Τά κλειστὰ μάτια. Κυριακή τοῦ τυφλοῦ. (†) ἐπίσκοπος Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Νικαίας

Τά κλειστὰ μάτια
«Ἕν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὥν ἄρτι βλέπω». 

 Κυριακή τοῦ τυφλοῦ (Ἰωάν. θ΄ 1-38)

(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

Μίαν δραματικὴν σκηνὴν μᾶς παρουσιάζει τὸ σημερινὸν Εὐαγγέλιον, ἀγαπητοί μου. Ἀφορμὴ ἡ θεραπεία ἑνὸς τυφλοῦ. Ἔχει ὁ δυστυχὴς γεννηθῆ μέσ’ τὸ σκοτάδι. Ἀκούει χωρὶς νὰ βλέπῃ.  Δὲν γνωρίζει πότε νυχτῶνει καὶ πότε ξημερώνει. Ἄλλοι τοῦ δίδουν φαγητόν. Ἄλλοι τὸν ὁδηγοῦν.

Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ θλιβερὸ τραγούδι, μὲ τὴν ψυχὴν γεμάτην πόνον, κάθεται ὁ τυφλὸς τῆς Ἱερουσαλὴμ στὴ συνηθισμένη του γωνία καὶ μαζεύει καρτερικὰ τὸ νῆμα τῆς θλιμμένης ζωῆς του.
Μιὰ μέρα ἐπέρασεν ἀπ’ ἐκεῖ ὁ Κύριος. Ἐστάθηκε.
Ἔπτυσε χαμαὶ καὶ μὲ τὸν πηλὸν ἔχρισε τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ καὶ τὸν διέταξε: «πήγαινε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ νὰ πλυθῇς...».
Ὁ τυφλὸς ὑπήκουσε. Ἐπῆγε. Ἔσκυψεν εἰς τὴν στέρναν, ἐπῆρε μὲ τὴν παλάμην του νερὸ καὶ τὸ ἔφερε εἰς τὸ λασπωμένο του πρόσωπο. Δυὸ ἀστραφτερὰ μάτια ἐφάνησαν. Τὸ παντοδύναμο πρόσταγμα τοῦ Χριστοῦ ἐχάρισε τὸ φῶς εἰς τὸν πικραμένον τυφλόν.

Τὸ θαῦμα ἔγινεν ἀμέσως γνωστόν. Ἡ Ἱερουσαλὴμ ἀναστατώνεται. Σχίσμα μεγάλο ἀνάμεσα στὸ λαό. Εἶναι ὁ ἴδιος ἤ δὲν εἶναι; Καὶ αὐτοὶ οἱ γονεῖς του φοβοῦνται νὰ ὁμολογήσουν μὲ παρρησίαν τὸ θαῦμα, ποὺ ἔγινε στὸ παιδί των.
Οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, τυφλοὶ ἀπὸ τὸ μῖσος των, θέλουν νὰ τὸ διαψεύσουν, νὰ συκοφαντήσουν τὸν Κύριον, νὰ ἀποσιωπηθῇ τὸ θαῦμα.

Πιέζουν τὸν πρώην τυφλόν.  Τὸν ἀπειλοῦν. Αὑτὸς ὅμως μένει ὁ μόνος ὑπερασπιστὴς τῆς ἀλήθειας. Ὁ μόνος θαρραλέος κῆρυξ τοῦ θαύματος: «Ἕνα πρᾶγμα ξέρω, τοὺς λέγει, ὅτι ἤμουν τυφλὸς καὶ τώρα βλέπω...».

Τὶ τρομερὸν, ἀδελφοί μου!  Νὰ μὴ θέλῃ νὰ ἰδῇ ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθειαν!  Νὰ εὐχαριστῆται νὰ εἶναι τυφλὸς στὴν ψυχή! 
Μὲ αὐτούς, τοὺς τυφλοὺς στὴν ψυχή, θὰ ἤθελε τὸ κήρυγμά μας νὰ ἀσχοληθῇ σήμερα.

1.Τυφλοὶ στὴν ψυχή.

Καὶ αὐτὴ ἡ τύφλωσις δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ ἰδοῦν τὸ «φῶς τὸ ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον», δηλ. τὸν Χριστόν. Δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ ἀντιληφθοῦν  τὴν ἀλήθειαν. Νὰ καταλάβουν, ὅτι, ὅσοι εἶναι μακρυὰ ἀπὸ τὸν Θεόν, εἶναι σκλάβοι τῆς ἁμαρτίας, κατάδικοι τῆς χειρότερης τυραννίας. Νὰ καταλάβουν πόσον ὡραία καὶ γλυκειὰ καὶ χαρούμενη καὶ ἤρεμη καὶ δημιουργική εἶναι ἡ καθαρὴ καὶ γνησία χριστιανικὴ ζωή.
Δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ ἰδοῦν πόσα ἀξιοδάκρυτα θύματα δημιουργεῖ ὁ δρόμος τῆς ἁμαρτίας. Πόσοι χάνονται στὰ φρικτὰ μονοπάτια τοῦ κακοῦ. Πόσοι συντρίβονται!
Νὰ καταλάβουν, ὅτι ὁ ἐγωϊσμός των καὶ τὸ πάθος των τοὺς ὁδηγοῦν στὴν καταστροφή.  Διότι ὁ ψυχικὰ τυφλός, ἐπειδὴ δὲν αἰσθάνεται τὴν τύφλωσίν  του αὐτή, δι’ αὐτὸ δὲν ζητεῖ καὶ τὴν θεραπείαν. Πάσχουν οἱ ἄνθρωποι καὶ δὲν θέλουν νὰ τὸ παραδεχθοῦν.  Καὶ δι’ αὐτὸ ὁ Κύριος σήμερα λέγει εἰς τοὺς Φαρισαίους, ὅτι θὰ εἶναι ἀσυγχώρητοι, διότι ὁ ἐγωϊσμός των δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ ἰδοῦν τὴν τύφλωσίν των.  Καὶ θὰ μείνουν γιὰ πάντα τυφλοί.

