“Άφησέ με να σου μιλήσω…”

Στη σημερινή λαίλαπα της αμφισβήτησης και κρίσης αρχών που μάχεται την οικογένεια, στυλοβάτης είσαι συ, γλυκιά μου μητέρα…

Εσύ που με αγώνα και πόνο μας έφερες στη ζωή, εσύ που θυσίασες την καλοπέρασή σου για να φέρεις στον κόσμο τα δώρα του Θεού, εσύ που αποτελείς επίγειο φάρο αγάπης.

Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει την πολύτιμη συμβολή της μάνας στη σωτηρία της ανθρωπότητας, όταν η Παναγία μας δέχεται να γίνει μάνα, ανοίγοντας την πύλη της σωτηρίας για το γένος των ανθρώπων, όταν επιλέγεται για να δεχθεί μέσα της το Φως της Αλήθειας, τον Χριστό;

Και ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει την πολύτιμη συμβολή της μάνας -τη δική σου συμβολή, μητέρα, στην προσωπική περιπέτεια του κάθε ανθρώπου- στη δική μου περιπέτεια…, όταν εσύ γίνεσαι το άνοιγμα αυτής της σωτήριας πύλης, όταν ενισχύεις με παρακλήσεις και προσευχές προς τη μητέρα όλων μας;

Εσύ παιδαγωγός, μας καλλιεργείς. Διδάσκεις την αρετή, την εγκράτεια, την τιμιότητα. Εσύ μας μαθαίνεις τις πρώτες προσευχές, μας ανοίγεις την πόρτα του υπερκόσμιου, που μας καθιστά οικείο το μη ορατό, το μη απτό, που μας καθιστά παρόν το αιώνιο. Εσύ μας πρωτομιλάς για τον Χριστό, για την ζωή Του, τα θαύματά Του, για το μαρτυρικό Του θάνατο και τη ζωηφόρο Ανάστασή Του και μας κάνεις να Τον νιώθουμε φίλο και καταφύγιο συνάμα. Εσύ μας οδηγείς στην εκκλησία για να συναντήσουμε τον Χριστό και να ενωθούμε μαζί Του. Πόσο νοσταλγική, αλήθεια, είναι η επαφή με τον Θεό που μας μαθαίνεις, μάνα, πριν αρχίσουν τα πρώτα κύματα της αμφισβήτησης και των εφηβικών αναζητήσεων. Και τότε είσαι κοντά μας… Με την αδιάκοπη προσευχή σου. Ένα σταθερό σημείο αναφοράς για να επανατοποθετήσουμε τις αξίες μας. Ειλικρινής σύμβουλος και ανιδιοτελής συμπαραστάτης. Εκείνη που δεν την νοιάζει να μας είναι αρεστή, αλλά εποικοδομητική κι αν κόμη αυτό κοστίζει. Μεγαλόκαρδη μάνα, κι όταν ακόμη σε πικραίνουμε. Συγχωρείς όλα τα λάθη, όλα τα σφάλματα, όλες τις πικρές κουβέντες. Είσαι πάντα εκεί κοντά μας με ένα καρδιακό και πνευματικό τρόπο. Και θυσιάζεσαι, καταργώντας κάθε έννοια όχι ατομισμού, αλλά προσωπικότητας και μετατρέπεσαι από αδύναμη γυναίκα σε ον υπερφυσικό (θα λέγαμε) που καταργεί, που μπορεί να συνθλίψει, και να προσπεράσει κάθε τι που στέκεται εμπόδιο για να φτάσει στο παιδί της. Είσαι η δική μας κλίμακα για την ανάβασή μας στον ουρανό…

Πόσα θα μπορούσα να σκεφθώ, φέρνοντας στο μυαλό μου τη μορφή σου…Πόσα συναισθήματα δεν πλημμυρίζουν την ψυχή μου… Πόσο νιώθω την ευγνωμοσύνη να ξεχειλίζει και μια δυνατή επιθυμία να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σου. Όχι μόνο της κοινωνικής καταξίωσης και αποκατάστασης, αλλά κυρίως στις επιδόσεις στον στίβο τον πνευματικό.

Με την ωριμότητα που σιγά-σιγά αποκτούμε έχουμε κάθε ευκαιρία να διαμορφώσουμε μια σχέση καινούργια μαζί σου. Την ομορφότερη σχέση μάνας και κόρης. Εσύ με την ηλικία και την πείρα σου, αλλά και την αναμονή, κι εμείς, κι εγώ, με περισσότερη κατανόηση, περισσότερο έτοιμες να δούμε από κοντά τον αγώνα σου, να σε καταλάβουμε, και να πάρουμε παραδείγματα για τη ζωή μας.

Τι ωραίο να συζητάμε, μητέρα…! Να διαβάζουμε και να σχολιάσουμε μαζί!… Τι όμορφο να απολαμβάνουμε μαζί τον πλούτο της πνευματικής ζωής!

Το ξέρω πως κι εσύ περιμένεις γλυκά να σου πούμε τα νέα μας και πόσο κι εγώ πλέον αποζητώ τη συντροφιά σου και την παρουσία σου… Είναι ανάγκη που ξεπηδά από την ψυχή μου, μάνα… Με γεμίζει και με αναπαύει και στα καθημερινά ακόμη, στις δουλειές του σπιτιού, στο μαγείρεμα, στο συγύρισμα, στα ψώνια. Και πόσο υπερήφανη νιώθω να σε συστήνω στις φίλες μου και να περπατώ στο πλάι σου…

Αλήθεια πολύ μεγάλη για να με χωρέσει είναι η ευγνωμοσύνη που με πλημμυρίζει για σένα, γλυκιά μου μητέρα… Κι έτσι στρέφω το βλέμμα και την προσευχή μου σε Εκείνον, και το μόνο που ζητώ προχωρώντας είναι η ευχή σου…

Δ.Κ., Φοιτήτρια Νομικής

Από το Περιοδικό “Η Δράση μας”,
Τεύχος  Φεβρουαρίου 2012

πηγή