Κυριακή Β’ Ματθαίου – Μπροστά στη μέλλουσα κρίση

Απόστολος Κυριακής: Ρωμ. β’ 10-16
Ἀδελφοί, δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν,  Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καὶ  Ἓλληνι· 11 οὐ γὰρ ἔστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ. 12 ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται· καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ ἥμαρτον, διὰ νόμου κριθήσονται. 13 οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται. 14 ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, 15 οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων – 16 ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ  Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Μπροστά στη μέλλουσα κρίση

Χωρίς διακρίσεις

Ένα ερώτημα που συχνά προβληματίζει πολλούς είναι το εξής: Τι θα γίνουν στην άλλη ζωή τα αμέτρητα εκατομμύρια των ανθρώπων που δεν γνώρισαν ποτέ στη ζωή τους τον Χριστό και το νόμο του; Θα καταδικαστούν όλοι στην Κόλαση; Είναι δυνατόν ο Θεός να επιτρέψει μια τέτοια αδικία; Στο ερώτημα αυτό μας απαντά το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Μας λέει λοιπόν ο απόστολος Παύλος ότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις σε πρόσωπα. Θα χαρίσει τις δωρεές του σ’ όλους τους ανθρώπους που κάνουν το καλό, ανεξάρτητα εάν είναι Ιουδαίοι ή ειδωλολάτρες. Σ’ όλους αυτούς θα χαρίσει τη δόξα, την τιμή και την ειρήνη του.
Βέβαια δεν θα κρίνει όλους ο Θεός με τον ίδιο τρόπο. Αλλά τον καθένα θα τον κρίνει ανάλογα με τα όσα γνώρισε και έμαθε. Γι’ αυτό όσοι αμάρτησαν χωρίς να έχουν κάποιο γραπτό νόμο, θα κριθούν χωρίς να έχουν ως κατήγορο το νόμο αυτό. Και όσοι αμάρτησαν, ενώ γνώρισαν το νόμο του Θεού, αυτοί θα κριθούν με βάση το νόμο αυτό. Διότι τελικά θα δικαιωθούν και θα σωθούν όχι όσοι απλώς άκουσαν το θείο νόμο, αλλά όσοι τον τήρησαν στη ζωή τους.
Με βάση λοιπόν όλα αυτά θα κρίνει ο Θεός πολύ αυστηρότερα όχι όσους έζησαν μέσα στην άγνοια και την αμάθεια, αλλά εμάς που γνωρίσαμε το θέλημα του Θεού. Διότι εμείς, εάν δεν εφαρμόσουμε τα όσα μάθαμε, θα είμαστε αναπολόγητοι. Θα έχουμε κατήγορό μας το νόμο του Θεού που γνωρίσαμε.
Έτσι όμως τελικά εμείς οι πιστοί είμαστε προνομιούχοι ή όχι; Είμαστε προνομιούχοι, αλλά έχουμε και μεγαλύτερη ευθύνη. Διότι εμείς γνωρίσαμε και μάθαμε τι θέλει ο Θεός από μας. Ζήσαμε μέσα στη χάρη της Εκκλησίας του, απολαύσαμε τις ευλογίες των ιερών Μυστηρίων. Αλλά όλα αυτά τα προνόμιά μας μεγαλώνουν κατά πολύ και την ευθύνη μας. Διότι δεν αρκεί να γνωρίζουμε μόνο το θέλημα του Θεού, αν είμαστε μόνο ακροατές του νόμου. Πρέπει και να τον τηρούμε στη ζωή μας. Δεν φθάνει να καυχιόμαστε ότι έχουμε την αληθινή πίστη, την Ορθοδοξία. Θα πρέπει και να ζούμε όπως ο Θεός θέλει. Και θα είναι πράγματι τραγικό κάποιοι από μας τους Ορθοδόξους πιστούς να βρεθούμε κάποτε στην αιώνια Κόλαση, ενώ αμέτρητοι άλλοι που δεν γνώρισαν τον αληθινό Θεό, να ζουν αιωνίως μαζί Του στην άληκτη χαρά του Παραδείσου. Ας προσέξουμε λοιπόν πολύ, για να μη βρεθούμε στην άλλη ζωή μπροστά σε φοβερές εκπλήξεις.
Με ποιο κριτήριο όμως θα κριθούν όλοι όσοι δεν γνώρισαν στη ζωή τους το νόμο του Θεού; Σ’ αυτό μας απαντά ο θείος Απόστολος στη συνέχεια.

Η φωνή της συνειδήσεως

Λέει λοιπόν ο απόστολος Παύλος ότι αρκετοί από τους ειδωλολάτρες, ενώ δεν έχουν λάβει από τον Θεό γραπτό νόμο, τηρούν στη ζωή τους όσα προστάζει ο γραπτός νόμος. Γιατί; Επειδή ακριβώς έχουν ως οδηγό στη ζωή τους τον έμφυτο ηθικό νόμο, δηλαδή τη συνείδησή τους. Και εξηγεί ο Απόστολος ότι αυτοί οι ειδωλολάτρες ξέρουν να διακρίνουν το καλό από το κακό, διότι έχουν γραμμένο μέσα στις καρδιές τους τον έμφυτο ηθικό νόμο. Η συνείδησή τους τους δίνει τα κριτήρια για κάθε πράξη. Όλοι αυτοί, συνεχίζει, θα ανακηρυχθούν δίκαιοι και τηρητές του νόμου την ημέρα που θα κρίνει ο Θεός τις απόκρυφες πράξεις των ανθρώπων σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Κυρίου.
Η συνείδηση λοιπόν είναι το κριτήριο με το οποίο θα κριθούν οι άνθρωποι που δεν έχουν λάβει γραπτό νόμο. Διότι μέσα στη συνείδηση κάθε ανθρώπου ο Θεός φύτεψε το νόμο του. Βέβαια ο θείος Απόστολος δεν αναφέρεται σ’ όλους τους ειδωλολάτρες αλλά σε όσους φοβούνται τον Θεό. Για να έχει όμως η συνείδηση φωνή θα πρέπει ο άνθρωπος να την καλλιεργεί με τη μελέτη του λόγου του Θεού, να την εξαγιάζει με τη χάρη των Μυστηρίων, να την αφήνει να ενεργεί μέσα του. Αρκετοί άνθρωποι όμως με την αδιαφορία και τη σκληρότητά τους, την καθιστούν πορωμένη, τυφλή και αδρανή. Μια καλλιεργημένη συνείδηση επιτελεί τεράστιο πνευματικό έργο στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Τον βοηθά να διακρίνει ποιο είναι το σωστό και ποιο όχι. Και αντίστοιχα τον προτρέπει στο καλό ή τον αποτρέπει από το κακό. Αυτή δίνει εσωτερική μαρτυρία για καθετί. Η φωνή της αντηχεί μυστικά στα βάθη της ψυχής μας. Κάποτε διαμαρτύρεται τόσο έντονα που κυριολεκτικά μας αναστατώνει. Διότι είναι το λυχνάρι που έβαλε ο Θεός στις ψυχές όλων μας, ένα λυχνάρι που φανερώνει ότι είναι θεόπλαστος ο άνθρωπος.
Ας μάθουμε λοιπόν να ακούμε τη φωνή της συνειδήσεώς μας, ιδιαιτέρως εμείς που γνωρίζουμε το θείο θέλημα. Ας αγαπήσουμε τη μυστική αυτή φωνή της ψυχής μας κι ας ακούμε τις διαμαρτυρίες της και τις προτροπές της με φόβο Θεού και με διάθεση μετανοίας. Κι ας εκθέτουμε στον Πνευματικό μας τους λογισμούς που αυτή μας αποκαλύπτει. Έτσι θα καθαίρεται η συνείδησή μας. Έτσι θα προοδεύουμε περισσότερο στην εν Χριστώ ζωή. Και έτσι θα αξιωθούμε κάποτε να παρασταθούμε μπροστά στο φοβερό βήμα του Κριτού με ελπίδα στο έλεός του και να ζήσουμε μαζί Του στην αιώνια μακαριότητα.

Περιοδικό «Ο Σωτήρ»,

Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΥ-ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα αναφέρεται στην ανάλυση που κάνει ο Απόστολος Παύλος της Σκηνής του Μαρτυρίου που είχε θεσπίσει ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη. Όπως είναι γνωστόν η Σκηνή του Μαρτυρίου είχε καθιερωθή κατόπιν οδηγιών του Θεού, πριν κτιστή ο Ναός του Σολομώντος στα Ιεροσόλυμα και βέβαια θεωρείται και προτύπωση του χριστιανικού Ναού.

Σύμφωνα με την περιγραφή της προς Εβραίους επιστολής η Σκηνή του Μαρτυρίου ήταν χωρισμένη σε δύο τμήματα, ήτοι το άγιο, και το εσωτερικό που ονομαζόταν άγια αγίων. Και φυσικά έξω από την σκηνή υπήρχε μία αυλή που λεγόταν κοσμικόν. Στον αύλειο χώρο, που είχε την ονομασία κοσμικό παρέμεναν οι Ιουδαίοι, οι Ναζιραίοι, οι προσήλυτοι και οι ειδωλολάτρες. Στο εσωτερικό, δηλαδή στο άγιον, εισέρχονταν οι ιερείς, που επιτελούσαν τα της λατρείας και εκεί υπήρχεν η λυχνία, η τράπεζα και η πρόθεση των άρτων. Και τέλος, στο εσωτερικό της σκηνής ήταν τα άγια των αγίων, όπου εισέρχονταν μόνο ο Αρχιερεύς και μάλιστα μια φορά τον χρόνο, κατά την ημέρα του εξιλασμού και εκεί υπήρχαν το χρυσούν θυμιατήριο και η Κιβωτός της Διαθήκης, μέσα στην οποία φυλασσόταν η στάμνα η χρυσή που είχε το μάννα, η ράβδος του Ααρών που βλάστησε και οι πλάκες της Διαθήκης, επάνω στις οποίες εγράφη ο νόμος που έδωσε ο Θεός στον Μωϋσή.

Αυτός ο τύπος της Σκηνής του μαρτυρίου ήταν πρότυπο του Χριστιανικού Ναού, που είναι χωρισμένος σε τρία μέρη, τον Νάρθηκα, τον κυρίως Ναό και το ιερό Βήμα, όπου τελείται η αναίμακτη μυσταγωγία. Ο Χριστιανισμός αποτελεί την νέα Διαθήκη, η οποία έχει οικουμενικό χαρακτήρα, αυτή είναι που σώζει τον άνθρωπο, αφού τον οδηγεί στην τελεία κοινωνία και ένωσή του με τον Θεό εν προσώπω Ιησού Χριστού.

Αυτή η περικοπή διαβάζεται σήμερα γιατί εορτάζουμε την Κατάθεση της τιμίας Εσθήτος της Παναγίας στον ναό των Βλαχερνών. Και βέβαια, στην ερμηνεία των αγίων Πατέρων φαίνεται ότι η Παναγία είναι στην πραγματικότητα η έμψυχη σκηνή του Θεού, αυτή είναι η λυχνία, η τράπεζα και η πρόθεση των άρτων, αυτή είναι το χρυσούν θυμιατήριο, η Κιβωτός της Διαθήκης, η στάμνα, η ράβδος του Ααρών και οι πλάκες της Διαθήκης. Όλα όσα έγιναν στην παλαιά Διαθήκη απέβλεπαν στο να προετοιμασθή ο λαός, να ευρεθή το κατάλληλο πρόσωπο, από το οποίο θα εγεννάτο ο Χριστός. Γι’ αυτό τιμούμε πολύ την Παναγία μας, που είναι η χαρά, η ελπίδα, η παρηγοριά και η θερμή μας πρεσβεία.

Και βέβαια, πρέπει να πούμε ότι, όπως η Παλαιά Διαθήκη είναι προτύπωση της Καινής Διαθήκης, έτσι και η Καινή Διαθήκη και όσα τελούνται στην λατρεία μας είναι προτύπωση και βίωση των όσων θα ακολουθήσουν στον ουρανό μετά την συντέλεια του κόσμου. Η Παναγία, που έγινε αιτία της ενσαρκώσεως του Χριστού, να γίνη και η γέφυρα, που θα μας οδηγήση στην επουράνια και αιώνια λατρεία.

† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 26η Ιουνίου 2011

26 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011 ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ (Ματ. δ', 18-23) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου    Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρεται στην κλήση των τεσσάρων μαθητών του Κυρίου, δηλαδή του Ανδρέα του Πέτρου του Ιάκωβου και του Ιωάννη, οι οποίοι άφησαν τα δίκτυα και ακολούθησαν Αυτόν. Κατόπιν προσχώρησαν και οι υπόλοιποι μαθητές και έτσι συμπληρώθηκε ο αριθμός των δώδεκα. Ο μαγνήτης όμως του Χριστού σαγηνεύει τους ανθρώπους και έτσι πολλοί άλλοι προστέθηκαν στους ακολούθους Του εις τρόπον ώστε ο κύκλος μεγάλωσε με την προσέλευση των εβδομήκοντα, των πεντακοσίων, καθώς και των τριών χιλιάδων που προστέθηκαν στην Εκκλησία κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Αλλά και στη συνέχεια η εκκλησιαστική κοινωνία των πιστών συνεχώς μεγάλωνε με την προσέλευση μυριάδων ανθρώπων από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Έγινε αυτό, γιατί   η Εκκλησία έχει στόχο να συμπεριλάβει όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους που θα αποτελούν μία οικογένεια με πατέρα το Θεό. Οι πύλες της Εκκλησίας παραμένουν διαρκώς ανοιχτές ώστε κάθε συνετός άνθρωπος να μπορεί να εισέλθει σ' Αυτή ελεύθερα εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία, γιατί οι ημέρες είναι πονηρές. Ο Θεός φυσικά δεν εκβιάζει κανένα να γίνει μέλος της Εκκλησίας.   Οι προσερχόμενοι όμως αναλαμβάνουν την υποχρέωση να είναι συνεπείς με τα καθήκοντα τους ως χριστιανοί, γιατί η χριστιανική ζωή είναι αγώνας και δεν είναι αρκετό να είναι κανείς χριστιανός μόνο των τύπων. Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι αγνοούν το περιεχόμενο του Ευαγγελίου και συνεχίζουν να βρίσκονται στους κόλπους της αμαρτίας. Άλλοι πάλι δεν προσέχουν το Ευαγγέλιο και συνεχίζουν να ζουν στο βασίλειο της ανομίας αν και άκουσαν τη χριστιανική διδασκαλία   και διαπίστωσαν ποια είναι η αλήθεια και η οδός της ζωής. Αυτοί αν και νομίζουν ότι απολαμβάνουν τη ζωή, κατά βάθος είναι δυστυχείς, δούλοι των παθών και της αμαρτίας, αφού «πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστί της αμαρτίας». Ασκεί δε τέτοια γοητεία και δύναμη η αμαρτία σ' εκείνους που υποτάσσονται σ' αυτή ώστε όχι μόνο η σκέψη τους ρέπει επιμελώς στα πονηρά αλλά και όλα τα κέντρα της ψυχής μαγνητίζονται, και έλκονται από αυτή. Μοναδικός δρόμος σωτηρίας είναι η χριστιανική διδασκαλία την οποία απολαμβάνουν όσοι είναι αφοσιωμένοι σ' αυτή. Μόνο η πνευματική καθαρότητα και η συνεχής πειθαρχία στη διδασκαλία του Κυρίου εξασφαλίζουν τη σωτηρία του ανθρώπου καθότι χωρίς αυτούς τους δύο σημαντικούς παράγοντες δεν είναι δυνατή η ελπίδα σωτήριας του ανθρώπου. Τα ρήματα της χριστιανικής διδασκαλίας αρδεύουν όλη την οικουμένη, αποτελούν ζωηφόρα νάματα κάθε ψυχής, εμποτίζουν την ανθρώπινη οντότητα, φρεσκάρουν τη δύναμη της ανθρώπινης προσωπικότητας, τονώνουν την τάση της ψυχής προς το αγαθό, διατηρούν τη λαμπρότητα της πνευματικής στολής, προσθέτουν ενθουσιασμό και αισιοδοξία και κάνουν τα φτερά της ψυχής καθαρά. Έτσι η πίστη δυναμώνει και ο πιστός ατενίζει τον ουράνιο κόσμο και συμμετέχει και προγεύεται τα ουράνια αγαθά, τα οποία οφθαλμός δεν είδε, αυτιά δεν άκουσαν και καρδιά ανθρώπινη δεν ένιωσε. Όταν όμως ο πιστός βρεθεί στον ουρανό τότε θα ολοκληρωθεί η γνώση του και θα γνωρίσει «πρόσωπον προς πρόσωπον» την ουράνια πραγματικότητα, την οποία μακάρι να απολαύσουμε όλοι μας. Αμήν. π. Χ.Φ

