H ανθρώπινη τραγωδία όταν δεν έχεις άνθρωπο δίπλα σου, του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη

 Στην  Ευαγγελική Περικοπή 

αυτής της Κυριακής

  η εκκλησία μας αναφέρεται 

σε ένα από τα σημαντικά

 θαύματα του Χριστού

, στη θεραπεία του 

Παραλυτικού των Ιεροσoλύμων.

Τα σημαντικά στοιχεία που σχετίζονται με το θαύμα αυτό είναι τα ακόλουθα:

Πρώτον, ο Παραλυτικός δεν είχε κάποιον άνθρωπο να τον σπρώξει μέσα στην 

κολυμβήθρα για να θεραπευθεί. Είναι πράγματι οδυνηρό να μην έχει, κάποιος 

που υποφέρει, έναν άνθρωπο να τον φροντίζει. Γι’ αυτό ο Χριστός μας εί πε ότι 

όταν φροντίζουμε και βοηθούμε κάποιον άνθρωπο που είναι αβοήθητος κι έχει

 την ανάγκη μας, είναι ως να διακονούμε Αυτόν κι έτσι γινόμαστε άξιοι της Βασιλείας

 των Ουρανών.

Πρέπει, φαίνεται, καμιά φορά να στερηθούμε κάτι για να το εκτιμήσουμε. ΄

Ετσι αντί να ευχαριστούμε 

τον Θεό για τους ανθρώπους

 που έχουμε δίπλα

 μας μέσα στην οικογένεια, 

στον χώρο της εργασίας

 και στις κοινωνικές

 μας συναναστροφές, τους δυσαρεστούμε, τους στενοχωρούμε, τους 

αρρωσταίνουμε, κι όταν ξαφνικά συμβεί να φύγει κανείς πρόωρα από κοντά μας, 

τότε αρχίζουμε μάλιστα να τον κλαίμε και να τον τιμάμε με ένα εντυπωσιακό 

μαρμάρινο Σταυρό στον τάφο του. Πρέπει να δείχνουμε το σεβασμό μας και την 

αγάπη μας στα πρόσωπα που αγαπάμε με την προσπάθεια μας να μη τα

 στενοχωρούμε, ούτε να τα δυσαρεστούμε όταν είναι ακόμη ζωντανοί.

Πρέπει κάθε φορά που θέλουμε να κάνουμε κάτι ως άτομα, να σκεφτόμαστε τι 

είναι καλό για την οικογένεια μας. Κι η κάθε οικογένεια να προβληματίζεται 

για το τι είναι καλό για την ευρύτερη κοινωνία. Ο,τιδήποτε  είναι καλό για την 

οικογένεια είναι καλό και για τα άτομα που την αποτελούν. Κι ό,τιδήποτε είναι

 καλό για την κοινωνία μας είναι καλό και για τις οικογένειες που τ ην αποτελούν.

Δίνοντας προτεραιότητα στο κοινό καλόν προστατεύουμε τόσο τους εαυτούς μας,

 όσο και τις οικογένειες μας, και την ευρύτερη κοινωνία που ζούμε. 

΄Οταν δεν συμβαίνει αυτό, τότε ενθαρρύνονται κοινωνικές αδικίες, 

τότε υπάρχει η φτώχεια, η ανεργία, η εγκληματικότητα, η τρομοκρατία,

 οι βίαιες διαδηλώσεις, οι επικίνδυνες ασθένειες και γενικά η έλλειψη 

ασφάλειας και απουσίας του σεβασμού της ίδιας της ζωής, ωÏ ‚ δώρον Θεού, 

που κανείς δεν έχει δικαίωμα να τη βλάψει.

΄Ενα δεύτερο σημαντικό στοιχείο που σχετίζεται με το θαύμα του Παραλυτικού

 της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής είναι ότι, η διάπραξη της αμαρτίας,

 ως αποτέλεσμα της λανθασμένης επιλογής του ανθρώπου, επιφέρει στον

 εαυτό του προβλήματα, ασθένειες, πόνο και δυστυχία και τελικά τον θάνατον. 

Το χειρότερον όμως είναι ότι με τη διάπραξη της αμαρτίας κάποιος δεν 

βλάπτει μόνον τον εαυτό του, βλάπτει και την οικογένεια του και την ευρύτερη

 κοινωνία. ΄Ετσι οι πράξεις μας ως ατόμων έχουν χαρακτήρα κοινωνικό. 

Αν οι πράξεις μας κι η ζωή μας είναι δίκαιες και σωστές προστατεύουμε

 και τον εαυτό μας και την οικογένεια μας και την ευρύτερη κοινωνία. 

 Αν οι πράξεις μας είναι άδικες τότε βλάπτουμε και τις οικογένειες μας και

 την ευρύτερη κοινωνία.

Οι πράξεις μας επομένως κι η ποιότητα της ζωής μας επηρεάζουν τον κόσμο

 που ζούμε. Η αδιαφορία μας στα κοινωνικά προβλήματα όπως η φτώχεια,

 η ανεργία, η εγκληματικότητα και το aids είναι ως να συμμετάσχουμε εις την

 χειροτέρεψή τους.

  

Η στάση μας πρέπει να είναι δυναμική. Πρώτα με τις προσευχές μας να μας

 φωτίσει ο Θεός πως να βοηθήσουμε, και στη συνέχεια, με τη βοήθεια του 

Θεού να προσπαθούμε να συμβάλουμε στη λύση τους. Αυτό που μπορούμε

 να κάνουμε σήμερα ας μη το αφήσουμε για αύριο.

Πριν να γίνουμε κι οι ίδιοι θύματα των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων

 που αντιμετωπίζει η ευρύτερη κοινωνία που ζούμε, πρέπει να αντιδράσουμε

 με εμπιστοσύνη στις ποιμαντικές οδηγίες της Εκκλησίας μας στηρίζοντας το 

ποιμαντικό, το κατηχητικό, το διδακτικό, το φιλανθρωπικό και το Ιεραποστολικό 

της έργον.

Η προτροπή του Χριστού προς τον Παραλυτικό του Ευαγγελίου «ίδε υγιής γέγονας,

 μηκέτι αμάρτανε, ίνα μή χείρον σοι τι γίνεται» (Ιωάννου Ε΄, 14), ισχύει για όλους μας.

Είναι μια ανοιχτή πρόσκληση προς τον καθένα μας για να ζήσουμε σ’ ένα καλύτερο

 κόσμο με ασφάλεια και αγάπη και δικαιοσύνη που θα μας οδηγήσει στη Βασιλεία 

των Ουρανών.

΄Ενα τρίτον σημαντικό στοιχείον που σχετίζεται με το θαύμα του Παραλυτικού 

της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής είναι η ζωντανή μαρτυρία που δίνει

 ο θεραπευθείς πλέον παραλυτικός διά τη Θεότητα του Ιησού Χριστού,

 έτσι ώστε να συμβάλει ο ίδιος αποφασιστικά και στην σωτηρία άλλων ανθρώπων.

 Σε ότι δηλαδή απέτυχαν οι συνάνθρωποι του να κάνουν γι’ αυτόν, 

για 38 ολόκληρα χρόνια, να τον σπρώξουν στην κολυμβήθρα της Ιερουσαλήμ 

για να θεραπευθεί, αυτός χωρίς να κρατά κακία για κανένα προσπαθεί 

να βοηθήσει τους συνανθρώπους του να σωθούν

΄Ετσι η σκέψη ότι κανείς δεν έκανε για μένα τίποτε, γιατί εγώ να ενδιαφερθώ 

για τα προβλήματα των άλλων, είναι μια λανθασμένη σκέψη που μας παγώνει 

την αγάπη μας και την ευθύνη μας να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας,

 που τελικά τα προβλήματα τους έρχονται ως πλημμυρίζων χείμαρρος ποταμός 

που μας πνίγει.

΄Ετσι τα κοινωνικά προβλήματα της φτώχειας της ανεργίας, της εγκληματικότητας

 και του aids, και δυστυχώς της καταπιέσεως των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων 

ανυπεράσπιστων αδύνατων Λαών, που οδηγούν σε εμπόλεμες συρράξεις,

 στην βίαιη και μαζική μετανάστευση και στην τρομοκρατία, απειλούν πλέον

 και τη δική μας ήσυχη ζωή.

Τέλος, το θαύμα του Παραλυτικού σχετίζεται και με την σημερινή αποστολική περικοπή. 

Παρόμοια θαύματα που επιτελεί ο Χριστός μπορούν να επιτελούν κι όσοι τον ακολουθούν

 με συνέπεια στη ζωή τους , όπως συμβαίνει με τους αγίους μαθητές Του.

 Στη προκειμένη περίπτωση, όπως συμβαίνει μέσα από τη σημερινή

 Αποστολική Περικοπή με τον Απόστολον Πέτρον που με την επίκληση 

στο όνομα του Ιησού Χριστού θεραπεύει τον παράλυτον  Αινέα και ανασταίνει 

τη νεκρή Ταβιθά.

Παρόμοια θαύματα έκαναν κι οι ΄Αγιοι της Εκκλησίας μας. Παρόμοια θαύματα 

μπορ ούμε να ζήσουμε κι εμείς  με τις προσευχές μας στον Χριστό όταν ζούμε

 σύμφωνα με τις θείες εντολές. 

Οταν η ζωή μας είναι άγια, όπως η ζωή των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων

της Εκκλησίας μας.

