Ποιες είναι οί αιτίες των συμφορών μας

Πνευματική σφαλιάρα – χωρίς προηγούμενο – από τον 14ο αιώνα (…και μυαλό δεν βάζουμε και τα ίδια κάνουμε και τα ίδια θα μας βρούνε…)

Σας παραθέτουμε έναν συγκλονιστικό λόγο του Μοναχού Ιωσήφ Βρυεννίου (1350-1431), διδασκάλου του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, μοναχού με μεγάλη μόρφωση και επιρροή στα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Βασιλεύουσας, στην Κωνσταντινούπολη. Στον λόγο αυτό, ο οποίος ανήκει στα Ευρεθέντα,  ο Μοναχός Ιωσήφ κάνει μια λίστα, θα λέγαμε απλά, όλων των παραπτωμάτων της εποχής εκείνης (τα οποία δεν διαφέρουν και πολύ από τα σημερινά παραπτώματά μας, διότι αμαρτία ίδια είναι σε όλους τους αιώνες, όπως και η σωτηρία είναι ίδια). Αξίζει να το διαβάσετε μέχρι τέλους και θα καταλάβετε και εσείς ποιές είναι οι αιτίες των συμφορών μας σήμερα. Κάθε πρόταση είναι και μια πνευματική σφαλιάρα….χωρίς να αποκλείω το δεδομένο ότι κάποιες προτάσεις είναι κάτι παραπάνω…

Τίνες αίτίαι των καθ’ ημάς λυπηρών

Μονάχου ‘Ιωσήφ Βρυεννίου, Κεφαλαία έπτάκις επτά, κεφ. ΜΖ’, εν Μονάχου ‘Ιωσήφ Βρυεννίου, Τά Παραλειπόμενα, έκδ. Βασιλείου Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 129-132.

Το κάτωθι κείμενο το οποίο είναι ο πλήρης λόγος, έχει μεταφερθεί εδώ από το βιβλίο ”Τα Πνευματικά Αίτια της Άλωσης της Πόλης’ των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη και αναδημοσιεύεται κατόπιν ευγενικής άδειας από τον εκδότη. 

Ποιες είναι οί αιτίες των συμφορών μας

Εάν κάποιος έκπληκτος απορεί βλέποντας τις τόσες παιδαγωγίες πού έρχονται πάνω μας από τό Θεό, πρέπει νά λογαριάζη όχι μόνο αυτές, άλλα και όσες παρανομίες γίνονται από εμάς, και νά θαυμάζη πώς δέν πέφτουν ακό­μα πάνω μας κεραυνοί και θεομηνίες. Διότι δέν υπάρχει είδος κακίας, πού νά μή τό πραγματοποιούμε επιμελώς στή ζωή μας, όπως:

Βαπτιζόμαστε άλλοι μέν μέ μία κατάδυσι και άλλοι μέ τρεις μέν καταδύσεις, σέ τόσες όμως και ονομασίες της άγιας Τριάδος.

Οί περισσότεροι άπό εμάς, όχι μόνο τί είναι Χριστιανός, άλλα οΰτε αυτόν τό σταυρό γνωρίζουν νά κά­νουν, ή γνωρίζουν μέν, άλλα περιφρονούν νά τόν κάνουν.

Οί ιερείς μας μέ πληρωμή χρημάτων χειροτονούνται και πριν άπό τό γάμο, όπως οί πολλοί, συνευρίσκονται μέ τις γυναίκες τους.

Ή έξομολόγησις, ή άφεσις τών αμαρτημά­των και ή μετάληψις τών θείων δώρων δίδονται έναντι δώ­ρων άπό τους λεγόμενους πνευματικούς.

Μοναχοί πού υπο­σχέθηκαν παρθενία, χωρίς ντροπή συνοικούν μέ μονάστριες.

‘Οταν βλασφημείται τό θείον όνομα, δέν διαμαρ­τυρόμαστε, ενώ οφείλουμε νά πεθάνουμε υπέρ του θείου ονόματος. Τό όνομα των έχθρων του σταυρού (σ.μ. των δια­βόλων) τό κάναμε κοινό όνομα μας καί συνεχώς τό επικα­λούμαστε. Εμάς τους ίδιους καί τους άλλους όλη μέρα άναθεματίζομε καί σέ μύριες κατάρες ρίχνουμε. Σέ κάθε όρκο, πού λέγεται καί δέν λέγεται, ορκιζόμαστε χωρίς φόβο αλλά καί στό άγιο καί φρικτό όνομα του Σωτήρος Θεού κάθε ώρα γινόμαστε επίορκοι, καί όλα αυτά χωρίς νά υπάρχη καμμία ανάγκη.

