Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗ ΚΑΙ Η ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ «ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ» ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ

ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗ

ΚΑΙ Η ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ «ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ»

ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ

του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη

Το άρθρο που έγραψα  εξ αφορμής της  προσπάθειας μεταφυτεύσεως στην Αυστραλία κάποιων εκ των Γ.Ο.Χ  για να  διχάσουν το  εκεί ελληνικό ποίμνιο, και το οποίο δημοσιεύθηκε στο Amen.gr στις 4 Νοεμβρίου 2010 με τον τίτλο «Κατάντημα μιας κάλπικης "διαδοχής"» , πίκρανε  κάποια από τις πολλές και μεταξύ τους «ακοινώνητες» μερίδες τους και με απείλησε με δικαστικές διώξεις για να με φοβίσει! Ίσως τους  συμβούλεψε  κάποιος να  κτυπήσουν  «λάθος πόρτα» για να επιβεβαιωθεί η παροιμία: «λάγος την φτέρην έτριβε κακό της κεφαλής του»! 

Επειδή πάνω από μισό αιώνα  μελέτησα τα  εκκλησιαστικά και τα θεολογικά πράγματα του τόπου μας, αλλά και τα δίδαξα και έγραψα γι’ αυτά, νομίζω ότι δικαιούμαι να έχω και υπεύθυνη γνώμη  για πρόσωπα και γεγονότα, που  έδρασαν στον περίβολο της Εκκλησίας μας. Αυτά τα πεπραγμένα δεν διαγράφονται από την μνήμη ιστορικού επειδή κάποιοι προς «πορισμόν της ευσεβείας» τους θέλουν να τα παρασιωπούν!
  
Γνωρίζουν οι μαθητές και οι αναγνώστες μου πως δεν γράφω ποτέ «στο γόνατο», αλλά μετά από έρευνα αρχείων και μετά διασταύρωση πηγών, ακόμη δε και με την ανάκληση στη μνήμη συζητήσεων με έγκυρα πρόσωπα. Έτσι, κανένα πρόσωπο της Ιστορίας  δεν αδίκησα, αλλά φυσικά και κανένα δεν αποδέχομαι ως λογοκριτή μου. Αν υπάρχει αντίθετη  άποψη ας προσκομισθούν  επιστημονικά επιχειρήματά στο  ίδιο ιστολόγιο για να λάβουν και τις  απαντήσεις μου. Γράφω  πάνω από μισό αιώνα και μερικοί ίσως  διαφωνούν με τις θέσεις μου,  αλλά κανείς δεν με κατηγόρησε ποτέ για συγγραφική αναξιοπιστία,   ιδίως  τώρα με την έκδοση  των δύο ογκωδέστατων τόμων του «Συνοδικού της εν Ελλάδι Εκκλησίας», στους οποίους απομυθοποιούνται  πρόσωπα και γεγονότα.

Δύο θέματα ενόχλησαν τους κατηγόρους μου: Το πρώτο είναι η πολιτεία του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη και το δεύτερο είναι η εγκυρότητα της «Αποστολικής Διαδοχής» κατά την «χειροτονία»  του Ακακίου Παπά. 
           
Ας έλθουμε στην προσωπικότητα του πρώτου και τι τον οδήγησε στην ανταρσία και στην καθαίρεση το 1935. Τον γνώρισα προσωπικά μαζί με τον συμφοιτητή και φίλο μου Ετεοκλή (Επιφάνιο) Θεοδωρόπουλο, όπως επίσης γνωρίζω πολλά περί αυτού και από τον πατριάρχη Αθηναγόρα καθώς και για τις μυστικές αποστολές της μακαρίτισσας της αδελφής του Πατριάρχη, Αγάθης Αλεξιάδη προς τον Χρυσόστομο, που φθάνουν μέχρι το 1954. Επιφυλάσσομαι όμως αυτά να τα καταγράψω αργότερα. Ο Καβουρίδης, λόγω της πορείας του στα της Εκκλησίας,  με απησχόλησε με πολυετή έρευνα. Δεν είμαι ενήμερος αν οι εμφανιζόμενοι σήμερα ως επίδοξοι διάδοχοί του γνωρίζουν τι περί αυτών πέραν των όσων καταγράφηκαν μετά το 1935.
                