Κυριακή β΄ Ματθαίου

Ἡ ἡμέρα εἶναι ὄμορφη καί ὁ Κύριος περιπατεῖ στήν ἀκρογιαλιά τῆς θάλασσας τῆς Τιβεριάδος. Βλέπει δυό ψαράδες, πού εἶναι ἀδέλφια, τόν Ἀπόστολο Πέτρο καί τόν Ἀπόστολο Ἀνδρέα νά ψαρεύουν μέ τό δίχτυ τους. Τούς πλησιάζει, ἐκεῖνοι Τόν κοιτάζουν καί τότε τούς λέει: «Ἀκολουθῆστε μέ καί θά σᾶς κάνω ἁλιεῖς ἀνθρώπων».
Καί ἐκεῖνοι, χωρίς κανένα δισταγμό καί χωρίς καμία ἐρώτηση ἀφήνουν τό δίχτυ τους καί Τόν ἀκολουθοῦν.
Προχωροῦν στήν ἀκρογιαλιά καί βλέπουν ἄλλους δυό ψαράδες, ἀδέλφια κι αὐτοί, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη πού μαζί μέ τόν πατέρα τούς ράβουν τά δίχτυα τούς ἐπάνω στό καΐκι τους.
Ὁ Κύριος τους πλησιάζει περισσότερο καί ἐκεῖνοι παραξενεμένοι Τόν κοιτάζουν καί ὅταν Ἐκεῖνος τούς λέει: «ἀκολουθῆστε μέ», ἀφήνουν τόν πατέρα τους, τά δίχτυα καί τό καΐκι τους καί τόν ἀκολουθοῦν. Ὁ Κύριος εἶχε διαλέξει πιά τούς πρώτους Μαθητές Του.
Ἀδελφοί μου,
Ἔτσι ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπῆ μας παρουσίασε τόν Κύριο σέ ἕνα παράδοξο τόπο καί μέ ἕνα παράδοξο τρόπο νά ἐκλέγει ὡς μαθητές Τοῦ παράδοξους ἀνθρώπους.
Τόπος τῆς ἐκλογῆς ἡ ἀκρογιαλιά τῆς Τιβεριάδος, διαλέγει ἁπλοϊκούς καί ἀγράμματους ψαράδες πού ράβουν τά δίχτυά τους καί τούς καλεῖ μέ τήν ἁπλή φράση «δεῦτε ὀπίσω μου» μέ τήν ὑπόσχεση «θά σᾶς κάνω ἁλιεῖς ἀνθρώπων».
Ἑπομένως μας παρουσίασε ἕνα Θεό παράδοξο καί εἶναι παράδοξος ὁ Θεός γιατί εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί ὁ ἀληθινός Θεός εἶναι παράδοξος ἀφοῦ δέν εἶναι Θεός κάποιας ἀνθρώπινης φαντασίας.
Ὅλα εἶναι πραγματικά παράδοξα, ὁ τόπος, οἱ ἄνθρωποι, ὁ τρόπος καί ἡ ὑπόσχεση καί εἶναι παράδοξα γιά τή λογική μας γιατί ὅλα ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ αὐτή πού θέλει ὡς τόπους πνευματικά ἱδρύματα, ἀνθρώπους μέ πτυχία καί τίτλους, συγγράμματα καί ὑπόσχεση μέ ὑψηλή ἀμοιβή.
Τίποτα ὅμως ἀπ’ ὅλα αὐτά. Γιατί ἄραγε ὁ Κύριος διάλεξε ἔτσι ὅπως διάλεξε; Φαίνεται ὅτι ἐκτύπησε κάποιες μυστικές χορδές τῆς ψυχῆς, τίς ὁποῖες μόνον Αὐτός γνωρίζει. Τίς ἐκτύπησε μέ τήν γοητεία τῶν λόγων Του καί τῆς ταπεινῆς ἐμφάνισής Του, γι’ αὐτό καί ἐκεῖνοι ἀρνήθηκαν ὅτι ἀποτελοῦσε μέχρι τή στιγμή ἐκείνη τῆς πρόσκλησης περιεχόμενο τῆς ζωῆς τους, ὅπως γονεῖς, συγγενεῖς, φίλους, ἐπάγγελμα κ.λ.π.
Μέσα στά μύχια βάθη τῆς ψυχῆς μας ὑπάρχει μία μυστική κοινωνία μαζί Του γι’ αὐτό καί ὅταν κάνει τήν πρόσκλησή Του, ἡ ψυχή μας δέχεται καί ἀκολουθεῖ εἴτε εἶναι θετική εἴτε ἀρνητική ἀπέναντί Του.
Ἀφοσιώνεται σέ Αὐτόν ἀρνούμενη κάθε ἄλλη σχέση καί πολλές φορές ἀκολουθεῖ τό μοναχικό βίο.
Αὐτή ἡ ἄρνηση πρός τόν κόσμο καί αὐτή ἡ ἀφοσίωση γίνεται σέ κάθε ἐποχή γιατί πάντοτε ὁ Κύριός μας προσκαλεῖ μέ αὐτό τό «δεῦτε ὀπίσω μου». Ἔτσι, πάντοτε θά ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού σάν τούς μαθητές Του θά ἀρνοῦνται τά πάντα καί θά τόν ἀκολουθοῦν. Εἴτε εἶναι νέοι, εἴτε μεγάλοι, εἴτε πλούσιοι, εἴτε φτωχοί, εἴτε μορφωμένοι, εἴτε ἀμόρφωτοι.
Ὅσοι δέν μποροῦν νά καταλάβουν τήν γοητεία πού ἀσκεῖ ὁ Θεός στή ψυχή καί ἔτσι, γιατί ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού ἀρνοῦνται τά κοσμικά, διαμαρτύρονται καί καταφέρονται δημιουργώντας σταυρούς στούς ἀφοσιωμένους.
Ἀδελφοί μου,
Ἀπό μία Πειραιώτικη οἰκογένεια φεύγει ἡ κόρη καί γίνεται μοναχή. Οἱ συγγενεῖς μέ ἀρχηγό τόν μεγάλο ἀδελφό τῆς  τόν Διονύση γεμάτοι ὀργή τήν ἀναζητοῦν παντοῦ. Παίρνουν τήν πληροφορία ὅτι εἶναι στό Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς στή Πάρνηθα.
Ἀποφασισμένοι νά πάρουν τήν ἀδελφή τους πηγαίνουν στό Μοναστήρι. Δέν τή θέλουν καλόγρια ἀλλά κοντά τους γιά νά χαρεῖ τή ζωή τῆς ὅπως λένε.
Μπαίνουν στήν αὐλή τοῦ μέ ἄγριες διαθέσεις. Σέ ἕνα μικρό μπαλκόνι, βλέπουν ἕνα Γέροντα Ἱερέα ὁ ὁποῖος σηκώνεται ἀπό τό κάθισμά του καί τούς φωνάζει:
«Καλῶς τό Διονύση. Ἐλᾶτε περάστε. Καλῶς ἤλθατε, ἐδῶ ἔχομε τήν ἀδελφή σας».
Ἔκπληκτοι τόν πλησιάζουν καί μένουν ἐμβρόντητοι διότι διαπιστώνουν ὅτι ὁ Γέροντας εἶναι τελείως τυφλός. Δέν ἤξεραν τί νά ὑποθέσουν. Ζοῦν τό ρίγος ἑνός μυστηρίου. Τυφλός ἄνθρωπος καί βλέπει. Ξέρει ποιοί εἶναι καί γιατί πῆγαν καί φωνάζει μέ τό ὄνομα. Αἰσθάνονται σάν νά ἔχουν ἀπέναντι τούς ἕνα προφήτη.
Τό ἀποτέλεσμα. Ὄχι μόνον δέν ἐνόχλησαν τήν ἀδελφή τους καί δέν ἐδημιούργησαν ἐπεισόδιο ἀλλά καί ἀπό ἄσπονδοι ἐχθροί του μοναχικοῦ βίου ἔγιναν ὑμνητές του. Στήν γειτονιά τούς ὅλοι συζητοῦσαν τήν ἀνέλπιστη μεταστροφή τους καί ἔτριβαν τά μάτια τους γιά τά παράδοξα πού ἔβλεπαν.
Ἀδελφοί μου,
Ναί! Παράδοξος καί ἀκατανόητος ἀπό τή λογική μας εἶναι ὁ Θεός μας. Παράδοξες καί ἀκατανόητες εἶναι καί οἱ ἀποφάσεις Του, γιατί αὐτό εἶναι τό γνώρισμα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό ποτέ δέν πρέπει νά κρίνουμε τίς ἀποφάσεις Του.
«Εἴμαστε ἀμαθεῖς» μας λέει ὁ Μέγας Βασίλειος.
Θά πρέπει ὅμως νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι οἱ ἀποφάσεις Τοῦ εὐεργετοῦν τίς ψυχές μας, γιατί αὐτός εἶναι ὁ σκοπός του, νά ὠφελήσει καί νά εὐεργετήσει γιά νά εἰσέλθουν στήν Βασιλεία Του καί νά ἀπολαύσουν τά ἀγαθά Του.
Ο Θεός να εἶναι  μαζί σας.
εκ της Ιεράς Μητρο΄πόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ-ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Ευαγγ. Ανάγνωσμα, Ματθ. 4: 18-23 (26.06.2011)

Ιεροδιακόνου Νεκταρίου Γεωργίου

Πρωτότυπο Κείμενο

Περιπατών ο Ιησούς παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας είδε δύο αδελφούς, Σίμωνα τον λεγόμενον Πέτρον και Ανδρέαν τον αδελφόν αυτού, βάλλοντας αμφίβληστρον εις την θάλασσαν˙ ήσαν γαρ αλιείς˙ και λέγει αυτοις˙ δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων. Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ. Και προβάς εκείθεν είδεν άλλους δύο αδελφούς, Ιάκωβον τον του Ζεβεδαίου και Ιωάννην τον αδελφόν αυτού, εν τω πλοίω μετά Ζεβεδαίου του πατρός αυτών καταρτίζοντας τα δίκτυα αυτών και εκάλεσεν αυτούς. Οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν αυτώ. Και περιήγεν όλην την Γαλιλαίαν ο Ιησούς διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ.

Νεοελληνική Απόδοση

Καθώς ο Ιησούς περιπατούσε στην όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας, είδε δύο αδέλφια, τον Σίμωνα, που τον έλεγαν και Πέτρο, και τον αδελφό του τον Ανδρέα, να ρίχνουν τα δίχτυα στη λίμνη, γιατί ήταν ψαράδες. «Ακολουθήστε με», τους λέει «και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». Κι αυτοί αμέσως άφησαν τα δίχτυα και τον ακολούθησαν. Προχωρώντας πιο πέρα από κεί, είδε δύο άλλους αδελφούς, τον Ιάκωβο, γιο του Ζεβεδαίου, και τον αδελφό του τον Ιωάννη. Βρίσκονταν στο ψαροκάϊκο μαζί με τον πατέρα τους τον Ζεβεδαίο και τακτοποιούσαν τα δίχτυά τους. Τους κάλεσε κι αυτοί άφησαν αμέσως το καΐκι και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν. Ο Ιησούς περιόδευε όλη την Γαλιλαία. Δίδασκε στις συναγωγές τους, κήρυττε το χαρμόσυνο μήνυμα για τον ερχομό της βασιλείας του Θεού και γιάτρευε τους ανθρώπους από κάθε ασθένεια και κάθε αδυναμία.

Κλήση των μαθητων και το αποστολικό τους έργο .

Η ευαγγελική αυτή περικοπή περιγράφει την περιοδεία του Ιησού Χριστού σε όλη την Γαλιλαία κατα τη διάρκεια της οποίας κηρύττει το χαρμόσυνο μήνυμα της Βασιλείας, θεραπεύοντας ανθρώπους απο παντός είδους ασθένειες ψυχικές και σωματικές. Στην όλη περιοδεία του συναντά και καλεί τους πρώτους μαθητές Του που μέχρι τώρα ασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά. Τους καλεί με την προτροπή να τον ακολουθήσουν και να τους κάνει ψαράδες ανθρώπων. Αυτοί δε αμέσως τον ακολούθησαν. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι καλεί πρώτα τον Πέτρο και τον Ανδρέα. Τα Ιερά Ευαγγέλια μας παρέχουν πληροφορίες για τα σημαντικά γεγονότα σε σχέση με τον απόστολο Πέτρο και το επι γής έργο του Ιησού Χριστού. Η συμπόρευση μαζί Του, όλες οι εμπειρίες που έζησε με τον Χριστό, η τριπλή άρνηση του Διδασκάλου του, αλλά και η ειληκρινής μετάνοια που έδειξε με την τριπλή ομολογία του στο Χριστό, όπως και η αποκατάσταση του στη θέση του αποστολικού αξιώματος. Έτσι γίνεται πρωτοκορυφαίος και λαμβάνει «τας κλείς της Βασιλείας». Εξίσου σημαντική είναι η πορεία και η σχέση των άλλων αποστόλων με τον Χριστό και την Εκκλησία.

Η λέξη απόστολος σημαίνει τον απεσταλμένο. Εν προκειμένω Απόστολοι ονομάσθηκαν όσοι κλήθηκαν από τον Κύριο να γίνουν μαθητές Του για να συνεχίσουν το σωτηριώδες έργο Του και μετά την εις τους ουρανούς Ανάληψή Του να θεμελιώσουν την Εκκλησία Του σε όλη την οικουμένη. Σύμφωνα με την χαρακτηριστική Του προτροπή έγιναν οι μάρτυρες της Αναστάσεώς Του: «έως εσχάτου της γης» (Πράξ. 1:8).

Η εκλογή και η κλήση των Αποστόλων έγινε αμέσως με την αρχή του επί γης έργου του Κυρίου, στη Γαλιλαία. Μετά τη Βάπτισή Του πήγε στις όχθες της λίμνης Γεννησαρέτ, όπου απηύθυνε την κλήση στους πρώτους μαθητές Του: «δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Μτ. 4:20). Αυτοί «ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ» (Μτ. 4:21). Άλλοι «αφέντες τον πατέρα αυτών Ζεβεδαίον εν τω πλοίω μετά των μισθωτών απήλθον οπίσω αυτού» (Μκ. 1:20).

Οι μαθητές χωρίζονται σε τρεις ομάδες: το στενό κύκλο των δώδεκα, τον ευρύτερο κύκλο των εβδομήκοντα και τον ευρύτατο κύκλο των πολυπληθών ακόλουθων του Ιησού Χριστού. Μεγαλύτερη σημασία για το σωτήριο έργο του Χριστού και για την αποστολή της Εκκλησίας είχε ο κύκλος των δώδεκα. Αυτοί βρίσκονταν πλησίον Του και σ' αυτούς αποκάλυψε τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού.

Ένεκα του αποστολικού τους αξιώματος είχαν την εξουσία να διδάσκουν το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, να επιτελούν τις αγιαστικές και λειτουργικές πράξεις της Εκκλησίας και να μεταδίδουν την εξουσία αυτή και στους διαδόχους τους. Όντως ο Χριστός τους είπε: «Εγώ εξελεξάμην υμάς, και έθηκα υμάς ίνα υμείς υπάγετε και καρπόν φέρητε, και ο καρπός υμών μένη» (Ιω. 15:16).

Εξ̉ άλλου, μετά την Ανάσταση, τους ανέθεσε το έργο και την αποστολή αυτή με τους λόγους της Διαθήκης:  «καθώς απεσταλκέ με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. Και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς˙ λάβετε Πνεύμα Άγιον˙ αν τινών αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20:21). Επίσης στο όρος της Γαλιλαίας, όπου είχαν συναχθεί οι έντεκα μαθητές, λίγο πριν την Ανάληψη, τους είπε: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Μτ. 28:19-20).