Συνεχώς γογγύζομε εναντίον του Θεοϋ, άλλοτε γιατί βρέχει, άλλοτε γιατί δέν βρέχει. Γιατί κάνει ζέστη ή κάνει κρύο. Γιατί σέ κείνους έδωσε πλούτο, καί σέ άλλους επιτρέπει την φτώχεια. Γιατί σηκώθηκε νοτιάς, για­τί φυσάει δυνατός βορριάς. Έτσι άπλα γινόμαστε κριτές σκληροί του Θεού.

Πολλοί άπό εμάς βλασφημούν τήν ορθό­δοξο πίστη, τό σταυρό, τό νόμο, τά άγια, τόν ίδιο τό Θεό μέ τόσο θράσος, πού δέν έχει ούτε ό άσεβης, καί κοντά στη βλασφημία προσθέτομε καί τήν άρνησι, καί πάλι κανένας από όσους ακούνε δέν διαμαρτύρεται.

Προστρέχομε σέ Εβραίους ιατρούς, καί όσα μέ τά χέρια τους πιάνουν καί τά μολύνουν μέ τά σάλια τους, τά τρώμε άσυλλόγιστα. Πνικτά, θνησιμαία, φαγωμένα άπό ζώα, αίματα ζώων, απερί­σκεπτα, όπως οι εθνικοί έτσι καί οι ορθόδοξοι, κατεσθίουν.

Γυμνοί, όπως γεννήθηκαν, όχι μόνον άνδρες, άλλα καί γυναίκες, χωρίς ντροπή κοιμούνται. Τις θυγατέρες τους τις παραδίδουν νά φθαρούν άπό άνδρες, πριν ακόμα ενηλικιωθούν. Μέ στολές ανδρικές ντύνουν τις γυναίκες τους.

Τις ιερές εορτές δέν ντρεπόμαστε νά τις επιτελούμε μέ όργα­να καί χορούς, μέ τελείως σατανικά τραγούδια, μέ μεθύ­σια καί όργια καί παραπλήσια άλλα έθιμα.

Μέ βλασφημίες πού δέν λέγονται, καί πού δέν είναι σωστό ούτε νά γραφούν, τόν μέν Θεό αρνούμαστε, στό δέ εχθρό παραδι­δόμαστε.

Μέ άτακτες κινήσεις τών εικόνων προβλέπουμε δήθεν τό μέλλον άπό τις κινήσεις τους. Τά περισσότερα άπό τά αμαρτήματα μας μένουν άνεξαγόρευτα, άρα καί ασυγχώρητα. Όλα τά μέλη του σώματός μας τά παραδίδομε μέ τις παρατηρήσεις ως όργανα στον εχθρό (διάβο­λο): Φαγούρα χεριών καί μύτης, παίξιμο του ματιού, βούισμα αιτιου, καί γενικά άπό φυσικές κινήσεις τών μελών του σώματος μας βγάζουμε συμπέρασμα γιά τό μέλλον. Άπό τό συναπάντημα καί τόν χαιρετισμό τών ανθρώπων βγάζουμε οιωνούς. Προσέχομε τις φωνές τών κατοικίδιων ζώων, τις κραυγές τών πτηνών καί τών κοράκων καί βγά­ζουμε άπό τά όρνεα συμπεράσματα γιά τό μέλλον μας. Έξαπατώμαστε σάν τους αστρολόγους, όταν πιστεύομε ότι οι εποχές, οι τύχες, οι μοίρες, τά ριζικά, τά ζώδια καί οι πλανήτες κατευθύνουν τό βίο μας. Έχομε πεισθή ότι υπάρ­χουν νεράιδες στή θάλασσα καί ξωτικά σέ καθορισμένους τόπους στή στεριά. Δίνομε σημασία στις Δευτέρες καί Τρί­τες καί Πέμπτες καί Πρωτομηνιές, στις πρώτες ημέρες του Αυγούστου. Τις συκιές καί τις πεπονιές καί τά στοιχεία τών οικιών θυμιάζουν κάποιοι άπό εμάς, καί αυτά ορθό­δοξοι. Είναι υπό παρατήρησι ακόμη τό νά δώση κανείς στον γείτονα του κάρβουνα αναμμένα ή φωτιά. Κάποιοι υποδέχονται τήν νέα σελήνη καί τήν προσκυνούν. Τελούμε κάλανδα, καί μαρτίνια φορούμε, καί τό Μάϊο μέ στεφάνι υποδεχόμαστε, καί κλήδωνες κάνουμε καί πηδάμε πάνω άπό τις φωτιές. Δίνομε ιδιαίτερη προσοχή στά όνειρα καί πιστεύομε ότι καθορίζουν τό μέλλον. Κρεμάμε φυλακτήρια καί άποτροπιαστικά στον τράχηλο, καί μαντεύομε άπό τό κριθάρι. Στους μάγους καί μάντεις, στις τσιγγάνες καί αγύρτες συχνάζουμε κάθε ήμερα. Καί γιά κάθε άρρώστεια τρέχομε στους τσαρλατάνους. Με τη μαγεία ζώα καί ανθρώ­πους άλλοτε δένομε καί άλλοτε λύομε. Γιά την ευφορία τών χωραφιών, γιά τήν αυξηση τών κοπαδιών, γιά την υγεία, γιά τήν επιτυχία στό κυνήγι, τήν εύκαρπία τών αμπελιών καταφεύγομε στά ξόρκια. Όλο καί μεγαλώνει ή αποφυγή της αρετής, καί αυξάνει ή έπιδίωξις της αμαρτίας.

