Μοναχού Δημητρίου, Μετάνοια στα επερχόμενα

πηγή

ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΣΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ

μοναχοῦ Δημητρίου, Ἱβηρίτικο κελλὶ «Ἁγίου Χαραλάμπους» 

Ὅλος ὁ κόσμος σὲ ὅλα τὰ πλάτη, ἀλλὰ εἰδικὰ ἐμεῖς ἐδῶ νιώθουμε πλέον τὸν πόλεμο εἰς τὸ πετσί μας.

Ἴσως φτάσαμε νὰ δοῦμε τὸ τέλος τῆς ἀνεμελειᾶς μας, μιᾶς ἀλόγιστης κοσμικῆς χαρᾶς, ἐπιπολαιότητος, εὔθυμης βιοτῆς, προσκόλλησης στὰ παρόντα, τῆς ρηχῆς ἐγκόσμιας συμβατικότητας...

Ἐκλονίσθη ἡ ἐμπιστοσύνη στὶς ἀνθρώπινες ἀσφάλειες, τὸν κοινωνικὸ καὶ εὐρωπαϊκὸ προστατευτισμό. Ἐτρώθη ἐπίσης τὸ κύρος τῆς «φιλανθρώπου Παντοδυνάμου» ἐπιστήμης καθόσον χρησιμοποιεῖται αὐτὴ ἐναντίον τοῦ ἴδιου του ἀνθρώπου ποὺ ὑποτίθεται αὐτὴ ὅτι πρέπει νὰ ὑπηρετεῖ. Ἄλλα αἰσθήματα κατέλαβον τὴν θέσιν τῶν παλαιῶν εἰδώλων. Ἡ ἀγωνία, ἡ λύπη, ἡ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης, τὰ ἀπελπιστικὰ ἀδιέξοδα στὸ τοῦνελ, ἡ οἰκονομικὴ ἀβεβαιότητα, τὰ ἀτελείωτα χρέη, φόροι μὲ ἐπιστέγασμα τὴν ἀνεργία ἐν πάσει περιπτώσει ἐνεφανίσθησαν εἰς τὸ παγκόσμιο θέατρο, ὅλα τὰ ἀπὸ αἰῶνος φαντάσματα ποὺ ἡ ἀνθρώπινη προσπάθεια, ἀλλὰ κυρίως ἡ χριστιανικὴ ἀρετή, φώτιση εἶχον κατὰ τὸ παρελθὸν ἐξορίσει.

Τὰ κέντρα ἐξουσίας ποὺ προωθοῦν τὰ ὡς ἄνω εἶναι ἀόρατα. Οἱ διάφορες κυβερνήσεις τῶν λαῶν ἀδύνατες, ἄβουλες τηλεκατευθυνόμενες μαριονέτες. Οἱ λαοὶ ὡς διὰ μαγείας βρέθηκαν ἀποίμαντοι, ἀπροστάτευτοι, φοβισμένοι, κυνηγημένοι, φτωχοί, ἄνεργοι, ἀπελπισμένοι, ἀγανακτισμένοι. Ποιὸ νέο σύστημα παγκόσμιας ἀνθρωπιᾶς ἑτοιμάζεται; Ἤδη τὸ ὀσφραινόμεθα.

