Ελληνικά και Ορθόδοξα

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 15, 2014

Άγ. Ελευθέριος (15 Δεκεμβρίου), ο σώφρων εικοσαετής Επίσκοπος

Ο ένδοξος μάρτυς του Χριστού Ελευθέριος γεννήθηκε στη Ρώμη κατά το 2^ο μ.Χ. αιώνα. Σε πολύ νεαρά ηλικία έμεινε ορφανός από πατέρα και ανατράφηκε με φόβο Θεού και αγάπη της αρετής από την μητέρα του Ανθία (Ευανθία), που είχε κατηχηθεί στην πίστη του Χριστού από τους μαθητές του αγίου Αποστόλου Παύλου. Τον εμπιστεύθηκαν στον επίσκοπο Ρώμης Ανίκητο (155-166) για να ολοκληρώσει την μόρφωσή του και ο νεαρός Ελευθέριος επέδειξε τέτοια ικανότητα, ώστε πολύ γοργά ανήλθε σε όλους τους βαθμούς της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών χειροτονήθηκε διάκονος, στα δεκαεπτά του πρεσβύτερος και ήταν μόνο είκοσι ετών όταν ο πάπας Ρώμης τον διόρισε επίσκοπο Ιλλυρικού, περιοχής που αντιστοιχούσε στην σημερινή Δαλματία και ηπειρωτική Ελλάδα. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, χάρις στον ζήλο της πίστεως είχε καταστεί ώριμος στην επίγνωση του Θεού, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού (Εφεσ. 4, 13), και κατόρθωσε να φέρει στην πίστη μεγάλο αριθμό εθνικών με τους λόγους του που επιβεβαιώνονταν με πολυάριθμα θαύματα.

Η φήμη του που όλο μεγάλωνε και τα θαύματα που ακολουθούσαν τη διδασκαλία του έφθασαν στ’ αυτιά του αυτοκράτορα, ο οποίος, ανήσυχος εξαιτίας της αυξανόμενης δύναμης της Εκκλησίας, έστειλε έναν από τους στρατηγούς του, τον Φήλικα, στην Αυλώνα (σημ. στην Αλβανία) να συλλάβει τον άγιο. Βλέποντας όμως το απαστράπτον πρόσωπο του νεαρού ιεράρχη εν μέσω του ποιμνίου του και γοητευμένος από την γλυκύτητα της διδαχής του, ο τραχύς στρατιωτικός εγκατέλειψε με τη σειρά του την ματαιότητα των εγκοσμίων, πίστευσε στον Χριστό και στην επαγγελία της αιωνίου ζωής, βαπτίσθηκε και παρουσιάσθηκε μαζί με τον άγιο ενώπιον του τυράννου αποζητώντας με ανυπομονησία την τελείωση δια του μαρτυρίου του αίματος.

Ο ηγεμόνας τον ανέκρινε και ο γενναίος Ελευθέριος παρέμεινε απαθής τόσο στις κολακείες όσο και στις απειλές του· ομολόγησε τον Χριστό Θεό αληθινό και διαβεβαίωσε τον τύραννο ότι τα βασανιστήρια δεν είναι παρά παιχνίδι για όσους έχουν ενδυθεί τον Σταυρό και ότι να πεθάνουν για τον Χριστό είναι γι’ αυτούς τέρψις, αγαλλίασις και επαγγελία δόξης αιωνίου. Τον έβαλαν σε πυρακτωμένη κλίνη και κατόπιν τον τέντωσαν σε μία εσχάρα και έχυσαν πάνω του καυτό λάδι και άλλα ζέοντα υγρά· ο Ελευθέριος έμεινε ανέπαφος ωσάν να τον δρόσιζε η θεία Χάρις. Δίχως διόλου νι χάσει την παρρησία του, έλεγξε τον τύραννο που καταδίωκε τα ήμερα πρόβατα του Χριστού ως λύκος της Αραβίας (Αββακ. 1, 8).

Ο ύπατος της πόλεως Κορέμων (ή Κορέμβων), άνθρωπος σκληρόκαρδος και ευφάνταστος σε θέματα βασανισμών, υπέδειξε να κατασκευάσουν μια κάμινο με σουβλιά αιχμηρά για να ρίξουν μέσα τον γενναίο αθλητή της πίστεως. Την ώρα όμως που ο Ελευθέριος προσευχόταν με διάπυρο ζήλο για την μεταστροφή των διωκτών του, ο θηριώδης Κορέμων φωτίσθηκε ξαφνικά από το Άγιο Πνεύμα, έτρυξε να υπερασπισθεί τον άγιο, ομολόγησε τον Σωτήρα Χριστό και εισήλθε άφοβα στην κάμινο που είχε διατάξει να ανάψουν για τον ιεράρχη. Η Χάρις του Θεού τον κράτησε ανέπαφο· κατόπιν ετελειώθη με αποκεφαλισμό.

