π. Γεώργιος Μεταλληνός,Το '21 και οι Συντελεστές του: Δύο μαρτυρίες –(15 Μαρτίου 2011)

π. Γεώργιος Μεταλληνός,Το '21 και οι Συντελεστές του: Δύο μαρτυρίες –(15 Μαρτίου 2011)

Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αναφέρεται στο '21 και στους συντελεστές του και επισημαίνει δύο σημαντικές μαρτυρίες, οι οποίες συμπίπτουν χρονολογικά με την έκρηξη του Αγώνος και οι οποίες αποτελούν αυθόρμητες και αβίαστες δηλώσεις δύο προσώπων που γράφουν για την Επανάσταση, ενώ κινούνται από διαφορετικές προϋποθέσεις, και ανήκουν, κοινωνικά και πνευματικά, σε διαφορετικούς χώρους. (Lomak 15 Μαρτίου 2011)

+ AΝΤΩΝΙΟΣ (ΚΟΜΠΟΣ) - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ (1920-2005): Τα ΜΜΕ για τον Αντώνιο

Αντώνιος Σιατίστης "ο Ασκητής της πόλης"

ΣΙΣΑΝΙΟΥ KAI ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ
«Ο ασκητής της πόλης» που δεν ακολουθεί την… τεχνολογία.

Το κομμάτι αυτό είναι από την εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”:

Τον χαρακτηρίζουν «ασκητή της πόλης». Μαγειρεύει μόνος του, καθαρίζει ο ίδιος το μητροπολιτικό σπίτι, δεν χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο, ενώ σπάνια μιλά και στο σταθερό. Επισκέπτεται την Αθήνα για να συμμετάσχει στις Συνόδους χρησιμοποιώντας… το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, κάνει περιοδείες στα «κουτσοχώρια» με τα πόδια και έχει ξεχάσει πώς είναι τα πλούσια αρχιερατικά άμφια. «Εγώ είμαι ένας καλόγερος», επιμένει ο ίδιος.

Ο 84χρονος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος ξεχωρίζει για τη λιτή και ταπεινή ζωή που κάνει. Μητροπολίτης από τις «Νέες Χώρες», τρέφει θαυμασμό για τον Οικουμενικό Πατριάρχη, «είναι άγιος άνθρωπος», λέει.

«Τι να το κάνει ένας καλόγερος το κινητό, αφήστε που βλάπτει κιόλας», απαντά με χαμόγελο στην παρατήρηση των «ΝΕΩΝ», ότι δεν ακολουθεί την τεχνολογία. «Εγώ είχα γέροντα τον Μητροπολίτη Κορινθίας, που πήγε μετά στην Αμερική. Αυτός μου είχε πει ότι ο επίσκοπος είναι καλόγερος και έτσι πρέπει να είναι». Όταν καλείται να σχολιάσει το ότι δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλους μητροπολίτες, περιορίζεται να πει πως «πρέπει να έχουμε ακτημοσύνη, καρτερία και παρθενία, αυτές είναι οι αρετές του μοναχού».

«Άγιος άνθρωπος». Οι κάτοικοι της Σιάτιστας κάνουν λόγο για «άγιο άνθρωπο», που είναι κλειστός, δεν δίνει δικαιώματα και ζει όπως οι καλόγεροι. Μερικοί υποστηρίζουν ότι έχει περιορισμένη παρουσία στα κοινά, τονίζοντας πάντως ότι αποτελεί «στάση ζωής» για τον ίδιο. «Είναι κάτι παραπάνω από καλός. Δεν είναι διακοσμητικός, αρνείται τα λούσα και τις πολυτέλειες, ούτε αυτοκίνητο δεν έχει», είπε ο κ. Γιώργος Ράμος, που διατηρεί περίπτερο στη Σιάτιστα. «Τι σχέση μπορεί να έχει αυτός ο μητροπολίτης με τους άλλους, που έχουν καταθέσεις δισεκατομμυρίων», συμπληρώνει ο κ. Νίκος Τζάλας.

Ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης απαντά με χαμόγελο σε όλα. Όταν όμως καλείται να σχολιάσει τα σκάνδαλα που συνταράσσουν το τελευταίο διάστημα την Εκκλησία της Ελλάδος, παίρνει αποστάσεις. «Δεν θα κρίνω κανέναν, εγώ είμαι πιο αμαρτωλός απ’ όλους, δεν μπορώ να πω τίποτε. H Ιεραρχία αποφάσισε να γίνει κάθαρση», λέει και κλείνει το θέμα.

«Ευτυχώς έχουμε δωρεές». Όσο για τις περιουσίες των Μητροπόλεων, ο ίδιος αποκαλύπτει, χωρίς μάλιστα να ερωτηθεί, ότι τα ετήσια έσοδα από τους ναούς δεν υπερβαίνουν τις τέσσερις χιλιάδες ευρώ. «Ευτυχώς έχουμε και κάποιες δωρεές και φροντίζουμε τα παιδιά να σπουδάσουν· με πενταροδεκάρες και φραγκοδίφραγκα χτίσαμε μοναστήρια», λέει. H Μητρόπολη Σιατίστης πληρώνει το ενοίκιο δύο φοιτητών στη Θεσσαλονίκη, ενώ χορηγεί μηνιαίο βοήθημα 100 ευρώ σε φοιτητές που κατάγονται από την περιοχή.

Είναι πρόθυμος να ξεναγήσει στα διαμερίσματα της Μητρόπολης, ενώ παράλληλα ικανοποιεί όλα τα αιτήματα υπαλλήλων και μοναχών. H μοναχή Ειρήνη, από το μοναστήρι της Κοίμησης της Θεοτόκου, που επισκέφθηκε τη Μητρόπολη για δουλειές του μοναστηριού, λέει: «Δεν τον βλέπετε, πόσο ταπεινός είναι; Ακόμη και τα ράσα του τα πλένει ο ίδιος, δεν αφήνει κανέναν να τον βοηθήσει».

«Είναι κατ’ ουσίαν ασκητής, ζει γι’ αυτό που τάχθηκε, που δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα», υποστήριξε ο υπάλληλος της Μητρόπολης κ. Ζήσης Γούτας. Ο Μητροπολίτης ασχολείται και με τις δουλειές, εξυπηρετώντας τον κόσμο που έρχεται να τον συναντήσει. «Δεν αρνείται σε κανέναν να ασχοληθεί με το πρόβλημά του».

H μεγάλη αγάπη του είναι τα «κουτσοχώρια», όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τα ορεινά χωριά της περιφέρειάς του, αυτά των 20 και 30 κατοίκων. «Πήγαινα σε ένα χωριό με στρατιωτικό αυτοκίνητο και τα υπόλοιπα τα περπατούσα με τα πόδια». Αισθάνεται ακμαίος για να συνεχίσει τις περιοδείες του σε όλες τις ενορίες της Μητρόπολης, παρά τα χρόνια του. «Όταν ύστερα από χρόνια δεν θα μπορώ άλλο, θα αποσυρθώ στο μοναστήρι, εκεί είναι η ζωή μου», καταλήγει.»

[ΤΑ ΝΕΑ , 05/03/2005 , Σελ.: N18
Κωδικός άρθρου: A18182N181
ID: 458191]

«Δεν με πειράζει που δεν έχω αυτοκίνητο, όπως οι άλλοι μητροπολίτες, ούτε που με αποκαλούν δεσπότη των τρόλεϊ. Μπορεί να κουράζομαι αλλά, δόξα τω Θεώ, ακόμη κρατιέμαι γερά στα πόδια μου».»

[ΤΑ ΝΕΑ , 22/11/2001 , Σελ.: N04
Κωδικός άρθρου: A17199N043
14Μαρτίου, 2009 στο 12:49 πμ
alphaline

Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Αντώνιος Κόμπος γεννήθηκε το 1920 στο Άργος Αργολίδος. Είναι απόφοιτος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αθηνών και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κάτοχος μεγάλης θεολογικής παιδείας, συμπλήρωσε της σπουδές του στα Πανεπιστήμια Οξφόρδης και Παρισίων. Διετέλεσε καθηγητής και Διευθυντής Ιερατικών Σχολών. Κατά τα έτη 1971-74 υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας εις την Ιεράν Μητρόπολιν Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Διάκονος εχειροτονήθη εις τας 3.12.67, πρεσβύτερος δε εις τας 4.12.67. Την 23ην Μαΐου 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης.

Εξέδωσε αξιόλογα επιστημονικά έργα. Δημοσίευσε βιβλιοκρισίας και άρθρα εποικοδομητικά εις διάφορα περιοδικά. Εκοιμήθη εν Κυρίω τη 17/12/2005.

Ἡ συνείδηση

Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ εἶναι ἡ αἴσθηση τοῦ πνεύματος τοῦ ἀνθρώπου, αἴσθηση λεπτὴ καὶ φωτεινή, ποὺ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό.

Ἡ αἴσθηση αὐτὴ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ πιὸ καθαρὰ ἀπ’ ὅσο ὁ νοῦς. Πιὸ δύσκολο εἶναι νὰ παραπλανήσει κανεὶς τὴ συνείδηση παρὰ τὸν νοῦ. Καὶ τὸν πλανεμένο νοῦ, ποὺ τὸν ὑποστηρίζει τὸ φιλάμαρτο θέλημα, γιὰ πολὺν καιρὸ τὸν ἀντιμάχεται ἡ συνείδηση.

Ἡ συνείδηση εἶναι ὁ φυσικὸς νόμος(1). Ἡ συνείδηση χειραγωγοῦσε τὸν ἄνθρωπο πρὶν τοῦ δοθεῖ ὁ γραπτὸς νόμος. Ἡ μεταπτωτικὴ ἀνθρωπότητα βαθμιαῖα οἰκειώθηκε ἕναν λαθεμένο τρόπο σκέψεως γιὰ τὸν Θεό, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Ἡ λαθεμένη σκέψη ἐπηρέασε, φυσικά, καὶ τὴ συνείδηση. Ἔτσι, ὁ γραπτὸς νόμος ἀποτέλεσε ἀναγκαιότητα γιὰ τὴ χειραγώγηση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἀληθινὴ θεογνωσία καὶ τὴ θεοφιλή διαγωγή.

Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἐπισφραγισμένη μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, θεραπεύει τὴ συνείδηση ἀπὸ τὴν κακὴ προδιάθεση (2) μὲ τὴν ὁποία τὴ δηλητηρίασε ἡ ἁμαρτία. Ἡ ὀρθὴ λειτουργία τῆς συνειδήσεως ἀποκαθίσταται, ἐνισχύεται καὶ σταθεροποιεῖται μὲ τὴν τήρηση τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας καὶ ἡ ὀρθὴ λειτουργία τῆς συνειδήσεως εἶναι δυνατὲς μόνο στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέσω τοῦ θείου νόμου της, πού κατευθύνει ὀρθὰ τὸν νοῦ. Γιατί κάθε λαθεμένη σκέψη ἐπιδρᾶ ἀρνητικὰ στὴ συνείδηση καὶ τὴ λειτουργία της.

Οἱ θεληματικὲς ἁμαρτίες σκοτίζουν, ἐξασθενίζουν, καταπνίγουν, ἀποκοιμίζουν τὴ συνείδηση.

Κάθε ἁμαρτία ποὺ δὲν ἐξαλείφεται μὲ τὴ μετάνοια, ἀφήνει τὴ βλαπτικὴ σφραγίδα της στὴ συνείδηση.

Ἡ ἑκούσια καὶ συνεχὴς ἁμαρτωλὴ ζωὴ σχεδὸν νεκρώνει τὴ συνείδηση. Δὲν εἶναι δυνατόν, ὡστόσο, αὐτὴ νὰ νεκρωθεῖ ἐντελῶς. Θὰ συνοδεύει τὸν ἄνθρωπο μέχρι τὸ φοβερὸ Κριτήριο τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ θὰ τὸν ἐνοχοποιήσει, ἂν τὴν καταπατοῦσε.

Σύμφωνα μὲ τοὺς ἁγίους πατέρες, ὁ ἀντίδικος τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀναφέρεται στὸ Εὐαγγέλιο (3), εἶναι ἡ συνείδηση. Καὶ πράγματι εἶναι ἀντίδικος, γιατί ἐναντιώνεται σὲ κάθε ἄνομο ἐγχείρημά μας.

Βαδίζοντας πρὸς τὸν οὐρανό, στὴ διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς σου, νὰ ἔχεις εἰρηνικὲς σχέσεις μ’ αὐτὸν τὸν ἀντίδικο, γιὰ νὰ μὴ γίνει κατήγορός σου τότε ποὺ θ’ ἀποφασίζεται ἡ κατάστασή σου στὴν αἰωνιότητα.

Λέει ἡ Γραφή: «Θὰ ἀπαλλάξει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὰ δεινὰ ἕνας ἀξιόπιστος μάρτυρας»(4). Ἀξιόπιστος μάρτυρας εἶναι ἡ ἄμεμπτη συνείδηση. Ἡ ἄμεμπτη αὐτὴ συνείδηση τὴν ψυχὴ ποὺ ἀκούει τὶς συμβουλές της θὰ τὴ λυτρώσει ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες της μέχρι τὸν θάνατο καὶ ἀπὸ τὰ αἰώνια βάσανα μετὰ τὸν θάνατο.

Ὅπως ἡ κόψη τοῦ μαχαιριοῦ ἀκονίζεται μὲ τὴν πέτρα, ἔτσι καὶ ἡ συνείδηση ἀκονίζεται ἀπὸ τὴ νοητὴ πέτρα (5), τὸν Χριστό, μὲ τὴ μελέτη τοῦ λόγου Του, ποὺ τὴ φωτίζει, καὶ μὲ τὴν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν.

