Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

«Πάτερ ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, δόξασόν σου τόν υἱόν ἴνα καί υἱός σέ δοξάσει»

Νά ποῦμε ἀπαρχῆς ὅτι ἡ ὥρα, οἱ χρόνοι καί οἱ καιροί ἀφοροῦν τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο. Γιά τό Θεό δέ μετροῦν οἱ ὧρες. Ὁ Θεός βρίσκεται πάνω ἀπό τούς χρόνους καί τούς καιρούς. Καί ἀκόμα νά ποῦμε ὅτι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ συντριβή τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ. Ἡ δέ αἰώνια ζωή εἶναι ἡ ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ πού μεταδίδεται σέ μας τούς ἀνθρώπους καί μποροῦμε ἔτσι νά γνωρίζουμε τό Θεό. Ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Γιά τοῦτο ὁ Θεός δοξάζει τό Χριστό κατά τήν ὥρα τῶν παθημάτων μέ πολλούς τρόπους, π.χ. ὅταν ἦλθαν νά τόν συλλάβουν χωρίς νά τό θέλουν γυρίζουν πίσω καί πέφτουν στό ἔδαφος. Ὁ Ἰούδας μετά ἀπό λίγο διακηρύττει τήν ἀθωότητά του Ἰησοῦ καί αὐτοκτονεῖ. Ἡ γυναίκα τοῦ Πιλάτου προσπαθεῖ νά ἀφυπνίσει τή συνείδηση τοῦ συζύγου της. Ὁ ἥλιος σκοτίζεται. Ἐξάλλου πάνω στό σταυρό ὁ Χριστός συντρίβει γιά πάντα τό Σατανᾶ καί τό θάνατο. Ὁ Χριστός δέν ἐπιζητᾶ τή δόξα γιά τόν ἑαυτό τοῦ ἀλλά γιά τό Θεό. Γιά τοῦτο ὀφείλουμε, σέ κάθε περίσταση νά ζητοῦμε ἀπό τό Θεό ὅτι εἶναι πρός δόξαν Θεοῦ ὄχι γιά νά ἱκανοποιοῦμε τή δική μας δοξομανία, τή δική μας μεγαλομανία, τό δικό μας ἐγωκεντρισμό.

Ὁ Χριστός δοξάζει τό Θεό Πατέρα τόσο ὅσο μεταδίδει τήν αἰώνια ζωή στούς πιστούς δήλ. νά κάνει τούς ἀνθρώπους κοινωνούς τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός ἁγιάζει τή ζωή καί φέρνει στό κόσμο τήν πνευματική ζωή ἀπό τήν ὁποία φυτρώνει καί ἀναπτύσσεται ἡ αἰωνία, μακαρία ζωή τοῦ Θεοῦ. Ὁ Παράδεισος ἀρχίζει ἀπό τούτη τή ζωή καί ὁλοκληρώνεται στή μέλλουσα ὅποτε ὁ Χριστός θά δοξάσει αὐτούς. Αὐτή εἶναι ἡ δόξα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ἡ γνώση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Γνώση ὄχι ἐπιφανειακή, ἐγκεφαλική, βιτρίνας ἀλλά γνώση βιωματική: « Γνῶντες Θεοῦ μᾶλλον δέ γνωσθέντες ὑπό τοῦ Θεοῦ» Ι. Δαμασκηνός.

Αὐτή ἡ γνώση τῆς συμβίωσής μας μέ τό Θεό εἶναι ἡ αἰώνια ζωή πού ἐπιζητοῦμε ὅλοι μας καί παρακαλοῦμε νά ἀποκτήσουμε.

Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ καί ἡ γνώση τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἴδια ἔφ΄ὅσον εἶναι γνώση ἐν Ἁγίω Πνεύματι. Δέν μποροῦμε μέ ἄλλο τρόπο ἤ μέ ἄλλο μέσο νά φτάσουμε τή θεογνωσία. Αὐτό τό ἐπιχειροῦν οἱ αἱρετικοί καί τό ἀποτέλεσμα τό γνωρίζουμε. Εἶναι ἡ πλάνη, ἡ ἀποτυχία, ἡ σύγχυση, ἡ δυστυχία, τό βάσανο, τό κακό, ὁ θάνατος.

Ὁ Χριστός δέν ἦλθε στό κόσμο νά ζήσει καί νά περάσει μέ ἄνεση καί καλοπέραση ἀλλά ἦλθε « ἴνα διέλθει εὐεργετῶν καί ἴνα πληρώσει πάσαν δικαιοσύνην». Αὐτό σέ προέκτασή μας ἀφορᾶ γιατί δείχνει τή δική μας εὐθύνη γιά ὅτι κάνουμε στή ζωή μας. Ἄν πράγματι πληροῦμε ἔργον Θεοῦ ἤ τά δώσουμε ὅλα γιά τή δική μας ἀποκλειστική ἱκανοποίηση.

Ἄν δεχτοῦμε ὅτι ἔχουμε μία ἀποστολή στή ζωή μας Θεόσδοτη, τό ἐρώτημα γιά μᾶς εἶναι πολύ ἁπλό καί πολύ ἐνδιαφέρον: Πόσον θεϊκά ζοῦμε γιά νά ἔχουμε ἐλπίδα ὅτι θά συνεχίσουμε μαζί Του καί στήν οὐράνια ζωή.

Τό ἅγιο Εὐαγγέλιο συνολικά ἀναφέρεται στήν ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Ἰησοῦ στόν κῆπο τῶν ἐλαιών λίγο πρίν τό πάθος Του καί ἀφορᾶ συνολικά τό ἔργο Του, τήν ἀποστολή Του, τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο.

Νοιάζεται γιά ὅλα ἐκτός γιά τόν ἑαυτό Του.

Ἡ μετάβαση πρός τό Θεό εἶναι γεγονός χαρᾶς καί ἀγαλλίασης. Ὁ Χριστός πληροφορεῖ τούς μαθητές Του γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ πρός τόν Θεό πατέρα Του γιά νά τούς καταστήσει τῆς δικῆς Του χαρᾶς καί ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος εὐαγγελικός λόγος, λόγος πνοῆς καί ζωῆς εἶναι ταυτόχρονα καί λόγος χαρᾶς καί ἀγαλλίασης, γιατί ὁ Θεός εἶναι ἡ ἀγάπη μας καί εἴμαστε ἡ ἀγάπη του καί εἶναι ἡ ζωή μας.

Ὁ Ἅγιος εὐαγγελικός λόγος συνδέεται καί μέ τούς Ἅγιους Πατέρες πού συγκρότησαν τήν πρώτη οἰκουμενική σύνοδο καί ἀναγνώρισαν καί διακήρυξαν χωρίς καμία ἐπιφύλαξη τή Θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ «Θεοῦ ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων».

Ὅλο τό ἅγιο εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς εἶναι ἕνας ὕμνος τῆς Θεότητας τοῦ Ἰησοῦ ὁ ὁποῖος πορεύεται στό Σταυρό καί τό Θάνατο ὄχι κατά τρόπο δραματικό ὡς τά θύματα τῆς ἀρχαίας τραγωδίας ἀλλά ὅπως ζήσαμε καί πρωτύτερα μετά χαρᾶς μεγάλης, γιατί ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι δρόμος χαρᾶς καί ζωῆς, πανηγύρεως καί ἑορτῆς, δόξας καί τιμῆς, ἀναγνώρισης καί καταξίωσης τοῦ ἀνθρώπου ὡς αὐτό πού εἶναι ἀπό τή δημιουργία του, παιδί τοῦ Θεοῦ ἀγαπημένο.

Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης