Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΤΗΡΩΝ

Την 17η του μηνός Φεβρουαρίου μνήμην επιτελούμεν του Αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Τήρωνος.

      Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Τήρων καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἀμάσεια στὴ Μαύρη Θάλασσα, ποὺ ὀνομαζόταν Χουμιαλὰ καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Μαξιμιανοῦ (286-305 μ.Χ.), Γαλερίου (305-311 μ.Χ.) καὶ Μαξιμίνου (305-312 μ.Χ.).

      Ὀνομάζεται Τήρων, διότι κατετάγη στὸ στράτευμα τῶν Τηρώνων, δηλαδὴ τῶν νεοσυλλέκτων, διοικούμενο ὑπὸ τοῦ πραιπόσιτου Βρίγκα.

      Διαβάλθηκε στὸν πραιπόσιτο(praepositus) ὡς Χριστιανὸς καὶ κλήθηκε σὲ ἐξέταση. Ἐκεῖ ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ χωρὶς δισταγμό. Ὁ διοικητὴς Βρίγκας δὲν θέλησε νὰ προχωρήσει στὴν σύλληψη καὶ τιμωρία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ἀλλὰ τὸν ἄφησε νὰ σκεφθεῖ καὶ νὰ τοῦ ἀπαντήσει λίγο ἀργότερα. Πίστευε ὅτι ὁ Θεόδωρος θὰ ἄλλαζε καὶ θὰ θυσίαζε στὰ εἴδωλα.

    Ὁ Μεγαλομάρτυς, ὄχι μόνο παρέμεινε ἀδιάσειστος στὴν πίστη του, ἀλλὰ ἔκαψε καὶ τὸ ναὸ τῆς μητέρας τῶν θεῶν Ρέας, μετὰ τοῦ εἰδώλου αὐτῆς. Ἀμέσως τότε συνελήφθη καὶρίχθηκε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες σὲ πυρακτωμένη κάμινο, ὅπου καὶ τελειώθηκε μαρτυρικά.
    Στην Αγιογραφία, ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων εμφανίζεται σε τεσσάρων ειδών μορφές. Είτε μόνος με στρατιωτική στολή, είτε αντιμετωπίζοντας ένα φίδι-δράκο και μαζί με τον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη όρθιοι ή πάνω σε άλογα. Πάντα φέρει στρατιωτική στολή.

    Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος ἐτελεῖτο στὸ ἁγιότατο Μαρτύριό του, τὸ ὁποῖο βρισκόταν στὴν περιοχὴ τοῦ Φωρακίου ἢ Σφωρακίου, τὸ Σάββατο τῆς Α’ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, δηλαδὴ τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Ἅγιος ἔκανε τὸ θαῦμα τῶν κολλύβων σώζοντας τὸν ὀρθόδοξο λαὸ ἀπὸ τὰ μιασμένα εἰδωλόθυτα, τὰ ὁποῖα ἐπρόκειτο ἀπὸ ἄγνοια νὰ φάει.

     Στην Ελλαδική Εκκλησία οι Άγιοι Θεόδωροι τιμώνται μαζί το πρώτο Σάββατο των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής(υπάρχει μάλιστα η συνήθεια των πιστών να διαβάζονται κόλλυβα το Σάββατο αυτό, στις εκκλησιές και στα νεκροταφεία, θεωρώντας το ως Ψυχοσάββατο, κάτι που δεν υφίσταται στο Τυπικό της Εκκλησίας μας) και όχι στη μέρα μνήμης τους την 8η Φεβρουαρίου για τον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη και την 17η Φεβρουαρίου για τον Άγιο Θεόδωρο τον Τήρωνα. Αυτό το βλέπουμε επίσης και  στην εντεταγμένη ακολουθία τους από το Τριώδιο, η οποία  ψάλλεται στους Ναούς κανονικά εκείνο το Σάββατο τῆς Α’ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν.
Το δια κολλύβων Θαύμα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.

    Όταν έγινε βασιλιάς ο Ιουλιανός ο Παραβάτης (361-363) έκανε πολλά και διάφορα εναντίον των Χριστιανών και προσπάθησε να αναστήσει την παλαιά ειδωλολατρική θρησκεία των Ελλήνων. Στην εποχή του είχαν ουσιαστικά ξαναρχίσει οι διωγμοί των Χριστιανών και τα βασανιστήρια...

    Ο Ιουλιανός, γνώριζε πολύ καλά τα ήθη των Χριστιανών και ότι την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τηρούν αυστηρή νηστεία και εξαγνίζονται μ' αυτή και τη θερμή προσευχή. Θέλησε, λοιπόν, να τους μιάνει με τις ειδωλολατρικές θυσίες. Γι' αυτό και κάλεσε τον έπαρχο της πόλεως και του ανέθεσε να επιβλέψει στην εκτέλεση της εξής εντολής του: Να σηκωθούν από την αγορά όλα τα τρόφιμα και να μην υπάρχουν σ' αυτήν παρά μόνον εκείνα πού θα ήταν ραντισμένα με το αίμα των θυσιών πού έγιναν στα είδωλα. Με τον τρόπο αυτό αναγκαστικά, ή θα αγόραζαν όλοι να φάνε και έτσι να γευθούν από τη θυσία προς τους θεούς, ή αν δεν υπακούσουν, να πεθάνουν από την πείνα.

    Ο έπαρχος έθεσε αμέσως σε εφαρμογή τη διαταγή του Ιουλιανού και αποσύρθηκαν από την αγορά τα τρόφιμα. Αντικαταστάθηκαν βέβαια από τα μιασμένα από τις θυσίες τρόφιμα. Φάνηκε έτσι προς στιγμήν ότι κέρδιζε ο διάβολος, ο υποκινητής και εμπνευστής και Πατέρας του Ιουλιανού. Ο Θεός όμως είναι και Παντοδύναμος και Πάνσοφος. Δεν άφησε ούτε εγκατέλειψε το λαό Του. Για τη σωτηρία του από τις μεθοδεύσεις του διαβόλου έστειλε το Μεγαλομάρτυρά Του Θεόδωρο, πραγματικά ως δώρο Θεού για να Τον δοξάσει με ένα θαύμα.