Φωτισμένη καὶ ἀκονισμένη ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ἡ συνείδηση, λεπτομερειακὰ καὶ ὁλοκάθαρα φανερώνει στὸν ἄνθρωπο τὶς ἁμαρτίες του, ἀκόμα καὶ τὶς πιὸ μικρές.

Μὴν ἀσκεῖς βία στὸν ἀντίδικό σου -μὴν παραβιάζεις τὴ συνείδησή σου! Διαφορετικά, θὰ στερηθεῖς τὴν πνευματική σου ἐλευθερία. Ἡ ἁμαρτία θὰ σὲ αἰχμαλωτίσει καὶ θὰ σὲ δέσει. Θλίβεται ὁ προφήτης μαζὶ μὲ τὸν Θεὸ γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐπιβουλεύονται τὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό, παραβιάζοντας τὴ συνείδησή τους: «Ὁ Ἐφραΐμ καταπίεσε τὸν ἀντίδικό του, καταπάτησε τὸ δίκιο του, γιατί ἄρχισε νὰ ἀκολουθεῖ τὴ ματαιότητα»(6).

Ἡ «κόψη» τῆς συνειδήσεως εἶναι πολὺ λεπτή, πολὺ εὐαίσθητη, γι’ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ τὴ φυλάει προσεκτικά. Καὶ τὴ φυλάει, ὅταν ἐκτελεῖ ὅλες τὶς ὑποδείξεις τῆς συνειδήσεως καὶ ὅταν, σὲ περίπτωση ἀθετήσεως κάποιας ἀπ’ αὐτὲς λόγω ἀδυναμίας ἤ πλάνης, μετανοεῖ μὲ δάκρυα.

Καμιὰν ἁμαρτία μὴ θεωρεῖς ἀσήμαντη. Κάθε ἁμαρτία ἀποτελεῖ παράβαση τοῦ θείου νόμου, ἐναντίωση στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καταπάτηση τῆς συνειδήσεως. Ἄλλωστε, ἀπὸ τὰ μικρά, ἀπὸ τὰ μηδαμινά, ὅπως νομίζουμε, ἁμαρτήματα ὁδηγούμαστε σιγὰ-σιγὰ στὰ μεγάλα. "Πόσο σοβαρὸ εἶναι αὐτό; Εἶναι βαριὰ ἁμαρτία; Μήπως δὲν εἶναι κάν ἁμαρτία; Ναί, δὲν εἶναι ἁμαρτία!". Ἔτσι σκέφτεται ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴ σωτηρία του, ὅταν ἀποφασίζει νὰ γευθεῖ τὴν ἁμαρτωλὴ τροφή, τὴν τροφὴ ποὺ ἀπαγορεύει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Μὲ ἀβάσιμους συλλογισμοὺς καταπατᾶ διαρκῶς τὴ συνείδησή του. Ἔτσι, μὲ τὸν καιρό, ἡ «κόψη» της στομώνει καὶ ἡ φωτεινότητα της μειώνεται. Στὴν ψυχὴ ἁπλώνονται τὸ σκοτάδι καὶ ἡ παγωνιὰ —ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ ἀναισθησία.

Τελικὰ ἡ ἀναισθησία γίνεται πάγια κατάσταση τῆς ψυχῆς. Συχνὰ μάλιστα, συμβαίνει νὰ εἶναι ἱκανοποιημένη ἡ ψυχὴ μὲ τὴν ἀναισθησία της, θεωρώντας τὴν κατάσταση εὐάρεστη στὸν Θεό, κι ἔτσι νὰ ἔχει τὴ συνείδηση της ἀναπαυμένη. Στὴν πραγματικότητα, βέβαια, ἀφοῦ ἔχασε τὴ μακάρια συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς της, ποὺ εἶναι ἡ βάση τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τύφλωσε καὶ ἀποκοίμισε τὴ συνείδηση (7).

Ἀθέατες τότε, μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι τῆς ἀναισθησίας, διάφορες ἁμαρτίες ὁρμοῦν σὰν ληστὲς μέσα στὴν ψυχὴ καὶ τὴν κάνουν κρησφύγετό τους. Οἱ ἁμαρτίες αὐτές, μένοντας ἐκεῖ γιὰ πολύ, γίνονται συνήθειες. Μὲ τὸν καιρὸ ἑδραιώνονται καὶ ἰσχυροποιοῦνται ὅσο καὶ οἱ φυσικὲς ἰδιότητες τῆς ψυχῆς, καμιὰ φορά μάλιστα ξεπερνοῦν σὲ δύναμη ἀκόμα κι αὐτὲς τὶς φυσικὲς ἰδιότητες. Οἱ ἁμαρτωλὲς συνήθειες ὀνομάζονται πάθη. Χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἁλυσοδένεται σιγὰ-σιγὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ γίνεται αἰχμάλωτός της, δοῦλος της.

Ὅποιος ἀδιαφορεῖ συστηματικὰ γιὰ τὶς ὑπομνήσεις τῆς συνειδήσεως, ἀφήνει τὸν ἑαυτό του νὰ αἰχμαλωτιστεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μόνο μὲ ἔντονο προσωπικὸ ἀγώνα καὶ μὲ τὴ δυναμικὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ μπορέσει νὰ σπάσει τὶς ἁλυσίδες του καὶ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ πάθη. Γιατί τὰ πάθη ταυτίστηκαν μὲ τὴ φύση του, ἔγιναν, θαρρεῖς, ἰδιότητές της.

Ἀγαπητέ μου ἀδελφέ! Μ’ ὅλη τὴν προσοχὴ καὶ τὴν ἐπιμέλεια φύλαξε τὴ συνείδησή σου.

Φύλαξε τὴ συνείδησή σου, πρῶτον, ὡς πρὸς τὴ σχέση σου μὲ τὸν Θεό. Νὰ τηρεῖς ὅλες τὶς ἐντολές Του, τόσο ὅταν σὲ βλέπουν οἱ ἄνθρωποι ὅσο καὶ ὅταν δὲ σὲ βλέπουν. Γιατί καὶ ὅταν δὲν σὲ βλέπουν οἱ ἄνθρωποι, ὅ,τι κάνεις, ἀκόμα καὶ ὅ,τι σκέφτεσαι, γίνεται γνωστὸ στὸν Θεὸ καὶ στὴ συνείδησή σου.