Κυριακή της Τυρινής - Το Προπατορικό Αμάρτημα

    

"Tη αυτή ημέρα, ανάμνησιν ποιούμεθα της από του Παραδείσου της τρυφής εξορίας του Πρωτοπλάστου Αδάμ" 

Από το βιβλίον του Τριωδίου

Με αυτό τον χαρακτηριστικό ύμνο η Εκκλησία μας τονίζει την σημασία της  εορτής της Κυριακής της Τυρινής, που είναι αφιερωμένη στην απώλεια του Παραδείσου εξαιτίας της παρακοής των Πρωτοπλάστων, του Αδάμ και της Εύας, των κοινών προπάππων μας, και των λευκών και των μαύρων και των κίντρινων, όλων δηλαδή των ανθρώπων. Αν λοιπόν οι κοινοί μακρυνοί μας πρόγονοι έμεναν πιστοί στις εντολές του Θεού, δηλαδή στις οδηγίες του, ο κόσμος που ζούμε σήμερα θα ήταν Παράδεισος..

Με την πτώση του ανθρώπου, που είναι γνωστή ως προπατορικό αμάρτημα, ο πόνος και η θλίψη έγιναν μέρος της ζωής μας. Καθημερινά γευόμαστε την Κόλαση. Για την κατάσταση αυτή ευθύνονται τόσο οι πρώτοι άνθρωποι με την παρακοή τους όσο κι η συνεργεία του διαβόλου, καθώς επίσης κι όσοι από εμάς συνεχίζουμε τον δρόμο της ανυπακοής και της αμαρτίας αμετανόητοι.

Κάποτε ο Φιλάνθρωπος Θεός έγινε άνθρωπος, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, για να μας οδηγήσει πάλι στον απωλεσθέντα Παράδεισον. Έτσι αν η ανυπακοή στο Θεόν οδήγησε στην απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Παράδεισον, η υπακοή μας στις θείες εντολές του Θεού θα μας οδηγήσει πάλι στον Παράδεισον. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των θείων εντολών του Ιησού Χριστού είναι η άδολη αγάπη και η καλή διάθεση να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον. Γι’ αυτό με σαφήνεια στην Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής τονίζεται από τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν ότι «εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμών ο Ουράνιος. Εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» ( Ματθαίου 6, 14 – 15).

Μέσα από την άδολη αγάπη μας  προς τους συνανθρώπους μας και μάλιστα προς τους πρόσφυγες και τους εκτοπισμένους, γινόμαστε άξιοι του μεγαλείου της αγάπης του Θεού, που εκφράζεται με την πραγματοποίηση της ελπίδας μας για σωτηρία, την μετοχήν μας δηλαδή στην ομορφιά του Παραδείσου.

Για να φτάσουμε όμως στη βίωση της καταστάσεως της αγάπης χρειαζόμαστε μια προετοιμασία μέσα από την προσευχή μας, τη νηστεία, την ελεημοσύνη, την μετάνοια, την εξομολόγηση, τις ακολουθίες των Χαιρετισμών και των Προηγιασμένων, τις Ευαγγελικές και Αποστολικές Περικοπές και τους άλλους ύμνους της Εκκλησίας μας. Μέσα λοιπόν σ’ αυτή την προοπτική σκοπεύει κι η Εκκλησία μας να μας οδηγήσει με την  εορτή της Τυρινής, που συνεχίζεται καθόλη τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή και ολοκληρώνεται με τις Ιερές Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και της Αναστάσεως.

Έτσι κατά την Κυριακή της Τυρινής η Εκκλησία μας μάς θυμίζει την έξωση των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισον, μας θυμίζει τα δάκρυα των Πρωτοπλάστων και μας καλεί σε εγρήγορση και αγώνα, γιατί κινδυνεύουμε και εμείς να κλεισθούμε έξω από τον Παράδεισον.

Ένα από τα μέσα που μας τονίζει η  Ευαγγελική Περικοπή για να αποφύγουμε τον κίνδυνο της απώλειας του Παραδείσου είναι και η Νηστεία που αρχίζει την Καθαρή Δευτέρα με την είσοδον μας στο στάδιο της Μεγάλης Σαρακοστής. Η Νηστεία δεν είναι ποτέ σκοπός, αλλά μέσον. Έχει όμως πάντοτε σκοπούς υψηλούς, την μεταμόρφωση και την θέωση του ανθρώπου. Νηστεία είναι η προσπάθεια μας να κρατήσουμε τους εαυτούς μας μακριά από την πηγή της κακίας. Έτσι εφαρμόζουμε την αληθινή Νηστεία όταν αποφεύγουμε την κακοπροαίρετη κατάκριση και όχι την καλοπροαίρετη  κριτική που βασίζεται στα γεγονότα, όταν απέχουμε από το θυμό και την ψευτιά και όχι από την επιμονή μας στην αλήθεια. Η αληθινή έννοια της Νηστείας δεν αναφέρεται απλώς στην αποχή από μερικά φαγητά. Είναι φορές που νηστεύουμε λίγες ημέρες και νομίζουμε ότι είμαστε έτοιμοι να κοινωνήσουμε. Η Νηστεία όμως μόνη της χωρίς εξομολόγηση δεν έχει καμμιά αξία. Μπορεί να μη τρώμε κρέας, αλλά να γινόμαστε με τη συμπεριφορά μας οι αίτιοι για το φάγωμα πολλών συνανθρώπων μας. Είναι φορές που νηστεύουμε από μερικές τροφές και μέσα μας αφήνουμε να φωλιάζουν το μίσος και η εκδίκηση. Γι’ αυτό στην Παλαιά Διαθήκη τονίζεται επίμονα ότι δεν μπορούμε να νηστεύουμε και παράλληλα να τρώμε τις σάρκες των συνανθρώπων μας με το μίσος μας εναντίον τους. Αυτές οι μορφές της νηστείας συνθέτουν την υποκριτική νηστεία που αναφέρει η  Ευαγγελική Περικοπή, είναι η νηστεία που δεν ωφελεί σε τίποτα. Είναι μια νηστεία που είναι ξεκομμένη από δύο μεγάλες αρετές, που μαζί με τη νηστεία τονίζονται στη  Ευαγγελική Περικοπή. Η μια αρετή που συνδέεται με την αληθινή Νηστεία είναι η συγχώρηση, να συγχωρούμε εκείνους που μας φταίνε. Η άλλη αρετή είναι η ελεημοσύνη, να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας όταν μπορούμε και να μη θησαυρίζουμε με θησαυρούς υλικούς, αλλά με θησαυρούς πνευματικούς όπως είναι η ελεημοσύνη. Άλλωστε κάθε παράνομος και άδικος πλουτισμός είναι φωτιά που καίει και θηρίο που καταβροχθίζει.

Επομένως η πραγματική έννοια της Νηστείας προϋποθέτει την συγχώρηση των άλλων και την ελεημοσύνη και γενικά την συμπαράστασή μας προς όλους τους συνανθρώπους μας, Έλληνες και μή, λευκούς και μαύρους, μικρούς και μεγάλους.

Γι’ αυτό το λόγο νηστεία στα φαγητά και μίσος στη καρδιά είναι πράγματα ασυμβίβαστα που δημιουργούν την υποκρισία. Η υποκρισία μπορεί να οδηγεί στην εκμετάλλευση και στο εύκολο κέρδος, οδηγεί όμως σίγουρα και στην απώλεια του Παραδείσου.

Η συγχωριτικότητα είναι το κλειδί που μας ανοίγει τη πόρτα που οδηγεί στην Βασιλεία του Θεού. Ο λόγος του Ιησού Χριστού είναι συγκεκριμένος. Αν συγχωρείτε, μας λέει, τα αμαρτήματα των ανθρώπων, θα συγχωρέσει και σε σας ο Ουράνιος Πατέρας τα δικά σας αμαρτήματα. Αν όμως δεν συγχωρήσετε τα σφάλματα των ανθρώπων, ούτε ο Ουράνιος Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα δικά σας σφάλματα. Με αυτό τον τρόπο ανοίγεται ο δρόμος για την αρμονική συνεργασία των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία. Καλές σχέσεις με τους άλλους σημαίνει περιορισμό του εγωϊσμού μας. Αυτός όμως είναι και ο μόνος τρόπος για να γίνουμε άξιοι του Παραδείσου.

25ηΜαρτίου, Εορτή Ευαγγελισμού της Παναγίας

Η σημερινή ημέρα είναι σημαντική τόσο από θρησκευτικής όσο κι από εθνικής πλευράς. Εορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Παναγίας μας και την επέτειον της ενάρξεως του μεγάλου ξεσηκωμού του Έθνους το 1821 που οδήγησε στην ελευθερία μας και στην αξιοπρεπή παρουσία του Ελληνικού Κράτους στη σύγχρονη ιστορία της Παγκόσμιας Κοινωνίας.

Η σημερινή αποστολική περικοπή αναφέρεται στο σκοπό της ενανθρωπίσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, που είναι η σωτηρία του ανθρώπινου Γένους. Η Ευαγγελική Περικοπή αναφέρεται ακριβώς εις την ιστορική ημέρα της ανακοινώσεως της Καλής και σωτήριας αγγελίας εις την Παρθένον Μαρία για την ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού. Γι’ αυτό στο σημερινό Απολυτίκιο της Εορτής του Ευαγγελισμού ψάλλουμε ότι «Σήμερον της Σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον, και του απ’ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις, ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν, Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου».

Αυτή λοιπόν την μεγάλη θρησκευτική εορτή που σχετίζεται με την σωτηρία του ανθρώπινου Γένους, επέλεξαν κι οι σκλάβοι προπάπποι μας να προτάξουν την αποφασιστικότητα τους να οργανώσουν το μεγάλο ξεσηκωμό εναντίον των βάρβαρων κατακτητών Τούρκων, για να ζήσουν τα παιδιά τους και εμείς ελεύθεροι. Οι προπάπποι μας αποφάσισαν να πεθάνουν εκείνοι για να ζήσουμε εμείς. Πρόβαλαν στο Ιστορικό Προσκήνιο με το γνωστό Διάγγελμα, «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ». Με την απόφαση τους να είναι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για να ζήσουμε ελεύθεροι, άνοιξαν το δρόμο της ελευθερίας των σκλαβωμένων λαών.

