Τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ «σεληνιαζομένου» καὶ δαιμονισμένου νέου, λαμβάνει χώρα ἀμέσως μετὰ τὸ γεγονὸς τῆς θείας Μεταμορφώσεως, στὸ ὄρος Θαβώρ. Ὁ δυστυχὴς πατέρας ἔφερε τὸν δαιμονισμένο γυιό του στοὺς ἐννέα μαθητές, οἱ ὁποῖοι δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν. Αὐτὸ ἔδωσε εὐκαιρία στοὺς φθονεροὺς καὶ κακεντρεχεῖς Γραμματεῖς νὰ καταγγείλουν ὡς ἀνίκανους τούς μαθητὲς νὰ θεραπεύσουν τὸν νέο, καὶ ὡς ἀνάξιους τῆς ὑπολήψεως τοῦ λαοῦ θέλησαν νὰ κερδίσουν μία εὔκολη νίκη.
Ἀλλὰ εὐτυχῶς ἔφθασε ἐγκαίρως ὁ Κύριος, ἀνακούφισε τοὺς ἐννέα μαθητὲς καὶ ὁ λαὸς «εὐθέως ἰδὼν αὐτὸν ἐξεθαμβήθη καὶ προστρέχοντες ἠσπάζοντο αὐτὸν» (Μάρκ. θ΄ 14, 15). Ὁ Κύριος ἐπετίμησε καὶ ἐξέβαλε τὸ πονηρὸν πνεῦμα. Ἐθεράπευσε τὸν δυστυχῆ νέο, ἀφοῦ προηγουμένως ζήτησε πίστη ἀπὸ τὸν πατέρα.
Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο «ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου», (Α΄ Ἰωάν. γ΄ 8) καὶ γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ «τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου», δηλ. γιὰ νὰ καταργήσει μὲ τὸν θάνατόν του, αὐτὸν ποὺ ἐξουσίαζε τὸν θάνατο, δηλ. τὸν διάβολο.
Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπή, ὁμιλεῖ ἀκριβῶς γιὰ μία μάχη καὶ μία νίκη ἐνάντια στὸ διάβολο. Πάντοτε, ἀλλὰ περισσότερο τὶς μέρες τοῦ ἐντονώτερου πνευματικοῦ ἀγῶνα, ὅπως εἶναι οἱ μέρες τῆς νηστείας (τῆς Μεγ. Σαρακοστῆς, ἢ τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων, τοῦ Δεκαπενταύγουστου κ.λπ.), ὁ διάβολος στήνει τὶς παγίδες του γιὰ νὰ θηρεύσει τὸν ἀγωνιζόμενο Χριστιανό, ποὺ δὲν παύει νὰ εἶναι καὶ αὐτὸς ἄνθρωπος μὲ ἀδυναμίες.
Στὶς μέρες μας, ποὺ λόγῳ τῆς τεχνολογίας ἔχει αὐξηθεῖ πολὺ ἡ γνώση, θεωρεῖται ἀπὸ πολλοὺς ἀφελὲς νὰ μιλᾶ κανεὶς γιὰ ἁμαρτία ἢ γιὰ τὸν διάβολο. Ταυτόχρονα ὅμως, ἡ σατανολατρεία ἔχει εἰσχωρήσει βαθειὰ μέσα στὴν κοινωνία μας, μὲ διάφορες μορφὲς καὶ ἔχει ὁδηγήσει πολλοὺς ἀνθρώπους σὲ φρικτὲς καὶ ἀδιέξοδες καταστάσεις. Γι᾿ αὐτὸ θεωροῦμε ἀναγκαῖο, μὲ ἀφορμὴ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς θεραπείας τοῦ «σεληνιαζομένου» καὶ δαιμονισμένου νέου, νὰ ἀναφερθοῦμε στὸ πρόσωπο καὶ στοὺς τρόπους δράσεως τοῦ διαβόλου.
Ὁ διάβολος (Ἑωσφόρος) εἶναι ὁ ἀρχηγέτης τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων. Τῶν ἐκπε-σόντων ἀγγέλων ποὺ ἔγιναν δαίμονες, οἱ ὁποῖοι ζήλεψαν τὸν ἄνθρωπο γιὰ τὰ χαρίσματα, ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, τὸν μισοῦν καὶ τὸν πολεμοῦν ἀδιάκοπα. Ὁ διάβολος εἶναι πανοῦργος καὶ ψεύτης, ὁ ἐφευρέτης τοῦ ψεύδους. Μὲ τὸ ψέμμα του κατάφερε νὰ παρασύρει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἁμαρτία καὶ νὰ χάσει τὸν Παράδεισο. Τέλος, ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν μετενόησε, τιμωρήθηκε μὲ θάνατο καὶ ἔγινε θνητὸς, «ἵνα μὴ τὸ κακὸν αἰώνιον γένηται», λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἔμενε ἀμετανόητος καὶ ἔκανε τὸ θέλημα τοῦ διαβόλου, τὸ κακὸ «βάθαινε καὶ πλάταινε» καὶ ἀπειλοῦσε νὰ καταστρέψει τὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ Θεὸς σταμάτησε τὴν ἐξάπλωση τοῦ κακοῦ, κόβοντας τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν θάνατο. Ἔτσι, ἐξαιτίας τοῦ διαβόλου καὶ τῆς συνέργειας τοῦ ἀνθρώπου μὲ αὐτόν, μπῆκε ὁ θάνατος καὶ τὸ κακὸ στὸν κόσμο.
Ὁ Θεὸς ἐποίησε τὰ πάντα «καλά λίαν», δὲν εἶναι δημιουργός τοῦ κακοῦ. Τὸ κακὸ εἶναι παρά φύση κατάσταση καὶ μπῆκε στὸν κόσμο ἀπὸ τὴν κακὴ χρήση τοῦ ἀντεξουσίου τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ διάβολος εἶναι δημιουργὸς φιλονικιῶν καὶ ἔχθρας μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Χαίρεται μὲ τὶς ἔχθρες καὶ τὶς ὑποδαυλίζει μὲ κάθε τρόπο. Μὲ τὶς ὑποβολές του στὸν ἄνθρωπο, ὑποδαυλίζει τὰ πάθη του καὶ τὸν κάνει ἐχθρικὸ πρὸς τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Οἱ τάσεις αὐτοκτονίας, οἱ καταθλίψεις καί νευρικὴ ἀνορεξία, παραβατική καί ἀντικοινωνική συμπεριφορά, εἶναι καταστάσεις ποὺ ἔχουν ἔντονη συμμετοχὴ δαιμονικῶν ἐπηρειῶν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζονται μόνο μέ ἰατρικὰ μέσα, ἀλλὰ καὶ μὲ πνευματικά (ἐξομολόγηση, προσευχή, νηστεία, ἱεροπραξίες, συμμετοχὴ στὰ Μυστήρια κ.λπ.).
Οἱ δαίμονες εἶναι σκοτεινοὶ καὶ ἄγριοι. Λυσσομανοῦν κατὰ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ παρουσία τους φέρνει ταραχὴ καὶ φρίκη στὸν ἄνθρωπο. Ὅταν ἐμφανίζονται ὡς ἄγγελοι δημιουργοῦν ἔπαρση σ᾿ αὐτὸν ποὺ ἐμφανίζονται. Ὅταν ἀποκαλυφθοῦν ἢ ἂν ἐπικαλεσθεῖ κανεὶς τὸν Χριστὸ ἢ τὴν Παναγία, ἢ ἂν κάνει κανεὶς τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ, ἐξαφανίζονται ἀφήνοντας πίσω, συνήθως, μία πολὺ δυσάρεστη ὀσμή.
Ὁ διάβολος εἶναι «προσωπική» ὕπαρξη. Εἶναι λάθος νὰ πιστεύουμε ὅτι εἶναι ἁπλὰ ἡ προσωποποίηση τοῦ κακοῦ. Ὡς ὕπαρξη πιστεύει στὸ Θεὸ καὶ φρίττει. (Πρβλ. «καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίττουσι». (Ἰακ. β΄ 19). Συνομιλεῖ μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν φοβᾶται καὶ τὸν ὑπακούει. Γνωρίζει, πὼς θὰ ἔρθει ἡ ὥρα τῆς τιμωρίας του (Ματθ. η΄ 29). Εἶναι κατ᾿ ἐξοχὴν ἀνθρωποκτόνος. Ὑποδαυλίζει ὅλα τὰ ἀνθρώπινα πάθη ποὺ φθείρουν τὸ ἀνθρώπινο σῶμα (κάπνισμα, ἀλκοόλ, ναρκωτικά, διάφορες καταχρήσεις κ.λπ.). Τρέμει στὴν παρουσία ἁγίων ἀνθρώπων ἢ λειψάνων Ἁγίων, τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἱερῶν πραγμάτων, εἰκόνων, ἁγιασμοῦ, κ.λπ.).
Ὅσοι ἄνθρωποι τὸν ἀκολουθοῦν μὲ τὴ θέλησή τους, κάνουν τὰ ἔργα του καὶ γίνονται παιδιά του. Ὁ Θεὸς τὸν ἔδιωξε ἀπὸ τὴν Βασιλεία Του καὶ γυροφέρνει τώρα ὡς ληστὴς καὶ ὡς τύραννος. Ὁ διάβολος μία φορὰ ἁμάρτησε ὅταν ἔπεσε σὲ ὑπερηφάνεια. Παραμένει ἔκτοτε συνεχῶς ἀμετανόητος καὶ μὲ τὶς πλανερὲς συμβουλὲς του, προσπαθεῖ νὰ παρασύρει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἁμαρτία. Βεβαίως μὲ τὰ ψεύδη του ἐξαπατᾶ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν παρακινεῖ στὴν ἁμαρτία. Ὁ ἄνθρωπος, ἂν παρασυρθεῖ, τὴν διαπράττει. Ὁ διάβολος τοῦ σκοτίζει τὸν λογισμὸ καὶ παρουσιάζει ἀρχικὰ τὶς συνέπειές της ἀσήμαντες, γιὰ νὰ διευκολύνει τὴν διάπραξή της. Μετὰ ὅμως τὴν διάπραξή της, μεγενθύνει τὶς εὐθύνες καὶ τὶς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας, προκειμένου νὰ ρίξει στὴν ἀπόγνωση τὸν ἄνθρωπο. Παρουσιάζει δὲ τὴν μετάνοια δύσκολη καὶ ἄχρηστη, διότι δῆθεν ἔχει ἤδη συντελεστεῖ τὸ κακὸ.
Ὁ διάβολος δὲν ἁμάρτησε «σωματικὰ», γιατί εἶναι «ἄϋλος». Ἡ ἁμαρτία του εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ ἀνταρσία του ἐνάντια στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου ἀντίθετα, γίνεται καὶ μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ σώματος. Τὸ σῶμα ἁμαρτάνει μὲ τὴν προτροπὴ τῆς ψυχῆς. Δὲν εἶναι ὑπεύθυνο αὐτὸ γιὰ τὴν ἁμαρτία. Δὲν εἶναι ἕδρα τοῦ κακοῦ ὅπως πολλοὶ προχριστιανικοὶ φιλόσοφοι ἰσχυρίζονταν. Ἀντίθετα εἶναι «καλό λίαν», γιατί βγῆκε ἀπὸ τὰ δημιουργικὰ «χέρια τοῦ Θεοῦ».
Ἡ διαφορὰ τῆς ἀνθρώπινης καὶ τῆς δαιμονικῆς ἁμαρτίας, ἔγκειται στὴ διάπραξη μὲ τὸ σῶμα. Ἀκριβῶς, ἡ μὴ ὕπαρξη τοῦ σώματος ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο, μετὰ τὸν σωματικό του θάνατο, νὰ κάνει πρόοδο εἴτε στὴν ἀρετή, εἴτε στὴν κακία. Στὴν «μέση κατάσταση τῶν ψυχῶν» δὲν εἶναι δυνατὴ ἡ μετάνοια, δηλ. ἡ πρόοδος πρὸς τὸ καλό, διότι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι «ἀκέραιος», δὲν ἔχει σῶμα. Οὔτε ὅμως καὶ ἡ πρόοδος πρὸς τὸ κακὸ εἶναι δυνατή. Ἡ «μέση κατάσταση τῶν ψυχῶν» εἶναι κατάσταση ἀναμονῆς τῆς τελικῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ. Εἶναι κατάσταση «προγεύσεως» τοῦ Παραδείσου ἢ τῆς Κολάσεως πού περιμένει τὴν ψυχὴ.
Πρέπει ἀπερίφραστα νὰ τονίσουμε, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀπαγορεύει ὁποιαδήποτε συμμετοχὴ τῶν πιστῶν σὲ πνευματιστικὲς συνεδριάσεις. Ἔτσι ἡ συμμετοχὴ ἢ ἡ παρακολούθηση, ἔστω καὶ ἀπὸ ἁπλὴ περιέργεια, τελετῶν στὶς ὁποῖες γίνεται ἐπίκληση πνευμάτων, εἶναι μία πολὺ ἐπικίνδυνη ἀπερισκεψία. Πολλοὶ νέοι ἄνθρωποι μὲ διάθεση περιπέτειας, ἀναζητώντας τὸ «παράδοξο» ἢ τὸ «θαῦμα» βρίσκονται μπλεγμένοι σὲ σκοτεινὰ δίκτυα ἀδίστακτων ἐκμεταλλευτῶν. Ὅσοι μυοῦνται στὸν «σατανισμὸ» ὑποχρεώνονται νὰ γίνουν χρῆστες ναρκωτικῶν, ὥστε νὰ γίνουν ἐξαρτημένοι καὶ νὰ μὴν μποροῦν εὔκολα νὰ ξεφύγουν.
Ὁ διάβολος εἶναι πρόσωπο μὲ δική του ἐνέργεια, ἡ ὁποία μεταδίδεται σὲ ὅσους μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο τὸν πλησιάζουν. Γι᾿ αὐτὸ ἐγκυμονεῖ μεγάλους κινδύνους ἡ παρακολούθηση σατανιστικῶν τελετῶν, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἡ ἀκρόαση δημοσίων ἐξορκισμῶν, ὅταν δὲν ἔχει κανεὶς τὴν κατάλληλη «θωράκιση χάριτος» καὶ ἄδεια ἀπὸ τὸν Πνευματικό του.
