Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μιχαήλ Χούλης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μιχαήλ Χούλης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2018

Χριστιανική απάντηση στον αποκρυφισμό της Νέας Εποχής

Χριστιανική απάντηση
στον αποκρυφισμό της Νέας Εποχής
Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ
Ο Αποκρυφισμός ή αποκρυφολογία (στα γαλλικά occultisme) θεωρείται σήμερα από πολλούς επιστήμη, που ερευνά τα αποκρυφιστικά φαινόμενα και τις ανεξήγητες δυνάμεις του σύμπαντος. Ερευνά, δηλαδή, τα φαινόμενα εκείνα, που δεν μπορούν να εξηγηθούν με τις γνωστές φυσικές δυνάμεις (ύπνωση, τηλεπάθεια, οραματισμός, μαντεία, υποβολή, υπνοβασία, μαγεία κλπ.). Πιστεύει ότι ο καθένας από μας είναι κάτοχος κάποιας μυστικής ΦΥΣΙΚΗΣ δύναμης, που είναι η αιτία για τη δημιουργία των διαφόρων φαινομένων της πνευματικής ζωής του ανθρώπου. Τη δύναμη αυτή ονομάζουν οι αποκρυφιστές άλλοτε "ψυχή" και άλλοτε "ον". Ονομάζεται επίσης "αστρικό σώμα" ή "μεταφυσικός οργανισμός" ή "μεταοργανισμός". Τη στιγμή του θανάτου ο μεταφυσικός αυτός οργανισμός εγκαταλείπει το γήινο περίβλημά του (το σώμα), που το θεωρούν ασήμαντο υλικό. Η θέληση όμως του νεκρού, η οποία υπάρχει στο μεταοργανισμό, έχει ισχυρίζονται μέσα της τη δύναμη να προκαλέσει μια νέα ενσωμάτωση ή μετενσάρκωση. Η γήινη ζωή επομένως είναι, για τους οπαδούς του αποκρυφισμού, μια διαρκής ενσάρκωση. Τα «υπερφυσικά», λοιπόν, συμβάντα της τηλεπάθειας, διόρασης, μαγείας κλπ. ‘διδάσκουν’ ότι προξενούνται από αυτό ακριβώς το μεταφυσικό ον, όταν εξέρχεται από το γήινο σώμα (Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, εκδ. 3η, Νίκας & ΣΙΑ Ε.Ε, τόμος 2, λήμμα "αποκρυφισμός").
Με την πάροδο του χρόνου και της ιστορίας, ο αποκρυφισμός συνένωσε πολλές διδασκαλίες των διαφόρων θρησκειών σε μια απόκρυφη μυστική ιστορία, με ένα εσωτερικό, δέχονται, για τους μύστες νόημα και με ένα φαινομενικό για τις πλατειές μάζες. Με λίγα λόγια, ο αποκρυφισμός απαρτίζεται από κάθε είδους παράδοση, δόγμα, λαϊκή λατρεία, μυστήριο και μαγεία στο διάβα των αιώνων και ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, που αντιστρατεύεται τη σωτήρια αποκλειστική αλήθεια του Χριστιανισμού. Πιστεύει, δηλαδή, ο αποκρυφισμός ότι είναι ο δημιουργός και η ρίζα όλων των θρησκειών, μεταφερόμενος πλέον στη σημερινή εποχή μέσα από τεράστια οργανωμένα θρησκευτικό - γνωστικά συστήματα, όπως πχ. η εβραϊκή Καβάλα, ο ιουδαϊκός Γνωστικισμός, η Θεοσοφία, ο Μασονισμός κλπ. Ο αποκρυφισμός με τα παρακλάδια του αντιπαλεύουν τον Χριστιανισμό και ιδιαίτερα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ελλάδα, μάλιστα, έχει κατακλυστεί από πλήθος Εταιρείες και Συλλόγους εσωτερικής φιλοσοφίας και γνωστικών συστημάτων, που ανεμπόδιστα, δυστυχώς, φθείρουν ψυχές.
 Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
Ενώ η Εκκλησία είναι πάντοτε κάτι το νέο και αναλλοίωτο, ως "ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας", διαπιστώθηκε από τις αρχές του 20ουαιώνα η έναρξη μιας άλλης "Νέας Εποχής" στην ιστορία, με έντονο αποκρυφιστικό περιεχόμενο. Η Νέα αυτή Εποχή, ή «Υδροχοϊκή Εποχή», έχει ήδη παρουσιαστεί από τους οπαδούς της σαν αντιχριστιανική ιδεολογία, ηθική και λατρεία και είναι ένα μείγμα της Μετενσάρκωσης, του αρχαίου γνωστικισμού, της Αστρολογίας, του Διαλογισμού, της Μυθολογίας, της ψυχολογίας και της θεωρίας των φυσικών επιστημών (‘Φιλοσοφική Σύνθεση’, Armand Toussaint, Αθ.  1989, εκδ. Γνωστική Ροδοσταυρική Αποστολή Εκκλησία, σελ. 15). Μέσα από τις σελίδες των βιβλίων των πολλών συγγραφέων του είδους διακρίνει κανείς τα βασικά συνθήματα της Νέας Εποχής, που είναι: η Ενότητα, η Ολοποίηση, η Θεοποίηση του ανθρώπου και η Αυτολατρεία.
ΕΝΟΤΗΤΑ προσπαθούν να πετύχουν με την συνένωση πολλών στοιχείων μυστικιστικών παραδόσεων διαφόρων θρησκειών (κυρίως Ινδουισμού, Βουδισμού, Σουφισμού και Χριστιανισμού), στοχεύοντας ορισμένοι στη γονιμοποίηση μιας νέας Παγκόσμιας Θρησκείας και την εμφάνιση μιας Νέας Βίβλου, γιατί υποτίθεται ότι η ήδη υπάρχουσα Αγία Γραφή είναι γεμάτη από ανακολουθίες, ασάφειες και λάθη. Η "νέα πλανητική συνείδηση" για τους Υδροχοϊστές θα είναι ΟΛΙΣΤΙΚΗ. Πιστεύουν δηλ. ότι «όλα είναι Θεός και όλα είναι Ένα». ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ για τους οπαδούς της Ν.Ε.  είναι η αυτοθέωση, η σωτηρία μόνο από τις δικές μας δυνάμεις, που σε ύπνωση δήθεν βρίσκονται μέσα μας, και που επέρχεται μόνο με τη γνώση και όχι με την πίστη (βλ. και Δημογραφική Ενημέρωση Οκτ-Δεκ. 1994, τεύχος 22, άρθρ. "Το φαινόμενο της Νέας Εποχής" του Χαρ. Μαστρογιάννη, σελ. 10). Όσο για την ΑΥΤΟΛΑΤΡΕΙΑ, διδάσκουν την προσκύνηση του εαυτού τους, με τη δικαιολογία ότι "Ο Θεός που κατοικεί μέσα σας είναι ο ίδιος ο εαυτός σας" ή προτρέπουν να συνειδητοποιήσει ο καθένας ξεχωριστά πως "Εγώ είμαι Θεός, δεν υπάρχει άλλος" ("Νέα Εποχή Τα σκοτεινά μυστικά της", Texe Marrs, εκδ. Μπίμπης, Θεσσαλονίκη, σελ. 197). ΣΥΜΒΟΛΑ των οπαδών της Ν.Ε. είναι η "σβάστικα", δηλ. το ινδο-γερμανικό αποκρυφιστικό σύμβολο που υιοθέτησε ο Χίτλερ, η "πυραμίδα", ο Αποκαλυπτικός αριθμός του ονόματος του Αντίχριστου "666" (Αποκ.  13,18), το "ουράνιο τόξο" (συμβολίζει την ένωση με το υπερψυχικό), οι "κρύσταλλοι" (που είναι πολύ διαδεδομένοι σαν μέθοδοι θεραπείας στις "ολοκληρωτικές λατρείες" της Νέας Εποχής), η λέξη "μαζί" κ.α. ("Η Νέα Εποχή από βιβλική άποψη", M. Basilea Schlink, μεταφρ. Πρωτ. Κων/νου Μ. Φούσκα, Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 26 & «Καταστροφικές Λατρείες», εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθ. 1994). Οι αποκρυφιστές αρνούνται τη χριστιανική διδασκαλία και προσπαθούν να παρουσιάσουν τα κατορθώματά τους ως επιστήμη και ως “ξύπνημα” των εσωτερικών βιολογικών δυνάμεων, με τη βοήθεια δήθεν των οποίων επιτελούν τα παραψυχολογικά φαινόμενα.
 ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ
Ο αποκρυφιστικός μυστικισμός περιέχει δόγματα σκοτεινά και επικίνδυνα για την ψυχική υγεία των μυημένων, όπως είναι τα κάτωθι:
  1. Δεν υπάρχει Αγία Τριάδα.
  2. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεός, ούτε είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού.
  3. Το Άγιο Πνεύμα δεν είναι Θεός.
  4. Δεν υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση.
  5. Δεν υπάρχει αμαρτία, ο άνθρωπος είναι τέλειος.  
  6. Ο άνθρωπος είναι τρισύνθετος (πνεύμα - ψυχή  - σώμα). Η ψυχή (λέγεται και αστρικό σώμα ή φάντασμα) είναι αιθέριας ουσίας, ενώνει το πνεύμα με το σώμα και προέρχεται από το κοσμικό ρευστό, ένα απόκρυφο στοιχείο που πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα, με τη βοήθεια του οποίου βγαίνοντας από το σώμα επιτελεί τα μαγικά φαινόμενα (πνευματισμός, μαντεία, τηλεπάθεια, τηλεκίνηση, εύρεση χαμένων αντικειμένων, υπνωτισμός κλπ.)
  7. Το πνεύμα είναι αθάνατο εκ φύσεως.
  8. Το ανθρώπινο σώμα είναι τιποτένιο και ασήμαντο και το πνεύμα είναι η ανώτερη αρχή
  9. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τις κρυμμένες ικανότητες του μέσα από τη γνώση (η θέση αυτή οδηγεί στην αυτοθέωση και την ειδωλολατρία του λογικού) και η πίστη είναι κατώτερη (Γνωστικισμός).