Φύλαξε τὴ συνείδησή σου, δεύτερον, ὡς πρὸς τὴ σχέση σου μὲ τὸν πλησίον. Μὴν ἀρκεῖσαι σὲ μίαν εὐπρεπῆ ἐξωτερικὴ συμπεριφορὰ πρὸς τοὺς συνανθρώπους σου. Πρέπει ἀπὸ τὴ συμπεριφορά σου νὰ ἱκανοποιεῖται ἡ συνείδησή σου. Καὶ ἡ συνείδηση ἱκανοποιεῖται, ὅταν ὄχι μόνο οἱ πράξεις σου ἀλλὰ καὶ τὰ αἰσθήματά σου γιὰ τὸν πλησίον ἀνταποκρίνονται στὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου.

Φύλαξε τὴ συνείδησή σου, τρίτον, ὡς πρὸς τὰ πράγματα, ἀποφεύγοντας τὰ περιττὰ καὶ τὰ πολυτελή. Νὰ θυμᾶσαι πὼς ὅλα τὰ ἀντικείμενα ποὺ χρησιμοποιεῖς στὴν καθημερινή σου ζωὴ εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ.

Φύλαξε τὴ συνείδησή σου, τέταρτον, ὡς πρὸς τὸν ἴδιο σου τὸν ἑαυτό. Μὴν ξεχνᾶς πὼς εἶσαι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ πρέπει νὰ Τοῦ μοιάσεις (8), νὰ Τοῦ παρουσιάσεις κάποτε αὐτὴ τὴν εἰκόνα καθαρὴ καὶ ἄμεμπτη.

Ἀλίμονο, ἀλίμονο στὴν ψυχή, στὴν ὁποία ὁ Κύριος, τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, δὲν θ’ ἀναγνωρίσει τὴν εἰκόνα Του! Ἀλίμονο στὴν ψυχή, στὴν ὁποία δὲν θὰ βρεῖ καμιὰν ὁμοιότητα μὲ τὸν ἑαυτό Του! Αὐτὴ ἡ ψυχὴ θ’ ἀκούσει τὴν τρομερὴ καταδίκη: «Δὲν σὲ ξέρω!»(9). Ἡ ἄχρηστη εἰκόνα θὰ ριχθεῖ στὴν ἄσβεστη φλόγα τῆς γέεννας.

Ἀνέκφραστη καὶ ἀτελεύτητη, ἀπεναντίας, θὰ εἶναι ἡ χαρὰ τῆς ψυχῆς, στὴν ὁποία ὁ Κύριος θ’ ἀναγνωρίσει τὴν εἰκόνα Του, στὴν ὁποία θὰ δεῖ τὴν προπτωτικὴ θεία ὀμορφιά, δῶρο τῆς ἄπειρης ἀγαθότητάς Του στὸ πλάσμα Του. Αὐτὴ ἡ ὀμορφιὰ τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς μετὰ τὴν προπατορικὴ πτώση χάθηκε, ἀλλὰ ἀποκαταστάθηκε καὶ αὐξήθηκε μὲ τὴ λυτρωτικὴ οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ διατηροῦμε τὴ θεία ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς μας ἀκέραιη καὶ ἄσπιλη, ἀποφεύγοντας ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ τηρώντας ὅλες τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολές.

Τῆς ἀποφυγῆς τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν ἄγρυπνος ἐπιτηρητὴς καὶ ἀσίγητος παρακινητής εἶναι ἡ συνείδηση. Ἀμήν.




1. Ἀββᾶ Δωροθέου, ὄ.π., Γ', 40.

2. Βλ. Ἑβρ. 10:22.

3. Βλ Ματθ. 5:25. Λουκ. 12:58.

4. Παροιμ. 14:25.

5. Βλ Α' Κόρ. 10:4.

6. Ὠσηὲ 5:11.

7. Βλ. Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, ὄ.π.. ΙΖ.

8. Βλ. Γεν. 1:26-27.

9. Πρβλ. Ματθ. 25:12. Λουκ. 13:25, 27.

+ AΝΤΩΝΙΟΣ (ΚΟΜΠΟΣ) - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ (1920-2005): Η κοίμησή του

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης
κ. Ἀντώνιος Κόμπος(1920-2005)

«Ἐγὼ εἶχα γέροντα τὸν Μητροπολίτη Κορινθίας, ποῦ πῆγε μετὰ στὴν Ἀμερική. Αὐτός μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι ὁ ἐπίσκοπος εἶναι καλόγερος καὶ ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι»

Ἐκοιμήθῃ ἐν Κυρίῳ τῇ 17/12/2005

+ AΝΤΩΝΙΟΣ (ΚΟΜΠΟΣ) - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ (1920-2005): Μαρτυρίες

+ AΝΤΩΝΙΟΣ (ΚΟΜΠΟΣ) - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ (1920-2005): Μαρτυρία ανωνύμου περί Αντωνίου

Ὅταν ζοῦσε ὁ γέροντάς μου, ὁ ὁποῖος γνώριζε τὸν Ἅγιο Σιατίστης ἀρκετὰ καλά προτοῦ αὐτὸς γίνει Μητροπολίτης, μοῦ ἀνέφερε τὸν Ἅγιο Σιατίστης Ἀντώνιο Κόμπο ὡς τὸν κορυφαῖο τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι ὅταν κοιμήθηκε ὁ γέροντάς μου, πῆρα τηλέφωνο τὸν Ἅγιο Σιατίστης γιὰ νὰ τὸν ἐπισκεφθῶ. Μου εἶπε νὰ πάω σὲ κάποιες ἡμέρες, στὶς 22 Ἰουνίου 2004, ἐπειδὴ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες εἶχε πολλὲς ὑποχρεώσεις. Ξεκίνησα ἀπὸ τὸ σπίτι μου μὲ τὸ αὐτοκίνητό μου, καὶ κατὰ τὶς ἔντεκα τὸ πρωῒ ἦμουν ἔξω ἀπὸ τὴν Μητρόπολη Σισανίου καὶ Σιατίστης. Πρώτη μου φορὰ ποὺ ἐπισκεπτόμουν Μητροπολίτη. Μπαίνω σε ἕνα μικρὸ σχετικὰ δωμάτιο μὲ λίγα γραφεῖα, ποὺ μᾶλλον ὑπόγειο θύμιζε, καὶ ζήτησα τὸν Σεβασμιώτατο. Σὲ ἕνα ἴσως λεπτό τῆς ὥρας ἔρχεται σὲ αὐτὸ τὸ ὑπόγειο ἕνας ταπεινὸς Χαριτωμένος Γέροντας, σκυφτὸς ἀπὸ τὴν ἠλικία, ποὺ θύμιζε μᾶλλον Γέροντα μοναχό, παρὰ τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ συνήθως βλέπουμε στὶς μικρὲς ὀθόνες. Αὐτὸς ὁ ταπεινὸς Γέροντας ἦταν ὁ Σεβασμιώτατος! Ἤρθε γιὰ νὰ μὲ προϋπαντήσει, ἕναν τυχαῖο νέο, ποὺ οὔτε κὰν τὸν γνώριζε. Ἀφοῦ μὲ ὀδήγησε στὸ γραφεῖο του στὸν ἐπάνω ὄροφο, ἐξομολογήθηκα, καὶ μετὰ ἄρχισε νὰ μὲ νουθετεῖ μὲ τὰ σοφὰ καὶ πνευματικά του λόγια. Αὐτὸ ποῦ μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση, καὶ θέλω νὰ τὸ καταθέσω, εἶναι ὅτι μοῦ μίλησε ὅτι ἔχουμε τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία μας. Καὶ ὅταν τὸν ρώτησα, ἂν ποῦμε π.χ. ὅτι ὁ τάδε Ἐπίσκοπος εἶναι Αἱρετικὸς Οἰκουμενιστής, τότε αὐτὸ εἶναι Ὀμολογία Πίστεως; Ὁ Ἅγιος Γέροντας, δὲν ἦταν θετικὸς στὴν παραπάνω μου ἐρώτηση, καὶ κατάλαβα ὅτι οἱ Ἅγιοι ἔχουν τὴν διάκριση καὶ πληροφοροῦνται ἀπὸ τὸν Θεό γιὰ τὶς ὅποιες ἐνέργειές τους, εἰδικὰ στὰ θέματα τῆς Ἐκκλησίας Του.

