Σχεδίασμα του σημερινού προφορικού μας κηρύγματος εν τω τέλει της Λειτουργίας

Σχεδίασμα του σημερινού προφορικού μας κηρύγματος εν τω τέλει της Λειτουργίας












1.Όπως αρχίσαμε το Τριώδιον, δηλαδή με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας για ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ , (βλ Κυριακές του Τελώνου και του Ασώτου), έτσι ολοκληρώνουμε και σήμερα την περίοδο των Κυριακών των Αγίων Νηστειών, με παραίνεση για ταπείνωση και μετάνοια, λίγο πριν το τέλος πού σημαίνει πέρας αλλά και ολοκλήρωση , τελειότητα.





2. Και η μεν ΜΕΤΑΝΟΙΑ ζωγραφίζεται στο παράδειγμα της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας , η οποία και αμαρτωλή υπήρξε και "επισυρόμενον μιαντήριον" και κατ'επάγγελμα και κατ'ασθένειαν πόρνη , αλλά με τον συγκλονισμό της μετάνοιας και τον βιασμό του σαρκικού θελήματος έγινε ισάγγελη και Οσία.





3. Η δε ταπείνωση μεγαλύνεται στην σημερινή ευαγγελική περικοπή: Ο Κύριος έκλινε ουρανόν και έγινε ταπεινός άνθρωπος και μάλιστα έφτασε ως τον εξευτελισμό της αποδοκιμασίας, του σταυρού και του Τάφου. Επιπλέον, απέκλεισε κάθε διάθεση πρωτοκαθεδρίας και φιλοπρωτίας από τους γνήσιους μαθητές Του, προτρέποντας τους να γίνουν ταπεινοί και διάκονοι πάντων , ώστε να φανούν μείζονες και όχι το αντίστροφο. Και γαρ ο Υιός του Ανθρώπου ηλθε διακονήσαι και όχι διακονηθήναι και δούναι την ψυχήν Του λύτρον αντί πολλών.





4. Το ότι οι ταπεινοί και διάκονοι μεγαλύνονται δεν είναι μια ωραία θεωρία αλλά ζωντανή πραγματικότητα. Υπόδειγμα ζωντανό ο άγιος Σάββας ο εν Καλύμνω και εορτάζων, πού υπήρξε ταπεινός και "άσημος" ιερομόναχος, πτωχότερος των πτωχών, αφανής, ακτήμων και προσφερόμενος εις πάντας. Και όμως εφάνη μέγας με την ταπείνωση ενώπιον Θεού και ανθρώπων, ώστε να τιμάται από την οικουμενική ορθοδοξία και τους πανέλληνες και να κλίνουν γόνυ ενώπιον του λειψάνου του, αρχιερείς και άρχοντες και πλήθος λαού.





5. Τα αποτελέσματα της υπερηφάνειας, της φιλαρχίας και του άκρατου εξουσιασμού φαίνονται στο ζωντανό παράδειγμα του Λίβυου δικτάτορα, ο οποίος έπαιξε και έχασε και οδήγησε στον όλεθρο πλήθος λαού. Εξάλλου, η ποιότητα των εξουσιαστών φαίνεται και στους αντιπάλους του, πού είναι φονείς και καταδυνάστες λαών και ψυχών. Η αξία του ανθρώπου δοκιμάζεται στον όλεθρο και την καταστροφή. Η Ιαπωνία , ισχυρή χώρα και παγκόσμια οικονομική δύναμη δοκιμάζεται σκληρά από την εκδικητική μανία της φύσης.





6. Πλησιάζει το Πάσχα. Πολλοί χριστιανοί θα προσέλθουν στα Ιερά Μυστήρια ψυχρά και εθιμοτυπικά. 'Ομως η μετάνοια και το ταπεινό πνεύμα θα τους καταστήσει άξιους της θείας Κοινωνίας και μάλιστα η εξομολόγηση και ο σύνδεσμος της ζωντανής αγάπης. Όσοι προσέλθουν απροετοίμαστοι "για το καλό του χρόνου" και μόνο, προσέρχονται με πνεύμα υπερηφάνιας και θα προξενήσουν εις εαυτούς κατάκρισιν.





7. Ο Χριστός μας καλεί να συσταυρωθούμε, να συμπάθουμε και να συνταφούμε με Αυτόν , για να συναναστηθούμε μαζί Του. Ας είναι αυτό το Πάσχα η ευκαιρία της ζωής μας για Ουσιαστική σχέση και συνανασταση με Αυτόν.



Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2011/04/blog-post_9227.html#ixzz1JA8yhvJzΣχεδίασμα του σημερινού προφορικού μας κηρύγματος εν τω τέλει της Λειτουργίας












1.Όπως αρχίσαμε το Τριώδιον, δηλαδή με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας για ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ , (βλ Κυριακές του Τελώνου και του Ασώτου), έτσι ολοκληρώνουμε και σήμερα την περίοδο των Κυριακών των Αγίων Νηστειών, με παραίνεση για ταπείνωση και μετάνοια, λίγο πριν το τέλος πού σημαίνει πέρας αλλά και ολοκλήρωση , τελειότητα.





2. Και η μεν ΜΕΤΑΝΟΙΑ ζωγραφίζεται στο παράδειγμα της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας , η οποία και αμαρτωλή υπήρξε και "επισυρόμενον μιαντήριον" και κατ'επάγγελμα και κατ'ασθένειαν πόρνη , αλλά με τον συγκλονισμό της μετάνοιας και τον βιασμό του σαρκικού θελήματος έγινε ισάγγελη και Οσία.





3. Η δε ταπείνωση μεγαλύνεται στην σημερινή ευαγγελική περικοπή: Ο Κύριος έκλινε ουρανόν και έγινε ταπεινός άνθρωπος και μάλιστα έφτασε ως τον εξευτελισμό της αποδοκιμασίας, του σταυρού και του Τάφου. Επιπλέον, απέκλεισε κάθε διάθεση πρωτοκαθεδρίας και φιλοπρωτίας από τους γνήσιους μαθητές Του, προτρέποντας τους να γίνουν ταπεινοί και διάκονοι πάντων , ώστε να φανούν μείζονες και όχι το αντίστροφο. Και γαρ ο Υιός του Ανθρώπου ηλθε διακονήσαι και όχι διακονηθήναι και δούναι την ψυχήν Του λύτρον αντί πολλών.





4. Το ότι οι ταπεινοί και διάκονοι μεγαλύνονται δεν είναι μια ωραία θεωρία αλλά ζωντανή πραγματικότητα. Υπόδειγμα ζωντανό ο άγιος Σάββας ο εν Καλύμνω και εορτάζων, πού υπήρξε ταπεινός και "άσημος" ιερομόναχος, πτωχότερος των πτωχών, αφανής, ακτήμων και προσφερόμενος εις πάντας. Και όμως εφάνη μέγας με την ταπείνωση ενώπιον Θεού και ανθρώπων, ώστε να τιμάται από την οικουμενική ορθοδοξία και τους πανέλληνες και να κλίνουν γόνυ ενώπιον του λειψάνου του, αρχιερείς και άρχοντες και πλήθος λαού.





5. Τα αποτελέσματα της υπερηφάνειας, της φιλαρχίας και του άκρατου εξουσιασμού φαίνονται στο ζωντανό παράδειγμα του Λίβυου δικτάτορα, ο οποίος έπαιξε και έχασε και οδήγησε στον όλεθρο πλήθος λαού. Εξάλλου, η ποιότητα των εξουσιαστών φαίνεται και στους αντιπάλους του, πού είναι φονείς και καταδυνάστες λαών και ψυχών. Η αξία του ανθρώπου δοκιμάζεται στον όλεθρο και την καταστροφή. Η Ιαπωνία , ισχυρή χώρα και παγκόσμια οικονομική δύναμη δοκιμάζεται σκληρά από την εκδικητική μανία της φύσης.





6. Πλησιάζει το Πάσχα. Πολλοί χριστιανοί θα προσέλθουν στα Ιερά Μυστήρια ψυχρά και εθιμοτυπικά. 'Ομως η μετάνοια και το ταπεινό πνεύμα θα τους καταστήσει άξιους της θείας Κοινωνίας και μάλιστα η εξομολόγηση και ο σύνδεσμος της ζωντανής αγάπης. Όσοι προσέλθουν απροετοίμαστοι "για το καλό του χρόνου" και μόνο, προσέρχονται με πνεύμα υπερηφάνιας και θα προξενήσουν εις εαυτούς κατάκρισιν.





7. Ο Χριστός μας καλεί να συσταυρωθούμε, να συμπάθουμε και να συνταφούμε με Αυτόν , για να συναναστηθούμε μαζί Του. Ας είναι αυτό το Πάσχα η ευκαιρία της ζωής μας για Ουσιαστική σχέση και συνανασταση με Αυτόν.



Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2011/04/blog-post_9227.html#ixzz1JA8yhvJz

Θεός είναι τρελός για μένα....

Σχέση των δύο





Εκείνος που αγαπά τον Θεό επιζητά να είναι μόνος. Όπως οι νιόπαντροι θέλουν να είναι μόνοι τους και να μη διαταρασσεται η εγγύτητα τους από άλλους, έτσι κι εκείνοι πού ένιωσαν την αγάπη του Θεού αποσύρονται στην σιωπή και την μόνωση.Η ψυχή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την αγάπη. Εκείνος που δεν αγαπά τον Θεό αγαπά άλλα πράγματα .Η αγάπη που αισθανόμαστε για τον Θεό είναι ίδια με την αγάπη που νιώθαμε πριν για άλλα πράγματα.Και εκείνος που αγαπά μόνο τον Θεό, Τον αγαπά με την αγάπη που αισθανόταν παλιά για χιλιάδες πράγματα, και τώρα αγαπά με την δύναμη κάποιου που αγαπά μόνο ένα πράγμα σ΄ολόκληρο τον κόσμο , με μια απόλυτη και οικουμενική αγάπη.



Αγάπη είναι η ενοίκηση κάποιου άλλου εντός του δικού μας προσώπου. Αγάπη είναι μια παρουσία. Είναι ένα αίσθημα ότι ανήκουμε σε κάποιον άλλο και κάποιος άλλος ανήκει σε μάς. Αγάπη είναι η αίσθηση πως είμαστε δύο, αλλά και πως οι δύο είναι ένας. Αγάπη είναι η γνώση πως είμαστε αντικείμενο αγάπης, είναι η αίσθηση της παρουσίας τού άλλουπου μάς αγαπά και μας χαμογελά. Αγάπη είναι η θέληση να γίνουμε κάποιος άλλος (το αγαπημένο μας πρόσωπο) και η γνώση πως είμαστε κάποιος άλλος κι ακόμα είναι κάποιος άλλος που θέλει να είναι ό, τι είμαστε εμείς και είναι ό, τι είμαστε εμείς. Αγάπη σημαίνει κένωση τού εαυτού μας κια πλήρωσή του με τον άλλο. Όταν κοιτάζουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, στο βλέμμα μας έχει ανέβει ολόκληρη η ψυχή μας.Όταν αναστενάζουμε ολόκληρη η ψυχή μας ανεβαίνει στον αναστεναγμό. Αγάπη είναι η γνώση πως αποτελούμε ζευγάρι και η αίσθηση πως είμαστε ένα με κάθε ζευγάρι που βλέπουμε -δυο εραστές , δύο σύννεφα , δύο περιστέρια που πετούν στον ουρανό , δύο αστέρια.



Το αίσθημα μοναξιάς και ο αναστεναγμός μου καταμεσής της νύχτας παλιά δεν έβγαζε ηχώ. Έπεφτε πάνω στο κενό.Ήμουν μόνος. Όμως τώρα ο αναστεναγμός μου βρήκε ηχώ, φτάνει σε κάποιον που τον ακούει, κάποιον που δε μπορώ ούτε να δώ, ούτε να ακούσω μέσα στο σκοτάδι.Κοντά μου, μέσα μου, βαθύτερα και από τον ίδιο μου τον εαυτό, σχεδόν ακούω τον αναστεναγμό του να αποκρίνεται.



Και αυτός ο κάποιος είναι ο Θεός. Καταλαβαίνω την αγάπη Σου και το πώς μού συγχωρείς τα πάντα, διότι παλιά όταν κι εγώ αγαπούσα όσο πολύ αγαπάς Εσύ τώρα, συγχωρούσα τα πάντα , «εβδομηκοντάκις επτά» φορές, και γνωρίζω το πώς αντιδράς , επειδή γνωρίζω τι σημαίνει να αγαπάς. Οι παλιές μου αγάπες με δίδαξαν τι σημαίνει να αγαπάς. Γνωρίζω πόσο με αγαπάς επειδή κι εγώ έχω αγαπήσει, και γνωρίζω πόσο παθιασμένη μπορεί να είναι η αγάπη,και τι σημαίνει να είναι κανείς τρελά ερωτευμένος με κάποιον.



Και ο Θεός είναι τρελός για μένα.



Με αγαπά με όλες μου τις αδυναμίες , με όλα μου τα κληρονομημένα και συσσωρευμένα μου ελαττώματα, με αγαπά όπως είμαι , με τις ιδιαιτερότητες και την ιδιοσυγκρασία μου, με τις συνήθειες και τα συμπλέγματα μου.Ακριβώς όπως είμαι.



Η ψυχή μου είναι ανοιχτή. Κάποιος άλλος κι όχι εγώ , έχει το κλειδί. Έρχεται και φεύγει όπως και όποτε θέλει



Ερνεστο Καρντενάλ , Αγάπη η χαραμάδα τής αιωνιότητας, εκδ Εν Πλώ σελ 84-86



(στην, παραδοσιακής κινεζικής τεχνοτροπίας, ζωγραφιά εικονίζεται ένα ζευγάρι γερανών σε μια λίμνη με νούφαρα. Στην λαϊκή παράδοση της Ανατολής οι γερανοί θεωρούνται μονογαμικά ζώα και σύμβολα της αθανασίας. Ο χορός του ζευγαρώματος τους είναι από τα πιο όμορφα, πολυφωτογραφημένα και πολυζωγραφισμένα συμβάματα του ζωικού βασιλείου.)

Το πάθημα του διακόνου, του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

 

Κάθε φορά που ο άγιος Επιφάνιος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντίας της Κύπρου (4ος αι),πρόσφερε την αναίμακτη θυσία και έλεγε το «ποίησον τον μεν άρτον τούτον… », αν δεν έβλεπε κάποια οπτασία, δεν ολοκλήρωνε τη θεία λειτουργία.

Τί είδους οπτασία ήταν άραγε αυτή;
Πιθανόν να ήταν η κίνηση του ξύλινου περιστεριού, που κρεμόταν πάνω από την αγία τράπεζα στους ναούς της εποχής εκείνης.
Ίσως πάλι να ήταν κάποια άρρητη ενέργεια με την εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος την ώρα του καθαγιασμού, πράγμα που συνέβαινε και σε άλλους άξιους λειτουργούς.
Σε μία λειτουργία του ο άγιος Επιφάνιος επανέλαβε τρεις φορές την ευχή του καθαγιασμού, αλλά δεν είδε την οπτασία.
Κι ενώ παρακαλούσε με δάκρυα το Θεό να του φανερώσει την αιτία, έριξε μία μάτια στο διάκονο, που στεκόταν αριστερά του κρατώντας το ριπίδιο, και παρατήρησε πως είχε στο μέτωπο λέπρα.
Κατάλαβε αμέσως πως εκείνος ήταν η αιτία.
Πήρε λοιπόν από τα χέρια του το ριπίδιο και του είπε με πραότητα:
Πήγαινε, παιδί μου, στο σπίτι σου και μη μεταλάβεις σήμερα.
Ύστερα επανέλαβε την ευχή, κι αμέσως είδε την οπτασία
Μετά την απόλυση κάλεσε το διάκονο, για να τον εξετάσει και να πληροφορηθεί την πνευματική του κατάσταση. Εκείνος τότε ομολόγησε, πως την προηγούμενη νύχτα είχε συνευρεθεί με τη γυναίκα του.
Με την αφορμή αυτή ο άγιος κάλεσε όλους τους κληρικούς και τους νουθέτησε:
Όσοι, παιδιά μου, αξιωθήκατε να λάβετε το χάρισμα της ιεροσύνης, πρέπει να φυλάτε τον εαυτό σας καθαρό από κάθε μολυσμό «σαρκός και πνεύματος», για να τελείτε άξια τα θεία Μυστήρια.
(Νικοδήμου του Αγιορείτου, «Νέον Εκλόγιον»)

«Πασχαλινὴ μυσταγωγία στὸ μοναστήρι τῆς Ζερμπίτσας»: Μία ἄγνωστη διήγηση τῆς Ἄννας Διαμαντοπούλου ἀπὸ τὸ 1991!

Πασχαλινὴ μυσταγωγία στὸ μοναστήρι τῆς Ζερμπίτσας»: Μία ἄγνωστη διήγηση τῆς Ἄννας Διαμαντοπούλου ἀπὸ τὸ 1991!

Ἀξίζει νὰ τὴν διαβάσετε:

 «Ἀνοῖξτε μὲ κλὶκ  τὴν εἰκόνα»

Τὸ δημοσίευμα εἶναι ἀπὸ τὸ ἀξιόλογο περιοδικὸ τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π (Πανελλήνια Ἕνωση Φίλων Πολυτέκνων) "Ἑλληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οἰκογένεια".

Πραγματικὰ εἶναι ἀπίστευτη ἡ διήγηση τῆς Διαμαντοπούλου,ὄχι τόσο γιὰ τὴν μυσταγωγικὴ ἐμπειρία της σὲ Ἐκκλησία,ἀλλὰ διότι προέρχεται ἀπὸ ἕνα ἄτομο ποὺ πολεμάει λυσσαλέα τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ἑλλάδα!

ΘΥΜΑΤΑΙ ΑΡΑΓΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΟΥ 1991 ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΖΕΡΜΠΙΤΣΑΣ ΟΤΑΝ...
ΕΚΤΕΛΕΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΩΛΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ;

Η ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΣΤΟΝ "ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ"

Η ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΣΤΟΝ “ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ”

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=========

Συμμερίζομαι απολύτως την αγάπη και το σεβασμό του π. Βασιλείου Βολουδακη προς το πρόσωπο του αείμνηστου π. Μάρκου Μανώλη.

Νομίζω όμως ότι ο αείμνηστος καλός εργάτης του Ευαγγελίου διέπραξε ένα τεράστιο σφάλμα το οποίο είναι ενδεχόμενο να αποβεί μοιραίο για την πορεία του “Ορθοδόξου Τύπου”.

“Είμαστε ανέτοιμοι”, αναφέρει σε πρόσφατο έρθο του στον “Ορθόδοξο Τύπο” ο σεβαστός π. Βασίλειος Βολουδάκης, “για να συνεχίσουμε επάξια το λειτούργημα της κατά Θεόν δημοσιογραφίας που αυτός ανέδειξε με μοναδικό τρόπο”.

Ο Π. ΜΑΡΚΟΣ ΔΕΝ ΜΕΡΙΜΝΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΟΥ

____________

Ας μας επιτραπεί η κατάθεση της ισχυρής πεποίθησης ότι ο αείμνηστος π. Μάρκος θα έπρεπε να είχε φροντίσει για τη διαδοχή του, όπως ο αείμνηστος π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος είχε φροντίσει για τη δική του διαδοχή.

Δυστυχώς αυτό δεν έγινε με αποτέλεσμα σήμερα να μην ξέρουμε ποια είναι η γραμμή του “Ορθοδόξου Τύπου” για πολλά θέματα. Παρουσιάζεται ανακόλουθος, από έκδοση σε έκδοση, ανάλογα με το ποιος ασκεί την ισχυρότερη επέμβαση στη χάραξη της πολιτικής του από τα παρασκήνια.

Σε κάποια στιγμή ακούστηκε ότι τον “Ορθοδοξο Τύπο” θα τον αναλάμβανε ο π. Βασίλειος Βολουδάκης.

Σε κάποια άλλη στιγμή ακούστηκε η φήμη ότι τον “Ορθόδοξο Τύπο” θα αναλάμβανε ο π. Σαράντης και οι άλλοι πατέρες που τον περιστοιχίζουν.

Αργότερα μαθεύτηκε ότι η λεγόμενη “παλαιά φρουρά” συνασπίσθηκε για να διατηρήσει τα κεκτημένα της δικαιώματα.

Αργότερα δόθηκε η εντύπωση ότι ο κ. Ζερβός επέβαλλε τη δική του προσωπική γραμμή.