Ἡ χώρα μας δὲν δύναται νὰ ἀπουσιάζει ἀπὸ τὸ ὡς ἄνω γίγνεσθαι ὡς ὁ σημαντικότερος ἱστορικὸς καὶ πνευματικὸς παράγοντας στὰ ἀνθρώπινα πάλι πρωτοστατεῖ. Ἀλλὰ πῶς; Σὰν κακὸ οἰκονομικὸ παράδειγμα καὶ διεθνὴς ταραξίας. Αὐτὰ μᾶς πρόσαψαν. Μᾶς φοβοῦνται βαθύτερα καὶ ζητοῦν νὰ μᾶς ἀπομονώσουν. Μήπως ἡγηθοῦμε καὶ πάλι καὶ ἀπαλλάξουμε τὸν πλανήτη ἀπὸ τὸ τέλμα. Ὅμως ἐν ἀγνοίᾳ τους ἐνεργοποιοῦν νὰ ἀναλάβουμε καὶ πάλι τὶς οἰκονομικές μας εὐθύνες. Ὡς πτέρυγας Κυρίου τῶν δυνάμεων, ὥστε στὸ διεθνὲς ἁλώνι νὰ χωρισθεῖ ὁ σίτος ἀπὸ τὰ ἄχυρα. «Τὰ ἀσθενῆ ἐξελέξατο ἵνα τὰ ἰσχυρὰ καταισχύνει». Αὐτοὶ ποὺ δείχνουν κατὰ κόσμο ἰσχυροί, δὲν εἶναι παρὰ φοβισμένα ἀνθρωπάρια, μήπως δυσαρεστήσουν τὰ ἀφεντικά τους ποὺ ἔστησαν αὐτὴ τὴν πλανητικὴ ἰσχὺ καὶ παγίδα μὲ ἄπειρη πολυπλοκότητα καὶ πονηριὰ ἀπὸ παλιά. Ἰσχυροποιούμενοι ἐπὶ πλέον ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς λανθασμένες ἐπιλογὲς ποὺ καλλιέργησαν στὶς λαϊκὲς μάζες. Οἱ πραγματικὰ ἰσχυροὶ ποὺ φαίνονται κατὰ κόσμον ἀδύναμοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ζοῦν ἐν Θεῷ, ἀλήθειᾳ καὶ μετάνοιᾳ συμμετέχοντες στὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξης. Αὐτοὺς τρέμουν οἱ ἐξουσιαστὲς μὴν ξυπνήσουν τὰ κοιμώμενα πλήθη. Σήμερα τὰ κράτη ὁδηγοῦνται βίαια μὲ οἰκονομικὰ ἢ ἄλλα δεσμὰ ἀδύναμα γιὰ βορὰ μπροστὰ στὸ παγκόσμιο θηρίο ποὺ τὰ ἀποβάλλει συνέχεια σὲ κιμά.

Οἱ ἐταιρεῖες ὅλο καὶ γιγαντώνονται, τὸ ἀνθρώπινο μέγεθος πρὸ πολλοῦ ἐχάθη. Τείνουν ὅλες οἱ πολυεθνικὲς νὰ ἀφομοιωθοῦν ἀπὸ τὴν «Mather company», τὴν ὑπερεταιρεία τοῦ πλανήτη γιὰ ὅλες τὶς δουλειές. Ὅλοι καὶ ὅλα παρακολουθοῦνται, μὲ ἄγνωστο γιὰ τὴν ὥρα σκοπό.

Αἰτιολογικὸ, ὥστε τὰ οἰκουμενικὰ δεσμὰ νὰ συσφίγγονται, ἀποτελεῖ τὸ κυνήγι ἀοράτων ἐχθρῶν μὲ διάφορα κατὰ καιροὺς ὀνόματα, ὅπως ὁ «φόβος τῶν χωρῶν μὲ πυρηνικά», «μουσουλμάνοι τρομοκράτες», «φοροφυγάδες», «ἀνεξέλεκτες ἀρρώστιες φυτῶν καὶ ζώων» κ.λπ. Μὲ ὅλα αὐτὰ δικαιολογοῦν ἀκραῖες ἐνέργειες, ὅπως στρατιωτικὲς ἐπεμβάσεις, προώθηση συστημάτων ἠλεκτρονικῆς παρακολούθησης, χημικὰ νέφη ἄγνωστων ἀερίων καὶ σκόνης ποὺ ψεκαζόμενα στὴν ἀτμόσφαιρα τείνουν στὴ χειραγώγηση τῆς ὑγείας τοῦ νοῦ καὶ τῶν αἰσθημάτων, ὡς ἔσχατης μορφῆς ἐλέγχου.

Οἱ παγκοσμιοποιητές ὡς ψευδοθεοὶ τοῦ σύμπαντος ἐνδιαφέρονται καὶ θέλουν νὰ δώσουν λύσεις γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα.

Κόπτονται γιὰ τὸ κλίμα, βαθύτερα ὅμως θέλουν νὰ μεταφράσουν σὲ χρῆμα ὅλα τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἁπλόχερα ὁ δημιουργὸς ἐχάρισε, ἀέρα, γῆ καὶ ὕδωρ. Σφετεριστὲς τῆς γῆς θέλουν μὲ τὸ χρῆμα ποὺ θὰ συλλέξουν νὰ ἐγκαθιδρύσουν τὴν παγκόσμια πράσινη φυλακή. Θέλουν στὸ φινάλε νὰ διαχειρισθοῦν καὶ νὰ χειραγωγήσουν τὴν ἴδια μας τὴν ζωὴ τῆς ὁποίας τὰ νούμερα, ἐὰν ξεφύγουν πέρα κάποιου ἀριθμοῦ ἀνθρώπων, γιὰ αὐτοὺς αὐτὸ θὰ ἀποτελεῖ πρόβλημα πρὸς «θεραπεία».

