Η πίστη στον Χριστό μας προσφέρει μεγάλη βοήθεια και λύτρωση. (Κυριακή Ι΄Ματθαίου)

11ΑΥΓ

Ο Χριστός, ο Κύριός μας, μόλις έχει κατεβεί από το όρος της Μεταμορφώσεως με τους τρεις προκρίτους μαθητές, και στα ριζά του βουνού, όπου ήσαν οι υπόλοιποι και πλήθος λαού, τρέχει ένας άνθρωπος πονεμένος, πέφτει στα πόδια του Ιησού ταπεινά και ικετευτικά, και Τον παρακαλεί και Του λέγει: «Ελέησέ μου το παιδί, γιατί σεληνιάζεται και υποφέρει, κι άλλοτε πέφτει στη φωτιά κι άλλοτε στο νερό. Και το έφερα στους μαθητές Σου κι αυτοί δεν μπόρεσαν να το θεραπεύσουν».

Κι ο Χριστός μας στενοχωρήθηκε πολύ, κι είπε τη γενεά της εποχή Του «άπιστη», γιατί ενώ έβλεπε τόσα θαύματα δεν πίστευε, και «διεστραμμένη» από την κακία. Και είπε με παράπονο ακόμη «έως πότε θα σας ανέχομαι;». Μεγάλη είναι η ανοχή του Κυρίου και σε μας όλους. Του κάνουμε τόσα κι Εκείνος μας ανέχεται, μας υπομένει, μας αγαπάει, μας συγχωρεί. Κουνάει και τη γη καμμιά φορά για να μας πει πως «εδώ είμαι, ελάτε κοντά μου. Χωρίς έμενα θα σκάσετε, θα χαθείτε».

Και στη συνέχεια διέταξε να Του φέρουν το άρρωστο παιδί. Κι ο Κύριος πρόσταξε τον δαίμονα να βγει. «Το κωφό και άλαλο δαιμόνιο», όπως λένε οι πατέρες, να βγει απ’ το παιδί. Και βγήκε. Και θεραπεύθηκε αμέσως, θαύμα μεγάλο.

Τα δαιμόνια ταλαιπωρούν κι εμάς· είτε με τα πάθη, είτε με δαιμονισμό, είτε με ό,τι άλλο. Και μόνο ο Χριστός και η Εκκλησία μπορούν να μας θεραπεύσουν και από τα πάθη, και από τα δαιμόνια.

Έφυγε ο Ιησούς απ’ το μέρος εκείνο —δεν ήθελε να δοξάζεται από τους ανθρώπους, γιατί είναι η «άκρα ταπείνωση», και δίνει και σε μας μέγιστο παράδειγμα τέτοιο— και Τον πήραν κατ’ ιδίαν οι μαθηταί και Τον ρώτησαν: «Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλομε;». Πονάει κανείς όταν αδυνατεί να κάνει κάτι καλό, κι έχει συνείδηση, και περισσότερο όταν διαπιστώνει την αδυναμία του. Και ο Κύριος τους είπε: «Για την απιστία σας. Επειδή δεν έχετε πίστη σε μένα». Μα οι Απόστολοι! τόσον καιρό κοντά Του, τόσα θαύματα είδαν! Δεν μπόρεσαν…; Ε, τόσο αδύνατος είναι ο άνθρωπος. Κι αν δεν τον δυναμώσει ο Θεός θα συνεχίζει να είναι αδύνατος· κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα κατεβαίνει και τα σκαλοπάτια της αδυναμίας του όλο και περισσότερο. Διότι στη συνέχεια είπε ο Χριστός: «Αν έχετε πίστη θερμή και δυνατή, όπως ο κόκκος του σιναπιού, μπορείτε να μετακινήσετε και βουνό ακόμη, και να μην είναι τίποτε αδύνατο για σας».

Και στο τέλος τους λέγει: «Αυτό το είδος των δαιμονίων δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία». Και λένε οι πατέρες: «Με την προσευχή παρακαλούμε τον Θεό και λαβαίνουμε τη δύναμή Του. Και με τη νηστεία, που κάνουμε εμείς, αυτή η δύναμη του Θεού επιδρά στους αρρώστους, που πάσχουν από δαιμόνια κι από άλλες νόσους, και γίνεται η θεραπεία». Η νηστεία είναι βασικό, γιατί είναι η πρώτη εντολή του Θεού, την οποία εμείς παραβήκαμε και βγήκαμε στην παρανομία και την απάτη. Κι ο δαίμονας την τρέμει γιατί είναι εντολή Θεού. Κι όταν κάνουμε εμείς υπακοή, παίρνουμε και τη δύναμη του Θεού. Γι’ αυτό ας προσέχομε και τη νηστεία, και την υλική και κυρίως την πνευματική και ψυχική, και περισσότερο την προσευχή, που είναι τα νεύρα της ψυχής, που είναι η δύναμη. Έλεγε κάποιο περιοδικό προ ετών: «Αν αφήσομε την προσευχή θα τρελαθούμε». Σήμερα οι περισσότεροι την έχουμε αφήσει, γι’ αυτό και τόσα τρελλά.

Και στη συνέχεια ο Ιησούς Χριστός,  προείπε στους Μαθητές Του πως θα παραδοθεί στα χέρια των ανθρώπων, —των Γραμματέων, Φαρισαίων, Αρχιερέων, Ποντίου Πιλάτου και υπολοίπων— και πως θα Τον φονεύσουν, θα Τον σταυρώσουν και θα αποθάνει, αλλά την τρίτη ημέρα από τον θάνατό Του θα αναστηθεί, γιατί πηγαίναμε για τα Ιεροσόλυμα και για το Άχραντο Πάθος.

(Αρχιμ. Ανανία Κουστένη, «Το Κήρυγμα της Κυριακής», τ. Α΄, εκδ. Αρμός, σ.132-134)

πηγή