Καθώς ο άγιος Ελευθέριος παρέμεινε απαθής στο πυρ του μαρτυρίου, τον έκλεισαν σε σκοτεινή φυλακή, όπου ερχόταν τακτικά ένα περιστέρι και του έφερνε τροφή. Έδεσαν κατόπιν τον άγιο πίσω από άγρια άλογα που κάλπαζαν. Διεσώθη από άγγελο Κυρίου και κατέφυγε στις ψηλές κορυφές ενός γειτονικού βουνού. Εγκαταβίωσε εκεί για κάποιο διάστημα, μόνος μόνω τω Θεώ, με συντροφιά τα αγρίμια, τα οποία την ώρα που έψαλλε την θεία Ακολουθία έμεναν ασάλευτα, πλήρη σεβασμού, και ανέπεμπαν και εκείνα μαζί του τον σιωπηλό τους αίνο στον Δημιουργό του σύμπαντος.

Τον ανακάλυψαν κυνηγοί και ο άγιος συνελήφθη πάλι και εστάλη στην Ρώμη. Κατά την διάρκεια της πορείας μετέστρεψε στην πίστη του Χριστού τους φύλακές του και πολλούς άλλους εθνικούς, που έλαβαν την παλιγγενεσία του αγίου Βαπτίσματος. Τον έφεραν ενώπιον του τυράννου ο οποίος διέταξε να τον ρίξουν στα θηρία στην αρένα, επειδή γινόταν κάποιος εορτασμός. Και τα πιο άγρια θηρία, όμως, έπαιζαν στα πόδια του σαν άκακα γατάκια. Τέλος, ο άγιος Ελευθέριος λυτρώθηκε από τον εφήμερο αυτό βίο και έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου με αποκεφαλισμό. Μόλις κατέπεσε η μάχαιρα στον αυχένα του αγίου, η μητέρα του Ανθία πλησίασε τρέχοντας το μαρτυρικό σκήνωμα, το αγκάλιασε και δόξασε τον γιο της που με τόση ανδρεία άθλησε για τον Χριστό. Οι δήμιοι τότε ρίχθηκαν πάνω της και το αίμα της έσμιξε με εκείνο του αγίου Ελευθερίου.

Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, τον άγιο Ελευθέριο επικαλούνται οι κυοφορούσες γυναίκες για να έχουν εύκολο τοκετό.

( Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Δεκέμβριος, εκδ. Ίνδικτος, σ. 157-160)

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Νέος ποὺ ἀσκήτευε στὸ Λάτριο ὄρος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἐλαία, ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὴν Πέργαμο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, τὸν Ἀντίοχο καὶ τὴν Εὐδοκία, οἱ ὁποῖοι νωρὶς πέθαναν καὶ ἄφησαν τὸν Παῦλο ὀρφανὸ καὶ ἀπροστάτευτο.

Ἔτσι ὁ Παῦλος ἀναγκάστηκε νὰ βόσκει χοίρους γιὰ νὰ ζήσει. Ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του Βασίλειος, ποὺ ἀσκήτευε στὸ ὄρος Λάτρος (Δυτικὴ Μ. Ἀσία, κοντὰ στὴν ἀρχαία Μίλητο), ἔμαθε τὴν κατάσταση τοῦ Παύλου καὶ ἔστειλε κάποιο μοναχὸ νὰ τὸν βρεῖ καὶ νὰ τὸν φέρει στὴ Μονή.

Στὴν ἀρχὴ οἱ χωρικοὶ ἀρνήθηκαν νὰ δώσουν τὸν ὀρφανό, ἀλλὰ ὁ ἀδελφός του τὸν ἐμπιστεύθηκε στὸν ἀσκητὴ Πέτρο σὰ μαθητευόμενο. Κοντὰ στὸν Πέτρο, ὁ Παῦλος διδάχτηκε τὴν μοναχικὴ ζωὴ καὶ τόσο πολὺ διακρίθηκε σ᾿ αὐτή, ὥστε μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πέτρου οἱ μοναχοὶ τὸν κάλεσαν στὴν ἡγουμενία τῆς Μονῆς.

Αὐτὸς ὅμως δὲν δέχτηκε καὶ ἔφυγε πιὸ μέσα στὸ βουνὸ καὶ ζοῦσε μὲ αὐστηρὴ νηστεία καὶ προσευχή. Ἔπειτα κατέβηκε στὰ κάτω μέρη τοῦ βουνοῦ καὶ ἔκτισε ὡραῖο ναὸ στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδας, ὅπου καὶ παρέμεινε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του, ἀφοῦ ἔκανε καὶ πολλὰ θαύματα.

Μερικοὶ Συναξαριστὲς ἀναφέρουν ὅτι πέθανε σὲ βαθιὰ γεράματα τὸ 896.