   Και παρουσιάζεται ο Άγιος στον Πατριάρχη Ευδόξιο (360-369) και του φανερώνει το σχέδιο του Ιουλιανού με τα έξης λόγια:

«Σήκω γρήγορα, Πατριάρχη, συγκέντρωσε το Χριστεπώννμο πλήρωμα, και διαφύλαξε το από τον μολυσμό των ειδώλων, παραγγέλοντάς το να μην αγοράσει κανείς από τα τρόφιμα που υπάρχουν στην αγορά».

Ο Πατριάρχης απορώντας είπε προς τον Άγιο:

«Πώς είναι δυνατόν, Κύριε μου, να γίνει αυτό; Διότι, οι μεν πλούσιοι μπορεί να το εφαρμόσουν γιατί έχουν τρόφιμα στις αποθήκες τους, οι φτωχοί όμως, που δεν θα έχουν ούτε μιας ημέρας τρόφιμα, τί θα κάνουν μπροστά σ' αυτή την ανάγκη»;

Και ο Άγιος του είπε:

«Να τους προσφέρεις κόλλυβα, για να καλύψεις την ανάγκη τους».

Και επειδή ο Πατριάρχης άκουγε για πρώτη φορά το λόγο για τα κόλλυβα, τον ρώτησε με απορία:

«Τί είναι αυτά τα κόλλυβα δεν το γνωρίζω». 

Ο Μάρτυρας τότε του αποκρίθηκε:

«Είναι σιτάρι. Να το βράσεις και να το μοιράσεις στους Χριστιανούς».

Και για να δείξει ο Άγιος από που ήλθε, πρόσθεσε:

«Γι' αυτό το βρασμένο σιτάρι στα Ευχάϊτα συνηθίζουμε να το λέμε κόλλυβα. Κάνε, λοιπόν, έτσι και σώσε το ποίμνιο του Χριστού από το μιασμό».

Λέει ο Πατριάρχης προς τον Άγιο:

«Ποιος είσαι εσύ Κύριε μου, πού φροντίζεις με αγάπη και ευσπλαχνία για τη σωτηρία μας»;

Και ο Άγιος του αποκρίθηκε:

«Εγώ είμαι ο Μάρτυρας του Χριστού Θεόδωρος, και με έστειλε για τη σωτηρία και βοήθειά σας».

    Ο Άγιος έγινε άφαντος και ο Πατριάρχης σηκώθηκε με θαυμασμό και χαρά και συγκέντρωσε το λαό του Χριστού και του φανέρωσε την παρουσία και βοήθεια του Μάρτυρα. Συγχρόνως έκανε σύμφωνα με το λόγο του. Δηλαδή έβρασε σιτάρι και μοίρασε στο λαό και διαφυλάχθηκε έτσι το ποίμνιο του Χριστού. Στην αγορά, αν και τελείωνε η εβδομάδα, η μηχανορραφία του Ιουλιανού έμεινε ανενέργητη, γιατί κανένας Χριστιανός δεν αγόρασε από τα μιασμένα τρόφιμα. Κι' αφού ο Ιουλιανός νικήθηκε ολοφάνερα απέσυρε από την αγορά τα μιασμένα τρόφιμα και επανέφερε τα συνηθισμένα.

    Οι Χριστιανοί ύμνησαν και δοξολόγησαν το Θεό και το Μάρτυρά Του Θεόδωρο και για χάρη του έκαναν λαμπρή γιορτή.

   Έτσι καθιερώθηκε από τότε και το Σάββατο της πρώτης Εβδομάδος των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να γιορτάζεται στην Εκκλησία μας το θαύμα το δια κολλύβων του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.

Από το βιβλίο: «Οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Θεόδωρος ο Στρατηλάτης και Θεόδωρος ο Τήρων» 

του Αρχιμ. Γεωργίου Μαραγκού Ηγουμένου Ι.Μ. Αγίων Θεοδώρων Αροανίας Καλαβρύτων

Ἀπολυτίκιον. 

Ἦχος β’.

Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα! ἐν τὴ πηγὴ τῆς φλογός, ὡς ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Θεόδωρος ἠγάλλετο, πυρὶ γὰρ ὁλοκαυτωθεῖς, ὡς ἄρτος ἠδύς, τὴ Τριάδι προσήνεκται. Ταὶς αὐτοῦ ἰκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Κοντάκιον.

 Ἦχος β'. Αὐτόμελον.

Πίστιν Χριστοῦ ὡσεὶ θώρακα, ἔνδον λαβῶν ἐν καρδίᾳ σου, τᾶς ἐναντίας δυνάμεις κατεπάτησας, Πολύαθλε, καὶ στέφει οὐρανίω ἐστέφθης, αἰωνίως ὡς ἀήττητος.
πηγή

Αγία Ματρώνα: «Θα βάλουν μπροστά σας τον «Σταυρό» και το «Ψωμί» και θα σας πούν διαλέξτε!»

Η Άννα Βιμπόρνοβα θυμάται…

 «Επισκέφθηκα την Ματρώνα τις μέρες της Μεγάλης Σαρακοστής, λίγο πριν πεθάνει.

–Μη φοβάσαι μου λέει, δεν θα ξαναγίνει σύντομα πόλεμος. Θα ξαπλώσουμε έτσι,και θα σηκωθούμε «αλλιώς»…

– Πως αλλιώς; την ρωτάω.

– Να,-μου λέει- θα γυρίσουμε στο «ξύλινο»…

– Μάτουσκα, της λέω, τι σημαίνει το «ξύλινο»;

– Ξύλινο αλέτρι μου λέει, με αυτό θα δουλεύουμε τότε…

– Καί που θα πάνε τα τρακτέρ που τώρα έχουμε;…»

– Ω, λέει, άσε τα τρακτέρ… Θα δουλεύει τότε το αλέτρι το ξύλινο, και η ζωή θα είναι καλή. 

Όμως, ακόμη δεν φτάσαμε μέχρι αυτούς τους καιρούς. Εσύ όμως, δεν θα πεθάνεις μέχρι τότε, και θα τα δείς όλα αυτά. Η επαναφορά του ξύλινου αρότρου στην ζωή μας (και εφ΄ όσον βρεθούνε ζώα να τα σύρουν), θα ισοπεδώσει την ανθρώπινη αλαζονεία της εποχής μας… Εάν δεν βρεθούνε ζωντανά πολύ φοβάμαι ότι θα τα σύρουμε εμείς για να μη πεθάνουμε από την πείνα. Πόλεμος (συμπλήρωσε) δεν θα ξαναγίνει (με τον τρόπο που μέχρι τώρα ξέρουμε…) Χωρίς… πόλεμο θα πεθάνετε όλοι. Θα πέσουν πολλά θύματα. Όλοι οι νεκροί, θα ξαπλώσετε επάνω στην γη….