ἀνώνυμος

Μαρτυρίες

Αργία, περιέργεια, φιλαρχία και αργολογία((από την προσευχή του οσίου Εφραίμ)

 

«Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως…»
Τί να σημαίνει άραγε αργία; Αργία είναι η τεμπελιά, η αδιαφορία και η αμέλεια για το επάγγελμα που ασκούμε· για το έργο που οφείλουμε να πραγματοποιήσουμε. Αργία επίσης είναι η ραθυμία της ψυχής, η ηθική οκνηρία.
Ανέκαθεν η αργία θεωρήθηκε «μήτηρ πάσης κακίας»· «πάσης κακίας διδάσκα­λος». Όταν ο άνθρωπος μένει αργός, όταν δεν αξιοποιεί τον χρόνο που διαθέτει· όταν δεν καλλιεργεί ενδιαφέροντα και δεν θέτει στη ζωή του υψηλούς σκοπούς, εύκολα ολισθαίνει προς το κακό. Εύκολα αιχμαλωτίζεται από ποικίλα πάθη. Εύκολα παρασύρεται από κακές συναναστροφές.
Οι χριστιανοί κατά το παράδειγμα του Κυρίου μας οφείλουμε να εργαζόμαστε τα θεοφιλή μας έργα με ζήλο και χαρά. Οφείλουμε να εργαζόμαστε τώρα που μπορούμε· όσο διαρκεί η παρούσα ζωή μας, διότι «η ώρα της ανημποριάς, η ώρα του θανάτου· τότε κανείς δεν μπορεί να εργάζεται». Και να εργαζόμαστε κατά την υπόδειξη του αποστόλου Παύλου   με ζήλο και ευσυνειδησία.
Προσοχή στην αργία και τη ραθυμία! Αποτελεί ύπουλο εχθρό της πνευματικής ζωής. Αποτελεί την κερκόπορτα από την οποία εισβάλλουν στη ψυχή μας και πολλά άλλα πάθη.
Ο άγιος Ισαάκ προειδοποιεί: Η αργία κρύβει μέσα της βεβαιότατο πνευματικό θάνατο.
Και ο μεγάλος ασκητής και βαθύς γνώστης της ψυχής του ανθρώπου ομιλεί από τον πλούτο της θαυμαστής εμπειρίας του.
Η  αργία κατά κανόνα συνοδεύεται από την περιέργεια. Και η περιέργεια αποτελεί ψεκτό πάθος, που ο άγιος Εφραίμ μας προσκαλεί να πολεμήσουμε.
Περιέργεια είναι η έμμονη διάθεση και προσπάθεια να ασχολούμαστε με τους άλλους. Να περιεργαζόμαστε τούς άλλους· τα λόγια, τα έργα, τη συμπεριφορά των άλλων. Και αυτό κατά κανόνα το κάνουμε όχι για να ωφεληθούμε από το παράδειγμα των άλλων, αλλά για να τους επικρίνουμε. Να τους σχολιάσουμε δυσμενώς. Να τους ειρωνευτούμε. Να τους κατηγορήσουμε.
Η περιέργεια είναι πάθος που θα πρέπει να πολεμήσουμε. Επιδίωξη μας, να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στον εαυτό μας. Να εξετάζουμε και να σταθμίζουμε τη δική μας συνείδηση, τα δικά μας έργα, τη δική μας ζωή και όχι των άλλων.
Ανακρίνοντας τον εαυτό μας ωφελούμαστε πνευματικά. Περιεργαζόμενοι τη ζωή των άλλων, είναι βέβαιο πως θα παρασυρθούμε στην καταλαλιά και την κατάκριση.
Ένα άλλο πάθος, για το όποιο ο ιερός  Εφραίμ παρακαλεί το Θεό να μην επιτρέψει να εισχωρήσει στη καρδιά του, είναι η φιλαρχία. Φιλαρχία είναι αγάπη προς την εξουσιαστική δύναμη, η αρχομανία και η μεγαλομανία. Φιλαρχία θα λέγαμε ακόμη πως είναι η επιθυμία πολλών να υπερέχουμε από τους άλλους. Να προπορευόμαστε των άλλων. Να θεωρούμε τους άλλους δορυφόρους μας. Και να θέλουμε οι άλλοι να υποχωρούν μπροστά μας^- στη γνώμη μας, στις επιδιώξεις μας.
Η φιλαρχία είναι πάθος σκοτεινό. Ο φίλαρχος είναι άνθρωπος εγωπαθής και αλαζόνας. Και η ακόρεστη δίψα του για εξουσία και δύναμη τον εξωθεί συχνά να παραβιάζει τη συνείδησή του. Να ελίσσεται και να κολακεύει. Να διαβάλλει και να συκοφαντεί.
Αυτό ακριβώς εκφράζει και ο σοφός Πλούταρχος, όταν γράφει για τον φίλαρχο: «δεν υπάρχει θηρίο πιο άγριο από τον άνθρωπο , όταν κυριευθεί από το πάθος της εξουσίας».
Η αργολογία είναι ένα ακόμη πάθος, που καλούμαστε να πολεμήσουμε, κατά την ευχή του αγίου Εφραίμ. Αργολο­γία είναι να λέει κανείς και πολλά και αστόχαστα.
«Η ροπή προς τη φλυαρία κάνει τον λόγο ανόητο και χωρίς περιεχόμενο ».
Και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος επισημαίνει ότι η πολυλογία είναι η καθέδρα της κενοδοξίας, η θύρα της καταλαλιάς, ο χειραγωγός της ευτραπελίας, ο υπηρέτης του ψεύδους, η διάλυση της κατανύξεως.
Οφείλουμε να ελέγχουμε τη γλώσσα μας. Να προσέχουμε τα όσα λέμε. Να διακρίνουμε πότε πρέπει να μιλήσουμε. Να σταθμίζουμε τί οφείλουμε να πούμε. Ακόμη οφείλουμε να μάθουμε και να σιωπούμε, όταν χρειάζεται. Η σιωπή είναι το κλίμα στο οποίο ανθεί η προσευχή. Η σιωπή μας οδηγεί στην αυτογνωσία. Η σιωπή κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο «είναι το μυστήριο του μέλλοντος  αιώνος»..
Σ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αμέτρητες φορές τα χείλη μας θα ψελλίσουν την ευχή του αγίου Εφραίμ. Θα επικαλεσθούμε τον Σωτήρα Χριστό, τον Κύριο του κόσμου, τον Κύριο της ζωής μας. Και θα Τον ικετεύσουμε: «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως…». Είθε, λοιπόν, το αίτημα αυτό που θα Του απευθύνουμε να είναι ειλικρινές. Και την ικεσία μας να συνοδεύει η συνειδητή προσπάθεια να αποδιώξουμε από τη καρδιά μας το πνεύμα της αργίας, της περιέργειας, της φιλαρχίας και της αργολογίας. Αμήν.
(Μητροπ. Νέας Σμύρνης Συμεών, «Στο κατώφλι της Μ. Τεσσαρακοστής»)

Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας Γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν

Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας

Γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν

«Οὐδεὶς ἐστιν ὃς ἀφῆκεν οἰκίαν ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφᾶς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναίκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ ἕνεκεν τοῦ εὐαγγελίου, ἐὰν μὴ λάβη ἑκατονταπλασίονα νῦν ἐν τῷ καιρῶ τούτω οἰκίας καὶ ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφᾶς καὶ πατέρα καὶ μητέρα καὶ τέκνα καὶ ἀγροὺς μετὰ διωγμῶν, καὶ ἐν τῷ αἰώνι τῷ ἐρχομένω ζωὴν αἰώνιον».

(Μκ. 10, 29-30).

Εἶναι ἀψευδὴς αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου. Σᾶς βεβαιώνω ὅτι, ὅταν ἄφησα τὰ παιδιά μου καὶ τὰ ἐμπιστεύτηκα στὸν Θεό, Ἐκεῖνος τὰ φρόντισε. Τὰ παιδιὰ μεγάλωσαν σωστὰ καὶ νομίζω ὅτι ἐγὼ δὲν θὰ μποροῦσα νὰ τὰ φροντίσω τόσο καλά. Καὶ ὁ Κύριός μου ἔδωσε ἑκατὸ φορὲς περισσότερα παιδιά. Μοῦ ἔδωσε ὅλους ἐσᾶς. Μοῦ ἔδωσε τὶς καρδιὲς σᾶς διότι γνωρίζω πόσο μὲ ἀγαπᾶτε καὶ ἐγὼ ἀνταποκρίνομαι στὴν ἀγάπη σας μὲ τὴ δική μου θερμὴ ἀγάπη. Τόσο πολλὰ παιδιά μου ἔδωσε ὁ Θεός!...

Καὶ τὰ δικά σας παιδιὰ πρέπει νὰ εἶναι μορφωμένα. Μόνο νὰ μὴν περιορίζεται ἡ μόρφωση καὶ ἡ ἀγωγή τους στὴν ἔξωθεν σοφία, στὴν σοφία αὐτοῦ του κόσμου. Νὰ μαθαίνουν ταυτόχρονα τὴν ἄνωθεν σοφία καὶ τὴν ἀνώτατη ἀλήθεια. Νὰ μαθαίνουν τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χρίστου, νὰ μαθαίνουν τὴν εὐλάβεια, πῶς νὰ ἔχουν πάντα τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν σωστὴ χριστιανικὴ ὁδό. Μόνο τότε δὲν θὰ χαθοῦν τὰ παιδιά σας στὶς ὁδοὺς τῆς ἀνθρώπινης σοφίας, μόνο τότε πάνω ἀπ' ὅλα θὰ ἔχουν πάντα τὴν χριστιανικὴ σοφία, τὴν γνώση τοῦ Θεοῦ. Μ' αὐτὸ τὸν τρόπο λοιπὸν πρέπει νὰ διαπαιδαγωγοῦμε τὰ παιδιά μας.

Θὰ δώσετε λόγο ἐνώπιόν του Θεοῦ γιὰ τὰ κακὰ παραδείγματα ποῦ δίνετε στὰ...

παιδιά σας, γιὰ τοὺς καυγάδες ποῦ γίνονται μπροστὰ στὰ μάτια τους, γιὰ τὶς φλυαρίες ποῦ ἀκοῦνε νὰ λέτε. Ἂν ἐσεῖς οἱ ἴδιοι τὸ κάνετε αὐτὸ τότε τὰ παιδιὰ σᾶς τί μποροῦν νὰ μάθουν ἀπό σας;

Ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων πρέπει νὰ ἀρχίζουμε τὴν ἀγωγή, διότι μόνο σὲ πολὺ μικρὴ ἡλικία τὰ παιδιὰ ἀποδέχονται μὲ εὐκολία νουθεσίες καὶ προτροπές. Ἡ ψυχὴ τοὺς εἶναι σὰν τὸ κερὶ μαλακὴ ὅπου κάθε δικός σας λόγος ἡ πράξη μένουν, καὶ τὰ καλὰ καὶ τὰ ἄσχημα παραδείγματα, λόγος ἀγαθὸς ἡ αἰσχρός.

«Μικρὸς βλαστός, ὅπου τὸν γέρνεις τέτοια κλίση θὰ πάρει, ἕνα καινούριο δοχεῖο ἂν θὰ ἐκπέμπει μυρωδιὰ ἡ κακοσμία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ μὲ τί θὰ τὸ γεμίσετε, βάζοντας μέσα εἴτε ἀρώματα εἴτε ἀκαθαρσίες» (Ἄγ. Τύχων τοῦ Ζαντόνσκ).

Μητέρα, τὸ πιὸ ἀγαπημένο πρόσωπο γιὰ τὸ παιδί, πηγὴ στοργῆς καὶ τρυφερότητας, στέκεται προσευχόμενη μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Τὸ παιδὶ κοιτάζει πότε αὐτὴν καὶ πότε τὴν εἰκόνα καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μακρὲς ἐξηγήσεις γιὰ τὸ τί σημαίνει αὐτό. Νά, αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο σιωπηλὸ μάθημα τῆς θεογνωσίας. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο καὶ τὸ πιὸ σημαντικὸ μάθημα τῆς εὐλάβειας. Τέτοια μαθήματα μπορεῖτε καὶ πρέπει πάντα νὰ δίνετε στὰ παιδιά σας.

