Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. Δημήτριος Γκαραγκούνης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. Δημήτριος Γκαραγκούνης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη, Οκτωβρίου 23, 2013

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ



PAIDIA_STHN EKKLHSIA
Πρω­το­πρε­σβυ­τέ­ρου Δη­μη­τρί­ου Γκα­ραγ­κού­νη
Δι­δά­κτο­ρος Θε­ο­λο­γί­ας
Ἐ­φη­με­ρί­ου Ἱ. Να­οῦ Ἁ­γί­ου Νι­κο­λά­ου  Πρε­βέ­ζη­ς 

Μέ τήν μυ­στη­ρι­α­κή τους ἕ­νω­ση οἱ σύ­ζυ­γοι ἔ­χουν ἀ­νοί­ξει μί­α και­νού­ργι­α πε­ρί­ο­δο στὴν ὕ­παρ­ξή τους. Πλέ­ον ζοῦν μα­ζί, αὐ­τὸ ση­μαί­νει ὅ­τι συμ­με­τέ­χουν στὶς κα­λὲς καὶ στὶς κα­κὲς ἡ­μέ­ρες καί ὅ­τι μοι­ρά­ζον­ται τὶς χα­ρές τους καὶ τὶς λύ­πες τους.
Μέ­σα σὲ ἕ­να πα­λαι­ὸ δι­ή­γη­μα τοῦ Με­σαί­ω­να  Τρι­στά­νος καὶ Ἰ­ζόλ­δη, ἡ νέ­α γυ­ναῖκα πα­ρα­τη­ρεῖ κον­τὰ στὸ δρό­μο, ἕ­να κλω­νά­ρι φουν­του­κι­ᾶς, πά­νω στὸ ὁ­ποῖ­ο εἶ­ναι τυ­λιγ­μέ­νο ἕ­να κοτ­σά­νι ἁ­γι­ό­κλη­μα καὶ λέ­γει: «Ἔ­λα μα­ζί μου φί­λε μου: οὔ­τε ἐ­σὺ χω­ρὶς ἐ­μέ­να, οὔ­τε ἐ­γὼ χω­ρὶς ἐ­σέ­να», cite Redier: «mes gargons et vos filles», σελ. 217.
Ἀλ­λά ἡ οι­κο­γένει­α θὰ εἶναι ἀ­λη­θι­νά  μί­α οἰ­κο­γέ­νει­α, ὅ­ταν ἔλ­θουν μί­α μέ­ρα τὰ παι­δι­ά. Εἶ­ναι ἕ­νας ἀ­πὸ τοὺς σκο­ποὺς τοῦ γά­μου. Ὁ νό­μος τοῦ Θε­οῦ ἐ­πι­ση­μαί­νει, ὅ­τι ὅ­ταν ὁ Θε­ὸς το­πο­θέ­τη­σε μέ­σα στὸν πα­ρά­δει­σο τὸ πρῶ­το ἀν­θρώ­πι­νο ζευ­γά­ρι, εἶ­χε πεῖ στὸν Ἀ­δὰμ καὶ τὴν Εὔα, «Αὐ­ξά­νε­σθε καὶ πλη­θύ­νε­σθε καὶ κα­τα­κυ­ρι­εύ­σα­τε τὴν γῆν καὶ κλη­ρο­νο­μή­σα­τε αὐ­τήν». (Γεύ­σεις Ἰ, 28).
Οἱ  σύ­ζυ­γοι  δέν πρέπει  νὰ  μέ­νουν  μόνοι  του­ς  στό  σπί­τι. Ὅ­σο με­γά­λη καί ἄν εἶναι ἡ ἀ­γά­πη τους δὲν θὰ εἶ­ναι πλή­ρως εὐ­χα­ρι­στη­μέ­νη ἡ καρ­δι­ά τους. Ἔ­χουν τὴν ἀ­φο­σί­ωση τοῦ ἑ­νὸς πρὸς τὸν ἄλ­λον, τὰ μι­κρὰ κα­θη­με­ρι­νὰ πράγ­μα­τα ποὺ ὀ­μορ­φαί­νουν τὴν ζω­ή τους, τὴν θαλ­πω­ρὴ ἑ­νὸς πε­ρι­ποι­η­μέ­νου καὶ στο­λι­σμέ­νου σπι­τι­οῦ. Ὅ­σο ὅ­μως, δὲν ἔρ­χε­ται μέ­σα στὸ σπί­τι μας τὸ ζω­ο­γό­νο τρε­μού­λι­α­σμα μί­ας κού­νι­ας, τὸ σπί­τι τὸ αἰ­σθά­νε­σαι ἄ­δει­ο σὰν κά­τι νὰ τοὺς λεί­πει.