Αυτό που έκανε τους προπάππους μας να γίνουν ήρωες και να θυσιασθούν για την Ελευθερία μας και την Ελευθερία των καταδυναστευόμενων λαών, ήταν η βαθειά τους Ορθόδοξη πίστη. Γι’ αυτό επέλεξαν την ημέρα του Ευαγγελισμού της Παναγίας μας και για το δικό τους ξεσηκωμό, γιατί πίστευαν ότι ήταν δίκαιο και θέλημα του Θεού ο εθνικός τους Αγώνας να δικαιωθεί, όπως και δικαιώθηκε. Ο Υψηλάντης, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Ανδρούτσος, ο Καπετάν Κανάρης, ο Μακρυγιάννης, η Μπουμπουλίνα και τόσοι άλλοι Μεγάλοι ήρωες της Ελληνικής Επανασάσεως του 1821, ήσαν άνθρωποι θεοφοβούμενοι, που πίστευαν στον Εθνικό Αγώνα γιατί είχαν μαζί τους την βοήθεια του Θεού. Η προτεραιότητα στην βαθειά Ορθόδοξη πίστη τους, βοήθησε τα μέγιστα να να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού η υπόθεσις της εθνικής ενότητας για την επιτυχία του κοινού σκοπού της απελευθερώσεως του Έθνους.

Αυτή την βαθειά Ορθόδοξη πίστη χρειαζόμαστε και σήμερα στην καθημερινή ζωή  μας για να διαφύλαξουμε την ενότητα μας και για να συμβάλουμε στην αντιμετώπιση των ποικίλων κοινωνικών προβλημάτων της ευρύτερης Κοινωνίας. Το πρόβλημα της φτώχειας, το πρόβλημα του έϊτς, το πρόβλημα της εγκληματικότητας, το πρόβλημα της ανεργείας, η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι και δικά μας προβλήματα, γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν, θυμόμαστε όλους εκείνους τους προγόνους μας που υπόφεραν στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς από τους Τούρκους, θυμόμαστε τα όσα υποφέραμε στη Μικρασιατική καταστροφή από τους Τούρκους, όσα υποφέραμε από τους Γερμανούς κατακτητές κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όσα υποφέραμε στην Κύπρο, πρώτα από τους Άγγλους Αποικιοκράτες και μετά το 1974 από τους βάρβαρους πάλι Τούρκους Ανατολίτες, που συνεχίζουν ακόμη να κατέχουν παράνομα μεγάλο μέρος του νησιού.

Μαζί με τον Μακαριώτατον Πατριάρχη μας κ.κ. Θεόδωρον Β’, τους Αρχιερείς και τους κληρικούς του Πατριαρχείου μας, ας ενώσουμε  όλοι μας τις προσευχές μας για την αιώνια ανάπαυσιν των ηρώων του 1821 και όλων εκείνων που έχασαν άδικα και πρόωρα τη ζωή τους τόσο στον Ιστορικό βίο του Έθνους όσο και στη Χώρα που ζούμε, αλλά και για όλους εκείνους που θυσιάσθησαν για την προάσπιση του αγαθού της Ελευθερίας για όλους τους λαούς του κόσμου. Οι προσευχές μας ακόμη στρέφονται πρός όλους εκείνους τους ανθρώπους και τους λαούς που ακόμη υποφέρουν, προσευχόμενοι ότι με τη βοήθεια του Θεού και τη δική μας συμπαράσταση, τα ανθρώπινα δικαιώματα τους κι η προσωπική και εθνική τους ελευθερία θα γίνουν σεβαστά από όλους. Χωρίς τον αλληλοσεβασμό μεταξύ των λαών και των Εθνών και των ανθρώπων, απειλείται ασφάλεια μας κι η ειρηνική συνύπαρξη μας.

Οι μεγάλοι ήρωες του 1821 εθυσιάσθησαν για τα αγαθά της ελευθερίας και της παγκόσμιας ειρήνης και γενικότερα για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Την ίδια ευθύνη έχουμε όλοι μας για να ζήσουμε σε ένα καλύτερο κόσμο.

Κυριακή της Απόκρεω: Δευτέρα Παρουσία κι οι ευθύνες μας για τους πρόσφυγες του Mητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Η Κυριακή της Απόκρεω καθιερώθηκε από την Εκκλησία μας για να μας προετοιμάσει για την είσοδο μας στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

  Με την αναφορά που κάνει η Εκκλησία μας σήμερα στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και στην τελική μας κρίση, εκφράζει το ζωηρό ενδιαφέρον της για την σωτηρία μας Tο όνομά της, η Κυριακή της Απόκρεως, το πήρε από το γεγονός ότι από την επομένη ημέρα αρχίζει η αποχή μας από το κρέας (από – κρέας).

 Με αυτό τον τρόπο η Εκκλησία μας θέλει να μας βοηθήσει να έχουμε ισχυρή θέληση για να διακρίνουμε το καλό από το κακό.

 Για να κατανοήσουμε ποιο είναι το νόημα της ζωής μας, στην σημερινή Ευαγγελική Περικοπή γίνεται αναφορά στην ημέρα της Κρίσεως κατά τη Δευτέρα  Παρουσία του Ιησού Χριστού, όπου, σύμφωνα με την χριστιανική διδασκαλία, όλοι οι άνθρωποι θα κριθούν αν θα ζήσουν αιώνια στη θεία μακαριότητα του Παραδείσου ή στην οδύνη της κολάσεως.

 Στην πραγματικότητα η δικαιοσύνη του Θεού για την κρίση μας συνδέεται με το περιεχόμενο των επιλογών μας  στη ζωή μας. Επιλέγοντας την επιτέλεση του καλού επιλέγουμε τον Παράδεισον.

Επιλέγοντας την αδικία σε βάρος των συνανθρώπων μας και την ανοχή μας προς ό,τι είναι αμαρτωλό και κακό, επιλέγουμε την Κόλαση.

 Για να έχουμε την ελπίδα του Παραδείσου πρέπει οι σκέψεις μας κι οι πράξεις μας να αποβλέπουν στο κοινόν καλόν. Έτσι, αν στη ζωή μας επιλέξουμε την αγάπη, έχουμε την ελπίδα  του Παραδείσου, αν γίνουμε φορείς της αδιαφορίας και του μίσους γινόμαστε άξιοι της Κολάσεως.

  Η αγάπη είναι κατάσταση ελευθερίας, υπευθυνότητας και μαρτυρίας της αλήθειας. Αντίθετα η κάθε είδους αδιαφορία επιτελέσεως του καλού, αποτελεί μορφή συμμετοχής στην επιτέλεση του κακού και τελικά έκφραση μίσους. Το μίσος με την αύξησή του, μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε φόνο.

 Εκεί που απουσιάζει η αδιάκριτη κι άδολη αγάπη προς όλους τους ανθρώπους και μάλιστα προς τους πρόσφυγες, αρχίζει να καλλιεργείται το μίσος. Το μίσος αποδιοργανώνει τη ζωή μας και διαστρέφει την προσωπικότητά μας. Το μίσος μας διαφθείρει, μας κάνει εγκληματίες. Τελικά το μίσος σκοτώνει μισούντα και μισούμενο, με το ξύπνημα της εκδίκησης και της αντεκδίκησης.. Η εκδίκηση δεν οδηγεί ποτέ σε θετικά αποτελέσματα. Πάντοτε οδηγεί σε καταστροφές και τραγωδίες. 

Με το μίσος δεν γαληνεύεις ποτέ σου. 

Είσαι πάντοτε ανήσυχος και δυστυχισμένος.

 Το μίσος εκφράζει διχασμένες αρρωστημένες και διχασμένες ανθρώπινες υπάρξεις. Η ζωή αυτών που μισούν συνδέεται με την καταστροφή και τη δυστυχία.

 Ενώ το μίσος σε ασχημίζει, η αγάπη, όχι μόνο σε σώζει, αλλά σου κάνει τη ζωή όμορφη, γιατί πηγή της αγάπης μας είναι η αγάπη του Θεού (από τα Σεμινάρια του Καθηγητού μας Μέγα Φαράντου στην Εταιρεία των Φίλων του Λαού).

Όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος «Ο Θεός αγάπη εστίν και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ».

Έτσι, η σημερινή Ευαγγελική Περικοπή έχει ως κεντρικό θέμα τη Μέλλουσα Κρίση. Κατά τη βεβαίωση λοιπόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κριτήριον της μεγάλης εκείνης στιγμής θα είναι η άσκηση της αγάπης, η αγάπη του ανθρώπου προς τους άλλους ανθρώπους.

  Βλέπουμε δηλαδή το κριτήριο του Θεού να εξαρτάται βασικά από εμάς, από τη στάση μας έναντι των άλλων ανθρώπων. Κατά πόσο δηλαδή, αν δώσαμε νερό στο διψασμένο, αν φιλοξενήσαμε τον ξένο και το πρόσφυγα, αν βοηθήσαμε τον φτωχό, αν συμπαρασταθήκαμε έμπρακτα στις ανάγκες του διπλανού μας, του κάθε ανθρώπου που συναντάμε μπροστά μας και μπορούμε να τον βοηθήσουμε.

Η Χριστιανική Ευρώπη έχει τόσους πολλούς Ναούς που και μια οικογένεια να φιλοξενούσε η κάθε ενορία το μεγάλο πρόβλημα των προσφύγων θα ήταν ανύπαρκτο κι αφορμή να μετρήσουμε την αξιοπρέπεια μας να προστατευθεί ο κάθε διωγμένος συνάνθρωπος μας και ιδιαίτερα αυτοί που είναι θύματα αυτών που χρησιμοποιούν την βία και τα όπλα, γυναίκες και παιδιά.

