πιστών αρχίζει να αμφιβάλλει, πολλοί αρνούνται και αρκετοί βρίσκονται στο μεταίχμιο. Επειδή βλέπουν μια “στρατευομένη” όπως χαρακτηρίζεται Εκκλησία αντί να πολεμά, να απολαμβάνει την τρυφή που η ίδια στα κηρύγματα καταγγέλει, να κάνει επαγγελματικά ταξίδια και να ενδιαφέρεται για την κατοχύρωση τίτλων. Αλίμονο όμως σε αυτόν δι ου το σκάνδαλο έρχεται…

Αν το μέλημα της Ανώτατης Ιεραρχίας είναι απλά να συμπληρώνει το κάδρο, να επικροτεί δια της σιωπής, και με φροντισμένες γενειάδες, ευτραφείς κοιλίες, χρυσοποίκιλτα άμφια να ορκίζει κυβερνήσεις που δεν επέλεξε/εξέλεξε ο λαός και τον οποίο βασανίζουν, τότε τα λόγια είναι περιττά.

Τους υπενθυμίζω μόνο πως ο Χριστός συνιστούσε να ακούμε τις διδαχές αλλά να μην ακολουθούμε το παράδειγμά των αρχιερέων ενώ οργισμένος από το κατάντημα έλεγε:

“Μη ποιείτε τον οίκον του Πατρός μου οίκον εμπορίου”

Μαζίδης Στρατής

http://freepen.gr/koinwnia/933