Ο Χρυσόστομος Καβουρίδης ήταν αξιόλογο πρόσωπο και ο πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄  τον εξέλεξε μέσα στο κρίσιμο 1908 ως νέο μητροπολίτη Ίμβρου και Τενέδου. Το αγωνιστικό και πατριωτικό του  φρόνημα δεν αναπαυόταν εκεί  και όταν θέλησε να επιστρέψει στην πατρίδα του ο Λήμνιος μητροπολίτης Πελαγωνίας Στέφανος, ο Χρυσόστομος προσφέρθηκε να τον αντικαταστήσει στην τότε ελληνική πόλη του Μοναστηρίου, τα σημερινά Βιτώλια των Σκοπίων. Εκεί,  τον υποδέχθηκε ο αρχιδιάκονος Αθηναγόρας Σπύρου (ο κατοπινός Πατριάρχης), που υπηρετούσε με ειδική αποστολή, καταγεγραμμένη στο αρχείο του ΥΠΕΞ! Οι κοινοί αγώνες τους για να περισώσουν τον εκεί ελληνισμό από το απειλητικό σλαβικό στοιχείο τους συνέδεσαν έκτοτε στενά! 

Όμως, το 1917 παρασύρθηκε ο Χρυσόστομος στον Εθνικό Διχασμό και χαρακτηρίστηκε από μεν την Εθνική Άμυνα της Θεσσαλονίκης ως «φιλοβασιλικός», από δε τους Γάλλους ως «φιλογερμανός» και διώχθηκε με συνέπεια να περάσει στον Αντιβενιζελικό χώρο. Παρασύρθηκε από την επιστροφή των «βασιλοφρόνων»  (1920-1922) και προσχώρησε και στον «Εκκλησιαστικό Διχασμό» και έδρασε δυναμικά κατά της εκλογής  του Πατριάρχου Μελετίου.  Όταν η μητρόπολη Πελαγωνίας παραχωρήθηκε τελικά στους Σέρβους, ο Μελέτιος τον κατέστησε  μητροπολίτη Μελενίκου (Σιδηροκάστρου), αλλά δεν απεδέχθη την εκλογή του με αποτέλεσμα να κατασταθεί «ακοινώνητος» και υπόδικος. Για τον λόγο αυτό κατέφυγε στην Αίγυπτο, στον «φιλοβασιλικό»  πατριάρχη Αλεξανδρείας Φώτιο!  Ο διάδοχος του Μελετίου, πατριάρχης Γρηγόριος Ζ΄, που ενέκρινε και τη διόρθωση των 13 ημερών στο Ιουλιανό Ημερολόγιο, τον κατέστησε αρχικά μητροπολίτη Νέας Πελαγωνίας ενώ ο διάδοχός του πατριάρχης Βασίλειος, χαρακτηρισμένος ως «νεωτεριστής» από  τους τότε  Ζηλωτές,  τον εξέλεξε αρχικά μητροπολίτη Φιλιατών και Γηρομερίου (1925-1926) και μετά  ο ίδιος πάλι τον κατέστησε μητροπολίτη Φλωρίνης (1922-1932). Όλο αυτό το διάστημα ο Χρυσόστομος  ως αρχιερεύς του Οικουμενικού Πατριαρχείου δέχθηκε επί 12 χρόνια (1923-1935) το διορθωμένο Νέο Ημερολόγιο!  Αποδέχτηκε πλήρως την σχετική Μεταρρύθμιση  και  λειτουργούσε σύμφωνα με αυτό το Εορτολόγιο της Εκκλησίας! Ας σημειωθεί πως η διόρθωση αυτή  δεν έχει καμιά σχέση με το παπικό Γρηγοριανό Ημερολόγιο, όπως ψευδώς διαδόθηκε για να δικαιολογηθεί η «ζηλωτική  ανταρσία» του 1924, όπως έχουμε πρόσφατα αποδείξει σε γραπτά μας!

