Κυριακή Δ΄Λουκᾶ, τοῦ σπορέως Ὁ σπόρος ἐστίν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ π. Γεώργιος Ρ. Ζουμῆς

πηγή

Σύμφωνα μέ τήν παραβολή τοῦ σπορέως ὁ γεωργός ἔσπειρε στό χωράφι του σπόρο καλό. Οἱ σπόροι ἔπεσαν σέ διάφορα μέρη τοῦ χωραφιοῦ, μά δέν καρποφόρησαν ὅλοι.  Αὐτό συμβολίζει τούς ἀνθρώπους, πού δέν ἔχουν ὅλοι γόνιμο ἔδαφος στίς ψυχές τους. Αὐτό γινόταν τότε πού τά ἔλεγε ὁ Κύριος καί δυστυχῶς ἐξακολουθεῖ νά συμβαίνει ἀκόμη καί σήμερα.

Εἶναι μεγάλη εὐλογία τό ὅτι στήν πατρίδα μας ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀκούγεται πλούσια. Τόσα κηρύγματα γίνονται, ὁμιλίες, κατηχητικά, τόσα θαυμάσια βιβλία κυκλοφοροῦν, τόσες θρησκευτικές ἐκπομπές σέ ραδιόφωνο καί τηλεόραση πραγματοποιοῦνται, μά οἱ περισσότεροι ἀδιαφοροῦν, γιατί ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος πνίγονται στά προβλήματα τῆς καθημερινότητας, στίς μέριμνες τοῦ βίου, ἔχουν ἄλλα ἐνδιαφέροντα καί καταντᾶ ἡ καρδιά τους χέρσα γῆ, ἀκαλλιέργητη, πετρώδης, γεμάτη ἀγκάθια.

Γιατί ὅμως ὁ Κύριος παρομοιάζει τόν λόγο του μέ σπόρο; Γιατί ὁ σπόρος κρύβει μέσα του πολλές καί μεγάλες μυστικές δυνάμεις. Ὅταν ὁ σπόρος πέσει μέσα στή γῆ καί βρεῖ τίς κατάλληλες προϋποθέσεις, ἀναπτύσσεται καί φέρνει ζωή. Πιστεύω πώς ἔχετε δεῖ ἕναν σπόρο νά πέφτει στήν σχισμή κάποιου τάφου. Ὅταν φυτρώσει καί ἀρχίσει νά ἀναπτύσσεται τό φυτό, σπάζει τά μάρμαρα καί διαλύει τόν τάφο. Ἤ ἄλλοτε πάλι τά δέντρα, πού εἶναι φυτεμένα στά πεζοδρόμια, μέ τίς ρίζες τους σπάζουν τό πλακόστρωτο καί τό τσιμέντο.

Ἔτσι φέρνει ζωή, δημιουργεῖ ζωή ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ξυπνάει καί ἀνασταίνει τόν πνευματικά νεκρό ἄνθρωπο. Ρίχνει ἄπλετο φῶς καί διαλύει τά σκοτάδια τῆς ψυχῆς του. Μεταβάλλει καί ἀναγεννᾶ τόν ἄνθρωπο, ἐφόσον εἶναι γεμᾶτος θεία χάρη, εἶναι ἀγωγός θείας χάριτος.

Ὅπως ἡ βροχή πέφτει σταγόνα-σταγόνα, ποτίζει καί μαλακώνει τήν κατάξερη γῆ, ἔτσι καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅταν τόν δεχτοῦμε, δημιουργεῖ μέσα μας δροσιά, γι᾿ αὐτό καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός σέ κάποιο σημεῖο τοῦ Εὐαγγελίου τόν ὀνομάζει ὕδωρ ζῶν. Σιγά-σιγά κατανύσσει καί ἀνυψώνει τόν ἄνθρωπο, τόν καθαρίζει ἀπό τόν ρύπο τῆς ἁμαρτίας. Ἀναπαύει καί ἠρεμεῖ τόν ταλαιπωρημένο ἄνθρωπο. Νέα φρονήματα, νέες σκέψεις ἀναπτύσσονται. Νέοι πόθοι, νέα ἐνδιαφέροντα δημιουργοῦνται. Ἀπό ἄλλα θέλγεται πλέον ἡ καρδιά μας. Ἀλλιῶς βλέπουμε καί κρίνουμε τά πράγματα γύρω μας. Ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος ἀποκτᾶ ἀνώτερη ποιότητα. Ἔτσι μυστικά καί ἀθόρυβα συντελεῖται ὁ ἁγιασμός μας.