Ο Ιησούς Χριστός δεν επέλεξε τους Αποστόλους Του ούτε από τους θρησκευτικούς ηγέτες του Ισραήλ, ούτε από την αριστοκρατία, ούτε από τις τάξεις των πολιτικά ισχυρών, των οικονομικά δυνατών, ούτε από τους κατά κόσμο σοφούς. Έτσι ευχαριστεί τον Θεό Πατέρα: «Εξομολογούμαι σοι, πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών, και απεκάλυψας αυτά νηπίοις· ναί, ο πατήρ, ότι ούτως εγένετο ευδοκία έμπροσθέν σου» (Μτ. 11:25-27).

 Αντίθετα, τους επέλεξε από τους άσημους και απλούς κατά κόσμον, αλλά σοφούς κατά Θεόν ανθρώπους. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Επειδή γαρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν ... τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση, όπως μη καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον του Θεού.» (Α˙Κορ. 1:21-29).

Το Άγιο Πνεύμα κατά την ημέρα της Πεντηκοστής (Πραξ. 2:1-13) μεταμόρφωσε τους φοβισμένους μαθητές σε διαπρύσιους κήρυκες του Ευαγγελίου. Η συγκλονιστική εμπειρία της Ανάστασης του Κυρίου και η επέλευση της δύναμης του Αγίου Πνεύματος έδωσαν σε αυτούς τη δύναμη και δυνατότητα να εκπληρώσουν την αποστολή τους. Το αποστολικό έργο και η δύναμη του Ευαγγελίου του Χριστού έγιναν η αιτία της ανακαινίσεως και μεταμορφώσεως του κόσμου και της ιστορίας. Έτσι επιβεβαιώνεται αυτό που ο ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει στην αποκάλυψη για τους δώδεκα αποστόλους ότι είναι οι θεμελιωτές της Εκκλησίας στη γη και στο ουρανό «και το τείχος της πόλεως είχε θεμέλια δώδεκα, και εν αυτοίς τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου» (Απ. 21:14). Διασκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο για να διαλαλήσουν το νέο, ελπιδοφόρο και σωτήριο μήνυμα της εν Χριστώ απολύτρωσης του ανθρωπίνου γένους.

Το έργο των αποστόλων δέν ήταν εύκολο. Ο απόστολος Παύλος περιέγραψε πολύ παραστατικά τις δυσκολίες της αποστολής τους ως εξής: «Ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν, ως επιθανατίους, ότι θέατρον εγεννήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις και ανθρώποις. Ημείς μωροί δια Χριστόν, υμείς δέ φρόνιμοι εν Χριστώ, ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί˙ υμείς ένδοξοι, ημείς δέ άτιμοι. Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί˙ λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν˙ ως περικαθάρματα του κόσμου εγεννήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι» (Α˙Κορ. 4:9-13).

Το έργο των αγίων Αποστόλων συνεχίστηκε και συνεχίζεται από τους διαδόχους τους. Σε κάθε μέρος, όπου ίδρυαν τοπικές εκκλησίες, χειροτονούσαν επισκόπους και πρεσβυτέρους για να συνεχίσουν το έργο τους. Γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων: «Χειροτονήσαντες δε αυτοίς πρεσβυτέρους κατ' εκκλησίαν και προσευξάμενοι μετά νηστειών παρέθεντο αυτούς τω Κυρίω, εις ον πεπιστεύκασι» (Πράξ. 14:23).

Ο κλήρος της Εκκλησίας είναι διάκονοι και οικονόμοι των μυστηρίων τού μόνου Αρχιερέως (Α˙ Κορ. 3: 5-9,4:1, Α˙ Τίτ. 7, Α˙ Πέ. 4:10). Ο Χριστός είναι ο μόνος μεσίτης και μέσω Αυτού επιτυγχάνεται η συμφιλίωση με τον Θεό (Α' Τιμ. 2:5). Η Εκκλησία συνεχίζει την αποστολική παράδοση. Η ιεροσύνη διακρίνεται τρεις βαθμούς: τον διάκονο, τον πρεσβύτερο και τον επίσκοπο.

Βέβαια η Καινή Διαθήκη ταυτίζει κατ' αρχήν τούς όρους «επίσκοπος» και «πρεσβύτερος» (Πραξ. 20:17-28), όμως αυτό δεν σημαίνει πώς στην απoστoλική Εκκλησία δεν υπήρχε τρίτος βαθμός της ιεροσύνης. Ο Τίτος επί παραδείγματι ήταν επίσκοπος Κρήτης και ο Τιμόθεος εκτελούσε επισκοπική διακονία στην Εκκλησία της Εφέσου. Σ' αυτή τη διακονία περιλαμβανόταν και η εγκατάσταση πρεσβυτέρων και διακόνων, και μάλιστα με χειροτονία (Τίτ. 1:5), με την οποία μεταδιδόταν το «χάρισμα» της ιεροσύνης (Β' Τιμ. 1:6, Πρβλ Α' Τιμ. 5: 22, Πράξ. 20:28). Ο Κλήμης, επίσκοπος Ρώμης (96μ.χ.), κάνει λόγο για «ιερείς» και «αρχιερείς» «τω γαρ αρχιερεί ίδιαι λειτουργίαι δεδομέναι εισίν, και τοις ιερεύσιν ίδιος ο τόπος προστέτακται, και λευίταις ίδιαι διακονίαι επίκεινται. Ο λαϊκός άνθρωπος τοις λαϊκοίς προστάγμασιν δέδεται. Έκαστος ημών, αδελφοί, εν τω ιδίω τάγματι ευαρεστείτω Θεώ εν αγαθή συνειδήσει υπάρχων, μη παρεκβαίνων τον ωρισμένον τοις λειτουργίας αυτού κανόνα...» (Α'Κλημ. 40:3–41:4),συνδέει την πραγματικότητα της Εκκλησίας με την πραγματικότητα της αγίας Γραφής «Και δώσω τούς αρχοντάς σου εν ειρήνη και τούς επισκόπους σου εν δικαιοσύνη» λέγει ο προφήτης (Ήσ. 60:17 κατά τους Ο').

Ο άγιος Iγvάτιoς ο θεοφόρος που έζησε αμέσως μετά τους αποστολικούς χρόνους (107μ.χ.), διακρίνει τούς τρεις βαθμούς της ιεροσύνης και υπογραμμίζει: «πάντες τω επισκόπω ακολουθείτε, ως Ιησούς Xριστός τω Πατρί, και τω πρεσβυτερίω ως τοις απoστόλoις τούς δε διακόνους εντρέπεσθε, ως Θεού εντολήν... εκείνη βεβαία ευχαριστία ηγείσθω, ή υπό τον Επίσκοπον ούσα, η ω αν αυτός επιτρέψη»  «Ο λάθρα επισκόπου τι πράσσων τω διαβόλω δουλεύει» (Iγν., Σμυρν. VIII, 1:9). Ο άγιος Κυπριανός επίσκοπος Καρχηδόνος (258μ.χ.) αναφέρει πώς οι επίσκοποι είναι «εκπρόσωποι και διάδοχοι των απoστόλων» και σ' αυτούς αναφέρεται τώρα το «ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί, ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10:16), (Εγχειρίδιο αιρέσεων & παραχριστιανικών ομάδων π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου). Κατά τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, ο Θεός εμπιστεύθηκε στους ιερείς «τα μυστήρια, τα οποία μας ανυψώνουν προς τον ουρανό και αποτελούν το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο πράγμα από όλα όσα διαθέτομε» (Λόγ. 2:4, Απολογία περί της φυγής).

Στην Εκκλησία του Χριστού από την εποχή των αποστόλων μέχρι σήμερα συνεχίζεται αυτή η αλυσίδα και χαρακτηρίζεται ως αδιάκοπη διαδοχή προσώπων και πίστης και γι' αυτό ονομάζεται η Εκκλησία μας Αποστολική.  Όλοι λοιπόν όσοι εργάζονται στην Εκκλησία του Χριστού, κληρικοί και λαϊκοί, συνεχίζουν κατ' ουσίαν το έργο των αγίων Αποστόλων.

 Η δική μας ευθύνη είναι να δεχθούμε το κήρυγμα των αποστόλων και να κρατήσουμε ζωντανή την πίστη των αποστόλων.

π. Γερ. Στανίτσας -Κυριακή Β' Ματθαίου (Ματθ.4,18-23)

Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ο Χριστός παραδίδει το ευαγγέλιό του στους Αποστόλους, τους οποίους κάνει αλιείς των ανθρώπων. Συνεργός στο έργο αυτό είναι το Αγ. Πνεύμα, το οποίο αποκαλύπτει στους Αποστόλους το μυστήριο του Χριστού και τους φωνάζει να το μαρτυρήσουν στον κόσμο. Σε άλλο σημείο της Αγ. Γραφής γίνεται πάλι λόγος, ότι άλλοι απόστολοι σπέρνουν την θεία σπορά και άλλοι την ποτίζουν. Ωστόσο εκείνος που αυξάνει την σπορά είναι ο Θεός .

Το έργο της ιεραποστολής ολοκληρώνεται με την εγκατάσταση της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, που είναι και αυτό έργο του Αγ. Πνεύματος .

Η ιεροσύνη είναι διακονία που δόθηκε από τον Θεό στους ιερείς ως θείο χάρισμα. Και ενώ ασκείται στη γη ανήκει στην τάξη των επουράνιων. Γι’ αυτό το ιερατικό αξίωμα χαρακτηρίζεται «αγγελικό».

Το λειτούργημα της ιεροσύνης δεν το ίδρυσε ούτε άγγελος, ούτε καμία άλλη κτιστή δύναμη, αλλά αυτός ο Παράκλητος. Και ενώ οι ιερείς είναι αδύναμοι άνθρωποι, το Άγ. Πνεύμα τους κατέστησε ικανούς να επιτελούν αγγελικό έργο. Το ύψιστο έργο της τελέσεως της Θ. Ευχαριστίας και των ιερών μυστηρίων τελετουργεί το Αγ. Πνεύμα δια των χειρών και της γλώσσας των ιερέων. (Ν. Καβάσιλας )

Ο Άγ. Σιλουανός μπροστά στο αξίωμα του ιερουργού έλεγε «Αν θα έβλεπαν οι άνθρωποι σε ποια δόξα λειτουργεί ο ιερέας, θα έπεφταν καταγής μπροστά στο όραμα αυτό. Κι αν ο ίδιος ο ιερέας έβλεπε την εικόνα του, σε ποια ουράνια δόξα βρίσκεται όταν λειτουργεί, τότε θα γινόταν μεγάλος ασκητής και θα αγωνιζόταν να μην λυπήσει ποτέ την χάρη του Αγ. Πνεύματος που ζει μέσα του .

Ο επίσκοπος είναι ο φύλακας της αποστολικής παραδόσεως .

Το χάρισμα της αλήθειας που αποδίδει ο Αγ. Ειρηναίος στους επισκόπους, δεν αποτελεί ατομικό χάρισμα του επισκόπου, αλλά θεωρείται ως η αυθεντική έκφραση της υπ’ αυτού αποστολικής παραδόσεως που βιώνεται από την εκκλησία και αποδεικνύεται με την αδιάκοπη αποστολική διαδοχή του επισκόπου .

Ο επίσκοπος θεωρείται ως αντιπρόσωπος του Χριστού στην Εκκλησία, όχι με την έννοια της νομικής, αλλά της παραστατικής εκπροσωπήσεως, γιατί η εκκλησία δεν αντιπροσωπεύει τον Χριστό, είναι ο Χριστός επί της γης « ὅπου ἄν φανῇ ὁ ἐπίσκοπος , ἐκεῖ καί τό πλῆθος ἐστίν, ὥσπερ ὅπου ἄν ῇ Χριστός, ἐκεῖ καί ἡ καθολική ἐκκλησία» (αγ. Ιγνάτιος ). Γι αυτό και ο επίσκοπος αποτελεί την ορατή κεφαλή του σώματος του Χριστού σε κάθε τοπική εκκλησία .

Ποιος γνωρίζει σήμερα, όταν ο επίσκοπος εισέρχεται στο ναό να λειτουργήσει, ότι το γεγονός αυτό είναι ένα μέγα τελετουργικό γεγονός, διότι εικονίζει τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο; ( Α και Β παρουσία Του )-(Αγ. Μάξιμος ομολογητής )

Η ενότητα του επισκόπου με την τοπική εκκλησία στηρίζεται στο πρότυπο της ενότητας του Ιησού Χριστού με την εκκλησία και γι αυτό ο Άγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος παραγγέλλει στους πιστούς ότι « ὁ Κύριος ἄνευ πατρός οὐδέν ἐποίησεν, ἠνωμένος ὤν, οὔτε δι’ ἐαυτού , οὔτε διά τῶν ἀποστόλων , οὔτε καί ἡμεῖς ἄνευ τοῦ ἐπισκόπου καί τῶν πρεσβυτέρων μηδέν πράσσετε …» αλλά « ὑποτάγητε τοῦ ἐπισκόπου καί ἀλλήλοις ὡς ὁ Χριστός τῷ Πατρί κατά σάρκα , καί οἱ ἀπόστολοι ταῷ Χριστῷ καί ταῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι , ἵνα ἡ ἕνωσις ἡ σαρκική τε καί πνευματική».

Ας προσευχόμαστε για τους ποιμένες μας, λοιπόν και ας παρακαλάμε το Θεό να μας χαρίζει πνεύμα αληθείας και υπακοής προς εκείνους οι οποίοι ιερουργούν το μυστήριο της Θ. Οικονομίας .

Κυριακή Β. Ματθαίου – η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., λόγος του Οσίου πατρός ημών Βασιλείου Επισκ. Σελευκείας.

