Α΄ Μέρος. Εἰσαγωγικά
«Ἀπό ὅλες τίς τέχνες πού οἱ Μασόνοι ἐπαγγέλλονται, τούς διακρίνει εἰδικῶς ἡ τέχνη τῆς μυστικότητος» [1](G. Oliver, ἐπιφανής Μασόνος ἱστορικός)
Εἰσαγωγή
Ἡ ἰδέα τῆς μασονικῆς ἰδιότητος τῶν Κληρικῶν, καί μόνον ἀκουόμενη, ξενίζει τόν πιστό ὀρθόδοξο λαό καί τοῦ εἶναι ἀπεχθής· καί δικαίως! Διότι ὅταν κάποιος Ὀρθόδοξος γνωρίσει καλῶς τήν ἐσωτερική οὐσία τῆς μασονικῆς θρησκείας, πού εἶναι ἡ συγκρητιστική μαγεία τοῦ «ἐσωτερισμοῦ» της, δέν μπορεῖ παρά νά νιώσει ἀποστροφή καί νά συναισθανθεῖ τήν τεράστια πνευματική ἀπειλή της. Ὁ ἁπλός λαός μας θέλει τούς Κληρικούς του συμπαθεῖς πρός πάντας, φωτεινούς, εἰλικρινεῖς, πνέοντας πνευματικόν πῦρ κατά τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πλάνης, ἐναρέτους, ἄν ὄχι ἁγίους· ἡ Μασονία, ὅσο καί ἄν χρησιμοποιεῖ τά ψιμύθια τῆς φιλανθρωπίας καί τοῦ εἰρηνισμοῦ, ὑποκρύπτει ὅλα τά ἀντίθετα.
Δυστυχῶς, παρά τήν χριστιανική ἁπλότητα, ὡστόσον «οὐ πάντων ἡ πίστις»· γι΄ αὐτόν τόν λόγο ὁ Ἀπόστολος μᾶς προειδοποιεῖ νά φυλασσόμαστε «ἀπό τῶν ἀτόπων καί πονηρῶν ἀνθρώπων» [2]. Τό ὅτι οἱ Χριστιανοί, ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων ἀπεσταλμένα, ὀφείλουμε νά εἴμαστε «ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί», δέν αἴρει τήν ὑποχρέωσή μας νά εἴμαστε καί «φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις» [3], πολύ περισσότερο, καθ΄ ὅσον, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο [4], οἱ πρῶτοι ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας θά εἶναι Κληρικοί, «λαλοῦντες διεστραμμένα», γιά νά ἀποσποῦν τούς πιστούς μαθητέςὡς ὀπαδούς τους. Ὁ ἐν ἀποστρατείᾳ Ταξίαρχος τῆς Ἑλληνικῆς Χωροφυλακῆς Ἀλέξανδρος Δρεμπέλας, στέλεχος ἐπί μακρόν τῶν ἑλληνικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, περιγράφει στά ἀπομνημονεύματά του τήν ἐπικίνδυνη διείσδυση τῆς Μασονίας στόν ὀρθόδοξο χῶρο: «Εἰς τεκτονισμόν ἀνήκουν πλεῖστοι διανοοούμενοι, πολιτικοί, δικαστικοί, ἀνώτεροι κρατικοί λειτουργοί, ἀξιωματικοί, οἰκονομικοί παράγοντες, ὅλοι οἱ εὔποροι Ἑλληνοαμερικανοί καί ἀρχιερεῖς ἢ θεολόγοι. Οἱ τελευταῖοι, καταστάντες τέκτονες ὡς ἰδιῶται θεολόγοι, προωθήθηκαν ἐπιμελῶς εἰς ἱεραρχίαν Ὀρθοδοξίας καί ὑπῆρξαν οἱ πλέον ἐθνικοί καταστροφεῖς. Ἡ Στοά Ἀθηνῶν μέχρι τό 1963 εἶχε Μέγαν Διδάσκαλον τόν πρύτανιν τοῦ Πανεπιστημίου καί καθηγητήν Θεολογικῆς Σχολῆς καί στή συνέχεια πρώην δικηγόρον» [5].
