Τις τελευταίες δεκαετίες φιλόσοφοι, οι περισσότεροι με θητεία στο μαρξιστικό κίνημα, έδειξαν ένα απρόσμενο ενδιαφέρον για τη θεολογία του αποστόλου Παύλου, και ιδίως για την πολιτική σημασία της. Πρώτος από όλους τη συζήτηση εγκαινίασε ο Jacob Taubes, αναδεικνύοντας την πολιτική αιχμή της σκέψης του Παύλου και παρουσιάζοντάς τον ως τον νέο Μωυσή, το δημιουργό ενός νέου λαού, αλλά και ως το στοχαστή του οποίου η επίδραση αγγίζει ακόμα και τους Νέους Χρόνους.
Ο Alain Badiou είδε στον Παύλο έναν ποιητικό στοχαστή του Συμβάντος (event) και μια φιγούρα του μαχητή, ενώ ο Giorgio Agamben τον κλασικό μεσσιανικό στοχαστή της δυτικής σκέψης, έναν πρόδρομο του Benjamiṅ ο Slavoj Zizek, τέλος, είδε την παύλεια θεολογία ως το προαπαιτούμενο για έναν γνήσιο διαλεκτικό υλισμό. Η συζήτηση αυτή δεν έμεινε ασχολίαστη από τους χριστιανούς θεολόγους. Στην ανακοίνωση παρουσιάζεται αυτή η συζήτηση στα πολύ βασικά της σημεία και γίνεται μια απόπειρα να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα του τίτλου.
