Η θέσις της Αγίας Γραφής διά την Αστρολογίαν

Του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Επικ. Καθ. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Αφορμή για το σημερινό μας άρθρο υπήρξε εκπομπή μικρού τηλεοπτικού σταθμού της Αττικής, στην οποία κάποια κυρία που αυτοπροσδιοριζόταν «Ερευνήτρια πνευματικών φαινομένων», μεταξύ των άλλων παράδοξων επιχειρημάτων της, υποστήριξε, ότι η Βίβλος σε πολλά σημεία ομιλεί για την «καταλυτική επίδραση των άστρων στη ζωή του ανθρώπου».

Στοιχειώδης όμως γνώση της Αγίας Γραφής αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για «καταλυτική επίδραση των άστρων στη ζωή του ανθρώπου» αλλά, αντιθέτως, η Αστρολογία συναριθμείται στην Αγία Γραφή στις αποκρυφιστικές και παγανιστικές εκείνες πρακτικές, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «βδέλυγμα» ενώπιον του Κυρίου.
Σύμφωνα με την Αγία Γραφή τα άστρα είναι δημιουργήματα του Θεού, που σχετίζονται με το χρονικό προσδιορισμό των ημερών, των εποχών και των ετών, αποκαλύπτουν και διηγούνται τη δόξα, την παντοδυναμία και την πανσοφία του Δημιουργού (Ψαλμ. 8, 4. 146, 4. 148, 3. Ιώβ 9, 7-10. Ησ. 40, 26.Αμώς 5, 8. Α΄ Κορ. 15, 41).
Ως δημιουργήματα που αποκαλύπτουν τη θεϊκή παντοδυναμία ενισχύουν ταυτοχρόνως την πίστη και την πεποίθηση του ανθρώπου στη θεία Πρόνοια (Γεν. 15, 5. Δευτ. 1, 10. 10, 22. Ιερ. 33, 22). Ταυτοχρόνως η Αγία Γραφή μάς υπενθυμίζει, ότι η Αστρολογία ήταν πρακτική ειδωλολατρικών λαών και μάλιστα είναι αντίθετη στο θέλημα του Θεού.
Αρχαίοι ειδωλολατρικοί λαοί, μας πληροφορεί η Αγία Γραφή, ότι προσκυνούν και λατρεύουν τα άστρα και άλλα ουράνια σώματα, ως θεούς (Δευτ. 4, 19. 17,3. Δ΄ Βασ. 23, 5. Σοφ.1, 5. Ιερ. 19, 13. Ιεζ. 8, 16).
Επίσης, ως πρακτική πρόγνωσης συναριθμείται μαζί με τις άλλες αποκρυφιστικές πρακτικές σε αυτά που χαρακτηρίζονται ως «βδέλυγμα» ενώπιον του Θεού (Δευτ. 18, 9-14) και ταυτοχρόνως τονίζει μετʼ εμφάσεως, ότι ουδεμία επίδραση ή βοήθεια μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους (Ησ. 47, 12-14).
Είναι λοιπόν σαφές, ότι η δήλωση της «Ερευνήτριας πνευματικών φαινομένων», με τη διατύπωση της θέσεως, ότι τα άστρα έχουν «καταλυτική επίδραση στη ζωή του ανθρώπου», ή αγνοούσε ή σκοπίμως παραπλανούσε ανύποπτους ανθρώπους.

Ορθόδοξος Τύπος

Η Ορθόδοξη πίστη και η Μασονία

Είναι δυνατόν κάποιος να είναι χριστιανός Ορθόδοξος

και ταυτοχρόνως να είναι και Μασόνος;
 

Γράφει ο Πρωτ. Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος. Δρ. Θ
 http://img.pathfinder.gr//clubs/files/60261/51.html

Πηγή: περιοδικό "Διάλογος", τ. 32, Απρίλιος-Ιούνιος 2003.

Η Φραγγομασονία διαθέτοντας Μυστήρια, αποτελεί θρησκεία. Γι' αυτό και την συμπεριλαμβάνουμε στην ενότητα των θρησκειών. Κάτι για το οποίο το παρόν άρθρο του π. Βασιλείου είναι ενδεικτικό.