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ: 
 ΠΕΡΙ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ
Σύμφωνα με την πίστη της Εκκλησίας, ο Θεός είναι Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα:
     Στην Παλαιά Διαθήκη: «Είπε ο Κύριος στον Κύριό μου: Κάθισε στα δεξιά μου, μέχρις ότου κάνω τους εχθρούς σου χαλάκι για τα πόδια σου» και παρακάτω στον ίδιο Ψαλμό: «Ο Κύριος που βρίσκεται στα δεξιά Σου, συνέτριψε τους βασιλείς την ημέρα της οργής Του» (Ψλμ. 109). Στην Καινή Διαθήκη: Μετά την ανάσταση του Κυρίου: «Πηγαίνετε και κάνετε όλα τα έθνη μαθητές Μου, βαπτίζοντας αυτούς στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,19). Στην ευλογία του Παύλου: «Η χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος να είναι με όλους εσάς» (Β΄ Κορ. 13,13).
 Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ.
Την αλήθεια αυτή αποδεικνύουν τα παρακάτω χωρία της Καινής Διαθήκης: α) Ο Χριστός βεβαιώνει: «Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε Ένα» (Ιω. 10,30), β) Ο Παύλος επιβεβαιώνει: «Ο Οποίος (Υιός του Θεού) αν και ήταν Θεός ο ίδιος, δεν θεώρησε τη θεότητά του ευκαιρία προς απόλαυση ..... αλλά έγινε άνθρωπος....» (Φιλ. 2,5), γ) Ο δύσπιστος Θωμάς τελικά αναφωνεί: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιω. 20,28), δ) Στη συνομιλία του Ιησού με τον Φίλιππο: «Κύριε, δείξε μας τον Πατέρα και μας αρκεί. Λέγει σ’ αυτόν ο Ιησούς: Τόσο καιρό είμαι μαζί σας και δεν με γνώρισες Φίλιππε; Εκείνος που βλέπει εμένα, βλέπει τον Πατέρα» (Ιω. 14, 8-9),
 ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ.
α) Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και η ψυχή της Εκκλησίας: «Ανανία, γιατί γέμισε με το σατανά η καρδιά σου, ώστε να πεις ψέματα στο Πνεύμα το Άγιο; .... δεν είπες ψέματα σε ανθρώπους, αλλά στο Θεό» (Πράξ. 5,3-4),
 ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ.
Είναι καταστάσεις αιώνιες. Παράδεισος είναι η θέα του Θεού και η κοινωνία των ακτίστων ενεργειών Του, ενώ Κόλαση είναι η απουσία του Θεού, οι τύψεις συνειδήσεως και ο ξεπεσμός του ανθρώπου σε μια κατάσταση χειρότερη από το «μη είναι»: α) «Ελάτε οι ευλογημένοι του πατέρα μου να κληρονομήσετε την ετοιμασμένη για σας βασιλεία από αρχής κόσμου» και «φύγετε μακριά από εμένα οι καταραμένοι στην αιώνια φωτιά» (Ματθ. 25,31), β) «Θα μεταβούν αυτοί στην αιώνια κόλαση, οι δε δίκαιοι στην αιώνια ζωή» (Μαρκ. 9,43).   
 ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ.
Αμαρτία είναι η αστοχία και αποτυχία του ανθρώπου να βρει το Θεό του και να ολοκληρωθεί ως πρόσωπο, να αγιαστεί και να θεοποιηθεί. Τελειότητα για την Ορθόδοξη θεολογία δεν είναι η ηθική μόνο καθαρότητα, αλλά η οντολογική αλλοίωση, η μέθεξη Θεού, η κατά Χάριν σύγκραση του Χριστού με τους πιστούς και βαπτισμένους χριστιανούς. Τελειότητα χωρίς άσκηση, προσευχή, φιλανθρωπία και ιδιαίτερα συμμετοχή του χριστιανού στα μυστήρια της Εκκλησίας δεν νοείται. Ο άγιος Ιωάννης μας προειδοποιεί: "Εάν πούμε ότι δεν έχουμε αμαρτία, κοροϊδεύουμε τον εαυτόν μας και η αλήθεια δεν είναι μέσα μας. Εάν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, τότε ο Θεός θα μας καθαρίσει από κάθε  αδικία" (Α' Ιωάννου: 1,8-9). Η ΕΓΩΛΑΤΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ είναι ένα σατανικό σύμπτωμα της Ν.Ε. Στη διδασκαλία, αντίθετα, του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού, οι δύο μεγαλύτερες αρετές είναι όχι φυσικά η αγάπη προς εαυτόν, αλλά η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο: "Να αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου με όλη σου την καρδιά και με όλη την ψυχή και με όλο τον νου. Αυτή είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή. Δεύτερη, όμοια με αυτήν, είναι το να αγαπήσεις τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου. Από αυτές τις δύο εντολές εξαρτώνται όλος ο νόμος και οι προφήτες" (Ματθαίος: 22,36-40). Ο αυθεντικός άνθρωπος του Θεού δεν ζει ο ίδιος, δε ζει δηλαδή για τον εαυτό του και απ' τον εαυτό του, αλλά "ζει εν αυτώ ο Χριστός" (Προς Γαλάτας: 2,20). Οι αποκρυφιστές ισχυρίζονται ότι ο άνθρωπος δικαιώνεται και σώζεται με τις δικές του δυνάμεις. Ο Χριστιανισμός, αντίθετα, διακηρύσσει ότι η σωτηρία είναι αδύνατος χωρίς τη μεσολάβηση του Χριστού. «Απάντηση στην κακόδοξη αποκρυφιστική φιλοσοφία δίνει ο Μέγας Αθανάσιος. Κεντρικό σημείο της διδασκαλίας του υπήρξε η λύτρωση της ανθρωπότητας δια της ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού. Για τον Χριστό λέγει: "Δεν ήταν άνθρωπος που έγινε Θεός, αλλά ήταν Θεός που έγινε άνθρωπος, για να γίνουμε εμείς θεοί». Ο Μέγας αυτός Πατέρας της Εκκλησίας (295-373 μ.Χ.) διασαφηνίζει την έννοια του όρου "Θεοποίησις". Δεν γίνεται, λέγει, ο άνθρωπος ως προς την ουσία του Θεός, αλλά θεοποιείται από πνευματικής και ηθικής απόψεως. Έτσι η τελείωση προϋποθέτει τη συνεργασία δύο παραγόντων: της θείας Χάριτος και της ελεύθερης συγκατάθεσης του ανθρώπου» (βλ. Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, τόμος Ζ΄, σελ. 683).
 ΤΟ ΔΙΣΥΝΘΕΤΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ 
Για τη διδασκαλία της Γιόγκα ο άνθρωπος αποτελείται από επτά αρχές, που είναι:
  • Το φυσικό σώμα
  • Το αστρικό σώμα
  • Η Πράνα, ή βιολογική δύναμη
  • Η ενστικτώδης νοητικότητα
  • Η έλλογη νοητικότητα
  • Η πνευματική νοητικότητα
  • Το Πνεύμα
Για τη χριστιανική διδασκαλία ο άνθρωπος είναι δισύνθετος και αυτό αποδεικνύεται από πλήθος αγιογραφικών χωρίων: Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός παραγγέλλει: α) «Μη φοβάστε εκείνους που σκοτώνουν το σώμα, αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή. Να φοβάστε μάλλον εκείνον που μπορεί να κάνει και ψυχή και σώμα να χαθούν στη γέενα» (Ματθαίος, κεφ. 10,28), β) «Δοξάστε λοιπόν τον Θεό δια του σώματός σας και δια του πνεύματός σας, τα οποία ανήκουν στον Θεό» (Α' Κορινθίους, κεφ. 6,20). Ακόμη, γ) «Η άγαμος γυναίκα μεριμνά για τα πράγματα του Κυρίου, για να είναι αγία καί κατά το σώμα καί κατά το πνεύμα»  (Α' Κορινθίους, κεφ. 7,34).
    Αναφορικά τώρα με την Πράνα ή τον άλλως νοούμενο ΑΙΘΕΡΑ, που για όλους τους πνευματιστές και αποκρυφιστές αποτελεί μια μορφή ενέργειας ή δύναμης, μια παγκόσμια ενεργητική ουσία που βρίσκεται παντού, αλλά ιδιαίτερα μέσα στον ατμοσφαιρικό αέρα, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι «τέτοιο συστατικό σύμφωνα με τη «νεωτέρα θεωρία της "περιορισμένης" και της "γενικής" Σχετικότητας (Ainstain-Maxwell-Corentz) δεν υπάρχει». Υπάρχει «μόνο ύλη και ηλεκτρομαγνητικά πεδία, που διαμορφώνονται αναλόγως του χωρο-χρόνου («Η αθανασία της ψυχής και τα ψυχικά φαινόμενα», Αθανασίου Πιέριου, Αθ. 1974, σελ. 12).            
Πουθενά, άλλωστε, μέσα στο βίο των προφητών, τη διδασκαλία και το ζωοφόρο έργο του Ιησού Χριστού ή των αποστόλων, την ιστορία της Εκκλησίας, τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων ή τα συγγράμματα των Πατέρων και αγίων του Χριστιανισμού, δεν διαφαίνεται ούτε στο ελάχιστο η υπόθεση ότι μπορεί ίσως να υπάρχει τέτοιου είδους ενέργεια ή υλικό στο σύμπαν (αστρικό ρευστό, πράνα, αιθέρα ή όπως αλλιώς το ονομάζουν τα θύματα του αποκρυφισμού). Αντίθετα, πρόκειται για δαιμονική επέμβαση και παραπλανητικό σχέδιο, που στοχεύει στο να ντυθεί ο σατανισμός ΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΕΝΔΥΜΑ για να προσελκύσει οπαδούς. Άλλωστε, αν υπήρχε έκτη παρόμοια αίσθηση μέσα στον άνθρωπο, με τη βοήθεια της οποίας επιτελούνται εμφανίσεις πνευμάτων και ομιλίες νεκρών απ' το υπερπέραν, είναι σίγουρο ότι οι πρώτοι που θα δίδασκαν την τέχνη θα ήταν ο Κύριος Ιησούς και οι άγιοι απόστολοι, μετέπειτα δε σύνολη η Εκκλησία, ώστε ολόκληρη η ανθρωπότητα, και όχι μόνο τα διάμεσα και οι αποκρυφιστές, να αντλεί πληροφορίες για τους νεκρούς ή για την αποτροπή θανάσιμων πληγών του πολιτισμού μας και να καθοδηγείται προς τη σωτηρία της.
 ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟ ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ,
αλλά κατέστη αθάνατο ένεκα της δημιουργικής και ζωοποιού ενεργείας του Θεού. Το πνεύμα (δεν διαφέρει για μας από την ψυχή) δεν ταυτίζεται με τον άνθρωπο. Η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα. Αλλά και η αιωνιότητα για τον άνθρωπο δεν στηρίζεται στην αθανασία της ψυχής του, αλλά επετεύχθη δυνάμει της αναστάσεως του Χριστού, του νέου και μόνου αυθεντικού Αδάμ, σύμφωνα με το σωτηριολογικό σχέδιο του Θεού, όπως και η μελλοντική εξάλλου  ανάσταση των σωμάτων στην ανάσταση του Χριστού στηρίζεται. «Στην Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση αθανασία του ανθρώπου δεν είναι η ζωή της ψυχής πέραν του τάφου, αλλά η υπέρβαση του θανάτου  με τη Χάρη του Χριστού». «Χωρίς την εν Χριστώ ζωή υπάρχει νέκρωση, αφού η Χάρη (μόνο) του Θεού δίδει ζωή στην ψυχή» («Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία», Ιερόθεου Σ. Βλάχου, Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού, ‘Εδεσσα, σελ. 95). Παράδειγμα αρνητικό αποτελεί ο ψυχικός άνθρωπος, εκείνος δηλαδή που μπορεί να έχει καλλιτεχνικές, γνωσιολογικές, λογοτεχνικές, επιστημονικές, τεχνικές ικανότητες, αλλά να είναι άθεος ή αδιάφορος προς τον Χριστό, οπότε δεν ζει εν αγίω Πνεύματι, αλλά αρνείται τα του Πνεύματος και είναι νεκρός ουσιαστικά.  
 ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.