Ἡ ἀστυνομική αὐτή χαρτογράφηση τῆς μασονικῆς ἐξαπλώσεως ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό ἄλλες πηγές· ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κυρός Ἰάκωβος (τοῦ ὁποίου τό οἰκουμενιστικό φρόνημα δέν ἀπαιτεῖται, νομίζω, νά ἀποδείξουμε) σέ ἐμπιστευτικό ὑπόμνημά του τῆς 5ης Ἰουλίου 1970 πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί τήν Ἑλληνική Κυβέρνηση, ἐκφράζει μεταξύ ἄλλων τήν πρόθεσή του νά ἀναγνωρίσει τή Μασονία, λόγῳ τῆς διασπορᾶς της στήν Ὁμογένεια τῆς Ἀμερικῆς. Μεταξύ τῶν θεμάτων ἐκείνων τά ὁποῖα ἔκρινε ὁ Ἰάκωβος ὅτι ἐπέβαλλαν τήν, μερική ἔστω, αὐτονομία τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, ἐπειδή δέν ἐτύγχαναν ὁμοφώνου ἀντιμετωπίσεως ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων, συμπεριλαμβάνει καί τό ζήτημα τῆς Μασονίας· βεβαίως, εἶναι αὐτονόητη καί ἀνέκαθεν συμπαγής ἡ στάση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς Μασονίας, ἀλλά ὁ κυρός Ἰάκωβος φρονοῦσε διαφόρως: «Οἱ πρόσθετοι λόγοι, οἱ ὁποῖοι ἐπιβάλλουν τήν ἀναγνώρισιν τῆς ἀνάγκης καί τήν χορήγησιν ἐν συνεχείᾳ ἑνός τύπου αὐτονομίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀμερικῆς εἶναι οἱ ἀκόλουθοι: Ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς ζῶσα καί λειτουργοῦσα, καί εὐτυχῶς ἀναγνωριζομένη ὡς μία τῶν μειζόνων Ἐκκλησιῶν ἐν Ἀμερικῇ, δέν δύναται, δέν τῆς ἐπιτρέπεται νά ἀναβάλῃ ἐπ΄ ἄπειρον διά τόν λόγον, ὅτι δέν ἀπεφάνθη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐν τῷ συνόλῳ της ἤ νά μή λαμβάνῃ στάσιν ἐπί τῶν θεωρουμένων ὡς φλεγόντων ζητημάτων τῆς ἐποχῆς μας, διά τά ὁποῖα τά μάλιστα ἐνδιαφέρονται οἱ ἡμέτεροι καί διά τά ὁποῖα ὅλαι αἱ ἐνταῦθα Ἐκκλησίαι ἔλαβον ἤδη συγκεκριμένην θετικήν ἤ ἀρνητικήν στάσιν. Τά φλέγοντα ταῦτα προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι τά ἑξῆς: [...] η) τό θέμα τῆς Μασονίας, δεδομένου, ὅτι οἱ περισσότεροι τῶν ἐδῶ Χριστιανῶν μας εἶναι μασόνοι» [6]. Ἐάν ἡ πρόθεσή του ἦταν μία λύση καταδίκης τῆς Μασονίας (ὡς ἐκκρεμοῦς ζητήματος), προφανῶς θά εἴχαμε κάποιο δεῖγμα ἀνησυχίας ἀπό αὐτόν ἐνωρίτερα, κάποια ἐγκύκλιο, ἀφοῦ τό ποίμνιό του ἦταν, καθώς λέγει, Μασόνοι. Εἶναι ὅμως ἐμφανές, ὅτι, σέ ἀντίθεση μέ τούς ἄλλους Ὀρθοδόξους, ὅπως λ.χ. ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πού τότε εἶχε μόλις ἐπισήμως καταδικάσει γιά δεύτερη φορά τόν Τεκτονισμό [7], ἤθελε ὁ Ἰάκωβος νά ἀφίσῃ «τό ἐλεύθερον» στό θέμα τῆς μασονικῆς ἐντάξεως. Προφανῶς γι΄ αὐτό, ὡς (φιλο)Μασόνος, δέν εἶχε συνειδησιακό πρόβλημα νά ἀρνηθεῖ ἐπισήμως τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος σέ συνέντευξή του, σύμφωνα μέ καταγγελία τοῦ ποιμνίου του, ἐκφράζοντας μιά καθαρῶς μασονική θεολογική ἀντίληψη: «Τό νόημα τοῦ Θεοῦ εἶναι μία ἀφῃρημένη ἑλληνική ἰδέα, τήν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος τῆς σήμερον καί τῆς αὔριον δέν ἀποδέχεται. Εἰδικῶς δέ ἡ ἀποδοκιμασία αὕτη ἀφορᾶ εἰς τό δόγμα τῆς Τριαδικότητος. Ἑπομένως, δέον ὅπως ἀπεκδυθῆ ἡ Θεολογία τῶν ἑλληνικῶν της ἐνδυμάτων, ἕν μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος» [8]. Ἀλλά οἱ κακές συμπτώσεις πάντα κυνηγοῦν τήν ἀθώα Μασονία, καί (τί σύμπτωσις!) σχεδόν τά ἴδια λέγει τό λῆμμα «Τριάς» τῆς Μασονικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας: «Εἰς ὅλας τάς ἀρχαίας μυθολογίας ὑπῆρχον Τριάδες ἀποτελούμεναι ἀπό τήν μυστηριώδη ἕνωσιν τριῶν θεοτήτων. Ἑκάστη τριάς ἐθεωρεῖτο γενικῶς ὡς ἀποτελουμένη ἀπό ἕνα δημιουργόν, ἕνα συντηρητήν καί ἕνα καταστροφέα» [9]· τό λῆμμα συνεχίζει παραθέτοντας «τριάδες» ἀπό δεκατέσσερις διαφορετικές θρησκεῖες, γιά νά καταλήξει μέ τά λόγια τοῦ Παπύς, πού μυκτηρίζει τήν περί τό Filioque διαμάχη: «Καί ἐπειδή αὐτά τά ὀνόματα κρύπτουν τάς αὐτάς ἀρχάς καί αἱ ἀρχαί αὐταί κρύπτουν μίαν καί μόνην Μονάδα, εἶναι ἐντελῶς ἀνόητον καί γελοῖον νά ἐρίζῃ τις διά λεπτομερείας ἀστείας ὅπως τό ἐάν ἡ τρίτη μορφή τῆς Θεότητος προέρχεται ἀπό τήν πρώτην ἤ τήν δευτέραν μορφήν ἤ καί ἀπό τάς δύο» [10]. Πόσο καλός μαθητής τῆς Μασονίας θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ μακαριστός!