Βασική τακτική διαφόρων ομάδων, κινήσεων, οργανώσεων κ. α όπου ο χαρακτήρας τους, οι διδασκαλίες και οι πρακτικές είναι απολύτως ασυμβίβαστες με την ορθόδοξη πίστη μας, είναι η προσπάθεια χειραγώγησης των ανθρώπων μέσω της παραπληροφόρησης. Τακτική η οποία κατ’ εξοχήν χρησιμοποιείται από τον Τεκτονισμό ή Μασονία. Μόνιμη επωδός των διαφόρων Τεκτόνων αποτελεί ο ισχυρισμός, ότι αποτελούν απλώς φιλοσοφική οργάνωση που αποβλέπει στην αναζήτηση της αλήθειας, στην κοινωνική και ατομική πρόοδο χωρίς να έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα. Άποψη που προσπαθούν να τη διαδώσουν με κάθε πρόσφορο μέσο και σε κάθε ευκαιρία. Θεωρούν μάλιστα ότι μπορεί κάποιος να είναι ταυτοχρόνως και χριστιανός και Τέκτονας. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Είναι δυνατόν κάποιος να είναι χριστιανός ορθόδοξος και ταυτοχρόνως να είναι και Μασώνος; Για την Ορθόδοξη πίστη μας κάτι τέτοιο είναι όχι μόνον αδύνατο αλλά και αδιανόητο. Εν προκειμένω είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι η Εκκλησία μας έχει κατ’ επανάληψη τοποθετηθεί για τον Τεκτονισμό κατά τρόπο σαφή, υπεύθυνο και συγκεκριμένο. Υπενθυμίζουμε χαρακτηριστικά: Ι) Η Διορθόδοξος Επιτροπή που συνεδρίασε στη Μονή Βατοπαιδίου από 8-23/6/1930 στο Άγιον Όρος χαρακτηρίζει τον Τεκτονισμό «ως σύστημα αντιχριστιανικόν και πεπλανημένον». ΙΙ) Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 12-10 1933 συν τοις άλλοις υπογραμμίζει ότι ο Τεκτονισμός «υπομιμνήσκει τας παλαιάς εθνικάς μυστηριακάς θρησκείας ή λατρείας, από των οποίων κατάγεται και των οποίων συνέχειαν και αναβίωσιν αποτελεί» (Περ. Εκκλησία 48, (4-12-1933), σ. 1). ΙΙΙ) Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Νοέμβριο του 1972 επαναλαμβάνει «ότι η Μασονία είναι αποδεδειγμένως θρησκεία μυστηριακή, προέκτασις των παλαιών ειδωλολατρικών θρησκειών, όλως ξένη και αντίθετος προς την εξ αποκαλύψεως σωτηριώδη αλήθειαν της Αγίας ημών Εκκλησίας. Διαδηλοί κατηγορηματικώς ότι η ιδιότης του Μασώνου υπό οιανδήποτε μορφήν είναι ασυμβίβαστος προς την ιδιότητα του χριστιανού μέλους του Σώματος του Χριστού» (Περ. Εκκλησία 50, (1973), σ. 17). IV) Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Οκτώβριο του 1996 την θωρεί «παγανιστική θρησκεία» ασυμβίβαστη με το χριστιανισμό και τη χαρακτηρίζει «ως αντίχριστον σύστημα» (Περ. Εκκλησία 73(1996), σσ. 673-674). Διάφοροι τεκτονικοί κύκλοι ισχυρίζονται ότι αυτές οι αδαμαντίνου διαύγειας Ορθόδοξες τοποθετήσεις είναι ανακρίβειες, αστήρικτες θεωρητικές διακηρύξεις και είναι, πάντα κατά τους ισχυρισμούς τους, καρπός μιας ισχυρής προκατάληψης. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Αναμφιβόλως όχι. Αντιθέτως αυτοί οι ισχυρισμοί αποτελούν μια ακόμα προσπάθεια μασωνικής παραπληροφόρησης. Και τούτο γιατί αποδεικνύεται εύκολα και ο παγανιστικός και ο αποκρυφιστικός και ο αντιχριστιανικός χαρακτήρας του Τεκτονισμού από πλήθος μασωνικών κειμένων – μαρτυριών. Ως αποδείξεις θα παραθέσουμε ενδεικτικά θέσεις από την Εγκυκλοπαίδεια της Ελευθέρας Τεκτονικής, αφ’ ενός μεν γιατί αποτελεί έκδοση της Μασωνικής Στοάς Όμηρος, αφ’ ετέρου δε γιατί ο συντάκτης των διαφόρων λημμάτων παραθέτει και απόψεις και άλλων Μασόνων Ελλήνων και ξένων, έτσι ώστε να καθίσταται το εν λόγω έργο πιο αντιπροσωπευτικό για το χώρο του. α) Η παρουσία αποκρυφιστικών στοιχείων στον Τεκτονισμό. Διαβάζουμε στην εν λόγω Μασωνική εγκυκλοπαίδεια σχετικά με τους ανώτερους βαθμούς του Τεκτονισμού ότι: «οι Ανώτεροι βαθμοί του ουδέν άλλο είναι ή συμπύκνωσις των διαφόρων μορφών του "εσωτερισμού" προσφέρουσα εις τον Τέκτονα ευρύ πεδίον ερεύνης εις την σφαίραν του υπεραισθητού» (σ. 127). Στην ίδια σελίδα επίσης αναφέρεται: «παραμένει αναντίρρητον ότι η όλη διάρθρωσις των πέραν του 3 βαθμών του περικλείει μέγιστον μέρος της Αποκρύφου επιστήμης και του μυστηρίου συγχρόνως. Άλλως θα ήτο αδύνατον να ερμηνευθούν και να κατανοηθώσιν οι βαθμοί ούτοι, τα σύμβολα και αι αλληγορίαι των» (σ. 127. Πρβλ. και σ. 103). Σταματούν όμως εδώ οι μαρτυρίες; Όχι. Θα αναφέρουμε μια ακόμη χαρακτηριστική από τις πολλές. Σ' αυτή ομολογείται η παρουσία στον Τεκτονισμό της ιουδαϊκής αποκρυφιστικής παράδοσης της Καββάλα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Εις πλείστους ανωτέρους Τεκτονικούς βαθμούς γίνεται χρήσις της Καββάλα, ολόκληρα δε Τεκτονικά δόγματα έχουν στηριχθή επί των αρχών της» (σ. 507). Και αλλού «Η προσεκτική μελέτη των διαφόρων Τεκτονικών βαθμών αποδεικνύει την αναμφισβήτητον επίδρασιν της καββαλιστικής παραδόσεως επί του Τεκτονισμού» (σ. 510 ). Η παρουσία παγανιστικών στοιχείων στον Τεκτονισμό Χαρακτηριστικές είναι επίσης και οι μαρτυρίες που υπάρχουν στην εν λόγω Μασωνική εγκυκλοπαίδεια για την παρουσία του παγανιστικού στοιχείου στον Τεκτονισμό. Αναφέρουμε ενδεικτικώς δύο: «Ουδείς όμως εξετάζων προσεκτικώς τους τρόπους, καθ' ούς η ανάστασις ή η επιστροφή εις την ζωήν εδιδάσκοντο δια συμβόλων και τελετών εις τα Αρχαία μυστήρια και διδάσκονται και σήμερον εις την τεκτονικήν μύησιν δύναται να αρνηθή, ότι ο Τεκτονισμός απέρρευσεν εκ των αρχαίων μυστηρίων» (σ. 93. Πρβλ. A. G. Mackey, An Encyclopaedia of Freemasony, Vol. 2, Chicago 1947, σ.851). Με την ίδια επίσης βεβαιότητα και σαφήνεια αλλού ομολογείται ότι «οι τρεις πρώτοι συμβολικοί βαθμοί δεν είναι τι άλλο ή πιστή επανάληψις των περί "αθανασίας της ψυχής" διδαγμάτων των Αιγυπτιακών, των Διονυσιακών, των Ορφικών, των Ελευσίνιων και των Μιθραϊκών Μυστηρίων» (σ. 127. Βλ και σσ.151, 633 ). Η παρουσία αντιχριστιανικών διδασκαλιών στον Τεκτονισμό Από το πλήθος των πλανών που αποτελούν αντιλήψεις του Τεκτονισμού θα σταθούμε ενδεικτικά μόνο σε μία περίπτωση, στην αντιχριστιανική πλάνη της μετενσάρκωσης. Εξόχως διαφωτιστικά είναι όσα αναφέρονται για αυτήν στην Μασωνική εγκυκλοπαίδεια. Αναφέρονται, λοιπόν, τα εξής: «Ο Ελευθεροτεκτονικός εσωτερισμός πρεσβεύει επίσης, ως είναι φυσικόν, το δόγμα της μετενσαρκώσεως άνευ του οποίου δεν είναι δυνατόν να νοηθή και στηριχθή ο περί εξελίξεως νόμος.(...) Αθανασία ψυχής άλλως τε, ως την πρεσβεύει ο Ελευθεροτεκτονισμός, δεν θα ήτο νοητή άνευ της μετενσαρκώσεως» (σ. 607). Οι Μασωνικές μαρτυρίες αποδεικνύουν ότι οι θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας για τον Τεκτονισμό επιβεβαιώνονται από την πραγματικότητα και δεν αποτελούν αστήρικτες κατηγορίες που είναι καρπός προκατάληψης, όπως ισχυρίζονται διάφοροι τεκτονικοί κύκλοι. Ταυτοχρόνως όμως αποδεικνύουν και την απόπειρα παραπληροφόρησης που επιχειρείται από τον Τεκτονισμό σχετικά με τη φύση και τα χαρακτηριστικά της οργάνωσής τους. Είναι νομίζουμε αυτονόητο ότι κάποιος που θέλει να είναι συνειδητός Ορθόδοξος Χριστιανός δεν μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και Τέκτονας. Ποια σχέση μπορεί να έχει το φως του Ευαγγελίου με την αποκρυφιστική και παγανιστική καταχνιά του Τεκτονισμού; Αναμφιβόλως καμία. Η μύηση και η ένταξη κάποιου στη Μασονία είναι επιστροφή από το χώρο της ζωής, από το χώρο της κατά Χριστόν" καινής κτίσης" (Β Κορ 5, 17) που είναι η Εκκλησία στο χώρο της σκιάς και του θανάτου (Ματθ. 4, 16. Λουκ 1, 79).