Τώρα ακούγεται ότι ο π. Βασίλειος Βολουδάκης έχει τη δυνατότητα παρέμβασης στην πολιτική που χαράζει ο “Ορθόδοξος Τύπος”.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΣ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ

___________

Γνωρίζω από πρώτη πηγή - από τηλεφωνικη συνομιλία μου με τον π. Θεόδωρο Ζήση - ότι δυστυχώς ο σεβαστός Γέροντας προορίζει ως διάδοχο του π. Μάρκου συγκεκριμένο κληρικό ο οποίος είναι ο ακαταλληλότερος των ανθρώπων για μια τόσο σημαντική θέση.

Ο συγκεκριμένος κληρικός έπρεπε από καιρό - για πολλούς λόγους - να είχε κρεμάσει το πετραχήλι για να κυτάξει την ψυχή του. Πρέπει να αντιληφθεί ότι ο Χριστός τον αγαπά - όπως μας αγαπά όλους - και είναι έτοιμος να μας συγχωρέσει όλες μας τις αμαρτίες. Ο Χριστός σταυρώθηκε για όλους μας! Δεν εξαίρεσε κανένα από τη σωτηριώδη σταυρική Του θυσία.

Ο συγκεκριμένος κληρικός δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγω να προορίζεται για διάδοχος του όντως ευλαβούς, συνετού και με συγκροτημένη θεολογική σκέψη αείμνηστου π. Μάρκου.

Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ

ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ

_____________

Στον καλό αδελφό που μου έστειλε - με ηλεκτρονικό μήνυμα - το ωραίο άρθρο του π. Βασιλείου Βολουδακη για ανάρτηση έστειλα μήνυμα με το οποίο τον ρωτούσα:

“Αγαπητέ κ. (αναφέρω το όνομά του),

Στο άρθρο που μου στείλατε του π. Βασιλείου αποσπώ την εξής πρόταση.

"Ἀξιοποίησε στὸ ἔπακρον κάθε ἄνθρωπο, πού βρέθηκε στὸ δρόμο τῆς ποιμαντικῆς του διακονίας, ὅσο στρεβλὸς κιʼ ἂν ἦταν ὁ ἄνθρωπος. Ἀξιοποίησε καὶ μεταμόρφωσε ἀνθρώπους, πού ἦσαν ἀποδιοπομπαῖοι ἀπὸ ὅλα τά περιβάλλοντα."

Παρακαλώ ζητήστε εκ μέρους μου την εξής διευκρίνιση.

Μεταξύ των μεταμορφωμένων και αξιοποιημένων από τον π. Μάρκο ο Γέροντας περιλαμβάνει και τον (αναφέρω το όνομα);

Παρακαλώ το σεβαστό Γέροντα να έχω συγκεκριμένη απάντηση και όχι του τύπου "ο Γέροντας μίλησε γενικά". Η ερώτησή μου είναι πολύ συγκεκριμένη και θα παρακαλέσω θερμά να τύχω συγκεκριμένης απάντησης.

Ευχαριστώ θερμά,

Παναγιώτης

Και πήρα την εξής απάντηση:

Καλημέρα κ. Τελεβάντε! Την ευχή του π. Μάρκου να έχουμε όλοι μας!

Ο π. Βασίλειος στην ερώτηση σας, απάντησε:

Ο π. ΜΑΡΚΟΣ ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟΝ π. (αναφέρει το όνομά του), ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΕΔΕΧΘΗ ΩΣ ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟ, ΔΙΟΤΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΟΤΕ ΕΙΧΕ ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ. ΑΠΛΩΣ ΤΟΝ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕ ΚΑΙ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΑΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ. ΣΥΝΕΠΩΣ, ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑ, ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ Ο π. (αναφέρει το όνομά του).

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΛΑΘΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ

___________

Από τα ανωτέρω εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο εν λόγω εν παντί ακατάλληλος κληρικός για να διαδεχθεί τον π. Μάρκο, προωθήθηκε από τον π. Θεόδωρο Ζήση ο οποίος και έχει την ευθύνη για το τεράστιο αυτό σφάλμα, όπως του επεσήμανα άλλωστε και κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής συνομιλίας που είχαμε αλλά και σε ηλεκτρονικές επιστολές που του έστειλα.

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ κ. ΖΕΡΒΟΥ

__________

Από ότι όμως φαίνεται (αυτό είναι απλά δική μου εικασία δεν είναι κάτι που γνωρίζω με βεβαιότητα) η συνεργασία με τον εν λόγω κληρικό θεωρήθηκε και από την “παλαιά φρουρά” και από τον κ. Ζερβό ως ιδανική λύση επειδή οι ίδιοι δεν έχουν τη θεολογική επάρκεια να πλοηγήσουν τον “Ορθόδοξο Τύπο”.

Ετσι - με τον εν λόγω ακατάλληλο κληρικό - ο μεν π. Θεόδωρος Ζήσης νιώθει ότι στον “Ορθόδοξο Τύπο” έχει άνθρωπο δικό του, ενώ η “παλαιά φρουρά” αισθάνεται ασφαλής ότι - με την “ψιλή” επιστασία αυτού του κληρικού - μπορεί να συνεχίσει να διευθύνει την αγωνιστική εφημερίδα.

Λυπάμαι να παρατηρήσω ότι αυτό είναι πράξη απίστευτης ακρισίας εκ μέρους και του π. Θεόδωρου Ζήση αλλά και της “παλαιάς φρουράς”.

“ΑΛΛΟ ΛΩΖΑΝΗ, ΑΛΛΟ ΚΟΖΑΝΗ...”

_____________

Αν η διαδοχή αυτή αφεθεί να τελεσφορήσει θα αποβεί μοιραία για την κατάληξη του “Ορθοδόξου Τύπου”. Και θα είναι κρίμα επειδή η εφημερίδα αυτή - με όλα της τα λάθη και με όλες της τις παραλείψεις - διαδραμάτισε καθοροστικά ευεργετικό ρόλο για πολλές δεκαετίες στα εκκλησιαστικά μας πράγματα. Τούτο όμως έγινε ΜΟΝΟΝ επειδή στο τιμόνι του αγρυπνούσε ο αείμνηστος π. Μάρκος.

Ο συγκεκριμένος κληρικός πρέπει να απομακρυνθεί αμέσως από τον “Ορθόδοξο Τύπο” και πρέπει να πειστεί να κρεμάσει το πετραχήλι.

ΝΕΑ ΗΓΕΣΙΑ ΣΤΟΝ "ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ"

_________________

Την ηγεσία του “ΟρθόδοξουΤύπου” πρέπει να αναλάβει άνθρωπος με φόβο Θεού και θεολογική επάρκεια.

Οι π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Βασίλειος Βολουδάκης και π. Σαράντης Σαράντος λ.χ. - μεταξύ πολλών άλλων - έχουν όλες τις προυποθέσεις για να αναλάβουν τα ηνία του “Ορθοδόξου Τύπου”.

Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν επιφυλάξεις για τους δύο τελευταίους από ορισμένους για διάφορους λόγους.

Ερωτώ όσους έχουν κρατούμενα για τον π. Βασίλειο και τον π. Σαράντη:

Οσες επιφυλάξεις και αν έχετε - για επιμέρους θέματα -μπορείτε να διαμφισβητήσετε ότι τόσον ο π. Βασίλειος, όσον και ο π. Σαράντης, είναι άνθρωποι με φόβο Θεού και πλούσιο ποιμαντικό έργο και ότι έχουν τη θεολογική επάρκεια για να αναλάβουν τη διαδοχή του π. Μάρκου;

Προφανώς ουδείς μπορεί να το διαμφισβητήσει αυτό!

Τώρα όμως τι γίνεται; Ποιος είναι ο καπετάνιος; Ποιος κάνει κουμάντο;

Αντιλαμβάνομαι ότι ο π. Θεόδωρος Ζήσης θα ήταν ίσως αποδεκτός από όλους - ή έστω από τους πλείστους - για τη θέση πλην όμως ή δεν του προτάθηκε ή δεν θέλει ή δεν μπορεί να αναλάβει τη διεύθυνση του “Ορθοδόξου Τύπου”.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί μέσω ενός τόσο ακατάλληλου προσώπου να πλοηγεί εξ αποστάσεως την πορεία του “Ορθοδόξου Τύπου”.

ΝΑ ΡΙΧΘΕΙ ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

_________

“Not in my wildest dreams”, λένε οι Αμερικανοί σε αυτές τις περιπτώσεις. Ας μου επιτραπεί να το παραλλάξω: “Not in my wildest nightmares” δεν θέλω έστω και να σκέφτομαι τις συνέπειες που θα προκύψουν αν ο επίδοξος διάδοχος του αείμνηστου π. Μάρκου - κατορθώσει να εκτοπίσει - με τη μέθοδο του σαλαμιού και με την πάροδο του χρόνου - όλους τους σημερινούς πρωταγωνιστές του “Ορθοδόξου Τύπου” και αν κατορθώσει τελικά να αποκτήσει την πλήρη κυριαρχία της εφημερίδας, όπως την ασκούσε προηγουμένως ο αείμνηστος π. Μάρκος.

Θα είναι πλήρης εφαρμογή της λαικής έκφρασης: “Εκεί που κρεμάγανε οι καπεταναίοι τα άρματα, κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια”.

Οχι για μόνον για καπετάνιος, αλλά ούτε για μούτσος της “ναυαρχίδας του αντιοικουμενιστικού αγώνα” - όπως αποκαλεί τον “Ορθόδοξο Τύπο” ο π. Θεόδωρος Ζήσης - δεν διαθέτει τα προσόντα ο εν λόγω κληρικός.

Ας ριχθεί, λοιπόν, στα κύματα με την ελπίδα ότι θα τον καταπιεί το κήτος και θα τον ξεβράσει στην απέραντη ακτή της μετανοίας της Νινευί.

Είναι - πρώτιστα - πράξη εν Χριστώ αγάπης προς τον ίδιο. Και υπέρ αυτού - όπως για όλους μας - Χριστός ο Μόνος αληθινός Θεός απέθανεν.

Παρακαλώ θερμά όλους τους επαίοντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους πριν το κακό ολοκληρωθεί.

Θα είναι μεγάλη αμαρτία. Πολύ μεγάλη αμαρτία!

Παραθέτουμε στη συνέχεια το γλαφυρό και εμπεριστατωμένο άρθρο του π. Βασίλειου Βολουδάκη που μας έδωσε την αφορμή της σύνταξης του πιο πάνω σχόλιου.

*****

Ο π. ΜΑΡΚΟΣ, ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΘΕΟΥ ΩΣ «ΑΥΡΑΣ ΛΕΠΤΗΣ»!

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Βασίλειου Βολουδάκη

=============

Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ἕνας χρόνος ἀπὸ τῆς ἐκδημίας τοῦ π. Μάρκου. Ἕνας ὁλόκληρος χρόνος πού, παρ ὅτι γνωρίζαμε ἐξ ἀρχῆς ὅτι θὰ κυλοῦσε δύσκολα, λόγω τῆς ἀπουσίας του, αὐτὸς κύλησε πολὺ πιὸ ὀδυνηρὰ ἀπὸ τὸ ἀναμενόμενο καὶ ἀπέδειξε μὲ τὸν πιὸ κατηγορηματικὸ τρόπο, ὄχι μόνο τὴ δική μας ἀνεπάρκεια καὶ ἀδυναμία στὸ νὰ συνεχίσουμε ἐπάξια τό λειτούργημα τῆς κατὰ Θεὸν δημοσιογραφίας, ποὺ αὐτὸς ἀνέδειξε μὲ μοναδικὸ τρόπο, μαρτύρησε γιʼ αὐτὸ καὶ τὸ καθιέρωσε, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐν γένει ἐκκλησιαστικὴ γυμνότητα, μαλθακότητα καὶ ἀτολμία σὲ ἕνα κόσμο θεολογικῆς καὶ ἰδεολογικῆς συγχύσεως, φανατισμοῦ, μάχης ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, μάχης ἐναντίον τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς σωφροσύνης.

Ἡ ἀναφορά μας, λοιπόν, στὸ πρόσωπό του ἔχει τὸν χαρακτήρα τῆς ἀπολογίας, τῆς ἐξομολογήσεως καὶ τῆς ἱκεσίας. Νοιώθουμε τὴν ἀνάγκη νὰ τοῦ ὁμολογήσουμε καὶ νὰ ἐξομολογηθοῦμε ὅτι τελικά, δὲν ἤμασταν ἕτοιμοι, γιὰ νὰ βαστάσουμε τὴν ἀπουσία του καὶ αὐτὸ μαρτυρεῖ τὴν πνευματική μας ὀκνηρία καὶ τὸ ὅτι ὀλιγωρήσαμε νὰ ἐργασθοῦμε, γιὰ νὰ ἀφομοιώσουμε ἐγκαίρως καὶ στὸ βαθμὸ ποὺ ἔπρεπε τὰ ὅσα ἐκεῖνος μᾶς ἔδειξε μὲ τὴ ζωή του, μὲ τὰ πλούσια ἔργα καὶ τὰ λόγια του. Ἡ ἀναχώρηση τοῦ π. Μάρκου ἀπὸ τὸν μάταιο καὶ φθαρτὸ κόσμο μας ἦταν γιὰ μᾶς ἀναπάντεχη. Ἦταν μιὰ ἐπιτιμητικὴ ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴ δική μας ἀμέλεια καὶ ἀγνωμοσύνη. Ἦρθε «ὡς παγὶς» καὶ μᾶς συνέλαβε ἀνέτοιμους. Ἦταν σὰν μιὰ ἀπὸ τὶς Παρουσίες τοῦ Θεοῦ, ποὺ γίνονται αἰφνδιαστικὰ κατὰ διαστήματα στὴν ἐπίγεια ζωὴ τοῦ καθενός μας γιὰ νὰ ἐξετασθοῦμε, ἐὰν καὶ κατὰ πόσον ἔχουμε ἑτοιμασθῆ, γιὰ νὰ μᾶς πάρη κοντά Του.

Τὸ ὅτι νοιώθουμε βαρύ τό ἐπιτίμιο αὐτῆς τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ δὲν βαρύνει τὸν Θεὸ ἀλλὰ ἐπιβαρύνει τὴ θέση μας, ἀφοῦ δὲν ἔχουμε καμιὰ ἀπολύτως ἀπολογία γιʼ αὐτὴν αὐτὴν μας τὴν ἔνδεια καὶ ἀνετοιμότητα…

Παρὰ ταῦτα, μᾶς παρηγορεῖ καὶ μᾶς ἐνισχύη τό νὰ ἀναπολοῦμε τὴν παρουσία τοῦ π. Μάρκου, ὡς Παρουσία τοῦ Θεοῦ μὲ τὴ μορφὴ «αὔρας λεπτῆς», ὡς παρουσία ποὺ «ἐβάδισε στὸ χιόνι χωρὶς νὰ ἀφήνη ἴχνη», γιὰ νὰ κάνη ἐμφανῆ σὲ ἐμᾶς μόνο τά ἴχνη Ἐκείνου! Γιὰ νὰ «ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ».

Εἴμαστε εὐγνώμονες καὶ μαρτυροῦμε ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος τῶν ψυχῶν μας, π. Μᾶρκος, ἔκαμε τὰ πάντα, ὥστε νὰ μὴ μᾶς λείψη τίποτε ἀπὸ τὴν προσωπικὴ πνευματική μας ζωὴ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῆς Πατρίδος μας. Ἀξιοποίησε στὸ ἔπακρον κάθε ἄνθρωπο, πού βρέθηκε στὸ δρόμο τῆς ποιμαντικῆς του διακονίας, ὅσο στρεβλὸς κιʼ ἂν ἦταν ὁ ἄνθρωπος. Ἀξιοποίησε καὶ μεταμόρφωσε ἀνθρώπους, πού ἦσαν ἀποδιοπομπαῖοι ἀπὸ ὅλα τά περιβάλλοντα.

Ἦταν αὐτὸς ποὺ μᾶς ἔδειξε ἀνάγλυφα ὅτι σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πίστεώς μας εἶναι τό νὰ ἀποκτήση ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς πραγματικὴ σχέση μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Μᾶς ἐξήγησε στὴν πράξη τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ: «Ὁ ἐξάγων ἄξιον ἐξ ἀναξίου ὡς τὸ στόμα μου ἔσται»! Ἔγινε «στόμα Θεοῦ» ὁ π. Μᾶρκος γιατί ἀπὸ ὅπου κι ἂν πέρασε δὲν ἄφησε ἀναξιοποίητο ἄνθρωπο! Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς εἶπε: «εἰ δυνατόν, μετὰ πάντων εἰρηνεύετε». Ὁ π. Μᾶρκος ἔκαμε καὶ τὰ ἀδύνατα δυνατὰ καὶ ἐπέτυχε νὰ εἰρηνεύη μὲ τοὺς πάντες καὶ νὰ εὐεργετῆ τοὺς πολεμίους του περισσότερο ἀπὸ τοὺς συνεργούς του στὴν ἱερά του Διακονία!

Αὐτὸ τὸ σπάνιο πνευματικὸ κατόρθωμα τὸ ἐπέτυχε ὄχι ἀπὸ καθέδρας, ἀλλὰ γενόμενος – αὐτὸς ὁ ὄντως σοφὸς καὶ θεολόγος νοῦς – μαθητὴς καὶ ὑποτακτικὸς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, μικρῶν καὶ μεγάλων, σοφῶν καὶ ἰδιωτῶν, πλουσίων καὶ πτωχῶν, ἁμαρτωλῶν καὶ δικαίων. Ἡ ἀπουσία τῆς μορφῆς του ἀπὸ τὴν στρατευομένη Ἐκκλησία μας γίνεται κάθε μέρα καὶ περισσότερο αἰσθητὴ καὶ ὅσο περνοῦν οἱ μέρες θὰ γίνεται ἐντονώτερη. Ὡστόσο ὑπάρχει καὶ κινεῖται κοντά μας. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀφήση τώρα τὸ ἱερὸ ἔργο, ποὺ μὲ τόσο θεῖο ἔρωτα ἄσκησε μὲ τὸ ὀστράκινο σκεῦος του, περικείμενος τὴν ἀνθρωπίνη ἀσθένεια. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παύση τώρα, ποὺ εἶναι ὅλος Θεία Ἐνέργεια, τὴ σχέση του μέ μᾶς, ἂν καὶ παντελῶς ἀναξίους του. Γιατί ποτέ, ὅσο ζοῦσε, δὲν ἀγάπησε τοὺς ἀνθρώπους ἀνάλογα μὲ τὴν ἀξία τους, ἀλλὰ ἀγάπησε «τοὺς πάντας ἐκτενῶς». Αὐτή του ἡ ἀγάπη εἶναι ποὺ μᾶς συγκροτεῖ καὶ μᾶς συγκρατεῖ καὶ πρὸς αὐτήν του τὴν ἀγάπη ἀπευθύνουμε «ἐκ βαθέων» τὴν ἱκεσία μας νὰ μείνη καὶ νὰ μένη «μεθʼ ἡμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέραν ἐστι καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα». Τώρα τὸν ἔχουμε περισσότερο ἀνάγκη!

Αἰωνία Του ἡ μνήμη καὶ αἰωνία ἡ Παρουσία Του ἀνάμεσά μας!

ΠΗΓΗ:

“Ορθόδοξος Τύπος” Eφημ. 1874, 8 Απριλίου 2011

Στο Μέγαρο Μουσικής μετά την Αρχιεπισκοπή

Συνάντηση στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών είχαν το Σάββατο το απόγευμα ο μακαριώτατος με τον Σεβ. Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνα, Πρόεδρο του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας.  Ο κ. Ιλαρίωνας παρουσίαζε την Κυριακή το απόγευμα στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο του «Τα κατά Ματθαίον Πάθη», μία εξαιρετική σύνθεση για σολίστ, χορωδία και ορχήστρα. Η εκδήλωση τελούσε υπό την αιγίδα του μακαριωτάτου.Στη συναυλία συμμετείχαν η Συνοδική Χορωδία του Πατριαρχείου Μόσχας σε διδασκαλία Αλεξέι Πουζακόφ και η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του κ. Ανδρέα Πυλαρινού.