Τήν νύχτα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου εἶπε ὁ Κύριος στούς μαθητάς του: Ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστέ. Γιατί εἶναι καθαροί οἱ μαθηταί; Διά τόν λόγον ὅν λελάληκα ὑμῖν. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ἄκουγαν ἐπί μία τριετεία, τούς καθάρισε. Ἀλλοῦ πάλι εἶπε: Τά ρήματα ἅ ἐγώ λαλῶ, πνεῦμα ἐστί καί ζωή ἐστίν. Ὁ λόγος ὁ ἐμός ἀλήθεια ἐστίν. Καί ἀλλοῦ πάλι, ἁγίασον αὐτούς τῇ ἀληθείᾳ σου, ὁλόγος ὁ σός ἀλήθεια ἐστί. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦἔχει μέσα του Πνεῦμα Ἅγιο καί αἰώνια ζωή. Ἐπειδή εἶναι ἀλήθεια, εἶναι ἀληθινός, μπορεῖ καί ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο.

Ὅταν κάποιος δέν ἀκούει, δέν θέλει νά ἀκούσει, τότε σκληραίνεται ἡ καρδιά του καί γεμίζει ἀγκάθια. Τά πάθη κυριαρχοῦν στήν ψυχή του, φθείρεται ὁ ἄνθρωπος καί χάνεται, ἀφοῦ ζεῖ μακρυά καί ἔξω ἀπό τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Γίνεται δοῦλος τῶν παθῶν καί πέφτει στήν παγίδα τοῦ διαβόλου. Τόσο σπουδαῖο καί ὀφέλιμο εἶναι νά ἀκούει κανείς τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τόσο κακό εἶναι νά ἀδιαφορεῖ γι᾿ αὐτόν. Ὁ Χριστός μακάρισε ὅσους τρέχουν στά κηρύγματα καί ἔχουν λαχτάρα νά ἀκούσουν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, εἶπε. Μή λησμονοῦμε, ὅτι ὅλη ἡ δημιουργία ἔγινε μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Αὐτός εἶπε καί ἐγενήθησαν.

Ἀγαπητοί μου,

Ἡ μελέτη ἤ ἡ ἀκρόαση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι πάρεργο, κάτι χωρίς ἀξία. Οὔτε εἶναι μόνο γιά τούς Ἱερεῖς καί τούς θεολόγους. Δέν εἶναι γιά τούς ἀργόσχολους, μόνο γιά τά γεροντάκια, γι᾿ αὐτούς πού δέν ἔχουν δουλειά, ἀλλά γιά ὅλους μας.

 Σέ κάθε θεία Λειτουργία ὁ Χριστός μᾶς προσκαλεῖ νά γευθοῦμε δύο οὐράνιες τροφές, πού βρίσκονται πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα. Τί εἶναι πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα; Τό ἅγιο δισκοπότηρο καί τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Συνεπῶς πρέπει νά γευθοῦμε τά δύο αὐτά, τήν Θεία Κοινωνία καί τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι καθόλου σωστό, ἀλλά μεγάλη ἁμαρτία νά κοινωνοῦμε μέ προθυμία τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά νά περιφρονοῦμε τόν λόγο του, τό θεῖο κήρυγγα. Ὅπως εἶναι μεγάλη ἁμαρτία νά περιφρονοῦμε τήν Θεία Κοινωνία, τό ἴδιο μεγάλη ἁμαρτία εἶναι νά περιφρονοῦμε καί τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Στήν θεία Λειτουργία ὁ ἱερεύς δανίζει τά χέρια του στόν Χριστό κι᾿ εἶναι Ἐκεῖνος πού λειτουργεῖ  μέ τά χέρια τοῦ ἱερέως. Ἔτσι καί στό θεῖο κήρυγμα ὁ ἱερεύς δανίζει τήν γλώσσα καί τό στόμα του στόν Χριστό καί ὁμιλεῖ Ἐκεῖνος μέ τό στόμα τοῦ ἱερέως. Τήν ὥρα τοῦ κηρύγματος ὁ Χριστός σπέρνει στίς καρδιές μας τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Γι᾿ αὐτό μέ προθυμία νά ἀκοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά μή δυσανασχετοῦμε, ἐπειδή ἡ Θεία Λειτουργία θά ἀργήσει λίγα λεπτά παραπάνω.

Ἄς εἶναι ἀνοιχτά πάντοτε τά αὐτιά καί οἱ καρδιές μας στόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Νά μπαίνει μέσα μας καί νά καρποφορεῖ, νά μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀρετή καί στήν σωτηρία. Ἀμήν.-