ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ

Ο π. Εφραίμ είναι ιδρυτής 16 μονών στη Β. Αμερική

Τώρα ευρίσκεται στην Ι. Μ. Αγ. Αντωνίου στην Αριζόνα.

ST. ANTHONY GREEK ORTHODOX MONASTERY

4784 N. ST. JOSEPH' S WAY

FLORENCE ARIZONA, 852329399

http://www.stanthonysmonastery.org

Περί σωτηρίας ψυχής και Παραδείσου.

1η Επιστολή

Τώρα την Άνοιξιν, που η φύσις φορεί την ωραιοτέραν της στολήν, ανέκφραστος η απόλαυσις, όταν συνοδεύεται με πνευματικήν κατάστασιν. Όντως τα πάντα εν σοφία εποίησεν ο άγιος Θεός! Δεν χορταίνει η ψυχή να θεωρεί το κάλλος της φύσεως, ώ, εάν ανεβάση τον νουν του και υπέρ την γήϊνον ταύτην σφαίραν, εις την άνω Ιερουσαλήμ, εις τα αμήχανα κάλλη του παραδείσου, εκεί πλέον σταματά την ενέργειάν του ο πεπερασμένος και γήϊνος νους.

Εάν εδώ εις την εξορίαν, εις την γην του κλαυθμώνος και της κατάρας, έδωκεν ο άγιος Θεός τοιαύτης καλλονής απόλαυσιν, ποία άραγε έσται εκεί, που κατοικεί Αυτός ο Θεός;

Όντως «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού, προς την μέλλουσαν δόξαν και ευτυχίαν»! (Ρωμ.8,18 ).

Θέωσις, παιδί μου, εις τους ουρανούς, εκεί αφαιρέσει Κύριος ο Θεός παν δάκρυον εκ των οφθαλμών και λύπην και πόνον και στεναγμόν. Διότι εκεί βασιλεύει πολίτευμα αγγελικόν, όπου το έργον ύμνοι και ωδαί πνευματικαί!

Εκεί Σαββατισμός αιώνιος! Εν χαρά μετά του Πατρός μας Θεού, που μας περιμένει, πότε να γίνωμεν έτοιμοι, δια να μας καλέση δια πάντα πλησίον Του!

Εκεί κάθε σεσωσμένη ψυχή θα ζη μέσα εις άβυσσον αγάπης, γλυκύτητος, χαράς, εκπλήξεως και θάμβους!

2η Επιστολή

Θα έλθη καιρός, θα σημάνη ημέρα, θα έλθη στιγμή, όπου θα κλείσουν αυτά τα μάτια και θα ανοιχθούν τα της ψυχής. Τότε θα ίδωμεν νέον κόσμον, νέας υπάρξεις, καινήν κτίσιν, νέαν ζωήν μη έχουσαν τέρμα. Ο τίτλος της: «Αθανασία άπειρος». Η μεγάλη πατρίς άνω, άφθαρτος, αιώνιος, η άνω Ιερουσαλήμ, η μήτηρ των πρωτοτόκων, ένθα θα σκηνώσουν αι λελυτρωμέναι ψυχαί, τας οποίας απέπλυνεν εκ του ρύπου το αίμα του Αρνίου του ακάκου!

Τις δύναται να εκφράση δια λόγου και γραφίδος την χαράν, την αγαλλίασιν, την ευτυχίαν των σεσωσμένων εκείνων μακαρίων ψυχών; Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθανόντες, ότι αναμένει αυτούς ο πλούτος της του Θεού χρηστότητος. Μακάριος όστις κερδίση λαχνόν δια την άνω πανήγυριν, πλούτος αναφαίρετος, δόξα ως Αυτός ο Θεός είπε: «και είπα υιοί υψίστου, τέκνα Θεού, κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Χριστού».

Ο Κύριος προ του πάθους παρεκάλει τον Ουράνιον Πατέρα δια τους μαθητάς Του και δια τους μέλλοντας πιστεύειν δι’ αυτών: «Πάτερ, ους δέδωκάς μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου» (Ιωαν. 17,24).

Πόση η αγάπη του Ιησού δι’ ημάς! Έλαβε την ανθρωπίνην φύσιν και εκρεμάσθη επί του Σταυρού, αποδίδοντας εις ημάς την ελευθερίαν και την εξόφλησιν του χρέους προς τον Ουράνιόν Του Πατέρα, και ως προσφιλέστατος αδελφός, μας αξιώνει της συγκληρονομίας, του απείρου πλούτου, του Ουρανίου Του Πατρός!

Ω, οποία αγάπη προς ημάς! Ω, της ψυχρότητός μας προς Αυτόν! Ω, της αχαριστίας μου προς τον ευεργέτην μου! Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσου με και μη με καταδικάσης ανταξίως των έργων μου!

3η Επιστολή

Είθε ο Θεός καθώς πνευματικώς, μας ήνωσεν αρρήκτω δεσμώ, ούτω να μας αξιώση και εις την ουράνιον Αυτού βασιλείαν να είμεθα ομού, ίνα καθήμεθα εις την πνευματικήν Τράπεζαν των Θείων Αυτού αγαθών εντρυφώντες και ενούμενοι με τον Ουράνιον Πατέρα, όπου υπάρχουν εν Αυτώ οι ποταμοί οι αέναοι των θείων Αυτού ναμάτων. Ω, τι μέγας προορισμός! Ω, τι μέγα αποκύημα των προσκαίρων θλίψεων!

Τα τέκνα του Θεού με στολάς ουρανίους, λελαμπρυσμένα θα φαίνωνται τα θεία χαρακτηριστικά εν τω προσώπω αυτών, θα εισέλθουν εις την πατρικήν κληρονομίαν, κατάπαυσιν πλέον αιωνίαν!

Θα περιέρχωνται τα ουράνια εκείνα σκηνώματα και θεωρούντες τον άπειρον εκείνον πλούτον, θα διατελούν εν εκστάσει χωρίς να αντιλαμβάνωνται ότι παρέρχονται αιώνες! Ω, τι μέγας προορισμός δια τον άνθρωπον!

Αλλά εικών θλιβερά αμαυρώνει την αγαθήν θεωρίαν ταύτην, και αύτη εστί ότι πρώτον εγώ δεν θα μετάσχω εις όλην αυτήν την ένδοξον ευτυχίαν, η οποία τώρα μεν είναι θεωρία, κατόπιν θα λάβη σάρκα και οστά, δηλαδή την πραγματοποίησίν της, και δεύτερον, ότι οι άνθρωποι βαδίζουν έχοντες άγνοιαν του μεγάλου τούτου προορισμού, και ως εκ τούτου η άγνοια γεννά τον θάνατον από τον Θεόν!

Η αμαρτία ήτο η αρχική καταστροφή της παραδεισιακής ευτυχίας του ανθρώπου και αύτη συνεχίζει το καταστρεπτικόν της έργον εισέτι επί τούτου. Αλλοίμονον! Ο Άδης ποιμανεί ημάς.

Ω Θεέ μου, Σαβαώθ, φώτισον το σκότος των καρδιών μας, ίνα ίδωμεν Σε, το αληθινόν φως, το μακάριον φως, που φωτίζει και χαροποιεί τας καρδίας των φίλων Σου, φώτισον ημάς, ίνα Σε ακολουθήσωμεν μέχρι της αιωνίου καταπαύσεως. Αμήν.

4η Eπιστολή

Όλα θα παρέλθουν και εις το μηδέν θα καταλήξουν, ενώ το έργον το εν τω Θεώ ειργασμένον, θα μείνη μαζί με την ψυχή του εργάτου, ίνα εσθίη εξ αυτού ζωήν αιώνιον.

Μακάριοι οι πνευματικοί φιλόσοφοι του Θεού, όπου δίδουν πρόσκαιρα και θησαυρίζουν αιώνια, ίνα, όταν απέλθωσιν, εύρωσιν εις την τράπεζαν του Θεού τους θησαυρούς των, συν τόκω. Μακάριοι οι καθαρίζοντες τας καρδίας αυτών από τα ζιζάνια της αμαρτίας γεωργούντες τον αγαθόν σπόρον, διότι θα έλθη καιρός εύθετος, που θα θερίσουν στάχυας αειζωίας! Μακάριοι οι σπείροντες δάκρυα μετά πνευματικής νηστείας, δηλαδή πεινώντες αεί και διψώντες τα καλά έργα, διότι θα θερίσουν χαράν αιωνίαν!

5η Επιστολή

Αγαπημένα μου παιδιά, επήρα το γράμμα σας. Η αγάπη σας είναι πολύ μεγάλη. Εγώ δε τελείως ανάξιος και ελεεινός.

Προσεύχομαι παρ’ όλην την αναξιότητά μου, να σας σκεπάζη η χάρις του Θεού και το Πανάγιον Πνεύμα να σας καθοδηγή εις κάθε καλήν πράξιν, ώστε να ευαρεστήσετε τον καλόν μας Θεόν και να αξιωθήτε οικογενειακώς να κατοικήσετε εις τον τόπον του Θεού, εις την άλλην ζωήν, εκεί που στέκουν οι άγγελοι και υμνολογούν ακατάπαυστα, μέσα εις γνόφον απροσίτου θείου φωτός την υπέρθεον αγίαν Τριάδα.

Αυτήν την ουράνιον δόξαν, όλοι οι μεγάλοι άγιοι την επεθύμησαν και ηγωνίσθησαν και την επέτυχαν. Τα εδώ κάτω εν συγκρίσει με τα άνω είναι σκότος. Τα εδώ μάταια, προσωρινά, εφήμερα, αλλοιωτά, τρεπτά, μηδέν. Ενώ τα ουράνια αιώνια, παντοτινά, αναλλοίωτα, δοξασμένα, φωτόλουστα, με θεϊκήν χάριν αρωματισμένα.

Δια τούτο όποιος καταφρονήση τα μάταια του κόσμου πράγματα, δηλαδή εμπαθώς δεν τα επιθυμήση, αυτός θα γίνη μέτοχος των αιωνίων αγαθών!

6η Επιστολή

Η ζωή του μοναχού είναι σταυρός καθημερινός. Ο Ιησούς Χριστός, μας καλεί να συσταυρωθώμεν όσοι Τον αγαπώμεν και μετά θα γίνη η ανάστασις της ψυχής, η πνευματική αγαλλίασις. Δριμύς ο χειμών, αλγεινή η πήξις, αλλά γλυκύς ο παράδεισος.

Σηκώσατε τα μάτια σας και ίδετε την άνω Ιερουσαλήμ, εκεί όπου η ευτυχία, η χαρά και η μακαριότης θα διαιωνίζηται εις τους αιώνας των αιώνων! Ω, τι χαρά, τι ευφροσύνη, αιώνια να ζη κανείς πλησίον του Θεού!

Ναι, παιδιά μου, ας αγαπήσωμεν αλλήλους, διότι εκεί είναι όλο αγάπη και όποιος δεν έχει αγάπην, εκεί δεν εισέρχεται.

7η Επιστολή

Κάθε κόπος και μόχθος και πειρασμός, ευλογημένον μου παιδί, δεν ημπορεί να συγκριθή με την μακαρίαν εκείνην ζωήν. Και μυρίας ζωάς αν είχαμε και όλας εάν τας εθυσιάζαμεν, δεν θα εκάναμε τίποτε το σπουδαίον, εν σχέσει προς την μέλλουσαν δόξαν, εις την οποίαν ο Δεσπότης Χριστός δια του τιμίου και ζωοποιού Αίματος Αυτού επιποθεί να αποκαταστήση ημάς! Δια τούτο ο ουρανοβάμων Απόστολος Παύλος λέγει: «Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού, προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» ( Ρωμ. 8,18 ). Συλλογίσου ακόμη ότι ο άνθρωπος «ως άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται», πάλιν δε, «ηχούσης της σάλπιγγος, οι νεκροί ως εν συσεισμώ πάντες αναστήσονται» προς υπάντησιν του Χριστού. Όταν ανοιχθή η θύρα του μέλλοντος αιώνος και όταν καταστραφή ο παρών κόσμος, τότε θα γίνη αποκατάστασις της ημετέρας φύσεως εις την πρώτην κατάστασιν. «Ο Κύριος μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι της δόξης Αυτού» (Φιλιπ. 3,21). Διότι η φύσις η οποία συστενάζει και συνωδίνει, με σφοδράν επιθυμίαν αναμένει την ένδοξον φανέρωσιν των παιδιών του Θεού «Η γαρ απoκαραδοκία της κτίσεως, την αποκάλυψιν των υιών του Θεού απεκδέχεται» (Ρωμ. 8,19).

Ασύγκριτον το μεγαλείον του ανθρώπου, τον οποίον ο Θεός τον ανεβάζει εις τόσον ύψος και δόξαν! Και ημείς οι αμαρτωλοί και εμπαθείς αγνοούμεν και αδιαφορούμεν δια τον μεγάλον αυτόν πλούτον και έχομεν φρονήματα καθ’ ολοκληρίαν γήϊνα. Το σώμα αυτό, που είναι χώμα και δυσωδία, να καταξιωθή να γίνη σύμμορφον της δόξης του Θεού, να γίνη αγγελικόν! Τώρα οι άνθρωποι είναι υλικοί εν σχέσει προς τους αγγέλους, οι οποίοι είναι υπάρξεις καθαρά πνευματικαί. Οι άγγελοι εν σχέσει προς τον Θεόν έχουν κάποιαν «ύλην». Δεν είναι καθαρά νοεραί υπάρξεις, όπως ο Θεός, που είναι φως απρόσιτον. Έτσι αγγελικοί θα γίνουν και οι άνθρωποι τότε, θα συντελεσθή τότε μία ενότης του πληρώματος της εκκλησίας των πιστών μετά του Χριστού. Πόσον τρυφερά και πατρικά το λέγει ο Κύριός μας: «Πάτερ, λέγει προς τον Πατέρα Του, ους δέδωκάς μοι θέλω, ίνα όπου ειμί εγώ, κακείνοι ώσι μετ’ εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι» (Ιωαν. 17, 24).

