Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Κάτι περίεργο συμβαίνει στά μυαλά τών ‘‘θεολόγων’’. Καί φανερώνεται στήν γλώσσα πού χρησιμοποιούν. Είναι μιά γλώσσα η οποία στηρίζεται σέ γενικεύσεις, σέ γενικολογίες, οι οποίες δέν λένε απολύτως τίποτε, οι οποίες δέν ορίζουν απολύτως τίποτε, οι οποίες όμως φαίνονται νά γίνονται κατανοητές από όλους, ενώ στήν ουσία δέν περιέχουν τίποτε. 

Η γλώσσα αυτή θυμίζει τίς εκθέσεις ιδεών πού γράφαμε στό παληό γυμνάσιο. Πρωταθλητής αυτής τής γενικολογίας φαίνεται νά είναι ο Καλαϊτζίδης. Π.χ. :

Ο κ. Καλαϊτζίδης υποστήριξε ότι η Εκκλησία μπορεί να παρεμβαίνει στο δημόσιο χώρο, έχοντας επίγνωση των ορίων και των όρων αυτού του χώρου (ιδεολογική, θρησκευτική και αξιολογική ουδετερότητά του), και στο βαθμό που σέβεται τις αξίες που έχουν καθιερωθεί στο χώρο αυτό, μεταξύ των οποίων κεντρική θέση κατέχουν ο σεβασμός των θεμελιωδών κατακτήσεων της νεωτερικότητας και πρωτίστως των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των διακριτών ρόλων Εκκλησίας και πολιτείας.

Βλέπουμε ότι δέν αισθάνεται τήν υποχρέωση νά ορίσει πώς εννοεί τήν νεωτερικότητα, νά φέρει ένα παράδειγμα τής ισχύος τών δικαιωμάτων τού ανθρώπου μέσα στήν εκκλησία, νά διευκρινίσει τί σημαίνει κατ’αρχάς ρόλος τής εκκλησίας.

Απορούμε λοιπόν, άνθρωποι μορφωμένοι στήν νεωτερικότητα καί στά δικαιώματα, στήν ελευθερία τού διαφωτισμού, πώς ανέχονται καί υποτίθεται κατανοούν, αυτό τό λυκόφως.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Γ Ν Ω Σ Η.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΑΡΑΓΕ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΧΤΗΚΑΜΕ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΓΝΩΣΙΑ;;

Ολοκληρώθηκεη στρόγγυλη τράπεζα με θέμα: "Η θέση της θρησκείας στο δημόσιο χώρο" (αποσπάσματα)

Στη συνέχεια ο κ. Κωνσταντίνος Κωτσιόπουλος, Επ. Καθηγητής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας ΑΠΘ μίλησε με θέμα «Θρησκεία, Πολιτική και Πλουραλισμός». Ο κ. Κωτσιόπουλος υποστήριξε πως σε αντίθεση με τις προβλέψεις που υποστήριζαν ότι στην εποχή της νεωτερικότητας, της ύστερης νεωτερικότητας και της εκκοσμίκευσης το θρησκευτικό φαινόμενο επρόκειτο να εκλείψει ή να παρακμάσει, διαπιστώνεται, αντιθέτως, ότι επανέρχεται ισχυρότερο στο κοινωνικό-πολιτικό χώρο. Με βάση το γεγονός ότι η «κοινωνία των πιστών» ανήκει και στην κοινωνία των πολιτών» χωρίς μανιχαϊκούς διπολισμούς και διαιρέσεις, ο κ. Κωτσιόπουος υποστήριξε ότι μπορούμε να αντιληφθούμε τις σχέσεις θρησκείας και πολιτικής ως σχέσεις αγαστής συλλειτουργίας και συναλληλίας και όχι ως καταστάσεις χωρισμού και ανταγωνισμού. Αυτό μάλιστα ισχύει ιδιαίτερα για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό ο οποίος βλέπει τον κόσμο και την κοινωνία ενωτικά και συνθεϊκά και όχι διαιρετικά και πολωτικά. Σύμφωνα μάλιστα με το Ι-52 άρθρο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος και το άρθρο 17 της Συνθήκης της Λισαβόνας γίνεται απολύτως σεβαστό, τόνισε ο κ. Κωτσιόπουλος, το καθεστώς των σχέσεων Εκκλησίας-Πολιτείας που επιθυμεί η κάθε χώρα μέλος της Ε.Ε να έχει στο θεσμικό της οικοδόμημα.