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον” Δ. 18 – 23. Τω καιρώ εκείνω, περιπατών ο Ιησούς παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας, είδε δύο αδελφούς, Σίμωνα τον λεγόμενον Πέτρον και Ανδρέαν τον αδελφόν αυτού, βάλλοντας αμφίβληστρον εις την θάλασσαν’ ήσαν γάρ αλιείς. Και λέγει αυτοίς” δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων. Οι δέ ευθέως αφέντες τα δίκτυα, ηκολούθησαν Αυτώ. Και προβάς εκείθεν είδεν άλλους δύο αδελφούς, Ιάκωβον τον του Ζεβεδαίου και Ιωάννην τον αδελφόν αυτού, εν τω πλοίω μετά Ζεβεδαίου του πατρός αυτών, καταρτίζοντας τα δίκτυα αυτών, και εκάλεσεν αυτούς. Οι δέ ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν Αυτώ.
Και περιήγεν όλην την Γαλιλαίαν ο Ιησούς διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ.
Απόδοση.
Καθώς ο Ιησούς περπατούσε στην όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας, είδε δύο αδέρφια, το Σίμωνα, που τον έλεγαν και Πέτρο, και τον αδερφό του τον Ανδρέα, να ρίχνουν τα δίχτυα στη λίμνη, γιατί ήταν ψαράδες. «Ακολουθήστε με», τους λέει, «και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». Κι αυτοί αμέσως άφησαν τα δίχτυα και τον ακολούθησαν.
Προχωρώντας πιο πέρα από ’κει, είδε δύο άλλους αδερφούς, τον Ιάκωβο, γιο του Ζεβεδαίου, και τον αδερφό του τον Ιωάννη. Βρίσκονταν στο ψαροκάικο μαζί με τον πατέρα τους το Ζεβεδαίο και τακτοποιούσαν τα δίχτυα τους. Τους κάλεσε, κι αυτοί άφησαν αμέσως το καΐκι και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν.
Ο Ιησούς περιόδευε όλη τη Γαλιλαία. Δίδασκε στις συναγωγές τους, κήρυττε το χαρμόσυνο μήνυμα για τον ερχομό της βασιλείας του Θεού, και γιάτρευε τους ανθρώπους από κάθε ασθένεια και κάθε αδυναμία.
Επιμέλεια κειμένου, Κωνσταντίνα Κυριακούλη.
Βασιλείου Σελευκείας
Λόγος εις το «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων».
Όσοι είναι σοφοί ιατροί, τότε αποδεικνύουν πιο θαυμαστή την τέχνη τους, όχι όταν καταπολεμήσουν το πάθος δια πυρός και σιδήρου, συμφώνως με τον νόμο του πολέμου, αλλά όταν, κολακεύοντας το πάθος με κάποια γλυκά φάρμακα, επινοήσουν την ίαση του πάσχοντος, και, αποφεύγοντας τις τεχνικές που του προκαλούν φόβο, κοιμίσουν τους πόνους με κάποια ήπια και εύληπτα παρασκευάσματα, και τον ελευθερώσουν από το πάθος. Έτσι ο πάνσοφος ιατρός και βασιλεύς, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, βλέποντας την Οικουμένη να νοσεί από το πάθος της ασεβείας και να φλεγμαίνει από τις κοσμικές απάτες που την οδήγησαν στην ειδωλομανία, δεν ρίπτει πύρινη βροχή, ούτε ωθεί τη θάλασσα να εκστρατεύσει κατά της ξηράς, ούτε εξοπλίζει κατά της ασεβείας τη βία των στοιχείων της φύσεως, αλλά πείθει με θαύματα, προσελκύει με ευεργεσίες, και με ουράνιους λόγους μεταπλάθει τα φλεγμονώδη πάθη της ψυχής. Ήδη δε επιλέγει και μερικούς ευτελείς μαθητάς και εμπιστεύεται στα χέρια και στις γλώσσες τους την ιατρεία της Οικουμένης.
«Περιπατών» λέγει «παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας είδε δύο αδελφούς, Σίμωνα τον λεγόμενον Πέτρον και Ανδρέαν τον αδελφόν αυτού, βάλλοντας αμφίβληστρον (δίκτυ) εις την θάλασσαν. Ήσαν γαρ αλιείς. Και λέγει αυτοίς. Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων. Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Ω της αληθώς μεγάλης βουλής και της αθανάτου σοφίας! Θέλοντας να διδάξει τους ανθρώπους πράγματα παράδοξα και δόγμα νέον και πολιτείαν ουράνιον, και αναζητώντας εκείνους που θα υπηρετήσουν ένα τέτοιο δόγμα, παρέβλεψε πόλεις, διέγραψε δήμους, δεν εζήτησε τη βοήθεια κάποιας βασιλείας, περιφρόνησε τη δύναμη του πλούτου, εμίσησε την ισχύ των ρητόρων, δεν εστήριξε την ελπίδα του σε γλώσσες φιλοσόφων. Παρέτρεξε έθνη και δεν υπελόγισε ούτε σε στρατιωτική προπαρασκευή ούτε σε ικανότητα χειρών ούτε σε ταχύτητα ποδών. Και γιατί απαριθμώ τα ανθρώπινα πλεονεκτήματα; Αφήνοντας τις τάξεις των αγγέλων να παραμένουν στην ησυχία, περιήρχετο λιμένες και ποταμούς, ακρογιαλιές και εργαστήρια, θέλοντας να δανεισθεί από αυτά τους υπηρέτες των δογμάτων. Και παρουσιαζόμενος ενώπιόν τους παρακαλούσε λέγοντας: «Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Εσάς, λέγει, ήλθα να θηρεύσω. Αλιείς επιζητώ και όχι βασιλείς. Ναύτες προτρέπω, όχι δυνάστες. Παύσετε να αγωνίζεσθε κατά της αψύχου θαλάσσης. Μεταφέρετε για χάρη μου την αλιευτική τέχνη στην ξηρά. Εδώ υπάρχει πέλαγος ασεβείας. Σ’ αυτό απλώστε προς χάριν μου τα δίκτυα σας και θηρεύσετε την ευσέβεια. «Δεύτε οπίσω μου» μαθηταί ιδικοί μου και καθηγηταί της Οικουμένης. Χρησιμοποιήστε την τέχνη σας για αλιεία ουράνια. Θάλασσα ειδωλολατρίας απλώνεται παντού, από νέφος πολυθεΐας καλύπτεται η κτίσις. Βυθός ασεβείας έχει κατακλύσει τα πάντα. Πνίγονται άνθρωποι κάτω από τα δαιμονικά κύματα. Πλήρης ο κόσμος από τη δυσωδία των αιμάτων, μολύνεται από τις ζωές που θυσιάζονται. Σε αλιείς θα αναθέσω τη θεραπεία τους, την ιδική σας τέχνη επιζητεί το πάθος τούτο. Ας χρησιμοποιήσουμε σωτήριο φάρμακο για την κτίση που κινδυνεύει.
«Δεύτε οπίσω μου. Οι δε, αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Συντρέχει από τον πόθο του Δεσπότου ο χορός των μαθητών. Δεν εθεώρησε ως φαντασία την κλήση, ούτε το μέγεθος της υποσχέσεως τους στέρησε τις ελπίδες, ούτε τους ανάγκασε να εκστομίσουν παρόμοια λόγια προς τον Δεσπότη: Γιατί μας χλευάζεις άνθρωπε, βλέποντάς μας να παλεύουμε με τα κύματα; Γιατί εμπαίζεις τον κόπο μας με λόγια άξια γέλωτος; Μας βλέπεις να ταλαιπωρούμεθα με τη θάλασσα, και ενώ η τέχνη κηρύττει την ευτέλεια, εσύ λέγεις «Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων»; Ποίον πλούτον επικαλούμενοι, ειπέ μας, θα ελκύσουμε τους ακροατάς; Μήπως θα τους δείξουμε τα σχισμένα δίκτυα και θα συλλάβουμε σαν θηράματα τους λαούς; Ποίαν ρητορικήν ικανότητα χρησιμοποιώντας θα σαγηνεύσουμε με την καλλιέπεια του λόγου τις ακοές; Ή μήπως με ναυτικές εκφράσεις θα αιχμαλωτίσουμε τις ψυχές των βασιλέων; Ιχθείς εμάθαμε να αλιεύουμε, όχι ανθρώπους.
Τίποτε από αυτά δεν είπαν, ούτε εσκέφθησαν, αλλά πραγματικά, αφού τους διαπέρασε ο λόγος σαν άγκιστρο, ακολούθησαν τον Δεσπότη που τους ωμιλούσε και εδιδάσκοντο μυστικώς τον τρόπο της αλιείας. Να αγρεύουν μάθαιναν, και εκείνα που επρόκειτο να πράξουν, τα υπέμειναν πρώτα εμπράκτως. Έλεγε: «Δεύτε», και καλούμενοι ακολουθούσαν. Ω! η έμπρακτος απόδειξις των λόγων! «Δεύτε», εγώ παρασκευάζω το δόλωμα με τα δικά σας λόγια. Εγώ θα επιστρέψω πόλεις και λαούς με τις φωνές τις δικές σας, σεις είσθε η απαρχή της αλιείας μου. Σας καλλιεργώ χρησιμοποιώντας προς τούτο εσάς τους ίδιους. Μου ήταν δυνατόν να χρησιμοποιήσω βασιλείς ως υπηρέτες. Μου ήταν δυνατόν να προσελκύσω γλώσσες ρητόρων για να υπηρετήσουν το δόγμα μου. Ημπορούσα να εμπιστευθώ στα αγγελικά τάγματα το κήρυγμα. Αλλά τότε η σπουδαιότης των υπηρετών θα αποσπούσε από εμένα τη δοξολογία. Διότι η δύναμις του υπηρετούντος υποκλέπτει τη δόξα του ενεργούντος. Δεν δέχομαι να υπηρετηθώ από τον πλούτο, μήπως συνεργαζόμενος νοθεύσει το θαύμα. Εσάς ευρίσκω έμπιστους φύλακες των θαυμάτων μου. Διότι από όποιους δεν διαθέτουν κανένα ανθρώπινο πλεονέκτημα, από εκείνους διαφυλάττεται ακεραία η δύναμις της Θεότητος. Έτσι θαυμάζεται και ο στρατιώτης, όταν επιτύχει κάποιο ανδραγάθημα με όπλα ευτελή. Η αρετή θέλει να διαμοιράζεται τη δόξα του κατορθώματος με εκείνον που το κατόρθωσε.
Ας αναχαιτισθούν τα λόγια της απιστίας, ας φραγεί η γλώσσα, δεν χωρεί συκοφαντία. Ας μη λέγει κάποιος ασεβής, όταν βλέπει πόλεις και χώρες να αυτομολούν σύσσωμες προς το κήρυγμα: πώς δεν θα έπειθε ο Χριστός, αφού προέβαλε τους σοφιστάς ως κήρυκες; Εφόβισε με όπλα και υπέταξε ψυχές. Δεικνύοντας χρήματα δελέασε οφθαλμούς. Με τον φόβο κυρίευσε τη γνώμη. με πλήθη έφερε τα πλήθη με το μέρος του.
Σεις όμως, απογυμνωμένοι από όλα αυτά, απογυμνώστε από κάθε πρόφαση τους συκοφάντες. «Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Γίνετε μετά την θάλασσα αλιείς της ξηράς, ας περιβληθεί με δίκτυα η γη. Από τώρα θα είσθε αλιείς ανθρώπων. Επειδή οι άνθρωποι επινόησαν τους αλληλοσπαραγμούς κατά το παράδειγμα των ιχθύων, ας συλληφθούν από τα μεγάλα σας δίκτυα, ας υποστούν ό,τι και οι ιχθείς για να σωθούν.
Αμέσως σαν να διαπέρασε άγκιστρο τις ακοές τους, ηκολούθησαν προθύμως αυτόν που αναζητεί ελεύθερα θύματα. Και χαιρετώντας τα δίκτυα απαρνήθηκαν τη θάλασσα και ακολούθησαν τα νεύματα του Σωτήρος. Έτσι λοιπόν, αφού προμηθεύθηκαν τα δίκτυα του Δεσπότου και έγιναν μαθηταί της παραδοξοτάτης αλιείας, όταν ο Κύριος ανελήφθη εις τους ουρανούς, οι μαθηταί αλίευαν με τα δίκτυα της χάριτος τα γένη των ανθρώπων. Και χρησιμοποιώντας τη νέα τέχνη σε συγκεντρώσεις Ιουδαίων, συνέλαβαν αμέσως τρεις χιλιάδες. Δευτέρα βολή, και τα δίκτυα ήρπασαν πέντε χιλιάδες. Ίσως ποθείτε να μάθετε το δόλωμα με το οποίο συνέλαβαν τους πέντε χιλιάδες. Ήταν ένας χωλός εμπρός στην ωραία πύλη, τον οποίο η φύσις, αδρανοποιώντας τις βάσεις των ποδών με μίαν ασθένειαν, τον παρέδωσε στη χάρη να τον μεταχειρισθεί όπως θέλει. Και αφού τον έδεσε ο Πέτρος με το άγκιστρο της πίστεως, έκαμε όλον τον δήμο δεσμώτη της γλώσσης του. Έγινε και εκείνος ο μέγας Κορνήλιος θήραμα αυτής της σαγήνης.
Αφού συνέλαβαν έτσι τους Παλαιστίνιους, έφεραν στις νήσους την τέχνη της χάριτος, σαγηνεύοντας μετά την ξηρά τη θάλασσα. Είδαν την Κύπρο, αφού είχαν την Αντιόχεια. Μετά από αυτό κατέλαβαν την Παμφυλία. Εσυλήθη η Μακεδονία. Η Θράκη προσέτρεξε, η Ελλάς συνελήφθη από την γλώσσα. Η Ρώμη έκρυψε το διάδημα και προσεκύνησε το κήρυγμα του σταυρού. Αλλεπάλληλες πόλεις εδέχθησαν αυτομάτως να συλληφθούν από τα αποστολικά δίκτυα. Δεν έπαυσαν να τα απλώνουν μέχρι που όλος ο περίβολος της οικουμένης συνελήφθη από τα δεσποτικά δίκτυα. Αλλά ω των παραδόξων και υπερφυσικών γεγονότων! Επειδή ο διάβολος πλήττεται με αυτά που βλέπει, μην υποφέροντας να βλέπει τη σωτηρία εξαπλουμένη, μηχανεύεται να θανατώσει τους κήρυκες, σαν να διεγείρει κάποια αγριότερα θαλάσσια κήτη εναντίον των αλιέων. Αλλά εκείνοι τον μεν θάνατον δέχονται, δεν έπαυσαν όμως την αλιεία και μετά το τέλος τους. Εργάζονται και μετά τον θάνατο το πρόσταγμα του Δεσπότου, και μολονότι κρύπτονται στον τάφο, δεν λησμόνησαν την αποστολή τους. Διότι και οι τάφοι ομιλούν, όταν θελήσει η χάρις. Επειδή είναι αληθής εκείνος που τους εκάλεσε λέγοντας: «Δεύτε και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων».
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.
Από το βιβλίο Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίς 131 και εξής.
Επιμέλεια κειμένου, Δημήτρης Δημουλάς.

Κυριακή Β΄Ματθαίου. «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων».

«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων.

Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ. δ΄ 19-20)

            Μέσα από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, βλέπουμε τον Χριστό να αρχίζει τη δημόσια δράση Του. Περνώντας από την όχθη της λίμνης που βρισκόταν στη Γαλιλαία είδε δύο αδέλφια να ψαρεύουν και έπειτα άλλα δύο να ασχολούνται και αυτοί με την ίδια εργασία. Και τους καλεί με ένα απλό τρόπο, χωρίς πολλά λόγια, να Tον ακολουθήσουν: «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Και τα αδέλφια τον ακολουθούν αμέσως. «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Χωρίς χρονοτριβή και χωρίς να ζητούν εξηγήσεις και να θέτουν όρους τον ακολουθούν αμέσως και γίνονται οι πρώτοι μαθητές, που αποτέλεσαν μαζί με άλλους οκτώ τον κύκλο των δώδεκα μαθητών του Χριστού.

            Η ευαγγελική περικοπή μπορεί να μας διδάξει πολλά. Πρώτα τον τρόπο που καλεί ο Χριστός τους μαθητές Του αλλά και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Έπειτα τον τρόπο που ανταποκρίθηκαν οι μαθητές που θα πρέπει να αποτελεί πρότυπο της δικής μας ανταπόκρισης στο κάλεσμά Του. Κι η κλήση αυτή είναι διπλή: Κλήση προς το Χριστιανικό αξίωμα και κλήση προς το Ιερατικό λειτούργημα. 

·   Ο Κύριος καλεί τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, όπως κάλεσε σήμερα τους τέσσερις αλιείς. Επαφίεται στον καθένα αν θα ακολουθήσει τον Χριστό. Ο Θεός προσκαλεί όλους στην χριστιανική πίστη, επαφίεται όμως σε μας η ανταπόκριση. Ο Θεός έδωσε την ελευθερία στον άνθρωπο να κάνει τις επιλογές του, επιλέγοντας την σωτηρία αυτόβουλα. Άλλωστε αν η σωτηρία ήταν αποτέλεσμα εκβιασμού και εξαναγκασμού, τότε θα ήμασταν άβουλα όντα μη έχοντας δική μας προσωπική υπόσταση, και βούληση. Η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο δώρο που δόθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο, το οποίο δεν μπορεί να του το αφαιρέσει κανείς. Στην πρόσκληση του Θεού, κάνοντας ορθή χρήση της ελευθερίας μας, θα πρέπει να τον ακολουθήσουμε χωρίς περιστροφές αλλιώς θα χάσουμε τον δρόμο μας και θα ψαχνόμαστε χωρίς διέξοδο σε όλη μας τη ζωή. Ο Θεός σε όλους στέλνει μηνύματα. Μας καλεί μία ή και περισσότερες φορές. Αν όμως δεν ανταποκριθούμε δεν μας εκβιάζει. Μας καλεί ο Θεός να τον ακολουθήσουμε, ιεραρχώντας αξίες και καθήκοντα στη ζωή μας, θέτοντας ως πρώτο στόχο την σωτηρία. Εμείς θα φροντίσουμε πρώτα τα πνευματικά, για τα άλλα θα μεριμνήσει ο Θεός. «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» μας λέγει αλλού ο Χριστός.Αν έλεγαν οι ψαράδες «δεν μπορούμε τώρα έχουμε τα δίχτυα, έχουμε το ψάρεμα, τον πατέρα μας, την οικογένειά μας, έχουμε την περιουσία μας, άλλη φορά όταν τελειώσουν οι δουλειές», δεν θα γίνονταν απόστολοι θα ξεχνιόντουσαν στην αφάνεια. Αν πει και ο καθένας μας σήμερα δεν με αφήνουν οι δουλειές η οικογένεια, πρέπει να φροντίσω να μαζέψω χρήματα, να φροντίσω πρώτα γι’ αυτά, τοποθετώντας τον Θεό και την κλήση Του σε δεύτερη μοίρα, θα χάσουμε το μείζον που είναι ο Θεός. Πρέπει φυσικά να μεριμνούμε και για την οικογένειά μας, αλλά να μην γίνεται η ενασχόλησή μας με τα γήινα αφορμή άρνησης της πρόσκλησης του Θεού. Η ακόρεστη κατανάλωση και η ατέλειωτη απόκτηση, πολλές φορές όχι σημαντικών και αναγκαίων πραγμάτων, μας δημιουργεί μία ευχαρίστηση που δεν διαρκεί περισσότερο από μερικές ώρες, το πολύ μερικές μέρες. Δεν φέρνει την μόνιμη ευτυχία και την χαρά στον άνθρωπο ούτε και τη σωτηρία.