Πηγή

Πρωτοπρ. Βασ. Γεωργόπουλος, Σαββατιανοί - Οι αρνηταί της Κυριακής

Σαββατιανοί - Οἱ ἀρνηταί τῆς Κυριακῆς

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου,

Ἐπικ. Καθ. Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Μέ τήν ὀνομασία «Σαββατιανοί» χαρακτηρίζονται οἱ αἱρετικές κινήσεις, οἱ ὁποῖες πολεμοῦν καί ἀρνοῦνται τήν Κυριακή ὡς ἡμέρα λατρείας τοῦ Θεοῦ. Ἀδυνατοῦν νά κατανοήσουν τό ριζικῶς διαφορετικό θεολογικό περιεχόμενο τῆς Κυριακῆς καί ἐμμένουν στή διατήρηση τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Σαββάτου.

Μέσα στήν ἱστορία ἡ διατήρηση τοῦ Σαββάτου ὡς ἡμέρα λατρείας τοῦ Θεοῦ, ἀποτελοῦσε διδασκαλία διαφόρων αἱρετικῶν κινήσεων ὅπως τῶν ἀρχαίων ἰουδαϊζόντων αἱρετικῶν κινήσεων (Ἐβιωνίτες, Ναζαρηνοί, Ἐλκεσαΐτες), ἐνῶ στόν ὕστερο Μεσαίωνα (12ος αἰώνας) τῶν λεγομένων Passaginer.

Ἡ συστηματική ἐμφάνιση τῶν «Σαββατιανῶν» στούς νεότερους χρόνους θά γίνει ἀπό τά χρόνια τῆς Μεταρρύθμισης. Τό θέμα θά τό ἐπαναφέρουν στήν ἐπικαιρότητα ἀρχικά οἱ Ἀναβαπτιστές. Τά ἑπόμενα χρόνια οἱ O. Glait καί A. Fischer, πρώην Ρωμαιοκαθολικοί ἱερεῖς, διέδιδαν συστηματικά τή λατρεία τοῦ Σαββάτου ἀντί τῆς Κυριακῆς, σέ περιοχές τῆς Κεντρικῆς Εὐρώπης.

Τόν 16ο αἰώνα στήν Ἀγγλία, διάφορα ἄτομα προερχόμενα ἀπό τό χῶρο τῆς Διαμαρτύρησης ἐπανέφεραν τό ζήτημα τῆς λατρείας τοῦ Σαββάτου. Ἀποκήρυτταν τήν ἐκκλησιαστική διδασκαλία περί Κυριακῆς μέ τό πρόσχημα, ὅτι δέν ὑπῆρχε, κατ' αὐτούς, βιβλική κατοχύρωση παρερμηνεύοντας ταυτοχρόνως τίς παλαιοδιαθηκικές μαρτυρίες περί τοῦ Σαββάτου πού ἐπικαλοῦνταν.

Στή συνέχεια, τή λατρεία τοῦ Σαββάτου, τήν ὑποστήριζαν οἱ προερχόμενοι ἀπό τόν χῶρο τῶν πρώιμων Οὐνιτάριων οἱ Davidisten, μιά ἰουδαΐζουσα αἵρεση τόν 16ο-17ο αἰώνα στήν Κεντρική Εὐρώπη.

Τό 1617 θά δημιουργηθεῖ στό Λονδῖνο ἡ πρώτη ὀργανωμένη κοινότητα, ἀπό τό χῶρο τῶν Βαπτιστῶν, γιά τή λατρεία τοῦ Σαββάτου ἀντί τῆς Κυριακῆς ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ John Trask.

Τόν ἴδιο αἰώνα, τό Σάββατο, θά γίνει ἡμέρα λατρείας τοῦ Θεοῦ γιά μιά ἰουδαΐζουσα ρωσική αἵρεση τούς Subbotniki στήν περιοχή τοῦ Καυκάσου, ὅπως ἐπίσης καί στήν Ἀγγλία ἀπό τούς ὀπαδούς τῆς Ἀγγλίδας ὁραματίστριας Southcote Jane (17501814).

Τήν ἴδια χρονική περίοδο, «Σαββατιανοί» ἐμφανίζονται καί στίς ΗΠΑ στό χῶρο τῶν Βαπτιστῶν, καθώς θά ἱδρυθεῖ ἡ πρώτη Βαπτιστική Ἐκκλησία τῆς Ἑβδόμης Ἡμέρας (Seventh Day Baptist) ἀπό τόν Stephen Mumford. Ἡ κίνηση αὐτή ἔγινε ἀφορμή γιά τήν περαιτέρω διάδοση τῆς λατρείας τοῦ Σαββάτου ἀντί τῆς Κυριακῆς στήν Ἀμερικανική Ἤπειρο καί ἐπηρέασε καί ἄλλους προτεσταντικούς κλάδους καί κοινότητες.

Τήν ἴδια περίοδο θά δημιουργηθεῖ μιά ἐθνική ἀγγλόφωνη ὀργάνωση γιά τούς Βαπτιστές, πού ἀποδέχονταν τή λατρεία τοῦ Σαββάτου ἡ «The Seveth Day Baptist General Conference », ἡ ὁποία στά χρόνια πού θά ἀκολουθήσουν θά ἐργαστεῖ συστηματικά μεταξύ τῶν Βαπτιστικῶν κοινοτήτων γιά τήν ἀποδοχή τοῦ Σαββάτου καί τήν ἀντικατάσταση τῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρα λατρείας τοῦ Θεοῦ.

Τό δεύτερο μισό τοῦ 19ου αἰώνα θά δημιουργηθοῦν στίς ΗΠΑ ἡ αἵρεση τῶν Ἀντβεντιστῶν τῆς Ἑβδόμης Ἡμέρας ἀπό τήν Ε. G. White, ὅπου ἡ λατρεία τοῦ Σαββάτου, μέ τήν συνδρομή τῶν ὁραμάτων της, κατέχει δεσπόζουσα θέση μέ ταυτόχρονη ἄκρως ἐπιθετική ἀπόρριψη τῆς Κυριακῆς.