Θα σας πω και κάτι άλλο, Αποβραδίς, όλα θα είναι (όρθια και καλά) πάνω στην γη, και όταν θα σηκωθείτε το άλλο πρωι, όλα θα μπούν (θα ταφούν) μέσα στην γη. Χωρίς «πόλεμο».

«Πως σας λυπάμαι, όσους τους έσχατους καιρούς θα ζήσετε. Η ζωή θα γίνεται όλο χειρότερη. Τελικά θα έλθει καιρός που θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πούν «Διαλέξετε!».

Θα διαλέξουμε τον Σταυρό, της έλεγαν, αλλά πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε;

-«Ε, θα κάνουμε προσευχή, θα πλάσουμε βώλους λίγο χωματάκι, θα προσευχηθούμε στον Θεό, θα φάμε και θα χορτάσουμε! » αποκρινόταν προφητικά η Αγία Ματρώνα, ενώ αλλού έλεγε:

«Θα πάρετε χώμα, θα κάνετε κουλουράκια, θα τα σταυρώνετε, και θα είναι σαν ψωμί!»

πηγή

Η υπερηφάνεια του βασιλιά Φιλίππου

Ο βασιλιάς Φίλιππος, πατέρας του Μ. Αλέξανδρου, ήταν πολύ περήφανος για τις νίκες που είχε καταγάγει στους πολέμους. Έλαβε, λοιπόν, ένα γράμμα από τον βασιλιά της Σπάρτης που του έγραφε:

«Φίλιππε, κοίτα τη σκιά σου στον ήλιο και θα διαπιστώσεις πως δεν έγινε καθόλου μεγαλύτερη απ’ ό,τι ήταν πριν από τις νίκες σου.»

το είδαμε εδώ

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ Ο λιθοβολισμός του Μεγάλου Κωνσταντίνου

Σε μια λαϊκή εξέγερση, ο όχλος είχε πετροβολήσει ένα άγαλμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου και του είχε παραμορφώσει το πρόσωπο.

Οι αυλικοί, τότε, του συνέστησαν να προβεί σε παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.
– Δεν υπάρχει, του είπαν, ποινή ισάξια με το έγκλημα που διέπραξαν οι άνθρωποι αυτοί, τολμώντας να λιθοβολήσουν το σεπτό σου πρόσωπο.
– Μα τι λέτε, απάντησε ο Μέγας Κωνσταντίνος με αγαθότητα, φέρνοντας συγχρόνως τα δάχτυλά του στο πρόσωπό του.

Εγώ δεν νοιώθω καμιά πληγή στο πρόσωπό μου.
Και τους συγχώρησε όλους.

το είδαμε εδώ

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

 ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

ΙΩΑΝΝΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ

Στο τροπάριο του νεκρώσιμου τρισάγιου «Η μόνη αγνή και άχραντος παρθένος...» α­κούονται συχνά διάφορες παραλλαγές στο κείμε­νό του: «ασπόρως» αντί «αφράστως», «υπέρ τον ελεηθήναι» ή «υπέρ τού ελεηθήναι και συγχωρηθήναι» αντί «του σωθήναι». Που οφείλονται αυτές οι διαφορές και ποιο είναι το σωστό κεί­μενο;

Γενική και αυτονόητη αρχή είναι ότι κείμενα που χρησιμοποιούνται συχνά, και μάλιστα από στήθους, φθείρονται περισσότερο από άλλα που σπανίως χρησιμοποιούνται και που, για τον λόγο αυτό, διαβάλλονται ή ψάλλονται «από διφθέρας», δηλαδή από το βιβλίο. Ειδικώς το ανωτέρω θεοτοκίον του νεκρώσιμου τρισάγιου, λόγω ιδιαιτέ­ρως συχνής χρήσεως, είναι σε όλους γνωστό από μνήμης και ψάλλεται όχι μόνο μέσα στον ναό, αλλά και σε τάφους και σε άλλες περιστάσεις, που είναι δύσκολη αν μη και αδύνατη η χρήση βιβλί­ου. Επομένως, η φθορά είναι φυσιολογική και αναμενομένη. Οι παραλλαγές δε αυτές δεν γίνον­ται μόνο από μνήμης, αλλά έχουν επηρεάσει και τα έντυπα.

Από όσο μπορώ να ξέρω, στα χειρό­γραφα και στα περισσότερα τουλάχιστον έντυπα, τα επίμαχα σημεία του κειμένου έχουν: «η Θεόν ασπόρως κυήσασα, πρέσβευε τον σωθήναι την ψυχήν του δούλου σου» ή σε πληθυντικό «τας ψυχάς των δούλων σου». Αυτό πρέπει να είναι και το αρχικό κείμενο. Το νόημα είναι πλήρες. Σε ορισμένα έντυπα αντί του «σωθήναι» απαντά το «ελεηθήναι». Σε άλλα δε προστίθεται και το «υπέρ» («υπέρ τού σωθήναι» ή «υπέρ τού ελεη­θήναι»), που χωρίς να είναι λάθος, μάλλον φαί­νεται να πλεονάζει, αφού μέσα στο «πρέσβευε» υπάρχει και η έννοια του «υπέρ» («πρεσβεύω υπέρ τίνος»). Όσο για την προσθήκη «και συγχωρηθήναι», μάλλον έχει προέλθει από ευλάβεια, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Μέσα στην αιτουμένη από Θεού σωτηρία και στο έλεος εννοείται ότι συμπεριλαμβάνεται και η συγχώρηση των αμαρτιών και ό,τι άλλο η αγάπη του Θεού επιφυλάσσει. Το αίτημα πάντως που προέχει και διατυπώνεται στα τρία προηγούμενα τροπάρια είναι η ανάπαυση της ψυχής του κεκοιμημένου, που απουσιάζει από το θεοτόκιον. Επί πλέον, με τα τρία άλλα τροπάρια δεν υπάρχει ομοσυλλαβία και ομοτονία, ούτε ακολουθούν κοινό αυτόμελο για να φανεί συγκριτικά αν διασαλεύεται το μέ­τρο του τροπαρίου με τις, κατά τα άλλα, συμπα­θείς αυτές αλλαγές λέξεων («ελεηθήναι» αντί του αρχικού «σωθήναι») και την προσθήκη του «υπέρ» και του «και συγχωρηθήναι»).