Ερωτώ λοιπόν τους εγκαλούντας με: Μήπως γνωρίζουν το αίτιο της παραιτήσεως του Χρυσοστόμου από την μητρόπολη Φλωρίνης το 1932 και τα περί της μετά ταύτα σκληρής αντιπαλότητός του με τον συμπατριώτη του, Αθηνών Χρυσόστομο Παπαδόπουλο;

Μήπως  υποψιάζονται  τι στην πραγματικότητα  τον πρόσδεσε στο  άρμα της μακρότατης κενοδόξου  μήνιος  (Συνοδικόν τ. Β  σελ. 329-330) του Δημητριάδος Γερμανού Μαυρομμάτη, που από το 1923 στράφηκε κατά της εκλογής στην τότε μητρόπολη των  Αθηνών του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου;

Η διάσταση τους το 1935 για το «Παλαιοημερογιτικό ζήτημα» ήταν πραγματική ή εκμεταλλεύθηκαν την  οργανωμένη σωματειακά πλέον «Ζηλωτική ανταρσία» για να αναγκάσουν σε παραίτηση τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο μετά την αρνητική έκβαση ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας της προσφυγής περί την  χειροτονία του Βοηθού Επισκόπου του γνωστότατου από τότε Ιακώβου Βαβανάτσου;

Μήπως παραγράφεται το γεγονός ότι ο Γερμανός ως Δημητριάδος ήταν αμείλικτος  διώκτης με δίκες κ.τ.λ. των «Αγιορειτών ζηλωτών» που δρούσαν στο Βόλο και ότι ο Γερμανός και ο Χρυσόστομος δέχονταν  τη διόρθωση του Ημερολογίου και  λειτουργούσαν αμφότεροι  σύμφωνα με αυτή από το 1924 μέχρι το 1935; 
   
Ας μην αγωνιούν οι δήθεν διάδοχοι του πρώην Φλωρίνης για  να μάθουν τι τον κατέστησε τότε θανάσιμο εχθρό του Παπαδόπουλου, γιατί σύντομα θα το μάθουν. Υπάρχουν αψευδείς καταγραφές της εποχής που γνωρίζουν μόνον όσοι έχουν τη δυνατότητα να διαβάζουν κείμενα εκείνης της εποχής!  Πάντως ένα είναι το συμπέρασμά μου: ότι πάλαι και νυν την Εκκλησία του Χριστού ταλαιπωρούν τα προσωπικά συμφέροντα ενίων αρχιερέων εκ της  κενοδοξίας, των πεισμάτων και της κακεντρεχείας και όχι τόσο θεωρητικές διαφωνίες  πεποιθήσεων!
 
Όμως, υπάρχουν και στιγμές ανανήψεως κάποιων «αποτειχισμένων» και καθηρημένων, όπως αμέσως αυτή του Ζακύνθου Χρυσοστόμου Δημητρίου και μετά λίγα χρόνια του γέροντά του Γερμανού Μαυρομμάτη, που  τελικά κηδεύτηκε ως αρχιερεύς, παράδειγμα που εύχομαι να ακολουθήσουν και οι κατήγοροί μου. Το πάθος του καλογερικού πείσματος  δεν άφησε ποτέ μέχρι τον θάνατό του τον  Χρυσόστομο Καβουρίδη να διακόψει την «ακοινωνησία» του με την πηγή του αξιώματός του. Με ένα μόνο ελαφρυντικό, ότι επί χρόνια δεν ακολούθησε τον ολισθηρό και  «ακάνονο» δρόμο του ηγουμένου της Κερατέας Ματθαίου για δήθεν «μονοχειροτονίες  επισκόπων»,  όταν μπορούσε να το πράξει προ του 1952, που του έφυγαν ο Χατζής και ο Λιώσης και «οικονομήθηκε» η  «άτακτη» αρχιεροσύνη τους από την επίσημη Εκκλησία.  Πιστεύω πως αυτό το  έπραξε συνειδητά για να σβήσει  η «Ψευτοζηλωτική ανταρσία» που θα οδηγούσε στην  πολυδιάσπαση, όπως φαίνεται ότι υποψιαζόταν, των Παλαιοημερολογιτών. Αυτό είναι και το συμπέρασμά μου  εκ του κειμένου της από της 26ης Αυγούστου 1955 Διαθήκης του, όπου δεν ανέφερε τίποτε για την συνέχιση της διαδοχής του! Κάτι που  διαπιστώσαμε και όταν τον επισκεφθήκαμε ως τελειόφοιτοι της Θεολογίας λίγο πριν τον θάνατό του με το φίλο μου Ετεοκλή (μετά Επιφάνιο)  Θεοδωρόπουλο.