Τόν 20ο αἰώνα ἡ δεύτερη μεγάλη διεθνής αἱρετική κίνηση πού υἱοθέτησε τό Σάββατο ὡς ἡμέρα λατρείας εἶναι ἡ «Παγκόσμια Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ» (Worldwide Church of God), πού ἵδρυσε ὁ H. W. Armstrong.

Τόν ἴδιο αἰώνα (1943) ὅλες οἱ Προτεσταντικές κοινότητες τῶν ΗΠΑ πού ἀποδέχονταν τό Σάββατο ἀντί τῆς Κυριακῆς, θά δημιουργήσουν τήν Bible Sabbath Association, ἐνῶ στό χῶρο τῶν Βαπτιστῶν τό 1965 γιά τό ἴδιο ζήτημα ἱδρύθηκε ὡς συντονιστικός ὀργανισμός -ὀμπρέλα τό «World Federation of Seventh Day Baptist Conferences».

Ἐπιπλέον τόν 20ο αἰώνα, Προτεσταντικές κοινότητες πού ἀντικατέστησαν τήν Κυριακή μέ τό Σάββατο, θά ἐμφανιστοῦν καί στόν λεγόμενο Τρίτο Κόσμο (Ἀφρική) μέ πιό ἀντιπροσωπευτικό παράδειγμα αὐτό στή Γκάνα μέ τό Sabbath Assotiation of Ghana.

Ἡ πιό ριζοσπαστική κριτική γιά τίς θέσεις τῶν λεγομένων «Σαββατιανῶν», προέρχεται ἀπό τόν ἅγιο Ἰγνάτιο τόν Θεοφόρο. Ὁ λόγος του μέ ἀνάλογες ἀφορμές, ἀκριβής, σαφής καί διαχρονικός: «Ἄτοπον ἐστιν Ἰησοῦν Χριστόν λαλεῖν ἐπί γλώσσης, καί τόν παυσθέντα Ἰουδαϊσμόν ἐπί διανοίας ἔχειν. Οὗ γάρ Χριστιανισμός, οὐκ ἐστιν Ἰουδαϊσμός» (Μαγνησίους, 10. ΒΕΠΕΣ 2, 296).

Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2030, 11 Ιουλίου 2014

πηγή

π. Βασ. Γεωργόπουλος, Ποιμαντικά λάθη εις την αντιμετώπισιν των αιρέσεων - Η περίπτωσις του κηρύγματος

Ποιμαντικά λάθη εἰς τήν ἀντιμετώπισιν τῶν αἱρέσεωn - Ἡ περίπτωσις τοῦ κηρύγματος 

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου,

Ἐπικ. Καθ. Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Βασικός παράγοντας στήν ποιμαντική πράξη γιά τή σωστή καί ὑπεύθυνη ἀντιμετώπιση τῶν διαφόρων αἱρέσεων δέν εἶναι μόνο ἡ καλή γνώση τῶν δοξασιῶν καί τῶν πρακτικῶν τῆς κάθε αἱρετικῆς κίνησης, ἀλλά καί ἡ ἀποφυγή διαφόρων ποιμαντικῶν λαθῶν.

Ἡ ἀποφυγή αὐτῶν τῶν λαθῶν εἶναι καίριας σημασίας ἀναγκαιότητα γιατί, μεταξύ τῶν ἄλλων, σχετίζεται μέ τήν ὀρθή στρατηγική τοῦ ποιμένα ἤ καί τοῦ χριστιανοῦ γιά νά βοηθηθεῖ ὁ πλανεμένος συνάνθρωπός μας. Ἕνα τέτοιο ποιμαντικό λάθος εἶναι ὁρισμένες φορές καί ἡ ποιότητα καί τό περιεχόμενο τοῦ ἀντιαιρετικοῦ κηρύγματος.

Εἶναι αὐτονόητο ὅτι τό ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό κήρυγμα δέν μπορεῖ νά εἶναι οὔτε προτεσταντικοῦ τύπου εὐσεβιστική ἠθικολογία οὔτε ρωμαιοκαθολικοῦ τύπου σχολαστική καθηκοντολογία. Εἶναι ὅμως, ἐπίσης, ἀδιανόητο τό ἀντιαιρετικό κήρυγμα νά περιλαμβάνει τήν καλλιέργεια φανατισμοῦ καί σκληρότητας πρός τόν ἄνθρωπο πού ἔχει ἐμπλακεῖ στήν πλάνη.

Ἐκφράσεις ἀκραῖες, ἀνάρμοστες, βλαπτικές, ἰσχυρισμοί ἀναληθεῖς, φημολογίες ἀνεύθυνες ἤ ἀνεξέλεγκτες εἶναι ὄχι μόνο ἀσυμβίβαστες μέ τό ὀρθόδοξο ἦθος ἀλλά δέν μποροῦν νά ἀποτελοῦν ἐπιλέον περιεχόμενο τοῦ κηρύγματος. Εἶναι ἐπιλήψιμες καί βλαπτικές γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ποικιλόμορφης πλάνης.

Εἶναι σοβαρότατο σφάλμα ἡ διαβολοποίηση ἤ ἡ ἀπαξίωση τῶν συν ανθρώπων μας, στά πλαίσια τοῦ κήρυγματος, πού εἶναι θύματα τῆς πλάνης. Τέτοιος λόγος δέν εἶναι λόγος « ἅλατι ἠρτυμένος» (Κολ.4, 6) . Δέν ἐκφράζει τήν ἀγάπη καί τό ἄδολο ἐνδιαφέρον τοῦ ποιμένα ἤ τοῦ χριστιανοῦ πρός τά πνευματικά θύματα τοῦ ὄφεως. Δέν συμβάλλει στήν κατά Χριστόν οἰκοδομή τοῦ πληρώματος, οὔτε ἀποτελεῖ ὑπεύθυνη ἐνημέρωση.

Ὅτι εἶναι σφάλμα ἡ διαβολοποίηση ἤ ἡ ἀπαξίωση τῶν πλανεμένων συνανθρώπων μας, μᾶς τό ὑπενθυμίζουν δύο Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Διαχρονικά ἐπίκαιρος παραμένει, καί στό θέμα αὐτό, ὁ λόγος τοῦ Ἱ. Χρυσοστόμου: «τῷ λόγῳ διώκω οὐ τόν αἱρετικόν ἀλλά τήν αἵρεσιν, οὐ τόν ἄνθρωπον ἀποστρέφομαι ἀλλά τήν πλάνην μισῶ, καί ἐπισπάσασθαι βούλομαι»(PG 50, 701).

Tό δεύτερο παράδειγμα εἶναι εὐρύτερα γνωστό. Προέρχεται ἀπό τό Γεροντικό καί ἀπό τή ζωή τοῦ ἁγίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου. Σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀναποτελεσματική σκληρότητα τοῦ ὑποτακτικοῦ του ἀπέναντι στόν ἱερέα τῶν εἰδώλων καί τά τραγικά ἀποτελέσματά της ,ἡ ἀγαπητική καί διακριτική στάση τοῦ ἁγίου Μακαρίου ἔκανε τόν εἰδωλολάτρη ὄχι μόνο χριστιανό , ἀλλά καί μοναχό.