Ἡ Ἁγία Ἀνθία

Πρόκειται γιὰ τὴν μητέρα τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου, ποὺ ὅταν ἀγκάλιασε τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ γιοῦ της, οἱ δήμιοι ἀποκεφάλισαν καὶ αὐτή.

Ἡ Ἁγία Σωσάννα ἡ Ὁσιομάρτυς

Γυναῖκα μὲ μεγάλη καὶ ἁγία ἀποφασιστικότητα ἡ Σωσάννα, ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνα. Γεννήθηκε στὴν Παλαιστίνη ἀπὸ πατέρα εἰδωλολάτρη ἱερέα τὸν Ἀρτέμιο καὶ μητέρα Ἰουδαία τὴν Μάρθα. Ἡ ἴδια ὅμως, ἀπὸ εὐσεβεῖς γυναῖκες γνώρισε τὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ κρυφὰ βαπτίστηκε ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Σιλουανό.

Μετὰ τὸ θάνατο τῶν γονέων της, ἡ ἐπικοινωνία της μὲ τοὺς χριστιανοὺς ἔγινε φανερή. Αὐτὸ ἐξόργισε τόσο πολύ τους εἰδωλολάτρες καὶ τοὺς Ἑβραίους, ὥστε ἔφτασαν μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἑνωθοῦν μὲ σχέδιο νὰ τὴν σκοτώσουν. Ὁ ἐπίσκοπος τὸ πληροφορήθηκε καὶ ἐπειδὴ ἡ μανία τους μποροῦσε νὰ ἐπεκταθεῖ καὶ κατὰ τῶν ἄλλων χριστιανῶν, σκεφτόταν τί μποροῦσε νὰ κάνει γιὰ νὰ ἀποτρέψει τὸν κίνδυνο.

Τὴ λύση ὅμως, ἔδωσε ἡ ἴδια ἡ Σωσάννα. Διαμοίρασε ὅλη της τὴν περιουσία στοὺς φτωχούς, ντύθηκε ἀνδρικὰ καὶ ἐγκατάλειψε τὰ Ἱεροσόλυμα. Στὸ δρόμο πρὸς τὴν ἔρημο συνάντησε ἀναχωρητήριο εὐσεβῶν ἀνδρῶν, στὸ ὁποῖο καὶ ζήτησε καταφυγή.

Λέγεται μάλιστα, ὅτι ἐκεῖ μετονομάστηκε σὲ Ἰωάννης καὶ ἀσκήτεψε εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια. Ἀργότερα πῆγε στὴν Ἐλευθερούπολη, ἀφοῦ ἔβαλε πάλι τὴν γυναικεία της στολή. Ὅταν ἔγινε ὁ διωγμὸς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἡ Σωσάννα ἐξακολούθησε φανερὰ νὰ λατρεύει καὶ νὰ ὁμολογεῖ τὸν Χριστό.

Συνελήφθη γι᾿ αὐτὸ καὶ καταδικάστηκε μαζὶ μὲ ἄλλους σὲ θάνατο. Καὶ ἐκείνους μὲν ἀποκεφάλισαν, αὐτὴ δὲ ῥίχτηκε στὴ φωτιά, μέσα στὴν ὁποία καὶ παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχή της.

(Ἡ μνήμη της, ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστές, τοποθετεῖται καὶ τὴν 19η Σεπτεμβρίου).

Συναξαριστής της 15ης Δεκεμβρίου

Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος Ἱερομάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος γεννήθηκε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἔζησε τὸ 2ο αἰῶνα μ.Χ. Τότε αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Κόμμοδος καὶ ὁ Σεπτίμιος Σεβῆρος. Ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα, ἀνατράφηκε σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ τὴν εὐσεβέστατη καὶ φιλάνθρωπη μητέρα του, Ἀνθία. Διακαὴς πόθος τῆς Ἀνθίας, ἦταν νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν Ῥώμη, ποὺ τὰ χώματά της εἶχαν βαφεῖ μὲ τὸ αἷμα τῶν Ἀποστόλων, Πέτρου καὶ Παύλου.

Κάποτε λοιπόν, ἀποφάσισε καὶ πῆγε. Μαζὶ πῆρε καὶ τὸ νεαρὸ γιό της Ἐλευθέριο. Ὁ ἐπίσκοπος Ῥώμης, ὅταν εἶδε τὸν Ἐλευθέριο, ἐκτιμῶντας τὴν πολλὴ νοημοσύνη του, τὴν θερμὴ πίστη καὶ τὸ ἁγνὸ ἦθος του, τὸν ἔλαβε ὑπὸ τὴν προστασίαν του.

Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια τὸν χειροτόνησε διάκονο καὶ ἔπειτα ἱερέα. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ ὁ Ἐλευθέριος ἀγωνίστηκε μὲ ζῆλο γιὰ τὴν διδαχὴ τοῦ ποιμνίου καὶ σὲ ἔργα φιλανθρωπίας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ ἔτος 182 μ.Χ., μὲ κοινὴ ψῆφο κλήρου καὶ λαοῦ, ἀνῆλθε στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῆς Ῥώμης.

Ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς του ἔφθασε μέχρι τὴ Βρετανία. Ἔτσι, ὁ βασιλιὰς αὐτῆς Λούκιος, ἔγραψε ἐπιστολὴ στὸν Ἐλευθέριο καὶ τοῦ δήλωνε ὅτι αὐτὸς καὶ ὁ λαός του ἐπιθυμοῦσαν νὰ γίνουν χριστιανοί. Ὁ Ἐλευθέριος ἀμέσως ἀνταποκρίθηκε, στέλνοντας δυὸ ἐκπαιδευμένους στὴν πίστη ἄνδρες, ποὺ κατήχησαν καὶ βάπτισαν χριστιανοὺς τὸ Λούκιο μὲ τὸ λαό του.

Ὅταν ὁ Σεπτίμιος Σεβῆρος ἐξήγειρε διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ Ἐλευθέριος τὸν ἤλεγξε θαῤῥαλέα. Τότε διατάχθηκε ὁ μαρτυρικὸς θάνατός του, μαζὶ μὲ τὴν μητέρα του Ἀνθία. Ἔτσι ὁ Ἐλευθέριος πέρασε «εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ», δηλαδὴ στὴν ἐλευθερία τῆς ἔνδοξης κατάστασης τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Ἐλευθέριε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἱερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, καὶ αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐπισταζόμενος, τῷ Δεσπότῃ σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες, Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατᾶν. Διὸ μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Ὡς καλλονὴν τῶν ἱερέων Ὅσιε, καὶ προτροπὴν τῶν Ἀθλοφόρων ἅπαντες, εὐφημοῦμεν καὶ αἰτοῦμέν σε, Ἱερομάρτυς Ἐλευθέριε· Τοὺς πόθῳ σου τὴν μνὴμην ἑορτάζοντας, κινδύνων πολυτρόπων ἐλευθέρωσον, πρεσβεύων ἀπαύστως, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος
Ἔπιδε εὔσπλαγχνε Ζωοδότα, ὡς φιλάνθρωπος μόνος καὶ οἰκτίρμων Θεός, τὴν τῆς ψυχῆς μου σκοτόμαιναν, καὶ πανσθενεῖ δεξιᾷ σου Λόγε, τῶν παθῶν ἐλευθέρωσον τῆς αἰσχύνης, ὅπως τὸν σὸν Ἱεράρχην ὑμνήσω Ἐλευθέριον· αὐτὸς γὰρ ὄντως ἐκ μήτρας ἐγνωρίσθη σοι, καὶ καθηγίασται, καὶ ἀνετέθη σοι, ὡς Σαμουήλ, ἀπὸ μητρὸς ἱερᾶς σοι τῷ Κτίσαντι, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ἐλεύθερον τὸν νοῦν, ἐκ παθῶν κεκτημένος, ἐγένου τοῦ Θεοῦ, γνησιώτατος δοῦλος, καὶ πλάνης ἠλευθέρωσας, τοὺς καλῶς σοι ποθήσαντας, ἐναθλήσας δέ, ὡς ἱερεύς τε καὶ Μάρτυς, Ἐλευθέριε, διπλοῦν ἐδέξω τὸ στέφος, πρεσβεύων σωθῆναι ἡμᾶς.

Ἡ Ἁγία Ἀνθία

Ὁ Ἅγιος Κορέμων ὁ ἔπαρχος

Αὐτὸς ἦταν ἔπαρχος Ῥώμης στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ἀδριανοῦ (117-138). Ἦταν παρὼν στὸ μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου καὶ ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου πίστεψε στὸν Χριστό, τὸν ὁμολόγησε καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἀποκεφάλισαν.

Οἱ Ἅγιοι Δύο δήμιοι

Μαρτύρησαν καὶ αὐτοὶ στὴ Ῥώμη ἐπὶ Ἀδριανοῦ (117-138). Πίστεψαν στὸ Χριστὸ ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου καὶ ἀποκεφαλίστηκαν.

Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος ὁ Κουβικουλάριος

Ἐπίσημος Κωνσταντινουπολίτης, συγκλητικὸς στὸ ἀξίωμα, ποὺ ἀνατράφηκε καὶ μορφώθηκε μέσα στὰ ἀνάκτορα. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Συναξαριστὲς ἀναφέρουν, ὅτι τὸ ἀποκορύφωμα τῆς δόξας τοῦ Ἐλευθερίου ἦταν στὴν ἐποχὴ τοῦ Μαξιμιανοῦ (286-305), μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε φιλία, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν φαίνεται πιθανό.

Ὁ Ἐλευθέριος θέλησε νὰ γίνει χριστιανὸς καὶ προφασιζόμενος λόγους ὑγείας, ἀπομακρύνθηκε τῶν αὐλικῶν θορύβων καὶ ἐγκαταστάθηκε σ᾿ ἕνα χωριὸ κοντὰ στὸ Σαγγάριο ποταμό, ὅπου ἔκτισε ὑπόγειο εὐκτήριο οἶκο. Ἐκεῖ βαπτίσθηκε καὶ κοινωνοῦσε τῶν ἀχράντων μυστηρίων.

Ὅταν ὁ βασιλιὰς ἔμαθε γι᾿ αὐτόν, πῆγε στὸν τόπο αὐτό, τὸν ἀνακάλυψε καὶ προσπάθησε μὲ πολλοὺς τρόπους νὰ τὸν ἐπαναφέρει στὴν εἰδωλολατρία, πρᾶγμα ποὺ δὲν τὸ κατάφερε καὶ ἔτσι τὸν ἀποκεφάλισε.

Ἡ Ἁγία Σωσάννα ἡ Ὁσιομάρτυς

Ὁ Ἅγιος Βάκχος ὁ Νέος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν Βασιλέων Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης (780-797). Ἦταν γιὸς γονέων χριστιανῶν, ἀλλὰ ὁ πατέρας του ἀρνήθηκε τὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ ἔγινε μωαμεθανός.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς γιούς του ὅμως ὁ Δαχάκ, θέλησε νὰ ἐπανέλθει στὸν χριστιανισμό, παρακινῶντας καὶ τὴν εὐσεβὴ μητέρα του καὶ κατέφυγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴ Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὅπου βαπτίσθηκε καὶ ἔγινε μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Βάκχος.

Ἀλλ᾿ ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς, φοβούμενος τυχῶν ἐκδίκηση τῶν Τούρκων, ἔδιωξε τὸν Βάκχο ἀπὸ τὴν Μονή. Στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Ἅγιος βρῆκε τὴν μητέρα καὶ τὰ ἀδέλφια του, ποὺ ἐπανέφερε στὴ Χριστιανικὴ πίστη, ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν, ὁ ὁποῖος καὶ τὸν κατάγγειλε στοὺς Τούρκους.

Οἱ Τοῦρκοι ἀμέσως συνέλαβαν τὸν Βάκχο καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή. Ὁ Ἅγιος, μπροστὰ σ᾿ ὅλους τοὺς παρευρισκόμενους μωαμεθανούς, ὁμολόγησε τὴν χριστιανική του πίστη καὶ ἔτσι ἀποκεφαλίστηκε.

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Νέος ποὺ ἀσκήτευε στὸ Λάτριο ὄρος

Μνήμη Χειροτονίας Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Αὐτὴν τὴν ἡμέρα, μὲ κοινὴ γνώμη κλήρου, βασιλέων καὶ λαοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος χειροτονήθηκε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (15 Δεκεμβρίου 397 μ.Χ.).

Ὁ Ἅγιος Στέφανος Ἀρχιεπίσκοπος Σουρόζας

Ρῶσος

Η νέα “περιεκτική” Εκκλησία του Οικουμενισμού!!!

Οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές (οἱ συνδαιτυμόνες στὴν Ἡμερίδα Πειραιῶς περὶ Ἀποτειχίσεως καὶ οἱ ιντερνετικοὶ ὑποστηρικτές τους) λέγουν, ὅτι δὲν ὑπάρχει Συνοδικὰ διακηρυγμένη ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Ἀλήθεια, πῶς ἐννοοῦν τὴν διακήρυξη τῆς αἱρέσεως; Τί ἄλλο θέλουν γιὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους; Μήπως περιμένουν νὰ ἀποφασίσει Συνοδικὰ ἡ Ἱεραρχία τὴν ἀποδοχὴ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ὁ Βαρθολομαῖος, ὁ Ζηζιούλας καὶ οἱ λοιποὶ φωστῆρες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν εἶναι Ἐπίσκοποι; Δὲν διδάσκουν τὶς κακοδοξίες τους σὲ Ὀρθόδοξο Ποίμνιο;

Γιατί λοιπόν, ἐπικοινωνοῦν καὶ συλλειτουργοῦν μὲ αἱρετικούς; Γιατί μνημονεύουν οἱ ὑπόλοιποι Ἐπίσκοποι τοὺς συναδέλφους τους Οἰκουμενιστές; Γιατί προβάλλουν ὡς πρότυπο ἕναν αἱρετικὸ Οἰκουμενιστή, τὸν κ. Βαρθολομαῖο;

Εἶπε ὁ Κερκύρας Νεκτάριος:

Ὁ Βαρθολομαῖος εἶναι ὁ «Πρώτος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο εκφράζων και επιβλέπων το ήθος της Ορθοδόξου Πίστεως»!!!