Συγκρίνεται ο εγκόσμιος πλούτος με αυτά τα λόγια του Θεού; Να είμεθα ημείς εκεί, όπου είναι ο Κύριός μας! Εκεί που φρίττουν και δεν τολμούν οι άγγελοι να πλησιάσουν!

Ω Σοφία κεκρυμμένη και πλούτος Θεού άπειρος!

8η Eπιστολή

Μη ξεχνάς, παιδί μου, τον σκοπόν σου. Κοίταξε εις τον ουρανόν τα κάλλη που μας περιμένουν, τι είναι τα παρόντα; Ουχί τέφρα και σκόνη και όνειρον; Ουχί ορώμεν τα πάντα υποκείμενα εις την φθοράν; Ενώ τα άνω αιώνια, του Θεού η βασιλεία είναι ατελεύτητος και μακάριος όστις κατασκηνώση εν αυτή, διότι θα βλέπη την δόξαν του θείου προσώπου! Παιδί μου να μη ξεχνάς ότι είμεθα προσωρινοί εις αυτόν τον κόσμον και ότι η ζωή μας κρέμεται εις μίαν κλωστήν και ότι όλα τα καλά του κόσμου είναι μάταια. Όταν λοιπόν έχωμεν αυτήν την γνώσιν της αληθείας, φυσικά θα στρέφωμεν συνεχώς κάθε στιγμήν τα μάτια της ψυχής μας προς την αιώνιον ζωήν, προς την άνω Ιερουσαλήμ, εκεί όπου οι χοροί των αγγέλων ψάλλουν τα απερινόητα εις γλυκύτητα και σοφίαν άσματα του Θεού. Ω, παιδιά μου, πόσην δόξαν θα έχουν αι ψυχαί σας, όταν μετά θάνατον θα ανέλθουν εις τους ουρανούς και θα συναριθμηθούν με τους αγγέλους του Ουρανού!

9η Επιστολή

Ας δοξάσωμεν τον αναστάντα Κύριον, που μας ηξίωσε να εορτάσωμεν την αγίαν Ανάστασίν Του ευχόμενοι, ίνα μας αξιώση ο Θεός να εορτάσωμεν και τον αιώνιον Σαββατισμόν εις τους ουρανούς, εις την νέαν Ιερουσαλήμ, εις την αιωνίαν χαράν, «και την χαράν ταύτην, ουδείς αίρει αφ’ ημών». Ναι, παιδί μου, διότι την επίγειον την διαδέχονται και πάλιν θλίψεις, αίτινες δύνανται να την εκμηδενίζουν, ενώ εκείνην όχι, ρέουσά εστιν αενάως ως από πηγής αστειρεύτου και ζωηφόρου.

Ας βιαζώμεθα εις τα χριστιανικά μας καθήκοντα, ίνα επιτύχωμεν να εορτάσωμεν το αιώνιον Πάσχα, πλησίον του Χριστού μας και να Τον βλέπωμεν πρόσωπον προς πρόσωπον προς μακαρίαν απόλαυσιν χωρίς να την διακόπτουν πλέον πειρασμοί και απόγνώσεις.

10η Eπιστολή

Σας έστειλα μίαν επιστολήν, όπου έγραφα ολίγα περί παραδείσου, πιστεύω πως θα χαρήκατε. Αχ, και που να βλέπατε ολίγον από τον παράδεισον! Και να ακούγατε και κάτι από ό,τι ψάλλουν οι γλυκείς άγγελοι, που λάμπουν από φως ουράνιον και ευωδιάζουν παραδεισένια! Αχ, τι ομορφιά και τι κάλλος! Δυστυχώς ημείς έχομεν μεσάνυκτα από όλα αυτά. Εκεί λάμπουν όλα από ευτυχίαν χωρίς μέτρον. Και ο θρόνος του Χριστού τι σου λέγει! Κάθεται ο Δεσπότης Χριστός επί θρόνου και από το φως Του δεν ημπορεί κανείς να διακρίνη το ιερόν και γλυκύτατον πρόσωπόν Του. Α! τι γλύκα και τι ομορφιά! Τι ωραιότερον τούτου! Αυτός είναι πραγματικός παράδεισος, η θεωρία του προσώπου του Ιησού μας! Δόξα, Κύριε, τω Σταυρώ σου και τη Αναστάσει σου.

Ω, βάθος σοφίας Θεού! Ω μυστήρια της τρισηλίου Θεότητος! Μακάριος όστις ταπεινώση τον εαυτόν του ως το παιδίον υπακούων εν ακακία ψυχής εις όλα τα προστασσόμενα δι’ αγάπην Θεού! Και αλλοίμονον εις εκείνον ο οποίος θα κρατήση τον εγωϊσμόν του, ως εγώ, οποίων θείων δωρεών θα στερήση τον εαυτόν του!

Τρέξατε, παιδιά μου, με ταπείνωσιν, να φθάσετε τον δι’ ημάς ταπεινώσαντα εαυτόν Κύριον, γλυκύτατον, φιλούμενον και εράσμιον Χριστόν μας, το φως της πτωχής μας ψυχής. Βλέπετε τι ομορφιά μας περιμένει! Να βλέπατε τι ωραία που είναι! Τα πάντα θα παραβλέπατε, σκουπίδια θα εγίνεσθε, μόνον να μη στερηθήτε όσα μας έχει ετοιμάσει η γλυκειά αγάπη του Ιησού μας! Τέτοια μας έλεγε ο Γέροντάς μου και σας τα μεταφέρω, δια να γλυκανθήτε, τελειώνω, συγχωρήσατέ με!

11η Επιστολή

Σκέπτομαι και πάλιν, εγώ δεν είμαι δια τον παράδεισον, διότι τα έργα μου με προειδοποιούν, ότι μόνον δια την κόλασιν είμαι.

Ο Απόστολος Παύλος μας ομιλεί δια τον παράδεισον πολύ ωραία. Αυτός ηρπάγη μέχρι τρίτου ουρανού και είδε τα κάλλη της βασιλείας των ουρανών και εξεστηκώς ανεφώνησε: Πόσον ωραία και πάγκαλος είναι η βασιλεία του Θεού, όπου δεν συγκρίνεται με τίποτε το ωραίον της γης!

Τέτοια ομορφιά έχει ο παράδεισος, που μάτι ανθρώπου δεν ημπόρεσε να ίδη τέτοια ωραιότητα, επίσης αυτί ανθρώπου δεν ήκουσε ποτέ γλυκυτέρας υμνωδίας, καθ’ ότι εις τον παράδεισον ψάλλουν αγγελικαί χορωδίαι, ασυγκρίτως γλυκύτερα από τα πιο καλλίφωνα αηδόνια!