Η συναυλία συνδιοργανώθηκε από το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα «Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος» του Πατριαρχείου Μόσχας και τις Εκδόσεις «Εν πλω», και τελούσε  υπό την αιγίδα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου και του Πρέσβεως της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ελλάδα κ. Vladimir Chkhikvishvili.
Πριν από την έναρξη της συναυλίας έγινε σύντομη παρουσίαση του μουσικού και συγγραφικού έργου του Μητροπολίτη Ιλαρίωνα

Ιερός… μουσικός ναός ο Άγιος Παντελεήμων Αχαρνών

Ο ιερός ναός του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών δείχνει το δρόμο και σιγά σιγά πολλές εκκλησίες με φιλόμουσους κληρικούς θα μετατραπούν και σε «Ιερούς μουσικούς ναούς», με κυρίαρχο στοιχείο την Βυζαντινή Μουσική. Στις 12 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους πάλι στον ίδιο ναό είχε πραγματοποιηθεί μεγάλη μουσική εκδήλωση.  Υπάρχει πάντως και μερίδα κληρικών που διαφωνούν με την μετατροπή των ιερών ναών σε «οίκους μουσικής».
Με μια εκδήλωση Λειτουργικής Μουσικής την Τετάρτη 13 Απριλίου στις 19:30 με τίτλο “Τα Πάθη τα σεπτά” υποδέχεται ο Ι.Ν Αγίου Παντελεήμονος Αχαρνών την Μεγάλη Εβδομάδα. Συμμετέχουν τα χορωδιακά σχήματα του Ναού τα οποία θα αποδώσουν ύμνους της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας από την ελληνική, ρωσική και γεωργιανή Ορθόδοξη μουσική παράδοση με την συμμετοχή του κ. Νίκου Ανδρουλάκη καθώς και την Ε. Δαρμή & Β. Παπά. Την καλλιτεχνική διεύθυνση έχει ο κ. Ηλ. Ρεδιάδης - Τούμπας Μ.α Θεολογίας - Μουσικολόγος. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Η κίνηση αυτή αντανακλά φυσικά και τη δυναμική της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, η οποία επιδιώκει τη συνεργασία με πολιτιστικούς φορείς και ανθρώπους της τέχνης με σκοπό την ανάδειξη των πνευματικών και πολιτισμικών αγαθών και την κοινωνική αλληλεγγύη. 

Η πιο αρχαία εικόνα του Ιησού Χριστού

Ρεπορτάζ | Δημοσίευση: 11/04/2011

Βρετανοί και Ελβετοί εμπειρογνώμονες, μελετώντας  φύλλα χαλκού, που βρέθηκαν στην Ιορδανία, υποθέτουν ότι περιέχουν την πιο αρχαία εικόνα του Ιησού Χριστού. Σε ένα από τα φύλλα υπάρχει ανάγλυφο πρόσωπο με το ακάνθινο στεφάνι καθώς και η επιγραφή στο κάτω μέρος «Ο Σωτήρας του Ισραήλ».Προς το παρόν, οι ειδικοί από τη Βρετανία και την Ελβετία, μελετούν τα δείγματα προσπαθώντας να καθορίσουν με ακρίβεια την ηλικία και προέλευσή τους . Σύμφωνα με προκαταρκτικές εκτιμήσεις, έχουν δημιουργηθεί κατά τον Α’ αιώνα μ.Χ. Όπως αναφέρεται στο aciprensa με αναφορά στη βρετανική εφημερίδα «DailyMail», τα 70 φύλλα χαλκού βρέθηκαν κατά την περίοδο από 2005 έως 2007 σε μια σπηλιά στο λόφο κοντά στη θάλασσα της Γαλιλαίας. Το σπήλαιο βρίσκεται περίπου 100 μίλια από το Κουμράν, όπου ανακαλύφθηκαν οι γνωστοί πάπυροι από τη Νεκρά Θάλασσα.
Προς το παρόν, οι ειδικοί από τη Βρετανία και την Ελβετία, μελετούν τα δείγματα προσπαθώντας να καθορίσουν με ακρίβεια την ηλικία και προέλευσή τους . Σύμφωνα με προκαταρκτικές εκτιμήσεις, έχουν δημιουργηθεί κατά τον Α’ αιώνα μ.Χ.

Το πιο ενδιαφέρον φύλλο έχει μικρό μέγεθος (σαν πιστωτική κάρτα), περιλαμβάνει τριδιάστατη  εικόνα του ανθρώπινου κεφαλιού.

Ο Ιδιοκτήτης του ευρήματος, οδηγός- βεδουίνος Χασάν Σαϊδα - ζει στο αραβικό χωριό Ουμ αλ-Χαϊμ. Αρνήθηκε να πουλήσει τα φύλλα, αλλά παραχώρησε τα δύο από αυτά για την έρευνα στη Βρετανία και στην Ελβετία

Λουμπάσης Γεώργιος, Παγκοσμιότητα: Η απάντηση του Χριστιανισμού στο φόβητρο της παγκοσμιοποίησης

πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ: Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΦΟΒΗΤΡΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Του Λουμπάση Γεωργίου, Φιλολόγου-Γλωσσολόγου

Σήμερα γίνεται εὐρύτατα λόγος γιὰ ἕνα διεθνὲς περιβάλλον μέσα στὸ ὁποῖο οἱ λαοὶ τῆς γῆς προσεγγίζουν ὁλοένα καὶ περισσότερο ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ἀποβάλλοντας συστατικὰ καὶ γνωρίσματα ποὺ κληροδότησε τὸ παρελθὸν γιὰ τὸν καθένα ξεχωριστά. Μέσα ἀπὸ ἀλλαγὲς οἱ ὁποῖες συντελοῦνται σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς, δημόσιας καὶ ἰδιωτικῆς, προκύπτει βαθμηδὸν ἕνα νέο κράμα κοινωνίας: εἶναι κοινωνία ἀπρόσωπη, χωρὶς συγκεκριμένους προσανατολισμοὺς διαχρονικῆς ἀξίας, δίχως τὴ σφραγίδα τοῦ ἀνθρώπου ὡς ὄντος λογικοῦ μὲ συνειδητὲς ἐπιλογὲς οἱ ὁποῖες εἶναι ἀποτέλεσμα καὶ τῆς ἰδιοσυστασίας λαῶν καὶ ἀτόμων. Εἶναι ὅμως ἡ παγκοσμιοποίηση δεδομένο ἢ μήπως ἐνδεχόμενο;...

Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπαντήσει κάποιος μὲ διάφορους τρόπους χρησιμοποιώντας μάλιστα πειστικὰ ἐπιχειρήματα. Αὐτὴ ἡ δυνατότητα αἴρεται μόνον ὅταν θελήσουμε νὰ εἰσδύσουμε στὴν οὐσία τοῦ προβλήματος. Μποροῦμε π. χ. νὰ περιγράψουμε μὲ τρόπο ἀκριβῆ ὅσο καὶ γλαφυρὸ τὴ σημερινὴ παγκόσμια κοινωνία ἡ ὁποία ἀπολαμβάνει πλῆθος ἀγαθῶν, ἔχει στὴν ὑπηρεσία της ἐπιστημονικὰ καὶ τεχνολογικὰ ἐπιτεύγματα ἀσύλληπτα γιὰ τὸν κοινὸ νοῦ μέχρι καὶ πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, ὁραματίζεται ἕνα κοντινὸ μέλλον στὸ ὁποῖο τίποτε δὲν θὰ εἶναι ἀκατόρθωτο. Εἴμαστε συγχρόνως σὲ θέση νὰ διαπιστώσουμε πὼς στὶς μέρες μας ἔχουν ἀναπτυχθεῖ καὶ διαμορφωθεῖ πάνω στὸν πλανήτη μας δυνάμεις καὶ σχηματισμοὶ ποὺ μποροῦν νὰ ἐπιβάλλουν μιὰ ἄποψη καὶ νὰ παγιώνουν καταστάσεις, νὰ ἀντιμετωπίζουν ἀπειλὲς καὶ νὰ κονιορτοποιοῦν ἀντιπάλους, νὰ περιφρονοῦν κινδύνους καὶ νὰ ὑψώνουν τρόπαια. Ἔχουμε ὅμως πείρα καὶ τῶν δεινῶν ποὺ σωρεύονται: ἀποξένωση τῶν ἀνθρώπων μὲ παράλληλη διάρρηξη τῶν μεταξύ τους σχέσεων, ἀπομάκρυνση ἀπὸ ἀξίες οἱ ὁποῖες ἦταν ἀνέκαθεν σταθερὸς ὁδοδείκτης τῆς ἀνθρωπότητας, καταστροφὴ τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος ἐξ αἰτίας τῆς βουλιμίας μὰ καὶ τῆς ἀφροσύνης τῆς ἐποχῆς μας.

Αὐτὰ καὶ πολλὰ ἀκόμη ποὺ θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ θυμηθεῖ εἶναι πτυχὲς τῆς σημερινῆς παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Ὅμως, ὁ πυρήνας τοῦ θέματος βρίσκεται σὲ ἄλλο σημεῖο: στὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος τείνει νὰ ἐξομοιωθεῖ μὲ τὰ ὑπόλοιπα ὄντα, καθὼς χάνει τὰ γνωρίσματά του ὡς ἄνθρωπος, ὡς ὂν μὲ ἀξία ἀνεκτίμητη. Πρόκειται γιὰ πορεία πτώσης καὶ κατάπτωσης, τὴν ὁποία δὲν ἐπιλέγει αὐτοβούλως καὶ ἀσμένως τὸ ἄτομο – θὰ ἦταν παράδοξο νὰ συνέβαινε αὐτό. Σχεδιάζεται, ἐξυφαίνεται καὶ ἐπιβάλλεται ὡς ὁ μόνος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος εἶναι δυνατὸν νὰ συνεχίσει τὴν πορεία του πάνω στὴ γῆ. Εἶναι ἔργο ἐκείνων οἱ ὁποῖοι καὶ συμφέρον ἔχουν καὶ τὴν ἀπαιτούμενη δύναμη διαθέτουν γιὰ τὴν ἐπιβολή της. Οἱ ὑπόλοιποι, τὸ μέγα πλῆθος, εἴτε ὡς ἄτομα εἴτε ὡς σύνολα (λαῶν, κοινωνιῶν) πειθαναγκάζονται, ὑποκύπτουν καὶ ἀκολουθοῦν. Παρηγοροῦνται μὲ τὴ σκέψη ἢ μὲ τὴν ἐλπίδα πὼς ἡ νέα κατάσταση ποὺ τὴν ὀνόμασαν παγκοσμιοποίηση θὰ φέρει καλύτερες ἡμέρες στὴ ζωή τους. Νιώθουν νὰ εἶναι ἐγκλωβισμένοι, δεσμῶτες χωρὶς δυνατότητα διαφυγῆς ἢ ἄλλης ἐπιλογῆς.