Ὅ­τα­ν τό παι­δί ἐμ­φα­νι­στεῖ, ὁ πα­τέ­ρα­ς καί ἡ μη­τέ­ρα δέ­ν ζοῦν πλέ­ο­ν μό­νο ὁ ἕνας γι­ά τόν ἄλ­λον. Ἀ­φο­σι­ώ­νον­ται στὸ τρί­το πρό­σω­πο ποὺ μπαί­νει στὴν οἰ­κο­γέ­νει­α, καὶ ὀ­φεί­λουν ὄ­χι μό­νο νὰ τό ἀ­γα­ποῦν, ἀλ­λὰ καὶ νὰ τὸ με­γα­λώ­σουν σω­στὰ μὲ ὅ­λη τὴν ση­μα­σί­α τῆς λέ­ξε­ως.
Εἶ­ναι βα­ρὺ φορ­τί­ο, δι­ό­τι τά πράγ­μα­τα σὲ αὐ­τὴ τὴ πε­ρίπτω­ση δέν πη­γαί­νου­ν  μό­να τους. Ἡ χά­ρις τοῦ Μυ­στη­ρί­ου εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­τη, δι­ό­τι πρέ­πει νὰ δι­ορ­θώ­νεις χω­ρὶς αὐ­στη­ρό­τη­τες, νά ἀ­γα­πᾶς, χω­ρὶς πολ­λὰ χά­δια­, καὶ νὰ ἀ­νέ­χε­σαι χω­ρὶς θυ­μὸ. Αὐ­τὴ δί­νει στοὺς γο­νεῖς τὶς οὐ­σι­α­στι­κὲς ἀ­ρε­τές, τοῦ παι­δα­γω­γοῦ, τὴν στα­θε­ρό­τη­τα καὶ τὴν ὑ­πο­μο­νή. Δὲν χρει­ά­ζε­ται ἡ αὐ­στη­ρό­τη­τα γι­ὰ νὰ ἐ­πι­βάλ­λεις τὴν θέ­λη­σή σου στὸ παι­δί, σὲ πράγ­μα­τα ποὺ αὐ­τὸ ἀ­κό­μη δὲν ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται ἢ δὲν γνω­ρί­ζει. Θέ­λον­τας πολ­λὲς φο­ρὲς ἐ­μεῖς οἱ ἴ­δι­οι νὰ ἀ­να­δεί­ξου­με ὁ­ρι­σμέ­να ἀ­πὸ τὰ κα­πρίτ­σι­α τοῦ παι­δι­οῦ καὶ νὰ δι­ορ­θώ­σου­με πα­ρα­πτώ­μα­τά του, συ­χνὰ τὸ ὑ­πο­βάλ­λου­με σὲ στε­ρή­σεις.
Ἡ ὑ­πο­μο­νή καί τά ἀ­στραφ­τε­ρὰ μά­τι­α  τῶν μω­ρῶν, εἶναι ἐ­κεῖνα πού κά­νουν τοὺς μπαμ­πά­δε­ς να ἀ­νέ­χον­ται τίς φω­νέ­ς τους. Ἡ ὑ­πο­μο­νὴ εἶ­ναι ποὺ κά­νει τὶς μη­τέ­ρες νὰ στέ­κον­ται ὧ­ρες ὁ­λό­κλη­ρες χω­ρὶς μουρ­μούρα μπρο­στὰ στὰ κρε­ββά­τι­α, ὅ­που τὰ μω­ρὰ συ­χνὰ δὲν θέ­λουν νὰ κοι­μη­θοῦν.