Τέλος ο κ. Παντελής Καλαϊτζίδης, Δρ Θεολογίας, Διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου, μίλησε με θέμα: «Η Εκκλησία και η θεολογία μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού χώρου στην εποχή της ύστερης νεωτερικότητας». Ο κ. Καλαϊτζίδης, αφού αναφέρθηκε εν συντομία τόσο στο πλαίσιο της σχετικής συζήτησης που καθορίζεται εν πολλοίς από το νεωτερικό πρόταγμα και από τις αλλαγές που έφερε η εκκοσμίκευση των κοινωνιών, όσο και στο ενδιαφέρον που παρουσιάζει η συζήτηση για τη θέση της θρησκείας στο δημόσιο χώρο στην Ευρώπη και την Αμερική, επικεντρώθηκε στην ελληνική περίπτωση αναπτύσσοντας μια θεολογική προβληματική (επί τη βάσει της χαλκηδόνιας χριστολογίας) για την υπό προϋποθέσεις παρουσία της Εκκλησίας στο δημόσιο χώρο (που δεν ταυτίζεται με τον κρατικό). Ο κ. Καλαϊτζίδης υποστήριξε ότι η Εκκλησία μπορεί να παρεμβαίνει στο δημόσιο χώρο, έχοντας επίγνωση των ορίων και των όρων αυτού του χώρου (ιδεολογική, θρησκευτική και αξιολογική ουδετερότητά του), και στο βαθμό που σέβεται τις αξίες που έχουν καθιερωθεί στο χώρο αυτό, μεταξύ των οποίων κεντρική θέση κατέχουν ο σεβασμός των θεμελιωδών κατακτήσεων της νεωτερικότητας και πρωτίστως των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των διακριτών ρόλων Εκκλησίας και πολιτείας. Τέλος αναφέρθηκε στην περίπτωση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα ως παράδειγμα που δοκιμάζει τις παραπάνω αρχές και προτεραιότητες.

Υπόμνημα της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδώνπρος την Διαρκή Ιερά Σύνοδο (αποσπάσματα)

3. Αναφορικά με τον επίμαχο όρο «μεταπατερική» θεολογία, που προκάλεσε ίσως σε πολλούς ερωτήματα, ενώ σε κάποιους άλλους έδωσε αφορμή για παρερμηνείες και επιθέσεις, θα επιθυμούσαμε να διασαφηνίσουμε τα εξής:
α) Οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι εμπνευσμένοι ερμηνευτές της Γραφής, ακραιφνείς δογματικοί θεολόγοι, και αξεπέραστοι διδάσκαλοι της πνευματικής ζωής. Μελετούμε τα έργα τους με αγάπη και πνεύμα μαθητείας, και, φυσικά, θεωρούμε αδιανόητη κάθε είδους αμφισβήτηση, υποτίμηση, ή περιθωριοποίηση της θεολογίας τους.

β) Εμπνεόμενοι από τη θεολογία των Πατέρων, προσπαθούμε με τις ταπεινές μας δυνάμεις (και δεν είμαστε φυσικά οι μόνοι), μέσα από την οργάνωση θεολογικών συνεδρίων και άλλων σχετικών εκδηλώσεων, να βρούμε τρόπους όσο το δυνατόν προσφορότερης προβολής και αξιοποίησης της πατερικής θεολογίας, μέσα από το δημιουργικό συσχετισμό της με τα δεδομένα του σύγχρονου κόσμου. Η θεματολογία των συνεδρίων αυτών καλείται κατά κύριο λόγο να διερευνήσει ερωτήματα και όχι να προωθήσει συγκεκριμένες θέσεις, οι δε ποικίλες και ενίοτε αντικρουόμενες απόψεις που διατυπώνονται από τους εισηγητές δεν εκφράζουν την Ακαδημία αλλά τους ίδιους προσωπικά.

Μαζί μέ τήν αοριστολογία καί γενικολογία τής συγχρόνου θεολογικής γλώσσας, εμφανίζεται σάν συστατικό στοιχείο  επίσης αυτής τής γλώσσας καί τό ψεύδος. Π.χ. ο Καλαϊτζίδης έχει παρουσιάσει λεπτομερέστατο σχέδιο μεταρρυθμίσεως τής εκκλησίας, αλλά παρόλα αυτά, στά ανωτέρω ψεύδεται.

ΕΜΕΙΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝ, ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΜΕΝΟΙ.

Αμέθυστος