Προσοχή λοιπόν στά κενά καί στά σφάλματα.

Κάθε λόγος ἀνακριβής ἤ ἐπιθετικός ἤ φανατικός πού βλέπει τόν πλανεμένο συνάνθρωπο ὡς ἐχθρό καί ὄχι ὡς ἀδελφό πού χρήζει βοήθειας κάνει μεγαλύτερη ζημιά καί δέν ὠφελεῖ. Καί κάτι ἀκόμη. Ὅσοι ἐπιλέγουν τέτοιες ἀδιέξοδες πρακτικές , ἄθελά τους ἐνισχύουν τήν αἱρετική προπαγάνδα πού συνηθίζει νά ταυτίζει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί πίστη μέ ἐσφαλμένες συμπεριφορές τῶν μελῶν της.

Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2029, 4 Ιουλίου 2014

ΠΗΓΉ

 

Πρωτοπρ. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Τα Ηλιοστάσια. Η παγανιστική και αποκρυφιστική χρήσις τους

Τά Ἡλιοστάσια. Ἡ παγανιστική καί ἀποκρυφιστική χρήσις τους 

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου,

Ἐπικ. Καθ. Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Τά ἡλιοστάσια (22 Δεκεμβρίου, 21 Ἰουνίου) εἶναι ἕνα φυσικό ἀστρονομικό φαινόμενο, πού ἔχει σχέση μέ τήν καθημερινή ἀλλαγή μετατόπιση τῆς θέσεως τοῦ ἡλίου στό οὐράνιο στερέωμα, κατά τή διάρκεια τοῦ ἔτους. Ὡς ἀστρονομικό φαινόμενο, λέγουν οἱ εἰδικοί, τό θερινό ἀπό τό χειμερινό ἡλιοστάσιο εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα μεταξύ τους ὡς πρός τήν τροπή τοῦ ἡλίου.

Οἱ δύο αὐτές ἡμέρες τό χρόνο στόν ἀρχαῖο παγανιστικό κόσμο ἦταν συνδεδεμένες καί μέ τό φαινόμενο τῆς Ἡλιολατρίας, τή λατρεία δηλαδή τοῦ ἡλίου ὡς θεοῦ.

Τό φυσικό αὐτό φαινόμενο υἱοθετήθηκε ἀπό τό μεσαιωνικό καί νεότερο ἀποκρυφιστικό χῶρο καί στά πλαίσια μιᾶς ἐσωτεριστικῆς νοηματοδότησής του, συνδέθηκε μέ μύθους καί σύμβολα. Σέ πολλές νεότερες παγανιστικές καί ἀποκρυφιστικές κινήσεις οἱ συγκεκριμένες ἡμερομηνίες, ἔ χουν ξεχωριστή σημασία καί εἶναι ἡμέρες εἰδικῶν λατρευτικῶν καί τελετουργικῶν ἐκδηλώσεων.

Ἐπιπλέον, σέ ὁρισμένες περιπτώσεις ἐπιχειρήθηκε ἡ παγανιστική καί ἀποκρυφιστική τελετουργική νοηματοδότησή τους, νά συσχετισθεῖ μέ τό χριστιανικό ἑορτολόγιο. Ἐπιχείρησαν κατά τρόπο ἀπολύτως αὐθαίρετο καί ἀνιστόρητο νά παρουσιάσουν καί νά συσχετίσουν θεμελιώδεις βασικές ἑορτές τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου ὡς ἀντιγραφή καί υἱοθέτηση παγανιστικῶν δρωμένων πού ἀντικαταστάθηκαν μέ μιά χριστιανική ἐκδοχή τους. Ἔτσι, ἐνῶ στόν ἀρχαῖο παγανισμό κατά τό χειμερινό ἡλιοστάσιο γεννιέται ἕνας θεός ἤ ἡμίθεος ἤ ἥρωας μέ χαρακτηριστικά σωτήρα, οἱ χριστιανοί, κατά τούς ἰσχυρισμούς τους, υἱοθέτησαν τήν παγανιστική αὐτή δοξασία ἀντικαθιστώντας την μέ τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ νεότερος παγανισμός, ἑλληνικός καί εὐρωπαϊκός στήν ποικιλομορφία τῶν ἐκδοχῶν του δέν παρέλειψε νά συνδυάσει τά ἡλιοστάσια μέ τά δικά του λατρευτικά δρώμενα. Μέχρι σήμερα, δυστυχῶς, σέ ὁλόκληρο τόν εὐρωπαϊκό χῶρο ἐπιβιώνουν σχετικά μέ τίς ἡμέρες τῶν ἡλιοστασίων πλῆθος ἐθίμων, συνηθειῶν καί δοξασιῶν παγανιστικῆς προελεύσεως.

Γιά διάφορες ἀποκρυφιστικές κινήσεις καί κοσμοθεωρίες, τά ἡλιοστάσια δέν εἶναι μόνο φυσικά ἀστρονομικά φαινόμενα. Ἐμπερικλείουν καί ἐνσωματώνουν ἰδιαίτερους συμβολισμούς καί ἐσωτεριστικοῦ τύπου νοημαδοτήσεις καί ἑρμηνεῖες. Ἔτσι, ἐξηγεῖται λ.χ. γιατί ἑορτάζονται σήμερα τό χειμερινό καί τό θερινό ἡλιοστάσιο ἀπό τόν Τεκτονισμό καί γιατί ἀποτελοῦν μαζί μέ τίς Ἰσημερίες, ἑορταστικές ἡμέρες τῶν Τεκτονικῶν Στοῶν.

Ἀντίθετη μέ τήν παγανιστική καί ἀποκρυφιστική προσέγγιση διαφόρων φυσικῶν φαινομένων ὅπως αὐτό, εἶναι ἡ χριστιανική ἀντίληψη. Τά φυσικά φαινόμενα καί οἱ νόμοι τῆς φυσικῆς σχετίζονται μέ τήν πρόνοια, τήν παντοδυναμία, πανσοφία καί τήν ἐλευθερία τοῦ Θεοῦ.

Σύμφωνα μέ τή ὀρθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, ὅλη ἡ κτιστή δημιουργία, τῶν οὐρανίων σωμάτων συμπεριλαμβανομένων, ἀποκαλύπτει τήν ἄκτιστη δόξα τοῦ Θεοῦ (Ψαλμ. 8, 4. 148, 3. Ἰώβ 9, 7-10. Α΄Κορ. 15, 41), ἐνισχύουν τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων στήν ὕπαρξη τοῦ Ἑνός ἅμα καί Τριαδικοῦ Θεοῦ ὡς Δημιουργοῦ καί Συντηρητοῦ τῆς κτίσεως (Γεν. 15, 5. Δευτερ. 1, 10) καί μαρτυροῦν τήν ἄπειρο σοφία καί παντοδυναμία Του (Ψαλμ. 146, 4. Ἠσ. 40, 26).