Δὲν ὑπάρχει γιὰ τὴν μητέρα καθῆκον μεγαλύτερο καὶ ἔργο ἱερότερο, γιὰ τὸ ὅποιο αὔτη φέρει εὐθύνη ἐνώπιόν του Θεοῦ, ἀπ' αὐτὸ τῆς ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν. Στὸν Θεὸ θὰ δώσετε λόγο ἂν ἀμελήσετε αὐτὸ τὸ ἔργο. Καὶ ἀπὸ τώρα θ' ἀρχίσουν τὰ βάσανά σας καὶ θὰ ρίχνετε πικρὰ δάκρυα καὶ θὰ ἀναστενάζετε βλέποντας τὰ παιδιά σας.

Λοιπόν, «Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων». (Μάτ. 18, 10) Νὰ φροντίζετε τὰ παιδιά σας, νὰ εἶστε γι' αὐτοὺς παράδειγμα τῆς γνήσιας χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων θὰ εἶναι σ' ὅλους ἐσᾶς καὶ στὰ παιδιά σας.

 

Στ΄Άρματα Αδέλφια!...

Δευτέρα, 21 Μαρτίου 2011

Στ΄Άρματα Αδέλφια!...

Ήγαπημένοι μου... Ήτανε φαίνεται από το Θεό γραμμένο ν' αδράξωμε τ' άρματα μία ήμερα και να χυθούμε καταπάνου στους τυράννους μας, που τόσα χρόνια ανελεήμονα μας τυραγνεύουν. Τι τη θέλομε, βρέ αδέρφια, αυτή την πολυπικραμένη ζωή, να ζούμε απο-
κάτω ατή σκλαβιά και το σπαθί των Τούρκων να ακονιέται στα κεφάλια μας;

Δεν τηράτε που τίποτα δε μας απόμεινε; Αι εκκλησίες μας γενήκανε τζαμιά και αχούρια των Τούρκων κανένας δε μπορεί να πη, πώς τάχα έχει τίποτε εδικό του, γιατί το ταχιά βρίσκεται φτωχός, σα διακονιάρης στη στράτα. Οι φαμελιές μας και τα παιδιά μας, είναι ατά χέρια και στη διάκριση των Τούρκων. Τίποτε, αδέρφια δε μας έμεινε. Δεν είναι πρέποντας να σταυρώσωμε τά χέρια και να τηράμε τον ουρανό· ο Θεός μάς έδωσε χέρια, γνώση και νου ας ρωτήσομε την καρδιά μας και ό,τι μας απαντυχαίνει, ας το βάλωμε γλήγορα σε πράξη, και ας είμεθα, αδέρφια, βέβαιοι, πως ο Χριστός μας, ο πολυαγαπημένος, θα βάλη το χέρι απάνου μας.

Ό,τι θα κάμωμε, πρέποντας είναι να το κάμωμε μιά ώρα αρχίτερα, γιατί ύστερα θα χτυπάμε τα κεφάλια μας. Τώρα ή Τουρκία είναι μπερδεμένη σε πόλεμους, και δεν έχει ασκέρια να στείλη καταπάνου μας.

Ας ωφεληθούμε από την περίσταση, όπου ο θεός: ακούοντας τα δίκαια παράπονα μας, μας έστειλε για ελόγου μας· μία ώρα,πρέποντας είναι να ξεσπάσει αυτό το μαράζι, όπου μας τρώγει την καρδιά.

Στα άρματα, αδέρφια! Η να ξεσκλαβωθούμε ή όλοι να πεθάνομε, και βέβαια, καλλίτερο θάνατο δε μπορεί να προτιμήση κάθε  Χριστιανός και Έλληνας.                         

Οδυσσεύς Ανδρούτσος

Η γενιά του 1821 κι εμείς

Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ 1821 ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Aργοῦσε πολὺ νὰ ξημερώσει ἡ ἀσέληνη νύχτα ποὺ ἅπλωσε στὴ χώρα μας ἡ τουρκικὴ ἡμισέληνος. Ὁ λαός μας, ποὺ εἶχε διδάξει τὸν κόσμο νὰ ζεῖ ἐλεύθερος, σήκωνε στενάζοντας ἐπὶ αἰῶνες τὸν σκληρὸ τῆς τυραννίας ζυγό. Ἕνας λαὸς ποὺ ἐκπολίτισε καὶ φώτισε μὲ τὸ φῶς τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ τὴν οἰκουμένη ζοῦσε τετρακόσια χρόνια στὸ πηχτὸ σκοτάδι τῆς τουρκοκρατίας. Οἱ ἀπόγονοι τοῦ Σωκράτη, τοῦ Περικλῆ, τοῦ Μιλτιάδη, τοῦ Μεγαλέξανδρου καὶ ὅλων τῶν ἁγίων καὶ μαρτύρων τῆς Πίστεώς μας εἶχαν καταντήσει ἀξιοθρήνητοι ραγιάδες. Καὶ ζοῦσαν μέσα στὴ φρικτὴ ἀτίμωση.Δὲν εἶχαν χάσει ὅμως τελείως τὴν ἐλπίδα τους. Βαθιὰ μέσα τους πίστευαν στὸ θαῦμα τῆς νεκραναστάσεως τοῦ Γένους. Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ποὺ οἱ Τοῦρκοι τοὺς ἐπέτρεπαν νὰ γιορτάζουν, γεννοῦσε καὶ φτέρωνε στὶς καρδιές τους τὴν ἐλπίδα καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Γένους. Τὰ τραγούδια τῆς κλεφτουριᾶς – «ἀκόμα τούτη τὴν Ἄνοιξη... ραγιάδες, ραγιάδες» – τροφοδοτοῦσαν σὰν τὸ λάδι στὸ καντήλι τὴν ἐλπίδα τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας.

Καὶ ἡ Ἄνοιξη, ποὺ τὴν καρτεροῦσαν τόσο ὑπομονητικά, ἦλθε στὴν ὥρα της, τὴν ὥρα ποὺ εἶχε ὁρίσει Ἐκεῖνος ποὺ ρυθμίζει τὴν ἱστορία προσώπων καὶ λαῶν ὁλοκλήρων. Ἦταν ἡ εὐλογημένη Ἄνοιξη τοῦ 1821.

Τὴ ροδοδάκτυλη ἀνατολή της τὴ σήμανε στὶς 24 Φεβρουαρίου 1821 μὲ τὴν ἱστορικὴ προκήρυξή του ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης καλώντας τοὺς Πανέλληνες σὲ ξεσηκωμὸ καὶ ἔνοπλο ἀγώνα κατὰ τῶν Τούρκων: «....Ἡ ὥρα ἦλθεν, ὦ ἄνδρες Ἕλληνες!... Ἂς ἀντηχήσουν λοιπὸν ὅλα τὰ ὄρη τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν τρομερὰν κλαγγὴν τῶν ὅπλων μας... Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἡμισέληνον, διὰ νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖ ον, δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν πατρίδα καὶ τὴν ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν ἀπὸ τὴν ἀσεβῆ τῶν βαρβάρων κατα φρόνησιν...».