Σε σχέση με το άρθρο μου, του 1962,  περί Παλαιοημερολογιτών στην Θ.Η.Ε. (τ.Α στήλη 817-827), της οποίας  ήμουν ο αρχισυντάκτης, με βοήθησε τότε  ο μακαρίτης Σταύρος Καραμήτσος. Δυστυχώς, τότε δεν εγνώριζα τα όσα γράφηκαν 10 χρόνια αργότερα στο σπουδαίο σύγγραμμα του επίσης σεβαστού  φίλου μου, μακαριστού μητροπολίτη Σάρδεων Μαξίμου, «Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία» (Θεσσαλονίκη 1972  σελ.233-236) για την «ακάνονη» σύναξη των φυγάδων Ρώσων αρχιερέων στο Κάρλοβιτς και τα προβλήματα και τις αταξίες που προκάλεσαν έκτοτε στην Ορθοδοξία, με πρώτη  την φιλοξενούσα  Εκκλησία της Σερβίας,  ενώ  ο πατριάρχης Τύχων και οι αρχιερείς του μαρτυρούσαν από τους μπολσεβίκους! Μετά την επικράτηση του Τίτο στη Σερβία, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αρχιερείς αυτοί, στηριζόμενοι στον αντισοβιετισμό της εποχής, κατέφυγαν για ασφάλεια στις Η.Π.Α. και εκεί  χρόνια παρέμεναν «ακοινώνητοι» με την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής και με όλες τις κανονικές Εξαρχίες των ομοδόξων Εκκλησιών.   
               
Πέντε χρόνια μετά την κοίμηση του γέροντα Χρυσοστόμου Καβουρίδη  οι μετασχόντες στην κληρικολαϊκή επιτροπή των Γ.Ο.Χ., μη αντέχοντας την πολεμική των τελείως ακαταλόγιστων «Ματθαιϊκών» σκέφθηκαν κατά την λογική του  προτεσταντισμού να αποκτήσουν ηγέτη και κατέφυγαν  στους Ρώσους σχισματικούς της μερίδος του Αναστασίου, συμφύροντας την «ευσέβεια» των Γ.Ο.Χ. με μια εμβόλιμη παράταξη των  «υπερόριων» και «ακοινώνητων» Ρώσων,  που δρώντας  ως ομάδα ακάνονη και ασύδοτη εκτός της κανονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας πρόσφερε δήθεν «επίσκοπο», καταπατώντας ασυνείδητα - μεταξύ των άλλων - και τον 9ο ιερόν κανόνα της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου που λέγει: «.. ώστε μηδένα των θεοφιλεστάτων επισκόπων επαρχίαν ετέραν, ουκ ούσαν άνωθεν και εξ αρχής υπό την αυτού χείρα, καταλαμβάνειν, αλλ’ και τις κατέλαβε και υφ’ εαυτόν πεποίηται, βιασάμενος ταύτην αποδιδόναι»! Ο «χειροτονήσας»,  χωρίς καμιά συνοδική αρμόδια εξουσιοδότηση, μόνος του αποφάσισε να διευκολύνει το σχίσμα σε κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί δεν ανεγνώριζε τότε την παρασυναγωγή του! Έτσι, εκφράζοντας το παλαιό τσαρικό καταθύμιον κατά των Ελλήνων επιχείρησε εκδικητικά μια ανεύθυνη πράξη  και έσπειρε την πολυδιάσπαση στους Γ.Ο.Χ., που κανείς μέχρι σήμερα δεν μπορεί να ελέγξει, αφού οι ομαδοποιημένοι «μιτροφορούντες» είναι «ακοινώνητοι» και  αλληλοκαθηρημένοι μεταξύ τους!  Μάλιστα τότε, την δήθεν πρώτη «χειροτονία» επί ένα χρόνο την απέκρυψαν ως σκοτεινό πεπραγμένο για να αποσοβήσουν  τις κανονικές και ποινικές ευθύνες των μετεχόντων. Αλλά και για να μην εμποδιστεί η έλευση στην Ελλάδα από τις Η.Π.Α. και δεύτερου Ρώσου «ακοινώνητου» ώστε να γίνει «δικέφαλη» η ηγεσία στους Γ.Ο.Χ. για να πολλαπλασιαστεί  το ενταύθα σχίσμα των Παλαιοημερολογιτών! 
  