Η στάση που οι Γιόγκι κρατούν απέναντι στο σώμα τους είναι ίδια με τη στάση του αρχαίου ελληνορωμαϊκού κόσμου, του οποίου οι εκπρόσωποι, φιλοσοφώντας, το θεώρησαν "τάφο της ψυχής" (Πλάτωνας, Γοργίας 3g 3α) ή "πτώμα" (Μ. Αυρήλιος, Meditationes IV 41). «Κατά τη χριστιανική διδασκαλία, ο Θεός έγινε άνθρωπος για να θεώσει τον άνθρωπο και να τον κάνει μέτοχο και κοινωνό της δόξας Του. Στη δόξα του Θεού δε μετέχει μόνο η ψυχή, αλλά και το σώμα του ανθρώπου. Γίνεται ναός του αγίου Πνεύματος. Αυτό το νόημα είχαν άλλωστε και οι αγώνες της Εκκλησίας εναντίον των αιρετικών, που αρνούνταν την τέλεια ενανθρώπηση του Θεού». «Ολόκληρη η ανθρώπινη φύση προσλήφθηκε και ανακαινίστηκε από το Λόγο του Θεού. Ειδικότερα, η Μεταμόρφωση του Χριστού, η ενσώματη Ανάσταση και η Ανάληψή του, φανερώνουν ότι το ανθρώπινο σώμα δεν έχει ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑ ΘΕΣΗ» (βλ. και «Θέματα χριστιανικής Ηθικής», Γ’ Λυκείου, εκδ. ΟΕΔΒ, 1988, ΣΕΛ. 129-31) και η περιφρόνησή του (του σώματος) δείχνει άνθρωπο στερούμενο των βιβλικών και αγιοπνευματικών προϋποθέσεων σκέψης και ζωής. Οι Χριστιανοί άλλωστε προσδοκούμε "ανάσταση νεκρών" και "ζωήν του μέλλοντος αιώνος" με τα σώματά μας, πράγμα που για τη Γιόγκα θεωρείται απαράδεκτο.
 ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ ΣΩΖΕΙ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ Η ΓΝΩΣΗ.
‘Πίστις δι’ αγάπης ενεργουμένη’, όπως μας λέγει ο απ. Παύλος. Και πάλι, «η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή». Γνώση Θεού υπάρχει για τους αγίους, αλλά όχι με τον τρόπο που εννοούν οι γνωστικοί. Για την Ορθόδοξη νηπτική παράδοση γνώση Θεού είναι η επίσκεψη των ακτίστων ενεργειών του Θεού στο νου, δηλ. στην ψυχή του πιστού, όταν αυτός βρίσκεται ήδη στο στάδιο του φωτισμού, και αφού πέρασε από το στάδιο της κάθαρσης από τα πάθη και την αμαρτία. Είναι μια επίπονη προσπάθεια με άσκηση, νηστεία, προσευχές, αγρυπνίες, περιορισμό της φαντασίας, φιλανθρωπία, μυστηριακή ζωή, που έχει σαν αποκορύφωμα την ενοίκηση του αγίου Πνεύματος και την έλλαμψη της ψυχής του πιστού, δια της χάριτος, που καλείται θέωση και αγιασμός, από την εδώ ζωή φυσικά και όχι σε κάποια άλλη μεταφυσική κατάσταση.      
ΠΩΣ ΕΝΕΡΓΕΙ Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
Η κίνηση της Νέας Εποχής (Ν.Ε.) ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΔΙΕΙΣΔΥΣΕΙ με κάθε τρόπο στην κοινωνία και να αλώσει τους υψηλούς θώκους της πολιτικής και της εξουσίας, χρησιμοποιώντας φαινομενικά αθώες δραστηριότητες ή συσπειρώσεις. ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ δηλαδή να βρει κανείς την Νέα Εποχή πίσω από: καταστήματα υγιεινών τροφών, πολιτιστικές εκδηλώσεις, διαιτητικά ινστιτούτα, διοργανώσεις θερινών διακοπών, σκοπευτικούς συλλόγους, αθλητικές σχολές, οικολογικές οργανώσεις, σεμινάρια διοίκησης για επιχειρηματίες, μαθήματα γνωστικής ψυχολογίας, μαθήματα θετικής σκέψεως, μαθήματα ικανότητας της σκέψης για αυτοθεραπεία και αυτογνωσία, ‘θεραπείες’ από νεοφανείς αιρέσεις, την ευρεία διάδοση των χρωματοθεραπειών, των μαγνητοθεραπευτών, των βελονιστών, των ομοιοπαθητικών και των «ενεργειακών χειροπρακτών θεραπευτών».  
Ιδιαιτέρως διαδίδεται η Ν.Ε. δια της ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΝΕΟΕΠΟΧΙΚΟΤΗΤΑΣ, στην οποία δίδεται μεταφυσική διάσταση, και εδώ απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή. Οι Νεοεποχίτες τραγουδούν ύμνους στην "Μητέρα Φύση", μιλούν για "αόρατες ή δημιουργικές δυνάμεις" που επενεργούν στη ζωή των φυτών, διαλογίζονται μέσα στη φύση και βλέπουν "υπέρλαμπρες νοημοσύνες" ή "πνεύματα της φύσης" που επεμβαίνουν στα φυτά, έντομα και ζώα. Το μυστικό ισχυρίζονται είναι η αγάπη και προσευχή προς τα φυτά, με σκοπό την ένωση μαζί τους, ώστε να επικοινωνήσουμε με την αόρατη δημιουργική δύναμη (Έντγκαρ Κέυση, ‘Η διοχέτευση του ανώτερου εαυτού’, Henry Reed, Ph D, εκδ.  Βουλούκου, Αθήνα 1992, σελ. 272-276). «Ο κόσμος είναι το σώμα μας», επιμένουν.  "Αν συντονιστούμε με τις ενέργειές του ελευθερώνουμε τη θεότητα μέσα μας, ανυψωνόμαστε σε μια κατάσταση ανώτερου όντος", γράφει ο Bob Hunter στο περιοδικό Greenpeece Chronicles. Το μεγαλείο, όμως, και η αξία του ανθρώπου για τους Πατέρες της Εκκλησίας δε βρίσκεται στο ότι είναι ομοίωση και εικόνα του κόσμου, ένας μικρόκοσμος μέσα στο σύμπαν, αλλά στο ότι δημιουργήθηκε "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν" του Θεού και δια της θ. Ευχαριστίας ενώνεται μαζί Του.  Η κοσμολογία του χριστιανισμού είναι ευχαριστιακή. Είναι κοσμολογία προσευχής και μεταστροφής. Πορεία προς την αγιότητα. Το σώμα μας δεν είναι ο κόσμος, αλλά ΤΟ ΓΝΗΣΙΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, η μοναδική σωτηρία μας (Περιοδικό «Σύγχρονα Βήματα», τεύχος 97, Ιαν.-Μαρτ. 1996, σελ. 9-11).
Η Νέα Εποχή, σαν ψυχικό δηλητήριο, ΕΧΕΙ ΕΙΣΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΙΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ παγκοσμίως, καθώς και στα τηλεοπτικά ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια του γράφοντος, που παρακολουθούσε μαζί με τα παιδιά του κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση, το καρτούν κάποια στιγμή άρχισε να "διδάσκει" με εικόνες ότι έχουμε δύο σώματα, το φυσικό και το "αστρικό σώμα", το οποίο τελευταίο μπορεί με κατάλληλες τεχνικές να αποχωρίζεται του φυσικού σώματος και να ταξιδεύει σε άλλους τόπους, συλλέγοντας πληροφορίες. Κάποιο τηλεοπτικό κανάλι παρουσίασε απογευματινές ώρες ντοκιμαντέρ εναλλακτικών θεραπειών με σαφή εικονική ανάλυση και διαφήμιση του διαλογισμού (που είναι το αντίθετο της χριστιανικής προσευχής και χρησιμοποιείται από τις παραθρησκείες ως πλύση εγκεφάλου) σαν μέσο για χαλάρωση, απομάκρυνσης του στρες και ψυχικής ηρεμίας. Το παρουσίαζε μάλιστα ως επιστημονική συμβουλή (σε εργαστήριο, με πειράματα από ειδικούς γιατρούς, για να προσδώσει σοβαρότητα και κύρος) προς το μαθητόκοσμο για να καταπολεμήσουν τα άγχη της εφηβείας και της εκπαίδευσής τους. Καμία μνεία δεν έγινε για τα θεραπευτικά αποτελέσματα της χριστιανικής προσευχής, που κάνει θαύματα με τη Χάρη και τη βοήθεια του προσωπικού Τριαδικού Θεού. Άλλωστε είναι γνωστές οι νεοεποχικές τάσεις μεγάλου καναλιού, που έχει παρουσιάσει πολλές φορές κατά το παρελθόν, σε ευρείας ακροαματικότητας εκπομπές, αστρολόγους, πνευματιστές, γκουρού, υπνωτιστές κ.α., μήπως και κατηγορηθεί όπως φαίνεται ότι δεν είναι σύγχρονο και ότι δεν αφουγκράζεται τον παλμό των μεταφυσικών δήθεν εξελίξεων. Η Νέα Εποχή, ακόμη, ως άρρωστο μεταφυσικό ρεύμα και αρνητική ιδεολογία επηρεάζει πολλές ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ σε όλο τον κόσμο, που σερβίρουν στα ανύποπτα παιδιά-θύματα αποκρουστικές, δαιμονολογικής υφής, φιγούρες πλασματικών ηρώων, αλλά επηρεάζει και πολλούς καλλιτέχνες της ροκ μουσικής, τόσο τους ίδιους προσωπικά, όσο και το περιεχόμενο των δίσκων που κυκλοφορούν.
Σε κάθε τόπο και χρόνο που τους προσφέρεται και με όλα τα μέσα (εφημερίδες, περιοδικά, TV, ραδιόφωνο, διαδίκτυο, video games κλπ.) προσπαθεί να πείσει τα παιδιά μας ότι η Αγία Γραφή λέει ψέματα, πως ο Χριστός δεν γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου από την Παρθένο Μαρία, πως δεν ήταν ο Υιός του Θεού, αλλά ένας απλός άνθρωπος που δεν αναστήθηκε, ότι ο "Κοσμικός Χριστός" μπορεί να εκδηλωθεί στον καθένα από εμάς με την κατάλληλη αυτοσυγκέντρωση και τα αστρικά ταξίδια και άρα δεν θα χρειαστεί να γίνει Δευτέρα Παρουσία, πως ο Εωσφόρος ήταν συνεργός του Θεού από την αρχή της δημιουργίας και θα πρέπει να τον τιμούμε σαν άγγελο και ότι δεν υπάρχει Αγία Τριάδα, αλλά μια απρόσωπη δύναμη ενέργειας και δονήσεις στο σύμπαν. Ενθαρρύνει με τον τρόπο αυτόν τη λατρεία όποιου Θεού μας αρέσει καλύτερα, ή ακόμη και της "Μητέρας Θεάς", αφού κατά τη γνώμη πολλών μαγισσών, ο Θεός δεν έχει φύλο και μπορούμε, δήθεν, να τον λατρεύουμε στην αρσενική, τη θηλυκή ή την ερμαφρόδιτη μορφή του. Γι' αυτό, πολύ εύστοχα, ο Phil Phillips κρούει τον κώδωνα του κινδύνου προς τους γονείς και επισημαίνει: "Όταν το παιδί φθάσει στην εφηβεία, αν οι γονείς του δεν του έχουν ενσταλάξει τις χριστιανικές αξίες και πίστη, θα γνωρίζει πολύ περισσότερα για τον αποκρυφισμό από όσα θα γνωρίζει για τον Θεό" («Νέα Εποχή Τα σκοτεινά μυστικά της», Texe Marrs, εκδ. Μπίμπης, Θεσσαλονίκη, σελ. 225). Η Νέα Εποχή είναι εποχή του σεξισμού και της άκρατης ικανοποίησης με σύνθημα «κάνε ότι σ’ αρέσει», «γίνε αυτό που νοιώθεις». Στη χριστιανική διδασκαλία, όμως, ο σύντροφός μας δεν αντιμετωπίζεται σαν ένα σεξουαλικό αντικείμενο προς χρήση και κατάχρηση, αλλά σαν ένα πρόσωπο που αγαπάμε, ενδιαφερόμαστε γι' αυτόν, σεβόμαστε και εκτιμάμε. Στην περίπτωση αυτή ο έρωτας είναι το αποτέλεσμα της αγάπης του ζευγαριού, δύο ανθρώπινων προσώπων, και όχι η αρχή και η βάση πάνω στην οποία κρίνει κανείς, δέχεται ή απορρίπτει εξαρχής τον άλλον. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ζωή ενστίκτων, αλλά ζωή υπευθυνότητας και συνεργασίας με τη θεία Χάρη για προσωπική ολοκλήρωση, αγιασμό και θέωση.
Η ελευθερία, τέλος, και η αλήθεια που παρέχει ο Χριστός, είναι οι μόνες ικανές να απομακρύνουν τον άνθρωπο από τα είδωλα του κόσμου και της πλάνης και να τον τελειοποιήσουν ως προσωπικότητα. Και πρέπει όλοι να ενημερωθούν πληρέστερα πάνω στο επικίνδυνο αυτό σύγχρονο αποκρυφιστικό παιχνίδι, που παίζεται σε βάρος σύνολης της ανθρωπότητας, ώστε να αποφύγουμε λάθη, που θα αποβούν θανάσιμα πλήγματα σήμερα ή αύριο για μας, τα παιδιά μας, τους συγγενείς και τους φίλους μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
  1. "Η Νέα Εποχή από βιβλική άποψη", M. Basilea Schlink, μεταφρ. Πρωτ. Κων/νου Μ. Φούσκα, Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 26
  2. «Καταστροφικές Λατρείες», εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθ. 1994
  3. «Με οδηγό τον Παύλο», Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη, Αθήνα 1982
  4. «Το Αλφάβητο του Αποκρυφισμού», Kurt E. Koch, εκδ. Στερέωμα, 1993 
  5. «Πνευματισμός - Υπνωτισμός - Ναρκωτικά», αρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, εκδ. ΠΟΕ, Αθ. 1989
  6. «Ο Σατανισμός της Νέας Εποχής», Sean Sellers, εκδ. Στερέωμα
  7. «Σύγχυση - Πρόκληση - Αφύπνιση», π. Γ. Μεταλληνού, εκδ. Αρμός, Αθ. 1991
  8. «Νέα Εποχή Τα σκοτεινά μυστικά της», Texe Marrs, εκδ. Μπίμπης, Θεσσαλονίκη
  9. «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία», Αρχιμ. Ιερόθεου Σ. Βλάχου, Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού, ‘Εδεσσα

Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2018

Ο μέγιστος Προφήτης Ιωάννης ο Βαπτιστής και τα Άγια Θεοφάνεια

Ο μέγιστος Προφήτης Ιωάννης ο Βαπτιστής και τα Άγια Θεοφάνεια
Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ
Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Η απόδειξη δια των προφητειών περί της θεότητας του Χριστού
Σύμφωνα με τον κορυφαίο φυσικομαθηματικό Πασκάλ (17ος αιώνας), η άπειρη και οντολογική απόσταση μεταξύ Θεού και κόσμου μπορεί να γεφυρωθεί μόνο με την Χάρη της Θεότητας του Χριστού, ο οποίος γεννήθηκε ως άνθρωπος για να ενώσει στην Θεανδρική του υπόσταση Θεό και άνθρωπο και στο Σταυρό και την ανάστασή Του να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος. Όπως δέχεται ο Πασκάλ, αλλά διακηρύσσει και η Εκκλησία, ισχυρότατη μαρτυρία περί της θεότητος του Ιησού αποτελούν οι προφητείες στην Παλαιά Διαθήκη που αναφέρονται στον Χριστό και οι οποίες υπολογίζονται περίπου σε τρεις εκατοντάδες. Σύμφωνα με σύγχρονους υπολογισμούς, η πιθανότητα να συμπέσουν σε ένα πρόσωπο 48 μόλις προφητείες εκφράζεται με το κλάσμα 1 προς 10157. Ο αριθμός αυτός είναι ασύλληπτος και απίθανος. Το γεγονός ότι στον Χριστό συνέπεσαν και επαληθεύτηκαν πολύ περισσότερες προφητείες, καθιστά και μαθηματικά ακόμη βέβαιο ότι ΜΟΝΟ Εκείνος υπήρξε ΙΣΤΟΡΙΚΑ ο αναγγελθείς Μεσσίας (βλ. Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου: ‘Τι είναι ο Χριστός’, στ’ έκδοση, εκδ. Ι.Μ. Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1995, & Peter Stoner: ‘Μιλάει η επιστήμη’, εκδ. Πέργαμος, Αθ. 1990).
Η μέγιστη αποστολή του Ιωάννη του Πρόδρομου ως προαπεσταλμένου και δείκτη του Μεσσία
 Όσο περνούσαν τα χρόνια ο Θεός φανέρωνε με τους προφήτες Του, όλο και πιο καθαρά, τα χαρακτηριστικά Εκείνου που επρόκειτο να έρθει για να τους λυτρώσει. Στη Π.Δ. ο ίδιος ο Θεός προαναγγέλλει  δια του προφήτου Μαλαχία τον ερχομό Του στη γη, γιατί λέγει: «Θα αποστείλω τον αγγελιοφόρο μου για να προετοιμάσει το δρόμο ΜΟΥ. Ο αγγελιοφόρος της διαθήκης, στον οποίον προσβλέπετε, ήδη έρχεται. Τότε ΕΓΩ, ο Κύριος (Γιαχβέ, στο Εβραϊκό κείμενο), που εσείς με περιμένετε, θα εισέλθω ξαφνικά στο ναό μου» (3,1). Εφόσον ο Ιωάννης ο Βαπτιστής αναγνωρίζεται από τον Χριστό ως ο Πρόδρομος της Παρουσίας του Κυρίου (Λουκ. 7,27) και ο Πρόδρομος προαναγγέλλει τον Ιησού Χριστό (‘Ιδού ο αμνός του Θεού’) ευνόητο είναι ότι ο Χριστός ταυτίζεται με το Θεό, είναι ο ίδιος ο σαρκωθείς Θεός. Πράγματι, ο μέγιστος προφήτης Ιωάννης, ο προϊστάμενος των ασκητών αγίων της ερήμου, ο νέος προφήτης Ηλίας, η ζωντανή γέφυρα μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, εμφανίζεται στα ιερά κείμενα να είναι ο προπομπός της επίγειας παρουσίας του Θεού, γιατί λέγει ο προφήτης: «Ακούστε! Κάποιος φωνάζει: “Ετοιμάστε στην έρημο ένα δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε εκεί το δρόμο να περάσει ο Θεός μας”» (Ησαΐας 40,3). Και συνεχίζει ο χαρισματικός Ησαΐας: «Βάλε φωνή με δύναμη, Ιερουσαλήμ…. Να ο Θεός σας! Ο Κύριος ο Θεός έρχεται να εξουσιάσει με δύναμη…» (40,9-10). Αλλά και ο πατέρας του Προδρόμου, ο ευσεβής ιερέας Ζαχαρίας, εν Πνεύματι Αγίω αναγνωρίζει την αποστολή του Βαπτιστή μεταξύ των ανθρώπων: «Και συ, παιδί, προφήτης του υψίστου θα ονομαστείς. Γιατί θα προηγηθείς πριν από τον Κύριο, για να του ετοιμάσεις τους δρόμους του, για να κάνεις γνωστή στο λαό τη σωτηρία δια της συγχωρήσεως των αμαρτιών τους, χάρις στο μεγάλο έλεος του Θεού μας …» (Λουκ. 1,76). Το θαυμαστό δεν βρίσκεται μόνο στο πλήθος των προφητειών, αλλά κυρίως στο ότι το ερχόμενο πρόσωπο (ο Ιησούς Χριστός) εξισώνεται με το Θεό Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης. Και ακόμη πιο καθαρά, οι προφήτες αναφέρουν ότι ο προάγγελος του Μεσσία θα δράσει στον Ισραήλ, θα είναι ένας και μοναδικός και ότι το έργο του Μεσσία θα είναι κυρίως έργο λύτρωσης αμαρτιών και όχι πολιτικό ή κοινωνικό (βλ. ‘Τι είναι ο Χριστός’, όπου ανωτέρω). Η συνείδηση επομένως της Εκκλησίας αναγνωρίζει στο πρόσωπο του ‘μείζονος εν γεννητοίς γυναικών’ και ‘περισσότερον προφήτου’ (Λουκ. 7,28 & 26), Ιωάννου του Βαπτιστού, τον ουρανόσταλτο αγγελιοφόρο, τον μεγάλο χάριν του Χριστού μαγνήτη ψυχών, που κατέδειξε στους συγχρόνους του τον Ιησού ως Υιό του Θεού. 
Η Βάπτιση του Χριστού ως Θεοφάνεια και ως εγκαίνια της εκκλησιαστικής και λειτουργικής αναγέννησης των πιστών
Η Βάπτιση του Κυρίου ήταν η αρχή της δημόσιας δράσης του. Τριάντα ετών πλέον, επισκέφτηκε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή στον Ιορδάνη ποταμό και του ζήτησε να Τον βαπτίσει. Λέει λοιπόν ο Ιωάννης στους παρευρισκόμενους για τον Ιησού: «ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΜΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» (Ιω. 1,29). Τον ονομάζει λοιπόν ο Ιωάννης, ήδη από τη βάπτισή Του, προβατάκι (αμνό), εικόνα της πραότητας και της υπομονής, που προορίζεται να θυσιαστεί (να σταυρωθεί) ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, για όλη την Οικουμένη. «ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ για τον οποίο εγώ σας είπα», συνεχίζει ο Ιωάννης να αποκαλύπτει (και προς τους μαθητές του), ότι «ύστερα από εμένα έρχεται κάποιος που είναι ανώτερός μου, γιατί ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΙΝ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΩ» (Ιω. 1,30). Είναι βέβαιο ότι μιλάει εδώ για τον Ιησού ως τον προϋπάρχοντα και αιώνιο Θεό. Μέχρι τότε ο Ιησούς εθεωρείτο για όλους «γιος του ξυλουργού» Ιωσήφ (Μτθ. 13,55). Κατά τη βάπτισή Του έγιναν τα αποκαλυπτήριά Του ως Υιού του Θεού. Ο Χριστός ως άνθρωπος υπήρξε αναμάρτητος. Γι’ αυτό μόλις βαπτίστηκε ανέβηκε αμέσως από το νερό, αφού δεν είχε αμαρτίες για να εξομολογηθεί (Μθ. 3,16).
«Και νά, ΑΝΟΙΞΑΝ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΕΙΔΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΑΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ», για να κατοικήσει μονίμως (Μτθ. 3,16) επ’ Αυτού, σε διάκριση από τους προφήτες της Π.Δ., στους οποίους εχορηγείτο προσωρινά. Στον Ιησού δωρίζεται ως στον ηγέτη της νέας αγιασμένης ανθρωπότητας (Εκκλησίας) για να μεταμορφώνει πλέον πνευματικά τους πιστούς (πρβλ. Ησαΐα 61,1-3: Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ…). «Ακούστηκε τότε μια φωνή από τα Ουράνια (οπότε για πρώτη φορά εμφανίζεται τόσο καθαρά και δημόσια η ύπαρξη της Αγίας Τριάδος), που έλεγε: ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΥΙΟΣ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΜΟΥ (στον οποίον αναπαύομαι και δια του οποίου η σωτηρία)» (Ματθ. 3,17). Φανερώνει η φωνή αυτή την αγάπη, τη χαρά και τη συμμετοχή του Θεού Πατέρα στο μυστήριο του Υιού Του, αφού ο ίδιος φαίνεται ότι τον ενθρονίζει ως Μεσσία με το Άγιο Πνεύμα. Χρίεται δηλονότι ο Ιησούς βασιλιάς του νέου κόσμου του Θεού (ενός κόσμου πλέον χαράς, δικαιοσύνης, ειρήνης, ελευθερίας, αγάπης κ.α.), από τον ίδιο μάλιστα τον Πατέρα Του, πλην όμως Η ΧΡΙΣΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ήτοι ο Ιησούς δεν είναι απλός άνθρωπος όπως οι βασιλείς του Ισραήλ (λ.χ. Σαούλ, Δαυίδ, Σολομώντας), οι οποίοι ενθρονίζονταν με λάδι ή μύρο από τους προφήτες, αλλά εμφανώς Θεάνθρωπος.
Και ο Ιωάννης διακήρυξε φανερά και είπε: «Είδα το Πνεύμα να κατεβαίνει σαν περιστέρι από τον ουρανό και να μένει πάνω του. Εγώ δεν τον ήξερα ποιος ήταν, Αυτός (ο Θεός) όμως που με έστειλε να βαπτίζω (ΜΟΝΟ) με νερό, Εκείνος μου είπε: “Σε όποιον δεις να κατεβαίνει και να μένει πάνω Του το Πνεύμα, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΒΑΠΤΙΖΕΙ (πλέον) ΜΕ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ” (ως εκχέων, Λειτουργικά έκτοτε, τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος). Κι αυτό εγώ το είδα (το Πνεύμα που κατέβηκε προς Αυτόν) και διακήρυξα δημόσια (ως αυτόπτης μάρτυρας) πως αυτός είναι ο Υιός του Θεού (ο Ένας και Μόνος κατά τη φύση, όπως γράφει και ο Κύριλλος Αλεξανδρείας)» (Ιω. 1,32-34) {βλ. και “Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην…”, Π.Ν. Τρεμπέλα, σελ. 71-73).
Τέλος, όπως φάνηκε εξ Ουρανού ότι ο Χριστός είναι ο φυσικός Υιός του Θεού, έτσι και εμείς καθιστάμεθα ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΑ ΥΙΟΙ του Θεού μέσω του Αγίου Βαπτίσματος, που σημαίνει είσοδο στην οικογένεια του Θεού και συνδέεται με τον θάνατο και την ανάσταση του Ιησού (Ρωμ. 6,3 κ.ε.). Και όπως χρίστηκε ο Ιησούς με το Πνεύμα ως πνευματικός ηγέτης του νέου κόσμου-λαού του Θεού, έτσι και εμείς με το άγιο Χρίσμα δεχόμεθα τα χαρίσματα της Δόξης Του και γινόμαστε μέτοχοι της ανέσπερης Βασιλείας του Θεού. Με την είσοδο της χάριτος του Θεού στην ανθρωπότητα, ένεκα του αγιαστικού έργου του Χριστού και δια της Πεντηκοστής που οδηγεί την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιω. 16,13), φάνηκε, από τα άγια πλέον Θεοφάνεια, πως «Τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί» (από την ευχή του μεγάλου Αγιασμού, του Σωφρονίου Ιεροσολύμων).
Ο Κύριος γεννήθηκε ως άνθρωπος και, ζώντας ως διάκονος και υπηρέτης για μας, μαρτύρησε δια του λόγου και δια του αίματός Του για να ενωθούν οι πιστοί με το Θεό και να ζήσουν αιώνια. Και εμείς ακολουθούντες τον Αρχηγό της Ζωής οφείλουμε να δαπανώμεθα υπέρ των άλλων, να παλεύουμε κατά των παθών και να μαρτυρούμε την Τριαδική αλήθεια, διάγοντες εν ταπεινώσει και μετανοία, αφού είναι γνωστό πως «η βασιλεία του Θεού κερδίζεται με προσπάθεια και την κατακτούν αυτοί που αγωνίζονται» (Μτθ. 11,12).  


ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:
  • “Η Αγία Γραφή”, Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας, Αθ. 1997
  • “Η Καινή Διαθήκη”, Αποστολικής Διακονίας, έκδ. Θ΄, 2009
  • “Καινή Διαθήκη - Ο Ιησούς Χριστός και το έργο του”, ΟΕΔΒ, Γεωργίου Τσανανά- Απόστολου Μπάρλου, Αθ. 2008
  • “Mιλάει η επιστήμη”, Peter Stoner, εκδ. Πέργαμος, Αθ. 1990
  • “Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού”, Σάββα Αγουρίδη-Σωκράτη Νίκα, ΟΕΔΒ, 1993
  • “Τι είναι ο Χριστός”, Μητρ. Νικοπόλεως Μελετίου, Πρέβεζα 1995
  • “Το Ευαγγέλιο του Ιωάννου”, Νικολάου Σωτηρόπουλου, τ.α΄, εκδ. Ο Σταυρός, 1996
  • “Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου”, Νικ. Σωτηρόπουλου, εκδ. Ο Σταυρός, Αθ. 1981
  • “Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο”, Σάββα Αγουρίδη, εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλ. 2005
  • “Το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο”, Ιω. Καραβιδόπουλου, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλ. 1988
  • “Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον”, Π. Τρεμπέλα, εκδ. Ο Σωτήρ, Αθ. 1990

Τετάρτη, Ιανουαρίου 04, 2017

Η Βάπτιση του Κυρίου: Τα εγκαίνια του νέου κόσμου της Χάριτος Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου





Όταν ο Ιησούς έφτασε στην ηλικία των 30 περίπου ετών, έρχεται από τη Γαλιλαία στον Ιορδάνη ποταμό, προς τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, για να βαπτιστεί απ’ αυτόν. Είναι η ώρα που, για να φανερώσει ποιος είναι, σπάει την ηθελημένη σιωπή Του, εξέρχεται από τη μυστηριώδη Του αφάνεια, αποδεσμεύεται από το στενό οικογενειακό Του περιβάλλον και αρχίζει το δημόσιο έργο Του. Ο Ιησούς, όχι μόνο κινείται πρώτος εκείνος προς τον κόσμο για να τον σώσει, αλλά περιμένει και στη σειρά –αφού θα αναδειχθεί άλλωστε ως ένδοξος αλλά και ταπεινός πνευματικός βασιλιάς- και βαπτίζεται ανάμεσα σε δικαίους και αμαρτωλούς, διότι ως Θεάνθρωπος δεν αποδιώχνει και δεν υποτιμά κανέναν, αφού γεννήθηκε για τη λύτρωση όλων.
Ο Ιωάννης, ο μεγαλύτερος εκ των προφητών σύμφωνα με τον Χριστό (Μτθ. 11,11), προφητευόμενος ο ίδιος από τον Ησαΐα, Μαλαχία και Ζαχαρία, ο μεγάλος ασκητής της ερήμου και αγωνιστής της αληθείας, ο δείκτης και προάγγελος του Μεσσία, ο ετοιμάζων την οδόν προ προσώπου Του (Μκ. 1,2), βλέπει τον Ιησού να έρχεται προς το μέρος του από μακριά, από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας (εκεί μεγάλωσε, ενώ στη Βηθλεέμ γεννήθηκε). Αυτό έμμεσα επισημαίνει τον “ξένον και ουράνιον τόκον” του Σωτήρος και μια προτροπή ίνα “ξενωθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες” (ξ΄ οίκος του Ακαθίστου Ύμνου), εγκαταλείποντας δηλαδή το κοσμικό φρόνημα. Λέει λοιπόν ο Ιωάννης στους παρευρισκόμενους: «ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο (πανσθενής) ΑΜΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ (όχι μόνο σηκώνει αλλά και εν τω αίματί Του εξαλείφει, διαρκώς και ολόκληρη) ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ (τη χειρότερη δηλαδή ζημιά) ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» (Ιω. 1,29) {βλ. και Νικόλαου Σωτηρόπουλου, “Το Ευαγγέλιο του Ιωάννου”, σελ. 118-119).
Τον ονομάζει λοιπόν ο Ιωάννης προβατάκι (αμνό), εικόνα της πραότητας και της υπομονής, που προορίζεται να θυσιαστεί ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, για όλη την Οικουμένη. Ο Βαπτιστής δεν έχει στο μυαλό του μόνο το πασχάλιο δείπνο των Ιουδαίων και την ανάλογη συμβολική του, αλλά εκείνο το αρνίο που θυσίασαν οι Εβραίοι κατά την τελευταία νύχτα πριν την Έξοδό τους από την ανελευθερία της Αιγύπτου και που αποτελεί τύπο του Μεσσία Χριστού. Άλλωστε το φάγανε τότε ψητό ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ, χωρίς να του σπάσουν τα κόκαλα (Εξ. 12,46), όπως και στον σταυρωμένο Χριστό, πάνω από 1.200 χρόνια μετά τα γεγονότα της Εξόδου, οι στρατιώτες ΔΕΝ ΣΠΑΣΑΝΕ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΤΩΝ ΜΗΡΩΝ, αφού είχε ήδη εκπνεύσει (Ιω. 19,36/Α΄ Καθολική Πέτρου 1,19). Και όπως τότε ο Θεός ελευθέρωσε τους Εβραίους από τη φαραωνϊκή υποτέλεια και σκλαβιά, έτσι και η θυσία του Υιού του Θεού οδήγησε το λαό Του στην πνευματική ελευθερία από τα πάθη, την αμαρτία, το θάνατο. Αποκαλύπτεται δηλαδή, από τη βάπτιση ήδη του Χριστού, ότι ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ, όπως εξάλλου και στην βυζαντινή εικόνα της Γεννήσεως μοιάζει το σπαργανωμένο βρέφος Ιησούς να είναι σαβανωμένο και να κείτεται σε μια φάτνη που δεν απέχει πολύ από μνήμα. Στην Αποκάλυψη του αγίου Ιωάννη, το σφαγμένο Αρνίο είναι ταυτόχρονα και το Δυνατό Αρνίο, “Βασιλέας των βασιλέων και Κύριος των κυρίων”, που νικάει τους εχθρούς του Θεού (17,14), εξουσιάζει το θάνατο (1,18), κατευθύνει και οδηγεί στις ουράνιες νεροπηγές (7,17) (βλ. και Σάββα Αγουρίδη, “Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο”, σελ. 220-224).    
Εισάγει επομένως ο Πρόδρομος στην έννοια ενός ταπεινού Μεσσία (το όνομα σημαίνει χρισμένο βασιλέα, «χριστόν Κυρίου») -όχι του πανίσχυρου και πολιτικοθρησκευτικού που περίμεναν οι ομοεθνείς του- ο οποίος άγιος Απεσταλμένος θα έσωζε τον κόσμο με τις δοκιμασίες και τις πληγές Του (ο θρόνος Του θα είναι τα καρφιά Του και όχι η κοσμική του δύναμη), όπως και ο Ησαΐας υποδεικνύει, 800 χρόνια π.Χ., με την προφητεία του Πάσχοντα Δούλου του Κυρίου: «Βασανιζότανε και όμως ταπεινά υπέμενε, χωρίς παράπονο κανένα. Σαν πρόβατο που τ’ οδηγούνε στη σφαγή, καθώς το αρνί που στέκεται άφωνο μπροστά σ’ αυτόν που το κουρεύει, ποτέ του δεν παραπονέθηκε. Κακόπαθε, καταδικάστηκε …για τις αμαρτίες μας χτυπήθηκε απ’ το θάνατο… έκανε τη ζωή του θυσία εξιλέωσης» (53,7). Στο βάθος των λόγων του Βαπτιστή Ιωάννη εμπερικλείονται ως εκ τούτου οι μεσσιανικές ιδιότητες των εν υπομονή αντιπροσωπευτικών παθημάτων χάριν του λαού και της λύτρωσης από την αρχέγονη αμαρτία. Ο Ιησούς είναι ο αληθής πασχάλιος αμνός, που θυσιάζεται υπέρ της ζωής του κόσμου (βλ. και Π. Τρεμπέλα, “Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον”, σελ. 69-70).
«ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ (τον δείχνει με το δάκτυλό του και για εκείνους που τον αγνοούν) για τον οποίο εγώ σας είπα», συνεχίζει ο Ιωάννης να αποκαλύπτει στους μαθητές του, ότι «ύστερα από εμένα έρχεται κάποιος που είναι ανώτερός μου, γιατί ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΙΝ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΩ» (Ιω. 1,30). Είναι βέβαιο ότι μιλάει εδώ για τον Ιησού ως τον προϋπάρχοντα και αιώνιο Θεό. «Και εγώ κάποτε δεν ήξερα ποιος είναι (εννοεί ότι δεν γνώριζε πως ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας)», τους λέει ο Βαπτιστής, «για να τον γνωρίσει όμως ο Ισραήλ (για να φανερωθεί το λαμπρό Του φως-δόξα) γι’ αυτό ήρθα εγώ και βαπτίζω ΜΕ ΝΕΡΟ» (Ιω. 1,31) {Αντιδιαστέλλει περίφημα το δικό του βάπτισμα δια του ύδατος από το βάπτισμα εν Πνεύματι του Ιησού}. Ιησούς και Ιωάννης δεν συναντιόντουσαν συχνά, αν και ήσαν συγγενείς. Άλλωστε ο Ιωάννης ζούσε στην έρημο. Όμως την ώρα της βάπτισης ήταν που η Πρόνοια του Θεού αποκάλυψε ξεκάθαρα στον (εργάτη της Θείας Οικονομίας) Ιωάννη την μεσσιακή ιδιότητα του Ιησού –μερίμνησε η Θεία Χάρη ώστε να καταφθάνουν χιλιάδες Ιουδαίοι για να βαπτιστούν στον Ιωάννη «ίνα μαρτυρηθή εν μέσω πολλών ο Ιησούς» (Ζιγαβηνός). Μέχρι τότε ο Ιησούς εθεωρείτο για όλους «γιος του ξυλουργού» Ιωσήφ (Μτθ. 13,55). Κατά τη βάπτισή Του έγιναν τα αποκαλυπτήριά Του ως Υιού του Θεού, για την οποία μέρα περίμενε προσευχόμενος πολλά χρόνια, αναμένοντας το σύνθημα εκ του Ουρανού, για την επίσημη καθιέρωσή Του πλέον στα μάτια του κόσμου εκ Θεού Πατρός (βλ. επισκόπου Αχελώου, “Εκείνος, ο Ιησούς Χριστός”, σελ. 97,98 & “Υπόμνημα ….”, σελ. 71).      
Από ταπείνωση ο Ιωάννης δεν ήθελε να βαπτίσει τον Ιησού: «Εγώ έχω ανάγκη να βαπτιστώ από σένα και εσύ έρχεσαι σε μένα;» του είπε. Ο Ιησούς όμως του απαντά: «Ας τ’ αφήσουμε τώρα αυτά, γιατί πρέπει να εκπληρώσουμε και οι δυο μας ό,τι προβλέπει το σχέδιο του Θεού» (“πρέπον εστίν ημίν πληρώσαι ΠΑΣΑΝ δικαιοσύνην”, κάθε θεία εντολή, Ματθ. 3,15). ‘Γενόμενος υπό Νόμον’ ο Ιησούς (Γαλ. 4,4), ταπεινά εκπληρώνει σ’ όλη Του τη ζωή τις ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ της Παλαιάς Διαθήκης (Π.Δ.) για τον Μεσσία (τρανή απόδειξη της θεότητός Του κατά τον Πασκάλ), με ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ το πλήρες δόσιμο του εαυτού Του, την υπακοή στο Θεό μέχρι θανάτου, σε αντιδιαστολή με τους πρωτόπλαστους που είχαν αρνηθεί το θέλημα του Κυρίου -η ηθική πτώση τους αναφέρεται εκτός από την Π.Δ. και από τον Πλάτωνα και τον Ησίοδο. Τότε ο Ιωάννης δεν τον εμπόδισε πλέον στο να βαπτιστεί.
Μόλις βαπτίστηκε ο Ιησούς, «ΒΓΗΚΕ ΑΜΕΣΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ», σε αντίθεση με τους συμβαπτιζόμενούς Του Ιουδαίους, που εξομολογούνταν πρώτα τις αμαρτίες τους ενώπιον του Ιωάννη. Εδώ ο ευαγγελιστής Ματθαίος (3,16) θέλει να τονίσει την αναμαρτησία του Ιησού και άρα και την θεότητά Του, αφού ο μόνος αναμάρτητος είναι ο Θεός. Μάλιστα η προφητεία του Ησαΐα βγήκε απολύτως αληθινή: «Ανομία καμιά δεν είχε πράξει και δόλος δεν είχε βρεθεί στο στόμα του» (53,9). Παράλληλα, η βύθισή Του στο νερό προαναγγέλλει την κάθοδό Του στον άδη και το «ανέβη ευθύς από του ύδατος» (Μτθ. 3,16) φανερώνει την τριήμερη ανάστασή Του. Το ίδιο λοιπόν το νερό είναι ο τάφος Του (ήδη από την Παλαιά Διαθήκη το ύδωρ εισάγει στις έννοιες του χάους, του μηδενός, της καταστροφής αλλά και του εξαγνισμού και της αναδημιουργίας) και η φωνή του Θεού Πατέρα, στη συνέχεια, μάς εισάγει στην πραγματοποιηθείσα ένδοξη έγερσή Του εκ νεκρών (βλ. και πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄, “Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ”, σελ. 37-44). Η Ορθόδοξη Εκκλησία κατά το Μυστήριο του Βαπτίσματος ακολουθεί τον ίδιο συμβολισμό: Της τριπλής βύθισης στο ύδωρ της κολυμβήθρας -ταφής ως προς την αμαρτία- και της έγερσης ως προς την νέα χριστιανική ζωή, δυνάμει της αναστάσεως του Χριστού.      
«Και να, ΑΝΟΙΞΑΝ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ» -για “σχιζόμενους ουρανούς” μιλάει ο Μάρκος (1,10), που σημαίνει άνοιγμα των νεφελών- ως χαρισματική μήτρα που κυοφορεί κάτι το εντελώς νέο στα ανθρώπινα, αλλά και ως επανασύνδεση επιτέλους των ανθρώπων με το Θεό, «ΚΑΙ ΕΙΔΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΑΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ»: Στην Γένεση (1,2) το Πνεύμα του Θεού σαν περιστέρι γονιμοποιεί τα πρωταρχικά νερά της Δημιουργίας Του). Πολύ σημαντικό είναι ότι εμφανίζεται και το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ως ξεχωριστή ύπαρξη, με μορφή περιστεριού που δηλώνει την ανεξικακία, ακεραιότητα και πραότητα, να γίνεται αισθητό με μοναδικό τρόπο στους παριστάμενους, όπως διασώζουν και οι άλλοι ευαγγελιστές, «ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ», από τον Ουρανό, ήτοι από τον θεϊκό τόπο των Αποκαλύψεων και Δυνάμεων, «ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ», για να κατοικήσει μονίμως (Μτθ. 3,16), σε διάκριση από τους προφήτες της Π.Δ., στους οποίους εχορηγείτο προσωρινά. Στον Ιησού δωρίζεται ως στον ηγέτη της νέας αγιασμένης ανθρωπότητας (Εκκλησίας) για να μεταμορφώνει πλέον πνευματικά τους πιστούς (πρβλ. Ησαΐα 61,1-3: Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ…). Και όπως κάποτε ένα περιστέρι γνωστοποίησε στο Νώε το τέλος του υλικού Κατακλυσμού και μετέφερε την καλή είδηση της παγκόσμιας γαλήνης (Χρυσόστομος), έτσι και τώρα ο Παράκλητος, εν είδει αθώας περιστεράς ως ορατού σημείου, γνωστοποιεί το τέλος του οντολογικού κατακλυσμού της αμαρτίας, την αρχή εσωτερικής απελευθέρωσης και ειρήνης, την θεία υιοθεσία των ανθρώπων και τα εγκαίνια νέας καρδιακής σχέσεως των ανθρώπων με το Θεό (βλ. και Ιω. Καραβιδόπουλου: Το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, σελ. 60-65).
«Ακούστηκε τότε μια φωνή από τα ουράνια που έλεγε: ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΥΙΟΣ, αυτός είναι ο εκλεκτός μου (στον οποίον αναπαύομαι και δια του οποίου η σωτηρία)» (Ματθ. 3,17) –πρβλ. στην Π.Δ.: “Υιός μου ει συ” (Ψλμ. 2,7). Φανερώνει η φωνή αυτή την αγάπη, τη χαρά και τη συμμετοχή του Θεού Πατέρα στο μυστήριο του Υιού Του, αφού ο ίδιος φαίνεται ότι τον ενθρονίζει ως Μεσσία με το Άγιο Πνεύμα. Χρίεται δηλονότι ο Ιησούς βασιλιάς του νέου κόσμου του Θεού (ενός κόσμου πλέον χαράς δικαιοσύνης, ειρήνης, ελευθερίας κ.α.), από τον ίδιο μάλιστα τον Πατέρα Του, πλην όμως Η ΧΡΙΣΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ήτοι ο Ιησούς δεν είναι απλός άνθρωπος όπως οι βασιλείς του Ισραήλ (λ.χ. Σαούλ, Δαυίδ, Σολομώντας), οι οποίοι ενθρονίζονταν με λάδι ή μύρο από τους προφήτες, -ή καλύτερα, οι προηγηθείσες χρίσεις και ενθρονίσεις υπήρξαν ΠΡΟΤΥΠΩΣΕΙΣ του ερχομού και εγκαινιασμού του Ιησού ως εκλεκτού Απεσταλμένου του Θεού, όταν μάλιστα αποκαλύπτεται δημοσίως και η φυσική υιότητα του Χριστού προς τον Πατέρα-Θεό.
Και ο Ιωάννης διακήρυξε φανερά και είπε: «Είδα το Πνεύμα να κατεβαίνει σαν περιστέρι από τον ουρανό και να μένει πάνω του. Εγώ δεν τον ήξερα ποιος ήταν (το τονίζει για να μην νομισθεί ότι λόγω συγγένειας τον ανακηρύσσει Μεσσία, επεξηγεί ο Χρυσόστομος), Αυτός (ο Θεός) όμως που με έστειλε να βαπτίζω με νερό (το νερό ΑΠΛΑ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΙΖΕΙ το βάπτισμα εν Πνεύματι) -το βάπτισμα του Ιωάννη ήταν βάπτισμα μετανοίας, προπαρασκευαστικό του μυστηριακού βαπτίσματος του Χριστού και πρόγευση του νέου κόσμου του Χριστού- Εκείνος μου είπε (στους προφήτες και τους αγίους μιλά το Πνεύμα του Θεού και αποκαλύπτει το θέλημά Του ή τα μέλλοντα να συμβούν): “Σε όποιον δεις να κατεβαίνει και να μένει πάνω Του το Πνεύμα, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΒΑΠΤΙΖΕΙ ΜΕ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ” (όχι με τα χέρια Του, αλλά ως εκχέων τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος). Κι αυτό εγώ το είδα (το Πνεύμα που κατέβηκε προς Αυτόν) και διακήρυξα δημόσια (ως αυτόπτης μάρτυρας) πως αυτός είναι ο Υιός του Θεού (ο Ένας και Μόνος κατά τη φύση, όπως γράφει και ο Κύριλλος Αλεξανδρείας)» (Ιω. 1,32-34) {βλ. και “Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην…”,  σελ. 71-73).
Τέλος, όπως φάνηκε εξ Ουρανού η φυσική υιότητα του Χριστού, έτσι και εμείς αποκτάμε την ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗ ΥΙΟΤΗΤΑ προς τον Θεό μέσω του Αγίου Βαπτίσματος, που σημαίνει είσοδο στην οικογένεια του Θεού και συνδέεται με τον θάνατο και την ανάσταση του Ιησού (Ρωμ. 6,3 κ.ε.). Και όπως χρίστηκε ο Ιησούς με το Πνεύμα ως πνευματικός ηγέτης του νέου κόσμου-λαού του Θεού, έτσι και εμείς με το άγιο Χρίσμα δεχόμεθα τα χαρίσματα της Δόξης Του και γινόμαστε μέτοχοι της ανέσπερης Βασιλείας του Θεού. Με την είσοδο της χάριτος του Θεού στην ανθρωπότητα, ένεκα του αγιαστικού έργου του Χριστού και δια της Πεντηκοστής που οδηγεί την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιω. 16,13), φάνηκε, από τα άγια πλέον Θεοφάνεια, πως «Τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί» (από την ευχή του μεγάλου Αγιασμού, του Σωφρονίου Ιεροσολύμων).
Ο Κύριος γεννήθηκε ως άνθρωπος και, ζώντας ως διάκονος και υπηρέτης για μας, μαρτύρησε δια του λόγου και δια του αίματός Του για να ενωθούν οι πιστοί με το Θεό και να ζήσουν αιώνια. Και εμείς ακολουθούντες τον Αρχηγό της Ζωής οφείλουμε να δαπανώμεθα υπέρ των άλλων, να παλεύουμε κατά των παθών και να μαρτυρούμε την Τριαδική αλήθεια, διάγοντες εν ταπεινώσει και μετανοία, αφού είναι γνωστό πως «η βασιλεία του Θεού κερδίζεται με προσπάθεια και την κατακτούν αυτοί που αγωνίζονται» (Μτθ. 11,12).  