Καὶ ἡ Συνοδικοὶ Ἐπίσκοποι, χωρὶς κανένα πρόβλημα καὶ χωρὶς κανένα ἦθος, ὑποδέχονται καὶ συλλειτουργοῦν μὲ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο, μὲ τὸν Κερκύρας Νεκτάριο, μὲ τὸν Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα (συλλειτουργεῖ, ἐπίσης, μαζί του καὶ ὁ ἀντι-Οἰκουμενιστὴς π. Γεώργιος Μεταλληνός!), μὲ τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο (αὐτὸν τῆς “διηρημένης” Ἐκκλησίας), μὲ τὸν Σύρου Δωρόθεο...!

Αὐτὴ εἶναι ἡ νέα “περιεκτικὴ” Ἐκκλησία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ ἀφομοιώνει καὶ χωρᾶ τοὺς πάντες!

Πηγή: «agioritikovima»

Μητρ. Κερκύρας για Βαρθολομαίο:

«Είναι ο εκφράζων και επιβλέπων το ήθος της Ορθοδόξου Πίστεως»

Το εγκώμιο του Οικουμενικού Πατριάρχη έπλεξε για ακόμη μια φορά στη σημερινή πανηγυρικη Θεία Λειτουργία για τον Άγιο Σπυρίδωνα στο νησί της Κέρκυρας ο Μητροπολίτης Νεκτάριος. Στην ομιλία του αναφέρθηκε και στους δεσμούς των Κερκυραίων με τον Άγιο λέγοντας:

"μολονότι γνωρίζουμε ότι ένας Άγιος δεν ανήκει σε έναν τόπο, αλλά τιμάται από όλη την Ορθόδοξη Εκκλησία, εμείς στην νήσο αυτή αισθανόμαστε τον Άγιο οικείο. Τον αισθανόμαστε πατέρα, φίλο και αδελφό και, την ίδια στιγμή, πρεσβευτή μας στον ουρανό. Ξεκινά η ημέρα των περισσοτέρων Κερκυραίων με το άναμμα ενός κεριού στον Άγιο και την προσκύνηση του σκηνώματός του, για να πάρουν δύναμι για την ζωή τους. Τελειώνει η ημέρα πάλι με το άναμμα ενός κεριού και την προσκύνηση του σκηνώματός του, ως επιλύχνιος ευχαριστία διότι «κέκλικεν η ημέρα» (Λουκ. 24, 29) χάρις στις πρεσβείες του Αγίου και ο καθένας περάτωσε τον κόπο του «διότι έκαμε ο Άγιος». Γι’ αυτό τον νιώθουμε οικείο. Είναι γνήσια η σύνδεση του Αγίου με την λαική ευσέβεια, την πίστη, την παράδοση, τον νού και την καρδιά του τόπου και των ανθρώπων. Είναι ο Άγιός μας" ενώ σε άλλο σημείο μιλώντας προς τον Πατριάρχη του έδωσε τον εξής χαρακτηρισμό: "Πρώτος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο εκφράζων και επιβλέπων το ήθος της Ορθοδόξου Πίστεως",

Στη συνέχεια στο γεύμα που παρατέθηκε προς τιμήν του Οικ. Πατριάρχη ο Μητροπολίτης Νεκτάριος δήλωσε με νόημα "Να διακρατούμε στην μνήμη μας την ενότητα, τον σεβασμό, αλλά και την επίγνωση ότι ο τόπος μας συνδέεται εκκλησιαστικώς με την Κωνσταντινούπολι, την Μητέρα Εκκλησία"

Τέλος ο Μητροπολίτης απενειμε στον κ. Βαρθολομαίο την ανωτάτην τιμητικήν διάκρισιν της τοπικής Εκκλησίας, το Παράσημον του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος, Χρυσούν Σταυρόν μετ’ Αστέρος,

πηγή

ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΜΑΚΡΗ

πηγή

Οι αντιλέγοντες έχουν γέροντα τον Διάβολο

Το είδαμε εδώ

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ «ΑΠΩΛΕΙΑΣ»

