Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 29, 2012

Πρωτοπρ. Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος, «Μία σειρά Θαυμάτων» Νεοεποχίτικος Aποκρυφισμός μέ χριστιανικό προσωπείο




«ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ»
Νεοεποχίτικος Ἀποκρυφισμός μέ χριστιανικόν προσωπεῖον
Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ
1. Βασικά χαρακτηριστικά τοῦ ἔργου
Τό «Μία σειρά Θαυμάτων» ἤ Σπουδή Θαυμάτων (A Course in Miracles), σύμφωνα μέ μία ἄλλη ἐκδοχή, ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς πλέον ἀντιπροσωπευτικές περιπτώσεις τοῦ Νεοεποχίτικου ἀποκρυφισμοῦ, πού μέ χριστιανικό προσωπεῖο κατάφερε νά παραπλανήσει στίς Η.Π.Α καί στήν Εὐρώπη ἀκόμη καί μέλη διαφόρων προτεσταντικῶν κοινοτήτων1.
Πρόκειται γιά ἕνα τρίτομο ἔργο, μέ περισσότερες ἀπό χίλιες σελίδες, πού ποικίλοι Νεοεποχίτικοι χῶροι τό προβάλλουν καί τό διαφημίζουν ὡς σειρά μαθημάτων ἄνευ διδασκάλου, γιά τήν πνευματική ἀνάπτυξη καί ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου 2.
Βασικό ὑπόβαθρό του εἶναι ὁ Ἐσωτερισμός καί ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός μέ παράλληλη χρήση ὄχι μόνο χριστιανικῆς ὁρολογίας ὅπως, Πατήρ, Υἱός, Ἅγιο Πνεῦμα, χάρη, ἀλήθεια, κ.ἄ 3 , ἀλλά καί ἑνός ἐξαιρετικοῦ ἑλκυστικοῦ λεξιλογίου. Λέξεις ὅπως, ἀγάπη, μεταμόρφωση, εἰρήνη, ἑνότητα, ἐπίγνωση, ἀλληλοεκτίμηση, συγχώρηση, ἀμνησικακία κ.ἄ. ἐναλλάσσονται σέ μία ποικιλία θεματικῶν ἑνοτήτων καί ὑπό τό πρίσμα ἑνός μεγάλου ἀριθμοῦ θρησκευτικῶν παραδόσεων.

Τό τρίτομο ἔργο “Μία Σειρά Θαυματων” (A Course in Miracles) ἐμφανίζεται ὡς ἕνα μονοπάτι πρός τό φωτισμό καί τό θαῦμα. Τό θαῦμα, ἐν προκειμένῳ, περιγράφεται ὡς μία μορφή ἀπελευθέρωσης ἀπό δυσκολίες πού εἶναι ἐγγενεῖς στήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα, στήν ὑπέρβασή τους μέσῳ τῆς συνειδητοποίησής τους μέ τελικό ἀποτέλεσμα τή βιωματική ἐπίγνωση τῆς ἀγάπης καί τῆς συμπόνοιας πρός τόν ἑαυτό μας καί τούς ἄλλους.
Ἡ καθηγήτρια τῆς Κλινικῆς ψυχολογίας M. T. Singer στό Πανεπιστήμιο τοῦ Berkeley, στήν κλασική ἐργασία της γιά τίς Σέκτες, ἀναφέρει ὅτι τό ἐν λόγῳ ἔργο τῆς Helen Schucman ἀνήκει στίς περιπτώσεις ἐκεῖνες, πού συνδυάζουν δυτικά καί ἀνατολικά θρησκευτικά στοιχεῖα μέ μία ἰσχυρή δόση στοιχείων ὑπερπροσωπικῆς ψυχολογίας καί μυστικισμοῦ 4.
2. Ἡ προέλευση τοῦ ἔργου
Πρόκειται γιά διδασκαλίες, πού ὑπαγορεύτηκαν ἀπό μία ἐσωτερική φωνή, πού μιλοῦσε μέσα στήν ψυχολόγo Helen Schucman (1909-1981), ἡ ὁποία ἐργαζόταν ὡς ἐπίκουρος καθηγήτρια στό τμῆμα τῆς ψυχιατρικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Columbia τῶν Η.Π.Α. σέ δεύτερο στάδιο, ἀφοῦ στό ἀρχικό στάδιο ἔβλεπε ὁράματα γιά πολλά χρόνια.
Τά ὁράματα τά διαδέχθηκε μία ἐσωτερική φωνή ἐντός της, πού τήν προέτρεψε νά καταγράφει αὐτά, πού θά τῆς ὑπαγορεύει, γεγονός πού ἔγινε πραγματικότητα. Ἡ καταγραφή αὐτή τῶν διδασκαλιῶν ξεκίνησε τό 1965 καί ὁλοκληρώθηκε σταδιακά τό 1972. Ἡ ὅλη διάρθρωση καί διαίρεση σέ ἑνότητες τοῦ ἔργου ἔγινε μέ τήν βοήθεια τοῦ συναδέλφου της W. Therford.