2. Τυφλοὶ στὴν ψυχή.

Καὶ αὐτὴ ἡ τύφλωσις τοὺς ὁδηγεῖ ὄχι μόνον στὴν κατάσταση νὰ μὴ βλέπουν τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀντιδροῦν στὴν ἀλήθεια. Κοιτάξετε πάλιν τοὺς Φαρισαίους. Συκοφαντοῦν τὸν Χριστόν.  Πολεμοῦν τὸ φῶς. Ἀγωνίζονται νὰ σβήσουν τὴ λάμψι του.
 Αὐτὸ γίνεται εἰς κάθε ἐποχὴν ἀπὸ τοὺς ψυχικῶς τυφλούς. Συκοφαντοῦν τὸ ὀρθὸν. Καταδιώκουν τὸν ἐνάρετον. Ἀγωνίζονται νὰ ματαιώσουν κάθε ὡραίαν προσπάθειαν. Στὴν ἀρχὴ μὲ κάποιο κάλυμμα.
Ἔπειτα φενερώτατα. Στὸ τέλος μὲ ἀνοιχτὴν πλέον ἀντίθεσιν. Τώρα, βέβαια, τί θὰ γίνῃ μὲ τέτοιους ὁδηγοὺς ἡ κοινωνία, ὅλοι τὸ ἀντιλαμβανόμεθα. Εἶπεν ὁ Κύριος κάποτε, ὅτι ἐὰν ἕνας τυφλός ὁδηγῇ ἄλλον τυφλόν, θὰ πέσουν καὶ οἱ δύο στὸ βάραθρον. (Λουκ. στ΄. 39). Αὐτὸ γίνεται. Τὸ κατάντημα εἶναι ἡ συντριβή.
Φονεῖς!  Γιατὶ σᾶς ἀρέσει νὰ καταστρέφετε ψυχὲς; Γιατί;


3. Τυφλοὶ στὴν ψυχή.

Καὶ ἡ τύφλωσις αὐτὴ δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ ἰδοῦν ἀπὸ τί ἔχει ἀνάγκην ὁ κόσμος. Ὅλοι ἀνησυχοῦμε, διότι λείπουν ἀπὸ τὴν κοινωνίαν ἡ ἀγάπη, ἡ καλωσύνη, ἡ στοργή, ἡ δικαιοσύνη, ἡ τιμιότης, ἡ εἰλικρίνεια, ἡ σεμνότης, ἡ ἠθική, ἡ δημιουργικὴ πνοή, τὸ ἀνώτερον πνεῦμα, ἡ ταπείνωσις, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ πραότης, ἡ ἀρετὴ μὲ μιὰ λέξι. Καὶ ἡ κατάστασις αὐτὴ δημιουργεῖ ἕνα κοινωνικὸ κλῖμα ποὺ μυρίζει σῆψιν καὶ προετοιμάζει θάνατον.
Καὶ τὰ βλέπουν αὐτὰ ὅλοι. Καὶ ὁμολογοῦν ὅτι μόνον τὸ χριστιανικὸν πνεῦμα ἠμπορεῖ νὰ διορθώσῃ τὴν κατάστασιν καὶ νὰ φέρῃ στὴν ἀνθρωπότητα τὴν εἰρήνην καὶ τὴν εὐτυχίαν.
Τὰ βλέπουν ὅλοι, ἐκτὸς τῶν ψυχικὰ τυφλῶν. Αὑτοὶ μένουν στὶς ἀντιλήψεις των·  στὸ σκοτάδι.  Καὶ φθείρεται ὁ κόσμος σιγὰ-σιγὰ, χωρὶς ἀγπάη, χωρὶ δικαιοσύνη, χωρὶς πνεῦμα ἀρετῆς.
Τὶ τοὺς ἐνδιαφέρει ὅμως αὐτούς; Πότε ἐπόνεσαν αὐτοὶ ἀληθινὰ τὸν λαόν; Πότε ἐστάθηκαν κοντά του μὲ πραγματικὸ ἐνδιαφέρον; 
Τυφλοί!  Οὔτε σεῖς βλέπετε, οὔτε ὅμως καὶ τοὺς ἄλλους ἀφήνετε νὰ χαροῦν τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ! Καὶ χρησιμοποιεῖτε τὶς θέσεις σας, τὴν σοφίαν σας, τὰς ἐπιστημονικὰς προόδους σας διὰ νὰ παραμορφώνετε τὴν ἀλήθειαν. Εἶσθε οἱ συγχρονισμένοι ἀποστάται, οἱ προωδευμένοι παράνομοι. Ἔχετε τὰ μάτια ἀνοιχτὰ στὶς πονηρίες καὶ στὰ ἁμαρτωλά σας συμφέροντα καὶ κλειστὰ μπροστὰ στὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ φῶς!  Κλειστά!  Φωτοσβέσται! 


4. Τυφλοὶ στὴν ψυχή.