·   Είναι και η δεύτερη πτυχή της κλήσης της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, που είναι η ιερατική κλήση. Ο Χριστός κάλεσε σήμερα τους μαθητές του, όχι μόνο να γίνουν χριστιανοί, αλλά να γίνουν ψαράδες και ποιμένες ανθρώπων. Παράλληλα, λοιπόν, προς την πρόσκληση όλων των ανθρώπων βρίσκεται και η πρόσκληση, η κλήση για το ιερατικό λειτούργημα και διακόνημα μέσα στην Εκκλησία. Οι απόστολοι ανέλαβαν στους ώμους τους αυτό το έργο και κατάφεραν με τη δύναμη της αναστάσεως του Χριστού και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος να κηρύξουν και να εδραιώσουν τον Χριστιανισμό σε όλη την οικουμένη. Στη συνέχεια χειροτονούσαν ιερείς και επισκόπους και τους καθιστούσαν ποιμένες στις κατά τόπους πόλεις και ενορίες για να συνεχίσουν το έργο τους, που ήταν έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. Έτσι υπάρχει και συνεχίζει η Εκκλησία την πορεία της μέσα στον κόσμο, καλώντας τον κάθε άνθρωπο να επανέλθει από την αφύσικη κατάσταση της αμαρτίας και της πτώσεως στον αγιασμό και τη θέωση. Χωρίς τους αποστόλους και χωρίς τους διαδόχους των αποστόλων, του κληρικούς, η Εκκλησία δεν μπορεί υπάρξει. Οι Χριστιανοί θα ήσαν ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα. Γι’ αυτούς μερίμνησε λοιπόν ο Χριστός και μεριμνά με τις ιερατικές κλήσεις που απευθύνει κάθε φορά, να υπάρχουν και να συμπορεύονται με το λοιπό σώμα της Εκκλησίας. Ακούμε τον ίδιο τον Χριστό αλλού να τους παρομοιάζει με θεριστές: »Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· δεήθητε ουν του κυρίου του θερισμού όπως εκβάλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού.

         Ας μην υποτιμούμε λοιπόν την ιερωσύνη όπως συνήθως γίνεται σήμερα και ας μην κωφεύουμε στην κλήση του Θεού. Όποιος έχει την κλίση ας ανταποκριθεί και στην κλήση, υπηρετώντας και τον Θεό και τον συνάνθρωπο.

            Όσο αφορά τη γενικότερη κλήση από τον Θεό για τον καθένα μας, ας μη γίνουμε απειθείς και οι μέριμνες του βίου τούτου ας μην καταπνίγουν την προσπάθεια για σωτηρία και θέωση. Να ξέρουμε ότι πέρα από το λογικό και το παράλογο υπάρχει και το υπέρλογο που εδράζεται στην πίστη και στη δύναμη του Θεού. Δεν πρέπει να τα βλέπουμε όλα με τη δική μας λογική, αλλά με την πίστη και την ελπίδα ότι ο Θεός θα φροντίσει, αν εμείς φροντίσουμε πρώτα για τα πνευματικά, κι αν αγαπήσουμε τον Θεό, απορρίπτοντας τα είδωλα και τις προκλήσεις του κόσμου.

 Μητρόπολη Πάφου – Αρχιμανδρίτης Τυχικός

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ -ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

(Το πρώτον Αποστολικόν κήρυγμα στην Πάφο Πράξ. ιγ. 6-12)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Απόστολος: Ρωμ. β΄10-16

Ευαγγέλιο: Ματθ. δ΄18-23

26 Ιουνίου 2011

«Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ»

Στην κλήση των τεσσάρων Αποστόλων: Πέτρου, Ανδρέου, Ιακώβου και Ιωάννου, αναφέρεται το σημερινό Ευαγγέλιο. Περπατώντας ο Ιησούς στη θάλασσα της Γαλιλαίας τους συνάντησε να ασχολούνται με την ψαρική τέχνη. Ο Πέτρος κι ο Ανδρέας έριχναν τα δίχτυα στη θάλασσα. Δεν πρόλαβαν να τα ανασύρουν κι έπεσαν πρώτοι αυτοί στα δίκτυα της αγάπης του Θεού. «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» τους είπε ο Διδάσκαλος. Χωρίς δεύτερο λόγο εκείνοι, την ίδια στιγμή, άφησαν τα δίκτυα «και ηκολούθησαν αυτώ».

Οι άλλοι δυο, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, μαζί με τον πατέρα τους Ζεβεδαίο ήταν μέσα στο πλοίο τους και μπάλωναν τα δίκτυα. Κι αυτούς κάλεσε ο Ιησούς. «Οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν αυτώ». Για το Χριστό εγκατέλειψαν πατέρα, οικογένεια, περιουσία, πατρίδα, επάγγελμα.

Μαγνητισμένοι από το θείο πρόσωπο του Ιησού ένιωσαν στην ψυχή τους μια δύναμη να τους ελκύει κοντά Του. Δεν υπολόγισαν ούτε συγγένειες, ούτε περιουσίες. Παρέδωσαν στα χέρια Του τη ζωή τους. Τον ακολούθησαν σαν πιστά κι όλοι τους για χάρη Του μαρτύρησαν και θυσιάστηκαν ηρωικά. Κάτω από συνθήκες σκληρές, περιόδευσαν γη και θάλασσα, για να διαδώσουν το φως της αλήθειας και της αγάπης. Επανειλημμένα κινδύνεψαν για το Ευαγγέλιο του Χριστού. Ποιος μπορεί να διηγηθεί τις θλίψεις και τα δεσμά, τους αγώνες και τους κόπους, τους μόχθους και τις αγρυπνίες, τις κακοπάθειες και τα ναυάγια, που υπέμειναν για τη σωτηρία του κόσμου! Από αλιείς ιχθύων, έγιναν αλιείς ανθρώπων! Από άσημοι και μικροί αναβιβάσθηκαν στους θρόνους της τιμής από τους οποίους μαζί με το Χριστό θα κρίνουν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Ρητή και συγκεκριμένη υπήρξε η διαβεβαίωση του Ιησού: «Υμείς οι ακολουθήσαντες μοι, εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο υιός του ανθρώπου επί θρόνου δόξης αυτού, καθίσεσθε και υμείς επί δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ και πας ος αφήκεν οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς, ή πατέρα ή μητέρα, ή γυναίκα ή τέκνα, ή αγρούς ένεκεν του ονόματος μου, εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. ιθ΄ 28-29).

Αξιοθαύμαστη είναι η ανταπόκριση των Αποστόλων στο κάλεσμα του Ιησού. Εκείνο όμως που την καθιστά περισσότερο θαυμαστή, είναι η λέξη «ευθέως». Αμέσως, χωρίς να υπολογίσουν τα υπέρ και τα κατά, χωρίς να τακτοποιήσουν τις οικογενειακές τους υποθέσεις, χωρίς να αποχαιρετήσουν συγγενείς και φίλους. Απαρνήθηκαν τον εαυτό τους και ακολούθησαν το Χριστό με εμπιστοσύνη. Απογυμνώθηκαν από κάθε γήινο και πρόσκαιρο κι ενδύθηκαν την ουράνια δόξα. Εγκατέλειψαν τους κατά σάρκα συγγενείς και ακολούθησαν το μοναδικό πατέρα, αδελφό και φίλο, το Θεάνθρωπο (Ιωάν. ιε΄15. Ματθ. ιβ΄50). Και όλα αυτά αποφασίστηκαν «εν ριπή οφθαλμού». Όταν ομιλεί ο Θεός, ο άνθρωπος πρέπει να υπακούει. Μάλιστα όταν τον καλεί στο δρόμο της σωτηρίας, δεν πρέπει να χρονοτριβεί, αλλά «ευθέως» να ανταποκρίνεται στην κλήση. Το παρόν είναι δικό μας, το μέλλον δεν γνωρίζουμε αν θα μας ανήκει: «έρχεται νυξ ότε ουδείς δύναται εργάζεσθαι» (Ιωάν. θ΄4). Σήμερα έχουμε υγεία και μπορούμε να εργαστούμε για τη δόξα του Θεού. Ίσως αύριο χάσουμε τη δύναμη. Σήμερα έχουμε τα μέσα και τον τρόπο, αύριο ίσως να χάσουμε τις ευκαιρίες…

Ο Χριστός συνεχίζει και σήμερα να μας προσκαλεί στη βασιλεία της αγάπης και της ειρήνης. Μας προτρέπει να αφήσουμε τις αδυναμίες και τα πάθη και να Τον ακολουθήσουμε, Μεσ’ από τα γεγονότα της ζωής μας απευθύνει διαρκώς προσκλήσεις. Εμείς τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε προσκολλημένοι στα γήινα και θα χάσουμε τα ουράνια; ή θα απαρνηθούμε τα τερπνά του κόσμου και θα Τον ακολουθήσουμε;

Είναι αλήθεια, ότι όσοι πιστεύουμε στο Χριστό, θέλουμε να είμαστε κοντά Του. Από την άλλη όμως πλευρά δειλιάζουμε να περιφρονήσουμε εκείνα που κρατούν δέσμιο το πνεύμα μας στη γη. Συμβαίνει εκείνο για το οποίο γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Το θέλειν παράκειται μοι, το δε κατεργάζεσθαι το καλόν ουχ ευρίσκω ου γαρ ο θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ’ ο ου θέλω κακόν τούτο πράσσω» (Ρωμ. ζ΄20). Αποτέλεσμα αυτής της καταστάσεως ειναι η αναβολή. Αναγνωρίζω ότι πρέπει να αλλάξω πορεία. Σήμερα όμως αδυνατώ λόγω πολλών περιστάσεων. Αύριο, σε λίγο καιρό. «Μη αναβάλλου επιστρέψαι προς Κύριον» λέγει ο ιερός Χρυσόστομος «μηδέ ανάμενε ημέραν εξ’ ημέρας, μήποτε, ως μέλλεις, εκτριβής». Και ο Θεολόγος Γρηγόριος συμπληρώνει: «Ου δει καιρόν αναμένειν επί τη εαυτού διορθώσει δια το ασφαλές μη έχειν περί την αύριον».

Σήμερα ένιωσες σκίρτημα μετανοίας; Σήμερα σπεύσε στον πνευματικό να εξομολογηθείς. Σήμερα συναισθάνθηκες την αμαρτωλότητα σου κι άκουσες τη φωνή του Χριστού να σε προσκαλεί; Μη αναβάλλεις. Σκέψου, ότι η έξη της αμαρτίας από την συνεχή επανάληψη γίνεται τόσο ισχυρή, ώστε καταλαμβάνει μέσα σου θέση φύσεως. Όπως οι ταπεινοί ψαράδες της Γαλιλαίας έτσι και συ «ευθέως» ακολούθησε το Σωτήρα Χριστό. Μη λησμονείς, ότι το σήμερα είναι δικό σου. Τώρα που έχεις θέληση, τώρα που έχεις δυνάμεις, τώρα που έχεις τα λογικά σου, ανταποκρίσου στην κλήση του Ιησού. Ίσως αύριο να είναι πολύ αργά….

Γιώργος Σαββίδης

Κυριακή Β΄Ματθαίου Ομιλία στο Ευαγγέλιο

(Ματθ. δ΄ 18-23)
Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Πασσᾶ († 20-4-2007)
Ἱεροκήρυκος Ἱ.Μ. Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς

Τὴν ἀρχὴ τῆς κλήσεως τῶν Μαθητῶν ἀπὸ τὸν Χριστὸ μᾶς περιγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ κείμενο. Εὑρισκόμενος λοιπὸν ὁ Χριστὸς στὴ λίμνη τῆς Γαλιλαίας καλεῖ τοὺς ἀδελφοὺς Πέτρο καὶ Ἀνδρέα καὶ πιὸ πέρα τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη. Ἦταν ψαράδες, ἐργατικοὶ καὶ φιλότιμοι, ἁγνοὶ καὶ γνήσιοι ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ.

Κάνει ὅμως ἰδιαίτερη ἐντύπωση, πὼς ἐτοῦτοι οἱ ἄνθρωποι μόλις ὁ Χριστὸς τοὺς κάλεσε, ἄφησαν τὴν ἐργασία τους, τὶς βάρκες, τὰ δίκτυα, ὅλα, καὶ τὸν ἀκολούθησαν. Δίχως νὰ γνωρίζουν Αὐτὸν ποὺ τοὺς καλεῖ καὶ δίχως καλὰ-καλὰ νὰ καταλαβαίνουν τὰ λόγια Του, πίστευσαν στὸ κάλεσμά Του.

Ἡ ὑπακοὴ συνεπῶς ποὺ ἔδειξαν εἶναι θαυμαστὴ καὶ θὰ ἀποβεῖ σπουδαία καὶ καθοριστικὴ στὴ μετέπειτα πορεία τους. Γιατὶ δίχως τὴν ὑπακοὴ στὸν Χριστὸ καὶ τὸν λόγο Του, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει ἀποστολικὴ διδαχή.

Ἔτσι γιὰ κάθε χριστιανὸ ἡ ὑπακοὴ εἶναι ἡ πιστοποίηση τῆς ἰδιότητάς του. Γι᾿ αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ πραγματώνουμε τὴν ὑπακοὴ στὴν καθημερνινότητά μας. Οἱ μικροὶ νὰ ὑπακούουν στοὺς μεγάλους, ἀπαλύνοντας μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο τὴ λεγόμενη ἀπόσταση τῶν γενεῶν καὶ γεφυρώνοντάς την. Οἱ χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ ὑπακούουν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κατέχει τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου Του. Καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ὡς Πατέρας γνωρίζει τὶς δικές μας ἀνάγκες καὶ φροντίζει γι᾿ αὐτὲς δίχως νὰ περιμένει ἀντάλλαγμα.

Ὅπως οἱ Ἀπόστολοι τότε στὸ κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως δίχως δισταγμοὺς, ἔτσι καὶ ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ πράττουμε. Ἐπειδὴ Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς καλεῖ εἶναι ὁ Χριστός, φίλος καὶ ἀδελφός.

Ἀκούγοντας δὲ ἢ μελετῶντας τὸ Εὐαγγέλιο Του, μᾶς καλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς. Ὅταν μᾶς ὁμιλεῖ ἡ Ἐκκλησία καὶ μετέχουμε στὴ θεία Λειτουργία της, μᾶς καλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ Τὸν ἀκοῦμε μὲ λαχτάρα· νὰ Τὸν ἐμπιστευόμαστε μὲ ξεκάθαρη βούληση· νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε μὲ εἰλικρίνεια καὶ πιστότητα.

Καὶ ὅταν μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός, εἶναι γιὰ τὸ δικό μας καλὸ καὶ γιὰ τὸ καλὸ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Γιατὶ ἡ ἀκολουθία τοῦ Χριστοῦ εἶναι εὐλογία ἐπάνω στὰ καθημερινὰ ἔργα μας. Εἶναι ἰδιαιτέρως εὐλογία ἐπάνω στὶς ὑπάρξεις μας καὶ στὸν πνευματικὸ κόσμο μας, φωτισμὸς καὶ δύναμη. Ἔτσι, ὑπακούοντας στὸν Χριστὸ καὶ ἀκολουθῶντας Τον, μεταλαμβάνουμε τῆς χάριτός Του, παίρνουμε τὴν εὐλογία Του, καὶ τότε τὰ ἔργα μας εἶναι πλούσια καὶ ὠφέλιμα.