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την αλλαγή του επιρρήματος «ασπόρως» με το «αφράστως». Από όσα είπαμε η αρχική γραφή είναι η πρώτη (το «ασπόρως»), η δε αλλαγή έγινε και γίνεται αυθαιρέτως για ψευτοευσεβιστικούς λόγους, από μια ανόητη σεμνοτυφία που χαρακτηρίζει τους «καθώς πρέπει» χριστιανούς της εποχής μας. Πέρασε δε και σε ορισμένες ανεπίσημες εκδόσεις, αλλά και στην αναξιόπιστη έκδοση του Ιερατικού του έτους 1977. Και δεν επηρεάζει μεν το μέτρο και τον αριθμό των συλλαβών και την θέση των τόνων του τροπαρίου (τρεις συλλαβές, που τονίζεται η μεσαία «ασπόρως» - «αφράστως»), πράγμα που δείχνει πόσο μελετημένη και ότι από λόγιο διορθωτή έγινε η αλλαγή. Ενοχλεί όμως αυτή η απαράδεκτη τάση να φοβόμαστε τις λέξεις και να αλλοιώνουμε ακόμη και βιβλικά κείμενα για να μη «λερώσουμε το στόμα μας». Το «ασπόρως» απαντά σε δεκά­δες θεοτοκία και άλλα υμνογραφικά και ευχολογικά κείμενα, στα οποία οι υμνογράφοι και οι άλλοι ιερείς συγγραφείς μιλούν απροσποίητα με την ταπεινή και ειλικρινή γλώσσα του αγίου, που ταιριάζει στην σοβαρότητα και στην σεμνή ιεροπρέπεια της θείας λατρείας. Έτσι και η όσια Θεοκτίστη η Λεσβίαμετονομάσθηκε επί το κοσμιότερο «η από Λέσβου» ή «η Μηθυμναία»!

Και μια και ο λόγος για προσθήκες στα νεκρώσιμα τροπάρια, ας μνημονεύσω κάτι που άκουσα δυό φορές σε διαφόρους τόπους, αλλά που εύχομαι να μην έχει ευρύτερη διάδοση. Σε κάθε τροπάριο από τα ανωτέρω τέσσερα προσετίθετο μετά το «του δούλου σου» και το όνομα του κεκοιμημένου, που διάβαζε ο τελών από την επιγραφή τού τάφου. Και αυτό μεν συγκινούσε τους συγγενείς τού νεκρού, που κάθε φορά ξεσπούσαν σε θρήνους, αλλά δεν βοηθεί στην δια­τήρηση τού κοσμίου κλίματος της θείας λατρείας. Τα λειτουργικά κείμενα δεν πρέπει να αλλοιώνονται με προσθήκες ή διορθώσεις κατά το δοκούν, που οδηγούν σε αυθαιρεσίες και υπερβολές.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ (12/2001)

Πηγή φωτογραφίας ΔΙΑΚΟΝΗΜΑ

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ:

 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον       www.egolpion.com

Η μυστική φωνή του Αγίου Όρους

O Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος, ομιλεί για την μυστική κραυγή του Αγίου Όρους.

Μια ζωντανή παράδοση αιώνων, που μεταδίδεται απο γενιά σε γενιά, μέσω των Πατέρων που μπόρεσαν να απολέσουν εαυτό, να απαλλαγούν απο την φιλαυτία τούς, και να παραδωθούν Στόν Θεό.

Αξιώθηκαν έτσι, μέσα απο τούς ασκητικούς αγώνες τούς, κράζωντας ανελειπώς πρός τον Κύριο: »Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με», να ακούσουν αυτή την μυστική κραυγή, που ομιλεί μέσα στήν καρδιά του ανθρώπου, το φως, που φωτίζει εσωτερικά τον άνθρωπο, και εκδειλώνεται μέσα απο αυτόν, και πρός τα εξω. Μεταμορφώνοντας τον ίδιο, και συνεργίας της χάριτος και αλλήλους.

Metropolitan of Nafpaktos and Ayios Vlasios, Ierotheos, speaks on Mount Athos’s secret cry.

(Original Greek -English Subtitles)

πηγή: εδώ

το είδαμε εδώ

Η νηστεία γεννᾶ τούς προφῆτες, δυναμώνει τούς δυνατούς ( Μέγας Βασίλειος )

«Η νηστεία γεννᾶ τούς προφῆτες, δυναμώνει τούς δυνατούς. Ἡ νηστεία κάνει σοφούς τούς νομοθέτες, εἶναι τό καλό φυλαχτό τῆς ψυχῆς, ὁ πιστός σύντροφος τοῦ σώματος, τό ὅπλο γι᾿ αὐτούς πού ἀριστεύουν, τό γυμναστήριο γιά τούς ἀθλητές. Αὐτή ἀποκρούει πειρασμούς, αὐτή προετοιμάζει γιά τήν ἀπόκτηση εὐσέβειας· εἶναι σύντροφος τῆς νήψεως καί δημιουργός τῆς σωφροσύνης. Στούς πολέμους φέρεται μέ γεναιότητα, ἐν καιρῷ εἰρήνης διδάσκει τήν ἡσυχία. Ἁγιάζει τόν Ναζιραῖο καί τελειοποιεῖ τόν ἱερέα».