Καὶ αὐτὴ ἡ ψυχική των τύφλωσις δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ ἰδοῦν τὸ πρόβλημα τῆς μετὰ θάνατον ζωῆς. Ἔρχεται ὁ ἄνθρωπος, ζῇ, ἐργάζεται, δημιουργεῖ οἰκογένειαν, ἐπιτυγχάνει εἰς τὸν ἐπιστομονικὸν τομέα, νικᾷ τὸν ἀέρα, τὴν θάλασσαν, τὴν φύσιν. Εἱς τὸ τέλος ὅμως νικᾶται ἀπὸ τὸν θάνατον.
Καὶ ἀποθνήσει. Καὶ θάπτεται. Καὶ διαλύεται. Ὅμως τί γίνεται μετά; Ποῦ πηγαίνει; Τὶ ὑπάρχει πέραν τοῦ τάφου; Ἐδῶ μένει ὁ ἄνθρωπος ἀμίλητος, νικημένος.
Αὑτὸ τὸ ἄγνωστον μόνον ἡ πίστις τοῦ Χριστοῦ ἠμπορεῖ νὰ μᾶς τὸ ἀποκαλύψῃ. Ἀλλ’ ὁ τυφλὸς ψυχικὰ δὲν θέλει καὶ ἐδῶ νὰ ἰδῇ.
Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἠμπορεῖ νὰ τὸ ἐξευρευνήσῃ, καταλήγει εἰς τὸ συμπέρασμα νὰ τὸ ἀρνηθῇ. Καὶ ἀποφαίνεται: Μετὰ τὸν θάνατον δὲν ὑπάρχει τίποτε.  Ὁ ἄνθρωπος χάνεται.  Γίνεται χῶμα... Ταλαίπωρε!  Ἔτσι νομίζεις; Καὶ ἐπειδὴ ἐσὺ τὸ ἀρνεῖσαι, δὲν τὸ βλέπεις, παύει δι’ αὐτὸ καὶ νὰ ὑπάρχῃ; Δύστυχε!  Ἀλλοίμονον διὰ τοὺς ψυχικὰ τυφλούς, ποὺ δὲν ἠθέλησαν νὰ μάθουν, νὰ ἰδοῦν καὶ νὰ πιστεύσουν!  Ὅταν κάποτε θὰ ξυπνήσουν εἰς τὴν ἄλλην ζωήν, τότε, πλέον θὰ εἶναι ἀργά. Πολὺ, δυστυχῶς, ἀργά! ...
Τί κρῖμα ὅμως!  Ὁμολογουμένως δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερα συμφορὰ ἀπὸ τὴν ἠθικὴν τύφλωσιν. Οἱ τυφλοὶ εἰς τὸ σῶμα εἶναι ἀναμφιβόλως ἀτυχεῖς. Ὅμως ἠμποροῦν νὰ γίνουν χρήσιμοι καὶ εἰς τὸν ἑαυτὸν των καὶ εἰς τοὺς ἄλλους. Ἀλλ’ οἱ τυφλοὶ εἰς τὴν ψυχὴν εἶναι συμφορὰ τῆς κοινωνίας, λίβας καυστικὸς καὶ φωτιά, ποὺ κατακαίει. Δι’ αὐτὸ ὁ Ψαλμῳδὸς προσηύχετο καὶ ἔλεγε: «Κύριε, φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον».  Εὐτυχής, πράγματι, ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἐγνώρισε τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.
Ζῇ μέσα εἰς τὸ φῶς. Καὶ ὅταν ἀποθάνῃ, πάλιν εἰς τὸ φῶς μεταβαίνει. Τὸ αἰώνιον Φῶς! 

Ἀγαπητοί,
Κατὰ τὸ 1958  μία ὁμὰς τυφλῶν Γιουγκοσλάβων ἐπεσκέφθη τὴν Ἐλλάδα. Ἠθέλησαν νὰ ἐπισκεφθοῦν καὶ ἀρχαιολογικοὺς χώρους. Οἱ φωτογραφίες, ποὺ ἐδημοσιεύθησαν, ἔδειχναν τοὺς τυφλοὺς νέους καὶ νέες, ποὺ ἔψαχναν μὲ τὰ δάκτυλά των τὶς πτυχὲς τῶν σκαλιστῶν μαρμάρων στὴ Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν, καὶ προσπαθοῦσαν νὰ κατανοήσουν μὲ τὰ δάκτυλά των ὅ,τι δὲν ἔβλεπαν μὲ τὰ μάτια· δηλαδὴ τὸ ἀθάνατο ἀρχαῖο ἑλλινικὸ πνεῦμα. Ἦταν ἕνα θέαμα ἀφάνταστα συγκινητικό...
Τί νὰ πῇ τώρα κανεὶς διὰ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν μὲν ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τοῦ σώματος, μένουν ὅμως θεληματικὰ μὲ κλειστὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς;
Πῶς νὰ ἰδοῦν αὐτοὶ τὶς ὀμορφιὲς τοῦ Θεοῦ, τὰ κάλλη τῆς ἀρετῆς. Ζοῦν, οἱ δυστυχεῖς, διαρκῶς στὸ σκοτάδι.

Ἀδελφέ! 
Ἄς σταθοῦμε καὶ οἱ δυὸ μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ ἄς Τοῦ ποῦμε μὲ ὅλην μας τὴν καρδιά: 
«Κύριε, δὲν θέλω ποτὲ νὰ εἶμαι τυφλός στὴν ψυχή. 
Μὴν ἀφήσῃς τὰ μάτια μου νὰ μένουν κλειστὰ στὸ σωτήριο φῶς Σου!  Μὴν ἀφήσῃς!»

Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου
Μητροπολίτου Νικαίας

Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν

(σελ.31-35)

Ἐκδόσεις Β΄
Ἀποστολική διακονία 
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 

Άναβάσεις - http://anavaseis.blogspot.com

Το κήρυγμα της Κυριακής: Πιστέυω Κύριε. Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη, εκ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

«Πιστεύω, Κύριε».

 Καταπληκτική η πίστη του πρώην τυφλού, του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος. Σταθερή, ακλόνητη και θαρραλέα η ομολογία του. Το γεγονός ότι ο Χριστός άνοιξε τους οφθαλμούς του τυφλού, είχε βαθιά επίδραση στην καρδιά και στο νου του. Του άνοιξε τα μάτια της ψυχής και της διανοίας, ώστε να γνωρίσει, να πεισθεί απόλυτα και να παραδεχθεί ότι ο Ιησούς είναι εκ του Θεού.