Βέβαια στὶς μέρες μας ἔχει ἀναπτυχθεῖ σὲ πολλοὺς θεωρούμενους «Χριστιανικοὺς κύκλους» μία περίεργη «σατανολογία». Εἴτε γιὰ λόγους ἐντυπωσιασμοῦ καὶ ἐκφοβισμοῦ ἀνθρώπων μὲ ἐπιφανειακὴ γνώση θρησκευτικῶν θεμάτων, εἴτε ἀκόμα χειρότερα, γιὰ συλλογὴ χρημάτων μὲ ἐκμετάλλευση τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος. Ὁπωσδήποτε οἱ κύκλοι αὐτοὶ ἔχουν στρεβλή εἰκόνα τῆς πίστης. Μία εἰκόνα στὴν ὁποία κυριαρχεῖ ἡ δράση τῶν πονηρῶν πνευμάτων, ὁ ἐκφοβισμὸς τῶν πιστῶν καὶ ἡ ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τοὺς ἐξορκισμούς.. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἀσχολοῦνται, ὡς μὴ ἔπρεπε, περισσότερο μὲ τὸν διάβολο καὶ τὰ ἔργα του καὶ λιγότερο μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν προσωπικό τους ἁγιασμό.
Βεβαίως ἡ Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ὁ Χριστὸς «παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰώνας» ὑπάρχει γιὰ νὰ καταλύει τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Θεό. Γιὰ τὸ ἔργο αὐτὸ ἔχει τὴν δική της μέθοδο. Αὐτή, περιλαμβάνει καὶ ἐξορκισμοὺς ἀπὸ ἐπίλεκτους ἁγίους ἀνθρώπους, ἁγιαστικὲς πράξεις, εἰδικὲς εὐχές, καθαρμοὺς κ.λπ.
Ὁ Χριστὸς μιλώντας στοὺς μαθητές του γιὰ τὰ δαιμόνια ποὺ εἶχαν καταλάβει τὸν νέο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου εἶπε: «τοῦτο τὸ γένος (δηλ. τῶν δαιμόνων), ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν, εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ». (Μάρκ. θ΄ 29).
Οἱ Πατέρες, ποὺ εἶχαν διάκριση τῶν πνευμάτων, ἑρμηνεύουν ὅτι τὸ πνεῦμα ποὺ διακατεῖχε τὸν νέο τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἦταν «τὸ πνεῦμα τῆς ἀκολασίας», γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι ἐξέρχεται μόνο «ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ». Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία θεραπεύουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὰ πάθη τῆς ἀκολασίας καὶ ἐξουδετερώνουν τὴν ἐνέργεια τῶν ἀντίστοιχων πονηρῶν πνευμάτων.
Χρειάζεται λοιπὸν «διάκριση πνευμάτων» καὶ ὄχι ἀδιάκριτη προσέλευση σὲ χώρους ποὺ διαβάζονται «δημοσίως ἐξορκισμοὶ». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ κέντρο τοῦ ἐνδιαφέροντός μας ὡς Χριστιανῶν, πρέπει νὰ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ πώς ἑνώνεται μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Ὄχι ὁ διάβολος καὶ ἡ δράση του. Γιὰ τοὺς δαιμονισμένους, τοὺς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀγνοεῖ καὶ προσπαθεῖ νὰ τοὺς θεραπεύσει, ἔχει τοὺς Ἁγίους της ποὺ ἔχουν εἰδικὴ κατὰ τῶν δαιμόνων χάρη. Γιὰ τοὺς ἐξορκισμοὺς ἔχει ἐντεταλμένους πρὸς τοῦτο, ἐπίλεκτους κληρικούς, ἐγνωσμένης ἁγιότητος καὶ ἀψόγου ἠθικῆς. Διότι διαφορετικά, εἶναι τόση ἡ ἀγριότητα τῶν δαιμονισμένων καὶ τῶν δαιμόνων, ὥστε μποροῦν νὰ προκαλέσουν σωματικὲς βλάβες ἀκόμα καὶ θάνατο σ᾿ αὐτὸν ποὺ θὰ τοὺς προκαλέσει.
Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι τὸ πάθημα τῶν υἱῶν τοῦ Σκενᾶ, ποὺ ἀναφέρεται στὸ ιθ΄ Κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, (βλ. Πρὰξ. Ιθ΄ 11, 12): «Δυνάμεις τε οὐ τὰς τυχούσας ἐποίει ὁ Θεὸς διὰ τῶν χειρῶν Παύλου, ὥστε καὶ ἐπὶ τοὺς ἀσθενούντας ἐπιφέρεσθαι ἀντ᾿ αὐτῶν», δηλ. ὁ Θεός, μὲ τὰ χέρια τοῦ Παύλου, ἔκαμε θαύματα ὄχι συνηθισμένα. Οἱ ἄνθρωποι ἔπαιρναν ἀκόμα καὶ τὰ μαντήλια τῆς κεφαλῆς ἢ τοῦ λαιμοῦ, ποὺ εἶχε χρησιμοποιήσει ὁ Παῦλος καὶ τὰ ἔβαζαν πάνω στοὺς ἀσθενεῖς. Αὐτοὶ γιατρεὺονταν ἀπὸ τὶς ἀσθένειές τους καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα ἔφευγαν ἀπ᾿ αὐτούς. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς περιοδεύοντες Ἰουδαίους ἐξορκιστὲς ἐπεχείρησαν νὰ χρησιμοποιήσουν τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, σ᾿ αὐτοὺς ποὺ εἶχαν πνεύματα πονηρὰ καὶ ἔλεγαν: «Σᾶς ἐξορκίζουμε στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ ποὺ κηρύττει ὁ Παῦλος». Αὐτὸ ἔκαναν καὶ οἱ ἑπτὰ γυιοὶ κάποιου Ἰουδαίου ἀρχιερέα ὀνόματι Σκευᾶ. Τὸ πονηρὸ πνεῦμα ὅμως τοὺς εἶπε: «τὸν Ἰησοῦν γινώσκω καὶ τὸν Παῦλον ἐπίσταμαι· ὑμεῖς δὲ τινὲς ἔστε; Καὶ ἐφαλλόμενος ἐπ᾿ αὐτοὺς ὁ ἄνθρωπος ἐν ᾦ ἥν τὸ πνεῦμα τὸ πονηρόν, καὶ κατακυριεύσας αὐτῶν ἴσχυσεν κατ᾿ αὐτῶν, ὥστε γυμνοὺς καὶ τετραυματισμένους ἐκφυγεῖν ἐκ τοῦ οἴκου ἐκείνου». (Πράξ. Ιθ΄ 13-16) δηλ. τὸν Ἰησοῦ τὸν γνωρίζω καὶ τὸν Παῦλο τὸν ξέρω πολὺ καλά, ἐσεῖς ὅμως ποιοὶ εἶστε; Καὶ ὁρμώντας ἐπάνω τους ὁ ἄνθρωπος μέσα στὸν ὁποῖο ἦταν τὸ πονηρὸ πνεῦμα, τοὺς ἔρριξε κάτω καὶ τοὺς κακοποίησε τόσο, ὥστε νὰ φύγουν ἀπὸ τὸ σπίτι ἐκεῖνο γυμνοὶ καὶ τραυματισμένοι. Αὐτὸ ἔγινε γνωστὸ σὲ ὅλους τούς κατοίκους τῆς Ἐφέσσου Ἰουδαίους καὶ Ἕλληνες καὶ ὅλους τούς κυρίεψε φόβος καὶ ἔτσι δοξαζόταν τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.
Ἑπομένως, ὅλοι οἱ θρησκεύοντες, ὀφείλουμε νὰ ἀποσπάσουμε τὴν προσοχή μας ἀπὸ τὶς σατανολογίες καὶ νὰ τὴν προσηλώσουμε στὸν Χριστό. Νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸν διάβολο καὶ τὰ ἔργα του καὶ νὰ μνημονεύουμε συνεχῶς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλὸν». Αὐτὴ ἡ στροφὴ τῆς προσοχῆς, ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸν διάβολο καὶ ἡ διαρκὴς ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, κονιορτοποιεῖ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ ὑπερήφανου διαβόλου.
Ὁ διάβολος δὲν ἦταν κακὸς ἀπὸ τὴν φύση του. Ἦταν «καλό λίαν» δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐξαχρειώθηκε, ἀπὸ τὴν ἐλευθερία τῆς βουλήσεώς του, λόγῳ τῆς ὑπερηφάνειάς του καὶ στὴ συνέχεια παγιώθηκε στὸ κακό. Τὰ διάφορα ὀνόματα, ποὺ ἔχουν κατὰ καιροὺς χρησιμοποιηθεῖ εἶναι:
α. Λέγεται διάβολος γιατί διαβάλλει-κατηγορεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸ Θεὸ καὶ τὸ Θεὸ στὸν ἄνθρωπο. Ἐπίσης, βάζει καὶ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀλληλοκατηγοροῦνται. Βάζει στὸν ἄνθρωπο λογισμοὺς βλάσφημους γιὰ τὸν Θεὸ καὶ κακίας γιὰ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.
β. Λέγεται «σατᾶν» δηλ. ἀντικείμενος, διότι φέρεται ἐχθρικὰ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸν βλάψει. Προσπαθεῖ κυρίως νὰ σκοτώσει τὸ σῶμα του. Ὑπῆρξε ἐξ ἀρχῆς «ἀνθρωποκτόνος», διότι ἐφθόνησε τὸν ἄνθρωπο γιὰ τὰ χαρίσματα ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ ἔβαλε σκοπὸ νὰ τὸν σκοτώσει. Μὲ τὴν ἀπάτη καὶ τὸ ψέμμα τὸ πέτυχε.
Τὸ ὅτι οἱ ἀρχαῖοι θεοὶ τῶν Ἑλλήνων ἦσαν δαίμονες, φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι μισοῦσαν καὶ κατατυραννοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους. Τοὺς ζητοῦσαν ἀκόμα καὶ ἀνθρωποθυσίες. Πολλοὶ Ἅγιοι, ὅπως εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὰ συναξάρια τους (π.χ. ἡ Ἁγ. Παρασκευή, Ἁγ.Μαρίνα) τοὺς ἀνάγκαζαν νὰ αὐτοαποκαλυφθοῦν καὶ τοὺς διέταζαν νὰ φύγουν ἀπὸ τὰ εἴδωλα ὅπου κατοικοῦσαν. Φεύγοντας ἔκαναν πολὺ θόρυβο θρυματίζοντάς τα.