Μιὰ ἁπλῆ ὅμως ὅσο καὶ εὔκολη κίνηση θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ ἀλλάξει τὴν πορεία τῶν πραγμάτων. Ἐπιστροφὴ στὸ παρελθὸν καὶ ἀναδίφησή του διδάσκει ὅτι στὴν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων καὶ ἄλλοτε εἶχε διαμορφωθεῖ μιὰ κοινωνία παγκόσμια, μὲ χαρακτηριστικὰ τὰ ὁποῖα, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, δὲν διέφεραν πολύ ἀπὸ αὐτὰ τῆς ἐποχῆς μας. Ἦταν τότε ποὺ ἡ Ρώμη εἶχε κυριαρχήσει καὶ εἶχε ἐπιβάλει στοὺς κατακτημένους λαοὺς τὸ πρότυπο τῆς ρωμαϊκῆς ζωῆς. Ἦταν ἡ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου καὶ ὁ Θεὸς ἐξαπέστειλε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν Μονογενῆ.

Ἡ Ρώμη τότε εἶχε κυριαρχήσει σὲ ὁλόκληρη σχεδὸν τὴν οἰκουμένη. Η αυτοκρατορία τὴν ὁποία εἶχε συστήσει παρεῖχε στοὺς ὑπηκόυς της τὴν αἴσθηση πλήρους κρατικῆς εὐημερίας. Ἡ ρωμαϊκὴ εἰρήνη (pax romana), ὰποδιδόμενη στὸν αὐτοκράτορα, εἶχε περίπου θεοποιηθεῖ, ἀφοῦ βωμός της στὴν πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας ὑπενθύμιζε σὲ ὅλους τὸ ἱερὸ χρέος ποὺ εἶχαν. Σὲ ἄλλες πόλεις τοῦ ἀχανοῦς κράτους κυρίαρχα στοιχεῖα ἦταν ἡ μεγαλοπρέπεια καὶ ἡ λαμπρότητα, τὰ ἐπιβλητικὰ σὲ ὄγκο κτήρια, ἡ ρυμοτομία καὶ ὁ φωτισμός, τὰ κέντρα διασκεδάσεως, ἡ ἔντονη πνευματικὴ κίνηση. Ἡ εἰκόνα αὺτὴ τῆς συνολικῆς ὑλικῆς εὐημερίας συμπληρωνόταν μὲ τὴν εὐχαρίστηση τὴν ὁποία αἰσθάνονταν ὡς ἄτομα οἱ ὑπήκοοι τῆς Ρώμης λόγω τῆς εἰρήνης ποὺ εἶχε παγιωθεῖ καὶ τῆς ἀρραγοῦς ἑνότητας τῆς αὐτοκρατορίας.

Κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐξαιρετικὰ εὐνοϊκὲς συνθῆκες πλοῦτος πολὺς εἶχε κάμει τὴν ἐμφάνισή του. Ὅμως οἱ φτωχοὶ καὶ πολλοὶ ἦσαν καὶ σὲ μεγάλη δυστυχία ζοῦσαν. Ἡ ἀντίθεση μεταξὺ πλουσίων καὶ φτωχῶν ἦταν μεγάλη. Οἱ πρῶτοι ζοῦσαν σὲ πολυτελεῖς κατοικίες, οἱ δεύτεροι ἀντιμετώπιζαν ὀξύτατο πρόβλημα στέγης. Ἡ ἀφθονία τοῦ πλούτου ὁδήγησε στὴν ἐπικράτηση ὑλιστικῶν τάσεων καὶ στὴν ὲπιδίωξη πλουτισμοῦ μὲ κάθε τρόπο - ἀκόμα καὶ μὲ προσευχές. Τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ οἰκογένεια καὶ ὁ οἰκογενειακὸς βίος βρίσκονταν σὲ μεγάλη δοκιμασία. Ὁ γάμος ἦταν κάτι τὸ ἐντελῶς ἀνθρώπινο, χωρὶς ἱερὸ χαρακτήρα, δίχως ἠθικὴ διάσταση. Γιὰ τὴ σύναψή του πρωτεῦον κριτήριο ἦταν τὸ οἰκονομικὸ μέρος καὶ οἱ ἐξ αὐτοῦ ὑπολογισμοί. Ἡ γυναίκα ἦταν σχεδὸν πλήρως χειραφετημένη, εὐρύτατα δὲ κυκλοφοροῦσαν ἑταῖρες. Νομοτελειακὴ συνέπεια εἶχαν ὅλα αὐτὰ τὴν πολυγαμία, τοὺς οἰκογενειακοὺς φόνους, τὴν εὔκολη διάλυση τοῦ γάμου, τὴν ἀνοχὴ πρὸς τὴ μοιχεία, τὴν ἔξαρση τῆς πορνείας, γενικὰ τὴν ἔκλυση τῶν ἠθῶν καὶ τὴ διαφθορά.

Πολλοὶ ἦσαν ἐκεῖνοι ποὺ ἔβλεπαν τὴν κατάσταση καὶ τὴν ἀποδοκίμαζαν. Ἐπεσήμαιναν τοὺς κινδύνους, στηλίτευαν τὴν κατάπτωση, προσπαθοῦσαν νὰ συμβουλεύσουν καὶ νὰ νουθετήσουν. Καὶ ἀξίζει νὰ ἐπισημανθεῖ τὸ ὅτι ἡ ἐξαχρείωση γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦσαν ἦταν τὸ ἄλλο πρόσωπο, ἡ ὀδυνηρὴ πραγματικότητα στὴν ὁποία εἶχε ἐγκλωβίσει τοὺς ἀνθρώπους ἡ παγκόσμια κοινωνία τῆς αὐτοκρατορίας. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, παρὰ τὸ ὅτι σημαντικοὶ πνευματικοὶ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς καὶ ἀξιωματοῦχοι μὲ κορυφαῖες θέσεις ἦσαν μεταξὺ τῶν ἀνησυχούντων καὶ διαμαρτυρομένων, ἡ φωνή τους ἔμενε ἀσθενικὴ καὶ πάντως ἀναποτελεσματική: ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ ἀντισταθοῦν στὴν ἰσοπέδωση ποὺ ἐπιβαλλόταν παντοῦ. Ἡ ἐξάπλωση τῆς ἠθικῆς ἀποσύνθεσης ἦταν ἀδύνατον νὰ ἀνακοπεῖ, ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶχαν νὰ προτείνουν μιὰ πορεία διαφορετική, δὲν μποροῦσαν νὰ ὁραματισθοῦν μιὰ κοινωνία ἀπαλλαγμένη ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ ποὺ ἐπέσειε τὸ παγκόσμιο κράτος τῆς Ρώμης. Δυστυχῶς γιὰ τὴν ἐποχὴ καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο γενικότερα, τὸ παράδειγμα τοῦ ἑλληνισμοῦ δὲν εἶχε ἀξιοποιηθεῖ. Δὲν εἶχαν, δηλαδή, συνειδητοποιήσει ὅτι πρὶν ἀπὸ τὴ ρωμαϊκὴ παγκόσμια κυριαρχία εἶχε λάβει χώρα κυριαρχία τοῦ ἑλληνισμοῦ, ὄχι ὅμως διὰ τοῦ ξίφους, καθὼς ἐπρόκειτο γιὰ πνευματικοῦ περιεχομένου γεγονός: ἡ ἀκτινοβολία ποὺ ἐξέπεμπαν ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς καὶ τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα ὑπῆρξε καὶ τὸ ὄργανο μέσω τοῦ ὁποίου κατὰ τὴν ἑλληνιστικὴ ἐποχὴ ἡ κοινωνία εἶχε γίνει παγκόσμια.

Ὁ λόγος, βεβαίως, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ρωμαϊκὸς κόσμος εἶχε πάρει αὐτὸν τὸ δρόμο δὲν ἦταν τὸ ὅτι οἱ κρατοῦντες τῆς ἐποχῆς ἦσαν ἄλλοι ἀπὸ τοὺς ὁμολόγους των κάποιων ἄλλων ἐποχῶν. Συνοψίζοντας εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποδώσουμε τὴν κατάπτωση τῆς κοινωνίας στὴν ἔλλειψη πνευματικότητας, στὴν ἀνυπαρξία ἠθικῶν κανόνων καὶ φραγμῶν, στὴν ἀδυναμία τῶν ἀνθρώπων νὰ ἀρθοῦν πάνω ἀπὸ τὰ γήινα καὶ τὰ πρόσκαιρα, στὴν τύφλωση ποὺ τοὺς ἐμπόδιζε νὰ στρέψουν τὸ βλέμμα πρὸς τὸ ἐπέκεινα καὶ νὰ δοῦν ἐκεῖ τὸ φῶς ποὺ θὰ φώτιζε τὴ ζωή τους καὶ τὴν πορεία τους.

Αὐτὸ τὸ φῶς ἦρθε νὰ φέρει στὸν κόσμο μὲ τὴν ἐνανθρώπησή του ὁ Χριστός. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς ἐπὶ γῆς ἐνσάρκου παρουσίας του δηλώθηκε συμβολικῶς ἡ σχέση του μὲ τὸ φῶς, ἀφοῦ ἄστρο φωτεινὸ ἔλαμψε πάνω ἀπὸ τὸν οὐρανὸ τῆς Βηθλεὲμ καὶ κατηύθυνε τὰ βήματα τῶν μάγων. Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἀργότερα διδάσκοντας τὸ ὑπενθύμισε: φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα. Φῶς ὅμως ποὺ προοριζόταν ὄχι μόνο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς χώρας στὴν ὁποία γεννήθηκε ὁ Χριστὸς ἤ, ἔστω, γιὰ τοὺς λαοὺς τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Προοριζόταν γιὰ κάθε ἄνθρωπο ὅπου γῆς – καὶ κάθε ἐποχῆς. Ἡ ἱστορία ἔκτοτε, ὅπως ὁ ἀνθρώπινος νοῦς τὴν ἀντιλαμβάνεται, ἔχει μερισθεῖ σὲ δύο περιοχές, στὴν πρὸ Χριστοῦ καὶ στὴν μετὰ Χριστόν. Ἐπισημαίνεται ὅμως ὅτι τὸ φῶς τοῦ Κυρίου φωτίζει ὄχι μόνο τὴν μεταχριστιανικὴ ἀλλὰ καὶ τὴν πρὸ Χριστοῦ περίοδο, ἡ ὁποία ἑρμηνεύεται ἀσφαλέστερα ὅταν θεωρηθεῖ μέρος τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ.