Γιατὶ ὁ Χριστὸς μᾶς τονίζει· «νὰ κοιτάζουμε τὴ δουλειά μας, νὰ φροντίζουμε τοὺς γονεῖς μας, ν᾿ ἀγαπᾶμε τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά μας, ν᾿ ἀγαπᾶμε τὸν τόπο μας».

Ὅλα ἐτοῦτα εἶναι ἴσως γιὰ μερικοὺς ἁπλᾶ, εἶναι ὅμως καλὰ καὶ ὠφέλιμα γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους. Πράττοντας δὲ κατ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο, ὑπακούουμε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὸ τὸ δρόμο ἄλλωστε ἀκολούθησαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἔπραξαν τὸ καλό, ὑπακούοντας στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, αὐτὸ τὸ δικό τους μικρὸ καὶ λυμφατικὸ καλό, ὁ Θεὸς μὲ τὴν εὐλογία Του τὸ ἔκαμε μεγάλο. Γιατὶ ὅ,τι εἶναι εὐλογημένο ἀπὸ τὸ Θεό, εἶναι πλούσιο,καὶ ὅ,τι γίνεται μὲ ὑπακοή, αὐτὸ εἶναι εὐλογημένο.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι παράδοξο ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος νὰ μὴν ὑπακούει στὸν Χριστό, ποὺ τοῦ λέγει τὴν ἀλήθεια ὡς καλὸ καὶ ὠφέλιμο γι᾿ αὐτόν, καὶ νὰ ὑπακούει στοὺς ἄλλους, ποὺ μήτε τὸ καλό του θέλουν μήτε τὸ ὠφέλιμο. Καὶ ὅμως ὅλους αὐτοὺς, τοὺς δῆθεν σωτῆρες του, τοὺς ἀκούει καὶ τοὺς ἐμπιστεύεται, κάνοντάς τους φίλους καὶ παραδίνοντας τὸν ἑαυτόν του ἀνεπιφύλακτα.

Ὅμως κάποια στιγμὴ ὅλοι μας πρέπει νὰ καταλάβουμε πὼς ὁ μοναδικός, ἀξιόπιστος καὶ εἰλικρινὴς φίλος μας, εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτὸς θέλει τὸ καλό μας καὶ ὅ,τι μᾶς λέγει εἶναι ἡ ἀλήθεια ποὺ τροφοδοτεῖ τὴν ψυχή μας.

Ἄλλωστε ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, μὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ ζωή μας, τὸ ἀποδεικνύει καθημερινά· ὅτι ὁ δρόμος ποὺ ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ, γιὰ νὰ τὸν διαβοῦμε, εἶναι ἀσφαλὴς καὶ σωτήριος. Καὶ ὅσοι πίστευσαν σ᾿ Αὐτὸν καὶ Τὸν ἀκολούθησαν στὴν ζωή τους, δὲν διαψεύστηκαν. Ἀντιθέτως, γνώρισαν τὴν πραγματικὴ εὐτυχία καὶ χαρὰ ποὺ δίνει ἡ παρουσία Του.

Κυριακή Β’ Ματθαίου – Κλήση και ανταπόκριση

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. δ΄18-23
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, 18 περιπατῶν ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ  Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφόν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς. 19 καὶ λέγει αὐτοῖς· δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. 20 οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. 21 Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς,  Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ  Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῷ καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν, καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. 22 οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ.
23 Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ  Ἰησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Κλήση και ανταπόκριση

Άφησαν τα πάντα

Ο Κύριος περπατά στην ακρογιαλιά της Γαλιλαίας. Εκεί βλέπει δυο αδελφούς, τον Σίμωνα, τον οποίο κατόπιν ονόμασε Πέτρο, και τον Ανδρέα τον αδελφό του, οι οποίοι έριχναν δίχτυα στη λίμνη, διότι ήταν ψαράδες. Και τους λέει: Ακολουθήστε µε και θα σας κάνω ικανούς να ψαρεύετε αντί για ψάρια, ανθρώπους — αυτούς με τα πνευματικά δίχτυα του κηρύγματος θα ελκύετε στη Βασιλεία των ουρανών. Κι αυτοί αμέσως άφησαν τα δίχτυα τους και Τον ακολούθησαν. Αφού προχώρησε πιο κει, είδε άλλους δυο αδελφούς, τον Ιάκωβο τον γυιό του Ζεβεδαίου και τον Ιωάννη τον αδελφό του, να ετοιμάζουν τα δίχτυα τους μέσα στο πλοίο μαζί με τον πατέρα τους Ζεβεδαίο. Και τους κάλεσε κοντά του. Κι αυτοί αμέσως άφησαν το πλοίο και τον πατέρα τους και Τον ακολούθησαν.
Κι οι τέσσερις ψαράδες άφησαν αμέσως τα πάντα. Πόση προθυμία και αυταπάρνηση έδειξαν στην κλήση του Χριστού! Πόση πίστη και υπακοή! Δεν ανέβαλαν την απόφασή τους για άλλη φορά. Δεν ζήτησαν προθεσμία για να δώσουν κάποια απάντηση. Δεν σκέφθηκαν να πάνε πρώτα στα σπίτια τους και να συζητήσουν με τους δικούς τους. Άφησαν και τους γονείς τους και ό,τι άλλο είχαν. Τα πλοία και τα δίχτυα τους ήταν όλη τους η περιουσία. Και την αφήνουν. Μένουν χωρίς τίποτε. Αυτοί και ο Χριστός! Και Τον ακολουθούν. Και γίνονται μόνιμοι μαθητές του. Αποφασισμένοι να ακολουθήσουν τον Κύριο όπου τους καλέσει.
Εμείς άραγε δείχνουμε τέτοια αυταπάρνηση και προθυμία στο θέλημα του Θεού; Βέβαια ο Κύριος δεν κάνει σε όλους εμάς τέτοια μεγάλη ειδική κλήση, δεν ζητά από όλους εμάς να εγκαταλείψουμε τα πάντα και να Τον ακολουθήσουμε. Αλλά ζητά να εγκαταλείψουμε τα πάθη µας, το αμαρτωλό θέλημά µας. Και κάνει στον καθένα µας πολλές κλήσεις για μετάνοια, για αγιασμό, για τη σωτηρία µας. Μας καλεί με τη φωνή των Πνευματικών µας, της Αγίας Γραφής, των πνευματικών ανθρώπων, αλλά και με τη φωνή γεγονότων. Μας ζητά να κόψουμε κάποιο ελάττωμά µας, να καλλιεργήσουμε κάποια αρετή, να κάνουμε έργα αγάπης, να προσφέρουμε τα χαρίσματά µας στο έργο της Εκκλησίας του. Για παράδειγμα πηγαίνουμε στον Πνευματικό µας και µας δίνει οδηγίες πνευματικής ζωής. Τις αποδεχόμαστε χωρίς αντίρρηση και αντίδραση; Έχουμε την προθυμία να υπακούσουμε αμέσως και να αγωνισθούμε να διορθώσουμε την πορεία µας; Είναι φοβερό να µας καλεί ο ίδιος ο Θεός στο θέλημά του και εμείς να αρνούμαστε και να χάνουμε ευκαιρίες μετανοίας και αγιασμού. Ευκαιρίες που ίσως δεν θα µας δοθούν ποτέ άλλοτε. Ας μάθουμε λοιπόν να ανταποκρινόμαστε αμέσως στα κελεύσματα της φωνής του Κυρίου. Ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο.

Η Βασιλεία του Θεού

Στη συνέχεια ο άγιος ευαγγελιστής Ματθαίος παρουσιάζει τη δημόσια δράση του Κυρίου στη Γαλιλαία. Λέει ότι ο Ιησούς περιόδευε τη Γαλιλαία διδάσκοντας στις Συναγωγές, όπου κάθε Σάββατο μαζεύονταν οι Ιουδαίοι για να ακούσουν την ανάγνωση της Αγίας Γραφής και να προσευχηθούν. Θεράπευε τα πλήθη του λαού από κάθε είδους ασθένεια. Και κήρυττε το χαρμόσυνο άγγελμα της Βασιλείας του Θεού.
Ποια όμως είναι αυτή η Βασιλεία στην οποία καλούσε η Κύριος; Οι Ιουδαίοι ασφαλώς περίμεναν µία εγκόσμια ιουδαιοκεντρική βασιλεία εντελώς διαφορετική από αυτήν που κήρυττε ο Κύριος. Διότι ο Κύριος έγινε άνθρωπος για να εγκαθιδρύσει μιαν άλλη πνευματική, παγκόσμια Βασιλεία όχι σε κράτη και σε παλάτια, αλλά στις ψυχές των ανθρώπων. Η Βασιλεία του δεν είναι «ἐκ τοῦ κόσµου τούτου». Κι Αυτός δεν είναι Βασιλεύς κρατών αλλά καρδιών, που θα κατακτήσει τους ανθρώπους όχι με πολέμους αλλά με την αγάπη. Ο Κύριος λοιπόν καλεί σε μια Βασιλεία ασυγκρίτως ανώτερη απ’ αυτήν που περίμεναν οι Ιουδαίοι, μια Βασιλεία ατελεύτητη. Μια Βασιλεία που ξεκινάει από τη γη με την Εκκλησία του και θα συνεχιστεί στον ουρανό. Μια Βασιλεία στην οποία δεν θα κυριαρχεί το µίσος αλλά η αγάπη, δεν θα κυριαρχεί το σκοτάδι της απιστίας αλλά το φως της πίστεως. Μια Βασιλεία στην οποία κάθε πολίτης της θα απολαμβάνει από αυτή τη ζωή τη θεία Χάρη και πληρότητα και θα γεύεται τα υπερκόσμια αγαθά της.
Εμείς άραγε κατανοούμε τον πνευματικό αυτόν χαρακτήρα της Βασιλείας του Θεού; Ζούμε την εμπειρία της Βασιλείας αυτής; Βέβαια ανήκουμε στη Βασιλεία του Θεού, στην Εκκλησία του. Είμαστε βαπτισμένοι. Έχουμε μυρωθεί με το βασιλικό Χρίσμα. Εσωτερικά όμως; Η Βασιλεία του Θεού είναι «ἐντός ἡµῶν»; Τη ζούμε ως εμπειρία; Την προσδοκούμε ως το μεγαλύτερο όραμα της ζωής µας; Αν πραγματικά θέλουμε να ζούμε μέσα µας τη βασιλεία του Θεού, αν αναγνωρίζουμε τον Κύριό µας ως παντοτινό βασιλέα µας, θα πρέπει να Τον κάνουμε και κυβερνήτη της ζωής µας. Αυτός να κυβερνά τις αισθήσεις µας, τις σκέψεις µας, τα συναισθήματά µας, ολόκληρη τη ζωή µας. Να µη σέρνουμε τα πόδια µας στο χώμα κυριευμένοι από πάθη και αμαρτωλές επιθυμίες. Αλλά να ανεβαίνουμε διαρκώς ψηλότερα, προς τους ουρανούς, προς την άνω Ιερουσαλήμµ, προς τη Βασιλεία του Θεού.

Ο Σωτήρ, 1981

To νόημα της υπακοής

«οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ. δʼ 22)

Απόδοση στα Νεοελληνικά
«κι αυτοί άφησαν αμέσως το καΐκι και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν» (Ματθ. δʼ 22)



Στο σημερινό Ευαγγέλιο βλέπουμε την κλήση των τεσσάρων μαθητών στο Αποστολικό αξίωμα. Ουσιαστικά πρόκειται για την δεύτερη κλήση. Η πρώτη κλήση ή μάλλον συνάντηση που περιγράφεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη. Οι τέσσερις μαθηταί Πέτρος, Ανδρέας, Ιάκωβος και Ιωάννης στην κλήση του Χριστού Τον ακολουθήσουν υπήκουσαν αμέσως. Αφού εγκατέλειψαν τα πάντα έγιναν μαθηταί του Χριστού. Μετά την αποταγή ήρθε η υποταγή. Το θέμα της υπακοής που μας δίνουν την αφορμή να θίξουμε σήμερα οι τέσσερεις μαθηταί είναι ένα από τα πιο σύγχρονα προβλήματα του ανθρώπου και συγχρόνως από τα πιο ουσιαστικά και λεπτά θέματα της ορθοδόξου πνευματικής ζωής.

Η υπακοή σημείο αντιλεγόμενο

Μια από τις πιο ακατανόητες αλήθειες της Ορθοδοξίας για τον σύγχρονο άνθρωπο είναι η διδασκαλία περί της υπακοής. Ο Κύριος την θέτει σαν απαραίτητο όρο σωτηρίας και τελειότητος. Διʼ αυτής επιτυγχάνεται η ουσιαστική κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό.
Ο σύγχρονος όμως άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει την αξία της. Την θεωρεί καταστρεπτική για την προσωπικότητα. Αυτό συμβαίνει γιατί έχει θεοποιήσει την λογική και νομίζει πως έχει μεγάλη αξία. Όταν κανείς ζει την λογοκρατία και την ατομοκρατία, τότε είναι εντελώς ανήμπορος να κατανοήσει την μεγάλη αξία της υπακοής.
Μελετώντας την σύγχρονη ζωή μπορούμε να διαπιστώσουμε άνετα ότι συνέβη στην εποχή μας μια τρομερή αλλαγή, που επηρεάζει όλους τους τομείς της ανθρωπίνης ζωής. Σήμερα υφίσταται μια μεγάλη κρίση πατρότητος. Αμφισβητείται κάθε αυθεντία, αφού έχει υψωθεί σαν αυθεντία το ίδιο το εγώ. Επεκτεινόμενη αυτή η νοοτροπία και στην θρησκευτική ζωή εξαφανίζει κάθε κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Η αμφισβήτηση της πατρότητος φθάνει μέχρι και την πατροκτονία. Αυτό το φαινόμενο κατά φυσικό τρόπο δημιουργεί μια νευρωτική κατάσταση, μια σχιζοφρένεια.
Να γιατί όταν διαβάσει ένας σύγχρονος άνθρωπος την περίπτωση της κλήσεως των τεσσάρων μαθητών και την απάρνηση των πάντων για να ακολουθήσουν τον Χριστό, του φαίνεται ακατανόητο. Να γιατί η Ορθοδοξία αισθάνεται σήμερα μεγάλη δυσκολία να αποκαλύψει τον εαυτό της στους εκκοσμικευμένους σύγχρονους ανθρώπους. Διότι δεν είναι συνηθισμένοι να ακούνε, πολύ περισσότερο δεν είναι συνηθισμένοι να εφαρμόζουν τον λόγο του άλλου. Είναι αλήθεια ότι πολλοί σύγχρονοι νέοι είναι ικανοί να αρνηθούν τα πάντα, όχι όμως για να ακολουθήσουν και να υπακούσουν στον Χριστό, αλλά για να υπακούσουν στον εαυτό τους και να ικανοποιήσουν όλα τα θελήματά τους.