Η φιλεύσπλαχνη και φιλάνθρωπη στάση μας θα σταθεί, σύμφωνα με την μαρτυρία της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής, το μοναδικό μέτρο για την κρίση μας. 

Βέβαια τα προβλήματα των άλλων έχουν πολλές φορές τεράστιες διαστάσεις. Δεν μας ζητά όμως ο Θεός να λύσουμε αμέσως όλα τα προβλήματα του κόσμου.

Από μια βρύση δεν μπορεί να ξεδιψάσει ο κόσμος όλος. Μπορούν όμως να ωφεληθούν οι κοντινοί και οι περαστικοί.

Ο Θεός μας ζητά να κάνουμε ό,τι μπορούμε, μέσα στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Ζητά πάντοτε το κίνητρο των σκέψεων μας και των πράξεων μας να είναι η αγάπη μας για τους διπλανούς μας. Κι όταν υπάρχει το κίνητρο της αγάπης τότε βρίσκονται εύκολα και οι τρόποι δράσεως και ενεργείας.

Σήμερα που πολλοί άνθρωποι υποφέρουν λόγω της  οικονομικής  κρίσης και της παρουσίας χιλιάδων προσφύγων, ο Λαός μας χρειάζεται  να πρωτοστατήσει προς την κατεύθυνση της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης για τους εμπερίστατους αδελφούς μας κι ιδιαίτερα για τους ηλικιωμένους, τους πολύτεκνους, τους συνταξιούχους, τους άεργους, τους πρόσφυγες και τα παιδιά.

Οι αρετές της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού είναι η άδολη αγάπη προς όλους τους ανθρώπους και μάλιστα προς τους φτωχούς, τους ασθενείς και τους πρόσφυγες,  η υπομονή και η πίστη στο Θεό, η ταπείνωση, η  εργατικότητα, η τιμιότητα, η φιλοτιμία,  η φιλοπατρία και η  φιλανθρωπία. Με την εκ μέρους μας άσκηση των παραπάνω αρετών μπορούμε με τη βοήθεια του Θεού  να ανεβάσουμε το Έθνος μας εκεί που του αξίζει.

πηγή

Οι ευθύνες μας για κοινωνική δικαιοσύνη (και για τους πεινασμένους)

Του Σεβ.Μητροπολίτου Zιμπάμπουε Σεραφείμ

Το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων της ευαγγελικής περικοπής(Ματθαίου14, 14-22) αποτελεί φανέρωση της φιλανθρωπίας και της παντοδυναμίας του Χριστού. Βλέπουμε με τρόπο παραστατικό τις δυνατότητές μας και την ευθύνη μας στον αγώνα για την αντιμετώπιση των υλικών προβλημάτων των ανθρώπων και μάλιστα αυτών που στερούνται της καθημερινής τροφής.

Στην εποχή μας τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, αυτά που σχετίζονται άμεσα με τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων βρίσκονται καθημερινά στην επικαιρότητα. Παρά την επιστημονική πρόοδο και την τεχνική ανάπτυξη τα προβλήματα αυτά παραμένουν άλυτα παρουσιάζοντας μάλιστα τόση ένταση όση και πριν από αιώνες. Συγκεκριμένα σήμερα 26,000 παιδιά πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα. Οι πλούσιοι και οι φτωχοί υπάρχουν και σήμερα, το ίδιο κι η άνιση κατανομή των αγαθών κι η καταπίεση των αδυνάτων από τους ισχυρούς. Αυτή η αδικία είναι και σήμερα η ρίζα του κακού που δημιουργεί το κοινωνικό πρόβλημα της φτώχειας..

Σήμερα το κοινωνικό πρόβλημα αντί να λυθεί περιπλέκεται, γίνεται οξύτερο, γιατί εκείνοι που έχουν επάρκεια αγαθών, αντί να τα μοιράζονται με τους φτωχότερους, όπως ζητά ο Χριστός, προτιμούν να τα σπαταλούν. ΄Ετσι φτάσαμε στο θλιβερό κατάντημα να βλέπουμε μερικούς να ξοδεύουν για τα σκυλιά τους περισσότερα απ’ όσα ξοδεύουν φτωχοί οικογενειάρχες για τα παιδιά τους. Ακούμε για πολλούς πλούσιους να σπαταλούν μόνο για μια νύκτα διασκέδασης τόσα όσα θα μπορούσαν να συντηρηθούν αρκετές άπορες οικογένειες. Ακούμε να ξοδεύονται τεράστια ποσά για καλλυντικά και χρυσαφικά και στολίδια, όσα θα έφταναν για να μπορούν πολλοί άνθρωποι να πίνουν καθαρό νερό και πολλά παιδιά να μπορούν να φοιτούν σε σχολείο. Αλλά και πέρα από το επίπεδο των ατόμων, σε επίπεδο πια κρατών, βλέπουμε πολλές χώρες να καίουν τα περισσεύματα των προϊόντων τους για να διατηρήσουν τις υψηλές τιμές προσφοράς, την ίδια ώρα που άλλοι λαοί λιμοκτονούν. Βλέπουμε τις πλούσιες χώρες να ξοδεύουν για εξοπλισμούς ποσά που ξεπερνούν ολόκληρο τον κρατικό προϋπολογισμό πολλών φτωχών κρατών που συνήθως κι ο πληθυσμός τους είναι μεγαλύτερος. Οι πέντε χώρες μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ξοδεύουν περισσότερα για αμυντικές και στρατιωτικές δαπάνες περισσότερα από τα χρήματα που ξοδεύουν μαζί οι φτωχές χώρες του κόσμου, που αποτελούν και τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού.

Επομένως για να λυθούν τα προβλήματα που συγκλονίζουν σήμερα την κοινωνία μας απαιτείται να αλλάξουμε τις δομές της λειτουργίας της παγκόσμιας οικονομίας που είναι σχεδιασμένη μόνο για όσους έχουν χρήματα. Αυτοί που δεν έχουν χρήματα είναι ο μισός πληθυσμός της γης.

Πρέπει δηλαδή κι αυτοί οι άνθρωποι με αξιοπρέπεια να μπορούν να δανείζονται χρήματα με χαμηλό επιτόκιο όπως οι πλούσιοι για να ξεκινούν τις δικές τους δουλειές. Δυστυχώς σήμερα ενώ οι πλούσιοι μπορούν να δανείζονται μεγάλα ποσά με πολύ χαμηλά επιτόκια, πολλές φορές χωρίς να τα πληρώνουν, όπως στην Ελλάδα και στην Κύπρο κι όπου υπάρχουν ακραία φαινόμενα διαφθοράς, οι πολύ φτωχοί δεν μπορούν να δανειστούν τίποτα κι όταν δανειστούν πρέπει να πληρώνουν πολύ υψηλά επιτόκια. Το ίδιο συμβαίνει και με τις χώρες που είναι πολιτικά αδύνατες όπως τελευταίως μας κάνανε στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Οι χώρες που υποφέρουν από φτώχεια, όπως η Ζιμπάμπουε, τους πίνουν κυριολεκτικά το αίμα. Όχι μόνο τις αναγκάζουν να πληρώνουν τρία δολάρια τόκο για κάθε δολάριο που τους δανείζουν, αλλά τους θέτουν κι ως όρο ότι τα μισά που τους δανείζουν να τα διαθέσουν για αγορά οπλικού εξοπλισμού από τις εταιρείες που τους υποδεικνύουν. Το ένα τρίτο των δανείων τους πρέπει να τα πληρώνουν αμέσως ως τόκος ( σύγχρονη τοκογλυφία). Η Γερμανία που έχει χρέη πάνω από δύο χιλιάδες δισεκατομμύρια πληρώνει τόκο 0,5%, η Ελλάδα και η Κύπρος για μικρότερα ποσά υποχρεώθησαν να πληρώνουν μέχρι και 6% τοις εκατόν και περισσότερο και οι φτωχές χώρες για κάθε δισεκατομμύριο μέχρι και 14%. Χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι τοκογλύφοι το επιχείρημα του βαθμού εγγύησης πληρωμής των δανείων για να ορίσουν και τα ανάλογα υψηλά επιτόκια.

Δυστυχώς οι Ηγέτες που ρυθμίζουν την λεγόμενη Διεθνή Κοινότητα αποδείχθηκαν πολύ μικροί για να προστατέψουν την κοινωνική δικαιοσύνη που η Ανθρωπότητα χρειάζεται για να ζήσει ένα καλύτερο μέλλον με αποτέλεσμα η φωτιά που υπάρχει σε εμπόλεμες χώρες κι όπου κυριαρχεί η διαφθορά και η απουσία δημοκρατικών θεσμών, να αποτελεί πλέον ορατή απειλή για όλους μας, είτε με το φαινόμενο της τρομοκρατίας των ισλαμιστών είτε με την καθημερινή ένταση της λαθρομετανάστευσης, αλλά και του ανελέητου οικονομικού αλληλοφαγώματος όπως έκαναν οι Γερμανοί και οι φίλοι τους στον χώρον της Ευρώπης με την Ελλάδα.
 

Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να μοιραστούμε αυτά που έχουμε με τον διπλανό μας που υποφέρει. Κι ο διπλανός μας δεν είναι μόνο ο φτωχός γείτονάς μας, αλλά κι όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται μακριά από εμάς και υποφέρουν. Το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων δεν είναι κάτι που έγινε μια φορά και τέλειωσε για πάντα. Είναι ένα γεγονός που αν θέλουμε μπορούμε να το ζούμε καθημερινά. Αρκεί να θέσουμε τον εαυτό μας στη διάθεση του Θεού, υπακούοντας στις εντολές του αφήνοντας έτσι την αγάπη του Χριστού να ζεστάνει τις καρδιές μας. ΄Αλλωστε η ιστορία των φιλανθρωπικών έργων και των ιεραποστολικών προσπαθειών είναι γεμάτη από θαύματα παρόμοια μ’ αυτό που ακούσαμε από την σημερινή ευαγγελική περικοπή.