Σήμερα, δύο χιλιάδες χρόνια μετὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, γνωρίζουμε καὶ εἴμαστε σὲ θέση νὰ περιγράψουμε τὶς συνέπειες τὶς ὁποῖες εἶχε γιὰ τὴν παγκόσμια ἱστορία τὸ γεγονὸς αὐτό. Τὸ πλαίσιο τὸ εἶχε κατ’ ἀρχὴν ὁρίσει ὁ Συμεών, ὅταν διεμήνυε ὅτι τὸ βρέφος τότε Ἰησοῦς κεῖται … εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. Μαζί του ἢ ἐναντίον του συνασπίζονται ἀπὸ τότε οἱ ἄνθρωποι εἴτε γιὰ νὰ τὸν πολεμήσουν, οἱ δεύτεροι, εἴτε γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν τὰ ἰδεώδη του οἱ πρῶτοι. Εἶναι τῶν ἀνθρώπων ἡ στάση αὐτὴ καὶ ἀντιστοίχως ἡ πρόσληψη τῆς διδασκαλίας του. Διότι ὁ ἴδιος δὲν ἔκαμε ποτὲ καὶ δὲν κάνει μέσω τῆς Ἐκκλησίας του διαχωρισμοὺς μὲ ἀνθρώπινα κριτήρια. Ὁ λόγος ποὺ εἶπε οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν ὄχι μόνον ἐπαληθεύτηκε πλήρως, ἀλλὰ συντελέσθηκε τάχιστα μὲ τρόπο ποὺ καταπλήσσει, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μὲ δέος παρατηρεῖ: «Σκέψου ὅλα τὰ ἔθνη, Σύρους Κίλικες, Καππαδόκες, Βιθυνούς, ἐκείνους ποὺ κατοικοῦν στὸν Εὔξεινο πόντο, στὴ Θράκη, στὴ Μακεδονία, σ’ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα, αὐτοὺς ποὺ μένουν σὲ νησιά, ἐκείνους ποὺ ζοῦν στὴν Ἰταλία, στὶς πρὸς βορρᾶν τοῦ τόπου μας περιοχές, ὅσους βρίσκονται στὰ βρεταννικὰ νησιά, τοὺς Σαυρομάτες, τοὺς Ἰνδούς, ὅσους κατοικοῦν τὴ χώρα τῶν Περσῶν, τὰ ἀμέτρητα ἄλλα γένη καὶ τὶς φυλές, τῶν ὁποίων οὔτε τὰ ὀνόματα γνωρίζουμε. Δὲν εἶναι δυνατὸν ἄνθρωπος σὲ σύντομο χρόνο νὰ περιοδεύσει σὲ τόσο μεγάλο κομμάτι κατοικούμενης γῆς. Καὶ ὅμως μπόρεσε νὰ ἐλευθερώσει ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, ὄχι μόνο τοὺς Ρωμαίους ἀλλὰ καὶ τοὺς Πέρσες καὶ γενικὰ τοὺς βαρβαρικοὺς λαούς … καὶ σκέψου πόσο μεγάλο ἔργο εἶναι σὲ βραχὺ χρόνο τὴν ὑπὸ τὸν ἥλιο γῆ νὰ γεμίσει μὲ τόσες Ἐκκλησίες, νὰ μεταθέσει τόσων εθνῶν τὴν πίστη, νὰ μεταπείσει λαούς, νὰ καταλύσει πατροπαράδοτα ἔθιμα, νὰ ξερριζώσει ριζωμένη συνήθεια, τῆς ἡδονῆς τὴν τυραννία καὶ τῆς κακίας τὴ δύναμη σὰν σκόνη νὰ ἀπομακρύνει, καὶ βωμοὺς καὶ ναοὺς καὶ ἀγάλματα καὶ τελετὲς καὶ τὶς ἀσεβεῖς ἑορτὲς καὶ τὴν ἀκάθαρτη κνίσσα σὰν καπνὸ νὰ ἀφανίσει καὶ παντοῦ θυσιαστήρια νὰ ἐγκαθιδρύσει στῶν Ρωμαίων τὴ χώρα καὶ στῶν Περσῶν καὶ στῶν Σκυθῶν, στῶν Μαύρων, στῶν Ἰνδῶν. Ἀλλὰ τί λέγω; Σὲ ὅλες τὶς πρὸς βορρᾶν μας χῶρες, ἀφοῦ τὰ βρεταννικὰ νησιὰ, τὰ νησιὰ μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὴ Μεσόγειο, ἀκόμα κι αὐτὰ ποὺ βρίσκονται στὸν ὠκεανὸ ἔνιωσαν τὴ δύναμη τοῦ λόγου του, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ἐκεῖ χτίστηκαν θυσιαστήρια».

Αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ ἦσαν ἀποτέλεσμα τῆς ἐντολῆς πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη. Ἄλλοτε μὲ εἰρηνικὴ διείσδυση, ἄλλοτε μὲ πολεμικὴ τακτική, ὁ Χριστιανισμὸς ἐξαπλώθηκε πρὸς ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα εἰς τρόπον, ὥστε νὰ ἀληθεύει πλήρως ὁ λόγος εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν. Ἡ διακήρυξη τοῦ Ἰησοῦ οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος καὶ Ἕλλην ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ κατὰ τρόπο πανηγυρικό. Ἀπὸ τότε, ἐξ ἄλλου, εἶχε ἀρχίσει ἡ πορεία πρὸς τὴ δημιουργία μιᾶς παγκόσμιας κοινότητας, μιᾶς οἰκογένειας ἡ ὁποία μὲ ἀρχηγὸ τὸν Ἰησοῦ θὰ περιελάμβανε συνδεδεμένους μὲ δεσμοὺς πνευματικοὺς τοὺς πιστούς του, ἕνα μέγα πλῆθος ἀδελφῶν συνηγμένων ὅλων σὲ μία ποίμνη. Ἔξαιρέσεις δὲν ὑπῆρξαν, ἀφοῦ ὁ Θεὸς θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. Ὁ κόσμος ὅλος εἶναι τοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα καὶ μὲ τὴν ἀποστροφὴ τοῦ λόγου του καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης – καὶ τὰ πρόβατα αὐτὰ ἦσαν οἱ ἐξωχριστιανικοὶ λαοί.

Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία θεμελιώνεται καὶ ἡ παγκόσμια ἀποστολὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι μνημονεύονται σὲ πλῆθος σημείων στὶς Γραφὲς πάντα τὰ ἔθνη καὶ πάντες οἱ λαοὶ. Προδιαγράφεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ ἡ παγκοσμιότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ: κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι. Καὶ ἀπὸ τὸν Ἠσαΐα προσδιορίζεται τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας: ἐπ’ αὐτῷ ἔθνη ἐλπιοῦσιν (10, 11). Καὶ τὴν ἐλπίδα αὐτὴ τῶν ἐθνῶν ὁ Χριστιανισμὸς μετουσίωσε σὲ ὑπαρκτὴ καὶ ζῶσα πραγματικότητα στὸ πλαίσιο τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου. Καθὼς δηλαδὴ ἐμφανίστηκε σὲ συγκυρία σὰν αὐτὴ στὴν ὁποία βρισκόταν ἡ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία, δὲν περιορίσθηκε στὸ κυρίως ἔργο του ποὺ εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ ἀφ’ ἑνὸς ἐδήλωσε ρητῶς τὴ διάκριση μεταξὺ ὑλικῶν καὶ πνευματικῶν ἀγαθῶν, προσέδωσε στὸ θεσμὸ τοῦ γάμου κύρος διὰ τῆς εὐλογίας ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἐξύψωσε τὴ θέση τῆς γυναίκας καὶ τοῦ παιδιοῦ, ἔθεσε ἐπὶ ἄλλης βάσεως τὴ δουλεία καὶ τὴν ἐργασία, ἐστηλίτευσε τὴν ἠθικὴ κατάπτωση, ἀφ’ ἑτέρου συνέδεσε τὴν πορεία του μὲ τὸν Ἑλληνισμὸ τόσο διὰ τῆς ἀποδοχῆς στοιχείων ποὺ δὲν ἦσαν ἀντίθετα πρὸς τὴ διδασκαλία του ὅσο καὶ διὰ τῆς χρησιμοποιήσεως τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ἡ ὁποία ἦταν ἡ παγκόσμια γλώσσα τῆς ἐποχῆς.

Ἐξ ἀρχῆς, δηλαδή, ὁ Χριστιανισμός εἶχε τὸ γνώρισμα τῆς παγκοσμιότητας. Οἱ προφῆτες εἶχαν προαναγγείλει τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ὅμως ὡς ἄρχοντος ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ὁ ὁποῖος θὰ κυριαρχήσει κυκλῶν πᾶσαν τὴν γῆν καὶ τὴν ἔρημον(Ζαχαρ. 14, 10). Εἶχαν προεξαγγείλει καὶ τὴν παγκοσμιότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ: καὶ ἀποκαλύψει Κύριος τὸν βραχίονα τὸν ἅγιον αὐτοῦ ἐνώπιον πάντων τῶν ἐθνῶν, καὶ ὄψονται πάντα τὰ ἄκρα τῆς γῆς τὴν σωτηρίαν τὴν παρὰ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν (Ἠσ. 52, 10). ἔρχομαι συναγαγεῖν πάντα τὰ ἔθνη καὶ τὰς γλώσσας, καὶ ἥξουσι καὶ ὄψονται τὴν δόξαν μου (Ἠσ. 66, 18). Ἡ πολυθεΐα θὰ καταπέσει, εἶχαν γράψει, παραχωρώντας τὴ θέση της στὸν ἕνα ἀληθινὸ Θεό: ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου ἕως δυσμῶν τὸ ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐν παντὶ τόπῳ θυμίαμα προσάγεται τῷ ὀνόματί μου καὶ θυσία καθαρά, διότι μέγα τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι (Μαλαχ. 1, 11). Ὁ Ἰησοῦς ἐκάλεσε σὲ σωτηρία ὅλους τοὺς ἀνθρώπους: οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον (Ἰωάν. 3, 16). Ὁ Πέτρος ἀπεκάλυψε ὅτι ἡ σωτηρία ὡς προαιώνια βουλὴ τοῦ Θεοῦ θὰ ἐπεκταθεῖ σὲ ὅλα τὰ ἔθνη, ὅτι τὸ περιεχόμενό της εἶναι ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου, ὅτι τελικὸς σκοπός της εἶναι ἡ καθολικὴ πίστη καὶ ὅτι ὁ Θεὸς πρὸς τοῦτο παρεσκεύασε τὰ ἔθνη. Ὁ δὲ Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη ἐπιτέμνει παρελθὸν καὶ μέλλον λέγοντας: καὶ ἔτεκεν υἱὸν ἄῤῥενα ὃς μέλλει ποιμαίνειν πάντα τὰ ἔθνη ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ• καὶ ἡρπάσθη τὸ τέκνον αὐτοῦ πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν θρόνον αὐτοῦ (12, 5).