Εἶ­ναι πο­λὺ δύ­σκο­λο νά κερ­δί­σει­ς τήν ἐμ­πι­στο­σύ­νη τῶν παι­δι­ῶν. Πρέ­πει νὰ μι­λή­σου­με μέ τὰ παι­δι­ά, νὰ ἐ­πι­κοι­νω­νοῦ­με μα­ζί τους, νὰ ἀ­να­κα­λύ­πτου­με  τὰ ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα κά­θε παι­δι­οῦ, δι­ό­τι  εἶναι ἡ γλῶσ­σα πού μᾶς ἐπι­τρέ­πει νὰ ἔ­χου­με ἐ­πα­φή καί ἐ­πι­κοι­νω­νί­α μα­ζί τους.
Ἡ οἰ­κο­γέ­νει­α εἶναι τό κύτ­τα­ρο τῆς κοι­νω­νί­ας. Ἀ­ξί­ζει κά­θε προ­σο­χή καί  κά­θε θυ­σί­α. Ἰ­δι­αί­τε­ρα πρέ­πει νὰ προ­σέ­ξουν ἐ­κεῖ­νοι ποὺ εἶ­ναι ἡ ζω­ή τους καὶ ἡ ἐλ­πί­δα τους οἱ νέ­οι γο­νεῖς, οἱ νέ­οι γο­νεῖς, οἱ νε­ό­νυμ­φοι, ἐ­κεῖνοι  ποὺ προ­ε­τοι­μά­ζον­ται νὰ δη­μι­ουρ­γή­σουν οἰ­κο­γέ­νει­α. Ἡ οἰ­κο­γέ­νει­α εἶ­ναι μί­α κατ᾿ οἶ­κον ἐκ­κλη­σί­α. Ἐ­κεῖ ἀ­να­πτύσ­σον­ται καὶ λει­τουρ­γοῦν ὅ­λα τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ γνω­ρί­σμα­τα τῆς ἐ­πι­κοι­νω­νί­ας, ἡ ἀ­γά­πη, ἡ συ­νε­ξή­γη­ση, ἡ ἑ­νό­τη­τα, ἡ συγ­γνώ­μη, ἡ ἀ­νε­κτι­κό­τη­τα, ἡ δη­μι­ουρ­γί­α, ἡ πνευ­μα­τι­κὴ ἄ­νο­δος. Ἐ­κεῖ ἀν­τι­με­τω­πί­ζον­ται σω­στὰ τὰ σο­βα­ρὰ προ­βλή­μα­τα ποὺ ἀ­να­κύ­πτουν, καὶ ἡ ἀ­γω­γὴ τῶν παι­δι­ῶν.
Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὀ­φεί­λει να δεί­ξει ἀ­γά­πη πρὸς τὰ νέ­α ζευ­γά­ρι­α. Οἱ ποι­μέ­νες της πρέ­πει νὰ δεί­ξουν εὐ­θύ­νη ἐμ­πρὸς στὰ ὀγ­κώ­δη προ­βλή­μα­τα τῆς συ­ζυ­γί­ας. Χρει­ά­ζε­ται μί­α συ­στη­μα­τι­κὴ προ­σπά­θει­α γι­ὰ ποι­μαν­τι­κὴ κα­θο­δή­γη­ση τῶν γο­νέ­ων καὶ τῶν ὑ­πο­ψη­φί­ων γο­νέ­ων στὴ σω­στὴ ἀν­τι­με­τώ­πι­ση τῶν δυ­σκο­λι­ῶν τοῦ ἔγ­γα­μου βί­ου. Ὁ­δη­γὸς εἶ­ναι ἡ ἐμ­πει­ρί­α τῶν Πα­τέ­ρων ποὺ με­τα­στοι­χει­ώ­νε­ται σὲ πρά­ξη καὶ ζω­ή. Στό­χος εἶ­ναι νὰ κά­νει τοὺς νέ­ους νὰ γί­νουν εὐ­τυ­χι­σμέ­νοι σύ­ζυ­γοι καὶ ἐ­πι­τυ­χη­μέ­νοι γο­νεῖς. Νὰ δη­μι­ουρ­γή­σουν δη­λα­δὴ μί­α συγ­κρο­τη­μέ­νη χρι­στι­α­νι­κὴ οἰ­κο­γέ­νει­α. Ὁ Χρι­στι­α­νι­κὸς γά­μος εἶ­ναι κα­τὰ τὸν Χρυ­σό­στο­μο ἡ ἔν­τι­μη σύ­ζευ­ξη τοῦ ἄν­δρα καὶ τῆς γυ­ναί­κας καὶ κα­τὰ τὴ Γρα­φὴ «Μυ­στή­ρι­ο μέ­γα».