Πάντοτε η αληθινή χριστιανική πίστη εκδηλώνεται με έργα αγάπης. Κι η άσκηση της αγάπης ως εφαρμογή του περιεχομένου της πίστεως αποτελεί ουσιώδες γνώρισμα της χριστιανικής ζωής. Η αγάπη στον χριστιανισμό δεν νοείται ως απλή συναισθηματική εκδήλωση, αλλά ως ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού, που έγινε άνθρωπος, και ως οφειλή προς τον διπλανό μας που εικονίζει τον Θεόν. Η αγάπη αυτή αναφέρεται σ’ ολόκληρο τον άνθρωπο κι εκδηλώνεται με την συμπαράστασή μας στις υλικές και στις πνευματικές του ανάγκες. ΄

Οπως μας λέει ο άγιος Ιάκωβος «εάν αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι και λειπόμενοι ώσι της εφημέρου τροφής, υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, μη δότε δε αυτοίς τα επιτήδεια του σώματος, τι το όφελος;» ΄Ετσι η χριστιανική ζωή, ως ζωή πίστεως και αγάπης προς τον Θεόν συνδέεται με την αγάπη προς τον διπλανό μας. Χωρίς την αγάπη προς τον διπλανό μας η αγάπη μας προς τον Θεόν θεωρείται ανύπαρκτη: «ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού», μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, και συνεχίζει: «εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισεί, ψεύτης εστί». Σύμφωνα με την χριστιανική διδασκαλία, μόνο με την άσκηση της αγάπης προς τον πλησίον παραμένει ο άνθρωπος στην αγάπη του Θεού και ζει την νίκη κατά του θανάτου. Μας λέει ο ευαγγελιστή Ιωάννης: «ημείς οίδαμεν ότι μεταβεβήκαμεν εκ του θανάτου εις την ζωήν, ότι αγαπώμεν τους αδελφούς, ο μη αγαπών μένει εν τω θανάτω». Κι η αγάπη μας αυτή εκφράζεται με την διακονία μας προς τον διπλανό μας, όπως εκφράστηκε η αγάπη του Χριστού για τους ανθρώπους μέσα από το θαύμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.
Κανένας βέβαια δεν μπορεί με τα χρήματα και τα αγαθά που κατέχει να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες των φτωχών, ούτε να επουλώσει όλες τις κοινωνικές πληγές. Ο Θεός δεν ζητά το αδύνατο από κανένα. Με μια βρύση δεν μπορεί όλος ο κόσμος να ξεδιψάσει. Μπορούν όμως οι κοντινοί μας κι οι περαστικοί. Ας κάνουμε και εμείς στην ζωή μας το ίδιο με τα αγαθά που μας παραχωρεί ο Θεός, και τότε δεν θα συμβάλουμε απλώς και μόνο στην σωτηρία του διπλανού μας αλλά και στην σωτηρία την δική μας.

Η επιβίωσή μας εξαρτάται από τον βαθμό που καλυτερεύουμε τους όρους συμβιώσεως μεταξύ μας, και μάλιστα με την ετοιμότητά μας και την αγάπη μας μεταξύ μας, να κτίζουμε γέφυρες κοινής συνύπαρξης, αλληλοκατανόησης, αλληλοβοήθειας και αλληλοσεβασμού της αξιοπρέπειας του κάθε ανθρώπου.

Αυτό που δίνει νόημα στη ζωή μας είναι η κοινωνία της αγάπης που προέρχεται από τρείς κύκλους ανθρώπων που συναντάμε καθημερινά, ο χώρος της οικογένειας (συγγενολόϊ), οι συνάδελφοι (χώρος εργασίας) και οι φίλοι (ή οι δήθεν φίλοι μας και γνωστοί μας). Από τον ίδιους χώρους όμως (συνγκενολόϊ, συνάδελφοι και φίλοι) προέρχεται κι ο πόνος, όταν μάλιστα έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους αχάριστους και αγνώμονες. Όταν είμαστε δίκαιοι με τους άλλους είναι δύσκολο να μη είμαστε δυνατοί όταν μας αδικούν και μας πονάνε. Αυτοί που αδικούν έρχεται κάποιος άλλος να τους αδικήσει χειρότερα όπως πάθαμε και στην νεώτερη ιστορία μας ως Ελληνισμός όταν αρχίσαμε να αδικούμε ο ένας τον άλλον με τη επτάχρονη δικτατορία και το πραξικόπημα που ήρθαν οι βάρβαροι αιμοσταγείς τούρκοι να μας αδικήσουν περισσότερο. Κι όταν αρχίσαμε τις απατεωνιές να κλέβουμε ο ένας τον άλλον και τη δημόσια περιουσία του Κράτους ήρθαν οι Γερμανοί με τους φίλους τους και μας ρημάξανε. Χωρίς τη δική μας ενότητα και κοινωνική αλληλοστήριξη ρισκάρουμε το μέλλον του Ελληνισμού και τις ευθύνες του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού της αγάπης και της φιλανθρωπίας για να προστατευθεί η παγκόσμια κοινωνία και το μέλλον της Ανθρωπότητας από την αλητεία των ανελέητων ισχυρών της γης που δεν έχουν ούτε ιερόν ούτε όσιο μέσα τους όπως εκείνος ο Γερμανός Υπουργός των οικονομικών με τους φίλους του φιλλανδούς, ολλανδούς, Λιθουανούς και Σλοβάκους.

ΚΗΡΥΓΜΑ 25ης Μαρτίου, Εορτής Ευαγγελισμού της Παναγίας ητροπολίτης Zιμπάμπουε και Αγκόλας Σεραφείμ

 Η σημερινή ημέρα είναι σημαντική τόσο από θρησκευτικής όσο κι από

 εθνικής πλευράς. Εορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Παναγίας μας και

 την επέτειον της ενάρξεως του μεγάλου ξεσηκωμού του Έθνους

 το 1821 που οδήγησε στην ελευθερία μας και στην αξιοπρεπή 

παρουσία του Ελληνικού Κράτους στη σύγχρονη ιστορία της

 Παγκόσμιας Κοινωνίας.

Η σημερινή αποστολική περικοπή αναφέρεται στο σκοπό της ενανθρωπίσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, 

που είναι η σωτηρία του ανθρώπινου Γένους. Η Ευαγγελική Περικοπή αναφέρεται ακριβώς 

εις την ιστορική ημέρα της ανακοινώσεως της Καλής και σωτήριας αγγελίας εις την Παρθένον 

Μαρία για την ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού. Γι’ αυτό στο σημερινό Απολυτίκιο 

της Εορτής του Ευαγγελισμού ψάλλουμε ότι «Σήμερον της Σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον, 

και του απ’ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις, ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ 

την χάριν ευαγγελίζεται.

 Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν, Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου».

Αυτή λοιπόν την μεγάλη θρησκευτική εορτή που σχετίζεται με την σωτηρία του ανθρώπινου Γένους,

 επέλεξαν κι οι σκλάβοι προπάπποι μας να προτάξουν την αποφασιστικότητα τους να οργανώσουν

 το μεγάλο ξεσηκωμό εναντίον των βάρβαρων κατακτητών Τούρκων, για να ζήσουν τα παιδιά τους 

και εμείς ελεύθεροι. Οι προπάπποι μας αποφάσισαν να πεθάνουν εκείνοι για να ζήσουμε εμείς. 

Πρόβαλαν στο Ιστορικό Προσκήνιο με το γνωστό Διάγγελμα, «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ».

 Με την απόφαση τους να είναι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για να ζήσουμε ελεύθεροι,

 άνοιξαν το δρόμο της ελευθερίας των σκλαβωμένων λαών.

Αυτό που έκανε τους προπάππους μας να γίνουν ήρωες και να θυσιασθούν για την Ελευθερία 

μας και την Ελευθερία των καταδυναστευμένων λαών, ήταν η βαθιά τους Ορθόδοξη πίστη.

 Γι’ αυτό επέλεξαν την ημέρα του Ευαγγελισμού της Παναγίας μας και για το δικό τους ξεσηκωμό, 

γιατί πίστευαν ότι ήταν δίκαιο και θέλημα του Θεού ο εθνικός τους Αγώνας να δικαιωθεί, 

όπως και δικαιώθηκε. Ο Υψηλάντης, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Αθανάσιος Διάκος,

 ο Ανδρούτσος, ο Καπετάν Κανάρης, ο Μακρυγιάννης, η Μπουμπουλίνα και τόσοι άλλοι 

Μεγάλοι ήρωες της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, ήσαν άνθρωποι θεοφοβούμενοι, 

που πίστευαν στον Εθνικό Αγώνα γιατί είχαν μαζί τους την βοήθεια του Θεού. 

Η προτεραιότητα στην βαθιά Ορθόδοξη πίστη τους, βοήθησε τα μέγιστα να να

 διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού η υπόθεσις της εθνικής ενότητας για την επιτυχία 

του κοινού σκοπού της απελευθερώσεως του Έθνους.