Τήν πραγματικότητα αὐτή τή συν οψίζει ἄριστα μιά κορυφαία πατερική προσωπικότητα, ἐκφράζοντας σύμπασα τήν ἐκκλησιαστική πατερική παράδοση, ὁ ἅγιος Γρηγόριος, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὁ Παλαμᾶς: «Ἐγώ δέ οὐ μόνον ὅτι ἔστι δημιουργός κατανοῶ ἐκ τῶν δημιουργημάτων, ἀλλά καί ὅτι εἷς ἐστι καί νοῶ καί ἀποδείκνυμι· πάντα γάρ ὁρῶ μιᾶς καί τῆς αὐτῆς βουλήσεως καί σοφίας καί δυνάμεως δεόμενα γενέσθαι ἐκ μή ὄντων· μία δέ βούλησις ἅμα καί σοφία καί δύναμις μιᾶς φύσεως ἐστιν· εἷς ἄρα τῇ φύσει ὁ δημιουργός Θεός ἡμῶν» (Β΄ Πρός Βαρλαάμ, 25. ΕΠΕ 1, 544).

Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2028, 27 Ιουνίου 2014

πηγή

Πρωτοπρ. Βασ. Γεωργόπουλος, Συζητώντας με ένα μάρτυρα του Ιεχωβά.

Συζητῶντας μὲ ἕνα μάρτυρα τοῦ Ἰεχωβᾶ.

Προσοχὴ εἰς τὰς μεθοδεύσεις

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου,Ἐπικ. Καθ. Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὄχι μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀλλὰ καὶ τὸ σύνολο τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου δὲν ἔχει ἀπολύτως τίποτα κοινὸ στὴν πίστη μὲ τοὺς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ. Εἶναι ἐπίσης γνωστοὶ οἱ ἀπαξιωτικοὶ χαρακτηρισμοὶ μὲ τοὺς ὁποίους ἀναφέρεται ἡ ἑταιρεία «Σκοπιὰ» στὰ ἔντυπά της γιὰ τὸ σύνολο τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου.

Δὲν εἶναι ὅμως εὐρύτατα γνωστὲς οἱ πρακτικὲς καὶ οἱ μεθοδεύσεις, ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, κατὰ τὶς συζητήσεις τους, στὰ πλαίσια τῆς προσηλυτιστικῆς τους δραστηριότητας. Οἱ μέθοδοι, ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ ὀπαδοὶ τῆς ἐν λόγῳ αἱρέσεως, ἔχουν πάντα συγκεκριμένη στόχευση καὶ προϋποθέτουν καὶ ἀντίστοιχη ἐκπαίδευση.

Ἂς δοῦμε κάποιες ἀπὸ αὐτὲς τὶς πρακτικές.

Ι) Ἀναζήτηση σημείου ἐπαφῆς

Πρόκειται γιὰ τὴν ἀφορμὴ ἐκκίνησης τῆς συζήτησης. Θέματα θρησκευτικὰ ( π.χ. ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἱερὲς εἰκόνες κ.ἄ.) καὶ κοινωνικά, ποὺ “ἐντυπωσιάζουν”, μὲ μιὰ δομημένη διατύπωση, ποὺ στὴν συνέχεια, ἀναλόγως τῶν ἀπαντήσεων, ἀγνοώντας τὴ στόχευση, ὁ ἄνθρωπὸς θὰ ὁδηγηθεῖ σὲ μιὰ λογικοφανῆ χειραγώγηση. (Πρβλ. G. Pape, Ich War Zeuge Jehovas, 1993, σσ.164-167)

II) Παράθεση χωρίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς 

Ἡ στόχευση ἐδῶ εἶναι ὁ ἐντυπωσιασμός. Δημιουργεῖται στὸν ἄνθρωπο ἡ ἐντύπωση, ἐφόσον συζητήσει, πόσο δῆθεν καλὰ γνωρίζουν τὴν Ἁγία Γραφή. Ἐντύπωση μάλιστα, ποὺ ἐνισχύεται ἀπὸ τὴ δική του, ἐνδεχομένως ἄγνοια, ἢ τὴν ἀνεπαρκῆ γνώση ἢ τὴ μὴ συστηματικὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Προφανῶς δὲν γνωρίζει ὅτι αὐτὴ ἡ σωρηδὸν παράθεση βιβλικῶν χωρίων, ἀπὸ τὸν Μάρτυρα τοῦ Ἰεχωβᾶ, εἶναι προετοιμασμένα γιὰ τὴν περίπτωση αὐτή. Ἂν παρασυρθεῖ, ἐντυπωσιαστεῖ, τὸν ἐμπιστευθεῖ καὶ τὸν ἀκολουθήσει στὶς «Γραφικὲς Μελέτες» ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας» τότε ἔχει ἀρχίσει, ἄθελά του, ἡ χειραγώγησή του στὴν πλάνη.

ΙΙΙ) Ἡ διαστρέβλωση τῶν ἁγιογραφικῶν χωρίων 

Πρόκειται γιὰ μία διαχρονικὴ πρακτικὴ ὅλων τῶν αἱρετικῶν. Τὰ ἁγιογραφικὰ χωρία ἀπομονώνονται ἀπὸ τὸ ἱστορικό τους πλαίσιο, ἀποκόπτονται ἀπὸ τὴ νοηματική τους συνάφεια, ἑρμηνεύονται αὐθαίρετα καὶ προσάγονται ὡς ἁγιογραφικὲς δῆθεν μαρτυρίες αἱρετικῶν δοξασιῶν.

Ἕνα ἀντιπροσωπευτικὸ παράδειγμα, μεταξὺ τῶν πολλῶν, ἀποτελεῖ ἡ θέση τῆς αἵρεσης γιὰ τὴν μετάγγιση αἵματος. Τὰ βιβλικὰ χωρία, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴ βρώση αἵματος ἢ τὴν ἀφαίρεση τῆς ζωῆς μὲ βίαιο τρόπο οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ τὰ προσάγουν ὡς δῆθεν ἁγιογραφικὲς μαρτυρίες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν μετάγγιση αἵματος.

ΙV) Στὴν ἴδια συνάφεια σχετικὰ μὲ τὴ χρήση τῆς Ἁγίας Γραφῆς, συζητώντας κάποιος μὲ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, θὰ διαπιστώσει, κατὰ περίπτωση, τὰ ἑξῆς: α) παραποίηση χωρίων,β) ἐπιλεκτικὴ χρήση καὶ ἀποσιώπηση ἄλλων, γ) σύγχυση γραμματικῆς καὶ ἀλληγορικῆς ἑρμηνείας, δ) συνδυασμὸ ἄσχετων χωρίων, ε) χρήση προβληματικῶν μεταφράσεων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὴν ἰδεολογικὴ χειραγώγηση στὶς κακοδοξίες τῆς αἵρεσης, στ) μὴ διάκριση ὡς πρὸς τὴν ἀπόλυτη καὶ σχετικὴ ἔννοια μιᾶς λέξης καὶ ζ) ἑρμηνευτικὴ κακοποίηση πολυσήμαντων λέξων καὶ ὅρων ὅπως λ.χ. τῆς λέξης «ψυχή». (Πρβλ. F.W.Haack, Jehovas Zeugen, 19753, σσ. 34-36).