Παρά ταῦτα ἡ συνήθης χριστιανική ἀνακλαστική ἀντίδραση στήν ἀναφορά τῆς μασονικῆς ἰδιότητος Κληρικῶν, Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, θεολόγων κ.λπ. εἶναι δεδομένη: εὐλαβο – εἰρωνική, ἀντι – «συνωμοσιολογική», ἀντι – «σκοτεινοδυναμιτική», ἀντι – «ἱεροκατηγορητική»· εἶναι πλήρως κατανοητή ἡ στάση αὐτή υἱοθετούμενη ἀπό πρόσωπα πού δέν δύνανται (ἤ δέν θέλουν) νά ἔχουν μία πλήρη, ἀντικειμενική, βασισμένη σέ τεκμήρια ἄποψη περί Μασονίας, δεδομένου μάλιστα ὅτι ὁ Τεκτονισμός, πρίν ἀναλάβει τήν ἰσχύ πού τώρα διαθέτει, ἀπέκρυπτε ἐπιμελῶς τά ἴχνη του, καθώς θά δείξουμε παρακάτω σέ παραδοχές μασονικῶν κειμένων. Ἄς ἐπιτραπεῖ στήν ἀναξιότητά μου καί ἄλλους ἀδελφούς, ἐπαΐοντες, νά ἔχουμε ἐντελῶς διαφορετική γνώμη, ὕστερα ἀπό πάμπολλα ἔτη, ὑπέρ τά δεκαπέντε, στή συνάντησή μας μέ μασονικά καί νεοεποχιτικά κείμενα.
Βέβαια, ἡ ἀποστασιοποίηση ἀπό τή Μασονία καί ἡ ἀποκήρυξή της ἐκ μέρους ζώντων Κληρικῶν δέν εἶναι ὁπωσδήποτε εἰλικρινής, καθώς ἡ Μασονία ἐπιτρέπει αὐτήν τή «διευκόλυνση» τῆς ὑποκρισίας στά κληρικά μέλη της, ὅπως ἀνωτέρω γράφει ὁ Ταξίαρχος Δρεμπέλας, καί ὅπως ἀναλύουμε κατωτέρω.
Ἔτσι, μόνη ἀσφαλῆ ἀποκήρυξη τῆς Μασονίας ἀποτελεῖ ἡ ἀποφυγή τῶν ἔργων της, πού ἐντός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κυρίως ἕνα: ὁ Οἰκου- μενισμός, ἡ οὐσία τῆς μασονικῆς κοινωνιολογίας καί συγκρητιστικῆς πίστεως.