Γι’ αυτό καί χάθηκε τό αγαθό τής αγάπης, πού αντικαταστάθηκε από τό πλήθος τής βασκανίας. Κάθε αδελφός κλωτσάει τόν αδελφό καί κάθε φίλος πορεύεται δόλια.

‘Απομακρύνθη­κε ή εύσπλαγχνία, χάθηκε ή συμπάθεια, έφθασε τό μίσος, πολλαπλασιάσθηκε ή ίταμότητα.

Οι άρχοντες μας είναι άδικοι, οι επιστάτες τών πραγμάτων είναι άρπαγες, οι δι­καστές παίρνουν δώρα, οι μεσίτες είναι ψεύτες, οι αστικοί είναι έμπαϊκτες, οι χωρικοί παράλογοι, καί οι πάντες φαύλοι.

Οι παρθένες μας έγιναν πιό ξεδιάντροπες από τις πόρνες, οί χήρες περισσότερο άπό όσο πρέπει περίεργες, οι παν­τρεμένες περιφρονούν καί δέν τηρούν τή συζυγική πίστι, οί νεώτεροι έγιναν ακόλαστοι καί οί γέροντες φίλοι τού κρασιού.

Οί μοναχές εξευτέλισαν τό μοναστικό βίο, οί ιε­ρείς ξέχασαν τό Θεό, οί μοναχοί ξέφυγαν τελείως άπό τόν ευθύ δρόμο, καί οί κοσμικοί βγήκαν τελείως έξω άπό τους εαυτούς τους, αφού εμφανίζονται εξωτερικά νά έχουν μόρφωσι ευσέβειας, στην πράξι όμως τήν αρνούνται.

Ή εικό­να μας είναι εικόνα πόρνης, πρόοδος τής αμαρτίας, πώρωσις, λησμονιά καί σκοτισμός, ώστε νά μή θεωρούμε, όταν πράττομε ή πάσχομε τά χειρότερα κακά, ότι διαπράττομε ή πάσχομε κάτι κακό.

Γι’ αυτό καί όλοι προς όλους φερό­μαστε αναίσχυντα. Φαίνεται ότι πήγαν χαμένες καί έγιναν μάταια όλες οί διδασκαλίες. Μέ φλυαρία καί πολυλογία μοιάζουν οί συμβουλές καί σάν νά λέγονται άπό άκαιρη φιλοτιμία καί χάριν επιδείξεως.

Τιμώνται περισσότερο όσοι κάνουν τώρα αισχρή ζωή, παρά όσοι προσπαθούν νά ζουν διά βίου μέ αρετή.

Κουράσθηκαν νά κράζουν κάθε ημέρα οί άγιοι Πατέρες μας. Τί έπρεπε νά κάνω καί δέν τό έκα­να σε σας; λέγει καί πάλι ό Χριστός.

Δέν περνάει ημέρα ή ώρα πού νά μή κατατρώγουμε τους αδελφούς μας μέ συ­κοφαντίες καί κατακρίσεις όλοι μας.

Μέ γαστριμαργίες, μέθες, πορνείες, μοιχείες, ακαθαρσίες, ασέλγειες, έχθρες, ζήλιες, φθόνους καί κλοπές συζούν πολλοί άπό εμάς.

Γί­ναμε υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχά­ριστοι, άπειθεΐς, λιποτάκτες, άρπαγες, προδότες, ανόσιοι, άδικοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι.

Νά πώ κάτι βαρύτερο; “Οτι πολλοί άπό τόν κλήρο, καί όταν ασελγούν, πλησιά­ζουν στην άγια Τράπεζα καί ίερουργοΰν. “Ω Κύριε, λυ­πήσου μας! Αυτό πρό πάντων καί πάνω άπ’ όλα, ότι δηλ. γινόμαστε βδελυροί καί θεομίσητοι μάς κάνει ενόχους γιά μυριάδες δεινά.

Καί αφήνω τά άλλα, όσα δηλ. γίνονται κατ’ ιδίαν, κρυφά καί χωρίς ντροπή άπό τους πολλούς. Αυτά είναι πράγματι άξια σιωπής, περιθωρίου καί σκό­τους.

Όλα αυτά λοιπόν, καί τά παρόμοια έφεραν πάνω μας τις παιδαγωγίες του Θεού, πού είναι αναιρετικές τών προαναφερθέντων κακών καί άλλων παρομοίων.

Γιατί κατ’ αυτόν τόν τρόπο παιδαγωγεί ό Κύριος τους δικούς του.

πηγή