V) Ἐπιλεκτικὴ «ἀμνησία» 

Αὐτὴ ἡ παράμετρος ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ἱστορία καὶ τὸ παρελθὸν τῆς αἵρεσης. Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, συνήθως, δὲν ξέρουν ἢ παθαίνουν «ἀμνησία», ὅταν πρέπει νὰ ἀπαντήσουν γιὰ τὶς κατὰ καιροὺς ἀλλαγὲς στὶς διδασκαλίες τους, γιὰ τὸ πλῆθος τῶν ψευδοπροφητειῶν τους, ποὺ διαψεύστηκαν οἰκτρὰ ἢ γιὰ ὁρισμένα γεγονότα ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς μετοχικῆς ἑταιρείας «Σκοπιά».

Ὡς ἐπίλογο θὰ παραθέσουμε τὴν συγκλονιστικὴ μαρτυρία, ἑνὸς πρώην «πρεσβύτερου», ἐπὶ 53 χρόνια ὀπαδοῦ τῆς αἵρεσης τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ στὴ Θεσσαλονίκη. Ὁ ἂνθρωπος αὐτός, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ἀναφέρει καὶ τὰ ἑξῆς ἀποκαλυπτικά: «Μετὰ ἀπὸ σκληρὸ ἀγώνα 53 ἐτῶν, κατέληξα σὲ μιὰ τραγικὴ διαπίστωση: Κοντὰ στοὺς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ ὄχι μόνο δὲν εἶχα βρῆ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ ἔβλεπα καθημερινὰ νὰ διαστρεβλώνεται συστηματικὰ καὶ νὰ κακοποιῆται μπροστὰ στὰ μάτια μου καὶ μὲ τοὺς πιὸ χονδροειδεῖς τρόπους, κάθε ἔννοιά της. (…) Ἕνα πολὺ βρώμικο καὶ ἀπατηλὸ παιχνίδι παίζει ἡ Σκοπιὰ εἰς βάρος τῆς νοημοσύνης, τῆς ἀξιοπρέπειας καὶ τῆς πίστεως τῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, οἱ ὁποῖοι -ἐκτὸς τῶν ἄλλων εἶνε καὶ μιὰ πλουτοφόρα πηγή, ἕνας σωστὸς Πακτωλὸς γι’ αὐτήν» (Βλ. Ἐμ. Ἰ. Ἀντωνιάδη, Διαψεύδονται οἱ προφητεῖες τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, 1994, σ. 10. σ. Σ. Διατηρήσαμε τὴν ὀρθογραφία καὶ τὴν ὑπογράμμιση τοῦ συγγραφέα).

Ορθόδοξος Τύπος,13/06/2014

πηγή

Πρωτοπρ. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Ένας κακόδοξος τρόπος προσευχής

Ἕνας κακόδοξος τρόπος προσευχῆς

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Εἶναι γνωστή ἡ σπουδαιότητα, ἡ ἀξία καί ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς γιά κάθε χριστιανό. Τά συγκεκριμένα ὅμως γνωρίσματα τῆς προσευχῆς ἀκυρώνονται, ὅταν ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο προσευχόμαστε εἶναι κακόδοξος.

Ἕνα τέτοιο κακόδοξο τρόπο προσευχῆς συναντᾶμε στά ἔντυπα διαφόρων αἱρετικῶν κινήσεων (Πεντηκοστιανῶν, διαφόρων προτεσταντικῶν ὁμάδων), ὅπου προτρέπονται νεοπροσήλυτοι νά κλίνουν τά γόνατα καί νά προσευχηθοῦν ἐνθέρμως στόν Χριστό ξεκινώντας τήν προσευχή τους μέ τό ἑξῆς: «Χριστέ μου ἤ Κύριε ἄν εἶσαι ζωντανός νά μοῦ ἀποκαλυφθεῖς».

Τί διαπιστώνει κάποιος μέ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν εἰσαγωγή κατά τήν προσευχή; Ξεκινάει ἡ προσευχή μέ δυσπιστία, ἀκυρώνοντας οὐσιαστικά τήν προτροπή τοῦ Θεανθρώπου στόν Ἀπόστολο Θωμᾶ: «μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες» (Ἰωάν. 20, 29).

Ἐπιπλέον ὅμως ἰσχύει καί κάτι πιό τραγικό. Προτρέπονται τά μέλη τῶν αἱρετικῶν κινήσεων, νά ξεκινήσουν τήν ἐπικοινωνία τους μέ τόν Χριστό υἱοθετώντας τόν ἴδιο ὑποτιμητικό καί βλάσφημο τρόπο ἀναφορᾶς τῶν ἀρχιερέων, τῶν γραμματέων, τῶν πρεσβυτέρων καί τῶν φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι ξεκινοῦσαν μέ τήν ἴδια ἀμφισβήτηση καί δυσπιστία καί μεταξύ τῶν ἄλλων ἔλεγαν: «εἰ βασιλεύς Ἰσραήλ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπό τοῦ σταυροῦ καί πιστεύσομεν ἐπ᾽ αὐτῷ» (Ματθ. 27, 42).

Ἄν εἶσαι βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ, ἔλεγαν τότε οἱ σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ, ἄν εἶσαι ζωντανός, προτρέπονται νά ἐπαναλάβουν σήμερα, οἱ νεοπροσήλυτοι στήν πλάνη.

Καί ὅμως, ἐπαναλαμβάνοντας λεκτικά σχήματα ἀμφισβήτησης ἐχθρῶν τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ἔχουν τήν ψευδαίσθηση ὅτι προσεύχονται καί ὅτι ἐπιτελοῦν ἔργο θεάρεστο.

Γιά μιά ἀκόμα φορά ἐπιβεβαιώνεται τό πανθομολογούμενο μέσα στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ὅτι ἡ πλάνη περί τό δόγμα ἐκφράζεται στήν καθημερινότητα ὡς ἀρρωστημένο ἦθος, τό ὁποῖο δυστυχῶς καταγράφεται καί ὡς κακόδοξος τρόπος προσευχῆς.

Ὡς τελικό σχόλιο θέλουμε νά ἐπισημάνουμε ὅτι καί στήν περίπτωση αὐτή ἐπιβεβαιώνεται ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ: «εἰ οὖν τό φῶς τό ἐν σοί σκότος ἐστί, τό σκότος πόσον;» (Ματθ. 6, 23).

Ορθόδοξος Τύπος,02/05/2014
πηγή

Σύγχρονοι Προτεστάντες Ψευδοπροφήτες

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. 