Βοηθήματα

•           “Εκείνος, Ο Ιησούς Χριστός”, επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου, εκδ. Γρηγόρη, Αθ. 1998
•           “Ερμηνεία των τεσσάρων Ευαγγελίων”, Βαρθολομαίου Γεωργιάδου, επισκόπου Κορίνθου, εκδ. Δημιουργία, Αθ. 1992
•           “Η Αγία Γραφή”, Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας, Αθ. 1997
•           “Η Καινή Διαθήκη”, Αποστολικής Διακονίας, έκδ. Θ΄, 2009
•           “Καινή Διαθήκη - Ο Ιησούς Χριστός και το έργο του”, ΟΕΔΒ, Γεωργίου Τσανανά- Απόστολου Μπάρλου, Αθ. 2008
•           “Ο Θεολόγος καθηγητής στην τάξη”, Ν. Νευράκη-Δ.Σ. Καλτσούλα, εκδ. Γρηγόρη, Αθ. 2000
•           “Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ”, πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄, εκδ. Ψυχογιός, Αθ. 2007
•           “Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού”, Σάββα Αγουρίδη-Σωκράτη Νίκα, ΟΕΔΒ, 1993
•           “Το Ευαγγέλιο του Ιωάννου”, Νικολάου Σωτηρόπουλου, τ.α΄, εκδ. Ο Σταυρός, 1996
•           “Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου”, Νικ. Σωτηρόπουλου, εκδ. Ο Σταυρός, Αθ. 1981
•           “Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο”, Σάββα Αγουρίδη, εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλ. 2005
•           “Το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο”, Ιω. Καραβιδόπουλου, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλ. 1988
•           “Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον”, Π. Τρεμπέλα, εκδ. Ο Σωτήρ, Αθ. 1990

Παρασκευή, Μαΐου 20, 2016

Κυριακή τού Παραλύτου (Ιω. 5,1-15) Του Μιχαήλ Χούλη Θεολόγου


Κοντά στην προβατική πύλη του φρουρίου των Ιεροσολύμων, απ’ όπου οδηγούσαν τα πρόβατα για τις θυσίες, υπήρχε (και σώζεται μέχρι σήμερα) μια δεξαμενή που στα Εβραϊκά λέγεται Βηθεσδά, δηλαδή «σπίτι αγάπης» ή «οίκος ευσπλαχνίας» και είχε πέντε στοές (υπόστεγα με καμάρες). Σ’ αυτές κείτονταν πολλοί άρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, παράλυτοι, που περίμεναν να αναταραχθεί το νερό. Γιατί κάπου-κάπου ένας άγγελος κατέβαινε στη δεξαμενή κι ανατάραζε το νερό. Ο πρώτος λοιπόν που έμπαινε μετά την ταραχή του νερού γινόταν καλά, απ’ οποιαδήποτε αρρώστια και αν υπέφερε. Δεν επρόκειτο δηλαδή για ιαματικά λουτρά, αλλά για ευεργεσία και έλεος από το Θεό, αφού μόνο ο πρώτος κάθε φορά εισερχόμενος θεραπευόταν και μάλιστα από κάθε ασθένεια.


Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος που υπέφερε 38 χρόνια απ’ την ασθένειά του. Δηλαδή όλοι τον γνώριζαν, ήξεραν την πάθησή του και πόσο ταλαιπωρημένος ήταν. Επομένως και η θεραπεία του από τον Χριστό, που θα φανεί στη συνέχεια, δεν ήταν παρά ένα ακόμη θαύμα από την πηγή της Χάριτος, τον Θεάνθρωπο Κύριο.  Όταν τον είδε ο Ιησούς κατάκοιτο, και ξέροντας ότι πολύ καιρό ήδη βρισκόταν εκεί, του λέει: «Θέλεις να γίνεις καλά;». Του απάντησε ο άρρωστος: «Κύριε, δεν έχω κανέναν άνθρωπο για να με βάλει στη δεξαμενή, όταν ταραχθεί το νερό. ενώ δε εγώ πλησιάζω, άλλος κατεβαίνει πριν από μένα». Ο Χριστός, αν και γνωρίζει τα βάθη των ανθρώπων, ρώτησε τον παραλυτικό για να προκαλέσει σ’ αυτόν υπαρξιακή κίνηση επιστροφής και αγάπης προς τον Θεό. Ήθελε να ξυπνήσει την κοιμισμένη πνευματικότητα του αρρώστου και να την προσανατολίσει και πάλι προς μετάνοια και ζήτηση του απείρου ελέους του Κυρίου. Ιδιαίτερα ο σύγχρονος άνθρωπος ξεχνά τον Θεό και το νόημα της ζωής του, βουτηγμένος σε επίπλαστες πολλές φορές έγνοιες της καταναλωτικής κοινωνίας μας, ενώ «ενός έστι χρεία» (Λουκ. 10,42), όπως τονίζει ο Ιησούς. Δηλαδή, ένα πράγμα είναι κυρίως αναγκαίο: Η στροφή προς Αυτόν τον ίδιο, η σύναψη σχέσεων μαζί Του, η συνάντηση μετά του προσώπου Του, αφού είναι ο δοτήρ απάντων των αγαθών. 

Του λέει ο Ιησούς: «Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Κι αμέσως έγινε υγιής ο άνθρωπος και πήρε το κρεβάτι του και περπατούσε. Εμφανής είναι λοιπόν η παντοδυναμία του Θεού, με πλήθος θεραπειών που προσέφερε, όχι μόνο όσο ζούσε σωματικά εν μέσω των ανθρώπων, αλλά και δια των αμέτρητων θαυμάτων Του, που δια των αγίων επενεργούνται στο διάβα της ιστορίας.

Μα ήταν Σάββατο εκείνη την ημέρα. Έλεγαν λοιπόν οι Ιουδαίοι στον θεραπευμένο: «Είναι Σάββατο. δεν σου επιτρέπεται να σηκώνεις το κρεβάτι». Εδώ φαίνεται η σκληροκαρδία ορισμένων ανθρώπων, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τα προβλήματα και τις ανάγκες των άλλων, αλλά κυρίως για το γράμμα του νόμου και τους τύπους. Η γνήσια αγάπη όμως δεν μένει στα φαινόμενα, αλλά συναντά τα πρόσωπα και εφευρίσκει λύσεις, ελκύοντας έτσι και την χάρη του Θεού. Για μας τους χριστιανούς η Κυριακή -το Σάββατο  για τους Ιουδαίους- ανήκει πράγματι στο Θεό και τη λατρεία Του, εν παραλλήλω όμως με την υπηρεσία και προσφορά προς τους άλλους και όχι μονόπλευρα. Ο Χριστός είναι ο Κύριος του Σαββάτου. καί ως δημιουργός του κόσμου καί ως αρχηγός της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και θαυματουργούσε τα Σάββατα ώστε να καταλάβουν οι Ισραηλίτες πως έχουν μπροστά τους τον ίδιο τον Κύριο της δόξης και όχι έναν απλό άνθρωπο.

Τους απάντησε ο πρώην άρρωστος: «Αυτός που μ’ έκανε καλά, εκείνος μου είπε: Πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Τον ρώτησαν λοιπόν: «Ποιος είναι ο άνθρωπος που σου είπε ‘πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα;’». Όμως ο θεραπευμένος δεν γνώριζε ποιος είναι. γιατί ο Ιησούς ξέφυγε, επειδή υπήρχε πολύς κόσμος σ’ αυτό μέρος. Απομακρυνόταν δηλαδή γρήγορα ο Ιησούς μετά την τέλεση του πλήθους των θαυμάτων Του: (α) για να αποφύγει την επιδερμική περιέργεια εκεί που δεν υπήρχε καρδιακή αναζήτησή Του, (β) για να μην τον αναγορεύσουν πολιτικό-στρατιωτικό μεσσία, όπως οι Ιουδαίοι εσφαλμένα περίμεναν ότι θα είναι ο Εκλεκτός του Θεού, και (γ) γιατί ήταν η ενσάρκωση της ταπείνωσης, την οποία έδειξε όχι μόνο όταν γεννήθηκε εν πτωχεία και ως άνθρωπος, όχι μόνο όταν κυνηγήθηκε βρέφος από τον Ηρώδη και βρέθηκε πρόσφυγας στην Αίγυπτο, αλλά και με την περιφρόνηση που του έδειχναν πολλοί, τα μεγάλα βασανιστήρια που υπέφερε και το Σταυρό που υπέστη για τη λύτρωση όλων.

Μετά απ’ αυτά, βρήκε ο Ιησούς στο ναό τον άλλοτε παραλυτικό και του είπε: «Δες, έγινες καλά. μην αμαρτάνεις πια, για να μην σου συμβεί τίποτα χειρότερο». Ο πρώην κατάκοιτος πήγε δηλαδή στο ναό για να ευχαριστήσει το Θεό για την υγεία που απέκτησε, πράγμα που διδάσκει και εμάς να μην ξεχνάμε το Θεό, αλλά να αποδίδουμε ευγνωμοσύνη και όχι αχαριστία. Ο Χριστός τον πληροφορεί ότι ο Θεός δεν αρέσκεται στην αμαρτία (αστοχία, αποτυχία ως προς την τελειοποίηση του προσώπου και το καθ’ ομοίωση) και ότι αποσύρει την χάρη και το έλεος Του σε όσους δεν μετανοούν. Όχι γιατί δεν τους αγαπάει ο Θεός (είναι αλήθεια ότι δεν κάνει διακρίσεις ο Θεός), αλλά διότι εκ φύσεως είναι άγιος και δεν αναπαύεται στο κακό, την διαφθορά, την δουλεία στα πάθη. Και προσφέρει την προστασία του, την αγάπη και το φως του προσώπου Του σε εκείνους που οικειοθελώς τα δέχονται, τα αναζητούν και βαδίζουν εν ελευθερία στο θέλημά Του και όχι σε εκείνους που τα αρνούνται, διότι δεν παραβιάζει ποτέ την θέληση των ανθρώπων. Έφυγε αμέσως μετά ο πρώην παράλυτος και ανάγγειλε στους Ιουδαίους (όχι από φθόνο, αλλά από ευγνωμοσύνη) την ευεργεσία του Θεού, αναγνωρίζοντας έτσι τον Ιησού ως σωτήρα και Θεό του. Η πράξη του επισημαίνει και σε μας να μην ξεχνάμε, αλλά και στους άλλους να μιλάμε για την αγάπη του Θεού, εκεί που υπάρχουν ευνοϊκές συνθήκες και μας ζητείται λόγος.

Μια σημαντική παρατήρηση είναι ακόμη εδώ το γεγονός ότι ο θεραπευθείς διαπίστωσε ότι υπάρχει Θεός, διαπίστωσε την ευεργεσία που του έκανε ο Θεός, αλλά δεν ήξερε ποιος είναι ο Χριστός (που είναι η ενσάρκωση του Θεού). Πήγε όμως στο ναό και τον συνάντησε εκεί. Στη γνήσια συνάντηση δηλαδή με τον Χριστό, που είναι το ζητούμενο και η σωτηρία των ανθρώπων, μας οδηγεί όχι η ορθολογιστική έρευνα, αλλά η προσφυγή στην αλήθεια της Εκκλησίας, η μυστηριακή ζωή, η Πατερική ερμηνευτική των Ευαγγελίων και η εν ταπεινώσει προσευχή.

Ο παραλυτικός ήταν ολομόναχος. «Νεκρός» από οικογένεια, φίλους, συγγενείς, γνωστούς. Το φαινόμενο παρατηρείται ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις όπου, αν και σφύζουν από ζωή, πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από μοναξιά, δεν έχουν καμία παρηγοριά ή χωλαίνει η υγιής κοινωνικότητα.  Όταν έχεις όμως τον Χριστό, έχεις τα πάντα. Ο ίδιος είναι δηλαδή το πλήρωμα της ζωής, η αφθονία του Πνεύματος. Όταν προσεύχεσαι σ’ Αυτόν δεν σου αρνείται την απάντησή Του. Και δεν εγκαταλείπει το ποίμνιό Του, όπως η Εκκλησία –που είναι η συνέχειά Του επί της γης- συνδράμει ψυχοσωματικά τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις. Αυτόν τον «νεκρό» οργανικά και κοινωνικά άνθρωπο, ο Χριστός «ανέστησε». Είναι ο χορηγός της Ζωής και της ψυχοσωματικής υγείας. Τον επανέφερε στο κοινωνικοθρησκευτικό πρότερο περιβάλλον του. Του προσέφερε τη δυνατότητα εργασίας, σύναψης συναισθηματικών σχέσεων, χαράς και ψυχαγωγίας. Δεν φτάνει όμως αυτό για να ζήσει κανείς εν τελειότητι ζωής. Απαιτείται η δωρεά του Παρακλήτου, της οποίας μόνο ο Ιησούς Χριστός είναι χορηγός.