Στις επιθέσεις των Φαρισαίων έμεινε βράχος αμετακίνητος. Ούτε στις συκοφαντίες τους κατά του Χριστού έδωσε σημασία, ούτε πτοήθηκε από τις απειλές τους. Έλεγε συνεχώς προς τους Φαρισαίους ότι ο Χριστός είναι προφήτης. Και όταν συνάντησε, είδε και γνώρισε τον Χριστό, ομολόγησε και με λατρευτική προσκύνηση εξεδήλωσε την βαθιά πίστη του. «Πιστεύω, Κύριε» είπε. «Καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; 36 ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· Καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. Ὁ δὲ ἔφη· Πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ». (Ιωάν. θ΄ 35-38).

Ο αληθινά πιστός γνωρίζει τον Χριστό. Γνωρίζει τι πιστεύει και προσπαθεί να γνωρίσει πιο βαθιά τι πιστεύει, ποιες είναι οι αλήθειες της πίστεως. Βέβαια το περιεχόμενο της χριστιανικής πίστεως είναι απεριόριστο σε βάθος και πλάτος, απρόσιτο στην ανθρώπινη διάνοια σε όλη του την έκταση. Εν τούτοις οι αλήθειες της πίστεως έχουν αποκαλυφθεί από τον Χριστό, έχουν κηρυχθεί από τους Αποστόλους, έχουν αποταμιευθεί στα θεόπνευστα βιβλία της Αγίας Γραφής, έχουν αναλυθεί και κατά το δυνατόν απλοποιηθεί από τους Πατέρες της Εκκλησίας. Αποτελούν ανεκτίμητο θησαυρό, υπέρλαμπρο φως σωτηρίου γνώσεως. Αυτή τη καθαρή και αγνή γνώση καλείται να την αποκτήσει και όσο το δυνατό να την κατανοήσει ο πιστός.

Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος ονομάζει μυστήριο την πίστη και την ευσέβεια για τον ασύλληπτο πλούτο της θείας σοφίας που περιέχουν. Αλλά ο ίδιος πάλι διακήρυξε ότι προσπαθούσε να εισχωρήσει βαθύτερα και να κατανοήσει ακριβέστερα αυτό τον πλούτο. Καλούσε και όλους τους πιστούς να επιμένουν στην ανάγνωση του θείου λόγου, να μελετούν αυτόν με προσοχή, να ζουν μέσα σ’ αυτόν, να σκέπτονται και να φιλοσοφούν με αυτόν, έτσι ώστε να διαποτίζεται συνεχώς ο νους και η καρδιά τους με τα ανεκτίμητα νάματα της πίστεως. Εγώ, λέει, όσα είναι ξένα και άσχετα με τον Χριστό τα θεωρώ ασήμαντα και επιζήμια, αν συγκριθούν με την υπεροχή και το μεγαλείο της γνώσης του Κυρίου Ιησού Χριστού. Επιδιώκω συνεχώς να γνωρίσω ολοένα και καθαρότερα τον Χριστό, την δύναμη της Αναστάσεώς του, τις αλήθειες της πίστεως, όπως τις φανέρωσε αυτός.

Επαινεί τους Κορινθίους και τους λέει: «Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ μου πάντοτε περί ὑμῶν ἐπί τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ τῇ δοθείσῃ ὑμῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὃτι ἐν παντί ἐπλουτίσθητε ἐν αὐτῷ, ἐν παντί λόγῳ καί πάσῃ γνώσει» (Α΄ Κορ. α΄ 4-5). Εκφράζεται ελεγκτικά για εκείνους τους χριστιανούς, οι οποίοι για λόγους αμελείας δεν φρόντισαν να αποκτήσουν αυτή την γνώση. Εμείς οι Απόστολοι λέει διδάσκουμε και κηρύττουμε την αληθινή σοφία για να προοδεύουν και να γίνονται τέλειοι οι πιστοί· όχι την σοφία του κόσμου τούτου, αλλά την μυστηριώδη σοφία του Θεού, την οποία, πριν ακόμη δημιουργηθεί ο κόσμος είχε προαποφασίσει και προορίσει ο Θεός να την κάνει γνωστή σ’ εμάς. «Σοφίαν δὲ λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δὲ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου, οὐδὲ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων· ἀλλὰ λαλοῦμεν σοφίαν Θεοῦ ἐν μυστηρίῳ, τὴν ἀποκεκρυμμένην, ἣν προώρισεν ὁ Θεὸς πρὸ τῶν αἰώνων εἰς δόξαν ἡμῶν» (Α΄ Κορ. β΄ 6-7).

Αυτή την πίστη κατά το δυνατόν πλήρη πρέπει να αγωνιστεί να κρατήσει ο κάθε αληθινός πιστός αγνή, καθαρή, απαλλαγμένη από προλήψεις και δεισιδαιμονίες, από πλάνες και παρανοήσεις.

Αλλά ο φωτισμένος χριστιανός δεν σταματά στην απλή γνώση των αληθειών της πίστεως, όσο πλήρης μπορεί αυτή να νοηθεί. Προσπαθεί κάθε στιγμή να την μεταβάλλει σε πράξη και ζωή, να την κάνει βίωμά του και μόνιμη κατάσταση μέσα του, να την έχει οδηγό και εμπνευστή στην καθημερινή του ζωή και αναστροφή, πηγή και αιτία ολόψυχης λατρείας και ευγνωμοσύνης προς τον Θεό, θερμής αγάπης προς τον πλησίον.