Καὶ δὲν ἄργησε ν’ ἀνάψει ἡ φωτιά. Ἕνα μήνα ἀργότερα ξεσηκώθηκε ὁ Μοριάς, ἡ Καλαμάτα, ἡ Μάνη, ἡ Πάτρα· καὶ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, ἀνήμερα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ἁγίας Λαύρας, ἄρχισε ἐπίσημα ἡ ἐποποιΐα τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας. Ἡ καταπίεση τόσων αἰώνων ξέσπασε καὶ τινάχθηκε σὰν λάβα ἡφαιστείου καὶ ἁπλώθηκε μὲ τὰ φλάμπουρα τῶν ὁπλαρχηγῶν ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη σ’ ὅλη τὴ χώρα. Παντοῦ ἔπνεε ἄνεμος ἐλευθερίας, καὶ μιὰ ἀπόφαση δονοῦσε τὶς καρδιὲς ὅλων: «Ἐλευθερία ἢ θάνατος»! Εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα νὰ περάσει πλέον τὸ Γένος μας ἀπὸ τὸν Γολγοθά του στὴν ἀνάσταση.

Ἡ γενιὰ τῶν Ἑλλήνων τοῦ 1821 εὐτύχησε νὰ ἔχει ἀνάμεσά της γενναῖα παλληκάρια ποὺ ρίχτηκαν ἀτρόμητοι στὸν ὑπὲρ πάντων ἀγώνα. Πόθος τους νὰ ἀναστήσουν τὸ Γέ νος, νὰ γραφεῖ καὶ πάλι τὸ ὄνομα «Ἑλλὰς» ἀνάμεσα στὰ κράτη τοῦ κόσμου.

Καὶ μὲ τὴ γενναία ὁρμή τους παρακινοῦσαν ὅλους νὰ συμβάλουν στὴν πραγματοποίηση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ὁράματος, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν κανένα κίνδυνο, κανένα κόστος, οὔτε τὴν ἴδια τους τὴ ζωή.

Ἑπτὰ χρόνια πάλευαν γι’ αὐτὸν τὸν ἅγιο σκοπό. Ἑπτὰ χρόνια μέρα - νύχτα χτυποῦσαν σὰν ἄλλα μανιασμένα κύματα τὸν τεράστιο βράχο τῆς σκλαβιᾶς, ποὺ ἀντιστεκόταν μὲ τὴ σκληρότητά του. Καὶ τελικὰ μὲ τὶς συγκλονιστικὲς νίκες τους, τὴ μιὰ μετὰ τὴν ἄλλη, στὴ στεριὰ καὶ στὴ θάλασσα, «μέριασε ὁ βράχος καὶ διάβηκε τὸ κύμα», γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸν μεγάλο ποιητή μας Βαλαωρίτη. Τὸ «θεριὸ» ποὺ λυσσομανοῦσε ἀναγκάσθηκε νὰ παραδεχθεῖ τὴ νίκη τῶν ραγιάδων καὶ μὲ τὸ Πρωτόκολλο τοῦ Λονδίνου τοῦ 1830 νὰ ἀναγνωρίσει καὶ τὴν ὑπόσταση τοῦ ἐλεύθερου μικροῦ κράτους τῆς Ἑλλάδος.

Αἰώνια δοξαστικὰ πρέπει νὰ ἀναπέμπονται στὸν Κύριο καὶ Θεό μας, ὁ Ὁποῖος ἀνέδειξε τὴν ἀντρειωμένη ἐκείνη γενιὰ τοῦ 1821, ποὺ μὲ τὶς θυσίες της ὕψωσε καὶ πάλι τὴ σημαία τοῦ Σταυροῦ στὸ γαλανὸ οὐρανὸ τῆς πατρίδας μας.

Ἡ γενιὰ τοῦ 1821 ἦταν γενιὰ πιστῶν ἀνθρώπων. Οἱ καρδιές τους σκιρτοῦσαν γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ λατρεία τοῦ Χριστοῦ καί, νιώθοντας πίκρα καὶ χύνοντας μαῦρο δάκρυ γιὰ τὴν ἀτίμωσή τους ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Μωάμεθ, ἅρπαξαν τ’ ἄρματα γιὰ νὰ πάψει ἡ καταφρόνια τοῦ Σταυροῦ.

Τὸ διεκήρυξε τοῦτο ὁ πολέμαρχος βασικὸς συντελεστὴς τῆς μεγάλης νίκης Γέρος τοῦ Μοριᾶ μιλώντας λίγα χρόνια ἀργότερα στὰ νιάτα τῶν Ἀθηνῶν, στὴν Ἀκρόπολη:«...Παιδιά μου! Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν πίστι σας καὶ νὰ τὴν στερεώσετε, διότι ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος. Νὰ ἔχετε ὁμόνοια... Σὲ σᾶς μένει νὰ ἰσάσετε καὶ νὰ στολίσετε τὸν τόπο ὅπου ἡμεῖς ἐλευθερώσαμε...».

Τὰ λόγια τοῦ θρυλικοῦ Κολοκοτρώνη προβάλλουν ἐνώπιόν μας, ἐνώπιον τῶν ἡγετῶν μας ἀλλὰ καὶ ὅλων μας, ὅλων ὅσοι ἀποτελοῦμε τὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ γενιά, τὸ μεγάλο καὶ ἱερὸ χρέος μας: Φλογερὴ ἀγάπη πρὸς τὴν Πίστη τῶν πατέρων μας καὶ πρὸς τὴν Πατρίδα μας. Χωρὶς αὐτὴ τὴν ἀγάπη θὰ καταντήσουμε καὶ πάλι θλιβεροὶ ραγιάδες. Κι ἂν ζοῦμε στὶς μέρες μας πολλὰ δείγματα ἀτιμώσεως τῆς χώρας μας διεθνῶς, εἶναι γιατὶ ὁρισμένοι ἡγέτες μας καὶ ἀρκετοὶ Νεοέλληνες ζοῦν καὶ ἐνεργοῦν σὰν νὰ μὴν τοὺς συγκινοῦν οἱ ἔννοιες τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος καὶ θέλουν ν’ ἀλλάξουν καὶ τὴν Ἱστορία μας.

Ἂν θέλουμε νὰ ἀτενίζουμε χωρὶς νὰ ντρεπόμαστε, τὶς ἡρωικὲς μεγάλες μορφὲς τοῦ 1821, πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε τὰ ἴχνη τους καὶ νὰ μιμούμαστε τὶς ἀρετές τους.Εἶναι ὁ μόνος δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ δόξα καὶ στὸ ἀνυπέρβλητο καὶ αἰώνιο μεγαλεῖο τὴν Ἑλλάδα μας.

«Ο ΣΩΤΗΡ»,15-3-2011