Ἡ «συλλογικὴ εὐθύvη» τῶν Ἑβραίων γιὰ τὴν Σταύρωση τοῦ Κυρίου

 .        Πολὺς λόγος γίνεται τελευταῖα γιὰ τὰ ὅσα γράφει ὁ Πάπας στὸν β´ τόμο τοῦ βιβλίου του «Ὁ Ἰησοῦς τῆς Ναζαρὲτ» σχετικὰ μὲ τὴν εὐθύνη τῶν Ἑβραίων γιὰ τὴν σταύρωση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Κατὰ τὸν Πάπα Βενέδικτο Ιϛ´ γιὰ τὴν σταύρωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εὐθύνεται μόνο «ἡ Ἀριστοκρατία τοῦ Ναοῦ καὶ ὄχι οἱ Ἑβραῖοι τῆς ἐποχῆς του». Κατὰ τὸν ἴδιο ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ποὺ «ἦταν Ἑβραῖoς, ὅπως καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καί οἱ ὑποστηρικτές του καί ὅλη ἡ πρώιμη χριστιανικὴ κοινότητα», βρίσκεται σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὴν Ἀριστοκρατία τοῦ Ναοῦ, ἡ ὁποία ἤθελε νὰ θανατωθεῖ ὁ Χριστός, ἐπειδὴ δήλωνε «εἶμαι ὁ βασιλιὰς τῶν Ἑβραίων» παραβιάζοντας τὸν θρησκευτικό τους νόμο.
.      Ἀλλ᾽ ὁ Χριστὸς οὐδέποτε ἐδήλωσε ὅτι εἶναι «βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων». Τὸ Συνέδριο τῶν Ἰουδαίων ἦταν ἐκεῖνο ποὺ κατηγόρησε ψευδῶς τὸν Κύριο ὅτι ὀνόμαζε τὸν Ἑαυτό του βασιλέα (Λουκ. κγ´ 2· βλ. καὶ Ἰω. ιη´ 34). Στὸν Πιλάτο εἶπε καθαρά: Ἡ βασιλεία μου δὲν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Εἰς δὲ τὴν ἐπίμονη ἐρώτηση τοῦ Πιλάτου στὸν Κύριο «σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων;» καὶ «οὐκοῦν (λοιπὸν) βασιλεὺς εἶ σύ;», ὁ Κύριος τοῦ διευκρίνισε: Αὐτὸ τὸ εἶπες ἐσύ. Δὲν εἶμαι ὅμως βασιλεὺς κοσμικός, ὅπως ἐσὺ ἀντιλαμβάνεσαι τὸν βασιλέα. Ἐγὼ γι᾽ αὐτὸ γεννήθηκα καὶ γι᾽ αὐτὸ ἦλθα στὸν κόσμο, γιὰ νὰ ἀποκαλύψω καὶ κηρύξω τὴν ἀλήθεια καὶ μὲ αὐτὴν νὰ κατακτήσω πνευματικὰ τὸν κόσμο. Καθένας ποὺ ποθεῖ καὶ ἔχει διάθεση νὰ μάθει τὴν ἀλήθεια, ἀποδέχεται τὴν διδασκαλία μου καὶ συμμορφούμενος πρὸς αὐτὴν γίνεται πολίτης τῆς πνευματικῆς καὶ οὐρανίου βασιλείας μου (Ἰω. ιη´ 36-37).