Αυτή την βαθιά Ορθόδοξη πίστη χρειαζόμαστε και σήμερα στην καθημερινή ζωή  μας για 

να διαφυλάξουμε την ενότητα μας και για να συμβάλουμε στην αντιμετώπιση των ποικίλων

 κοινωνικών προβλημάτων της ευρύτερης Κοινωνίας. Το πρόβλημα της φτώχειας, το πρόβλημα 

του έϊτς, το πρόβλημα της εγκληματικότητας, το πρόβλημα της ανεργίας, η καταστροφή του 

περιβάλλοντος είναι και δικά μας προβλήματα, γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν,

 θυμόμαστε όλους εκείνους τους προγόνους μας που υπόφεραν στα τετρακόσια χρόνια της 

σκλαβιάς από τους Τούρκους, θυμόμαστε τα όσα υποφέραμε στη Μικρασιατική καταστροφή

 από τους Τούρκους, όσα υποφέραμε από τους Γερμανούς κατακτητές κατά 

το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όσα υποφέραμε στην Κύπρο, πρώτα από τους Άγγλου

ς Αποικιοκράτες και μετά το 1974 από τους βάρβαρους πάλι Τούρκους Ανατολίτες,

 που συνεχίζουν ακόμη να κατέχουν παράνομα μεγάλο μέρος του νησιού.

Μαζί με τον Μακαριώτατον Πατριάρχη μας κ.κ. Θεόδωρον Β’, τους Αρχιερείς και τους κληρικούς 

του Πατριαρχείου μας, ας ενώσουμε  όλοι μας τις προσευχές μας για την αιώνια ανάπαυση των 

ηρώων του 1821 και όλων εκείνων που έχασαν άδικα και πρόωρα τη ζωή τους τόσο στον Ιστορικό 

βίο του Έθνους όσο και στη Χώρα που ζούμε, αλλά και για όλους εκείνους που θυσιάστηκαν για 

την προάσπιση του αγαθού της Ελευθερίας για όλους τους λαούς του κόσμου. 

Οι προσευχές μας ακόμη στρέφονται πρός όλους εκείνους τους ανθρώπους και τους λαούς 

που ακόμη υποφέρουν, προσευχόμενοι ότι με τη βοήθεια του Θεού και τη δική μας 

συμπαράσταση, τα ανθρώπινα δικαιώματα τους κι η προσωπική και εθνική τους ελευθερία 

θα γίνουν σεβαστά από όλους. Χωρίς τον αλληλοσεβασμό μεταξύ των λαών και των Εθνών 

και των ανθρώπων, απειλείται ασφάλεια μας κι η ειρηνική συνύπαρξη μας.

Οι μεγάλοι ήρωες του 1821 εθυσιάσθηκαν για τα αγαθά της ελευθερίας και της παγκόσμιας

 ειρήνης και γενικότερα για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Την ίδια ευθύνη έχουμε όλοι μας για να ζήσουμε σε ένα καλύτερο κόσμο.

H Πατερική μορφή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

«Τη αυτή ημέρα, Κυριακή δευτέρα των Νηστειών, μνήμην επιτελούμεν του εν αγίοις πατρός ημών Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του Παλαμά» (Τριώδιον, έκδοση Αποστολικής Διακονίας, σελ. 181).

Η σημερινή εορτή της Εκκλησίας μας είναι αφιερωμένη σε μια από τις μεγαλύτερες πατερικές της μορφές, στον άγιο Γρηγόριον Παλαμά, που με το θεολογικό του έργο αντιμετώπισε αποτελεσματικά κακόδοξες αντιλήψεις για την Ορθόδοξη διδασκαλία περί της θεότητος της αγίας Τριάδος, διαφυλάσσοντας έτσι τον πιστό λαό του Θεού στην υπόθεση της προσωπικής επιτεύξεως της εν Χριστώ σωτηρίας του.

Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1296. Σε ηλικία επτά χρονών έμεινε ορφανός από πατέρα, ο οποίος υπήρξε δάσκαλος του εγγονού του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Β΄ (του μετέπειτα αυτοκράτορα Ανδρονίκου Γ΄), αυτοκρατορικός σύμβουλος και τακτικό μέλος της Συγκλήτου (ένα πολιτικό σώμα με συμβουλευτικό όμως χαρακτήρα, κάτι παρόμοιο με τη σημερινή Βουλή, που συνήθως τα μέλη του τα διόριζε ο αυτοκράτορας). ΄Ετσι η πρόνοια του Θεού βοήθησε ο ορφανός Γρηγόριος να έχει ως προστάτη του τον ίδιο τον αυτοκράτορα, ο οποίος φρόντισε να έχει τους καλύτερους δασκάλους και να πάει στα καλύτερα σχολεία.  Η εκπαίδευσή του συνεχίστηκε με τη φοίτηση του στο Πανεπιστήμιο Κωνσταντινουπόλεως, όπου παρηκολούθησε ελεύθερες σπουδές και φιλοσοφία. Μάλιστα διακρίθηκε τόσο πολύ στις Πανεπιστημιακές του σπουδές, που σε ηλικία 17 χρονών του ανατέθηκε να ετοιμάσει ομιλία για τον Αριστοτέλη, με ακροατήριο τον αυτοκράτορα, αξιωματούχους της αυτοκρατορίας κι αρκετούς ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Τόσο πολύ εντυπωσίασε με το περιεχόμενο του λόγου του, ώστε ο τότε διευθυντής του Πανεπιστημίου Κωνσταντινουπόλεως,  ο διάσημος θεολόγος και φιλόσοφος Θεόδωρος Μετοχίτης, απευθυνόμενος στον αυτοκράτορα Ανδριανό Β΄, παρατήρησε με θαυμασμό για τον νεαρό Γρηγόριο: «και Αριστοτέλης αυτός, ει γε περιών, παρήν επήνεσεν αν». Θέλοντας όμως, ο νεαρός Γρηγόριος, ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά, θεωρητικά και βιωματικά, με τη μελέτη του Χριστιανισμού και την προσευχή, απογοητεύοντας τον αυτοκράτορα, που τον προόριζε για κάποιο ανώτατο πολιτικό αξίωμα, εγκατέλειψε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο κι αφοσιώθηκε στο Μοναχισμό, πείθοντας μάλιστα και τα μέλη της οικογένειάς του (την μητέρα του και τα τέσσερά του αδέλφια) ν’ ακολουθήσουν το παράδειγμά του.

Μετά από δεκαετή παραμονή σε μοναστήρια του αγίου ΄Ορους (Βατοπεδίου και Μεγίστης Λαύρας), σε ηλικία 30 χρονών χειροτονήθηκε στη Θεσσαλονίκη διάκονος και πρεσβύτερος. Ακολούθως συνέχισε τον αυστηρό μοναχικό βίο για μια πενταετία στη Βέροια, για να επιστρέψει πάλι στο άγιο ΄Ορος και να αναλάβει σε ηλικία 39 χρονών ηγούμενος της Μονής Εσφιγμένου, στην οποία ανήκαν περισσότεροι από 200 μοναχοί. Φαίνεται όμως ότι οι μοναχοί του δυσκόλευαν τη ζωή, διότι γρήγορα προτίμησε ν’ αποχωρήσει στο ησυχαστήριο του αγίου Σάββα.

Την ίδια περίοδο (1335-40) εμφανίστηκε, πρώτα στην Κωνσταντινούπολη και μετά στη Θεσσαλονίκη, προερχόμενος από την Ιταλία, ο ελληνικής καταγωγής μοναχός και φιλόσοφος Βαρλαάμ ο Καλαμβρός, ο οποίος, με τις ομιλίες του, απέκτησε φήμη δεινού φιλοσόφου και θεολόγου. Μεταξύ άλλων, ο Βαρλαάμ, με γραπτές και προφορικές ομιλίες, αμφισβητούσε την ορθοδοξία και τον τρόπο προσευχής των ησυχαζόντων μοναχών του αγίου όρους (τη νοερά προσευχή). Ο άγιος Γρηγόριος ανέλαβε ν’ απαντήσει  θεολογικά στις κατηγορίες του Βαρλαάμ, γράφοντας μια σειρά εννέα βιβλίων  με τον τίτλο «Υπέρ των Ησυχαζόντων». Το πρόβλημα που έθετε ο Βαρλαάμ δεν ήταν τόσο απλό όσο φαινόταν στην αρχή, μια διαφορετική άποψη για ένα επί μέρους θεολογικό θέμα του πρακτικού βίου των μοναχών. Στην πραγματικότητα, ο Βαρλαάμ προσπαθούσε να διαστρεβλώσει βασικές πτυχές της Ορθόδοξης Θεολογίας, όπως η διδασκαλία της Εκκλησίας περί εκπορεύσεως του αγίου Πνεύματος, περί της γνώσεως του Θεού  και περί της θέας του θείου Φωτός.

Η διένεξη αυτή είναι γνωστή στην Εκκλησιαστική Ιστορία ως “Ησυχαστική ΄Εριδα” και κράτησε για 25 χρόνια (1335-1360).

Η πρώτη φάση της έριδος έληξε το 1341 με την καταδίκη του Βαρλαάμ από Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη. Κατά το ίδιο έτος, πριν περάσουν ελάχιστοι μήνες, κατά τη δεύτερη περίοδο της έριδος (1341-1347) ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, με τον ξαφνικό θάνατο του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Γ΄ το 1341, καταδιώχθηκε από τους πολιτικούς προστάτες του Βαρλαάμ, για να καταλήξει τελικά στις φυλακές των ανακτόρων στην Κωνσταντινούπολη. Ευρισκόμενος στη φυλακή, του επιβλήθηκε από Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 1344 η ποινή της εκκλησιαστικής ακοινωνησίας. Εναντίον του ήταν ακόμη κι ο τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης Καλέκας, ο οποίος φαίνεται να είχε παρασυρθεί και εγκολπωθεί τις κακόδοξες θέσεις του Βαρλαάμ. Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, απτόητος, με πίστη στο Θεόν, συνέχισε με επιστολές να μάχεται για την υπόθεση της Ορθοδοξίας, συγκρουόμενος ανοικτά με τον Πατριάρχη Καλέκα, που τελικά με την αλλαγή των πολιτικών πραγμάτων και την επικράτηση του Κατακουζηνού το 1347, η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως κατεδίκασε τον αιρετικό Πατριάρχη Καλέκα, εκλέγοντας στη θέση του τον Ορθόδοξο κληρικό Ισίδωρο. Η ίδια Σύνοδος προχώρησε στην εκλογή 30 νέων επισκόπων, ανάμεσα στους οποίους ήταν κι ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, εκλεγείς ως Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Από της θέσεως, αυτής λάμπρυνε με την παρουσία του τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της Θεσσαλονίκης, υπηρετώντας με συνέπεια κι αυτοθυσία το λαό του Θεού και τη Θεολογία.