Ὁ θε­σμὸς τῆς οἰκο­γέ­νει­α­ς δέ­χε­ται ἐ­πι­θέ­σει­ς ἀ­πὸ τοὺς ὑ­πέρ­μα­χους τῆς ἀ­πό­λυ­της ἐ­λευ­θε­ρί­ας. Κή­ρυ­ξαν «τὸν ἐ­λεύ­θε­ρο ἔ­ρω­τα», κα­τάρ­γη­σαν τὴν ἀ­λη­θι­νὴ ἀ­γά­πη, δέχ­τη­καν κά­ποι­α ἠ­θι­κὴ ἀ­συ­δο­σί­ας, μὲ ὀ­δυ­νη­ρὲς στὸ τέ­λος συ­νέ­πει­ες. Ἀ­πο­τέ­λε­σμα αὐ­τῆς τῆς κα­τά­στα­σης; Ἔ­παυ­σε ἡ οἰ­κο­γέ­νει­α νὰ εἶ­ναι δη­μι­ουρ­γι­κή, ξέ­φυ­γε ἀ­πὸ τὸ σκο­πό της, ἡ φυ­γο­τε­κνί­α ἔ­γι­νε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ γνώ­ρι­σμά της, καὶ τὸ δι­α­ζύ­γι­ο τὸ τρα­γι­κὸ ἐ­πι­σφρά­γι­σμα, μὲ θύ­μα­τα πάν­το­τε τὰ παι­δι­ά.
Ἔτ­σι  τόν παν­σε­ξου­α­λι­σμό  καὶ  τή­ν ἀν­ταρ­σί­α  κα­τὰ  τοῦ Θε­οῦ πλη­ρώ­νει μὲ ἀ­κρι­βὸ τί­μη­μα ὁ ἄν­θρω­πος καὶ ἡ κοι­νω­νί­α. Τρώ­ει τὰ ξυ­λο­κέ­ρα­τα, ὅ­πως ὁ ἄ­σω­τος γυι­ὸς τῆς πα­ρα­βο­λῆς. Ναρ­κω­τι­κά, δι­αρ­ρή­ξεις, ἐγ­κλή­μα­τα, αὐ­το­κτο­νί­ες, νευ­ρο­πα­θή­σεις εἶ­ναι τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της. Ἡ ἠ­θι­κὴ χα­λα­ρό­τη­τα ἔ­χει με­τα­φερ­θεῖ καὶ στὰ ἁ­γνὰ καὶ πα­ρα­δο­σι­α­κὰ ἄλ­λο­τε χω­ρι­ά μας. Τὰ δι­α­ζύ­γι­α μαρ­τυ­ροῦν τοῦ λό­γου τὸ ἀ­λη­θές. Ἐ­πι­χεί­ρη­σε ἡ σύγ­χρο­νη ἄρ­νη­ση καὶ ἀ­πι­στί­α ἀ­πὸ θερ­μο­κή­πι­ο ἀ­γά­πης νὰ τὴν με­τα­βά­λει σὲ ὑ­πο­λει­τουρ­γοῦ­σα ξε­νο­δο­χει­α­κὴ μο­νά­δα, χω­ρὶς ζε­στα­σι­ὰ καὶ πα­ρου­σί­α στὸ κοι­νω­νι­κὸ πε­ρι­βάλ­λον.