Ο παραλυτικός ήταν όπως φαίνεται άνθρωπος της υπομονής και της κατανόησης. Τον είχε οδηγήσει εκεί η βαριά ασθένειά του. Αποδεχόταν τους συνανθρώπους του όπως είναι. Με τα χαρίσματα και τις ατέλειές τους. Με τα μικρά και τα μεγάλα ελαττώματά τους. Η αρρώστια, του προσέφερε ύψιστο μάθημα ζωής και ανθρωπιάς. Το μήνυμα προς όλους εμάς σήμερα είναι να μην αποθαρρυνόμαστε από την άδικη ενδεχομένως στάση ορισμένων εναντίον μας, αλλά να αφήνουμε την λύση στο Θεό και στο θέλημά Του, με την προσευχή και την ταπείνωσή μας. Εκεί που εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ας αφήνουμε με υπομονή την κτίση στα χέρια του Δημιουργού της. Εκείνος γνωρίζει και μεριμνά για όλα. Κυρίως να αντιληφθούμε ακόμη ότι, σε πολλές περιπτώσεις αρνητικών σχέσεων και σύγκρουσης με τους γύρω μας, στην ουσία, και αν ψάξουμε στο βάθος, ίσως να φταίμε εμείς και όχι οι άλλοι. Ο εγωισμός όμως δεν μας αφήνει να το διαπιστώσουμε.

Θα πρέπει οπωσδήποτε να επισημάνουμε ότι το ανθρώπινο σώμα δεν θεωρείται στον Χριστιανισμό υποδεέστερο της ψυχής, όπως πίστευαν ο Πλάτωνας, ο Μάρκος Αυρήλιος και ο Πλωτίνος. Δεν είναι τάφος ή φυλακή της ψυχής, όπως στον ελληνορωμαϊκό κόσμο πρέσβευαν, ή η έδρα της αμαρτίας. Ούτε αποτελεί ένα απλό περιτύλιγμα της ψυχής ή ένα φθαρμένο ‘ρούχο’ χωρίς μέλλον, καθώς ισχύει στην ινδουιστική φιλοσοφία. Για την Εκκλησία ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματικό ον, είναι πρόσωπο που εκφράζεται ψυχοσωματικά και το σώμα είναι προορισμένο για την αιωνιότητα. Η χριστιανική άσκηση ελευθερώνει το σώμα από τα πάθη που φθείρουν, όχι τον άνθρωπο από το σώμα του. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος εύστοχα το επεσήμανε λέγοντας: «Δεν θέλουμε να απομακρύνουμε τη σάρκα, αλλά τη φθορά. Όχι το σώμα αλλά το θάνατο…. Το σώμα έγινε έργο του Θεού, η φθορά όμως και ο θάνατος εισήχθησαν από την αμαρτία»  (Ε.Π.Ε., τ. 36, σελ. 127).

Σπουδαία παράμετρος είναι στο σημείο αυτό η επεξήγηση πως η δύναμη του Θεού και το έλεός Του δεν ανευρίσκονται μόνο στην υγεία, αλλά -όσο κι αν φαίνεται παράλογο στην κοσμική σκέψη- ιδιαίτερα στον πόνο και την ασθένεια. Ο άνθρωπος που πάσχει και δοκιμάζεται νοιώθει πολύ περισσότερο τι ζημιά είναι για την ανθρωπότητα το κακό, τι σημαίνει στεναχώρια και πόνος, νοιώθει πόσο κοντά είναι με τους συμπαθούντες συνανθρώπους του, βιώνει μοναδικά την αξία της υγείας και την αγάπης και μαθαίνει να εμπιστεύεται το Θεό. Άλλωστε, μόνο υπερβαίνοντας τον εγωισμό του συναντάται αληθινά ο άνθρωπος με το Θεό. Σε τι ωφελεί πράγματι η τέλεια υγεία, αν ο άνθρωπος δεν νοιώθει την ανάγκη του Θεού ή αλλιώς αυτοθεώνεται; Ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι για να μην υπερηφανεύεται, ο Θεός του έδωσε ένα αγκάθι στο σώμα του (ίσως κάποιο δερματικό νόσημα) για να τον κρατάει ταπεινό. «Γι’ αυτό το αγκάθι στο σώμα, γράφει ο ίδιος, τρεις φορές παρακάλεσα τον Κύριο να το διώξει από πάνω μου. Η απάντησή του ήταν: ‘Σου αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου φανερώνεται στην πληρότητά της μέσα σ’ αυτήν την αδυναμία σου’. Με περισσότερη καύχηση, συνεχίζει, θα καυχηθώ λοιπόν για τις ταλαιπωρίες μου, για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη του Χριστού» (Β΄ Κορ. 12,7-9). Έτσι, η θεραπεία εξαρτάται βέβαια από τον Θεό και την πίστη των ασθενών (και έχουν συμβεί θαυματουργικά αμέτρητες ιάσεις στην ιστορία), αλλά και η μη σωματική θεραπεία, η παραμονή δηλαδή στην ασθένεια ακόμη κι αν ο ασθενής προσεύχεται, ανήκει και αυτή στο σχέδιο του Θεού, για εκείνους που κρίνει ότι μέσω της ασθένειας και του πόνου γίνονται καλύτεροι, μετανοούν και ταπεινώνονται πραγματικά. Για πολλούς εξάλλου, η διάσταση της πίστης, τα υπαρξιακά νοήματα και η αναζήτηση της αλήθειας αναδύονται σε καταστάσεις φθοράς και πόνου -και όχι υγείας, ευτυχίας ή ακόμη σε ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας.

Είναι αλήθεια πως αυτούς που έχουν εγκαταλείψει οι άνθρωποι επισκέπτεται ο Θεός. Ο Θεός δεν αφήνει μόνο και αβοήθητο τον άνθρωπο που υποφέρει. Κανένας δεν πρέπει να απελπίζεται. Όταν παρακαλάμε τον Θεό, εκείνος εκχέει την αγάπη του, ΌΧΙ ΟΜΩΣ ΌΠΟΤΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΌΠΟΤΕ ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΡΙΝΕΙ ΣΩΣΤΟ. Δεν πρέπει ποτέ ως χριστιανοί να ξεχνάμε ότι ανώτερη κατάσταση και από αυτήν την ψυχοσωματική υγεία είναι Η ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΗΣ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ. Αυτή σώζει και όχι η οργανική μόνο υγεία μας. Ο Χριστός με τις θεραπείες που πραγματοποίησε, και η Εκκλησία με το μυστήριο του Ευχελαίου και την αγιαστική Χάρη που εκείνος της χορήγησε, μάς δείχνουν ότι ο καινούργιος κόσμος του Θεού είναι απελευθέρωση από τη φθορά και το θάνατο και ζωή εν αγάπη και αδελφοσύνη. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η μετάνοια και η ταπείνωση. Αυτός είναι ο υγιής δρόμος επανένωσης του ανθρώπου με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας. 

    ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:

2.             Κυριακοδρόμιο, εκδ. ‘Άρτος Ζωής’, Αθ. 2011.

3.             Κων/νου Γρηγοριάδη, ‘Λόγος και ύπαρξη’, τ. α΄, έκδ. β΄, εκδ. ‘Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος’, Μήλεσι Αττικής, Αθ. 2001.

4.             Μ. Μπέγζου-Αθ. Παπαθανασίου, ‘Θέματα χριστιανικής ηθικής’, γ΄ Λυκείου, ΟΕΔΒ, Αθ. 2007.

5.             Τιμοθέου Κιλίφη, αρχιμ. ‘Τα τέσσερα Ευαγγέλια και Πράξεις αποστόλων’, α΄ τόμος, 4η έκδ., Αθήνα.