Ἀπὸ ἐκεῖ, ἀπὸ τὸν θρόνον αὐτοῦ, ὁ ἱδρυτὴς τῆς πίστεώς μας καλεῖ καὶ σήμερα, ὅπως κατὰ τὸ παρελθόν, ὅπως θὰ συμβαίνει καὶ στὸ μέλλον, ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι θρησκεία παγκόσμια, ὅπως προκύπτει καὶ ἀπὸ τὴν ἀποστολή του. Ὑπενθυμίζει τὴ φυσικὴ ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπινου γένους, τὸ ὁποῖο δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν ἕνα ἀληθινὸ Θεό. Ὑπενθυμίζει τὴ φυσικὴ ἐπικυριαρχία τοῦ δημιουργοῦ Θεοῦ πάνω σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴ δημιουργία μέχρι τὴ συντέλεια τῶν αἰώνων. Ὑπενθυμίζει καὶ τὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Πατρὸς Δημιουργοῦ γιὰ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τὴν παρακοὴ καὶ τὴν πτώση. Εἶναι δὲ καὶ ὰπόδειξη τῆς υἱοθεσίας ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἔγιναν ἀδελφοί, μέλη τοῦ ἴδιου σώματος, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, φύλου, θρησκεύματος, κοινωνικῆς καὶ οἰκονομικῆς καταστάσεως.

Κατὰ τὴ διαδρομή του μέσα στὸ χρόνο ὁ Χριστιανισμὸς οὐδέποτε ἀπώλεσε τὸ στοιχεῖο τῆς παγκοσμιότητας. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ τὸ παραβλέπουν, ἀκόμη καὶ σήμερα. Ὅσοι ὅμως δὲν ἀρκοῦνται στὰ φαινόμενα ἀλλὰ συνηθίζουν νὰ εἰσδύουν στὴν οὐσία τῶν πραγμάτων γνωρίζουν ὅτι οἱ δεσμοὶ ποὺ παραμένουν ἰσχυροὶ καὶ ἄθραυστοι εἶναι ὅσοι ἔχουν χαρακτήρα πνευματικό. Ἡ παγκοσμιότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι αὐτῆς τῆς τάξεως ἀγαθό. Ὁ παγκόσμιος ἑορτασμὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι μιὰ εὐκαιρία, ἕνα ἐρέθισμα, γιὰ νὰ κάμουν τὸ πρῶτο βῆμα οἱ δύσπιστοι. Διότι, γιὰ νὰ πεισθοῦν, πρέπει ὁ ἑορτασμὸς αὐτὸς νὰ ἀποκτήσει τὸ βάθος ποὺ τοῦ ἁρμόζει καὶ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν κοσμικότητα μὲ τὴν ὁποία τὸν ἔχει περιβάλει ἡ ματαιοδοξία πολλῶν ἀνθρώπων. Τότε, καὶ μόνο τότε, θὰ μπορέσουν ὅλοι νὰ ἀντιληφθοῦν καὶ νὰ ἀποδεχθοῦν ὅτι ἡ παγκοσμιότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀποτελεῖ τὴν ἀποκλειστικὴ ἀπάντηση στὴν παγκοσμιοποίηση καὶ τῆς ἐποχῆς μας, σ’ αὐτὸ τὸ τεχνητό, ψευδεπίγραφο καὶ ἑπομένως ἐπικίνδυνο κατασκεύασμα ποὺ μάλιστα προβάλλεται συχνὰ καὶ ὡς κατάκτηση τῆς ἀνθρωπότητας. Νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι δὲν εἶναι μιὰ προγραμματικὴ πολιτικὴ ἡ ὁποία ἀποσκοπεῖ στὴ διαχείριση τῆς ἐπίγειας ζωῆς – κάτι ποὺ ἐπαγγέλλονται ἢ ἐπιδιώκουν ἄλλες παγκόσμιες λεγόμενες θρησκεῖες. Νὰ συνειδητοποιήσουν δηλαδὴ ἐν τέλει ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει προσέγγιση ἀνθρώπων καὶ λαῶν μέσω τῆς ἐγκαθιδρύσεως ἑνὸς παγκοσμίου οἰκονομικοῦ συστήματος (τὸ ὁποῖο, πέραν τῶν ἄλλων, θὰ ὑπηρετεῖ τὰ συμφέροντα τῶν ὀλίγων) ἢ διὰ τῆς ἰσχύος τῶν ὅπλων. Καὶ ἀκόμη ὅτι ἡ πορεία τῶν πραγμάτων ἐπὶ τῆς γῆς εἶναι προδιαγεγραμμένη, ὅπως ὁ Παῦλος προανήγγειλε: γνωστὸν οὖν ἔστω ὑμῖν ὅτι τοῖς ἔθνεσιν ἀπεστάλη τοῦτο τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ, αὐτοὶ καὶ ἀκούσονται (Πράξ. 28,28)

Διακοπή Πατριαρχικού μνημοσύνου για να μην …μολυνθούμε από την αίρεση;

π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Αλλά η διακοπή του μνημοσύνου, «πριν από Συνοδική διάγνωση» και καταδίκη, δεν έχει την έννοια της αποφυγής μολυσμού από την κηρυσσόμενη αίρεση! Όχι, αδελφέ μου! Αν είχε αυτή την έννοια, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχαν απλά το δικαίωμα παύσης του μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση», αλλά θα θέσπιζαν ρητή και σαφή υποχρέωση με απειλή βαρύτατων ποινών σε αντίθετη περίπτωση.

Η διακοπή μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση» έχει άλλη έννοια. Αποτελεί έντονη, αλλά κι έσχατη διαμαρτυρία της Ορθόδοξης συνείδησης, παρέχει μια διέξοδο σε αυτούς που σκανδαλίζονται, και ταυτόχρονα αποσκοπεί και στη δημιουργία αναταραχής, ώστε η Εκκλησία να βιαστεί να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.

Δεν υπάρχει κίνδυνος να…μολυνθούμε, ούτε μνημονεύντας τον Πατριάρχη (εφόσον ακόμα δεν καταδικάστηκε), ούτε, πολύ περισσότερο, αν δεχόμαστε σε κοινωνία αυτούς που τον μνημονεύουν. Όσα αντίθετα λέγονται, είναι ανόητοι «ζηλωτισμοί». Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων δε μολύνθηκε, αν και έλαβε Επισκοπική χειροτονία από τον Μητροπολίτη Καισαρείας Ακάκιο, ο οποίος ήταν μεν δηλωμένος αρειανός (και μάλιστα αρχηγός μιας μερίδας αρειανών), αλλά ακόμη βρισκόταν και ενεργούσε εντός της Εκκλησίας. Ο άγιος Ανατόλιος χειροτονήθηκε κι αυτός Επίσκοπος (και μάλιστα Πατριάρχης Κων/πόλεως) από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκορο, ο οποίος ήταν μεν μονοφυσίτης και μεγάλος προστάτης του αιρεσιάρχη Ευτυχή, αλλά δεν είχε ακόμη καταδικαστεί από την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο. Αν λοιπόν δεν μολύνει ούτε αυτή η χειροτονία από Επισκόπους που κηρύσσουν μεν αιρετικά φρονήματα, αλλά ακόμα δεν καταδικάστηκαν από Σύνοδο και παραμένουν εντός της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο δε μολύνει το μνημόσυνό τους και ακόμα περισσότερο δε μολύνει η κοινωνία με πρόσωπα που ανέχονται κατ’ οικονομία αυτούς και διατηρούν το μνημόσυνό τους.

Οι Παλαιοημερολογίτες, «μη νοούντες μήτε α λέγουσι μήτε περί τίνων διαβεβαιούνται», ισχυρίζονται τα εντελώς αντίθετα (βλέπε και το βιβλίο του Θεοδωρήτου Μαύρου). Αλλά τότε και αυτοί οι ταλαίπωροι είναι μολυσμένοι. Γιατί; Διότι, όπως προείπα, και αυτοί, παρά τις θεωρητικές διακηρύξεις τους, ή μάλλον, σε κραυγαλέα και τραγική αντίθεση με αυτές, δέχονται στην πράξη σε κοινωνία (συμπροσευχή και παροχή Μυστηρίων) πρόσωπα που ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδας, η οποία έχει κοινωνία με τον Πατριάρχη! Οπότε;;;

Αν ήθελαν να είναι συνεπείς, έπρεπε να μη δέχονται ούτε ένα (αριθμός 1) μέλος της Ελλαδικής Εκκλησίας να εκκλησιαστεί (ή, πολύ περισσότερο, να εξομολογηθεί ή να κοινωνήσει) μαζί τους, αν προηγουμένως δεν δήλωνε ότι αποχωρεί από την Εκκλησία της Ελλάδας και προσχωρεί εν μετανοία σε αυτούς. Αυτοί όμως, χωρίς φόβο και δισταγμό, συνεκκλησιάζονται, συμπροσεύχονται και συμμετέχουν στα Μυστήρια με πλήθος Νεοημερολογίτες στους Ναούς των Παλαιοημερολογιτών και μάλιστα σε μερικά Ησυχαστήρια.

Από τα ΔΥΟ ΑΚΡΑ του π.Επιφανίου Θεοδωροπούλου