Η ψευδοπροφητεία αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη του αιρετικού χαρακτήρα, που έχει η διδασκαλία ενός χώρου ή μιας κίνησης, ή ενός προσώπου, όσο κι αν προβάλλουν προς τα έξω κατά τρόπο αυτάρεσκο και απόλυτο ότι είναι απολύτως συνεπείς προς την Αγία Γραφή. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Κύριος (Ματθ. 7, 15. 24, 24) και οι Άγιοι Απόστολοι (Α' Ιωάν. 4, 1. Β' Πέτρ. 2, 1) μίλησαν γι' αυτό το φαινόμενο, εφιστώντας διαχρονικά την προσοχή των πιστών για τον κίνδυνο, που υπάρχει, αν πιστεύσει κάποιος τους διάφορους ψευδοπροφήτες.

Στο παρελθόν ψευδοπροφητείες είχαν υπάρξει στο χώρο του Αντβεντισμού (19ο αιώνα), ενώ κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα διατυπώθηκαν και από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δυστυχώς όμως κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα έχει υπάρξει και ένας μεγάλος αριθμός ψευδοπροφητειών και από διάφορους εκπροσώπους και κινήσεις προτεσταντικού χώρου εντός των πλαισίων της χαοτικής υποδιαίρεσής του.

Στη συνοπτική παρουσίαση αυτού του φαινομένου στοχεύει το παρόν άρθρο μας. Είναι αυτονόητο ότι στα πλαίσια ενός ενημερωτικού άρθρου δεν μπορεί να γίνει εκτενής και συστηματική αναφορά για κάθε ένα προτεστάντη ψευδοπροφήτη. Γι' αυτό το λόγο θεωρήσαμε σκόπιμο, με μοναδικό σκοπό την ενημέρωση των ορθοδόξων χριστιανών, να υπάρξει μόνο μία καταγραφή αυτών των προτεσταντών ψευδοπροφητών και των ψευδοπροφητειών τους.

Πολλοί εξ αυτών παρουσιάστηκαν ως «όργανα του Θεού», για να αφυπνίσουν τον κόσμο. Χρησιμοποίησαν, κυρίως στις Η.Π.Α., κάθε πρόσφορο τεχνολογικό μέσο, για να διαδώσουν τις «προφητείες» τους ως ξεχωριστές δήθεν αποκαλύψεις, που έκανε σ' αυτούς ο Θεός. Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών έγραψαν και βιβλία με εντυπωσιακούς τίτλους, που έγιναν best seller, πωλήθηκαν χιλιάδες αντίτυπα και είχαν μεγάλα οικονομικά οφέλη.

Οι ψευδοπροφητείες κινήθηκαν σε τρεις άξονες: α) άλλοι όριζαν ημερομηνίες αρπαγής της Εκκλησίας, β) άλλοι όριζαν ημερομηνίες που θα λάμβανε χώρα η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και γ) άλλοι προσδιόριζαν ημερομηνίες, που θα γίνονταν φυσικές καταστροφές, πόλεμοι κ.λπ.

Φυσικά, οι ψευδοπροφητείες διαψεύστηκαν παταγωδώς. Πολλοί απ' αυτούς, που τις διατύπωσαν, σιώπησαν, ενώ άλλοι επικαλέστηκαν κυριολεκτικά κωμικές δικαιολογίες. Ας δούμε όμως αυτούς τους σύγχρονους προτεστάντες ψευδοπροφήτες:

1. John Hinkle: Η αρπαγή της Εκκλησίας θα λάμβανε χώρα στις 9-6-1994.

2. Harold Camping: Στις 6-9-1994 θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία.

3. Edgar Whisenant: Η αρπαγή της Εκκλησίας θα γίνει το 1988. Όταν διαψεύστηκε ξαναπροσδιόρισε ως έτος της αρπαγής το 1989.

4. Marvin Byers: Η αρπαγή της Εκκλησίας θα γίνει το 2000.

5. Jack Van Imre: Η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει το 2000.

6. Hal Lindsey: Η δεκαετία του 1980 θα ήταν η τελευταία δεκαετία της Ιστορίας.

7. J.R. Church: Η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει το 2000.

8. H D.A. Miller: Η αρπαγή της Εκκλησίας θα γίνει το Σεπτέμβριο του 1992.

9. Martin Hunter: Η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει στις 25-12-1999.

10. Salty Dok: Η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει το Νοέμβριο του 1996.

11. Rick Henry Hal: Η αρπαγή της Εκκλησίας θα γίνει το 1991.

12. C.R. Taylor: Το 2001 είναι το έτος ενάρξεως της Χιλιετούς Βασιλείας.

13. Joe Civelli: Το 1996 θα λάμβανε χώρα η επιστροφή του Χριστού.

14. Ron Reese: Η μεγάλη θλίψη θα γίνει το 1992.

15. Joseph Good: Η αρπαγή της Εκκλησίας θα γίνει το 2000.

16. Larry Wilson: Το 1994 θα ισοπεδωθεί η Καλιφόρνια και το 1998 θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία.

17. M. J. Agee: Το Σεπτέμβριο του 2007 ένας αστεροειδής θα συγκρουστεί με τη γη με ασύλληπτες συνέπειες και στις 6-8-2008 θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία.

18. Charles Taylor: Η αρπαγή της Εκκλησίας θα γίνει το 1991.

19. David Webber: Με βάση το Κεφ. 38-39 του προφήτη Ιεζεκιήλ, το 1983 θα γινόταν εισβολή της Ρωσίας στο Ισραήλ.

20. H Mary Stewart Relfe: Η μάχη του Αρμαγεδδώνα θα γίνει το 1997.

21. Clyde Edminster: Από το 1993 έως το 1996 θα βασιλεύσει ο Αντίχριστος στη γη.

22. William Branham: Ο γνωστός Αντιτριαδικός Πεντηκοστιανός «θεραπευτής» είχε, μεταξύ των άλλων, ανακοινώσει ότι το 1977 θα αρχίσει η Βασιλεία του Θεού.

23. O. G. Stair: Οι Η.Π.Α. θα καταστραφούν το 1988 από πυρηνικό πόλεμο.

24. Byung Oh Ahn: Η αρπαγή της Εκκλησίας θα γίνει στις 10-10-1992.

25. Colin Deal: Ο Χριστός θα επιστρέψει το 1988.

Όλοι αυτοί οι ψευδοπροφήτες παρέσυραν ανθρώπους, που αγνόησαν την προτροπή του Θεανθρώπου. Κάποιοι εξ αυτών εντυπωσίασαν. Αποδείχθηκαν «πονηροί και γόητες (…) πλανώντες και πλανώμενοι» (Β' Τιμ. 3, 13). Πόσο σοφά ο Ευάγριος Ποντικός αναφέρει: «Λόγοι αιρετικών άγγελοι θανάτου και ο δεχόμενος αυτούς απωλεί την εαυτού ψυχήν» (ΒΕΠΕΣ 78, 231).

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 1988, 6 Σεπτεμβρίου 2013

 πηγή