Παρασκευή, Μαΐου 06, 2016

Θεολογικά σχόλια στην Κυριακή του Θωμά (Ιω. 20,19-31) Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Όποιος μελετήσει με αντικειμενικότητα τα Ευαγγέλια θα διαπιστώσει ότι λένε πάντα την αλήθεια! Δεν αναφέρουν λ.χ. οι ευαγγελιστές πότε ακριβώς ο Κύριος αναστήθηκε (αφού δεν το γνωρίζουν), αλλά αναφέρονται μόνο στον κενό τάφο και τις εμφανίσεις του αναστάντος επί 40 ημέρες, σε συγκεκριμένους ανθρώπους-μαθητές του Χριστού, σε συγκεκριμένες τοποθεσίες, όλες τις ώρες της ημέρας, και χωρίς να χρησιμοποιούν συναισθηματικά φορτισμένα και ωραιοποιημένα λογοτεχνικά σχήματα. Οι διηγήσεις τους παρουσιάζονται απλές, λιτές και όχι εκδικητικές (γι’ αυτούς που συνέργησαν στο φόνο του Ιησού). Ο Χριστιανισμός, σύμφωνα και με τον Ρενάν, στηρίζεται πάνω σε έναν άδειο τάφο! Απέμεινε λοιπόν κενός ο τάφος; Άρα κάποιος πράγματι ετάφη πρωτύτερα εκεί! Ιστορικό γεγονός λοιπόν η ανάσταση και επαληθεύεται από τις μαρτυρίες πολλών αυτοπτών μαρτύρων (όπως και κάθε ιστορικό γεγονός), που είδαν τον αναστάντα, σε 11 περιπτώσεις που αυτός εμφανίστηκε –σε μια απ’ αυτές εμφανίστηκε σε περισσότερους από 500 πιστούς συγχρόνως- σύμφωνα με τον άλλοτε διώκτη των χριστιανών και μετέπειτα απόστολο των εθνών Παύλο.
Το βράδυ της πρώτης ημέρας της αναστάσεως εμφανίστηκε ο Ιησούς στους συγκεντρωμένους, λυπημένους και φοβισμένους μαθητές, στο σπίτι του ευαγγελιστή Μάρκου, στο υπερώο του Μυστικού Δείπνου, ‘των θυρών κεκλεισμένων’. Στάθηκε στη μέση και τους είπε «Ειρήνη σ’ εσάς». Η Παράδοση και η Γραφή της Εκκλησίας μιλούν για ανάσταση του Κυρίου με το δικό Του σώμα και όχι ότι χρησιμοποίησε άλλο πνευματικό δήθεν σώμα: «Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου. ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ. Ψηλαφίστε με και δείτε: Ένα φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε να έχω εγώ». Άλλωστε έφαγε μπροστά τους ένα κομμάτι από ψητό ψάρι και κηρύθρα από μέλι (Λουκ. 24,38-43). Ο απ. Πέτρος μάλιστα λέγει ότι ο βασιλιάς Δαυίδ «μίλησε προφητικά για την ανάσταση του Χριστού, ο οποίος, ούτε εγκαταλείφθηκε στον άδη, ούτε ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ γνώρισε φθορά» (Ψλμ. 15,8). ΑΥΤΟΝ τον Ιησού τον ανέστησε ο Θεός (ως Θεάνθρωπο: Ιω. 1,1 & 1,14), και για το γεγονός αυτό ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΡΤΥΡΕΣ» (Πράξ. 2,29-32). Ακόμη, πώς τον ονομάζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης «πρωτότοκον εκ των νεκρών» (Αποκ. 1,5), αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί με το δικό Του σώμα και αν δεν αποτελεί η δική Του σωματική ανάσταση τον τύπο της δικής μας, κατά την Δευτέρα Παρουσία, ανάστασης;  
Τους είπε πάλι ο Ιησούς «ΕΙΡΗΝΗ ΥΜΙΝ» και τους κάλεσε να δουν ότι είναι ο ίδιος και όχι, όπως είπαμε, κανένα φάντασμα. Οι μαθητές φοβήθηκαν στην αρχή, αλλά αμέσως μετά χάρηκαν όλοι. «Την ειρήνη σας αφήνω. Την δική μου ειρήνη σας δίνω», λέγει σε άλλο σημείο ο Ιησούς (Ιω. 14,27). Η ειρήνη αυτή του Χριστού, που σχετίζεται με τη νίκη του πάνω στο κοσμικό φρόνημα, στο θάνατο και την εξουσία πάνω στην αμαρτία (Ιω. 20,19-23), είναι πνευματικό αγαθό και έχει ουράνια προέλευση, αποκατέστησε δε δι’ αυτής την ένωση Ουρανού και γης. Δεν προέρχεται από την εκδούλευση στα πάθη, αλλά είναι δώρο του Παρακλήτου στα υιοθετημένα, δια του σταυρικού αίματος του Χριστού, παιδιά του Θεού (βλ. και Κολ. 1,20 & Ιω. 16,33), εν τη ενότητι του Σώματός Του και του Ταμείου του Πνεύματος, που είναι η Εκκλησία. Η τελική βέβαια και μόνιμη ειρήνη του Θεού, η ειρήνη του Πάσχα, θα λάμψει κατά την Εσχάτη Ημέρα της Έλευσης του Χριστού, οπότε θα κρίνει ζώντες και νεκρούς και θα αποκαταστήσει τη βασιλεία του Θεού.  
Στη συνέχεια ο Ιησούς, αφού φύσηξε στα πρόσωπά τους, τους λέγει: Λάβετε Πνεύμα Άγιο. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι συγχωρημένες. Σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατηθούν έτσι» (Ιω. 20,22-23). Δια του μυστηρίου επομένως της ιερωσύνης, χορήγησε ο Θεάνθρωπος ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΦΕΣΕΩΣ των αμαρτιών στους αποστόλους Του (και δι’ αυτών στους επισκόπους και ιερείς), δηλαδή στους ποιμένες της Εκκλησίας, και όχι γενικά στο ποίμνιο. Το ίδιο βλέπουμε να γίνεται και στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: «Σας βεβαιώνω, λέγει ο Χριστός, πως ότι κρατήσετε ασυγχώρητο στη γη, θα είναι ασυγχώρητο και στον ουρανό. Και ό,τι συγχωρήσετε στη γη, θα είναι συγχωρημένο και στον ουρανό» (18,18). Δια της μετανοίας-εξομολογήσεως δηλαδή διαφαίνεται η έννοια της Εκκλησίας ως πνευματικού νοσοκομείου και όχι ιδεολογίας και ότι μέσω της μετανοίας επανευρίσκεται η χαμένη κοινωνικότητα του ανθρώπου.    
Ο ΘΩΜΑΣ, ένας από τους δώδεκα αποστόλους, απουσίαζε κατά την πρώτη συνάντηση του Ιησού με τους μαθητές, και όταν του είπαν ότι τους εμφανίστηκε έδειξε δυσπιστία και είπε ότι, αν δεν το δει με τα μάτια του και δεν ελέγξει τις πληγές Του, δεν θα το πιστέψει πως αναστήθηκε. Την επόμενη Κυριακή εμφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο ο αναστημένος Ιησούς και κάλεσε αυτή τη φορά τον Θωμά να ψηλαφίσει τις πληγές Του, για να δει ότι είναι πράγματι ο ίδιος. «Μην αμφιβάλεις και πίστεψε», του λέγει. Ο Θωμάς απέβαλε τον αρχικό σκόπελο της πτωτικής λογικής και με δάκρυα στα μάτια, και γονατίζοντας μπροστά Του, ξεσπά με τα θαυμάσια λόγια: «ΕΙΣΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ» (Ιω. 20,28). Αυτή ήταν και είναι η πίστη της Εκκλησίας για τον Χριστό, όπως πολύ ωραία το γράφει η Α΄ Ιωάννου: «Είμαστε ενωμένοι με τον αληθινό Θεό μέσω του Υιού Του, του Ιησού Χριστού. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός, αυτός είναι η αιώνια ζωή. Παιδιά μου, φυλαχθείτε από τους ψεύτικους θεούς» (5,20).   
Η Ανάσταση του Κυρίου είναι πνευματική ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ εμπειρία και όχι ιδεολογική σύλληψη. Οι εμφανίσεις του αναστάντος πραγματοποιήθηκαν στην εκκλησιαστική κοινότητα και όχι κατά μόνας, δεν αποτελούν δηλαδή ατομικές εμπειρίες. Ο Θωμάς είναι ο άνθρωπος που έχει ανάγκη την προσωπική συνάντηση με τον Χριστό και την εμπειρική επαλήθευση των όσων πιστεύει. Ο Χριστός το αναγνωρίζει αυτό, αρνείται εξάλλου την ιδεολογική πίστη, γι’ αυτό και δεν ‘μαλώνει’ τον Θωμά. Τον διορθώνει όμως όταν του λέγει ότι ανώτερη από δω και πέρα θα είναι η καρδιακή πίστη και η εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν, ακόμη κι όταν δεν θα είναι πια ορατά κοντά τους. Αρκεί πλέον, είναι σαν να του λέγει, η Παράδοση και εμπειρία της Εκκλησίας για να πιστέψει κανείς. Δεν χρειάζονται τόσο τα προσωπικά θαύματα και η ορθολογιστική αυτοψία, αφού αυτά είναι αναγκαία στους αδύναμους ως προς την πίστη και προς το κήρυγμα της Εκκλησίας. Εξάλλου με τη Θεία Ευχαριστία, ο Κύριος ζει μέσα στους πιστούς, δια του Αγίου Πνεύματος και καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας. 
Η ευαγγελική περικοπή καταλήγει γράφοντας πως «Ο Ιησούς έκανε βέβαια και άλλα θαύματα μπροστά στους μαθητές Του, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΑ σ’ αυτό εδώ το βιβλίο. Αυτά όμως γράφτηκαν για να πιστέψετε πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντας να έχετε δι’ αυτού τη ζωή» (Ιω. 20,30-31).  Οι απόστολοι επομένως μετέδωσαν πολύ περισσότερα δια στόματος απ’ όσα καταγράφτηκαν στα Ευαγγέλια. Αυτό λέγεται ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ και έχει το ίδιο κύρος στην Ορθοδοξία με την Αγία Γραφή. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, στη δεύτερη (και στην Γ΄) επιστολή του γράφει: «Έχω πολλά ακόμα να σας γράψω. Δεν θέλησα όμως να το κάνω με χαρτί και μελάνι. Ελπίζω να σας επισκεφθώ και να τα πούμε από κοντά…» (στίχ. 12 & Γ΄ Ιω. στίχ. 13,14). Πολλές αλήθειες λοιπόν διασώθηκαν προφορικά, μέσω της λειτουργικής ζωής, του αρχικού κηρύγματος και αργότερα καταγράφτηκαν από τους Πατέρες και αγίους της Εκκλησίας και έμειναν ως απαραίτητο πνευματικό κτήμα της Εκκλησίας. Το γεγονός επισημαίνει ο απόστολος Παύλος, όταν λέγει: «Σας παραγγέλλουμε …. να αποφεύγετε κάθε αδελφό που είναι αργόσχολος και δε ζει σύμφωνα με την ΠΑΡΑΔΟΣΗ που ΠΑΡΕΛΑΒΕ ΑΠΟ ΜΑΣ» (Θεσσαλ. Β΄, 3,6). Σε άλλο σημείο ο Παύλος γράφει στους Κορινθίους: «Σας υπενθυμίζω αδελφοί το ευαγγέλιο που σας κήρυξα, το οποίο και παραλάβατε, στο οποίο και στέκεστε, δια του οποίου και σώζεστε, αν το κρατάτε στερεά, όπως σας το κήρυξα, εκτός αν μάταια πιστέψατε» (Α΄ Κορ. 15,1-2). Περί ποίου μηνύματος σωτηρίας ομιλεί ο Παύλος, αφού δεν είχε γραφεί ακόμη κανένα Ευαγγέλιο; Ακόμη: Μήπως καταγράφτηκαν κάπου οι διδασκαλίες και νουθεσίες του προς τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, τους οποίους νυχθημερόν με δάκρυα στα μάτια ΔΙΔΑΣΚΕ ΓΙΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ; (Πράξ. 20,31). Όχι βέβαια! Μετεδόθησαν στην πρώτη Εκκλησία προφορικά, και πολλά άλλωστε από τα λόγια του Χριστού και των αποστόλων χάθηκαν. Διότι την Εκκλησία και τους πιστούς πρωτίστως ενδιέφερε να ζήσουν εμπειρικά το θείο μήνυμα και τις ζωηφόρες εντολές του Χριστού, τους ενδιέφερε η άμεση πνευματική κοινωνία με το Θεό, ενώ για λόγους ανάγκης (διδαχής αλλά και αντιαιρετικής προστασίας των πιστών) κατεγράφησαν αργότερα τα σπουδαιότερα σημεία της ζωής και του έργου του Κυρίου. 
Σαφώς λοιπόν πρόκειται για προφορικές αλήθειες-διδαχές, που μετέδιδαν οι απόστολοι περί του Θεού και της σωτηρίας μας –ιδιαίτερα για τον σταυρό και την ανάσταση του Κυρίου- και που ονομάστηκε αγία Παράδοση. Αργότερα το κήρυγμα των αποστόλων καταγράφτηκε, όπως προείπαμε, για πρακτικούς, απολογητικούς, ποιμαντικούς και κατηχητικούς λόγους. Υπενθυμίζουμε την κατάληξη σχεδόν της αποχαιρετιστήριας ομιλίας του αποστόλου των εθνών προς τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, όταν αναφέρει πως πρέπει να ενθυμούνται τα λόγια του Κυρίου Ιησού «ΠΟΥ ΕΙΠΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ: “ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣΤΕΡΟ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ” (Πράξ. 20,35). Τα συγκεκριμένα λόγια του Ιησού δεν βρίσκονται πουθενά καταχωρημένα στα Ευαγγέλια. Άρα αντλεί ο Παύλος από την προφορική παράδοση της Εκκλησίας. Μην ξεχνάμε ακόμη: (α) ότι ο Χριστός «παρουσιάστηκε ζωντανός μετά τον θάνατό Του σ’ αυτούς (τους μαθητές Του) με πολλές αποδείξεις. ΓΙΑ 40 ΗΜΕΡΕΣ τούς εμφανιζόταν ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΙΛΟΥΣΕ σχετικά με τη βασιλεία του Θεού» (Πράξ. 1,3), χωρίς να έχει καταγραφεί στην Καινή Διαθήκη το παραμικρό από το περιεχόμενο των λόγων Του (το οποίο βεβαίως έγινε πνευματικό κτήμα των αποστόλων), και (β) τα λόγια του ευαγγελιστή Ιωάννη, όταν λέει: «Υπάρχουν κι άλλα πολλά που έκανε ο Ιησούς, που αν γραφτούν ένα προς ένα, ΟΥΤΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ δε θα χωρούσε νομίζω τα βιβλία που θα ‘πρεπε να γραφτούν» (Ιω. 21,25). 

Επισημαίνουμε ακόμη και τα εξής:
Η ζωή πολλών ανθρώπων κινείται μεταξύ πίστεως και απιστίας, αποδοχής των μυστηρίων του Θεού και αμφιβολίας. Η ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ από μόνη της δεν αποτελεί πάντα κάτι το αρνητικό. Αν είναι γόνιμη τότε προβληματίζει θετικά τον άνθρωπο και, αντιμετωπιζόμενη εκκλησιοκεντρικά και μυστηριακά, μπορεί να οδηγήσει στη βαθειά πίστη και κατά χάριν γνωριμία με τον Θεάνθρωπο, όπως έγινε με τον Θωμά. Διαφορετικά, όταν η αμφιβολία αυτονομείται από την Κοινότητα των πιστών, οδηγεί στην απόρριψη και την απιστία. Ο Θωμάς εμπιστεύτηκε την αλήθεια της Εκκλησίας, των άλλων μαθητών και την αποκάλυψη του Θεού, γι’ αυτό αξιώθηκε να γευτεί και την προσωπική αποκάλυψη ότι ο Χριστός είναι Θεός και Κύριος. Τόσο ο Πέτρος (που τον αρνήθηκε τρεις φορές), όσο και ο Θωμάς (που φάνηκε δύσπιστος στην Ανάστασή Του) είχαν το θάρρος να μείνουν εν μετανοία στο ποίμνιο του Χριστού και μετείχαν και πάλι της Θείας Χάριτος όπως οι υπόλοιποι μαθητές [και οι άλλοι μαθητές επίσης δεν πίστεψαν εξαρχής. Δεν ήσαν πιο πιστοί από τον Θωμά, όπως φαίνεται στα ιερά κείμενα]. Ταπεινώθηκαν και καταστάθηκαν σκεύη εκλογής. Αντίθετα, ο Ιούδας προτίμησε την απομόνωση, την διανοητική αίρεση, την απομάκρυνση από τη θεία λατρεία και φυσικά από τη Θεία Χάρη. 
   Εκεί που θεραπεύονται, με την εμφάνιση και τη Χάρη του Αναστημένου, η αρχική ολιγοπιστία, ο φόβος, η δειλία –αισθήματα που παίδευαν τους αποστόλους μετά τον θάνατο του Ιησού- εκεί τα γεγονότα είναι αληθινά και δεν χωρούν παραισθήσεις. Ο αναστάς Κύριος εμφανίζεται και δίνει παρηγοριά και θάρρος, φυγαδεύει την προσωπική αποτυχία, τα αισθήματα εγκατάλειψης, επουλώνει τραύματα, εγκαινιάζει τη νέα ζωή των εσχάτων, πάντοτε ιστορικά, υπαρξιακά και πνευματικά, όχι μυθιστορηματικά, γεγονός που φανερώνει η μετέπειτα ΠΛΗΡΩΣ ΑΛΛΑΓΜΕΝΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ, όπως φαίνεται στις Πράξεις των Αποστόλων. Ο Χριστός άλλωστε, που είναι η Αυτοζωή, είχε αναστήσει τον τετραήμερο νεκρό Λάζαρο και με την Μεταμόρφωσή Του οδήγησε την Πρώτη Εκκλησία Του στο νόημα της χριστιανικής ζωής: «Θαρσείτε. Ο Κύριος ζει!» Το νόημα της ζωής βρίσκεται: Στην προσωπική και πνευματική αναγέννηση, στην Χριστοκεντρική ερμηνεία της καθημερινότητάς μας, στην έλευση του Παρακλήτου ώστε να φωτίσει τις σκοτεινές πτυχές και να διώξει τους μύχιους φόβους μας, στην μυστηριακή ένωση με τον Κύριο, στο ξεπέρασμα του θανάτου και τη χαρά της αναστάσεώς μας, και τέλος, στην προσμονή της αιώνιας ζωής και την χαρισματική ένωση των εν μετανοία και εν καθάρσει ζώντων πιστών με τον αναστάντα Θεάνθρωπο.
Τέλος, το θάρρος, η επιμονή, η υπομονή, και η μετάνοια είναι που σώζουν τον άνθρωπο. Η απιστία στα δύσκολα δείχνει δειλία και ανευθυνότητα. Ο Χριστός αναζητεί φίλους, αδελφούς, αλλά και αγωνιστές στο όνομά Του: «Όποιος με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον απαρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10,33). Η βοήθειά Του στα δύσκολα χρόνια που ζούμε παραμένει, από τότε, αμείωτη: «Θα είμαι μαζί σας πάντα, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου» (Ματθ. 28,20), αναφέρει ο ίδιος. Η ζωντανή πίστη είναι καθημερινός αγώνας. Σκέπη και θεία αρωγή παραμένει όμως ο αναστάς Θεάνθρωπος: «Όπου δύο ή τρεις είναι ΣΥΝΑΓΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους» (Ματθ. 18,20). Συναγμένοι πού; Στο Σώμα Του φυσικά, δηλαδή στην Εκκλησία, όχι στην απομόνωση, όχι στον ατομικό διαλογισμό, αλλά στην μεταμορφωμένη δια της αγάπης και των μυστηρίων καθημερινή ζωή των πιστών.

{Τα κεφαλαία γράμματα σε όλα τα αγιογραφικά κείμενα που χρησιμοποιήθηκαν είναι δικά μας}



Βοηθήματα

‘Η Ψευδώνυμος Γνώσις’, Μιχαήλ Γ. Χούλη, Στερέωμα, Θεσσαλονίκη
‘Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας’, λήμμα ‘Ειρήνη’, Άρτος Ζωής, Αθ. 1980
‘Κήρυγμα και Θεολογία’, τόμ. β΄, Γεωργίου Πατρώνου, Αποστολική Διακονία, 2003
‘Κυριακοδρόμιο’, Άρτος Ζωής, Αθ. 2011
‘Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού’, Νικολάου Νευράκη, Αθ. 1989

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...