1. Ἡ κρυψίνοια καί μυστικότητα τῶν Μασόνων
Ὅπως γράψαμε εἰσαγωγικῶς, τό θεμέλιο τῆς Μασονίας εἶναι ἡ μυστικότητα, ἡ ὁποία σαφῶς ὁδηγεῖ καί στήν κρυπτοκρατία, κατά τό μέτρο τῆς μασονικῆς διεισδύσεως στούς κοινωνικούς ἱστούς. Ἐδῶ δέν θέλουμε νά ἐπεκταθοῦμε σέ πολλές λεπτομέρειες, οὔτε στίς προφάσεις πού οἱ Μασόνοι προβάλλουν γιά τήν τήρηση τῆς μυστικότητος καί τίς ἀναλογίες (δῆθεν) μέ τή μυστικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, τῶν ἐπαγγελμάτων, τῶν κρατικῶν ὑπηρεσιῶν κ.τ.σ. Παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Μασόνου Ἀντωνίου Ἀδριανοπούλου, τό ὁποῖο κυκλοφορήθηκε τό 1931 ἐμπιστευτικῶς, μόνον μεταξύ Τεκτόνων [11]. Ἰδού μερικά ἀξιοσημείωτα σημεῖα, στά ὁποῖα ὁ συγγραφεύς παραδέχεται ἀφ’ ἑνός ὅτι οἱ ἀπώτεροι σκοποί τῆς Μασονίας εἶναι ἄλλοι ἀπό αὐτούς πού καταγράφηκαν τό 1723 στό ἀγγλικό ἱδρυτικό «Σύνταγμα τοῦ Ἄντερσον», ἀφ’ ἑτέρου ὅτι, ἄν δέν εἶχε τηρηθεῖ αὐτή ἡ ἀσφάλεια τῶν προφορικῶν μυστικῶν, ἡ Μασονία θά εἶχε δεχθεῖ ἐπικίνδυνα πλήγματα ἀπό τούς ἐχθρούς της.
«Ἐκ τῆς ὅλης διατυπώσεως τοῦ συντάγματος τούτου καί τῶν κρατούντων τότε ἐν Ἀγγλίᾳ δέν φαίνεται νά ἐδόθη εἰς τό δημιουργηθέν τεκτονικόν τάγμα ἡ σημασία, οὐδέ προδιεγράφησαν οἱ σκοποί, τούς ὁποίους κατόπιν σύν τῷ χρόνῳ προσέλαβεν ὁ τεκτονισμός. Μᾶλ λον φαίνεται ὅτι ἐπεδιώχθη ἡ ἵδρυσις ἑνός συνδέσμου διά τήν ἀνάπτυξιν τῆς ἀληθοῦς φιλίας, τήν ὁποίαν τά μέλη ὤφειλον νά ἔχουν πρός ἄλληλα, χωρίς ν’ ἀποβλέπουν εἰς διαφοράς θρησκευτικῶν ἤ πολιτικῶν γνωμῶν ἤ κοινωνικά ἀξιώματα· ἕνα σύνδεσμον μεταξύ ἀνδρῶν ἀγαθῶν καί πιστῶν, ἀνθρώπων τιμίων καί ἁγνῶν, οἵτινες ἐκτός τοῦ συνδέσμου τούτου θά ἔμεναν μακράν ἀλλήλων. Ἡμεῖς φρονοῦμεν ὅτι τοιοῦτος τόνος ἐδόθη εἰς τάς τεκτονικάς ἐργασίας, οὐχί διότι οἱ ἱδρυταί τοῦ Τεκτονικοῦ Τάγματος δέν ἀπέβλεπον εἰς ἀπώτερους (sic) σκοπούς, ἀλλά διότι ἤθελον εὐθύς ἐν τῇ γεννέσει (sic) αὐτοῦ ν’ ἀποκρύψουν ἐκ λόγων προνοίας τούς σκοπούς των ἀπό τῶν κακοβούλων» [12].
«Τά τυπικά δίδουν ἑρμηνείας τῶν συμβόλων τούτων καί τῶν ἀλληγοριῶν.Ὁ νόμος ὅμως, λέγουν οἱ σοφοί ραββῖνοι, ἐπιδέχεται ἑβδομήκοντα ἑρμηνείας. Αἱ ἑρμηνεῖαι, αἵτινες δίδονται εἰς τά τυπικά, ἀληθῶς δέν εἶναι αἱ βαθύτεραι. Τά τυπικά εἶναι ἔντυπα, τά ὁποῖα περιπίπτουν εἰς χεῖρας καί βεβήλων ἀνθρώπων καί ἐχθρῶν ἀκόμη τῆς προόδου. Ἕνεκα τούτου οἱ ἱεροί συντάκται τῶν τυπικῶν τούτων δέν ἦτο δυνατόν νά ἐμπιστευθῶσιν εἰς τήν τυπογραφίαν τά βαθύτερα μυστικά. Τήν βαθυτέραν ἔννοιαν τῶν τεκτονικῶν συμβόλων ἔρχεται τότε νά συμπληρώσῃ ἡ τεκτονική παράδοσις μεταδιδομένη ὑπό τῶν λειτουργῶν καί ἑρμηνευτῶν τῆς ἐλευθεροτεκτονικῆς καί εὐτυχεῖς οἱ ἔχοντες ὦτα» [13]. Ἀκόμη πιό ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ (γενομένου λόγου περί ἀλκοολισμοῦ) ὁμολογία τοῦ Μασόνου ἱστορικοῦ Albert Mackey, ὅτι συνέβη Μα σόνοι νά «μεταλλάξουν» τή Στοά τους, γιά νά ἐπιβιώσουν τῶν παπικῶν διωγμῶν:
«Ὅταν ὁ Πάπας Κλήμης ὁ 12ος τό ἔτος 1738, ἐξέδωσε βοῦλα ἀκοινωνησίας κατά τῆς ἀδελφότητος, οἱ Ἐλευθεροτέκτονες τῆς Ἰταλίας, μή θέλοντας νά ἀπαρνηθοῦν τό καθίδρυμα, ἀλλά καί μή τολμώντας νά ἐξασκοῦν φανερῶς τό τελετουργικό του, ἄλλαξαν τόν τίτλο τοῦ Τάγματος καί συνέχισαν νά συναντῶνται ὡς Μασόνοι ὑπό τό ὄνομα τῶν Ξηροφάγων, μιά λέξη πού σημαίνει “ἄνδρες πού δέν πίνουν”· καί προσέλαβαν αὐτήν τήν προσωνυμία διότι υἱοθέτησαν τή δέσμευση τῆς τελείας ἀποχῆς ἀπό μεθυστικά λικέρ, ὡς μέρος τῶν κανονισμῶν τους» [14].