.        Ἐπίσης ὁ λαὸς ἦταν ἐκεῖνος ποὺ φώναζε προστακτικὰ στὸν Πιλάτο μὲ τρεῖς μάλιστα προστακτικὲς «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν»! (Ἰω. ιθ´ 15· βλ. καί Μάρκ. ιε´ 13-14). Ἐπιπλέον «πᾶς ὁ λαός», ὅλος ὁ λαὸς στὴν φράση τοῦ Πιλάτου «εἶμαι ἀθῶος ἀπὸ τὸ αἷμα αὐτοῦ τοῦ δικαίου ἀνθρώπου», ἀποκρίθηκε: «Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ᾽ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν» (Ματθ. κζ´ 24-25). Ἐξ ἄλλου τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ ποὺ ἦταν παρόντα κατὰ τὴν Σταύρωση, ὅταν εἶδαν τὰ ὅσα ἔγιναν στὸν Γολγοθά, ἐπέστρεφαν στὴν πόλη κτυπώντας τὰ στήθη τους, ἐκδηλώνοντας ἔτσι τὴν λύπη καὶ τὴν μετάνοιά τους (Λουκ. κγ´ 48). Καὶ ἀκόμη τοῦτο: Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὸ πρῶτο κήρυγμά του πρὸς τούς Ἰουδαίους κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς εἶπε στὸν λαό: Τὸν Ἰησοῦ, ποὺ σᾶς παραδόθηκε ἀπὸ τὸν προδότη, Τὸν καρφώσατε στὸν σταυρὸ καὶ Τὸν φονεύσατε. Καί ὅταν ὁ λαὸς συναισθανόμενος τὴν ἐνοχή του ρώτησε τὸν Ἀπόστολο «τί ποιήσομεν;», ὁ Πέτρος τοὺς ἀπάντησε: «Μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Πράξ. β´ 23, 37-38). Ὁ ἴδιος Ἀπόστολος πάλι μετὰ τὴν θεραπεία τοῦ χωλοῦ εἶπε στὸν λαό: Σεῖς ἀρνηθήκατε «τὸν ἅγιον καὶ δίκαιον» καὶ ζητήσατε νὰ ἀποφυλακισθεῖ ὁ φονιὰς Βαραββᾶς τὸν δὲ Ἰησοῦν, «τὸν ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς, ἀπεκτείνατε» (Πράξ. γ´ 14-15).
.       Τὴν εὐθύνη λοιπὸν τῆς Σταυρώσεως ὄχι μόνο τὴν ἀποδέχθηκαν ὅλοι ὅσοι ἦταν παρόντες στὴν δίκη καὶ στὴν Σταύρωση. Ἀλλὰ καὶ στὶς κατὰ πρόσωπον κατηγορίες τοῦ ἀποστόλου Πέτρου γιὰ τὴν ἐνοχή τους δὲν ἀντέταξαν καμιὰ διαμαρτυρία ἢ ἄρνηση! Ἑπομένως «τὸ ἔγκλημα τῆς θανατώσεως τοῦ Μεσσίου ἐξ ἐπόψεως γενικότητος κατέστη ἐθνικὸν ἔγκλημα» (Alf. Plummer). Οἱ δὲ συνέπειες τῆς συλλoγικῆς εὐθύνης τῶν Ἰουδαίων εἶναι ἀπὸ τότε τραγικὲς γιὰ τὸ ἔθνoς τῶν σταυρωτῶν.
.        Ἄλλωστε καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, Ἰουδαῖος ὁ ἴδιος, βεβαιώνει ὅτι ὁ Κύριος ἦλθε ὡς ἄνθρωπος στὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι τοῦ σπιτιοῦ του Τὸν ἀρνήθηκαν· «εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον» (Ἰω. α´ 11). Καὶ συμπληρώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: Ὄχι μόνο δὲν Τὸν δέχθηκαν, ἀλλὰ καὶ Τὸν ἀπέφυγαν· «ἀλλὰ καὶ ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος ἐκβαλόντες ἀπέκτειναν», «καὶ τὸν προφητευθέντα ἐσταύρωσαν». Εἶναι λοιπὸν ἡλίου φαεινότερον ὅτι οἱ Ἑβραῖοι ἔχουν δυστυχῶς «συλλογικὴ ἐνοχὴ» γιὰ τὴν Σταύρωση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

ΠΗΓΗ: περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ἀρ. τ. 2022, 01.05.201