Και κατά την τρίτη φάση της ησυχαστικής έριδος (1348-1355), έστω κι αν εξορίσθει και εταλαιπωρήθει ως αιχμάλωτος των Τούρκων, αγέρωχα συνέχισε τον αγώνα του με επιτυχία. ΄Εγινε το ορατό σύμβολο της Ορθοδοξίας των Ορθοδόξων. Τελικά σε ηλικία 63 χρονών, στις 14 Νοεμβρίου 1359, μετά από βαριά ασθένεια κοιμήθηκε για πάντα, αφήνοντας όμως ήδη πίσω του ένα τεράστιο συγγραφικό έργο, μέσα από το οποίο καθορίζεται με σαφήνεια το περιεχόμενο της πίστεως της αρχέγονης Εκκλησίας, όπως αυτή μαρτυρείται από την αγία Γραφή, τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και το συγγραφικό έργο των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Η μεγάλη θεολογική προσ-φορά του κι η αγιότητα του βίου του, που εκδηλώθηκε με μαρτυρίες θαυμάτων, αποτέλεσαν κίνητρα για να τιμάται από τοπικές Εκκλησίες ως άγιος. Μάλιστα εννιά χρόνια μετά την κοίμησή του, το 1368, η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, με πρόεδρο τον Πατριάρχη Φιλόθεον, όρισε επίσημα ο Γρηγόριος Παλαμάς να εορτάζεται από την Εκκλησία ως άγιος, κατά τη δεύτερη Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Τα βιβλία του διακρίνονται σε κείμενα που αναφέρονται στο άγιο Πνεύμα, σε επικοδομητικές και δογματικές επιστολές, κείμενα υπέρ των ησυχαζόντων μοναχών, σε ομολογιακά κείμενα, Ποιμαντικές πραγματείες, σε αντιρρητικά, αντιαιρετικά κι ασκητικά κείμενα.

Με το θεολογικό του έργο ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, εκτός του ότι αντιμετώπισε με θεολογική επιτυχία κάποιες προσπάθειες για διαστρέβλωση βασικών πτυχών της Ορθόδοξης διδασκαλίας, κατάφερε να ανανεώσει τη θεολογική ορολογία και να δώσει νέες κατευθύνσεις στη θεολογική σκέψη, έτσι ώστε το περιεχόμενο της πίστεως της αρχέγονης Εκκλησίας να είναι κατανοητό και προσιτό στους χριστιανούς της εποχής του. ΄Ετσι εξασφάλιζε τις απαραίτητες εκείνες προϋποθέσεις που απαιτούντο για να ακολουθήσουν οι Χριστιανοί ανεμπόδιστα το δρόμο της εν Χριστώ σωτηρίας τους. Με το θεολογικό του έργο καθόριζε με σαφήνεια τον τρόπο με τον οποίο επιτελείται η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεόν (βλ.περισ. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 4, Αθήναι, 1964, σελ. 775-796).

΄Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο καθηγητής της Εκκλησιαστικής ιστορίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Βλάσης Φειδάς «διά του Συνοδικού τόμου του 1351 και των προστεθέντων εις το Συνοδικόν της Κυριακής της Ορθοδοξίας (Τριώδιον, έκδοση Αποστολικής Διακονίας, σελ. 148 και εξής) αναθεματισμών δι’ αντιπαραθέσεως και της διδασκαλίας της Εκκλησίας, απεσαφηνίσθη η εκκλησιαστική παράδοσις ου μόνον ως προς την υπό των ησυχαστών δυνατότητα αισθητής οράσεως του ακτίστου θείου φωτός, αλλά και ως προς την δογματικήν διάκρισιν αμεθέκτου θείας ουσίας και μεθεκτών θείων ενεργειών. Ο υπό του Βαρλαάμ και των βυζαντινών ανθρωπιστών προβαλλόμενος Θεός της φιλοσοφικής διανοήσεως, δεν ήτο δυνατόν να υποκαταστήσει τον Θεόν της Αποκαλύψεως. Η διά της φιλοσοφίας φυσική γνώσις των όντων, οδηγεί εις τον δημιουργόν του παντός, αλλ’ αύτη, αφ’ ενός μεν αδυνατεί να περιγράψει διά του ορθού λόγου την θεία φύσιν και ουσίαν, αφ’ ετέρου δε στερείται καθ’ εαυτήν σωτηριολογικού χαρακτήρος. Η σωτηρία κατέστη εφικτή μόνον διά του απολυτρωτικού έργου του Ιησού Χριστού και διαιωνίζεται εν αγίω Πνεύματι υπό της Εκκλησίας, διό και η εν τω Χριστιανισμώ σωτηριώδης αλήθεια ουδεμιάς δείται συμπληρώσεως, εκ της διά της φυσικής γνώσεως κτωμένης υπό του ορθού λόγου αληθείας των όντων. Διά των δοξασιών των Βαρλαάμ, Γρηγορίου Ακινδύνου, Νικηφόρου Γρηγορά και των άλλων βυζαντινών ανθρωπιστών, ημφεσβητείτο, ου μόνον η πληρότης της υπό της Εκκλησίας κατεχομένης σωτηριώδους εν Χριστώ αληθείας, αλλά και η υπ’ αυτής αυθεντική εν αγίω Πνεύματι προσφορά της πληρότητος της σωτηρίας. Εν τελευταία αναλύσει λοιπόν, το κατά την ησυχαστικήν έριδα πρόβλημα, δεν ήτο μόνον θεολογική τις διαφωνία περί την δυνατότητα γνώσεως του Θεού και της μεθόδου κτήσεως αυτής, αλλ’ άρνησις της αυταρκείας και πληρότητος της υπό της Εκκλησίας φυλασσομένης αληθείας της εν Χριστώ Αποκαλύψεως και της αυθεντίας της εκκλησίας να υποδεικνύει, διά της ιεράς Παραδόσεως, ασφαλώς την οδόν της εν χριστώ σωτηρίας» (Εκκλησιαστική ιστορία, Πανεπιστημιακαί Παραδόσεις, Αθήναι, 1972, σελ. 520-521).

Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού H δύναμη του Σταυρού του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας υπενθυμίζει ένα καταπληκτικό γεγονός που συνέβη 1500 χρόνια πριν από τη Σταύρωση του Χριστού. Συγκεκριμένα στο βιβλίο της Αγίας Γραφής «Αριθμοί» στο 21ο κεφάλαιο, αναφέρεται ότι οι Ισραηλίτες, αφού απελευθερώθησαν από τους Αιγυπτίους και ενώ επέστρεφαν στην πατρίδα τους, στην έρημο όπου ευρίσκοντο, άρχισαν να παραπονούνται σφοδρά κατά του Μωϋσέως, παρ’ όλο ότι ο Θεός με θαυματουργικό τρόπο τους έτρεφε με το «μάννα». Η αγνωμοσύνη τους και η απιστία τους, όμως, τιμωρούνται αμέσως. Δηλητηριώδη φίδια εσκόρπιζαν παντού το θάνατο. Η έρημος που εβρίσκοντο οι αγνώμονες, οι αχάριστοι και άπιστοι Ισραηλίτες μετατράπηκε σε τόπο πόνου, αγωνίας και θανάτου. Τότε οι Εβραίοι τρέχουν με μετάνοια προς τον Μωϋσή και ζητούν βοήθεια. Τον παρακαλούν και τον καθικετεύουν να μεσιτεύσει να τους λυπηθεί ο Θεός. Τότε ο Θεός, όπως μας λέει η Αγία Γραφή, διέταξε τον Μωϋσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το υψώσει πάνω σ’ ένα ψηλό ξύλο στο μέσον του λαού. Στη συνέχεια οι Ισραηλίτες έλαβαν εντολή, όταν κάποιο δηλητηριώδες φίδι τους δαγκώνει, να στρέφουν το βλέμμα τους προς το χάλκινο φίδι και θα σώζονται. 

΄Ετσι και έγινε. Το βλέμμα των Ισραηλιτών προς το χάλκινο φίδι εξουδετέρωνε τη δύναμη των δηλητηριωδών φιδιών. Οι Ισραηλίτες εσώθηκαν.

Αυτή την ιστορία μας υπενθυμίζει ο Χριστός παραλληλίζοντάς την με τη δική του άνοδο επί του Σταυρού, ώστε όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν να σώζεται. 

Μετά από το γεγονός αυτό της Παλαιάς Διαθήκης, διαγράφεται και τονίζεται η πορεία του απολυτρωτικού έργου που πρόσφερε η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο με τον μονογενή του Υιόν, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν. ΄Αλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που αναφέρεται το γεγονός αυτό από τον Χριστό και μάλιστα την Κυριακή πριν από την ύψωση του Τιμίου Σταυρού, που η Εκκλησία μας θα εορτάσει στις 14 του μηνός, το ερχόμενο δηλαδή Σάββατο.

Μέσα από το περιστατικό αυτό, διακρίνονται κυρίως οι Εβραίοι που αντιπροσωπεύουν τον άνθρωπο, τα φίδια ταυτίζονται με την αμαρτία  και το χάλκινο φίδι που προεικονίζει το Σταυρό του Χριστού.

Είναι γνωστό από το πρώτο βιβλίο της Π.Διαθήκης, το βιβλίο της Γενέσεως, ότι ο Θεός είχε καταστήσει τον άνθρωπο βασιλέα και κυρίαρχο ολόκληρης της Δημιουργίας. Τον εκόσμησε με χαρίσματα ωραία και υψηλά. Του χάρισε τον λογικόν νουν για να σκέπτεται, να ομιλεί και να προοδεύει. Αντί, λοιπόν, ο άνθρωπος να εκδηλώσει την απέραντη ευγνωμοσύνη του προς τον σοφόν Δημιουργό του, αποστάτησε. Παραβίασε την εντολή του Θεού με άμεση συνέπεια ν’ αρχίσει να γεύεται τους πικρούς καρπούς της πτώσης του. Το προπατορικόν αμάρτημα των πρωτοπλάστων λόγω της ενότητος της ανθρώπινης φύσεως είχε καταλυτικές συνέπειες σ’ όλο το ανθρώπινο γένος με την έννοια, ότι πλέον ο κάθε απόγονος του Αδάμ και της Εύας γεννιόταν με τη ροπή και την τάση να ελκύεται από το κακό, να αρέσκεται στο κακό και να ζει στην αμαρτία.

Εμπρός από τον εξόριστον Παράδεισον απλώνεται μια απέραντη και τρικυμιώδης θάλασσα, που δημιουργεί αβεβαιότητα, αγωνία, αγώνες, ασθένειες, δυστυχίες, κόπους, ιδρώτες, πόνους και συμφορές, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα της λυτρώσεως, παντού ο πόνος και ο θάνατος. Από την ζωή των ανθρώπων έλειπε ο προσανατολισμός που θα τους οδηγούσε στο λιμάνι της σωτηρίας.

Βεβαίως, δεν έλειπαν οι ελάχιστοι φωτισμένοι από το περιούσιον λαόν του Θεού που αποτελούσαν το μέσον κοινωνίας Θεού και ανθρώπου. Αλλά και αυτοί δεν εισακούοντο από τα πλήθη, γιατί τα κάθε λογής φίδια, οι διάφορες αμαρτίες είχαν γίνει το περιεχόμενο της ζωής τους.

΄Οπως το δηλητήριο των φιδιών στην έρημο επέφερε το θάνατο στους Εβραίους έτσι και η αμαρτία επέφερε το θάνατο στην ανθρώπινη ψυχή, εσκότιζε και διέστρεφε το νου του ανθρώπου, αδυνάτιζε τη θέληση, διέλυε τον θεσμό της οικογένειας, πότιζε τους ανθρώπους με ποτήρια γεμάτα οδύνες και πίκρες, διέλυε κάθε ελπίδα του ανθρώπου, καθιστώντας τον αιχμάλωτο κάποιου πάθους. Σ’ αυτήν την οικτράν κατάσταση βρισκόταν αγαπητοί μου η ανθρωπότητα πριν από την έλευση του Χριστού στο κόσμο. Αλλά σ’ αυτή την προ Χριστού κατάσταση συνεχίζουν να βρίσκονται όσοι εξακολουθούν να ζουν μακρυά από το Χριστό.

΄Ολοι εκείνοι που εξακολουθούν νά είναι σκλάβοι και δέσμιοι των παθών τους, αυτοί που χωρίς πρόθεση για μετάνοια επιμένουν να ζουν μέσα στην κατάσταση της αμαρτίας. Η απέραντη αγάπη του Θεού ανέσυρε τον άνθρωπο από τη πτώση του θανάτου από το άγχος της 

ζωής, από την αμαρτία, το πόνο και τη δυστυχία. Ο Θεός πρόσφερε την απολύτρωση σ’ όλους τους ανθρώπους: «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». 

΄Οπως μας λέει λοιπόν το σημερινό Ευαγγέλιον ο Χριστός ήρθε στη γη και σταυρώθηκε, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον.» Το γεγονός αυτό, όπως είδαμε, προτυπώθηκε στην Παλαιά Διαθήκη όταν ο Μωϋσής ύψωσε το χάλκινο φίδι και σώθηκαν οι Εβραίοι από τα δηλητηριώδη φίδια, όταν το κοίταζαν με πίστη. Έτσι, και όποιος πιστεύει και ενώνεται με το Χριστό, που υψώθηκε στο Σταυρό, σώζεται από το θάνατο. ΄Εχει ζωή αιώνιον. Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο.

Η σύγχρονη κοινωνία αποφεύγει να μιλά για τον θάνατο. Φοβάται μήπως και δημιουργήσει συναισθήματα φοβίας και κατάθλιψης στον άνθρωπο. Η στάση αυτή όμως αποτελεί σφάλμα γιατί σε καμιά περίπτωση η φυγή δεν αποτελεί αληθινή λύση. Αντίθετα η χριστιανική αγωγή παίρνει θέση απέναντι στο θάνατο. Μιλά γι’ αυτόν και οδηγεί στη νίκη εναντίον του. Συνδέει τον άνθρωπο με τον Χριστό και τον κάνει κατά χάριν Θεού, Αθάνατο.

Τελικά το δράμα του θανάτου είναι καθαρά δράμα ανθρώπινο, που λύνεται μόνο όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Τότε δεν υπάρχει θάνατος γιατί ο σωματικός θάνατος για τον εν Χριστώ άνθρωπον αποτελεί διάβαση που τον οδηγεί στην αθανασία. «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος».

Ο θάνατος του Χριστού μας χάρισε την αιώνιο ζωή. Η σωτηρία του κόσμου πραγματοποιήθηκε πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά. Η Θυσία του Χριστού ελύτρωσε την ανθρωπότητα. Μας πρόσφερε στην αυθεντική τους κατάσταση όλες τις αξίες που εξυψώνουν τον άνθρωπο στη σφαίρα της βασιλείας του Θεού, την αλήθεια, την αγάπη, την ελευθερία, την ειρήνη και επιπλέον έδωσε στο κάθε άνθρωπο τη δυνατότητα να φτάσει στη θέωση, να γίνει ισόθεος κατά χάριν.

Δύο χιλιάδες χρόνια πέρασαν, αγαπητοί μου, από τότε που υψώθηκε ο Σταυρός επάνω στο Γολγοθά. ΄Ομως ο άνθρωπος δεν αξιοποίησε τις δυνατότητες που του πρόσφερε ο Θεός. Περιφρόνησε τη θεϊκή αγάπη. Αρνήθηκε να εφαρμόσει την αλήθεια που έφερε στον κόσμο ο Χριστός. Οδηγήθηκε σε μια καινούργια αποστασία. Αντί να φτάσει στη θέωση, βαδίζοντας το δρόμο της χάριτος, έφτασε στη θεοποίηση των υλικών πραγμάτων ακολουθώντας το δρόμο της απολυτοποίησης του εαυτού του.

Ο άνθρωπος της εποχής μας έστησε είδωλο τον εαυτό του και υποδουλώθηκε στα πάθη του. Στο βωμό της υλικής προόδου και της οικονομικής ευημερίας έχει τη τάση να θυσιάζει τα πάντα. Κι αυτήν ακόμα τη ψυχή του. ΄Ετσι ο σημερινός άνθρωπος, παρά τα τεχνικά επιτεύγματά του και τις υλικές κατακτήσεις του, νοιώθει ανήσυχος και κουρασμένος. ΄Εχει γεμάτο το στομάχι του και άδεια την ψυχή του. Βλέπει πως έρχεται η καταστροφή και δεν κάνει καμιά προσπάθεια για να τη σταματήσει. Απογοητευμένος από όλους κι από όλα, άφησε να παραλύσει μέσα του κάθε δύναμη αντιστάσεως και πίστεψε πως τα πάντα έχουν πια γι’ αυτόν χαθεί. Τούτο είναι το τραγικότερο λάθος του σημερινού ανθρώπου: η απελπισία του και η αδιαφορία του.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι ο Χριστός, όπως τότε που ζούσε ως άνθρωπος στη γη, έτσι και τώρα, βρίσκεται κοντά μας, για να μας οδηγήσει νικηφόρα στη δόξα της Αναστάσεως, στη βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός μας έδωσε τα πάντα. Τα έδωσε και τα δίνει όλα άφθονα σε καλούς και κακούς. Στέλνει τ’ αγαθά Του σε δίκαιους και άδικους. Ανατέλλει τον ήλιο Του σε πονηρούς και αγαθούς. Αγαπάει φίλους και εχθρούς. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Θεός θέλει να δίνουμε και μεις. Θέλει να δίνουμε στους συνανθρώπους μας την καλωσύνη, την αγάπη, την δικαιοσύνη, την ταπείνωση. Θέλει να δίνουμε στους άλλους την παρηγοριά, την ελπίδα και τη χαρά. Θέλει να δίνουμε το καλό παράδειγμα της χριστιανικής ζωής. Να δίνουμε τόπο στην οργή, φως στο σκοτάδι, αλήθεια στο ψέμα, ελευθερία στη τυραννία. Θέλει να δίνουμε, όπως Αυτός, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς βία. Κάθε τέτοια δόση είναι και μία ανάβαση, μία μεταμόρφωση, ένας προσανατολισμός, που οδηγεί στη χριστοποίηση του ανθρώπου.

Γι’ αυτό η εντολή της αγάπης μας προς τον κάθε άνθρωπο τοποθετείται μετά ακριβώς από την εντολή της αγάπης μας προς το Θεό. Παραλείποντας να δείξουμε την αγάπη μας προς τον πλησίον μας, παραλείπουμε να εκδηλώσουμε την αγάπη μας στο Χριστό.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να συγχύζουμε το περιεχόμενο της αγάπης μας με την αποδοχή και τη στήριξη λανθασμένων και καταστροφικών απόψεων, αλλά αντίθετα με την αντίθεσή μας σ’ αυτές.

Το μαστίγιο που χρησιμοποίησε ο Χριστός στο ναό για να διώξει αυτούς που δεν εσέβοντο το Θεό ήταν πράξη αγάπης.