Κυριακή ΙΑ Ματθαίου Ἔδει καί σέ ἐλεῆσαι..., ὡς καί ἐγώ σέ ἠλέησα» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 47

Κυριακή 19 Αὐγούστου 2012 – ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιη΄ 23 – 35)

Ἔδει καί σέ ἐλεῆσαι..., ὡς καί ἐγώ σέ ἠλέησα»

Ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, εἶναι ὁ Πατέρας καί Κύριός μας. Αὐτός μᾶς ἐδημιούργησε καί ὁ Ἴδιος ἐπίσης μᾶς ἀναγέννησε, ὅταν ἐπέσαμε ἀνεπανόρθωτα καί μᾶς υἱοθέτησε πάλι, χάρις στή μεσιτεία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός μᾶς κυβερνᾶ καί συντηρεῖ καί προστατεύει. Αὐτός μᾶς εὐεργετεῖ καθημερινά, ἑτοιμάζοντάς μας, συγχρόνως, τήν ἄφθαρτη καί αἰώνια κληρονομιά τῆς Βασιλείας Του. Ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς συγγνώμης, μέσα στόν ἀπύθμενο ὠκεανό τῆς ἀγάπης Του, ἀφήνει κάθε φορά, πού Τοῦ τό ζητᾶμε, νά ἀφανισθῇ ἡ σταγόνα τῶν ἁμαρτημάτων μας.

Σ’Αὐτόν, ὄπως καί ὁ δοῦλος τῆς παραβολῆς – χρωστᾶμε τό ἀνεξόφλητο χρέος τῶν μυρίων ταλάντων. Ἡ πρός Ἐκεῖνον διαγωγή μας, μέ τίς τόσες ἐλλείψεις καί παραβάσεις τοῦ θείου Νόμου, μέ τά καθημερινά παραστρατήματα τῆς σκέψεως, τῆς καρδιᾶς, τῆς γλώσσας καί ὅλων γενικά τῶν μελῶν τοῦ σώματος καί τῶν ἐκδηλώσεων τῆς ψυχῆς μας, δημιουργεῖ τά ὀφειλήματα ἀπέναντί Του καί αὐξάνει τό βάρος τῆς ἐνοχῆς μας. Ταλαίπωρα πλάσματα! Σκλάβοι στά πάθη μας, καταπληγωμένοι ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀνίκανοι γιά τίς μεγάλες πνευματικές ἀνατάσεις, δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, θά εἴμαστε καταδικασμένοι νά ἀντιμετωπίσωμε τή δικαιοσύνη τοῦ ἀδεκάστου Κριτῆ καί, ἑπομένως, τήν αἰωνία τιμωρία, ἄν ἡ ἔπειρη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ δέν ἄνοιγε τίς ἀνεξάντλητες πηγές τοῦ ἐλέους Του νά καταλούσουν τίς πληγές μας. Ὅμως, τό παντοδύναμο χέρι Του εἶναι ἀδύνατο νά διαγράψῃ τό χρέος τῶν μυρίων ταλάντων, ἄν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι , οἱ μικροί καί ἀδύνατοι, δέν Τόν βοηθήσωμε. Τό γιατί μᾶς τό λέγει ἡ τιμωρία τοῦ ἀσπλάχνου ὀφειλέτη. «Ἐδει καί σέ ἐλεῆσαι...,ὡς καί ἐγώ σέ ἠλέησα». Καί «οὕτω καί ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐάν μή ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν τά παραπτώματα αὐτῶν».

Θέλει δηλ. ὁ Κύριός μας, ἡ δική Του μεγαλοψυχία καί ἀνεξικακία νά εὑρίσκῃ ἀπήχηση στίς καρδιές μας καί κάποιαν ἀνταπόκριση στίς κοινωνικές μας σχέσεις. Θέλει νά γίνωμε μεγαλόψυχοι, μακρόθυμοι, ἐλεήμονες στά σφάλματα τῶν συνδούλων, τῶν συνανθρώπων μας, πρός ἐμᾶς τούς ἴδιους. Και τότε ἡ ἀγάπη αὐτή, πού μακροθυμεῖ, «πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει καί οὐδέποτε ἐκπίπτει», θά βρῇ ἀνταπόκριση στούς οὐρανούς, ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Θέλει νά εἴμαστε συνεπεῖς, ὅταν τοῦ λέγωμε: «Ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Θέλει νά εἴμεθα γνήσια παιδιά τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος «χρηστός ἐστιν ἐπί τούς ἀχαρίστους καί πονηρούς».

Θέλει νά βασιλεύωμε στά πάθη μας καί νά κυριαρχοῦμε στά ἐνστικτά μας. Θέλει νά ψάλωμε, ὅπως ὁ Δαυίδ τό ἆσμα τῆς ἀνεξικακίας ἐπάνω στή λύρα τῆς ἀγάπης. Θέλει νά ἀνεβαίνωμε συχνά μέχρι τό Γολγοθᾶ καί νά μένωμε ἐκστατικοί μπροστά στό δυσθεώρητον ὕψος τῆς ἀνεξικακίας καί μεγαλοψυχίας τοῦ Ἐσταυρωμένου, καί ἀκούοντάς Τον, μέσα στό σκοτάδι τοῦ πόνου καί τῆς ἀνθρώπινης κακίας, νά λέγῃ «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς ۠ οὐ γάρ οἴδασι τι ποιοῦσι», νά βαδίζωμε ἐπί τά ἴχνη Του.

«Ἄφετε καί ἀφεθήσεται ὑμῖν». Εἶναι νόμος κάι ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, εἶναι πηγή ψυχικῆς γαλήνης. Εὐτυχισμένοι ὅσοι θά τόν ἐφαρμόσουν καί θά τόν πειραματισθοῦν. Ἀμήν!