Συνεχίζων ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι ουδέποτε συνέλαβεν ο άνθρωπος με την γνώσιν του το τι έχει ετοιμάσει ο Θεός δια τα παιδιά Του εις τον ουρανόν, εις τον παράδεισον. Πράγματι είναι αλήθεια ότι, εάν εγνωρίζαμεν τας πνευματικάς απολαύσεις του παραδείσου, εις πάντα θα εκάναμεν υπομονήν, όπως τον κερδίσωμεν, ενώ τώρα λόγω αγνωσίας πράττομεν τα αντίθετα και ούτω φεύγομεν μακράν Αυτού!

Ω, και να ηξεύραμεν τι είναι ο παράδεισος! Νους ανθρώπου δεν δύναται να συλλάβη το μέγεθος της ωραιότητος αυτού! Εκεί ψάλλουν οι χοροί των αγγέλων και των αγίων ψυχών χωρίς τέλος. Ένα Πάσχα αιώνιον, ατέρμον!

Εκεί αι ψυχαί συνομιλούν με αγαλλίασιν, συζητούν το πώς διήλθον εις αυτήν την ματαίαν ζωήν και πόσον ο Θεός τους εβοήθησε και διέφυγαν την κόλασιν και κατέπαυσαν εις αυτόν τον μακάριον τόπον του Θεού! Ατελειώτους ευχαριστίας αναπέμπουν εις τον Θεόν δια την μεγίστην ταύτην ελεημοσύνην Του, της αποκτήσεως του παραδείσου!

Ο παράδεισος τι είναι; Είναι τόπος γεμάτος άνθη αμάραντα, μεστός αρωμάτων θείων, απόλαυσις αγγελική, ζωή πασχαλινή, έρως θείος, ακατάπαυστος δοξολογία του Θεού και βιοτή αιώνιος!

Δια τούτο λοιπόν αξίζει να αγωνισθώμεν, και τι είναι ο δικός μας αγών, εμπρός εις αυτόν τον «μυθικόν»τρόπος του λέγειν—παράδεισον!

Αχ, Παράδεισε, τι όμορφος που είσαι! Τα κάλλη σου με θέλγουν, με κάνουν άλλον άνθρωπον. Διατί όμως να μη προσπαθώ αγωνιζόμενος καλώς να σε κερδίσω;

Θεέ μου, Κύριέ μας, γλύτωσέ μας από την χειρίστην υπερηφάνειαν, ώστε με οδηγόν την αγίαν ταπείνωσιν, να γίνωμεν οι κάτοικοι του γλυκυτάτου Παραδείσου! Αμήν, γένοιτο.

Περί θλίψεων, πόνων και κόπων.

1η Επιστολή

Η αγάπη του ουρανίου Πατρός ημών είη μετά των υμετέρων ψυχών, ίνα δια ταύτης ζωογονούμενοι ποιήσητε καρπόν υπακοής εις τας ζωοπαρόχους Αυτού εντολάς. «Οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» ( Τιμ. 3,12). Εφ’ όσον δι’ αφοσιώσεώς σας εις το αγγελικόν πολίτευμα ακολουθήσατε τον Σωτήρα Χριστόν, καθήκον μέγιστόν εστιν το υπομείναι τας θλίψεις είτε εκ φύσεως προέρχονται είτε εκ ραθυμίας είτε εξ αμαρτημάτων είτε εξ ανθρώπων. Εφ’ όσον θέλομεν ζήσαι την κατά Χριστόν ζωήν, οφείλομεν υποταγήναι τω θείω θελήματι, διότι τα πάντα εκ Θεού έρχονται, και εφ’ όσον εκ Θεού, άρα θείον θέλημα, ο Πατήρ ο ουράνιος διατάζει, ουχ υπακούσωμεν; Δεν θα αναφωνήσωμεν μετά του μακαρίου Ιώβ «ως έδοξε τω Κυρίω, ούτω και εγένετο, είη το όνομα το όνομα Κυρίου ευλογημένον»; (Ιώβ 1,21).

Δια της υπομονής λοιπόν και της ευχαριστίας της προς τον Θεόν δεικνύομεν υπακοήν εις το θείον θέλημα και ο υπακούων ουκ αξιωθήσεται αποκτήσαι απ’ εντεύθεν την αιώνιον ζωήν εν εαυτώ; Ναι, ζήσεται εις τους αιώνας των αιώνων!

Λοιπόν αγωνισθώμεν, ακονίσωμεν τας ψυχάς μας εις το ακόνι της υπομονής, όπως εκφέρωμεν έργον ευάρεστον τω Θεώ, θλίψεις, αρρώστειαι, στενοχωρίαι, πειρασμοί, ουδέν των τοιούτων θα χωρίση ημάς από της αγάπης του Χριστού, διότι εκ των προτέρων έχομεν διδαχθή και λάβει γνώσιν, ότι στενή και τεθλιμμένη η οδός, η οδηγούσα τους βαδίζοντας αυτήν εις την άλυπον ζωήν. Άκανθοι και τρίβολοι δεξιά και αριστερά τέθεινται εις την οδόν, άρα έχομεν ανάγκην προσοχής πολλής.

Εις την τεθλιμμένην οδόν, την δοκιμασίαν της ασθενείας κ.λ.π., έρχεται το αγκάθι της ολιγοπιστίας, της ανυπομονησίας, της δειλίας, να ξεσχίση το ένδυμα της ψυχής, χρεία λοιπόν εξαγκυλώσαι τούτο δια της πίστεως και της ελπίδος και της υπομονής, έχοντας ως πρότυπον τον Ιησούν Χριστόν, ο Οποίος εις όλην την επίγειον ζωήν Του, είχε πολλάς θλίψεις και πολλά αγκάθια κατέθλιψαν την παναγίαν ψυχήν Του, διο ανεφώνει, «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. 21,19 ).

Δια των ασθενειών και εν γένει των θλιβερών, ο Θεός ως Πατήρ διατίθεται ημίν, διότι ζητεί τρόπους δια να μεταδώση την αγιότητα Αυτού, «Τις εστιν υιός, ον ου παιδεύει πατήρ; Ει δε χωρίς εστε παιδείας, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί» (Εβρ.12,8 ). Βαβαί! Ώστε, όταν υποφέρωμεν, τότε φαίνεται καθαρά ότι είμεθα παιδιά του Θεού. Και τις άράγε δεν θέλει να είναι παιδί του Θεού; Άρα εάν θέλης παιδί του Θεού να είσαι, υπόμεινον μετ’ ευχαριστίας και πίστεως και ελπίδος τας υπό του Θεού στελλομένας θλίψεις και πειρασμούς. Και οι εξ ανθρώπων πειρασμοί και αυτοί εκ του Θεού εισι, όπως αποκτήσωμεν ανεκτικότητα, μακροθυμίαν, συμπάθειαν, υπομονήν, διότι πάντα ταύτα είναι χαρακτήρες θείοι, καθώς μας λέγει ο Κύριος: «Ανατέλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. 5,45). Δια τουτο οφείλομεν αγάπην εις όλους τους ανθρώπους, ουδέ ίχνος μίσους ή κακίας να ευρίσκεται εις τας ψυχάς μας, όπως κληθώμεν τέκνα Θεού. Ουκ άξια τα παθήματα της όλης ζωής μας απέναντι των ασυλλήπτων αγαθών, όπου έχει ετοιμάσει ο Θεός δια τας ψυχάς εκείνας, όπου θα σηκώσουν τον σταυρόν, ο οποίος έχει κατασκευασθή είτε εκ φύσεως είτε εξ ανθρώπων είτε εκ του διαβόλου. Διότι οιονδήποτε πάθος ή αδυναμία μας πολεμεί, όταν το αντιπολεμώμεν, τότε μας γίνεται αιτία να αξιωθώμεν του μακαρισμού: «Μακάριος ανήρ, ος υπομένει πειρασμόν, ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανον της ζωής» (Ιακ. 1,12 ).

Δια τούτο, παιδί μου, υπομείνατε τα πάντα, διότι αοράτως πλέκεται στέφανος εις εκάστου κεφαλήν, διότι δριμύς ο χειμών, γλυκύς ο παράδεισος, υπομένετε τον πεγετόν των δοκιμασιών, ίνα χαίρων χορεύη ο πους υμών εις τον ουρανόν.

2η Eπιστολή.

Πολλά μας θλίβουν, παιδί μου, πλήν μακάριος όστις μεθ’ υπομονής και ευχαριστίας διέρχεται τα θλιβερά της παρούσης ζωής. Ναι, οφείλομεν να ευχαριστώμεν τον Θεόν, όστις δια των τοιούτων θλιβερών, μας προπαρασκευάζει την αθάνατον ψυχήν μας, να γίνη των αιωνίων αγαθών της βασιλείας των ουρανών κληρονόμος!

«Παιδεύει ο Κύριος επί το συμφέρον, εις το μεταλαβείν της αγιότητος Αυτού» ( Εβρ. 12,10 ). Δια των ποικίλων θλίψεων κατεργάζεται εν ημίν αιώνιον βάρος δόξης!

Δια τούτο δεν χρειάζεται ούτε συμφέρει να αγανακτώμεν εν καιρώ παιδείας Κυρίου, αλλ’ εκάστου το ψυχικόν συμφέρον είναι τελεία υπακοή εις τον Ιατρόν των ψυχών και των σωμάτων ημών, όστις εν καιρώ των ποικίλων θλιβερών εγχειρίζει εκάστου την αφανή ψυχικήν πληγήν με το άγιον σκοπόν, να του χαρίση την υγείαν, ήτοι την καρδιακήν κάθαρσιν εκ των ατίμων παθών.

Εις τον τοιούτον πάνσοφον πνευματικόν Ιατρόν έχομεν απαραίτητον χρέος να προσφέρωμεν αδιαλείπτους ευχαριστίας εμπράκτως, κατά τρόπον ώστε να μη Τον λυπώμεν εν ουδενί πταίσματι.

Όλοι οι άγιοι διήλθον την ζωήν των με θλίψεις και πολλαπλά βάσανα, παρ’ ότι η αμαρτία δεν είχε κανένα δικαίωμα να τους θλίψη, και όμως η ζωή αυτών υπήρξε πολλάκις ένα σωστόν μαρτύριον. Τώρα τι απολογίαν θα προβάλωμεν ημείς, οι εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντες και ενασχολούμενοι, ώστε να έχωμεν το δικαίωμα να διέλθωμεν την ζωήν μας άνευ θλίψεων; Χωρίς θλίψεις και βάσανα; Επακριβώς ημείς είμεθα υπεύθυνοι δια την αμαρτίαν, και επομένως χρειαζόμεθα την μάστιγα της σωτηριώδους παιδείας του Κυρίου, όπως τύχωμεν ευτυχούς διασώσεως εις την βασιλείαν των ουρανών, χάριτι των οικτιρμών του φιλανθρώπου ημών Θεού.

Οίδα, παιδί μου, το πόσον σε αγαπά ο Θεός δια των συχνών επισκέψεών Του, επίσης την κραταιάν υπομονήν σου εις αυτάς και τας αδιαλείπτους ευχαριστίας σου προς τον μέγαν Ιατρόν, τον Θεόν.

3η Eπιστολή

Ίνα τι είσαι περίλυπος και σκυθρωπάζεις πορευόμενος την οδόν του Θεού; Να λυπούνται χωρίς χαράν εκείνοι, οι οποίοι ελησμόνησαν τον Θεόν, εκείνοι, που δεν έχουν καμμίαν ελπίδα εις την ζώσαν και αέναον πηγήν του Θεού. Ημείς δε που πιστεύομεν εις τον ζώντα Θεόν και η ελπίς μας επ’ Αυτώ κρέμαται, πρέπει να χαίρωμεν, διότι έχομεν τοιούτον Πατέρα εις τους ουρανούς, όπου μας αγαπά υπέρ πάντας τους πατέρας και τας μητέρας και έχει άπειρον μέριμναν, όπως μας καταστήση αξίους Εαυτού.

Μα σφάλλομεν κάθε στιγμήν! Ναι, δεν το αρνούμαι, αλλά ξέρομεν ότι η φύσις μας είναι εκ πηλού και την γην ποθεί και τα χαμερπή ζητεί, ότι η διάνοια του ανθρώπου «έγκειται επί τα πονηρά εκ νεότητος αυτού», και ότι βλέπομεν εντός μας νόμον, που επιδιώκει να αιχμαλωτίση την ελευθέραν θέλησιν, να την υποτάξη και δούλην της αμαρτίας να την καταστήση.

Εν πάσι τούτοις όμως θριαμβεύει η καλή θέλησις. Μας έδωκεν ο Θεός πνευματικά όπλα, με τα οποία αντιπολεμούμε την κάθε σατανικήν επίθεσιν, με την ένδοξον σημαίαν του σταυρού της ελπίδος, με την ζωντανήν ελπίδα εις Εκείνον, που είπε: «Ου μη σε ανώ, ουδ’ ου μη σε εγκαταλίπω», με την ελπίδα εις τον Χριστόν μας, όπου εκρεμάσθη εις τον Σταυρόν και πας ο εμβλέπων και ελπίζων επ’ Αυτόν ου μη καταισχυνθή.

Το πανάχραντον Αίμα το εκχυθέν επί του Σταυρού εσυγχώρησε τας αμαρτίας της ανθρωπότητος και επήγασε την ζωήν. «Μακάριος ο ελπίζων επ’ Αυτόν».

Θάρσει, παιδί μου, αύτη η λύπη σου εις χαράν γενήσεται, η λύπη αύτη μέγα καλόν σου προξενεί σε περιτειχίζει ως σιδηρούς θώραξ, ίνα μη τα πονηρά βέλη της προσηλώσεως επί των γηϊνων, σου αποσπάσουν τον νουν από την μέριμναν των ουρανίων και της αθανάτου ψυχής σου. Την χαράν θα την διαδέχεται η λύπη και την λύπην η χαρά, καθώς η νύκτα την ημέραν. Ούτως ωρίσθη εκ του Πατρός των φώτων η οδός των σωζομένων. Μόνον υπομονή και ελπίδα, αυτά εγχάραξον εις τα βάθη της καρδίας, εκ τούτων θα αντιμετωπισθούν πάντα τα εναντία.

Κρεμάσου εις τον γλυκύν μας Ιησούν. Φώναζε Αυτόν εις τας θλίψεις σου, ανάθεσον εις Αυτόν την μέριμναν των θλιβερών και Αυτός ευ σοι ποιήσει, καθώς η Άννα, η μητηρ του προφήτου Σαμουήλ, σφόδρα λυπημένη δια την στείρωσίν της, προσέπιπτεν ενώπιον Κυρίου εκχέουσα την ψυχήν αυτής ως εξεστηκυία. Και όμως ουκ απέτυχε του αιτήματος αυτής. Τις ήλπισεν επί τον Θεόν και κατησχύνθη; Βεβαίως ελπίδα ενεργουμένην, όχι ελπίδα μεμπτήν, δηλαδή ελπίδα με την κατά δύναμιν εργασίαν πνευματικήν, διαφορετικά δεν είναι ελπίς, αλλά μυκτηρισμός. Εκ της τοιαύτης πανούργου ελπίδος ρύσαι ημάς ο Θεός.

4η Επιστολή

Πόσον ζημιώνεται ο άνθρωπος, όταν δεν σκέπτεται πως παιδεύεται ως τέκνον Θεού και έχει λησμοσύνην της υιότητος! Απόλυτον καθήκον και απαραίτητον επιβάλλει η αγάπη των γνησίων γονέων, να ασκήσουν επί των ιδίων τέκνων την παιδείαν. Εφ’ όσον λοιπόν ο Θεός είναι πατέρας μας, παιδεύει τα ίδιά Του τέκνα προς παιδαγωγικήν μόρφωσιν, ίνα μεταλάβουν της αγιότητος Αυτού. «Υιέ μου μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου υπ’ αυτού ελεγχόμενος» ( Παροιμίαι 3,11 ). Η λησμοσύνη λοιπόν των Χριστιανών επί του ιδίου αυτών Πατρός, του Θεού, είναι μέγα κακόν, διότι, όταν η πατρική ράβδος τους κτυπήση ( πόνος, θλίψεις, πειρασμοί, κ.λ.π. ), απελπίζονται, τους κυριεύουν μύριοι λογισμοί και η παιδεία των γίνεται λίαν επίμοχθος χωρίς καμμίαν παράκλησιν.

Πόσον ωραία μας λέγει ο Απόστολος Παύλος: « Εκλέλησθε, λέγει, της παρακλήσεως, ήτις υμίν ως υιοίς διαλέγεται» ( Εβρ. 12,5 ), ελησμονήσαμεν, λέγει, την παρήγορον συμβουλήν, ότι ως παιδιά Του ο Θεός διαλέγεται προς ημάς. Είναι αναπόφευκτος η παιδεία Κυρίου προς τα ίδιά Του παιδιά, τα οποία Αυτός γνωρίζει. Ο Θεός δεν χαρίζει, ο Θεός υπό νοσηράς αγάπηςτην οποίαν πολλοί ανόητοι γονείς ασκούν επί των ιδίων των τέκνων και η οποία νοσηρά αγάπη κατόπιν θα επιφέρη εις τα αγαπώμενα την καταστροφήν των και την αιώνιον κόλασίν των δεν κλέπτεται, ως απαθής και άγιος, ούτως ώστε, δια να μη λυπήση τα αγαπώμενα τέκνα Του, να παραβλέψη τας παρεκτροπάς των και την αμορφωσύνην των. Όχι μύρια όχι! Είναι Θεός έχων γνησίαν αγάπην προς τα παιδιά Του, θα τα παιδεύση, θα τα νουθετήση, θα δεσμεύση την ελευθερίαν των και θα τα επιπλήξη κατά διαφόρους τρόπους, δια να μορφώση τους κακούς χαρακτήρας προς τους ιδίους Του αγίους χαρακτήρας προς δόξαν και έπαινον εν Χριστώ Ιησού.

Και ο Χριστός, όταν ήτο επί της γης, Τέκνον ηγαπημένον του Πατρός, εξησκήθη εις την παιδείαν Κυρίου, όχι, ότι είχε χρείαν ο αναμάρτητος Θεός, αλλά προς σωτηρίαν του ανθρώπου και προς ημετέραν νουθεσίαν και παράδειγμα, ίνα ακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Αυτού, « ει δυνατόν εστι παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως Συ, γενηθήτω το θέλημά Σου» ( Ματθ. 26,39 ).

5η Eπιστολή

Εις όλας τας περιστάσεις άνω έχε το νοερόν όμμα της ψυχής, όθεν και η βοήθεια θα έλθη. Μην απελπίζου ό,τι και αν συμβή, κατά τον πειρασμόν και η έκβασις ακολουθεί. Ποτέ δεν αφήνει ο Θεός ή μάλλον δεν φορτώνει περισσότερον από ό,τι δύναται να σηκώση ο άνθρωπος. Εάν οι άνθρωποι τούτο ποιούσι, πόσον μάλλον ο αγαθός Θεός, ο Οποίος δια τον άνθρωπον έχυσε το Πανάγιόν Του Αίμα επί του Σταυρού! Δια των θλίψεων των προσκαίρων, τας οποίας υπομένουν οι χριστιανοί η αλήθεια είναι ότι εξαγοράζουν την μελλοντικήν, την αιώνιον χαράν και ανάπαυσιν. Ποτέ, ποτέ να μη μακαρίζωμεν εκείνους τους ανθρώπους, που έχουν εδώ εις την γην αναφαίρετον χαράν και ειρήνην, μάλλον να τους λυπούμεθα, διότι η πρόσκαιρος χαρά, θα τους γίνη πρόσκομμα δια την μέλλουσαν ζωήν. Ο Θεός είναι ελεήμων μα και δίκαιος, ελεήμων δια την παρούσαν ζωήν, μετά θάνατον δικαιοκρίτης, δεν δύναται τους θλιβομένους χριστιανούςμα χριστιανούς τη αληθεία, όχι με όνομα μόνον να τους δώση και αιώνιον στενοχωρίαν, αλλά εκεί θα τους δώση χαράν αναφαίρετον, την οποίαν ουδείς θα δυνηθή να τους την αφαιρέση, δεν ημπορεί από κόλασιν εις κόλασιν να εμβάλη ο Θεός τον άνθρωπον. Χαίρε λοιπόν εσύ μάλλον, παρά να λυπήσαι, διότι σε ηξίωσεν ο Θεός να πάσχης πρόσκαιρα, δια να σε αναπαύση αιώνια.

Η αιώνιος χαρά επιφυλάσσεται μόνον δια τους λυπημένους χριστιανούς. Ο Κύριος εις το ιερόν Ευαγγέλιον λέγει περί του πλουσίου και του Λαζάρου: «είπεν Αβραάμ προς τον πλούσιον: τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου και Λάζαρος ομοίως τα κακά, νυν δε ώδε παρακαλείται, συ δε οδυνάσαι!» ( Λουκ. 16,25 ). Προσωποληψίαν ποτέ δεν ποιεί ο Θεός, αλλά κατά δίκαιον λόγον, ούτω θα ποιήση. Εάν θα ρίψης ένα βλέμμα εις τους βίους των αγίων, θα ίδης όλο πειρασμούς, θλίψεις, στενοχωρίας, ούτω διήνυσαν την ζωήν των. Ουδείς τρυφηλός θα εισέλθη εις την κατοικίαν την αιώνιον, όπου είναι πεπληρωμένη ανεκλαλήτου χαράς, αλλά όσοι εθλίβησαν και υπέμειναν δια τον Θεόν, ίνα φυλάξωσιν τας εντολάς Του.

Λέγει ο Κύριος: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» ( Ιωάν. 16,33). Ένας Θεός όπου ήλθεν εις την γην, εις όλην την ζωήν Του είχε κόπους και πόνους, και τέλος που κατέληξε; Επί Σταυρού κρεμάμενος, ως επικατάρατος, ίνα τον φραγμόν της κατάρας καταρρίψη.

Αι φοβεραί οδύναι εστένωσαν την καρδίαν του Θεανθρώπου και έκραζε: « Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες»! Η γη εσείετο, και το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη εις το μέσον αισθητώς βλεπόμενα, αλλά νοερώς εσείετο και κατεκρημνίζετο εις τέλος το απόρθητον τείχος της κατάρας, το αναμέσον Θεού και ανθρώπου, και εκπνεύσας ο Ιησούς, ηνώθησαν τα πριν διεστώτα και ο άνθρωπος έγινεν όχι απλώς φίλος Θεού, αλλά έλαβε συγγένειαν, έλαβε την χάριν της υιοθεσίας, «κληρονόμος μεν Θεού, συγκληρονόμος δε Χριστού». Διότι ο άνθρωπος έδωκε την Παναγίαν Παρθένον εις Μητέρα προς τον Υιόν, αλλά και ο Χριστός εξ αγνών αιμάτων της έλαβε σάρκα και αύτη η ανθρωπίνη σάρκα θεωθείσα εκάθισε δεξιά του Θεού και Πατρός, και οράται ο Θεός εις τους ουρανούς και προσκυνείται και υπό ανθρωπίνην φύσιν από τους αγγέλους. Βλέπεις που ανέβη το ανθρώπινον γένος; Κατά χάριν θεοί! Και χωρίς στενοχωρίας δύναται κανείς να φθάση εκεί; Θα στενοχωρηθώμεν, θα θλιβώμεν, αλλά μίαν ημέραν θα λήξουν και θα λησμονηθούν όλα, αμέσως η αιώνιος Χαρά θα ανοίξη διάπλατα τας τρυφεράς αγκάλας και θα φωνάξη: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι (θλίψεων), καγώ αναπαύσω υμάς» ( Ματθ. 11,28 ). Εις κάθε σου πράξιν και ενέργειαν ή εν λόγω ή κατά διάνοιαν, σκέψου ότι παρών ευρίσκεται ο Θεός, ο Οποίος τας βλέπει και μίαν ημέραν θα τας κρίνη. Από αυτήν την σωτήριον μελέτην γεννάται ο θείος φόβος, ο οποίος προξενεί μεγίστην ωφέλειαν, «προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου δια παντός, ότι εκ δεξιών μου εστίν, ίνα μη σαλευτώ», έλεγεν ο προφήτης Δαυίδ (Ψαλμ. 15,8 ). «Λύχνος τοις ποσί μου ο Νόμος σου και φως ταις τρίβοις μου» (Ψαλμ. 118,105). Προξενεί δε και ταπείνωσιν. Ώστε η ταπεινοφροσύνη δεν γεννάται μόνον εκ πειρασμών και δοκιμασιών, αλλά γεννάται και από την πνευματικήν μελέτην και από την επίγνωσιν της ασθενείας μας. Σκέπτεται κανείς πόσον αδύνατος είναι ο άνθρωπος, ώστε να μη δύναται να ποιή το αγαθόν, καίτοι υπάρχει εσπαρμένον μέσα εις την φύσιν του, το κακόν αντιθέτως πολύ εύκολα το ποιεί, καίτοι υπάρχει παρείσακτον. Ο άνθρωπος θέλει να ευαρεστήση εις τον Θεόν, αλλά εάν δεν συνεργήση η χάρις του Θεού, το καλόν που κάνει δεν είναι καλόν, και, αν θελήση να κοπιάση, εάν δεν βοηθήση ο Θεός, εις μάτην η θέλησις και ο κόπος. Σκεπτόμενος ο άνθρωπος το παρελθόν του, όταν δεν εγνώριζε τον Θεόν, πόσον ημάρτανε, συντρίβεται, ταπεινώνεται, κλαίει, ζητεί συγχώρησιν και διαλογίζεται: «Εάν και τώρα με αφήση η χάρις του Θεού, δύναμαι να πράξω χειρότερα», οπότε ένας φόβος αναμεμειγμένος με ταπείνωσιν περιτειχίζει την ψυχήν. Αύτη η μελέτη λέγεται επίγνωσις της ασθενείας του ανθρώπου, οπότε καρπούται ταπείνωσιν και ωφέλειαν, άνευ κόπου και θλίψεων.

Ναι, έρχονται αι δικιμασίαι, αλλά αι περισσότεραι πέμπονται δια την υπερηφάνειαν, όταν κανείς ευρίσκεται εις κατάστασιν ταπεινώσεως, θα είναι ολιγώτεραι και ελαφραί. Αλλά ο άνθρωπος πρέπει να είναι έτοιμος ως καπετάνιος, που περιμένει μετά την γαλήνην, τρικυμίαν. Όταν κανείς προσδοκά κάτι, δεν του φαίνεται παράδοξον, όταν έλθη, διότι το επερίμενε, ούτω πρέπει να είναι έτοιμος ο άνθρωπος πάντοτε, ίνα, όταν έλθη, μη στενοχωρηθή. Αλλά είναι δυνατόν, παιδί μου, να μη δοκιμάσωμε στενοχωρίαν, αφού από την στενοχωρίαν, από την θλίψιν αυτήν θα κληρονομήσωμεν τα αιώνια, τα ατελεύτητα αγαθά «α οφθαλμός ουκ είδεν και ους ουκ ήκουσεν και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν»; ( Α΄ Κορ. 2,9).

6η Επιστολή

Ας μη λησμονώμεν, τέκνον μου, ότι όλοι οι άγιοι διήλθον αυτό το καμίνι των θλίψεων υπό διαφόρους μορφάς, συμφώνως έκαστος προς ο εκλήθη επάγγελμα. Εάν ρίψωμε μία ματιά εις τον πολυθρύλητον βίον και πολιτείαν της αγίας Αυγούστης Θεοφανούς, θα ίδωμεν συσσωρευμένας τας θλίψεις, την μίαν κατόπιν της άλλης, καθ’ όλην την πολυβασανισμένην ζωήν της. Έπασχε πολύ, παντοιοτρόπως προσεπάθει, ίνα δια μέσου νουθεσιών και προσευχών και δακρύων και παραδειγμάτων επιστρέψη τον εξοκείλαντα εις την αμαρτίαν αυτοκράτορα, τον σοφόν Λέοντα, τον νόμιμον σύζυγόν της. Αυτός ήτο καθ’ ολοκληρίαν ο σταυρός της αγίας αυτής ψυχής, καθ’ όλην την ζωήν της. Και αυτά τα βάσανα με τα καλά έργα της, την αγίασαν. Κάνε λοιπόν υπομονήν, προσεύχου, νουθέτει, ελπίζοντας εις τον Κύριον, « Μακάριος ανήρ ος ελπίζει επ’ αυτόν» ( Ψαλμ. 33,8 ). Ούτως εχαράχθη του ανθρώπου ο βίος επί της γης, εφ’ όσον εξέπεσεν από την αθανασίαν, τρυγά τώρα τους καρπούς, ους εγέννησεν η παρακοή.

Όσον και αν θελήση κανείς, όσον και αν προσπαθήση και νομίση ότι θα ζήση άνευ θλίψεων, δεν θα ημπορέση να το κατορθώση, διότι ο πειράζων εμπεριπατών την υπ’ ουρανόν και περιελθών την γην, πάντας κοσκινίζει και ποτίζει το φαρμάκι των θλίψεων της κατάρας του νόμου. Όπου και αν κοιτάξης, όποιον και αν ερωτήσης, όλοι ως εξ ενός στόματος θα ομολογήσουν ότι κάποιο αγκάθι τους κεντά και πονούν. Υπάρχει όμως διαφορά θλίψεως από θλίψιν, θλίβονταί τινες, διότι δεν ημπορούν να απολαύσουν αθεμίτους πράξεις, τούτο ένοχος θλίψις. Θλίβονται άλλοι νομίμως και ευλόγως, τούτο φυσικόν αποτέλεσμα. Όταν όμως υπάρχη και η πνευματική γνώσις, αι θλίψεις εμβολιάζονται εις τον υπομένοντα προς αγιασμόν. Τούτο ακριβώς διεπράχθη και εις την αγίαν Θεοφανώ, νομίμως έπασχε, διότι ο σύζυγός της εξηπάτα αυτήν, εκείνη όμως με πνευματικάς γνώσεις και νουθεσίας και χριστιανικόν παράδειγμα, υπομένουσα, κλαίουσα, προσευχόμενη ανέθετε τα πάντα μετ’ ελπίδος εις τον Θεόν. Και δια ταύτα πάντα εκεντρίσθη εις το νόμιμον η αγιότης. Δια τούτο υπόμεινον ταύτα πάντα, αγιάζου δια μέσου των θλίψεων, ευχαρίστει τον Θεόν, όπου σε παιδεύει προσκαιρα, ίνα σε αναπαύση αιώνια! Εγώ εάν ίδω, ή ακούσω ότι ο τάδε ζη άνευ θλίψεων και ευημερεί κατά πάντα τα θελήματα αυτού, τούτο το θεωρώ ως εγκατάλειψιν Θεού! Εμάς ας μας κατατάξη ο Θεός με τους πάσχοντας, ίνα γραφή το όνομά μας εις την βίβλον της ζωής και μη μείνωμεν έξω του Θείου Νυμφώνος του Χριστού. Όσον και αν θλιβώμεν, μίαν ημέραν όλα θα λήξουν και θα ξεχασθούν, μόνον είτε κακόν είτε καλόν, τούτο θα μείνη, δια να ακολουθήση την ψυχήν μέχρι του κριτηρίου, όπου θα ακούση την μεγάλην απόφασιν. Τούτο πολλάκις με αλλοιώνει και κλαίω, το τι θα απoλογηθώ εις το κριτήριον του Χριστού εγώ ο ανάξιος ιερεύς. Να εύχεσαι δι’ εμέ να μη καταδικασθώ.

7η Eπιστολή

Αγαπητέ μου εν Χριστώ αδελφέ…, η χάρις της Κυρίας ημών Θεοτόκου να σε διαφυλάττη από κάθε τι, που θα λερώση την ψυχούλα σου. Αμήν.

«Θλίψεις και ανάγκαι εύροσάν με…, αι εντολαί Σου μελέτη μου…» ( Ψαλμ. 118,143 ).

Αι θλίψεις διαδέχονται η μία την άλλην, έχομεν ανάγκην υπομονής. Μελετώντας δε τον θείον Νόμον, φωτιζόμεθα πώς να τας υπομένωμεν, διατί έρχονται, ποίον σκοπόν έχουν. Έρχονται δια να μας διδάξουν το να γίνωμεν φερέπονοι, δόκιμοι αγωνισταί, οπαδοί Εκείνου, που εσταυρώθη δι’ ημάς, αδελφοί όλων των Αγίων, που εβάδισαν την ακανθώδη οδόν του Σταυρού, οι μάρτυρες με το μαρτύριον, οι όσιοι με την άσκησιν, οι Χριστιανοί με την τήρησιν των αγίων εντολών και τους ποικίλους πειρασμούς, που γεννά ο κόσμος, ο διάβολος και η σάρκα. Ουδείς εσώθη εν ανέσει και άνευ πειρασμών. Άρα έπεται ότι, εάν και ημείς υποφέρωμεν πειρασμούς, πρέπει να χαιρώμεθα, διότι έτσι εβάδισαν όσοι εσώθησαν. Και εφ’ όσον και ημείς θέλομεν να σωθώμεν, άλλος δρόμος δεν υπάρχει, ει μη αι θλίψεις!

Αι θλίψεις έρχονται με τον σκοπόν να μας φέρουν πλησιέστερα προς τον Θεόν. Διότι αι θλίψεις θλίβουν, στενοχωρούν την καρδίαν και ακολουθεί κατόπιν το να απαλυνθή και να ταπεινωθεί. Όταν δε ταπεινωθή, επιβλέπει προς αυτήν ο Θεός: « Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει», « Επί τίνα επιβλέψω, ει μη επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου;». Αι θλίψεις ελευθερώνουν τον άνθρωπον, που τας υπομένει μετά χαράς και γνώσεως, από τας αμαρτίας του και τον κανόνα αυτών, δημιουργείται και πνευματικός χαρακτήρ, γίνεται ο ανθρωπος ελεήμων, ταπεινός, πράος κ.λ.π.

Εκείνος που δεν έχει αληθινήν γνώσιν των πειρασμών στενοχωρείται και λυπείται, καθ’ ον χρόνον έπρεπε να χαίρεται, διότι βαδίζει τον δρόμον του ιερού Γολγοθά και των Αγίων.

Η χάρις του Θεού, η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, ας βοηθήση όλους μας να κάμνωμεν υπομονήν εις όλα, ίνα αξιωθώμεν της βασιλείας του Θεού. Αμήν.