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Σε ιστορικές περιόδους μεγάλης και πολυεπίπεδης κρίσης, ξεχωρίζουν αυτοί που υπερασπίζονται όσα πιστεύουν, συχνά με το τίμημα την άγριας καταδίωξης τους και οι «άλλοι», αυτοί που υποκρίνονται εκ του ασφαλούς πως αγωνίζονται υποτίθεται για τα ίδια ιερά και όσια, αλλά στην ουσία είναι «βολεμένοι» και κινούνται πάντα εκ του ασφαλούς και το πιο άθλιο, συνεχίζουν να στηρίζουν το άθλιο κατεστημένο που καταστρέφει αυτά τα ιερά και τα οσία.
Οι υποκριτές είναι το πιο διαδομένο είδος σε αυτή την χώρα. Εξ’ αιτίας αυτής της υποκρισίας, που σε πολλές περιπτώσεις είναι καθαρή προδοσία, έχουμε φτάσει στο χείλος του ολοκληρωτικού αφανισμού σαν χώρα, σαν έθνος, σαν ορθόδοξος λαός.
Μεγαλόσχημοι στις διακηρύξεις τους, μόλις έρχεται η ώρα να συγκρουστούν πραγματικά με το άθλιο και προδοτικό κατεστημένο, με την θρησκευτική αποστασία, γίνονται «συνετοί» και «πράοι» και συμβουλεύουν όσους ακόμα έχουν την «ιδιοτροπία» να αγωνίζονται, να σταματήσουν να «κατακρίνουν» και να σταματήσουν να καταδικάζουν τα πάντα, γιατί έτσι πρέπει να γίνει, γιατί είναι… θέλημα Θεού. Δηλαδή έτσι έπρεπε να καταστραφεί η χώρα, έτσι έπρεπε να διαλυθούν όλα τα πιστεύω που μας κράτησαν επί αιώνες στην ύπαρξη, έτσι έπρεπε να πορευτούμε προς την πλήρη υποταγή και έτσι πρέπει στο τέλος να γίνουμε «πρόβατα επί σφαγή», χωρίς φυσικά αυτό το τελευταίο να το ομολογούν φανερά. Αλήθεια, ήταν θέλημα Θεού να καούν τα Σόδομα και τα Γόμορρα, ή έτσι έγινε γιατί δεν βρέθηκαν ούτε πέντε «καθαροί» και άσπιλοι ;
Το πιο θλιβερό είναι όσοι επηρεάζουν πνευματικά ένα κόσμο, να τον καθοδηγούν στην αδράνεια, στην παθητικότητα, στην αποχή από κάθε αντίσταση στην καταστροφή, κηρύττοντας μάλιστα πως αυτός είναι ο «ορθός δρόμος» για ένα πιστό χριστιανό και για ένα αληθινό πατριώτη. Θλιβερό παράδειγμα η ιεραρχία που σε άλλες, πολύ δυσκολότερες εποχές, ήταν το προπύργιο της αντίστασης κατά του αφανισμού του γένους. Σήμερα άφωνοι, άλαλοι, παρακολουθούν σαν ανίκανοι θεατές τις εξελίξεις και κοιτάζουν «αλλού», σαν να μην βλέπουν τίποτα, σαν να μην αισθάνονται την «θύελλα» και την «λαίλαπα» της Νέας Τάξης. Είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι ποιμένας, αλλά η ευθύνη αυτή γίνεται πολύ μεγαλύτερη σε περιόδους που όλοι οι εχθροί λυσσομανούν καθώς βρήκαν τις «κερκόπορτες» ανοιχτές και λεηλατούν ότι απέμεινε από μια πατρίδα που κάποτε ήταν αληθινός Φάρος. Είναι μεγάλη ευθύνη σε περιόδους «πολεμικής αναμέτρησης», να καθοδηγείς ένα ποίμνιο που λαχταρά να «αναπνεύσει», όταν ακόμα και τον αέρα του τον έχουν φορολογήσει. Είναι μεγάλη ευθύνη να μην κρύβονται πίσω από φανταχτερές τελετές, χρυσοποίκιλτα άμφια, απομονωμένα κελιά, όταν γύρω τους η πατρίδα χάνεται, όταν η Ορθοδοξία καταλύεται, όταν όλα όσα είχαν κρατήσει στην ζωή αυτόν τον τόπο πυρπολούνται από τους ίδιους τους φύλακες τους, από τους ίδιους τους άρχοντες αυτού του τόπου. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μας έδειξε τον «δρόμο». Είναι τέλος μεγάλη ευθύνη και στο ίδιο το ποίμνιο να σταματήσει να είναι άβουλο κοπάδι και να «μαστιγώσει», όπως γίνονταν στην μεγάλη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τους ίδιους τους άρχοντες του, τους ποιμένες του, όταν αυτοί παρεκτρέπονταν και γίνονται όργανα του «έξω από εδώ».
Σήμερα χωρίς καμία αμφιβολία έχουμε «πόλεμο». Για πολλούς ακόμα πιο οδυνηρό από τους πολέμους που γνώρισαν οι παππούδες μας, γιατί σήμερα ο πόλεμος, εκτός από την επιβίωση μας, είναι στο νου και στις καρδιές μας. Αυτές θέλουν να κατακτήσουν, να υποτάξουν, να τις μετατρέψουν σε πειθήνια όργανα της καταστροφής μας. Εμείς θα μείνουμε αδρανείς, η θα ακούσουμε τις συνειδήσεις μας που «καρδιοχτυπούν» ;; Θα συνεχίσουμε να «μιλάμε», ή θα γίνουμε και εμείς συνοδοιπόροι της μεγάλης υποκρισίας, με το αντίτιμο της δικής μας «σωτηρίας», βλέπε απώλειας ;
Ω μη γένοιτο!
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
To είδαμε εδώ

Κυριακή, Δεκεμβρίου 14, 2014

Δίδαγμα ζωής από έναν υπερήφανο άνθρωπο

Μιά ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Την Κυριακή σκέφτηκα να στολίσω το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Πάντα το στόλιζα από νωρίς για να το «χορτάσω». Έτσι λοιπόν, γυρνώντας από τη δουλειά και έχοντας χρόνο, σταμάτησα σ’ ένα super- market, γνωστής αλυσίδας.

Πάρκαρα το υπέροχο μπλε Chevrolet μου, που με πολύ κόπο, δάκρυα και ιδρώτα εξόφλησα τις δόσεις του πριν λίγους μήνες, και μπήκα μέσα για να αγοράσω στολίδια.
Είχα από μέρες βάλει στο μάτι κάτι υπέροχες γυάλινες μπάλες, χρώματος κόκκινο – χρυσό και ένα τεράστιο κόκκινο αστέρι
Ένα τηλεφώνημα όμως και το κακό σήμα που είχα μέσα στο super – market, με ανάγκασε να βγω στον προαύλιο χώρο του για να μπορέσω να συνομιλήσω.
Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε ή πια αόρατη δύναμη με έκανε και κοίταξα το σκουπιδοτενεκέ που βρισκόταν έξω από το κατάστημα, γιατί πραγματικά τόσο αφηρημένη που ήμουν με τη συνομιλία που είχα με μια φίλη μου, αν δεν κοιτούσα πολύ προσεκτικά, δεν θα καταλάβαινα ότι ανάμεσα στον σωρό από κούτες και σκουπίδια υπήρχε ένας άνθρωπος.
Χωμένη κυριολεκτικά μέσα στον κάδο, ήταν μια μαυροφορεμένη, αδύνατη σιλουέτα που έψαχνε για φαγητό.
Δεν ξέρω πόσα λεπτά ή ώρα πέρασε που έμεινα καθηλωμένη στη θέση μου χωρίς να μπορώ να αντιδράσω , αλλά φαντάζομαι αρκετή, όταν αυτή η σιλουέτα των 82 χειμώνων σήκωσε το πρόσωπό της και με κοίταξε με ένα βλέμμα θλίψης, απογοήτευσης και, όσο περίεργο θα σας φανεί το επόμενο ουσιαστικό που θα χρησιμοποιήσω, περηφάνιας.
Και σας μιλάω ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πως έγινε και ενώ αυτή ήταν μέσα στα σκουπίδια, εγώ να νιώσω ντροπή.

Η φωνή της φίλης μου, με έβγαλε από το λήθαργο…. Το σοκ μου ήταν τόσο μεγάλο που το έκλεισα απότομα χωρίς να εξηγήσω.
Μπήκα κυριολεκτικά τρέχοντας μέσα στο super- market, γέμισα γρήγορα τις τσάντες, πλήρωσα και κατευθύνθηκα στο μέρος όπου είχα δει τη γιαγιούλα.
-«Να πάρε γιαγιά. Δεν είναι τίποτε. Λίγο γάλα, μακαρόνια και κάποια άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Έτσι για το καλό των ημερών», είπα κοιτώντας με αμηχανία το έδαφος.
Και εκεί στο έδαφος, είδα μια γυναίκα 82 χρόνων να γονατίζει κλαίγοντας και να μου φιλάει το χέρι.
Μου έπεσαν κυριολεκτικά οι τσάντες από τα χέρια. Γονάτισα γεμάτη ντροπή και αμηχανία και την αγκάλιασα.
Καθίσαμε μαζί μία ώρα περίπου μιλώντας και αυτή την ώρα η γιαγιά αυτή μου δίδαξε ένα πολύ σημαντικό μάθημα:
«Να εκτιμάς και να νιώθεις ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που έχεις. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι , όχι τόσο μακριά από εσένα, που θα παρακαλούσαν να έχουν τα μισά από όσα έχεις».
Γυρνώντας στο σπίτι, στόλισα το δέντρο και άναψα το τζάκι.
Και εκεί καθισμένη στον καναπέ μου, είδα ότι οι παλιές ξεθωριασμένες μπάλες που κρέμονταν από το δέντρο μου , φάνταζαν πολύ πιο όμορφες από τις καινούργιες κατακόκκινες που θα αγόραζα.

To είδαμε εδώ