Γρά­φει  ὁ  σε­βα­σμι­ότα­το­ς Μη­τρο­πο­λίτης Γρε­βε­νῶν Σέρ­γι­ο­ς στό πε­ρι­ο­δι­κό (ὅ­σι­ο­ς Νι­κάνωρ) Νο­έμ­βρι­ος 2012: «ὕ­στε­ρα ἀ­πό αὐ­τὰ τὰ φαι­νό­με­να πρέ­πει νὰ ἀ­νη­συ­χοῦ­με, νὰ δι­ε­ρω­τη­θοῦ­με, τί πρέ­πει νὰ κά­νου­με γι­ά νά σω­θεῖ ἡ οἰκο­γέ­νει­α; Γι­ά νά εἶ­ναι ἡ οἰκο­γέ­νει­α θερ­μο­κή­πι­ο καί θερ­μο­κοι­τί­δα δη­μι­ουρ­γί­ας, πρέ­πει νὰ δεχ­τοῦν οἱ γο­νεῖς, ὁ ἄν­δρας καὶ  ἡ γυ­ναῖκα πού ἔρ­χον­ται εἰ­ς γά­μο­ν κοι­νω­νίαν, ὅτι «τό Μυ­στή­ρι­ο τοῦτο μέγα ἐ­στὶν» (Ἐ­φεσ. 5,32). Ναί! Ἡ  οἰ­κο­γέ­νει­α εἶναι θε­ο­σύ­στα­το­ς καί αἰ­ω­νό­βι­ο­ς θε­σμός, τόν ἁ­γί­α­σε ὁ  θε­άν­θρω­πος Θε­ός.
Ἡ σω­τη­ρί­α  τῆς οἰκο­γέ­νει­α­ς  ἐ­ξαρ­τᾶ­ται  ἀ­πο­κλει­στι­κὰ ἀ­πό μία ἀ­λή­θει­α: ὅ­τι χρει­ά­ζε­ται νὰ ἐ­νι­σχύ­σου­με τὴν οἰ­κο­γε­νει­α­κὴ ζω­ὴ καὶ νὰ τὴν ξα­να­κτί­σου­με ἐ­πά­νω σὲ βά­σεις Χρι­στι­α­νι­κές.
Ἡ κοι­νω­νί­α μα­ς ἔχει ἀ­πόλυ­τη ἀ­νάγ­κη ἀ­πό πα­τέ­ρε­ς καί μη­τέρες, ὅ­πως τοὺς  θέ­λει  ὁ  Χρι­στι­α­νι­σμός. Θέ­λου­με  πα­τέ­ρε­ς  στορ­γι­κούς πού  νά  ἀ­γα­ποῦν τὸ σπί­τι τους καί νά ἐν­δι­α­φέ­ρον­ται γι­ά τά παι­δι­ά τους. Χρει­α­ζό­μα­στε μη­τέ­ρες ποὺ μὲ γεν­ναι­ο­φρο­σύ­νη νὰ δέ­χον­ται κά­θε θυ­σί­α γι­ὰ τὰ παι­διά­ τους. Μη­τέ­ρες ποὺ ἀ­γω­νι­οῦν γι­ὰ τὴ σω­στὴ ἀ­γω­γὴ  τῶν παι­δι­ῶν τους. Μη­τέ­ρες ποὺ θέ­λουν καὶ προ­σπα­θοῦν νὰ δι­δά­ξουν τὰ παι­δι­ά τους νὰ προ­σεύ­χον­ται, νὰ ἐ­ξο­μο­λο­γοῦν­ται καὶ νὰ κοι­νω­νοῦν.
Ὅ­τα­ν βρε­θοῦ­ν στήν κοι­νω­νί­α μα­ς τέ­τοι­οι γο­νεῖς πού θά θε­με­λι­ώ­νου­ν  τή­ν οἰκο­γέ­νει­ά τους πά­νω στὸν ἱ­ε­ρὸ Κώ­δι­κα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, τό­τε θὰ ἀλ­λά­ξει ἡ δο­μὴ καί ἡ μορ­φή τῆ­ς ση­με­ρι­νῆ­ς κοι­νω­νί­ας, τό­τε θὰ πνεύ­σει νέ­ος ἀ­να­και­νι­στι­κὸς ἄ­νε­μος στή σύγ­χρο­νη ζω­ή.

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...