Έχει πάντοτε υπ’ όψιν του όσα σχετικά με τη ζωντανή πίστη γράφει στην επιστολή του ο Αδελφόθεος Ιάκωβος. «Τι ωφελεί, αδελφοί μου, εάν λέει κανείς ότι έχει πίστη, αλλά δεν έχει έργα, που επιβάλλει η πίστη; Μήπως αυτή η θεωρητική και γυμνή από καλά έργα πίστη μπορεί να τον σώσει; Εάν ένας αδελφός χριστιανός δεν έχει τα απαραίτητα ενδύματα για να προφυλαχθεί από το κρύο του χειμώνα και επί πλέον στερείται από την απαραίτητη τροφή της ημέρας, του πει ένας από εσάς «πηγαίνετε στο καλό! Σας εύχομαι να ζεσταθείτε και να χορτάσετε», δεν τους δώσει όμως αυτά που τους χρειάζονται για την συντήρηση του σώματος, τι ωφελούν τα λόγια, όσο καλά κι αν είναι; Η πίστη εάν δεν έχει και δεν εκδηλώνεται με τα καλά έργα είναι εξ ολοκλήρου νεκρή. Όπως το σώμα χωρίς ψυχή είναι νεκρό και καταλήγει στην αποσύνθεση έτσι και η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή» (Ιακ. β΄ 14-17, 26).

Καλά έργα τα οποία εμπνέει η πίστη και από τα οποία ενισχύεται και ζωογονείται η πίστη, είναι η προσφορά τροφής σε όσους πεινούν, ενδυμάτων σε όσους τα έχουν ανάγκη, φαρμάκων στους ασθενείς, παρηγοριά στους θλιμμένους, προστασία στους διωκομένους, συμπαράσταση στους αδικουμένους και εγκαταλελειμμένους.

Έργα καλά είναι η προσφορά της πίστης σε εκείνους που την αγνοούν και ζουν στο σκοτάδι, η καθοδήγηση, η συμβουλή, η αποκατάσταση της ειρήνης.

Καλό έργο είναι η ομολογία της πίστης μπροστά στους ισχυρούς και πολέμιους, η υπεράσπισή της ενώπιον των αιρετικών και απίστων, η προβολή της ως φως Χριστού μέσα στην κοινωνία μας, που τόσο πολύ έχει ανάγκη.

Ο κάθε χριστιανός έχει καθήκον να γίνει στο περιβάλλον του με τα λόγια και με τα έργα της πίστεως, φως Χριστού, «ἐπιστολή Χριστοῦ γινωσκομένη καί ἀναγινωσκομένη». Το παράδειγμα μας το δίνει σήμερα ο πρώην τυφλός, του ευαγγελικού αναγνώσματος, ας το ακολουθήσουμε.

Κυριακή του Τυφλού ΟΙ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Στη  Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής  η Εκκλησία μας αναφέρεται σε 

ένα από τα σημαντικά θαύματα του Ιησού Χριστού, στη θεραπεία του 

εκ Γενετής τυφλού. 

Το γεγονός μάλιστα ότι ο Χριστός από πηλόν δημιουργεί νέον οφθαλμόν

 στον ταλαιπωρημένο τυφλό αποδεικνύει τη πίστη της Εκκλησίας μας για 

τη Θεότητα του Χριστού και μάλιστα ότι ο Θεός – Πατέρας δημιούργησε τα 

πάντα διά του Υιού του.

Πολλά είναι τα αξιόλογα στοιχεία της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής. 

Πέραν από τη σημασία της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής για την Θεότητα

 του Χριστού που ήρθε στο κόσμο για να μας σώσει από την αμαρτία και 

το θάνατο, αξίζει να σταθούμε σε δύο στοιχεία που έχουν σχέση με την

 εποχή μας και μάλιστα με την αδιαφορία και την ανευθυνότητα που 

συναντούμε μερικές φορές στους ανθρώπους που αναμένουμε να

 προστατεύουν ηθικά τα παιδιά και την ευρύτερη κοινωνία.

Οι άνθρωποι αυτοί που θα αναφερθούμε είναι οι γονείς και οι άνθρωποι

 της Εκκλησίας. 

Χωρίς να σημαίνει ότι πάντοτε όλοι οι γονείς κι όλοι οι 

 άνθρωποι της Εκκλησίας συμπεριφέρονται όπως τους 

σημερινούς γονείς και τους Φαρισσαίους της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής,

 υπάρχουν και περιπτώσεις όμως που δεν διαφέρουν απ’ αυτούς.

Έτσι βλέπουμε σήμερα τους γονείς του εκ γενετής τυφλού αντί να δοξάζουν

 και να ευχαριστούν τον Θεό για τη θεραπεία του υιού τους, φοβούμενοι τις

 συνέπειες να ομιλήσουν με θάρρος για την αλήθεια του θαύματος του Χριστού,

 αρνούνται επίμονα για να μη διωχθούν από την Συναγωγή. 

Στη πραγματικότητα στη διαγωγή των γονέων του τυφλού της 

 Ευαγγελικής Περικοπής βλέπουμε ανάγλυφες τις εκδηλώσεις

 ενός απαράδεκτου καιροσκοπισμού, που θυσιάζει την αλήθεια στη 

πρόσκαιρη σκοπιμότητα με μια συμπεριφορά που ευχαριστεί τους 

ισχυρούς του κόσμου τούτου.

Όταν ο εκ γενετής τυφλός, με το θαύμα του Ιησού Χριστού,

 άνοιξε τα μάτια του κι αντίκρυσε το φως της ημέρας, με τη θαυματουργική

 ενέργεια του Θεού έγινε ο καλύτερος μάρτυρας της Θεότητας του Χριστού.

 Γνωρίζοντας καλά ο ίδιος την άσχημη κατάσταση που βρισκόταν προηγουμένως,

 εκτίμησε ιδιαίτερα το δώρο του Θεού, δηλαδή την υγεία του, την θαυματουργική

 θεραπεία του.

Γι’ αυτό χωρίς να φοβάται καθόλου τις απειλές των πανίσχυρων Φαρισσαίων,

 όχι μόνο τους είπε με θάρρος την αλήθεια για το πρόσωπο του Χριστού, 

αλλά ειρωνεύθηκε και την απιστία τους και την κακία τους που απόβλεπαν

 στην απόρριψη του θαύματος του Ιησού Χριστού. Αντίθετα όμως με τον θεραπευθέντα 

τυφλό, οι γονείς του ενώ γνώριζαν όσο και εκείνος την αθεράπευτη κατάσταση των

ματιών του, είδαν το θαύμα του Χριστού με κριτήριο το προσωρινό ατομικό

 τους συμφέρον. 