«Ἡ νηστεία ἔσβησε τή δύναμη τῆς φωτιᾶς κι ἔφραξε τά στόματα τῶν λιονταριῶν. Ἡ νηστεία ἀνεβάζει τήν προσευχή στόν οὐρανό, μέ τό νά γίνεται τρόπον τινά ἡ φτερούγα στήν πορεία πρός τά ἄνω. Ἡ νηστεία κάνει τά σπίτια νά προκόβουν, εἶναι ἡ μητέρα τῆς ὑγείας, ἡ παιδαγωγός τῆς νεότητας, τό στολίδι τῶν γερόντων, ἡ καλή σύντροφος τῶν ὁδοιπόρων, ὁ πιστός συγκάτοικος αὐτῶν πού συνοικοῦν». Η νηστεία προστατεύει τά νήπια, σωφρονίζει τό νέο, κάνει σεβαστό τό γέροντα. Διότι τά γεράματα, στολισμένα μέ τή νηστεία, γίνονται πιό σεβαστά. Γιά τίς γυναῖκες εἶναι ὁ πιό κατάλληλος στολισμός, γι' αὐτούς πού βρίσκονται στήν ἀκμή τῆς ἡλικίας, τό χαλινάρι· εἶναι τό φυλακτό τῶν συζύγων καί ἡ τροφός αὐτῶν πού παρθενεύουν. Μέ αὐτούς τούς τρόπους ἡ νηστεία βοηθᾶ σέ κάθε σπίτι. Ποιά, ὅμως, εἶναι ἡ σημασία της γιά τή δημόσια ζωή μας; Ὁλόκληρη τήν πόλη καί ὅλο τόν λαό τούς ἐπαναφέρει ἀμέσως στήν τάξη, καταστέλλει τίς κραυγές, ἀπομακρύνει τίς κακολογίες... Ἄν ὅλοι τήν παρελάμβαναν ὡς σύμβουλο σ᾿ αὐτά πού ὀφείλουν νά πράξουν, τίποτε δέν θά ἐμπόδιζε νά εἴχαμε βαθιά εἰρήνη σ᾿ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη...

Μέγας Βασίλειος
το είδαμε εδώ

Ο Δεκάλογος των Συζύγων (Πως να Διατηρήσετε το Γάμο σας Ακλόνητο)

Η αγάπη προς τον σύντροφό μας και τα παιδιά μας είναι το πρώτο πεδίο εφαρμογής της εντολής του Κυρίου “ν’ αγαπήσουμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας”. Παρ΄όλα αυτά κάποιες χρηστικές συμβουλές προς τους συζύγους μπορούν να βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση του τρόπου εφαρμογής της εντολής αυτής μέσα στο Γάμο:

Αν θέλεις να διατηρήσεις τον γάμο σου σταθερό και ακλόνητο, αν θέλεις να μην φτάσεις ποτέ στο διαζύγιο, ακολούθησε τις παρακάτω συμβουλές:

[1] Μάθε να εκδηλώνεις την αγάπη στον ή στη σύντροφό σου. Η αγάπη είναι δώρο του Θεού στους συζύγους, για να τους βοηθήσει να στηρίξουν την σχέση τους. Η αγάπη δεν παύει ποτέ να είναι της μόδας ή επίκαιρη. Η τρυφερότητα δεν θεωρείται ταμπού σε κανέναν πολιτισμό. Και ο άντρας και η γυναίκα έχουν ανάγκη να αγαπιούνται μέχρι το τέλος της ζωής τους, όπως και την ημέρα του γάμου τους.

[2] Μάθε να ενισχύεις και όχι να καταστρέφεις την αυτοεκτίμησή του ή της συντρόφου σου. Πρακτικά, όλοι μας από καιρό σε καιρό, αναρωτιόμαστε αν αξίζουμε ή όχι. Σε τέτοιες στιγμές τίποτα δεν είναι τόσο καταστροφικό όσο η αποκάλυψη ότι το πρόσωπο, που όφειλε να μας γνωρίζει καλύτερα και να μας αγαπά περισσότερο, είναι αυτό που μας υποτιμά και μας περιφρονεί.

[3] Μάθε να είσαι ευτυχισμένος με αυτά που έχεις. Είναι καλό να ξέρεις πώς να ζεις όταν έχεις αφθονία αγαθών, αλλά είναι καλύτερο να ξέρεις πώς να ζεις όταν στερείσαι. Ποτέ μην προσπαθήσεις να ζεις πολυτελέστερα απ’ ότι σου επιτρέπει το εισόδημά σου, ή ν’ αγοράζεις με πίστωση πέρα από τις δυνατότητές σου. Τα οικονομικά προβλήματα κι η συσσώρευση χρεών δημιουργούν ένταση μέσα στην οικογένεια και μπορεί να οδηγήσουν σε ατέλειωτους τσακωμούς.

[4] Μην παντρευτείς κάποιον ή κάποια με τη σκέψη να τον ή να την αλλάξεις. Μελέτες έχουν αποδείξει ότι ελάχιστος αριθμός ανθρώπων μπορεί να σημείωσε κάποια αλλαγή, απλά και μόνο χάρη στο γάμο τους. Μάθε ν’ αποδέχεσαι και ν΄ αγαπάς τον σύντροφό σου όπως είναι. Αν θεωρείς κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα του ανυπόφορο, τότε φρόντισε να μην προχωρήσεις στο Γάμο. Αν το διαπιστώσεις μετά το Γάμο τότε βρες τρόπο να το ξεπεράσεις με περισσότερη αγάπη.

[5] Να αναζητείτε και να βρίσκετε κοινούς στόχους και κατευθύνσεις. Ζούμε σε μια εποχή που «ο καθένας ακολουθεί το δρόμο του». Η σύζυγος παίρνει τη δική της κατεύθυνση και ο σύζυγος τη δική του και πουθενά δεν συναντιούνται οι δρόμοι τους. Βρείτε στόχους που μπορείτε να τους επιδιώξετε μαζί. Όχι ο καθένας ξεχωριστά. Και μην ξεχνάτε ο βασικός σκοπός του Γάμου είναι, μέσ΄ απ΄ τη συζυγική αγάπη να προάγουμε την αγάπη μας στον Κύριο.

[6] Μάθετε να συμβιβάζεστε μεταξύ σας. Να μην ξεχνάτε ποτέ ότι οι γλυκύτερες λέξεις που μπορεί κανείς να προφέρει είναι: «Με συγχωρείς, έκανα λάθος».

[7] Μην επιτρέπετε σε συγγενείς σας να παρεμβαίνουν στα οικογενειακά σας. Συνειδητοποιήστε ότι έχετε φύγει από τους γονείς σας και προσκολληθεί στον άντρα ή στη γυναίκα σας.

[8] Μάθετε να ανοίγετε την καρδιά σας στον ή στη σύζυγό σας και να λέτε τις σκέψεις σας. Ο πιο σίγουρος δρόμος για το διαζύγιο ονομάζεται δρόμος της σιωπής.

[9] Εμπιστευθείτε την πορεία της οικογένειάς σας σ΄ ένα καλό Πνευματικό. Τα μέλη της οικογένειας είναι καλό να έχουν κοινό Πνευματικό, ώστε να γνωρίζει το οικογενειακό περιβάλλον καλύτερα και να μπορεί να βοηθήσει πιο ουσιαστικά στην εξομάλυνση των πιθανών εσωτερικών προβλημάτων.

[10] Πάρτε το απόφαση ότι ο γάμος σας είναι ένας θεσμός θεοσύστατος και αδιάλειπτος. Το βασικότερο στοιχείο για την επιτυχία ενός γάμου είναι το ανδρόγυνο να βαδίζει στο δρόμο του Θεού. Όταν ο άντρας ζει για το Θεό σύμφωνα με τη διδαχή της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας επηρεάζει όλη την πορεία της οικογένειάς του. Όταν η γυναίκα αγαπά το Θεό με όλη την καρδιά, τη δύναμη και την ψυχή της, τότε συμβάλλει στο στέριωμα της οικογένειάς της. Τα παιδιά θα το βλέπουν, θα το αισθάνονται, θα το ζουν. Οι γείτονες θα το παρατηρήσουν και η Εκκλησία θα τους χαίρεται.

πηγή

Χρήστος Σαλταούρας, «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτω και την άλλην» Ματθαίος 5:39

«όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτω και την άλλην» Ματθαίος 5:39

 Χρήστος Σαλταούρας

          Στην παρούσα σύντομη μελέτη θα αναλύσουμε τον λόγο του Χριστού στο εδάφιο Ματθαίος 5:39. Τι σημαίνει άραγε αυτός ο λόγος; Πρέπει εμείς οι Χριστιανοί όταν μας χτυπούν στο ένα μάγουλο να στρέφουμε και το άλλο; Μας θέλει καρπαζοεισπράκτορες ο Χριστός; Και γιατί ο Ιησούς που είναι ο Διδάσκαλος μας («υμείς φωνείτέ με, ο Διδάσκαλος και ο Κύριος, και καλώς λέγετε• ειμί γαρ» Ιωάννης 13:13), όταν τον χτύπησαν στο μάγουλο δεν έστρεψε και το άλλο; Είναι ασυνεπής Διδάσκαλος όπως τον κατηγορεί η αρνητική κριτική των αθέων; Τον χαρακτηρίζει ασυνέπια λόγων και έργων; Μήπως η Γραφή λέγει αντιφατικά και ασυνάρτητα πράγματα όπως οι εχθροί της την κατηγορούν και δεν πρέπει να την θεωρούμε έγκυρη; Ο Απ. Πέτρος στο εδάφιο  Α Πέτρου 2:21  δεν λέγει ότι ο Χριστός «έπαθεν υπέρ υμών, υμίνυπολιμπάνων υπογραμμόν ίνα επακολουθήσητε τοις ίχνεσιν αυτού» ;;; Δηλαδή μας άφησε ο Χριστός ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ για να ακολουθήσουμε. Και στην περίπτωση του ραπίσματος τι έκανε ο ίδιος ο Χριστός; Το παράδειγμά του στην περίπτωση αυτή είναι αντίθετο από την Διδασκαλία του;

«εις των υπηρετών παρεστηκώς έδωκε ράπισμα τω Ιησού ειπών• ούτως αποκρίνη τω αρχιερεί; απεκρίθη αυτω ο Ιησούς• ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού• ει δε καλώς, τι με δέρεις;» Ιωάννης 18:22-23.

            Ορίστε, λέγουν οι οπαδοί της άθεης αρνητικής κριτικής, ο Χριστός είναι ασυνεπής ! Γιατί ενώ στους άλλους λέγει να γυρίζουν και το άλλο μάγουλο όταν τους χτυπούν, αυτός όχι μόνο δεν γύρισε και το άλλο μαγουλό του αλλά ζήτησε και τον λόγο από πάνω ! Εκτός και αν η Αγία Γραφή λέει αντιφατικά και ασυνάρτητα πράγματα, καταλήγουν με θράσος !

            Αδελφοί, ΤΙΠΟΤΑ από όσα λέγει η αρνητική κριτική δεν ισχύει. Ούτε ο Χριστός είναι ασυνεπής Διδάσκαλος, ούτε η Γραφή λέγει αντιφατικά πράγματα, ούτε καρπαζοεισπράκτορες μας θέλει ο Ιησούς.

            Οι εχθροί του Χριστιανισμού απομονώνουν από την συνάφειά τους λόγους της Γραφής για να τους διαστρέψουν και να παραπλανήσουν τα θύματα της άθεης προπαγάνδας τους. Εκμεταλλεύονται δύσκολους λόγους της Βίβλου που φαίνονται εύκολοι αλλά δεν είναι. Ακόμη και καλοπροαίρετοι Χριστιανοί μπορεί να μην κατανοούν αμέσως το νόημα ορισμένων λόγων του Χριστού και ας φαίνονται απλοί ! Η ίδια η Γραφή λέγει : «εστι δυσνόητά τινα, α οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλούσιν ως και τας λοιπάς γραφάς» Β Πέτρου 3:16.

            Τι εννοεί λοιπόν ο Ιησούς Χριστός όταν λέγει «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτω και την άλλην»; Σημαίνει αυτός ο λόγος ότι πρέπει στην κυριολεξία να στρέφουμε και το άλλο μάγουλο για να μας χτυπήσουν; ΟΧΙ. Δεν σημαίνει αυτό ! Δεν είναι κυριολεκτικός ο λόγος. Σημαίνει ότι και η συνάφεια αυτού του λόγου ! Ας δούμε λοιπόν την συνάφεια :

« Εγώ δε λέγω υμίν μη αντιστήναι τω πονηρω• αλλ’ όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτω και την άλλην•  και τω θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνά σου λαβείν, άφες αυτω και το ιμάτιον•  και όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ’ αυτού δύο•  τω αιτούντί σε δίδου και τον θέλοντα από σου δανείσασθαι μη αποστραφής» Ματθαίος 5:39-42.

            Ας εξετάσουμε την παράλληλη φράση (δηλαδή μία από τις παράλληλες φράσεις), της συνάφειας του εδαφίου.

«όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ’ αυτού δύο»

Όποιος σε αγγαρεύσει να τον ακολουθήσεις βοηθώντας τον για απόσταση ΕΝΟΣ ΜΙΛΙΟΥ, εσύ να πας μαζί του ΔΥΟ ΜΙΛΙΑ !!! Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει μήπως ότι αν κάποιος μας ζητήσει να τον συνοδεύσουμε βοηθώντας τον για μία απόσταση μέχρι τον προορισμό του , ενός μιλίου, εμείς κυριολλεκτικώς λαμβάνοντας τον λόγο του Χριστού, θα πάμε με τον αγγαρεύοντα ημάς, δύο μίλια; Και ποίο θα είναι το πρακτικό αποτέλεσμα μίας τέτοιας παράλογης τακτικής ; Στο τέλος των ΔΥΟ μιλίων ο προορισμός του αγγαρεύοντος ημάς πάλι ΕΝΑ μίλι δεν θα απέχει ; Επιπροσθέτως δε θα έχει χάσει και χρόνο και σωματική δύναμη και ούτε στον προορισμό του θα βρίσκεται !!!

Άρα λοιπόν ο λόγος του Χριστού πρέπει να λαμβάνεται στην συνάφειά του που δεν είναι κυριολεκτική αλλά σχήμα λόγου. Η παράλληλη πρόταση «όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ’ αυτού δύο» μας βοηθάει να καταλάβουμε το πραγματικό νόημα της φράσης  «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτω και την άλλην».

Το νόημα αυτών των φράσεων και όλου του χωρίου Ματθαίος 5:39-42 είναι να καταλάβουμε την αξία της μη εκδικήσεως. Η ανεξικακία των Χριστιανών πρέπει να είναι τόση όσο μεγαλύτερο είναι το μένος του επιτιθέμενου. Όπως κάποιος που μας αγγαρεύει για μια απόσταση πρέπει να έχουμε την θέληση να τον ακολουθήσουμε και για μεγαλύτερη απόσταση αν χρειαστεί, έτσι πρέπει να συγχωρούμε τους αμαρτάνοντας εις ημάς και να έχουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάθεση συγχωρητικότητας.

ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ   ΧΡΗΣΤΟΣ

το είδαμε εδώ

Τι είναι η ύψωση της Παναγίας ;

Όσοι έτυχε να παρευρεθείτε σε τράπεζα μίας Αγιορείτικης Μονής θα παρακολουθήσατε τη λεγομένη Ύψωση (του άρτου) της Παναγίας. Θα δώσουμε μια εξήγηση αυτής της ακολουθίας.

Ο άρτος της Παναγίας είναι μια τριγω­νική μερίδα που κόβεται από ένα πρόσφορο και υψώνεται προς τιμή της Θεοτόκου. Ποιός κάνει την ύψωση; Σύμφωνα με τη λειτουργική παράδοση κατά το τέλος της τράπεζας ο τραπεζάρης της μονής. Τα παλαιά τυπικά και Ωρολόγια γράφουν ότι την ύψωση κάνει ο «ταχθείς αδελφός» ή ο «ταχθείς μοναχός» ή ο «μέλλων υψώσαι την Παναγίαν»ή «παρά του εις τούτο τεταγμένου μοναχού»(Άγιος Μάρκος Εφέσου). Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης 
αναφέρει ότι την ύψωση κάνει «ο αναγνούς και τα πνευματικά διακονήσας τοις αδελφοίς», δηλ. ο αναγνώστης του λόγου προς πνευματική οικοδομή των μοναχών και προσκυνητών. Σε καμιά περίπτωση δεν αναφέρεται ότι την κάνει ο ηγούμενος ή ο εφημέριος της Μονής. Αυτοί παρακολουθούν.

Όταν γίνεται η ύψωση λέγεται το «Μέγα το όνομα της αγίας Τριάδος»,το «Παναγία Θεοτόκε, βοήθει ημίν», «Μακαρίζομεν σε πάσαι αι γενεαί…»και «Άξιον εστίν…».Προσφέρεται θυμίαμα και οι παρευρισκόμενοι παίρνουν από αυτό τον άρτο προς αγιασμό τους αλλά και προς δόξα ιδιαίτερη (εξαιρέτως) της Θεομήτορος, η οποία γέννησε τον ουράνιο άρτο της ζωής, δηλ. τον Κύριο Ιησού Χριστό, που διατρέφει τις ψυχές μας.

Το εκκλησιαστικό έθιμο της υψώσεως είναι πολύ παλιό. Το «Ωρολόγιο το Μέγα» το ανάγει στους Αποστόλους, και συνδέεται με την ευλάβεια των χριστιανών ιδιαίτερα δε των μοναχών προς τη Θεοτόκο που αναζητούσε και για την Παναγία κάτι παράλληλο προς την προσφερόμενη στον Κύριο Θεία Ευχαριστία. Όπως η Θεία Ευχαριστία προσφέρεται σε ανάμνηση του Κυρίου έτσι και η ύψωση του άρτου γίνεται προς ανάμνηση της Παναγίας.

Από τα λειτουργικά βιβλία, από πληροφορίες που μας δίνει ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης και άλλοι συγγραφείς, φαίνεται ότι η ύψωση της Παναγίας γινόταν καθημερινά στην τράπεζα των μοναχών. Κατά την εποχή του Αγίου Συμεών γινόταν η ύψωση της Παναγίας στην ακολουθία του Όρθρου, ή σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση όταν το ζητούσαν οι πιστοί ή τακτικά από πολλούς ιερείς.

Πάντοτε δε κατά τη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας μετά το «Εξαιρέτως…» όταν ψαλλόταν ο ύμνος προς την Θεοτόκο (το «Άξιον εστίν ως αληθώς…» ή η θ΄ωδή της Καταβασίας της εορτής) γινόταν η ύψωση της Παναγίας. Αυτό γίνεται από το μεγάλο πόθο του ιερέα και των πιστών «επικαλείσθαι και ανυμνείν την πανύμνητον» και «ως αν μείζονος της παρά ταύτης επιτύχοιμεν βοηθείας» δηλ. για να επιτύχουμε μεγαλύτερη βοήθεια από τη Θεοτόκο. Και συνεχίζοντας ο Άγιος Συμεών λέει, ότι η ύψωση έχει σκοπό να έχομε την Παναγία βεβαία βοηθό σε όλες τις ανάγκες και τις περιστάσεις. Αναφέρει δε ότι έχει προσωπική πείρα αυτής της βοήθειας αλλά καταθέτει και την μαρτυρία άλλων αξιοπίστων προσώπων.(Διάλογος κεφ. 357) («εν πάσαις ημών χρείαις και περιστάσεσι βοηθόν αυτήν και φρουρόν ούσαν ασφαλεστάτην… και πλείστης τυγχάνομεν εκ του ανυψούσθαι τον άρτον τούτον βοηθείας, ως και ημείς πείρα πολλάκις έγνωμεν και παρά πολλών άλλων αξιοπίστων εμάθομεν»).

Η προσφορά του αντιδώρου προς ύψωση, που γίνεται σήμερα από τον ιερέα μετά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων παραπέμπει στη συνήθεια της υψώσεως της Παναγίας. Είναι γνωστό ότι το αντίδωρο συμβολίζει το «σώμα της Θεοτόκου» επειδή από τον άρτο της προθέσεως είχε αφαιρεθεί ο «Αμνός», (τετράγωνο κομμάτι του προσφόρου με τη σφραγίδαΙΣ- ΧΡ- ΝΙ-ΚΑ), όπως ο Χριστός γεννήθηκε από την Παναγία.Η σταυροειδής ύψωση του αντιδώρου γίνεται όπως θα γινόταν και η ύψωση της Παναγίας.

Α.Χ., Θεολόγος.

Παρακαλώντας τον Θεό...

Εάν παρακαλέσεις τον Θεό για κάποιο πράγμα και δεν εισακουσθείς αμέσως, μην λυπηθείς, διότι εσύ δεν είσαι σοφότερος του Θεού. Αυτό συνέβη διότι είτε εσύ είσαι ανάξιος της επίτευξης του αιτήματός σου ή διότι οι δρόμοι της καρδιάς σου δεν είναι ανάλογοι με το μέγεθος του αιτήματός σου, αλλά δυσανάλογα μικροί, ή διότι δεν έφθασες ακόμα σε τέτοια μέτρα, ώστε να σου δοθεί εκείνο το χάρισμα για το οποίο παρακάλεσες. Καθ΄ ότι δεν πρέπει να ζητάμε μεγάλα πράγματα για τον εαυτό μας πριν τον κατάλληλο καιρό, για να μην ευτελιστεί το χάρισμα του Θεού με την επιπόλαιη χρήση του. Διότι κάθε πράγμα που κερδίζεται εύκολα και χωρίς κόπο, χάνεται και εύκολα, αλλά ό,τι αποκτάται με πόνο καρδιάς, το φυλάγουμε με μέγιστη προσοχή.

Δίψασε τον Χριστό για να σε μεθύσει με την αγάπη Του. Γίνε ελεύθερος και δείξε στον Χριστό την ελευθερία της υπακοής σου. Αγάπησε την ταπείνωση σε κάθε τι που κάνεις. Μην προσπαθείς να αποφύγεις τις θλίψεις και τις στεναχώριες, διότι διαμέσου αυτών έρχεσαι σε επίγνωση της Αλήθειας. Μην δειλιάζεις μπροστά στους πειρασμούς, διότι διαμέσου αυτών βρίσκεις τα πολύτιμα.

Και εγώ Του είπα: Αν και είμαι αρχάριος γεύομαι πειρασμούς  προοδευμένων στην πίστη ανδρών

Και Εκείνος πάλι μου είπε: Έτσι θέλησε ο Θεός, για να σε κάνει σοφό

Και ‘γω Του είπα: Πώς θα με κάνει σοφό; Εγώ κάθε μέρα γεύομαι του θανάτου.

Και Εκείνος αμέσως μου απάντησε: Σ΄ αγαπώ! Σώπασε...

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

το είδαμε εδώ

Ο Παπουλάκος και η διάσημη μάγισσα

~ Στο Γεωργίτσι της Μάνης, περί το 1850 ήταν μια διάσημη μάγισσα. Ήταν πληγή της περιοχής. Την έτρεμαν οι παντες.

Κάποτε όμως, την συνάντησε ο άγιος μοναχός και ιεροκήρυκας Χριστόφορος Παπουλάκος. Της επετέθει με την μαγκούρα του και την τσάκισε στο ξύλο. Έκθαμβοι οι Μανιάτες κοίταζαν τον Γέροντα:

«Τι με κοιτάζετε;» τους λέει «και γιατί την φοβόσαστε αυτή την 

βρωμουναίκα; Να σας το πω εγώ. Φοβάσθε διότι λιγόστεψε η πίστη σας και παρατήσατε τον δρόμο του Χριστού. Διατί τάχα δεν την φοβούμαι εγώ; Ούτε πιο γερός από σας είμαι ούτε πιο νέος. Δεν είναι το μυαλό και τα χέρια, που μου έδωσαν την δύναμη να χτυπήσω με τούτο το ραβδί κατακέφαλα τον σατανά την ώρα που έκανε τα μάγια του, αλλ’ ο Χριστός.

Μονάχα όταν γυρίσετε στον Χριστό θα σπάσετε τις δαιμονικές κλωστές, με τις οποίες οι μάγισσες κυκλώνουν τα σπίτια σας και δένουν τους άνδρες σας και βασκαίνουν τα παιδιά σας.

Όμως τα μάγια της και οι δαίμονες, που την βοηθούν, στάθηκαν ανήμποροι να την γλυτώσουν απ’ το ραβδί μου…Αν πορευθείτε και σεις κατά τον λόγο του Χριστού, τότε η κλωστή που σας δένει θα κοπεί και το Γεωργίτσι θ’ ανασάνει ελεύθερο.

Ανάψατε όλα τα σβηστά καντήλια, που προσμένουν στα εξωκκλήσια και στ’ αφανησμένα μοναστήρια. Δράμετε όλοι στην Εκκλησία σας. Μονιάσετε. Κάμνετε δικόσας τον πόνο του διπλανού σας και αγρυπνήσατε στο προσκέφαλο του αρρώστου. Ταϊστε τους πεινασμένους, ποτίστε τους διψασμένους. Ντύσατε τους γυμνούς. Και τα μάγια θα σκορπιστούν στους τέσερις ανέμους.

Μάγια θα πει η λειψή πίστη. Οι μάγισσες δεν μπορούν να βάλουν το πόδι τους στον αγρό του Χριστού. Τα μάγια μόνο στα ρημαγμένα και παρατημένα χωράφια βλαστάνουν. Κανένα μη φοβάστε, εφ’ όσον στην καρδιά σας βρίσκεται ο Χριστός«. Η μάγισσα εν’ τω μεταξύ έφυγε σε άλλα χωριά και κρύφτηκε από το φόβο της!

από το βιβλίο: «Ο Χριστός νικάει τα μάγια» του Αρχιμανδρίτη π.Παύλου Κ. Ντανά (Αγρίνιο 2014).

το είδαμε εδώ