γ. Λέγεται ἰσχυρὸς, ὄχι γιατί εἶναι, ἀλλὰ γιατί ἐμεῖς τὸν κάνουμε ἰσχυρό, δίνοντάς του δικαιώματα στὴ ζωή μας, ὅταν κάνουμε τὸ θέλημά του.
δ. Λέγεται πονηρός, διότι πράγματι εἶναι. Δρᾶ κρυβόμενος. Μὲ συνεχεῖς διαβολὲς καὶ ψεύδη προσπαθεῖ νὰ παραπλανᾶ τὸν ἄνθρωπο. Πότε σμικρύνοντας καὶ πότε μεγεθύνοντας τὴν σημασία μίας πράξεως.
ε. Λέγεται κοσμοκράτορας, γιατί κυριαρχεῖ στοὺς πονηροὺς ἀνθρώπους καὶ φαίνεται νὰ κινεῖ τὰ νήματα τοῦ κόσμου, ἐξουσιάζοντας τὶς κοσμικὲς βασιλεῖες.
στ. Τέλος λέγεται ἀποστάτης, γιατί ἀποστάτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ ἄγγελος φωτεινὸς καὶ ἀγαθός, ἔγινε διάβολος σκοτεινὸς καὶ πονηρός. Γνωρίζει τὸ τέλος του καὶ τὴν τιμωρία του. Ἀλλὰ δὲν θέλει νὰ τὴν ὑποστεῖ μόνος. Προσπαθεῖ νὰ παρασύρει καὶ ἀνθρώπους στὴν παράταξή του.
Οἱ Ἅγιοι ποὺ ἑνώθηκαν μὲ τὸν Χριστὸ καὶ πολεμήθηκαν πολὺ στὴν ζωή τους ἀπὸ τὸν διάβολο, γνωρίζουν καλὰ τὶς προσβολὲς καὶ τὶς μεθοδεῖες του.
Ὁ Ἀπ. Παῦλος ἀναφερόμενος στὶς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου λέει: «οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήματα ἁγνοοῦμεν». (Β΄ Κορινθ. β΄ 11) δηλ. γνωρίζουμε καλὰ τὶς ἐπιδιώξεις του.
Τέλος, ἡ καλὴ γνώση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ θελήματός του, χαρίζει καὶ τὴν ἀσφαλῆ γνώση τῶν μεθόδων τοῦ διαβόλου. Βασισμένοι στὴν πείρα τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, μποροῦμε νὰ ἀναφέρουμε κάποιες βασικὲς ἀλήθειες γιὰ τὴν δράση τοῦ διαβόλου:
α. Οἱ δαίμονες εἶναι πρόσωπα, ποὺ βρίσκονται σὲ διάφορους βαθμοὺς πονηρίας. Ὁ Κύριος στὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο λέγει: «Ὅταν τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα βγεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο «διέρχεται δι᾿ ἀνύδρων τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσιν» καὶ ἐπειδὴ δὲν βρίσκει, ἐπιστρέφει στὸν τόπο ἀπὸ ὅπου βγῆκε. Ὅταν βρεῖ τὸν τόπο πάλιν ἄδειο ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ «παραλαμβάνει μεθ᾿ ἑαυτοῦ ἑπτὰ ἑπτὰ ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ καὶ εἰσελθόντα κατοικεῖ ἐκεῖ». (Ματθ. ιβ΄ 45).
β. Οἱ δαίμονες ἔχουν διάφορες νοοτροπίες καί διδασκαλίες, τὶς ὁποῖες προσπαθοῦν νὰ μεταδώσουν στοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Ἀπ. Παῦλος γράφει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῶν ὑστέρων καιρῶν, ὅτι θὰ ἀποστατήσουν ἀπὸ τὴν πίστη «προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίες δαιμόνων». (Α΄ Τιμ. δ΄ 1). Οἱ διδασκαλίες μεταφέρονται μέσῳ ψευδοδιδασκάλων καὶ ψευδοπροφητῶν (π.χ. ὁρισμένοι ψευδοδιδάσκαλοι θὰ ἐμποδίζουν τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὸν γάμο καὶ θὰ τοὺς συνιστοῦν νὰ ἀπέχουν ἀπὸ ὁρισμένες τροφὲς, (βλ. Α΄ Τιμοθ. δ΄ 1-5).
γ. Κατὰ τὸν ἅγιο Διάδοχο Φωτικῆς, ὑπάρχουν λεπτοί δαίμονες πού προσβάλλουν τὴν ψυχὴ καὶ ὑλοδέστεροι πού πολεμοῦν μέσῳ τοῦ σώματος. Στὴ διήγηση τῆς γερόντισσας Θεοδώρας (ποὺ ὑπῆρξε νεωκόρος στὸ μοναστήρι τοῦ ὁσίου Βασιλείου τοῦ Νέου) περὶ τῶν ἐναερίων τελωνείων ποὺ συνήντησε ἡ ψυχὴ της ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὸ σῶμα της, ἀναφέρονται 23 ὁμάδες δαιμόνων, (23 τελώνεια). Οἱ δαίμονες, λυσσασμένοι ἀπὸ μίσος, ἤλεγχαν τὶς ψυχὲς γιὰ τυχὸν ἁμαρτίες καὶ τὶς διεκδικοῦσαν ἀπὸ τοὺς δύο Ἀγγέλους ποὺ τὴν συνόδευαν.