Ἡ Helen Schucman θεώρησε ὅτι αὐτή ἡ ἐσωτερική φωνή, πού τῆς ὑπαγόρευε τίς διδασκαλίες, ἦταν ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ καί ὅτι ἀπό αὐτόν λάμβανε τά μηνύματα 5. Ἡ ἐσωτερική αὐτή φωνή συνέχισε νά τῆς ὁμιλεῖ καί μετά τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἔργου. Ὁ καθηγητής I. Hexham χαρακτηρίζει τήν Helen Schucman ὡς ἀποκρυφίστρια καί ὡς medium6 , ἐνῶ οἱ E. Bauer καί W. Hanegraaff  τήν ἐντάσσoυν σαφῶς στό χῶρο τοῦ Channeling, πού ἀποτελεῖ τήν σύγχρονη ἐκδοχή καί μετεξέλιξη τοῦ ἀρχικοῦ Πνευματισμοῦ 7.
3. Ἡ διάδοση τοῦ ἔργου
Ἡ Helen Schucman παρέδωσε τό ἔργο της στήν Judith Skutch, μία γυναίκα, πού ἦταν ὑπεύθυνη ἑνός Ἱδρύματος Παραισθητήριας Ἔρευνας. Τό 1975 ἡ Judith Skutch καί ὁ σύζυγός της, ἀφοῦ μετενόμασαν τό ἵδρυμα σέ «Ἵδρυμα γιά τήν Ἐσωτερική Εἰρήνη» (Foundation for Inner Peace) 8, ἀφιερώθηκαν ἀποκλειστικά στή διάδoση τοῦ ἔργου “Μία σειρά Θαυματων ”(A Course in Miracles) τόσο στίς Η.Π.Α ὅσο καί ἐκτός αὐτῆς.
Ἦταν τέτοια ἡ διάδοσή του, πού τό 1983 δημιουργήθηκε θυγατρικό εἰδικό ἵδρυμα γιά τήν ὅλη διαχείριση τῆς ὑποθέσεως καί τήν περαιτέρω προώθηση καί ἐκπαίδευση σχετικά μέ τό περιεχόμενο τῶν βιβλίων μέ τήν ὀνομασία Foundation for A Course in Miracles (FACIM) 9.
Τό ἔργο υἱοθετήθηκε ἀπό ἀνεξάρτητες Νεοεποχίτικες ὁμάδες καί διαδίδεται μέσῳ τῆς δημιουργίας ὁμάδων μελέτης καί σπουδῆς του. Τό ἐν λόγῳ ἔργο, ὅπως ἔχει ἐπισημανθεῖ, ἔχει τροφοδοτήσει μέχρι σήμερα διεθνῶς, χωρίς νά ἑξαιρεῖται καί ἡ Ἑλλάδα, ἕνα ὁλόκληρο δίκτυο ἀπό σεμινάρια καί περιοδικά 10 . Μέχρι σήμερα ἔχουνπουληθεῖ διεθνῶς περισσότερα ἀπό 500.000 βιβλία.
Σημειώσεις:
1.Βλ. D. Kemp, A Course in Miracles, στό ΕΝRM, 2006, σ.2
2.Βλ. M.York, Historical Dictionary of New Age Movements, σσ.9-11.
3. Βλ. D. Kemp, A Course in Miracles, ὅπ.π., σ.1.
4. Βλ. M.T. Singer, Cults In Our Midst, 1995, σ.43.
5. Βλ. K. von Stuckrad, Western Esotericism, 2005, σ. 142. 
6 . ΒλΙ. Hexham, Pocket Dictionary of New Religious Movements, 2002, σ. 98.
7. Βλ. E. Bauer, Spiritismus, στό LSSW,2001
7, στ. 1008.W. Hanegraaff, Νew Age Religion andWestern Culture, 1998, σσ. 30,38.
8. Βλ.M.York, Historical Dictionary , ὅπ.π.,σσ.9-10.
9. Βλ. D. Kemp, A Course in Miracles, ὅπ.π., σ.2.
10 . Βλ. K. von Stuckrad, Western Esotericism, ὅππ.,σ.142.

Ο διαιτητής που κρέμασε τη σφυρίχτρα και φόρεσε ράσο και πετραχήλι



Ο διαιτητής που κρέμασε τη σφυρίχτρα και φόρεσε ράσο και πετραχήλι
του ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΙΖΟΥΛΗ
Ξύπνησε ήρεμος το πρωί της Κυριακής και επιστρέφοντας από 
την εκκλησία ετοίμασε τη στολή του με προσοχή, όπως έκανε πριν 
από όλα τα μεγάλα ματς. Το απόγευμα δεν είχε έναν τυχαίο αγώνα αλλά 
ντέρμπι. Ετοιμάστηκε, μελέτησε τις σημειώσεις του για τους 
παίκτες, χαιρέτησε την οικογένεια του και ξεκίνησε για το γήπεδο. 
Πριν φτάσει όμως στο αθηναϊκό στάδιο έπρεπε να «οπλιστεί» 
κατάλληλα για όσα θα αντιμετώπιζε. Ήξερε ότι το περιβάλλον θα 
ήταν φορτισμένο και οι απαιτήσεις πολλές. Έπρεπε να είναι έτοιμος.
 Το αυτοκίνητο του σταμάτησε στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο. 
Κατέβηκε, προσκύνησε και προσευχήθηκε. Τώρα ήταν πλέον 
έτοιμος να σφυρίξει στο μεγάλο ματς.
Αυτό έκανε για 20 χρόνια ο Ναούμ Σταύρου πριν από τ
ους 2.500 περίπου αγώνες που διαιτήτευσε. Από το 1986 στο
 τοπικό πρωτάθλημα της Φλώρινας έως το 2006 που κρέμασε τη 
σφυρίχτρα του ως διαιτητής της Α' Εθνικής (και μάλιστα διεθνής) είχε
 σύμμαχο και βοηθό του μέσα στο γήπεδο μόνο τον Θεό.
 Η βαθιά του πίστη ήταν γνωστή άλλωστε στην πατρίδα του τη Λίμνη Ευβοίας.
Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ
Παράλληλα όμως ήταν και τόσο αταίριαστη με τον «κολασμένο» κόσμο 
του ποδοσφαίρου. Παρ' όλ' αυτά ο Ναούμ δεν άλλαξε ούτε επηρεάστηκε. 
Αντίθετα η πίστη του δυνάμωσε μέσα από τις δυσκολίες τόσο, 
ώστε να πάρει τη μεγάλη απόφαση: Να γίνει ιερέας! Ο διαιτητής 
Ναούμ Σταύρου λοιπόν αποφάσισε να κρεμάσει τη σφυρίχτρα του 
και να φορέσει το ράσο, προκαλώντας έκπληξη στον κόσμο του 
ποδοσφαίρου. «Για μένα ήταν ό,τι αναζητούσα σε όλη μου τη ζωή»
 λέει ο πατήρ Ναούμ στην «κυριακάτικη δημοκρατία», δείχνοντας 
με καμάρι τις φωτογραφίες της χειροτονίας του από τον 
μητροπολίτη Χαλκίδος κ. Χρυσόστομο. Η ιστορία της ζωής του 
πατέρα Ναούμ ξεκινά στη Λίμνη της Εύβοιας όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. 
Η οικογένεια του ήταν ιδιαίτερα πιστή και ο μικρός Ναούμ είχε 
από παιδί δύο αγάπες. Τον αθλητισμό και την εκκλησία. 
Έπαιζε ποδόσφαιρο στη γειτονιά και είχε μάθει βυζαντινή μουσική 
για να γίνει ψάλτης. Λύκειο πήγε στη Χαλκίδα και το 1986 περνάει με
 πανελλαδικές εξετάσεις στο τμήμα Ζωικής Παραγωγής της Θεσσαλονίκης.
 Η ζωή του αλλάζει και μετακομίζει στη νύμφη του Βορρά.
 Ο Ναούμ, παράλληλα με τις σπουδές παίζει ποδόσφαιρο σε 
τοπικές ομάδες και ελπίζει βάσιμα σε μεταγραφή. 
Όμως οι οικονομικές δυσκολίες μεγαλώνουν, τα έξοδα αυξάνονται 
και η οικογένεια του δεν έχει μεγάλες δυνατότητες. Τότε ο Ναούμ 
αποφασίζει να ψάξει για δουλειά. Ένας συμφοιτητής του τον 
φέρνει σε επαφή με τον πρόεδρο του ποδοσφαιρικού συνδέσμου
 Φλώρινας που τον ενημερώνει ότι αναζητούσαν διαιτητές.
 Αποφασίζει λοιπόν να φορέσει τη στολή, να βάλει τη σφυρίχτρα 
στο στόμα και να δοκιμάσει, κυρίως για βιοποριστικούς λόγους.
ΟΙ ΥΒΡΕΙΣ
Όπως φάνηκε όμως, ο Ναούμ είχε ταλέντο κι έτσι γρήγορα 
προβιβάζεται από το τοπικό πρωτάθλημα στη Δ' Εθνική, ξεκινώντας 
μια μεγάλη διαιτητική καριέρα. «Οι συνθήκες ειδικά στα
 μικρά πρωταθλήματα ήταν δύσκολες» λέει ο π. Ναούμ και 
προσθέτει: «Ήθελα να αποδίδω πάντα δικαιοσύνη. Τα υβριστικά συνθήματα 
δεν τα άκουγα ποτέ. Έκλεινα τα αυτιά». 
Το 1992 και μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας επέστρεψε
 στην Εύβοια και έγινε διαιτητής του εκεί συνδέσμου. 
Πιάνει παράλληλα δουλειά στο κτηνιατρείο της Ιστιαίας, μια πολύ
 καλή εργασία για τον ίδιο λόγω της μεγάλης του αγάπης για τα ζώα. 
Είναι υπεύθυνος για την αναπαραγωγή τους, παρακολουθεί 
σεμινάρια και γίνεται ένας καλός επαγγελματίας. Παράλληλα είναι 
ενεργό μέλος της ενορίας του. Ψάλτης, ταμίας στο φιλόπτωχο ταμείο 
και δραστήριο μέλος της εκκλησίας, που δεν έλειπε ποτέ από τις 
ακολουθίες. Ήξερε τα πάντα για τη λειτουργία του ναού, τις ανάγκες
τα προβλήματα και τις απαιτήσεις. Την Κυριακή το πρωί έψελνε
 στον ναό και το βράδυ γινόταν ο δίκαιος κριτής του γηπέδου. 
Ο πατήρ Ναούμ, που παντρεύτηκε και απέκτησε τρία παιδιά 
συνέχισε την πορεία του ως βοηθός αλλά και πρώτος διαιτητής
 σε Α' και Β' Εθνική. Καταξιώθηκε και ποτέ δεν αναμείχθηκε σε 
«περίεργες υποθέσεις». Ωστόσο, ομολογεί, «ο κόσμος του 
ποδοσφαίρου είναι βρόμικος. Υπάρχει μεγάλο παρασκήνιο. 
Είναι θέμα του διαιτητή αν θα υποκύψει στις πιέσεις 
ή τα χρήματα». Τα χρόνια της διαιτητικής του καριέρας 
δέχτηκε κριτική και βρέθηκε σε δύσκολη θέση, όπως όλοι άλλωστε. 
Πολλές φορές όμως αυτό έγινε σκόπιμα, όπως λέει. 
«Ήρθε ένας παρατηρητής μετά τον αγώνα άρχισε να με κατηγορεί. 
Ήξερα ότι το έκανε επειδή δεν είχα υποκύψει. Γύρισα την πλάτη και
 του είπα ότι αν έχω κάνει έστω κι ένα λάθος θα παραιτηθώ την 
επόμενη μέρα. Είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση. Το βίντεο με δικαίωσε
 και από τότε κατάλαβαν ότι δεν είμαι του χεριού τους. 
Έκλεινα πάντα το τηλέφωνο πριν από τους  αγώνες και δεν με
 ξαναενόχλησαν. Κατάλαβαν ότι δεν πλησιάζομαι».
Τα ΛΑΘΗ
Ωστόσο θυμάται δύο μεγάλα ένα λάθος οφσάιντ σε αγώνα Ολυμπιακού – Ηρακλή
 κι άλλο ένα σε ματς Ιωνικός- Γιάννινα όπου ήταν βοηθός. 
«Ήταν ανθρώπινα λάθη.
 Κι εγώ το βράδυ στις ειδήσεις το κατάλαβα. 
Δυστυχώς ουδείς αναμάρτητος» λέει χαμογελώντας και συμπληρώνει:
 «Μπήκα φτωχός στο ποδόσφαιρο και είμαι περήφανος που και 
όταν έφυγα παρέμεινα φτωχός. 
Πάντα έλεγα ότι πρέπει να παίξω για μένα και για να έχω καθαρό 
το κούτελο μου. Πριν από κάθε αγώνα προσευχόμουν και ξεκινούσα
 με τη βοήθεια του θεού».
Παρέμεινε στα γήπεδα ως το 2006 έχοντας διαιτητεύσει μάλιστα και
 δύο διεθνείς αγώνες, ένα φιλικό και ένα ματς του (τότε) UEFFA
Αποσύρθηκε με τιμές και γεμάτος εμπειρίες. 
Σήμερα εξομολογείται αυτό που πάντα αναρωτιούνται οι φίλαθλοι 
για τους διαιτητές. Τι ομάδα είναι. «Νόμιζαν ότι ήμουν 
Παναθηναϊκός επειδή είχα διαιτητεύσει πολλά ματς των "πράσινων". 
Εγώ όμως είμαι ΠΑΟΚ. Χωρίς να το μάθει κανείς είχα ζητήσει 
εξαίρεση από τους αγώνες του ΠΑΟΚ. 
Δεν ήθελα να διαιτητεύω την αγαπημένη μου ομάδα».
Ο Ναούμ μετά την απόσυρση του συνέχισε να δουλεύει στο 
κτηνιατρείο. Ένα βράδυ όμως πηγαίνοντας στη Χαλκίδα για
 δουλειά αλλάζει ξαφνικά προορισμό και χτυπάει την πόρτα τ
ης Μητρόπολης. Γνώριζε τον σεβασμιότατο και του μίλησε με 
θάρρος. «Σεβασμιότατε, δεν με γεμίζει πλέον η δουλειά μου. 
Θέλω να κάνω άλλα πράγματα στη ζωή μου. Θέλω να γίνω παπάς».
 Ο μητροπολίτης τα έχασε και δεν τον πίστεψε. 
Ο Ναούμ όμως επέμεινε και τον παρακάλεσε να το σκεφτεί.
ΚΡΥΦΟΣ ΠΟΘΟΣ
Πέρασαν μερικές ημέρες και αφού πρώτα ο κ. Χρυσόστομος άκουσε 
από την τοπική κοινωνία τα καλύτερα λόγια για τον πιστό ενορίτη 
Ναούμ, τον κάλεσε και τον ρώτησε: «Το κάνεις με την καρδιά σου; 
Είσαι βέβαιος γι΄ αυτή την επιλογή;». 
Ο Ναούμ χωρίς δεύτερη σκέψη δήλωσε έτοιμος και αποφασισμένος. 
Τότε ο μητροπολίτης συμφώνησε και του ανακοίνωσε ότι θα
 τον χειροτονήσει. «Ο σεβασμιότατος είναι ο αρωγός μου, ο καλός 
βοηθός που έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις» λέει σήμερα 
ο π. Ναούμ, αναπολώντας με συγκίνηση τις στιγμές. 
Στις 5 Απριλίου του 2009 χειροτονήθηκε διάκονος και στις 31 Μαΐου
 πρεσβύτερος. Οι φίλοι του από το ποδόσφαιρο, αν και στην αρχή 
ξαφνιάστηκαν μαθαίνοντας τα νέα, παραβρέθηκαν όλοι στη χειροτονία.
 Ο ναός την ημέρα εκείνη είχε γεμίσει από διαιτητές. 
Την απόφαση του για τη νέα ζωή είχε στηρίξει με θέρμη και η σύζυγος 
του Σοφία, που τον παρότρυνε να μην κάνει πίσω. 
«Ήταν μάλλον ο κρυφός πόθος που είχα από παιδί αλλά δεν
 είχα ανακαλύψει ως εκείνη τη στιγμή» εξομολογείται ο π. Ναούμ.
 «Ήμουν όμως ψημένος. Ήμουν έτοιμος, εκείνη φαίνεται ότι ήταν
 η σωστή ώρα σύμφωνα με το θέλημα του Θεού
«Ζω με 860 ευρώ τον μήνα και δεν παίρνω τυχερή»
Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ του ζωή κύλησε ήρεμα και φυσιολογικά.
 Αφιερώθηκε στην Εκκλησία και υπηρετεί σήμερα στην Αγία Τριάδα
 Στροφυλιάς και στον Άγιο Ιωάννη της Αγκάλης. Είναι 47 ετών και
 διαιτητεύει πλέον μόνο παιδικούς αγώνες των κατηχητικών.
«Ήταν περίεργη η μετάβαση από τον κόσμο του ποδοσφαίρου στον
 κόσμο του Θεού» ομολογεί ο π. Ναούμ, «αλλά εγώ ήμουν γεννημένος 
για την Εκκλησία. Όταν με είδαν οι δικοί μου με τα ράσα 
το κατάλαβαν. 
Ήμουν αποφασισμένος να υπηρετήσω την Εκκλησία από κάθε πόστο. 
Ορισμένοι είπαν ότι έγινα παπάς νια βιοποριστικούς λόγους. 
Πριν αμειβόμουν με 1.100 ευρώ και τώρα παίρνω μισθό μόνο 
860 ευρώ. Με αυτά ζω την οικογένεια μου με τα τρία παιδιά.
Όσο για τα "τυχερά"; Αυτά δεν υπάρχουν. Ο κόσμος υποφέρει,
 εμείς είμαστε για να τον βοηθάμε όχι για να τον επιβαρύνουμε. 
Εδώ δεν πήρα "τυχερά" ως διαιτητής, θα τα πάρω τώρα ως παπάς;».
Από την εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 
Σάββατο – Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012/ΠΗΓΗ/αντιγραφή

Ο "Γείτων" Θεός



Ο Θεός είναι πιο κοντά σε κείνον που 
δοκιμάζει μια έκτακτη συμφορά, παρά 
ο πλούσιος γείτονάς του, που μένει 
κλεισμένος μέσα στο άνετο σπίτι 
του, «ευφραινόμενος καθ’ ημέραν 
λαμπρώς».

Τι μεγάλη ενίσχυση και παρηγοριά 
για μας τους πονεμένους και
 δυστυχισμένους ανθρώπους να
 σκεπτόμαστε ότι ο Θεός είναι 
ο πραγματικός και μοναδικός 
«γείτονας» μου!

Ας μη λησμονούμε την προτροπή του Αγ. Ιακώβου που λέγει:
 «Εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν». 


πηγή

Άγιος Νικόλαος Αχρίδος, "Αισιοδοξία σημαίνει ευτυχία..."


Υπάρχει ένας ανάπηρος άνθρωπος γεμάτος αισιοδοξία, τον όποιο έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια. Είναι ένας στρατιώτης πού πληγώθηκε στον πόλεμο. Μια εχθρική σφαίρα διαπέρασε το σώμα του, τον πλήγωσε δίπλα στη μέση του. Με κάλεσε να τον επισκεφθώ. Μπήκαμε μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο. Σε μία μεγάλη καρέκλα, με πλάτη δίπλα στο παράθυρο, καθόταν ό γνωστός μου. Με κοίταξε και μου είπε:
«Κάθομαι εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ και παρατηρώ τη ζωή από το παράθυρο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ και καμιά φορά από το ένα πρωί ως το άλλο πρωί. Ξέρετε πώς εάν ένας άνθρωπος βρεθεί μέσα σ' ένα άδειο πηγάδι και από κει παρατηρήσει μέρα μεσημέρι τον ουρανό, θα δει τα αστέρια του ουρανού; Και εγώ παρατηρώ μέσα από το μισοσκόταδο μου τούς ανθρώπους και μου φαίνονται σαν αστέρια λαμπερά πού φέγγουν, κινούνται κυκλικά και αδιάκοπα. Όσο συμμετείχα στον στρόβιλο της ζωής δεν ήξερα ότι ή ζωή είναι τόσο ωραία και τόσο γλυκεία. Από τότε πού έχασα τα πόδια μου, κέρδισα τα μάτια μου. Ναι βλέπω αυτή τη ζωή από τότε πού κάθισα σ' αυτήν την καρέκλα. Ή ζωή είναι ωραία και γεμάτη αρμονία.

Ή αρρώστια δεν είναι μεγάλο κακό και ό θάνατος επίσης δεν είναι ούτε μεγάλο ούτε μικρό κακό. Δεν αισθάνομαι τα πόδια μου καθόλου. Δεν στηρίζουν αυτά έμενα αλλά εγώ αυτά. Αλλά υπάρχει κάτι πού στηρίζει έμενα όπως εγώ κρατώ τα παράλυτα πόδια μου. Αν δεν  υπήρχε αυτό, θα ήμουν όλος παράλυτος. Αυτό πού με κρατά είναι ή εσωτερική ψυχική μου αισιοδοξία. Η ψυχή μου για καιρό ήταν παράλυτη. Ή οπτική της ψυχής μου κυρίως ήταν παράλυτη, επειδή δεν μπορούσε να βλέπει την ομορφιά και το νόημα αυτής της ζωής.
Ή ψυχή μου περιφερόταν στο σκοτάδι και της φαινόταν όλος ό κόσμος σκοτεινός. Ή μοναδική της δραστηριότητα ήταν ή υποταγή στο σώμα, ή σκλαβιά στο σώμα. Το σώμα μου έσερνε την ψυχή πίσω του, όπως τραβά ό κυνηγός τον σκύλο του από το λουρί. Ή ψυχή μου χοροπηδούσε, χόρευε στη σκόνη και στη λάσπη, ακολουθώντας το σώμα, υπακούοντας πάντα στην θέληση του σώματος.
Ήμουν υγιής αλλά δεν το αισθανόμουν. Είχα μάτια αλλά δεν έβλεπα. Οι ακτίνες του ηλίου, ενώ με άγγιζαν χαρούμενα, εγώ κατσούφιαζα και δεν τις έβλεπα. Τα αστέρια με έβλεπαν, αλλά εγώ τα απεχθανόμουν και τα φοβόμουν. Ήμουν σαν τυφλοπόντικας, πού κάποιος με έβγαλε έξω στο φώς και στον αέρα και μπερδεμένος τριγύριζα από δώ και από κει. Τρέμοντας έσκαβα τη γη για να ξεφύγω από τον ήλιο και να χωθώ πάλι στο σκοτεινό χώμα της γής.
Δόξα τω Θεώ έγινε αυτός ό πόλεμος! Και δόξα τω Θεώ ό εχθρός με αυτόν τον τρόπο με έκανε παράλυτο! Αυτός ό εχθρός είναι για μένα ό μεγαλύτερος ευεργέτης. Έχασα τα πόδια αλλά κέρδισα την ψυχή. Πόσο μεγάλη είναι ή σοφία του Θεού! Χρησιμοποιεί και τα πιο αυστηρά μέσα για το καλό μας. Εγώ έδωσα μόνο τα πόδια μου για την ψυχή. Που να ξέρετε πόσα περισσότερο αξίζει η ψυχή από τα πόδια!-
Από τότε πού κάθομαι σ' αυτήν την καρέκλα και παρατηρώ τον κόσμο από το παράθυρο, τακτοποίησα τις σκέψεις μου και τα αισθήματα μου. Για πολύ καιρό μέσα στο κεφάλι μου και στην καρδιά μου επικρατούσε χάος. Ό άνθρωπος βρίσκει την αρμονία στην ζωή και στον κόσμο, μόνον όταν την βρει μέσα του. Αυτήν την εσωτερική αρμονία μόλις τώρα την βρήκα. Απομάκρυνα το χάος και τον φόβο από μέσα μου. Παλιά αισθανόμουν φόβο ακόμη και για ένα απλό συνάχι. Σήμερα υπάρχουν δίπλα μου δύο παράλυτα πόδια, πού κάποτε ήταν βασικά μέλη του σώματος μου, και δεν φοβάμαι καθόλου. Μια ανατροπή συνέβη μέσα στην ψυχή. Τώρα πού έγινα πιο άσχημος, ό κόσμος μου φαίνεται πιο όμορφος. Όταν με συμπονά όλος ό κόσμος, τότε αρχίζω να λυπάμαι όλο τον κόσμο».
Έτσι μου μίλησε ό παράλυτος άνθρωπος. Πόσοι από σάς δεν θα έλεγαν: Εγώ στη θέση του θα αυτοκτονούσα. Ό αριθμός των αυτοκτονιών στην εποχή μας αυξάνει ανησυχητικά και για λόγους λιγότερο σοβαρούς από ότι είναι δύο παράλυτα πόδια. Ή αγωγή και ή διαπαιδαγώγηση παίζει σημαντικό ρόλο στο θέμα αυτό. Ό άνθρωπος διαπαιδαγωγείται ή για να γίνει αισιόδοξος ή για να γίνει αυτόχειρας. Ή γενιά μας έχει διαπαιδαγωγηθεί για το δεύτερο. Οι γονείς είναι οι πρώτοι πού προετοιμάζουν τούς αυτόχειρες.
Ή μάνα για παράδειγμα ψιθυρίζει κάθε πρωί στον γιό της: «ό κόσμος αυτός είναι κακός». «Οι άνθρωποι, συνεχίζει ή μάνα, είναι εγωιστές, φθονεροί και ψεύτες». «Απόφευγε τούς ανθρώπους, γιέ μου». «Να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου». Μετά τη μάνα ό πατέρας επαναλαμβάνει στο γιό: «Τι κακός καιρός για το χωράφι». «Πόσο άσχημη είναι ή φύση». «Πόσο αηδιαστικά είναι τα ανθρώπινα έργα». «Πόσο βαρετός είναι ό ήλιος». «Πόσο θλιβερή είναι ή ζωή». Ό πατέρας και ή μάνα επαναλαμβάνουν στο γιό τους συχνά τα τρελά λόγια ενός απαισιόδοξου ποιητή: «Αδελφέ μου, στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη αυτού του κόσμου από αυτήν. Ό κόσμος επιβιώνει λόγω της αγάπης. "Αν πει κανείς πώς στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη, αυτό είναι ή πιο φρικτή και ψευδής καταδίκη του κόσμου. Με την παραπάνω φράση του αποτυχημένου και απαισιόδοξου ποιητή διαπαιδαγωγείται ολόκληρη ή γενιά μας. Θα βρείτε εκατοντάδες νέους και ηλικιωμένους πού δεν ξέρουν το «Πάτερ ημών» και δεν διαβάζουν το Ευαγγέλιο, αλλά δεν θα βρείτε ούτε μερικές δεκάδες ανθρώπων, πού δεν επαναλαμβάνουν καθημερινά: Αδελφέ μου, σ' αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη. Όποιος όμως επαναλαμβάνει αυτά τα λόγια, δεν σκέφτεται πώς υπάρχει σ' αυτόν τον κόσμο το χαμόγελο και ή χαρά. Ακόμη και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές συνεχίζουν να υποτιμούν τούς μαθητές κρατώντας τους επίτηδες σε μια μεγάλη απόσταση απ' αυτούς. Με μία λέξη σερνόμαστε και δεν προχωράμε. Μελαγχολικοί, χλωμοί, συντετριμμένοι άνθρωποι περπατούν.