Μπροστά στο φόβο του διωγμού των Φαρισσαίων έλεγαν πως δεν γνωρίζουν

 τίποτα για το μεγαλείο του θαύματος της θεραπείας του παιδιού τους. 

Πίστευαν περισσότερο στη δύναμη της κακίας των αμαρτωλών ανθρώπων 

παρά στη δύναμη του φιλεύσπλαχνου Θεού.

Αυτή είναι δυστυχώς η συμπεριφορά των καιροσκόπων.

 Η κάθε εποχή έχει τους καιροσκόπους της που δημιουργούν με την παρουσία 

τους τα κοινωνικά προβλήματα που μας περιβάλλουν και μας κάνουν

 να υποφέρουμε. 

Οι καιροσκόποι ρυθμίζουν τη συμπεριφορά τους απέναντι σε πρόσωπα και 

γεγονότα όχι με κριτήριο την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, αλλά με κριτήριο μια 

υστερόβουλη σκοπιμότητα που εξυπηρετεί κάποιο μικρό ελεεινό συμφέρον 

σε βάρος του κοινού καλού. 

Οι καιροσκόποι κάνουν και λένε όχι ότι βοηθά την ευρύτερη κοινωνία, 

αλλά ότι τους εξυπηρετεί τους ίδιους ως άτομα σε βάρος των πολλών.

 Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να υπηρετούν δουλικά τους ανθρώπους

 της εξουσίας και να αδιαφορούν για τον ευαγγελικό λόγο της αγάπης 

και της δικαιοσύνης του Θεού. Για τους καιροσκόπους εκείνο που μετράει 

μέσα τους δεν είναι η αλήθεια και το δίκαιο, αλλά ο ατομισμός, δηλαδή 

ο εγωϊσμός και η ιδιοτέλεια, η εξυπηρέτηση δηλαδή ατομικών 

μικροσυμφερόντων που οδηγούν σε κοινωνικές αδικίες. 

Για το συμφέρον τους οι καιροσκόποι είναι έτοιμοι να ποδοπατήσουν 

και την ηθική και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αρκεί να μη θιγούν 

οι ίδιοι ή να έχουν στα σίγουρα εκ των προτέρων κάποια εξασφαλισμένα 

παράνομα οφέλη, όπως αυτοί που μπροστά στο μεγάλο και εύκολο κέρδος

 δέχονται να αγοράζουν φτηνά προϊόντα από κλοπές και μια μέρα από την

 πλεονεξία τους να κερδίσουν περισσότερα χάνουν ακόμη και τη ζωή τους.

Οι καιροσκόποι δεν στερούνται μόνο καλού χαρακτήρος. Συμπεριφέρονται 

συμφεροντολογικά επειδή προηγείται μέσα τους μια διαστροφή. 

Οι θετικές δυνάμεις της συνειδήσεως τους, που έχουν ως δημιουργήματα 

κατ’ εικόνα Θεού, που έχουν όλοι οι άνθρωποι, νεκρώνονται και γίνονται

 έτσι πωρωμένες συνειδήσεις. Χωρίς να υπολογίζουν καμιά ηθική, 

γίνονται ανήθικοι, συνθηκολογούν με την κακοήθεια σκοτώνοντας 

αλύπητα και τη δική τους αξιοπρέπεια και των συνανθρώπων τους. 

Έτσι μετατρέπονται μέσα στη κοινωνία μας σε αρρωστημένα κύτταρα

 που με τις αμαρτίες τους και τις αδικίες τους διαταράσσουν την ηθική τάξη

 που χρειάζεται μια κοινωνία για να ευημερεί, όπως συμβαίνει σήμερα σε  

 πολλές χώρες του κόσμου, με την αύξηση της εγκληματικότητας 

και το μη σεβασμό της ζωής ως δώρο Θεού, ως επίσης και τη βάρβαρη 

λεηλασία της προσωπικής  περιουσίας. Αυτή την λανθασμένη τακτική 

οι άγιοι της Εκκλησίας μας την καταδικάζουν γιατί μας απομακρύνει από 

την αδιάκριτη εφαρμογή της αγάπης του Θεού, μας χωρίζει από το Θεό

 και μας κρατεί μακρυά από την εν Χριστώ σωτηρία μας.

 Η ζωή του χριστιανού εκφράζεται ως μαρτύριο και ως μαρτυρία χριστιανικής

 ζωής που διακονεί την αλήθεια, την αγάπη και τη δικαιοσύνη. 

Η μορφή εκείνη της φαινομενικής ειρήνης και της πρόσκαιρης ασφάλειας

 που επιτυγχάνεται σε βάρος της δικαιοσύνης και της αλήθειας και το σεβασμό

 των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων, με την επικράτηση της 

κοινωνικής αδικίας και του μίσους δεν έχει καμιά αξία. 

Είναι μια πορεία απειλής αφανισμού, γιατί στην πραγματικότητα αυτή η

 άδικη κατάσταση δεν είναι πραγματική ειρηνική συνύπαρξη, 

αλλά μια απαράδεκτη κοινωνική καταπίεση και εκμετάλλευση του ανθρώπου

 από τον συνάνθρωπό του που στηρίζεται στην αδικία των αδυνάτων

 και στην ανοχή και την αδιαφορία των ισχυρών.

Τα ίχνη των καιροσκόπων γονέων του τυφλού, δυστυχώς τα ακολουθούν

 και σήμερα πολλοί σύγχρονοι γονείς. 

Μπορούμε να το διαπιστώσουμε μέσα από τους ανθρώπους 

που συναντούμε καθημερινά.

Πολλοί από εμάς εξακριβώνουμε έγκαιρα κατά που φυσάει ο άνεμος

 και ανάλογα κάνουμε στροφές επιδέξιες και υποκλινόμαστε μπροστά 

στους ισχυρούς, χρησιμοποιώντας την ευχάριστη και υπερβολική

 κολακεία και τη συκοφαντία, αρκεί να γίνουμε ευχάριστοι, 

να εξασφαλίσουμε κάποια οφέλη και να καλοπερνούμε. 

Κι όταν αλλάξουν τα πράγματα κι η οικονομική δύναμη μετακινηθεί σ’ αλλους, 

τότε οι καιροσκόποι θα σπεύσουν αμέσως να προσαρμοσθούν 

πρώτοι με τη νέα πραγματικότητα όπως τους χαμολαίοντες που

 αλλάζουν συνέχεια χρώματα. 

Γι’ αυτό το λόγο για να περιορισθούν τα κοινωνικά προβλήματα της

 εποχής μας έχουμε ανάγκη από υπεύθυνους χριστιανούς γονείς με

 ηθικές αρχές που να είναι αποφασισμένοι να λένε όχι στις ηθικές 

παρεκτροπές και να στηρίζουν και να ενθαρρύνουν ο,τιδήποτε είναι

 καλό και μας ωφελεί όλους μας, κι ιδιαίτερα την ενίσχυση του θεσμού

 του Χριστιανικού γάμου και της οικογένειας με την μη ανοχή των 

παράνομων δεσμών και των εξωσυζυγικών σχέσεων.

 Χρειαζόμαστε υπεύθυνους γονείς που δεν θυσιάζουν στο βωμό των

 μικρών συμφερόντων τους την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. 

Χρειαζόμαστε γονείς που έχουν το θάρρος της γνώμης τους, 

που με αξιοπρέπεια και γενναιότητα έχουν την καλή διάθεση να

 θυσιασθούν για την αλήθεια και το δίκαιο. 

Σήμερα έχουμε ανάγκη από γονείς αγίους που με 

αγάπη, 

καλωσύνη, 

κατανόηση, 

υπομονή, ηρεμία και

 τρυφερότητα 

θα βοηθήσουν τα ανήσυχα και ταραγμένα παιδιά της εποχής μας.

 Μόνο έτσι θα περιορισθούν οι καιροσκόποι της εποχής μας που

 μετατρέπονται σε αρνητικά στοιχεία που προσπαθούν 

συνέχεια να ναρκοθετούν την ειρηνική πορεία των τίμιων ανθρώπων.

Μερικές φορές όμως τον δρόμο των τιμίων ανθρώπων τον

 ναρκοθετούν και οι κάθε είδους Φαρισσαίοι, όπως οι 

Φαρισσαίοι της σημερινής ευαγγελικής περικοπής που προσπαθούν 

να δημιουργήσουν προβλήματα στο έργο του Χριστού. 

Αυτοί δηλαδή που έπρεπε να βοηθήσουν τον Χριστό τον 

υποθάλπτουν και τον πολεμούν. 

Είναι πράγματι μεγάλη ειρωνεία όταν αυτοί που υποτίθεται

 ότι εκπροσωπούν θεσμούς και αξίες να είναι οι καταστροφείς

 της ηθικής τάξεως. 

Έτσι όπως οι Φαρισσαίοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να

 απορρίψουν το θαύμα που έκανε ο Χριστός στον εκ γενετής τυφλό, 

βλέπουμε καμιά φορά ανθρώπους δήθεν της Εκκλησίας να δημιουργούν

 τεράστια προβλήματα στο σωτηριολογικό έργο της Εκκλησίας μας ή ακόμη

 να κακολογούν και να υποθάλπτουν το έργο των κληρικών μας. 

Αντί να βοηθήσουν συκοφαντούν. 

Αντί να συνεργασθούν διαιρούν. 

Αντί να στηρίξουν το έργο της Εκκλησίας μας το πολεμούν.

Τα πυρά των Φαρισσαίων εκτοξεύονται στο τυφλό, στην ουσία όμως αποβλέπουν

 να κτυπήσουν τη θεότητα του Χριστού, να απορρίψουν δηλαδή τη θεότητα του

 Χριστού, να συσκοτίσουν την αλήθεια. Την κακία τους την εκφράζουν με δύο τρόπους,

 με τη βία προσπαθούν να τον τρομοκρατήσουν και με την ειρωνεία 

να τον εξευτελίσουν.

 Και οι δύο τρόποι είναι γνωστοί μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας,

 γιατί πάντοτε χρησιμοποιούνται από αυτούς που θέλουν να σκοτώσουν 

την Πρόδρομο για να μη τους ελέγχει.

 Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κι οι κάθε είδους δικτάτορες για να επικρατούν 

χρησιμοποιούν πάντοτε τη βία. 

Η ειρωνεία πάλι, που χρησιμοποιούν οι κάθε είδους Φαρισσαίοι, 

είναι ένας ακόμη τρόπος για να εκμηδενίσουν την αλήθεια και τους ανθρώπους

 που αγωνίζονται γι’ αυτή. 

Συνήθως οι αμαρτωλοί άνθρωποι αυτό που βλέπουν να βρίσκεται ψηλά το

 χλευάζουν για να αισθάνονται οι ίδιοι καλά με τη πτώση που ζούν. 

Έτσι οι φαύλοι και οι ανώμαλοι ειρωνεύονται τους αγνούς, 

οι δυνατοί τους αδύνατους, 

οι δήθεν σπουδασμένοι και μορφωμένοι τους αγράμματους, 

που στη πραγματικότητα μπορεί να είναι κι στυλοβάτες

 της κοινωνίας μας.

Στην εποχή μας οι φανταμελιστές, οι φανατικοί θρησκευόμενοι άνθρωποι

 χρησιμοποιούν περισσότερο τη βία κι οι σύγχρονοι άνθρωποι της 

Δυτικής κοινωνίας την ειρωνεία.

 Κι οι δυο κατηγορίες όμως έχουν ως κοινό τους σημείο το πόλεμο κατά της 

αλήθειας και της αγάπης, και γι’ αυτό γίνονται εχθροί του Χριστού. 

Τα αποτελέσματα της βίας και της ειρωνείας προσωρινά φαίνονται 

να κυριαρχούν και να εντυπωσιάζουν.

 Στο τέλος όμως αποκαλύπτονται και εξευτελίζονται όπως οι Φαρισσαίοι

 από τον αδύνατο και άσημο εκ γενετής τυφλό.

 Όποιος θέλει να σβύσει το φως της αλήθειας σβύνει ο ίδιος. 

Αυτή είναι η κατάληξη όσων αντιστρατεύονται στο έργο του Χριστού, 

γιατί στην πραγματικότητα αντιστρατεύονται στο έργο της σωτηρίας

 του ανθρώπου ταυτίζοντας την έννοια της ελευθερίας με

 τη κατάσταση της ασυδοσίας. 

Στηρίζονται σε ένα νομικισμό που διασώζει τους τύπους

 και σκοτώνει τη ζωή και τη πρόοδο.

Έτσι οι Φαρισσαίοι κατηγόρησαν το Χριστό ότι με το θαύμα κατέλυσε

 την αργία του Σαββάτου. 

Δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι το Σάββατο εγένετο διά τον

 άνθρωπο κι όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. 

Ο φθόνος, η ζήλια και η προκατάληψη δεν τους αφήνουν να αναγνωρίσουν

 το Δημιουργό του θαύματος. 

Το μόνο που κατάφεραν όμως ήταν να μείνουν πάντα στα πυκνά σκοτάδια της

 απιστίας και της κακίας.

 Αντί να πιστέψουν, να μετανοήσουν, να ευχαριστήσουν το Θεό, 

που εδώρησε το φώς σ’ ένα δυστυχισμένο τυφλό συνάνθρωπό τους, 

έμειναν τυφλοί, σκληροί και αμετανόητοι. 

Έτσι το επόμενο βήμα τους ήταν να προχωρήσουν αδίστακτα στη 

καταδίκη και στη Σταύρωσι του Χριστού.

Αδίστακτοι συκοφάντες όπως οι Φαρισσαίοι υπάρχουν και στην εποχή μας, 

ανάμεσά μας. 

Είναι οι άνθρωποι χωρίς ανθρωπιά που ζούν για να κάνουν το κακό.

 Η γλώσσα τους κρύβει θανατηφόρο δηλητήριο που όταν εκτοξευθεί δολοφονεί

 υπολήψεις, τραυματίζει ψυχές, γκρεμίζει έργα ποτισμένα με ιδρώτα και αίμα, 

γιατί αυτός που συκοφαντεί συνήθως 

φθονεί την αρετή και μισά την αλήθεια. 

Όταν δεν μπορεί να αρνηθεί την πραγματικότητα, με σατανική επιδεξιότητα

 τη διαστρέφει και με ασφάλεια θέτει εκτός μάχης εκείνον που εναντίον 

του κατευθύνει τα βέλη του, διαδίδοντας σε βάρος του ψεύτικες πληροφορίες, 

δηλαδή συκοφαντίες. 

Πολλές φορές δεν χρειάζεται κάν να ανοίξει το στόμα του. 

Ένας μορφασμός, μια χειρονομία, ένα γεμάτο υπονοούμενα

 χαμόγελο, ένα ειρωνικό ανασήκωμα των ώμων, είναι αρκετά για ν

α βάλει ερωτηματικό στην υπόληψη αυτού που θέλει να καταστρέψει.

Ας προσέξουμε λοιπόν κι ας προσπαθούμε να αποφεύγουμε τη τακτική 

των παλιών και των σύγχρονων φαρισσαίων. 

Ας κρατήσουμε τον εαυτό μας μακρυά από τη φοβερή μάστιγα της συκοφαντίας, 

αν θέλουμε να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας και την ελπίδα μας να εισέλθουμε

 στο Παράδεισο.

Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι μετά τη πτώση του πρώτου 

ανθρώπου με το προπατορικό αμάρτημα η ροπή προς την αμαρτία υπάρχει

 στο καθένα μας, κι ότι αναμάρτητος είναι μόνο ο Ιησούς Χριστός. 

Γι’ αυτό λίγο-πολύ ο κάθε άνθρωπος πέφτει στην αμαρτία.

 Το έργο του Χριστού είναι να μας λυτρώσει από τα δεσμά της αμαρτίας.

 Αυτό το έργο αγαπητοί μου συνεχίζει να επιτελείται στο χώρο της

 Εκκλησίας που αποτελεί κατά τον απόστολο των Εθνών 

σοφό Παύλο «Σώμα Χριστού».

Γι’ αυτό ας ευχηθούμε το θαύμα που άνοιξε τα μάτια του εκ γενετής τυφλού

 να ανοίξει και τα δικά μας μάτια για να οδηγηθούμε στην μετάνοια με την πορεία

 μας στο ιερό μυστήριο της Εξομολογήσεως που θα εκφρασθεί έμπρακτα 

με τον αξιολογικό μας προσανατολισμό στην καθημερινή μας ζωή. 

Έτσι η τύφλωση μας σταματά όταν ζούμε μυστηριακά μέσα στη λειτουργική

 ζωή της Εκκλησίας μας. 

Το μεγαλείον της Εκκλησίας  μας είναι ότι με θαυματουργικό τρόπο κατάφερε

 για δυό σχεδόν χιλιάδες χρόνια να μας προσφέρει αυτή την πραγματικότητα της 

λειτουργικής ζωής που ανοίγει για όσους ζούν σύμφωνα με τις Θείες Εντολές 

του Χριστού την θύρα του Παραδείσου.