Ολοι εν ριπη ΟΦΘΑΛΜΟΥ

Τώρα γκρινιάζουμε όλοι με την ζέστη αυτή, σε λίγο θα γκρινιάζουμε με το κρύο, για τα λεφτά που δεν θα φτάνουν για το πετρέλαιο ή το αέριο, κι έτσι θα πηγαίνει συνέχεια…
ΠΑΝΤΑ ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ θάμαστε…..αντί να λέμε δόξα τω Θεώ, καλά είμαστε και σήμερα…
Δεν πονάμε, δεν υποφέρουμε, είμαστε όρθιοι….έχουμε έστω ένα κομμάτι ψωμί να φάμε και κάτι παραπάνω….λοιπόν, χίλιες δόξες Του αξίζουν…..κι εμείς..τί κάνουμε?
Γκρινιάζουμε…
Για κλάμματα είμαστε….πολύ φτηνοί γίναμε….τιποτένιες και αχάριστες μαριονέττες…

Αν καθίσουμε και σκεφτούμε το πόσο σύντομη είναι η ζωή μας εδώ πάνω στη γη…ένα τσαφ…ένα πέρασμα…κι από τη μια στιγμή στην άλλη, νάσου και περνάμε από το ένα κατώφλι στο άλλο.
Πότε ήταν  που είμασταν μικρά παιδιά! πότε κιόλας μεγαλώσαμε…ΦΡΟΥΠ, σαν όνειρο, σαν μια στιγμή.
Έτσι είναι και η ζωή μας εδώ στη γη.
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ…
Η άλλη όμως?…είναι ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ….
Αυτό πάντα πρέπει να το θυμόμαστε..

Πόσα χρόνια μας μένουν ακόμη? 

Στα γόνατα,με δάκρυα θά’ πρεπε να είμαστε νύχτα μέρα και να ζητάμε το έλεος του Θεού, τη συγνώμη Του να ζητάμε συνέχεια…Κύριε ελέησόν μας….

ΑΜΗΝ.

Πηγή