Μήπως διάβασαν ποτέ στις Πράξεις των Αποστόλων (α 12-26) ενώπιον ποίας συνάξεως μεταδόθηκε φανερά το Αποστολικό λειτούργημα στον Ματθία και επομένως πραγματοποιήθηκε και η πρώτη «Αποστολική Διαδοχή» προ της Πεντηκοστής, παρ’ ότι υπήρχε η απειλή του φόβου των Ιουδαίων;  Είναι  σαφής ο ορισμός του Κυρίου μας να εκπροσωπείται από δυάδα απεσταλμένων του! Αυτό το σεβάστηκε η Ορθόδοξη Εκκλησία μας ανά τους αιώνες και ως προς την «πρόβληση» για την εκλογήν στο υπεύθυνο λειτούργημα του επισκόπου.

Όμως ερωτώνται οι κατήγοροί μου,  με ποιό «σύμψηφο»  διεξήχθηκαν «κανονικές ψήφοι» και  το μήνυμα και η αποδοχή της «εκλογής», αλλά και πως και από ποίους έγινε δεκτή η «Ομολογία» και η «κανονικότητα και αρμοδιότητα των χειροτονούντων»; Τέλος, ποιά υπεύθυνη και κανονική Ορθόδοξη εκκλησιαστική Αρχή αναγνώρισε ποτέ τα τότε γενόμενα και τους δέχθηκε να συλλειτουργήσουν μέχρι σήμερα παρ’ ότι μερικές τηρούν το εορτολόγιο του Ιουλιανού Ημερολογίου; Το φαιδρό και ανιστόρητο εύρημα της τελευταίας πεντηκονταετίας περί του  Οικουμενισμού που έγινε το νεόκοπο άλλοθι πάσης «ζηλωτικής ανταρσίας», δεν επαρκεί να δικαιολογήσει σχίσμα που κατά τους Πατέρες είναι χειρότερο και από  αίρεση!    
             
Η εκλογή και η χειροτονία ενός επισκόπου κατά την επικρατήσασα τάξη στην καθ’ ημάς Ανατολή είναι μια ακολουθία κανονικών πράξεων, που δεν καταλιμπάνονται κατά το δοκούν, ακόμη  και σε περίπτωση απειλής θανάτου! 

Η χειροτονία και η μετάδοση της Αποστολικής Διαδοχής είναι πράξη εκκλησιολογικής ουσίας και όχι πράξη που διενεργείται με ένα «μαγικό» τρόπο, γιατί «από το τίποτε δεν προκύπτει τίποτα», «ex nihilo nihil»!

Υπάρχει σαφής συνείδηση «ενόριας διακονίας για  συγκεκριμμένο τόπο, τίτλο και πρόσωπο», αλλά και έγκυρη μαρτυρία της «μορφής» της γενομένης πράξεως του προσώπου που εμπιστεύθηκε τον τρίτο βαθμό στης Ιερωσύνης σε άγνωστό του πρόσωπο;

Μήπως ο διαπράξας (και ο αποδεχθείς την δήθεν «τέλεση χειροτονίας») νόμιζαν πως η Αποστολική Διαδοχή μεταδίδεται στον πρώτο  επιζητούντα την χωρίς υπεύθυνη  ακολουθία της κανονικής τάξεως κατά το παιδικό  παίγνιο: «επάνω χέρι κάτω χέρι..κ.τ.λ. .» ;

Εξ αυτού και η πρόσφατη κανονική τελεσίδικη απόφανση του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί του θέματος των διαδόχων του Ακακίου Παπά, που κίνησε από την χειροθεσία ως υποδιακόνου των δύο πρώην «επισκόπων» των Γ.ΟΧ. σε κανονικούς επισκόπους: των Τυάνων Παϊσίου και Απαμείας Βικεντίου, πράξη αποδεκτή από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Τα σχετικά Πρακτικά δημοσιεύθηκαν.

Τώρα, για το θέμα της επιστροφής των σχισματικών του Κάρλοβιτς στο Πατριαρχείο της Μόσχας: Αυτή είναι μια μονομερής απόφαση που δεν γνωρίζουμε πως «οικονομήθηκε». Πάντως, δεν είναι ποτέ δυνατόν η Μόσχα να δεχθεί και τους Γ.Ο.Χ., χωρίς συνέπειες, εφόσον όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες τους θεωρούν σχισματικούς και αυτοί επί πλέον «συγκοινωνούν» με τον επίσης σχισματικό πρώην Κιέβου Φιλάρετο.

   

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com