Η αξία της υπακοής

Η υπακοή είναι απαραίτητο στοιχείο του ορθοδόξου ήθους. Πρώτα-πρώτα η υπακοή ζωοποιεί τον άνθρωπο. Οι άγιοι Πατέρες έχουν εξηγήσει αυτήν την μεγάλη αξία της υπακοής. Όπως με την παρακοή του Αδάμ η ψυχή διαιρέθηκε και πέθανε, έτσι με την υπακοή στο θέλημα του Θεού ενοποιείται και ζωοποιείται. Ο Κύριος είπε: «τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν πνεύμα εστί και ζωή εστί» (Ιωαν. στʼ 6). Έτσι «παρακοή θάνατος, υπακοή ζωή». Ο Αδάμ με την παρακοή έφερε τον θάνατο και σʼ όλη την φύση. Και ο δεύτερος Αδάμ (ο Χριστός) με την υπακοή στον Πατέρα Του γέμισε τον κόσμο με ζωή.
Έπειτα με την υπακοή αναπτύσσεται η αληθινή κοινωνικότης. Με την υπακοή στο θέλημα του Θεού δεχόμαστε την ζωή μέσα μας. Ο Χριστιανός αρχίζει την πνευματική του ζωή με υπακοή στο θέλημα του Θεού. Διʼ αυτού μεταμορφώνεται, παύει να ζει σαν άτομο και γίνεται πρόσωπο, οπότε φλέγεται από αγάπη για όλο τον κόσμο. Έτσι φθάνει στο σημείο να ζει σαν πρόσωπο, να αισθάνεται στενή σχέση με τα άλλα πρόσωπα και να βιώνει την καθολική ευθύνη. Εισέρχεται με αγάπη και από αγάπη στην υπόσταση του άλλου και προσφέρει με τρόπο μυστικό και αποτελεσματικό την σωτηρία.
Η υπακοή μας δίδει λοιπόν την δυνατότητα να αποκτήσουμε την εμπειρία της αλληλοπεριχωρήσεως των προσώπων και να αποκτήσουμε το πλήρωμα της ζωής.
Τέλος η υπακοή μας καθαρίζει από τα πάθη που μαστίζουν την ψυχή μας. Είναι παρατηρημένο ότι όποιος κάνει υπακοή έχει λιγότερα πάθη, αφού απαλλάσσεται από την εγωκεντρικότητα.

Έκταση υπακοής

Μιλώντας όμως για υπακοή δεν εννοούμε μια αφηρημένη κατάσταση, αλλά μια συγκεκριμένη. Δεν εννοούμε μια παθητική ακινησία, αλλά μια διαρκή θετική κίνηση. Η παθητική και αφηρημένη κατάσταση δημιουργεί περισσότερα προβλήματα. Έτσι όταν λέμε υπακοή εννοούμε πρωτίστως την τήρηση των εντολών του Θεού. Η πνευματική ζωή, η θεολογία, έξω από την τήρηση των εντολών είναι μια δαιμονική κατάσταση. Επειδή όμως εμείς, ως ακάθαρτοι και εμπαθείς, δεν μπορούμε να διακρίνουμε το θέλημα του Θεού, που πρέπει να εφαρμόσουμε σε κάθε δεδομένη περίσταση, γιʼ αυτό χρειάζεται υπακοή στον πνευματικό πατέρα. Διότι ο λόγος του πνευματικού πατρός, όταν δεν αντιβαίνει το θέλημα του Θεού είναι η περίληψη των εντολών του Χριστού.
Η υπακοή όμως στον πνευματικό πατέρα δεν είναι ένα απλό πράγμα. Έχει πολλές πλευρές και προεκτάσεις. Δεν είναι απλώς η υπακοή στον πνευματικό μας πατέρα, αλλά συγχρόνως υπακοή στην Παράδοση της Εκκλησίας, στον Επίσκοπο και στην κανονική δομή της Εκκλησίας. Παράδοση είναι η αδιάλειπτη ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Αυτό το Άγιον Πνεύμα αγιάζει τους ανθρώπους, χειροτονεί τους Επισκόπους και φωτίζει τους Πατέρας να θεσπίζουν κανόνας για την καλή λειτουργία του Σώματος του Χριστού. Υπάρχει στενή σχέση μεταξύ των αγίων, του Επισκόπου και του θυσιαστηρίου. Και δεν νοείται ένα από αυτά χωρίς την ύπαρξη των άλλων.
Έτσι η υπακοή σε ένα, έστω θεούμενο, πνευματικό πατέρα δεν είναι αληθινή, όταν παραθεωρήται όλη η εκκλησιαστική δομή. Και ο θεούμενος πνευματικός πατέρας δεν συνιστά αυτό το είδος της υπακοής, γιατί γνωρίζει καλά ότι η Πνευματολογία δεν καταργεί την Εκκλησιολογία. Το θέμα είναι μεγάλο και δεν έχουμε χώρο να το αναπτύξουμε επαρκώς. Μόνον τούτο πρέπει να πούμε. Ότι όταν η πνευματικότητα αποσπάται από την εκκλησιολογία, όταν ένας πνευματικός ενεργεί ανεξάρτητα από την όλη εκκλησιαστική δομή, έστω χάριν της σωτηρίας της ψυχής, εκτός αν υπάρχει σοβαρός λόγος, τότε μάλλον υποθάλπτεται μια ατομική ευσέβεια, που δεν καταλήγει στην σωτηρία, γιατί δεν αναφέρεται στο καθολικό ήθος.
Σήμερα γίνεται διαρκώς λόγος για την ωριμότητα του ανθρώπου. Από πολλούς διατυπώνεται η άποψη ότι ο άνθρωπος με τις γνώσεις έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα τελειότητος και ωριμότητος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να τονίζει την αλήθεια ότι ο άνθρωπος έξω από τον Χριστό είναι ανώριμος. Η πνευματική ωριμότης, δηλ. η διαρκής τελειότης, γίνεται όχι με τις γνώσεις, αλλά με την υπακοή στο θέλημα του Θεού. Η τελεία υπακοή είναι ένας εκούσιος θάνατος. Μέσα από τον θάνατο ξεπηγάζει η ανάσταση και η ζωή. Αυτή είναι η εμπειρία της Εκκλησίας. Αυτό μας διδάσκουν οι άγιοι Απόστολοι. Σʼ αυτό μας προτρέπουν όλοι οι άγιοι. Η υπακοή θα μας ενοποιήσει και ζωοποιήσει.
_________________
Aπό 'να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος (Οδυσσέας Ελύτης)

Κυριακή Β. επιστολών – το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ, μόνον ο Θεός – λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.

Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας.
ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ Β. 10 – 16.
Αδελφοί, δόξα και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν, Ιουδαίω τε πρώτον και Έλληνι’ ου γάρ έστι προσωποληψία παρά τω Θεώ. Όσοι γάρ ανόμως ήμαρτον, ανόμως και απολούνται” και όσοι εν νόμω ήμαρτον, δια νόμου κριθήσονται. Ου γάρ οι ακροαταί του νόμου δίκαιοι παρά τω Θεώ, αλλ’ οι ποιηταί του νόμου δικαιωθήσονται. Όταν γάρ έθνη τα μή νόμον έχοντα, φύσει τα του νόμου ποιή, ούτοι νόμον μή έχοντες, εαυτοίς εισί νόμος, οίτινες ενδείκνυνται το έργον του νόμου, γραπτόν εν ταις καρδίαις αυτών, συμμαρτυρούσης αυτών της συνειδήσεως και μεταξύ αλλήλων των λογισμών κατηγορούντων η και απολογουμένων, εν ημέρα ότε κρινεί ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων κατά το Ευαγγέλιόν μου δια Ιησού Χριστού.
Απόδοση.
Αδελφοί, δόξα, τιμή και ειρήνη προς΄μένουν όποιον κάνει το καλό, πρώτα τον Ιουδαίο αλλά και τον εθνικό, γιατί ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις. Έτσι λοιπόν, όσοι αμάρτησαν χωρίς να ξέρουν τον Νόμο του Θεού, θα καταδικασθούν όχι με κριτήριο τον Νόμο. Κι από την άλλη, όσοι αμάρτησαν γνωρίζοντας το Νόμο, θα δικασθούν με κριτήριο τον Νόμο. Γιατί στο Θεϊκό δικαστήριο δεν δικαιώνονται όσοι άκουσαν απλώς τον Νόμο, αλλά μόνον όσοι τήρησαν το Νόμο.
Όσο για τα άλλα έθνη που δεν γνωρίζουν τον Νόμο, πολλές φορές κάνουν από μόνοι τους αυτό που απαιτεί ο Νόμος. Αυτό δείχνει, πως αν και δεν τους δόθηκε ο Νόμος, μέσα τους υπάρχει νόμος. Η διαγωγή τους φανερώνει πως οι εντολές του Νόμου είναι γραμμένες στις καρδιές τους, και σ’ αυτό συμφωνεί και η συνοίδεισή τους, που η φωνή της τους τύπτει ή τους επαινεί, ανάλογα με την διαγωγή τους.
Όλα αυτά, θα γίνουν την ημέρα που ο Θεός θα κρίνει δια του Ιησού Χριστού τις κρυφές σκέψεις των ανθρώπων, όπως λέει το ευαγγέλιό μου.
ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ
«Δόξα και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν»
Τι άλλο περισσότερον και καλύτερον θα ημπορούσε να ζητήση ο άνθρωπος εις την ζωήν του αγαπητέ αναγνώστα, από τα τρία αυτά ανεκτίμητα αγαθά, την δόξαν, την τιμήν και την ειρήνην; Αγώνες μακροί και επίπονοι καταβάλλονται δια την απόκτησίν των από μυριάδες ανθρώπων. Πολλοί τα ζητούν, ολίγοι τα αποκτούν. Ίσως διότι δεν γνωρίζουν τον τρόπον της επιτυχίας.
Με το σημερινό ανάγνωσμα ο Απόστολος Παύλος, που είχεν επιτύχει πλήρως και τα τρία, μαςδίδει την ορθήν γραμμήν και διακυρύττει χωρίς περιστροφές το μυστικόν της νίκης. Ωφέλιμον θα είναι, αγαπητοί, να αναλύσωμεν βαθύτερα την εμπνευσμένην και αποκαλυπτικήν αυτήν φράσιν του μεγάλου αγωνιστού, του ενδόξου και απαραμίλλου σπορέως της θείας αληθείας, του φλογερού Ταρσέως και εκπληκτικού πυρπολητού των ψυχών, του Αποστόλου Παύλου.
1. Δόξα.
Ζυμωμένη η ψυχή μας με τον πυρωμένον αυτόν πόθον. Θέλουμε να δοξασθούμε. Και η σκέψις μόνον μας ηλεκτρίζει. Πάντοτε το ίδιο συνέβαινε. Η δόξα ήταν και θα είναι η πιο γοητευτική και ισχυρή ανθρώπινη επιδίωξη. Μόνο που παίρνει συνήθως λανθασμένο δρόμο. Και να! Κόσμος πολύς, αναρίθμητες ψυχές στο κύλισμα του χρόνου αγωνίζονται, πάσχουν, λυώνουν στην προσπάθεια να κερδίσουν την δόξα. Οι περισσότεροι κυνηγούν τη σκιά. Πιάνεται η σκιά; Και έτσι πεθαίνουν στο τέλος με το μαράζι στην καρδιά και το πικρό παράπονο στα χείλη, διότι έμεινεν ο πόθος απραγματοποίητο όνειρο.
Μα κι αν προς στιγμήν ο άνθρωπος κερδίση την δόξα, είναι, δυστυχώς, τόσο ασταθής, τόσο φευγαλέα, ώστε, συνήθως, χωρίς να το καταλαβαίνη, γλυστράει μέσα από τα χέρια του. Πόσες δάφνες δοξασμένων νικητών μαράθηκαν άδοξα! Πόσες επευφημίες εσταμάτησαν απότομα! Πόσες λάμψεις έσβησαν τραγικά! Πόσοι θρόνοι εκρημνίσθησαν! Πόσα σκήπτρα έπεσαν στο χώμα! Πόσοι ευρέθησαν ξαφνικά από το ύψος του μεγαλείου εις το χάος της καταπτώσεως και του ολέθρου!
Πόσο δίκαιον έχει η Αγία Γραφή, όταν διδάσκει: «Πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος και το άνθος αυτού εξέπεσε!». Τι είναι, αλήθεια, τα ανθρώπινα πράγματα! Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης, συμπεραίνει θλιβερά ο Εκκλησιαστής. Ματαιότης! Και το κακόν είναι ότι δι’ αυτήν την τόσον ασταθή και ματαίαν δόξαν, ο άνθρωπος προβαίνει συχνά εις σοβαράς υποχωρήσεις έναντι του νόμου του Θεού. Αδικεί και συντρίβει άλλους δια να επιτύχη αυτός την άνοδον. Συκοφαντεί και τραυματίζει υπολήψεις δια να μη σταθούν οι άλλοι εμπόδιον εις την ιδικήν του επικράτησιν. Θυσιάζει την αιωνίαν ψυχήν του δια να κατακτήση την αβεβαίαν και προσωρινήν δόξαν. Παραφροσύνη!
Και όμως, υπάρχει τρόπος να κερδίση ο άνθρωπος την δόξαν, και μάλιστα αιωνίαν και αδιατάρακτον. Δεν χρειάζεται να είναι στρατηλάτης και να καταγάγη περιφανείς νίκες. Δεν απαιτείται να είναι σοφός και να συγγράψη περισπούδαστα συγγράμματα. Κοινός τύπος ανθρώπου ας είναι. Αρκεί να εργάζεται το αγαθόν, κατά την έκφραση του Αποστόλου Παύλου. Αυτό είναι το μυστικόν. Απλούν. Πρακτικόν. Δια τον κάθε χριστιανόν κατορθωτόν. Η τήρησις δηλαδή του νόμου του Θεού και η εφαρμογή του αγαθού εξασφαλίζουν εις τον άνθρωπον την μόνιμον, την σταθεράν, την αιωνίαν δόξαν, την οποίαν ο Κύριος θα προσφέρει εις όλουςς κατά την μεγάλην ημέραν της κρίσεως. Εάν, γράφει ο Απόστολος Πέτρος, βαδίζετε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, τότε «κομιείσθε τον αμαράντινον της δόξης στέφανον». Απλούν τώρα το συμπέρασμα: Η εφαρμογή του αγαθού! Και ο αμαράντινος της δόξης στέφανος; Η ευλογημένη αμοιβή!
2. Τιμή.
Και οι πόθοι του ανθρώπου προχωρούν. Δεν ικανοποιείται μόνον με τη δόξα. Θέλει τώρα και την τιμή. Μα καλά, θα πήτε. Όταν έχη ο άνθρωπος τη δόξα, δεν έχει συγχρόνως και την τιμή; Γιατί αυτή να αποτελή δευτέραν επιδίωξιν; Απλούστατα, διότι η δόξα η ανθρώπινη δεν συνοδεύεται πάντοτε και από την τιμήν. Σωστότερο θα ήταν αν έλεγε κανείς ότι στην σύγχρονη κοινωνία το ένα, συχνά, πολεμάει το άλλο. Σπάνια είναι τα παραδείγματα όπου βλέπει κανείς αδελφωμένες και μονιασμένες τη δόξα με την τιμή.
Είναι παρατηρημένο ότι πολύ δύσκολα κανείς ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της δόξης του κόσμου με τρόπο τίμιο. Μολύνονται συνήθως αι πράξεις των ανθρώπων από ταπεινά συμφέροντα, από πνεύμα καιροσκοπικό, από διαθέσεις ιδιοτελείας, από βουλιμίαν αξιωμάτων, από μικρότητες και χαμηλά ελατήρια. Και έτσι συμβαίνει τούτο το λυπηρόν. Να είναι ο ένας αξιωματούχος εις την κοινωνίαν, ο άλλος να κατέχη υψηλήν θέσιν, ο τρίτος να διευθύνη οργανισμούς και κοινωνικά συγκροτήματα, ο τέταρτος να είναι αρχηγός ανθρώπων και ψυχών, και τα λοιπά. Να είναι όλοι πρόσωπα με φίρμες, με τίτλους, με επισημότητες, με τιμητικές προσφωνήσεις. Και όμως, παρά την δόξαν αυτήν και τον κρότον, να μη τους εκτιμά ο κόσμος, να μη τους αισθάνεται ως εμπνευστάς του, ως ηγήτοράς του, ως αξίους κοινωνικούς παράγοντας. Δείχνει εξωτερικώς ότι τους τιμά, διότι τους φοβείται ή διότι τους έχει ανάγκην. Κρυφά όμως τους αποστρέφεται, τους απογυμνώνει από την λάμψιν των αξιωμάτων τους, τους βάζει εις το περιθώριον της ζωής του.
Και αντιθέτως, ημπορεί έναν απλούν, άσημον, αφανή, αλλά ακέραιον άνθρωπον και εργάτην του καλού να τον υψώση μέχρι τον ουρανόν και να τον τιμήση, ωσάν να έχη εμπρός του την μεγαλυτέραν φυσιογνωμίαν. Αυτό είναι το αξιοπρόσεκτον σημείον, αδελφέ. Η επαφή με τον Θεόν, η εφαρμογή του νόμου Του. Η εργασία του καλού, εξυψώνει το άτομον, το καθιστά προσωπικότητα ακτινοβολούσαν. Δεν δίδουν τα χρυσά και τα μεγαλεία αξίαν και τιμήν. Η αρετή λαμπρύνει τον άνθρωπον. Και αυτήν τιμά η υγιής κοινωνία. Αυτήν αμείβει και ο Θεός. «Δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν», αναφωνεί με ενθουσιασμόν ο Ψαλμωδός. Ναί! με δόξαν και τιμήν αιωνίαν στεφανώνει ο Θεός τους «εργαζομένους το αγαθόν», τους ανθρώπούς της πίστεως και αρετής.
3. Ειρήνη.
Δεν θα ήταν ολοκληρωμένη η εικόνα του ευτυχισμένου ανθρώπου, ο οποίος εμπνέεται και αμείβεται από τον Θεόν, αν έλειπε το τρίτον στοιχείον: η ειρήνη. Ανεντίμητο πράγματι δώρον. Απαραίτητον αγαθόν δια τον άνθρωπον. Η ελλειψίς του καθιστά την πορεία μαρτυρική, το βήμα ασήκωτο, τον ορίζοντα θολό, την ψυχή σκοτεινιασμένη. Λείπει ο ήλιος όταν λείπη η ειρήνη. Τίποτε δεν ημπορεί να την αντικαταστήση. Όλοι οι θησαυροί, όλα τα αξιώματα, όλες οι χαρές του κόσμου μαραίνονται όταν η ψυχή, που δεν επωρώθη, ζη στην ταραχή, χωρίς γαλήνην.
Και είναι παρατηρημένον, ότι αυτό το ανεκτίμητο αγαθόν, η ειρήνη, γίνεται δυσεύρετο και σπάνιο στη ζωή εκείνων που έχουν δόξα, τιμές, κοινωνικήν λάμψιν.
Όμως δεν είναι ανεξήγητον. Σήμερα για να ανεβή κανείς υψηλά, δια να κερδίση θέσεις και αξιώματα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τουλάχιστον εις την καθαρώς κοινωνικήν ζωήν, δεν θα διστάση να χρησιμοποιήση, συχνά, μεθόδους όχι και πάντα εντίμους και συμφώνους με το θέλημα του Θεού. Βλέπετε, εις την ζωήν είναι πολλοί οι έχοντες φιλοδοξίας. Από την άλλη πάλιν μεριά αι θέσεις αι κεντρικαί είναι περιωρισμέναι. Κατ’ ανάγκην, συνεπώς, θα γίνη ένα ξεκαθάρισμα. Αλλά το ξεκαθάρισμα αυτό δεν στηρίζεται, ως επί το πλείστον, εις την αξίαν των ανθρώπων. Νικά, δυστυχώς, η πονηρία, η καπατσοσύνη, η ευελιξία. Έτσι δεν αναβαίνουν πάντα οι ικανοί. Κερδίζουν οι πονηρότεροι, οι στρατηγικότεροι εις την απάτην.
Φυσικόν, έπειτα από αυτά, είναι να μην έχουν μέσα τους αδιατάραχτη ειρήνη. Πώς ημπορούν άλλωστε να έχουν, όταν τα θύματα των έξω σφαδάζουν και θρηνούν; Δεν θα είναι, λοιπόν, διόλου υπερβολικόν, αν σημειωθή ότι δόξα και ειρήνη δια τους ενδόξους της γης είναι κάτι το αντιφατικό, το αταίριαστο.
Έτσι φθάνομε και πάλιν εις το περιβάλλον του Θεού. Εκεί όλα είναι γεμάτα από ευγένειαν ψυχής, από καλωσύνην, από ανατάσεις προς τα άνω, από χυμούς του παραδείσου. Εκεί δόξα και τιμή και ειρήνη είναι σφιχτοδεμένα και αχώριστα. Αν η γη με τα ταπεινά ελατήρια τα διασπά, ο ουρανός με τα αγνά του τα σκιρτήματα τα σφιχτοδένει. Οι εργαζόμενοι το αγαθόν επιδιώκουν με πόθον αυτήν την ειρήνην. Ο Παύλος εν συνεχεία εύχεται: «Η ειρήνη του Θεού ας φρουρήση τας καρδίας υμών και τα νοήματα υμών εν Χριστώ». Και ο Θεός τέλος αμείβει τους αγωνιστάς με της ειρήνης αυτό το ανεκτίμητον δώρον.
4. «Παντί…»
Δόξα. Τιμή. Ειρήνη. Τρία ανεκτίμητα όντως αγαθά, τα οποία δίδει ο Θεός κατά τρόπον μόνιμον. Και εις ποίους τα δίδει; «Παντί τω εργαζομένω το αγαθόν». Παντί! Δεν κάνει εξαιρέσεις. Δεν επηρεάζεται ο Κύριος από ονόματα και θέσεις. «Ου γαρ εστί προσωποληψία παρά τω Θεώ», βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος. Αν οι άνθρωποι παρασύρωνται από εξωτερικά πράγματα ή χαρίζωνται εις πρόσωπα που διαθέτουν λάμψιν, ο Θεός προσφέρει τα ατίμητα δώρα του εις τον καθένα, αρκεί μόνον να εργάζεται το αγαθόν. Αρκεί να είναι αγωνιστής του καλού. Φθάνει αυτό. Έτσι, δια μέσου των αιώνων, κατέκτησαν τα τρία βασικά αυτά αγαθά, πτωχοί, άσημοι, αγράμματοι ή και μορφωμένοι, με μικράν αλλά και με υπολογίσιμον θέσιν, άνδρες και γυναίκες.
Η αλήθεια αυτή προσφέρει πολλήν δύναμιν εις τον άνθρωπον, διότι οπλίζει την ψυχήν του με θάρρος και αισιοδοξίαν, με αγωνιστικήν διάθεσιν και αλύγιστον καρτερίαν. Το στεφάνι είναι δι’ όλους. Όχι βέβαια δια τους ακροατάς του νόμου ή τους θαυμαστάς απλώς του αγαθού ή τους διδασκάλους του καλού. Αλλά για τους εργαζομένους το αγαθόν. Μόνον αυτούς αμείβει ο αγωνοθέτης Κύριος.
Αγαπητοί,
Αναφέρεται, ότι ο Βασιλεύς Ροδρίγος δε Βουγιόν είχε δύο άλογα. Τον Άντυ, ένα άσπρο και ωραίο άλογο, που εχρησιμοποιείτο στις παρελάσεις και επισήμους τελετάς, και τον Μαν, ένα λιγνό, κεραμιδί, που ήταν όμως μεγάλης αντοχής και τόλμης, και γι’ αυτό το είχε δια τον καιρόν του πολέμου. Όταν λοιπόν εκηρύσσετο πόλεμος, ο βασιλεύς ανέβαινε στον Μαν και μαζί του ορμούσε στη φωτιά και τον θάνατο. Το πιστό του άλογο ποτέ δεν τον είχε ντροπιάσει. Όταν όμως επέστρεφεν ο βασιλεύς νικητής και επρόκειτο να γίνη επίσημος παρέλασις, τότε, έξω από την πόλιν, του έφερναν τον ‘Αντυ. Επάνω σ’ αυτό το ωραίο άλογο ο νικητής εφάνταζε περισσότερο, και ο κόσμος εζητωκραύγαζε τον βασιλέα, εκαμάρωνεν όμως και τον «Αντυ. Με τέτοιο άλογο, έλεγαν πολλοί, ο βασιλεύς μας θα είναι αήττητος. Και ενώ ο ‘Αντυ υπερηφανεύετο, ο Μαν στον σταύλο, κατάκοπος, εξηντλημένος, άγνωστος, συνέχιζε τη ζωή της αφανείας. Κανείς δεν ήξευρε τον αληθινόν νικητήν. Μόνον ο βασιλεύς επήγαινεν εκεί και έδειχνε την αγάπη του στο ήσυχο και αφοσιωμένο ζώο. Αυτός ήξερε την αξία του.
Πόσο αληθινό, αγαπητέ μου, αυτό και στις περιπτώσεις των ανθρώπων! Πόσοι, χωρίς να αξίζουν, δοξάζονται, τιμώνται, λαμπρύνονται! Και πόσοι άλλοι, αληθινοί ήρωες, παραμερίζονται και ποτίζονται με πικρίας!
Μόνον ο Θεός γνωρίζει και μόνον Εκείνος αμείβει τους αληθινούς ήρωας. Και τους αμείβει μονίμως και απείρως. Με την δόξαν του νικητού. Με την τιμήν του Αγίου. Με την ειρήνην του ουρανού. Ναι ! Μόνον ο Θεός!
από το βιβλίο «Φως ταις τρίβοις μου», του Μητροπολίτου Νικαίας, Γεωργίου Παυλίδου, σελίς 58 και εξής.
Επιμέλεια κειμένου, Δημήτρης Δημουλάς

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Β΄ Κυριακή Ματθαίου

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Συγκινητική και αποκαλυπτική η περιγραφή της κλήσεως των πρώτων μαθητών.
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος καταγράφει στο Ιερό κείμενο που θα ακουστεί την Κυριακή στη Θεία Λειτουργία, το πώς ο Κύριος, ενώ περπατούσε κοντά στη θάλασσα της Γαλιλαίας, συναντά και προσκαλεί κοντά του τους πρώτους μαθητές του. Τους Πέτρον και Ανδρέαν και τους υιούς Ζεβεδαίου, Ιάκωβον και Ιωάννην.
Ο Ιησούς ήδη ξεκίνησε το κοσμοσωτήριο έργο Του και περιοδεύει όλη την περιοχή της Γαλιλαίας, διδάσκοντας τη θεία του διδασκαλία στις συναγωγές. Στους χώρους αυτούς της προσευχής και της μελέτης του λόγου του Θεού, κηρύττει το χαρμόσυνο άγγελμα, ότι πλησίασε ο χρόνος της πνευματικής Βασιλείας η οποία θα έφερνε στους ανθρώπους την απολύτρωση και τη χαρά που διψά ο άνθρωπος. Και φυσικά μαζί με το ζωντανό του λόγο, θεράπευε κάθε είδος ασθένειας και αδιαθεσίας μεταξύ του λαού.
Πολλά θα μπορούσε κανείς να τονίσει στην όμορφη Ευαγγελική περικοπή, την οποία θα πρέπει να μελετήσουμε και να δούμε το βάθος και το ύψος της περιγραφής που παρουσιάζει.
Θα σταθούμε όμως μόνο σε μία φράση του Ματθαίου η οποία έχει να κάνει όχι μόνο με τους πρώτους μαθητές, αλλά και με τον κάθε ένα από εμάς. Και η χαρακτηριστική αυτή φράση είναι: «οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτώ.» (Ματθ. Δ΄ 20) Δηλ. Αυτοί (ο Πέτρος και ο Ανδρέας), αμέσως άφησαν τα δίκτυα και τον ακολούθησαν. Όπως επίσης παρόμοια είναι και η φράση που αναφέρεται στους Ιάκωβο και Ιωάννη, «οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών, ηκολούθησαν αυτώ.» (Ματθ. Δ΄ 22) Δηλ. Αυτοί παρευθύς άφησαν το πλοίο και τον πατέρα τους και ακολούθησαν τον Ιησού.
Δε γνωρίζω φίλοι μου αν μας έχει περάσει από το νου η σκέψη ότι παρόμοια πρόσκληση από τον Ιησού, έχουμε λάβει και εμείς οι ίδιοι. Μα θα πείτε. Ώστε έχουμε κληθεί και εμείς να γίνουμε Απόστολοι; Όχι. Δεν πρόκειται περί αυτής της ειδικής κλίσεως την οποία έλαβαν οι ψαράδες της Γαλιλαίας. Αυτή είναι μοναδική κλήση, γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Προς Εφεσ. επιστολή Β΄ 20: «εποικοδομηθέντες επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού» δηλ. Έχετε οικοδομηθεί επάνω στο θεμέλιο, που είναι οι Απόστολοι και οι Προφήτες, ενώ ακρογωνιαίος λίθος είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Και γι’ αυτόν ακόμα το λόγο, ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεώς μας ότι η Εκκλησία μας, εκτός των άλλων είναι και Αποστολική: «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».
Αλλά αν όπως είπαμε δεν έχουμε τη μοναδική και ανεπανάληπτη αυτή κλήση, έχουμε όμως δεχθεί την προσωπική μας κλίση ως ευεργεσία ουράνια με το Άγιο Βάπτισμα, το Άγιο Χρίσμα, τα Ιερά γενικώς μυστήρια της Εκκλησίας μας, όπου μέσω αυτής της χάριτος που μας παρέχουν, καλούμαστε να αγωνιστούμε ώστε να κρατήσουμε και να αυξήσουμε στη ζωή μας τις δωρεές του Θεού.
Κυριαρχεί η λανθασμένη αντίληψη ότι όλοι είμαστε παιδιά του Θεού. Και είναι λανθασμένη η αντίληψη αυτή, διότι όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα και πλάσματα του Θεού. Παιδιά του Θεού είναι μόνο «όσοι έλαβον αυτόν και έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (Ιωάν. Α΄ 12) Δηλ. Σε όσους τον δέχθηκαν, σ’ αυτούς έδωσε δικαίωμα να γίνουν τέκνα του Θεού, σ’ εκείνους δηλαδή, που πιστεύουν στο όνομά Του.
Παιδιά του Θεού είναι μόνο όσοι έλαβαν το χάρισμα και απολαμβάνουν την υιοθεσία «...ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν.» (Γαλ. Δ΄ 5).
Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα, τίθεται σοβαρά τώρα το ερώτημα: Εμείς που ήδη έχουμε δεχθεί και έχουμε λάβει την πρόσκληση, το χάρισμα της υιοθεσίας και τις δωρεές του Παναγίου Πνεύματος, αφήνουμε όλα αυτά που είναι αντίθετα με τον Ιησού και το Πανάγιον θέλημά Του; Ή μήπως η καρδιά μας και ο νους μας είναι κολλημένα σε πρόσωπα και καταστάσεις που θλίβουν το Πνεύμα το Άγιον;
Στην ύπαρξή μας, μορφώνουμε την προσωπικότητα του Κυρίου Ιησού με τον καθημερινό αγώνα εναντίον του ποικίλου κακού που μας περιβάλει ή η θέλησή μας είναι τόσο εξασθενημένη, με αποτέλεσμα, ενώ γνωρίζουμε το ορθόν, όμως δεν προσπαθούμε να το εφαρμόσουμε;
Είμαστε έτοιμοι για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού να αποκόψουμε ό,τιδήποτε κρατά την ψυχή μας από υψηλά πετάγματα; Ή αλλοίμονο, καταντούμε σαν τους αετούς που είναι κλεισμένοι μέσα στα κλουβιά...
Η Ευαγγελική πάντως φράση «οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ», θα πρέπει να μιλήσει στις καρδιές μας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι σε καμμία απολύτως των περιπτώσεων, δεν είναι δυνατόν να συνδυάσουμε όσα θέλουν να μας κρατήσουν και να μας απορροφήσουν, με όσα ζητά ο Ιησούς.
Και κάτι ακόμα. Δεν θα υπάρξει ποτέ και πουθενά κοινωνική κατάσταση η οποία να μας εμποδίζει αντικειμενικά να ζήσουμε τη ζωή του Χριστού, αν εμείς πραγματικά θέλουμε και έχουμε την διάθεση να εφαρμόσουμε στη ζωή μας το πανάγιο και σωστικό Του θέλημά.
Επομένως δεν έχει και τόσο σημασία σε ποιο τόπο βρίσκεται κανείς, ούτε πάλι αν βρίσκεται μέσα στην οικογένεια ή στην ολοκληρωτική αφιέρωση.
Σημασία έχει να συνειδητοποιήσουμε την ουράνια κλήση μας, και με πνεύμα ενθουσιασμού για την αλήθεια και ταπεινώσεως λόγω των αδυναμιών μας, να προοδεύουμε και να ολοκληρώνουμε την ευλογημένη μας αυτή κλήση, μέσω της μυστηριακής και αγωνιστικής ζωής. Αμήν