Ή χαρά μας είναι μισή λύπη. Το χαμόγελο μας δεν μοιάζει με το χρυσαφένιο φώς του ηλίου, αλλά με το χλωμό, μελαγχολικό φώς του φεγγαριού. Οι πολλοί είναι συνηθισμένοι στην κλειστή ζωή του δωματίου. Ή διασκέδαση μας φθάνει στα όρια της αμαρτίας. Εξαιτίας της αγωγής και της διαπαιδαγώγησης μας, ολόκληρη ή χώρα μας είναι «παράλυτη». Σ' αυτό οφείλεται ή απαισιοδοξία μας, ή μελαγχολία και ή θλίψη μας, ή έλλειψη χαράς. Το μεγαλύτερο μέρος της μελαγχολίας μας προέρχεται από τις εσωτερικές συνθήκες πού επικρατούν στα σχολεία, στην εκκλησία, στην οικογενειακή και στη δημόσια ζωή. Σπάνιο να βρει κανείς ένα παράλυτο πού να είναι αισιόδοξος.
Πολλοί νομίζουν ότι έτσι απλά κάποιος είναι αισιόδοξος και κάποιος απαισιόδοξος. Δεν είναι όμως έτσι. Αισιοδοξία σημαίνει ευτυχία, ενώ απαισιοδοξία σημαίνει δυστυχία. Μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο δεν είναι ή υγεία, ό πλούτος, οι φίλοι και ή δόξα. Ή μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία. Ούτε μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι ή αρρώστια, ή φτώχεια, ή μοναξιά, ή εγκατάλειψη, ή αδικία, ή οποιαδήποτε δυσκολία και απώλεια. Ή μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι να είναι απαισιόδοξος, γιατί ενώ ή αισιοδοξία αποτελεί ύμνο της ζωής, ή απαισιοδοξία αποτελεί ύμνο στον θάνατο.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν με τίποτε να συνηθίσουν να παρατηρούν τα πάντα από την οπτική της αιωνιότητας. Όλα όσα παράγει αυτός ό κόσμος, τα παράγει για την αιωνιότητα. Ή αγάπη μας και ή φιλία μας είναι αξεπέραστες στον χρόνο, όπως και ό κόσμος. Τα μάτια μας κάνουν λάθος όταν μας λένε πώς όλα περνάνε, όπως μας εξαπατούν για την κίνηση του ηλίου. Υπάρχει ένα περιβάλλον πνευματικό όπου όλα ζουν και κινούνται. Αυτό το περιβάλλον είναι σταθερό και ακίνητο. Όλα όσα έζησαν στη γη, ζουν και σήμερα σ' αυτό το πνευματικό περιβάλλον. Όλα όσα ζουν σήμερα, θα ζουν αιώνια σ' αυτόν τον πνευματικό τόπο. Ή αγάπη και ή φιλία δεν χάνονται με τον θάνατο, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν σε μια πολύ πιο καθαρή και έξοχη μορφή στον άλλο κόσμο.
Ανάμεσα στον άλλο κόσμο και σ' αυτόν πού ζούμε υπάρχουν σύνορα εξαιτίας της μυωπίας μας, και δεν βλέπουμε την συνέχεια, την προέκταση αυτής της ζωής μετά τον θάνατο. Και δεν μπορούμε να δούμε με πνευματικά μάτια το «τώρα».
Όλοι εμείς υφαίνουμε το υφαντό της ιστορίας, αδέλφια μου. Είμαστε υφαντές της ιστορίας αλλά υπάρχει και ένας μεγαλύτερος από μάς Υφαντής. Όλες οι ήμερες πού συναποτελούν το παρελθόν, από μόνες τους δεν θα σήμαιναν τίποτε, αν δεν αποτελούσαν και αυτές μέρος ενός υφαντού πού είναι ή ζωή μας.
 Ό χρόνος όλων των ανθρώπων στον κόσμο από μόνος του δεν θα ήταν τίποτε, αν δεν είχε σαν στόχο του και περιεχόμενο του την δημιουργία μιας παγκόσμιας σύνθεσης, ενός παγκοσμίου εργόχειρου υφαντού. Κάθε έργο μας μέχρι αυτήν την στιγμή, κάθε λέξη και κάθε συναίσθημα διατηρείται και δεν χάνεται ως μέρος της προσωπικής μας σύνθεσης. Όλος ό ηρωισμός μας και όλη ή φαυλότητα μας στέκονται ακίνητα στην ύφανση του παρελθόντος μας.
Εμείς οι άνθρωποι δεν αποτελούμε θεματοφύλακες της ιστορίας μας, είμαστε μόνο οι υφαντές της. Το παρελθόν διαφυλάσσεται από Εκείνον πού δεν λησμονεί τίποτε. Τα κλειδιά του παρελθόντος κρατά ό Ύψιστος Υφαντής, πού προσεκτικά άγρυπνα πάνω από κάθε νήμα πού πλέκεται στο εργόχειρο Του. Αναλογιστείτε φίλοι μου, ποιά είναι ή συμβολή σας στο τεράστιο αυτό υφαντό του Θεού; Ό λόγος του Θεού είναι λόγος της αισιοδοξίας.
Ή αισιοδοξία αποτελεί το φωτοστέφανο της χριστιανικής φιλοσοφίας και της χριστιανικής ιστορίας. Αισιόδοξος ήταν ό Θεμελιωτής του Χριστιανισμού, ό πιο Αισιόδοξος από όλους τούς αισιόδοξους στον κόσμο. Παρέμενε αισιόδοξος και όταν εγκαταλελειμμένος από όλους προσευχόταν μόνος στον Θεό, εκείνη την μοιραία νύχτα πριν αρχίσει ή τραγωδία. Και τότε πού τον σύρανε από τον Ηρώδη στον Πιλάτο χλευάζοντας τον. Και τότε πού Του έβαλαν αγκάθινο στεφάνι, πού Του έσχιζε το θεϊκό Του κεφάλι, και τότε όταν υπό το βάρος του Σταυρού έβγαινε έξω από τα Ιεροσόλυμα, πού Τον αποχαιρετούσαν με γέλια, με κατάρες και με τον ήχο των αδύναμων δακρύων των γυναικών. Και τέλος όταν το ποτήρι της πίκρας ξεχείλισε και εισήλθε στην ιστορία ή λέξη Γολγοθάς, πάλι παρέμεινε αισιόδοξος.
Αισιόδοξοι ήταν και οι Χριστιανοί μάρτυρες. Αφού οι μάρτυρες και οι μεγαλομάρτυρες ήταν αισιόδοξοι, πώς εμείς να είμαστε απαισιόδοξοι; Αισιόδοξοι ήσαν όσοι στις ρωμαϊκές αγορές πάλεψαν με άγρια θηρία, για να διασκεδάσει ό Καίσαρας. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι καίγονταν στην πίσσα στις πλατείες για την ψυχαγωγία του Καίσαρα και των γυναικών του. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι γύριζαν δεμένοι στον τροχό και όσοι θάφτηκαν ζωντανοί στην γη. Αισιόδοξοι ήσαν εκείνοι πού δεν γνώρισαν την ισότητα ούτε την ελευθερία του τύπου.
Πώς λοιπόν εμείς να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Γιατί να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Οι μάρτυρες του Χριστιανισμού όταν καίγονταν στη φωτιά φώναζαν: Εμείς και πάλι πιστεύουμε. Αυτοί και όταν τούς έσχιζαν τα θηρία ψιθύριζαν: Εμείς πάλι ελπίζουμε. Πάνω στον σταυρό, κλαίγοντας με λυγμούς έλεγαν: Εμείς και τώρα σάς αγαπάμε. Εμείς αγαπούμε την μαρτυρική ζωή μας και προσδοκούμε μια καλύτερη ζωή. Πιστεύουμε στον Ένα και Παντοδύναμο Θεό πού κυβερνά τον ήλιο και μετρά όλους τούς πόνους μας και όλες τις αδικίες των βασανιστών μας.
Αυτούς τούς ανθρώπους πού τούς κλώτσησαν σαν άχρηστες πέτρες, τούς πήρε ό Θεός, ό Κτίστης των πάντων, να αποτελέσουν το θεμέλιο της εκκλησίας Του. Ή εκκλησία Του αποτελεί το μεγαλύτερο οικοδόμημα αισιοδοξίας πού κτίστηκε στη γη. Ή αισιοδοξία του Χριστιανισμού δεν αποτελεί μία απλή πνευματική θεωρία, γιατί είναι δοκιμασμένη και τεκμηριωμένη.
«Δεν θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου Χριστιανό, εάν δεν ήμουν αισιόδοξος. Και αν αποκαλούσα τον εαυτό μου Χριστιανό και δεν ήμουν αισιόδοξος, δεν θα ήμουν ειλικρινής Χριστιανός. Και όλοι εσείς ματαίως αποκαλείσθε Χριστιανοί, εάν δεν είσθε αισιόδοξοι. Ό Χριστιανισμός αποτελεί το μέγιστο κάστρο αισιοδοξίας. Ό Χριστιανισμός θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Γιατί αυτά τα τρία μόνο σώζουν: ή πίστη, ή ελπίδα και ή αγάπη.
Ή πίστη, ή ελπίδα και ή αγάπη συναποτελούν την αισιοδοξία. Μόνον ή αισιοδοξία μάς σώζει. "Αν δεν έ-χουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα πού σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ό άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ό άνθρωπος χωρίς πόδια. Ό Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα ή ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ό πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ό δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.
Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. "Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό την νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό.


  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...