Ἀκοῦμε συνεχῶς γιὰ διεθνῆ συννενόηση καὶ εἰρήνη. Ὅμως ἡ ἀληθινὴ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ὀντολογικὴ αἴσθηση πληρότητας ζωῆς καὶ συγχωρητικότητας, ἐνῷ ἡ δική τους εἰρήνη γράφεται μὲ τὰ αἵματα τῶν ἀνθρώπων θυμάτων τῶν ἰσχυρῶν καὶ ἀποτελεῖ περήφανη διακήρυξη, πάνω ἀπὸ τοὺς πόδας τῶν ἀντιπάλων.

Τὸ θεωρητικό τους ὑλικὸ εἶναι περίπλοκο, ἀκαταλαβίστικο, καλυμμένο μὲ τὸν φιλανθρωπικό τους μανδύα τῆς «βιώσιμης ἀνάπτυξης», διάβαζε ἀνθρώπινου ἀφανισμοῦ. Αὐτοὶ φαίνονται «πανίσχυροι οἰκονομικά», «ἑνωμένοι». Ἀπεναντίας οἱ ἀγωνιζόμενοι νὰ διασωθοῦν ἀπὸ τὸν πανίσχυρο ὁδοστρωτήρα των εἶναι σκόρπιοι, ἀδύνατοι οἰκονομικά, ἀναποφάσιστοι μὲ μόνο κίνητρο τὴν πίστη στὸν Θεὸ, τὴν ἱερὴ ἀποστολὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἐλευθερία ἀπὸ τώρα βίωση τῆς θείας ζωῆς καὶ ἀλήθειας. Ἡ ὡς ἄνω μάχη εἶναι ἄνιση. Μᾶς τοποθετεῖ στὸ κλίμα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος τῶν Παθῶν. Μόνο ποὺ τὴν θέση τοῦ Ἐσταυρωμένου, κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ πρέπει νὰ λάβωμε, γιὰ νὰ συνεχίσουμε ὡς ὀρθόδοξοι καὶ Ἕλληνες νὰ ὑπάρχουμε. Γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὸ «Ρωμέϊκο» καλεῖται νὰ σταυρωθῆ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὅταν τὸν Κύριο ζήτησαν οἱ Ἕλληνες . Αὐθόρμητα εἶπε τὸ γνωστὸ. «Ἐὰν ὁ σίτος ἀποθάνη στὴ γῆ πολὺ καρπό…».

Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ καλούμεθα νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴν αὐτάρκεια, ρηχότητα, χλιαρότητα. Οἱ περιστάσεις μᾶς ὠθοῦν νὰ ἀναλάβουμε τὶς πνευματικές μας εὐθύνες ἔναντι ὅλων. « Ἂς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Σωτήρα τὴν ἐνεργοποίηση τῆς Χάριτος κατ’ ἄλλους τοῦ «ἰχὼρ», ὥστε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἀξιοπρεπῶς τὰ ἐρχόμενα γιὰ νὰ μὴν καταντήσουμε «ἑρπετὰ σιελοφόρα» τὰ ὁποῖα θὰ ἱκετεύσουν τοὺς ἐξουσιαστὲς γιὰ ἑνότητα. Μία θέση ὑπὸ τὸν ἥλιο καὶ ἕνα ρυπαρὸ κομμάτι καρκινογόνου κρεατόμαζας ἢ ἄλλο ἔκτρωμα τροφῆς. Ἤμεθα ἐν Χριστῷ χορτάτοι, «οὐκ ἐπ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος». Δοκιμάσαμε ἀπὸ ὅλα τὰ καλούδια τοῦ πονηροῦ τοῦ αἰῶνος τούτου, τὰ μπουχτίσαμε. Δὲν μᾶς ζήτησε ὁ Πονηρὸς πολλά, γιὰ νὰ μᾶς τὰ δώσει, παρὰ μόνο τὴ λήθη.

Τώρα ὅμως ὀργανωμένα μᾶς ζητᾶ τὴν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ψυχῆς μας, τὴν ὑποταγὴ σὲ αὐτόν. Ἡ δύναμη τῆς συνήθειάς μας, λειτουργεῖ ὑπέρ του. Πῶς ὅμως θὰ ἐγκαταλείψει κανεὶς τὸν μέχρι πρότινος τρόπο ζωῆς;

Μία λέξη ἀποτελεῖ τὸ κλειδὶ καὶ συνάμα μία ἀνίκητη πυρηνικὴ πνευματικὴ ρουκέτα κατὰ τοῦ ἐχθροῦ. Ἡ λέξη μετάνοια εἶναι τὸ ἰσχυρότερο καὶ φθηνότερο ὅπλο ποὺ λόγῳ εὐτέλειας καὶ οἰκειότητος δὲν τὸ ὑποψιαζόμεθα. Κατὰ τὴν μακροχρόνια διάρκεια τοῦ ὑποβόσκοντος πνευματικοῦ πολέμου, βλέπουμε ὀχυρὰ καὶ θύλακες, ὀρθόδοξα κεκτημένα, νὰ καταλαμβάνονται τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο ἀμαχητί. Τότε δὲν πρέπει κανεὶς νὰ εἶναι προφήτης γιὰ νὰ προβλέψει τὴν μεγάλη ἐπικείμενη μάχη ἡ ὁποία θὰ ἀνταποκρίνεται στὸν πραγματικὸ κόσμο μὲ σκοπὸ τὴν ὁλοκληρωτική μας δουλεία.

Τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἡ Ἐκκλησία ἀποτελοῦν σήμερα στόχο ἐκτὸς ἐὰν κανεὶς δὲν ἀντιδρᾶ σὲ ὁτιδήποτε.

Καλούμεθα ὅλοι νὰ ἀναχωρήσουμε στὴ φωτιὰ τῆς δοκιμασίας, ἀκόμη γιὰ μία φορά, τὰ προσωπικά, τὰ ρηχά μας ἐκκλησιαστικὰ βιώματα, τὶς ἀνάδελφες πρακτικές, τοὺς φαραϊσμούς, τὶς φιλάρεσκες βεβαιότητες. Ἴσως ἔτσι οἱ ψυχὲς ἀλλὰ καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωὴ νὰ λάμψουν ὅπως ἀστράφτουν τὰ μπροῦτζα στοὺς ἁγιορείτικους ναούς, κατὰ τὴ διάρκεια τῶν Πανηγύρεων τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων.

Ἀλλιῶς κινδυνεύει νὰ χαθῆ ἡ κοινὴ λογική ἐὰν δὲν πρυτανεύση ἡ ἀγάπη. Τὴ στιγμὴ ποὺ ἤδη οἱ παγκοσμιοποιητὲς προσπαθοῦν νὰ μᾶς τρελάνουν. Χρησιμοποιοῦντες τὸν ὑστερόβουλο, συμφεροντολογικό, ἄρρωστο, σκοτεινό, ἀπάνθρωπο, παραλογισμό. Ὠθοῦντες τὰ πράγματα στὸ νὰ ἀνατείλει γιὰ ὅλους ἕνας νέος μεσαιωνικός, ὁλοκληρωτικὸς σκοταδισμός.

Δὲν ἔχουμε λοιπὸν χρόνο γιὰ χάσιμο καὶ ἐρασιτεχνισμούς. Ὁ καιρὸς εἶναι πολύτιμος, ἡ ἐποχὴ καὶ ὁ κόσμος μᾶς ζητοῦν πολλά. Τὰ θεμέλια τῆς οἰκουμένης κλονίζονται.

Τὸ πανανθρώπινο παιχνίδι, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν σοβαρότητά μας.

Οἱ συμβατικὲς ρηχὲς ἀρετές, τὰ ἐπίπλαστα χαμόγελα, ἡ αὐτοϊκανοποίηση τοῦ εὐσεβισμοῦ καὶ τῆς αὐτοδικαίωσης τελείωσαν. Ἀναμένονται σοβαρὲς δυσκολίες, πόνος ἀλλὰ καὶ θυσίες.

Ἂς συστρατευτοῦμε μαζὶ μὲ τὸν Ἀρχηγὸ τῆς πίστης μας καὶ δὲν θὰ ἐγκαταλειφθοῦμε. Θὰ ἔχουμε Στρατηγὸ γιὰ νὰ ἀντεπεξέλθουμε. Ἡ νίκη εἶναι δεδομένη γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ. Θὰ νικήσουμε μαζί Του.

Ὁ ἀπ’ αρχῆς ἀνθρωποκτόνος θὰ ἀποτύχη.

Γιὰ τὴν Ε.ΡΩ.