δ. Ἀγωγός τῆς δαιμονικῆς ἐνέργειας στὸν ἄνθρωπο εἶναι οἱ αἰσθήσεις καὶ ἡ φαντασία. Τὸ κοινὸ ποὺ ἔχουν οἱ δαίμονες μὲ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἡ φαντασία, τὴν ὁποία ὅταν δὲν προσέξει κανείς, μπορεῖ νὰ ὑποστεῖ μεγάλες πνευματικὲς βλάβες. Ἡ πνευματικὴ ζωὴ δὲν ἀναπτύσσεται μὲ τὴν φαντασία. Ἀντίθετα, ὅσο προχωροῦν οἱ πιστοὶ στὸν ἁγιασμό, τόσο ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὴν ἐνέργειά της. Ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ὅταν χρησιμοποιεῖται σωστὰ ἀπὸ τοὺς πιστούς, τοὺς θωρακίζει ἀπὸ κάθε δαιμονικὴ προσβολή.
ε. Ἡ νηπτικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, πού εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς Ὀρθοδοξίας, ὀνομάζεται καὶ ἐπιστήμη τῶν λογισμῶν. Προσπαθεῖ νὰ ἀνεύρει τὶς αἰτίες τῶν λογισμῶν, τὴν σύνδεσή τους μὲ τὰ πάθη, τὶς πνευματικὲς ἀσθένειες ποὺ προκαλοῦν καὶ τὴν θεραπεία τους. (Σημείωση: Νήψη ὀνομάζεται ἡ κατάσταση πνευματικῆς ἐγρήγορσης τοῦ Χριστιανοῦ).
Ὁ διάβολος ἐπιδιώκει νὰ ἐπιτύχει τὸν σκοπό του, δηλ. νὰ ρίξει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἁμαρτία, μὲ πολλοὺς τρόπους. Ὁ Ἀπ. Παῦλος χρησιμοποιεῖ πολὺ ἐπιτυχημένα τὸν ὅρο: «εὐπερίστατος ἁμαρτία» γιὰ νὰ προσδιορίσει τὴν ἁμαρτία ποὺ ἐλοχεύει σὲ πολλὲς περιστάσεις. Ὁ διάβολος στήνει παγίδες παντοῦ. Ἐκμεταλλεύεται τὰ ἀδύνατα σημεῖα καὶ τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὰ ὁποία συμμαχεῖ καὶ τὰ ὑποδαυλίζει. Κυρίως ὑποδαυλίζει τὰ πάθη ποὺ φθείρουν τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου (κάπνισμα, ἀλκοόλ, πολυφαγία, πολυποσία, ὑπερκόπωση κ.λπ.).
Ποιὰ εἶναι τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ; Πονηρὲς (σαρκικὲς) ἐπιθυμίες, ἀκάθαρτοι λογισμοί, θυμός, κακολογία, φθόνος, ὀργή, μίσος, ζήλειες, μνησικακία, φιλαργυρία καὶ γενικὰ ραθυμία σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις. Ἂν καὶ πολύπλοκες οἱ μεθοδεῖες του, ἐν τούτοις ἀπευθείας οὔτε ἐκβιάζει, οὔτε ἀναγκάζει. Μόνο δελεάζει,ψεύδεται καί ἐξαπατᾶ. Ὅταν ἀποτυγχάνει νὰ παρασύρει τὸν ἄνθρωπο σὲ φανερὲς ἁμαρτίες (πειρασμοὶ ἐξ ἀριστερῶν), τότε προσπαθεῖ νὰ ρίξει τὸν ἄνθρωπο σὲ ὑπερηφάνεια (πειρασμοὶ ἐκ δεξιῶν).
Ἀπαντώντας ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητές, γιατί δὲν μπόρεσαν καὶ ἐκεῖνοι νὰ ἐκβάλλουν τὸ πονηρὸ «πνεῦμα», τοὺς ἀπεκάλυψε τὰ μέσα μὲ τὰ ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν δαιμονικὴ κυριαρχία·: «ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία» εἶναι τὰ ὅπλα, ποὺ καθορίζονται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, γιὰ μία νικηφόρα μάχη κατὰ τοῦ διαβόλου.
Τὰ ὅπλα αὐτὰ συνιστῶνται ὅταν οἱ μαθητὲς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸν Σατανᾶ μέσα στοὺς συνανθρώπους τους, ἀλλὰ καὶ ὅταν θέλουν νὰ τὸν νικήσουν μέσα στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους.