Δεδομένης αὐτῆς τῆς μασονικῆς μεθόδου παραπλανήσεως, ἡ ὁποία διαπνέει ὅλες τἰς μυστικές ἑταιρεῖες καί τίς σέκτες, ἀποκτᾷ βαρύνουσα σημασία ὁ «Ὅρκος τοῦ Ἕλληνος» στό ἱστορικῆς σημασίας Ἑλληνικό Σύνταγμα τοῦ 1843. Ὁ Ὅρκος διατρανώνει τήν ὑποχρέωση τῶν Ἑλλήνων Πολιτῶν νά ἀνθίστανται σέ συνωμοτικές ὀργανώσεις: «Ὁρκίζομαι [...] νά μή γένω ποτέ μέλος κἀμμιᾶς Ἑταιρείας μυστικῆς πρός ἀνατροπήν τῶν καθεστώτων, ἤ πρός ἐπιβουλήν κατά τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ Ἔθνους» [15]. Πόσο μᾶλλον κατά τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ!
2. Κληρικοί Μασόνοι καί Οἰκουμενιστές
Τό ἐνδιαφέρον τῆς Μασονίας γιά τή στρατολόγηση Κληρικῶν εἶναι ἐμφανές, μέ αὐτονόητη καί μέγιστη στρατηγική σημασία· κατά τήν ὁμολογία τῶν ἰδίων τῶν Τεκτόνων σέ μία ἀνώνυμη γαλλική ἀπολογία τῆς Μασονίας τοῦ 1774: «εἶναι ἕνα ἀπό τά θεμελιώδη ἀξιώματά τους νά προσπαθοῦν νά κάνουν δεκτούς ἀνάμεσά τους ἀξιωματούχους, κρατικούς ὑπουργούς, ἀκόμη καί μονάρχες· καί, ἀλήθεια, πόσοι πρίγκηπες τῆς μοναρχίας, πόσες ἐκκλησιαστικές προσωπικότητες, πόσοι ἄνθρωποι σεβαστοί χάρις στή θέση τους, τά ἐξαίρετα προσόντα καί τήν καθαρότητα τῶν τρόπων τους, δέν συγκαταλέγονται ἀπό τούς Ἐλεύθερους Τέκτονες στόν ἀριθμό τῶν ἀδελφῶν τους;» [16].
Προτοῦ ἀναφερθοῦμε σέ συγκεκριμένα στοιχεῖα, ἄς ἐξετάσουμε τό θέμα ἀπό τήν πλευρά τή χριστιανική, θεωρητικῶς: ἡ ἀναφορά στή μασονική ἰδιότητα Κληρικῶν, ἐκλαμβάνεται συνήθως ὡς προπαγάνδα τῶν Μασονικῶν Στοῶν, μετά τό θάνατο τῶν ἐπιφανῶν αὐτῶν προσώπων, γιά νά οἰκειοποιηθοῦν τήν «καλή μαρτυρία» τῶν προαπελθόντων. Καί διερωτώμεθα (…«ἠθικιστικῶς»…): ἄν μία ὀργάνωση ὁμοφυλοφίλων ΛΟΑΤ, βελγικό κόμμα παιδεραστῶν, «ταξικῆς πάλης» τύπου 17 Νοέμβρη ἤ ἡ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» ἔπραττε τό ἴδιο, ἆραγε ἡ οἰκειοποίηση τῶν ἀποθανόντων Κληρικῶν θά ἀντιμετωπιζόταν μέ τήν ἴδια ἀδιαφορία ἤ ὀλιγωρία ἀπό τήν ἐπίσημη Ἐκκλησία καί δέν θά ὡδηγεῖτο τό θέμα στήν Δικαιοσύνη; Δυστυχῶς, ἡ παραπάνω στάση τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας, ἔχει τρεῖς ἐναλλακτικές (ἤ παράλληλες) ἐνδεχόμενες ἑρμηνεῖες: (α) ἤ οἱ φερόμενοι ὡς Μασόνοι Κληρικοί ἦταν πράγματι Τέκτονες, ὁπότε ὁποιοσδήποτε δικαστι- κός ἀγώνας τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ ἀντιθέτου θεωρεῖται (προ)κα- ταδεδικασμένος, (β) ἤ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία (μέ ἐπαινετές ἐξαιρέσεις Ἐπισκόπων) ἀγνοεῖ τόν ἐπικίνδυνο ἀντιδογματικό, ἀντιεκκλησιαστικό καί συγκρητιστικό χαρακτῆρα τῆς Μασονίας καί ἀδιαφορεῖ γιά τή μασονική διείσδυση, ἀδιαφορεῖ καί γιά τήν ὑστεροφημία τῶν Κληρικῶν της, (γ) ἤ κάποιοι Ἐπίσκοποι δέχονται μασονικές πιέσεις μέσῳ πολιτικῶν παραγόντων ἤ κατευθεῖαν ἀπό τή Στοά ὅπου ἀνήκουν, γιά τήν ἀποσιώπηση τῶν μασονικῶν μεθοδεύσεων, κατά τόν ἴδιο τρόπο πού ἡ CIA ἐπενέβη ὑπέρ τῶν σεκτῶν στά ἑλληνικά πράγματα τό ἔτος 1995 [17].
Ὁποιαδήποτε ἀπό τίς τρεῖς περιπτώσεις ἰσχύει, κατανοοῦμε ποιούς βαθύτερους κινδύνους ἐγκυμονεῖ γιά τήν Ὀρθοδοξία, ἐφαρμοζόμενη εὐρύτερα.
Μέ πιό χαρακτηριστική περίπτωση τό δίτομο ἔργο τοῦ Μιχάλη Φυσεντζίδη «Ἐπιφανεῖς καί Διάσημοι Ἕλληνες Ἐλευθεροτέκτονες 1800- 1970», ἡ μασονική βιβλιογραφία διαφημίζει θριαμβικῶς ἄνευ ἐκκλησιαστικῆς ἀντιδράσεως τήν ἰδιότητα περίπου δεκαπέντε ἐπιφανῶν Κληρικῶν ὡς Τεκτόνων [18]. Εἶναι ὅμως πιθανώτερο, καί ἄς μοῦ συγχωρηθεῖ ἡ ἐπίκληση τῆς κάποιας πείρας μου στήν ἐκκλησιαστική διοίκηση (2005-2008), εἶναι πιθανώτερο νά δεχθεῖ ὁ γράφων τήν «καμπάνα» γιά αὐτά πού γράφονται ἐδῶ, παρά ὁποιοσδήποτε Μασόνος συγγραφεύς, καί παρά τή συνοδικῶς καί πανορθοδόξως ἀποφασισμένη ὑποχρέωση τοῦ Μοναχισμοῦ νά μάχεται γιά τά ὀρθόδοξα δόγματα [19].
Ἡ ἐμπλοκή στή Μασονία Ὀρθοδόξων Κληρικῶν δέν εἶναι τόσο ἐκτενής, ὅσο θά ἤθελαν στούς ἱστοχώρους τους κάποιοι κατήγοροι τῆς Ὀρθοδοξίας, εἴτε Προτεστάντες (ὅπως ὁ «Σπορεύς») εἴτε ἀρχαιολάτρες (ὅπως ἡ «Ἀπολλώνια Ἑλληνική Κίνηση»). Ἀντιθέτως, εἶναι ὁ Προτεσταντισμός ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος βάσει ἐπισήμων κειμένων του εἶναι «μουλιασμένος» (“soaked”) στόν Τεκτονισμό [20]· ἡ ἀρχαιολατρία πάλι, ἀποτελεῖ τήν ἐκλαΐκευση τῆς μασονικῆς λατρείας τῶν «ἀρχαίων μυστηρίων» (Ἐλευσινείων, Ἴσιδος, Μίθρα κ.λπ.) [21], τά ὁποῖα παλαιότερα προορίζονταν μόνον γιά τούς «ἐκλεκτούς» μεμυημένους Μασόνους. Ὡστόσο, ἡ μασονική διείσδυση φαίνεται νά ἔχει βρεῖ καί στήν Ὀρθοδοξία τούς ὀλίγους ἀνθρώπους «κλειδιά», πρός τή μασονική καθοδήγηση τῶν ὀρθοδόξων θεολογικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων σέ ἱστορικές περιόδους-ὁρόσημα.
[1] Στό G. OLIVER, The Antiquities of Freemasonry, ἐκδ. G. and W.B. Whittaker, London 1823, σελ. 265 (ἐπί λέξει ἀπό τό βιβλίοτοῦ W. PRESTON, Illustrations of Freemasonry, book iii, sec. 2): «Of all the arts which Masons profess, the art of secrecy particularly distinguishes them». Βλ. καί W. AKERMAN, The Bible and the Square, Montreal 1875, σελ. 23·«Of all societies, that of Free and Accepted Masons has been most distinguished for the inviolable secrecy which its members have uniformly preserved; and this too in defiance of the thunders of the Vatican, and the rack of Inquisition. Yes, and in contempt of the pusillanimous and despicable efforts of a few individuals, who have laboured with unwearied zeal, to discover something of which they had been convicted of being utterly unworthy».
[2] Β΄Θεσ. 3, 1.2· «Τό λοιπόν προσεύχεσθε, ἀδελφοί, περί ἡμῶν, ἵνα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου τρέχῃ καί δοξάζηται, καθώς καί πρός ὑμᾶς, καί ἵνα ρυσθῶμεν ἀπό τῶν ἀτόπων καί πονηρῶν ἀνθρώπων· οὐ γάρ πάντων ἡ πίστις».
[3] Ματθ. 10, 16
[4] Πράξ. 20, 30
[5] ΑΛ. ΔΡΕΜΠΕΛΑΣ, Τό ἑλληνικό ἀστυνομικό πρόβλημα, Ἀθήνα 1970. Ἡ παραπομπή ἐμμέσως, ἀπό τόν Κ. ΤΣΑΡΟΥΧΑΣ, Ἡ Μασονία στήν Ἑλλάδα, ἐκδ. Πεδίο, Ἀθήνα 2012, σελ. 78.
[6] Ὑπόμνημα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Βορείου καί Νοτίου Ἀμερικῆς κ.κ. Ἰακώβου ἐπί τῶν ἰδιαζουσῶν ἐν Ἀμερικῇ ἀναγκῶν καί προβληματικῶν καταστάσεων ἐν ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΡΩΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ, Ἡ μέριμνά μου, ἐπιμ. Πρωτοπρ. Δ. Κωνσταντέλου, ἐκδ. Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 2006, σελ.75.
[7] Μέ τό ὑπ’ ἀριθμ. 587/337/4-2-1970 ἔγγραφο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅπου ἡ Ἱ. Σύνοδος συνέχαιρε τό Πολυμελές Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν γιά τήν πρόσφατη ἱστορική ἀπόφασή του κατά τῆς Μασονίας (2060/1969). Βλ. Β. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, Τεκτονισμός ἤ Μασονία, Σύγχρονες Αἱρέσεις Β΄, ἐκδ. Πατάκη, Ἀθήνα 2002, σελ. 83ἑ.
[8] «Theologian for Change; Iakovos», The New York Times (25 Σεπτεμβρίου 1967). Ἀπό τό ἄρθρο «Τί θά κάμῃ ἡἙλλάδα;» ἐν Ἑστίᾳ(25 Αὐγούστου1972), στόὁποῖο παραπέμπει σχετική ἀναφορά τοῦ Τοποτηρητοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου· ἡ ἀναφορά αὐτή περιλαμβάνεται στό ἄρθρο «Αἱ θέσεις τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους διά τό μνημόσυνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τό ἔτος 1972», ἐν Θεοδρομίᾳ ΙΑ΄1 (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2009) 79.
[9] Ἄρα κατά τή Μασονία, τά «πρόσωπα» τῶν «τριάδων» της ἔχουν διαφορετική ἐνέργεια ἕκαστο, ἑδραιώνοντας τήν πολυθεΐα. Ἀντιθέτως, στήν Ὀρθοδοξία, τά ἅγια καί θεῖα Πρόσωπα τῆς Ἁγίας καί Ζωοποιοῦ καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος ἔχουν κοινήν οὐσίαν, ἐνέργειαν, δύναμιν καί θέλησιν.
[10] Β. ΛΑΜ- ΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, Τό Μαῦρο Λεξικό τῆς Ἑλληνικῆς Μασονίας,τόμ. Β΄, ἐκδ. Βασδέκης, Ἀθήνα 2001, σελ. 392.393.
[11] ΑΝΤ. ΑΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, Τί εἶναι ὁ Τεκτονισμός, τύποις Κ. Κουντουριώτη, ἐν Ἀθήναις 1931, σελ. 6· «Ἐπειδή ὅμως ἡ προκειμένη μελέτη μέλλει νά κυκλοφορήσῃ μόνον εἰς χεῖρας τεκτόνων, φρονοῦμεν, ὅτι δυνάμεθα ἐλευθεριώτερον νά δώσωμεν ἀνάλυσιν τοῦ σκοποῦ τοῦ τεκτονικοῦ Τάγματος».
[12] Αὐτόθι, σελ. 149.
[13] Αὐτόθι, σελ. 34ἑ.
[14] AL. MACKEY, The Mystic Tie, Masonic Publishing and Manufacturin Co., New York 1867[10], σελ. 29· «When Pope Clement XII., in the year 1738, issued a bull of excommunication against the fraternity, the Freemasons of Italy, unwilling to renounce the institution, and yet not daring openly to practice its rites, changed the title of the Order, and continued to meet as Masons under the name of Xerophagists, a word signifying “men who do not drink;” and they assumed this appellation because they adopted the pledge of total abstinence from intoxicating liquors, as part of their regulations».
[15] Πολιτικόν Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος κα- τά τήν Ε΄ Ἐθνικήν Συνέλευσιν, ἐκδ. Ἀνδρ. Μαμούκα, Ἀθήνησιν 1843, σελ. 39.
[16] An Essay on the Mysteries and the True Object of the Brotherhood of Free masons, translated from the French by W.H.Reece, F.S.A., ἐκδ. Simpkin and Marshall, London and Birmingham 1862, σελ. 31: «It is even one of their fundamental maxims to endeavour to admit among them magistrates, ministers of state, and even sovereigns; and, truly, how many sovereign princes, how many ecclesiastical dignitaries, how many men respectable by their office, by their eminent qualities, and by the purity of their manners, are there not counted by the Free Masons in the number of their brethren?».
[17] Ἡ παρέμβαση τῆς Central Intelligence Agency, ὑπῆρξε ἡ αἰτία γιά τήν κατάργηση τοῦ Τμήματος Nέων Θρησκευτικῶν Κινήσεων τῆς ΕΥΠ, ἐνῷ παρόμοιες πιέσεις ὁδήγησαν στό νά κλείσει καί τό «Γραφεῖο Αἱρέσεων» τῆς Ἀσφάλειας, ἐπί Ὑπουργοῦ Δημοσίας Τάξεως Σήφη Βαλυράκη καί Διοικητῆ τῆς ΕΥΠ Λεωνίδα Βασιλικόπουλου. Τό σχετικό ἔγγραφο τῶν Σαηεντολόγων (300102 ΑΤΗ), βλ. στό ΑΝΤ. ΜΠΟΣΝΑ- ΚΟΥΔΗΣ, Μισθοφόροι τῆς Νέας Τάξης, ἐκδ. Πελασγός, Ἀθήνα 2004[3], σελ. 235· «[...] The good news are that with the intervention of CIA the Greek Intell Dept regarding NRMs is closed down and the employees fired».
[18] Μ. ΦΥΣΕΝ- ΤΖΙΔΗΣ, Ἐπιφανεῖς καί Διάσημοι Ἕλληνες Ἐλευθεροτέκτονες, τόμ. Α΄, ἐκδ. «Βογιατζῆ», Ἀθήνα 2008, σελ. 131-202. Ἐπίσης, αὐτόθι, τόμ. Β΄, ἐκδ. «Βογιατζῆ», Ἀθήνα 2009, σελ. 217-229.
[19] Ἐγκύκλιος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1836 κατά τῶν Διαμαρτυρομένων ἱεραποστόλων §6, ἐν ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗΣ, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄, AkademischeDruck- u.Verlagsanstalt, Graz- Austria 1968, σελ. 882 [962].
[20] Δέν ἀναφερόμαστε ἐκτενῶς, διότι εἶναι τεράστιο θέμα· ἀναφέρουμε ὡς ἐν παραδείγματι σχετικό φυλλάδιο τῶν Γερμανῶν Εὐαγγελικῶν, οὐσιαστικῶς μιά ἀπολογία, ἕνα ἔπαινο τῆς Μασονίας, ὅπου στό τέλος, στό ἐρώτημα ἄν ὁ Τε- κτονισμός εἶναι συμβατός μέ τόν Χριστιανισμό, ὁ συγγραφέας ἀπαντᾷ κα- ταφατικῶς· «Kann ein Christ Freimaurer sein? Diese Frage muß klar mit Ja beantwortet werden» (FRIEDRICH-WILHELM HAACK, Freimaurer, Münchener Reihe, Evangelischer Presseverband für Bayern, München 1978[4], σελ. 41).
[21] Πρβλ. τό ἄρθρο τοῦ Χ. ΜΗΝΑΟΓΛΟΥ, «Τεκτονισμός καί εἰδωλολατρία στόν ἑλληνικό χῶρο», Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας. Δωδεκαθεϊσμός- Ὑποτίμηση Παλαιᾶς Διαθήκης-Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες (Πρακτικά Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου), ἐκδ. Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 327-342
Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2003, 20 Δεκεμβρίου 2013