Ἡ θεραπεία ποὺ πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο εἶναι μία ἀπελευθέρωση, μία μετάβαση ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς κυριαρχίας τοῦ διαβόλου στὴν κατάσταση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί τότε μόνο σώζεται ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία, ὅταν παύσουν νὰ εἶναι στὴν ἐξουσία «τοῦ ἄρχοντος τοῦ αἰῶνος τούτου» καὶ ἐνταχθοῦν στὸ σωστικὸ χῶρο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ σωθεῖ «ὁλόκληρος», δηλ. σῶμα καί ψυχή. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ τὸν σώσει, ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος. Προσέλαβε ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση, καὶ σῶμα καὶ ψυχή, καὶ τὰ ἐθεράπευσε. Διότι, ἂν ὁ Χριστὸς ἔπαιρνε μόνο τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, ὅπως δίδασκε τὸν Δ΄ αἰῶνα ὁ αἱρεσιάρχης Ἀπολλινάριος, θὰ ἕνωνε μὲ τὸν Θεό, δηλ. θὰ ἔσωζε, μόνο τὸ σῶμα. Ἂν πάλι ἔπαιρνε μόνο τὴν ψυχὴ (πνεῦμα), θὰ ἔσωζε, μόνο τὸ πνεῦμα. Προσέλαβε ὅμως ἀμφότερα σῶμα καὶ ψυχή, δηλ. ἔσωσε καὶ ἐθεράπευσε ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο σὰν ψυχοσωματικὴ ἑνότητα.
Ἡ σωτηρία δὲν εἶναι μονομερὴς ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ἀπαιτεῖ καὶ τὴν συγκατάθεση καὶ συνέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἀναγκαία ἡ προετοιμασία τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ δεχθεῖ τὴν σωστικὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος ζήτησε ἀπὸ τὸν πατέρα τοῦ δαιμονισμένου παιδιοῦ πίστη.
Ἡ πίστη, εἶναι ἡ ταπεινὴ κατάφαση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅπως τὸ ἄνοιγμα τοῦ ἠλεκτρικοῦ διακόπτη, ἀφήνει νὰ εἰσβάλει τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα στὸ κύκλωμα καὶ νὰ ἐνεργοποιήσει ὅλες τὶς ἠλεκτρικὲς συσκευές, ἔτσι καὶ ἡ πίστη, ἀφήνει τὴν σωστικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ νὰ εἰσβάλει καὶ νὰ ἐνεργοποιήσει στὸν ἄνθρωπο τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὴν προετοιμασία τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ δέχεται ἀδιάκοπα τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, βοηθάει ἡ ἀσκητικὴ παράδοση καὶ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ ἀγωγοί τῆς θείας Χάριτος. Ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγηση συνδέει τοὺς πιστοὺς μὲ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὁ μίσχος συνδέει τὰ φύλλα μὲ τὸ κλαδὶ καὶ μὲ τὸ δένδρο. Ἡ θεία Εὐχαριστία τρέφει πνευματικά τούς πιστούς, ὅπως οἱ χυμοὶ τοῦ δένδρου τὰ φύλλα καὶ τοὺς καρπούς του.
Ἡ ἄσκηση κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα, ὄχι μόνο τῶν μοναχῶν, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν πιστῶν, σὰν γυμνασία τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος κατὰ τῶν παθῶν καὶ πρὸς ἀπόκτηση ἀρετῶν, κρατᾶ συνεχῶς τὸν πιστὸ ἀνοικτὸ στὴ Θεία Χάρη. Δὲν εἶναι μόνο ἀρνητική, ὡς συνεχὴς πάλη μὲ τὸν διάβολο καὶ ἀδιάκοπη ἀπόκρουση τῶν προσβολῶν του, ἀλλὰ καὶ θετική ὡς πνευματικὴ ἀναρρίχηση σὲ ὁλοένα καὶ ὑψηλότερες κορυφὲς πνευματικότητας, στὴν εἴσοδο στὸν θεῖο γνόφο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπικρὰτησης τοῦ Ἁγίου Θελήματός Του.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία χρησιμοποιεῖ τὰ ἴδια ὅπλα ποὺ μᾶς ὅρισε ὁ Χριστός, ὡς τὰ πιὸ κατάλληλα ὅπλα αὐτοῦ τοῦ ἀγῶνα. Ἄσκηση τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ προσευχή, ἡ ἀνάτασή της στὸ ὕψος τῆς Θείας Μεγαλωσύνης. Ἄσκηση τοῦ σώματος εἶναι ἡ νηστεία. Ὄχι βεβαίως μόνο ὡς ἀποχὴ ἀπὸ διάφορες τροφές, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν εὐρύτερη μορφὴ τῆς ἐγκράτειας σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις καὶ σὲ ὅλες τὶς αἰσθήσεις. Μὲ τὴν ἐγκράτεια βοηθεῖται τὸ σῶμα νὰ ἀκολουθήσει τὴν ψυχὴ στὶς πνευματικές της ἀναβάσεις. Ἔτσι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία, δὲν γίνονται μόνο τὰ ὅπλα μας στὴν ἀπόκρουση τῶν προσβολῶν τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ καί τὰ φτερὰ ποὺ μᾶς ἀνεβάζουν στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς καταξιώνουν σὲ «τέκνα τοῦ Θεοῦ» καὶ μετόχους τῆς Βασιλείας Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά